dgreca – Page 2160 – Dielli

Dr.Federik Shiroka, NDERI I KOMBIT…

March 5, 2017 by dgreca

Nga Pjeter Logoreci/Vjenë/

Dr.Federik Shiroka, NDERI I KOMBIT, …edhe pse pa këtë titull/

Në Foto: Në vitet e shkollës/

Në Foto:Kur ishte fëmijë/

Në Foto: Shiroka Gjimnazist në Austri/

Në Foto:Shiroka, student në Vjenë/

Megjithë traumat e mëdha historike kombëtare ndër vite, e sidomos në periudhën e errët dhe shkatërruese të diktaturës komuniste, familjet e mëdha e patriotike të elitës shqiptare, me shumë sakrificë, u munduan të ruanin e të trashëgonin vlera të kulturës, të traditës apo dokumentacione e dëshmi historike të rëndësishme.

Në Foto: Dr. Shiroka me nënën dhe motrat/

Një nga këto familje elitare është dhe familja shkodrane SHIROKA, nga gjiu i së cilës dolën përsonalitete e patriot të shquar. Një ndër to ishte dhe mjeku me duar të arta, mbreti i kirurgjisë shqiptare, Dr. Federik Shiroka.

Në Foto: Dr. Shiroka gjatë një konsulte/

Gjatë një vizite që bëra në familjen Shiroka në Shkoder, u takova me Marijen, me mbesen e Dr. Federikut, me të cilën kujtuam kirurgun e famshëm. Unë pata shkruar më parë për Dr. Shiroken duke ju referuar korespondencës dokumentare që ai dhe bashkëshortja e tij kishte pasë me familjen time, por nga biseda me mbesen e tij, mësova shumë gjëra të reja si dhe pashë dokumentacion e foto që nuk e njihja më parë.

Në Foto: I ftuar në Moskë/

Shumë kuptimplotë dhe mbresëlenëse është dëshmia e vlerësimi i bashkëmoshatarit të Federikut, Z. Kel Zojzit, i cili në një letër dërguar familjes, ka përshkruar shoqërinë me Shiroken, vitet e fëmijërisë, të shkollës fillore e deri sa Federiku u largua për studime në Austri.

Kel Zojzi / bashkëmoshatar

“…Unë Kel Zojzi, Dr. Shiroken e kam njoftë qysh në vjetin 1912, kur ishte 4-5 vjec, në konviktin parashkollore (atherë Servitet). Ai ishte një fëmijë i gezuar, i gjallë, i qeshur, shkonte mirë me të gjithë shokët. …Ishte femijë i edukuem i disiplinuem, kishte dashuri për shkollën, mësonte shumë mirë. Megjithëse rrjedhte nga nji familje me gjendje të mirë ekonomike, ai nuk bante dallim me shokët, aq ma tepër ishte i dashur me ato që ishin ma të vorfën. Luante me to dhe i ndihmonte ndër mësime. Federiku merrte pjesë në aktivitete artistike e sportive (luante mire futboll). Në vjetin 1920, kur u shfaq melodrama “Ora e Shqipnisë”, ku merrshe pjesë edhe unë, publiku mbet shumë i knaqun me pjesën që ai luajti me shumë shkathtësi. Ai bante pjesë edhe në grupin e valleve. Ka marrë pjesë edhe në melodrama të tjera, si psh. “Hijet e Zeza”, në vjetin 1922, luejtë nga Shoqnia Bogdani, ku ka luejtë rolin e shqiptarit të vogël i veshur me kostum kombëtar, rol që i pelqente shumë e ishte krenar e shumë i gzuem, dhe e luejti me shumë art…”

Në mes të dhjetra dokumentave mbi punën dhe jetën e Dr Federik Shirokes, të mbledhura me shumë dashuri e perkushtim nga Lekë Shiroka, vëllau i Marijes, gjinden edhe shenimet e shumë personaliteteve të njohur, personazhesh popullore, letra falenderimi të pacienteve të shëruar, të kolegëve, të bashkëpunëtorëve shkencore, gazetarësh apo vlerësime të autoriteteve shtetërore. Nga ky arkiv, i krijuar dhe i sistemuar me shumë kujdes, që i shtohej dokumentave dhe fotografive të trashëguara nga familja, po vecoj disa kujtime të Dr. Maksut Drasës i cili duke punuar pranë Dr. Shirokes, mësoj shumë nga metodat e reja shkencore prej tij.

Maksut Drasa / Mjek

“…Shiroka ishte mjeshtri im, sepse më ka mësuar të kem gjithnjë parasysh detyrat e kirurgut. I SEMURI QE ME DASHJE VEN JETEN E TIJ NE DUART TONA, thoshte ai , MERITON TERE RESPEKTIN DHE DASHURINE TONE. Ai donte që bashkëpunëtorët e tij të ishin në lartësinë e duhur. “Padituria është nata e errët e mendjes, pa hënë, pa yje… – ….i thoshte gjithmonë kolegeve të rinj, nuk na lejohet të kurojmë të sëmurët pa studiuar e pa kërkuar vazhdimisht, që të dhënat shkencore bashkëkohore ti vëmë në shërbim të tyre….” Ai kërkonte vazhdimisht mendimin tonë….. Kam nevojë të mësoj edhe unë – thoshte – nuk është kurr e mjaftueshme. Kur të tjerët e lavdëronin për gjeninë e tij në punë, ai na kujtonte një shprehje të Edisonit: SEKRETI I GJENIUT ESHTE PUNA KEMBENGULESE DUKE “PERDORUR” MIRE MENDJEN….

Shiroka na nxiste të donim librat: …Libri, thoshte, është mik i vërtetë e i sinqertë që bëhet këshilltar “intim”. Unë dhe librat e mij, shkojmë në harmoni e së bashku kurojmë të sëmurët…

Njëherë, kur rastësisht lexova raportin mjekësor ku thuhej se vuante nga Miokarditi, e shikova i shqetësuar dhe me keqardhje. Ai duke më buzëqeshur më tha:…Nuk është gjë, unë prap do të punoj… Dhe punoj ashtu me miokardit pa e ulur ritmin e punës, deri sa vdiq papritmas. Ai na mësonte që të mos vetëkënaqemi me suksese të vogla dhe kur në përvetësonim ndonjë teknike të re, gëzohej si ta kishte arritur vetë. Dr. Shiroka vinte cdo ditë, dimër e verë, në orën gjashtë të mëngjezit, në spital. Me përpikmëri të cuditëshme, me fanatizëm ndiqte programin ditor e javor. Këtu përfshiheshin: puna në sallën e operacionit, vizitat tek të sëmurët, konsultat për të sëmurët rëndë, diskutimet për rastet e operacioneve të vecanta, konsultat ambulatore. Personaliteti i tij rritej cdo ditë në sytë tonë. Dr. Shiroka ishte një gjinekolog e obsteter i mirë, ftiziater i mirë. Ai njihte mirë patologjinë, neurologjinë, patfiziologjinë, historinë e mjeksisë e mbi të gjitha ishte kirurg i mrekullueshëm, i kalibrit të madh.

Ai u bë për mua një mik i vertetë, atëherë kur u transferova në Berat. Këshillat e mira prej një miku të sinqertë, qenë freskuese të mendjes e inkurajuese për të punuar dhe jetuar… Tiranë, dhjetor 1985”

Pasi arrita të lexoj të gjithë materialin e gjetur për DR. Federikun, vërejta se në disa letra të miqve dhe të njohurve të tij, flitej për një përndjekje të ashpër ideologjike që Federiku vuante në jetën e përditëshme, si në punë nga disa kolegë, por edhe jetën e tij shoqërore dhe private, nga rrethanat që atij ja krijonin të tjerët. Lakmia e ndoshta xhelozia e disa kolegëve, të cilëve tesera partisë komuniste i krijonte siguri në vendin e punës edhe pse të paaftë, apo i jepte të drejtën e kritikës parimore marksiste për “të pa pjekurit politikisht”, ishin stressi i vërtetë i ditës. Ndjeva keqardhje të thellë dhe u cudita shumë, kur pata në dorë deshminë e shoferit të tij Ranko Thanasi, i cili edhe pse vetë komunist e guerilas, ishte befasuar kur kishte degjuar nga goja e Federikut që ….Erdhi e më takoj një shok në emër të qarkorit të partisë dhe me kërcënoj, prandaj mbaj një armë… Me poshtë Ranko tregon që … u desht ndërhyrja te Veliu (pseudonimi i sllavokomunistit Vasil Shanto), që Federiku të jetonte dhe të punonte “i qetë”.

Dëshiroj të sjell këtu edhe një fragment që tregon për përndjekjen e Federikut nga kujtimet e Zonjës Roza Buda e cila shkruan:

Dr. Roza Buda / mjeke

“…Dr. Federik Shiroka ishte një nga shokët e mi më të ngushtë. Ai ishte tepër i dashur dhe i thjeshtë, shumë inteligjent dhe me një vullnet të madh. Që kurse bënte specializimin në klinikën universitare të kirurgjisë në Vjenë, drejtuar nga Prof. Denk, ai ishte dalluar për talentin dhe aftësitë e tija.

Pas disa vjetësh, unë si studente bëja praktikën po në atë klinikë. Sapo morën vesht që isha shqiptare, docentët, asistentët, kryeinfermierët, më flisnin me shumë respekt për Dr. Shiroken dhe më thonin, që me siguri do të bëhej një kirurg i famshëm.

Nga mesi i vitit 1946-të, kur unë u ktheva nga Vjena, Frici (Federiku) punonte si kirurg në Spitalin Civil të Tiranës. Me gjithë konditat jashtzakonisht të vështira të asaj kohe, ai bënte një punë shumë të madhe, jo vetëm në sallën e operacionit, por edhe në ndjekjen e vazhdueshme të të operuarve, deri në shërimin e plotë të tyre. Fatkeqësisht për vite të tëra, ai u luftua nga kolegë të ndryshëm, deri sa arritën ta akuzojnë dhe si antisovjetik, për të cilën u bë dhe një mbledhje e vecantë për të. Nuk mund të harroj kurrë atë ditë, kur erdhi dhe më tregoj të gjitha. Ishte jashtëzakonisht i merzitur. Sapo unë doja ti flisja, ai më tha:…mos ki frikë ti Rozë, se unë nuk do të thyhem prej kësaj …”

Pak muaj para se të vdiste, për shkak të lodhjes, përndjekjes e stressit, që i rënduan zemrën e tij të sëmurë, ai u dërgua me një delegacion të Shoqërisë të Miqësisë, në Bashkimin Sovjetik, për të asistuar në manifestimin e 1 Majit, ditës ndërkombëtare të punëtorëve. Në një njoftim në faqen e parë të Zërit të Popullit, të datës 28 Prill 1955, shkruhet nder të tjera: “…Delegacioni kryesohet nga shoku Gaqo Nesho, sekretar i parë i komitetit të partisë për qarkun e Vlorës dhe kryetar i degës së Shoqërisë së miqësisë për këtë qark dhe përbëhet nga Zija Këllici, Dr. Federik Shiroka, Andrea Varfi, Prenk Jakova e Ollga Qano.”

Këtë vizitë, përvec qëllimit të udhëtimit, Shiroka e shfrytëzoj që të vizitonte klinikën dhe spitalin ku operonte Prof. Kuprianov, një nga kirurgët më në zë rus. Me tu kthyer në atdhe, ai i paraqiti emocionet dhe entuziazmin e tij në një artikull të botuar në numrin 7 të Revistës Kulturore Shoqërore MIQESIA, të korrikut 1955-së, në faqet 8 dhe 9-të. Aty ai shpreh kënaqësinë që u njoh me metodat e reja të ndërhyrjeve operative në zemër e mushkri dhe përshkruan vizitën e tij në klinikën e Profesorit Kuprianov me këto fjalë: “…përshkrimi i im është shumë, shumë ma i varfër nga realiteti…, po përpiqem të tregoj mbi një ndërhyrje operative në zemër dhe mushkri, e cila bëhet me një lloj narkoze të pashembëllt në praktikën mjeksore. Kjo narkozë quhet “letargji artificiale” ose po të përdorim një shprehje më shkencore “hipotermi artificiale me bllokadë vegjitative”… Me anën e kësaj narkoze, Prof. Kuprianov operoi me sukses një fëmijë 5 vjecar, që vuante nga anomali kongjenitale të vazove, nga e ashtuquajtura “maladie blue”… Gjatë kësaj vizite, unë krijova bindjen se atje tashma pothuajse nuk ka sëmundje që nuk shërohet. Me të tilla përshtypje del njeriu jo vetëm nga klinika e Prof. Kuprianov ose ndonjë institucion qëndror të shëndetësisë, por edhe nga vizita në cdo spital e ambulancë…”

Jo vetëm Dr. Shiroka, ishte mahnitur me mjekët rusë, por edhe kirurgët rusë, shprehnin fjalët më të mira e të vlefshme për Shiroken dhe dijet e tija në kirurgji. Në shumë biseda, artikuj, ato lavdëronin metodat dhe aftësinë e tij. Në shenjë nderimi për figurën e tij ato kishin vendosur bustin e Dr Shirokes në pavionet e muzeumit në Moskë. Ja dëshmia e kompozitorit të njohur Tonin Harapi për këtë:

Tonin Harapi / kompozitor

Të shumtë, janë rastet kur njeriu emocionohet papritmas para një fakti, para një personi, mbas ndojë fjale etj…. Si sot më kujtohet, në një vend të huaj në vitin 1959, së bashku me kompozitorin e dashur dhe të paharruar Prenk Jakova, po vizitonim një ekspozitë të arteve figurative të disa vendeve e cila fillonte me Shqipërinë, mbasi soditëm në mesin e një salle një maket allcie të monumentit të Skenderbeut, na shkuan sytë të një bust i bardhë në anën tjetër të sallës, ishte ai i Dr. Federik Shirokes që buzëqeshte plot përzemërsi. Ne u emocionuam shumë dhe nuk u shkëputëm dot nga ai. Ecnim dhe sillnim kokën nga ai vazhdimisht…

Ai, Dr. Shiroka përmblidhte dy cilësi, aq të domosdoshme për një njeri të vërtetë: aftësinë profesionale në shërbim të njerzve dhe buzëqeshjen që i buronte nga një humanizëm i madh. Të tillë e kujtoj Dr. Shiroken…

Dëshëroj të falenderoj nga zemra, pjestaren e familjes të Dr. Shirokes, Elsa Shiroken, e cila më ka vënë në dispozicion këtë dokumentacion që ajo ruan me fanatizëm.

VIJON në numrat e ardhshëm

Vjenë, me 2 mars 2017

Reflections: nine years after Kosovo’s independence

March 5, 2017 by dgreca

By DEA GJINOVCI and FORTESA KOLAJ/

Road leading to Mokermal, Kosovo. Photo by Dea Gjinovci./

Waiting to interview a distant cousin for a documentary project in one of Prishtina’s swanky new post-war cafes last April, I sat and wondered what I would discover about my family’s heritage in the next six weeks.

It’s the first time I’d ever met Avni – we connected on Facebook – the diaspora’s digital index for family trees. He is about forty-years-old – deep brown eyes, a similarly aquiline nose to mine and showing the distinctive baldness that characterises most men in my father’s family. We greet each other with the undefinable familiarity people in Kosovo share with every other Albanian – be they relatives or not. What strikes me first is his reserved demeanour.

My broken Albanian does not make for a great start. Haltingly, I explain to him the purpose of my visit in Kosovo. Having grown up in Geneva – not visiting Kosovo until now- I want to reconnect with my father’s side of the family. I only know Kosovo from war footage and my father’s nostalgic retelling of childhood memories. I specifically wanted to meet him because he was a young recruit in the Kosovo Liberation Army; experiencing action in the Drenica hills near my father’s village, Mokermal.

“Why did you join the KLA?”, I enquire awkwardly – looking at me attentively, he says, “ We were not recruited. Our villages were attacked so we took up arms. Young and old – the war first started in Drenica. We were there to defend our houses, our families and our land.”

Having already spent a few days around my Kosovar family – recording several interviews about their memory of the war – I quickly understand this would be no easy feat. Most interviewees start recounting facts that I would have heard on the BBC or Swiss TV growing up – focusing on the collective experience of the nation, rather than their own personal experience of the war.

Telling me what happened, not how it felt. So I timidly ask him how he dealt with the suffering then. “Whilst you’re fighting you’re blinded by the idea of nationhood, that you’re fighting to protect your country – it covers up the pain. But once the war ends, this is when you start to feel deep pain. And the pain is lonely. You feel it on your own, no one is there to care for your pain like they cared for the nation.”

In Mokermal, the pain came from discovering the bodies of fathers, sons and daughters in a locked-up barn that Serbian militias had set ablaze. The pain crystallised when they had to bury the dead and build new brick homes on the charred remnants.

The pain came from the desperate search for the missing ones; some would be located in a refugee camp in Macedonia or worse, found in Serbia’s mass graves ten years later. For my father, the pain came from being away in Switzerland when he learned his mother was kicked off a train by Serbian police who left her dying on the platform.

Before we part ways, my cousin gives me one more insight; “the war was a long time coming” he says, “The final blow.”

The war was the last tragedy Kosovo had to endure before it finally set itself free. Kosovo lived under Serbian subjugation for the majority of the 20th Century. My father exactly remembers the late-night military raids in his village in the 1950s: “We knew what it was like to live under Serbian rule. I was seven years-old when they came in our village searching for guns.

Coming at night when snow was piling up, you had to come out of bed and sit in the snow whilst they were looking for arms. They would use these to make it clear we were living under occupation.”

Indeed, the war was a long time coming. The first student uprising in Prishtina, in November 1968, demanded the autonomy of Kosovo, before the protests of 1987 – the independence of Kosovo and the freedom of its people was decades in the making.

So when the 17th of February 2008 came about – the excitement in my house was palpable. My parents’ friends from the Kosovar community in Geneva gathered in the living room in front of the television with a celebratory glass in hand – waiting for the imminent moment when Kosovo would be declared an independent nation. I was fifteen and, sizing up the room, I caught my father’s stare as solace made home in his teary eyes – freedom, at last.

Nine years later, this initial Obama-esque ray of hope highlights the work that is needed to build a nation with a functioning administration and democracy. Today, we contemplate how the sheer brutality of war can still affect a young population burdened by inter-generational trauma.

The government and civil society seek to support the collective healing process. Celebrating national heroes and constructing war monuments cannot be the unique fixture of post-war societies in the name of national pride. It dutifully honours heroes but healing the pain that capsized the hearts and minds of Kosovars in and out of Kosovo is a lifetime endeavour.

Focus on pain twenty years after the war might seem obsolete. Most people in Kosovo will tell you they moved on, that they had to. Rebuilding a nation was more pressing than dwelling on the suffering. The motto from even our closest allies was to “forgive and forget”.

The fear of another outburst in the region meant that populations had to look ahead and respect diplomatic imperatives. Instead of feeling and processing grief – people maintained a sorrowing state of mourning. Those that have been muted by pain for so long need to be given a voice. It must be recognised that there are still women, survivors of violence who live unheard in a confinement of shame. Families plagued by the memory of massacres and who almost two decades later still live with the fact that numerous mass graves are yet to be found.

The trauma brought about by war and decades of oppression has instilled a collective sense of responsibility within Kosovars to see the country thrive. Cinema, in particular, has become a way for a younger generation to express a yearning for some sort of reparation.

It is a way to transcend borders, but more importantly, it is an outlet for emotional healing. New art collectives and projects have created venues for people to open up about their own personal experiences of war and post-war society.

As a small nation, Kosovo can only feel free if it is allowed to share and exchange experiences with the rest of the world. It is the responsibility of the EU not to keep Kosovo isolated. And it is Kosovars’ responsibility to allow themselves to heal.

The generation that came up after the war, conscientious young adults from Kosovo and the diaspora have risen up to broaden Kosovo’s horizons in sports, sciences, arts and activism. Productions such as the Oscar-nominated Shok, Bafta-awarded Home and Dokufest Film Festival, amongst many others, have created a cultural visa for movement and is allowing Kosovo to exist in the international cultural arena.

Kosovo is home to a flourishing and progressive youth, that is forging a new path for the state to follow. People must acknowledge the power they have to choose their own path to independence. This should not be forgotten.

Mësuesi shqiptar veteran që jeton me zemrën amerikane

March 5, 2017 by dgreca

Mesuesi Qatip Mara ka botuar disa libra si: “Në labirintet e jetes sime”, “Vlora-djepi i Pavarësisë”, “Frashëlliu akademik, z.Pollo” si dhe disa qindra artikuj, shkrime dhe esse të ndryshme./

Nga Keze Kozeta Zylo/Në këtë të premte muzgu të blujtë me thëllim erdhi midis nxënësve të shkollës shqipe “Alba Life” në Queens, shkollë që është hapur para një muaji, mësusesi shqiptar veteran z.Qatip Mara i shoqëruar nga e bija e tij fisnike Anita. Me një emocion të dukshëm në të folur dhe një ngazëllim të papërshkruar ai u ndodh përballë klasave të mësuese Blertës dhe Arditës, I thjeshtë dhe plot mirësi midis nxënësve shqiptaro amerikanë që mësojnë shqip në shkollën publike amerikane PS: 68 në Queens, New York.

Mësuesin veteran shqiptar e prezantoi para klasave midis pushimeve të shkurtëra z.Qemal Zylo, themeluesi dhe drejtori i Shkollës Shqipe “Alba Life” shkollë që operon në disa lagje të Nju Jorkut. Z.Mara e përmblodhi shkurt përshëndetjen e tij, për mos t’ju ngrënë kohën e shenjtë të mësimit i cili tha: “Kam ardhur këtu në prag të 7 Marsit , Ditës së shenjtë të mësuesit dhe t’ju përshëndes dhe t’ju përgëzoj si një veteran i arsimit për 45 vjet në Shqipërinë tonë të dashur. Këtu midis jush u takova me Atdheun, sespe ju keni krijuar një Shqipëri të vogël në zemer të Nju Jorkut. Këtu edhe muret e shkollës publike amerikane duken sikur po flasin shqip…, si nëper legjenda. Mos e harroni kurrë Gjuhën Shqipe, sepse ajo është shtylla e identetit tonë. Është njëlloj sikur trupi i njeriut të jetë pa shyllë kurrizore, gjë që është e pamundur dhe nuk mund të jetojë… Unë erdha këtu për të marrë rrahjet e zemrës së Atdheut tim nga ju. Unë e kam jetë të dytë nga Amerika gjeneroze dhe e madhe. Amerika më dhuroi zemrën nga një shtetas në Florida, sepse zemra ime e falur nga nëna pushoi së rrahuri.

Mësoni të beheni bij të denjë të Amerikes dhe të Shqipërisë. Gëzuar 7 Marsin”!

Fjala e tij me plot emocion dhe dashuri u mirëprit me duartrokitje të nxehta nga nxënësit e dashur shqiptarë të shkolles shqipe “Alba Life” në New York. Z.Mara në fund i dhuroi drejtuesve të shkollës shqipe “Alba Life” librat e tij me mbishkrimet përkatëse.

Puna dhe përkushtimi I tij si një mësonjes i devotshëm të kujton thënien e Beniamin Franklinit i cili ka thënë: “Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn”, që do të thotë: “Më trego mua dhe do të harroj. Më mëso dhe unë do të kujtoj. Më perfshi dhe do të mesoj”.

Në intervistën për TV “Alba Life” ai shprehu mirënjohjen e pakufishme për punën e përkushtuar të mësuesve, prindërve dhe nxënësve dhe tha se hapja e shkollave shqipe është një frymëzim për të gjithë bashkatdhetarët kudo ku janë. Njerëzit duhet të harxhojnë kohën me shumë libra, punë atdhetare se sa te rrinë kafeneve me orë të tëra dhe të humbasin kohën e çmuar të jetës. Une kam dhënë mësim në disa vende të Vlorës dhe në vitet e fundit të mësimdhënies derisa dola në pension kam qenë në gjimnazin “Ismail Qemali” në Tiranë.

Është vërtetë emocionuese të vijë këtu midis nxënësve të Shkollës Shqipe “Alba Life” dhe të takohem me Ju. Në fakt në se nuk do të ishte Amerika une nuk do të jetoja. Amerika më rilindi. Une po jetoj me një zemër amerikane, por AND-n e kam shqiptare.

Themeluesi i TV “Alba Life” Qemal Zylo ndërsa e filmonte duke e dëjuar me humor i tha: “Mirë se erdhe në shoqatën tonë të zemrës, pasi dhe unë kam pasur probleme me zemrën.”

-Ruaje zemren tënde të nënës e këshilloi mësuesi veteran, se si ajo nuk ka në botë…

Amerika është Dielli i Lirisë, vazhdoi z.Mara ku mundësitë janë të pafundme për t’u ngrohur nën rrezet e saj shndritëse.

Z.Qatip Mara pasi po e përcillnim në të dalë të shkollës u takua dhe me z.Eduard Dilo i cili i është bashkuar stafit të Shkollës Shqipe “Alba Life” dhe e falënderoi ate përzemësisht që po ecën në gjurmët e ndritura të gjyshit të tij Ilia Dilo Sheperi.

Z.Qatip Mara ka një përvojë të jashtëzakonshme në fushën pedagogjike, ai është nje model i mësimdhënies në lëndën e historisë, portreti i bukur i një mësuesi fisnik. Z.Mara ka botuar disa libra si: “Në labirintet e jetes sime”, “Vlora-djepi i Pavarësisë”, “Frashëlliu akademik, z.Pollo” si dhe disa qindra artikuj, shkrime dhe esse të ndryshme.

Ka në botim librin “Bruna, jeta ime e dytë”, në përkushtim të vajzes së tij që punon në fushën e mjekësisë si anesteziste ku së bashku me bashkëshortin e saj kirurg i shërbyen me përkushtim profesional për ta rikthyer në jetë atin e tyre të shtrenjtë.

Ishte një mbasdite e bukur Shqip, një takim i paharrueshëm midis mësuesit veteran z.Mara dhe nxënëve të shkollës shqipe “Alba Life”, një takim që do të ngelet gjatë në kujtesë me mësuesin e rilindur shqiptar në Amerikë që jeton me zemrën amerikane…

3 mars, 2017

Ridgewood, Queens, New York

SHBA- PARADA 2017 PER ARBERESHET

March 5, 2017 by dgreca

-SHBA- PARADAEN 2017, SHQIPTARO-AMERIKANET DO T’UA KUSHTOJNE ARBERESHEVE/

Ashtu sic ishte njoftuar nga presidenti i Rrënjëve Shqiptare”Albanian Roots” z. Marko Kepi, të Shtunën me 4 Mars 2017, në mesditë, në Selinë e Federatës Panshqiptare të Amerikës ”VATRA” u bë takimi i parë organizatave të Komunitetit shqiptar. Për të parën herë në një takim të tillë ka marrë pjesë edhe një përfaqësuese nga arbëreshët. Ajo është Nicole Coscio, me banim në Pokeepsy, New York. Nicole tha se ndjehej mirë mes vëllezërve dhe motarve të gjakut të Arbërit, edhe pse nuk mund të fliste në gjuhën shqipe.

Në këtë takim të parë janë përfaqësuar me të deleguar shoqatat: Rrënjët Shqiptare, Federata Panshqiptare e Amerikës Vatra, Shoqata Ana e Malit, Shoqata Dibra, Batalioni Atllantiku, Shoqata Kraja, Zyra e Mark Gjonajt, Albanian Exellence, Ansambli Kënga dhe Vallja Shqiptare,Takimin e ka drejtuar z. Marko Kepi. Ai ka shpalosur platformën e kësaj Parade dhe ka kërkuar mendime nga pjesmarrësit për organizimin dhe përkushtimin e kësaj Parade.

Përmes diskutimeve dhe debateve u vendos që kjo Paradë e Vitit 2017 do t’u kushtohet Arbëreshëve.

Pjesmarrësit i ka përshëndetur edhe kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, dr. Gjon Bucaj. Ai tha se është shumë e gjetur që kjo Paradë i kushtohet vëllezërve dhe motrave të gjakut të Arbërit- Arbëreshëve. Ai solli shembullin e nëntorit të vitit 1969, kur Federata Panshqiptare e Amerikës bashkoi arbëreshët e Italisë, me rastin e 60 vjetorit të Diellit. Në 10 ditët veprimtari të përbashkëta, ku morën pjesë disa mijëra shqipatrë të Amerikës dhe 120 përfaqësues të komunitetit arbëresh në Itali , përfshi akademikë, prifëtrinj, studiues, dhe përfaqësues nga arbëreshët në SHBA,u organizua edhe një Paradë në Manhattan, me pjesmarrjen e rreth 5 mijë shqiptaro-amerikanëve dhe arbëreshëve. Në krye të Paradës ishin vajzat dhe gratë shqiptaro-amerikane dhe arbëreshe të veshura me costume kombëtare.

Kjo parade është një shans i mirë për të bashkuar jo vetëm komunitetin shqiptar, por edhe një afrim më të ngushtë me arbëreshët.(Korresp i Diellit)

KOSOVË – LIRI E PËRJETSHME NË PREKAZ

March 5, 2017 by dgreca

Në foto: Në odën në Prekaz, Rifat Jashari dhe Behlul Jashari, muaji shkurt 2010/

Nga Behlul JASHARI, reportazh nga Prekazi i shkruar në mbrëmjen e 31 janarit 2010, i botuar atëherë, para 7 viteve, në 1 shkurt, në Tiranë – te Agjencia Telegrafike Shqiptare:/

Dëbora, si një bardhësi paqeje, e ka mbuluar Prekazin, fshatin i cili 12 vjet më parë, më 5 mars 1998, u përball me egërsinë e makinerisë luftarake serbe kundër shqiptarëve, familjes së Jasharajve të fortifikuar në kulla për të mbrojtur pragun e shtëpisë dhe Kosovën.

Mbi kullat legjendë valëviten dy flamuj kombëtar shqiptarë si në majën më të lartë të botës, të lavdisë, heroizmit, të sakrificësës e flijimit për liri. Flamuri kuqezi valon edhe lart në një kodrinë, ku prehen në amshim 60 heronj e dëshmorë të rënë në epopenë e Jasharëve, Prekazit, Drenicës, Kosovës dhe gjithë shqiptarëve. Pranë varrezave memorial, ngritur me mermer të bardhë, qëndrojnë në nderim të përhershëm ushtarët e forcës kosovare.

Ky është imazhi i parë nga Prekazi në prag të dyvjetorit të shpalljes së pavarësisë së Kosovës, 17 shkurtit.

Historia tregon se Jasharajt e Prekazit janë sulmuar tre herë. Sulmi i parë ishte më 30 dhjetor 1991, ndërsa i dyti më 22 janar 1998. Të dy herët sulmuesit u thyen dhe zmbrapsën para qëndresës heroike.

Sulmi i tretë i forcave serbe ishte ushtarako-policor, luftë kundër një familje.

Gjatë rezistencës, më 5, 6 e 7 mars 1998, plot tri ditë e dy netë, ranë heroikisht 20 anëtarë të familjes Jashari, prej 22 që ishin në rrethimin e forcave serbe. Ndër të rënët ishte edhe komandanti legjendar Adem Jashari. Shpëtoi djali i dytë i Rifatit, Bashkimi, dhe vajza e Hamzës, Besarta. Ndërsa në familjen e gjerë Jashari kanë rënë 56 dëshmorë. Mes tyre nëntë fëmijë dhe disa të moshuar deri 93-vjeç…

Kryefamiljari Rifat Jashari, në odën e tij kujton si i ka përjetuar ato ditë dramatike, i ndodhur atëherë jashtë vendit, në Gjermani, bashkë me të birin, Muratin dhe Lulëzimin e Bekimin, djemtë e Ademit dhe Hamzës.

“Do mbesim veç ne katër, pata thënë atëherë, atë ditë që ka krisë në Prekaz…”, thotë Rifati, i cili tregon se kishte bërë telefonata të shumta në Mitrovicë, Vushtrri, Prishtinë, Skënderaj… dhe kishte marrë versione të ndryshme për luftën e familjes së tij në Prekaz.

“Të vertetën drejt ma tregoi vetëm Sabit Istogu, që ishte shok i Hamzës”, vazhdon Rifati rrëfimin . “Rash në lidhje me Sabitin…Edhe m’u drejtua: Bac, kullat po i bombardojnë. Jemi në rreth të hekurt, tank pas tanku”.

Baca Rifat e vazhdon rrëfimin, flet për përtëritjen e familjes dhe të jetës, për njëmbëdhjetë fëmijtë e lindur pas zjarrit të madh të luftës, të cilët mbajnë emrat e të rënëve.

“Shpëtuan dhjetë anëtarë të familjes. Prej dhjetëve numri shkoi në 25. Që dy orë isha duke luajtur me fëmijët nëpër oborr… E çka po do pasuri më të madhe. Unë për veti pasuri më të madhe nuk di. Njëmbëdhjetë fëmijë i ka falë zoti, cilin ta kqyrësh më i shëndoshë se shoqi”.

Njeriu i familjes që ka dhënë 56 heronj e dëshmorë për lirinë e pavarësinë e Kosovës, thekson nderimin e madh e të gjithmonshëm të kombit.

“E falënderoj këtë popull, prej të gjitha viseve shqiptare, kudo që jetojnë, që kurrë nuk ka lënë vetëm…”, thotë Rifati.

Dhe, në veçanti, kryefamiljari i Jasharëve flet për Shqipërinë.

“Nga të gjitha qytetet e Shqipërisë, e më duket edhe nga secili fshat i Shqipërisë, kanë ardhë në këtë odë për të na uruar kur Kosova shpalli pavarësinë. Kanë ardhur edhe shumë herë të tjera…”

Rifati i Jasharëve të Prekazit kujton me shumë mirënjohje ndihmën e gjithmonshme të Shqipërisë për Kosovën edhe në kohët më të vështira të luftës, kur strehoi shumicën e rreth një milion shqiptarëve të dëbuar. Nuk thotë kosovarëve, se “komb kosovar s’ka”.

“Po mos të mos ishte shteti amë nuk e di ku do ishim sot. E gjithë Shqipëria i priti vëllezërit e motrat nga Kosova”.

Ai vlerëson lart të gjitha angazhimet e shtetit shqiptar, edhe në rrugën e Kosovës drejt pavarësisë, edhe tani me mbështetjen e diplomacisë shqiptare drejt njohjeve të reja.

Nga oda e Jasharëve në Prekaz Baca Rifat jep mesazhin se Kosova, edhe udhëheqësit e saj, edhe të gjithë, duhet të punojnë edhe më shumë për Kosovën e kombin.

“I lumi është ai që punon për komb të vet, për vend të vet…”, thotë ai.

Ai jep edhe mesazhin për unitet të shqiptarëve kudo që janë për çështjet madhore, për bashkëpunim mes partive, pozitës dhe opozitës.

Kryefamiljari tregon se në Prekaz dhe në odën e Jasharajve vizitorët e shumtë janë nga gjithë Kosova, Shqipëria, Maqedonia, Lugina ePreshevës, Mali i Zi e nga shumë anë të botës, mes tyre edhe personalitete të njohura.

Ndërsa, ciceroni i Kompleksit Memoral në Prekaz, Xhevat Imeri, thotë se gjatë 11 vjetëve të pasluftës ka patur më shumë se tetë milionë e gjysmë vizitorë.

Ndër personalitetet më të larta që kanë vizituar Prekazin është edhe Kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha.

“Në Prekaz janë themelet e lirisë së Kosovës”, u shpreh Kryeministri Berisha në vizitën e parë më 16 qershor 2006.

“Vizita në Prekaz është vizita në tempullin e lirisë, flaka e të cilës këtu nuk u shua kurrë. Është vizita në vendin, në shtëpinë e tribunit të lirisë, komandantit legjendar të luftës së shqiptarëve të Kosovës për liri, dinjitet njerëzor, nder, dinjitet kobëtar. Në Prekaz janë themelet e lirisë së Kosovës. Në veprën e Adem Jasharit e familjes së tij, familje që sakrifikoi sa asnjë tjetër në historinë e kombit, për lirinë e Kosovës, mbetet flaka, mbetet simboli i madh i shpresës, i besimit të shqiptarëve tek një e ardhme e shkëlqyer”, u shpreh atëhere Kryeministri Berisha, duke shprehur bindjen se kombi shqiptar në liri do të ndërtojë të ardhmen më të shkëlqyer, si në Shqipëri, ashtu edhe në Kosovë.

Në Prekaz ishte edhe kryeadministratori i parë i Kosovës, Bernard Kushner.

“Dua ta them një të vërtetë të madhe, Prekazi lëvizi të gjithë mekanizmat botërorë që ndikuan për të vepruar konkretisht. Dhe, sikur të kishte pasur Çmim Nobel për Liri, atëherë ai do t’i takonte familjes Jashari”, ka theksuar Kushner, cituar në një nga librat në muzeun e kompleksit memorial.

Ndërsa, mijëra e mijëra vizitorë në Prekaz kanë shkruar e kanë firmosur në librin e përshtypjeve, që është një libër i madh, gjithmonë i hapur dhe i pafund.

Ndër të nënshkruarit në atë libër është edhe shkrimtari i madh shqiptar Ismail Kadare.

Dhe, këtë shkrim nga Prekazi, që mund të jetë edhe i pafund, po e mbyllim në mbrëmjen e fundjanarit me një theksim nga ajo që ka shkruar Kadare: “Ndodhem në familjen e Jasharëve, atje ku nisi një flakë e madhërishme, flaka e lirisë që e ndriçoi krejt Prekazin, e pas tij Drenicën, e pas saj mbarë Kosovën. Ajo shkrepëtimë e zgjoi nga gjumi Evropën e botën. Shekujt kalojnë, drita e lirisë, drita e atyre që ranë për të nuk zbehet kurrë”…