Vera e Rahovecit – Kosovë merrë pjesë në panairin më të madh të ushqimit FOODEX 2015 në Japoni/
Nga Beqir SINA – New York/
TOKIO JAPONI: Nga 3 deri në 5 Mars 2015, në Tokio Japoni është organizuar një prezantim ndërkombëtar të Produkteve Ushqimore dhe Eksportuese prodhimeve bujqësore me partnerët e saj në Japoni – me pjesmarrjen për her të parë edhe prodhimet e kompanisë kosovare “Stonecastle Vineyards and winer y “L.L.C.
Eshtë, interesant fakti se vera e kësaj kompanie Stone Castle nga Kosova, është me pronar një shqiptaro amerikan zotin Rrustem Geci – një nga investitorët e parë dhe të fuqishëm në Kosovë – i cili arriti të prezantojë produktet e saj mbas Europës, SHBA, edhe në Japoni, në mesin e prodhuesve të verërave nga më të njohurat në botë.
Vera e Rahovecit Stone Castle, thuhet se udhëtoi për në Japoni për të marrë pjesë në ekspozitën e FOODEX 2015 me një qëndrim të veçantë për herë të parë, informon shtypi japonez, i cili në gazetat kryesore e ka pikasur këtë verë si ndër më të mirat.
Panairi i ushqimit “Foodex 2015” është më i madhe në industrinë e ekspozitave të ushqimit vjetor në Azi-Paqësor.
“Ne jemi të kënaqur që japonezët kanë gjithnjë e më shumë mundësi për të provuar vitet e fundit edhe produktet ushqimore të Kosovës. Ne shpresojmë se prodhuesit kosovar do të hyjnë në tregun japonez më me guxim dhe se biznesmenët japonezë do të kenë mundësinë për të furnizuar konsumatorët e tyre me cilësi të tregtueshme dhe të produkteve nga Kosova,” ka thënë një përfaqësues i kësja kompanie për shtypin japonez.
Në rrejtin social facebook, thuhet se vera e Rahovecit Stone Castle, i është prezantuar përfaqësuesve të shoqatave japoneze të biznesit, dhe kompanive tregëtare të interesuara për blerjen dhe shpërndarjen tregtare të kapaciteteve e prodhuesve të kësaj kompanie, për të furnizuar tregun multimillion japonez me një grup të madh të mallrave, që vijnë nga e gjithë bota.
Vreshtaria dhe Verëtaria “Stonecastle Vineyards and winery” L.L.C. në Rahovec është prodhuesi më i madh i verës në Kosovë dhe ndër më të mëdhenjët në Ballkan.
Kjo kompani ka filluar veprimtarin prodhuse, që nga viti 1953, fillimisht si Ndërmarrje Shoqërore, ndërsa privatizuar , nga pronari i saj shqiptaro amerikan Rrustem Gecaj dhe Hysen Gecaj, në gusht të vitit 2006. Kompania “Stonecastle Vineyards and winer y “L.L.C. posedon me 2200 Hektar tokë bujqësore, nga të cilat 650 hektar janë vreshta aktive. Kapacitetet rezervuese të Verëtarisë janë 300 000 HL, nga të cilat 50 000 HL janë fuqi druri, për verat e cilësisë së lartë.
Sipas burimeve arkoologjike, në Regjionin e Rahovecit është kultivuar rrushi, nga i cili është prodhuar vera, që në Iliri, duke u falenderuar kushteve të volitshme agro-klimatike të këtij regjioni.
Vera e cila quhet Stonecastle Vranac Premium 2007 vjen nga lugina e Rahovecit të Kosovës dhe është e bërë nga lloji më i vjetër i rrushit në botë, vranac, që është rrush origjinal i Ballkanit.
Shishet e para dolën në shitje në fillim të marsit 2007 dhe para promovimit u shitën £7.99 për shishe.
Vera kultivohet në Kosovë për më se 2000 vite dhe ka një klimë kontinentale ideale për vreshtari, por vetëm tash ia ka arritur që të filloj të bëj emër në botë. Gjatë kohës së ish Jugosllavisë komuniste verërat e Kosovës eksportoheshin nëpërmjet Beogradit.
Stonecastle Vranac Premium 2007 ka marrë kritika të mira nga testuesit e verës. Siç tha një testues vere, Richard Ehrlich: “Po testoja këtë verë intriguese për më shumë se tre orë në mbrëmjen e të premtes së kaluar, dhe sa më shumë që pija, aq më shumë më pëlqente”.
Kjo kompani prodhon 10 lloje verërash nga më të famshmet në botë.
Vera e Rahovecit ka filluar të dalë për herë të parë në tregun botërorë, 6 vjet më parë kur ajo folli të shitet në supermarketin e mirënjohur britanik Waitrose – me qëllim promovimi me £5.69, 25% më lirë se zakonisht.
CAMERIA-KUJTESË PUBLIKE PËR PRESIDENTIN!/
KUJTESË PUBLIKE PËR PRESIDENTIN!/
Nga Rasim Bebo/
I nderuar, President i Republikës së Shqipërisë,/
zoti BUJAR NISHANI!/
Dëshiroj t’ju sjell në kujtesë publike, se Çamëria është Epiri me kryeqytet Janinën, një ndër katër vilajetet, më i përmenduri në histori. Por sot Greqia po shprehet hapur, se “Çamëria nuk ekziston”.Kaluan 70 vjet pa një Rezolutë Çame.Të pesë deputetët çamë, me Shpëtim Idrizin në krye, gënjejnë, mashtrojnë me votën e besimit që u dha populli i Çamërisë. E quajnë të miratuar Rezolutën Çame të vitit 2004, sikur gjoja këta e nxorën nga pluhuri i harresës pas 9 vjetëve. Pёr interesa të PD dhe PS, administrata e Kuvendit të Shqipërisë konkludoi se Rezoluta e vitit 2004 është miratuar dhe këtë Rezolutë e regjistruan në “Gazetën zyrtare” të parlamentit. Vetëm kaq. Por kjo Rezolutë nuk u shtrua në parlament për aprovim dhe të firmosej nga qeveria, për ta dërguar në forumet e larta të OKB, BE, dhe Kongresit Amerikan. Për t’i dalë përballë Rezolutës greke, të cilën ata ua dërguan këtyre forumeve para 10 vjetëve, me motivimin se “Çamëria nuk ekziston”. Ndërkohë deputetet çamë nuk i dolën për zot rezolutës sonë, por e vendosën në arkiv për gjumë, duke tradhtuar jo vetëm rezolutën, por edhe vetë Çamërinë. Si pasojë, greku në postblloqet e kufirit, u gris çamëve pasaportat dhe ua përplas në fytyrë, duke i ofenduar rëndë. Pra, këta janë sot deputetët çamë pa gjak shqiptari, që shkelin mbi amanetin e mijëra çamëve para masakrave të vdekjes.
Zoti President, Këta deputetë çamë duhen hequr nga parlamenti, si të padëshiruar nga opinioni kombëtar. Gjithashtu, për të mos thelluar më shumë penetrimin e grekut në Shqipëri, Janullatosi duhet larguar nga Shqipëria, dhe në asnjë mënyrë të mos i jepet nënshtetësia shqiptare, se do të ishte vdekje për kombin tonë. Këtu poshtë po rreshtoj disa ngjarje rrëqethëse nga Çamёria, duke i thirrur kujtesës:
KRIME MAKABRE TË NDODHURA NË ÇAMËRI
Koloneli anglez Kris Gudhaus, i dërgoi njoftim shtabit aleat të Mesdheut, duke i karakterizuar pjesëtarët e bandës së andartëve grekë si tipa ku: “nuk gjen asnjë katakter pozitiv, si një bashkim elementësh negativë”. Historiani grek Niko Zhango shkruan për kapiten Vasil Ballunin dhe çetën e tij të andartëve. “Ishte pleksur me krime ndaj shqiptaro-çamëve. Si hajdut të maleve grabisnin hallexhinjtë, përdhunonin dhe i vrisnin. Këtë aktivitet e kish filluar që nga gushti 1941, ishte një ndër zullumqarët e Çamërisë.”
Një ditë, disa andartë në Paramithi, panë një djalë të pashëm 17–18 vjeçar, të veshur me kostum dhe me qylaf të bardhë në kokë. Katër – pesë andartë të Vasil Ballumit e rrëmbyen menjëherë djalin, për t’ia çuar komandantit të tyre si kurban në prag të festave fetare. Vasili kur e pa këtë peshqesh që i sollën trimat e tij, u gëzua shume dhe vazhdoi të pinte më shumë me shokët e vet në tavolina. Pastaj duke qeshur e brohoritur vdekjen e shqiptarëve, urdhëroi të ndizej furra. Në mes të haresë dhe këngës, rrëmbyen djalin e Naile Gjinikasit, po nga Paramithia dhe e hodhën të gjallë në furrë… Kjo ngjarje u përhap si vetëtimë në të gjithë qytetin dhe rrethinat. Nuk kaloj shumë kohë, rreth 3-4 javë, paramithiotët kapën djalin e vetëm 17 vjeçar të Vasil Ballumit dhe ia shpunë zonjës Naile Gjinikasit për të marrë hak… Jo, u tha Zonja Naile, djalin tim nuk ma ka djegur ky djalë, dhe unë nuk mundem të marr hak te ky djalë, po do ta mbaj një javë në shtëpi ta ushqej siç ushqeja djalin tim. Mbas një jave, ajo ia dorëzoi djalin Vasil Ballumit, kriminelit të Çamërisë. Thonë, se atë ditë zervisti Vasil Ballumi u betua se ”nuk do të qëllonte më mbi shqiptarët e Çamërisë”. Por Vasil Ballumi, si grek që ishte, nuk e mbajti besën. (R. Bebo “Dodona…”, bot 2008, f. 506).
Më 27 qershor 1944, Myrvete Shehu, e bija e Haxhi Shehut nga Paramithia deklaroi: “Mbasdite hynë në shtëpinë tonë tre andartë të armatosur. Ata hëngrën dhe pinë, me gjellë të mira e mish qingji të pjekur, të gatuar nga nëna ime, sipas traditës çame të mikpritjes. Por shumë shpejtë andartët u kthyen në armiq të llahtarshëm. U ngritën nga sofra, morën babanë dhe e shpunë në qendër të qytetit, ku kriminelët zervistë e varën në një çengel kasapi duke e prerë copa- copa të gjallë. Gjatë këtij veprimi makabër, kanibalët talleshin duke britur me zë të lartë: “A doni një thelë mish nga Haxhi efendiu?… Sa kile doni? – E doni kofshë apo mëlçi?”… Dridhmat dhe masakrat ndaj fëmijëve, pleqve, grave e burrave vazhduan me muaj të tërë. Unë dhe nëna nga frika, morëm rrugën për t’u larguar nga qyteti, ashtu siç ishim të zbathur, por kriminelët zervistë na kapën dhe na futën në burg me 400 vetë të tjerë. Më datën 8 nëntor 1944, u nis karvani me 150 vetë nga Paramithia, në këmbë drejt kufirit shqiptar. Edhe gjatë rrugës torturat, masakrat e përdhunimet nuk u ndalën. Si përfundim, në kufi arritëm gjysma, 75 vetë, të tjerët kishin vdekur. (N. Merxhushi “PARAMITHIA”, bot 2011, f. 161).
Historiani grek Niko Zhangos, në librin e vet “Imperializmi anglez dhe qëndresa kombëtare 1940 – 1945”, shkruan për përbindshmërinë greke në Paramithi, ndër të tjera ai verën: “Barbarizmi në Paramithi, ditët që vijuan, ishte i tillë sa historia fsheh fytyrën e vet nga turpi.”
Pasditen e 24-9-1944, arriti në Filat reparti i komanduar nga zervisti, major Kranjai. Këtu, përveç popullatës së qytetit që nuk kishte ikur, gjendeshin edhe shumë fqinjë të fshatrave të rrethit dhe të rrethinave përtej lumit Kalama. Kranjai urdhëroi: “Andartë! Bëni ç’të doni! Vrisni pa dalluar e mëshiruar kërkënd, qoftë ky burrë apo foshnjë! Çnderoni kë t’ju pëlqejë, vajza, nuse të reja!” Nëpërmjet zëdhënësit ai shpall: “Asnjë shqiptarë të mos lini të gjallë; mos lini pa zhdukur asnjë shënjë të shqiptarisë myslimanie!”
Historiani grek Jan G. Sharra shënon: “Shumë çamër myslimanë, zervistët i rrëzonin të gjallë nga ura e Naçit pranë Filatit. Nënave u rrëmbenin fëmijët nga duart e nga gjiri, u ngulnin bajonetën dhe i ngrinin përpjetë. Po para syve të nënave, vrisnin djelmoshat 15 –18 vjeçar. Mbi 50 fëmijë i therën në djep, rreth 15 gra dhe fëmijë i hodhën në një pus dhe u mbyllën grykën, ku disa ditë u dëgjua ulërimat nga fundi pusit. Tabloja që paraqitnin, ishte rrëqethëse dhe e vajtueshme. (“Istoria tis…”, f. 665). Dhe historiku i Konispolit, f. 3, Fletoria “Zëri i Çamërisë” nr. 7, Tiranë 8-10-1946, f. 2).
Më tej historiani grek Niko Xhango, thekson se ata “njerëz të egër dhe barbarë që kërkonin lira e plaçka, hynin si zotër nëpër shtëpitë e Çamëve, dhunonin vajza e gra dhe vritnin kë të donin”. (historia tis… f. 689).
Analisti i problemeve Ballkanike, Xhejmës Petifer, shkruan: “Qeveria britanike ka një lidhje direkte, me trupat e Zervës, të cilat kryen krime nga më të rëndat ndaj çamërve, krime lufte dhe mizori, të cilat ishin nën kontrollin e C. M. Ë.”
Woodhouse, komandant të misionit ushtarak britanik në rezistencën greke. Oficeri britanik i kësaj rezistence greke, Najxhel Klajv, ka shkruar:“Ne kemi kryer gabime të tmerrshme duke mbështetur Zervën në atë mënyrë”. Prof. A. Kotini shkruan, Shën Kozmai ka thënë për çamët: “Një pjesë do të vriten, një pjesë do të ikin dhe një pjesë do të pagëzohen”. Kështu do të zhduket Çamëria. (“Tre gurët e zezë …”, f. 100). Pas 236 vjetëve të vrasjes së Shën Kozmait, si armik i shqiptarëve, sot misionin e tij e vazhdon Janullatosi, si një antishqiptar më i keq se Shën Kozmai.
Prof. Dr. Agron Fico citon Dervish Sulon nga Spatari: “Një të shtunë të shtatorit 1944, njëri prej batalioneve e quajtur “Tagma ton turkofagon” (Batalioni i turkngrënësve), pasi kaloi lumin Kalama, u ngjit në fshatin Spatar dhe rrethoi fshatin përqark. Ata u shpërndanë nëpër fshat për drekë, hëngrën e pinë mirë e mirë gjellët e zgjedhura, me mishra të pjekur sipas porosive të tyre. Mbas dreke, grumbulluan të gjithë popullatën përpara xhamisë. Zervistët filluan grabitjet dhe çnderimet ndër gra dhe vajza. Kriminelet u futën në çdo shtëpi, kërkonin flori, grabitnin atë që pëlqenin, çnderonin atë që donin, kurse në shtëpinë e plakut 80 vjeçar Dule sherifit, i prenë kokën. Në shtëpinë e Mete Brahos dogjën 20 persona. Në Kopshtin e Avdul Nurçes, u therën e u masakruan 20 persona, në shtëpinë e Dane Mehmetit vranë 5 gra dhe 3 fëmije pas grabitjes e përdhunimit dhe po të njëjtën veprim bënë në çdo shtëpi ku shkuan.” (Gazeta ILLYRIA 5-9-2005
Një ngjarje tjetër kuptimplote: Lulo Ahmet Qamili, nga fshati Janjar, femër shumë e bukur e martuar para një viti me spatarjotin Dalan Cullani, u kap në Spatar nga zervistët. Këta vranë të gjithë ata që zunë, ndërsa Lulon e ruajti një oficer për ta marrë me vete. Kjo sa dinake aq edhe trime, në fillim u duk sikur u bind me tërë mend. Oficeri i gëzuar se ia rriti qëllimit, vari automatikun në gozhdë dhe kaloi në të ndarën tjetër për t’u treguar shoqëruesve të tij. Ndërkohë Lulua rrëmbeu automatikun dhe me një shkathtësi e guxim të habitshëm vrapoi tek dera dhe i griu të gjithë sa ishin në të ndarën fqinje. Zervistët që ndodheshim rreth e rrotull, duke menduar se dikush prej tyre po vriste fshatarët, nuk u shqetësuan. Nga moskokëçarja e tyre, përfitoi trimëresha Lulo, e cila me automatikun nën një cipun (një lloj sharku i hollë) u largua pa tërhequr vëmendjen e askujt dhe kështu pas disa orë udhëtimi mundi të arrinte në Konispol.” (Gazeta ILLYRIA “Zëri i fuqishëm i Çamërisë trime”, 5-9-2005).
Androkli Kostallari që shoqëronte një hetues anglez tregon: “Kudo ku shkonim nëpër vendqëndrimet çame, ishte shumë pak të thuash se gjendja e tyre ishte e vajtueshme. Por njëri nga rastet ishte aq rrëqethës, saqë s’do të më shlyhet nga kujtesa. Duke kaluar nga një vendvendosje në tjetrën në Kllogjer, para tendës më afër nesh, ishte ulur një plak rreth 75 vjeç, kur iu afruam, u tmerrova; ishte kockë e lëkurë, aq sa s’e kuptoja dot se si i mbahej fryma në atë kufomë, megjithatë ai qëndronte aq madhështor, sa edhe një monument. Anglezi e shikoi me vëmendje dhe nëpërmjet meje i bëri disa pyetje të shkurtra. Edhe pse buzët e fishkura i dridheshin, çdo përgjigje e tij ishte dinjitoze e filozofike. Pamje disi të ngjashme, vumë re edhe në tërë atë vend, ku ishin vendosur me mijëra njerëz. Duke ikur anglezi më tha: “Shumë krenar qenkan këta çamërit! Sado që po treten dhe po shuhen në këmbë, nuk përkulen; askush s’po nder dorën të kërkojë lëmoshë”. Si përgjigje, unë përmenda disa vargje popullore të kohës së Ali Pashë Tepelenës. “Arvanites penemeni, / çamidhes iromeni”. (Shqipëtarë të lavdëruar/ çamërit krenarë). I thërrita kujtesës, dhe pashë se ne veten tonë e marrin nëpër këmbë.
Zoti President, këto fakte të gjalla nga kujtesën e dhimbshme, që shpalosa këtu për ju, besoj janë të mjaftueshme, për të rimarrë në konsideratën e Presidencës shqiptare, shqetësimin tonë madhor, për zgjidhjen e tejvonuar të çështjes Çame.
Rasim Bebo, Addison IL. USA, mars 2015
NDAHET NGA JETA NE NEW YORK AKADEMIK MENTOR PËRMETI
Sherbimet funerale do te kryehen te Dielen me 8 Mars, nga ora 11-14.00 ne Shtepine Mortore qe ndodhet ne adresen:
Morton Funeral Home
663 Grandview
Ridgewood , NY 11 385.
Sipas amanetit të tij, trupi i Prof. Mentor Përmetit, do të prehet në Shqipëri.
Në datën 5 Mars 2015, pas një sëmundje të rëndë, u nda nga jeta në moshën 94 vjeçare, Profesor Mentor Përmeti, ish antar i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, drejtues i lartë në disa institucione të sistemit të bujqësisë.
Mentor Përmeti, lindi në Tiranë, më 20 dhjetor 1920. Ka mbaruar Gjimnazin e Tiranës, ndërsa studimet e larta i kreu në Universitetin e Sofjes, Bullgari në degën e Agronomisë. Fillimisht ka punuar si seleksioner për bimët foragjere dhe më vonë ka punuar me seleksionimin e bimës së grurit. Në vitin 1991, në strukturën e mbjelljeve të grurit, kultivarët e krijuar nga prof. Përmeti, zinin gati 60 për qind të sipërfaqes së mbjelljeve në shkallë vëndi.
Profesor Mentor Përmeti, e nisi punën si bashkëpuntor shkencor në Stacionin e Kërkimeve Bujqësore, Laprakë në vitin 1951. Punoi në Ministrinë e Bujqësisë, deri edhe me detyrën e zëvëndësministrit . Në fundvitet ’50, drejtoi disa vite Institutin e Kërkimeve Bujqësore në Lushnjë, më vonë kreu detyrën e rektorit dhe pedagogut në ish Institutin e Lartë Shtetror të Bujësisë (sot Universiteti Bujqësor). Ka punuar disa vite në Ndërmarjen Bujqësore të Sukthit, në NB ”29 Nëntori ‘’ në Lushnjë. Nga viti 1978 deri në vitin 1981, punon për të dytën herë si drejtor i IKB Lushnjë. Më vonë punoi në Komitetin e Shkencës dhe Teknikës, në Institutin e Kërkimeve Biologjike, në Akademinë e Shkencave, etj. Kudo ku ka punuar, është dalluar për përkushtim, për njohuri të thella shkencore e praktike, i papërtuar dhe krijues, duke udhëhequr me shëmbullin personal. Kurdoherë ka qënë novator, dhe i papajtueshëm me mendimet konservatore.Të gjithë ata që kanë punuar me prof. Mentor Përmetin, ruajnë kujtimet më të mira për të si drejtues, si koleg dhe shok e mik besnik.
Profesor Mentor Përmeti, ishte ndër tre ‘’Kandidatët e Shkencave të Bujqësisë”, të parë në Shqipëri pas Luftës së Dytë Botërore. Gjithashtu ka qënë kryeredaktori i parë i ‘’Buletinit të Shkencave Bujqësore’’, me fillesë vitin 1962. Është bashkëautor në ‘’Fjalorin Enciklopedik Shqiptar (Akademia e Shkencave, 1985). Në fushën e botimeve, është nga të parët për numrin e tyre, autor i mbi 40 tituj librash, broshurash, tekste mësimore, pa llogaritur artikujt shkencorë e problemorë në shtypin e kohës. Ka hartuar me dhjetra kumtesa e referate, të mbajtura brenda e jashtë vëndit. Duhet theksuar se ai ka drejtuar me kompetencë Konferencën Kombëtare të Shkencave të Bujqësisë në vitin 1975 dhe ka punuar për Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, botimi i vitit 2007. Ka udhhequr me dhjetra studentë në mbrojtje diplomash si dhe shumë specialitë të instutucioneve shkencore apo të prodhimit, për marjen e titujve shkencorë.
Profesor Mentor Përmeti, ka qënë antar i Akademisë së Shkencave, ishte ndër tre specialistët më të përgatitur e me meritokraci, krahas, profesorëve, Hysen Laçej e Teki Tartari. Ai ka dhënë ndihmesë e ka bashkpunuar edhe me Akademinë e Shkencave të Kosovës, dhe Akademitë e tjera në trevat shqiptare. shqiptar.
Kudo në Atdheun tonë gjen gjurëm të punës së tij shkencore, siç i gjen ato në çdo ferëm dhe në arsimin bujqësor shqiptar. Trashigimia e tij arsimore – shkencore do të mbetet në themel të zhvillimit të ardhshëm bujqësor- mjedisor të vëndit e rajonit.
Për punë të mirë, është dekoruar disa herë me medalje e Urdhra Pune si dhe me Urdhërin ‘’Mjeshtër i Madh’’ si dhe ‘’Qytetar Nderi i Përmetit’’.
Vitet e fundi të jetës së tij, i ka kaluar në emigracion, në Amerikë, bashkë me vajzën, Mirën, dhëndrin Gëzim Gjyrezi dhe me mbesën e nipin, etj, e ku asnjëherë nuk i kanë munguar dashuria dhe shërbimi, pas gjëndjes së rënduar me shëndetin.
Kujtimi i Profesor Mëntor Përmetit, do të mbetet i paharruar, në kujtesën e brezit me të cilin punoi, të kolegëve e tij, të bashkëpuntorëve shkencorë si dhe studentëve që e patën pranë. Po ashtu ai do të kujtohet edhe nga punonjësit e prodhimit bujqësor, nga fermerët, me të cilët ka ndarë kudo e kurdoherë gëzimet e shqetësimet. Profesor Mentor Përmeti, do të mbetet një mësues i madh. Nga jeta e puna e tij do të kenë çfarë të mësojnë edhe brezi i ri, sidomos ata që do të kenë fatin të vazhdojnë rrugën në fushën e bujqësisë. Sipas amanetit të tij, trupi i Prof. Mentor Përmetit, do të prehet në Shqipëri.
I përjetshëm qoftë kujtimi i tij! I qoftë i lehtë dheu i tokës mëmë ! U prehtë në paqe e qetësi!
Sherbimet funerale do te kryehen te Dielen me 8 Mars, nga ora 11-14.00 ne Funeral Home qe ndodhet ne adresen:
Morton Funeral Home
663 Grandview
Ridgewood , NY 11 385.
Sipas amanetit të tij, trupi i Prof. Mentor Përmetit, do të prehet në Shqipëri.
Telefoni i familjes: Tel 17187302407.
Epopeja e lavdishme e UÇK-së – u shënua me homazh në Nju Jork
Beqir SINA New York/
Duke kujtuar këtë Epope të lavdishme ish ushtarët e Batalonit Atlantiku përulen me nder përpara kësaj vepre te madhe që u bë për, çlirimin, lirinë e pavarësinë e Kosovës
YONKERS NEW YORK : Ndërkohë, që Kosovë, me një koncert në Skenderaj dhe me ndezjen e zjarrit në Prekaz është përmbyllur manifestimi triditësh “Epopeja e UÇK-së që kishte filluar më 5 mars, sot më 7 Mars në Yonkers – Nju Jork, janë bër Homazhe tek varrezat e tre dëshmorëve të UÇK-së nga Batalioni Atlantiku vllëzërve Bytyqi me rastin e kremtimit të Epopesë së UÇK-së në Kosovë.
Manifestimi Epopeja e UÇK-së ka filluar të mbahet çdo vit duke përkujtuar me këtë rast rënien e komandantit legjendar Adem Jashari dhe 50 familjarëve të tij më 5, 6 dhe 7 mars të vitit 1998. Në atë kohë gjatë kësaj beteje është vrarë Adem Jashari, vëllai i tij Hamza, babai Shabani dhe anëtarët e tjerë të familjes në mesin e tyre edhe gra dhe fëmijë. –
Në këtë veprimtari, morën pjesë anëtarët e Shoqatës së veteranëve të Batalionit Atlantiku të UÇK-së – ish luftëtarët shqiptarë nga Shtetet e Bashkauara të Amerikës, që shkuan e luftuan 17 vjetë më parë, në luftë për çlirimin e Kosovës – përfaqësuesit e shtetit të Kosovës, Ambasadoria Vlora Çitaku – Konsulle e Përgjithshme e Kosovës në SHBA, dhe Korab Mushkolaj konsull , dhe disa veprimtar të dalluar të komunitetit, Fluturim Rizvani, Haxhi dhe Xheladin Zeneli, Arben Krasniqi, Esat Ahmeti, Anton Raja, Gjergj Dedvukaj, Mustaf Qosja, e të tjerë.
Ceremonia u mbajtë tek varrezat në kompleksin e varrezave qytetare – “Holy Mount Cemtry Ofc” në Winter Hill Rd, Tuckahoe – në Yonkers – New York , aty ku prehen edhe tre dëshmorët shqiptar nga Amerika që dhanë jetën në Kosovë, për lirinë e saj : vëllezërit Bytyqi, Ylli, Agron dhe Mehmet të tre ish ushtarë të Batalionit Atlantiku.
Me këtë rast, Ambasadoria Çitaku, kryetari i shoqatës Atlantiku, bashkëluftëtarët e tre të rënëve dhe familja Bytyqi, babai i tre vëllezërve dëshmor Ahmet Bytyçi, vendosën kurora me lule të freskta pranë varreve të tyre.
Në këtë pelegrinazh të përvitshëm, në emër të ushtarëve shqiptarë, që shkuan për të luftuar për çlirimin e Kosovës, përshëndeti, ish komandanti i UÇK-së, kryetari i shoqatës Atlantiku Gani Shehu kurse, në emër të qeverisë së Kosovës, përshëndeti Ambasadoria Çitaku, dhe në emër të familjes Bytyçi, babai i tre vëllezërve dëshmorë, Ahmet Bytyqi – i cili falenderoi në emër të familjes.
Folësit thanë se :”Duke kujtuar këtë Epope të lavdishme ish ushtarët e Batalonit Atlantiku përulen me nder përpara kësaj vepre te madhe që u bë për, çlirimin, lirinë e pavarësinë e Kosovës”
Ceremonia u zhvillua në Yonkers, pranë hotelit Regency, aty ku për herë të parë u nisë për të luftuar në Kosovë, Batalioni Atlantiku nga SHBA. Kjo veprimtari e cila tashmë është bër e përvitshme i bashkohet manifestimeve të 5-7 Marsit që njihen si ”Epopeja e Lavdishme e UÇK-së”.
NË FESTËN E MËSUESIT U HAP E PARA SHKOLLË SHQIPE NË ASTORIA, NY
7 Mars 2015, Astoria, New York/
Sot në ditën e Festës Kombëtare të Mësuesit, në Astoria- Queens, New York, u cel e para shkollë shqipe në historinë 150 vjecare të komunitetit shqiptar të Amerikës. Shkolla shqipe janë hapë, mbyllë, e rihapë, në shumë shtete e qytete të Amerikës, përgjatë një shekulli. Përmendim shkollat në Boston, që më 1911, shkollat e New York-ut, Chikagos, Ohios, Detroitit, por në Astoria, një zonë e dominuar nga komuniteti grek, nuk ka pasë shkollë shqipe.
Një grup shqiptarësh që jetojnë në Astoria, Nju Jork, me në krye Kristaq Papën, ndihmuar nga Kristaq Foto, që lëshoi mjedisin për klasën e parë pranë Kafesë”Kuq e Zi” , dhe një grup aktivistësh shqiptar, që dhanë mbështetjen e duhur, zgjodhën Festën e Mësuesit për ta celë shkollën shqipe.
Së bashku me Adem Belliun, pronarin e TV Kultura Shqiptare, dhe Veiz Belliun, shkuam nga Bronxi në Astoria, që në mëngjes për t’u bërë pjesë e gëzimit të fëmijëve, mësuesëve, prindërve , por dhe ish mësuesëve, që festojnë së bashku këtë festë, atë të Mësuesit dhe hapjen e shkollës shqipe.
Dhoma e vënë në dispozicion për klasën e parë të shkollës shqipe është zbukuruar me flamujë shqiptarë dhe amerikan; në një kënd janë portretet fotografike të Nene Terezes, smail Qemalit, Isa Boletinit, Nolit, Konicës, portrete të artistëve, sic është ai Vace e Zelës etj. Një bibliotekë modestë me libra shqip është në dispozicion të shqiptarëve.
Në këtë festë organizatorët kanë ftuar edhe ish mësues të shkollës shqipe, që tashmë jetojnë në këtë zonë.
Festën e ka hapur inisiatori kësaj lëvizjeje arsimore, Kristaq Papa. 7 Marsi, tha ai,është një festë Kombëtare. Kjo ditë, ka hyrë në Historinë tonë Kombëtare, për shkak të Mësonjëtores së parë në Gjuhën Shqipe të Korçës, që është shkolla e parë në gjuhën shqipe. Ashtu si patrioti Diamanti Terpo, ofroi shtëpinë e tij në Korcë për shkollën shqipe me 7 Mars 1887, sot me 7 Mars 2015, familja e Kristaq Fotos, po na dhuron këtë mjedis për të hapur shkollën shqipe, me qëllim që fëmijët e lindur në Amerikë, të mësojnë gjuhën e bukur të prindërve të tyre, gjuhës së bukur shqipe.
Larg pompoziteteve, ceremonia është e thjeshtë, por është e ngarkuar me emocione. Kristaq Papa ka marrë pranë për ta drejtuar së bashku festën Keti Foto, e bija e Entela e Kristaq Fotos, mbesa e gjyshërve Milika dhe Illo, e cila e ka mësuar gjuhën shqipe falë kontributit familjar, ku flitet ship. Mësuesit që janë në sallë emocionohen kur fëmijët e vegjël, që do të jenë nxënës të kësaj shkolle, u dhurojnë nga një trëndafil. Mësuesit Milika Foto, Leonidha Xuhani, Bujar Bejkollari, Natasha Muzaka, Kujtime Bejkollari, Vita Bano, apo dhe ish mësuesit Kristaq Papa, Veiz Belliu, Adem Belliu si dhe autori i këtyre radhëve ndjehen të respektuar tek marrin lulet dhe përqafimet e fëmijëve. Milika Foto, thotë para kamerave, se pas shumë vitesh në emigracion, për të parën herë po provon emocione sikur të ishet para nxënësve të saj. Bujar Bejkollari, mësues nga Përmeti ndjehet i gëzuar në këtë mjedis festiv dhe i sjell ndërmend vitet e mësuesisë. Ai falenderoj Kristaq Papën për nismën dhe Familjen Foto për dhurimine mjedisit për shkollën shqipe. Mirë do të ishte, propozon ai, që gjithë ky grup veprimatrësh të cështjes Kombëtare, të krijonin një nëndegë të Vatrës, e cila ka dhënë kontributin e vet modest me mbështetjen që i ka dhënë kësaj nisme, qoftë me librat shkollore, por edhe me bibliotekën modeste të dhuruar kësaj qendre shqiptare.
Mark Qehaja nga Tropoja, ka sjellë dy fëmijët e vet, Lizën dhe Denisin. Ai flet i emocionuar në ceremoninë e celjes së shkollës, dhe ofron të gjithë ndihmën e tij që kjo shkollë të ketë të ardhme. Besian Krasniqi, një ndër mbështetësit e kësaj nisme, nuk u ofrohet kamerave, por ndjehet mirë për gjithcka ndodh në këtë mjedis komëbtar. Kristaq Foto, pronar i kafenesë “Kuq e zi”, tregohet modest në dhurimin e këtij mjedisi për shkollën shqipe, por ai uron që kjo klasë- shkollë , nesër të ketë një mjedis më komod dhe të kthehet në një akademi shqipatrësh në një zonë që kurrë nuk ka patur, jo shkollë shqipe, por asnjë institucion fetar a kulturor, ndërkohë që komunitetet e tjerë, vecanërisht komuniteti grek, kanë me dhjetëra shkolla e kisha, ku ruhet gjuha dhe traditat kombëtare.
Fëmijët ndjehen të gëzuar, edhe pse disa nga ata, që nuk kuptojnë shqip, duken paksa të hutuar në ditën e parë, por gjithësesi i gëzohen festës. Nxënësja Liza Qehaja flet mirë shqip dhe mbanë veshur bluzë e shall me simbole kombëtare. Denisi, i vëllai, edhe pse është i pasigurtë në shqipen e tij, gëzohet hapjes së shkollës shqipe; Reon Krasniqi, është i gëzuar, edhe për faktin se babai i tij, Besian Krasniqi, ishte një ndër mbështetsit aktiv të hapjes së shkollës. Ernei Tollja, Naile Tollja, Christian Bombaj, Eleni Sikollo, Odeta dhe Kamela Papaj, Donald Rapaj, Donil Beqo, Eda, Elsa dhe Joana Kulla sot nisin së bashku rrugën e bukur të mësimit të gjuhës shqipe dhe do ta ruajnë në kujtesë si një ndër ditët më të gëzuara. Inxhinier Ilmi Mance, ka ardhur nga Bronxi, po ashtu Jorgji Muzaka, eshte bere pjesë e festës, studiuesi Illo Foto, ndjehet i gëzuar që i biri, Krstaqi, ka dhuruar këtë mjedis për shkollë, Entela, është një ndër organizatoret e festës. Familja pronare e kësaj kafeneje ka dhuruar ëmbëlsira për fëmijët.
Televizioni Kultura Shqiptare e ka filmuar ceremonine festive.
Le t’u urojmë mësuesve dhe nxënësve të shkollës së parë shqipe në Astoria:Gëzuar Ditën e parë të Shkollës Shqipe!
Mësuesëve kudo që janë Gëzuar Festën e Mësuesit!
Shkollave shqipe në të gjithë Amerikën:Gëzuar Festën!
(Korersp. i DIELLIT)