Archives for March 2020

VLERAT LART, ATJE KU FLUTUROJNË SHQIPONJAT

March 31, 2020 by dgreca

VLERAT LART, ATJE KU FLUTUROJNË SHQIPONJAT

“Ti Shqipëri më jep nder, më jep emrin shqipëtar/

Zemrën ti m’a gatove plot me dëshirë e me zjarr.”/

NAIM FRASHËRI/

SHKRUAN:ELENA MERLIKA/ DIELLI

Jam shqiptare dhe krenare për atë gjë edhe se tashmë kam kaluar më shumë vite në Itali se sa në tokën time. Magjia e rrënjëve është e fuqishme. Është e lidhur me dashurinë e natyrshme për tokën time dhe, në mënyrë të pandashme, me pasqyrimin e vlerave njerëzore të Vendit tim. Një tokë e një magjepsjeje të lashtë që shpesh bota bashkëkohore duket se nuk ka sy për t’a soditur.

Vitet e para të jetës më kanë formuar dhe më kanë krijuar themelin mbi të cilin kam ndërtuar vështrimin vetiak të s’ardhmes. Ato rrënjë kanë ndriçuar çdo herë sfidat e mija që kam përballuar dhe ecjen e vështirë të atij që largohet nga Vendi i tij.

Rrënjët e mija janë njerëz, veprime, vënde, tregime…. që nuk është gjithmonë e lehtë të rrëfehen nëse nuk i ke jetuar vetë.

Të rritur në një veçim tepër të gjatë ëndërronim shtete, vënde të përfytyruara të përsosura me vlera të njëjta ose më të larta se tonat… ashtu sikurse imagjinata e një fëmije mund të çojë nëpër mënd.

Pastaj u rrita dhe kuptova se përfytyrimi dhe realiteti kanë fytyra të ndryshme. Kështu bota e përsosur e përfytyruar nga një vend i vogël i humbur zbulohet një botë e ndryshme.

Por ti vazhdon të punosh duke ndjekur atë skelet të ngulitur në mëndje që fëmijë e vazhdon t’a kërkosh pa pushim, duke shkuar drejt shumë zhgënjimesh.

Por ja që në botën në të cilën banoj duket një përbindësh i padukshëm i aftë të shkaktojë vuajtje të tmerrshme. Ja një armik i padukshëm që bën botën të heshtë. Një armik që nuk dihet se si duhet luftuar e që nuk sheh në sy asnjë…. nuk kursen as gra e fëmijë.

Ky përbindësh godet qytetin që më ka mirëpritur prej më se njëzet vitesh. Dora dorës zhvendoset shpejt duke mbuluar me heshtje e dhimbje gjithë Italinë.

Kjo Itali që aq bujare ka qenë me ne shqiptarët gjëndet e sëmurë e nevojtare për ndihmë, për ngushullim, për fjalë t’ëmbla që t’i lehtësojnë dhimbjet e tmerrshme.

Megjithatë në heshtje ngrihen fjalë t’ashpra…. që në shtratin e një të sëmuri nuk duhet të shqiptoheshin kurrë. Janë ende më të dhimbëshme me që arrijnë nga brendia e vetë familjes së saj.

Fjalë që i arrijnë vendit të mbyllur në izolim në shtëpitë e tyre e në dhimbjet e tyre. Një mbyllje që e çon secilin prej nesh të përsijasë mbi kushtet parake të njeriut e mbi rrugëtimin e tij për t’u quajtur i tillë.

Në kërkimin e një bari konkret për t’a zhdukur, si një cunami vjen i vetmi bar i efektëshëm për këtë virus: ngrihen të fuqishme vlerat njerëzore.

Solidariteti e mirënjohja, si një erë e nxehtë ngrohin shpresën… shpresën se asgjë nuk është e humbur, që nuk jemi vetëm e që mund të fitojmë. Ajo erë trupëzohet tek tridhjetë mjekë e infermierë që vijnë nga Vendi im, një Vend i varfër në kushtet e tij ekonomike, por i pasur në shpirt.

“Nuk jemi të pasur por jo pa kujtesë. Nuk mund t’i lejojmë vetes të mos i vërtetojmë Italisë se shqiptarët dhe Shqipëria nuk e braktisin kurrë mikun në vështirësi”

Fjalët që shoqëruan nisjen, të shqiptuara nga kryeministri i ynë, janë fjalë që do të dëshironte të shqiptonte çdo shqiptar nga çfarëdo cep i botës në të cilin ka qenë i shtrënguar të mërgojë.

“Faleminderit Vëndit tënd”, “ç’fjalë të bukura”, “jam i emocionuar”, “ një mësim stili e solidariteti”, janë mesazhe të miqve të mij italianë, të prekur nga zemra e Vendit tim.

U zgjova e lumtur sot, një ditë në të cilën është e vështirë të jesh e lumtur… zgjohem e lumtur sepse si shqiptare më rreh zemra e mallëngjyer për shpirtin e madh të Vendit tim, aq të përceptueshëm për të gjithë dhe ndjehem e kuptuar në krenarinë që kam në zemër për të qenë bijë e asaj toke.

Vetëm me veprime të tilla mund të shpresojmë në një botë më të mirë e të ndryshme kur të ketë kaluar e gjithë kjo. Veprime që nuk vijnë nga pasuria lëndore por nga pasuria e vlerave njerëzore, të afta të lindin mirëqënien e vërtetë.

Faleminderit Atdheu im!

Mars 2020

“Heronjtë e Autostradave”, në frontin e luftës me të keqen….

March 31, 2020 by dgreca

Nga Raimonda MOISIOU-Florida-SHBA/

Drejtuesit e kamionëve (engl.”Truck drivers’, shqip. “maune”) janë ata që gjenden në frontin e parë, teksa jo vetëm SHBA-ës po mbarë bota po luftojnë kundër përhapjes së Covid-19. Industria e kamionëve është kërkesë më e domosdoshme në këtë Pandemi. Si rezultat i saj dhe duke vlerësuar në kohë reale çdo kërkesë sociale dhe nevojat ushqimore, të cilat rritin ndjeshëm mbështetjen, përkushtimin dhe kërkesën për punën e kamionistëve të bisnesit e kompanive të transportit. Në ballë të luftës kundër pandemisë Covid-19, gjenden edhe shoferët shqiptaro-amerikanë, ata janë katër djem dhe një vajzë, me origjinë nga Korca dhe Vlora, sikundër; Gentian Çina, Evisa Çina Bello, Erion Bello Jurges Çina dhe Blendi Dyrmishi, pjesë e kompanisë dhe bisnesit familjar; On Duty Transportation LLC, Jacksonville, Florida, e cila operon në tërë Amerikën.

“Aktualisht ne gjendemi në rrugë, larg familjeve tona në këto ditë të vështira të atdheut tonë të dytë, Amerikës, – na shpjegon në linjë telefonike, Evisa Çina Bello, (vajza korçare “që çan rrugët e Amerikës me kamion”) e cila është njëkohësisht edhe Presidente e Kompanisë.

“Hera -herës iu rikujtoj shoferëve që të ndjekin këshillat e rekomanduara për Covid-19 dhe shëndetin e tyre, pasi ne e kalojnë pjesën më të madhe të ditës në punë dhe rrugë. Unë shpresoj që njerëzit duhet të kuptojnë sakrificat e shoferëve të kamionëve, që po bëjnë për të ndihmuar vendin, të përballojmë dhe të sfidojmë Covid-19, të gjithë së bashku.”

Duke iu referuar shoferëve të kamionëve, Evisa thotë se ata janë “Heronjtë e autostradave”!

Ndërsa kamionisti Gentian Cina na shpjegon merakun dhe shqetësimin, që të arrijnë në kohë reale në destinacion për furnizimin e supermarket- eve ushqimore dhe shpërndarjes së furnizimeve kritike për spitalet, që jeta e njerëzve të funksionojë normalisht në vend. “Kemi marrë parasysh edhe rrezikun që na kanoset se edhe mund të infektohemi, por jemi ne ata që duhet të sigurojmë raftet e dyqaneve ushqimore dhe higjenike të jenë plot dhe insitucionet e mjekësisë dhe ato farmaceutike të kenë mjetet e nevojëshme që iu duhen.

“Covid-19” ka kufizuar dhe mbyllur disa bisnese, dhe kështu ne përballemi me sfida të reja- shprehet kamionisti Jurges Çina,- i cili në këtë situatë pandemie bën rrugët drejt “vatrës së pandemisë”, shtetin e New York-ut, Connecticut dhe Massachuset. Jurgesi na përmend këto shtete, ku qeveria federale amerikane ka urdhëruar mbylljen e ndalesave, e cila e bën të vështirë për nevojat personale, për të pushuar dhe për të regjistruar kohën e drejtimit të kamionit. Megjithëse shteti i ka liruar masat e kufizimeve për ne shoferët për sa orë mund të drejtojmë kamionin, që të transportojmë ngarkesat emergjente, përfshirë furnizimet mjekësore e sanitare. Në destinacionet e shkarkimit të ngarkesave ne iu nënshtrohemi testeve të Covid-19, në disa raste edhe në hyrje të shtetit respektiv.

Ndërsa COVID-19 vazhdon të përhapet në tërë Amerikën, këta drejtues kamioni janë më të rrezikuarit për t’u prekur nga virusi gjatë punës së tyre.

Drejtuesi i kamionit, Erion Bello shprehet se ai nuk i trembet punës as unë as kompania jonë “On Duty Transportation LLC”, unë e bashkëshortja ime Evisa jemi në frontin e luftës me të keqen. Ne jemi në rrugë e vende të ndryshme, jashtë çdo ditë e natë, kështu që shanset që të marrim virusin është i lartë. Ajo që më tremb, sinqerisht frikën më të madhe kam përcjelljen e virusit në shtëpi te fëmijët tanë. Por në bazë të këshillave dhe rekomandimeve familjet e shoferëve të kompanisë janë në karantim dhe kemi mëse një muaj që shihemi e flasim vetëm nëpërmjet Facetime.

Ndërsa drejtuesi Blendi Dyrmishi me origjinë nga Vlora, në “flakëzën e virusit”, kabinën e kamionit që është edhe “dhomëza” jonë e mbajmë shumë të pastër. Ne kemi lënë familjet dhe fëmijët tanë, kemi hequr dorë nga çdo argëtim i fëmijëve dhe gëzime familjare, sepse tashmë është mundësia të reflektojmë për këtë situatë kaq të vështirë të krijuar, duke marrë përgjegjësitë dhe të shkojmë përtej thirrjes së detyrës. Këtë e tregoi dhe falenderimi i veçantë për gjithë drejtuesit e kaminëve nga Presidenti Trump dhe mbështetja më e madhe për ne është edhe mirënjohja e komunitetit.

Suela Dyrmishi , “Owner” e “On Duty Transportation LLC” shprehet se: “Nëse kamionët do të ndalonin edhe për një ditë, furnizimet mjekësore nuk do të dorëzoheshin në spitale, postat dhe paketat e SH.B.A-ës do të bllokoheshin dhe do të fillonte mungesa e konsumit ushqimor. Pa kamionët deri në katër javë, do të kishim paralizim të plotë për të gjithë ekonominë tonë.”

“Ndikimi i Covid-19 mund të shihet në të gjithë vendin brenda supermarketeve e dyqaneve ushqimore, ku disa boshlleqe kanë kërkesa të mëdha. Unë iu them se nuk ka nevojë për panik, sepse ne jemi këtu për njerëzit dhe po bëjmë çmos që në raftet e dyqaneve mos u mungojë asgjë që nga letrat dhe mjetet higjenike e deri te ushqimet. Ju vetëm na falenderoni dhe shprehni mirënjohjen dhe krenarinë tuaj për zellin e paepur të drejtuesve të kamionëve,- shprehet Suela.

Jurges Çina shton se falenderimi dhe mirënjohja në disa raste është evidente te disa bisnese të restoranteve pranë “Gas station” ku edhe furnizohemi me karburant, dalin e na përshëndesin dhe na befasojnë me ushqim dhe pije falas, sepse ata vlerësojnë faktin që nëse ata e kanë marrë atë ushqim që gatuan, një kamion e solli atë- thotë Jurgesi duke qeshur.

Për fat të mirë, -thotë Gentiani,- ne kamionistët nuk po ndalemi gjatë kësaj pandemie, sepse

Administrata Federale e Sigurisë së Transportit ka hequr dorë nga kufizimi i tyre, e cila na lejon ne të ngasim 11 orë në ditë. Kështuqë të gjithë po ndihmojnë kamionistët duke mos i ndaluar shpesh në ndalesat e kamionëve, për të zvogëluar rrezikun e ekspozimit të tyre ndaj virusit. Edhe kur kalojmë përmes stacionit e peshimit, veç detyrës që bëjnë dhe testimit për Covid-19, ata na sjellin fruta të ndryshme dhe pije, me qëllim që të mos sëmuremi, se nëse ne kamionistët sëmuremi në rrugë, nuk ka kush i zvendëson. Nëse kamionistët sëmuren dhe ata largohen, të gjithë do të ndjejnë efektet e tyre, – përfundon Gentiani.

Ndërsa një tjetër shoferi veteran, shqiptaro-amerikani me origjinë nga Korça, Arben Hysi, thotë se numuron në ripin e kamionit të tij qindra-qindra mijra kilometra, që kur iu bashkua industrisë së kamionëve në vitet ’90, por se kurrë nuk ka pasur një përvojë të tillë pandemie të këtij niveli. Arben Hysi, një kamionist i karrierës thotë jse të gjendesh në rrugë së bashku me mijra kamionë të tjerë është veçanërisht e rëndësishme, dramatike dhe tejet e vështirë në këtë kohë, kur më shumë se kamionë normalë janë ende në rrugë. Këshilloj që të jemi më të kujdesshëm në drejtimin e kamionit për të evituar sat ë jetë e mundur aksidentet rrugore, jemi në një luftë me një armik hije që nuk e merr vesh nga të qëllon.

Drejtuesit e Kamionëve janë pjesë e një zinxhiri më të madh të herojnve të panumurt që po luftojnë me të keqen Covid-19, për të mbajtur shoqërinë tonë vitale dhe unike.

Këtë po bëjnë edhe këta bij të Korçës e Vlorës, që në Atdheun e dytë të tyre kanë zgjedhur të punojnë“Truck Divers”, por tashmë ata janë shndërruar në “Heronjtë e Autostradave” në luftë me të keqen.

*Raimonda MOISIU/Writer & Freelancer/ Florida SHBA

75-VJETË NGA MASAKRA E TIVARIT, AS DREJTËSI AS PËRGJEGJËSI HISTORIKE

March 31, 2020 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Masakrimi i mijëra shqiptarëve të pafajshëm nga Kosova gjatë rrugëtimit të tyre të detyruar për në kasaphanen e Tivarit në vitin 1945, mund të cilësohet lehtë si një tradhëti e madhe kombëtare. Ndonëse ky vit shënon 75 vjetorin e kësaj masakre dhe megjithse ka patur ndonjë botim aty këtu që hedhë sado pak dritë dhe zbardhë dokumente historike mbi këtë tradhëti, e gjithë kjo tragjedi nuk ka tërhequr kurrë interesimin që meriton, e lere më përcaktimin e drejtësisë dhe të përgjegjësisë historike, qoftë nga Shqipëria post-komuniste, e nga Serbia dhe Mali i Zi, jo se jo. Fatkeqësisht, as Republika e Kosovës, nuk ka treguar ndonjë interesim zyrtar për të zbuluar të vërtetën e kësaj masakre, me ndonjë përjashtim të ndonjë deklarate përkujtimore nga udhëheqsit e atij vendi, siç ishin sivjet deklaratat e shkrutëra të presidentit të Kosovës, Hashim Thaçi dhe të ish-Kryeministrit Ramush Haradinaj. Presidenti Thaçi e kujtojë këtë përvjetor, të dielën që kaloi, me një deklaratë në faqen e tij të internetit me këto fjalë:

“Pas shuarjes së kryengritjes të komandantit Shaban Polluzha, Masakra e Tivarit është ndër krimet më të rënda ndaj shqiptarëve në vitin 1945. Të çarmatosur, të uritur, të etur, mijëra shqiptarë u nisën drejt vdekjes së planifikuar nga kreu ushtarak dhe politik jugosllav. Ky krim u përpoq të minimizohet dhe të heshtet në politikat jugosllave dhe serbe në kontekstin e fitores mbi fashizmin, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore. Por, pavarësisht ngufatjes së gjatë, shqiptarët kurrë nuk e harruan këtë krim monstruoz, për të cilin askush nga ideatorët dhe ekzekutuesit nuk është vënë para drejtësisë. Masakra e Tivarit hyn në radhën e krimeve kundër njerëzimit, e kryer sot e 75 vjet më parë”.

Ndërsa ish-Kryeministri Ramush Haradinaj e ka cilësuar Masakrën e Tivarit si një ndër faqet më të errëta të historisë së Ballkanit: “Tragjedia e Tivarit, një ngjarje e mohuar nga qeveritë komuniste, është ndër faqet më të errëta të historisë së Ballkanit. Kolonat e të rinjve kosovarë, të mobilizuar për luftë antifashiste, u tradhtuan dhe u vranë si gjatë rrugës, ashtu edhe në Tivar e Dubrovnik, prej fundit të marsit e deri në gjysmën e prillit 1945. Duke kujtuar të gjithë ata që ranë, e që janë mbi 4000, por edhe ata që i shpëtuan ferrit të Tivarit, apeloj që kjo ngjarje të zbardhet sa më shumë nga historia, pa anime politike e ideologjike. Lavdi të rënëve!”

Ajo që nuk mund të mohohet është fakti se ata të shkretë u tradhëtuan dhe ashtu të çarmatosur, si rrjedhim, u vranë dhe u masakruan nga elementët më kriminel të ushtrisë jugosllave dhe të Partisë Komuniste serbo-malazeze, me dijeninë dhe bashkpunimin e shokëve të tyre ideologjikë të Partisë Komuniste shqiptare dhe të regjimit të Enver Hoxhës. Sot, kryesisht, kjo masakër është hedhur në harresë, me ndonjë përjashtim aty këtu, siç janë deklaratat e mësipërme të dy udhëheqësve të Kosovës. Është një gjë shumë e mirë që Thaçi e Haradinaj, të pakën, e kujtojnë maskarën e Tivarit me një deklaratë në faqen e tyre të internetit. Por, fatkeqësisht, edhe në deklaratat e zotërinjve Thaçi dhe Haradinaj vihet re një mungesë sinqeriteti dhe një hesitim për ta quajtuar masakrën, organizatorët e saj serbo-malazezë dhe bashkpuntorët e tyre komunistë shqiptarë, me fjalët që meriton: Masakra e Tivarit ishte një akt kriminal dhe tradhëti kombëtare e bashkrenduar mirë midis komunistëve shqiptarë dhe shokëve të tyre jugosllavë, për të eliminuar çdo rezistencë ndaj regjimeve të tyre komuniste. Se masakrimi i shqiptarëve nga Kosova 75-vjet më parë në Tivar, ishte pjesë e një terrori të organizuar mirë dhe një likuidim i qëllimshëm në masë të shqiptarëve, i përpiluar me kujdes nga autoritetet komuniste jugosllave, të cilat ndër të tjera, donin që me çdo kusht të mos lejonin zbatimin e vendimeve të mbledhjes së Bujanit për vetqeverisjen dhe bashkimin e Kosovës me Shqipëri. Në këtë përpjekje djallëzore, sipas shumë të dhënave zyrtare dhe dëshmitarëve, autoritetet komuniste jugosllave kishin mbështetjen e plotë të Partisë Komuniste Shqiptare, në krye me Enver Hoxhën. Për sllavët, kjo masakër ishte në përputhje të plotë me planet e herëshme afatgjata të serbo-malazezve komunistë për të spastruar etnikisht trojet shqiptare nën ish-Jugosllavinë.

Në kujtim të 75-vjetorit të masakrës së Tivarit, Presidenti Thaçi u shpreh se,“Ky krim u përpoq të minimizohet dhe të heshtet në politikat jugosllave dhe serbe në kontekstin e fitores mbi fashizmin, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore.” Zoti President, sa për informacion, edhe regjimi komunist në Tiranë si edhe ai komunist në Kosovën nën ish-Jugosllavi, kanë heshtur gjithashtu në lidhje me këtë masakër, sepse ishin vet bashkpuntorë në këtë krim dhe tradhti kombëtare. I takon brezit tënd të politikanëve shqiptarë, në të dy anët e kufirit, që të mos heshtni më, por të ngulni këmbë për zbardhjen e kësaj masakre, të cilën me të drejtë e quani si një krim kundër njerërzimit, në deklaratën tuaj. Një deklaratë e shkurtë në kujtim të këtij përvjetori, të këtij krimi kundër njerëzimit, nuk mjafton, Z. President!

Krimet komuniste, sidomos ato kundër shqiptarëve anë e mbanë trojeve të tyre nga komunistët jugosllavë dhe shqiptarë, përfshirë masakrën e Tivarit, nuk mund të trajtohen më si çështje për të cilat nuk mund të flitet. Historianët të hapin tanimë dosjet dhe arkivat e shteteve përkatëse, për të zbuluar të vërtetën historike, përfshirë edhe përcaktimin se kush ishin përgjegjësit, bashkpuntorët dhe protagonistët kryesorë që dhanë urdhërat dhe ata që kryen këtë krim kundër njerëzimit, duke vrarë mijëra shqiptarë të pafajshëm, vetëm se ishin shqiptarë.

Megjithse historiografia komuniste e kishte shlyer masakrën e Tivarit për pothuaj një gjysëm shekulli nga historia, sikur të mos kishte ndodhur asgjë, ajo është dhe mbetet një ngjarje që nuk mund të harrohet dhe as të zhduket lehtë nga kujtesa historike e kombit shqiptar.Duhet të kërkohet drejtësi dhe përgjëgjësi historike!

75-vjet më vonë, nuk duhet patur frikë nga transparenca dhe as nga zbulimi i së vërtetës mbi krimet komuniste në Ballkan, sidomos krimet kundër shqiptarëve, gjatë dhe pas Luftës së dytë Botërore. Mos zbardhja e kësaj masakre dhe e krimeve të tjera, anë e mbanë trojeve shqiptare, nga regjimet komuniste shqiptare dhe jugosllave do të vazhdojnë të hedhin një hije të zezë mbi ndërgjegjen morale dhe të ardhmen e kombit shqiptar. Zbardhja e së vërtetës mbi Masakrën e Tivarit — për të cilin askush nga ideatorët, ekzekutuesit dhe bashkpuntorët e tyre nuk është vënë para drejtësisë — vetëm do të çojë në përmirësimin e marrëdhënieve, jo vetëm midis shqiptarëve, por edhe midis shteteve të Ballkanit Perëndimor, përfshirë edhe marrëdhëniet e Shqipërisë dhe të Kosovës me Malin e Zi, aty ku është bërë masakra. Zbardhja e Masakrës së Tivarit është një përgjegjësi personale, morale dhe kombëtare për përfaqsuesit e politikës aktuale shqiptare dhe për historianët e mirëfilltë, jo vetëm për për hir të së vërtetës historike, por dhe në shërbim të drejtësisë dhe përgjegjësisë kombëtare.

VIKTIMA MË E VJETËR NGA KORONAVIRUSI, SHUHET NË PRAG TË DITËLINDJES SË 109-të-

March 31, 2020 by dgreca

I PAT SHPËTUAR GRIPIT TË TMERRSHËM SPANJOLL, SHUHET NGA COVID-19/ 108-vjeçarja britanike e mbijetuar nga gripi spanjoll, nuk e kapërceu dot koronavirusin. Britanikja kishte rezistua në gripin e tmerrshëm spanjoll në vitit 1918 në fëmijërinë e saj, por në pleqërinë e thellë nuk i bëri ballë etheve dhe ngërcit të frymarrjes.

Hilda Churchill vdiq në një shtëpi pleqsh Salford të Shtunën me 29 Mars, disa orë pasi u testua pozitive për COVID-19 – dhe vetëm tetë ditë para ditëlindjes së saj të 109-të, njoftoi The Guardian.

Viktima më e vjetër e njohur deri më tani nga koronavirusi në Mbretërinë e Bashkuar, Hilda Churchill pat lindë në 1911, shtatë vjet para gripit që infektoi 500 milion njerëz në të gjithë botën.

The COVID-19 Peace Opportunity

March 31, 2020 by dgreca

By David L. Phillips/

The current global pandemic provides a unique peace opportunity to move beyond conflict and focus on reconciliation. UN Secretary General Antonio Guterres called for a cessation to armed conflict so the world can focus its struggle against “a common enemy, COVID-19” which doesn’t care “about nationality or ethnicity, faction or faith.” The alternative to international cooperation, continued violence in war zones, will further overwhelm national health care systems, spreading sickness and misery.
There are some recent signs of progress. Libya’s warring factions agreed to a ceasefire. However, local warlords have delayed implementing the humanitarian pause.
Germany sent excess medical equipment, including face masks, to France. Both countries have moved on from enmity that existed in the past.
Kurds in Iraq and Syria are taking steps to exchange information on the coronavirus, and help one another with diagnostics and treatment, despite being overwhelmed with their respective refugee and displacement crises.
Precedent exists for historic rivals to set aside their differences and work together to address natural disasters, not unlike the pandemic that is sweeping the world today.

Greece and Turkey were hit by earthquakes in the summer of 1999. In response, Greece deployed rescue teams, rescue dogs, and sent thousands of tents, mobile hospital units, ambulances, medicine, water, clothes, foods and blankets. The Greek Ministry of Health and the hospital in Thessaloniki set up centers to collect blood donations.

The Church of Greece raised funds for Turkish earthquake victims. When the Mayor of Athens visited the earthquake site, he was met on the tarmac by the Mayor of Istanbul.
When Greece was hit by an earthquake a few weeks later, Turkey reciprocated with aid. A Turkish military transport was the first to deliver life-saving equipment. Turks rushed to hospitals and community centers, giving blood to help victims in Greece.
The earthquakes in Greece and Turkey changed mutual perceptions. Assistance from Greece was widely reported in Turkish media with headlines such as “Friendship Time”, “Friendly Hands in Black Days”, and “Help Flows in from Neighbors.”

Official confidence building measures ensued, lowering bilateral tensions. Earthquake diplomacy included economic cooperation, environmental protection, and cooperation on counter-terrorism.
In 2001, the Pakistani military delivered aid to India after the Gujarat earthquake, leading to the Agra Summit five months later. India reciprocated, providing aid to Pakistan after the 2005 earthquake.
In 2004, Aceh was inundated by a tsunami, affecting forces of both the Free Aceh Movement and Indonesia’s military. Led by Finland’s Martti Ahtisaari, negotiations were rejoined that ended the 29-year long conflict, which claimed 12,000 lives.
Guterres called for an immediate cease-fire in conflicts around the world to tackle the coronavirus pandemic. He said, “It is time to put armed conflict on lock-down and focus together on the true fight of our lives.” It was a call to action by the world’s leading diplomat for international cooperation dealing with man-made and natural disasters.
Appealing for a worldwide ceasefire is noble, but peacemaking and cooperation must start with specific steps.
For example, Russia should stop its offensive against Idlib in northwestern Syria, where Russian war planes have been bombing hospitals and civilians. Refugees are vulnerable, especially when indigenous health care systems are destroyed.
Turkey should open its border with Armenia, enabling the transport of health equipment and services.
If Boko Haram suspended operations in Nigeria, health extension workers could access corona-affected communities in Muslim-majority Kaduna state.
US sanctions on Iran have exacerbated regional problems. Instead of maximum pressure, a helping hand managing the country’s corona crisis would go a long way to achieving US reform objectives.
When the earth shakes or a disease strikes, human kind is defenseless. As events outside of our control, natural disasters and pandemics are humbling.
Armed conflict is a choice. Focusing resources on the COVID-19 pandemic would change how we perceive others. Working together can not only advance well-being in regions affected by the coronavirus. A humanitarian pause would also benefit war-ravaged countries.

*Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Human Rights at Columbia University. He is a former senior adviser to the State Department.