Analiza – Page 901 – Dielli

Legjitimiteti dhe diskutimet kundërthënëse rreth ndërhyrjes së NATO-s për çlirimin e Kosovës

March 23, 2014 by dgreca

Shkruan: Dr. Enver Bytyçi/

Prej vitit 1999 e deri në ditët e sotme vazhdon debati lidhur me sulmet ajrore kundër Jugosllavisë (Serbisë) për çlirimin e Kosovës. Ndërsa para 15 vitesh diskutimi kontravers u soll rreth legjitimitetit të ndërhyrjes ushtarake për zgjidhjen e krizës në Kosovë, sot ky debat nxitet më së shumti në rastin e krizave të ndryshme në botë.

Dilema lidhet me dy çeshtje, nëse NATO veproi në Kosovë në përshtatje me ligjet ndërkombëtare të së drejtës ose jo. Dhe çeshtja e dytë, nëse Kosova po përdoret ose keqpërdoret si precedent nga kundërshtarët e ndërhyrjes së NATO-s për çlirimin e saj. Kundërshtarët e NATO-s dhe të sulmeve ajtrore kanë arësyetuar se më 24 mars të vitit 1999 Aleanca e Atlantikut nuk respektoi të drejtën ndërkombëtare. Sipas tyre, kjo ndodhi për shkak të mungesës së një vendimi të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, vendim i cili mungoi pasiqë Kremlini vuri veton e tij kundër këtyre sulmeve. Sigurisht që mungesa e vendimit të Këshillit të Sigurimit krijoi një vacuum ligjor, e dobësoi legjitimitetin e ndërhyrjes ushtarake në këtë vend. Por kundërshtarët e ndërhyrjes në Kosovë e shfrytëzuan këtë fakt për t’u konfrontuar me gjithë procesin e vendosjes së paqes në Kosovë dhe në rajonin e Europës Juglindore. Ata synuan në radhë të parë të kundërshtojnë politikat paqebërëse të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Nëse reagimet kritike i vështrojmë nga pikëpamja politike, atëherë vemë re se kundërshtarët e luftës së NATO-s në Kosovë ishin të gjithë ekstremistët e majtë e të djathtë, të cilët gjithnjë kundërshtojnë praninë amerikane në Europë. Nisur nga kjo pati jo pak studiues, të cilët këto sulme i quajtën si “Luftë imperialiste për vendosjen e një rregulli të ri në botë”. Pati nga ata që sulmet e NATO-s kundër makinerisë ushtarake serbe i konsideruan “të parin agresion të NATO-s kundër një vendi Sovran”. Disa të tjerë angazhimin ushtarak në Kosovë e konsideruan si konkretizim të doktrinës Clinton të shpallur në vitin 1993, sipas së cilës “Interesat dhe ideali ynë na detyron jo vetëm të veprojmë, por edhe të udhqëheqim. Ne duhet që demokracinë dhe ekonominë e tregut ta përhapim në të gjithë botën, sepse kështu mbrojmë interest dhe sigurinë tonë dhe njëkohësisht respektojmë vlerat amerikane, të cilat janë universale”.

Shumë studiues të së drejtës ndërkombëtare gjatë përpjekjeve të tyre për të dënuar ndërhyrjen e NATO-s në Kosovë u nisën nga përceptimi i raporteve midis respektimit të së drejtës së shtetti sovran dhe të së drejtës së popujve për vetëvendosje. Sipas tyre, e drejta e sovranitetit ka përparësi në raport me të drejtën për vetëvendosje, prandaj dhe ndërhyrja në Kosovë shihet nga ata si shkelje e të drejtës së sovranitetit shtetëror, në rastin konkret të së drejtës së sovranitetit të Serbisë në Kosovë. Në përgjithësi kjo kategori shpreh mendimin se “demokracia dhe të drejtat e njeriut nuk mund të rrënojnë të drejtën shtetërore dhe sovranitetin e shteteve”.

Në të gjitha këto raste kemi të bëjmë më shumë me një reagim antiamerikan dhe antiNATO, ndërkohë që në kritikën përkatëse shohim pak arësyetim në nëse u respektua ose jo Karta e OKB-së. Madje antiamerikanizmi i disa ekspertëve shkon deri te instrumentalizimi i qëllimeve të SHBA-ve, duke e lidh veprimin në Kosovë me përpjekjet për të zotëruar e kontrolluar burimet e gazit e të naftës në Kaspik. Dhe në të gjithë këtë diskurs bie në sy fakti se në kritikën antiNATO të sulmeve ajrore kundër Jugosllavisë (Serbisë), nuk gjen në asnjë rast një qëndrim kritik sa i përket dhunës e terrorit serb në Kosovë. Përkundrazi, kritikët e luftës në Kosovë e shohin atë si manipulim propagandistik me qëllim justifikimin e ndërhyrjes ushtarake për zgjidhjen e konfliktit. Për këtë kategori kritikësh masakra e Reçakut dhe terrori e dhuna serbe në Kosovë ishin një sajesë për të justifikuar ndërhyrjen ushtarake.

Gjithashtu vihet re se kritikët e ndërhyrjes së Aleancës së Atlantikut në Kosovë përdorën si arësyetim të kritikës së tyre disa tregues që nuk kanë lidhje me të drejtën ndërkombëtare, si psh llogaritë e shpenzimeve të luftës, dëmet në shëndetin e njerëzve e të mjedisit e deri te konstatimet e paprovuara për përdorimin e armëve të ndaluara. Të tjerë kritikë përdorën si argument “dobësimin e opozitës serbe përballë Milosheviçit”. Dhe shumica prej tyre thanë se ndërhyrja ushtarake në Kosovë do të ishte shkak i zgjerimit të konfliktit në rajon, madje pati prej tyre që valën e refugjatëve shqiptarë e shpjeguan me bombardimet e NATO-s. Ndërkaq thuajse të gjithë iu referuan faktit që mungoi një mandat nga ana e Këshillit të Sigurimit për të autorizuar veprimin ushtarak.

Në të vërtetë mungesa e mandatit nga ana e Këshillit të Sigurimit e dobësoi nga pikëpamja e argumentit të së drejtës ndërkombëtare ndërhyrjen ushtarake në Kosovë. Por unë mendoj se ky fakt nuk e delegjitimoi atë. Sipas nenit 51 e 52 të Kartës së OKB-së, Këshilli i Sigurimit është organi kompetent, i cili autorizon ndërhyrjen ushtarake kundër një vendi sovran. Karta e OKB-së, e ratifikuar në vtin 1945 në Konferencën e San Françiskos, ia dha këtë të drejtë Këshillit të Sigurimit, duke i garantuar anëtarëve të përhershëm të këtij këshilli të drejtën e vetos. Sipas Kartës, vetoja e njërit prej këtyre pesë vendeve e çon në null vendimmarrjen. Kur KS mori këto atribute besohej se vendet anëtare të përhershme të Këshillit të Sigurimit qenë të të njëjtit mendim e të vendosura njësoj për ruajtjen e paqes e të stabilitetit në botë. Por ndërsa pas tri vitesh bota u nda në dy kampe armiqësore, karta e OKB-së nuk ndryshoi, ajo është ende në fuqi, pasiqë këto pesë vende nuk pajtohen për ndryshimet e saj. Ndonëse bota ndryshoi me shpejtësi në këto shtatë dekada, Karta e OKB-së mbeti e njëjta, paqyrim e një kohe historike të shkuar e tejkaluar. Gjatë Luftës së Ftohtë Këshilli iSigurimit nuk funksionoi asnjëherë pikërisht për shkak të të drejtës së vetos të Fuqive të Mëdha. Dhe vetoja u përdor gjithnjë në funksion të interesave për ruajtjen e sferave të influencës së tyre.

E njëjta gjë ndodhi edhe në rastin e Kosovës. Rusia përdori veton e saj kundër ndërhyrjes ushtarake për shkak të lidhjeve të ngushta me Serbinë dhe regjimin e Milosheviçit dhe në përpjekje që ta mbante këtë vend nën vartësinë e saj, si trampolinë për t’iu kundërvënë interesave dhe demokracisë euroamerikane. Kështu Rusia dëshmoi mentalitetin e kohës së Luftës së Ftohtë, ndonëse ishin bërë përpjekje që ajo të integrohej në botën demokratike të Perendimit. Ndërkohë Kapitulli VII i Kartës së OKB-së shpreh thelbin e vendimmarrjes, është pjesa ligjore, që përcakton se kur e në cilat rrethana Këshilli i Sigurimit mund e duhet të përdor forcën për zgjidhjen e konflikteve. Ky kapitull i referohet dy rasteve: Kur një konflikt i brendshëm ose midis dy shteteve kërcënon paqen e sigurinë rajonale ose botërore dhe në rastin tjetër kur kemi të bëjmë me një katastrofë humanitare. Pikërisht kjo pjesë thelbësore e Kartës së OKB-së anashkalohet nga ana e kritikëve të luftës në Kosovë.

Ndërkaq konflikti në Kosovë evidentoi faktin se të dy këto komponentë ishin realisht kërcënues. Nëse NATO nuk do të ndërhynte, konflikti do të përhapej në të gjithë Ballkanin Pëerendimor dhe në luftë do të përfshiheshin Shqipëria, Maqedonia e vende të tjera. Nëse në këtë konflikt do të përfshihej Shqipëria dhe Maqedonia, atëherë do të tërhiqej edhe Turqia e Greqia, Turqia në mbështetje të Shqipërisë, Maqedonisë dhe Kosovës, Greqia në mbështetje të Serbisë. Përfshirja në konflikt e këtyre dy vendeve të NATO-s do të shkaktonte krizën euroatlantike, çka do të thotë se konflikti do të zgjerohej në kontinentin euripoan. Kështu vihej në pikëpyetje vetë ekzistenca e Bashkimit Europian dhe e Aleancës së Atlantikut të Veriut. Kjo sa i përket argumentit të ruajtjes së paqes, stabilitetit dhe sigurisë në rajon dhe në kontinentin europian.

Por ishte evident fakti se në Kosovë kishim të bënim me një katstrofë humanitare, me të cilën lidhej ndërhyrja ushtarake bazuar Kapitullin VII të Kartës së OKB-së. Në momentin e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë, statistikat zbulojnë faktin se brenda dhe jashtë saj ishin tashmë rreth 400 mijë refugjatë e ndërkohë më shumë se 2000 viktima të terrorit serb, kryesisht njerëz të pafajshëm. Nëse NATO nuk do të vepronte, Milosheviçi kishte vendosur që numrin e viktimave ta çonte së paku te numri i viktimave të Bosnjë-Hercegovinës, ku në konfliktin me serbët humbën jetën mbi 150 mijë muslimanë. Një plan i tillë u zbulua që në atë kohë nga shërbimi sekret bullgar, plan i cili përmes ministres së Jashtme të Bullgarisë shkoi në dorë të ministrit gjerman të Punëve të Jashtme, Joschka Fischer. Sipas këtij programi të hartuar nga Shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë serbe, pra nga Milosheviçi dhe me urdhër të tij, Kosova duhej të spastrohej nga dy të tretat e shqiptarëve dhe të popullohej nga serbë të Krajinës së Kroacisë dhe serbë të tjerë, të cilët do të dëshironin e stimuloheshin për të jetuar në këtë vend. Kështu struktura e popullsisë do të ndryshonte më dhunë, me terror e duke ushtruar genocid masiv kundër shqiptarëve. Përsëritej kështu skenari dhe program i 7 marsit të vitit 1936 të akademikut serb, Vasa Çubrilloviç, sipas të cilit, shqiptarët duheshin shpërngulur me dhunë nga Kosova dhe Kosova duhej serbizuar. Për këtë arësye shumë media të Perendimit gjatë ditëve të luftës botuan memorandumin e Çubrilloviçit kundër shqiptarëve, me qëllim që të përkujtonin publikun se plani ishte i njëjtë në periudhën e bombardimeve të NATO-s në Kosovë. Pra, situata në Kosovë kërkoi me çdo kusht ndërhyrjen me forcë ,sepse bota e qytetëruar nuk mund të pranonte aneksimin e territoreve në formën e spastrimit etnik të tyre, si në kohët primitive, sipas parimit gebelsjan që Milosheviçi e pati shpallur në Fushë-Kosovë më 28 qershor 1989, „Serbia ose do të jetë e madhe ose nuk do të ekzistojë fare“.

Sipas zëdhënësit të Departamentit të Shtetit, James Rubin, se në Kosovë kishte një situatë dramatike humanitare dhe se Milosheviçi synonte zgjerimin e konfliktit, për këtë realitet ishin të vetëdijshëm edhe udhëheqësit e Moskës. Sekretarja e Shtetit Amerikan, Ollbright, para fillimit të Konferencës së Rambujesë ishte pajtuar me ministrin e Jashtëm rus, Ivanov, se “Milosheviçi nuk njeh tjetër, veçse gjuhën e forcës, për t’u tërhequr nga kursi I dhunës në Kosovë”. Por se situata në Kosovë kërcënonte paqen e sigurinë si dhe do të shkaktonte një katastrofë humanitare, kjo është pranuar zyrtarisht në Rezolutën 1190 të 30 shtatorit 1998. Aty thuhet se konflikti në Kosovë rrezikon të përhapet në vendet e rajonit dhe më gjerë si dhe theksohet gjendja e rëndë e refugjatëve, e cila do të vështirësohej edhe më shumë në kushtet e motit të ftohtë gjatë dimrit që po vinte. Kështu, Rusia vetë pranoi në këtë rezolutë, se situate në Kosovë ishte dramatike dhe ajo u pajtua që të vihej gishti te fajtori, te Milosheviçi. Megjithatë Kremlini në marsin e vitit 1999 nuk pranoi të përdorej forca për ta ndalur këtë situate katastrofike. Kjo do të thotë se në përmbajtje veprimi i NATO-s ishte i justifikuar, derisa vetë Këshilli i Sigurimit kishte pranuar faktin se kishte arësye objektive për veprim.

Ndërkaq le të supozojmë se Këshilli i Sigurimit do të autorizonte përdorimin e forcës në Kosovë e ndërkohë NATO nuk do të donte ta zbatonte këtë vendim. Cili do të ishte instrumenti që do të realizonte ndërhyrjen, nëse jo NATO-ja?! Këshilli i Sigurimit ka të drejtën e vendimmarrjes, por nuk ka forcë urdhëruese mbi një instrument të caktuar për të vepruar. Kështu që ky vendim i supozuar në rastin e dhënë do të ishte shndërruar gjithashtu në null. Atëherë a do të fajësohej këshilli i Sigurimit për pafuqi në zgjidhjen e krizës?! Sigurisht që po. Por fatkeqësisht nuk fajësohet në rastin kur bllokon vendimmarrjen, edhe pse Kapitulli VII I Kartës së OKB-së parashikon marrjen e vendimit përkatës. Kjo është njësoj sikur në një gjykatë të mos dënohet krimineli, për shkak se nga tre, pesë apo shtatë gjyqtarë, njëri prej tyre është kundër këtij dënimi!!!, edhe pse vetë ky gjyqtari e pranon faktin se i pandehuri ka bërë krim. Kështu ndodhi me Rusinë e marsit të vitit 1999.

Ndërkaq legjitimiteti i ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë konfirmohet edhe nga disa faktorë të tjerë të kohës. Së pari, në përfundim të luftës Kosova u vu nën protektoratin ndërkombëtar. Kjo ndodhi përmes rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit. Rusia u pajtua të legjitimojë veprimet ushtarake të NATO-s, derisa ajo dha votën e saj që Kosova të mos administrohej qoftë dhe përkohësisht nga Serbia. Rusia u pajtua që “agresori”, pra NATO të ishte përgjegjëse për sigurinë e qytetarëve të Kosovës. Ndërkohë në atë rezolutë thuhet qartë se statusi i Kosovës do të vendosej përmes një dialogu midis palëve në prani të faktorit ndërkombëtar , çka do të thoshte se pozita e Kosovës do të ishte e tillë, që nuk do të varej nga Serbia. Me këtë rezolutë Ushtria Çlirimtare e Kosovës u integrua në jetën politike e ushtarake të Kosovës, sepse krahu i UÇK-së formoi partitë politike si dhe ushtarët e saj u inkuadruan në Forcën Mbrojtëse të Kosovës. Kjo i dha legjitimitet ndërkombëtar luftës së armatosur të shqiptarëve në Kosovë. Edhe kjo ndodhi gjithashtu me votën e Rusisë pro rezolutës 1244.

Prej këtej buron një matës tjetër i legjitimitetit të ndërhyrjeve ushtarake në Kosovë. Ky kriter ka të bëjë me përcaktimin klasik të luftrave sit ë drejta ose të padrejta. As vetë kritikët e luftës në Kosovë nuk vunë asnjëhërë theksin te padrejtësia e ndërhyrjes, ndërkohë që rezoluta 1244 konsideron se ndërhyrja ushtarake e NATO-s ishte e drejtë, derisa ajo rezolutë autorizon NATO/n dhe forcën e saj ushtarake KFOR-n të kujdeset për sigurinë e saj. Kjo do të thotë se aksionet ushtarake të NATO-s në fund morën pëlqimin e Rusisë për t´u trajtuar si aksione të drejta, por nuk e morën bekimin e saj për të filluar si të tilla. Në këtë kuptim nuk ka asnjë dyshim se këto aksione qenë legjitime, të drejta dhe të bazuara në të drejtën ndërkombëtare.

Vendimi i 22 korrikut 2010 i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë dha gjithashtu definicionin e legjitimitetit të pavarësisë e për pasojë të aksioneve ushtarake kundër Serbisë. Kjo gjykatë, e cila jep verdiktitin e proceseve të tilla si ai që ndodhi me Kosovën, shkoi në përfundimin se jo vetëm pavarësia e Kosovës është e mbështetur në ligjet e të drejtës ndërkombëtare, por se ajo është edhe në përputhje me rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit. Kjo provon se Rusia, pavarësisht vetos së fillimit të bombardimeve, me votimin e rezolutës 1244 i kishte hapur rrugën statusit të pavarësisë së Kosovës. Dhe dihet tashmë se pavarësia e Kosovës është produkt i 24 marsti 1999, pra e intervenimit të NATO-s për çlirimin e saj nga pushtimi, dhuna e terrori serb i spastrimit etnik të saj.

Legjitimitetin e veprimeve të NATO-s në Kosovë e përforcon gjithashtu vendimmarrja me konsensus të plotë e Aleancës së Atlantikut. Ndonëse kishte segmente politike të Francës, Italisë dhe Greqisë, të cilat punuan për të sabotuar unitetin e vendeve anëtare për marrjen e vendimit të sulmeve ajrore, në fund të fundit të 19 –ta këto vende qenë në një mendje: I thanë po aksioneve ushtarake kundër Jugosllavisë (Serbisë). Por kjo nuk ndodhi më vonë në luftën e Irakut. Nuk ndodhi as në vendimmarrjen e fundit të presidentit Obama në rastin e Sirisë. Kështu që realizimi i aksioneve ushtarake në Kosovë me konsensus të plotë të vendeve anëtare të NATO-s e përforcon idenë e legjitimitetit të këtyre aksioneve.

Siç thamë, NATO në Kosovë veproi me dy objektiva: Të parandalojë përhapjen e konfliktit dhe katastrofën humanitare e njëkohësisht të rijojë më shumë stabilitet dhe siguri në rajon. Të dy këto objektiva madhore shohim se janë realizuar tashmë në praktikë. Rajoni ynë sot është shumë herë më i sigurt sesa para 15 viteve, i ashtuquajturi Ballkan Perendimor ka kapërcyer disa sfida dhe është shumë më afër integrimit euro-atlantik. Shqipëria, Kroacia dhe së shpejti Mali i Zi, janë bërë pjesë e NATO-s, realitet që më 1999 dukej si një ëndërr gati e parealizueshme. Të gjitha vendet e rajonit kanë përparuar drejt integrimit europian, duke hedh hapa të njëpasnjëshëm gjithashtu në integrimin rajonal. Duket se periudha e armiqësive dhe grindjeve, konflikteve dhe luftrave po lihet pas. Edhe Serbia, autorja kryesore e konflikteve në rajon e në Kosovë, ka marrë drejtimin euro-atlantik.

Në rrethana të disfavorshme legjitimitetin e aksioneve ushtarake të NATO-s në Kosovë dhe të pavarësisë së saj ka filluar ta përdorë edhe kundërshtari kryesor i tyre, Kremlini, pra Rusia. Presidenti rus, Vladimir Putin e përdori këtë më 2008 kur aneksoi dy krahina të rëndësishme të Gjeorgjisë, Abkhasinë dhe Osetinë e Jugut, megjithëse rasti i Kosovës me të dy këto rajonë përgjithësisht rusishtfolëse nuk ka asgjë të përbashkët, si në pikëpamje gjeopolitike, edhe në pikëpamje të marrëdhënieve etnike, të shkeljes së normave demokratike e të të drejtave të njeriut. Ndërsa këto kohë jemi mësuar thuajse vazhdimisht të dëgjojmë të krahasohet ndërhyrja ruse në Krime me ndërhyrjen e NATO-s në Kosovë si dhe të legjitimohet aneksimi me dhunë i Krimesë me pavarësimin e Kosovës. Vladimir Putin, nga njëra anë ve shenjën e barazimit midis veprimeve të tij arrogante ndaj shteteve fqinjë, duke u thirrur në veprimet ushtarake të Perendimit në Kosovë dhe nga ana tjetër nuk e njeh shtetin e Kosovës. Ky veprim duket qartë të jetë një spekullim dhe veprim i bazuar në urrejtje dhe hakmarrje primitive në sjelljet e shteteve ndaj të drejtës ndërkombëtare. Kjo sjellje shfaqet e pabazuar në ngjarjet e marsit 1999, sepse Kosova dhe Krimeja nuk mund të krahasohen midis tyre.

Për të mbërritur te pavarësia e Kosovës, shqiptarëve iu desh që të humbisnin rreth 20 mijë njerëz, shumica prej të cilëve të masakruar e pa mbrojtje. U përdhunuan rreth 15 mijë gra e vajza. U shkatërruan dhe u dogjën 120 mijë shtëpi banimi dhe objekte, nga 200 mijë që kishte gjithsej Kosova. Kosova u krahasua nga reporterët perendimorë në mbarim të luftës si „Hiroshima e Europës“. Në Krime nuk u shënua gjatë ndryshimeve të shkurt-marsit të këtij viti asnjë viktimë dhe nuk u dëmtua asnjë banesë ose objekt. Shqiptarët në Kosovë ishin viktimë e pushtimit serb, e aneksimit të saj me një dekret të mbretit të Serbisë në shtatorin e vitit 1913, pasi që Serbia shkaktoi aso kohe 25 mijë viktima, nëse i referohemi raporteve të gazetarit austriak, Aleksandër Leo Freundlich, ose historianit gjerman Peter Bartl. Krimeja iu dha Ukrainës më 1964 pa ndërhyrje ushtarake, pa viktima. Më 1994 Ukraina u çarmatos nga armët bërthamore në këmbim të njohjes prej Rusisë të integritetit territorial të saj. U nënshkrua një marrëveshje midis Rusisë, SHBA-ve dhe Britanisë së Madhe, me të cilën palët u angazhuan për të respektuar sovranitetin e Kievit në të gjithë territorin.

Por presidenti rus, Putin, duke u justifikuar në këtë pikë, thotë se „Ne nuk do të prisnim që në Krime të ndodhnin masakra si në Kosovë e më pas të ndërhynim“. Ndërkohë është e palogjikë të mendosh se Perendimi i bazuar në ndërtimin e shoqërive të lira në respekt të të drejtave të njeriut të lejonte dhunën e shtetit ukrainas ndaj pakicave. Kjo nuk ka ndodhur asnjëherë së paku pas Luftës së Dytë Botërore në asnjë vend që ka aderuar në BE, e theksoj, pasi këto vende janë pranuar në komunitetin europian.

Nëse shqiptarët e Kosovës u kërcënuan pandërprerje me likuidimin fizik të tyre për gati një shekull, në Krime nuk u shfaq asnjë kërcënim i tillë, asnjë ditë të vetme. Në analizën krahasuese të ngjarjeve dhe ndodhive në Kosovë dhe në Krime apo rajone të tjera ku ka ndërhyrë Moska, nuk gjen asnjë përqasje midis asaj që ka ndodhur në Kosovë dhe në ato rajone. Legjitimitetin e një vendimmarrje në dëm të sovranitetit të një vendi të caktuar e justifikon gjithashtu diplomacia prevenuese. Kjo diplomaci u përdor në mënyrë permanente në Kosovë e për zgjidhjen e konfliktit shqiptaro-serb. U ngrit Grupi i Kontaktit, ku bënte pjesë Rusia. U mblodh pesë herë Këshilli i Sigurimit dhe miratoi po kaq rezoluta me thirrje dhe paralajmërime për armëpushim dhe ndërprerje të konfliktit, duke fajësuar Milosheviçin dhe aparatin e tij shtypës. Kosova ishte për 16 vjet pjesë konstituive e Federatës Jugosllave. Kosovës iu grabit me forcë autonomia më 1989 nga Miloshevii në shkelje të kushtetutës jugosllave. Kosova themeloi një shtet të pavarur paralel, i cili funksionoi nën udhëheqjen e presidentit Rugova gati për një dhjetëvjeçar. Kosova u bë objekt i dhjetra rezolutave të Bashkimit Europian, Këshillit të Europës, OSBE-së dhe organizmave të tjera ndërkombëtare të të drejtave të njeriut. Kosova u shndërrua në një problem ndërkombëtar dhe fitoi në Rambuje statusin e subjektit ndërkombëtar. Asgjë prej këtyre aspekteve dhe ndodhive nuk u shfaq në Krime, ose në Osetinë e Jugut e në Abkhasie.

Të gjitha këto e bejnë Kosovën një rast unikal, të papërsëritshëm dhe për të gjitha këto arësye ajo u arësyetua në vendimin e saj për shpalljen e pavarësisë nga ana e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë të Hagës. Prandaj dhe deri më sot 106 shtete anëtare të OKB-së e kanë njohur shtetin e Kosovës. Ndërkohë që më 19 prill 2013 Prishtina dhe Beogradi nënshkruan në Bruksel marrëveshjen e normalizimit të marrëdhënieve midis tyre, duke i hapur rrugën njohjes së ndërsjelltë të të dy shteteve si dhe integrimit të tyre në Bashkimin Europian e në NATO. Serbia, edhe pse viktimë e bombardimeve të NATO-s, sot është bërë anëtare e Partnetitetit për Paqe të NATO-s dhe ka filluar bisedimet për pranimin e saj në Bashkimin Europian. Madje këto bisedime kanë filluar më 21 janar të këtij viti me kapitullin për Kosovën dhe në përfundim të diskutimit të këtij kapitulli, mendoj se Serbia do të pranojë që Kosova të bëhet anëtare e OKB-së. Ky kusht e njohja direkte e pavarësisë së Kosovës nga ana e Beogradit do të jetë epilogu e rrugës europiane të Serbisë.

Në këto rrethana bëhet ende më e qartë se cili është rezultati i sulmeve ajrore të NATO-s kundër Jugoslllavisë (Serbisë) për çlirimin e Kosovës, rezultat i cili çliroi njëkohësisht rajonin nga konfliktet disa shekullore dhe vendosi bazat e pajtimit dhe integrimit rajonal e europian. E vështruar edhe nga ky këndvështrim, këto sulme mund të konsiderohen si legjitime. Në fund të fundit kritikët e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë, patën parashikuar se veprimet ushtarake nga jashtë do ta destabilizonin rajonin dhe do të shkaktonin viktima të panumërta. Në fakt ndodhi e kundërta. Sipas vlerësimeve të ekspertëve aksionet ushtarake të Aleancës në ish-Jugosllavi shkaktuan gjithsej 556 viktima dhe 878 të plagosur, një numër ky minimal në një luftë të armatosur.

Përfundimisht mund të konkludojmë se aksionet ushtarake të NATO-s në Kosovë, të cilat ne i përkujtojmë sot në 15 vjetorin e tyre, ishin e vetmja mënyrë e zgjidhjes së konfliktit në Kosovë midis shqiptarëve shumicë dërmuese dhe shtetit të Serbisë e serbëve në përgjithësi. Ato aksione sollën ndryshimin epokal të Kosovës e të të gjithë rajonit, madje mund të konsiderohen edhe si ilaçi i vetëm për çlirimin e vetë Serbisë nga ëndërrat shekullore të miteve dhe obsesioneve të saj për epërsi mbi popujt e tjerë të rajonit. Këto aksione nuk i dhanë lirinë vetëm shqiptarëve në Kosovë, por çliruan nga ndjenja e padrejtësiëë të gjithë shqiptarët në rajon. Çliruan gjithashtu ndjenja e supozuar e viktimizimit vetë serbët si dhe lehtësuan plagët e vjetra e të reja që Serbia shkaktoi në luftrat e fundit të shekullit të XX në Kroaci, Bosnjë, Kosovë, e Slloveni.

ZGJEDHJET POLITIKE, FERRË NË SY TË FUKARASË!

March 22, 2014 by dgreca

Nga Fadil LUSHI/Shumë kohë më parë një analisti nga Tirana i kishte “munguar” informacioni për një vaki. Përtej kësaj, gjatë ndërtimit të një analize të radhës, ai ia kishte “futur bythëpraptas ashtu kot së koti”. Lëre se e kishte bërë ashtu si e kishte bërë, lëre se ia kishte “futur ashtu si me (pa) tamam”, por ama edhe ia kishte postuar një gazete goxha prestigjioze! Kryeredaktori i kishte thënë: “Që kjo analizë jotja politike të botohet në gazetën time, fillimisht duhet të heqësh paragrafin që denigron kujdesin dhe durimin e lexuesit”. Ky analist “qerrata” as që e kishte pasur ndërmend të përfillte sugjerimet e kryeparit të gazetës dhe lëre që nuk e hoqi këtë “kot-futje”, por ia shtoi edhe një tjetër më të “vrazhdë”. Kur e pyetën se pse nuk e hoqe paragrafin, ai u “justifikua” me përgjigjen: e mori “havaja”!?

Shumë kohë më vonë “inati i tij prej shqiptari”, ia “mori kokën”, sepse në analizën e tij politike kishte “ngatërruar” njerëzit e mëhallës së tij me kafshët shtëpiake, kishte “ngatërruar” të mençurit me budallenjtë, kishte “ngatërruar” esnafin me legenin, kishte “ngatërruar” pronarin e bordellos me teologun, mandej thashethemexhiun me intelektualin, kishte “ngatërruar” kurvarin me moralin e moralistit, kishte “ngatërruar” kumarxhiun me doktorin nga Tropoja, kishte “ngatërruar” sharlatanin me bohemin nga Parisi, kishte “përzier” spurdhjakun me bamirësin, kishte “ngatërruar” çallamxhiun provincial me “telashet dhe sikletet” e fukarenjve, kishte “ngatërruar” njerëzit që kanë një barrë mend me ata që kanë fara kungulli në kokë, shpresën me zhgënjimin, kishte “ngatërruar” demokracinë me diktaturën, kishte ngatërruar lëvdatat me sharjet, kishte “ngatërruar” premtimet politike me gënjeshtrat, kishte “ngatërruar” lakuriqin e natës (që nuk ka sy, por që shikon) me politikanin që ka sy, por që nuk sheh gjë atypari, kishte “ngatërruar” kontrabandistin me votuesin dhe…, një Zot e di çka tjetër “(nuk) kishte ngatërruar”! Në fund, kishte vajtur deri aty sa që kishte kritikuar vasalët e partive politike! Këto “ngatërrime” i kishte bërë kryekëput me qëllim.

Ky analist që sot e gjithë ditën e Perëndisë konceptohet si një njeri me shpirt të trazuar dhe me “mendje të vakët” kishte harruar se mirëqenia e tij materiale kryekëput varet nga “dorëzgjatja” e atyre që mbase punët i kanë në “terezi”. Ata që në vijimësi e përgojojnë analistin në fjalë do të thonë se i gjithë ky inat i tij “i përngjan shehërliut”, i cili kur nuk ka punë më të mençur për të bërë, ecën a endet këmbëzbathur nëpër livadhet e “katundarëve” të mbushura me ferra. Se kjo analizë politike i këtij analisti nga kryeqendra e shqiptarëve të rebeluar ishte komedi, dramë a butafori, vetëm një dreq e di. Sikur sot ta “pyesësh kryeplakun e dreqërve” se ç’është kjo “shkarravinë”, e Fatosit, ai do të japë përgjigjen se e gjithë kjo thënie s’është ngjarje a ndodhi që të bën të qeshësh, s’është as ngjarje e rëndë a tronditëse, po s’është as shkrim mashtrues, mbase duhet të jetë thjesht një trilogji që është karakteristike për Gadishullin Ilirik!?

Që edhe ky shkrim yni “të mos ngatërrohet” dhe të mos jetë “kot-futje” do t’u referohemi dy barsoletave politike që lakohen nga koha e njëmendi-

msisë, ndaj do t’i sjellim edhe në “gjuhën e origjinalit”. E para thotë: “Më me rëndësi është që nesër në zgjedhje të merrni me vete letërnjoftimin, sesa mendimin tuaj. Pa letërnjoftim nuk mund të votoni, kurse mendimin tuaj mund ta merrni në vendin e votimit”! E dyta ka këtë shpjegim: “Më kërcasin zorrët. Më falni që po prish heshtjen parazgjedhore!”. Ata që merren me shpjegimin e barsoletave thonë se ato janë gjysmë të vërteta, ashtu sikurse edhe këto të lartpërmendurat.

Ne, në këtë shkrim, fillimisht do të llafosim institucionet kushtetuese siç janë: Zgjedhjet presidenciale dhe ato të parakohshme parlamentare që do të organizohen në Republikën e Maqedonisë, tash në kohën e tranzicionit të tejzgjatur, të bezdisshëm, banal si dhe të pafund, një tranzicion që është shndërruar në strehë të përhershme për njerëzit që kur nuk kanë pulën, e hanë sorrën…, veçmas njerëzit të cilët duhet të bëjnë politikë parimore, me vizion dhe pa tarafe…, hiq mënjanë politikanët e mirëfilltë dhe të kulluar.

Ky ndërkalim a tranzicion politik, ekonomik, social kulturor…, një herë e përgjithmonë duhet hequr nga qafa e shqiptarëve. Që ta bësh këtë gjithsesi se duhesh të jesh një politikan largpamës që do t’i sfidoj të gjitha paragjykimet, të gjitha inatet a ngatërresat, sidomos tash në vigjilje të zgjedhjeve presidenciale dhe atyre të parakohshme parlamentare. Nëse do të mungojnë të tillë njerëz, atëherë shqiptarët edhe kësaj radhe do të duhet të ballafaqohen me atë avazin e vjetër, me atë retorikën politike grindëse, me thashethemet e njohura, me atë ADN-në politike të padefinuar, me atë moshën politike të cilës i mungon arsyeja, me mungesën e pragmatizmit politik, me mungesën e impaktit politik, me mungesën e fjalës së lirë a mendimin ndryshe, me atë retorikën denigruese të konsumuar si dhe me fyerjet e harxhuara. A mos vallë, votuesi shqiptar (pavarësisht se cilës parti politike i takon) edhe kësaj radhe nuk do ta dallojë mishin prej peshkut, a mos vallë edhe kësaj radhe do ta “ngatërrojë” shapin me sheqerin, a mos vallë “sabah e aksham” do ta “ngatërrojë” të drejtën e merituar me atë të pamerituarën, të nëpërkëmbur a edhe të abuzuar. A mos vallë, edhe kësaj radhe gjegjësisht kur do të organizohen zgjedhjet presidenciale dhe ato të parakohshme parlamentare, neve (nuk) do të na interesojë se vota shqiptare a do të jetë fituese a humbëse…, për ne me rëndësi është se ajo votë sa do të jetë e ndershme, autonome, humane dhe emancipuese. Kjo votë deliberative e gjithsecilit votues, a mos vallë, edhe kësaj radhe që në fillim do të kontrollohet e mandej edhe do të fyhet, a mos vallë (nuk) do të duhet që kulti i votës ta prevalojë kultin e partisë politike dhe kryeparit të saj, a mos vallë (nuk) do të duhet që kjo votë e lirë e votuesit të jetë autonome apo do të jetë peng a “kurban” i tranzicionit dhe partisë politike që ka “ngjyrë donkishoteske”, a mos vallë që edhe kësaj radhe “obligimi i votuesit” (nuk) duhet të konceptohet si ajo “puna e Sizifit”…, a mos vallë kjo votë (nuk) duhet të konceptohet si konfliktuale…, votë kjo që do prodhojë konfliktualitete ndër shqiptarë…, a mos vallë, edhe kësaj radhe kjo votë do të nëpërkëmbet ashtu mizorisht…, a mos vallë kjo e drejtë e votës së gjithsecilit duhet të mbetet peng i tranzicionit tonë të stërzgjatur, apo (nuk) duhet të mbetet në pronësi të ideatorëve provincialistë…, atyre që e sajuan këtë “gjëegjëzë politike a edhe ekonomike”…, a mos vallë kjo votë (nuk) duhet t’u mbetet në pronësi atyre që e sundojnë atë të drejtë kushtetuese…, a mos vallë edhe njëherë do të lejojmë që sorra të na i hajë mendtë…, apo, në instancë të fundit, ashtu pavullnetshëm, do të detyrohemi t’i shikojmë edhe një herë ato “telenovelat politike të bezdisshme dhe bajate” këtu dhe matanë nesh.

Se edhe kësaj radhe a do të votoj apo jo me kartën e identitetit, është e drejtë imja, pavarësisht se vota “do të shkojë huq”…, mendimin nuk do ta “ndryshoj pasi që nuk e kam dhe as që e kam pasur”(!?)…, ndoshta nuk më duhet, sepse në këtë kohë të pakohë, për mua dhe për shumë të tjerë të tillë si unë ka kush të mendojë. Sikur Mitrush Kuteli të ishte në mesin tonë, do ta parafrazonte atë mendimin e tij sarkastik: “Rroftë mileti pa brekë”! Ju lutemi, na ndjeni për këtë fjalë, pavarësisht se këtë fjalë nuk e thashë unë, po e ka thënë Kuteli dikur.

Në gjurmët e deklaratave qesharake të presidentit Putin

March 22, 2014 by dgreca

Eshref Ymeri/Kalifornia/

Në njëmesazh të posaçëm që presidenti Putin i patidërguar Kuvendit Federal, ai dënonte deklaratat e politikanëve evropianë lidhur me natyrën e jashtëzakonshme të situatës në Kosovë, krahasuar me situatën në Krime. Me këtë rast, Putini përmendi qëndrimin e Perëndimit lidhur me pavarësinë e Kosovës, në krahasim me situatën në Krime. Ai deklaroi:“Vetë patën vënë tellallin në mbarë botën, i patën fryrë gjërat, kurse tani revoltohen. Pse? Veprimet e banorëve të Krimesë janë në harmoni me orientimet e tyre personale. Si qenka e mundur që ajo që u lejohet shqiptarëve të Kosovës, na qenka e ndaluar për rusët dhe ukrainasit e Krimesë?” (Citohet sipas: Inga Sllazhinskajte. “Putini: pse ajo qëështë e mundur në Kosovë na qenka e ndaluar në Krime?”. Marrë nga faqja e internetit “baltinfo.ru”. 18 mars 2014).

Lidhur me çështjen se veçoria e jashtëzakonshme e rastit të Krimesë qëndron në faktin se në Kosovë pati shumë viktima në njerëz, në dallim nga situata në Ukrainë, Putini deklaroi:

“Ky është një cinizëm naiv, primitiv” (po aty).

Me sa duket, Putinin e kanë karfosur keq ethet e shovinizmit rusomadh, prandaj edhe arrin të zbresë deri në ato nivele, saqë të lëshojë në efir deri edhe të tilla deklarata absurde. Autoritetet ukrainase, në as edhe një rast të vetëm, nuk kanë ushtruar as dhunën më të vogël kundër ndonjë qytetari të etnisë ruse. Si është e mundur që presidenti rus të heqë një paralele të tillë mes Kosovës dhe Krimesë, kur bota mbarë e di se çfarë gjenocidi të egër ka ushtruar shovinizmi serbomadh dhe kisha shoviniste serbe kundë popullit shqiptar të Kosovës pas Kongresit famëkeq të Berlinit, dhe sidomos pas Konferencës edhe më famëkeqe të Londrës të vitit 1913 dhe deri më 12 qershor të vitit 1999? Dhe këtë gjenocid të egër, shovinizmi serbomadh e ka kryer me përkrahjen dhe me nxitjen e drejtpërdrejtë të Rusisë cariste dhe neocariste.

Po se mos është hera e parë që Putini lëshon të tilla deklarata kuturu. Për t’i vënë “vulën e Kremlinit” moszgjidhjes asnjëherë të çështjes së Kosovës përmes pavarësimit të saj, ai, para disa vjetësh, pati bërë një deklaratë të tillë, thelbi i së cilës zbulonte lakuriq mendësinë cariste të politikës së sotme ruse në raport me çështjet ballkanike dhe rolin negativ të Rusisë në trajtimin e tyre, ashtu siç manifestohej ky rol edhe pak para fillimit të Luftës së Parë Botërore: Para disa vjetësh, Putini deklaronte:

“…ne jemi për zgjidhje të tilla që të kënaqin si Beogradin, ashtu edhe Prishtinën” (Citohet sipas: “Konferencë shtypi për përfundimin e bisedimeve me Kancelaren e RF të Gjermanisë Anxhela Merkel”. Soçi. 21 janar 2007).

Pra, sipas presidentit Putin, zgjidhja e çështjes së Kosovës duhej të lihej për ditën e moskurrit. Duke e njohur mendësinë paradoksale që manifestonte Kremlini në qëndrimin ndaj çështjes së Kosovës, për të cilën ai ngulte këmbë për “gjetjen” e kompromisit mes Beogradit dhe Prishtinës, një gazetar i gazetës “Figaro”, jo pa qëllim, i pati drejtuar presidentit Putin pyetjen asgjësuese që vijon:

“Unë do të dëshiroja të reagoja lidhur me atë që u tha për punën e Kosovës. Unë nuk shikoj ndonjë mundësi për kompromis. Më jepni një ide se ç’lloj kompromisi na qenka i mundur në këtë mes. Vendi ose është i pavarur, ose është i varur. S’po e marr vesh se çfarë kompromisi qenka i mundur këtu. Ku e shikoni ju mundësinë e kompromisit?”.

Dhe presidenti Putin i jep gazetarit të “Figaro”-s një përgjigje mjerane, një përgjigje vetëdemaskuese:

“Po ta dija, do ta kisha propozuar me kohë” (Citohet sipas: “Intervistë e presidentit Putin në Gjermani me gazetarë të mjeteve të informimit masiv të vendeve anëtare të “Grupit të Tetëshes””. 04 qershor 2007).

Tre vjet më vonë, Putini lëshon një tjetër deklaratë edhe më absurde kundër kombit shqiptar

“Nuk e kuptojmë pse amerikanët kanë filluar fushatën e tyre për të islamizuar Evropën. Pasi shqiptarët të kenë gëlltitur Evropën, ata do të mundohen të shtrihen më tej, në kurriz të Maqedonisë” (Roland D. Asmus. “Një luftë e vogël që tronditi botën”. Palgrave, Macmillan, 2010. Pjesë nga biseda e Vladimir Putinit me Presidentin e Gjeorgjisë M. Saakashvili, f. 105-107. Citohet sipas: Dr. Islam Lauka & Prof.dr. Eshref Ymeri. “Antologjia e kryqëzimit. Rusia dhe çështja shqiptare (1878-2012)”. Botim i Universitetit ILIRIA dhe i Institutit Shqiptar të Studimeve Politike. Prishtinë-Tiranë 2012, f. 169).

Kjo deklaratë e Putinit, me të pavërtetat që përmban, zbulon urrejtjen që ai ushqente dhe vazhdon të ushqejë ndaj etnisë shqiptare me shumicë dërrmuese myslimane në Evropën Juglindore. Fushatën që ndërmori aleanca veriatlantike për bombardimin e Serbisë për shpëtimin e popullit shqiptar të Kosovës nga zhdukja fizike prej bandave fashiste të Millosheviçit, ai, në radhët e popullit rus, e reklamon si fushatë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës për islamizimin e Evropës. Çdo lexues me mendje të kthjellët i shtron vetes pyetjen: po si është e mundur, xhanëm, që një deklaratë e tillë paradoksale të dalë nga goja e presidentit të një supershteti, siç është Federata Ruse? Jam i bindur se sikur President i asaj Federate të ishte një intelektual i shquar nga radhët e inteligjencies shkencore, artistike apo letrare ruse, ai kurrsesi nuk do t’ia lejonte vetes një deklaratë të tillë. Por Putin nuk vjen nga radhët e intelektualëve të tillë. Ai vjen nga radhët e KGB-së, prandaj edhe nuk ka asgjë për t’u habitur nga deklarata e tij.

Në paradën ushtarake që u zhvillua më 09 maj 2013 në Sheshin e Kuq, me rastin e 68-vjetorit të fitores kundër nazizmit, Putini, ndë të tjera, deklaroi:

“Ushtari ynë… çliroi Evropën dhe korri fitoren, madhështia e së cilës do të mbetet përjetë në histori”.

Që në fillim duhet theksuar se gjatë Luftës së Dytë Botërore ishte pikërisht Bashkimi Sovjetik ai që përballoi sakrificat më të rënda të sulmit hitlerian të 22 qershorit të vitit 1941, sakrifica këto që u shoqëruan me 20 milionë të vrarë, sipas të dhënave të botuara në shtypin sovjetik pas përfundimit të luftës.

Por Putini shtrembëron të vërtetën përçlirimin e Evropës dhe lëshon një deklaratë cinike, duke mohuar rolin e aleatëve perëndimorë në fitoren mbi nazifashizmin. Ushtari sovjetik çliroi një pjesë të Evropës që arrinte deri në Berlin, kurse pjesën tjetër të saj e çliruan trupat aleate, me në krye Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të cilat hynë të parat në Berlin më 08 maj 1945, një ditë para trupave sovjetike.

Por deklaratave qesharake dhe gënjeshtrave të Putinit lidhur me ngjarjet në Ukrainë, ua ka nxjerr bojën keq Departamenti i Shtetit, i cili, para pak kohësh, ka bërë publike një listë me dhjetë gënjeshtra të tilla, të cilën e disponon Agjencia e Pavarur Informative e Lajmeve e Ukrainës. Me sa duket, këto gënjeshtra dhe deklarata mashtruese të Putinit kishin për qëllim të justifikonin zhvillimin e referendumit që do të organizohej më 16 mars në Krime.

Gënjeshtra e parë: Ushtarakët rusë ndodhen në Ukrainë për të mbrojtur objektet ushtarake ruse. Këto janë “grupe të vetëmbrojtjes”, jo ushtarakë rusë.

E vërteta:Ka prova serioze që vërtetojnëse përfaqësuesit e shërbimeve speciale ruse janë pararoja kryesore e forcave antiukrainase, të organizuara mirë në Krime, pavarësisht se janë të veshura me uniforma pa shenja identifikuese.

Gënjeshtra e dytë: Veprimet e rusëve nuk e shkelin Traktatin e Miqësisë, të nënshkruar në vitin 1997 mes Ukrainës dhe Federatës Ruse.

E vërteta: Traktati i nënshkruar në vitin 1997i kërkon Rusisë të respektojë tërësinë territoriale të Ukrainës. Trupat ruse që kanë marrë kontrollin operativ në Krime, kanë shkelur në mënyrë flagrante tërësinë territoriale dhe sovranitetin e Ukrainës.

Gënjeshtra e tretë: Putini thotë se opozita nuk e respektoi marrëveshjen e nënshkruar me ish-presidentin Janukoviç më 21 shkurt.

E vërteta: Ajo marrëveshje parashikonte aprovimin prej parlamentit të Ukrainës të ligjit që i jepte fuqi ligjore Kushtetutës së vitit 2004, e cila i linte më shumë kompetenca parlamentit. Janukoviçit iu lanë 24 orë në dispozicion për ta nënshkruar, në mënyrë që konflikti të zgjidhej paqësisht. Por ai nuk pranoi. Përkundrazi, mblodhi rraqet dhe u arratis, duke lënë pas vetes prova të një korrupsioni gjigant.

Gënjeshtra e katërt: Putini thotë se qeveria e Ukrainës nuk është legjitime dhe se Janukoviçi mbetet udhëheqësi legjitim i Ukrainës.

E vërteta: Putini e pranoi vetë se “Janukoviçi nuk ka të ardhme politike”. Pas arratisjes, Janukoviçit i ktheu shpinën edhe partia e tij, e cila votoi për largimin e tij nga detyra dhe në përkrahje të qeverisë. Qeveria e re u votëbesua me 371 vota, pra, në masën 82% të deputetëve.

Gënjeshtra e pestë: Putini flet për krizë humanitare dhe për qindra mijë njerëz që po arratisen nga Ukraina në drejtim të Rusisë, në kërkim të një strehe.

E vërteta: Sot nuk ekziston asnjë provë për krizë humanitare dhe dyndje njerëzish drejt Rusisë sikur gjoja atje kërkuakan strehë.

Gënjeshtra e gjashtë: Putini thotë se rusët etnikë i kërcënon rreziku.

E vërteta: Duke mos marrë parasysh njoftimet e mjeteve shtetërore ruse të informimit masiv, nuk ka kurrfarë faktesh që të dëshmojnë për kërcënimin e jetës së rusëve etnikë. Rusët etnikë dhe përfaqësuesit e tyre kanë botuar deklarata, në të cilat vërtetohet se nuk ekzistojnë kurrfarë kërcënimesh.

Gënjeshtra e shtatë: Putini thotë se bazat ruse ndodhen nën kërcënim.

E vërteta: Objektet ushtarake ruse kanë qenë dhe janë të siguruara. Në të vërtetë, të kërcënuara janë objektet ushtarake ukrainase në Krime për shkak të veprimeve të ushtrisë ruse.

Gënjeshtra e tetë: Putini thotë se janë vënë re sulme masive kundër kishave dhe sinagogave në lindje dhe në jug të Ukrainës.

E vërteta: Udhëheqësit fetarë të vendit dhe të komuniteteve fetare ndërkombëtare në Ukrainë kanë deklaruar se nuk është vënë re as edhe një rast i vetëm sulmi kundër objekteve fetare. Madje ata janë shprehur në përkrahje të udhëheqësve të rinj politikë. Komunitetet hebraike kanë deklaruar se nuk kanë vënë re asnjë incident antisemit.

Gënjeshtra e nëntë: Putini thotë se Kievi po mundohet të destabilizojë situatën në Krime.

E vërteta: Qeveria kalimtare e Ukrainës ka vepruar me vetëpërmbajtje dhe ka kërkuar dialog. Kurse trupat ruse, nga ana e tyre, kaluan përtej caqeve të dislokimit, në mënyrë që të arrinin qëllime politike për të vënë nën kontroll infrastrukturën e Krimesë.

Gënjeshtra e dhjetë: Putini thotë se parlamenti i Ukrainës është nën ndikimin e ekstremistëve dhe të terroristëve.

E vërteta: Parlamenti është organi më përfaqësues i pushtetit në Ukrainë. Legjislacioni i fundit u aprovua nga shumica dërrmuese e deputetëve, duke përfshirë edhe përfaqësuesit e Ukrainës Lindore. Grupet ultra të djathta që dolën haptazi kundër ruajtësve të rendit gjatë protestave, nuk kanë përaqësues të vet në parlament. Nuk ka asnjë nismë për politika diskriminuese (Citohet sipas: “Amerikanët e kapën Putinin duke gënjyer dhjetë herë”. Marrë ngafaqjaeinternetit“from–ua.com”. 06 mars 2014).

MedeklaratatepapërgjegjshmeqëlëshoipërjustifikiminetrupaverusenëKrime, gjojamepretekstinembrojtjessëpopullsisërusishtfolëse, Putiniështëshndërruarnëobjekthumorinëpërfaqeterrjetevesociale. Kështu, drejtoriipërgjithshëmimediagrupit“Premjer” tëqytetittëVollogdës (ndodhetnëveriperëndimtëpjesësevropianetëFederatësRuse), RomanRomanenko, nëemërtëbanorëvetëkrahinësVollogodskaja, iështëdrejtuarmenjëletërpresidentitPutintë futë trupatpërmbrojtjenepopullsisësëkësajkrahine, meqenëse“banorëtesajjanëtëgjithërusishtfolësdhetë drejtatetyrepocenohenrëndë”.RomanenkojailutetPutinittambrojëpopullsinëekësajkrahine, meqenëse“okupatorëtqëkanërrëmbyerpushtetinnëkrahinëpërmeszgjedhjevetëpandershme,s’pobëjnëasgjëpërpopullsinëerobëruar”.AiesiguronpresidentinPutinsepasfutjessëtrupave“nukdotëketëkurrfarëluftepartizanekundër çlirimtarëve”dhese“sanksionetndërkombëtaremesiguriqëdotëshmangen” (Citohetsipas: TatjanaAleksandrova. DrejtoriipërgjithshëmimediaholdinguttëqytetitVollogdaikërkoiPutinittëfutëtrupatnëkrahinënVollogodskaja”. Marrëngafaqjaeinternetit“gorodche.ru”. 04 mars 2014).

EdhebanorëtrusishtfolëstëGjermanisëevënëkeqnëlojëPutininmerastineKrimesë. Nënjëletërqëidërgojnëatijpërfaqësuesitetyre, kopjenesëcilësiakishinpërcjellëedheVladimirKliçkos, njëritngaudhëheqësiteopozitësukrainase, atashkruajnë:

“I nderuar zoti president. Ne jemi pesë milionë banorë rusishtfolës në Gjermani. Neve na detyrojnë vazhdimisht të flasim gjermanisht: në punë, në mësim, madje fëmijët tanë nëpër kopshtet e fëmijëve i detyrojnë të flasin gjermanisht. Edhe neve këtu na detyrojnë të punojmë. Kini mirësinë, na ndihmoni, futni në Gjermani trupat ruse për të na mbrojtur” (Citohet sipas: Sergej German. “V. Kliçko. Detyrë kyç e Putinit nuk është as Krimeja, as Donbasi, por sabotimi i zgjedhjeve”. Marrë nga faqja e internetit “Ostrov”. 09 mars 2014.

Para disa vjetësh, Putini pati deklaruar se shpërbërja e Bashkimit Sovjetik kishte qenë katastrofa më e madhe e shekullit të kaluar. Me rastin e ngjarjeve të fundit në Krime, kryeministri i qeverisë së përkohshme të Ukrainës Arsen Jacenjuk ka bërë këtë reagim:

“Unë do të thoshja se katastrofa më e madhe e këtij shekulli do të ishte ringjallja e Bashkimit Sovjetik”(Citohet sipas: “Jacenjuk: Putini ka një skenar për pushtimin e kryeqytetit të Ukrainës”. Marrë nga faqja e internetit “gazeta.ua”. 13 mars 2014).

Lidhur me deklaratën e mësipërme të Putinit, vjen një reagim i fortë në internet:

“Nëse do ta trajtonim fashizmin si një rrymë politike që parashikon përdorimin e dhunës për zgjidhjen e çdolloj problemesh politike dhe jo thjesht si një term politik, atëherë duhet pranuar se atdheu i fashizmit është pikërisht Rusia që polli bolshevizmin, i cili ishte parathënia e fashizmit italo-gjerman dhe që diktaturën, dhunën, grabitjen dhe shpronësimin i shpalli si orientim themelor të politikës së vet, që përmes urisë dhe kampeve të internimit zhduku dhjetra milionë qytetarë të vendit të vet. Pikërisht në Rusi, ditën për diell, para objektivave të telekamerave, pushkatoheshin kundërshtarët politikë. Pikërisht Rusia ishte ajo që pushtoi Afganistanin dhe pjesë të territorit të Gjeorgjisë, duke shkaktuar edhe konflikte të tjera. Kurse sot, pikërisht si puna e Hitlerit, pa shpallur luftë dhe me një pretekst të trilluar, u dynd në territorin e shtetit sovran të Ukrainës. Kështu qëpo të dëshironi ta shikoni fashistin me pamje aziatike, atëherë shkoni në Kremlin se atje e keni”(Citohet sipas faqes së internetit “censor.net.ua”. 05 mars 2014).

Santa Barbara, Kaliforni

21 mars 2014

RUSIA E PUTINIT KA VETËM NJË ALTERNATIVË

March 22, 2014 by dgreca

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Konti rus Lev Tolstoi mësoi në fillim frëngjishten pastaj rusishten, ndërsa familja e presidentit rus Vladimir Putin fliste gjermanisht në shtëpi. Sado absurd të duket krahasimi, çdo kush mund të vejë re se, sado larg njëri tjetrit janë Tolstoi me Putinin, qofshin edhe 180 gradë larg, ata janë europafonë. Të jesh europafon a mund të jesh europafob? Në pamje të jashtme duket e pamundur! Lev Tolstoi ishte fatlum që nuk e jetoi erën sovjetike, në të cilën u lind dhe u rrit Putini ku fobia kundër Perëndimit arriti në apoteozë.
Por pas 4 dekadash e ca, sa zgjati Lufta e Ftohtë, që prej gati tridhjetë vitesh midis Perëndimit dhe Rusisë startoi një erë e re, si pasojë e dështimit të plotë të sovjetizmit.
Gjatë këtyre pothuaj tri dekadave e në vazhdimësi, qëllimi i SHBA dhe Europës ishte europianizimi i Rusisë dhe integrimi i saj në NATO dhe BE. Një Rusi e tipit si Gjermania, Franca, Kanadaja, që do ta bënte Europën të merrte frymë e lehtësuar nga vala e refugjatëve që do të gjenin një vend të ri për të shpresuar! Ëndërra në beze!
Do të ishte ndofta një nga presidentët më konservatorë të SHBA, Republikani Ronald Reagan, pikërisht ai që e konsideronte sistemin komunist të përfaqësuar nga BRSS më 1983 – si Perandori e të Keqes – që të dilte në përfundimin se kishte ardhur koha të lëvizej në të mirë të paqes. Takimi i parë Reagan – Gorbaçov u zhvillua në nëntorin e vitit 1985 në Gjenevë të Zvicrës; i dyti në në tetor të 1986 in Reykjavik të Islandës, ndërsa i treti më 1987 në Washington D.C. Atëhere temë e bisedimeve ishte Lufta e Yjeve, dhe paçka qendrimeve të ndryshme apo shumë të ndryshme, takimet patën rëndësi të jashtëzakonshme, sepse i hapën rrugën dialogut.
Kanë hyrë në histori dy përqasje në korrelacion kontekstit historik përpara Portës së Brandeburg-ut në Berlin, krejtësisht me kahe të kundërta. Njëra e shqiptuar nga një president Demokrat dhe tjetra nga një president Republikan. E para e shqiptuar në qershorin e 1963 në kulmin e Cold War nga J.F.Kennedy kur tha „ich bin ein Berliner“, dhe e dyta nga Ronald Reagan më 12 qershor 1987, në prag të përfundimit të Luftës të Ftohtë, kur duke iu drejtuar në largësi Mihail Gorbaçovit, ai do t’i bënte thirrje:„ Sekretar i Përgjithshëm Gorbaçov, nëse ju kërkoni paqe, nëse ju kërkoni prosperitet për Bashkimin Sovjetik dhe Europën Lindore, nëse kërkoni liberalizim: Ejani këtu tek kjo Portë! Zoti Gorbaçov, hapeni këtë portë. Zoti Gorbaçiov, rrëzoheni këtë mur!“ Ishte fjala për Murin e Berlinit.
Dhe do të dukej sikur do të ngjante mrekullia, kur në dhjetorin e 1991,Sekretari i Përgjithshëm i BRSS, do ta shpërbënte Perandorinë e së Keqes. Kishte lindur një shpresë e madhe për një kthesë historike, që Rusia t’i bashkohej Europës të vlerave.
Të gjithë Presidentët e SHBA do ta çonin më tutje trashëgiminë e krijuar nga Ronald Reagan në raport me Federatën Ruse, krijuar pas shpërbërjes të ish-BRSS. Presidenti Bush senior, Bill Clinton, Bush Jr, Barack Obama. Të gjithë nga pozicione shumë loyale kanë kërkuar transformimin e Rusisë në një vend demokratik, duke gjallëruar dialogun,komunikimin dhe bashkëpunimin e Perëndimit me Rusinë, në mënyrë konstante dhe permanente. Edhe përfshirja e Rusisë në G7+1 u bë me inisiativën dhe mbështetjen amerikane.
Ndërsa Putini me ndërhyrjen në Krime shumëzoi gjithçka me zero. Gjithçka që ishte ndërtuar me aq mund për gati çerek shekulli pas rrëzimit të Murit të Berlinit dhe përfundimit të Luftës të Ftohtë. Putini anormalisht i vuri vizën gati 30 viteve histori komunikim, bashkëpunim e dialog midis Rusisë me SHBA dhe Europën.
Putini demonstroi antiloyalizëm e pabesi ndaj Perëndimit, duke treguar se personalitetin e tij e dominon ish-oficeri i KGB-së. Ai duket beson se background-i i ish-spiunit është karta e fatit të tij. Fakti që Jelcini e emëroi një ish-zyrtar të KGB-së si kryespiun të FSS e bëri Putinin President të Rusisë. Po deri kur do të zgjasë kjo? Përgjithmonë? Përgjithmona nuk ekziston.

Prej kohës kur u bë pasuesi i Jelcinit, Vladimir Putini do të duhej t’i kishte forcuar lidhjet me SHBA. Si kanë vepruar Japonia dhe Gjermania, pas Luftës të Dytë Botërore, duke u bërë aleatë. Por Putini nuk beson tek as tek SHBA dhe as tek Europa. Dhe kur nuk e priste askush, e kur nuk ia merrte mendja askujt, Putini aneksoi Krimenë.
Por tani të gjithë janë zgjuar dhe Putinit i mbetet të reflektojë. Të mbetet vetëm, çfarë ideje e marrë, apo të korigjohet. Perëndimi tani i mban sytë katër, ndërsa vendet e Europës Lindore ish-satelite të Rusisë të kohës sovjetike, tani janë anëtare të NATO-s.
Në fund të fundit, ai nuk duhet ta harrojë se Rusia është pjesë e Europës. Fjala është për Rusinë e Lev Tolstoit dhe e Boris Pasternakut,sepse ata janë Etërit e Rusisë, jo Rusia sovjetike.
A do ta pranonte sot Lev Tolsoi, po të ishte gjallë, mentalitetin mosbesues të një ish-spiuni si e ka Putini. Spiunët thonë se nuk u besojnë as rrobave të trupit. Putinit i mbetet të heqë dorë nga personaliteti paralel i spiunit e të bëhet një burrështeti. Ai nuk mund të veprojë kurrë në mënyrë unilaterale. Si veproi në Krime. Është fatale.
Rreth krizës në Ukraninë janë shkruar shumë. Ka shkruar elita amerikane, Këshilltarë të Sigurisë të ish-presidentëve të SHBA, ish-Sekretarë Shtetit etj. Nga opinionet më analitike për mua mbetet ai i shkruar nga Roger Cohen tek NYT, i cili shpjegon se çfarë ka ndodhur në Rusi, ose më mirë çfarë ka ndodhur tek Vladimir Putini. Roger Cohen, që vetë është hebre, shpjegon se Putini ka mbetur peng i së shkuarës së tij. Që do të thotë se Putini është armik i Putinit.
Pas rrëzimit të Murit të Berlinit, SHBA dhe BE e kanë trajtuar Rusinë me një vizion afatgjatë për ta integruar në NATO-o dhe BE. Perëndimi e nderoi Gorbaçovin me Nobelin e Paqes. Sepse as SHBA dhe as BE nuk kishin synim dhe nuk kanë synim konfrontimin me Rusinë, por konvertimin e Rusisë në një shtet demokratik.
Por lind pyetja. A është Putini një lider i formatit të Obamës, Merkelit e me rradhë? Përgjigja është imediate. Jo! Mjafton të shihni se ai ka ndryshuar Kushtetutën për të qëndruar në pushtet përjetësisht. Por përjetësia nuk ekziston. Për askënd.
Në SHBA dhe shtetet e BE-së gjatë këtyre 15 vitesh janë ndryshuar presidentë, kryetarë shtetesh, kancelarë, kryeministra, Putini ka mbetur aty, herë president, herë kryeministër, tani prapë president, pastaj prapë kryeministër, por deri kur?
Çfarë ka në kokë tani Vladimir Putini? Cili është modeli i Rusisë që aspiron ai? A aspiron Putini një Rusi demokratike, si një vend ndërtuar mbi ideale, parime dhe standarde, mbështetur në shtetin e së drejtës, tregun e lirë, që ofron liri dhe prosperitet jo vetëm për qytetarët e saj, por që i hapë portat edhe për emigracionin, sepse territori i Rusisë sot është 17 milionë kilometra katrorë! Apo e ëndërron Rusinë si një bunker gjigand, të rrethuar me tele me gjëmba?

Deri tani gjithçka duket shumë e zymtë. Si thotë Roger Cohen tek opinionin i tij The Agent in His Labyrinth. Presidenti i Rusisë ka mbetur rob i mentalitetit të një zyrtari të vogël të ish-KGB-së. Prandaj Putini ka nevojë për një psikolog, që ta shërojë nga ky morbus që natyrisht dëmton atë të parin, por edhe vendin e tij dhe padyshim nuk është në të mirë të paqes, për të cilën u dekorua Gorbaçovi më 1990, i cili kur do të firmoste shpërbërjen e ish-BRSS, do të kishte kurajon të pranonte se sistemi komunist kishte marrë fund, sepse ishte i mbështetur në luftën kundër pronës private dhe shkeljet e të drejtave dhe lirive themelore të njeriut.
Ndërsa sa për retorikën dhe demagogjinë rreth aneksimit të Krimesë, duke ngritur paralele me Kosovën, po të ishte kështu si thotë Putini, Rusia do të duhej të ishte nga shtetet e para që do ta kishte njohur pavarësinë e Kosovës.
Por edhe një herë, duhet theksuar se ndërhyrja në Kosovë nuk ishte një veprim i ndërmarrë në mënyrë unilaterale dhe banditeske nga ndonjë shtet i vetëm. Ndërhyrja në Kosovë e SHBA dhe NATO-s në djeni edhe të Rusisë ishte hapi i fundit që u ndërmor pas një maratone të gjatë të komunikimit të dështuar diplomatik, kur gjithçka ishte shteruar dhe nuk jepte më asnjë frut, për të ndalur spastrimin etnik dhe genocidin kundër një populli të pafajshëm.

Mendësitë dhe megollamanitë sllavo bolshevike te Putinit janë të rrezikshme

March 21, 2014 by dgreca

NGA KRISTAQ TURTULLI/U besua sikur sytë e gjithë opinionit botëror ngjarjet në Ukrainë perceptuan në mënyrë të befasishme dhe të shpejtë. Lëvizja mbarëpopullore e ukrainasve, për një kauzë të drejtë në rrugët e Kievit tërhoqi vëmendjen e botës së civilizuar. Populli i Ukrainës i varfëruar deri në palcë, dhe pa rrugëzgjidhje kërkonte të zgjidhej e drejta dhe dëshira e tij lidhej me Evropën e bashkuar, me përparimin dhe progresin, si të vetmen rrugëzgjidhje. Qeveria pro ruse e kundërshtoi me forcë. U përgjakën rrugët e Kievit me gjak të pafajshëm. Ikja e trembur nga sytë këmbët e presidentit pro rus Viktor Jukanoviç me duar të përlyera me gjak. Ai u strehua në Rusi me shpresë dhe premtim nga ustai rus Putin se mund të kthehet përsëri në pushtet.

Por ndërkohë kishte shumë kohë që uji rridhte me ngut nën urë.

Kështu, më në fund në Ukrainë u realizua fitorja e së vërtetës, e demokracisë, zgjedhja e kryeministrit të ri të përkohshëm. Moska qëndronte gjithë sy e veshë, situata po i shkiste nga duart. Ëndrra për një Rusi të madhe po zbehej. Ariu rus lëvizi me ngut, nxori kthetrat dhe menjëherë forcat ruse hynë në Krime. Evropa e bashkuar dhe shtetet e bashkuara të Amerikës reaguan, e kundërshtuan, e dënuan, e paralajmëruan me sanksione të menjëhershme. Por ariu rus nuk dëgjoi bëri veshin e shurdhër. Sigurisht që do të ketë impakt në ekonominë ruse. Ai nuk i dinte dhe nuk e shihte se ngjarjet po perceptoheshin keq dhe krijohej një hendek i madh midis tij dhe vendeve të zhvilluara perëndimore? (Por mos ndoshta, ai mendon se ka në Soberi burime të pa shfrytëzuara dhe i ka krahët e ngrohta se pas shpine i gjendet ekonomia kineze. Të cilët heshtin dhe nuk reagojnë për këtë ndërhyrje të dhunshme, në shkeljen e dhunshme të sovranitetit të një vendi tjetër. Problemet e tyre dhe mendësitë janë të ngjashme. Problemi i Tibetit për pavarësi, etj.)

Para do kohe forcat ruse pushtuan Gjeorgjinë, presidenti i Gjeorgjisë, Mikhail Saakashvili, ngriti zërin, paralajmëroi SHBA-të dhe Evropën e bashkuar se “Rusia pas Gjeorgjisë do të vazhdojë ndërhyrjen në Krime”, Pra plani rus për ekspansion është afatgjatë, por askush nuk e mori seriozisht, të gjithëve ju duk e pamundur gati çmendurake dhe kjo as nuk do të kuptohej po të mos ishte wikiLeaks.

Siç ka thënë ndër të tjera filozofi i madh Morits Shlik në traktatin e tij: ‘ Logjika dhe filozofia’: ‘Një deklaratë është kuptimplotë në qoftë se ajo është e vërtetë, sipas definicionit, apo është në parim e verifikueshme nga ekzistenca.’

Vite më parë, presidenti i Rusisë Vladimir Putin duke ndjekur gjithë situatën në vend dhe jashtë vendit, duke parë ndryshimin e gradualshëm të Kinës nga komunizëm në kapitalizëm. Pra mendësi komuniste të kolektivave punonjëse, me praktikë dhe shfrytëzim kapitalist, pa e ndryshuar aspak statukuonë të partisë komuniste, të grumbullimit të kapitaleve në një grusht njerëzisht të fuqishëm (komunistë) u shpreh botërisht në të kaluarën:

‘Se tragjedia më e madhe e shekullit 20-të ishte shpërbërja e Bashkimit Sovjetik.’ Pra deklarata e tij kishte një nëntekst të madh, ishte paralajmërim, pra ishte vërtetë dhe po verifikohet prej realitetit në fjalë. Putini donte të nënkuptonte që të mbrohej dhe të rruhej gjithçka si më parë, partia dhe shteti multi etnik dhe të futeshin elementet e kapitalizmit eksperimental kinez ose të ndonjë amalgame tjetër ala ruse. Por popujve i republikave të tjera u kishte shkuar thika në palcë dhe shpërbërja e republikave sovjetike ishte me pashmangshme. Tani ai po përdor të njëjtën mendësi diktatoriale, komuniste sllaviste, sepse diktaturat e çfarëdo ngjare qofshin ato, janë të njëjta; të dhunshme të pamëshirshme, ekspansioniste, vrastare. Ai po përqendron të gjithë pushtetin në duart e tij.

Politika e Putinit ka një origjinë të hershme sllave të pushtimeve dhe aneksimeve. Kujtojmë këtu pushtimet e hershme të carëve rusë dhe paktin e fshehtë me Hitlerin të e mossulmimit, ndërkohë aneksonte toka përreth me pretekstin nga mbrojtja prej gjermanëve. Idhulli personal i Vladimir Putinit është Juri Andopov. Të dy kanë shumë gjëra të përbashkëta. Juri Andropov njëlloj si Putini, doli nga radhët e agjentëve të KGB së tmerrshme ruse dhe u ngjit në majat e drejtimit të Kremlinit. Një nga aktet e para që bëri kur erdhi Putini në pushtet, 15 vjet më parë, ishte të restauronte pllakën përkujtimore të Juri Andropovit, që ndodhet jashtë ish godinës masive dhe hijerëndë të KGB, në sheshin Ljubanka të Moskës.

Karriera e Andropovit e instrukton Putinin sot. Andropovi u bë i famshëm me ndërhyrjen e përplasjen në Hungari, në vitin 1956, për këtë u quajt ‘kasapi i Budapestit.’ 3000 njerëz u vranë në përplasjen midis forcave sovjetike dhe protestuesve hungarezë. Disa vite më vonë, kur Andopovi ishte në krye të KGB sovjetike, protestave paqësore në Pragë, të Çekosllovakisë i shtypi pamëshirë, me dhunë. Ky kërcënim dhe dhunë vazhdoi në të gjitha kryeqytet e Evropës lindore, të cilët donin të shkëputeshin pre Rusisë, si në Bukuresht, Varshavë, dhe në Berlinin Lindor dhe vuri në krye të shteteve shërbëtorë të tij. Pas kësaj për vite me radhë në lindje asnjë nuk pipëtinte. Andopovi besonte se politbyroja duhet të përdorë forcën kudo dhe kurdo kur i cenohen interesat e Kremlinit. Ai zbatues i zellshëm i luftës së ftohtë, thoshte se askush nuk guxon të kundërshtojë dhe tu rezistojë Armatës së kuqe sovjetike.

Vladimir Putinin e ngacmon ëndrra e vjetër e magollanisë dhe hegjemonisë ruse në botë. Vladimir Putini, i lindur në një hyrje të ngushtë, në varfëri me tre familje të tjera në një apartament të Petërburgut ( Leningradit) Nëna i punonte në fabrikë, ndërsa i ati ishte në marinën e nëndetëseve dhe siç thotë ai vetë në kujtimet e tij, gjuante minj kur ishte i vogël.

Vladimir Putini tashmë ndjehet i plotfuqishëm. Qysh prej vitit 1999, në Kremlin bën siç do vetë, herë zgjidhet president, herë bëhet kryeministër, pastaj vendos të bëhet president, zgjidhet president, e ndryshon mandatin e presidentit e bën gjashtë vjet. Ai beson se kur cenohen interesat e Kremlinit dhe ëndrra e shtetit të madh rus duhet ndërhyrë.

Filozofi Emil Durkhein lidhur me individin dhe individualizmin ka thënë: ‘Individualizimi ka si pasojë moralin individual, që është kult i individit dhe është e behet i pavarur nga çdo moral e autoritet.’

Vladimir Putini e urren Gorbaçovin, se ishte krejt ndryshe prej tij. Ai e quan fajtorin kryesor për shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik dhe ishte në pjesëmarrjen e grushtit të shtetit të dështuar të mbështetur nga KGB kundër Gorbaçovit. Putini po ndjek hap pas hapi me bindje të njëjtën politikë dhe dhunë si idhulli i tij Juri Andopov. Ai ka mbështetur dhe mbështet diktaturat kudo në botë, si në luftën e përgjakshme të Sirisë, në Iran, Venezuelë dhe gjetkë, sepse vetë është diktator. Ai është i shurdhër ndaj deklaratave paralajmërimeve dhe sanksioneve të presidentit amerikan Barak Obama dhe të liderë të tjerë evropianë. Ai në bindje është sllavobolshevik rus, nuk ka ndërmend të ndalet, ai ëndërron të bëhet njëlloj si cari i Rusisë Nikollaj i I-rë.

Ish sekretarja e shteti Amerikan Kondoleza Rais si një diplomate e sforcuar e situatës ndërkombëtare dhe në marrëdhëniet ndërkombëtare. Në një kryeartikull disa ditë më parë për gazetën e kryeqytetit amerikan Washington Post mbi gjendjen e krijuar në Ukrainë, ajo shkruan se ngjarjet e fundit në Ukrainë, janë një alarm për të gjithë ata që mendojnë se nuk është e nevojshme që Shtetet e Bashkuara të marrin përsipër përgjegjësitë e një udhëheqësi botëror. Ajo e sheh qartë rrezikun dhe pangopësinë rusomadhe të Vladimir Putinit.