Na erdhi si një befasi kaq e bukur dhe emocionuese për ne, një poet amerikan, Jeff Weddle, ka shkruar një poezi për poetin shqiptar Visar Zhiti, që nuk njihen, nuk jane takuar ndonjëherë.
Poezia e tyre, po. Ajo ka rrugët e veta të mistershme, nuk njeh kufij, siç dhe thuhet.
Jeff Weddle
është poet dhe shkrimtar amerikan, autor i disa librave me poezi e fitues i çmimeve te ndryshme letrare. Jeton në Tuscaloosa – Alabama dhe jep mësim në Departamentin e studimeve të Bibliotekave dhe Informacionit në Universitetin e Alabamës.
Një ditë ai lexoi librin me poezi të Visarit “The condemned apple”, i botuar këtë vit në SHBA dhe shkroi poezinë e tij kushtuar atij. Kështu na del. Po sjell përkthimin tim, një poezi tipike amerikane, me të përditshmen, me makina, por rreh pulsi i madh njerëzor:
ME VISAR ZHITIN
NË SERVISIN E TOYOTẼS
Nga Jeff Weddle
Duke ndenjur nẽ sallonin
e konçesionarit së makinave,
pres që ekipi të mbarojë ndërrimin
e vajit dhe të gomave.
Vende të tilla se si më përthajnë,
por dua t’u jem mirënjohës,
se s’do të mundja ta bëja vetë
ç’bëjnë këta njerëz për mua.
Për fat, kam poezitë e Visar Zhitit,
që flet hapur,
mẽ bẽn shoqẽri.
Bukur është të mendoj që edhe Zhiti
ndërkaq po lexon poezitë e mia diku,
por pak gjasa ka, edhe pse përpiqem
të them dhe unë aq drejt
siç ndoshta do t’i pëlqente dhe atij.
Zhiti është shoqëri e mirë,
ndërsa shokẽ tē tjerë që di,
mbeten si pengje
në heshtje me telefonat e tyre,
ndërsa poezitë e tij e bëjnë orën
të ecë më shpejt.
Së shpejti do t’i kthehem sërish
kësaj bote,
ku zogjtë fluturojnẽ,
insektet ndërzehen
dhe fëmijët humbasin nëpër shkollat
që prej kohësh kanë hequr dorë
nga mësimi i çdo gjëje të rëndësishme.
Visar Zhiti do të bëjë ato që bën.
Toka do të thahet në Tuscaloosa
pas këtij shiu të beftë.
JEFF WEDDLE
WITH VISAR ZHITI
AT THE TOYOTA GARAGE
Sitting in the car dealership,
waiting for the crew to finish
changing my oil
and rotating my tires.
Places like this drain me,
but I guess I’m grateful,
since I couldn’t do for myself
what these people are doing for me.
Thankfully, I have the poems
of Visar Zhiti,
who tells it straight,
to keep me company.
It would be nice to think that Zhiti
is somewhere reading my poems, too,
but that’s unlikely,
though I also try to tell it straight
and maybe he would like that.
Zhiti is good company,
as my fellow hostages
stare in silence at their phones,
and his poems make the clock
move a little faster.
Soon, I will be back in the world,
where birds fly, insects copulate,
and children waste away in schools
which have long since given up
on teaching anything of importance.
Visar Zhiti will do as he does.
The earth will dry in Tuscaloosa
after a sudden rain.
