Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909
Në emër të gazetës “Dielli” ju dërgoj urimet më të përzemërta për të gjithë Vatranët, abonentët, lexuesit dhe bashkëpunëtorët e Diellit. Ju shpreh mirënjohjen më të thellë të gjithë kontributorëve për bashkëpunimin e shkëlqyer e besnikërinë ndër vite. Vlerësimet më të larta për mbështetjen tuaj.
Faleminderit me zemër.
Gëzuar e Përshumëvjet Vitin e Ri 2024.
Me respekt
Editori i gazetës “Dielli”
Vëllezër dhe motra,
Zonja dhe zotërinjë,
Vatrane dhe vatranë,
Më lejoni që në emrin tim dhe të strukturave udhëheqëse të Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”, të ju uroj Vitin e Ri 2024, duke ju dëshiruar shëndet të plotë, mirëqenie familjare, harmoni dhe suksese të pa fund në të gjitha fushat e jetës.
Si organizata më e vjetër e kombit tonë në tokën e bekuar të SHBA-ve, po e përmbyllim këtë vit me angazhime dhe aktivitetet të shumta si në rrafshin krijues, kulturor, shkencor, afirmativ por edhe politik dhe diplomatik në interes të kombit tonë.
Gjatë këtij viti kemi pritur dhjetra delegacione të shtetarëve nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia Veriore dhe trevat etnike nga Mali i Zi dhe Lugina e Preshevës. Vizita të Presidentëve, Kryeparlamentarëve, Kryeministrave, Ministra të dikastereve të ndryshme, Deputetë, Kryetar komunash, krijues, artist, shkrimtar, akademik dhe publicist të shquar vizituan selinë e “VATRËS” dhe zhvilluan aktivitetet e tyre në bashkpunim dhe asistencë të gjithanshme nga shtëpia e jonë më e vjetër dhe gjithmonë me dyer të hapura në interesin kombëtar.
“VATRA” në vitin që po e lëmë pas ishte shumë aktive në Vashington, Nju Jork, kudo që kërkohej nevoja dhe flitej për Shqipërinë, Kosovën apo viset tjera etnike shqiptare. Ndjehem krenar që ishim pjesë e këtyre takimeve dhe kontribuam shumë aty ku diskutohej për çështje të rëndësishme për perspektivën e trojeve etnike dhe brezave që vijnë.
Të dashur bashkëkombas,
Në vitin që po lëmë pas bashkë me bashkëpuntorët e mij kam bërë disa vizita të rëndësishme në Tiranë, Prishtinë, Shkup dhe trojet e tjera etnike. Kemi nënshkruar Memorandume Bashkpunimi, Marrëveshje të karakterit shkencor dhe hulumtues por kemi qenë edhe pjesë e organizimit të eventeve me rëndësi kombëtare në bashkpunim me institucionet shtetërore, akademike dhe universitare në Tiranë dhe Prishtinë. Kulmi i vizitave jashtë SHBA-ve ishte vizita në Selinë e Shënjtë në Vatikan dhe takimi me Atin e Shënjtë Papa Françesku që ishte nderë dhe privilegj i veçantë për mua, “VATRËN” por edhe një mirënjohje për të gjithë shqiptarët e Amerikës.
Gëzuar për shumë mote,
Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”,
Dr. Elmi Berisha
Prof.Dr.Roland Gjini/
Në këtë rast shkrimi, që po paraqesim, ka për qëllim të prezantojë disa nga përmasat dhe kontributet e intelektualit të shquar elbasanas, Ahmet Hastopalli. Është ndër ato figura që diktatura komuniste jo vetëm i shpërfilli por edhe i hodhi baltë e akuza me qëllime denigrimi. Ai u mohua për dekada të tëra nga rregjimi komunist, sepse “faji” kryesor i tij ishte që i përkiste borgjezisë së pasur, se urrente komunizmin, gjithashtu edhe sepse ishte i lidhur me krahun politik të Shefqet Vërlacit.
Qëllimi i shkrimit tonë nuk është zbërthimi në detaje i figurës së Ahmet Hastopallit. Për këtë do të nevojitej një studim i thelluar e i kujdesshëm, mbështetur në burime e të dhëna të plota. Por nga njohja më e përgjithshme e jetës dhe e aktivitetit të këtij intelektuali, shpalosen qartë dimensionet e tij jo vetëm si njeri i ditur e me kulturë por, edhe si veprimtar aktiv, në çështjen kombëtare e në politikë. Përkushtimi i tij atdhetar, jo vetëm nuk mund të mohohet, por, as nuk mund të zbehet nga pozicionimi i tij, në momentet e ndjeshjeve të ashpra politike të viteve ‘20-’30, përkrah ndonjë figure që nuk gëzonte reputacionin e duhur.
Ahmet Hastopalli është lindur në vitin 1894 në qytetin e Elbasanit. I përkiste një familjeje të pasur borgjeze me tradita qytetare e atdhetare. Mësimet e nivelit të parë e të dytë fillori ka marrë në shkollat e qytetit të lindjes. Shkollën e mesme e ndoqi në gjimnazin e Selanikut në Greqi. Pas përfundimit të arsimit të mesëm, ndoqi e përfundoi në Turqi arsimin e lartë për drejtësi.
Ahmet Hastopalli është një ndër intelektualët e parë të arsimuar e të formuartë qytetit të Elbasanit. Shtrirja e aktivitetit të tij është shumëplanëshe. Ai veproi dhe u shqua si atdhetar e mbrojtës i çështjes kombëtare, militant i përhapjes së arsimit shqip, mbrojtës i kulturës kombëtare, botues, politikan. Që në moshë të re, kur ndiqte gjimnazin në Selanik, u përfshi në çështjen e lëvizjes kombëtare dhe të mbrojtjes së të drejtave të shqiptarëve. Ka qenë sekretar i shoqatës së studentëve shqiptarë që ndiqnin studimet në këtë gjimnaz. Në atë kohë drejtoria e gjimnazit të Manastirit përjashtoi nga shkolla nxënësit shqiptarë, që ishin hedhur në grevë proteste kundër diskriminimit që ushtronte ndaj tyre drejtoria e kësaj shkolle. Ahmet Hastopalli dhe shoqata ku ai bënte pjesë, jo vetëm u solidarizuan me grevën e vëllezërve të tyre në Manastir por, kërkuan ndihmën e patriotit Bajo Topulli, drejtor i gjimnazit të Selanikut në atë kohë. Me ndërmjetësinë e tij bënë të mundur rikthimin në gjimnaz të nxënësve të përjashtuar. Po gjatë kohës që ndiqte gjimnazin e Selanikut, Ahmeti ruante lidhje të vazhdueshme me lëvizjen patriotike në qytetin e tij të lindjes. Ishte ndër iniciatorët e aktivistët kryesorë të shoqërisë së të rinjve “Drita” që u ngrit në Elbasan për përhapjen e shkrimit e këndimit shqip jo vetëm në qytet, por edhe nëpër fshatra.
Si militant i lëvizjes kombëtare Ahmeti u dallua edhe në Stamboll, gjatë kohës që kryente studimet e larta. Me dorën e tij ka ngjitur në mure afisha me deklaratat patriotike të studentëve shqiptarë, mes të cilëve edhe të Dervish Himës, në katër gjuhë, të dërguara nga Korfuzi pasi qeveria turke i largoi nga universiteti i Stambollit.
Pasi përfundoi studimet e larta në Turqi, u kthye në Elbasan në përfundim të Luftës së Parë Botërore. Situata në atdhe ishte tepër e vështirë. Shqipëria kërcënohej nga një copëtim i ri. Në këto kushte, Ahmet Hastopalli i formuar intelektualisht dhe i përkushtuar për çështjen kombëtare, u bë një ndër aktivistët e njohur të kësaj çështjeje në qytetin e Elbasanit. Në vitin 1920 ishte drejtues i shoqërisë kulturore të miqve të artit “Afërdita”. Në verën e vitit 1920 organizoi bandën muzikore të kësaj shoqërie, që të shëtiste rrugicë më rrugicë e shtëpi më shtëpi të qytetit, duke ekzekutuar himne e marshe, për të mbledhur ndihma për luftëtarët trima që luftonin në Vlorë kundër pushtuesit italian. Ai së bashku me drejtuesit e tjerë të kësaj shoqërie artistike pranoi ftesën e komitetit dhe Komisionit të Luftës së Vlorës në fund të gushtit të vitit 1920, që banda “Afërdita” të shkonte në Vlorë për të festuar fitoren mbi italianët. Kjo bandë shkoi në Vlorë dhe në 3 shtator dha koncerte në festimet e mëdha që u kryen në këtë qytet me rastin e çlirimit.
Pas vitit 1920, Ahmet Hastopalli bëhet një përfaqësues i njohur i qarqeve politike në trevën e Elbasanit. Në rrjedhën e përplasjeve politike ai përfshihet në krahun e Shefqet Bej Vërlacit. Merr pjesë gjallërisht në fushatën elektorale për zgjedhjet e para parlamentare dhe rreshtohet në partinë “Përparimtare”, grupim politik me tendenca të theksuara nacionaliste. Duke gëzuar reputacion të mirë ai arrin të fitojë vendin e deputetit në Parlamentin e parë shqiptar, të votuar në mënyrë demokratike. Si anëtar i parlamentit, ai mori disa herë fjalën, duke u ndalur në çështjet e ruajtjes së pavarësisë dhe në bashkimin kombëtar. Ai vazhdoi të fitojë vendin e deputetit në disa legjislatura në parlamentet shqiptare të viteve 20’-30’.
Ahmet Hastopalli bëhet i njohur veçanërisht me botimin e fletores-gazetë, “Elbasani”. Kjo gazetë u botua nën drejtimin e tij në vitet 1922-1925. Dilte një herë në javë. Numri i parë doli në 25 nëntor 1922. Gjatë tre viteve që u botua, pati disa ndërprerje të vogla. Numri i fundit u botua në 26 tetor 1925.
Gazeta Elbasani trajtonte probleme të ndryshme, kryesisht shoqërore e politike. Botonte edhe lajme të brendshme e të jashtme, si dhe shkrime të ndryshme letrare nga autorë të vendit, sidomos nga shkrimtari i njohur, miku i Ahmet Hastopallit, Haki Stërmilli. Numrat e parë të gazetës përkojnë me festimet e 10 Vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë kombëtare. Ja ç’shkruhet në editorialin e numrit 2 të kësaj gazete, datë 28 Nëntor 1922: “Tani sikur e kuptojmë ma mirë atë ditë me shi e me erë të Nandorit dhe aq ma tepër na ka anda t’a kuptojmë, sa shtohen mot e nga mot palët e vjetëve që kalojnë. Po! Sa e shohim ma së largu në pasqyrën e vëmendjes s’onë, aq ma e bukur na ngjan kjo ditë e kurorëzimit të shpresave të kombit shqiptar.”
Vitet e para të botimit të gazetës që drejtonte Ahmet Hastopalli përkojnë edhe me aktivitetin e tij si deputet i Elbasanit në Parlamentin e parë shqiptar. Në faqet e kësaj gazete ai shpesh shpaloste edhe idetë e tij për të ardhmen e Shqipërisë dhe të shtetit shqiptar. Ndër idetë bazë që mbronte Ahmeti për të ardhmen e vendit ishin drejtësia dhe kushtetutshmëria. Në kryeartikullin e Nr. 4 të shkruar prej tij thuhet: “Burimi kryesor, mbështetja ma me randësi e veprave dhe e marrëdhanjeve qi kanë sjellë shoqnit njerzore në fatbardhësi, pa dyshim asht drejtësia, ideali i parë dhe i prapëm i njerëzimit. Pa ktë nuk do të ishte gja e mundëshme qytetnimi, përparimi, qetsija dhe sigurimi i shpirtit e i pasunis.”
Në vjeshtën e vitit 1923, në faqet e kësaj gazete kishte edhe shkrime për fushatën elektorale për zgjedhjet për Asamblenë Kushtetuese që do të mbaheshin në dhjetor të atij vitit. Në këto shkrime shihet qartë përkrahja ndaj grupit elektoral “Pleqësia”, ku bënte pjesë Ahmet Hastopalli. Por vihet re se replikat me gazetën “Ura e Shkumbinit”, të grupit të tij kundërshtar, “As i Pashës as i Beut” nuk i kalojnë caqet e etikës së luftës elektorale.
Në faqet e gazetës “Elbasani” shkruan mjaft personalitete, intelektualë e shkrimtarë të njohur të vendit e të qytetit si Ndre Mjeda, Haki Stërmilli, Aleksandër Xhuvani, Taq Buda, Kasem Sejdini, Ahmet Gashi, shkruan përkthyes, mjekë, avokatë e agronomë. Ahmet Hastopalli u dallua edhe në fushën e përkthimeve, duke shqipëruar disa drama e poezi të huaja. Gjithashtu edhe vetë ka shkruar veç artikujve publiçistikë edhe letërsi artistike.
Qëndrimin e vet atdhetar Ahmet Hastopalli e tregoi edhe pas pushtimit fashist të Shqipërisë. Nga Tirana ai u ftua për të marrë pjesë në grupin e intelektualëve shqiptarë që do t’i dorëzonin mbretit italian që ishte shpallur edhe mbret i shqiptarëve, Viktor Emanuelit, kurorën e Skënderbeut. Por, Ahmeti e refuzoi në mënyrë kategorike këtë ftesë, duke mos u pajtuar me këtë veprim. Në vitin 1941 u emërua prefekt i Elbasanit, por këtë detyrë e ushtroi për një periudhë të shkurtër. Pas disa muajve dha dorëheqje të prerë.
Gjatë Luftës Antifashiste formimi i tij intelektual dhe bindjet e tij nacionaliste dhe të djathta, bënë që ai ta urrejë që në fillim komunizmin dhe rrugën që po ndiqnin komunistët që gjatë viteve të luftës. Vdiq papritur në prill të vitit 1944 nga një atak në zemër, në moshën 50-vjeçare. Kjo vdekje e ndau shpejt nga aktiviteti dhe qyteti i tij, por njëkohësisht nuk i dha mundësi pushtetit komunist, pas çlirimit, për ta përndjekur e persekutuar fizikisht.
Dr. Dritan Demiraj
“Nderi i Kombit”
Në vazhdim të debatit, analizës dhe diskutimit në lidhje me vendimin e qeverisë së Shqipërisë për largimin e menjëhershëm të diplomatëve iranianë nga vendi jonë, një masë e cila nuk është marrë nga asnjë vend tjetër deri tani, mendoj se ishte vendimi në kohën, vendin, forcën e duhur dhe e mbështes atë plotësisht.
Tashmë nuk janë të panjohura faktet e përfshirjes së ‘diplomatëve’ iranianë në operacione të fshehta, klandestine, rrëmbime, vrasje dhe deri tek sulmet terroriste kundër individëve, qytetarëve, institucioneve dhe ambasadave të huaja nëpër botë.
Por në këtë analizë do të përpiqem shkurtimisht të analizoj për interes të lexuesit disa prej tyre.
Irani është një shtet pa demokraci liberale siç përkufizohet në perëndim, por reformat pas Revolucionit Islamik të vitit 1979 janë shumë më përfaqësuese në krahasim me regjimet autokratike të mbretërive arabe fqinje me të. Për më tepër, Irani ka qendra të ndryshme konkuruese të fuqisë, të cilat ndikojnë në politikën e tij rajonale.
Aktualisht figura më e fuqishme në vend është Ajatollah Ali Khamenei, i cili zëvendësoi Ajatollah Ruhollah Khomenein si Udhëheqës Suprem i Iranit në vitin 1989. Sipas shërbimeve inteligjente perëndimore, objektivat e politikës së jashtme të Ali Khamenit janë të përcaktuara sipas prioriteteve si më poshtë vijon:
Së pari, t’i rezistojnë sa më shumë SHBA-ve.
Së dyti, të luftojnë kundër zgjerimit të influencës së Izraelit.
Së treti, të forcojnë planet që Irani të dominojë sa më shumë në Lindjen e Mesme.
Së katërti, të vazhdojnë mbështetjen për çështjen Palestineze.
Së pesti, të vazhdojnë investimin për fitimin e statusit të vendit që gëzon fuqi nukleare, si mjet për pavarësinë e Iranit dhe prestigj botëror.
Së gjashti, të jenë ‘lojtarët’ kryesorë brënda Botës Islamike.
Ndërkohë që këto prioritete udhëzojnë e drejtojnë strategjinë dhe politikën e jashtme të Iranit, roli i Udhëheqësit Suprem të Iranit është vendimtar dhe njerëzit që punojnë nën drejtimin e tij janë përgjegjës për implementimin e këtyre politikave. Politika e jashtme e regjimit Iranian, drejtohet nga Udhëheqësi Suprem (Velayat-e faqih ose Sistem i drejtimit Islamik) i Iranit Ajatollah Ali Khamenei, i cili bazohet në rritjen e influencës dhe eksportimin e Revolucionit Islamik në të gjithë rajonin. Dhe pikërisht zbatimi i këtyre objektivave dhe i kësaj “diplomacie” të suksesshme i është dhënë Gardës Revolucionare IRGC-së dhe forcave Quds.
Një nga objektivat kryesore të Iranit gjatë dekadës së fundit ka qënë rritja e influencës së tyre në Lindjen e Mesme duke përdorur të gjitha format e luftës. Deri në momentin sa ishte gjallë këtë mision e drejtonte në mënyrë të fshehtë gjeneral leitnant Qasem Soulejmani. Irani prej kohësh ka krijuar kapacitete të mëdha të luftës së parregullt, luftës asimetrike, luftës informative, luftës kibernetike, etj duke përdorur strategjinë e ‘mbrojtjes së përparuar’, e cila përfshin mbështetjen e grupeve terroriste me milicitë lokale në të gjithë Lindjen e Mesme.
Suksesi i strategjisë ushtarake të gjeneral Solejmanit dhe zëvendësit të tij Ismail Gani, është rritja e numrit të grupeve militante që veprojnë nën influencën e Iranit. Kjo forcë në vitin 2022 përbëhet nga më shumë se 200.000 militantë të stërvitur, të cilët veprojnë në vende si Gaza, Libani, Siria, Iraku, Jemeni, etj duke u rritur në numër më shumë se 150 për qind në krahasim me vitin 2013. Në të njëjtën kohë, Irani ka në dispozicion arsenalin më të madh dhe të sofistikuar të raketave balistike në rajon dhe kjo për ‘meritë’ të Rusisë, Koresë së Veriut dhe Kinës.
Vitet e fundit Irani ka rritur ndjeshëm edhe kapacitetet e luftës kibernetike. Sipas agjensisë së inteligjencës X: “Irani në ditët e sotme përdor teknika kibernetike shumë të sofistikuara për të ekzekutuar operacione inteligjence, është përpjekur dhe në disa raste ia ka arritur të ekzekutojë sulme kibernetike në shumë vende të botës kundër infrastrukturës kritike në vende si SHBA-të por dhe vendet e tij aleate përfshirë këtu edhe Shqipërinë”.
Grupet e hakerave të lidhur me Iranin në shumë raste kanë sulmuar institucione shtetërore si në rastin e vendit tonë të E-Albania, por në shumë vende të tjera kanë sulmuar banka perëndimore, kazino, stacione të rëndësishme elektrike, hidrocentrale, institucione financiare si Bankën e Amerikës, Bankën ‘Chase’, New York Stock Exchange, etj.
Grupet e hakerave që mbështeten nga qeveria e Iranit njihen si APT-33 ose Elfin. Irani ka ekzekutuar sulme kibernetike të sofistikuara edhe kundër parlamenteve të ndryshme nëpër botë, agjensive qeveritare dhe kompanive të pasura shumë të fuqishme ku po përmend në këtë rast kompaninë saudite të superfuqishme ‘Aramco’, duke shkaktuar humbje financiare në miliarda dollarë.
Fushë tjetër në të cilën Irani ka qënë shumë agresiv, është edhe fushata e dizinformimit kundër platformave dixhitale amerikane në platformat si: Facebbok, YouTube dhe Twitter.
Në datën 23 janar 2018, sipas drejtuesit të Asamblesë së Ekspertëve në Iran Ahmad Jannati, “Lideri suprem Ayatollah Khamenei zhvilloi një takim me specialistët më të mirë të luftës kibernetike për tre orë, duke i deklaruar midis të tjerash se: ‘Hapësira kibernetike është një fushë e rëndësshme për suksesin tonë’”.
Lufta kibernetike e regjimit Iranian drejtohet kryesisht nga Garda Revolucionare (IRGC), por njësi të luftës kibernetike ka edhe në Ministrinë e Inteligencës (MOIS) dhe Forcat Qeveritare të Sigurisë (NAJA). Qëndra e luftës kibernetike e Gardës Revolucionare njihet njëkohësisht si baza e luftës kibernetike ‘Ammar’.
Organizata e luftës kibernetike ndodhet nën komandën e Organizatës së Inteligjencës të Gardës Revolucionare, e cila drejtohet nga Hossein Taebi dhe zëvendësi i tij është gjeneral brigade Hossein Nejat. Kjo qëndër përbëhet nga 15 anëtarë ku mund të përmendim:
Hojjat ol-Islam Alireza Panahian, drejtuesi i organizatave të mendimit universitar tek lideri suprem Ayatollah Ali Khamenei.
Hojjat ol-Islam Mehdi Taebi, profesor universiteti.
Saeed Qasemi, drejtor i Institutit Kulturor në Misagh.
Hojjat ol-Islam Mohammad Mehdi Mangegari, drejtues i bordit të Institutit Kulturor të Martirëve.
Nader Talebzadeh, drejtues dhe prezantues i programit ‘Raz’.
Hassan Abbasi, kryetar i Doktrinës së Sigurisë Pa Kufij.
Mohammad Hossein Rostami, drejtor i bazës së luftës kibernetikë ‘Ammar’.
Personi kryesor që koordinon përpjekjet teknike, logjistike dhe që vepronte me urdhër të liderit suprem Khamenei ka qënë Ministri i Informacionit dhe i Teknologjisë së Komunikaconit Mohammad Javad Ali Jahromi.
Për ta bërë më të qartë, vendimin e qeverisë Shqiptare për largimin e diplomatëve iranianë nga vendi jonë, është e rëndësishme të analizojmë se përveç sulmeve kibernetike, një aktivitet të paligjshëm dhe agresiv realizojnë edhe ambasadat e Iranit jashtë vendit të tyre.
Me qëllim realizimin e gjashtë prioriteve kryesore, njeriu më me influencë në atë kohë ishte gjeneral leitnant Qasem Soleimani, i cili ishte njeriu më i afërt i Ajatollah Ali Khameneit njëkohësisht edhe komandanti i forcave Quds për 23 vite. Thënë kjo, forcat Quds si komanda që vepron jashtë shtetit i IRGC-së prej vitesh ka marrë në mënyrë efektive kontrollin e politikës së jashtme të regjimit përmes ambasadave dhe personelit të tyre.
Ambasadat e Iranit në Irak, Siri, Liban, Afganistan, Jemen, Bahrein, Shqipëri, Bosnjë dhe Azerbaxhan kanë qënë të përbëra nga personel të forcave Quds dhe IRGC-së. Në të njëjtën kohë, edhe personeli i ministrisë së jashtme iraniane vepron sipas porosive dhe këshillave të forcave Quds. Përveç vendeve që përmenda më lart, IRGC-ja ka influencë të madhe edhe në vendet e mëposhtme si Arabia Saudite, Emiratet e Bashkuara Arabe, Katari, Kuvajti, Bahreini, Omani, Turqia, Rusia dhe Armenia. Në vende si Iraku, Siria dhe Afganistani, ambasadorët e Iranit kanë qënë drejtëpërsëdrejti anëtarë të lartë të forcave Quds dhe miq të ngushtë të Qasem Soleimanit.
Emërimi i ambasadorëve nga forcat Quds në këto vende, është bërë me qëllim intensifikimin e axhendës për shtrirjen dhe zgjerimin e revolucionit Islamik, njëkohësisht dhe mbikqyrjen e operacionave klandestine duke shfrytëzuar mundësitë e dhëna nga imuniteti diplomatik i ambasadës dhe ambasadori. Që nga koha e pushtimit të Irakut në mars 2003, ambasadori i Iranit në Irak gjithmonë është zgjedhur nga radhët e komandantëve të vjetër të forcave Quds.
Ambasadori i parë i pasluftës së Teheranit në Irak pas rrëzimit të regjimit të mëparshëm të Sadam Hyseinit, ka qënë gjeneral brigade Hassan Kazemi Qomi. Përpara marrjes së kësaj detyre, ai kishte qënë konsulli kryesor i Iranit në qytetin Herat të Afganistanit.
Në vitin 2011, gjeneral brigade Hassan Danaifar zëvendësoi gjeneral Qomin në këtë detyrë. Gjeneral Danaifari më parë kishte patur detyrën e zv/komandantit të marinës së IRGC-së dhe drejtonte komandën e IRGC-së në Khatam al-Anbia.
Në muajin janar 2017, gjeneral brigade Iraj Masjedi, drejtori i drejtorisë për Irakun në IRGC dhe këshilltar i vjetër i komandantit të forcave Quds Qassem Soleimani, u emërua ambasador i Iranit në Irak.
Edhe në Siri, ambasadori Mohammad-Reza Ra’uf Ashtiani, mandati i të cilit përfundoi në muajin tetor 2016, ishte i lidhur ngushtë me IRGC-në. Edhe pas largimit të tij, disa komandantë të IRGC-së vazhduan të operojnë në Siri nën mbulesën e statusit të diplomatit.
Këtu mund të përmendim gjeneral brigade Fallahpouri, i cili ishte drejtori i inteligjencës dhe i rrjeteve sekrete të forcave Quds në Siri dhe kishte status diplomati në ambasadën në Damask, i cili njëkohësisht kontrollonte të gjithë personelin e IRGC-së në Siri. Ndërkohë në këtë ambasadë është i atashuar edhe gjeneralbrigade Alinejad, i cili është atashe ushtarak i Republikës Islamike të Iranit në Siri.
Në muajin korrik të vitit 2018, diplomati i lartë iranian Assadollah Assadi në ambasadën iraniane në Austri, u arrestua në Gjermani me akuzën e planifikimit, drejtimit, mbështetjes financiare dhe logjistike për të ekzekutuar një sulm me bombë kundër takimit që do të organizonte opozita iraniane e Këshillit Kombëtar të Rezistencës (NCRI) në periferi të Parisit në Villepinte.
Në muajin mars të vitit 2018, agjenti iranian i MOIS-it i maskuar si diplomat i Teheranit në Tiranë Mostafa Roudaki, në atë kohë drejtues i stacionit të inteligjencës në ambasadën iraniane në Shqipëri së bashku me ambasadorin përgatitën një kaminë bombë (S-VBIED), e cila ishte planifikuar për përdorej kundër 2500 anëtarëve të MEK-ut në afërsi të Manzës. Ky veprim detyroi qeverinë Shqiptare që në datën 14 dhjetor 2018, të largonte ambasadorin iranian dhe agjentin e MOIS-it Roudaki nga vendi jonë me akuza për terrorizëm.
Në datën 30 tetor të vitit 2018, autoritetet e Danimarkës në bashkëpunim me shërbimet sekrete të Norvegjisë, arrestuan një agjent iraniano-norvegjez i cili po planifikonte vrasjen e një shtetasi nga Danimarka.
Në muajin qershor të vitit 2018, shërbimet e sigurisë së Hollandës larguan nga vendi dy diplomat iranianë për shkak të lidhjeve të tyre me terroristë. Arsyeja ishte vrasja e shtetasit Ahmad Mola Sissi, drejtues i lëvizjes ‘al-Ahvazieh’.
Në datën 16 janar të vitit 2018, me urdhër të Prokurorit të Përgjithshëm Federal të Gjermanisë, forcat speciale gjermane arrestuan 10 agjentë të forcave Quds në disa qytete të Gjermanisë, për shkak të planifikimit të sulmeve terroriste, etj.
Siç e shohim edhe nga këto pak raste të analizuara më lartë, përveç kontrollit të drejtpërdrejtë të ushtruar nga IRGC-ja dhe forcat Quds në shumë ambasada, në shumë prej këtyre misioneve diplomatike oficerët e forcave Quds janë emëruar si atashe ushtarakë dhe punojnë vetëm për zbatimin e politikave të jashtme të regjimit nën mbulesën diplomatike. Forcat Quds kanë gjithashtu një njësi aktive të inteligjencës, e cila funksionon paralelisht me ministrinë e inteligjencës së Iranit.
Në këtë linjë, forcat Quds kanë rrjete të fuqishme inteligjence në të gjithë rajonin. Kjo tregon qartë fuqinë e forcave Quds dhe IRGC-së në vendimmarrjen politike dhe përplasjen e tyre të vazhdueshme me politikat e Ministrisë së Jashtme të Iranit dhe ministrin e jashtëm Hossein Amir-Abdollahian ose ish ministrin Mohammad Javad Zarif.
Si përfundim, shumë prej këtyre operacioneve, strukturave, bazave ushtarake dhe misioneve jashtë Iranit janë analizuar në mënyrë modeste në dy librat që do të dalin së shpejti nga botimi dhe që botohen për herë të parë në interes të studiuesve të fushës së shkencave politike, gjeopolitikës, inteligjencës, mbrojtjes dhe sigurisë: “Gjeopolitika e Republikës Islamike të Iranit” dhe “Strategjia ushtarake e Iranit, Forcat e Armatosura, Korpusi i Gardës Revolucionare dhe fuqia e tyre luftarake”.
Dr. Dritan Demiraj.
Nderi i Kombit.
Nga Aurenc Bebja*, Francë – 31 Dhjetor 2023
“Casa cité” ka botuar, të dielën e 16 shkurtit 1947, në faqen n°4, një shkrim me të dhëna të hollësishme asokohe mbi persekutimet dhe vrasjet fetare në Shqipëri nga regjimi komunist, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :
Komunizmi shktatërrues, i përpiluar nga doktrina e urrejtjes, mbulon me gjak vendet ku është vendosur
Persekutimi fetar në Shqipëri
Në Shqipëri, persekutimi vazhdon pa pushim ndaj çdo gjëje katolike, njerëz dhe vepra. Prifti i Tiranës u arrestua për fshehje të parave që synonin të siguronin nevojat e priftërinjve në nevojë. Në fakt, qeveria ka ndërprerë të gjitha subvencionet për klerin katolik, ndërkohë që vazhdon të mbështesë komunitetet myslimane dhe ortodokse. At Mehkalla, një jezuit, u burgos sepse kishte mbledhur fonde në favor të viktimave të përmbytjeve të tetorit të kaluar.
Një tjetër jezuit, At Mark Harapi është në burg sepse është vëllai i At Anton Harapit, françeskan, që u pushkatua pak muaj më parë. Prifti Gjon Pantalija, gjithashtu jezuit, u burgos për arsye të panjohura. Imzot Nikollë Deda, nga dioqeza e Sapës, është në burg për shkak të keqardhjes për fatin e vëllait të tij, një ish-kolonel, i cili vdiq në qeli si pasojë e torturave. At Thomas Laca, delegat i kryepeshkopatës së Shkodrës që nga vdekja e kryepeshkopit, u burgos pa ditur arsyen e arrestimit të tij. At Luigj Pici, i cili kishte guxuar të mbronte priftërinjtë Fausti dhe Dajani, të pafajshëm por të pushkatuar sepse ishin jezuitë, kishte ikur për të shmangur më të keqen, u zbulua dhe u dënua me vdekje.
Komunitetet katolike uniate të Elbasanit dhe të Korçës panë pastorët e tyre Papamihali dhe Trebicka të burgosen. Në Shkodër, tetorin e kaluar, u shuguruan tre priftërinj : disa ditë më vonë, njëri prej tyre u burgos dhe dy të tjerët u detyruan t’u bashkohen Forcave të Armatosura Shqiptare. Motrat Stigmatine të Shkodrës u dëbuan nga shtëpia e tyre. Priftërinjtë duhet të përmbahen nga çdo predikim, nga frika se mos i shohin fjalët e tyre të shtrembërohen dhe të burgosen. Madje, në vende të caktuara, pranë rrëfimtarit vendosej edhe roje, nga frika se mos keqpërdorej politikisht rrëfimi !
Shkurtimisht, rezultatet e këtij persekutimi janë si më poshtë :
· 3 priftërinj françeskanë të vrarë në befasi gjatë lëvizjes partizane, 2 të tjerë të pushkatuar “ligjërisht” dhe disa në burg;
· 2 priftërinj jezuitë të pushkatuar dhe 5 në burg;
· 4 priftërinj shekullarë të vrarë dhe rreth dhjetë në burg;
· 1 seminarist i vrarë dhe disa në burg;
· seminare, shkolla të ciklit të ulët të drejtuara nga besimtarë, çerdhe, të mbyllura;
· fetarë e fetare të dëbuar nga institucionet e tyre dhe të privuar nga gjithçka;
· shtypje e aksionit katolik dhe ndalim i klerit nga ushtrimi i çfarëdolloj veprimtarie jashtë kishave.