Archives for April 2025

NJË PERLË SHQIPTARE NË ZEMËR TË GJENEVËS

April 14, 2025 by s p

Nga Ramazan Çeka/

“Shekulli i Parë – një festë e kujtesës kombëtare në Gjenevë”.

Gjeneva, një tjetër dritare shqiptare në zemër të Evropës. Një qytet që mban në gjirin e vet kulturat e botës, ku zemra shqiptare rreh me forcë e krenari, shqiptarët dëshmuan sërish se rrënjët e tyre janë të thella – të lidhura ngushtë me historinë, identitetin dhe krenarinë kombëtare.

“Shekulli i Parë”, vepra e autorit Sejmen Gjokoli, “Mjeshtër i Madh” bëri stacionin e katërt të rrugëtimit të tij, në një nga qytetet më simbolike të diasporës shqiptare – Gjenevë.

Ky libër është më shumë se faqe letre, është një pasuri për kujtesën tonë kolektive. Një dritare që e mban ndezur zjarrin e shqiptarizmës. Është një udhëtim nga rrënjët, nga gjaku e historia, drejt kujtesës që nuk duhet të shuhet kurrë.

Nën kujdesin e Shoqatës së Studentëve Shqiptarë dhe Komunitetit Shqiptar të Gjenevës, ky promovim u kthye në një rrëfim emocional, ku fjalët, muzika dhe kujtimet krijuan një përvojë të paharrueshme.

Z. Sejmen Gjokoli – ruajtës i trashëgimisë shpirtërore, ndau një pjesë të shpirtit të tij. Në sallë, fjalët rridhnin si rrëfim i një populli që nuk harron.

Të jesh pjesë e një ngjarjeje ku ndjehet fuqishëm shqiptaria, përtej kufijve amë, është një privilegj. Ky libër është një homazh për ata që ndërtuan themelet e lirisë dhe unitetit.

Të pranishëm në këtë ngjarje të veçantë ishin personalitete të shquara të diasporës dhe përfaqësues të komunitetit shqiptar, si Znj. Floreta Kabashi, Konsulle e Republikës së Kosovës në Gjenevë, Znj. Monika Zguro, diplomate nga Ambasada e Republikës së Shqipërisë në Bernë, Musa Jupolli Kryetar i Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë, Veli Genc Berisha – Hora e Skënderbeut- Zvicër, si dhe aktivistë të shoqërisë civile, miq të librit, dhe dashamirës të kulturës shqiptare që bashkuan zërin për një kauzë të përbashkët – ruajtjen e identitetit shqiptar në mërgatë.

Fjalën e mirëseardhjes e mbajti znj. Afërdita Krasniqi, një nga aktivistet më të shquara të Komunitetit Shqiptar të Gjenevës, njëkohësisht dhe moderatore e këtij eventi, e cila në krah pati edhe Kryetaren e Shoqatës së studenteve shqiptar.

Në këtë natë nderimi, nuk mund të mungonte një homazh për profesor Astrit Lekën – një udhërrëfyes shpirtëror, një zë që frymëzoi dhjetëra nisma kulturore në Gjenevë.

Kjo mbrëmje është një dëshmi e gjallë se, edhe larg atdheut, ne nuk harrojmë kush jemi.

Dokumentari për 100-vjetorin e Pavarësisë solli një tjetër valë emocionesh. Rrugët e Vlorës, zërat e mitingjeve, fytyrat e historisë, gjithçka u rikthye me krenari në sallën e UniMail-it.

Në çdo tingull, ndjejmë mallin e të parëve. Në çdo këngë, një histori që nuk duhet harruar.

E veçanta e kësaj mbrëmjeje ishte bashkëpunimi ndër breza – ku rinia shqiptare në Zvicër u bë zëri i së kaluarës dhe shpresa për të ardhmen.

Dhe kur fjala takon tingullin, lind magjia. Grupi muzikor “Hareja” sjell në skenë atë që ne e ndjejmë në zemër – Shqipërinë.

Më pas nën magjinë e muzikës performuan edhe disa muzikantë të mrekullueshëm, të ardhur nga Lozana. Muzika përshkoi mbrëmjen si një lutje për identitetin tonë.

Pas performancës së shkëqyer të “Bareshës”, fjalen e mori z. Sejmen Gjokoli, i cili mes duartrokitjeve foli për rëndësinë dhe faktet që pasqyrohen në librin e tij “Shekulli i Parë”.

Veprimtari i shquar Ali Mehmeti – një zë që frymëzon, përshëndeti këtë udhëtim që nuk është vetëm kulturor, por thellësisht shpirtëror.

“Shekulli i Parë” nuk është thjesht një libër. Është një udhëtim – nga zemra e Shqipërisë në zemrën e diasporës. Një kujtesë e fortë se historia jonë nuk është pluhur arkivash, por frymë që duhet të jetojë në çdo brez.

Kur bashkohemi, ne nuk jemi thjesht shqiptarë – jemi historia vetë që ecën, flet dhe këndon. Pa rrënjë, nuk ka drejtim. Pa kujtesë, nuk ka identitet.

Autori i librit z. Sejmen Gjokoli falënderoi auditorin dhe shoqërohet me këngë, valle dhe dashuri. Kërcime popullore, përqafime, autor që jep autografe.

“Shekulli i Parë” – një kujtesë që jeton. Faleminderit që e bëtë Gjenevën pjesë të këtij rrugëtimi krenar. Shqiptaria jeton përmes jush!

NJË ROMAN PËR DRAMËN SHPIRTËRORE TË HUMBJES

April 14, 2025 by s p

Prof. dr. Bardhosh Gaçe/

Në jetën dhe kulturën që zakonisht përcjell botën e librave, ardhja në duart e lexuesit të një libri të ri është një ngjarje e mirë. Është një ngjarje për arsyen më të thjeshtë, për shkakun e një prurjeje artistike të re, një personazhi apo personazhesh të rinj, për arsyen e një ngjarjeje dhe subjekti ndryshe nga të tjerët dhe një komunikimi të ri. Çdo libër i botuar dhe vënë në dorën e lexuesit është një komunikim i ri, d.m.th. një zbulesë shumë shtresore dhe shumë fushësh. Një libër, veças në prozë, pleks disa raporte fondamentale, që zakonisht i mundëson letërsia artistike me dhe pa autorin.

Në vitin 2022, kur ende popujt e tërë kontinenteve po “çlodhnin” gjymtyrët nga stresi epik që reflektoi thellësisht ndërgjegjen dhe ekuilibrin njerëzor pandemia, prozatori Bujar Skëndo i ka afruar lexuesit shqiptar dhe prozës shqiptare një roman interesant, që për arsye të formës dhe strukturës përmbajtjesore, por dhe shumë elementëve të tjerë, është një prurje që zgjon një refleksion të imët hulumtues, kritik dhe konsideratë realiste të fushës. Romani, duke qenë njëri nga llojet më kompleks të prozës, ndërsa duket se lejon të “vraposh” pas ngjarjes apo subjektit, ngjan të jetë njëri nga llojet që ka një “inventar” skrupuloz në përdorimin e tyre, sado i perimetruar të jetë pasioni për të thënë shumë gjëra.

Bujar Skëndo është një emër i njohur në refleksionet elitare dhe shkencore në fushën e letërsisë, duke qenë një profil mjaft komunikues dhe prodhues mbi kritikën e arteve dramatike, një njohës i shkëlqyer i medies radiofonike, një komentues dhe një “editor” i rëndësishëm sqimatar dhe promovues idesh në periodikët brenda dhe jashtë vendit, një promovues i mendimit estetik mbi artin dhe letërsinë artistike në gazetën e njohur “Drita” dhe revistën e përmuajshme “Nëntori”, dy mediumet e njohura të letërsisë artistike dhe mendimit kritik në Shqipëri para dhe pas viteve ’90.

Gjithashtu ai është dhe një njohës i shkëlqyer i komunikimit të kulturave ndër vendet ballkanike, pasi për një kohë të caktuar ai ka shërbyer dhe në diplomaci, duke qenë ambasador i Shqipërisë në një vend me tradita të kulturës ballkanike dhe më gjerë, si Bullgaria dhe në shtetin e Izraelit.

Në këtë përvojë të rëndësishme jetësore, i specializuar për kritikë letrare, e cila e lidh atë me shumë fusha të dijes filologjike, psikologjike, letrare dhe të pedagogjisë së komunikimit dhe të hulumtimit, ardhja para lexuesit dhe veçmas të mendimit kritik të prozës, zhanrit të romanit, përbëjnë një vëmendje dhe një ngjarje në rastin fatlum të botimit të romanit të tij, i cili duket se lidhet posaçërisht me botën e thellë njerëzore. “Psherëtima e humbjes”, shpërfaq një sintagmë të lidhur në dy cepat e saj me kohën, njeriun, shpirtin njerëzor, me atë që në letërsinë e përbotshme, pavarësisht emërtimeve ka qenë natyra ekzistencialiste.

Romani “Psherëtima e humbjes”, ku siç shihet, që në fillim bie në sy përdorimi i një emri në njëjës “psherëtima”, për shkakun e natyrës tipizuese që autori mëton të reflektojë në të gjithë romanin e tij, është një libër mbi natyrën njerëzore, në kohë, rrethana, personazhe dhe ngjarje të ndryshme. I njëjtë përballë gjithë këtyre “reflektimesh”, marrëdhëniesh dhe konfliktesh është vetëm njeriu dhe qenësia e tij, të cilin e ekspozon ndaj këtyre, fryma ekzistenciale, vullneti i mbijetesës dhe tendenca hyjnore, e lashtë sa bota, për ta mundur humbjen, apo për ta bërë njeriun më të mirë përballë një fronti ligësish, vesesh, faktorësh të brendshëm dhe të jashtëm, që atë e sulmojnë që në ditën e parë të ardhjes në jetë. Ky raport fondamental shfaqet dhe në këtë roman, i cili është produkt i marrëdhënieve dhe strukturës së komunikimit mes njerëzve, pavarësisht lidhjeve mes tyre.

Romani “Psherëtima e humbjes”, i cili që në fjalën e parë të “përballjes” me lexuesin, ka një kumt, d.m.th. një shenjë a një konvencion, që nuk e shmang hamendësimin e lexuesit për një humbje, një diçka që ka humbur apo humb njeriu, për diçka që nuk mund të ribëhet, të rivijë dhe të rifitohet, dhe këto dilema përbëjnë një gjendje të njohur të një fryme ekzistenciale.

Bujar Skëndo e ka shkruar romanin larg atdheut të tij, larg Shqipërisë dhe Tiranës, në kontinentin e largët të përtejoqeanit, ku natyrisht “lakmia”, dëshira dhe ëndrra e njerëzve të lirë, e ka quajtur “toka e premtuar”, ndërsa ndjenja e lirisë, në kuptimin e saj universal ka qenë përherë e ngrohtë dhe e ndezur. Ndërsa autori jeton prej kohësh në Nju York, në një mjedis social, kulturë, marrëdhënie, komunikim dhe sjellje ndryshe atdheut të tij, romani mbart një shqetësim universal, një temë të mprehtë, të cilën e gjejmë që në marrëdhëniet që shoqëria e lashtë antike apo romake e kishte brenda familjes dhe në shtresimet shoqërore, e që ndër mjediset patriarkale apo dhe të kohëve të vona të familjes shqiptare mbetet një temë apo çështje e debatueshme…

(Shënime mbi romanin “Psherëtima e humbjes” të Bujar Skëndos, Onufri, Tiranë 2022)

FAIK KONICA I SHQIPËRISË EUROATLANTIKE, TË CILIN STUDIUESI FOTAQ ANDREA SËRISH NA E VË PËRBALLË…

April 14, 2025 by s p

Visar Zhiti/

Një Antologji tjetër Koniciane, e madhe dhe tërheqëse si një risi, me vlera dhe rëndësi të veçantë, “Për një Shqipëri Europiane”, e përgatitur me kulturë nga studiuesi i mirënjohur, Fotaq Andrea, që nuk ka shumë kohë që më ka ardhur, por gëzimi dhe i këtij botimi është i tillë që nuk ikën, sa herë e merr ndër duar dhe e shfleton. Leximi i tij është një pasurim i mëtejshëm i historisë kombëtare dhe i estetikës së saj.

Rreth 900 faqe libër nga “Botimet Jozef”, me mbështetjen e Federatës PanShqiptare “Vatra”, ku duket sikur ringjallet ajo traditë që nisi me themeluesit e saj korifej, Imzot Fan Noli dhe vetë i gjithëdituri Faik Konica. Antologjia “Faik Konica Për një Shqipëri Europiane” përveç fjalës hyrëse të autorit Fotaq Andrea si qëmtues, përkthyes dhe përmbledhës i Veprës, ka dhe një parathënie të thukët nga Prof. Dr. Thanas Gjika, ku theksohet e mira e kësaj “pune madhore”, që, sipas tij, “deri sot ky kolos i mendimit shqiptar nuk është vleresuar sa e si duhet…”.

Konica duket se është i pa shterrshëm në dije dhe shqetësime, në kumte e befasi dhe gjithmonë shfaq faqendriçime ndryshe, me bukuri rilindase…

Nëse veprimtarët e tjerë së bashku bënë Doktrinën e Rilindjes Kombëtare, Faik Konica vetëm bëri Kritikën e saj.

Krerët e librit me rendin e artikujve të Konicës, me përkthime dhe nga origjinali frengjishtja, edhe me shqipen e tyre shenbullore, ku butësia përzjehet dhe me ashpërsinë, njëherësh dhe delikatesa dhe solemniteti, ironia, humori dhe dëshpërimi, por dhe udhërrëfim dhe shpresa rinore etj, duken sikur janë shfletim i vetë kohës, jo vetëm asaj koniciane, por dhe postkoniciane, e tashmja jonë dhe e ardhmja e Shqipërisë.

Dhe të mendosh që në gjysmëshekullin e sundimit të Realizmit Socialist krijimtaria e Konicës u përjashtua dëmshëm dhe emri i tij u la në harresë, kujtohej vetëm për t’u sharë, këtë të drejtë ia jepte vetes me shumicë diktatori Enver Hoxha dhe atyre që përzgjidhte ai dhe që sakatuan letrat shqipe dhe mendimin rilindas shqiptar. Por kjo s’mund të vazhdonte përgjithmonë, ishte e panatyrshme.

Konica është dhe natyrë e shqiptarit, karakteri qytetar i buçimës së kulturës perëndimore në të, më europiani.

Thënë shkollarisht, dashuria për Shqipërinë, rimëkëmbja e saj shpirtërisht, si komb, popull e shtet, patjeter me kulturë europiane, e bëri Konicën prijëtar moral, e bashkoi me patriotët, me gjithë prapësitë dhe ndasitë e sherrnajën, etj.

Pikërisht kjo vepër më e re nga Fotaq Andrea këtë shpalos, një Faik Konicë që duhet, aktual, por dhe si kundërvënie e kurrupsionit moral, ku duket se dashuria për atdhe, që bashkonte, ndjehet si arkaike, ka sjellë një si përçarje, se janë bërë më të rëndësishme ideologjitë, nostalgjia kriptoenveriste, politika e ditës dhe pasurimi jo i Shqipërisë, por i vetes.

Konica me shokët e tij të lartë pasuruan Shqipërinë shpirtërore.

Nuk mund të rrija pa përgëzuar autorin, studiuesin skrupuloz dhe pasionant Fotaq Andrea,

Më erdhi Antologjia, – i shkruaja, pati mirësinë dhe ma dërgoi z. Thanas Gjika, – vepër dinjitoze dhe e duhur për të gjithë shqiptarët e sidomos për ata që janë larg atdheut, ka dritën e një Yll Polar që i priu ëndrrës, dëshirës, ndjesive, na tregon një rrugë të madhe, një përpjekje, estetikën e saj dhe shijen e bukur të gjuhës amë. Tani falë Jush! Është dije dhe mbetet frymëzim. Duke e patur Librin dhe me autografin Tuaj, ai bëhet edhe më i çmuar për mua. Me mirënjohje për punën Tuaj të madhe dhe miresinë, duke ju uruar sërish më të mirën, me besë! – siç thoshin rilindasit.

Vërtet e çmoj shumë këtë “marrëdhënie ndërlibrore”, – po e quaj tani, përhapjen e librit tonë midis nesh nëpër botë.

Ndërkaq në përgjigjen e tij z. Fotaq Andrea ndër të tjera shkruante se “Konica i madh shkëlqen me fjalën e tij në atë vepër dhe shumë pak kemi bērë për të. Është i paarritshem, i pakapshëm, i gjithëgjendur në tërë fushat e albanologisë e të shoqërisë”.

Po edhe shkëmbimi i letrave, mesazheve, ideve, mendimeve dhe shqetësimeve, edhe me ata që nuk je takuar ndonjëherë, vazhdon një traditë të vyer, sot e lehtësuar mrekullisht nga teknologjitë moderne, kur tani në kohë reale krijon opinione dhe i shkëmben ato, përcjell punë e bashkëpunim, mirëkuptim dhe veçime, etj, ndërkaq bëhet dhe më e qartë, mendoj, vepra madhështore e të parëvé tanë, përpjekjet e tyre parake dhe legjendare për dije dhe dritësim.

“Biblioteka lëvizëse” – siç e ka quajtur Konicën shkrimtari francez Guillaume Apollinaire, – rivjen në kohën tonë kudo ku ka bashkëkombas, falë dhe atyre konicianëve të shquar si Fotaq Andrea, duke përhapur shpirtin rilindas me frymën perëndimore duke na bashkuar gjithnje e më shumë me kulturën moderne euroatlantike, duke bërë realitet ëndrrën, por dhe përkatësinë…

VATRA PËRKUJTON PATRIOTIN ZEF BALAJ NË 3 VJETORIN E KALIMIT NË AMSHIM

April 14, 2025 by s p

Federata Pan-Shqiptare e Amerikës Vatra, gazeta Dielli, mbarë vatranët e shqiptaro-amerikanët përkujtojnë me nderim, respekt dhe vlerësim patriotin e shquar, vatranin e përkushtuar, aktivistin e flaktë të çështjes kombëtare, atdhetarin fisnik Zef Balaj. Tri vite pas largimit, zemërbardhi e shpirtmadhi Zef Balaj i mungon shumë familjes së tij e kujtdo që e ka njohur e bashkëpunuar me të.

Zef Balaj la gjurmë të paharrueshme e kujtime të pashlyeshme në mërgatën shqiptare të Shteteve të Bashkuara të Amerikës pasi në të gjitha proceset patriotike të diasporës, lëvizjet politike, demonstratat, protestat, qëndrimet e komunitetit, tubimet, organizimet, ndihmat për komunitetin e kombin shqiptar, për mbi 60 vjet Zef Balaj ishe aty duke kontribuar e dhuruar për komb, atdhe, flamur e komunitet. Nga Washingtoni e Institucionet e Shtetit Amerikan, te Liga Shqiptaro-Amerikane, Kisha Katolike, institucionet arsimore e deri te Vatra, Zef Balaj kontribuoi me shpirt pa u ndalur për asnjë moment. Zef Balaj ishte fisnik, vizionar, besnik dhe atdhetar.

Zef Balaj la pas një emër të mirë e të nderuar dhe një trashëgimi të shkëlqyer familjare, komunitare e atdhetare.

Federata Pan-Shqiptare e Amerikës Vatra ka akorduar për Zef Balaj titull nderimi SENATOR I PËRJETSHËM I VATRËS me motivacion: “Shembull i atdhetarit të vërtetë, anëtarit të denjë të Federatës Vatra, kontribues dhe veprimtar i palodhur, bamirësit të madh dhe mbi të gjitha, njeriut të mirë”.

Presidenca e Republikës së Shqipërisë e ka nderuar patriotin Zef Balaj për veprimtari patriotike e merita të veçanta atdhetare me Titullin e Lartë: “Kalorës i Urdhërit të Skënderbeut”.

Qoftë i përjetshëm nderimi dhe kujtimi për jetën dhe veprën e Zef Balaj.

Me mirënjohje dhe respekt të veçantë

Kryetari i Vatrës

Dr. Elmi Berisha

Kosova, rrugëtimi i një shteti e një populli drejtë shtetësisë dhe lirisë

April 14, 2025 by s p

Prof. Dr. Fejzulla BERISHA/

(Pedagog universitar i së drejtës publike )/

(Ky shkrim i kushtohet me përulësi mërgatës shqiptare – zemrës së gjallë të kombit tonë në botë.)

Zoti e bekoftë Amerikën dhe mërgatën shqiptare!

I. Trajtimi Kushtetues i Pabarabartë në Ish-Jugosllavi

Pas Luftës së Dytë Botërore, Jugosllavia u ndërtua mbi parimin e bashkimit vëllazëror mes popujve të barabartë. Megjithatë, shqiptarëve të Kosovës nuk iu dha statusi i republikës, edhe pse numri i tyre ishte më i madh se i disa kombeve tjera që morën republikën (p.sh., malazezët, maqedonasit, sllovenët). Ata mbetën si një krahinë autonome brenda Republikës së Serbisë, e cila në praktikë ushtroi pushtet absolut mbi jetën e tyre politike, arsimore dhe kulturore.

Në vitin 1945, shqiptarët përbënin rreth 70% të popullsisë së Kosovës, por nuk kishin të drejtën për të zgjedhur presidentin e vendit të tyre, për të pasur një ministri të jashtme apo përfaqësim të barabartë në Beograd.

II. Kushtetuta e vitit 1974: Iluzion i Autonomisë

Kushtetuta federale e vitit 1974 e njohu Kosovën si njësi me të drejtë për vetëvendosje në rast shpërbërjeje të federatës. Por kjo mbeti vetëm në letër. Serbia, përmes aparatit të saj represiv dhe ligjeve të njëanshme, e minoi këtë autonomi duke përgatitur bazën për heqjen e saj me dhunë në fund të viteve ’80.

Pavarësisht se Kosova kishte përfaqësues në Presidencën kolektive të Jugosllavisë, vota e saj u injorua sistematikisht nga Serbia dhe nuk kishte asnjë peshë në vendimmarrje.Shkarkimi i përfaqësuesve shqiptarë në emër të “centralizimit të shtetit” dhe “riformësimit të federatës.”

III. Diskriminimi dhe Represioni: Kriminalizimi i Shqiptarëve

Gjatë viteve ’80, mijëra shqiptarë u arrestuan, dënuan dhe pushuan nga puna për “nacionalizëm shqiptar,” për shkak të bindjeve politike, përdorimit të flamurit kombëtar apo kërkesës për më shumë të drejta.Mbi 2,000 shqiptarë u dënuan për agjitacion e propagandë sipas nenit famëkeq 133 të Kodit Penal të Jugosllavisë. Midis tyre: Adem Demaçi, i cili kaloi 28 vite në burg politik, vetëm për kërkesën e barazisë kombëtare.

IV. Shfuqizimi i Autonomisë në vitin 1989 – Pushtim i Ri i Kosovës

Më 23 mars 1989, Kuvendi i Kosovës, i rrethuar me tanke dhe trupa speciale serbe, u detyrua të miratonte me dhunë ndryshimet kushtetuese që eliminonin autonominë. Deputetët shqiptarë votuan nën kërcënimin e armëve, ndërkohë që Beogradi e paraqiti këtë si vendim “demokratik.”

Deputeti Iljaz Kurteshi deklaroi publikisht se votimi ishte bërë në terr, nën frikë dhe shantazh: “Ne nuk votuam për asgjë. Ne vetëm shpëtuam jetën.”

V. Republika e Kaçanikut dhe Shteti Paralel

Në gusht-shtator të vitit 1990, nën frymën e vetëvendosjes, Kuvendi i Kosovës shpalli Republikën e Kosovës dhe miratoi Kushtetutën e Kaçanikut. Kjo ishte një platformë juridike që bazohej në parimet e të drejtës ndërkombëtare për vetëvendosje të popujve dhe krijimin e një shteti të pavarur.U krijua një sistem paralel arsimor me mbi 200,000 nxënës dhe studentë që ndiqnin mësimin në shtëpi, xhami, garazhe e bodrume.Mjekët shqiptarë organizuan shërbim shëndetësor paralel në shtëpi private, përkundër ndalesave të regjimit.Mërgata shqiptare financoi këto struktura përmes “tatimeve vullnetare për republikën.”

VI. Lufta Çlirimtare dhe E Drejta për Vetëmbrojtje

Pas dhjetë vitesh përpjekjesh paqësore dhe dhune sistematike nga Serbia, populli shqiptar mori rrugën e vetëmbrojtjes së armatosur. Ushtria Çlirimtare e Kosovës (UÇK) lindi si një formë rezistence legjitime ndaj një regjimi që ushtronte aparteid modern mbi shqiptarët.Prekazi (5-7 mars 1998): Masakra ndaj familjes Jashari, ku mbi 50 anëtarë të një familjeje, përfshirë fëmijë dhe gra, u masakruan nga forcat serbe. Kjo ngjarje e ktheu Adem Jasharin në simbol të çlirimit.Reçaku (15 janar 1999): 45 civilë shqiptarë u masakruan nga forcat serbe. Kryetari i OSBE-së, William Walker, deklaroi publikisht: “Kjo është një mizori e pastër – një krim kundër njerëzimit.”

VII. NATO dhe Ndërhyrja Humanitare

Përballë refuzimit të Beogradit në Konferencën e Rambujesë (1999), NATO ndërhyri ushtarakisht pa një mandat formal të OKB-së, por me një legjitimitet moral e humanitar. Bombardimet ndaluan gjenocidin dhe hapën rrugën për çlirimin e Kosovës.Ndërhyrja u mbështet nga 19 shtete anëtare të NATO-s. Për herë të parë që nga krijimi i Aleancës, një fushatë ajrore u zhvillua në mbrojtje të një populli që nuk ishte anëtar i saj.

VIII. Pavarësia dhe Gjykimi i GJND-së: E Drejta Triumfon

Më 17 shkurt 2008, Kosova shpalli pavarësinë e saj në mënyrë të koordinuar me komunitetin ndërkombëtar. Në vitin 2010, Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë deklaroi se shpallja e pavarësisë nuk ishte në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare.

Raste të ngjashme krahasuese:Sllovenia dhe Kroacia shpallën pavarësinë nga Jugosllavia në mënyrë të njëanshme më 1991, por u njohën gjerësisht.Eritrea u nda nga Etiopia pas një referendumi, ndërsa Timori Lindor nga Indonezia pas një procesi të mbikëqyrur nga OKB.

IX. Roli Historik i Diasporës dhe SHBA-ve

Pa përkrahjen e diasporës shqiptare në SHBA, ky rrugëtim nuk do të kishte përfunduar me sukses. Ajo luajti rol kyç në:Mobilizimin e opinionit publik amerikan,Lobimin në Kongres dhe Departamentin e Shtetit,Financa për rezistencën dhe ndihma humanitare.Në prill 1999, komuniteti shqiptar në Detroit, New York dhe Chicago organizoi protestat më të mëdha në historinë e diasporës shqiptare për të kërkuar ndërhyrjen e NATO-s dhe ndalimin e gjenocidit në Kosovë.

Liria është e Shenjtë, Pavarësia është e Pakthyeshme

Kosova është sot një shtet i pavarur, demokratik dhe në rrugën e integrimeve euroatlantike. Ky realitet është rezultat i sakrificës së një populli, por edhe i ndërgjegjes ndërkombëtare dhe aleancës së pashkëputur me Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Mërgatë shqiptare, faleminderit për gjithçka!

Zoti e bekoftë Amerikën dhe kombin shqiptar!

Lavdi dëshmorëve! Lavdi UÇK-së! Lavdi popullit shqiptar!