• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Interview with Teuta Shabani-Towler, the Peaceful Doer

July 28, 2021 by s p

by Rafaela Prifti

Q. You are the CEO of a digital marketing company, a speaker, and a certified life coach with a background in nursing, computer programming, journalism, grassroots organizing and political activism who lived in Mitrovica through the Kosovo war before immigrating to the United States a decade ago. There is a lot to unpack here. Let me start by asking how do you introduce yourself? Who is Teuta Shabani-Towler?

A. I’m a mom, a daughter, a sister, an auntie, and a friend to many. I consider myself to be a strong, peaceful person who really loves helping people. I feel so fortunate to be able to help friends, family, clients, and impact women through my coaching, workshops, and inspirational speeches.

Q. Do you feel that education impacted your later choices?

A. My education and my work experience is a “mutt”. I believe everything happens for a reason because one thing led me to another. My nursing education was out of scarcity because just when I went to high school, Kosovo was stripped of its autonomy. That meant, my opportunities to get a college education was limited to nonexistent. I attended nursing school while still in high school to be able to have the skill to get a job. Plus, my parents really wanted me to be a doctor. While attending nursing school, I was really drawn to brain function and human behaviors, so I wanted to become a neurophysiologist. By the time I graduated from high school and nursing school, the political situation in Kosovo worsened and I no longer had the opportunity to pursue my medical studies at the university level. I worked as a nurse for two years at a pediatrician’s office and I absolutely hated sticking children, especially newborns with needles. In my second year working as a nurse, I started taking private computer programming classes after work. I didn’t even own a computer and we could probably count how many families had computers in the city of over 100,000 people. Most of my friends and relatives criticized me for wasting money on computer courses because there were no computer job opportunities in Kosovo. I really fell in love with computers and programming. I built my first patient records software at no cost for the doctor that I was working for. He considered it as a favor to me because he had to buy a computer for his office. I trained the doctor and two other staff members how to use it. As soon as he appreciated the convenience and efficiency of pulling up patient info, he told other doctors. So, I started getting requests to build software for other doctors. I just made minor changes and was selling the same program. I made more money in two months selling my software than the entire year working as a nurse. Six months later, I quit my nursing job and became a full-time programmer. I went back to college for computer programming, but at that stage, I was more advanced than what they were teaching. When the war broke out in Kosovo, I was just finishing college. During the war, we had limited journalists left in the country. I became one of those “I reporters” who frequently called BBC radio and Deutsche Welle Radio to inform the outsiders what was happening in Kosovo. I loved finding information and sharing it with people. That led me to take journalism classes after the war. Fast forward to 20 years later, I started Mitro Digital Marketing business in Kosovo and the United States, where I use my coding and writing skills in one job, Website Design and Search Engine Optimization (SEO). I think my personal tagline summed it up nicely: I write for humans and code for machines. It was hard to be both the CEO of a company and a programmer. To grow the business, I had to let go of programming and hired people to do that for me. I love marketing because it deals with human buying behaviors. I thought by helping my clients make money, it will impact their lives and they will be happy. However, that wasn’t always the case. It didn’t matter how much money they made, many of them were still not happy. I started feeling not fulfilled and realized I’m not making much of a difference in people’s lives. I was searching within myself to do something more meaningful and fulfilling.

Q. Was there a defining moment in your life that led you to want to become a life coach?

A. In March 2020, I attended the Mindvalley Personal and Professional conference in Los Angeles just before Covid shut down. I met many amazing speakers and attendees. I attended Lisa Nichols’ workshop Speak and Inspire. She really did inspire me to use my voice and my story to inspire others. Some of the attendees that I was having dinner with thought I was a life coach because of the way I was talking about issues related to immigrant identities. That got me thinking about life coaching. Then Covid hit my marketing business pretty badly for three months. All of my paid ads and other marketing efforts were either canceled or put on hold. I found myself at home with two kids and not a whole lot of things to do. I researched many coaching schools and chose the John Maxwell Team. I took the classes for life coaching, speaking, and professional development training. Now I’m a John Maxwell Independent Coach, Speaker, and Trainer. My coaching, speaking, and training brand is called, The Peaceful Doer because it’s important for my clients to feel at peace with the decisions they make, and the actions they take. Plus, this world really needs more peaceful doers.

Q. There are countless numbers of life coaches, what’s your distinctive or defining quality?

A. I work primarily with women who want to make changes in their lives, reach personal and/or professional goals. Most of the time, women call me when they find themselves at crossroads and are not sure which way to go. Whether it’s a career, a personal relationship, poor health habits, money problems, moving to another country, etc. The majority of my clients are women who are immigrants and struggle with finding out who they really are and what they want. As part of assimilating into this country, immigrants go through a personal identity crisis. I know how they feel because I went through that and it was a brutal journey. But I found my way back up and now I can help others do the same. My coaching training with John Maxwell also enables me to help women become leaders in their families, businesses, nonprofit, or their communities. I do this through one-on-one coaching, the leadership workshops I teach as well as masterminds I facilitate which are based on the John Maxwell books.

Q. What is the difference between a mentor, a life coach, and a therapist?

A. First of all, I want to say that life coaches are not like sports coaches. Life coaches don’t tell you what to do. We’re not experts of your life, we’re experts of the process to guide you to find answers within through questions we ask. We may offer another way of thinking but we never tell clients what they should do. That’s because when clients find answers on their own, they become more confident and empowered. Imagine how you feel when you figure out things on your own vs someone else telling you. We’re there to motivate clients and hold them accountable for the goals and actions they set up to do. To make sure they understand what holds them back and know they can overcome those challenges. Only if a client feels absolutely stuck, we may offer some options but never tell clients what they should do. Sometimes, your intuition is the best and I’m there to make sure you tap into that. A life coach makes sure you have a balanced life: personal relationship, health, career, money, hobby, and contribution to society. That’s because many people focus so much on their careers that they sacrifice their personal relationships and their health. Or they sacrifice their career for the family but then don’t feel happy about it later. Mentors give advice and share their own experiences in a specific industry or field. For example, I was a volunteer SCORE certified mentor and I would help clients with marketing tips and strategies. I have six mentors available to me through the John Maxwell Team. In case I need advice in one area or another, they provide feedback and support. Another important aspect I want to mention is therapist vs life coaches. Therapists are health professionals who deal with traumas and different emotions. They focus on healing from the past. Life coaches deal with clients, where they’re at now, and make plans for the future by changing habits and creating actionable goals. In therapy, there’s a lot of talking. In life coaching, there’s a lot of planning and action-taking. Therapy focuses a lot on problems, life coaches focus on solutions.

Q. Your profile says that you bring a fresh perspective to your coaching. Can you elaborate on it?

A. I challenge my clients to think differently to achieve different results than they’ve been getting. Understanding why they do what they do helps to build a great sense of awareness. Once they’re aware of their own blocks and clear them up, they become unstoppable.

Q. What should I expect from attending one of your presentations or classes?

Workshops are designed based on the organizations or businesses’ needs and goals. For example, a Real Estate company was struggling with a toxic work environment. I did a workshop on team building and communication. Another workshop I did was Money Mindset-Money Strategy. This was in cooperation with a financial advisor. I was focused on the money mindset, and she did money strategy. The attendees got a deeper understanding of where their money beliefs came from, how it impacted their lives and how to overcome the fear of lack of money. Through masterminds, there is a lot of focus on building stronger and deeper connections through communications, which in turn helps improve personal relationships, forge a better connection with family members, or coworkers and customers. In other words, everyone’s goals are different, but we all learn from each other. It’s important to understand that goes for me too. I’ve been facilitating the same masterminds for over a year now every four and five weeks and I still learn something new. That’s because each participant brings a different perspective and challenge which makes me think differently.

Q. Could you talk about your role model(s)?

I think my first role model was my first-grade teacher in Mitrovica, Kosovo. She was a brilliant, strong woman, a widow who raised three wonderful kids on her own, and was the only woman in my circle at the time that drove a car. One time she gave me a ride home because I was sick. I was very impressed with her driving. She said you can drive too when you grow up. I was seven years old, and I knew when I’m older, I’m going to own and drive my own car. I did that even during the most challenging times to get a driver’s license under the Serbian regime. One of the Kosovo women who inspires me is Valdete Idrizi who was awarded the Women of Courage Award by the United States in 2007. In the United States, the women who inspire me are Lisa Nichols, Sara Blankey, VP Kamala Harris, and many more.

Q. You talk about one of your experiences specifically being the first one to welcome the French UN troops that rolled into the town of Mitrovica after the Kosovo War. What was it like?

As horrible as war was, I got to see the worst and the best in human beings. There were many people killed, kicked out of the country, or hidden in the forests or in homes. My family and I were kicked out of our home. My dad was taken away to prison for three weeks and then later was sent to Albania. It was part of the Serbian strategy for ethnic cleansing. We didn’t know if my dad was alive and he didn’t know what happened to us for six months. My mom, brother and I came back home three weeks later to find a burned home but luckily the first floor’s concrete walls were still standing. As part of my “I reporting” self-promoted assignment, I would sneak around in people’s yards and burned houses around the city. At one point I saw two military trucks by the market in Mitrovica. From a distance, they looked like the Serbian military types. As I got closer, I noticed the French flag and I heard a helicopter overhead. I was so happy to see them that I couldn’t believe that the Serbian forces were out and NATO troops were in Kosovo. They didn’t know about any survivors because they couldn’t find any people any where in a city destroyed to the ground. I believe they were as happy to see me as I was happy seeing them. They asked me where the people are. I told them they were hiding in different places. One of them pulled out a map and spread it on top of the hood. I showed him the forest where displaced people were set up in tents. They communicated with the helicopter pilot that flew to the mountain and dropped off packages of food. I was so happy at that moment, I was crying. Then more people came out after they saw the helicopter. The French troops were asking where they could find a bakery to buy bread. I didn’t understand the word bread, so one of the soldiers drew it on a piece of paper. I told them “At my mom’s kitchen!” I got to ride with them to my parents’ house. My mom got so scared when she saw the trucks because she thought they were Serbian military. In less than an hour, more French troops assembled at our house and we’re serving them tea and bread. They had been driving on a road for a long time and scared of falling on landmines.

Q. You have made it your life’s mission to empower women in Kosovo and here. On that topic, Dielli has covered rallies, meetings, Congressional hearings on survivors of sexual violence in the Kosovo war. Can you draw from your perspective some cultural differences between our countries?

A. Women are influenced not just by the culture but by their life experiences. Kosovo women still have many challenges, not as many opportunities and support. In Kosovo, you have women in rural areas who are treated as second-class citizens, and then you have powerful women who serve in high leadership positions such as two female presidents. In America, women have more options but have not been able to climb up to the presidential position. For a country as developed as the United States, women are still treated poorly and are not supported in the political field.

Kosovo women are very brave, and I think going through the war has made them stronger. When you’ve been at the lowest level in your life, where you lost everything, there’s nothing else to do but climb up. The majority of them have overcome the fear of failure because they’ve been there, they survived, and they know what they are capable of.

Q: You told me that leaving Kosovo to come to the US was the hardest decision you ever made. I have heard a similar pain in the stories shared by immigrants forced to leave Albania gripped by civil unrest and corruption. Have you found points of convergence and what does that mean to you?

A. I’m fortunate that I came to the United States by choice. I wasn’t forced to leave the country that many people from Albania and Kosovo did. It was a hard choice to leave my family, friends, the women’s nonprofit that I founded, my United Nations job, and many organizations that I served on the boards. I was very involved in Kosovo. I worked 12-16 hours a day. I had a post survivor guilt and trauma and all I wanted to do was help others. I never stopped working except every three weeks I would get sick and had to stay home for three days. It was after four months, my UN doctor noticed a pattern and told me that I needed rest. I had so much passion to help people that I never wanted to stop. When I moved to the United States, I had no idea what I was going to do with my life. My body was here but my soul was in Kosovo. I lost my identity and my self-confidence. My life really didn’t have any meaning. That was a new feeling for me.

I live on a beautiful island and spent a lot of time on the beach but I got bored. I needed to help people but I felt like none needed my help here. Everyone seems to be doing fine. For the first time, I had time to think about my past, and all the war trauma that I’ve buried while in Kosovo started to resurface. Add losing my identity and self-confidence to that and that was a receipt for deep depression. I suffered in silence for many years. Kept it all to myself, trying to carry the same strength I had before I moved to the United States, but it was acting. At the end of the day, I would feel so exhausted that I slept for 12-14 hours. I was sick very frequently and barely managed to take care of the kids and my business. The interesting thing is I didn’t even think or realize that I was depressed until one day I had a suicidal thought that scared me so bad, I immediately asked for help. I went through therapy and other alternative healing and got back to my old self in two years. I want to take a moment and encourage anyone who’s dealing with depression to seek help. Don’t suffer alone and in silence. Asking for help is not a sign of weakness, it’s a sign of strength. Life is beautiful but when you have emotional pain, you can’t see it. There are ways to release the pain but you have to be willing to ask for help. I hope anyone who deals with depression seeks help. If not for yourself, do it for the people who love you and need you.

Q. What are you working on currently? Have you thought about publishing your life advice?

I’m working on expanding my professional speaking business. I’ve been speaking to groups but it’s been mainly on Zoom because of Covid related restrictions. I want to be on stage and speak to inspire others to be the best versions of themselves. If I can do it, anyone else can. I’m working on bringing to the public four other masterminds. I’ve been thinking about writing a book but have not had the time to devote to it quite yet. I’m focusing on spending time with my kids and traveling with them because they are growing up so fast.

Thank you for the interview!

I want to thank Dielli newspaper for your interest in my story and I hope it helps inspire your readers.

Filed Under: Interviste Tagged With: digital marketing, Rafaela Prifti, Teuta Shabani-Towler

Presidentja Osmani, kryekuvendari Konjufca dhe kryeministri Kurti pritën të mbijetuarit e aksidentit në Kroaci

July 28, 2021 by s p

Kanë mbërritur sonte në Kosovë 21 bashkatdhetarë, të cilët i mbijetuan aksidentit tragjik në Slavonski Brod të Kroacisë. Në Aeroportin Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari” ata janë pritur nga Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Glauk Konjufca dhe Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti. Prijësit e institucioneve shprehën ngushëllime për jetët e humbura në aksidentin tragjik dhe të lënduarve u uruan shërim të shpejtë, duke i siguruar se do ta kenë përkujdesin institucional.

Presidentja Osmani tha se “në tragjedinë e Slavonski Brodit ne nuk i humbëm vetëm bashkatdhetarët tanë. Aty humbëm një copë të shpirtit tonë, një pjesë të asaj që është shtylla jonë e përbashkët e dhimbja jonë e përhershme: mërgimtarët”.  Në emër të qytetarëve të Kosovës, Presidentja Osmani u shpreh mirënjohëse për ndihmën e pakursyeshme që kanë dhënë për menaxhimin e kësaj situate të rëndë, të gjitha institucionet shtetërore të Kroacisë. Kryetari i Kuvendit, Glauk Konjufca iu shprehu ngushëllime familjarëve që humbën më të dashurit në aksidentin tragjik dhe u dëshiroi shërim sa më të shpejtë të lënduarve. “Institucionet e vendit do të jenë pranë jush për të përballuar bashkërisht këto momente të vështira për të gjithë ne”, tha kryekuvendari Konjufca. Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti theksoi se për shqiptarët e mërguar, jeta është numërim ditësh deri te ardhja e radhës në atdhe. “Pavarësisht se sa të mëdha janë distancat, ato zvogëlohen, se maten me zemër. Këtë të diel, rruga e gjatë nuk solli në atdhe një pjesë tonën të mërguar. Solli dhimbje për mbarë popullin. Këtë dhimbje sot e ndajmë bashkë dhe qëndrojmë të bashkuar në këtë tragjedi, si një familje e madhe që jemi”, u tha bashkatdhetarëve kryeministri Kurti.

  Ai i siguroi se Qeveria do të përpiqet me të gjitha mundësitë që t’ua lehtësojë sadopak dhimbjet dhe pasojat nga aksidenti. Kthimi i bashkëqytetarëve nga Kroacia në Kosovë është bërë në koordinim të përbashkët të Qeverisë së Republikës së Kosovës dhe Qeverisë së Republikës së Kroacisë. Qeveria e Kosovës ka organizuar transportimin dhe përcjelljen e bashkatdhetarëve nga aeroporti deri te familjet, në vendbanimet e tyre.

Dërgoi nga Prishtina: Behlul Jashari

Filed Under: Featured Tagged With: Albin Kurti, Glauk Konjufca, Vjosa Osmani

Lamtumirë poeti kombëtar Agim Shehu

July 28, 2021 by s p

Nga Keze Kozeta Zylo

Poeti, shkrimtari, eseisti, publicisti i jashtëzakonshëm Agim Shehu iku në parajse atje ku e ka vendin ky soj poeti.  Në këtë ditë të mbrame më shfaqesh me penën në dorë duke shkruajtur dhe nderuar mësuesit e parë, ashtu siç dinte të nderonte një poet si ju.  Ju i nderoni me përulësi si në këto vargje:  “A” e madhe e shtypit, e thjeshtë fare/ dy vija që puqen, dhe një vizë brënda…! Zogjtë hapnin sqepin si “A” e madhe/dhe në folé prisnin bukë nga nëna/ Dorën e vogël, mësuesi në klasë/folé zogu ma mbante në dorën e vet…/Ngjita këmbët e vogla te këmba e “A”-së/ dhe u nisa në jetë…

Ti ece në udhën e ndritur vetë dhe pse donin atë udhë të shenjtë ta errësonin të pagdhendurit.  Sa dhimbshëm e mora këtë lajm poet!  Dhimbje po aq e madhe që emigruat nëmoshën e tretë dhe ndërtuat një folezë tjetër në Zvicër.  Ike larg, shumë larg, shkrepave të akullta si në poezinë me metaforën “Retë refugjate”.   Lart në qiellin e ftohtë/ tufa reje refugjatë/ ecin varg drejt perëndimit/ Dinë nga nisen…/s’dinë ku venë! Të pasigurt në tokë,/udhën e bëjnë në qiell/ Të çdo moshe, të çdo ngjyre –era i largon nga vatra/ i shtyn tutje – “prapa diellit”/ Rezet u lëmojnë leckat, se arnat s’ua qepin dot.

Eci poeti labirintheve të kohës, herë vraponte si kalë i hazdisur, herë heshtëte si një Sokrat i urtë, herë takohej me Bajronin në ëndrra, e herë ngjitej në kala me Ali Pashanë.  Nga kalaja kundronte pamjen madhështore të Tepelenës me ujërat e mëndafshta të Vjoses, dhe si vegim i vinte përshkrimi mahnitës i Bajronit, poetit botëror i cili u magjeps nga pamja tepelenase kur e vizitoi.Por çuditërisht apo diçka hyjnore është se poetët e gjejnë ngushëllimin tek poezia dhe ja si shkruan: “Shpërblim për këngët s’mora, as nuk prita/ kolegët në pushtet i kisha prita/ Një vjershë e dashur m’u bë kupëz vere/ ku piva një gëzim që s’e arrita.  Nga poema: (Bisedë me rubairat).

Agim Shehu vdiq larg Atdheut i sëmurë.  Asnjë qeveritar, apo “topmodel” parlamentar nuk shkruajtën asnjë fjalë ngushëllimi, packa se në vesh të të dashurave të tyre mund t’ju kenë kënduar ndonjë këngë ose tekst të tij poetik si psh: Më trete formulë, më shkrive të gjalle/ si një copez akull në plus njëqind shkallë/ Folmë shpirti im, shpirt në maksimum/ se pa ty s’kam gjumë as në minimum!

Sonte kjo natë e mbrame ka përzgjedhur ngjyrën e ëmbël të Hënës si tek poezia “Qylymi i nënës sime”.  Ju ditët mjeshtërisht sikur të kishit shpikur Abetaren e poezisë të krijonit poezi, poezi klasi, poezi prej një poeti lirik nga më të shquarët dhe të magjepsit lexuesit e shumtë anë e mbanë botës ku frymojnë shqiptarë.  Sonte lexuesit tuaj kanë shtruar qylymin e nënës suaj duarartë në respekt të dhuratës së cmuar që ju ke lënë si: Gjalmin zgjedhur prej çdo ngjyre, nëpër gishta – shpjer e bjer…/Mbi tezgjah, krahët mes tyre/i formonin një ylber. Ngjyrën e ëmbël të Hënës/tek e verdha që shikoni/ -biri kur sëmurë ka qënë/nëna e derdhi ngjyr’ limoni.

Ju sot u ngjitët si Elena Gjika në qiell që ju e cmonit aq shumë dhe ashtu sic ajo vazhdon të bisedojë me perënditë pellazge jam e sigurte si lexuesja juaj e çdo poezie dhe rreshti se do të vazhdoni në rrugën e saj për Kombin pellazg.  Ju keni qenë në oponencë me qeveritë ndaj dhe asnjë president shqiptar nuk mori guximin t’ju dekoronte… E kush më shumë se ju o biri idenjëiProgronatit shkruajti kundër genocidit grek, kunder andarteve grekë që me ura zjarri dhe thika therrnin e vrisnin patriotët në Jugun e Shqipërisë!  E kush më shumë se ju shkruajti kundër genocidit serb që vrisnin dhe therrnin popullin martir të Kosovës!  Agim Shehu është njëpublicist i jashtëzakonshëm që ka ndikuar fort në opinionet e lexuesve dhe njëkohësisht ka kritikuar ashpër politikanët dallkaukë që e lanë vendin në një mjerim të tejskajshëm…dhe ja si shkruan në poezinë: “Karrikja me tri këmbë para OKB-së në gjenevë” 

Karrikja e Madhe – Statujë me tri këmbë/ rri te hyrja si mbi erë…/Kombi im prerë nga diplomatët,/është këmba e saj e prerë/ Ajo sheh zyrtarët asnjanës/ të vjetër e të rinj/ e u thotë: – gjersa unë jam e prerë/ ju çaloni, Zotërinj!

Në veprat e shkruara me plot enigma të shpirtit, të diskursit kritik, filozofik, të ethshëm, historik pasurooi mendjet tona dhe hoqi llumin e moçalit ku dëshirojnë ta drejtojnë disa antishqiptarë. 
Ju ikët krenar, në heshtje, pa zë, ia shalove Pegasit të artë të letërsisë për nëqiell.  Ju jeni dishepulli i Rilindasve, i humanizmit, erudit atdhetar zemërzjarr.  Ju jeni me kryet gjer tek maja malesh dhe mbeshtet gjoksin në Progonat qëi këndove me aq dashuri dhe përkushtim.  Ju ishit gati si një profet që parashikonit vdekjen e ngadaltë të llahtarshme e shoqërisë që politika kobzezë e ka future në moçalishte.  Poezitë tuaja jane një spektakël i vërtetë. 

Arti i poetit Shehu është një shkollë e nivelit të lartë, është një Harvard shpirtëror aty ku Baladat e Lirisë së Kosoves dhe Shqipërisë trondisin kontinentet me aktet e tragjedive që janë luajtur mbi popullin shqiptar.  Foshnjat e Kosovës të lidhura në djep mbahen mbi shpinë të poetit ndaj dhe ai përvajshem ligjëron me kuje labi:  Dhe sot i vranë në prag shtëpie/ nga tym i predhës u thinj Zoti/ Te syr’ i nxjerrë i një fëmije/ përmbys po rrotullohet globi.  Kushdo që e lexon Baladën për Kosovën, me siguri Zoti i shfaqet thinjur, meket përballë kanibalëve serbë që hanë sy fëmijësh.  Metaforat e poetit janë gjerdanë në gushën e bukur të Atdheut, janë hymn për trojet tona ndaj dhe i këndon: Ti gjak virgjin i racës sonë/ në duel me çdo mbretëri/ sa vriteshe në Fushë-Kosovë/ Ringjalleshe në Çamëri.

Agim Shehu është një krye lirik që me vargjet e tij herë të përkëdhel si fijëza Hëne Progonati e herë të qeras si një amvisë e bukur me mjaltë taze nga hojëzat e nje shpirti poetik.  Qysh në rininë e hershme të befason me figuracionin e dendur metaforik apo dhe paralelizmin figurativ që përdor midis dy lëndëve ekstreme letërsi dhe matematikë, por dhe aq të lidhura pazgjidhmërisht me njera tjetrën.  E kush nga studentet nuk i dinte përmendësh këto vargje!  Le ta ndjekim në poezinë: “Të dashurohesh nga nje matematikan” poezi që ndihet dhe duket sikur skuq honet dhe lëshon bisqe nën trungje të vjetra:

 “Ty po të drejtohem, vajze moj syzezë/ më do a po s’më do kjo është hipotezë/ Pamja jote e ëmbël, posi teoremë/ kur të shoh përpara sikur zgjidh problem/ Ti je elegante si ekuacion/ mesi yt i hollë posi ypsilon…

Ai iu bashkua bashkëshortes së tij fisnike, Zanës së Ali Asllanit i cili e pagëzoi me emrin e bukur shqiptar dhe kjo është një histori më vehte që fatmirësisht poeti e ka lenë të shkruar.  Ai jetoi me ikonën e mirësisë, ata jetuan si dyaristokrat të Arsimit shqiptar.  Dashuria e çiftit bashkëshortor ngeli e pastër si velloja e bardhë e Zanës e cila ecën si në balada dhe i lexojmë në këto vargje brilante si: “Vellua e bardhë e nuses/ kujtimet na erdhën pranë/ nga lëndina e bregdete/ një mjegull, mbi Vjosë matanë/ vellon e kish marrë me vete.

Në intervistën që kemi pasur në New York me poetin dhe bashkëshorten e tij fisnike Zana, ende në memorje më rri zëri i tij, si zëri i një Perëndie, apo i nje mësuesi të urtë dhe të mençur që fjala i rrjedh si ujëvarë e Peshtures, ujevare progonatase. 

Agim Shehu është një kryepoet dhe duhet t’i jepet titulli “Nderi i Kombit”.

Lamtumire Agim Shehu!

Drite sjellshi nga Parajsa!

27 Korrik, 2021

Staten Island, New York

Filed Under: LETERSI Tagged With: Kozeta Zylo, Letersia shqipe, Poeti Agim Shehu

GJERGJ BALAJ IS NO LONGER WITH US

July 28, 2021 by s p

By Rafaela Prifti

It is with a very heavy heart that we learned of Gjergj Balaj’s passing. Our prayers and thoughts are with the Balaj family at this most difficult time. Vatra community is deeply saddened by the loss of a dedicated Vatran, a longtime supporter, a generous contributor and member of the Hudson Valley Chapter, Gjergj Balaj.

Our Lady of Shkodra has posted the notice on its website. “With sadness and great pain, we inform the Albanian community that yesterday on July 25, Gjergj Balaj departed suddenly at the young age of 52. Gjergj was a patriot, a man of faith, and a well known activist. This is a profound loss for the Church and our Albanian community. Pray that the Balaj family find strength with our Mighty Lord.”

Family members, friends, and associates of the deceased are mourning Gjergj’s passing and are expressing their condolences across social media.

The visitation hours will be at the Yorktown Funeral Home 945 East Main Street, Yorktown, New York 10588 today from 2-9pm.

The Funeral Mass and services will take place on Wednesday July 28 at 1pm at Our Lady of Shkodra Catholic Church. From there, the procession will be taking the deceased to the final resting place at “Gate of Heaven” 10 West Stevens Ave. Hawthorne. NY

No obituary is posted at this time.

We are keeping the Balaj family in our thoughts and prayers at this most difficult time, especially his wife Aida and their three sons. May his memory be a blessing.

Filed Under: Komunitet Tagged With: Gjergj Balaj, Rafaela Prifti

NGA AT ZEF PLLUMI TE LUKË KAÇAJ, MAKS RAKIPAJ RRËFEN PERSEKUTIMIN KOMUNIST MBI ELITËN INTELEKTUALE

July 28, 2021 by s p

Shkrimtari Maksim Rakipaj, i persekutuar, i përndjekur, i burgosur dhe i dënuar prej regjimit komunist me 15 vite, rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, Organ i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, New York, vuajtjet, dhunën, torturat, përgjimet, hetuesinë dhe qëndresën në burgjet komuniste të shqiptarëve të pafajshëm. Kleri fetar, elita intelektuale dhe njerëz të thjeshtë u masakruan barbarisht prej sistemit monist për gjysëm shekulli. Sipas Maksim Rakipajt është koha të ngrihet një komision letrar, me specialistë jo komunistë, që të përzgjedhë librat më të mirë të letërsisë së burgut për t’i futur në sistemin arsimor. Brezi i ri duhet të njihet patjetër me të vërtetat e diktaturës. E keqja që harrohet, përsëritet. Me Maksim Rakipajn bisedoi Editori i “Diellit” Sokol Paja.

KUSH ËSHTË MAKSIM RAKIPAJ, ARRESTIMI, BURGOSJA, LIRIA…

Jam Maksim Xhafer Rakipaj, i martuar, me dy fëmijë. Lindur në Vlorë, më 15 Korrik 1951. Mbaroi Shkollën e Marinës në Vlorë në vitin 1972. Punoi si oficer kuverte në anijet e Flotës Tregtare Detare deri në vitin 1977, kur e arrestuan dhe dënuan me 15 vjet heqje lirie për agjitacion e propagandë dhe kontrabandë. E liruan në muajin Shtator të vitit 1984. Kundërshtoi bashkëpunimin me sigurimin e shtetit, e lanë 9 muaj pa punë. Filloi punë si minator në muajin Qershor 1985 në minierën e e qymyrit në Manzë, sektori Gërdec. Pas vitit 1991 rifilloi punë në anijet e Flotës Tregtare Detare. Në vitin 1996 filloi punë si shef i marëdhënieve me jashtë, shef protokolli dhe zëdhënës shtypi në Bashkinë e Durrësit. Në vitin 1999 rifilloi punë në det si kapiten në anije të ndryshme tregtare. Pas vitit 2002 mërgoi në Itali dhe jeton në Lucca (Luka, Toskana). Ka botuar këto libra: ‟20 poezi dashurie dhe një këngë trishtimi” nga Pablo Neruda, përkthim nga spanjishtja, shtëpia botuese TOENA 2003; ‟Profeti” Kahlil Xhibran, përkthim nga anglishtja, shtëpia botuese TOENA 2003; ‟Gjallë pas mbytjes së anijes”,  kujtime burgu, botuar nga ISKPK (Instituti i Studimit të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit), 2014; ‟Antologji e poezisë arabo-persiane” përkthime të ndryshme, UEGEN 2015; ‟Trilusa m’Tironë” përkthim, UEGEN 2015; ‟Bukowski poezi”, përkthime nga anglishtja, 2015; ‟Sonetet e plota të Shekspirit”, përkthim nga anglishtja, shtëpia botuese ADA, 2016; ‟Profeti dhe Kopshti i Profetit”  nga Kahlil Gibra, përkthim nga anglishtja, shtëpia botuese Toena 2016; ‟Kali Valltar”, nga Jo Jo Moyes roman, përkthim nga anglishtja, shtëpia botuese UEGEN, 2018; ‟I Mbijetuar”,  botim i ripunuar i librit ‟Gjallë pas mbytjes së anijes”, shtëpia botuese Dy lindje dy perëndime, 2018; ‟Antologji e Poetëve Nobelistë”, shtëpia botuese UEGEN, 2019; “Antologji e Poetëve disidentë”, shtëpia botuese Jozef, 2019; “Poezi nga Maram Al Masri”, përkthime, shtëpia botuese Jozef, 2020; “E Sigurt (Safe)”, roman nga S.K Barnett, përkthim, shtëpia botuese Jozef 2021; “Ngjyra e Lëkurës”, “Komunizmi dhe Llogjika e Shëndoshë”, publicistikë nga Manning Johnson, përkthim, shtëpia botuese Jozef, 2021; …së shpejti shpresoj të bëhen 20 tituj.

Maks Rakipaj, 1 muaj para arrestimit prej komunisteve.

LUFTA NACIONAL-ÇLIRIMTARE ISHTE NJË LUFTË VËLLAVRASËSE E KOMANDUAR NGA SHEFAT JUGOSLLAVË

Lufta, që komunistët e quajnë nacional-çlirimtare, gjykoj se qe më tepër një luftë vëllavrasëse e komanduar nga shefat jugosllavë. Im atë e filloi luftën si ballist në fillim të vitit ’43 dhe pas tre muajsh doli partizan bashkë me dy vëllezër. U plagos dy herë, në vitin ’44 e futën në Partinë Komuniste. Pas lufte mbaroi shkollën e oficerëve, pas asaj shkolle shërbeu si oficer në artileri. Në vitin 1955 pushteti arrestoi dy vëllezërit e mëdhenj, xhaxhai im i madh, Njaziu vuajti 17 vite në burg politik, shumicën e kohës në Burrel. Në vitin 1956 shpallën kulak të atin, gjyshin tim Sabri Rakipaj. Pas atij viti, im atë shërbeu vetëm në armën e xhenjos, me ushtarë që vinin nga ata që quheshin “të deklasuar” deri sa e larguan nga ushtria në vitin 1960. Në ato vite s’e kam ditur kurrë në jam me “biografi të mirë” apo me “biografi të keqe”. Mbarova shkollën e oficerëve të flotës detare me frikë mos më përjashtonin. Im atë komunist, por gjyshi im kulak, një xhaxha i dënuar politik. Ç’isha unë? Punoja me gjithë shpirt, si im atë që la emër të nderuar kudo që punoi dhe shumë hollësi janë te libri im me kujtime ‟I mbijetuar”. Të paktën gjashtë muaj para arrestimit ndjehesha i përgjuar. Duke qënë se dilja jashtë shtetit si oficer i flotës detare tregëtare, e kisha të lehtë të kërkoja strehim politik ku të doja. Përse nuk më arrestuan më parë? Disa herë kam patur provokime për t’u arratisur, nga disa që më shtireshin si miq. Kështu që e dinin mendimin tim, doja më tepër familjen se sa rehatin dhe jetën time. Prandaj edhe kur mora sinjale të sigurtë se mund të arrestohesha, nuk bëra asnjë përçapje për t’u arratisur, sepse po të ikja, kishin për t’i marrë shpirtin tim eti, nënës, vëllait dhe motrave të mia. Më arrestuan mua dhe oficerët e tjerë të anijes ‟Durrësi” në fund të Prillit 1977. Ishin vitet kur pushteti kishte filluar të ‟hante edhe “të vetët”. Unë isha në mes, edhe i ‟tyre” (babai komunist, e përjashtuan në vitin 1976 për ‟zbutje të luftës së klasave”!) edhe kundër tyre (gjyshi kulak, një xhaxha 17 vite burg politik). Kurse gjatë hetuesisë trajtohesha si i vetmi armik i vërtetë i pushtetit popullor. Ja fjalët e hetuesit tim Spiro Spiro: ‟Ti je armiku i vërtetë në këtë grup! Ti! Gjyshin kulak, dy xhaxhallarët të dënuar, yt atë i përjashtuar nga partia! Me këtë frymë je rritur! Të tjerët i ke tërhequr ti në rrugën e armiqësisë! Ata janë të lajthitur, ti je armiku i vërtetë”! ‟Ç’ka të veçantë historia jote”? – është njëra nga pyetjet. E kam menduar shpesh këtë gjë. Në anijen ‟Durrësi” shërbente si oficer I Aladin Kapo (që ishte dhe është shoku im i ngushtë),  nip i Hysni Kapos (nr. 2 në ato vite, pas Enver Hoxhës). Aladini u arrestua bashkë me ne. Ato vite dihej se gjendja shëndetësore e diktatorit E. Hoxha qe rënduar shumë. Dy mendoheshin si pasues pas vdekjes së diktatorit, Hysni Kapo dhe Mehmet Shehu sepse Ramizi qe në hije ato vite. Hysniun e eliminuan në vitin ’79, Mehmeti ‟vrau veten” në vitin 1981. Ndoshta pas arrestimit të nipit të Hysni Kapos me akuza politike, fshihej dora e Mehmetit dhe ortakëve të tij. Ne të tjerët ishim sa për garniturë, për ta bërë më bindëse atë ndodhi. Mua dhe Aladinit na dhanë nga 15 vite burg, dy të tjerëve 12 dhe 11 vite burg. Më cilësuan kryetar të ‟grupit armiqësor”. Sipas hetuesit Spiro Spiro, kjo gjë bëhej që çështja të mos merrte emrin ‟Aladin Kapo dhe të tjerët, se tingëllon keq në popull”.

LETËRSIA E KUJTIMEVE TË BURGUT SI LETËRSI QË RRËFEN E DEMASKON FERRIN KOMUNIST

Pas viteve ’90 filloi të zhvillohej kjo lloj letërsie, e panjohur më parë. Shkruan libra kujtimesh ata që kishin shkruar, botuar edhe para burgosjes, por shumica e autorëve të kësaj letërsie ishin fillestarë në letërsi. Shumë prej tyre janë bashkëvuajtësit e mi, të tjerë i njoh vetëm nga emri. Gjykoj se është koha të ngrihet një komision letrar, me specialistë jo komunistë, apo të lidhur me regjimin diktatorial, që të përzgjedhë librat më të mirë të kësaj letërsie për t’i futur në sistemin arsimor. Brezi i ri duhet të njihet patjetër me të vërtetat e diktaturës. E keqja që harrohet, përsëritet. Në mos gaboj, nga librat e parë të këtij zhanri qe libri i Lubonjës me titull ‟Ridënimi”. Por jehonën më të madhe e patën dy librat e Visar Zhitit ‟Rrugët e Burgut” dhe ‟Ferri i çarë”, ku duket dora e shkrimtarit. Kam lexuar me ëndje dhe kurreshtje edhe librat e miqve të mi Gëzim Peshkëpia, Hysen Haxhia, Gëzim Çela, Skënder Tufa etj. Një ndihmesë të mirë ka dhënë edhe ISKPK nën drejtimin e z. Agron Tufa dhe Çelo Hoxha me një seri botimesh shkruar nga ish të dënuarit politikë. Librat janë botuar dhe shpërndarë falas me shpenzimet e Institutit, shumë prej nesh s’kanë mjete financiare për të botuar nëpër shtëpitë botuese. Librin tim me kujtime burgu me titull ‟Gjallë Pas Mbytjes së Anijes” (titullin e librit ma sugjeroi shoku im Visar Zhiti) e botoi ky Institut në vitin 2014. Nga miqtë e mi që shkruanin në burg dhe m’i tregonin krijimet e tyre kanë qënë i ndjeri Zydi Morava, i paharruari Gëzim Medolli, Hasan Bajo dhe sigurisht, Visar Zhiti. Miqësia me Visarin bëri të rilindte tek unë dashuria për poezinë. Unë nuk shkruaja atje, vetëm përktheja. Kur u lirova kisha rreth 35 poezi të përkthyera. Sprova ime e parë në përkthim ishte poezia ‟I Pamposhturi” nga  William Ernest Henley. Nuk qe e lehtë të shkruaje në burg sepse kishte edhe spiunë në shërbim të komandës. Por kishim edhe shokë që na ruanin dhe i ruanim kur shkruanin. I kemi ndihmuar edhe për t’i nxjerrë shkrimet nga burgu. Asnjë qeveri deri tani s’ka marrë asnjë masë që kjo lloj letërsie të futet në sistemin tonë arsimor.

VITET E BURGOSJES, KUSHTET Ç’NJERËZORE, PUNA NË MINIERË, MUNGESA E USHQIMIT, DHUNA E POLICËVE NË BURG

Të gjithë kemi parë filma, lexuar libra për kampet e përqëndrimit e kohës së Hitlerit apo për gulagët e Leninit dhe Stalinit. Gjatë viteve të burgut më qëlloi të jetoja në tre kampe: Ballsh, Spaç dhe Qafë-Bar. Veç kësaj kam patur rast të njoh të dënuar të vjetër që kishin qënë edhe në kampe të tjerë (si kampi i kënetës së Maliqit s’mundi të ngrinte as Hitleri, as Stalini), që do t’i kishin zili edhe specialistët gjermanë dhe rusë të kampeve të përqëndrimit. Të burgosur të vjetër tregonin se në vitet e para në Ministrinë e Brendëshme ka punuar si specialist burgjesh një ish SS që kërkohej nga çekët për krime lufte. Kam lexuar edhe librin “Last Station – Auschwitz” nga Eddy De Wind, hebre holandez, me bindje të majta, i mbijetuar i kampit të Aushvicit. Në kampet enveriste mungonin vetëm krematoriumet. Ushqimi ishte më i pakët dhe më i keq se në Aushvic. Në kampin e Ballshit menuja ishte kjo: mëngjesi: një lloj supe pa pikë yndyre me presh, lakra ose domate etj., të ziera. Dreka: një ditë lëng makaronash, një ditë lëng orizi dhe një ditë lëng groshe ku tek tuk notonte ndonjë kokërr oriz, apo groshë, sipas ditës. Darka: çaj (sheqer i djegur, lëngu i të cilit servirej për çaj). Dhe sipas normës 600 gr. bukë, që në fakt nuk jepnin as 500 gram. Të moshuarit, të sëmurët, vdisnin nga uria dhe mungesa e kujdesit mjeksor. Kur isha në kampin e çfarosjes në Ballsh erdhi të më kërkonte të bashkëpunoja me sigurimin e shtetit ish n/kryetari i degës së Durrësit, krimineli Kapllan Shehu. Kundërshtimi im dhe mënyra si u përgjigja e acaruan jashtë mase. Brenda 10 ditësh më transferuan në kampin legjendë të Spaçit. Të nesërmen fillova punë në minierë. Ferr i vërtetë, sidomos ditët e para. Sa filloi muaji tjetër dhe u bë organika mujore e punës më caktuan të punoja minator me martel. Në Spaç punohej me tre turne dhe me grupe pune treshe: minatori dhe dy puntorë lopate. Puntorët pastronin frontin e punës nga plasja e turnit të mëparshëm që e ngarkonin nëpër vagonë me kapacitet një ton. Norma tetë vagonë, por sado vagonë me mineral të ishin, fronti duhej pastruar që minatori të kishte mundësi të vendoste armaturat prej druri, hekuri ose betoni dhe pastaj të bënte birat me martel. Ishte punë vdekje prurëse. Mungonte sistemi i çpimit të lagur për shmangjen e pluhurit. Janë të shumtë të mbijetuarit që vuajnë nga sëmundje të ndryshme për shkak të asaj pune. S’janë të paktë edhe ata që vdiqën para kohe, ose nga aksidentet dhe helmet në minierë. Të vdekurit varroseshin në varrezën e kampit përkatës dhe familja kishte të drejtë ta merrte trupin vetëm pasi fatkeqi të mbushte vitet e dënimit. Për dhunën policore në burg nuk mjafton një intervistë. Ishte dhuna policore shkak i shpërthimit të revoltave Spaç 1973 dhe Qafë-Bar 1984.

SIGURIMI I SHTETIT NË BURG, HAKMARRJA NDAJ TË “THYERVE”

Në vitin 1979 Televizioni Shqiptar transmetoi filmin “Skëterrë ’43” me skenar të Bashkim Shehut, birit të gjakpirësit Mehmet Shehu. Filmi, me sa më kujtohet, fillon me një bisedë midis një specialisti të kuesturës fashiste për burgjet dhe një drejtuesi të lartë partie, ku i pari shtjellon idenë e funksionimit të kampit: “Bërthamën e kampit do ta përbëjnë ata që ne do të thyejmë në hetuesi – këta janë minjtë dhe do të jenë shembull për të tjerët; pastaj do të jenë kuajt e punës, nuk ka rëndësi rendimenti që sjellin, mjafton të punojnë që të mos u ngelet kohë për të menduar. Pastaj do të shtojmë edhe plot njerëz me moral të ulët, ordinerë etj. Do t’u ngulim në tru se këta nuk janë njerëz, por vemje, krimba, do t’i bëjmë që të mos kenë repekt për vlerat njerëzore dhe për veten e tyre”. Shkurt, kjo qe detyra e sigurimit të shtetit në burgjet enveriste. Të thyente njerëzit. Duke i joshur me punë të lehta dhe që kishin njëfarë fitimi. Krerët e dënuar të kampit ishin të gjithë spiunë të sigurimit. Të tillë ishin edhe ata që kishin punë të privilegjuara si në kuzhinë, brigadierë, normista, etj. Por ka patur edhe raste kur “të thyerit” kthenin mendje. Hakmarrja e sigurimsave në këto raste nuk njihte kufi, jo vetëm duke i ridënuar ata, por hakmerreshin edhe ndaj familjarëve. Dhuna e tyre ka shkaktuar edhe vetvrasje. Kam qënë dëshmitar okular në Spaç, në vitin 1979, kur njëri nga “të thyerit” u orvat të kapërcente rrethimin e trefishtë me tela me gjëmba, për ta detyruar ushtarin e vendrojes ta qëllonte për vdekje. Në atë rast, mbaj mend ushtarin që i lutej të dënuarit “Mos! Të lutem, mos e kalo rrethimin tjetër! Nuk dua të të vras!” Dhe nuk e vrau, vetëm sa e plagosi lehtë në këmbë. U hap fjala se atë ushtar e dënuan.

NGA AT ZEF PLLUMI TE LUKË KAÇAJ, KUJTIME DHE BISEDA ME KLERIKËT NË BURG

Mbaj mend se ishin më të frikësuar nga të burgosurit e zakonshëm, ndoshta dhuna ndaj tyre në hetuesi ka qënë më e ashpër. Kam njohur disa priftërinj katolikë, por ata u shmangeshin bisedave fetare dhe vetëm nëse kishe besimin e tyre të përgjigjeshin kur i uroje për Krishtlindje ose për Pashkë. Kam njohur  Baba Mehmetin, dervishin e Teqesë së Frashërit, meqë edhe unë jam me prejardhje nga Përmeti dhe Babaj njihte shumë njerëz nga farefisi im. Ishte njeri i kulturuar, kishte studiuar në Stamboll dhe madje kishte patur rast të njihej edhe me Qemal Ataturkun. Dhjetor 1978, po afronin festat e fundvitit. Në kampin e Ballshit, me gjithë mjerimin e burgut, ndihej një lloj gëzimi e shprese në sytë e të burgosurve. Pata njohur artistin Mehdi Prodani atje, kitaristi më i mirë në Shqipëri, vëllai i kompozitorit Agim Prodani. Meqë i kisha rënë kitarës dikur, rast më të mirë nuk kishte për të mësuar sadopak nga mjeshtri i madh i kitarës në kohën e lire. Mediu u tregua i gatshëm menjëherë. Unë e njihja solfezhin, kështu që ai e kishte më të lehtë të më ndihmonte. Më shkruante pjesë të ndryshme, në fillim më të lehta dhe unë ushtrohesha në një kthinë ku një ish – prift i heshtur punonte për riparimin e librave të vjetër të bibliotekës së kampit. Kur i kërkova leje për tu ushtruar atje ku ai punonte, prifti ngriti pak kokën, më pa dhe më bëri shenjë me kokë po. Pa folur një fjalë. Shkoja atje pothuaj çdo ditë. Profesor Nikollë Daka më tha se ish prifti quhej At Zef Pllumi. Në kamp ishte edhe një artist tjetër me përmasa botërore. Basi Lukë Kaçaj. Më pëlqente ta dëgjoja edhe kur fliste Lukën, sidomos kur i fliste ortakut të lojës së dominosë me atë zë të thellë basi “Jahooo…”dridheshin qelqet e dritareve nga zëri i Lukës. Një ditë Luka këndonte nën zë ‟Stille nacht”( natë e qetë )…unë dhe Medi Prodani e dëgjonim të hipnotizuar… -“Medi, të lutem ma shkruaj këtë, dua ta mësoj… -Patjetër, -më premtoi ai. Me fletën e muzikës në dorë shkova te kthina e dom Zef Pllumit. Punova disa orë. Më në fund më doli mirë, realizova edhe ‟campanella-t” që më kishte shënuar Mediu… I paharruari Zef Pllumi, që dëgjonte pa lëvizur, për herë të parë më foli: -Bravo djalë…ktë kangë, ma të bukrën në botë kushtue Krishlindjeve e ka ba nji prift fshati, muzikën dhe fjalët ja ka pas shkrue msuesi i atij fshati të vogël diku në Austri… -Gëzuar Krishtlindjet, -ì thashë me zë të ulët… ‟Falemners, gëzuar edhe ty, falemners edhe një herë për muzikën”.

VISAR ZHITI, NJË BASHKËVUAJTËS I VEÇANTË

Kam patur dhe ende kam shoqëri të ngushtë vetëm me Visar Zhitin, të cilin e kam takuar gjithmonë si vëlla. Sa për Lubonjën dhe Ngjelën gjykoj se pas burgut kanë patur përparësi vetëm interesat vetiake, Lubonja herë majtas, herë djathtas, Ngjelën s’e kam kuptuar kurrë. Për Visarin gëzohem sidomos me sukseset e tij në letërsi. Është për të ardhur keq, se për emërimet e ish të dënuarve politikë në poste të rëndësishme, partitë që kanë patur pushtetin e radhës kanë parapëlqyer (me ndonjë përjashtim të rrallë), ‟të thyerit” e dikurshëm.

RIKTHIM NË KOHË, NGJARJET DHE NJERËZIT, KOHA E TMERRIT

Mendoj se regjimi komunist i vendosur në Shqipëri me miratimin e Fuqive të Mëdha ishte dënimi më i rëndë për popullin tonë, kur ato e hodhën Shqipërinë e vogël në kampin komunist. Përjetuam një eksperiment djallëzor, çnjerëzor dhe me çka kuptoj duke ndjekur ngjarjet atje, ende s’ka mbaruar ai eksperiment. Pas Luftës II Botërore në Gjermani filloi procesi i denazifikimt. Procesi i drojtur i dekomunistizimit tek ne, u ndërpre përdhunisht me ngjarjet e vitit të kobshëm ’97, që u kurdisën nga duart e gjata të shërbimeve të sekrete të huaja. Gjatë viteve kur punoja si detar para se të arrestohesha, kam patur rast të shikoja edhe shtete të tjerë komunistë si Polonia, Gjermania Lindore, Rumania, Bullgaria dhe Jugosllavia. Niveli i jetesës dhe liritë themelore të njeriut tek ne ishin shumë më poshtë. Asnjë prej atyre vendeve nuk qe rrethuar me tela me gjëmba. Vetëm tek ne (dhe në ish B.Sovjetik të kohës së Stalinit) janë burgosur, pushkatuar dhe madje varur poetët disidentë. Kur bota komuniste po fillonte ndryshimet pas takimeve Regan-Gorbaçov, në vitin 1988 tek ne varën poetin Havzi Nela. Kryetari i atij trupi gjykues, në vend që të dënohej, u emërua në hierarkinë më të lartë të drejtësisë. Kur filluan ndryshimet tek ne, pas vitit ’90, isha shumë optimist. Mendoja se brenda 5-10 vitesh Shqipëria do të bëhej vend i begatshëm. Nuk kam dashur kurrë të largohesha nga vendi, doja të jepja edhe unë ndihmesën time në përparimin e vendit. Por pashë se pushtetarët tanë mendonin vetëm për xhepat dhe tarafet e tyre. Jo për begatinë e vendit. U zhgënjeva. Prandaj dhe u vendosa në Itali pas vitit 2002. Sot jam shumë pesimist. Sa herë shkoj në atdhe, shoh njerëz gjithnjë e më të varfër. Rinia ka prirjen të largohet. Vetëm pleqtë po mbeten. Dhe pushtetarë arrogantë gjithnjë e më të pasur. Dhe për fat të keq, bota i brohoret. Prandaj sot jam shumë pesimist.

Filed Under: Featured Tagged With: Luke Kacaj, Maks Rakipaj, Sokol Paja

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 2737
  • 2738
  • 2739
  • 2740
  • 2741
  • …
  • 2751
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NDJESHMËRIA SI STRUKTURË – NGA PËRKORËSIA TE THELLËSIA
  • Si Fan Noli i takoi presidentët Wilson the T. Roosevelt për çështjen shqiptare
  • TRIDIMENSIONALJA NË KRIJIMTARINË E PREҪ ZOGAJT
  • Kosova dhe NATO: Një hap strategjik për stabilitet, siguri dhe legjitimitet ndërkombëtar
  • MEGASPEKTAKLI MË I MADH ARTISTIK PAS LUFTËS GJENOCIDIALE NË KOSOVË!
  • Veprimtaria atdhetare e Isa Boletinit në shërbim të çështjes kombëtare
  • FLAMURI I SKËNDERBEUT
  • Këngët e dasmës dhe rituali i tyre te “Bleta shqiptare” e Thimi Mitkos
  • Trashëgimia shqiptare meriton më shumë se sa emërtimet simbolike të rrugëve në New York
  • “Unbreakable and other short stories”
  • ÇËSHTJA SHQIPTARE NË MAQEDONINË E VERIUT NUK TRAJTOHET SI PARTNERITET KONSTITUIV, POR SI PROBLEM PËR T’U ADMINISTRUAR
  • Dr. Evia Nano hosts Albanian American author, Dearta Logu Fusaro
  • DR IBRAHIM RUGOVA – PRESIDENTI I PARË HISTORIK I DARDANISË
  • Krijohet Albanian American Gastrointestinal Association (AAGA)
  • Prof. Rifat Latifi zgjidhet drejtor i Qendrës për Kërkime, Simulime dhe Trajnime të Avancuara Kirurgjike dhe Mjekësore të Kosovës (QKSTK) në Universitetin e Prishtinës

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT