Archives for September 2023

Koment nga Rafael Floqi/

Tërheqja nga Afganistani duhet të na bëjë të reflektojmë mbi dështimin e vërtetë të Amerikës që nga 11 shtatori. 

Lufta më e gjatë në historinë e SHBA-së përfunduar me skena të kaosit të dhunshëm nga Afganistani. Vdekja e 13 marinsave amerikanë dhe afganëve të arratisur do t’i japin 22 vjetorit të sulmeve terroriste të 11 shtatorit një avantazh veçanërisht të hidhur. Ka gjithashtu kujtime të përditshme se sa shumë ka ndryshuar politika e brendshme amerikane. Armiqësitë partizane që pasuan zgjedhjet e diskutueshme presidenciale të vitit 2000 në SHBA janë të zbutura në krahasim me atë që ka ndodhur në Shtetet e Bashkuara gjatë pesë viteve të fundit. Paralajmërimet se tërheqja nga Afganistani do të çonte  në “një tjetër 11 shtator” tani janë bërë sërish pika standarde e bisedimeve politike.

Tërheqja nga Afganistani ndryshoi gjeopolitikën globale

Ndërsa amerikanët shënojnë këtë përvjetor dhe hedhin një sy të kujdesshëm ndaj të ardhmes së Afganistanit, ata duhet të kujtojnë se ajo që do të ndodhte më pas për atë vend ka shumë më tepër rëndësi për shumë vende të tjera sesa për Shtetet e Bashkuara. Kina, Rusia, Irani dhe të tjerët u gëzuan  për rrëmujën e tërheqjes dhe humbjen e besueshmërisë së SHBA-së si aleat, edhe pse tani kanë shqetësime shumë më të menjëhershme sesa amerikanët.

Natyrisht, tragjedia më e madhe qe për vetë afganët, veçanërisht ata që nuk i duan që talebanët në pushtet. Vajzat dhe gratë afgane, në veçanti, humbën mundësitë e fituara me vështirësi për liri. Do të ketë më shumë gjakderdhje ndërsa milicitë fisnore anti-talebane dhe variantet e ISIS-it konkurrojnë për terren për ndikim, dhe shumë njerëz të pafajshëm janë vrarë.

Tërheqja e SHBA-së dhe kontrolli i talebanëve do të përbënte gjithashtu probleme serioze për fqinjët e Afganistanit. Ushtria dhe ekstremistët fetarë të Pakistanit janë të kënaqur që shohin Afganistanin në duart e një organizate që ata ndihmuan në krijimin dhe e kanë mbështetur. Kryeministri Imran Khan thotë se tërheqja e SHBA-së “theu prangat e skllavërisë” për afganët. Por tani që ata janë në krye të Kabulit, talebanët janë më pak të varur nga vullneti i mirë i Pakistanit, veçanërisht për shkak se ata kanë më shumë opsione për para dhe burime të tjera (shih Kinën, në veçanti) se sa para mbërritjes së NATO-s në vitin 2001. Pakistani po përballet së shpejti me një krizë refugjatësh pasi shumë afganë ikin nga talebanët, ndërsa ekstremistët brenda Pakistanit mund ta përdorin fitoren e talebanëve për të nxitur kauzën e tyre. Kjo mund të çojë në sulme terroriste brenda Pakistanit që destabilizojnë edhe qeverinë e tij.

Si ndikoi Afganistani në Luftën e Ukrainës?

Pavarësisht përpjekjeve ndërkombëtare për të ulur tensionet, pas indikacioneve ogurzeza për një pushtim ushtarak rus të Ukrainës. Me mbi 100,000 trupa të grumbulluara asokohe përgjatë kufirit ukrainas dhe manovra të përbashkëta ushtarake me Bjellorusinë të planifikuara në shkurt, presidenti rus Vladimir Putin lëshoi një listë kërkesash dhe garancish sigurie nga Shtetet e Bashkuara dhe NATO, duke përfshirë një premtim për të mos zgjeruar aleancën me anëtarët e rinj. siç është Ukraina. Në fakt propozimet e tij do të shkelnin “politikën e dyerve të hapura” të NATO-s dhe do të ndryshonin rrënjësisht rendin e sigurisë të pas Luftës së Ftohtë në Evropë. 

Çuditërisht, Presidenti Joe Biden dhe NATO i hodhën poshtë këto kërkesa. Presidenti Xhorxh W. Bush e ngriti për herë të parë nocionin e zgjerimit të mëtejshëm të NATO-s në vitin 2008 duke mbështetur Planet e Veprimit të Anëtarësimit në NATO për Gjeorgjinë dhe Ukrainën mbi kundërshtimet ruse. Tensionet gjeopolitike që rezultojnë – duke përfshirë luftën e vitit 2008 me Gjeorgjinë dhe aneksimin e Krimesë në vitin 2014 – e bëjnë shumë të pamundur që secili prej tyre t’i bashkohet aleancës për të ardhmen e parashikueshme. Rrjedhimisht, mosmarrëveshja e vërtetë me Rusinë përqendrohet në parimin e vetëvendosjes.

Në vitin 1994, Ukraina ra dakord të heqë të gjitha armët bërthamore të epokës sovjetike nga territori i saj në këmbim të “garancive të sigurisë” nga Shtetet e Bashkuara, Mbretëria e Bashkuar dhe Rusia sipas kushteve të “Memorandumit të Budapestit”. Në përputhje me premtimet e përshkruara. në dokument, Sekretari i Shtetit Antony Blinken përsëriti se “ekzistojnë parime thelbësore që ne jemi të përkushtuar t’i mbështesim dhe mbrojmë – duke përfshirë sovranitetin dhe integritetin territorial të Ukrainës dhe të drejtën e shteteve për të zgjedhur marrëveshjet dhe aleancat e tyre të sigurisë”.

Ukraina nuk përbënte një kërcënim të madh ushtarak për Rusinë. Megjithatë, një vend i lirë, autonom në kufirin e tij që është miqësor me Perëndimin ishte problematik për Putinin, i cili beson se rënia e Bashkimit Sovjetik ishte “katastrofa më e madhe gjeopolitike e shekullit” dhe nuk e konsideron Ukrainën një vend të vërtetë. Ndërsa diplomacia vazhdon, perspektiva e konfliktit duket më e mundshme sesa jo. Duke i ndërlikuar më tej gjërat, Biden mbart stigmën e “dështimit strategjik” nga tërheqja e dështuar që i dha fund luftës dy dekade në Afganistan. 

Fiaskoja e tërheqjes Afganistanit sinjalizoi dobësi të SHBA-së 

Fiasko e tërheqjes nga Afganistanit sinjalizoi dobësi për partnerët, konkurrentët dhe kundërshtarët e SHBA-së. Rrjedhimisht, dëshira për të shmangur një tjetër katastrofë ndërkombëtare po ndikon në reagimin e administratës Biden ndaj krizës në Ukrainë. Ky është një kthesë e jashtëzakonshme e ngjarjeve për dikë që bëri fushatë për përvojën e tij të gjerë të politikës së jashtme. Me marrjen e detyrës, Biden deklaroi se “Amerika është kthyer” dhe u zotua të “riparonte aleancat tona” për të përballuar sfidën e konkurrencës strategjike nga Kina dhe Rusia. Fatkeqësisht, ambiciet (dhe besueshmëria) e tij morën një goditje të madhe pas tërheqjes nga Afganistani që filloi një rënie të shpejtë të miratimit publik, i cili mbetet nën ujë sot.

Këto pengesa politike i shtynë anëtarët e partisë së tij politike të shprehin shqetësime se mungesa e “opsioneve të lehta” për të shmangur një pushtim rus të Ukrainës mund ta bëjë Biden të duket i dobët. Në të njëjtën kohë, kritikë të tillë si Përfaqësuesi Mike Turner (R-Ohio) argumentuan se tërheqja nga Afganistani “tregon se kjo administratë ka një politikë të jashtme të prishur dhe ka ngritur pikëpyetje në lidhje me angazhimin e saj ndaj aleatëve të saj”. Megjithatë, ka mbështetje dypartiake për Ukrainën në Capitol Hill. Ndërsa solidariteti është një ndjenjë e admirueshme, Biden tha se ai “nuk ka synime” të zhvendosë trupat ushtarake amerikane në Ukrainë për të mbrojtur vendin kundër një pushtimi. Realiteti gjeopolitik është se Ukraina nuk është anëtare e NATO-s që i nënshtrohet mbrojtjes së nenit 5. Prandaj, dëshira e Biden-it për të projektuar forcën (dhe për të rifituar paratë e tij të politikës së jashtme) duke e penguar Putinin nga pushtimi ushtarak dhe refuzimi i tij për të përdorur forcën ushtarake për ta bërë këtë, paraqet një enigmë të madhe për presidentin. 

Pra, cila është strategjia? Për të zgjidhur krizën, Blinken i ofroi Rusisë dy rrugë: “diplomaci dhe de-përshkallëzimi” ose “parandalim dhe pasoja masive”. Lidhur me këtë të fundit, administrata po kërcënon “pasoja të mëdha në mbarë botën” për të rritur kostot për Rusinë nëse ajo ndërmerr veprime ushtarake shtesë kundër Ukrainës. Por të dyja dështuan. 

Mësime nga Afganistani për fundit e luftës në Ukrainë 

Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky njoftoi gjatë fundjavës se ai zëvendësoi ministrin e tij të mbrojtjes me dikë të ri – jo befasuese, duke pasur parasysh lodhjen që ministri duhet të ketë duruar që nga pushtimi rus (dhe madje edhe më parë). Megjithatë, masa ka të bëjë më pak me shqetësimin që Zelensky ndjeu për ministrin e tij të mbrojtjes dhe më shumë për faktin se Ukraina ka arritur një fazë kritike në luftë. Është kaq kritike, në fakt, që një grup gjeneralësh të lartë amerikanë u takuan me gjeneralët ukrainas në kufirin me Poloninë. Takimi u mbajt atje për të vërtetuar pretendimin se forcat amerikane nuk janë të përfshira në Ukrainë, gjë që është edhe e vërtetë edhe e rreme. Forcat amerikane nuk janë në Ukrainë, por mbështetja logjistike dhe këshillat strategjike kanë qenë bujare. Së bashku me zëvendësimin e ministrit të mbrojtjes, mesazhi që SHBA dhanë ishte se strategjia e Ukrainës do të dështonte dhe duhej miratuar një strategji e re. Në mënyrë të qartë, Zelenskyy dëgjoi. Strategjia e Ukrainës ka qenë e shkëlqyer, veçanërisht në fazat e hershme të luftës.  Kjo nuk ndodhi; ushtria ruse në vend të kësaj kaloi një vit duke u përpjekur të pushtonte qytete në vend që të shkatërronte ushtrinë ukrainase. Sado e pasigurt ishte strategjia, ajo luajti me forcat e Rusisë në forcat masive dhe artilerinë. Kishte përfitimin e shtuar të, teorikisht, shkatërrimin e moralit ukrainas. Por duke pasur parasysh mënyrën se si Grupi Wagner e kreu fushatën, nënshtrimi i qyteteve zgjati shumë dhe çfarëdo efekti psikologjik që ishte i mundur u zhduk shpejt. Me Wagnerin tani të mënjanuar, Shtabi i Përgjithshëm rus është tani në kontroll dhe ka hartuar një strategji veçanërisht të shëndoshë, nëse nuk ka imagjinatë. Duke iu rikthyer strategjisë së mëparshme, Rusia po grumbullon forca në mënyrë që të detyrojë ushtrinë ukrainase të luftojë dhe, në teori, të humbasë. Moska tani e di se deri në çfarë mase do të luftojë Ukraina dhe e kupton thelbin e strategjisë ukrainase. Prandaj, mundësitë e një fitoreje ruse janë më të larta, deri diku. Gjeneralët amerikanë besonin se mund t’i shihnin gjërat më qartë. Për ta, koha e mbrojtjes së përhapur kundër forcave masive ruse ka mbaruar.Mua më duket se ka një element të vogël, por të dukshëm dëshpërimi në këtë lëvizje. Ukraina nuk është mposhtur dhe megjithëse të dyja palët janë të lodhura, njëra po mbron atdheun e saj dhe kjo mund t’i japë asaj një avantazh. Më kujtohet Lufta e Vietnamit, ku kishte një element të mësimit të vietnamezëve të luftonin si amerikanët – d.m.th., të grumbulloheshin dhe të lëviznin. Por vietnamezët nuk ishin aq të etur për të luftuar sa janë qartësisht ukrainasit. Nuk e di se cili ishte toni i takimit në kufi. Është e vështirë të besohet, por amerikanët nuk u rezistojnë gjithmonë të tjerëve. 

Afganistani dhe Irani

Nëse qëllimi i vetëm i politikës së jashtme të SHBA-së do të ishte të sillte paqe dhe stabilitet në Afganistan, politika më e mirë do të ishte angazhimi me Kinën, Rusinë, Iranin, Pakistanin, Indinë dhe OKB-në për të kërkuar një platformë të përbashkët për angazhimin me talebanët në bazën e një harte rrugore për njohjen. Për arsye të dukshme, tani është krejtësisht e pamundur që SHBA të angazhohet ose të bashkëpunojë me Rusinë dhe Iranin, dhe vetëm pak më pak e vështirë me Kinën dhe Pakistanin. India tashmë po kryen një akt delikat balancues midis SHBA-së dhe Rusisë për Ukrainën dhe nuk ka gjasa të dëshirojë ta ndërlikojë më tej. Për më tepër, edhe e ardhmja afatshkurtër e Rusisë, Iranit dhe SHBA-së janë shumë të pasigurta. Nga të gjitha vendet me ndikim në Afganistan, Kina – pavarësisht sfidave të saj të shumta – është i vetmi vend mjaft i qëndrueshëm që po përjeton një tranzicion lidershipi në dukje të patrazuar. Megjithatë, neveria e Kinës ndaj rrezikut është e tillë që një reporter i agjencisë iraniane të lajmeve FARS në Dushanbe e krahasoi atë me dikë që nxjerr një shishe me ujë nga frigoriferi dhe më pas e fryn në rast se është ende nxehtë.

Ndërsa Irani është gjithashtu i lumtur që sheh qeverinë amerikane të duket e paaftë, por kthimi i talebanëve përbën telashe edhe atje. Afganistani i okupuar nga NATO ishte një burim thelbësor dollarësh nëpërmjet derdhjes ndërkufitare nga ndihma perëndimore. Tani do të bëhet burim refugjatësh, droge dhe paqëndrueshmërie ekonomike. 

Ekspansioni kinez në Afganistan

Asnjë vend në fqinjësi nuk ka ndryshuar më shumë gjatë 20 viteve të fundit sesa Kina, e cila tani, për herë të parë, do të luajë një rol aktiv në përpjekjen për të mbajtur Afganistanin të qëndrueshëm. Pekini duhet të sigurojë që Afganistani të mos bëhet një strehë për ekstremistët e zemëruar nga pakica etnike ujgure e persekutuar e Kinës dhe një pikënisje për sulmet terroriste atje ose gjetkë në Kinë. Pekini i frikësohet gjithashtu një përhapjeje të dhunës nga Afganistani në Azinë Qendrore, ku Kina ka investuar shumë në iniciativën ambicioze të Presidentit Xi Jinping “Belt and Road”, projekte infrastrukturore të dizajnuara për të rritur ekonominë e Kinës dhe ndikimin ndërkombëtar. 

Qeveria talebane e Afganistanit do të nënshkruajë një kontratë me një firmë kineze për shpimin e naftës në veri të vendit.Kjo do të ishte marrëveshja e parë e madhe për nxjerrjen e energjisë me një firmë të huaj që kur talebanët morën kontrollin e Afganistanit në vitin 2021.Marrëveshja 25-vjeçare nënvizon përfshirjen ekonomike të Kinës në rajon. Zyrtarët talebanë thanë se forcat e sigurisë kishin shënjestruar militantët e grupit Shteti Islamik, të cilët sulmuan një hotel të përdorur nga biznesmenë kinezë. Tetë militantë të IS-it u vranë dhe disa të tjerë u arrestuan, thanë talebanët.

Sulmi i dhjetorit në hotelin Longan në Kabul pa të paktën tre persona të vrarë dhe 18 të tjerë të plagosur, përfshirë pesë shtetas kinezë. Marrëveshja për nxjerrjen e naftës do të bëjë që Kompania e Naftës dhe Gazit të Azisë Qendrore Xinjiang (CAPEIC) të shpojë për naftë në pellgun e Amu Darya, tha zëdhënësi i talebanëve Zabihullah Mujahid.  

Tani, ndërsa talebanët ushtrojnë kontroll mbi vendin, ujgurët etnikë mund të kthehen në Kinë nga anëtarët e grupit militant të prirur për të fituar favorin e Pekinit, i cili është akuzuar për kryerjen e një gjenocidi mbi pakicën myslimane. Eshtë vetëm çështje kohe para se (talebanët) të kuptojnë se ne jemi ujgurë. Jetët tona janë në rrezik. Gjatë viteve të fundit, qeveria kineze ka përshkallëzuar sigurinë dhe goditjen fetare në Xinjiang. Sipas Departamentit Amerikan të Shtetit, deri në 2 milionë ujgurë dhe pakica të tjera myslimane besohet se kanë kaluar përmes një rrjeti të gjerë qendrash paraburgimi në të gjithë rajonin.

Edhe Europa ka më shumë në rrezik sesa SHBA-ja në Afganistan. Qeveritë e BE-së kanë frikë nga Afganistani një kthim në Afganistan frika e migracionit dhe terrorizmit të shkaktuar nga lufta civile e Sirisë dhe trazirat gjetkë në Afrikën e Veriut.

Ky qëndron dështimi i SHBA ?

Ndërsa amerikanët ndalojnë për të reflektuar mbi gjithçka që ka ndryshuar brenda vendit të tyre dhe për rolin e SHBA-së në botë gjatë 20 viteve të fundit, të kuptuarit e kufijve të interesave të SHBA-së në Afganistan duhet të luajë një rol në mënyrën se si ata mendojnë për 20 vitet e ardhshme. Dështimi më i madh që nga 11 shtatori nuk vjen nga paaftësia për të ndërtuar demokracinë në Irak dhe Afganistan apo për të rindërtuar marrëdhëniet e SHBA me botën myslimane. Është në dështimin e liderëve tanë – dhe popullit amerikan – për të zgjeruar unitetin që ekzistonte pas sulmit për të ndihmuar Shtetet e Bashkuara të ndërtojnë një bashkim më të përsosur.

Dy dekada më vonë, tragjedia më e madhe për Shtetet e Bashkuara është gjasat që një tjetër sulm terrorist në tokën amerikane do ta ndante më tej vendin. Një sondazh i Gallup i bërë në ditët pas 11 shtatorit i dha George Ë. Bush një vlerësim prej 90 përqind pasi amerikanët u bashkuan në mbështetje të presidentit të tyre dhe idealit të konsensusit. Sigurisht që nuk zgjati, por ishte një moment i shkurtër kur amerikanëve iu kujtuan gjithçka që kishin të përbashkët. Një brez më vonë, pyetja që duhet t’i përgjigjemi është nëse ato ditë kanë ikur përgjithmonë.

Amerika hyri në betejë më 11 shtator 2001, e bashkuar në mbrojtje të vlerave dhe mënyrës së saj të jetesës. Njëzet e dy vjet më vonë, ajo është në luftë me vetveten, demokracia e saj e kërcënuar nga brenda në një mënyrë që Osama bin Laden nuk ia doli kurrë. Në këtë moment, sulmet e 11 shtatorit që erdhën nga një qiell blu në një mëngjes të freskët dhe të kthjellët zgjeruan besueshmërinë në konceptin e tyre tmerrues dhe të neveritshëm dhe dëshmuan se oqeanet e gjera nuk mund të mbronin më SHBA-në nga terrori i botës së jashtme.

Historia u jep ngjarjeve qartësi që u mungonte në kohë reale. Por nuk mund të regjistrojë dhimbjen, panikun dhe çorientimin e atyre ditëve të tmerrshme e të dhembshme pas 11 shtatorit që nxitën vendimet e liderëve politikë. Në retrospektivë, tani është e qartë se pavarësisht heroizmit të mijëra trupave të vrarë ose të gjymtuar në luftërat e pas 11 shtatorit, ekseset e reagimit politik të SHBA-së shkaktuan po aq, nëse jo më shumë, trazira sa vetë sulmet.

Pse 11 shtatori 2001 nuk shpjegon gjithçka

11 shtatori 2001 nuk shpjegon gjithçka. Por lufta kundër terrorit e çoi Amerikën në një drejtim politik nga i cili nuk kishte kthim. Një luftë e mprehtë dhe e suksesshme në Afganistan u zhyt në një moçal 20-vjeçar që përfundoi. Një luftë tjetër në Irak, e luftuar me pretendime të rreme, ishte versioni i saj i hershëm i një Gënjeshtre të Madhe. Një shtet i ri i sigurisë qeveritare i krijuar për të penguar sulmet pasuese vazhdon. Besimi në Uashington u shtrëngua nga programet e mëdha të mbikëqyrjes. Emri i Amerikës u ndot nga torturat. Lufta gjyqësore kundër terrorit e shtriu Kushtetutën.

Presidenti Xhorxh Ë. Bush u shndërrua nga një kampion mbi rrënojat në Ground Zero në një udhëheqës të shkatërruar nga lufta e tij. Pasardhësi i tij, Barack Obama, kaloi dy mandate duke u përpjekur për ta sjellë fushatën kundër terrorizmit brenda ligjit dhe moralit ndërkombëtar, por përdorimi i tij i sulmeve vdekjeprurëse me dron për të marrë objektiva terroriste shkaktoi gjithashtu viktima civile dhe u dënua nga avokatët e të drejtave të njeriut.

Gjatë gjithë kohës, mijëra vdekje dhe lëndime në luftërat e huaja, triliona dollarët e shpenzuara për ndërtimin e kombit, zemërimi ndaj elitave të Uashingtonit dhe paragjykimi kundër Islamit krijuan një pellg pakënaqësie të pjekur për një demagog. Dhe së bashku erdhi Donald Trump, duke u zotuar se do t’i ndalonte myslimanët të hynin në SHBA dhe duke u mburrur se ishte më i zgjuar se të gjithë gjeneralët që udhëhoqën luftime të mbaruara për vite me radhë.

Plagët politike të viteve të pas 11 shtatorit u ekspozuan sërish ditët e fundit, teksa tërheqja përfundimtare kaotike nga Kabuli solli historinë në rrethin e plotë: Talebanët fondamentalistë – që mirëpritën Al Kaedën – sundojnë përsëri Afganistanin.

Bin Laden – i cili dërgoi rrëmbyes vetëvrasës për të drejtuar avionët e ngarkuar me karburant te ikonat e fuqisë politike, ekonomike dhe ushtarake të SHBA-së – besonte se SHBA ishte e korruptuar, e dobët dhe imorale. Por edhe ai do të befasohej po të vëzhgonte largimin e hidhur të brendshëm që ai ndihmoi të çlironte.

A ia vlente e gjitha kjo ?

Një shëtitje nëpër rrugicat e harlisura, me bar, midis varreve të të vdekurve të Amerikës pas luftës së 11 shtatorit në Seksionin 60 të Varrezave Kombëtare të Arlingtonit – brenda pamjes së shtegut të fluturimit të avionit të rrëmbyer që hyri në Pentagon – shtron një pyetje të tmerrshme: ishte ia vlen lufta kundër terrorit?

Rreshtat e gurëve të varrit të bardhë – disa me simbole si simbole njësie, foto apo edhe shishe birre – përkujtojnë ata që humbën në Irak dhe Afganistan. Mijëra civilë të kapur nga zjarri i dy dekadave të luftës amerikane nuk kanë përmendore në Uashington.

“Askush më 12 shtator 2001, nuk do ta kishte ëndërruar që ne do të kalonim 20 vjet pa një tjetër sulm të madh ndaj Shteteve të Bashkuara”, tha Gates në një ngjarje të Forumit të Sigurisë në Aspen. “Në të njëjtën mënyrë, unë mendoj se kostot e këtyre luftërave në jetë të humbura, në jetë të ndryshuara përgjithmonë nga ana e ushtarakëve tanë dhe shumë civilëve tanë që shërbyen dhe kostoja për vendin në aspektin e thesarit dhe gjithçka tjetër ka qenë. e madhe.”

Në bujë për tërheqjen e keqmenaxhuar nga Afganistani, shpesh harrohej se betejat e para të luftës kundër terrorit patën sukses, pasi SHBA-ja shtypi Al Kaedën – megjithëse bin Laden u arratis nëpër shpellat e Tora Borës.

Përfaqësuesi i SHBA-së, Mike Rogers (R-AL), udhëheqësi republikan i Komitetit të Shërbimeve të Armatosura të Dhomës së Përfaqësuesve, lëshoi një deklaratë pas raportimeve se administrata Biden do të transferojë Mohammed al-Qahtani në Arabinë Saudite.

 “Më 11 shtator 2001 terroristët e Al-Kaedës vranë rreth 3000 njerëz – Mohammed al-Qahtani supozohej të ishte një nga rrëmbyesit e asaj dite. Ai fluturoi në Amerikë për të marrë pjesë në sulm dhe do të kishte pasur sukses, por për agjentët me sy të mprehtë të INS. Udhëheqësi i sulmeve të 11 shtatorit, Mohamed Atta, po priste në parkingun e aeroportit për të marrë al-Qahtanin kur atij iu mohua hyrja në Shtetet e Bashkuara.

“Sipas raporteve të shtypit, administrata Biden-Harris tani planifikon të lirojë al-Qahtanin nga Gjiri i Guantanamos në Arabinë Saudite. Të lëmë të lirë një rrëmbyes të 11 shtatorit është një kapitullim i tmerrshëm i të majtës ekstreme.”

“Duke shkuar në Afganistan për qëllimet e tij të deklaruara në atë kohë ia vlente”, tha ish-sekretari i Sigurisë Kombëtare i Obamës, Jeh Johnson, duke argumentuar në një forum të Qendrës së Politikave Bipartizane se tre administrata kishin degraduar kapacitetin e Al Kaedës për të goditur SHBA-në.

Ndërsa nënvizoi se nuk mund të “ia vlente” kurrë humbja e një djali apo vajze në luftë, Johnson tha: “Padyshim që ishte e kushtueshme. kushton. Ne përfunduam në një vend ku talebanët janë sërish në krye, por shumë kanë ndodhur në atë periudhë 20-vjeçare që mendoj se e kanë bërë atdheun më të sigurt”.