Analiza – Page 909 – Dielli

“SECILI PËR VETE, ZOTI PËR TË GJITHË“!

February 18, 2014 by dgreca

Nga Fadil LUSHI/

Shkrimin në vijim do mundohem ta bëj “për inat të mbamendjes sime”, pavarësisht se në fund mund të dalë si ai muhabeti me “zarar”! Ndoshta këtij shkrimi që në fillim do t’i nëpërkëmbet pjesa humane dhe ajo emancipuese. Duke qenë i ndërgjegjshëm për këtë, do të bëj përpjekje që sa më pak të hetohet ana johumane e saj. Dashamirësit e fjalës së shkruar thonë se nëse do “ta vrasësh” poetin “vidhja” idetë dhe stilolapsin, nëse do “ta asgjësosh qemanexhiun dëmtoja” gishtat, nëse do që ta “hidhërosh” historianin, rishkruaja historinë, nëse do “ta zymtosh” një nënë të re, hiqja fëmijën e sapolindur nga gjiri…, nëse do “ta përlotësh” mërgimtarin, “vidhja” kujtimet, shpresat dhe ëndrrat. Unë, si shkrues i këtij artikulli, nuk i dua fjalët denigruese që u përmendën më lart.

Kryepersonazhi i këtij shkrimi do të jetë një mik imi nga fëmijëria. Mbase sot e gjithë ditën e Perëndisë, nuk është një njeri dokushdo. Kohë më parë ishte kthyer nga një vend shumë i largët. Po përgatitesha emocionalisht për takimin me të. Thënë intimisht, që në fillim “nuk e doja dhe nuk e parapëlqeja” këtë takim. Thash më vete, e “ç’ta dua” këtë takim pas plot pesëdhjetë motesh. Nuk doja ta “bëj a ta realizoj” këtë, sepse e dija paraprakisht se më mungon “takati emotiv”? Që në fillim më tha se kthehet nga një vend i madh dhe shumë i pasur. Këtij “vatani të dytë” të tij ia shtoi një “të keqe” duke thënë: “Ha, merr dhe ik, po nuk ike, të hëngër”!? Se pse “kishte ikur” nuk më tha gjë, po as që më dha mundësi t’i parashtroj pyetje shtesë rreth kësaj vakie. Më dukej një njeri krejt tjetërfare, sikur kujtimet e tij, po edhe të miat, i kishte futur në strajcë dhe i kishte varur diku në një cep të asaj anijes tejoqeanike, me të cilën kishte rrugëtuar shumë kohë më herët drejt tokës së premtuar!? Më dukej sikur mallin për vatanin e stërgjyshit donte ta godiste me kokë.

Eh sa me zotnillëk e aristokraci e vazhdoi muhabetin. Fjalët i thoshte me karar me temsil dhe me atë filozofinë popullore…, fjalë të qëlluara dhe të denja për trashëgiminë familjare. Fjalët që i dilnin nga goja sikur ishin të heshtura, të pathëna, të përgjysmuara, të shkurtra…, kohë pas kohe i tërhiqte zvarrë…, ca i thoshte me atë theksin geg…, pavarësisht se disa prej tyre nuk i thoshte me “tamam”! Sikur koha si “për inat” e kishte bërë të veten. E gjithë kjo më krijoi përshtypjen se ishte një evokim i tij personal dhe i papërsëritshëm. I parashtrova pyetjen se ç’hall e solli këtej afër nesh. Vonë u ndërgjegjësova rreth pyetjes së gabuar dhe idiotike, më iku dhe pse më iku nuk i di! “Hazërxhevapin” e kishte majë gjuhës, por që fare nuk përkonte me pyetjen time të parashtruar! Sikur e preu fjalën me sëpatë dhe duke mos u hamendur më tha: “Edhe ti, miku im, do të merresh me hallet e mia…, edhe ti do ma qash hallin”!?? Ç’është e vërteta, halli dhe malli i tij përkonte me vatrat e stërgjyshërve dhe vaktet e tyre, me vaktet e rebeluara, përkonte me dëshirën që donte ta shfaqte botërisht edhe atë pak nostalgji dhe pak dashuri që i kishte mbetur për vatanin, sikur donte ta fshihte mllefin e tij me shumicë ndaj njerëzve që e kishin harruar.

Për të mos e zvarritur e stërholluar paragrafin hyrës të këtij shkrimi, do të them se njeriu që duhej ta takoja, nuk është dokushdo, ai është pinjolli i vetëm dhe i fundit i familjes më të njohur në historinë e Tetovës. Ky nuk është i vetëshpalluri patriot, s’është as i vetëshpalluri pinjoll i familjes së tij elitare…, atë familje ka shumë kohë që për elitare e ka shpallur historia kombëtare. Ai nuk kishte ardhur në vendin e stërgjyshërve, për “të bërë” pazarin e historisë e të të qenit patriot a populist…, ai kishte ardhur për ta prishur atë pazarin e madh të heshtjes dhe indiferencës sonë kolektive sa u përket emrave që ndërtuan një kapitull të ndritur të retrospektivës sonë! Nuk kishte ardhur “të shesë dhe as të shfaqë” historinë e familjes, nuk kishte ardhur të kërkojë tokën e zaptuar…, thjesht donte të thoshte se kjo histori nuk mund të shtrembërohet apo të keqkuptohet nga kalorës të vonuar të kauzës së përbashkët. Nuk arriti dot “ta prish këtë treg”, sepse mbamendja kolektive e njerëzve, sidomos e atyre që mashtrohen lehtë dhe që nuk dallojnë mikun nga armiku dhe që sot jetojnë në trevat e stërgjyshërve të tij, moti kishte dhënë shpirt! Vendin e atij shpirti të çiltër e kishte zëvendësuar pamirësia, çmenduria, egoizmi, harresa, dashakeqësia, inati homerik (ndërshqiptar) si dhe shpirtvogëlsia!

Se kjo ishte bisedë, takim, se ishte një evokim i njëanshëm, se ishte një këmbim fonetik dhe në instancë të fundit edhe një fundajë e një muhabeti emocional, nuk e kuptova dot. Një është e vërtetë: secili prej nesh bënim përpjekje “të vjedhim” nga njëri-tjetri kujtimet adoleshente, sikur shtireshim si të rinj, sikur gënjenim njëri-tjetrin, sikur përballeshim me kohë të humbura, sikur e gjithë kjo bisedë të ishte e sajuar paraprakisht. Aq shumë kishim për të thënë, saqë në fund nuk e thamë atë që duhej ta thoshim dhe ta dëgjonim. Në “fund” të bisedës më tha: “Mik i dashur, më ndihmo ta gjejmë mejhanen e Sazanit, atë pijetoren ku venë lloj-lloj njerëzish që bëjnë zhurmë”!? E pyeta se ç’i duhej “mejhania”! Ma ktheu: do shkoj të paguaj një borxh që i kam mbetur kamerierit për dy pije! Dhe kur vajtëm për ta “shlyer borxhin”, pronari i ri i mejhanes, na tha se Sazani ka shumë kohë që nuk ka shkelur në derë të mejhanes sime. Ku ta dijë njeri se ku kishte degdisur.

Gjithsecili që do ta lexojë këtë histori ka të drejtë ta pëlqejë a të mos e pëlqejë, në veçanti ata që fare pak e njohin, assesi nuk kanë të drejtë t’i shtojnë a t’i heqin asnjë të vetme provë, pikë a presje. Në fund të këtij shkrimi, dedikuar një historie të lavdëruar, do të themi se kryepersonazhi në fjalë, nuk lejoi që t’i “.., nënshtrohet atij parimi tribal, ku pos të tjerash thuhet: Secili për vete, Zoti për të gjithë…, andaj sot, në këtë rrëmujë dhe zhurmë të madhe, nuk ka rëndësi kush je, e ç’ke bërë, por si dhe ku di të shfaqësh (d.m.th. ku do të shesësh) veten”!, do të thoshte Kiço Blushi nga Shqipëria. Miku im nuk erdhi këtu as ta shesë e as ta shfaqë veten…, sepse këtë që moti e kishte bërë për të historia jonë kombëtare. Shoku i fëmijërisë sime përgjithmonë mbetet pinjoll i kryefjalës së kryeqytetarisë tetovare!

P.Sh.Në këtë shkrim kam përdorur qëllimisht pjesë të nëndialektit të Fushës së Pollogut.

Rusofilia e serbofilia s’duhet të zëvendësohen me turkofili

February 16, 2014 by dgreca

Është qesharake të shtrojmë pyetjen a ishin më pak mizor serbët, turqit apo grekët? Është më e arsyeshme të përqendrohemi në aleancat properëndimore më ata që s’na përgjakën asnjëherë gjatë historisë. /

Nga Gani MEHMETAJ /

“Në përputhje me traditën që ekzistonte më parë… të gjithë djemtë e vashat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe u lidhën me zinxhirë…”. “Arsyeja e kësaj në Shqipëri ishte se raca shqiptare është bërë e tillë që në karakterin e saj kanë hedhur rrënjë mosbindja, këmbëngulja, rebelimi e arroganca. …Ata derra qenë nënshtruar dhe kishin pranuar zinxhirin vetëm nga tmerri prej kordhës gjakderdhëse të Sovranit… Atëherë u dha urdhri të shtroheshin në bindje ata harbutë të pafe. Për këtë arsye, në çdo vendqëndrim sillnin para Sovranit fitimtar meshkujt e lidhur me zinxhirë që luftëtarët guximtarë e të shkathët të islamit me një të rënë të shpatës, – fap fap – i ekzekutonin…. Pati ndalesa ku u shkuan në shpatë deri në tre mijë, katër mijë, shtatë mijë të pafe”.

“Prej kufomave të shumta, lugina të thella tanimë ngjasonin si të ishin kodra… Të gjithë djemtë e vashat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe u lidhën me zinxhirë. …Të shtyrë nga kjo frikë, të pafetë që kishin mbijetuar pranuan të bëheshin shtetas të shtruar osmanë dhe të paguanin xhizjen e përcaktuar nga Sheriati, si dhe taksat e zakonshme”, shkruan në kronikën e tij Tursun Beu. .
Ka ndonjë shqiptar me mend në kokë, pasi ta ketë mësuar edhe këtë fakt që do të thoshte se turqit ishin më të mirë se serbët, grekët e rusët? Ka fytyrë dikush të shpif kinse u islamizuam me dëshirë? Njeh dikush shqiptar që i di 36 shkronjat, që do të vazhdoj të mbroj diçka që s’mund të mbrohet? Në mbrojtje të turqizmit e islamizmit nëpër faqe elektronike kryekëput janë gjysmë analfabetët e ndonjë mercenar shqipfolës, të cilët e flasin dhe e shkruajnë për faqe të zezë gjuhën tonë.

Me kot përpiqet edhe Abdi Baleta t’i veçoj turqit, të cilët sipas tij duhet t’i duam, ndërsa t’u ruhemi Serbisë, Greqisë e Rusisë. Ku dallonin Turqia, Serbia e Greqia në mizoritë ndaj shqiptarëve? Askund. Por koha e mizorive ishte e ndryshme. Kujtesa historike nuk mund të shlyhet me një të rënë lapsi as me ca lira turke që janë shpërndarë gjithandej. Turqia duhet ta dëshmojë miqësinë, por jo me nxitje të përçarjes fetare përmes mercenarëve të vet. Një mike me tregoi në FB se vetëm Arabia Saudite ka dhënë 70 milion dollarë për përhapjen e vehabizmit. Po Turqia e Irani për përhapjen e islamizmit agresiv, sa kanë dhënë në Kosovë e në Shqipëri? Vëllazëria myslimane e Egjiptit më rrëmujë brenda shtetit të vet, sa para u jep ithtarëve në Kosovë? A janë futur këto fonde edhe në xhepat e 30 deputetëve të LDK-së në Kuvendin e Kosovës? Nëpër kuluare dyshohet më të madhe. “Deputetë-talibanë”, kanë nis t’i quajnë nëpër kafenetë e Prishtinës.
Pra nuk duhet t’u ruhemi vetëm Serbisë, Greqisë e Rusisë, por edhe Turqisë, Iranit, Arabisë Saudite e Egjiptit. Të gjitha këto shtete janë rrezik real me talibanizmin e tribalizmin.

Baleta në një thirrje publike na këshillon t’i hidhemi në përqafim Turqisë!? Pse? Sepse sipas tij është i vetmi shtet që po na i hap dyert. Me çka po na i hap dyert: me korruptimin e bizneseve, e të politikanëve tonë, me rekrutimin e shqiptarëve për luftë kundër sirianëve, me blerjen e hoxhallarëve që flasin pastaj kundër personaliteteve shqiptare.

Sa për freskim kujtese: Çekia e vogël e Vacllav Havelit dha më shumë ndihma materiale e mbështetje morale se sa Turqia e madhe. Mos ti përmendim SHBA-n që na shpëtoi, Britaninë e Madhe që i futi e para trupat tokësore në Kosovë e na çliroi, pastaj Gjermania, Italia. Madje edhe Franca bëri më shumë se sa Turqia sot e dje.

Ti quash të gjithë ata që s’ta pranojnë këshillën për dashurinë ndaj turqve, filoserb e filorus, është diskualifikim tipik stalinist.

Nuk mendoj se duhet ta kemi aleat strategjikë Turqinë, por SHBA-n, Gjermaninë e Britaninë e Madhe. Nuk duhet të ndryshojmë kursin properëndimor me asnjë çmim. Është gabim fatal po e bëmë një gjë të tillë.

Si do t’i dukej A. Baletës po e tha sipas simpatisë fetare shqiptari ortodoks se Greqia është shpëtimtari ynë? Vetëm shpirti i shitur apo mendja e skllavëruar do ta thoshte një gjë të tillë për Greqinë e për Turqinë.

Ndërkaq, rusofilia të cilën e dramatizon aq shumë Baleta është një episod enverist, mbetjet e të cilit besoj janë fare të pakta në Shqipëri, nga ndonjë plak i rrjedhur, që e kujton me nostalgji rininë e humbur, ndërsa serbofilia (apo jugosllavofilia) ka shkulm nostalgjie në Kosovë e Maqedoni, por jo sa të krijojë rreziqe. Duhet të ndryshojmë mendësi e jo të bëjmë turrë e vrap të hidhemi në përqafim të atyre që na vranë e na përvëluan.

Kemi aleatë që bënë shumë për neve. Ata nuk do të na braktisin, na e përsëriti zyrtari i lartë amerikan në Bruksel.

Të gjitha këngët i thamë,Por më të mirën e lamë

February 16, 2014 by dgreca

(Nëntë pyetje dhe nëntë përgjigje)/

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/Santa Barbara, Kaliforni/

Në faqen e internetit albcameria të datës 15 shkurt 2014, ishte botuar një material me titull “Fronti Demokristian Shqiptar”. Materialin e botonte zoti Alban Daci. Materiali ishte botuar si intervistë apo autointervistë e zotërisë në fjalë, meqenëse nuk përmendej emri i intervistuesit. Në këtë material, zotëria Alban Daci prezantohej si këshillëtar politik i këtij formacioni të ri politik. Kjo qenka një parti e re që qenka themeluar në Diasporë.

Të bën përshtypje fakti që zotëria Alban Daci ka qenë figurë me shumë peshë në formacionin politik “Aleanca Kuq e Zi”, të themeluar prej zotit Kreshnik Spahiu. Megjithëse zoti Kreshnik Spahiu, dikur, në një intervistë, dhënë gazetarit të mirënjohur Bashkim Hoxha, pati deklaruar se deri në festimin e 100-vjetorit të Pavarësisë, “Aleanca Kuq e Zi” do të kishte në radhët e veta 1 milion anëtarë, në zgjedhjet e 23 qershorit 2013 rezultoi se e vërteta qëndronte ndryshe: ky formacion politik nuk arriti të fitonte dot as edhe një deputet të vetëm. Pra, rezultoi një flakë kashte.

Gjatë kohës që “Aleanca Kuq e Zi” vazhdonte aktivitetet e veta nëpër qytete të ndryshme të Shqipërisë para zgjedhjeve të 23 qershorit, jam njohur me mjaft shkrime dhe intervista të zotit Alban Daci, të cilat i kam vlerësuar për përmbajtjen e tyre. Dukej që zoti Alban ishte një figurë me një kapacitet të admirueshëm kulturor. Kryerja e studimeve të larta jashtë vendit kishte lënë gjurmë në formimin e tij si intelektual. Dihet që “Aleanca Kuq e Zi”, në themel të programit të vet kishte ribashkimin e trojeve etnike shqiptare në një shtet të vetëm kombëtar, duke nisur fillimisht me ribashkimin e Kosovës me Shqipërinë.

Pas zgjedhjeve të 23 qershorit, “Aleancës Kuq e Zi” i ra gjuha e këmborës dhe pothuajse nuk ndihet më për “e gjallë”. Në këto kushte, zotëria Alban Daci e paska braktisur dhe qenka përfshirë në një tjetër formacion politik, me qendër në Diasporë, në Frontin Demokristian Shqiptar.

Nga nëntë pyetjet e intervistës, dy prej tyre më bënë më shumë përshtypje, bashkë me përgjigjet që jep zotëria Alban Daci:

A është Fronti Demokristian Shqiptar një lëvizje politike lokaliste?

Përgjigje: “Fronti Demokristian Shqiptar duke qenë se në gjirinë e tij ka shumë shqiptarë nga Diaspora e duke poseduar një shtrirje që cek tre kontinente, është lëvizje politike kombëtare. Megjithatë, ajo është në koherencë me proceset e globalizimit. Kështu, misioni i Frontit Demokristian Shqiptar është të mbrojë e të nxjerrë në pah vlera lokale, të cilat për shkak të anarkisë sociale që po kalon vendi, shumë herë janë harruar e ndonjëherë janë edhe asimiluar”.

Hajde ta kuptosh përgjigjen e zotërisë Alban Daci se Fronti Demokristian Shqiptar na qenka një lëvizje politike kombëtare, por na qenka edhe në koherencë me proceset e globalizimit! Çdo të thotë kjo përgjigje? Kjo, me sa duket, do të thotë: do të hyjmë në Evropë të globalizuar dhe s’është nevoja të mendohet për problemin më jetik që qëndron para kombit shqiptar: ribashkimin e trojeve etnike që Evropa na i copëtoi padrejtësisht në vitin 1913. Kur ishte në strukturat drejtuese të “Aleancës Kuq e Zi”, zotëria Alban Daci kishte përqafuar platformën kryesore të saj: ribashkimin e trojeve tona etnike, duke nisur nga ribashkimi i Kosovës me Shqipërinë. Tani ky zotëri e paska kthyer pllakën dhe, si këshillëtar politik i Frontit Demokristian Shqiptar, fillon të propagandojë globalizimin, ashtu siç deklaron Tirana zyrtare, sipas së cilës ribashkimi i trojeve tona etnike do të bëhet në Bruksel! Idenë e globalizimit, zotëria Alban Daci e përforcon edhe më shumë në përgjigjen e pyetjes së mëposhtme:

Kush është pozicioni i Frontit Demokristian Shqiptar në raport me BE?

Përgjigje: “Fronti Demokristian Shqiptar ka të njëjtin qëndrim me atë që ka familja e madhe demokristiane europiane. Për Frontin Demokristian Shqiptar edhe nëse nuk do të ekzistonte BE, do ta kishim krijuar një të ngjashëm për të jetuar të bashkuar, në harmoni dhe për të menaxhuar më mirë e së bashku kontinentin tonë, ku ne si popull shqiptar kemi lënë ndoshta gjurmët e para si banorë të tij”.

Vajmedet ç’na gjeti! Edhe sikur të mos ekzistonte Bashkimi Evropian, këtë do ta shpikte Fronti Demokristian Shqiptar, për hir të të ashtuquajturit globalizim! Domethënë, t’i largohemi sa më shumë ëndrrës shekullore të kombit shqiptar për ribashkimin e trojeve tona etnike dhe të shkrihemi në globalizimin evropian!

Nga nëntë pyetjet dhe nga nëntë përgjigjet e zotërisë Alban Daci, nuk preket absolutisht Çështja Kombëtare Shqiptare: ëndrra e ribashkimit të trojeve tona etnike.

Nga intervista e lartpërmendur, paçka se deklarohet që Fronti Demikristian Shqiptar qenka themeluar në Diasporë, nuk thuhet asgjë se kush janë nismëtarët e krijimit të tij, cila është qendra e këtij Fronti. Sepse vetvetiu lind pyetja: si qenka e mundur që këtyre nismëtarëve të thmelimit të Frontit në fjalë në Diasporë, nuk iu interesuaka absolutisht Çështja e Ribashkimit Kombëtar, ndërkohë që Diaspora Shqiptare, sidomos Diaspora Shqiptare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ka qenë dhe vazhdon të mbetet vatër e pashuar e Çështjes së Ribashkimit Kombëtar? Sipas këndvështrimit tim, Federata “Vatra” është ylli i karvanit i Diasporës Shqiptare, e cila ribashkimin e trojeve tona etnike e ka në themelin e veprimtarisë së vet patriotike. Prandaj e quaj të arsyeshme t’u përmend lexuesve të nderuar një fakt konkret për qëndrimin e Federatës “Vatra” ndaj Çështjes Kombëtare Shqiptare:

“Në intervistën për gazetën “Shqiptare” në mars 2012, kryetari i Vatrës Dr. Gjon Buçaj, interpreton mendimin: “Fjala nacionalizëm tek ne nuk ka kuptimin e ekstremizmit, por është sinonimi i shqiptarizmit të kulluar…Zgjidhja e çështjes çame dhe bashkimi kombëtar, janë dy fillime ende të paarritura!..” (Citohet sipas: Neki Babamusta. “Çamëria, problem ndërkombëtar që kërkon zgjidhje”. Gazeta “Dielli”. 14 shkurt 2014).

Nuk ishte e rastësishme fjala e Kryeministrit shqiptar, zotit Sali Berisha, i cili, pikërisht në kohën e duhur, me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë, në Shkup dhe në Vlorë, si edhe në disa qytete të tjera, dekalaroi botërisht për domosdoshmërinë e ribashkimit kombëtar, brenda kufijve natyralë të Shqipërisë Etnike.

Prandaj më vjen keq që Çështjen Kombëtare Shqiptare, Fronti Demokristian Shqiptar nuk e paska absolutisht në rendin e ditës. Ky fakt të bën të dyshosh se Fronti në fjalë duhet të jetë krijuar me frymëzime jashtëshqiptare. Këtë dyshim ma përforcon më shumë fakti që Vatikani, sipas faqes së internetit të zotit Feliks Taho të datës 29 tetor 2013, ka deklaruar botërisht: “Kosova, djepi i Kishës Ortodokse Serbe”.

Kjo deklaratë skandaloze, me të cilën mohohet një e vërtetë e shenjtë për historinë e kombit shqiptar, të bën të hamendësosh se miqtë e ngushtë të Serbisë në Vatikan, kanë vënë në lëvizje Selinë e Shenjtë për krijimin e Frontit Demokristian Shqiptar, i cili pretendon se përfaqësuaka Diasporën Shqiptare në kuadrin e këtij formacioni të ri politik.

Tani nuk është çudi që nesër, pasnesër, me frymëzime dhe nxitje jashtëshqiptare, të na dalin në skenë formacione të tjera politike, me emrin Fronti Ortodoks Shqipar, Fronti Mysliman Shqiptar, Fronti Protestant Shqiptar, Fronti Bektiashian Shqiptar e ku ta di unë se çfarë frontesh të tjera. S’ka asgjë për t’u çuditur. Nuk është hera e parë që armiqtë tanë tradicionalë, interesat kombëtare shqiptare janë munduar t’i varrosin me përçarjen ndërshqiptare edhe me duart e vetë shqiptarëve antishqiptarë.

Me sa duket, paria e Frontit Demokristian Shqiptar, e yshtur me drogë jashtëshqiptare, i paska mbushur mendjen vetes se, që të fitojnë dashurinë e Bashkimit Evropian, shqiptarët duhet të “demokristianizohen” dhe të “antinacionalizohen”. Ç’ka Bashkimi Evropian, problemet nacionale brenda vetes i ka zgjidhur me kohë e me vakt, kurse me kombin shqiptar sillet ndryshe: pasi e copëtoi në një mënyrë kriminale në vitin 1913, vazhdon të ngulë këmbë që tapitë e tokave shqiptare që ua dorëzoi sllavogrekëve, këta të mos i lëshojnë kurrë nga dora.

Prandaj, kur mbarova së lexuari intervistën e zotërisë Alban Daci për krijimin e Frontit Demokristian Shqiptar, menjëherë më erdhën ndër mend dy vargjet e para të një kënge të vjetër labe, me të cilët titullova këto shënime:

Shumë “këngë” përmëndi zotëri Alban Daci në intervistën e vet, por nuk përmendi atë “këngën” kryesore: Çështjen Kombëtare Shqiptare – ribashkimin e trojeve tona etnike në një shtet të vetëm kombëtar, me një stemë dhe me një flamur.

Santa Barbara, Kaliforni-15 shkurt 2014

Kosova nuk është shtet islamik

February 13, 2014 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/

”Me sot lirisht mund të thuhet se përfaqësues radikal të Islamit në Kosovë i kanë ofruar një argument Rusisë dhe Serbisë që këto dy shtete asnjëherë nuk e kanë pasur deri më tash. Sidomos përfshirja e shqiptarëve në luftën e Sirisë është përdorur gjatë fjalimit në Këshillin e Sigurimit të OKB-së nga përfaqësuesi rus si një rrezik që po vjen nga shqiptarët. Historikisht Rusia dhe Serbia janë munduar të paraqesin shqiptarët dhe të drejtën e tyre për shtet si rrezik për tërë Ballkanin, pasi sipas tyre “ata vetëm duan krijimin e shtetit Islamik”. (Lajme 10.12.14).Ky lajm më goditi shumë, jo pse nuk e prisja por e kundërta se e dija që një ditë do të na thonë në gojë.Dhe na e thanë.
Vetëdija e ultë kombtare shqiptare në Kosovë është pasojë e një pas lufteje plot skandale shoqërore , turbulenca mediale dhe e një varfërijeje të pa kuptueshme dhe të papritur.Zakonisht për zhvillimin e e ndonjë sëmundjeje ,bakterjeve apo virusëve trupi i lodhur ,i cfilitur dhe i pa yshqyer iu ofron një mjedis shumë të lehtë për shumëzim. Po na a jemi ata që po ia përgatisim vetës sonë terrenin për një sëmundje të rëndë deri vdekje prurëse? Pak e rëndë kjo pyetje , por tmerruese në suazat e luftës së madhe serbe kundër nesh në arenën ndërkombëtare.
Serbia është ajo e njejta gjithë kohën .Serbët janë të njejtë që kur erdhen kendej pari , me të njejtat apetite për zvoglimin tonë apo edhe mundësisht zhdukjen tonë të tërësishme si komb.Ata e dinë se ku të qëllojnë , i kanë caqet e tyre të shenjuara mirë , i kanë planet e tyre, i kanë stratëgjitë e tyre kundër nesh. Në çdo kohë janë të gatshëm dhe të përgatitur me ”argumentet” e tyre që të na sulmojnë. E ne heshtim , mashtrohemi dhe bijmë pre e propagandave armiqësore të përgatitura posaçërisht për ne.

A jemi shtet islamik ? Jo. A po manifestohemi si i tillë ? Po. Nuk futet muzdraku në thes.

I kam me mijëra pyetje të cilat lypin përgjegje nga të gjithë ne , por kryesorja është se si po arrinë Serbia të na mashtron me lojën e radikalizmit islamik.

Te kalojmë në planet e tyre , në ato plane që janë në publik, të cilat çdo shqiptar që di shkrim -lexim mund ti kupton dhe ta sheh vetën se a është lojtar në lojën e përgaditur antishqiptare.

Botës dhe neve ,na janë të njohura planet e Garashaninit,Çubriloviqit dhe Ivo Andriqit.Ato janë dhe me ato shërbehet edhe sot politika serbe . Por e keqja që ne nuk i lexojmë dhe nuk bindemi që ujku është gjithnjë tek dera.Dhe , i besojmë buëqeshjës së tij.

Vaso Çubriloviöi ishte një historian , mësues dhe politikan. Në rini kishte marrur pjesë në vrasjen e Franc Ferdinandit në Sarajevë Në Jugosllavinë e vjetër ishte këshilltar politik i shtetit. Pas Luftës së dytë botërore ishte edhe anëtarë i Akademisë së Shkencave të Serbisë- Çka thot ai në planin e tij për ne? :” Si që dihet Masat Muslimane , në përgjithësi janë lehtë të ndikuara ( mashtruara ) nga feja dhe besimet e kota dhe janë shumë fanatikë.Kështu ne duhet që shqiptarëve të iu marrim nën kontrollë njerzit e tyre të fesë me kërcnime apo me para që të kemi më të lehtë për dirigjimin me ta ( me shqiptarë fxh)….Duhen të gjinden agjitatorët sa më shpejtë të jetë e mundur , dhe special ata të Turqisë , sepse atyre iu besohet më shumë”..Kur vjen puna tek feja, shqiptarët janë shumë të prekshëm, prandaj ata duhet të ngacmohen në këtë pikë Kjo mund të arrihet nëpërmjet keqtrajtimit të tyre . Klerikët e tyre duhen manipuluar , të ndalojmë poligamin e tyre dhe sidomos të mundësojmë mos shkollimin e vajzave te tyre..”.

“Në momentet e fundit të jetës , para se t’i pushoj edhe për pak qaste rrahja e zemrës, Hoxhë Saidi i Dibrës e kishte lënë këtë porosi: “Pa fituar Shqipëria lirinë, mos më vini gurë mbi varrin tim. Pasi të fitohet liria të m’i vini gurët duke i shkruar shqip. Mbi ta të vini një flamur.” Pra siç po shihet Saidi nuk e humbte shpresën se do të vijë dita kur edhe zogu edhe bilbili do të këndojnë lirisht shqip.” po juve cka t iu shkrujnë ne gurin e varrit , apo do që të varrosin në zallin e Afrikës ,pa shenjë e pa dokë?

ËSHTË E RREZIKSHME NOSTALGJIA KOMUNISTE NË NJË DEMOKRACI TË PAPJEKUR

February 13, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Duket se kohët e fundit në Shqipëri po frynë një erë e re nostalgjie për ish-regjimin komunist, ku politikanë, historianë dhe intelektualë, me vepra dhe me fjalë po përpiqen t’i imponojnë shoqërisë një rivlersim të ri të regjimit komunist dhe të diktatorit Enver Hoxha. Mjaftë, thonë ata, është folur keq dhe boll është denoncuar regjimi komunist, tash 20 e sa vite. Ka ardhur koha, sipas tyre, të këthehet rrota e historisë, duke shikuar mbrapa! Me rastin e 29 nëntorit të viti që kaloi, portreti i diktatorit Enver Hoxha ishte i pranishëm gjatë homazheve në Varrezat e Dëshmorëve të kombit, ku morën pjesë udhëheqsit më të lartë të shtetit dhe të qeverisë shqiptare.Mediat shqiptare njoftuan me atë rast se portreti i Enver Hoxhës ishte vendosur aty në përputhje me protokollin dhe me dijeninë e plotë të zyrtarëve përgjegjës për atë ceremoni.Ndërsa pak ditë më parë, udhëheqës politikë dhe historianë duke folur për rolin historik të 4 shkurtit, me rastin e 70-vjetorit të vrasjeve në Tiranë, kanë bërë thirrje për rivlersimin e figurës së Enver Hoxhës, për të vendosur drejtësinë, sipas tyre, por pa dhënë asnjë vlersim kritik të krimeve dhe dështimeve kolosale të regjimit komunist. Zbulimi i së vërtetës mbi 4 shkurtin, si edhe i shumë ngjarjeve të tjera të gjysëm shekullit të kaluar, do të bëhet nga historianët e ardhëshëm të Shqipërisë dhe nuk mund të imponohet nga ideologët dhe mësuesit e makrsizëm-leninizmit dhe as nga politikano-historianët. Për më tepër, debati mbi vendimin me konsensus të palëve, dhe tani thirrjet nga disa për ç’emërimin e rrugës “Ibrahim Rugova”, të kujton   termin përbuzës për një vend që vepron si ”republikë bananash” –sot kështu nesër ashtu– e që përshkruan një diktaturë servile, ose një vend që qeveriset si një ndërmarrje tregtare për përfitime dhe interesa private, politiko-partiake të përkohëshme.   Fatkeqsia është se këto deklarata për rivlersimin e rolit të Enver Hohës, nuk bëhen nga njerëz që mund të kenë vetëm një kuriozitet i një teme anësore historike, por bëhen nga pjesëtarët më të lartë të elitës politike dhe intelektuale të vendit, të cilët e kanë përjetuar atë sistem çnjerzor e të cilët i dinë mirë pasojat e atij regjimi, dhe si të tillë duke e ditur influencën e tyre politike dhe shoqërore, ata duhej të ishin më të ndërgjegjëshëm moralisht dhe politikisht, kur bëjnë prononcime të tilla.
Me deklarata të tilla të papërgjegjëshme, ata as nuk i shërbejnë së vërtetës historike as paqës dhe pajtimit kombëtar, për të cilin shqiptarët kanë aq shumë nevojë. Nostalgjikët e komunizmit enverist, ndërsa bëjnë thirrje për rivlersimin e Enver Hoxhës dhe regjimit të tij, ata nuk thonë asgjë, as nuk tregojnë asnjë mëshirë ndaj të ashtuquajturës “klasë e pëmbysur”,  sikurë të deklasuerit dhe armiqtë e përhershëm, siç quheshin ata, nuk kanë vuajtur mjaftë. A ishin/a janë edhe këta shqiptarë? Megjithëse çdo gjë që bëhej kundër tyre nga regjimi komunist –përndjekjet, arrestimet, burgosjet, kampet e përqendrimit, ndarja e familjeve e tjera — bëheshin në emër të popullit, sikur këta të mos ishin pjesë e atij populli, as njerëz, lere më të konsiderohen si vëllëzër e motra të një gjaku. Por, e vërteta është se ishin këta “armiq të popullit”, të cilët me punën e tyre ndërtuan “veprat e mëdha socialiste” me të cilat krenohej Enveri dhe regjimi komunist dhe me të cilat mburren edhe sot nostalgjikët e tij. Ata të shkretët thanë kënetat, ndërtuan rrugë, aeroporte dhe hekurudha dhe punuan në minjerat e vendit. Është e vështirë të merret me mend se si dikush mund të ketë vizione nostalgjie për një sistem që ka abuzuar në këtë mënyrë me të drejtat e qytetarëve të vet për pothuaj një gjysëm shekulli.   Megjithëse kuptohen zhgënjimet që njerzit në përgjithësi mund të kenë me zhvillimet politike dhe ekonomike pas përmbysjes së komunizmit, nostalgjia për ferrin komunist të Enver Hoxhës nuk mund të jetë sot një alternative dhe me shprehje të tilla i bëhet një shërbim shumë i keq brezave të ardhëshëm. A është e mundur se krimet e njërit prej sistemeve më brutale të ish botës komuniste po zhduken nga kujtesa kolektive në Shqipëri?
Kjo është një temë që duhet të debatohet seriozisht! Këta njerëz që flasin dhe shkruajnë në këtë mënyrë, a kanë me të vërtetë, vetëm vizione nostalgjike të gabuara, apo janë gjithnjë ideologë mbështetës të atij sistemi — apo është një elitë ish komuniste e zemëruar që konsideron se ka humbur statusin dhe privilegjet e saj, megjithëse shumë veta do të thonin se këta që flasin me mall për regjimin enverist, si dhe ata që heshtin ndaj deklaratave të tilla, janë e njëjta elitë politike dhe intelektuale, ose pinjollët e ish-elitës komuniste, ata që kanë udhëhequr Shqipërinë këto 20-vitet e fundit.  Një debat i tillë i sinqertë, është tepër i nevojshëm që vendi më në fund, të përballohet njëherë e mirë me të kaluarën komuniste të vendit, por më me rëndësi janë efektet që kjo histori vazhdon të ketë në zhvillimet politike, shoqërore dhe ekonomike, tani dhe në të ardhmen.   Është kjo një histori, trashëgimia e së cilës meriton të denoncohet dhe jo të mbrohet, nëqoftse vendi dëshiron të shkojë përpara dhe të integrohet në Europën e bashkuar.

Udhëheqsi rus,Vladimir Putin ka thënë se e konsideron përmbysjen e komunizmit në ish Bashkimin Sovjetik, si “Tragjedinë më të madhe gjeopolitike të shekullit të 20-të.” Pasi ai ka siguruar tanimë se do të qëndrojë në krye të pushtetit në Kremlin për jetë, ai me përpjekjet e tija politike, diplomatike dhe ushtarake është duke bërë ç’mos për të ringjallur, në mos në emër, atëherë në fakt, ish-Bashkimin Sovjetik. Vall mos mendojnë kështu edhe nostalgjikët e regjimit komunist në Shqipëri? Njëzet e sa vjetë më parë, shqiptarët i thanë jo komunizmit duke shprehur dëshirën e tyre për liri e demokraci dhe për një jetë më të mirë, madje duke rrezikuar edhe jetën, në përpjekjet e tyre për të përmbysur një tirani që e kishte këthyer Shqipërinë në një burg në midis të Europës, duke mos lejuar askënd të hynte as të dilte. Shqiptarët e rrëxuan murin e tyre të berlinit. Kjo revoltë ishte një alternativë e qartë që shqiptarët kishin zgjedhur më shumë se dy dekada më parë, duke u përcaktuar qartë dhe me vendosmëri për fitoren e së mirës mbi të keqen.

Prandaj deklaratat e elitës politike dhe intelektuale, të kohëve të fundit, për rivlerësimin e rolit të Enver Hoxhës, si dhe vendosja e portretit të diktatorit në një ceremoni zyrtare nëntorin që kaloi dhe heshtja, në përgjithësi, ndaj këtyre fenomeneve në shoqërinë shqiptare 20 e sa vjetë pas përmbysjes së regjimit komunist, venë në dukje një dështim të përgjithshëm moral dhe politik për tu përballuar me të keqen dhe për tu marrë me trajtimin e drejtë të historisë. Por për më tepër, në fakt këto fenomene, që në të vërtetë nuk janë të reja, të bëjnë të dyshosh nëse, siç ka thënë edhe Ismail Kadare, “Muri i mbrojtjes së solidaritetit të së keqës, po ngrihet”, në Shqipëri. Ngritja e një muri të ri në mbrojtje të së keqes, do të ishte tepër e rrezikshme për një vend që ende cilësohet nga organizatat ndërkombëtare i të drejtave të njeriut si pjesërisht i lirë dhe si një demokraci e papjekur. Shqipëria dhe kombi shqiptar meritojnë më shumë përgjegjësi morale dhe politike se kaq nga udhëheqsit dhe nga elita intelektuale dhe politike e sotëme!