Ika serish
Ika serish …
Ika edhe kesaj here!
E natyrisht,
Me lot në sy, putha tim et
E me pikellim në shpirt,
Perqafova te shtrenjten nene!
Trishtimi e malli me mberthyen per fyti
E shpirtin nisen te me bluajne me dhembe!
Ika , me hap te shpejt …
E ne rrembim,
syri , zemren ma plagosi !
Nje rrudhe e plogesht merzie,
Ishte shtuar ne ballin e prinderve te mi…
Une nuk u ndala …
Me vete morra, merakun e tyre
Por jo dhimbjen e ikjes time !
———-
Larg
Jam i pushtuar, i kallur në ankth,
Midis ëndërrimit dhe ty e shtrenjta ime !
Shpirtin nuk e çliroj dot prej mendimit…
Pa prekur buzën e përmalluar.
Qënia ime është e mbushur me trishtim,
Nga pamjftueshmëria e kohës për të parë ata sy
Udha, përçudi gjarpërohet mes ikjes.
E kthimin se di, kur vij… a në do të vij?!
Mes shkreptimës së qepallave u shtrydha
Aty, kam filluar e jetoj botën i çakërdisur…
Largësia nga ty më shpërfytyron zemrën
Njësoj si i ftohti, lypsit lëkurën e grisur!
Malli, zjarr flakërin prej hundësh,
Nuk ka kraharor të durojë këtë ndjesi!
E shkurtër është jeta për të mbetur kaq largë.
Pa ty, as unë s’mund të quhem njeri!
———-
Vec per ty
Syt verbova per te jetuar me zemer!
Terr e zi…
Per te pasur drite ne vena
Shpetoma shpirtin me ato buze…
Une vec per ty, e ti vec per mua
Une pa sy , por me nje tjeter shqise…
Ndersa ti me e brishte se ndjenja
Me sheh e me peshperit : “Te dua”!
Une dhe ti ,
Apokalips i perjetshem i njeri-tjetrit !!
Dedikuar Dites
———-
Ndjesinë harruam
Sot,
Zbathur do të ikë si i marrë, or mik!
S’jetohet më në këtë arrati..
Lëkurës time shpirtin sërish do t’ia kthej
E ndoshta keq do më vij, e di !!!
Humbëm në mjegullinë e syrit të tjetrit
Ndjesinë verbuam me pluhëri moderne
Moralin e zhbëmë mbi qelq të pasqyrës..
Do të ikë në kohën e të marrëve !
Sot.
———-
Shi, mallëngjim
Në kohë të vrenjtur, kur bie shi
Zjarri i pashuar rindizet flakë!
Mjafton një pikë të më lagë shpirtin
Dhe nis rënkoj pak e nga pak…
E them: ç’dreqin po ndodh kështu?!
Ç’është kjo furtunë, kjo erë, ky shi …
Nga koha e ngrirë ti vjen e shfaqesh !
E bukur deri në madhështi…
Ndoshta… kujtimi është hipokrit?!
Dhe në këtë shi ti s’lagesh kur…
Mbi mua pres që të shkrepti
Se mallëngjimi më sëmur
——-
Kukuvajka
(Grimce nga realiteti i viteve te fundit )
Ne vena ndiej shiun teksa bie reke
Po ashtu edhe acarin, brisk !
Kokulur ketij qorrsokaku po eci
Verbuar nga eresira e zeze pisk
Ketij kalldremi hapin me frik hedh
Se e shkuara ka pushtuar cdo ngjyre
Qyteti eshte gri dhe asgje nuk merr fryme
E reja ska ze, ska shpirt ,ska gjymtyre
Ja atje…..nje kandil u ndez !
Nje e moshuar po ngroh duart mbi te
Kuptimi i drites duket se ka humbur
E i ftohti ka pushtuar cdo gje
Ka gjasa, qe vetem shamizezat jetojne ne kete vis.
Se vajtimi eshte hymn i ketij pragu te shkretuar !
Presin te gjorat ne rreze te avllise
Nje ze foshnje per te degjuar…
Qyteti nxin, behet gri edhe me gri
Portat mbyllen nje nga nje
Guret e kalldremit heshtin, zverdhen
Kukuvajka kengen ze…
Pastaj ika, ja mbatha kembeshpejtazi
S’dita ku shkova , eca s’di se ku
Me acarin, kokulur ketij qorrsokaku
Nen klithen e trishte gu-gu-gu….
——
“Absurdi i pleshtit”
Bezdisshem leh nje lango ne rruge
E hap gojen vesh me vesh, kercellohet
Se nje plesht pareshtur e pickon
E prej pleshtit gjithe bota zgjohet
E kunderta ndodh me qyqarin
Dikush jeten i merr pak nga pak,pa zhurme
Ankohet ditziu me mish e me shpirt
Po kush ta degjoje, te gjithe flen gjume!
——
Gojeliget
Gojeliget folen, nuk heshten as dje, as sot
Trilluan, shpifen, thane, por nuk u ngopen…
Prej mllefit, paditurise dhe zakonit te vjeter
Ne kurth me deshen, por vetes ja ben gropen!
Gjuhezinjte, kercelluan dhemb e dhemballe
Fjalen nuk e pertypen, si perhere…
Therrimet e tyre mbulojne cdo hije
Kjo specie, prej zilise dhe buken e shkel!
Gojeliget s’kane fe, jane te pazot
Pjelle e shejtanit e kaluar atij…
Dridhen, perdridhen si neperke e pabese
E pas shpine, vershojne me helmin e zi!
Gojeliget vdekjen e kane prej fjales!
Prej gjuhes se vet e barkut plot vrer..
Por gojeliget flasin, flasin dhe ne vdekje
Kerkojne meshire e bejne si te mjere!
Gojeliget s’kane fytyre, as ne ferr!
——
Pa titull
Melodia e vargut te djeshem
Po torturohet ne humneren e dashurise
Aty ku ndjenja jeton me shume se shpirti!
Ndersa ti, hesht e s’shfaqesh…
Melodia, sot tingujt vjeshtoi
E koridoreve te merzise, dhimbja kumbon
Ftohtesi vyshkese, ky stacion i trubullt
Ti s’ndalon, ti s’vjen, ti s’degjon ose ben sikur…
Melodia e vargut te neserm
Thote:”Se te mishte jane njerzit dhe koha e di”
Ndaj, dilema e pritjes s’ngushellohet te une…
Kur kambana e zise te bjere per ty!
