Nga Ramazan Çeka/
Në krijimtarinë time poetike me tendencë tekstet e këngëve, gjithmonë jam munduar të shpalos anën pozitive për këngëtarët dhe kompozitorët e nderuar. Të kujdesesh për ndjeshmërinë dhe respektin është shumë e rëndësishme, veçanërisht kur ke të bësh me një temë kaq delikate.
Është hera e parë që trajtoj një temë si vërejtje dhe është e natyrshme të jesh i kujdesshëm dhe i ndjeshëm, pasi flet për një fenomen shumë të rëndësishëm, i cili ka ndikuar në shumë krijues dhe muzikantë. Po përpiqem për të strukturuar mendimet dhe të formuloj një mesazh të qartë dhe të respektueshëm për ata që janë të përkushtuar ndaj artit, por gjithashtu të ngrisim shqetësimin për ata që dëmtojnë vlerat e muzikës shqiptare.
Në një kohë kur arti i vërtetë muzikor kërkon përkujdesje dhe përkushtim, ne jemi dëshmitarë të një fenomeni shqetësues që po dëmton rëndë vlerat e muzikës shqiptare. Përdorimi i termit “tregu muzikor” ka bërë që muzika, që dikur ishte një shprehje e shpirtit, të kthehet në një produkt që mund të blihet dhe shitet. Por, as zemra e askushit dhe as shpirti i artit nuk mund të shiten, dhe kjo është arsyeja pse muzika nuk mund të quhet “treg” – sepse muzika është më shumë se një transaksion; ajo është një mesazh i shpirtit.
Sot, ndërsa muzika e vërtetë po kërkon kujdes dhe vlerësim, duket se një pjesë e madhe e saj po bie viktimë e një prodhimi mediokër dhe komercial.
Kjo gjendje ka një burim të qartë: tingujt e zakonshëm dhe të rëndomtë, tekstet vulgare dhe meloditë pa shpirt.
Prodhimi mediokër i muzikës, mungesa e ideve artistike, banalizimi i gjuhës së teksteve me vargje pa kuptim dhe varfërimi i cilësisë muzikore pa emocion dhe pa respekt për artin, është një pasqyrë e qartë e degradimit kulturor që po përjetojmë.
Ndërsa muzika që ka pasur vlerë dhe shpirt, ajo që dikur nderohej dhe respektohej, jo vetëm po anashkalohet me një shpejtësi alarmante, por po lëngon në hije. Kjo është një shenjë e qartë e një kalimi në një fazë të degradimit kulturor që nuk mund të injorohet.
Në këtë mes, dikush mund të pyesë: Si kemi arritur deri këtu? Shumë nga këngëtarët e rinj që shpallen si ikona të muzikës, mburren me numra të mëdhenj ndjekësish në rrjetet sociale, por shumë herë dështojnë të imponojnë një performancë të denjë në skenë.
Mungesa e profesionalizmit dhe e njohurive të thella mbi artin e muzikës ka bërë që muzika jonë të shndërrohet në një “produkt” që ndjek vetëm interesat e shpejta dhe fitimin e menjëhershëm, duke injoruar mjeshtërinë dhe vlerat e thella artistike që dikur përbënin identitetin e muzikës shqiptare.
Për fat të keq, institucionet artistike që duhet të jenë në ballë të mbrojtjes së artit, qëndrojnë indiferente. Një katastrofë muzikore e etur për fitim të shpejtë ka prishur shijet e njerëzve, duke promovuar banalitetin si model referimi dhe duke refuzuar mjeshtërinë e vërtetë muzikore.
Në këtë situatë të rrezikshme për të ardhmen e muzikës shqiptare, ne nuk mund të qëndrojmë të heshtur. Muzikantët e vërtetë është e domosdoshme që të kundërshtojnë këtë barbarizëm të shijeve.
Ata duhet të ngrihen dhe të luftojnë për mbrojtjen e vlerave që kanë kontribuar në trashëgiminë tonë, duhet të bëhen zëri i së vërtetës. Ne si shoqëri duhet të themi “mjaft!” dhe të mbrojmë artin nga analfabetizmi muzikor që po e dëmton.
Ne kemi qenë dëshmitarë të krijimeve të jashtëzakonshme nga kompozitorë dhe artistë të nderuar, të cilët me mjeshtri dhe përkushtim kanë udhëhequr muzikën tonë përpara. Është koha që të riaktivizojmë vlerat e asaj muzike dhe t’i kthejmë seriozitetin dhe respektin që meriton. Le të mos mbetemi indiferentë përballë kësaj rrjedhe destruktive, por të ngrihemi dhe të mbrojmë muzikën nga mediokriteti që po e shkatërron.
Kjo është një thirrje për të gjithë ata që vërtet duan të shërbejnë për artin e vërtetë, të qëndrojnë të fortë dhe të kontribuojnë në ruajtjen e identitetit tonë muzikor, duke respektuar dhe promovuar mjeshtërinë që e ka ndihmuar këtë art të lulëzojë për shumë vite.
Le të mos mbetemi apatikë përballë kësaj rryme destruktive. Është detyrë e jona të ruajmë dhe të kultivojmë muzikën me profesionalizëm, duke i dhënë vlerën e duhur mjeshtërve të vërtetë dhe duke luftuar mediokritetin që po e gërryen thelbin e artit tonë.
U përpoqa të ruaj një ton të kujdesshëm dhe të respektueshëm ndaj atyre që janë ende të përkushtuar ndaj artit, ndërkohë që theksoj nevojën për të luftuar kundër trendëve të shkatërrimit të cilësisë muzikore.
Michigan, Shkurt 2025
