Archives for December 2023

Shqiptarët e Masbjeshkës (sanxhakut të Pazarit të Ri) me qindra vjet mbijetesë

December 31, 2023 by s p

“Ne e kemi zemrën Shqipe, ne e kemi gjakun Shqipe, jemi të djegur për Shqypni!”.

Artur Vrekaj, Massachusetts

Reflektim nga telereportazhet e Marin Memës më 26 Nëntor 2016 dhe RTV Kosovës bërë më 24 Prill 2017 në fshatrat Shqiptarë të Peshterit në Serbi.

Rafshnalta e Peshterit ngrihet 1200 metra mbi nivelin e detit dhe ka rrënjë të hershme iliro-shqiptare. Jo më kot shqiptarët e quajnë sanxhakun e Pazarit të Ri me emrin domethënës Masbjeshkë, vëndi ku shtegtuan e mbarështruan bagëtinë me shekuj.

Në Peshter jetojnë fiset më të fuqishme të Veriut të Shqipërisë, të Shkrelit, Kelmendit, Gjoka,Gjeka, Nikaj, Uka, Kuqi, Kurtaj, Camaj, Bibaj, Kastrati etj që u përballën brez pas brezi me regjimin e trefishtë shfarosës Turko-serbo-malazez.

Deklarimi boshnjak i shumicës së Shqiptarëve ishte e vetmja mundësi e mbijetesës në Peshter prej regjimit shfarosës Serb e Malazez.

Shqiptarët e moçëm e vuajnë më shumë dhimbjen e këtij asimilimi sot. Kjo është një nga dramat më të mëdha ndër Shqiptarët etnikë që ende pikon dhimbje.

Në Bashicë, Murat Haliloviç me dhimbje thotë se boshnjakçe flas, por jam Shqiptar.

Hilmi Salihoviç saktëson se kur fillova shkollën nuk dija boshnjakçe, por vetëm Shqip.

Nazif Salihoviç shprehet se unë e mbaj plisin se baba e ka mbajtur, stërgjyshat e kanë mbajtur. Nuk guxojmë të themi se jemi Shqiptarë.

Kambo Hukic (Huka), në fshatin Ugla shprehet vendosmërisht : ne jemi Shqiptarë. Ai nxjerr flamurin kombëtar Shqiptar fshehur nën divan dhe ja tregon gazetarit Marin Mema. Kam dëshirë që kur të vdesë të mbulohem me flamur Shqiptar. Kemi jetuar terror. Shqiptarët nga këtu u shpërngulën në Sarajevë, Pazar i Ri, Turqi etj. Kemi dëshirë me na çue një mësues me u mësue gjuhën Shqipe fëmijëve, të paktën një a dy orë në javë.

Sali Bajri, nga Uglla përgjigjet: më djeg shpirti që po humbet Shqipja. Ne kemi fol me stërgjysha. Mos na harroni! Të djegur jemi për Shqypni, por s’kemi gjë në dorë, hiç.

Selim Hukic, thotë: me gjak jam Shqiptar, por shumë po e humbim Identitetin se nuk kemi shkollë.

Eso Hukic po nga Uglla thotë jam Boshnjak, por me zemër jam Shqiptar. Kjo është pasojë e regjimit,por ai rrëfen emrat e vëndeve përreth Ugllës që ruhen ende shqiptarë: maja e Shkjaut, maja e Shiut, maja e Aliut, maja e Kaçizakut, maja e Molikes, maja e Mprehtë.

Murat Kuc, kujton se Serbia nuk lë Shqip, baba jem, ai ka mbajtur shallin dhe plisin.

Villka Kuc, thotë se ne kurrë s’kemi për ta humbur Shqipen.

I moçmi Bajro Hukic (Hukaj) thotë shkollën nuk na e kanë lënë Shqip.

Boroshtica është fshat Shqiptar i banuar kryesisht nga fisi Shkreli. Nezir Shkriel (Shkreli), mësues shfaqet me plis të bardhë. Ai i gëzuar flet se këtu po gjallon Shqiptaria. Gjuha Shqipe nuk do të vdesë këtu. Sikur betohet : Ne e kemi zemrën Shqipe! Ne e kemi gjakun Shqipe!

Hilmi Shkriel nga Boroshtica shprehet se prej pleqve ne jemi prej Shkrelve të Rugovës. Shqipen e kam mësuar prej babe. Kushërinjtë i kam në Kosovë.

Hafiz Shkriel, mesoburrë, dimë pak. Nuk kemi bërë shkollë. Vëllai im është Shqiptar.

Përkundër mohimit absolut të Identitetit kombëtar, në literaturën shkencore serbe pranohet që në Peshter banojnë Shqiptarë.

Shenjat më të dukshme të Identitetit kombëtar në publik në qytetin e Pazarit të Ri dhe në fshatrat e Peshterit më së shumti në shekullin e kaluar kanë qënë plisi i bardhë dhe shalli i bardhë që ruhen ende edhe sot.

Ismet Azizi, intelektual, kryetar i Kosova për Sanxhakun rrëfen në RTV e Kosovës masakrën më të madhe në numër të Çetnikëve Serbë me komandant Pavle Gjurishiq më 5 e 6 Janar 1943 ndaj Shqiptarëve e Sanxhaklinjve në Bihor, krahinë me 82 fshatra.

Myftiu i Sanxhakut Muamer Zukorliq e quan “Sebrenica e Sanxhakut” këtë masakër. “Sipas raportit të komandantit çetnik Pavle Gjurishiq, gjeneralit Serb Mihajlloviq se 1200 të vrarët ishin të aftë për ushtri, ndërsa 8000 të tjerët ishin gra, fëmijë e pleq”, shkruan ai në bosnjaci.net.

Dokumentet arkivore shqiptare japin shifrën 4628 Shqiptarë të vrarë, therur e masakruar këto dy ditë tmerri në Bihor.

Shoqata Kosova për Sanxhakun është kthyer në një institucion qytetar e mediatik duke vepruar në terren në Peshter e Pazar të Ri për evidentimin e rezistencës së Shqiptarëve dhe të kulturës së tyre. Kjo shoqatë aktive po i jep jetë me veprimtari akademike hapërimit kombëtar në Masbjeshkë. Ajo më së shumti po bashkëpunon me autoritetet vendore në Sanxhak, dhe ato qëndrore në Kosovë dhe Shqipëri.

Thirrja e gjakut Shqiptar ndër Shqiptarët e Peshterit është kushtrimi i kohës që jetojmë për ti dhënë më shumë frymë hapërimit kombëtar ndër ta.

Kështu, më 22 Nëntor 2023, Këshilli kombëtar Shqiptar në Serbi hapi zyrën Shqiptare në Pazarin e Ri dhe ndërkohë po synohet kursi i Gjuhës Shqipe. Është koha për të ndihmuar vëllezërit tanë. Kudo ku jemi.

Falja shëron dhe bashkon njerëzit

December 31, 2023 by s p

Artan Nati/

Dy vjet pas atentatit, Gjon Pali II vizitoi qelinë e burgut të Ali Agca. Ai shkoi ta falte. Ata shtrënguan duart dhe u përqafuan me njëri-tjetrin. Agca puthi unazën e papës. Ndërsa Papa mbërriti në qelinë e Agca-s në burg në Itali, ai pa në sy vrasësin e tij të mundshëm, i shtrëngoi dorën dhe Agca puthi dorën e Gjon Palit II.

“Paqja e vërtetë nuk është vetëm një çështje strukturash dhe mekanizmash. Ajo mbështetet mbi të gjitha në adoptimin e një stili të bashkëjetesës njerëzore të karakterizuar nga pranimi i ndërsjellë dhe aftësia për të falur nga zemra. Ne të gjithë duhet të falemi nga të tjerët, kështu që ne të gjithë duhet të jenë gati për të falur. Kërkimi dhe dhënia e faljes është diçka thellësisht e denjë për secilin prej nesh,” tha Papa Gjon Pali II. Gjatë dimrit të vitit 2014, pasi u konvertua në të krishter, Ali Agca vizitoi varrin e Papës. Atje, ai la trëndafila të bardhë dhe u lut.

Të falësh nuk është të harrosh. Në shumë raste, është e pamundur të harrojmë ngjarje që ndikojnë thellë në jetën tonë. Ato i japin formë jetës sonë për mirë ose për keq.

Të falësh nuk do të thotë të falim veprat mizore të nazistëve ose të nacionalistëve serbë ose autorëve të tjerë. Por në disa raste, dhënia e amnistisë e pastron çështjen për viktimën. Çështja e drejtësisë është e ndarë nga çështja e faljes.

Ky koncept i faljes ka pak ose aspak të bëjë me dhunuesin. Ajo ka të bëjë gjithçka me nevojën e viktimave për t’u çliruar nga dhimbja që u është shkaktuar. Ky koncept i faljes nuk ka të bëjë me asnjë fe. Të gjithë njerëzit dëshirojnë të jetojnë pa dhimbjen dhe barrën e së kaluarës. Nëse është i kufizuar në një fe, atëherë disa njerëz nuk do të jenë në gjendje të falin.

Secili person mund të falë vetëm në emrin e tij. Nuk mund të falet në emër të të gjithë të mbijetuarve të Holokaustit ose spastrimeve etnike. Falja është një gjë shumë personale, por nëse ndihemi të shqetësuar dhe të lënduar duke mësuar për viktimizimin e të tjerëve, atëherë kemi të drejtë të ndërmarrim veprime.

Ish-senatori zviceran Dick Marty, i cili u bë i njohuri për raportin e tij në Këshillin e Evropës mbi krimet e supozuara të luftës, përfshirë trafikimin e organeve të kryera nga guerilët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, UÇK, vdiq të enjten në datën 28 dhjetor 2023 në Zvicër.

Marty, ishte një politikan i Partisë Demokratike të Lirë, autor i disa raporteve të rëndësishme ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe anëtar i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës. E gjithë kjo parathënie kaq e gjatë është për faktin se në shumë shkrime e komente të komunitetit shqiptar kryesisht në diasporë u përdor një gjuhë urrejtje ekstreme dhe fare e padenjë kundrejt senatorit Marty, që nuk e mendoj se është e denjë të citoj se si u shprehën kundër zotit Marty. Në se hetimet e senatorit Marty ishin apo jo të drejta dhe të vërteta, është temë tjetër,por ajo që doja të thoja, është fakti se ne synojmë të aderojmë në Europë dhe ne nuk mund të marrim drejtsinë në duart tona dhe duhet të besojmë te drejtësia europiane dhe institucionet e saj. Gjithashtu gjuha e përdorur ishte më e pakta jo e denjë. Mënyra e jetesës së Mandelës me falje është një shembull për të gjithë racën njerëzore. Emri i tij është sinonim i faljes. Mandela tha se “Falja çliron shpirtin, largon frikën. Kjo është arsyeja pse është një armë kaq e fuqishme.”

Kur jetojmë në një vend ku jeta jonë është në rrezik të drejtpërdrejtë, mendësia e mbijetesës lind dhe mbijetesa dhe falja nuk shkojnë së bashku. Ne mund të falim vetëm pasi dhuna të ketë mbaruar dhe viktima të jetë në paqe me mjedisin rrethues dhe dëshiron ta shërojë atë kapitull të jetës. Falja është proaktive dhe jo pasive. Ne bëhemi viktima në mënyrë të pavullnetshme, Pa falje jeta drejtohet nga një cikël i pafund inati dhe hakmarrjeje.

Falja sheron mendjen dhe jetën tonë, duke na lejuar ta shikojmë botën përmes vizionit të papenguar, të shohim bukurinë përreth nesh, të jemi të hapur ndaj përvojave të reja pozitive dhe të përqafojmë njerëzit e mrekullueshëm në botën e mrekullueshme që takojmë. Nëse nuk do të falnim, nuk do të mund t’i përjetonim këto ndjenja.

Falja është si një recetë ose ilaç për shëndetin dhe mirëqenien fizike. Nëse qëndrojmë të zemëruar, ky zemërim helmon jetën dhe shëndetin tonë. Falja për mendimin tim sjell qetësi, shërim, respekt, liri, paqe dhe dashuri. Le të shohim se çfarë sjell e kundëta: dhimbje, zemërim, hakmarrje dhe luftë. Falja ofron zgjedhjen për të jetuar në paqe dhe për të qenë të lumtur.

KËNGËTARËT ENDRI DHE STEFI PRIFTI, SI DHE VALBONA MEMA, “NDEZIN” ATMOSFERËN E VITIT TË RI TE SHQIPTARËT NË BOSTON

December 31, 2023 by s p

Nga Fuat Memelli/

Sivjet për të kënaqur shqiptarët e Bostonit e qytetet rreth tij, erdhën nga Shqipëria këngëtarët e shquar, vëllezrit Endri e Stefi Prifti si dhe Valbona Mema. Ishin të ftuar nga grupi i shokëve “ Çunat e Bostonit”. Është ky një grup shokësh nga Shqipëria, Kosova e treva të tjera shqiptare. E kanë quajtur grupimin e tyre “Çuna..”, por në fakt shumica janë burra të martuar e me fëmijë. Ajo që i bashkon është miqësia, është shpirti djaloshar. Një pjesë e tyre u bënë anëtarë të degës së Vatrës në Boston në takimin që u organizua më 17 dhjetor të këtij viti. Mentor Maksutaj, kryetar i degës së Vatrës më thotë se deri tani numëri i antëtarëve ka aritur në 85, shifër e kënaqshme kjo për një kohë të shkurtër. E çelën koncertin vëllëzrit Endri e Stefi me këngët e bukura korçare, për të vazhduar më pas me këngë të krahinave të tjera. Këngët shhqiptare i “ndezin” zemrat e emigrantëve, pasi janë këngë që sjellin “aromë” Shqipërie, Kosove e të trojeve të tjera shqiptare, ku kanë lindur e janë ritur. I duket sikur sjellin zërat e të afërmve të tyre që i mungojnë këtu në Atdheun e dytë. Me këngëtarët bashkohen edhe zërat e pjesëmarrësve që më ngjajn me një kor të madh pa dirigjent. Herë pas here vëllezrit korçarë ndrrohen me këngëtaren e Shqipërisë së mesme, Valbona Mema. Edhe këngët e saj i “ngjitin” pjesëmarrësve, pasi këngët tona tani janë “pronë” e gjithë shqiptarëve kudo ku jetojnë. Emigrantët bëjnë foto me këngëtarët. Janë këto copëza kujtimesh në prag të largimit të vitit të vjetër dhe mbritjes së Vitit të Ri. Pyes Ardi Bocovën, i cili është një nga organizatorët e kësaj veprimtarie, për numërin e pjesëmarrësve dhe ai më thotë se në sallë janë 240 veta. Është një shifër jo e pakët kjo.

Në një moment kur Endri dhe Stefi i kishin lënë skenën Valbonës, i pyes për koncertet që do japin në Amerikë dhe punët e tyre të fundit në Shqipëri. Endri më thotë :” Pyet Stefin se këtë kemi ”zëdhënës” të grupit. Stefi më tha se veç Bostonit, nesër do këndojnë për shqiptarët e Detroitit, ditë tjetër për ata të Teksasit e më pas për ata të Konektikës. Për punët e tyre të fundit në Shqipëri, më thotë se më 21 dhjetor kanë publikuar një këngë të re kushtuar Krishtlindjeve me titull “Vetëm një natë”. Tekstin dhe kompozimin e ka bërë këngëtari i njohur korçar , Mihallaq Andrea. Kjo është kënga e parë në Shqipëri që i kushtohet Krishtlindjeve, thotë Stefi. Më tregon gjithashtu se në Televizionin News 24, për natën e Vitit të Ri kanë regjistruar një program, ku veç tyre do ketë të ftuar edhe këngëtarë të tjerë. Ky program do vazhdojë çdo të hënë. Me këngën e bukur “Kuq e zi” që këndohet nga të mëdhenj e të vegjël në gjithë trevat shqiptare si dhe urimin “Gëzuar Vitin e Ri ! ”, u mbyll ky koncert i bukur.

Mbrëmja e Vitit të Ri një dasëm pa nuse

December 31, 2023 by s p

Satirë nga Rafael Floqi/

Përgatitja për të pritur një vit të ri është një aventurë mahnitëse, një udhëtim në botën e mundësive të pafundme, duke u përpjekur të bësh diçka më shumë se vetëm të presësh me fytyrën në një tortë derisa të vijë mëngjesi i Vitit tjetër. Kështu që, në vend që të hysh në vitin e ri me një deklaratë e zakonshme si të “do të humbasësh peshë” ose “se do të lexoj më shumë libra”, pse të mos shpikim disa mënyra unike për të bërë Vitin e Ri 2024 të ngjallë me energji pozitive dhe ndryshe? Pse jo një mbrëmje e Vitit të ri. Eshtë interesante nuk ka komunitet tjetër që ta festojë së bashku kështu Vitin e Ri. Amerikanët thonë Krishtlindja është për t’u festuar në familje, Viti i ri me miqtë e shokët. Shqiptarët e dinë këtë…

Një mbremje e Vitit të Ri që është më shumë se një festë – është një eksperiencë bajate që nuk harrohet lehtë. Organizatori ka bërë çmos për të ftuar kengetarë nga Shqipëria, por nuk ka dashur të bëjë një koncert të zakonshëm. Qëllimi është i thjeshtë: të shijosh muzikën, të kërcesh sado të dëshirosh, dhe t’i japesh fund vitit të kaluar me një eksplozion të madh me tinguj klarinetash dhe organoje dhe lodrash e dajresh, po pati.

Kush tha se koncertet e Vitit të Ri duhet të jenë një çështje serioze? Këto ngjarje kanë kthyer shfaqjet muzikore në një version të ri të “Dashurisë së Madhe,” ku kengetarët janë si demat e shpërndarë nëpër një dasëm të madhe pa lidhje dhe ku dollarët e jeshilosin sallën e darkës. Kjo është si një një fushatë korrje shirjesh, me organizatorët që nuk shpallin fitoren e parave, ndërsa kengetarët kërkojnë ndoshta edhe këshilla ligjore se si të kthehen pa deklaruar paratë e pa ju anuluar viza.

Fillimi është nxehja, në një hapësirë të vogël ku pjesa e madhe e orkestrës ka humbur në mes të një skuadre të njerëzve të gatshëm për t’i bërë një përshëndetje Vitit të Ri. Kengetarët nisen në skenë, me kostume që mund të jenë nga një filxhan ngjyrosur, deri te një shami që përdoret për të pastruar makinën. Këngët janë nga ata hitet që keni dëgjuar shpesh, por ato janë paraqitur në një mënyrë krejt të re. Kengetarët fillojnë të improvizojnë dhe të krijojnë vargje të reja që nuk kanë asnjë lidhje me origjinalin. Publiku përfshihet në këtë formë të pakontrolluar të shfaqjes, ala instagram, duke rrahur duart dhe duke kërcyer çdo herë që një këngëtar vendos të ndryshojë melodinë.

Midis një kënge dhe një tjetre, një anëtar i publikut del në skenë për një përshëndetje spontane me kengetarin. Nuk dihet a është ky një fans i rregullt apo një person i sapo njohur, që ja ngjit dollarin në ballë, por duke parë fytyrën e kengetarit, mund të themi se çdo gjë po shkon sipas planit. Duartrokitjet dhe zëri i përbashkët i publikut tregon se ata po e shijojnë çdo moment.

Hej, sa selfie u bënë me këngëtarët, pasi sot ka rëndësi kënaqsia, por jo paraqitja artistike. Guxo po deshe të filmosh ndonjë këngëtare të njohur, kur këndon kështu me superpozim, se të hidhet në grykë , pasi ju del në skenë e vërteta.

Para se të fillojnë këto koncerte, organizatorët e kanë krijuar një firmë të quajtur “Enterteinmenti pa Kufi LLC”. Po, kufijtë janë si thonjtë: ata janë thjesht një pengesë për diçka më të madhe. Organizatorët presin fitime të mëdha, por pa ndonjë përgjegjësi fiskale apo morale.

Këngëtarët, nga ana tjetër, janë si vizat, ata vijnë e shkojnë, shpesh herë pa lajme. Disa kanë lënë vendin për disa ngjarje të tjera që i kanë ofruar më shumë. Sipas tyre, kishin marrë kontrata pune me qira, por vërtetë? Kush mund të besojë një këngëtar të njohur? Ata janë si “VIP-at” që mbërrijnë vetëm kur dikush tjetër i paguan faturat.

Për më tepër, disa këngëtarë janë ende duke pritur vizën nga ambasada, ndërkohë që festa e Vitit të Ri po kalon. Ata janë të gatshëm të dalin në skenë, por për viza, duhet ende të dalin nga radha. Përpara ambasadës, ata bëjnë një xhiro të vogël artistike, duke kërcyer dhe duke kënduar për zyrtarët duke shpresuar që do të mund të presin më shpejt se krejt.

Por tregu është ende në një gjendje të tronditur. Ndërsa organizatorët shpallin se janë në fitim, një pjesë e madhe e publikut është ende duke pritur një performancë reale, ndoshta edhe një kengetar që njeh dikush.

Derisa situata nuk ndryshon, ky kaq i quajtur koncert i Vitit të Ri, do të mbetet një ngjarje ku nusja është e zhdukur, dhëndëri nuk ka mbrritur, dhe torta është një fiksim i vitit të kaluar. Gjithsesi, ka ende një shpresë për ndryshim… ose të paktën për një kengetar që ka marrë vizë!

Organizatori i koncertit të Vitit të Ri ka qenë shumë kreativ në zgjedhjen e këngëtarëve këtë vit. Me një kombinim të veçantë të përfaqësuesve nga Gjirokastra, Shkodra, Myzeqeja dhe Korça, kanë krijuar një skuadër të pashoq e cila, në të vërtetë, duket sikur është përzgjedhur nga një kartë lojësh pokeri e pazakontë.

Përfaqësuesi nga Gjirokastra është një pensionist që e ka ndaluar pensionin për të sjellë një dozë nostalgjie dhe një hintë të ftohtë nga koha e kaluar. Ai është gjithmonë i gatshëm për të treguar sa herë ka bërë dorë dhe sa herë është martuar. Nëse do të ishte për të, ai do të këndonte vetëm këngët e dikurshme “O moj Vajzë gjirokastrite!”

Dy vëllezër nga Shkodra janë një ndër kombinimet më të çuditshme. Ata janë të njohur për harmoninë e tyre, por më shumë për debatat dhe përplasjet mes tyre gjatë ndërhyrjeve të tyre në skenë. Secili prej tyre pretendon se është vërtet i famshëm, dhe se këngëtarët nga Shkodra janë gjithmonë më të mirë se ata nga çdo zonë tjetër e vendit. Ata janë bërë me zë për atë këngën “ me ken Shkodran tana i ban”

Kengetarja popullore nga Myzeqeja ka ardhur me një bohçe pëlhure akull të bardhë. Ajo do të këndojë për dashurinë e humbur, bujqësinë dhe përplasjet me traktorin që i kanë ndodhur. Pas shfaqjes së saj, ajo pritet që të ofrojë raki “moon shine” të prodhuar vetë në Lushnje.

Kengetari me çifteli dhe vajza për serenata nga Korça janë një çift i çuditshëm. Kengetari me çifteli është një mashtrues i njohur që pretendon se një çifteli mund të zbulojë çdo sekret të këndshëm të jetës. Me këngën “Kur bjen fyelli ciftelia natën deri vonë”. Ndërsa vajza për serenata është një bukuroshe e kujdesshme e cila është e përkushtuar për të bërë zemrat të rrahin më fort sesa kurrë më parë me vargjet “të dija të vogël ti më qënke 40 vjet”.

Për sa i përket logjistikës së ngjarjes, organizatori ka vendosur të sjellë një zallamahi që do të bëjë llogarinë për të gjitha: sa para ka fituar çdo kengetar, sa ushqim do të duhet për ta mbajtur gjallë në skenë, sa paguajnë kalamajtë që janë aty për të ndihmuar, sa janë pijet në tavolina, dhe sa hileqarë janë kamarierët që janë përpjekur t’i shërbejnë publikut.

Gjithsesi, ky koncert i Vitit të Ri duket se do të jetë një karnaval i çuditshëm, ku vërtetë nuk ka të njëjtën shije, por të paktën, do të jetë një eksperiencë që të gjithë do ta kujtojnë, pavarësisht se çfarë do të ndodhë me mëshirën e guzhinës së tyre që “ngadalë po përgatit mishin e qingjit”.

Festa vazhdon me kërcime që nuk kanë nevojë për rregulla. Këngëtarët ndihen të lirë të kërcejnë mbi tavolinat e ngritura për këtë ngjarje të veçantë. Të gjithë janë përfshirë, duke kërkuar një moment të tyre nën dritën e rampave të shpejtësisë së madhe. Disa prej tyre tentojnë të këndojnë dhe kërcejnë njëkohësisht, duke e bërë një konkurrencë të pafundme për krijimin e videove më të çmendura në media sociale me fansat e tyre.

Në fund të festës, kengetarët bëjnë një përulje, ndërsa publiku nuk do të jetë mjaftuar dhe do të kërkojë “një këngë tjetër!” Për ata që kanë kërkuar këtë fund viti një mbrëmje të pazakontë dhe një përvojë të çmendur, kjo është një festë e Vitit të Ri që do të mbetet në kujtesë për kohë të gjatë. Por vetëm shikoni sa para latë. Sa dollarë për këtë gallatë.

Nëse kjo që shkruajtaj është trillim apo e vërtetë, po s’patët pirë do të ma thoni vetë. Pa harruar së kënduari atë këngën e vjetër “ Ja na erdhi Viti i Ri , sa s’jam i gëzuar…”

U bë

December 31, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

“Bereshit”, hebraish do të thotë: në fillim. Pikërisht me këtë fjalë “u bë” fillon libri më i famshëm i të gjitha kohërave. Ose më mirë, koleksioni i madh i librave që, sipas feve të mëdha monoteiste, përmban historinë e fillimit të kohës. Të jesh apo të mos jesh, nga zero në një. Së pari, nuk kishte asgjë, pastaj të gjitha gjërat “u bënë, bereshit, ose u krijuan”. Sikur të fotografonte një moment të saktë dhe të identifikueshëm kronologjikisht, kur historia dhe vetë universi, në një moment të caktuar, nisën të ekzistonin. Zanafilla: origjina. Fjalë për fjalë: “Bereshit – e paharrueshme, e përkthyer “Në fillim…”. Fjalë magjepsëse që ka bërë jehonë për të paktën dy mijëvjeçarë. A nuk është ngushëlluese të besojmë se e dimë se nga vijmë? Ndoshta fjala vendimtare këtu është pikërisht ajo: fe, beso. Korpusi i gjerë biblik, në versionin e tij të krishterë, përfshin gjithashtu katër Ungjijtë e klasifikuar si kanonik. Synimi është i qartë: të lidhet drejtpërdrejt Dhiata e Vjetër me Dhiatën e Re, e shkruar shumë më vonë dhe tërësisht e fokusuar tek një person, i identifikuar si shpëtimtari i njerëzimit, i njerëzimit fatkeq që ka nevojë për shpëtim…nga kush? Nga vetvetja, padyshim. Ose më mirë, nga barra e një mëkati të supozuar origjinal. I fundit nga tekstet ungjillore që u pranua dhe u përfshi në kanunin fetar të krishterë, Gjoni, hapet – më tepër si vetë Bibla – me një frazë spektakolare: “Në fillim ishte Fjala, dhe Fjala ishte me Perëndinë dhe Fjala ishte Zoti.” Në një nivel strikt letrar, ky është një sugjerim i fuqishëm poetik. Të dy librat, Gjoni dhe Zanafilla, duket se flasin për të njëjtën gjë: origjinën e jetës. “Në fillim” është ajo që ata të dy thonë. Ose të paktën, kjo është ajo që “u bë” dhe e lexojmë.