Gjeneral ® Piro Ahmetaj/

Krahas të tjera arritje, nënëshkrimi i marrëveshjes së Paqes, nga media botërore u demostrua edhe si triumfi i Presidentit Trump, ose si KingMaker i: “paqes nëpërmjet forcës”. Kjo pasi: “jo vetëm imponoi armëpushimin mes Izraelit dhe Hamasit, por edhe fundin e luftës përgjakshme/3000-vjeçare në Rripin e Gazës”! Në vijim (për këdo i/e interesuar) gjeni përmbledhje rreth ambjentit/kërcënimeve të sigurisë, peshës gjeopolike si dhe mesazheve shpresëdhënëse që mbart kjo ngjarje jo vetëm për paqen në Lindjen e Mesme, por në mbarë Botën, Ballkanin Perëndimor, si dhe për interesat mbarë-Kombëtare (RSh/Kosovës):

Pikësëpari, për pêrqeshësit ndaj Presidentit Trump, sjell në kujtesë se koncepti “Paqe nëpërmjet forcës”, është po aq i vjetër sa vetë historia. Kështu përmendim Perandorin Romak Hadrian, 117–138 AC: “kushdo që do paqe, të përgatitet për luftë”’; Presidentin e I-rë, G.Washington në mesazhin vjetor (1794): “nëse duam paqe, duhet të jemi të gatshëm për luftë” si dhe përpjekjet për të shmangur Luftën e 2-Botërore, deri te oponenca e mënçur e historianit Andrew Bacevich: “‘Paqe nëpërmjet forcës mund të shndrrihet si paqe nëpërmjet luftës'”.

Shkurt, ky koncept nuk është shpikje, ndërsa Donald Trump është padyshim i pari President në historinë e njerëzimit, që nërpërmjet përdorimit të fuqisë (shkatërrimtare) të forcës ushtarke që u demostrua ndaj armëve bërthamore të Iranit, etj, arriti: “nënëshkrimin e marrëveshjes se paqes si dhe duke e imponuar Hamasin të çarmatoset vullnetarisht ose do të detyrohet nga forcat e SHBA-së dhe aleatëve”!

Ndërsa, ndoshta duke mos përmbajtur ngazëllimin për këtë arritje historike, kreu i Shtëpisë së Bardhë, nënvizoi: “U deshën 3,000 vite por më në fund lutjet e miliona njerëzve morën përgjigje”. Ndërsa falënderoi liderët nënëshkrues, fuqinë ushtarake USA e konsideroi si “anije kozmike”!

Po ashtu, ndoshta për ti dhenë madhështi sipërore kësaj arritje (paqe nëpërmjet forcës), Shtëpia e Bardhe kishte përzgjedhur Sharm el-Sheikh, qytetin e mirënjohur për për disa marrëveshje paqe, p.sh. “në 1996, ish-Presidenti Clinton bashkë-kryesoi Samitin e Paqebërësve dhe në 1999 mes Kryeministrit izraelit Ehud Barak dhe Presidentin e Autoritetit Palestinez, Yaser Arafat si dhe në 2005, nën kujdesin e Presidentit Bush, Samiti midis kryeministrit izraelit Sharon dhe Autoritetit Palestinez, Mahmoud Abbas, etj”.

Rëndësia historike si dhe pesha geopolitike që mbart kjo marrëveshje mund të lexohet edhe nga ambjenti/kërcënimet e sigurisë (perceptuar gjerësisht si prag i luftës së 3-botërore) si dhe e nënëshkrueve të këtij “angazhimi gjithëpërfshirës”. Kështu, përveç Presidentit Trump dhe mikëpritësit/Egjiptit, ishin të pranishëm Presidenti (Autoritetit) Palestinez, Britanisë, Gjermanisë, Turqisë, Francës, Greqisë, Hungarisë, si dhe shefi i FIFA-s, Gianni Infantino, ndoshta si mesazh që “futbolli mbetet ndër armët diplomatike të paqes”. Kjo arritje u përshëndet gjithaahtu nga Kina, India, Pakistani dhe mbarë globi, përfshi “mbështetjen e sforcuar të Rusisë-Putiniste”, e cila për shkak të luftës neo-naziste në Ukrainë, si edhe në rastin e goditjes së bazave nukleare të Iranit, u përjashtua brutalisht edhe nga kjo marrëveshje!

Për ti thënë vlerë shtesë kësaj marreveshje, u zhvillua me urgjencë takimi Ministrave të Mbrojtjes së 32 vendeve të NATO-s, ku u konfirmua 5% shpenzimeve ushtarake me fokus aftësitë/murin mbrojtës nga Dronët Rusë; mbështetja deri në fitoren e Ukrainës (2 miliardë €), etj. Ndërsa Sekretari amerikan i Luftës Pete Hegseth, duke kërcënimet e Lavrovit ndaj lejes pêr raketat Tomahawk, e paralajmëroi Kremlinin që të ndal privokimet, ose: “do të ndëshkohet siç vetëm USA di dhe ka aftësi ta bëjë (p.sh sulmin ndaj Iranit)”!

Ndërsa përtej “gajasjes pa kripë për luftrat e fituara nga Trump”, po citoj pjesë nga sarkazma e mëncur e publicistit (mikut tim), Ben Blushi, i cili në statusin e dedikuar, e përshkroi presidentin Trump: “një njëri (Mesia) që zbret nga avioni vetëm pasi garantohet se do t’i përulen në gjunjë, si guvernatorët Romakë 2000 vjet më parë. Nga aty shkoi në Egjipt dhe i trajtoi liderët evropianë dhe muslimanë si piromanë të vegjël. Para se të ikte u mblodhi shkrepset dhe i futi në xhepin e fitoreve të tij”!

Së dyti, në leximin strategjik paqa, ishte produkt i mbas-sulmit “më të suksesshëm të historisë së njerëzimit, që fuqia shkatërrimtare e ShBA (6 avion B-2 me kosto 2-Bilion $; 37 orë fluturim; 12 bomba GBU-57 (14 tonë sejcila); 10-ra raketa Tomahawk dhe mbi 125 avionë F-35) realizuan ndaj bazave bërthamore të Ajatallah-ut të Iranit, i cili ( si terroristët), gjatë 36 viteve kërcënonte jo vetem Izraelin por mbarë njerëzimin:“me shfarosje nga faqja e dheut të Kombeve, kulturave dhe Shteteve sovrane”!

Asnjë shtet tjetër në botë (përfshi Kinën dhe Rusinë) nuk ka (dhe nuk ka për të patur në 75 vitet që vijnë) aftësi ushtarake për të realizuar një operacion të ngjashëm ose të përafërt! Kështu, ky sulm mbetet edhe si mesazh i fuqisë shkatërrimtare të USA ndaj diktatorëve gjakatarë, ose të shkalluarve nga fuqia e gjithë-Pushtetit (Putinit, Kim Jong, etj), nëse guxojnë të sulmojnë këdo nga 32 vendet anëtare.

Për shkak të agresionit neo-naziste të Rusisë 44 muaj më parë: “Jo vetëm për pushtimin e Ukrainës – Martire por edhe ndaj rendit global, vlerave demokratike dhe fuqisë ushtarake të Aleancës”; përshkallëzimit të përballjes me ekstremistët në Lindjen e Mesme; rikthimit të frikshëm te gara e armatimeve, etj po kërcënojnë më shumë se kurrë njerezimin. Kështu, kjo marrëveshje, mbetet historike edhe për mesazhet optimiste të Presidentit Trump: “nuk do të ketë Luftë të 3-Botërore”!

Presidenti Trump mori duartrokitje, edhe për fjalimin shpresëdhënës në Knesset/Izrael kur konfirmoi se: “Nuk është vetëm fundi i luftës në Gaza, është fundi i epokës së terrorit. Tani do të përqëndrohemi te Rusia dhe do ta zgjidhim edhe këtë”. Ndërsa “Ju jeni i vetmi lider i aftë për të arritur paqen në rajon”, tha presidenti Egjiptit al-Sisi, duke i kërkuar Trump mbështetje për konferencën e rindërtimit të Gazës, që Egjipti dëshiron ta organizojë me Gjermaninë, etj.

Pra, arritja e kësaj marrëveshje, konfirmoi se: “vetëm falë (super) Fuqisë ushtarake të pakonkurueshme të ShBA si dhe Leadershipit të fortë të Trump, Bota nuk do të rrokulliset në fatalitetin e Luftës së 3-të Botërore”. Pra, jo Lufta por: “paqja, rendi global, vlerat e qytetërimit dhe demokracia do të triumfojnë mbi neo-nazistët, neo-stalinistët, neo-Millosheviçët, ndaj shteteve dhe organizatave terroriste”!.

Në shtesë: edhe “4 këshilla strategjike”, ose çfarë mund të bëjnë vendet e vogla si RSh/Kosova, në rendin e ri global si dhe projektin e “paqes nëpërmjet forcës”:

Ndërsa asnjë vend nuk i mbijeton dot një lufte globale dhe as e mbron dot paqen i vetëm, Kosova dhe RSh kurrësesi nuk duhet as ta mendojn/më rikthimin te “paranojat enveriste mbi sovranitetin apo mëvetësinë e mbrojtjes”. Pra përtej rapsodive patriotike, mbrojtjen e sovranitetit si dhe zhvillimin e interesave gjeopolitike, RSh dhe Kosova, mund t’i realizojmë vetëm duke skalitur mirënjohjen kombëtare si dhe duke forcuar më tej bashkëpunimin strategjik me ShBA.

Duke duartokitur “marrëveshjen mes Kroacisë, Kosovës dhe RSh në fushën e mbrojtjes”, do t’i këshilloja aktorët dhe faktorët Shtetërorë në Tiranë dhe Prishtinë: “të përulen/mi në gjunjë para historisë së përgjakshme dhe përgjegjësive shtetërore”, për t’i dhënë jetë Platformës: “2-Shtete sovrane, 1-Komb i Vetëm”, duke e konfirmuar në Washington, Bruksel etj, që “edhe pse e vonuar” nuk kërcënon asnjë vend (përfshi Serbinë), por do të kontribuojë si një balancë racionale për paqen afatgjatë si dhe integrimin euroatlantik të 6 vendeve të Ballkanit Perëndimor.

Rritja e shpenzimeve për mbrojtjen deri në 5% (rreth 1.3 Miliard €) deri në 2030, mbetet domosdoshmëri kritike për të transormuar Sistemin e Sigurisë dhe Mbrojtjes, në përputhje me Konceptin e Ri të Mbrojtjes Kolektive, duke modernizuar aftësitë luftarake të FA për përmbushjen e misionit kushtetues: “mbrojtjen e integritetit (neni 5); zhvillimin e interesave kombëtare, promovimin e vlerave euroatlantike si dhe përmbushjen e detyrimeve në NATO” !

Përtej demokracisë fasadë, dalldisjes nga fuqia e mbi-Pushteteve dhe Presidentit të vetë-degraduar/qesharak, apo bejteve folklorike, për suksesin e reformave të sigurisë dhe mbrojtjes mbeten mision historik ri-kthimi i: “pluralizmit (real) politik dhe balancave demokratike të pushteteve; përgjegjshmërisë dhe përulësisë ndaj interesave kombëtare si dhe forcimin e partneritetit strategjik me ShBA/NATO/BE”.

* Autori: Gjeneral ® Piro Ahmetaj:

Senior Ekspert për çështjet Sigurisë Kombëtare,

Ballkanit si dhe marrëdhëniet me USA/NATO, ish:

ZvShShP dhe Këshilltar Ushtarak i Presidentit, etj.

• Anyone who attempts to form a government with the hostile organization “Lista srpska” will fail shamefully

By Agim Aliçkaj/

The local elections of October 12 were well organized, and the people of Kosova demonstrated a high level of democratic culture. The same cannot be said for the majority of journalists and analysts, who have turned into biased and very tedious individuals. Their opinions, together with the polls and exit polls that began to appear before the elections had even ended, created unprecedented confusion. However, as the results gradually came in, the situation came under control and everyone began to face reality.

With the completion of the vote count—including conditional and diaspora ballots—I believe KDI’s assessment is confirmed: Vetëvendosje (LVV) has made a significant improvement compared to the 2021 local elections.

Attacked by the Serbian aggressor, which poured millions of dollars inside and outside Kosova to destroy it; unfairly hit by certain international actors driven by vain geopolitical interests; undermined by pro-Serbs like the Grenell’s and the Rama’s; opposed by a power-hungry and unhealthy opposition, a corrupt media, and many others—Vetëvendosje and its coalition should be satisfied with their results. This shows that the people understand that, despite possible mistakes, they are victims of malicious forces because they work in the interest of the state and the nation.

Nevertheless, local election results depend primarily on the quality of the candidates and are not always linked to party affiliation. Many voters personally know the candidates and vote based on individual merit. Some LVV candidates—and fewer from other parties—won because they were well-known and had proven results.

A particularly impressive and positive case for the future was Ramiz Lladrovci’s convincing victory against the candidate supported by his party in Drenas. The PDK mobilized all its forces against Ramiz, but his sincerity, dedication to the people, and record of work defeated the party’s corrupt clique.

The result in Peja, where Gazmend Muhaxheri received the most votes—even though he goes to a runoff—is incomprehensible. How can the citizens of Peja vote for a candidate who compared the democratic government of Kosova to Milošević’s fascist regime?! His public statements are not only false but hostile toward the state of Kosova.

The result in Mitrovica (split between North and South by the PDK) is also disappointing and puzzling. How can the citizens of Mitrovica vote for a PDK candidate—the same party that let the North fall under the boot of Vučić’s chauvinistic and criminal regime? It was the Kurti government, namely Vetëvendosje with Guxo and Alternativa, that expelled the gangs and brought the northern part under Kosova’s control.

The return to ancestral homes, properties, and lands has begun. The building of bridges and a normal life for Albanians—but also for the Serbian minority—has started. Not long ago, Albanians did not even dare approach the Ibër bridge for fear of being killed by Serbian gangs. It is deeply disappointing that Mitrovica voters ignored this, especially since Faton Peci was a serious, capable, and proven candidate.

The victory of the Serb List in artificially created municipalities with a Serbian majority is not a surprise. This cannot be blamed on Vetëvendosje—but directly and unquestionably on PDK, LDK, and AAK/Nisma. These parties, together with their collaborators in the CEC and the Constitutional Court of Kosova—frightened by international actors and hoping to return to power with their help—allowed the registration and participation in democratic life of an openly hostile organization that does not even recognize the state of Kosova.

This is an absurd phenomenon and a world record that deserves to enter the Guinness Book. The hostile organization “Lista Srpska” (Serb List), which openly works against Kosova and is directed from Belgrade, exploits the “right” to destroy “democratically” its own state in the interest of a foreign hegemonic state—Serbia.

This makes it existentially necessary to form, as soon as possible, a Government of Kosova led by the election winner—Vetëvendosje, Guxo, and Alternativa with Prime Minister Albin Kurti—in coalition with minority parties (excluding the Serb List) and with the LDK or individual MPs dissatisfied with their party leaderships. Otherwise, there is no solution other than early elections.

Anyone who attempts to form a government with the hostile organization Serb List will fail shamefully.

The only hope for preserving and developing the state of Kosova—and keeping the Serb List under control, forcing it to respect the Constitution and laws of Kosova—is for the state to continue to be led by proven leaders with undeniable experience and ability: Prime Minister Albin Kurti, President Vjosa Osmani, and former Speaker of Parliament Glauk Konjufca.

I am convinced that if new national elections are held, the biggest losers will be LDK and NISMA, if they refuse to enter a coalition with Vetëvendosje, while Vetëvendosje with Guxo and Alternativa will win more than 50% of the vote. Some opposition party representatives have repeatedly declared that, if they gain power, they will return the North under Serbian control.

The manipulations about alleged “rifts with international friends and America” no longer deceive the people of Kosova. Even America—despite temporary geopolitical interests—ultimately prefers strong leaders committed to their country, not corrupt swindlers.

POPULLI I KOSOVËS I VOTON LIDERËT E FORTË, JO MATRAPAZËT

• Kushdo që tenton të formojë qeveri me organizatën armiqësore Lista Serbe do të dështojë me turp.

Nga Agim Aliçkaj

Zgjedhjet lokale të 12 tetorit ishin të organizuara mirë dhe populli i Kosovës tregoi një kulturë të lartë demokratike. E njëjta gjë nuk mund të thuhet për shumicën e gazetarëve dhe analistëve, të cilët janë shndërruar në njerëz të njëanshëm dhe shumë të mërzitshëm. Opinionet e tyre, së bashku me sondazhet dhe “exit poll”-et që filluan të publikoheshin para se të përfundonin zgjedhjet, krijuan një konfuzion të paparë. Megjithatë, me ardhjen graduale të rezultateve, situata u vu nën kontroll dhe të gjithë filluan të përballen me realitetin.

Me përfundimin e numërimit të votave – përfshirë ato me kusht dhe nga diaspora – besoj se vlerësimi i KDI-së konfirmohet, se Vetëvendosje (LVV) ka bërë një përmirësim të ndjeshëm krahasuar me zgjedhjet lokale të vitit 2021.

E sulmuar nga agresori serb, i cili futi miliona dollarë brenda dhe jashtë Kosovës për ta shkatërruar atë, e goditur padrejtësisht nga disa aktorë ndërkombëtarë të shtyrë nga interesa të kota gjeopolitike, nga proserbët si Grenellët e Ramët, te një opozitë e sëmurë nga etja për pushtet, te një shtyp i shitur dhe shumë të tjerë – Vetëvendosje dhe koalicioni i saj duhet të jenë të kënaqur me rezultatet e arritura. Kjo tregon se populli e ka kuptuar se, pavarësisht gabimeve të mundshme, ata janë viktima të të këqinjve sepse po punojnë në interes të shtetit dhe kombit.

Megjithatë, rezultatet në zgjedhjet lokale varen kryesisht nga cilësia e kandidatëve dhe jo gjithmonë lidhen me përkatësinë partiake. Shumë votues i njohin personalisht kandidatët dhe votojnë bazuar në vlerësime individuale. Disa kandidatë të LVV-së, dhe më pak nga partitë e tjera, fituan sepse ishin të njohur dhe kishin dëshmuar rezultate.

Një rast veçanërisht mbresëlënës dhe shumë pozitiv për të ardhmen ishte fitorja bindëse e Ramiz Lladrovcit kundër kandidatit të përkrahur nga partia në Drenas. PDK mobilizoi të gjitha forcat kundër Ramizit, por sinqeriteti i tij, përkushtimi ndaj popullit dhe rezultatet e punës e mundën klikën e korruptuar partiake.

Rezultati në Pejë, ku Gazmend Muhaxheri mori më së shumti vota – megjithëse shkon në balotazh – është i pakuptueshëm. Si mund të votojnë qytetarët e Pejës për një kandidat që e ka krahasuar qeverinë demokratike të Kosovës me regjimin fashist të Millosheviqit?! Deklaratat e tij publike janë jo vetëm të rreme, por edhe armiqësore ndaj shtetit të Kosovës.

Rezultati në Mitrovicë (i ndarë në Veri e Jug nga PDK) është po ashtu zhgënjyes dhe i pakuptueshëm. Si mund të votojnë qytetarët e Mitrovicës për një kandidat të PDK-së – të së njëjtës parti që e la Veriun të bjerë nën çizmen e regjimit shovinist dhe kriminal të Vuçiqit? Qeveria Kurti, pra Vetëvendosje me Guxo dhe Alternativa, i dëboi bandat dhe solli nën kontroll të Kosovës pjesën veriore.

Ka filluar kthimi në shtëpitë, pronat dhe tokat stërgjyshore. Ka nisur ndërtimi i urave dhe i një jete normale për shqiptarët – por edhe për pakicën serbe. Jo shumë kohë më parë, shqiptarët as që guxonin t’i afroheshin urës së Ibrit nga frika se do të vriteshin nga bandat serbe. Një zhgënjim i plotë me votuesit e Mitrovicës, sidomos duke ditur që Faton Peci është kandidat serioz, i aftë dhe i dëshmuar.

Fitorja e Listës Serbe në komunat e krijuara artificialisht me shumicë serbe nuk është surprizë. Për këtë nuk mund të fajësohet Vetëvendosje – por drejtpërdrejt dhe pa asnjë dyshim PDK, LDK dhe AAK/Nisma. Këto parti, së bashku me bashkëpunëtorët e tyre në KQZ dhe Gjykatën Kushtetuese të Kosovës – të trembur nga aktorët ndërkombëtarë dhe me shpresën për t’u rikthyer në pushtet me ndihmën e tyre – lejuan regjistrimin dhe pjesëmarrjen në jetën demokratike të një organizate hapur armiqësore, që as nuk e njeh shtetin e Kosovës.

Ky është një fenomen absurd dhe rekord botëror që meriton të hyjë në Librin Guinness-it. Organizata armiqësore “Lista Srpska”, e cila punon hapur kundër Kosovës dhe drejtohet nga Beogradi, shfrytëzon “të drejtën” për ta shkatërruar “në mënyrë demokratike” shtetin e vet në interes të një shteti të huaj, Serbisë hegjemoniste.

Kjo e bën ekzistencialisht të domosdoshme formimin sa më të shpejtë të një Qeverie të Kosovës të udhëhequr nga fituesi i zgjedhjeve – Vetëvendosje, Guxo dhe Alternativa me Kryeministrin Albin Kurti – në koalicion me partitë e pakicave (përjashto Listën Serbe) dhe me LDK-në ose deputetë individualë të pakënaqur me udhëheqjet e partive të tyre. Përndryshe, nuk ka zgjidhje tjetër përveç zgjedhjeve të parakohshme. 

Kushdo që tenton të formojë qeveri me organizatën armiqësore Lista Serbe do të dështojë me turp.

Shpresa e vetme për ruajtjen dhe zhvillimin e shtetit të Kosovës – dhe për mbajtjen nën kontroll të Listës Serbe, duke e detyruar ta respektojë Kushtetutën dhe ligjet e Kosovës – është që shteti të vazhdojë të udhëhiqet nga liderë të dëshmuar, me përvojë dhe aftësi të padiskutueshme: Kryeministri Albin Kurti, Presidentja Vjosa Osmani dhe ish-kryetari i Kuvendit Glauk Konjufca.

Jam i bindur se nëse mbahen zgjedhje të reja nacionale, më së shumti do të humbasë LDK-ja dhe NISMA, nëse refuzojnë për të hyrë në koalicion me Vetëvendosjen, ndërsa Vetëvendosje me Guxo dhe Alternativa do të fitojnë më shumë se 50% të votave. Disa përfaqësues të partive opozitare kanë deklaruar sa here se, nëse e marrin pushtetin, do ta kthejnë veriun nën kontroll të Serbisë. 

Manipulimet për të ashtuquajturat “përçarje me miqtë ndërkombëtarë dhe Amerikën” nuk e mashtrojnë më popullin e Kosovës. Edhe Amerika, pavarësisht interesave të përkohshme gjeopolitike, në fund preferon liderë të fortë, të përkushtuar ndaj vendit të tyre – jo matrapazë të korruptuar.