Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

I DASHUR AT I SHENJTË, JU LUTEM NJIHENI PAVARËSINË E KOSOVËS…

by

…. DHE PRANONI VISAR ZHITIN AMBASADOR NË VATIKAN/
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
I dashur Papa Françesk,/
Po ju drejtohem me një lutje të dyfishtë sepse kam besim tek Ju Ati i Shenjtë. Besimin që na e ka shuar politika, na e keni ringjallur Ju. Ju keni sjellë në botë një erë të re shprese. Pavarësisht se cilit besim i përkisni, pavarësisht se cilit besim i përkasim, se cilës race i takojmë, të çfarëdo etnie apo religjioni qofshim, Ju na keni ringjallur shpresën për drejtësi, pasi njeriu dhe njerëzimi nuk mund të ekzistojnë pa të drejtat e tyre legjitime, ndërsa ne të gjithë jemi bijtë e Zotit.
1.Për ne Shqiptarët Ju At i Shenjtë jeni vijues i rrugës së Paqes që hapi e përshkoi Papa Gjon Pali II, i cili mori pjesë aktive në ndryshimin e historisë në favor të lirisë e njeriut, siç ishte përmbysja e sistemit komunist që mbështetej në terrorin e diktaturës dhe shkeljen e të drejtave njerëzore, duke shkaktuar miliona e miliona viktima, njëjtaz si nazizmi. Papa Vojtila ishte shumë i afërt me Nënë Terezën, Nënën shqiptare të gjithë të përvuajturve të botës, e bekuar nga Kisha Katolike në pritje të Shejtërimit të saj.
Ju jeni vijues i Papa Vojtilës, i cili pavarësisht se shqiptarët e Kosovës ishin me shumicë myslimane, Papa Gjon Pali II u lut për shqiptarët dhe kërkoi ndaljen e kasaphanës së fundit të ish-Jugosllavisë.
Ju Ati i Shenjtë në qershor, ju qoftë udha e mbarë, do të vizitoni një tjetër vend mysliman, Bosnjen që ka përjetuar një tragjedi të paparë prej indiferencës njerëzore.
Shën Françesko i Assisit thotë: „Filloni dhe bëni çfarë është e nevojshme, pastaj çfarë është e mundshme dhe papritmas ju do të bëni të pamundurën.” Pra Zoti i ka dhënë mundësi njeriut të bëjë të pamundurën për të ndalur vuajtjen dhe njeriu nuk po e bën këtë detyrë të vetën. E Ju Ati i Shenjtë po i tregoni rrugën njeriut, që e ka humbur, sepse synon të pasurohet, pa iu bërë vonë se në çdo sekondë një fëmijë vdes, ngaqë nëna që e sjell në jetë nuk ka me se ta ushqejë, ndërsa tonelata e tonelata me ushqime që mund të ngopnin me miliona e miliona barqe të uritur përfundojnë në plehra!
Në konfliktin e 1998-1999, Perëndimi arriti të ndalte spastrimin etnik dhe vrasjet masive e kështu banorët e Kosovës patën mundësi të rikthehen në vatrat e tyre, me shpresë për të mjekuar plagët e trupit e shpirtit dhe për të rifilluar jetën.
Megjithatë, pas çlirimit, Kosova e njohur nga 109 shtete të mbarë botës dhe nga pothuaj të gjitha anëtaret e BE, nuk është njohur ende si shtet i pavarur nga Vatikani. Kosova dëshiron të ketë marrëdhënie diplomatike me Vatikanin. Sepse shqiptarët kanë patur historikisht marrëdhënie të shkëlqyera me Vatikanin. Mjaftojmë të kujtojmë Skënderbeun, Atletin e Krishtit dhe mbrojtësin e Krishtërimit.
Një lidhje të pazgjidhëshme mes Vatikanit dhe Shqiptarëve ka krijuar – mjafton këtu të përmendim – Perandori Konstandini i Madh i njohur si Shën Konstandini (Flavius Valerius Aurelius Constantinus Augustus 272 AD – 22 May 337 AD), me origjinë ilire, i cili e ka njohur i pari krishtërimin si fe zyrtare të Perandorisë Romake.
Pastaj, Shqipëria e Kosova janë shtete europiane dhe me Vatikanin janë larg vetëm 1 orë me avion.
Mosnjohja e Kosovës po shkakton një dramë të re për këtë shtet të ri, që për nga mosha është më i riu në Europë, që do të thotë se ajo është e populluar më së shumti nga rinia, ky është bekim i Zotit, por që nuk ka me se t’i ushqejë ëndërrat dhe shpresat, sepse aty papunësia shkon në 70% e për rrjedhojë të kësaj gjendjeje dramatike, nga Kosova ka filluar një valë e re eksodi, kësaj here jo nga Milosheviçi, por nga diktatura e frikës prej varfërisë.

Sot Kosova është një Geto në zemër të Europës dhe njohja e pavarësisë nga Vatikani, do të ishte shumë e rëndësishme për fatin e popullit të Kosovës. Andaj Ju lutem At i Shejtë që ta kryeni këtë akt shtetëror, njerëzor e Hyjnor.

Po të ishte gjallë Papa Vojtila, ai do ta kishte njohur pavarësinë e shtetit të Kosovës. Dhe Ju jeni vijues i udhës së Tij të ndritur nga Zoti.
Kjo njohje do të ishte në të mirë të Paqes dhe të drejtave njerëzore.
2.I dashur At i Shejtë,
Ashtu si Ju e dini, Shqipëria është vendi që gjatë Luftës të Ftohtë ka përjetuar një diktaturë mizore dhe shqiptarët janë martirë të persekutuar edhe për arsye të ideve të tyre, edhe për arsye të besimit të tyre.
Gati 22 vjet më parë, në homazh të vuajtjeve të shqiptarëve dhe tolerancës fetare, më 25 prill 1993 Shqipërinë e vizitoi Papa Gjon Pali II, ashtu si do ta na nderonit edhe Ju At i Shenjtë me vizitën Tuaj më 21 shtatorin e vitit 2014.
Të dyja vizitat janë historike, jo si një akt formal, por si një lidhje midis shtetit tuaj, Vatikanit dhe shtetit tonë, Shqipërisë.

Nga ana tjetër, midis Shqipërisë dhe Vatikanit po mbushen 25 vjet nga dita e rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike, ndërsa riorganizimi i Kishës Katolike në Shqipëri rifilloi më 25 prill 1993, kur Papa Gjon Pali II, gjatë vizitës së Tij në Shqipëri i dhuroi Kishës Katolike të martirizuar nga diktatura hierarkinë e re të pasdiktaturës që niste me katër ipeshkvij të rinj shqiptarë, ish-të burgosur në burgjet e diktaturës. Ata ishin Imzot Frano Illia, Imzot Robert Ashta, Imzot Zef Simoni që sot nuk jetojnë më, dhe Imzot Rrok Mirdita, Arqipeshkvi i Shqipërisë, ndërsa më 26 nëntor 1994 Shenjtëria e Tij Papa Gjon Pali II emëroi Kardinalin e parë shqiptar Mikel Koliqin, po ashtu i mbijetuar i burgjeve dhe torturave komuniste. Edhe Kardinal Koliqi ka kaluar në Amshim.
Më 2006 Papa Benedicti XVI, pas vdekjes të Ipeshkvijëve shqiptarë, duke vijuar me riorganizimin e hierarkisë të Kishës Katolike në Shqipëri emëroi katër ipeshkvij të rinj. Ata ishin: Imzot Dodë Gjergjin, Imzot Ottavio Vitale, Imzot Cristoforo Palmieri dhe Imzot George Anthony Frendo. Nga dhjetë Ipeshkvij që ka sot Shqipëria, vetëm katër janë shqiptarë, tre prej të cilëve janë emëruar nga Papa Vojtila. Emërimet e Ipeshkvijve shqiptarë nga Papa Vojtila, janë bërë në homazh dhe nderim të katolicizmit shqiptar. Por me ikjen në Amshim të tyre, ipeshkvijtë shqiptarë janë zëvendësuar me Ipeshkvij jo shqiptarë.
Unë mendoj se katolicizmi shqiptar gjithmonë është dalluar për nga vlerat dhe përkushtimi ndaj Zotit, Atit të Shenjtë dhe popullit, prandaj e meriton hierarkinë e lartë.
3.I dashur Papa Françesk,
Nëse Imzot Frano Illia, Imzot Robert Ashta, Imzot Zef Simoni dhe Kardinal Mikel Koliqi sot do të ishin gjallë, ata njerëz të përndritur do t’i tregonin Shenjtërisë Tuaj se kishin qenë në burgjet e diktaturës bashkë me poetin, shkrimtarin dhe diplomatin Visar Zhiti, kandidatura e të cilit si Ambasador në Vatikan, sipas shtypit shqiptar, që citon Imzot George Frendon të ketë thënë se Vatikani „do një Ambasador katolik jo mysliman“, nuk ka qenë e mirëpritur.
Ky lajm ka shkaktuar trishtim në opinionin shqiptar, për faktin se marrëdhëniet mes dy shteteve tona nuk janë fetare, pasi, siç dihet, Shqipëria është një shtet laik, që respekton shtetin e Vatikanit, katolicizmin dhe çdo besim fetar prandaj Ju At i Shenjtë gjatë vizitë Tuaj në Shqipëri na thatë me të drejtë se “Populli fisnik shqiptar meriton respekt dhe admirimin sepse është shembull i tolerancës fetare”.
Dhe kjo është e vërteta si drita e diellit. Ne e kemi tolerancën në gjak, por shtetin e kemi sekular, pavarësisht se kryeministri i Shqipërisë Edi Rama është katolik dhe katolikët përbëjnë 10% të popullsisë. Katolikë i kemi patur dy Kryetarë të Kuvendit të Shqipërisë, njëri martir i lirisë dhe Mandela i Europës, z. Pjetër Arbnori dhe tjetra zonja Jozefina Topalli.
Prandaj, ju lutem i Përndrituri At i Shenjtë pranojeni Visar Zhitin, poetin e burgosur nga diktatura, i cili ka përkthyer aq mjeshtërisht poezitë e Papa Vojtilës, që të ketë nderin e të jetë Ambasadori i Shqipërisë në Vatikan, sepse e meriton këtë nder. Ju lutem gjithshtu që ta mbani gjithmonë derën e hapur për çdo shtetas shqiptar, i cilit do besim qoftë, pasi çdo qytetar shqiptar e vlerëson Vatikanin dhe rolin Tuaj.
Sepse përndryshe toleranca fetare si do të kuptohej.
4.I dashur At i Shejtë,
Në marsin e vitit 1993, bashkë me bashkshortin tim dhe dy kolegë, të katër gazetarë myslimanë nga Shqipëria na priti në Vatikan në audiencë dhe na dha bekimin Papa Gjon Pali II. Ky bekim më shoqëron në jetën time si njeri dhe gazetare, më ndriçon rrugën dhe më kujton gjithmonë atë sentencën tjetër të Shën Françeskut që thotë se: „Nëse Zoti mund të veprojë përmes meje, Zoti mund të veprojë përmes çdokujt!“.
Me vete mbaj gjithmonë një Shën Mëri që ma ka dhuruar Nënë Tereza, edhe ajo më ka bekuar dhe më ka treguar rrugën për të shkuar tek e vërteta.
Të qënit myslimane, paçka se nuk jam praktikante, s’më pengon kurrë t’i lutem Zotit në Kishën Katolike që e kam pranë banesës time, s’më krijon asnjë pengesë që t’Ju besoj Ju me gjithë shpirt se do të vijoni rrugën e Papa Gjon Palit II, në të mirën e përbashkët të gjithë Njerëzimit, sepse ne na bashkon të gjithëve i njëjti Qiell dhe njëjti Zot.
Po kështu, të qënit myslimane ma forcon dëshirën që një ditë të bekuar t’Ju takoj i dashur Ati i Shejtë, si i dërguar i Zotit në kohën e duhur dhe në momentin e duhur, për të ndihmuar Njerëzimin që ndodhet në ditë të vështira.

Kadare në Jerusalem: Nuk është mëkat të bësh letërsi edhe në kohë të mbrapshta

by

Ismail Kadare ka marrë sot çmimin më prestigjioz për letërsi në Izrael “Jeruzalem Prize”. Çmimi, shkrimtarit më të njohur shqiptar i është dorëzuar në kuadër të Panairit Ndërkombëtar të Librit që po mbahet atje.
Më poshtë po e sjellim të plotë fjalimin e Kadaresë.
Është bërë pothuajse zakon që shkrimtari ose artisti, kur merr një çmim prestigjioz, në fillim të fjalës së rastit, në qoftë se të tillë do të ketë, të thotë diçka për çastin e parë kur e mori vesh lajmin.
Mendoj se nuk ka ndonjë arsye të veçantë për këtë. Thjesht është gjithmonë më e lehtë të fillosh në këtë mënyrë një fjalim. Dhe kështu ndodh që fituesi, duke nisur nga befasimi përfundon te modestia, shpesh e panevojshme. Kam përshtypjen se shkrimtari mund të befasohet ngaqë merr një çmim, po aq sa ç’mund të befasohet tjetri që nuk e merr.
Megjithatë, pa kërkuar të tregohem origjinal, po e pohoj sinqerisht se, kur më lajmëruan për çmimin “Jerusalem”, ndjesia e parë pas kënaqësisë, ka qenë ajo e surprizës. Befasimi lidhej me motivin e lirisë, që e kushtëzonte, si temë kryesore, këtë çmim. E dinin vallë zotërinjtë e jurisë që shkrimtari i laureuar, më saktë, vepra e tij, kishte një problem me lirinë?
Më duhet të pranoj se pyetja tingëllonte më shumë se naive. Unë isha shkrimtar, pra një murg i letërsisë, ndaj ishte e natyrshme të kisha një lidhje pozitive, harmonioze me lirinë. Problemi ishte thjesht i natyrës së rrokshme, bazike: po merrja një çmim të madh për lirinë në letërsi, në kohën që gjysma e veprës sime nuk ishte shkruar në liri, por në robëri (non liberté).
Pas rënies së komunizmit, për ne shkrimtarët që kishim jetuar në kohën e tij e tani po kalonim në një kohë tjetër, pyetjet dramatike tingëllonin shpesh naive, dhe e kundërta, naivet, ktheheshin në dramatike.
E tillë do të ishte, për shembull, pyetja se si do të quhej letërsia e kohës së totalitarizmit? Do të quhej ashtu siç ishte bërë zakon: letërsi e realizmit socialist, apo do të gjendej një tjetër emërtim? Dhe kryesorja: si do të vlerësohej ajo? Si diçka që kishte rënë bashkë me diktaturën? Si diçka e panevojshme, njëfarë nënletërsie, që do të kujtohej vetëm si kureshti?
Rrjedhimisht, pyetje të ngjashme do të shtroheshin për ne, shkrimtarët që kishim bërë letërsi në atë kohë të gabuar. Gjatë kohës së regjimit totalitar nuk besoj se ka pasur ndonjë shkrimtar që nuk ka bërë, qoftë dhe një herë të vetme, hamendësimin se si do të shkruante në qoftë se do të jetonte në liri? Hamendjet ishin të larmishme. Nga ata që ishin të sigurt se po të ishin të lirë do të shkruanin perla, gjer te shumica, e cila, duke mos shkuar gjer te perlat, mendonte se, sido që të vinte puna, diçka më të mirë do të bënin.
Ne nuk besonim se komunizmi do të binte në gjalljen tonë.
Dhe ja, mrekullia ndodhi. Komunizmi ra. Dhe ne u gjendëm në kohën tjetër. Një specie e veçantë shkrimtarësh, e huaj, e frikshme, ndoshta e panevojshme.
Tërheqja nga skena ishte mendimi i parë që vjen në kësi rastesh.
Kur një diktaturë bie, të shumtë janë ata që, duke bërë të habiturin, turren të shpjegojnë se si erdhi puna që kjo diktaturë e frikshme u vendos. Dhe kush ishin fajtorët për këtë.
Shkrimtarët shqiptarë u gjendën nën një stuhi qortimesh të llojit: më mirë të kishit heshtur se të shkruanit. Ose, të kishit rënë në burg. Për të mos thënë më të keqen: më mirë të kishit vdekur.
Më kot ngriheshin zërat për të sqaruar se një diktaturë nuk e sjellin dhe as nuk e rrëzojnë romanet dhe vjershat. Se të bësh letërsi nuk është mëkat. Se nuk është mëkat në asnjë vend. Dhe në asnjë kohë, sado e mbrapshtë të jetë ajo.
Bota perëndimore, e cila herë pas here ndiqte zhvillimet në Shqipëri, sidomos pas shkëputjes së saj groteske nga kampi socialist, kishte dhënë qartësisht shenjat se letërsia dhe artet shqiptare, ndonëse të rralla e të pakta, ishin i vetmi prodhim pak a shumë normal dhe pozitiv që jepte ky vend. Megjithatë, vlerësimi i asaj që quhej “botë e lirë” nuk luajti rolin që duhej në Shqipëri. Mendimi se letërsia shqipe e kohës së komunizmit duhej fshirë nga historia, zotëronte. Paralelisht me të zotëronte shpresa se tani, falë lirisë, do të krijohej vetvetiu një letërsi e paparë ndonjëherë. Për çudi, vetë shkrimtarët u përfshinë nga ky iluzion, nga kjo pritje e mrekullisë.
Por mrekullia vononte.
Gjersa një ditë ndodhi zbulimi i madh. Mrekullia po ndodhte në sytë tanë, por ne ishim të paaftë ta kapnim.
Mrekullia ishte vetë fakti që mrekullia e pritur nuk po ndodhte.
Që letërsia vazhdonte t’iu bindej ligjeve të saj. Që ajo ishte shpërfillëse ndaj kohës.
Që robëria nuk kishte fuqi ta prishte. Madje vetë liria, gjëja më sublime në botë, ishte e aftë të përmirësonte gjithçka, me përjashtim të letërsisë.
Shkurt, letërsia ishte e pavarur. Ajo mund të gjykohej vetëm sipas ligjeve të saj. Sipas këtyre ligjeve, përgjegjësinë për fatin e letërsisë e mbajnë shkrimtarët vetë. Ata nuk mund të justifikohen se bënë letërsi të keqe, ngaqë koha ishte e keqe. Ata nuk kanë alibi.
Në këtë pikë diskursi ngjitet vetvetiu në një nivel më të lartë. S’them ndonjë gjë të re po të kujtoj se kjo mospërputhje e ligjeve të shoqërisë njerëzore me ligjet e artit e ka zanafillën e saj qysh në fillimet e antikitetit, më saktë, të teatrit antik grek.
Sipas një përfytyrimi disi të thjeshtuar, viti i njeriut antik ndahej në tri periudha: E para, koha e veprimtarisë jetësore, ndërtuese. E dyta, koha e luftës. E treta, stina teatrale. Thënë shkurt, njerëzit, pasi ndërtonin e pastaj shkatërronin sa mundnin, ndienin nevojën të shkonin në teatër, për të parë atë që luhej në skenë.
Pyetja se çfarë kërkonin të shikonin spektatorët në teatër lidhej me thelbin e artit dhe arsyen e të qenit të tij. Për të gjetur përgjigjen, së pari duhet të kemi parasysh se qytetet antike ishin tepër të vogla, kurse teatrot tepër të mëdhenj. Rrjedhimisht, spektatorët përbënin një pjesë të madhe të popullsisë. Ata ishin njëherësh qytetarë, ushtarë, zyrtarë, zgjedhës, opinion publik. Ata i njihnin pamjet e jetës, ashtu siç njihnin ato të luftës. Por në skenë ata kërkonin diçka tjetër: pjesën e padukshme të botës, atë që ndodhte jo në sheshet e zhurmshme, por në thellësi të shpirtit njerëzor.
S’është e rastit që tragjedia fitoi qysh në krye vendin e zgjedhur, duke u kthyer në kurorë të artit antik. Ishte ajo e para që zbuloi atë që ngjante e pazbulueshme: shqyrtimin, vrasjen e ndërgjegjes.
Qytetërimi niste pikërisht aty.
Shqyrtimi i ndërgjegjes mbetet sot po aq dramatik dhe aktual sikurse në teatrin grek, dy mijë e pesëqind vite më parë. Nga krimet e nazizmit e të komunizmit, ai vjen gjer te hapja e dosjeve të fshehta, ato që janë kthyer në ankth në vendet që ende s’e kanë bërë këtë, duke përfshirë këtu, për fat të keq, edhe vendin tim, Shqipërinë.
S’është e rastit që kur shkojmë në Yad Vashem, këtu në Jerusalem, ne përpiqemi të kapim përmasat e një tmerri që gjuha njerëzore, duke pranuar kufizimet e saj, e ka përcaktuar si “të papërfytyrueshëm”.
Letërsia, siç u tha, ka nisur si një kërkim i madh ndjese për një krim të madh të kohës: shfarosjen e një populli. Si e tillë, qysh në rreshtat e parë të saj, ajo ka kërkuar ndalimin e këtij tmerri.
Për fat të keq, kjo ende s’po ndodh. Thirrjet për shfarosje popujsh, që ju i njihni më frikshëm se kushdo, ende vazhdojnë. Megjithatë ne duhet të shpresojmë. Ndonëse jetojmë në një botë të ashpër, s’mund të themi se, midis mjegullës së saj, nuk kemi vënë re raste mirëkuptimi të madh. I tillë është pakti i popujve që, ndonëse e kanë aq lehtë të grinden për tokat, naftën, apo për një ishull të humbur, nuk grinden kurrë për vlerat shpirtërore, letërsinë dhe artet. Në ndryshim nga gjithçka tjetër, çdo popull i krijon këto vlera për veten e njëherësh për të tjerët. Asnjë shtet, sado i fortë të jetë, nuk ngre ushtrinë a flotën, se po i marrin Shekspirin a Moxartin. Dhe kjo histori ka nisur që nga Roma e Virgjilit, për të ardhur gjer te Rusia e sotme, që kacafytet për ca kufij në Ukrainë, pa u bërë merak se qyshkur ia kanë marrë e vazhdojnë t’ia marrin Tolstoin.
Ky zakon befasues dëshmon se njerëzimi, sa ç’është i aftë për keqkuptime, po aq e ka të mundur mirëkuptimin.
Më lejoni të zgjatem me një shembull nga Gadishulli Ballkanik, të cilit i përkas. Ky rajon i Europës është shquar gjithmonë për grindje dhe acarim. Shqiptarët, ashtu si të tjerët, janë gjendur në qendër të një rivaliteti dhe mosmarrëveshjeje për gjithçka.
Ndërkaq, ka kohë që në Ballkan është shfaqur një rivalitet i ri, që lidhet me hebrenjtë. Më saktë, me mbrojtjen e hebrenjve gjatë luftës.
Prej shumë kohësh shqiptarët ngulin këmbë se është vërtetuar që në mbarim të luftës, ndërsa në gjithë Europën hebrenjtë ishin rralluar krejt, si pasojë e gjenocidit, në Shqipëri përkundrazi, ishin shtuar dukshëm. Arsyeja ishte e thjeshtë: hebrenjtë, që nga dita e parë e luftës gjer në të fundit ishin të mbrojtur në Shqipëri.
Popuj të tjerë në Ballkan dëshmojnë gjithashtu mbrojtjen e hebrenjve prej tyre. Është krejtësisht e huaj për mua ideja që, duke përfituar nga prania në këtë sallë, të bëhem pjesë e këtij të ashtuquajturi rivalitet. Dëshiroj vetëm të them me përgjegjësi të plotë morale, se mëtimi (pretendimi) i kahershëm shqiptar është krejtësisht i drejtë. Por kjo s’do të thotë aspak se kam rezervën më të vogël për mëtimin e të tjerëve.
Jo vetëm kaq. Duke njohur natyrën e vështirë të popujve ballkanas, brezat më të rinj, që hyjnë në jetë në gadishull, ëndërrojnë natyrshëm të sjellin një frymë të re, të ndryshme dhe pajtuese.
Në këtë kah (sens), sa herë që bie fjala për të krahasuar aktet e popujve tanë, mungesat dhe meritat, vetvetiu krijohet një atmosferë e rënduar, ku xhelozia dhe rivaliteti sundojnë mbi gjithçka.
Do të ishte një gjë e rrallë që mbrojtja e hebrenjve, për të cilën u fol më lart, të bëhej shkas për një vizion të ri, afrues e pozitiv.
Bota ka nevojë për këtë vizion. Popujt kanë gjithmonë nevojë të mbrohen. Duke mbrojtur të tjerët, ata mbrojnë veten.
Do të doja që me një urim të tillë ta mbyllja këtë diskurs për lirinë, këtu në Jerusalem.
ISMAIL KADARE

Eksodi i shqiptarëve- Ikje apo dëbim masiv?!

by

Nga Gani QARRI/
Kosova është kthyer në dinasti të krimit,120 deputet, kanë pasuri sa një milion shqiptar, apo thënë më drejtë, më shumë se gjysma e banorëve të saj.
Ky fakt trishtues flet vet, flet më shumë se mijëra fjalë, dhe nuk do asnjë koment.
Nga ardhja e “patriotëve” të tillë në pushtet, vendi fatkeq nuk njeh ecje as përparim, e si duket nga dështimi në dështim do të përfundoj në kolaps total dhe katastrofë të përgjithshme, në të cilën mund të pësojnë edhe vet mbjellësit e saj.
Vetëm, rreth 16 vite pas dëbimit të Serbisë nga NATO, sipas marrëveshjes së arritur në Kumanovë, ndërmjet përfaqësuesve të Aleancës Euro-Atlantike dhe komandës së ushtrisë pushtuese serbe, politikanë, “patriot”, kryetar partish e komandantë, janë kthyer në padronë të shtetit, kurse shqiptarët në tepricë teknologjike dhe njerëz të pa atdhe, të destinuar për dëbim.
Udhëheqës të tillë që me kohë u ekspozuan me shumë “yrysh” dhe fjalor të përzgjedhur “patriotik”, shpejtë treguan fytyrën e vërtetë antikombëtare, duke vjedhë e plaçkitur nga pozicionet udhëheqëse çdo gjë që mund të përvetësohej, pa zgjedhur forma as mënyra, derisa i sollën shqiptarët në këtë gjendje.
Shtatë vjet pas shpalljes së Pavarësisë, ata e zhveshën tërësisht Kosovën nga çdo gjë me vlerë dhe zhytën atë, në aq mjerim e skamje, sa që për shqiptarët,ajo të bëhet vend i pamundur për jetesë.
Zhvillimet më të reja, tregojnë qartë se e keqja kombëtare e cila për më tepër se një shekull, po u rri shqiptarëve mbi kokë, vazhdon edhe më tej, tanimë përmes një plani konspirativ dhe pjesëmarrjen e shqipfolësve të organizuar në shërbime e sigurime turliçfare, që kanë për qëllim, vazhdimin e planit të Millosheviqit, në mënyrë të “butë”, por gjithsesi- hiq më pak ogurzi se sa vet zbrazjen masive të Kosovës nga shqiptarët.
Pas shkatërrimit të sistemit arsimor, atij shëndetësor dhe mbytjes së perspektivës zhvillimore, ata duke e ditur tanimë se nuk mund ta sundojnë përgjithmonë këtë vend, me degdisjen aktuale të këtij populli fatmjerë-sipas direktivave të shefave të tyre, përfundimisht po i vënë në jetë projekte e vjetra serbe, për ndërrimin e strukturës së popullsisë në atdheun tonë.
Ndaj, ky nuk ka se çfarë të jetë tjetër, veçse paradoksi i kriminelëve, të cilët sloganin e patriotizmit e përdorën me mjeshtëri gjatë gjithë kohës, për mbetjen në pushtet dhe realizimin e qëllimeve të Serbisë në Kosovë!
Aktet e fundit, dëshmojnë se ardhja e njerëzve të tillë në funksione vendimmarrëse, ishte projekti më antishqiptar në historinë tonë të re dhe të vjetër, i cili edhe në shekullin XXI mundi të gjente shprehje në këto troje, pas gjithë përpjekjeve kombëtare për shtet dhe çlirim.
Madje, tanimë shihet qartë se mbytësit e Kosovës me korrupsion dhe krim të organizuar për 15 vjet me radhë, si “atdhetar” të flakët që janë, pas sjelljes në fuqi të vahabistëve për mbytjen e çdo gjëje kombëtare, edhe rrugët e ikjes për shqiptar, i hapën pikërisht këta, të cilëve tash u erdhi radha tua marrin centët e mbramë nga gjepat, bashkatdhetarëve të varfër ,për ti përzënë ata përfundimisht edhe nga atdheu.
Ndaj nuk është çudi ,se edhe ky eksod po shfrytëzohet nga ta ,për të përfituar lekët e fundit, nga ky popull fatkeq, ani pse, siç dihet botërisht, policia serbe maltreton çdo shqiptar me rrugëtim normal përmes territorit të saj, këta pushtetar ka kohë që “fshehtas” angazhojnë kompani me autobusë anë e mbanë vendit, në bashkëpunim dhe marrëveshje me Serbinë, për transferimin pa “pengesë” të tyre në vende të “treta”, e cila edhe pa këta argat, i ka detyruar shqiptarët gjithmonë në ikje.
Këtu shihet qartë se ka një kastë të shitur politikanësh vendor, të cilët kanë krijuar një strukturë të fort organizimi mafioz dhe makineri të përsosur, për të quar popullin në këso tragjedish etnike dhe realizimin definitiv të planeve anti-kombëtare për zbrazjen e Kosovës nga shqiptarët ,gjë që Serbia pa dorën e tyre, asnjëherë nuk mundi ta qonte deri në fund.
Për pasojë, po shkatërrohet bërthama kombëtare e këtij vendi, duke i përzënë dhe linçuar banorët autokton, për të cilët Kosova është kthyer në burg kolektiv, ku shqiptari duhet të vuaj edhe për bukën e gojës.
Mjerisht në vitin 2015, zhgënjimi përfundimisht ka arritur kulmin dhe është bërë aq i madh sa edhe pas çlirimit nga Serbia, njerëzit e kthyer para rreth 16 vitesh me aq dëshirë e vullnet në vendin dhe vatrat e tyre megjithëse të shkrumbuara nga lufta, tani prej dëshpërimit të pa fund, detyrohen të lënë plëng e shtëpi dhe të ikin përsëri nga Kosova.
Fakti që na mbajti gjallë për shekuj me radhë edhe nën pushtim të huaj, ishte ideali për çlirimin e vendit, kurse tani kriminelët vendor, vetëm për pak vite në pushtet, arritën që të gjitha shpresat t`ia vrasin këtij populli të pa fat.
Ndaj, vijimësia histerike e një kuazi-shtetësie, e cila me vet mënyrën sesi zhvillohen ngjarjet, po shkon drejt falimentimit të plotë dhe një kolapsi total, si duket, për qëllim final, ka pasur arritjen e këtij akti tragjik, për tu rrumbullakësuar me dëbime biblike shqiptarësh nga vendi i vet, në mënyrë që Serbia në shtëpitë tona ti montoj edhe një herë djepat e saj të zbrazët.
Kështu, shqiptarët janë zhgënjyer rëndë, pikërisht nga ata që në emër të “patriotizmit” e varfëruan dhe shkretuan këtë vend, ndaj për ta nuk ka ku të shkojë më ma zi, përveç se përfundimisht të kapin kokën në duar dhe të dalin e të ikin, e bile të humbin krejt….s’kanë atdhe, s’kanë shpresë, s`kanë ardhmëri, çdo gjë u është marrë atyre, si dhe ku të jetojnë ata ?!…
Madje mbetet e pakuptueshme se si këta emra “patriotësh“, të cilët pas gjendjes së krijuar vet, organizojnë edhe dhjetëra autobusë komodë në kryeqytet, mbushin ata me mijëra gra e fëmijë për çdo natë dhe i dorëzojnë në duart e policisë serbe, e cila deri dje ka ushtruar gjenocid mbi popullin shqiptar….
Të gjitha këto janë produkt më i ri i “licencuar” i “atdhetarëve” të përbetuar “shqiptarë” të cilët sundojnë një shtet ku të paguar dhe rrogë-marrës, kanë të drejtë të jenë vetëm akrabaja e pushtetarëve, “drejtues” universitetesh dhe studentë me dije e pa te, bijtë e të fortëve dhe fëmijët e shokëve e të bajraktarëve, udhëheqës firmash e institucionesh vetëm grupi dhe “sebepet” e pronto-proletarëve, kurse shqiptari i rëndomtë nuk ka të ardhura por duhet të paguaj, lihet i papunë por ngarkohet me qindra obligime financiare, duhet tu siguroj bukë e shkollim fëmijëve, duke u bërë lypsar rrugëve, ose të bëjë vetëvrasje, apo për të mbijetuar në këtë vend, ai detyrohet të bëhet hajn, kriminel, vahabist, mafioz, e çka jo tjetër, e nëse asnjëra nga këto, nuk bashkëjetojnë me karakterin e tij njerëzor e kombëtar, ai duhet ta kap kokën në duar dhe të ik një minutë e më parë sa më larg nga atdheu i tij i mbytur prej patriotëve të tillë.
Ndaj, në mënyrë që kjo situatë të përfundojë një orë e më parë, nuk mjaftojnë më vetëm fjalët, por kasta e udhëheqësve të deritanishëm, duhet të shkojë nga pushteti e skena politike, dhe tu lejoj frymëmarrjen shqiptarëve.
Të gjithë mërgimtarët në këto momente të rënda, ndjejnë vuajtje të mëdha dhe shohin zemërplasur këtë dëbim mafioz të bashkatdhetarëve, por gjithsesi ata kanë edhe mirëkuptim të natyrshëm me hallet e bashkëkombësve të tyre, të cilët pas një durimi 15-16 vjeçar, përfundimisht janë mbështetur për muri dhe nuk kanë më se nga t`ia mbajnë, përveçse ti mbyllin sytë dhe bëhen barrë edhe një herë vendeve evropiane.
Pasi që erdhi puna deri këtu, dhe fatkeqësisht prapë përsëritet kjo tragjedi biblike në mesin e trojeve tona, me gjithë keqardhjen, sikur të kishte mundësi, një pjesë e të dëbuarve në këtë të ftohët dhe dimër të madh për shqiptarët, do duhej zbarkuar edhe në shtëpitë e zonjës, Kajdanov dhe z. Dell, ku do të kërkonin nga SHBA, jo vetëm ndihmë për mbijetesën e rrezikuar nga të preferuarit e ambasadorëve të lartcekur në vendin tonë, por edhe përgjegjësi për fajet jo krejt të vogla të përfaqësuesve të saj, në Kosovë.
Në këtë situatë të rënduar, me gjithë shkelm-qitjet e herëpashershme, nuk guxon të harrohet assesi Evropa, edhe nëse qeveritë e shteteve të BE-s, janë keq-informuar, apo nuk janë njoftuar drejtë dhe me kohë, ato mbajnë shumë përgjegjësi ndaj shqiptarëve të cilët u besuan pa rezervë.
Kjo edhe për faktin se pjesa më e madhe e përfaqësuesve të shteteve të Evropës dhe SHBA-s, kooketuan ngushtë me mafinë vendore dhe mbështetën mbetjen e përhershme të kriminelëve në pushtet, megjithëse e shihnin qartë, përditë e më tepër, se çka janë në gjendje “patriot” të tillë ti bëjnë këtij populli të mirë dhe shtetit të vet.
Ata, para syve të tyre, edhe sot detyrojnë masa shqiptarësh për eksod masiv, ndërsa po këto shtete megjithatë ende nuk kërkojnë përgjegjësi nga pushtetarët e kriminalizuar dhe të korruptuar deri në kapuç, për gjendjen e krijuar, por kërcënojnë hallegjinjtë e pa-rrugëdalje, me kthim…!
Mirë or të uruar por a mund të jetë kjo formë veprimi edhe zgjidhje problemi për këta njerëz fatkëqij, të cilët me këtë kast politikanësh të pa-denjë në pushtet dhe pa ndryshime rrënjësore në vend, halli do ti detyrojë sërish që në mungesë të mundësisë për mbijetesë, të cilën ua kanë shkatërruar të njëjtit kapadainj, këtë rrugë që dikur dhe vetëm para pak vitesh ata e refuzuan me dëshirë sepse e donin vendin e vet mbi gjithçka, por tanimë u ka mbetur shpresa e fundit dhe e vetmja zgjidhje, ta marrin përsëri.
Shpresojmë, dhe lusim të plotfuqishmin atje ku është, që kjo të jetë loja e fundit “patriotike” e tyre, përndryshe Kosova përfundimisht po mbetet përgjithmonë pa bazën dhe bërthamën e saj kombëtare.
Shqiptarët, as vet kurrë nuk e kanë besuar, dhe nuk do t’u shkonte mendja asnjëherë, se ata që thirreshin në gjithë ato heroizma, luftëra titanike e patriotizma marramendëse, me ardhjen në pushtet do ta çojnë Kosovën drejt de-shqiptarizimit, të rinjtë drejt shkombëtarizimit, besimin tradicional- për marrje parash!, ta shndërrojnë në salafisto-vahabizëm mesjetar arab, shtetin drejt de-integrimit, kurse familjet me fëmijë në mes të dimrit, rrugëve të dëbimit dhe popullin fatkeq në çorientim të tërësishëm dhe disfatizëm të plotë.
Ndaj, para se ti ktheni, ndihmoni ndryshimet në vendet e shqiptarëve dhe mos përkrahni njerëz e grupe të mbeten në pushtet, të cilët nuk do ti lejonit të qeverisin vendin tuaj, me korrigjimin e problemit, të mos ketë nevojë të përsëriten eksodet, në mënyrë që ata ta ndiejnë veten mirë në vendin e tyre dhe ju ta ndihmoni kështu edhe vetveten!

Kosova po i fal Evropës të rinjtë e vet me vlera mbi “200.000 Euro” pro person!!!

by

Shpërnguljet të shqiptarëve nëpër shekuj deri në ditët e sotme nga trojet e veta. I njëjti ritëm u përsërit atëherë nga pushtuesit, por sot nga pushtetarët e vet qe i besoj votën e vet .Këtu ndryshon vetëm forma , atëherë kanë zgjatë me muaj këto shpërngulje, sot për 24 të rinjtë dhe popullin tonë e tret Evropa në barkun e vet ,duke e njom trupin e vet të mplakur me rininë e Kosovës ! Rinia po falet sikur kafsha e ngordhura t’u hidhet qenve të uritur!
Shkruan:Asllan DIBRANI/
Eksodi i shpërnguljes shekullore nga trojet e gadishullit ballkanik me vendbanime shqiptare po vazhdon! Ky fenomen u përshkallëzuar me përmasa rrëqethëse , te dhimbshme dhe shumë të rrezikshme për Kosovën. Faktorët po shihen, arsyet po dihen!?… Plagët që po i krijohen Kosovës po shihen dhe rriten për çdo ditë. Shifrat po rriten nga ora në orë, me një bilanc që vetëm për muajin Janar , Kosova mbeti pa 60.000 mije të rinj (banorë).
Pamje e Shpërnguljeve të shqiptarëve nëpër shekuj deri në ditët e sotme nga trojet e veta. I njëjti ritëm u përsërit atëherë nga pushtuesit, por sot nga pushtetarët e vet qe i besoj votën e vet .Këtu ndryshon vetëm forma , atëherë kanë zgjatë me muaj këto shpërngulje, sot për 24 të rinjtë dhe popullin tonë e tret Evropa në barkun e vet ,duke e njom trupin e vet të mplakur me rininë e Kosovës !

Ky bilanc nuk u ndal asnjëherë, po me ritme të reprezaljeve politike dhe gjenocidi qe u ushtuar mbi këtë popull ma të vjetrin në Evropë po vazhdon shpërngulja prapë .Kosova po mplaket. Sakrificat ,vështirësitë dhe mundi për ta rritur një të ri janë marramendëse me standardin e Kosovës. Këta të rinj që po i falen sot Evropës kanë vlera marramendëse që buxheti i varfër i Kosovës po i kursen Evropës hiq ma pak se 200.000 euro në krye të çdo të riu vetëm deri në moshën 18 vjeçare .Kjo kosto është shumë ma e madhe, po që të përllogaritet një matematikë për një të ri që ta këtë një shkollë të mesme profesionale apo shkollë të lartë. Për profesione fakultetative arrin shuma deri në 450.000 -500.000 euro për ta pasur një doktor, një profesor , një shkencëtar një krijues apo në ndonjë lami tjetër profesionale. Këto profile profesionale në mesin e këtyre refugjateve shqiptarë ka me numër të madh që e kanë marrë rrugën e kurbetit, lënë shtëpi e kapital lagje të tera apo edhe fshatra një gjë e tillë u përsërit ne përndjekjet e shqiptareve ne mënyre fushate me gjenocid nga Sanxhaku, Nishi ,Vranja ,Leskovci ani po ndodh edhe tash me të tera fshatra të boshatisen.
Rinia po falet sikur kafsha e ngordhura t’u hidhet qenve të uritur!
Kjo rini e mrekullueshme e shëndosh , e përgatitur , e shkolluar dhe e gatshme për punë për ta rindërtuar Kosovën është masë e dëmshme të zhduket dhe të falet sikur kafshë e ngordhura tu hidhet qenve te uritur ???. E pa falshme është për krerët politik të Kosovës , po edhe për zyrtaret e Evropës që e kanë fut këtë popull të vogël si në kafaz, të mbyllur të izoluar, të pa shpresë dhe të pa rrugë. Si fund le të mbetet si apel tek të gjitha forcat qeveritare , politikaj ,njerëz të dashur dhe popull, mendoni dhe sakrifikoni, për interesat e Kosovës bashkoni forcat që kapitalin dhe vlerat e juaja ndalni në Kosovë mos ja falni Evropës!!!Mos ja falni rininë Evropës se një Kosove pa të rijnë dhe e mplakur e gëlltit Serbia ma lehtë sipas hegjemonizmit shekullor të saj!!!

SHEMBULLI I RESPEKTIT NDAJ NJERIUT

by

Rreth librit të Prof. dr. Bardhosh Gaçes “Xhevair Rexhepi, nje jete e prere ne mes”, Triptik, Vlorë 2014/
Nga Enver Lepenica/
1. Qajmë, për atë që s`kemi mundur të bëjmë, për të vdekurin.
Gjatë udhës së jetës, shumë shokë e miq, ndahen nga ne, për të mos u takuar kurrë më, me ta. Një pjesë, ikin para kohe, duke lënë tek familja dhe të afërmit plagë të rënda. Shumë prej tyre, lënë pas vetes, gjyrmë të pa shlyera, të cilat do të kujtohen gjithmonë nga shoqëria. Kështu, do të thoshim se të vdekurin e përcjell pas vepra e tij.
E ne të gjallëve s`na mbetet, veç tu japim lamtumirën e fundit, me dhimbje, shokëve dhe miqve tanë…
Por, më thoshte publicisti dhe aktivisti shoqëror Naun Kule: ç`bëjmë ne të gjallët pas lamtumirës, për të treguar respektin dhe vlerësimin për ata që lënë pas gjurmë të jetës në shoqërinë tone, por edhe për të treguar vlerat tona humanitare dhe qytetare?
Pyetje e një qytetari, që duhet të na vërë në mendime, se a e bëjmë detyrën tonë humanitare e qytetare, ndaj atyre që e bënë detyrën ndaj ne të gjallëve?
2.Shembulli i Profesor Bardhosh Gaçes për respektin ndaj njeriut.
Pyetjes së Naun Kules se ç`bëjmë ne të gjallët pas lamtumirës i përgjigjet Prof. dr. Bardhosh Gaçe me veprën e tij “Xhevair Rexhepi, një jetë e prerë në mes”, botuar në fund të vitit 2014.
Monografía “Xhevair Rexhepi…”, dekoruar “Nder i Qytetit të Vlorës”, është shembulli i respektit ndaj njeriut dhe modeli se si duhet shkruar pas vdekjes, për një njeri që sa qe gjallë në jetën e tij të shkurtës bëri shumë për të mirën e shoqërisë sonë, veçanërisht për Labërinë dhe Vlorën që e deshi kaq shumë dhe për të cilën shkruante: “Në hapsirat e reja të demokracisë shqiptare dhe integrimit europian, Vlora dhe Labëria, duke ringjallur traditat e veta historike dhe kulturore po jep një kontribut të vyer në krijimin e një fytyre të re, në zhvillimin ekonomik e turistik dhe përkrahjen e qytetërimit perëndimor.
Përherë shpresoj, që ky kontribut, i cili ka gjetur një mjedis të mbarë në tërë këto treva të ecë drejt një zhvillimi, edhe më të madh për rritjen e mirëqënies dhe begatisë së shqiptarëve dhe Atdheut, duke u bërë një vend i qytetëruar dhe europian ëndërr kjo e brezave të tërë njerëzish”.
Xhevair Rexhepi, lindi në Lepenicë të Vlorës më 13 maj 1961 dhe e dorëzoi shpirtin e tij të bukur në Tiranë më 20 qershor 2008, në një aksident automobilistik, në një moshë ende të re 47 vjeçare.
Pavarësisht se jeta e tij u pre në mes, ai la pas gjurmë të pa shlyera në udhën e jetës tij të shkurtër. Petagog i Universitetit Bujqësor, udhehëqës i Lëvizjes Demokratike për përmbyesjen e diktaturës komuniste, shembulli i një bisnesmeni që dha mésazhe se jeta duhet ndërtuar e jetuar këtu në dheun tonë, kanidat për deputet i Partisë Demokratike, prefekt i Vlorës, “Qytetar Nderi i Vlorës”
* * *
Si mjeshtër i vërtetë i artit të të shkruarit Profesor Bardhos Gaçe, na ka paraqitur një monografi e cila lexohet me kënaqësi dhe emocione nga të gjithë. Autori na tregon se Xhevair Rexhepi, ky bir i dashur i Lepenicës dhe Mesaplikut nuk lindi prej hiçit, por ai ishte produkt i kushteve e rrethanave hisoriko- shoqërore të vendlindjes dhe të familjes tij patriotike: gjyshi dhe vëllai gjyshit ishin luftetarë lirije dhe ranë dëshmor për lirinë e Atdheut.
Gjyshi nga nëna, Veledin Veshaj, ishte gjithashtu një luftëtar lirije, por që vdiq nga torturat e komunistëve vlonjatë në qelitë e Sigurmit të Shtetit. Këto ngjarje dhe shumë te tjera thotë Profesor Bardhoshi lanë gjurmë të thella në shpirtin dhe mëndjen e djaloshit Xhevair Rexhepi dhe ndikuan në formimin e karakterit të tij.
Monografía për Xhevair Rexhepin hapet me nje vështrim të shkurtër të historisë së Lepenicës vendlindjes së tij, pastaj autori na tregon vatrën familjare të familjes dhe fisit Rexhepaj të Lepenicës, duke evidentuar rolin e kësaj familje në historinë e Lepenicës dhe më gjerë.
Në kreun e dytë të librit autori ka kaluar në atë që përbën edhe themelin e hartimit të kësaj vepre, jetën dhe veprën e personazhit kryesor të pa harruarit Xhevair Rexhepi. Me inteligjencën që e karaterizon autorin, Profesor Bardhosh Gaçen, ai di të tregoi bukur dhe të vërë në dukje elementë me vlerë të jetës së heroit duke e bërë leximin interesant, por duke na dhënë edhe nje tablo të jetës që bëhej para viteve 1990, në fshat, në shkollën e mesme, në universitet dhe në mardhëeniet me punën, kur Xhevair Rexhepi sapo diplomohet emërohet me punë në rrethín e largët të Librazhdit.
Kështu vahzdon të na tregoi me një gjuhë të pastër dhe të bukur autori deri ditën fatkeqe të 20 qershorti të vitit 2008, kur jeta e tij u pre në mes.
Në një kapitull të veçantë autori ka paraqitur ngushëllimet që i janë drejtuar familjes nga personalitete të shquara të vendit tonë: Presidenti i Republikës, z. Bamir Topi, Kryeministri z. Sali Berisha etj., si dhe nga personalitete të shquara të Kosovës, çka nxjerrin në dukje vlerat intelektuale dhe atdhetare dhe shërbimet që Xhevair Rexhepit, i bëri vendit në jetën e tij të shkurtër.
Libri vazhdon me kujtime dhe mbresa për Xhevair Rexhepin, nga profesorët e Universitetit Bujqësor, nga shokë e miq të tij, personalitete të kulturës dhe të shkencës dhe mbyllet me poezinë popullore të krijuar sipas traditës nga krahina e vendlindjes pas vdekjes së tij.
3.Ç`farë mësojmë nga libri i Prof. Dr. Bardhosh Gaçes, Mjeshtër i Madh?
Në radhë të parë libri që analizojmë është një shembull i respektit ndaj njeriut, i atij respekti dhe vlerësimi që duhet t`i bëjmë njeriut pas vdekjes.
Libri është gjithashtu një shembull se si duhet kompozuar e shkruar një libar për një personalitet që ka jetuar midis nesh e që ka lënë gjurmë pas ikjes nga kjo jetë.
Libra të këtij lloji janë shfaqje e kulturës së autorit, por edhe e shoqërisë sonë në zhvillim edhe kulturor se ne duhet t`u lëmë brezave jetën tonë të shkruar sidomos për ata personalitete që kanë lënë gjurmë të jetës tyre.
Jetën e Xhevair Rexhepit, autori e ka parë nga të gjitha pamjet, duke evidentuar edhe origjinën e fisit, mbështetur mbi dokumenta, fotografi si dokumenta, poezinë etj, në këtë mënyrë ai na ka dhënë në fakt një enciklopedi të vogël me vlera të mëdha për një masë të gjerë lexuesish.
Gjuha e bukur me të cilën tregon autori, që kombinohet e ilustrohet me poezinë popullore e bën leximin të këndshëm dhe emocional.