dgreca – Page 2261 – Dielli

KRYETARI I VATRES FTON RAMUSH HARADINAJ NE NJU JORK

January 18, 2017 by dgreca

17 janar 2017/Ramush Haradinaj Hero i Luftës për Liri dhe Ish-Kryeministër i Republikës së Kosovës /

Prishtinë/

I nderuem Z. Haradinaj,/

Kosova dhe të gjithë shqiptarët po përgatiten me kremtue Lirinë dhe 9 vjetorin pavarësisë me 17 shkurt 2017. Ndërkohe, organet qeveritare e shtetnore të Serbisë, të cilët e kanë të freskët gjakun e mija civilëve shqiptarë mbi duer, vazhdojnë përpjekjet e kota me e lehtësue në sytë e opinionit botnor peshën e krimit që randon mbi kombin serb, me akuza hipokrite kundra viktimave dhe herojve të Luftës për shpëtim e Liri, si në rastin tuej.

Me këtë rast kam nderin e veçantë dhe kënaqsinë e thellë që, në emën të Komisionit Organizues, t’ju ftoj në kremtimin që VATRA organizon bashke me entet fetare dhe me komunitetin shqiptar në New York, me përkujtue viktimat dhe me shprehë mirënjohjen për ata e për herojt e vdekun e të gjallë, si dhe për aleatët e NATO-s me në krye Shtetet e Bashkueme.

Kremtimi do të bahet ditën e premte me 17 shkurt 2017, tue fillue prej orës 6:00 të mbramjes, në “Eastwood Manor”, 3371 Eastchester Rd, Bronx, NY 10469 (Tel. 718- 654-4200).

Presim me gëzim se do të na nderoni me prezencën tuej. Mirëse të na vini!

Me nderime e përzemërsi, i jueji

Dr. Gjon Buçaj

Kryetar

Epitafi i hipokrizise

January 18, 2017 by dgreca

Nga Reshat Kripa/ Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës/

Një ditë prej ditësh m’u tek të shkoja të vizitoja varrezat e qytetit. Ide e çuditshme do të thoni ju. Me të vërtetë ashtu është, por ja që mua m’u tek ta bëja një gjë të tillë. Kështu mbërrita atje. Sapo hyra ne bllokun e varrezave më tërhoqi vëmendjen një varrosh me të vërtetë madhështor që ndodhej në krye të parcelës kryesore. U afrova dhe u mundova të lexoja emrin e të ndjerit që prehej aty. Për çudi, vura re se nuk kishte as emër, as mbiemër dhe asgjë tjetër përveç një epitafi të gdhendur në pllakën e mermerit:

“Këtu prehet hipokriti

Gojëmjaltë e trupërlyer,

Që s’tha fjalë pa lezet,

Që s’u prish në muhabet,

Dhe s’e ndyri kurrë gojën,

Me ata që kish nevojën!”

Qëndrova i habitur dhe po kundroja atë varrosh të çuditshëm. Po thartoja trutë për të gjetur se kush duhej të ishte ky i paemër që prehej aty. Mendja më vajti tek “i paemri” i romanit të Petro Markos. Por jo, nuk mund të ishte ai. Ai personazh ishte vetëm fryt i fantazisë së shkrimtarit.

Nga kjo fantazmagori më zgjoi një zë që dëgjova pas meje:

– Çfarë halli të ka zënë, mor mik, që e ke humbur pusullen kështu?

Ktheva kryet dhe pash një plak që po i afrohej të njëqindave.

– Jo, or mik, – iu përgjigja, – nuk kam asnjë hall, por më çuditi ky varrosh pa emër.

Plaku qeshi si me qesëndi dhe u përgjigj:

– Ky varrosh dhe ky epitaf u kushtohet atyre që sa janë gjallë ligjërojnë e ligjërojnë lloj lloj mbroçkullash pra që kanë dy fytyra, njërën për eprorin dhe tjetrën për vartësit.

Plaku nuk foli më dhe unë nuk e ngacmova më tej. Po mendoja dhe po mendoja për ndonjë figurë të tillë që kisha njohur. Në të vërtetë ishin të shumta figurat që më dilnin përpara syve, por ajo që më tërhoqi më shumë vëmendjen ishte ajo e një “bandill këndezi” që kishte fluturuar nga “qymezi” dhe që kishte zaptuar faqet e para të mediave të shkruara dhe atyre vizive, madje edhe të mediave ndërkombëtare..

Në të vërtetë ky bandill rridhte nga një familje me emër në krahinën e tij. Por fati e kishte degdisur nëpër disa hone dhe shkrepa, sa që ia kishte trazuar trutë fare. Fatmirësisht, kjo kohë kishte perënduar dhe kishin ardhur ditë më të mbara. Fati i kishte çelur edhe bandillit tonë dritën e gjelbër. E kishin emëruar drejtor të një institucioni që merrej me rehabilitimin e njerëzve të përvuajtur.

U copëtua dhe u ropëtua i ngrati që t’i ringjallte përsëri të mjerët e përvuajtur. I ranë këmbët sa në një dikaster në tjetrin, duke bërë lutje e duva për ta. Por shumica e tyre e përcillnin ashtu siç kishte hyrë. Kjo gjë bëri që në ndërgjegjen e tij të rrënjosej një ndjenjë tjetër, ajo e inferioritetit, si pasojë e të cilit i lindi vesi i hipokritit, shumë i përhapur në kohët tona. Kështu që arriti puna deri aty sa, kur ndodhej para ndonjë eprori, për të kërkuar diçka, harronte përse kishte shkuar dhe në fytyrën e tij dallohej vetëm një buzëqeshje skllavi dhe një përulje alla Uriah Hip i Dikensit. Një buzëqeshje e tillë nuk i mungonte edhe kur dilte para ekraneve të televizioneve për të dhënë ndonjë intervistë ose për të shfaqur ndonjë mendim, që natyrisht nuk ishte i tij. Mblodhi majtas e djathtas kallëpe të llojeve të ndryshme, ca gjoja filozof, ca gjoja për të drejtat njerëzore dhe ca për bodigardë dhe arriti në majën e të përvuajturve. Tani të tjerët i shikonte nga lart poshtë dhe në zërin e tij ndihej toni i autoritarit.

Një ditë prej ditësh një lajm i bujshëm mbushi faqet e medias. Bandilli do të organizonte një kuvend të madh, në sallën kryesore të pallatit më luksoz të kryeqytetit, me njerëzit e përvuajtur ku do të shpallte edhe krijimin e një partie të tyre dhe, natyrisht sipas mediave ai do të ishte kryetari i saj. Një kuvend i tillë në një sallë të tillë kushtonte disa miljona të holla, por bandillit kjo nuk i interesonte pasi e dinte ai se kush do ta sponsorizonte. Kështu, ditë për ditë, në çdo konferencë shkencore ku ishte i ftuari i perhershem, ai deklaronte:

“Nuk ka forcë në botë që më vendos mua përballë të përvuajturve. Unë jam dhe do të mbetem në krah të komunitetit tim, si një aktivist i kauzës së tyre. Tek unë ata do të gjejnë udhëheqësin që do të realizojë aspiratat e tyre.”

Lidhur me sa më sipër unë do të doja ta pyesja:

Per cilët të përvuajtur e quani veten përfaqësues të tyre, pasi jo të gjithë ata kanë të njejtin ideal. Midis tyre ka të djathtë dhe të majtë, ka demokratë, republikanë, liberalë, ballistë, monarkistë, socialist, social-demokratë dhe ku e di unë se çfarë tjetër. Një pjesë e tyre kanë patur idealin e Shqipërisë Etnike, ndërsa të tjerë idealin komunist por që përfunduan në burg apo interninm për ndonjë tekë apo mosmarrëveshje jo parimore me idhullin e tyre diktator. Madje ka patur edhe nga ata të dënuar ordinerë që vidhnin apo kryenin veprime incesti me familjarët e tyre dhe regjimi totalitar, për t’i dënuar më tepër, u shtonte edhe akuzat politike për agjitacion dhe propagandë apo tentativë arratisjeje. Atëherë prej cilës prej këtyre shtresave të përvuajturish do përbëhet partia juaj? Do të jetë një parti e djathtë apo e majtë? Cilët do të jenë aleatët tuaj?

Këto pyetje i bëjë pasi vë re se në Shqipëri nuk merret vesh se kush është e djathta dhe kush e majta. Ka parti që e quajnë veten të djathtë por që janë në aleancë me të majtën, madje edhe financohen prej tyre dhe midis tyre është edhe një parti tjetër e të përvuajturve e drejtuar nga një bandill tjetëri njohur.

Një gjë e tillë më kujton një përrallë që kam lexuar dikur:

“Një natë, ndërsa flinin, bashkëshortja i thotë Nastradinit:

– O burrë, në krahun e djathtë ke një qiri, të lutem ndize!

Nastradini, ashtu i përgjumur siç ishte, i përgjigjet:

– E ku e di njeriu natën se ku e ka krahun e djathë dhe ku të majtin?”

Mua më duket se kjo sëmundje ka kapur edhe bandillin tonë ndaj nuk e di se kush është e djathta dhe kush e majta. E them këtë pasi po ta dinte se ishte i djathtë ai, si drejtor i institutit të të përvuajturve qysh prej disa vitesh, duhej t’i ishte drejtuar qeverisë prej së cilës varet realizimi i rezolutës së miratuar vite më parë mbi te përvuajturit:

A do të kërkonte bandilli si kryetar partie dënimin e diktatorit të përmbysur si ideatorin, frymëzuesin, drejtuesin dhe ekzekutuesin e sistemit më të egër diktatorial komunist në Europën

Lindore?

A do të kërkonte rishikimin e datave simbol të sistemit komunist që shënojnë instalimin e diktaturës komuniste në Shqipëri si dhe heqjen e këtyre datave nga protokollet zyrtare shtetërore?

A do të kërkonte bërjen publike të të gjitha dokumentave që dëshmojnë krimet e regjimit komunist përfshirë dhe dosjet e krijuara në ish-institucionet e përndjekjes dhe dënimeve politike si Sigurimi i Shtetit, Prokuroritë, Gjykatat dhe Komitetet e Dëbim-Internimeve?

A do të kërkonte hapjen e dosjeve të ish-bashkëpuntorëve të Sigurimit të Shtetit për politikanët, drejtuesit e institucioneve kushtetuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës publike qëndrore e lokale, si dhe të mediave kombëtare audio-vizive apo të shkruara?

A do të kërkonte hartimin e një strategjie kombëtare për eleminimin e pasojave të totalitarizmit gjysmëshekullor në Shqipëri dhe a do të ftonte institucionet shtetërore të përmbushin të gjitha detyrimet ligjore lidhur me statusin e të përvuajturit për integrimin, arsimimin, punësimin, strehimin, dhe dëmshpërblimin e tyre në një kohë sa më të shpejtë, si dhe akordimin e një fondi për gjetjen e të zhdukurve dhe të vrarëve me apo pa gjyq për arsye politike?

A do të kërkonte fillimin e një fushate kombëtare për ndërgjegjësimin rreth krimeve të kryera në emër të ideologjisë komuniste duke përfshirë rishikimin e librave shkollore, shpalljen e nje dite kombëtare për përkujtimin e viktimave të komunizmit, hapjen e muzeumeve përfshirë dhe rikthimin në muze të burgjeve të tmerrshme politike, si dhe ngritjen e memorialeve në nderim të shqiptarëve që u vranë për kundërvënien ndaj regjimit totalitar?

A do të kërkonte organizimin e një konference kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të persekutuarve, akademikëve, historianëve si dhe të ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga regjimet totalitare?

Personalisht jam i mendimit se bandilli ynë nuk do të mundet t’i realizojë këto, pasi nuk do ta lejojnë padronët e tij. Ndaj dua t’i drejtohem atij me vargjet e të pavdekshmit Ali Asllani:

“Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zoq e zoga si përhera?
Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Shqipëria e shqipëtarve!”

Speciale-“Bujku” nisi para 26 viteve, çka shkruante në numrin e parë

January 18, 2017 by dgreca

Foto Gazeta Dielli – Behlul Jashari në Arkivin Shtetëror të Kosovës: Ballina e numrit të parë të gazetës së rezistencës në Kosovë “Bujku”, të 18 janarit 1991/

Në foto: Presidenti historik i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova gjatë intervistës ekskluzive për gazetën Rilindja dhënë kryeredaktorit Behlul Jashari në fundvitin 2002: Me emrin ‘Bujku’, këtu dhjetë vite ka mbajur të gjallë informimin e brendshëm në Kosovë

SPECIALE/ Kosovë-Gazeta “Bujku” nisi para 26 viteve, çka shkruante në numrin e parë?

-Gazetë e rezistencës, e lëvizjes e luftës për liri e pavarësi dhe e bashkëpunimeve të para të medias Kosovë-Shqipëri, me orientim e përcaktim të fuqishëm properëndimor, euroatlantik/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI

PRISHTINË, 18 Janar 2017/ Gazeta e rezistencës në Kosovë “Bujku”, që nisi të dalë pikërisht para 26 viteve, në 18 janar 1991, duke nisur edhe bashkëpunimet e para të medias Prishtinë-Tiranë, në numrin e parë në ballinë theksonte “proceset demokratike në Shqipëri” mbi titullin “Zgjedhjet u shtynë për 31 mars”. Në ambientet e kësaj gazete para çerek shekulli u bë edhe zyra e parë e korrespondenturës së Agjencisë Telegrafike Shqiptare në Kosovë, prej nga me lidhje telexi, e vetmja e mundëshme atëherë nga Kosova në Shqipëri, nisa raportimet nga dita e 24 majit 1992 e zgjedhjeve të para pluraliste, në rrethana të rënda të okupimit e të mbylljes së dhunëshme edhe të mediave kosovare në gjuhën shqipe. Zyra e telexit në ambientet e gazetës “Bujku” në Pallatin Rilinda- zyrë e ATSH-së u bë edhe si një përfaqësi e parë e Shqipërisë në Kosovë, prej nga bëheshin edhe komunikime tjera Prishtinë-Tiranë.

Në numrin e parë të gazetës “Bujku”, i cili u botua me tirazh të madh prej mëse 50 mijë ekzemplarësh, që e shfletoj sot, shkrime të tjera nga Shqipëria ishin për tre këngëtare të Festivalit të Këngës në Radiotelevizionin Shqiptar, Irma Libohova, Morena Reka e Redina Tili, si dhe reportazhi “Tirana e trishtuar” marrë nga gazeta “Rilindja Demokratike” e Tiranës e 16 janarit 1991. Në faqet e mesme botohej edhe “Kalendari historik”, që përkujtonte arritjen në qytetin e Lidhjes Shqiptare, në Prizren, në dhjetor të vitit 1880, të Abdyl Frashërit…

E shkrimet për Kosovën e okupuar nga regjimi ushtarako-policor i Beogradit ishin raportime për masa të dhunëshme, për dëbimin e shqiptarëve nga institucionat, nga puna, për shkatërrimin e sitemit arsimor në gjuhën shqipe, për dhunën edhe kundër kulturës shqiptare, për burgosjet e keqtrajtimet nëpër qytete e fshatra, për vrasjet e ushtarëve shqiptarë në armatën jugosllave, protestat e indinjatën e thellë…

E përditshmja “Bujku”, kryeredaktori i parë-themelues i së cilës isha, ishte gazetë e rezistencës, pjesë e lëvizjes e luftës gjithëpopullore të shqiptarëve në Kosovë për liri, pavarësi e demokraci, gazetë e parë e pavarur kosovare, me orientim e përcaktim të fuqishëm properëndimor, euroatlantik, të cilën e nxorën gazetarët dhe punonjësit e tjerë të gazetës Rilindja, me guxim dhe sakrifica, me standarde profesionale.

Ishte 17 janari 1991. Për ridaljen një herë në javë të revistës “Bujku”, ku do botoheshin edhe lajme dite, kishin dalë disa ide e propozime, edhe për fizionomi, edhe për kryeredaktor, por jo ndonjë zgjedhje e pranim detyre dhe po përfundonte mbledhja në lokalet e gazetës tradicionale Rilindja, të përditshmes së vetme në gjuhën shqipe në Kosovë, e cila që nga 7 korriku i vitit 1990 ishte ndaluar e mbyllur me dhunë nga regjimi okupues i Beogradit.

Mora ushtrimin e detyrës së kryeredaktorit, kisha idenë dhe shkasin për ta nxjerrim “Bujkun”, jo si revistë, për si gazetë dhe të përditëshme “përkohësisht”.
Atë ditë kishte nisë lufta në Gjirin Persek… “Filloi lufta në Gjirin Persik”, është kryetitulli në ballinë, nën të cilin lajmi me titull “Për 24 orë – 1.300 fluturime luftarake” dhe deklarata “Xhorxh Bush: Tërheqje pas fitores”… Edhe me këtë shkas, shkruajta “Fjalën e Redaksisë” me titull “Përsëri ‘Bujku’…”, për faqen e parë të gazetës, ku theksoja se del si “gazetë e përkohëshme…edhe për shkak të nevojës që edhe lexuesit shqiptarë në Kosovë, në mungesë të gazetës së përditëshme, të kenë informacione sa më të gjera e me kohë në gjuhën shqipe për ngjarjen që filloi të tronditë botën – fillimin e Luftës në Gjirin Persik. Për këtë shkak edhe me fizionomi e edhe me përmbajtje ky numër është i jashtëzakonshëm”.
Me përmbajtje të ngjashme, se nga e nesërmja do dalë një gazetë në terrin informativ të Kosovës shkruajta një letër për ta njoftuar Ambasadën e SHBA në Beograd, pasi kontaktova me Ambasadën e Shqipërisë dhe ua dërgova atyre me telefax që ta përcjellnin. Ajo letër sigurisht do të ketë gjetur mbështetje për ne, pasi edhe vazhdoi të dalë gazeta, në ballinën e së cilës Bujku shkruhej me shkronja të vogla nën një B të madhe logo. Ishte si Gazeta B, që zëvendësonte Gazetën A – Rilindjen.

“Bujku” ishte një revistë e përdymuajëshme që trajtonte kryesisht tema nga bujqësia, e që nuk kishte dalë fare një kohë, dhe duke e marrë atë emër nisi gazeta e përditshme, e paregjistruar te autoritetet okupatore serbe.

Gazeta e përditshme “Bujku” doli deri në prag të 1999-tës, të një viti tjetër të ri të luftës që po zhvillohej në Kosovë, derisa u dëbua me dhunë nga Pallati i Rilindjes nga administrata dhe forcat okupatore serbe.

Por, përsëri, gazetarët dhe punonjësit e tjerë të Rilindjes nuk u ndalën, në muajt e parë të vitit 1999, gjithnjë në kushtet e luftës, rikthyen dhe nxorën gazetën e përditshme me emrin Rilindja në Prishtinë, duke punar nëpër shtëpitë e tyre, dhe në këto rrethana përkundër rreziqeve të mëdha gazeta doli derisa gazetarët dhe punonësit e saj u dëbuan bashkë me popullin edhe nga shtëpitë e tyre dhe nga Kosova.

Ekipi i gazetës Rilindja hyri në Kosovë me tanket e para të NATO-s në 12 qershorin historik 1999, dhe të nesërmen u shpërnda në Prishtinë dhe në zona të tjera, ku po ndodhte liria, gazeta numër special e botuar në Shkup.
Ashtu siç kisha raportuar për Agjencinë shtetërore-zyrtare të lajmeve të Shqipërisë dhe Radiotelevizionin Shqiptar një ditë më parë herët në mëngjes nga kolona e tankeve të para të forcës ushtarake më të madhe planetare, në faqen e parë të Rilindjes në kryetitull shkruhej: “Dje në orën 5.17 Trupat e NATO-s hynë në Kosovë”. Në Kosovën e lirë me popullin u kthye edhe gazeta Rilindja, që nuk u ndal edhe kur u ndalua… Gazeta “Bujku” sfidoi ndalimin…

Gazeta tradicionale e historike e Kosovës Rilindja ka nisë të dalë në Prizren para 72 vitesh, në 12 shkurt 1945, në frymën e Konferencës së Bujanit e me angazhimin e intelektualëve më të shquar të asaj kohe, me shkronja shqipe prej plumbi që u sollën me arka nga Tirana…

“‘Me emrin ‘Bujku’, këtu dhjetë vite ka mbajur të gjallë informimin e brendshëm në Kosovë”, e vlerësonte gazetën e rezistencës Presidenti historik i Kosovës, Ibrahim Rugova në funddhjetorin 2002 në Rezidencën Presidenciale në Prishtinë në pritjen që më bëri si kryeredaktor i gazetës Rilindja, me ç’rast dha një intervistë ekskluzive, duke i dhënë kështu edhe mbështetjen e fuqishme institucionale krijimit të mundësive dhe kushteve për rifillimin e botimit të gazetës simbol i traditës së informimit në Kosovë, të cilën administrata e UNMIK e kishte dëbuar kundërligjshëm e padrejtësisht nga Pallati Rilindja në 21 shkurt 2002.

Pas kësaj date gazeta Rilindja ka dalë me numra protestues të jashtëzakonshëm, të kohëpaskohshëm.

Gazeta Rilindja, kronikë e zhvillimeve historike të Kosovës, pasi doli me botime speciale edhe për ngjarjen historike të shpalljes së pavarësisë në 17 shkurt 2008 dhe për njohjet ndërkombëtare që pasuan, ka përmbyllë daljet e mëse 40 numrave protestues para mëse 8 viteve, në 30 dhjetor 2008, me numrin e festës së Vitit të Ri 2009, me paralajmërimin në ballinë: “Duke besuar në sundimin e ligjit në shtetin e Kosovës presim që nga numri i ardhshëm Rilindja të dalë përditë”.

Zgjidhja për Rilindjen, që ka statusin e ndërmarrjes shoqërore, pritet e kërkohet nga Agjencia Kosovare e Privatizimit. Për privatizimin e gazetës tradicionale të Kosovës, pa u ndërlidhur me objektin e saj të shpronësuar, që tash është ndërtesë qeveritare, është edhe shembulli i gazetave në rajon dhe në botë, që kishin statusin si të Rilindjes, e që janë privatizuar dhe kanë vazhduar të dalin.

Në arsyetimin e kërkesës për privatizim theksohet edhe se emri dhe tradita e gazetës Rilindja është një vlerë shumë e madhe, e krijuar gjatë mëse 70 viteve, është pasuri me vlerë më të madhe se e çdo pallati, dhe kjo duhet të vlerësohet edhe në procesin e privatizimit.

“Dhe, ai që do ta blejë gazetën Rilindja dhe natyrisht do e nxjerrë këtë të përditshme historike dhe tradicionale të Kosovës do jetë pronar i një pasurie të madhe mediale kombëtare, do të jetë trashëgimtar i ligjshëm i firmës-emrit, traditës. Rilindja ishte, është dhe mbetet edhe si një shenjë identiteti”, theksohet në kërkesën drejtuar Agjencisë Kosovare të Privatizimit në 12 shkurt 2014.

A ishte Skënderbeu anëtar i Urdhrit të Dragoit ?

January 17, 2017 by dgreca

Deri tani nuk ka ndonjë dëshmi të drejtpërdrejtë që Skënderbeu ishte anëtar i këtij Urdhri, por fakti që Alfonsi i V i Aragonit, vasal i të cilit ishte edhe Skënderbeu të cilin ai e ndihmoi gjatë fushatve të tij në Itali si dhe i biri i tij Ferdinandi, që strehoi familjen e Skënderbeut, sipas edhe një letre të botuar së fundi, që i kishte lënë porosi të birit….ishin që të gjithë anëtarë të këtij Urdhri, ashtu si aleatët lindorë : Janosh Huniadi dhe konti Vlad Drakula i takonin po këtij Urdhri, kështu që i bie që edhe Skënderbeu të ketë qënë anëtar i “Urdhrit të Dragoit”/

Nga Rafael Floqi/Michigan/

Gravure e Skenderbeut me nje sfond dragoi Alfonsi -i Arragonës Dragoi stema e Urdhrit Ferrante i Arragones Konti Drakula Varri i Maria Balshws dhe simboli i dragoit

Gravure:Skenderbeu me sfond dragoi/2- Alfonsi i arragones 3-Dragoi-stema e urdherit 4-Ferrante i Arragones 5-Konti Drakula 6-Varri i maria Balshes dhe dragoi

Që nga fillimi i historisë së shkruar, ka pasur grupe apo leva të çdo qeverie të përfshirë në përpjekje për të ruajtur statu quo-në, që do të mbronte qeverisjen nga grupet e minoriteteve, të cilat duan të veprojnë si shtet brenda shtetit. Shumë nga këto përpjekje ia kanë dalë mbanë, por jo gjithmonë kanë zgjatur. Dëshira njerëzore për t’u bërë njëri nga të përzgjedhurit është arma e shoqërive sekrete, që asnjë nga fuqitë në këtë botë nuk ka arritur ta mundë këtë dëshirë . Ku është një nga “sekretet” e shoqërive sekrete. Është dëshira më e thellë njerëzore që të thonë “Bëj pjesë tek të zgjedhurit”. Më i rëndësishmi nga këto grupe të lashtë është “Vëllazëria e Gjarprit ose e Dragoit” dhe njihej thjesht me emrin Misteret. Gjarpri dhe Dragoi janë simbole që përfaqësojnë urtësinë. Nuk është e lehtë të tregosh cili ishte miti i parë me dragonj, shprehet Christopher Fee, një profesor i gjuhës angleze në kolegjin Gettysburg i cili ka publikuar edhe disa libra rreth dragonjve duke përfshirë librin “Mitologjia në kohërat mesjetare” .Disa nga dragonjtë më të famshëm në historinë mitologjike janë përcaktuar si dragonjtë e betejave nga Shën. Gjergji, të cilët të krishterët katolikët e interpretuan në bazë të mitologjisë greke si Cetus; gjithashtu kemi dhe dragonjtë e vdekjes; dragoin Indik nga mitologjia indiane; dragoin Timat nga mitologjia babilonase, etj.

Varri Mari Balshes ne Napoli Varri menduar i Vlad Drakulas Fragment ku vertetohet se Alfonsi ishte anetar i urdhrit

7-Varri i maria balshes ne Napoli 8-Varri i menduar i Vlad Drakules 9-Fragment ku vertetohet se Alfonsi ishte anetar i urdhrit/

Në Evropën Mesjetare lufta e Shën Gjergjit me dragoin u bë një simbol i luftës së të mirës kundër së keqes, dhe për këtë arsye bota e kalorësisë, pa tek ai të mishëruara idealet e saj. Legjenda e ushtarit që mundi dragoin pat kontribuar në përhapjen e kultit të tij i cili u bë popullor në Perëndim dhe në të gjithë Lindjen bizantine, ku ai konsiderohej si një “martir i madh” dhe “fitues”. par excellence. Shpejt ai u bë një shenjt në mesin e shenjtorëve më të nderuar në çdo pjesë të botës së krishterë, aq sa në Shqipëri festohet edhe nga myslimanët.Por ç ‘është Urdhri i Dragoit, kur lindi ai, pse ka gjurmë indirekte që edhe Skënderbeu të ketë qenë anëtar i këtij urdhri?

Urdhri i Dragoit (lat: Societas Draconistrarum, gjer: Drachenorden, hun: Sárkány Lovagrend, rom: Ordinul Dragonului) ishte një urdhër ushatrak mesjetar i Perandorisë të Shenjtë Gjermanike, e krijuar nga perandori Sigismondo i Luksemburgut per të shkatëruar herezinë husite dhe për t’i bërë ballë fuqisë së Perandorisë Otomane. Data e saktë e themelimit të “Ordo Drakonis” është edhe sot objekt i diskutimi. Rryma më e besueshme historike është se “Urdhri i Dragoit” u themelua më 13 dhjetor 1408. Në këtë vit perandori Sigismund, u rikthye nga fushata të tij hungareze, dhe do të apelonte për themelimin e një vëllazërie, jo vetëm për të luftuar kërcënimin e turqve osmanë, por edhe për siguruar mbështetjen e fisnikërisë hungareze, me të cilën kishte qenë, duke luftuar për pesë vjet rresht. Por, me siguri se vëllazëria e “Dragoit” nuk ishte një urdhër ushtarak, si të tjerët. Mjafton për shembull fakti që, në 1431 (vit i konfirmimit të statuteve të vëllazërisë), titulli i kalorësit nuk ka qenë ndër kërkesat për t’u pranuar në këtë urdhër.( as dhe besimi i pastër katolik). Gjithashtu e rëndësishme të kihet parasysh se Urdhri i Dragoit nuk kishte anatarë ose një shtab apo takime periodike.(loggia). Në vitin 1433, kur u bë kurorëzimi i perandorit Sigismund me statutin e “Dragonëve” ai u ratifikua edhe nga vetë Papa Eugjeni IV.

Disa historianë janë më të prirur të besojnë se data e themelimit të Urdhrit ishte viti 1387, kur Sigismundi fitoi titullin e mbretit të Hungarisë. Qëllimi i fondacionit, ishte më shumë politik se sa kalorësiak, dhe synonte do t’i garantonte një mbreti të huaj mbështetjen e fisnikërisë hungareze, duke krijuar kështu një rreth të brendshëm të feudalësh besnikë . Është interesante, se ky urdhër nuk ishte e ri për historinë hungareze: një manovër e ngjashme ishte Urdhri i Shën Gjergjit, i mbretit Karl të Hungarisë, që kishte pasur ngjashmëri nga origjina me Urdhrin e Dragoit. Praktika krijimit dhe të përdorimit të urdhrave kalorësiake me qëllime më shumë politike sesa ushtarake , ishte një praktikë e zakonshme në periudhën e vonë mesjetare, dhe ky fenomen, duke përfshiu të gjithë Evropën, e jo vetëm në Evropën Qendrore.Urdhri u përhap me shpejtësi në Evropën Lindore, në zonat e ndikimit të lojës politike të Sigismundit : në Bohemi Hungari, Poloni, Serbi dhe Principatat Danubit (në Rumaninë e sotme). Ai u përhap më vonë edhe në Gjermani, Austri, Itali dhe Spanjë.Në Itali, në mënyrë të veçantë, ai u përfaqësua nga ambasadori i Republikës së Venecias Pantaleone Balbo dhe liderit mercenar Filippo Scolari i cili i përkiste 24 kavalierëve të parë [2]. Por një anëtar i njohur i këtij Urdhri ishte Mbreti Alfons V i Aragonit, i cili bashkoi të krishterët në luftën kundër maurëve që ishte ende aktive në Gadishullin Iberik si edhe djali i tij Ferdinand I i (Ferrante)i Napolit. Gjithashtu është e rëndësishme të dihet që anëtarët të famshëm të këtij Urdhri (ishin dhe aleatët e Skëndërbeut Janosh Hunyadi ( Kalorësi i Bardhë) dhe konti Vlad II Dracula) të dy luftëtarë të pamëshirshëm ndaj osmanëve.Deri tani nuk ka ndonjë dëshmi të drejtpërdrejtë që Skënderbeu ishte anëtar i këtij Urdhri, por fakti që Alfonsi i V i Aragonit, vasal i të cilit ishte edhe Skënderbeu të cilin ai e ndihmoi gjatë fushatve të tij në Itali si dhe i biri I tij Ferdinandi, që strehoi familjen e Skënderbeut, sipas edhe një letre të botuar së fundi që i kishte lënë porosi të birit. ishin që të gjithë anëtarë të këtij Urdhri, ashtu si aleatët lindorë : Janosh Huniadi dhe konti Vlad Drakula i takonin po këtij Urdhri, kështu që i bie që edhe Skënderbeu të ketë qënë anëtar i “Urdhrit të Dragoit”. Megjithëse deri tani nuk eshte zbuluar ndonjë emblemë diademë apo shenjë heraldike e ketij Urdhri në posedim të Skënderbeut.Sipas herladikës « Shenja apo apo emblema ishte “një dragua i harkuar deri sa formonte një rreth, me bishtin e mbeshtjellë rreth qafës, i ndarë në mes të shpinës përgjatë gjithë gjatësisë i ndarë në mes të shpinës gjatë gjithë gjatësisë, nga koka gjer tek bishti nga gjurmë gjaku që krijon idenë e gjurmës së një kryqi të kuq që rrjedh në brendësi të së çarës duke lënë të duket një vijë të ndërmjetme të bardhë. Zgjedhja e ngjyrave dhe forma e saj ngjajnë dhe jo rastësisht me stemën e Shën Gjergjit , një kryq i kuq në një fushë të bardhë”,(D’Arcy, Boulton (2000), The knights of the crow, Woodbridge, p. 350)

Sipas librit, “Historie cronologiche della vera origine di tutti gl’ Ordini equestri,të Di Bernardus Iustinianus”, në faqen 280, botuar ne Venecia më 1672 thuhet për aleatin kryesor të Skënderbeut “Se mbreti zulmëmadh Don Alfonso V-të, i Arragonës e mbante me devocion të madh do të mbante këtë shenjë kalorsiake qysh me 1416, duke ruajtur si shenjë për fenë e krishterë, duke rujatut të njëten embleme duke shmagur imituesit e Cesarit te sipërpërmendur. (Urdhri) Kjo forcë ushratake kishte rregulla që përcaktoheshin nga statutet të cilët me adhurim të pashoq me te cilën i bënin të ditur botës se ishin mbështetës të përpiktë dhe luftëtarë të gatshëm të fesë së krishterë. Shenja e Dragoit ( Signum Draconis) ishte simboli që shquante vëllazërinë e dragonjve.Është e njohur se Mbreti i Napolit, Alfonsi V, në pranverë të vitit 1451, nënshkroi me Skënderbeun një traktat bashkëpunimi për çlirimin e Shqipërisë së Jugut dhe për këtë duhej të dërgonte pranë Skënderbeut një trupë luftarake prej 500 ushtarësh. Edhe pas vdekjes se mbretit Alfonsi V në vitin 1458, Skënderbeu kërkoi që t’i forconte marrëdhëniet me djalin e tij, Ferdinandin I. Ai vendosi që t’i jepte ndihmë ushtarake mbretit Ferdinand në luftën qe kishte shpërthyer midis tij dhe kundërshtarëve të vet politike, qe ishin baronë të Italisë së Jugut. Këta te fundit ishin bashkuar me princin francez Rene të Anzhuinëve, i cili atëherë pretendonte fronin e Mbretërisë së Napolit. Me këtë hap Skënderbeu e obligonte mbretin Ferdinand dhe aleatët e tij, Papën Piu II dhe duken e Milanos, Francesk Sforcën. Këta përbenin edhe bllokun politik me e fuqishëm ne Itali dhe ishin propaganduesit kryesore te idesë për organizimin e një fushate luftarake antiosmane me pjesëmarrjen e shumë shteteve.

Ne shtator te vitit 1460 Skënderbeu dërgoi ne Itali grupin e pare te luftëtareve te drejtuar nga nipi i tij, Kojko Balsha. Zbarkimi i trupave shqiptare ne Itali shkaktoi tronditje të thellë në radhët e kundërshtarëve te mbretit Ferdinand. Një nga kundërshtarët kryesore te mbretit, princi i Tarantit, Xhovani Antonio de Orsini, i kërkoi Skënderbeut të hiqte dorë nga përkrahja ndaj mbretit Ferdinand, duke i shkruar me ironi se lufta në Itali do të ishte e pasuksesshme për të. Luftetaret shqiptare e ndihmuan ushtarakisht mbretit Ferdinand per te mposhtur kundershtaret e vet. Keto veprime ndikuan ne forcimin e marredhenieve te Skenderbeut me Mbreterine e Napolit dhe me aleatet e saj. Udhetimin e fundit ne Itali Skenderbeu e beri gjate dimrit te viteve 1466-67, kur sulltan Mehmeti II, i cilesuar si “pushtuesi i botës”, si kurrë ndonjehere me pare kishte intensifikuar veprimet luftarake për të mposhtur qendresen shqiptare. Ne vitin 1465 ai ndermori pese fushata luftarake te pasuksesshme kundër Shqipërisë dhe në pranverë te vitit 1466 rrethoi për së dyti kryeqytetin e saj, Krujën.

Le të shohim një aleat tjetër, që në një letër dërguar Skënderbeut e quante atë xhaxha Gjergj, pikërisht i famshi Vlad Trep , (hunjngulës , konti Drakula ( dragoi). Në një njoftim thuhet se Vlad III kishte një vajzë me emrin Maria, i cili pas vdekjes së tij i ishte dhënë familjes së Skënderbeut, duke u mbështetur në faktin se Skënderbeu ishte edhe ai anëtar i Urdhrit të Dragoit ashtu si Vlad. Sipas statutit të Urdhrit, anëtarët garantonin edhe mbrojtjen e familjeve të kalorësve të vrarë anëtarë të Urdhrit. Më 1479 e veja e mbretit të Shqipërisë Gjergj Kastrioti Skënderbeu, Donika Kastrioti,( Andronika Arianiti Komnena), që i përkiste një familje fisnike të Ballkanit që i kishte dhënë pesë perandorë me rëndësi Kostandinopojës, që pas vdekjes së burrit të saj u strehua në Napoli, si mysafire e Ferdinandit (Ferrantes), Mbretit të Aragonit , që edhe ai si i ati Alfonsi ishte një anëtar i Urdhrit të Dragoit ashtu siç qenë Skënderbeu edhe Vlad Drakula.

Donika, përveç djalit të saj Gjonit 14 vjeçar, mbante dhe një vajzë 7 vjeçare, e quajtur Maria Balsha, që e quante si mbesën e saj, por Maria në të vërtetë ishte vajza e mbretit Vlad, mbiemri i të cilit ishte Balsarab dhe mbiemri i vajzës Balsha rrjedh nga kjo fjalë Nuk është e mundur që Maria, të ishte mbesa e Andronica Komneni Kastriotit , ashtu siç është vërtetuar historikisht, pasi mbesa e saj, e quajtur edhe ajo Maria, ishte martuar me Bonifacio III të Monferratos. Gjithashtu përjashtohet, siç pohojnë disa, se vajza ishte pasardhësja e fundit e familjes së i Balshajve, (me të cilën kishte lidhje familja napolitane Del Balzo, sepse, në këtë rast, fëmija me siguri do të jetë i mirëpritur të rritej nga familja e fuqishme Del Balzo, si një çështje e nderit e krenarie e familjes. Martesa e Maria Balsa ishte miratuar nga vetë Ferrante, mbreti i Aragonës; duke e martuar me një nipin e vet, Giacomo Alfonso Ferrillo, anëtar i një familje fisnike napolitane me origjinë spanjolle, i cili e kishte pallatin e tij në anë të Sedile di Porto pranë kishës së Santa Maria delle Anime, e ndërtuar nga Maria, që u shkatërrua nga fundi i ‘viteteve 800, sic u shndërruan Rettifilo dhe ndërtesat aty pranë. Stema e familjes së Ferrillo u dominua nga stema e Balshajve për gradën e fisnikërisë; stemë e Balsha u përfaqësua nga një dragua me krahë lakuriqi nate, që qe simbol i Princit Vlad Tepes. Një konfirmim i përkatësisë së Maria Balsa si pjesëtare e familjes së Vlad, u gjet në një dokument zyrtar në të cilin Maria vuri në dukje disa nga pronat e saj të vendosura në Rumani si prikë për vajzën e saj Beatriçen, që u martua me Princin Ferdinando Orsini.

Disa vite me pare studiuesi napolitan Raffaele Ginni sipas librit të Giussepe Ivan Lantos “Dracula storia e leggenda d’un incubo, shkruan në kuadër të një studimi të disa viteve më parë mbi familjet fisnike ne vitet 1500 të Acerenza, një komunë në krahinën e Potencës në Basilicata, duke pohuar se ” në vitin 1476 , konti Vlad Tepes Dracula , që i takonte Urdhrit të dragoit ashtu si mbreti i Napolit Ferdinadi (Ferrante) D’Arragona u zhduk gjatë betejës me turqit. Një prej bijave të tij Maria në moshën 7 Vjecare u adoptua nga një Donika dhe u soll në mbretërinë e Napolit. Ajo më vonë u martua me një fisnik napolitan nga familja Ferrilo. Çifti mori si dhuratë territoret e Acerancas në Bazilicata , por e lidhur me Napolin aq sa kur vdiqën u varrosën në Napoli. Mateo Ferilli pat marrë nga mbreti i Aragonës titullin zot i Acerenza. i biri ishte Giacomo Alfonso që u martua me Maria Balsa (Balsha). Një princeshën që vinte nga Ballkani. Për të thuhej se ishte trashëgimtare e një froni të rëndësishëm. Por asnjeri nuk e dinte emrin e të atit as dhe ajo nuk e thoshte. Në një shkrim të 1531 , pra i së njëjtës kohë, pohohej se ajo ishte bija e një despoti të një vendi midis Serbisë dhe Rumanisë ,

Sa mbiemrin Balsha që siaps studimesh vje nga familja e Balshëve dhe te tjerë si një shkrurtese e Besarab , disnastisë së cilit i përkiste Vojvoda i Vllahisë ,” hipotezon studueisi Glinni.Termi që përcakton dragoin në rumanisht është “Ball ose balaur , e përdorur dhe sot në folklorin lokal , ndërsa prapashtesa “sa’ si son bir ishte patronim në atë gjuhë. Kështu Balsa , do të ishte e bija e dragoit” Vlad III Princi i Vllahi (Rumani), me nofkën Dracul (dragon), i përkiste degës së Draculesti të Balsarab ; Ai pat lindur në janar të 1431 në Sighisoara. Ai u quajt Tepes (hu ngulesi ) për zakonin e tij të ngulur ne hunj armiqtë e kapur në betejë. Babai Vlad II ishte bashkëthemelues i Urdhrin e Dragoit së bashku me figurat e tjera të krishtera për të mbrojtur krishtërimin. Vlad III ishte Voivoda e Vllahisë nga 1448 në 1476; Vendi i tij është kontestuar nga hungarezët, të cilët tashmë sundonin shumicën e Rumanisë, dhe osmanët e Konstandinopojës, të udhëhequr nga Mehmetit II, i cili synonte pushtimin e Ballkanit; para se ai luftoi aleancë me osmanët për të mposhtur hungarezët, më pas fitoi hapësirën e tij të jetesës, ai formoi një aleancë me hungarezët për të luftuar dëshirën e pushtimit të Mehmetit II. Ai e kishte përzier fatin e luftës në këto bastisje e tij, gjatë një betejë kundër turqve pranë Bukureshtit në dhjetor 1477, ai u vra në moshën 47 vjeçare Thuhet se kokën e tij e prunë në Stamboll dhe ia dorëzuan Mehmetit II si provë e vrasjes së tij.

Vlad III u bë i famshëm për shkak të romanit “Drakula”, të shkruar nga irlandezi Bram Stoker dhe disa filmave që janë frymëzuar nga jeta e tij. Filmat më të njohur janë “Në kërkim të Drakula” të 1975 yllin Christopher Lee, “Vlad Tepes” në 1979 dhe “Dracula” xhiruar në vitin 1992 në Basilicata nga Francis Ford Coppola, familja e të cilit ishte me origjinë nga Bernalda (Basilicata).

Një grup i studiuesish, duke përfshirë Domenico dhe Raffaele Glinni, Nicola Barbatelli, dhe një studente të diplomuar të kohëve të fundit të Napolit, Erika Stella, e cila e bëri Marian objekt i tezës së tij, pretendojnë se kanë gjetur varrin e Vlad III në Napoli, në manastir e kisha Santa Maria La Nova. Në manastirin e kishës së S. Maria La Nova në Napoli ka një monument funeral ndërtuar në fund të vitit 1400 nga familja Ferrillo. Varri është bosh dhe aktualisht ka në frontin e një basoreliev që përfaqëson një dragua. Brenda kishës, ku monument funeral, ka një mbishkrim në një gjuhë të panjohur që në këtë moment ende nuk është deshifruar dhe që do të mund të zbulohej misteri i varrit ishte vendosur fillimisht. Menjëherë në të djathtë të këtij varri është një tjetër monument funeral me një mbishkrim që tregon se është varri i Andronica Arianiti Comnena, të vesë së Skënderbeut.(Sipas disa burimeve të tjera varri i Donikës ndodhet në Sevilje) Në frontin është gdhendur në mënyrë të qartë emrin “Maria”, si në qoftë se ajo kishte qenë e përdorur edhe në shtëpinë e mbetjeve mortore të vajzës së Drakulës.

Mbreti i Napolit, Alfonsi V, në pranvere te vitit 1451, nënshkroi me Skënderbeun një traktat bashkëpunimi për lirimin e Shqipërisë se Jugut dhe për këtë dërgoi pranë Skënderbeut trupa luftarake prej 500 ushtaresh. Edhe pas vdekjes se mbretit Alfonsi V ne vitin 1458, Skënderbeu kërkoi qe t’i forconte marrëdhëniet me djalin e tij, Ferdinandin I. Ai vendosi qe t’i jepte ndihmë ushtarake mbretit Ferdinand në luftën qe kishte shpërthyer midis tij dhe kundërshtarëve te vet politikë, që ishin baronë të Italisë së Jugut. Këta te fundit ishin bashkuar me princin francez Rene te Anzhuinëve, i cili atëherë pretendonte fronin e Mbretërisë se Napolit. Me këtë hap Skënderbeu obligonte mbretin Ferdinand dhe aleatet e tij, papën Piu II dhe duken e Milanos, Francesk Sforcën. Këta përbënin edhe bllokun politik me të fuqishëm ne Itali dhe ishin propaganduesit kryesore te idesë për organizimin e një fushate luftarake antiosmane me pjesëmarrjen e shume shteteve.

Ne shtator te vitit 1460 Skënderbeu dërgoi ne Itali grupin e pare te luftëtarëve te drejtuar nga nipi i tij, Kojko Balsha. Zbarkimi i trupave shqiptare ne Itali shkaktoi tronditje te thelle ne radhët e kundërshtarëve te mbretit Ferdinand. Ne fund te gushtit te vitit 1461 Skënderbeu u nis me 3 mije luftëtarë për ne Itali dhe zbarkoi ne Barleta, ku gjendej i rrethuar mbreti Ferdinand. Sapo zbriten ne token italiane luftëtarët shqiptare filluan sulmet energjike e shume te shpejta, duke shkaktuar panik ne radhët e forcave kundërshtare. Këta u detyruan te hiqnin dore nga rrethimi i Barletës, u tërhoqën drejt jugut, arritën ne Andria dhe, pasi lanë pas Barin, u vendosën në Akuaviva.

Skënderbeu organizoi sulme te njëpasnjëshme per te shtene ne dore qendrat e fortifikuara qe mbaheshin nga kundërshtarët e mbretit Ferdinand. Pasi la nje pjese te trupave per te ruajtur Barleten, me pjesën tjeter te ushtrise Skënderbeu marshoi ne veri te saj, liroi Sant Anxhelon dhe San Xhovani Rotondon dhe u rikthye ne Barlete. Me pas, te përforcuar edhe me reparte italiane, luftëtarët shqiptare i ndoqën forcat kundërshtare, zbriten deri ne jugperëndim te Barit, ne Altamura, dhe u futen ne zotërimet e princit te Tarantit. Duke qene ne gjendje shume te veshtire ushtarake, Xhovani Antonio de Orsini hyri ne bisedime me Skënderbeun dhe kërkoi prej tij qe te ndërmjetësonte te mbreti Ferdinand për te bere paqe. Ne atë kohe Skënderbeu organizoi arrestimin e komandantit te qytetit te Tranit. Pas arrestimit te tij i gjithë garnizoni i qytetit u dorëzua.

Luftëtarët shqiptare e ndihmuan ushtarakisht mbretit Ferdinand për te mposhtur kundërshtarët e vet. Ne shenje mirënjohjeje për këtë ndihme mbreti i Napolit, Ferdinandi I, i akordoi Skënderbeut një shpërblim te përvitshëm prej 1200 dukatesh dhe i dhuroi ne Pulje feudet shume te rëndësishme te Monte Sant Angelos dhe te San Xhovani Rotondos. Pas vdekjes se Heroit shqiptar keto prona u trashëguan nga gruaja dhe djali i tij, te cilët u trajtuan me nderime mbretërore prej oborrit napolitan kur emigruan nga Shqipëria dhe u vendosen ne Itali. Për te shprehur mirënjohje për dhuratat e mësipërme, Skënderbeu ne vitin 1464 i beri një vizite falënderimi mbretit Ferdinand.

Udhëtimin e fundit ne Itali Skënderbeu e beri gjate dimrit te viteve 1466-67, kur sulltan Mehmeti II, i cilësuar si “pushtuesi i botes”, si kurrë ndonjëherë me pare kishte intensifikuar veprimet luftarake për te mposhtur qëndresën shqiptare. Ne vitin 1465 ai ndërmori pese fushata luftarake te pasuksesshme kundër Shqipërisë dhe ne pranvere te vitit 1466 rrethoi për së dyti kryeqytetin e saj, Krujën.

Pas kthimit nga Italia ne pranvere te vitit 1467, Skënderbeu shpartalloi ushtritë osmane, te cilat prej një viti mbanin te rrethuar Krujën. Po gjate vitit 1467 Skënderbeu përballoi me sukses edhe rrethimin III te Krujës. Ne janar te vitit 1468 pushoi se rrahuri zemra e tij. Lajmi i vdekjes se Skënderbeut shkaktoi pikëllim te thelle dhe te papërshkrueshëm tek te gjithë shqiptaret. Këtë humbje te madhe Senati i Venedikut e shprehu me fjalët: “Me vdekjen e tij shqiptaret kishin rene ne një ngashërim dhe tronditje te madhe”.

Gjate viteve të luftës kundër pushtuesve osmane, si asnjëherë me pare, u intensifikuan lidhjet politike, ushtarake, ekonomike e kulturore te Shqipërisë me shtetet italiane dhe me vendet e tjera perëndimore.

“Dokumenti i fundit që shohim në regjistrat e Aragonës për marrëdhënien Spanjë-Shqipëri, daton një vit para vdekjes së Mbretit Alfons. Ky dokument është gjithashtu rrjedhojë e traktatit të vitit 1451”, vazhdon më tej Alberto Torra. Kur Mbreti Alfons V vdiq më 27 korrik të vitit 1458, mori fund edhe marrëdhënia mes Spanjës e Shqipërisë. Politika e jashtme e nisur prej tij u vazhdua prej trashëgimtarit të tij të jashtëligjshëm, Ferrantes. Mes dokumenteve të nxjerra nga arkiva e Aragonës, nga Alberto Torra sjellë kohët e fundit në Tiranë ndodhet edhe një dokument të pabotuar më parë, ku Mbreti Alfons i drejtohet djalit të tij, Dukës së Kalabrisë, duke iu lutur atij të mbronte familjen e Skënderbeut në rast se ai vdiste në luftë kundër turqve. Me shume se do vend tjetër i Ballkanit, atëherë Shqipëria ishte pjese përbërëse e Evropës Perëndimore dhe ne atë kohe u forcuan marrëdhëniet e shqiptareve me popujt e shteteve italiane dhe veriperëndimore. Prandaj edhe pjesëmarrja e Skënderbeut në këtë urdhër nuk është një gjë e pamundur mjafton të hulumtohet më thellë siç sugjeron dhe kjo gravurë e kohës për Skënderbeun. Por sidoqoftë Skënderbeu ishte thjesht Dragoi e Shqipërisë, e cila është një zgjedhje interesante për një nofkë duke pasur parasysh se flamuri i betejave ishte shqiponja me dy koka dhe në të nuk ka asgjë prej dragoi.

Literaturë

https://napolihistory.com/vlad-iii-dracula-in-naples/

Huizinga, Johan (1983), L’autunno del medioevo, Milano, Sansoni, pp. 111-146.

From The Order Of The Dragon To Dracula

Trow, M.J. (2003), Vlad the Impaler, Glouchestershire.

D’Arcy, Boulton (2000), The Knights of the Crown: The Monarchical Orders of Knighthood in Later Medieval Europe, 1325-1520, Woodbridge, Boydell Press.

Trow, M.J. (2003), Vlad the Impaler, Glouchestershire.

D’Arcy, Boulton (2000), The Knights of the Crown: The Monarchical Orders of Knighthood in Later Medieval Europe, 1325-1520, Woodbridge, Boydell Press.

Babinger, Franz. Mehmet the Conqueror and His Time. Princeton Univ. Press, 1992.

Butterworth, John. God’s Secret Listener. Monarch, 2011.

Gibbon, Edward. The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Penguin, 1996.

Schwander-Sievers, Stephanie. Albanian Identities. Indiana Univ. Press, 2002.

N Hillgarth, The Spanish Kingdoms. ISBN 0-19-822531-8
N. Bisson, The Medieval Crown of Aragon. ISBN 0-19-820236-9

From Cronica de Juan II by Alvar Garcia de Santa Maria

Basha në Ceremoninë e Presidentit Donald Trump

January 17, 2017 by dgreca

Kryetari i opozitës do të marrë pjesë në inaugurimin e presidentit amerikan Donald Trump. Ndriçim Kulla shkruan se Basha po shkon te republikanët që janë miqtë tradicionalë, pavarësisht se nuk mori pjesë në konventën e tyre, por në atë të demokratëve.

Nga Ndriçim Kulla*/

Në pamje të parë, prania e Lulzim Bashës në Washington, në 20 janar, në ceremoninë për marrjen e detyrës nga Presidenti i zgjedhur Trump, duke pasur parasysh marrëdhëniet preferenciale që PD ka pasur me republikanët amerikanë, mund të duket si rikthimi i djalit plëngprishës. Këtu kam parasysh që në fushatën zgjedhore amerikane, vitin e kaluar, Basha mori pjesë në konventën e demokratëve amerikanë që shpalli zonjën Clinton si kandidate në zgjedhjet presidenciale.

Një politikan, aq më tepër opozitar, si Basha, nuk do të kishte interes që të bënte një shkëputje kaq të madhe nga tradita e partisë së tij, në marrëdhëniet me palët politike në SHBA, në qoftë se kjo nuk do të bëhej në një situatë të jashtëzakonshme, për shkaqe madhore. Këtu nuk kam parasysh detyrimin që shqiptarët kanë ndaj familjes Clinton për çlirimin e Kosovës, por diçka tjetër. Këto zgjedhje presidenciale amerikane kanë qenë shumë të ndryshme, nga ato që kemi parë deri më sot, që nga koha e vendosjes së marrëdhënieve diplomatike mes dy vendeve në 1991.

Në vende të vogla si Shqipëria, disa fenomene që ndodhin në SHBA, reflektohen në veprimtarinë e përfaqësive diplomatike amerikane përkatëse në mënyrë shumë më të dukshme se në vendet e mëdha. Që në pranverën e vitit zgjedhor, kur u duk se Trump-i kishte shanse që të dilte si kandidati republikan, neve këtu në Shqipëri na u krijua përshtypja se shteti amerikan ishte kundër Trump. Si? Kur Kryeministri Rama bëri disa deklarata të njëpasnjëshme se Trump ishte rrezik për botën, ambasada amerikane në Tiranë heshti, heshti çuditërisht, duke mos bërë as reagimin minimal që t’i tërhiqte vëmendjen për këtë ndërhyrje në zgjedhjet amerikane dhe nëpërkëmbje të vullnetit të zgjedhësve amerikanë, kundër njërit prej kandidatëve që teorikisht disa muaj më pas mund të ishte shefi i diplomatëve amerikanë në Tiranë.

Ky qëndrim i ambasadës do ta bënte mirë të mendohej atë politikan shqiptar që kishte ndërmend të bënte diçka që mund t’i interpretohej si shenjë simpatie ndaj Trump-it. Për ta thënë troç, u krijua një frymë anti-Trump, e nxitur ndoshta edhe nga heshtja dhe mosreagimi i ambasadës amerikane në Tiranë, minimalisht me mosreagimin e saj ndaj deklaratave të Kryeministrit Rama kundër Trump-it, por edhe nga disa qëndrime mediatike. Duke pasur parasysh peshën e madhe që ka ambasada amerikane në Shqipëri, heshtja e saj në këtë rast, ishte baras sikur ambasada të lëshonte një komunikatë zyrtare: “O burra, bjerini Trump-it sa të mundni!”

Z.Basha në një deklarim publik të kohëve të fundit e justifikoi mospjesëmarrjen me axhendën e ngjeshur të momenteve finale të Reformës në Drejtësi, për të cilën u punua fort më shumë se një vit. Por prishja e neutralitetit në atmosferën politiko-shoqërore në Shqipëri, në lidhje me kandidatët presidencial në Amerikë duhet të ketë qenë një arsye shumë e fortë.

Në një situatë të tillë, pjesëmarrja në konventën që do të shpallte kandidaturën e Trump, nga ana e kryetarit të opozitës, do të ishte baras me një sfidë ndaj shtetit amerikan. Asnjë politikan i një vendi të vogël nuk i bën një sfidë të tillë vendit më të fuqishëm të botës. Unë mendoj se është e pamundur, që kryetari i opozitës shqiptare, duke qenë njëkohësisht edhe kryetari i një partie me marrëdhënie preferenciale me republikanët amerikanë, të ishte në dilemë për të shkuar ose jo në konventën republikane amerikane. Por për cilindo që i ka ndjekur zhvillimet politike në Shqipëri në atë kohë është e qartë ajo heshtje e atyre njerëzve në ambasadën amerikane në Tiranë, të cilët për të mos thënë e nxitën frymën anti-Trump në Shqipëri, nuk e refuzuan atë frymë qe kishte si protagonist të hapur kryeministrin e Shqipërisë z. Edi Rama.

Gjykimi im personal është se ai që ka vepruar si ambasador politik në Shqipëri, duke qenë pjesë e shërbimit diplomatik amerikan, duhet të gjejë ndershmërinë profesionale dhe qytetarinë për ta ndjerë thirrjen që Presidenti i zgjedhur Trump iu ka bërë ambasadorëve të emëruar politikisht nga paraardhësi i tij, që së paku për hir të marrëdhënieve speciale ndërmjet popullit amerikan dhe popullit shqiptar të japë një shpjegim publik pse ka ndodhur kjo heshtje dhe ky tolerim për këtë ndërhyrje aspak diplomatike dhe aspak normale në marrëdhëniet ndërmjet mes dy vendeve? Mendoj se nuk mund të gjesh më kuptim që Presidentin Trump ta përfaqësojë në Shqipëri (ambasadorët janë përfaqësues të kryetarit të shtetit), ata që heshtën kur kryeministri shqiptar e bëri si sport që të tallej me Trump-in kandidat presidencial deri në CNN .

Marrëdhëniet shqiptaro-amerikane janë të ndërtuara mbi themele solide, historike por edhe njerëzore dhe nuk mund të preken nga incidente të tilla. Por kjo nuk do të thotë se duhen toleruar precedentët e këqij. Në qoftë se ka precedentë të këqij në këto marrëdhënie dypalëshe, këta janë të njëanshëm dhe kanë ardhur përgjithësisht nga papjekuria politike ose etja për pushtet e liderëve shqiptarë të kohërave të ndryshme. Karriera e një ambasadori është shumë e parëndësishme kur është fjala që të vazhdojë me çmimin e krijimit të një precedenti të keq në marrëdhëniet dypalëshe, në vendin ku ai është akredituar.

Marrëdhëniet shqiptaro-amerikane kanë njohur një plejadë ambasadorësh amerikanë në Shqipëri, të cilët në përgjithësi kanë qenë profesionalisht mbi nivelin e rëndësisë që ka Shqipëria si një vend i vogël, dhe kjo staturë e tyre është normale për shkak të specifikës që kanë marrëdhëniet mes dy vendeve. Kjo orkestër e shkëlqyer nuk ka arsye pse të marrë koston e një stonimi kaq flagrant. Z. Lu do mjaftohet duke lënë pas në Shqipëri emrin e mirë që bëri si ambasador shqipfolës, por edhe shqiptardashës, gjë për të cilën meriton respekt dhe mirënjohje edhe përtej mandatit të tij.

Sidoqoftë, nuk ka asnjë shkak që Lulzim Basha të ketë kompleksin e djalit plëngprishës ndaj Trump, duke pasur parasysh se Anti-trumpizmi dukej se u bë qëndrimi zyrtar i ambasadës amerikane në Tiranë, deri të nesërmen e zgjedhjeve presidenciale në këtë vend. Në qoftë se z. Basha nuk do të kishte shkuar në konventën republikane në rrethana normale, ai do të kishte bërë një gabim të madh. Por ai si përfaqësues i opozitës u privua nga kjo e drejtë që ishte njëherësh edhe detyrim i tij, për fajin e dikujt që kishte si detyrë zyrtare që të kujdesej që në Shqipëri Amerika të shfaqte një tjetër imazh në këtë rast, të cilin ai duhej ta mbronte nga çdo deformim, gjë që nuk e bëri aspak.

Në qoftë se z. Lu do të sillej sipas etikës së Etërve Themelues të SHBA, ai do t’i kërkonte falje opozitës që me qëndrimin e tij indirekt e pengoi përfaqësuesin e saj të merrte pjesë në konventën republikane amerikane ku do të shpallej kandidatura e z. Trump. Dhe mbi të gjitha, z. Lu duhet që së paku t’ i kërkonte falje Presidentit të tij të ri, z. Trump që ende hesht në suazën mbrojtëse të statusit të tij si anëtar i shërbimit diplomatik, duke mos dhënë asnjë shpjegim publikisht për mos mbrojtjen e kandidaturës së z .Trump.

*Publicist( Në ceremoni marrin pjesë edhe kryetari i Parlamentit Ilir Meta dhe Minsitri Socialist Ahmetaj)