Diskursi kulturor/
(Përkitazi në lidhje me nënshkrimin e kalendarit kulturor Shqipëri-Kosovë për vitin 2015)/
Shkruan: Dr. Nail Draga/
Ditë më parë mediat elektronike dhe të shkruara njoftuan se Kosova dhe Shqipëria do të kenë një kalendar të përbashkët kulturor për vitin 2015. Kështu më 20 shkurt në Prishtinë, Ministrja e Kulturës e Republikës së Shqipërisë, Mirela Kumbaro – Furxhi dhe Zëvendëskryeministri, njëherësh Ministër i Kulturës, Rinisë dhe Sportit i Republikës së Kosovës, Kujtim Shala, nënshkruan Protokollin e Bashkëpunimit në fushën e kulturës, duke rënë dakord për përfshirjen e aktiviteteve kulturore të dy vendeve në kuadër të Kalendarit të Përbashkët Kulturor.
Kështu, Kosova dhe Shqipëria hyjnë në vitin e dytë të bashkëpunimit me Kalendarin e Përbashkët Kulturor i cili vjen në bazë të Deklaratës së përbashkët për bashkëpunim dhe partneritet strategjik ndërmjet Këshillit të Ministrave të Republikës së Shqipërisë dhe Qeverisë së Kosovës.
Nuk ka dilemë se nënshkrimi i Protokollit paraqet një vazhdimësi të bashkëpunimit të dy vendeve tona në fushën e kulturës me synimin e avancimit dhe promovimit të kulturës kombëtare brenda hapësirës shqiptare duke e konsideruar si nxitje për veprimtari të tjera në nivel mbarëkombëtarë, ku kultura duhet të jetë model për të tashmën dhe të ardhmen
Bëhet me dije se veprimtaritë e përbashkëta kulturore, sipas Kalendarit janë në fushën e librit, të teatrit, trashëgimisë, filmit, arteve muzikore e pamore etzj., qe mundësojnë prezantimin, njohjen dhe vetënjohjen shqiptare, qe paraqet nderim ndaj veprimtarisë kulturore kombëtare në përgjithësi.
Nuk ka dilemë se një akt i tillë është për tu përshëndetur, sepse është në favor të bashkëpunimit ndërshtetëror në përgjithësi dhe integrimit kulturor mabarëkombëtar në veçanti.
Por, me të drejt bëhët pyetja ku janë shqiptarët në Mal të Zi,Luginë të Preshevës e Maqedoni, dhe pse ata nuk janë pjesë e kësaj marrëveshjeje. Mungesa e qasjes së tillë edhe për keto mjedise shqiptare, del qartë se kjo marrëveshje është e mangët dhe nuk mund të gezojë epitetin e sintagmës mbarëkombëtare. Pse ka munguar një qasje e tillë nga ministritë përkatëse nga Tirana e Prishtina, përgjigja duhet të jepet pikërisht nga këta dy adresa..
Mendoj se është dashur në mënyrë taksative të shënohen obligimet në kalendarin kulturor, në rastin konkret edhe për shqiptarët në Mal të Zi. Kështu shfaqje të ndryshme nga teatri, ansamblet muzikore, apo ekspozitat e ndryshme artistike do të ishin të obligueshme të paraqiten para shqiptarëve në Mal të Zi.
Kujtojmë me ketë rast se gjatë verës në Ulqin, organizohen veprimtari kulturore mbarëkokbëtare por edhe ndërkombëtare siç janë Panairi I librit, Festivali “Skena verore” dhe “Kalimera poetike”. Ne këto veprimtari por edhe të tjera të veçanta, pjesëmarrja e ansambleve artistike, apo individëve të ndryshëm do të ishte e nevojshme, sepse si e tillë ka mision të dyfishtë(artistik dhe kombëtar).
Me sa jam i informuar deri me tash nuk ka ekzistuar ndonjë interesim për ndonjë takim për çështje të tilla as nga Prishtina apo Tirana, edhe pse përpjekjet tona nuk nuk kanë munguar. Por, duhet cekur se çdo iniciativë ne ketë aspekt, ishte jashtë ministrive përkatëse, pra me subjektet e ndryshme kulturore, për pjesëmarrje ne veprimtaritë kulturore në Ulqin.
Kujtojmë me ketë rast se ne Skenën verore në Ulqin ftohen dhe marrin pjesë vazhdimisht trupa teatrale nga Shqipëria e Kosova, por edhe piktor dhe grupe të ndryshme muzikore.
Duke marrë parasysh se në të kaluarën ka qenë e pamundur një angazhim konkret në ketë drejtim sepse ishin rrethana të tjera shoqërore, tash në pluralizëm, pesha bie mbi institucionet përkatëse ne lidhje me bashkëpunimin ne ketë drejtim.
Andaj, mendoj se ka ardhur koha për angazhim konkret ne ketë aspekt, sepse intergrimin kulturor nuk do të na bëjnë të tjerët. Inicues të kësaj çështjeje duhet të jetë Ministria e kulturës e Republikës së Shqipërisë, sepse një veprim i tillë është obligim moral dhe kombëtar qe është i mbeshtetur edhe në nenin 8 të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë.
Anashkalimi i shqiptarëve në Mal të Zi, të Luginës së Preshevës dhe ato në Maqedoni, ndoshta nuk është bërë me qellim, por mungesa e kësaj hapësire kulturore ne kalendrin kulturor të publikuar me 20 shkurt nuk arsyetohet më asgjë.
Ndryshimet ne ketë aspekt janë të nevojshme, e ate fillimisht në institucionet përkatëse si në Prishtinë ashtu edhe në Tiranë., sepse nëse nuk angazhohemi vet në ketë drejtim punët tona nuk do të na I kryejnë të tjerët.
Integrimi kulturor mbarëkombëtarë duhet të jetë mision parësor për ministritë përkatëse dhe institucionet shtetërore, ku me një koordinim të veprimeve nuk do të mungojnë as rezultatet konkrete, por fillimisht duhet të ndryshojë qasja dhe mentaliteti i personave përgjegjës në institucionet përkatëse.
Ernest Koliqi dikur dhe arsimi sot!
Nga Fahri XHARRA/
“ Dorën në zemër, vërtet më ka marrë malli për mësuesit e Ernest Koliqit, e jo këto të sotshmit të Ministrisë Arsimit e partive politike, që kurrë nuk kanë kapur ditar në dorë. E sot emërohen drejtorë shkolle e ministra të arsimit. Mësuesë të politizuar deri në palcë me trumbetime partiake dhe me pak aftësi arsimore – edukative, plot patetikë patriotike. Partizanë, që ditarin e arsimit e kanë shndërruar në libreza partiake. (K.Çeliku)”
Sa keq ! në shtetin e vet , të pa përgjegjshëm ,aspak , as për fëmijt e tyre.
. Edhe ato pak libra, që na mbetën nga “Shqipëria e Madhe”, ministrit arsimit të asaj kohe -Ernest Koliqi, na i rrëmbenin nga duart dhe na rrasnin në burg si “nacionalistë e irredentistë”. Megjithatë, ne perësëri gjenim ndonjë libër për ta lexuar kokë më kokë nën hijen e Lisit midis Livadhit. Ishin Librat e këndimit të asaj kohe plot poezi të Rilindasëve tanë me shokë: Naimi, Çajupi, Gjergj Fishta, Asdreni, Vaso Pashë Shkodrani, Ndre Mjeda, Filip Shiroka, Hil Mosi, Ali Asllani e Prej Shkëndisë. Pseudonim letrar i asaj kohe, që edhe sot e kësaj dite nuk e di se, kush ishte autori i atyre poezive të zjarrta mes faqeve të Librit të këndimit- tregon miku Kalosh Çeliku
Është për qudi që sot në shtetet tona kemi më pak mësim se sa në kohën e qeverisë
“kolaboracioniste” dhe “tradhëtare “ të viteve 1942-1945. E ajo qeveri hapi shkolla shqipe në Kosovë , sepse ajo e shkreta kishte nevojë shumë të madhe pert to. Analfabetizmi kishte çelur morra. Fëmijtë , nga friga se na “ bëheshin serb “ nuk i dërgonim në shkolla. Këte na e këshillonin “patriotët” e xhamijave , të këshilluar nga vetë serbët..
Edhe sot hudhet vrer mbi Mustafa Krujen ( kryeminister) e Ernest Koliqin (ministër i arsimit) sepse si ” tradhëtar” që ishin na kishin hapur shkolla shqipe. Po te kishin qenë kaq anti shqiptare, Kruja e Koliqi do te kishin hapur shkolla italiane në Kosovë e jo shkolla shqipe . Por , sidoqoftë gjuha është nga tuli .
Ministria e Arsimit e drejtuar nga Koliqi, nga një organ i tipit vetëm administrativ, u shndërrua në një organ shtytës nxitës i tërë kulturës kombëtare, vatër edhe për nisma kulturore private, njëkohsisht duke funksionuar si asnjëherë më parë, edhe si organ largpamës administrativ. (Giuseppe Valentini, Ernesto, Spechio d’umano transito, Shejzat, numër Përkujtimuer kushtue Prof. Ernest Koliqit, fq 23.) ((Romeo Gurakuqi )
Ernest Koliqi qëndroi për dy vjet ministër i arsimit, më pak se dy vite në kryesi të Institutit të Studimeve Shqiptare dhe më pak se gjysëm viti në presidencë të Dhomës së Deputetëve. Ernest Koliqi ministër i arsimit, mori si bashkëpunëtorë të tij njerëzit dhe shkrimtarët ma në zë (e papërsëritshme deri më tani në dikasterin e arsimit shqiptar) dhe së bashku me to filloi hartimin dhe botimin e teksteve shkollore, që ende sot janë shembuj të çmueshëm, pse jo edhe të paarritshëm në pikëpamje pedagogjiko-shkencore e kombëtare. Ku ti marrim sot ata patriotë shqiptarë që do t`a bënin punën
e Ernest Koliqit ?
Nën kujdesin e Koliqit një komision i përbërë nga Aleksander Xhuvani, Karl Gurakuqi, Kolë Kamsi dhe Eqerem Çabej, grumbulloi, përpiloi lëndën e të parës antologji që u botuamë 1943 me titullin “Bota Shqiptare”.
Shqipërisë i duheshin kuadro .Për procesin e përpilimit të teksteve ministria e arsimit thirri nga Piana degli Albanesi Profesorin arbëresh Gaetan Petrotën. Dikasteri i Arsimit i dha nji hov të madh studimit dhe mbledhjes së folklorit, ndërmarrje që është e mishëruar në vijimin e botimit të shumëvëllimëshit “Visaret e Kombit”. Po, sot ?
Profesor Koliqi shprehej mbi ardhmërinë madhështore të popullit shqiptar, sepse besonte në cilësitë pozitive dhe të jashtëzakonshme të shqiptarit. Ai besonte se breznitë e ardhshme do t’ia njihnin ndoshta ma tepër se bashkëkohësit, thelbin e koncepteve të tij. Për të mbrojtur tezën e zhvillimit të lumnueshëm të Shqipnisë e të vlerave fisnike, Koliqi fliste me gjuhën po të atij besimi të njerëzve të Rilindjes (Romeo Gurakuqi)
Këndej rridhte dhe entuziazmi i asaj periudhe heroike dhe dëshira për ta pa qenien e vet dhe krejt jetën e çdo shqiptari në funksion të çështjes nacionale.Po sot ku jemi ? Po sot ku është arsimi në Kosovë dhe në Maqedoni? Mësuesë të politizuar deri në palcë me trumbetime partiake dhe me pak aftësi arsimore – edukative, plot patetikë patriotike. Partizanë, që ditarin e arsimit e kanë shndërruar në libreza partiake.
Ernest Koliqi ministër i arsimit, mori si bashkëpunëtorë të tij njerëzit dhe shkrimtarët ma në zë (e papërsëritshme deri më tani në dikasterin e arsimit shqiptar) dhe së bashku me to filloi hartimin dhe botimin e teksteve shkollore, që ende sot janë shembuj të çmueshëm, pse jo edhe të paarritshëm në pikëpamje pedagogjiko-shkencore e kombëtare.
Zakonisht , neve shqiptarëve kurrë nuk na bie “tamam” , Edhe Koliqi shahej : “….Të shamet e belbacukëvet të gjuhës shqipe nëpër radjo të Tiranës e të Londrës (me më shi mue janë dakord) e shkrimet epileptike të mistrecave qi qohen në maje të gishtave edhe trashojnë zanin për m’u dukë politikanta serioza, nuk më bajnë mu as të xet as të ftohtë. Ndërgjegjen e kam të qetë. Kam krye gjithmonë detyrën si shqiptar i mirë në rrethanat ma të vështira, tue ia vu menden substancës së shqiptarizmit, jo dukjes. Ata që më njohin mirë e dijnë se akuzat qi më drejtohen janë krejt pa themel. …..
Kryetarë të komunave shqiptare ( në Maqedoni fxh), që ato pak mjete materiale në disponim i shpenzojnë për dalldisje partiake, në vend t’i shpenzojnë për lektyra shkollore e revista për fëmijë. Aftësi “heroike” kanë për propogandë partiake, sesa për mbajtjen e orës së mësimit në klasë para nxënësve. (K.Ç)
Ishte si ç`na ishte , dhe është si ç`është !
Fahri Xharra , 04.03.15
Gjakovë
Çështja Doshi, prokuroria nis hetimet
Ndalohet personi që sipas deputetit Tom Doshi ishtë porositur të kryente atentatet ndaj tij dhe deputetit demokrat Fufi. Opozita kërkon mocion mosbesimi ndaj kryetarit të parlamentit Ilir Meta.
Në Shqipëri prokuroria njoftoi sot se ka nisur hetimet lidhur me deklarimet e deputetit Tom Doshi se ndaj tij dhe deputetit demokrat Mhill Fufi, ishte planifikuar një atentat, ndërsa është ndaluar dhe personi i cili dyshohet se sipas zotit Doshi, ishte porositur për ta kryer atë. Ngjarja është vënë në qendër të debatit politik. Opozita vendosi sot të kërkojë një mocion mosbesim ndaj kryetarit të parlamentit Ilir Meta, i akuzuar nga zoti Doshi si porositësi i vrasjes së tij. Por zoti Meta, tha sot se 6 muaj më parë zoti Doshi kishte ofruar një tjetër variant sipas të cilit, ai dyshonte se vrasje ishte porositur nga të afërm të ish kryeministrit Sali Berisha.
jatë orëve të para të ditës së sotme në zyrën e kryeministrit Edi Rama u mblodhën kryeprokurori Adriatik Llalla, ministri i Brendshëm Saimir Tahiri, dhe kryetari i Komisionit të Sigurisë Spartak Braho. Pak më vonë nga përfundimi i takimit prokuroria njoftoi nisjen e hetimeve mbi deklarimet e zotit Doshi. Ndërsa kryeministri përmes një postimi në facebook shkruante se qytetarët “duan të dinë të vërtetën dhe atë mund ta thotë vetëm një hetim i plotë i organeve të Drejtësisë”. Sipas tij, gjithshka është “një telenovelë e shëmtuar që do të ketë një fund të palumtur për të gjithë ata që janë bërë bashkë për të përbatur qeverinë dhe shumicën parlamentare”.
Më herët gjatë natës, në përpjekje për të kaluar kufirin me Malin e zi është ndaluar një 36 vjecar, Durim Bani i cili rezulton të jetë personi i cili sipas deputetit Doshi ishte ngarkuar për vrasjen e tij dhe të deputetit tjetër demokrat Mhill Fufi, por që kishte zgjedhur t’ja tregonte këtë zotit Doshi. Bani sipas policisë është një person me precedent penal. Gati 10 ditë më parë ai kishte qenë objekt i një atentati, ndërsa në makinën e tij u gjet një sasi eksplozivi. Sipas deputetit Doshi, Bani është personi i paguar nga kryetari i parlamentit Ilir Meta dhe se atentati ndaj tij iste një përpjekje për të zhdukur gjurmët.
Por zoti Meta, i vënë nën akuzë të drejtpërdejtë, tha sot se deputeti Doshi muaj më parë kishte shprehur shqetësim se përpjekjet për ta vrarë po organizoheshin nga të afërt të ish kryeministrit Sali Berisha: “Në dijeninë time, deri dje i vetmi person që ka penguar zbardhjen e kësaj çështjeje rezulton të jetë deputeti Tom Doshi. Eshtë e drejta e deputetit në fjalë t’i ndërrojë versionet e atentatit ndaj tij çdo 6 muaj sipas interesit të tij politik”.
Zoti Meta deklaroi se ai kishte kërkuar që përpara disa muajsh që kjo cështje të hetohej. Edhe zoti Doshi shprehet se në dijeni ishte vënë si Prokurori I Përgjithshëm ashtu dhe ministri i Brendshëm Saimir Tahiri, i cili madje sipas zotit Doshi ka dëgjuar edhe vetë rrëfimin e Banit. Megjithatë mbetet e paqartë se përse hetimet u nisën vetëm sot.
Opozita nga ana e saj foli për një situatë tronditëse për vendin. Ajo ka vendosur të kërkojë një mocion mosbesimi ndaj kryetarit të parlamentit Ilir Meta, i cili sipas saj sot duhet të kishte dhënë dorëheqjen dhe të ishte vënë në dispozicion të Drejtësisë.
“Asnjë qytetar i vendit nuk e njeh më për kryetar Kuvendi, asnjë qytetar i vendit nuk mund të pranojë të ketë në krye të institucionit më të rëndësishëm kushtetues, një të akuzuar për dy vrasje. Koka tjetër e këtij binomi kriminal, Edi Rama, në vend se të shkojë në prokurori të paktën në cilësinë e dëshmitarit në krim, sepse edhe vetë e ka pranuar se është në dijeni prej 5 muajsh të kësaj skeme vrasëse, thërret Prokurorin në zyrë. Eshtë ai që duhej të shkonte në zyrën e Prokurorit, e të dëshmonte çfarë di për planifikimin e eleminimit fizik të dy deputetëve të Kuvendit të Shqipërisë”, u shpreh kreu i opozitës Lulzim Basha, duke theksuar se “në lojë janë fatet e vendit dhe se në kullën e pushtetit ka plasur lufta e klaneve.
Në Bruksel, e pyetur nga gazetarët shqiptarë, Maja Kocijancic, zëdhënësja e komisionit europian deklaroi se “ne presim një hetim të plotë të këtij rasti nga autoritetet kompetente shqiptare. Ne gjithashtu presim fjalime e sjellje të përgjegjshme, në veçanti mbi çështjet e sundimit të ligjit, nga të gjithë ata që marrin pjesë në jetën publike”
Dje edhe ambasada amerikane në Tiranë përshëndeti përjashtimin e deputetit Tom Doshi nga grupi socialist duke u shprehur se ndaj tij kishte “dyshime se ishte përfshirë në veprimtari kriminale”, një akuzë e hedhur më pas poshte nga zoti Doshi i cili deklaroi se ka dhe një video prej 37 minutash me detaje mbi planin për vrasjen e tij.(VOA)
The Role of John Paul II to Solidarnost movement
Historiographical Analysis:” The Fall o of Communism: The Role of John Paul II to Solidarnost movement.”
By Gjergj Lacuku/
Ever since the fall of communism, there has been different views, many books and articles written about main actors that brought it down. Growing up in Albania, a communist country, I experienced the impact of the fall of communism with a great joy as I was able to attend a Mass for the first time in my life. Having no access to foreign media at that time, I was always curios to know more about the events that changed our lives. The very fact that the fall of communism started in in Poland, the homeland of the Pope John Paul II, is an indicator that his role had a major positive impact on the Solidarity movement itself. There are rightly different views on the causes of the fall of communism: some give credit to President Reagan’s policies toward Soviet Union, others also praise Gorbachev for his “softer” approach towards the dissident movements and his efforts to restructure the Soviet economy, however, on my historical debate, I would argue that the main catalyst in the fall of the communism was Pope John Paull II and his support for Solidarity movement in Poland. I have looked at few books about the life and role of John Paul II and his impact on the fall of communism to try to better understand his impact. Authors like George Weigel, David Willey and Paul Heinze, on their writings support the role of Pope John Paul II in the collapse of communism.
In his book,”Witness to Hope, ”the author, George Weigel, brings to light the life and work of one of the most important figures of the twentieth century, that of Pope John Paul ll. The main idea of his book is how Karol Wojtyla, through his religious conviction, changed the course of human history. “Karol Wojtyla believed that Christ-centered hope to be the truth of the world.”[1] Wiegel is able to walks us through most important events of Pope’ life. In the first chapter” A Son of Freedom”, tells us that he was a member of the first generation of Poles to be born in freedom in 150 years.”[2] The Poles had defeated the Red Army in 1920, the year that Karol was born. But in his youth, the would-be Pope, was forced to work”from the underground” as Poland is occupied by Nazis during WWII, he begins his clandestine studies and cultural resistance activities.”[3] In Chapter 4,“Seeing Things as They Are’’,Karol Wojtyla comes to grow intellectually as he earns his second doctorate, studying the work of German philosopher, Max Scheler. Karol Wojtyla’s rises quickly in the Church hierarchy, becomes the youngest Bishop in Poland at the age of 38 , participates in the Vatican II Council, and is created Cardinal in 1967 by Pope Paul VI. In the 1970s, Cardinal Wojtyla, is one of the best-known churchmen in the world to his peer.” [4] Wojtyla is an exception, especially to the Kissinger Rule. Henry Kissinger believes it to be “an illusion… that leaders gain in profundity while they gain experience.” “High office, because of its endless demands on the officeholder, is an occasion to spend down rather than to build up intellectual capital.”[5]
Cardinal Wojtyla, would become “A Pope from a Far Country, “who invoked the call of Christ to his disciples: ”Be not afraid.”[6] Religious freedom and the rights of the workers, would become the central theme of his pontificate. Pope emphasized that only through Christ and God people would be able to live their lives truthfully. His faith proved to have a major effect during his visit to his homeland in 1979. During the Mass at Victory Square in Warsaw in 1979, his countrymen were calling, “We want God, we want God.” Poland’s ”second baptism,” which would change the history of the twentieth century, had begun.”[7]
.
To emphasize the importance of his role in support of Solidarity movement and therefore the fall of communism, we can analyze another book titled,”God’s Politician,” by David Willey. The main theme of his book is the reign of first Slav Pope, Joh Paul II, that occurred at one of the most crucial points in the human history: the fall of communism. On Chapter I, “The Solidarity Pope,’’ Willey uses the primary sources to show the impact of John Paul and the fear of the Soviets:“the inspirer of anti-socilast activities of the reactionary clergy in Poland. Tass, quoting the Soviet political periodical Politiceskoye Samoobrazovanie, December 1982.”[8] David Willey strongly supports the idea that John Paul II was the main figure to have the most impact on the collapse of the communism. He states that,“The rise of Solidarity movement, and indeed Poland’s subsequent transition from Communist dictatorship under Soviet tutelage to the first non-communist government in Eastern Europe, can be traced directly back to the sense of patriotism, purpose and optimism generated by the Pope’s bold visit to Poland a decade ago.”[9] David Willey makes a good point, showing through the words of Ivan Hel, the Ukrainian Church leader, the true nature of Gorbachev. “Thanks to the reforms of Gorbachev, repression is taking place surreptitiously and secretly. Acting to the principles of Machiavelli, the authorities say one thing and do another.”[10]
The importance of John Paul II and his direct role in support of Solidarnost movement is brought to light by another author, Paul Henze, in his book, “The Plot To Kill the Pope.” Henze through his research, suggests that the Kremlin is behind the plot and he metntions that there are three reasons why the Soviets fear him, first he is a Pole, second he is the head of the Roman Catholic Church, third , he is a tireless advocate of freedom of the human spirit and the right of the individual human being to chose his course of life.”[11] Through his book ,we understand that the assassin, Memhet Ali Agca did not act alone but he acted on behalf of higher authority that through the Bulgarian connection leads to KGP. He walks us through the “The Russian Tradion of Terror”[12] in Section II of his book, to make the point of the KGP plot on the life of Pope as they see him as a “danger” to their communist ideology . To paraphrase the words of Henze, his visit in June 1979 in Poland , was considered a triumph for the Polish people, which a year later resulted in the formation of the nationwide labor movement, known as Solidarnost [13]
In conlusion, the three authors give credit to John Paul II for his spititual support of Solidarity movement that in 1989 became a political force by coming to power in Poland and therefore starting a domino effect on all communist countries including the dissolution of the Soviet Union in 1991. Weigel’s ”Whitness To Hope”, pays very close attention to the role of John Paul II in the fall of communism that started in Poland. Karol Wojtyla, to motivate his fellow citizens in search of their religious freedom under the communist yoke, uses the culture of his people, reminding them of their glorious past, how they never surrendered due to their unshakable faith in Christ. John Paul believed that it is the Church’s duty to protect human freedom. He is a champion of freedom, travelling to every corner of the world and speaking on behalf of the poor and the oppressed. One of the strengths of the book is that the author portrays the Pope as a figure whose vision includes the whole humanity, Christians and non-Christians alike. Weigel clearly states that although at heart ,he is a Christian disciple, John Paul’s call about the nature of the human person, the moral requirements for human community, the meaning of human history, and the trajectory of human destiny ,extends to the all the peoples of the world, regardless of their faiths. The author’s access to the Vatican for a period of 20 years, made use of multiple sources, original letters and in depth interviews of Catholic leaders, to give us” the inner thoughts’ of an extraordinary man of the human history.David Willey, although accepts that Pope’s visits to Poland were influential in the Solidarity movement, he states that Pope has failed to make Vatican more open, a process that had begun under Paul VI.Paul Henze’s book “The Plot To Kill The Pople,” displays one more time the determination of Pope in his challenge against the communist ideology . The threats on his life, not only did not stop him but on the other hand, made him stronger in his support for the human rights. In his visit in 1983, two years after his attempts on his life, he seemed more vigorous than ever, while General Jaruzelski seemed more powerless.
[1] George Weigel, 18
[2] George Weigel,18
[3] George Weigel,45-46
[4] George Weigel,145-180
[5] George Weigel,210
[6] George Weigel,235-262
[7] George Weigel, 295
[8] David Willey, 21
[9] David Willey,21
[10]David Willey, 21
[11] Paul Henze, first page of his book introduction.
[12] Paul Henze, 76-90
[13] Paul Henze,119-120
Bibliography
1.Henze,Paul. “The Plot To Kill The Pope.” Charles Scriber’s Sons. New York.1983
2.Weigel,George. “Witnes To Hope” :The Biography of Pope John Paul II,Harper-Collins, New-York,1999.
3. Willey,David.”God’s Politician,” St Martin Press, New York ,1992,
Democidi* i Titos
-Vetëm në burgun e Goli Otok dhe kampe tjera kanë humbur jetën 206 000 mijë vetë. Kjo statistikë deri në vitin 1965./
Nga Alfons GRISHAJ/
Rastësisht,në një tavolinë miqësore po bisedonim rreth viteve të terrorit komunist në botë. Fjala ra tek Josip Bros Tito…
Shpjegova se Tito gjatë kohës së luftës dhe regjimit tij, kishte ekzekutuar qindra-mijëra njerëz. Habija pushtoi tavolinën dhe kundërshtimi erdhi pa menduar: “Nuk është e mundur!”
Fakti në vetvete është vula e të vërtetës.Por, kur ilustrimi dëshmi dhe deshmitarë është evident nuk lë më hapësirë për gënjeshtra të bukura.
Pas kësaj ,vendosa të jap një informacion lidhur më këtë figurë kontraversale, ku Jugosllavia e qeverisur nga ai zë vendin e 14 në botë për democid …
Rudolf Rummel, një nga historianët më në zë në botë, paraqet shifra të tmerrshme për democidin e Titos , gjatë luftës dhe regjimit të tij. Sipas Rummel, ushtria e Josip Broz-it masakroi rreth 1.072 .000 njerëz. Në librin e tij: “Death by Goverment”, sqaron se Tito, zë vendin e katërmbëdhjetë në botë për krime kundër njerëzimit. Përsëri sipas tij , të vrarët janë: Ustashi, kritikë ,të pasur, pronarë, borgjezë, klerikë ,biles dhe komunista pro-rus…
Vetëm në burgun e Goli Otok dhe kampe tjera kanë humbur jetën 206 000 mijë vetë. Kjo statistikë deri në vitin 1965.
Milovan Djilas (ish-bashkëpunëtori i Titos, i burgosur disa herë nga Tito ), sjell shifra më të larta për këto masakra…Ai shkon në shifrat: 1.700.000 deri në 1.800 000 njerëz. Në bazë të përqindjes për frymë të popullsisë , i bie 6.7 përqind deri në 11 përqind të masakruar…Në fakt, statistikat e paraqitura lidhur me krimet e komunizmit lëvizin në mënyrë dramatike…
Duke lexuar , “Black Book Of Communism” , vendin e parë e zë Kina me 65 milion i shoqëruar nga Bashkimi Sovjetik me 20 milion etj…
Rummel , në librin e tij : “Death by Government” , vjen me shifra të kundërta matematike më të besueshme , pikërisht se është dhe më i vonshëm në kohë …
Ai servir numra , për Kinen : “38.7 milion .Për Bashkimin Sovjetik : “62.9 milion etj…etj . Megjithatë , kam dëshirë të besoj në statitistikat “shtetërore” që kam paraqitur tek shkrimi : “Dilema e madhe e Koalicionit ndaj ISIS.” Nuk dua të besoj totalisht në këto shifra që Rummel paraqet ! Dua ta qetësoj veten sikur janë të “hiperbolizuara” , përndryshe do të mendoja se ligësia e komunizmit ua kalon nazizmit dhe fashizmit bashkë . Kjo është dhe arsyeja që Rummel përdor fjalen DEMOCID , fjalë që tregon shkallën më të lartë të krimit kundër njerëzimit…
Historiani Marco Resipitini, i cili i referohet Kontit
Nikolai Tolstoi, autori i “Victims of Jalta”, botuar në vitin 1997, bjen fakte rrënqethëse lidhur me masakrat në Jugosllavi. Sipas tij , Konti Tolstoi akuzon komandën britanike të Mesdheut,drejtuar nga Maurice Harold Macmillan (me qendër në Napoli),komandën supreme aleate jashtë Napolit, drejtuar nga Gjeneral Toger Charles Keightely, komandant i kësaj Korparmate dhe Gjeneral Brigade Toby Low ,shef shtabi , dy prej të cilëve bënë një karrierë të ndritur politike: Macmillan u bë kryeministër i Anglisë , ndërsa Tob Low, kryetar i Partisë Konservatore Angleze.
Tolsoi akuzoi të larpërmendurit se dorëzuan shtatëdhjetë e pesë mijë robër lufte ushtrive komuniste…
Ushtrisë Titos i dorëzuan 35 mijë , mes datave 17 e 31 maj 1945. Ata ishin : sllovenë , kroatë, serbë e malazezë (nuk perjashtohet mundësia e një numri të konsiderueshëm të kenë qenë shqipëtarë), ku fati i këtyre robërve qe fatal.Të gjithë u masakruan…Para se ti vritnin i shpërndanë nëper qytete të ndryshme , ku dhe i ekzekutuan.Viktimat i futën në varre të përbashkëta.
Një nga vendet e masakrës është në pyjet e Koçojevës , ku të riatdhesuarit , pasi janë zhveshur dhe u janë marrë sendet e çmueshme , janë vrarë me armë automatike dhe janë hedhur nëpër humnera natyrore , te shpërthyera më pas me eksploziv.
Me 1990 , Tolstoi , i cili shkoi vetë i pari në vendin e masakrës , ka vlerësuar në dhjetë mijë viktimat në Koçojevë, kroatë dhe domobrancë, burra të Ushtrisë vullnetare antikomuniste sllovene, Slovensko Domobranstvo, të mbledhur nga Gjenerali Leon Rupnik…
Po në Tivar, në mesditën e datës 31 Mars 1945 , u masakruan pa asnjë shkak disa qindra shqiptarë nga brigada e X malazeze.
Siç përshkruan miku im, Uran Butka: “Kasaphana nisi në hyrje të Tivarit të Ri,mandej arriti pikun e saj në oborrin dhe mjediset e ndërtesës së Monopolit të Duhanit. Sipas përllogaritjeve , rezulton se vetëm në Tivar u vranë 1560 shqiptarë të kolonës së dytë prej Brigadës X malazeze, të kriminelit Markoviç.
Sipas burimeve jugosllave dhe shqiptare , rezulton se janë vrarë dhe zhdukur në këtë masakër 2.947 -3.447 shqiptarë të pafajshëm.”
Tito i ngadalësoi masakrat pas vitit 1965 …Nganjëherë , si çdo diktator takonte… Në një mbledhje të Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Jugosllave , ndër të tjera tha : “ Shokë , nëse doni një Jugosllavi të madhe , duhet të jetë një Serbi e vogël . Nëse doni një Serbi të madhe nuk do të ketë më Jugosllavi!” Nuk dua ti bëj analizë thënies së tij se do shkonin disa faqe dhe do ta mërzisja lexuesin, por Serbët nuk ia falën kurrë këtë thënie!
Forca e zakonit kriminal në traditë vazhdoi me Sllobodan Millosheviçin , që mori rreth 200.000 mijë jetë njerëzish në Bosnje dhe me mijra jetë shqipëtarësh në Dardani.
Tek shqipëtarët , spastrimi etnik ngjante si një kataklizmë dhe ikje biblike …
Për vrasjet dhe genocidin serb mbi shqiptarët , ka shkruar dhe ilustruar me foto e shifra tronditëse miku im, Dr.Prof. Nusret Pllana, në librin e tij maratonomak që vrapoi në çdo cep të globit: “Terrori i Serbisë Pushtuese mbi Shqipëtarët 1844-1999.”
Do të theksoja se libra të tillë historik i qëndrojnë historisë mijëra vjet , duke u berë dhe një Nuremberg i dytë ndaj makinës pushtuese sllave. Fakti Pllana , të huajt i ka lënë pa gojë, kurse serbët lakuriq…Fotot e mbledhura me kujdes nga Pllana , të kujtojnë fjalët e Bonopartit: “A picture is worth a thousand words.”…
Sipas librit të Richard West : “Tito and the Rise and Fall of Yugoslavia”, ai shprehet se Tito do të mbahet mend si kundërshtari i parë i diktatorit Stalin…
Richard , për nga mënyra se si shkruan në këtë libër, duket sikur të ishte një dashnor i Jugosllavisë , por thotë një të vërtetë lidhur me diktatorin e “butë”( siç e quajti perëndimi Titon pas vitit 1965), se ai qe i pari që kundërshtoi publikisht Stalinin , duke ruajtur traditën ruse , metodat e tija autokrate dhe sadiste!
Tito vdiq me, 4 Maj 1980 . Ne varrimin e tij morën pjesë përfaqësues mbi 120 shtete…Hëm,politika ?!
Historikisht , në të shumtën e rasteve prostitucioni politik del ngadhnjimtar mbi të vërtetat rrënqethëse të krimit shtetëror . Interesi i çastit zvoglon vizionin human dhe inkurajon perkohësisht proçesin e harreses ! Hegel thote: “We learn from history that we don’t learn from history.
Bota pothuajse harroi masakrat e Titos , e përcolli atë në banesën e fundit me madhështi sikur të ishte perandor!
Në pesëmbëdhjet vjetorin e vdekjes me, 4 maj të vitit 1995 , shteti dhe populli e la në harres …e vizitoi familja dhe disa komunistë nostalgjikë. Deri në vitin 1990, mazoleumin e tij e kishin vizituar mbi 14 milion njerëz . Pesë vite më vonë , fama e tij qe fashitur ,duke lënë prapa në histori milionat e të vrarëve me urdhërin e tij direkt apo indirekt ! Histori e njëjtë më diktatorin Hoxha , shokun e Titos , që pat pranuar nga ai dekoratën e lartë : “Hero i Popujve të Jugosllavisë ”, për meritat e të vrarëve shqiptarë nacionalistë në Dardani , Mal të Zi (Malësi) e Shqipëri ?!
Historia është e ftoftë me politikanë të tillë. Ajo ecën para dhe në krah , por pas vdekjes tregon më së miri nëse varri është i një perandori, apo i një diktatori
- « Previous Page
- 1
- …
- 820
- 821
- 822
- 823
- 824
- …
- 971
- Next Page »