Motër e vëlla shqiptarë, me ushqimore dhe furrë buke sjellin traditën Mesdhetare në SHBA/
Motër e vëlla që emigruan nga Shqipëria janë bërë të njohur në SHBA si tregtarë dhe kuzhinierë të suksesshëm. Gazeta e famshme “The Boston Globe” ka botuar një lajm të titulluar “Market mesdhetar në Waltham”, ku përmbledhtas shkruhet:-Një paradë prodhimesh mesdhetare dhe të Evropës juglindore lidh raftet e “Alba Mediterranean Market & Bakery”, furrë buke e dyqan tipi “take-out” [ushqimore, ku gatuhen gjellë dhe shiten për t’u marrë me vete – “durreslajm.com”] që u hap në korrik 2015 në Moody Street, qyteti Uollthem (Waltham) në shtetin e Masaçusets-it (Massachusetts). Koleksioni eklektik përfshin vaj ulliri nga Greqia dhe Bullgaria, kafe nga Italia dhe Bosnja, si dhe paketa e biskota elbi, mjaltë, dhe çaj nga Greqia. Blloqe djathi kaçkavall feta greke dhe bullgare (6.99 deri në 8,99 dollarë për 454 gram), kos i freskët me yndyrë, fiq ose arra kokosi gjithë mjaltë (3,79 dollarë për 454 gram). Pronarët Kristina Zeqo, 48 vjeçe dhe Stavros Kondo, 34 vjeç, janë një skuadër motër-vëlla që u larguan nga Shqipëria 17 vjet më parë. Kristina zuri vend në Uollthem me familjen e saj, kurse Stavrosi emigroi në Athinë, pastaj erdhi në Boston tre vjet më parë. Dyqani ka marrë emrin e nënës së tyre Alba Kondo, 71 vjeçe, e cila jeton në qytetin e Njuton-it (Newton). Stavrosi mori mësime për pastiçeri në Greqi dhe pjek trekëndësha bakllavaje madhështore me mjaltë dhe kokos apo arra, llokume, tollumba, kadaif dhe lloj-lloj krem-karamele e ëmbëlsirash me peta dhe fije. Kristina, kuzhiniere me përvojë, bën sallata, japrak, gatime të ndryshme me oriz dhe perime, byrek me spinaq etj. Arkëtare është e bija e Kristinës, Greta, 23 vjeçe. Dyqani me hapësirë, me mure të gjelbra ngjyrë sherbelë, është dekoruar me fotografi të qyteteve evropiane, nga e kanë origjinën ushqimet që shesin, duke u kujtuar se ku ka qenë familja dhe ku është tani. Shkruan në fund “The Boston Globe”.
Shefqet Kërcelli
Marina Cvetajeva: PËR KË SHKRUAJ
Perktheu:Faslli Haliti/
Jo për miliona, jo vetëm për një, jo vetëm për vete. Unë shkruaj për vëtë poezinë. Është ajo që shkruhet nëpërmjët meje. Për të arritur te tjerët apo te vetvetja ?
Këtu dallohen dy momente: gjatë krijimit e më pas. I pari: pa «përse?», gjithshka për « si ? »:“. I dyti, do ta përcaktoja një moment të përditshëm, praktik.Vepra është shkruar: ç`do të bëhet me të ? kujt do t’i shkojë?, kujt do t’ia shes ? Oh, nuk e fsheh se, me të mbaruar një vepër, pikëpyetja e fundit për mua është më e rëndësishme.
Dhe kështu dy herë: qoftë për sa i përket jëtës shpirtërore, qoftë për sa i përkët jetës së përditshme – poezia është dhënë, kush do ta marrë?
Pak fjalë për paratë dhe lavdinë. Të shkruash për para është diçka e ulët, të shkruash për lavdi – heroizëm. Këtu gjuha dhe mendimi i rëndomtë gabojnë. Të shkruash për çfarëdo gjëje që të mos jetë vetë vepra, është si të dënosh veprën në një ditë dhe mjaft. Kështu shkruhen e mbase kështu duhet të jenë shkruar kryeartikujt. Lavdia, paraja, triumfi i kësaj apo asaj ideje – çfarëdo objektiv i huaj në vepër, është fundi i saj. Kur shkruhet, vepra në vetvete ka në të njejtën kohë qëllimin e saj.
Pse shkruaj? Shkruaj sepse nuk mund të mos shkruaj. Pyetjes mbi qëllimin – përgjigje mbi shkakun. Dhe s’mund të jetë ndryshe.
Në vitin 1917-1922 nga pena ime ka dalë një libër i tërë me poezi të ashtëquajtura civile ( mbi vullnetarët e Bardhë) E kam shkruar unë këtë libër? Jo. Libri lindi. Për triumfin e idesë së vullnetarëve? Jo. Por në të, ideja e tyre triumfon. E frymëzuar prej idealit të luftëtarëve vullnetarë, e harrova menjëherë, që nga rreshti i parë, – kujtoja vetëm një varg dhe e takova pësëri, vetëm pasi vura pikën e fundit: kam takuar idealin e gjallë të vullnetarëve mishëruar pavarësisht nga vullneti im. Garanci e efekshmërisë së poezisë së – ashtëquajtur civile, është pikërisht mungesa e momentit civil gjatë procesit të shkrimit, individualiteti i momentit të pastër poetik.Të njënjta gjëra që kam thënë për ideologjinë, vlejnë edhe për momentin e dytë, atë praktik. Pasi të kem shkruar disa poezi, unë, mund t´i lexoj ato në një skenë dhe të fitoj famën ose vdekjen. Por, nëse mendoj kështu, ndërsa i vihem punës, s’do t’i shkruaja ose do t´i shkruaja në atë menyrë që ato s’do të meritonin as famë e as vdekje.
Dy momente: para realizimit dhe pas realizimit. Për këtë aludonte Pushkini në vargjet e tij për frymëzimin dhe dorëshkrimin dhe këtë mendimi i rëndomtë, s’do ta kuptojë kurrë.
Lavdia dhe paraja. Lavdia: ç´gjërësi – hapësirë – harmoni. Çfarë solemniteti. Ç´paqe.
Parja: ç’meskinitet – mjerim – turp – varfëri. Ç`plogësi. Ç’kotësi.
Po atëherë ç`dua, kur veprën e përfunduar e lë në këto, apo ato duar?
Para, miq dhe, sa më shumë që është e mundur.
Paratë janë mundësia ime që të vazhdoj të shkruaj. Lekët janë poezitë e mia të nesërme. Lekët janë çlirimi im nga botuasit, redaktorët, pronariët e shtëpisë, shitësit, mecenatët: liria ime dhe tavolina ime e punës. Lekët, prveç tavolinës sime të punës, janë akoma, peisazhi i veprave të mia, ajo Greqia që dëshiroja shumë kur shkruaja Tezeun dhe ajo Palestina që do të dëshiroj shumë, kur të shkruaj Saulin; piroskafët dhe trenat që çojnë në të gjitha vëndet, në të gjithë dhe përtej gjithë deteve.
Lekët janë mundësia jo vetëm për të shkruar akoma, por më mirë, për të mos marrë parapagime, për të mos rrokullisur ngjarjet, për të mos mbushur të çarat poetike me fjalë të rastit, për të mos ndejtur ulur me x apo y me shpresën se do të më botojë apo ”do të më rregullojnë” në ndonjë anë – lekët janë mundësia ime për rrugëdalje, zgjedhja ime.
Leket, më në fund – pika e tretë dhe më e rendësishme-janë mundësia ime për të shkruar më pak. Jo tri faqe në ditë, po tridhjetë rreshta*.
Lekët e mi janë, para së gjithash, fitorja jote, lexues!
*Është pika që më përket më pak se të gjitha: 1. nëse unë « ngutem që të jetoj dhe të dëgjoj », nuk kam pra asnjë ngutje të botoj, kështu, për shebull, që nga viti 1919 deri në vitin 1922, nuk kam botuar as edhe një libër; 2. nxitime i shpirtit s’do të thotë ende nxitim i penës: për pjesën Trimi që më akuzojnë se e kam shkruar ”vetëm me një frymë” kam punuar, ditë për ditë, pa u shkëputur fare nga tavolina, tre muaj. Për Minjkapsen ( gjashtë kapituj) gjashtë muaj: 3. pas çdo rreshti është «gjithë ajo që mundem në kufijtë e një date, ore»
Për «lehtësinë» e vargjeve të mia flasin minutat e mia.
Lavdia? ’«Është përshëndetja e një mase njërëzish që ju s’i njihni » ( fjalë të të ndierit Skrjabin, s’e di, nëse të vëteta apo të atribuara ) Në peshën e jetës së përditshme – nje barrë tjetër për t´u mbajtur. Lavdia është një pasojë, jo një qëllim. Të gjithë të mëdhënjtë, të etur për lavdi, në të vërtëtë, synonin vetëm pushtetin. Napoleoni po të kish dashur famën, s’do të kishte vuajtur shumë në Shen Elenë, më i përsosuri i piedestaleve. Në Shën Elenë Napoleoni vuante nga mungesa e pushtetit, jo nga mugesa e lavdisë. Këtej torturat e tij dhe dylbitë e tij.Lavdia është pasive, etja për pushtet – aktive. Lavdia shtirhet: «prehet mbi dafina ». Etja për pushtet shkon me kalë në gjueti të atyre dafinave. « Për lavdine e Frances dhe për pushtetin tim»- ja motoja e vërtetë e Napolonit e thënë me zemër të hapur. Që bota t’i bindet Francës dhe Franca mua. Lavdia e Napoleonit quhet pouvoir, ( pushtet.) Për lavdinë individuale, (fjalë boshe) ai, para së gjithash, njeri i veprimit, s’mendonte. I dhënë i tëri pas buçimës së turmës dhe llomotitjeve të poetëve, përbuzste tepër, qoftë turmën, qoftë poetët për ta bërë. Synimi i Napoleonit ishte pushteti, kurse lavdia – pasojë e pushtetit të fituar.
Te poeti – unë pranoj lavdinë, si formë të autopropagandës – me qëllim fitimi. Dhe kështu unë që personalisht përbuz çdo formë publiciteti, duartokras përmasat – edhe në këtë rast të pamasë – e Majakovskit. Kur nuk ka para, Majakovski, oganizon «sensecionin» e radhës («shpëlarje poetësh», «kasaphanë poeteshash», «Amerikat» etj.). Njërëzit vrapojnë për të marrë pjesë në«skandal» dhe derdhin lekë. Majakovskit, poet i madh, nuk e çan kokën as për lëvdatat as për fyerjet. E di vetë plotësisht sa vlen. Por për lekët – për ato po, i intereson shumë. Dhe autoreklama e tij, pikërisht, për vulgaritetin është shumë më e pastër sesa e papagallëve, majmunëve dhe haremi i Lord Bajronit që siç dihet, për lekë, s’kishte nevojë.
Shënim i nevojshëm: as Bajroni as Majalkovski s’e përdorin për lavdi lirën e vet poetike; për të dy – jeta e tyre private, llum. Bajroni do lavdinë? Blen një sarajë, shkon të banojë në shtëpinë e Rafaelit dhe, mbase, shkon në Greqi… Majokovski do lavdinë ? Vesh një bluzë të verdhë dhe zgjedh si sfond një gardh me hunj.
Qendrimet skandaloze në jetën private të një gjysmë të mirë poetësh, janë një proçes pastrimi i jetës tjetër : për të qenë të pastër atje .
Pis në jetë, i pastër në fletore. (E pastër : lexo – e zezë. Eshtë pikërisht e zeza e fletores pastërtia e ti.j
Zhurmë në jetë, në fletore – heshtje. (Edhe gjatë stuhisë oqeani të jepë përshtypjen e qetësisë. Edhe kur është i qetë, oqeani jep përshtypjen e punës. I pari – një vëzhgues në veprim. I dyti-një punëtor në pushim. Në çdo forcë ka bashkëprani qetësie dhe pune. Paqja që që na ngjall çdo forcë, është paqja që në vend të asaj force ne provojmë. Kështu është oqeani, Kështu është pylli. Po kështu është poeti. Çdo poet është nje oqean paqësor ).
Në këtë mënyrë përgënjeshtrohet qartë një vend i rëndomtë : se në poezi gjithshka është e lejueshme. Asgjë – pikërisht në poezi. Në jetën private – gjithshka
Parazitizmi i lavdisë. Kështu në mbretërinë e vegjitacionit, pushteti është lisi, lavdia – dredhëza. Në nbretërinë frymore lavdia është kurtizania që prehet mbi dafinat e luftëtarit. Shtojcë falas – dhe e këndshme.
Lavdia-njëlloj veshi i Dionizit-mbështetur në botë, një homerik «qu`en dira-t-on`?» Një lajthitje një gabim dëgjimi i maniakut ( Përzjerje manishë: ajo e madhështisë dhe ajo e persekocioni ). Dy shenbuj dashurie gjenuine të lavdisë: Neroni dhe Erostrati. Që të dy maniakë.
Ballafaqim me poetin. Erostrati për të glorifikuar emrin e vet djeg një tepull. Poeti, për të glorifikur tekpullin, djeg vetveten.
Lavdia më e lartë (eposi), domethënë, forca më e madhe është anonime.
Ka te Gëtja një Maksimë: « s’duhet shkruar asnjë rresht pa patur parasysh një milion lexues ».
Po, por s’duhet ngutur me këta miliona, s’është nevoja t’i shrëngosh në një dhjetëvjeçar të caktuar ose shekull.
«S’ do të duhej…» Por çiç duket du (-hej ). Duket më shumë një recetë për të tjerët sesa për veten . Do të mjaftonte shëmbulli i shkëlqyer i vet Faustit i cili nuk u kuptua nga bashkëkohësit dhe që provohet të zbërthehet që prej njëqind vjetësh «Ich, der in Jahrtausenden lebe..», ( Unë jetoj në mijë vjeçarë. Gëte. Ekerman )
Ç’gjë të bukur ka lavdia? Tingullin e fjalës.
Përktheu: Faslli Haliti
Ne Foto:MARINA C V E T A J E V A
1892 – 194
Gara për Shtëpinë e Bardhë, Hillary Clinton dhe Donald Trump ne krye
Dy kandidatë të pazakontë, një republikan dhe një demokrat, dominojnë fazat e para të fushatës presidenciale amerikane. Është shumë shpejt për të parashikuar cilët do të jenë kandidatët përfundimtarë që do të përballen në zgjedhje. Por vëmendja që e rrethon biznesmenin Donald Trump dhe senatorin Bernie Sanders sinjalizon se votuesit amerikanë janë të lodhur nga gjendja aktuale e situatës politike.
Miliona amerikanë në anët e kundërta të spektrit politik kanë shprehur pakënaqësi me politikën e zakonshme. Dhe duket se ata mendojnë se pak nga kandidatët e mundshëm presidencialë mund të ofrojnë diçka ndryshe.
Manjati i pasurive të patundshme Donald Trump ka përdorur këtë pakënaqësi në avantazh të tij.
“Ka një lëvizje të madhe që po ndodh dhe ajo nuk ka të bëj me mua. Por me atë që unë them. Me mesazhin tim.”
Disa analistë politik kanë përqeshur shpresat e Trumpit për të marr kandidaturën e Partisë Republikane për shkak të deklaratave pa takt dhe të stuhishme, si dhe mungesës së një programi të qartë politik. Por anketat e opinionit tregojnë se ai kryeson në kampin republikan që aspiron Shtëpinë e Bardhë.
Gjatë takimeve që po realizon, Trump duket se po tërheq turma të mëdha njerëzish. Ndërkohë, ish guvernatori i Floridas Jeb Bush, në familjen e dy ish presidentëve amerikanë, konsiderohej si më favoriti kur filloi gara.
“Na duhet një president republikan që të respektojë kushtetutën dhe që nuk nënshkruan urdhëra ekzekutivë rastësisht si diçka që bëhet lehtë.”
Në anën e demokratëve, senatori nga Vermonti, Bernie Sanders tërheq audiecë të madhe kudo që shfaqet. Ai ka një axhendë të qartë që tërheq qytetarët në pozita të pafavorshme.
“Askush nuk e merr seriozish idenë se ndoshta, thjesht ndoshta, ne kemi nevojë për një revolucion politik në Amerikë.”
Sanders ka qënë kritik i hapur i kapitalizmit modern dhe thirrja e tij për një shpërndarje më të barabartë të të ardhurave rezonon me votuesit, por kritikët thonë se axhenda e tij socialiste nuk do ta ndihmojë të marr kandidaturën e partisë së tij.
Ish Zonja e Parë dhe Sekretare e Shtetit, Hillary Clinton, ende është në krye të anketave në garë.
“Ne do të punojmë drejt mundësive. Ne do ta bëjmë vendin tonë përsëri një vend ku nuk i kthen kurrizin askujt.”
Pavarësisht vëmendjes që tërheqin, as Trump dhe as Sanders nuk pritet të fitojnë kandidaturat e partive respektive për zgjedhjet 2016. Por analistët thonë se ata i kanë detyruar kandidatët e tjerë të trajtojnë çështje të debatueshme si imigracioni dhe hendeku në rritje mes të pasurve dhe të varfërve.(VOA)
Atdheu është atdhe, bile atëherë kur të vret
“Të mos u shkasë zemra kundër Shqipërisë as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile atëherë kur të vret. Këtu kanë lindur, këtu të rrojnë me mish e shpirt, qoftë edhe me dhembje. Fëmijët i porosit ta duan vendin dhe gjuhën tonë gjer në vuajtje.” shkruante Mitrush Kuteli para vdekjes….
Kur na shkarkuan nga kamioni atje, isha me ca rroba të vjetra e si mos më keq nga pluhuri i asaj rruge të gjatë. Në kokë, për t’u mbrojtur nga dielli, kisha lidhur një shami me nyje në të katër cepat, siç e lidhin armaxhinjtë.Një polic erdhi e më pyeti:-Sa shkollë ke ti?-Hiç. Katër klasë të fillores kam – i thashë. -Mirë. Shko këtej, ti.
Për fatin tim të mirë e besoi se, siç isha katandisur unë, do ta besonte dhe po t’i kisha thënë: s’kam bërë shkollë…Kur më liruan, ndërsa po më hipnin në kamion, për të na sjellë në Tiranë, u ndodh përsëri ai polic. Më pa me ca sy katili e duke shtrënguar dhëmbët, më foli gjithë inat: “Ë ë ë ë!…Ti qen paske pasur shkollë të madhe, ti!” Ndërsa kunati i Mitrushit, i burgosur në moshë të re dhe ai në kampin e Maliqit, më ka treguar: Kur e sollën Mitrushin, e mbyllën në një kotec derri. Ai kamp ishte lemeri. Në mëngjes vetëm një si çaj. Bukë si baltë vetëm një herë në ditë, më drekë. Në punë na detyronin të shkonim duke rendur. Rendnim zbathur nëpër baltrat, se këpucët na u prishën brenda sy-tre ditëve. Punonim në kanale me ujra përmbi gjunjë e gjer në mes. Poshtë na pinin ushujzat, sipër na grinin mushkonjat. Dizanteria bënte kërdinë. Kur ktheheshim nga puna, në mbrëmje, ecnim me këmbë e duar si bagtia, sepse nuk qëndronim dot më këmbë nga lodhja e nga dizanteria. … Gjendjen e tij të rëndë e të pashpresë në burg e në atë kamp na e jep të gjallë Mitrushi në krijimet e veta të cilat kam fatin e madh t’i kem të shkruara nga dora e tij. “ Atdheu nuk vret , se ai është atdhe ; ( por vrasin të pabesët , tradhtarët , pushtetarët pa atdhe,; vrasin matrapazët , vret lakmia ,mos dija ,injoranca, tradhtia. Atdheu nuk vret ! fxh )
“Të mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe. Këtu kemi lindur, këtu do të rrojnë me mish e shpirt, qoftë edhe me dhembje.”
“Në gjithë skajet e vendit të lumur, Anembanë kumbonte një e folme E vetëme: ilirishtja e strallët-Vigmë barinjsh dhe kushtrim luftëtarësh,Farkuar në kudhra mijëvjeçarësh.”“…Gjuhë e fortë, vlugmadhe e ëmbël,E mbrujtur para se të ishin mbrujtur Tufët e hyjnive të lashtësive…” ( Atdheu nuk vret , vrasin mohuesit , shpërdoruesit , vrasin , vrasin ..të porositurit nga dreqi i mallkuar fxh)
Mitrushi nuk e mban dot rënkimin që i del nga shpirti:“Hej, histori! Ti, histori e lashtë E botës ilire së perënduar, Përse më bren e bluan kaq dhimbshëm
Me ankthin e frikshëm të humbjes edhe të asaj cope tokë të mbetur nga Iliria e Madhe këtu, buzë Adrias e Jonit, Mitrushi e mbyll poemën me kushtrimin: “Mbani, burra, Me dorë të fortë flamurin e Arbërit
Të skuqur me gjak ndër luftra të rrepta.!” (E dëgjojnë vallë bijt’ e sotëm të Arbërit thirrjen e Mitrushit? (Atdheu nuk vret , vret papërgjegjësia , vret tradhtia ! fxh )
“E kam atdhe! Që gjysh stërgjysh, që brez pas brez,
që gjithmonë. Po vendin tim e dua, lirinë e dua,
e s’dua zot mbi mua.” ( E kuptuat ju të birt` e Azisë osmane , ju t`ardhurit nga Kashkai ! fxh)
“Mendjen e kam te turbullt nga pagjumësia, nga ëndrrat e këqija. Sikur me ndiqnin, qe te me varnin. Ikja me vrap, hyja ne gropa e puse, dilja prape. Ata me ndiqnin. Ment me kapnin. Ikja përsëri. Ne nje çast u gjende edhe ti pranë meje. Dhe iknim. Pastaj u ndamë. Fundja u gjenda i ndjekur nga njerëzit tanë. Prape gropa, puse, gremina. Sikur isha ne Berat, nen Kala. Ne një sterre te Kalasë, pranë Kishës. Me tej ne Fier. Kisha shpëtuar nga ndjekjet dhe kërkoja ndonjë shtëpi për t’u fshehur. Isha i zbathur, i zhveshur. Dikush me thirri: “Qëndro, Dhimitri! Te zumë”. Me rrethuan, me zunë dhe po me shpinin te me vrisnin. Unë qeshja. Kisha qejf te me vrisnin… Dhe ja, u gjenda ne burg. .- ( shfryenta ankthin dhe tmerrin nga njerëzit e atdheut (fxh)
Porosi e fundit e Mitrush Kutelit : Te mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë as kur do te vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile edhe atëherë kur te vret. ( Por atdheu nuk vret xh ) Këtu keni lindur, këtu te rrojnë me mish e shpirt, qofte edhe me dhembje. … Le te mbarojnë studimet ne ndonjë dege praktike-ajo fizike, ay mjekësi ose ndonjë fakultet tjetër, fjala vjen, per arsimtar, dhe le te merren edhe me letërsi ( histori fxh). Por jo si profesion kryesor. Profesionizmi ne histori (fxh), ne vendin tone, është, he për he, një rruge vuajtjesh, buka e tij është e hidhur. E hidhur, them, për ate qe s’di marifete dhe hipokrizia. Terreni i letërsisë (lexo i historisë) është nje toke tek gëlojnë gjarpërinjtë. Te vrasin shokët, se u bën hije…Për ketë duhet te grumbulloje me pare shume kulture. Talenti, prirja nuk vlejnë asgjë pa punë, pa kulturë.
( Degjo ketu ti plehu i kombit…po të hodha në dorë , do ta nxjerrë shpirtin nga bytha..Jazek të qofsh more dexhall ! (k.j.)
Kam rënë në dymendje dhe kurrsesi të largohem nga mendimi se në mesin tonë ka hyrë një dreq. Por nuk e po e di se a është po ai dreqi i kohës së Fishtës apo i biri apo nipi i tij. Por. sidoqoftë ai po e bën punën e tij prej djalli: dhe na ka futur të keqën në mesin tonë , sepse Atdheu nuk vret!
Fahri Xharra, 23.08.15
Gjakovë
Der Spiegel: Dibrani në ishullin grek që u hapi dyert emigrantëve
Shaqir Xhani u ka hapur derën emigrantëve dhe refugjatëve nga Lindja e Mesme. 19-vjeçari shqiptar përktheu menynë e restorantit të tij në arabisht, u ofroi ushqim falas refugjatëve dhe u dha çadra për të fjetur
U largua drejt Greqisë me familjen kur ishte vetëm dy vjeç dhe tani është bërë pronari i një restoranti në ishullin turistik grek, Kos, aty ku ditë më parë ka pasur përplasje mes policisë dhe emigrantëve ilegalë që tentojnë Evropën.
Shaqir Xhani, i njohur si Atis Tsanis në Greqi, është 19-vjeçari nga Dibra, i cili është bërë personazhi i revistës prestigjioze gjermane, “Der Spiegel”.
Gazeta shkruan se ai është i vetmi që u ka hapur derën emigrantëve dhe refugjatëve nga Lindja e Mesme. Ndërsa shumë pronarë restorantesh i refuzojnë refugjatët të futen, ai e sheh këtë situatë me pragmatizëm.
“Këta janë njerëz si gjithë të tjerët që kanë nevojë të hanë. Që kur vura në menynë jashtë ‘FastFood’-it gjuhën arabe, restoranti im është gjithmonë plot,” ka thënë Shaqiri.
Restoranti i tij ndodhet në shëtitoren e plazhit, aty ku ndodhen çadra të shumta me refugjatë sirianë, pakistanezë, afganë e iranianë. 19-vjeçari shqiptar u ka shpesh ofruar ushqim falas refugjatëve dhe u ka dhënë çadra që të flenë gjatë natës.(Dergoi per Diellin A.Ashiku-Athine)