Nga Abdyl Koprencka/*

E ardhmja i përket Patriotëve, ” Presidenti Trump tha ne Kombet e Bashkuara muajin e kaluar. Por kur bëhet fjalë për amerikanët, të paktën, të dhënat duket se tregojnë të kundërtën. Një sondazh i Gallup i lëshuar pak para katër Korrikut zbuloi se pjesa e pjesëmarrësve i cili ndjehej “jashtëzakonisht krenar” për të qenë Amerikan ishte më i ulti në historinë 18-vjeçare të sondazhit – vetëm 47%, dowm nga 70% në 2003. Dhe sipas një sondazhi të fundit të WSJ (Gazeta e Wall Stritit)/ NBC(Kanali Television) sa më i ri të jesh, aq më pak ka të ngjarë të jesh patriot. Patriotizmi ka një vlerë “shumë e rëndësishme”. Midis amerikanëve më të vjetër se 55 vjeç, gati 80% e të intervistuarve janë pajtuar me atë deklaratë; në mesin e atyre nën 38, vetëm 42% e kanë bërë këtë. Ndoshta ndryshimi ka të bëjë me faktin që, në një kohë të ndarjes së hidhur politike, njerëzit shpesh sjellin patriotizëm vetëm për të sugjeruar që oponentëve të tyre u mungon. Presidenti Trump, i cili gjatë fushatës 2016 bëri një zakon të përqafonte fjalë për fjalë flamuj amerikanë, ka akuzuar kryetarin e Dhomës Nancy Pelosi për tradhtia. Ndërkohë, senatori Kamala Harris tha që ish-Vi Presidenti Joe Biden, kandidati tjetër i saj në garën presidenciale Demokratike, ka “më shumë patriotizëm në gishtin e tij të trëndafilit” se sa Presidenti Trump ” kurrë nuk do këtë atë .” Anëtarët e të dy palëve duket se e shohin pjesën tjetër të kuptimit si provë të përkufizimit të Samuel Johnson për atdhetarizmin si “streha e fundit e një mizori”.Xhonsion konsiderohet si Anglezi letrave, ka shpikur disa fraza në 1775, duke sugjeruar se përdorimi i patriotizmit është si një futboll politik kjo është një dukuri e re. Ajo që duket se është e re në kohën tonë është sensi në rritje, nga të dy anët e rreshtit, se patriotizmi amerikan siç është arritur tradicionalisht është i padenjë për mbështetje. Në momentin kur SH.B.A. është më në vlera dhe aspirata të përbashkëta, ne duket se jemi në rrezik t’i humbim ato. Si të rivendosni patriotizmin amerikan? Detyra e parë është të kuptoni se çfarë ‘Patriotizmi është streha e fundit e një skifteri’. SAMUEL JOHNSON e bën atë unik-dhe aq të prekshëm. Patriotizmi Amerikan, si vetë Amerika, është një eksperiment i vazhdueshëm në fuqinë e ideve për të bashkuar qeniet njerëzore. Kombet e tjera formojnë identitetin e tyre rreth origjinës të përbashkëta etnike ose përvojave stërgjyshore – gjëra për të cilat ato shpesh janë imagjinare, të bazuara më shumë në mit sesa në histori. Por fjala “atdhe”, kaq e fuqishme në gjuhët e tjera, e huaj për përdorimin amerikan, sepse baballarët tonë vinin nga vende të ndryshme. Përkundrazi, format formale të patriotizmit amerikan kanë të bëjnë me idetë morale dhe politike: “të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë”; “qeveria e popullit, nga njerëzit, për njerëzit”: “liri dhe drejtësi për të gjithë”.

Duke hedhur identitetin tonë kombëtar në drejtim të aspiratave demokratike, Themeluesit u siguruan që patriotizmi Amerikan të ishte vetë kritik. Ne vazhdimisht jemi duke e matur veten kundër idealeve të Deklaratës së Pavarësisë dhe Kushtetutës, dhe duke qenë Amerikanët nuk kanë më shumë morale nga të tjerët, ne shpesh e gjejmë veten duke dëshiruar.

Kjo gjë krijon dy kërcënimet me të cilat përballet politika jonë sot, e djathta populiste, ekziston një tundim për ta parë kombin thjesht një pengesë për interesat e fisit të vet, qoftë kjo përcaktohet për sa i përket racës, rajonit, ose klasë që i përket. Në të majtë, ekziston një tundim plotësues për të besuar se idealet amerikane kurrë nuk kanë qenë asgjë më shumë sesa nji vitrinë për interes racor ose klasor. në mënyrë që të arrihet drejtësia shoqërore nënkuptojmë kundërshtimin e kombit dhe pretendimet e tij.

Të dyja këto linja sulmi të çojnë në refuzimin e patriotizmit Amerikan dhe lind nevoja përsëri për ngritjen e idealeve. Nji shoqëri si e e jona e hapur dhe e ndryshushme e kërkon nji diçka të tillë. Amerikanët jo gjithmonë mund të duan dhe të kuptojnë njëri tjetrin por deri sa ata të duan Kombin tonë ne mund të përfitojmë në nj farë niveli besimin politik. Kur besimi humbet kundërshtarët politikës kthehen në armiqë dhe normst dhe ligjet kthehen në kufizime irrituese gjë që dëmton vazhdimësinë e forcës ligjit.

Traditionalist çështja kundrejt patriotizmit në politikën amerikane ka ardhur nga e majta, e cila ka qenë e dyshimtë për të si një akses për militarizmin dhe një justifikim për shtypjen. Pohimi klasik i këtij rasti u bë nga mendimtari radikal Randolph Bourne në esenë e tij të 1918 “Shteti”. Në mënyrë të zakonshme, Bourne besonte, dashuria ndaj vendit ishte një emocion paqësor: “Nuk ka më ndjenjën e rivalitetit me popujt e tjerë, më tepër sesa ekziston ndjenja për familjen tonë.” Por atdhetarizmi bëhet i rrezikshëm kur shtyp ndërgjegjen individuale në favor të bindjes së verbër ndaj qeverisë: “Në përgjigje të apelit të flamurit, ne jemi duke iu përgjigjur thirrjes së Shtetit, në simbolin e tufës së organizuar si një si nji organ sulmues i vetëdijshëm për aftësinë e tij dhe forcën e tij mistike të tufës, “shkroi Bourne. Ai po i përsëriste, pjesërisht, persekutimin e administratës Wilson për kritikët e Luftës së Parë Botërore, si politika socialiste Eugene V. Debs, fjalimet e tij kundër luftës çuan në burgosjen e tij nën Aktin e Tundimit të 1918.

Në kohën tonë megjithatë, ne po shohim fillimet e një largimi nga patriotizmi amerikan edhe në pjesë të caktuara të së djathtës. Është domethënëse që lëvizja “konservatore kombëtare”, e cila mori vëmendjen me një konferencë të intelektualëve dhe politikanëve në Uashington, D.C, këtë verë, preferon më shumë gjuhën e nacionalizmit se sa patriotizmin. Bota zgjon ngre nacionalizmin evropiane bazuar në gjuhë dhe etni, dhe me të vërtetë një nga argumentet kryesore të te menduesve të Nacional Konservatorizmit si Yoram Hazoni ku ai përcakton se kombet mund te zotërojnë nji indentitet eksluziv për të ecur përpara. Kohezioni Nacional është nji element sekret përbërës që lejon institucionet e lira të egzistojnë baza ku demokracia asht vendosur dhe ndërtuar. Mr Hazony shkroi në Wall Street Journal vitin e kaluar Patriotizmi është i hapur për skepticizëm nga të dy anët e spektrit politik sepse besnikëria ndaj një shteti është, në të vërtetë, një parim i brishtë. Emocionalisht dhe biologjikisht, besnikëria jonë më e fortë u përket të afërmve tanë aktivë – familjes, klanit ose fisit tonë. Nga pikëpamja fetare, nga ana tjetër, ne jemi të bashkuar me të gjithë ata që ndajnë besimin tonë, pavarësisht nga kombësia. Siç thoshte Shën Pali, “Nuk ka as hebre as grek … sepse ju të gjithë jeni një në Krishtin Jezus”.

Sigurisht, të qenit besnik ndaj disa njerëzve që i njeh personalisht ose të gjithë bashkë-besimtarëve të tu janë mënyra shumë më të vjetra të identitetit që të qenurit besnik ndaj një grupi me dhjetëra me madhësi të ndërmjetme ose qindra miliona njerëzve me të cilët supozohet të kesh diçka thellësisht e përbashkët sepse ju ndodh të flisni të njëjtën gjuhë ose të ndani të njëjtën pasaportë. Ishte për të kapërcyer këto kundërshtime që nacionalizmi klasik evropian provoi të përziej nocionin e kombit me nocionin e një familje  dhe të njëjtit besim: “Është magjia e nacionalizmit të shndërrojë shansin në fat”, shkruajti historiani Benedict Anderson në librin e tij të vitit 1983 ” Komunitete të imagjinuara “.

Ky lloj nacionalizmi është i pa përshtatshëm për eksperiencën amerikane, sepse asnjiherë Amerikanët nuk kanë qenë të gjitha të një lloji qoftë etnike, qoftë shpirtërisht,.Përkundrazi, historia jonë tregon një ndryshim përgjatë të dy dimesioneve. Ku në secilën valë e re të emigrantëve, zërat janë dashur të dëgjohen në ardhjet e fundit të tyre duke filluar me Irlandezët Katolikë që zbarkuan në mesin e shekullit XIX deri tek evropianët jugorë dhe hebrenjtë që zbarkuan në fillim të shekullit XX dhe deri tani tek Muslimanët e sotëm që kanë dhënë prova që nuk mund të Amerikanizohen. Në këtë mënyrë, Historia e Amerikës është hakmarrë kundrejt principeve të baballarëve të kombit që të gjithë qëniet njerëzore ndajnë dëshirën themelore për “jete, liri dhe të ndjeki lumturinë”. Ky universalizëm e bën atë një vështirësi të bekuar, megjithatë, për të vizatuar rrethin në me besnikëri të përbashkët mesin e qytetarëve në mënyrën që çdo Nacion e ban. Në qoftëse kudo në botë është një Amerikan i mundshëm pse duhet të jemi më besnikë ndaj bashkëqytetarëve tanë sesa ndaj njerëzimit në përgjithësi?

Ky problem është hedhur në lehtësim të mprehtë nga padia e imigracionit, e cila është aq polarizuese, sepse na kujton kohë zgjatjen e kontinentit gjatë Amerikanizmit. Nacionalizmi etnik varet nga miti i unitetit parësor, por ajo që e ndan sot amerikanin nga emigranti i sotëm është thjesht përparësi në kohë, një fakt moralisht i parëndësishëm.

Ideja që Amerika është përcaktuar nga vlera dhe jo nga lindja është një nga përkufizimet më fisnike të shtetësisë që çdo vend tjetër e ka vërtetuar pikërisht këtë nocion, një nga më të vështirat . Kjo është arsyeja pse, ashtu si profetët biblike, duke i shërbyer shpesh vëndit duke theksuar dështimet e saj të cilat janë më se të qarta si në kohën e skllavërimit ashtu edhe të ndarjes.

Kur Frederick Douglass derdhi tallje me shprehjet e Patriotizmit Amerikanë në fjalimin e tij të vitit 1852 “Çfarë i i duhet skllavit Katër Korriku ?”, Ai po kujtonte audiencën e tij të bardhë se premtimi American qëndroi në shikim të kundërt të realitetit American. “Bekimet në të cilat ti, këtë ditë, gëzohesh, nuk janë të përbashkëta”, tha Douglass. “Trashëgimia e pasur e drejtësisë, lirisë, prosperitetit dhe pavarësisë, të trashëguar nga baballarët tuaj, ndahet nga ju, dhe jo nga unë. Drita e cila ju dha jetë dhe shërim për ju, ka sjellë dritën e diellit dhe shërimin tuaj ka sjellë mundimin dhe vdekjen time. Abraham Lincoln u kthye në këtë imazh të kamxhikut të skllevërve në a dresën e tij në ditën e dytë inauguruese: “Sidoqoftë, nëse Zoti dëshiron që [Lufta Civile] të vazhdojë derisa të gjithë pasuritë e grumbulluara nga dyqind e pesëdhjetë vitet e mundit të paharruar ku borxhlinjit do të fundosen, derisa çdo pikë gjaku e tërhequr me litar ose do të paguhet me përdorimin e shpatës siç u tha tremijë vjet më parë, kështu që prapëseprapë duhet të thuhet se gjykimet e Zotit janë të vërteta dhe do të jenë ato që janë që ne të jemi të gjithë bashkë plotësisht të drejtë. “

Mund të duket e çuditshme ta quajmë këtë një shprehje të patriotizmit Amerikan, por në kuptimin më të thellë është: Në zbatimin e dënimit, Lincoln pohoi se Amerika duhet të gjykohet nga parimet e veta më të larta. Në fund të fundit, janë vetëm ato parime që e bëjnë vendin atë që ai tha se ishte nji mesazhë për Kongresin përpara Thirjes Emancipimit-“Shpresa e fundit e Ruzullit tokësor. Njikohësisht Douglas thotë se ardhmja Amerikës do jetë më e shkelqyer në të arthmen se në të kaluarën. Këtë kurajo ja dha Deklarata e Indipendencës principet më të shkëlqyera qe përfshijnë Instituten gjë isle Amerikane.

Natyrisht, parimet amerikane janë interpretuar gjithmonë në mënyra të ndryshme – në veçanti. në varësi të faktit nëse mendoni se kërcënimi më i madh për lirinë vjen nga shteti apo tregu, pika në të cilën konservatorët dhe liberalët ndahen tradicionalisht. Por ajo ndarje politike, e hidhur siç mund të bëhet, është e kufizuar nga besnikëria e të dy palëve ndaj Fjalori amerikan i lirisë dhe vetë vendosjes. Të dy palët mund të pretendojnë se po veprojnë në traditën e Deklaratës dhe Kushtetutës

Nëse politika e sotme duket më e rrezikshme-më kujton vitet 1850, periudha më e polarizuar në historinë amerikane-është pjesërisht sepse ky lloj patriotizmi parimor po e humb vlerën e tij si një fjalor të përbashkët moral. Kur lulëzon patriotizmi Amerikan sjell të veçantë dhe universal në një sintezë të re – një mënyrë për të ndjekur interesin tonë duke parasheh drejtësinë. Kur kjo dështon, ato elementë shkëputen, siç bënë për Veriun dhe Jugun para Luftës Civile dhe siç duket se po bëjnë në Amerikën tonë kuq e blu sot. Amerikanët gjithnjë e më shumë mendojnë se kombi është një pengesë për arritjen e asaj që ata vlerësojnë më shumë, pavarësisht nëse kjo do të thotë rritja e fisit të tyre ose lehtësimi i mprehtë nga natyra islamike polarizuese e saktë e varet nga nga ajo që ndan sot është me përparësi. në fakt është e drejtuar nga vlerat përkufizimet më fisnike si të përcaktuara – dhe për më të aftë deri në. litarë, i shërbyer vendit për vendin nga ch nuk është askund më i qartë ekzekutimi dhe përmbushja e racizmit të idealeve të tyre morale. Ekzistenca e kombit është … një plebishit i përditshëm “, tha historiani i zonës Ernest Renan në ligjin e tij të vitit 1882 çfarë është një komb?” Kombi “presupozon një të kaluar, por përsëritet në të tashmen nga një fakt i prekshëm: në vazhdim, e shprehur qartë për të vazhduar jetën e përbashkët”. (Predikon zakonisht nji klergji). Sot, kur kaq shumë amerikanë kanë zhgënjyer me jetën tonë të përbashkët dhe dëshirojnë me kënaqësi ose haptazi, se ekzistonte një mënyrë për tu larguar nga ata që ata konsiderojnë armiq, njerëzit që njollosin besimin e tyre në idealet amerikane kanë për detyrë të shprehin patriotizmin e tyre aq shumë duke i dhënë rëndësi më tepër seç duhet. Janë shumë gjëra me rëndësi që gjatë egzistencës tonë nuk i realizojmë e sa e ushqejme ne atë deri sa të zhduket.

Marrë WSJ October 20, 2019