Nga Abdurahim Ashiku-Athinë/
“Unë e dua Platonin, por më shumë dua të vërtetën”. Kjo urtësi ka udhëtuar mijëra vjet pa u ndryshuar, pa shtuar apo pakësuar gjë.
Unë e dua Presidentin, Kryeministrin, edhe pse tash nëntëmbëdhjetë vjet nuk kam votuar. Ata, dua apo s’dua unë, janë drejtuesit e vendit tim, Shqipërisë që e dua mbi gjithçka. Por më shumë se ata unë dua të vërtetën.
Presidenti i vendit tim doli në fillimjavë me zë dhe figurë dhe kërkoi që në 25 vjetorin e rrëzimit të shtatores së Enver Hoxhës të bëheshin një sërë veprimtarish në dënim të diktaturës.
Jam me të. Le të hapen dosjet për të gjithë dhe le të bëhet një gjykim popullor për “pastrim shpirtrash” dhe një gjykim penal për të gjithë ata që kanë bërë krime.
Flitet për dosjet e Sigurimit të Shtetit por nuk flitet për DOSJET E GJYQEVE TË SHTETIT.
Këta të fundit, në hetime dhe në gjykime, janë cekur dhe bërë publikë në shkrime gazetash e në emisione televizive vetëm (mbase gaboj) për anëtarë të byrosë politike dhe ushtarakë të lartë që ranë ndesh me diktatorin dhe u pushkatuan, u burgosën apo internuan. Dhe këta (mbase përsëri gaboj) janë nxitur më tepër nga pasardhës të tyre që diktatura ua preu rrugën e jetës luksoze që bënin në prehrin e prindërve të tyre e që, majtas apo djathtas, morën ofiqe zyrtare deri në deputetë e ministra.
Presidenti i Republikës, vazhdon të flasë për mos dekretimin e Visar Zhitit si ambasador i Republikës së Shqipërisë në Vatikan duke mos dhënë asnjë arsye të pranueshme. Ai vazhdon të ngulë këmbë si “mushka në pasarelë” me sloganin “Nuk më kanë pyetur!!!” duke hedhur një mjegull të dendur për të kaluarën e personit.
Në nomenklaturën e lartë shtetërore e veçanërisht në atë gjyqësore, ka një numër jo të vogël gjyqtarësh dhe prokurorësh që kanë vënë firmat dhe kanë dënuar njerëz nga me shumë vite burgim deri në vdekje e varje publike.
Për ta, për gjyqet e bëra, për dënimet e dhëna, për etikën e qëndrimit të tyre në gjyqësor dhe prokurori, nuk kemi dëgjuar, parë e lexuar për hapjen e dosjeve të gjykimeve të tyre.
Presidenti ynë në fillimjavë tha se… “Do t’i sugjeroja Parlamentit shqiptar që me ligj të veçantë të kishim një datë, një ditë, e cila të ishte dita e përkujtimit të krimeve të komunizmit në Shqipëri. Kjo datë mund të ishte në diskutim, padyshim, në Parlament, por dhe me grupe të tjera të interesit. Mund të ishte fare mirë dita e ekzekutimit të 22 intelektualëve më 27 shkurt 1951, pas të ashtuquajturës ‘bombë në Ambasadën sovjetike’, ku 22 intelektualë pa proces hetimor, pa proces gjyqësor, me një vendim partie u seleksionuan dhe u ekzekutuan me një plumb pas koke dhe u varrosën në një gropë të përbashkët. Por, mund të jenë dhe data të tjera në kalvarin e gjatë të krimeve të komunizmit: mund të jetë dita e varjes së poetit Havzi Nela, por kjo do të jetë një çështje, e cila duhet të diskutohet nga Parlamenti dhe nga grupet e interesit, të ish-të përndjekurve politikë, të shoqatave të ndryshme të Shoqërisë Civile.
Në se për ekzekutimin e “22 intelektualëve më 27 shkurt 1951, pas të ashtuquajturës ‘bombë në Ambasadën sovjetike’, ku 22 intelektualë pa proces hetimor, pa proces gjyqësor, me një vendim partie u seleksionuan dhe u ekzekutuan me një plumb pas koke dhe u varrosën në një gropë të përbashkët” biem dakord me Presidentin, për Havzi Nelën, ka një proces gjyqësor, ka gjykatës që janë gjallë (madje në sistemin gjyqësor apo politik më të lartë), ka edhe dëshmitarë në procesin e gjykimit dhe dënimit me varje publike.
Që personi në fjalë (apo kushdo tjetër) të kishte emër të përveçëm në “një datë, një ditë, e cila të ishte dita e përkujtimit të krimeve të komunizmit në Shqipëri” duhet të hapet dosja e gjykimit të tij, të thirren dëshmitarët e gjyqit për të përgënjeshtruar publikisht ato që kanë thënë dhe të shpallet i pafajshëm ligjërisht. Nuk e di në se këtë gjë do ta bëjë polici që mori plumb në kokë e siç deklaronte disa vite më parë nga Fajzat e Kukësit në mjetet e komunikimit masiv: “Buka e dhënë ma shpëtoi jetën”…
Nuk është vetëm rasti i “një date, një dite… por rastet “ditë për ditë” të lidhjes së dëshmitarëve të rremë me “karrige në pushtet”, rastet e lidhjes së gjykatësve dhe prokurorëve keqpërdorësh të ligjit me “karrige në gjyqësor” që ka kohë që i bëjnë karshillëk shoqërisë.
Hapja e dosjeve të gjyqeve të diktaturës (besoj më të paprekura se dosjet e sigurimit) është hap i madh i pastrimit të shtetit dhe të shoqërisë, i frymëmarrjes me oksigjen të plotë i demokracisë në Shqipëri.
Le ta bëjmë pa hezitim edhe këtë.
Abdurahim Ashiku
Athinë, 25 shkurt 2015
Akademikë dhe intelektualë, mos flini…!
Nga Faik KRASNIQI/
Shumë intelektualë në gjithë botën janë vlerësuar vite më vonë pas vdekjes së tyre, pasi në atë kohë që jetonin, nuk i donte njeri vetëm për faktin se udhëheqësi i vendit i ka shpallur “armik të popullit” apo nuk ka pëlqyer çfarë shkruante. Shumë prej tyre u duheshe të shkruanin në gjuhë ”sekrete” (si them unë), duke shkruajtur fabula apo historira me kafshë apo diçka tjetër që simbolizonte atë që donin të thonin.
Pra, çfarë quanin të këqinj më parë, i quajnë intelektualë sot, e kush e di se cilët prej njerëzve që quajmë budallenj sot, do quhen intelektualë vite më vonë nga fëmijët tanë.
……
Ne shqiptarët kemi një nevojë shumë të ngutshme për një doracak nocionor e kuptimor, në të cilin në formë më të zgjeruar do të sqaroheshin kuptimet që bartin në vete fjalët: intelektual, intelektual i pavarur, profesionistë etj. dhe secilit nocion do t’i bashkëngjitej edhe ndonjë emër nga personalitete përkatëse ndërkombëtare dhe personalitete shqiptarësh. Intelektualët janë krenaria e një kombi, shpresa e tij për një të ardhme sa më të ndritur. Fatkeqësisht shumë nga këta u detyruan të largohen nga atdheu dhe të vënë dijet, inteligjencën,.zotësinë e tyre në shërbim të vendeve ku jetojnë.
……
Në Kosovë ka vdekur intelektualizmi. Kosova nuk ka më intelektualë të mirëfilltë! Në Kosovë ka vetëm intelektualë mercenarë që punojnë për interesa të partive dhe grupeve të caktuara! Psh: Akademia e Shkencave të Kosovës, kurrë nuk del me një qëndrim zyrtar për çështjet madhore të Kosovës, për ta orientuar për së mbari shtetin, e sidomos tash që jemi në një gjendje shumë të rëndë. Shtrohet pyetja: çfarë na duhen atëherë këta të ashtuquajtur akademikë, kur nuk bëjnë asgjë për interesin e Kosovës, se tek e fundit për atë punë paguhen, apo rrinë aty që të marrin nga 2000-3000 euro rroga në muaj e beneficione të tjera! Akademikë dhe intelektualë, mos fleni, por zgjohuni nga gjumi i arushave dhe punoni për të mirën e vendit!
Anëtar…
Nga Ilir Levonja/
Shumë forca politike janë këto ditë në tensionin e zgjedhjeve të emrave për kandidatët në pushtetin lokal. Kryetarin e Bashkisë. Shoh vlime dhe fryerje erërash. Shoh gjithfarësoj komentesh e mendësish. Shoh ide vlerash dhe antivlerash. Shoh ide meritash dhe frymën e pritjes. Atë të shpërblimit. Idenë e lutjes. Dëshirën e glorifikuar të atij që e pret ta thërrasin. T’i thonë, froni yt baba. Shoh se si po fyen në masë, duart e thjeshta, të anëtarit të thjesht, të votuesit të thjesht. Të numrit që plotëson kuadratin e rregjistrave të anëtarëve të partisë. Shoh se ngrihen barriera klanesh, që përmendin dekoratat. Meritat. Dhe presin nga tarraca e hardhive, me projektin gati, për pronën e tyre. Jo shoqërinë e hapur. Për njerëzit. Çfarë nuk po shoh?!
Le të sqarojmë disa mendje. Duke filluar për së pari nga kryetarët. E deri tek anëtari më i thjesht. Ai që tashmë e quajnë militant. Dhe jo anëtar. Pra rikujtim.
Çdo anëtar i një force politike, ka të drejtën njerëzore të ëndërroj. Të zgjidhet dhe të zgjedhi. Deri sa ia kërkoni votën, ka të drejtën e balancës ta kërkojë edhe ai votën tënde nga ty?
Çdo anëtar i një force politike, është anëtar. Jo vlerë apo antivlerë. Ata që mendojnë se janë vlerat e kësaj force, duke i cilësuar plehra anëtarët. Janë ata, më pavlerat. Janë ato milingonat që futen si të tilla dhe ikin si voza me rrota. Nga partia.
Çdo anëtar i një force politike, qoftë ky, qytetar, fshatar, është anëtar. Ata që mendojnë se kanë të drejtën e zgjedhjes vetëm qytetarët, janë ata fshatarët. Janë këta njerëzit që kanë, edhe kthyer në formën përkeqësuese kuptimin e emrit fshatar.
Çdo anëtar i force politike, është anëtar. Qoftë femër apo mashkull, i ri apo e re. E ardhmja e partisë. Ka të drejtë të zgjidhet. Jo të përbuzet. Kush rri në shtëpi, në tarracën e verandës në një pallat të ri. Diku në një qytet tjetër. Dhe pret që ta thërrasin si vlerë, si historia e partisë. Eshtë pa vlera, është antihistoria.
Çdo anëtar i një force politike, është anëtar. Qoftë ky i zi, i kuq, i bardhë. Ka të drejtë të zgjidhet. Ata që i përdhosin e i quajnë plehra. Ka domethënien që këta, me një fjalë përdhosësit, janë bërë tashmë të tilla. Dhe normale që plehrat nxirren nga shtëpia.
Çdo anëtar i një force politike është anëtar i përjeshtëm. Jo pushtetar i përjetshëm.
Çdo parti, është parti. Si e tillë është e anëtarëve. Nuk ka fshatarë, qytetarë, fise, apo koloni fisesh, meritash, vlerash.
Diku në një vilë fshati, faqeve të kodrave, në verandë. Duke parë perëndimin e diellit në det. Një burrë i gufosur nga shëndeti, edhe pse ka vite që nuk e shikon zyrën e partisë. Pret të shkojnë e ta thërrasin. T’i marrin dorën. Pasi mendon se është historia, vlera etj.
Ndërkohë një e re, plot diell. Një i ri plot energji. Një tjetër njeri cilidoqoftë. Me teserën anëtar. Eshtë i priviar nga e drejta për tu zgjedhur. Pasi është i dënuar vetëm të votojë.
MOTIVET E ISIS
Cilat janë motivet e udhëheqjes së Shtetit Islamik? I cili vazhdon të kryejë masakra në Lindjen e Mesme dhe Afrikën Veriore dhe duket se ka ambicje globale. Disa analistë në rajon thonë se interpretimi që ISIS i bën Kuranit, i kombinuar me bindjen se po afron fundi i botës, janë faktorët që i japin formë strategjisë dhe sjelljes barbare të këtij grupi. Shteti Islamik vazhdon të trondisë botën. Aktet e këtij grupi si ekzekutimi i të krishterëve egjiptianë, djegia e pilotit jordanez, apo skllavërimi i grave jazidi, janë shembuj të një sjelljeje jashtë çdo kufiri të tolerancës njerëzore. Ata vazhdojnë të përhapin video ku mburren me dhunën që kryejnë. Analistët thonë se ekstremistët bazohen tek një interpretim i “Kuranit” si dhe tek profeci të shekullit të 7-të. Peter Bergen, është analist për çështje të sigurisë për rrjetin CNN dhe nënpresident i Fondacionit Amerika e Re. Ai thotë se udhëheqësit e ISIS besojnë në një interpretim të “Kuranit” që bazohet tek lufta. “Po të nisesh nga logjika, nuk ke interes të futesh në luftë me Amerikën dhe 60 vende të tjera, të tërë botën arabe me Jordani, Egjipt, etj. Por ata nuk mendojnë me logjikë, por nisen nga bindja se po afron fundi i botës”. Zoti Bergen thotë se udhëheqësit e ISIS besojnë se bota do të marrë fund së shpejti dhe se beteja përfundimtare do të zhvillohet në qytetin Dabiq në Sirinë veriore. Kjo profeci shoqërohet me interpretime të zbukuruara nga rekrutët e ISIS, të cilët besojnë se ata që konsiderohen si luftëtarë të krishtërimit, apo të pafetë do të munden nga luftëtarët e Islamit. Shumë analistë thonë se ky grup ekstremist është i interesuar që Perëndimi të pushtojë Sirinë, pasi kjo do të konfirmonte parashikimet e tyre. Profesor John Horgan është drejtor i Qendrës për Studimet mbi Terrorizmin dhe Sigurinë në Universitetin e Masaçusetsit në Lowell. “Shteti Islamik do që ne të besojmë se kjo është luftë për besimin, se kjo është një përplasje civilizimesh që do të sjellë një betejë të drejtpërdrejtë mes palëve kundërshtare”. Disa ekspertë në rajon thonë se udhëheqja e ISIS është e bindur se përfaqëson vijën e frontit në një luftë fetare, madje kozmike mes së mirës dhe së keqes. Analistë si Peter Bergen thonë se është e nevojshme që ISIS të dënohet nga një numër klerikësh myslimanë si dhe figura të tjera. “Ata besojnë vërtetë në pikëpamjen salafiste, ekstremiste të botës dhe kundërvënia e vetme ndaj kësaj pikëpamjeje është një përgjigje ideologjike. Të vetmit individë që janë të aftë ta bëjnë këtë si duhet janë udhëheqësit dhe dijetarët myslimanë, të cilët mund të argumentojnë se si kjo sjellje është një shtrembërim i shëmtuar i fesë islame” Analistë të tjerë thonë se shumë luftëtarë të huaj janë bashkuar me ekstremistët pasi ndjehen të papërmbushur në shoqëritë e tyre dhe përpiqen të gjejnë një mision për jetën duke u përfshirë në luftra jashtë vendit. Disa prej tyre janë xhihadistë të betuar, por ndryshe nga udhëheqja ata nuk nxiten nga besimi, thotë profesor John Horgan: “Ngazëllimi i aventurës, kënaqësia që të sjell shoqëria me njerëz që kanë të njëjtin botëkuptim, të gjitha këto janë faktorë të fuqishëm nxitës. Pikërisht këto elementë ISIS ka arritur t’i përcjellë me shumë sukses përmes medias sociale”. Analistët rajonalë thonë se mënyra për të mundur ISIS është të eliminohet udhëheqja dhe të rimerret territori që është zaptuar nga ky grup. Zyrtarët amerikanë thonë se 30% e territorit që kontrollonte ky grup në Irak tani është përsëri në duart e autoriteteve irakiane. Sipas analistëve, me zvogëlimin e terrenit që kontrollon ISIS do të bjerë edhe fuqia e mesazhit të tyre për afrimin e fundit të botës.
Marrë nga VOA, 27 shkurt 2015.
“Mos harroni Ruandan – Armë për Ukrainën”
Gjenerali amerikan i pensionuar,: “Putini, mund të hakmerret diku tjetër, me një luftë më të gjerë, ose të ndërpresë bashkëpunimin në bisedimet e armëve bërthamore të Iranit.” -“Është koha për të marrë ato mësime dhe tani(SHBA) të veprojnë në Ukrainë”/
Nga Beqir SINA New York/
WASHINGTON D.C : Gjenerali në pension Wesley K. Clark, ish-Komandant Suprem i NATO-s,, për të udhëhequr forcat ushtarake të aleancës në luftën e Kosovës, i cili, 16 vjet më parë, udhëhoqi bombardimet më të suksesshme në historinë e NATO-s – bombardimet ajrore 78 ditore kundër ish Jugosllavisë, ka shkruar dje një editorial në gazetën ” Washington Post”, gazetën më të madhe të kryeqytetit të SHBA,- me titull “Mos harroni Ruandan – Armë për Ukrainën”, ku ai jep “rekomandime”, duke marrë si shembull ndërhyrjen ushtarake të Natos në kryesimin e SHBA – në ndaljen e luftës në Ish Jugosllavi – Bosnje dhe Kosovë.
Ai e fillon shkrimin e tij duke kujtuar ngjarjet e post-Luftës së Ftohtë, SHBA, të cilat kan mësuar në rrugën e vështirë, se kur ne mund të bëjmë një ndryshim, që na duhet, thotë Clark. Në Ruandë, kujton ai ne nuk, ndërhym në kohë dhe 800.000 njerëz vdiqën. Në Bosnjë, qëndruam, dhe më shumë se duhej dhe 100,000 njerëz ishin të vdekur dhe 2 milion ishin zhvendosur, nga shtëpitë e tyre, para se ne të kishim vepruar.
Andaj shkruan Gjenerali amerikan i pensionuar,: “Është koha për të marrë ato mësime dhe tani(SHBA) të veprojmë në Ukrainë”.
Në Ballkan në fillim në vitin 1991, ne i lamë europianët me diplomacinë e tyre, për të ndalur agresionin serb të maskuar si konflikt etnik. Diplomacia, kishte dështuar. Ne kishim përkrahur europianët, kur ata pyetën për paqeruajtësit e Kombeve të Bashkuara, nga Britania, Franca, Suedia dhe madje edhe Bangladeshi. Që gjithashtu dështuan. Vetëm kur SHBA morën epërsinë dhe aplikuan pushtetin ushtarak për të përforcuar diplomacinë, e kemi ndalur konfliktin. Dhe, ne kemi pasur sukses në të, duke i dhënë fund konfliketeve me shpenzime minimale dhe pa humbur as edhe një ushtar të vetëm.
Në këtë shkrim Gjenerali Clark, ndër të tjera, sugjeron se SHBA, duhet të marrë rolin udhëheqës tani, siç bëmë në Ballkan. Marrëveshja Minsk II simabs tij është një pikënisje, por, thotë ai Rusia ka nevojë të njohë kufijtë e të gjithë teritorit të Ukrainës, duke përfshirë Krimen.
Gjenerali amerikan i pensionuar, i cili, 16 vjet më parë, udhëhoqi bombardimet më të suksesshme në historinë e NATO-s – bombardimet ajrore 78 ditore kundër ish Jugosllavisë, Wesley Clark, ka siguruar burime të besueshme të cilat thonë se “Putini, mund të hakmerret diku tjetër, me një luftë më të gjerë, ose të ndërpresë bashkëpunimin në bisedimet e armëve bërthamore të Iranit.” Por, mendon Clark, në qoftë se Putin kërkon një luftë më të gjerë, është shumë më mirë për të “ndalur” atë qysh – tani, sesa kur ai ta “ketë “shkatërruar” Ukrainën dhe është duke hyrë në kufijtë e NATO-s.
Wesley Clark, në këtë shkrim editorial pohon në fund se si një oficer i lartë, i cili ka punuar me Richard Holbrooke në marrëveshjet e paqes të Dejtonit, dhe më vonë si komandant i NATO-s për zbatimin e paqes, “Unë, gjej të gjitha argumentet në lidhje me atë çka po ndodh sot në Ukrainë”, dhe shtonë: “Çka është e re është ngurrimi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për të kuptuar dhe të përmbushë rolin e saj udhëheqës si garantues i paqes dhe sigurisë në Evropë”.
Në konkluzioni i këtij shkrimi marrë nga gazeta Washington Post dhe të përgaditur në këto rreshta në shqip, është dhe përfundimi i shkrimit të tij, ku ai thotë :” Që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, SHBA ka mbetur thellësisht e angazhuar në sigurinë evropiane. Ne e kemi ditur se siguria jonë varej në një Europë të lirë, demokratike dhe paqësore. Gjatë Luftës së Ftohtë, ne kishim 400.000 trupa ushtarake të dislokuara nëEuropë, për të penguar Bashkimin Sovjetik. Në Luftën e Ftohtë, ne kemi vepruar për të sjellë paqen në Bosnjë dhe të ndalur spastrimin etnik në Kosovë. Sot, sfida jonë është agresioni rus në Ukrainë, i cili ka shkelur të drejtën ndërkombëtare, duke kërcënuar stabilitetin në Europë. Ne nuk mund të krijosh prosperitet amerikan, përmirësuar pabarazinë e të ardhurave, “strumbullar” për Azinë, ose merren me terrorizmin ndërkombëtar – pa stabilitet dhe mbështetje nga Europa. Durimi strategjik do të dështojë në qoftë se ne nuk e “frenojmë” agresionin rus në Ukrainë. Është koha për Amerikën për të udhëhequr” shkruan në editorialin me titull :”Mos harroni Ruandan – Armë për Ukrainën” në gazetën Washington Post, Gjenerali në pension Wesley K. Clark, ish-Komandant Suprem i NATO-s,, për të udhëhequr forcat ushtarake të aleancës në luftën e Kosovës.a