Analiza – Page 914 – Dielli

Koha për zbërthimin e krimit edhe në Kosovë

February 2, 2014 by dgreca

Nga Gani Qarri/

Frika dhe pasiguria, gjithmonë kanë qenë shkaktare të moszbardhjes së krimeve kudo. Ndaj,që në kohën e fashizmit,vetëm një shkrimtar i madh si Thomas Mann, mundi të shprehte qëndrimin e tij kundërshtues ndaj kësaj ideologjie të rrezikshme në Italinë e atyre viteve. Madje ai këtë e bëri në njërën nga novelat e tij më të njohura si “Mario dhe magjistari”duke marrë si shembull personazhin e tij kryesor, të njohur si magjistari Çipola, i cili ishte në gjendje të magjepste gjithë publikun. Në këtë mënyrë i referohej Duçes, apo udhëheqësit të fashizmit i cili njëjtë si magjistari, me aftësitë e tij hipnotizuese, përmes një ideje të sëmurë si fashizmi, qe në gjendje të vejë një popull të tërë në gjumë dhe ti besoj atij verbërisht për disa vite me radhë.

Edhe shqiptarët, pas një ankthi dhe frike të pa fund,të cilët ka kohë që të lënë përshtypjen e një opinioni të lodhur e të molisur deri në përulje,sidomos në Kosovë, pas zbulimit të një bande vrastare në Shqipëri dhe vizitën e dy mysafirëve UDB-ist, në emisionin Rubikon të Kohavizionit,bëjnë sikur janë zgjuar dhe atë shumë zhurmshëm nga dremitja e kamotshme, duke nxjerr në plan të parë çështjen e spiunëve, me të cilët shqiptarët që sa kohë bëjnë gjumë të rehatshëm “martesor”, duke u kënaqur me vellon e tyre të zbukuruar artificialisht, pa vrarë ndërgjegjen se kush ishin dhe çfarë bënë ata në të vërtetë deri dje.

Me “zbërthimet” e fundit, ka shpërthyer një arenë debatesh nga shumë njerëz, shpeshherë kontradiktore dhe me protagonistë të pa pajtuar asnjëherë ndërmjet veti,nga fakti se shumë kush mund ta ketë mizën nën kapuç dhe tani frikësohen nga rënia e makijazhit të vjetërsuar të ndërtuar artificialisht,por që mund të çirren keq me hapjen e gojës së ish sigurimsave, të cilët mund të dinë shumëçka për pjesën e “mbuluar” të stafit të UDB-s.

Madje këtë e vërteton për gazetën Expres edhe ish gazetari shqiptar Agim Mehmeti, tash e pesë vjet bashkëpunëtor i komisionit shtetëror për lustracion në qeverinë e FYROM-it, i cili duke u nisur vetëm nga dosjet që kanë kaluar përmes duarve të tij, deklaron se Kosova edhe sikur t’i kishte dosjet, nuk do të ishte në gjendje që t’i hapte, sa të ndjeshme janë ato sot.

Ky fakt besoj se flet shumë për popullin tonë dhe dëshmon edhe njëherë më tepër për krejt shqiptarët e mashtruar, se në të gjitha majat e udhëheqësisë shtetërore e institucionale, ka aq shumë bashkëpunëtor të UDB-s, sa askush nga ne,nuk do ta ketë marr me mend, deri më tani.

Kështu edhe mund të vetëkuptohet arsyeja e vërtetë se pse bëhet kaq shumë zhurmë kundër spiunëve të njohur nga spiunët ende të “fshehtë”, ngase ata sigurisht nuk duan të “zbardhen” për publikun edhe emrat e tyre të katranosur,të cilët mundën të siguronin për vete mbulesa të “bardha” fallso, duke menduar se do të mbeten përjetë të panjohur dhe të pa prekshëm nga zhveshja e maskave që ia ndërtuan artificialisht vetes.

Në këtë yrysh përpjekjesh “vullnetare” për ta mjegulluar sa më tepër opinionin publik me njohurit e tyre “të sigurta” nuk janë të pakët edhe “sqarues” “legjendar”e të gjithëdijshëm” të cilët,për vite të tëra- më tepër janë bërë përrallë duke e ngarkuar së tepërmi me gjithfarë “shtrembërimesh” bagazhin e madh të dëshpërimeve të popullit shqiptar, dhe rënduar shqetësimet e njerëzve të prekur nga fatkeqësitë, të cilët me të drejtë prisnin dhe shpresonin në sqarime të njëmendta, nga bashkëkombësit.

Kjo far e keqe,jo vetëm se ra papritur në këto troje por ajo bëri vend dhe uzurpoi edhe sofrën familjare në vatrat tona duke lënë mbresën e vajeve, gjëmave e dënesave, nga varfëria, plagët dhe vrasjet, jo gjithmonë me arsye bindëse,por ndoshta edhe për inate personale, “kapuçin e tyre të gjatë” apo edhe lavdinë e madhe që ata donin ti thurnin vetvetes duke ecur mbi gjakun shqiptar.

Ndaj, nëse dy-tre veta u deklaruan se dinë diçka për spiunazhin dhe argatët e Serbisë në Qeveri, Polici, FSK, Universitet e Parlament, kjo nuk do të thotë apriori se dëshmia e tyre është për tu hedhur pa asnjë studim, edhe nëse deklaratat e tyre për momentin nuk kanë forcën e të ngriturit padi,por që mund të shërbejnë si shtytje për nisjen e një hetimi të mirëfilltë ndaj të gjithë atyre që dyshohen për çfarëdo lloj krimi në këto hapësira.

Sepse,sado që thëniet e spiunëve nxijnë aq rëndë mbi kujtesën e shqiptarëve si ndonjë dorëshkrim i frikshëm mbi aktet tmerruese të tragjedive të zhvilluara para, gjatë dhe pas lufte mbi ta, nga ajo sa ne pamë në emisionin Rubikon, UDB-istët, flisnin qartë dhe nuk ndjeheshin aq të përgjumur sa të mos u besohet asgjë. Madje, fjalët që thanë ishin të kuptueshme dhe pa asnjë hamendje,ndaj nga kjo del se në thëniet e tyre diçka serioze ekziston dhe ata dinë jo pak, për ato që flasin.

Shprehjet e përdorura nuk ishin metafora të thëna përçartë as përgjumshëm, por ishin fjalë të cilat mund të qojnë në shtjellimin e fijes së lëmshit të krimeve të pa zbardhura deri më tani, të cilat për fatkeqësinë tonë të cilës ende nuk po i shihet fundi, mund të jenë edhe një e vërtetë e hidhur,me të cilën populli ynë duhet të ballafaqohet, sado e madhe dhe e rëndë që të jetë ajo për ne….

Ndaj, të gjithë ata që e ndjejnë veten të pastër dhe të pa ngarkuar me gjynahe ndaj popullit të vet,nuk kanë pse të ndjehen kaq të prekur dhe të sulmojnë autorët me kaq nervozizëm të pashembullt, para se të hulumtohen rastet. Drejtësia guxon ti marrë seriozisht dhe shkas për nisjen e hetimeve thëniet e tyre, deri në zbardhjen e fakteve,të cilat do ta nxirrnin të vërtetën në shesh, ngase këta tek e fundit janë njerëz të një shërbimi sekret,për të cilin ju vet na keni “bindur” se nuk mbante “rrogëtar” dosido.

Nisja e hetimeve duhet të bëhet edhe për shkakun se tanimë është koha për zbërthimin e të panjohurave edhe në Kosovë, duke marrë shembull edhe suksesin më të freskët kundër krimit të organizuar në Shqipëri, ku mu personi i cili qoi në kapjen e “bandës së bombave” me inicialet N.Gj. më kot kishte provuar të paraqiste rastin e vrasjeve në policinë e Durrësit që me 17 Janar 2014,

Madje,për aq më keq,ai në vend se të mirëpritej e ndihmohej, fatkeqësisht ishte trajtuar si i çmendur duke mos u marrë seriozisht as paralajmërimi i tij për tragjedinë pasuese që do të ndodhte,ndaj vetëm 6 ditë më vonë, më 23 Janar 2014, u vra edhe një shqiptar i suksesshëm me emrin Xhemal Çela, duke u hedhë në erë me tritol nga po ajo bandë të cilën N.Gj. donte ta bënte të njohur për policinë e cila e refuzoi kallëzimin e tij.

Kështu që dëshpërimi me organet e rendit,e le të shpresojmë se edhe dëshira për shpëtimin e jetës së personave të tjerë të cilët ai i dinte se ishin në listën e likuidimit,detyruan dëshmitarin që kallëzimin e tij ta bënte të njohur para “Gazetës shqiptare” dhe “News 24”, të cilin më pas do ta ftonin edhe në polica, rast ky që u kthye në fat për shpëtimin e një biznesmenit tjetër shqiptar, vrasja e të cilit ishte caktuar të kryhej më 25 Janar të vitit 2014.

Ndaj, nuk thuhet më kot se rasti është mbret i ngjarjeve, përndryshe pa këtë rast dhe mundimin e këtij dëshmitari, kushedi se sa jetëra njerëzish do të kishin përfunduar në prita me vrasje e tritol dhe nëse do të hetohej ndonjëherë, kush e di se kur dhe pas sa kohe do të ishte zbuluar ky grup kaq i rrezikshëm.

Madje, N.Gj, apo njeriu që qoi në kapjen e bandës së likuidimeve serike në Shqipëri, pas pranimit të pjesëmarrjes së tij në aktet e kryera dhe rrëfimit mbi krimet, si furnizues me tritol i të dyshuarit për vrasje me pagesë Julian Sinanaj,para gjykatës vendore nuk kishte kërkuar të pamundurën dhe asgjë më shumë sesa sigurinë e pjesëtarëve të familjes së tij, nga porositësit e vrasjeve të cilët ende ndodhen jashtë grilave.

Raste të ngjashme me siguri ka pasur shumë, kudo në trojet tona, por mjerisht njëjtë si në Shqipëri edhe Në Kosovë,ka polic që hanë në të dy krahët si puna e shoferit të biznesmenit Ilir Karçini,i cili nuk qenka polic- do si do, por mbaka edhe pozitë të lartë në policinë e Durrësit, ndaj ai duke qenë i njohur me rrjedhën e ngjarjeve, qëllimisht paska refuzua pranimin e dëshmitarit madje e paska trajtuar atë edhe si të çmendur,duke shtyrë qëllimshëm kohën e marrjes së dëshmisë, derisa të realizohej porosia për vrasjen e konkurrentit të ish shefit të tij të cilit i kishte shërbyer si shofer.

Kështu që e përsëris, se secili shqiptar beson se jo vetëm në Shqipëri por edhe në Kosovë ka shumë njerëz të cilët mund të jenë penduar për veprat e tyre, siç ka ndodhë në disa raste, të cilët janë të gatshëm të denoncojnë edhe tani krimet dhe bashkëveprimtarët, por nga droja e bashkëpunëtorëve të krimit brenda policisë, mospërfillja dhe dëshpërimi për mosofrim të sigurisë për bashkëfamiljarët, i bënë ata të ndihen të pasigurt dhe të frikësuar ndaj edhe janë tërhequr nga kallëzimet edhe pse mund të dinë e njoftojnë për shumë raste të pazbuluara.

Vetë fakti se edhe i penduari i rastit të fundit në Shqipëri, nuk është pranuar që në momentin kur ai është lajmëruar në polici për të paraqitur aktivitetin kriminal, të një prej bandave më të rrezikshme e cila për vite të tëra, paska operuar pa asnjë problem në tri qytetet kryesore të vendit, si në Vlorë, Durrës dhe Tiranë, gjë që vetëm pak dit më vonë ka quar edhe në një vrasje makabre e cila mund të evitohej dhe shpëtohej jeta e një njeriu të suksesshëm shqiptar, tregon se edhe në strukturat shtetërore të Shqipërisë dhe Kosovës,ka zyrtar të involvuar thellë në krim, të cilët me vetëdije ndihmojnë tragjeditë që u ndodhin shqiptarëve të të gjitha trojeve tona, në dy dekadat e fundit të ashtuquajtura të demokracisë.

Ndaj,jo vetëm se deklaratat e mysafirëve të “Rubikonit” duhet trajtuar me kujdes dhe hulumtuar seriozisht, qofshin ato edhe anekdota të përgatitura mirë dhe me profesionalitetin e UDB-s, por nuk duhet hezituar që të ftohen në ndihmë edhe specialist të jashtëm,për gjetjen e vërtetësisë,si dhe me një kampanjë të organizuar publike,të inkurajohen të gjithë personat e mundshëm për lajmërimin e rasteve që dinë dhe ofrimin e dëshmive që mund të kenë ata mbi krimet në vendin e tyre, ku pas shumë dështimeve të njëpasnjëshme në sistemin e kalbur të drejtësisë kosovare, edhe pëshpëritjet nën zë, janë kthyer në ankth dhe akte dyshimi, të cilat nga pasiguria e madhe që mbretëron sot, tërheqin vëmendjen e secilit. Ndaj është koha më e përshtatshme për zbërthimin sa më parë të spiunëve dhe bandave edhe në Kosovë, pa marr parasysh pozitat e tyre,institucionin dhe “thirrjet” që ata “posedojnë”.

(Gani Qarri / Cyrih, 2 Shkurt 2014)

Enver Hoxha,varrmihësi i nacionalizmit shqiptar

February 1, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/

[Të dashur bashkatdhetarë, brenda trojeve etnike dhe në diasporë! Brenda mundësive që keni, mundohuni ta lexoni librin e dr. Vasfi Barutit, me titull: “Enver Hoxha në optikë të re”. Autori ka punuar 8 vjet për përgatitjen e kësaj vepre. Librin e ka nxjerr nga shtypi Shtëpia Botuese UEGEN dhe e ka hedhur në qarkullim në qershor të vitit 2013. Në këtë libër, mbi bazën e dokumenteve arkivore, zbulohet lakuriq fytyra e vërtetë e Enver Hoxhës dhe roli i tij, si varrmihës i nacionalizmit shqiptar.]

Sot, në Shqipërinë Londineze, në mjetet e informimit masiv, si zor të haset kund termi nacionalizëm (nga frëngjishtja nationalisme). Jo vetëm kaq, por edhe kur përmendet, ky term shoqërohet me një mbiemër qesënditës: nacionalizëm folklorik. Por një herë e një kohë, kur komunistët nuk kishin dalë në skenën e jetës shqiptare, ky term ishte mjaft i respektuar. Madje për lartësimin e kuptimit të këtij termi, ishin të interesuara drejtpërsëdrejti strukturat më të larta të shtetit shqiptar, deri te vetë Mbreti Ahmet Zogu. Dhe një interesim i tillë nuk ishte i rastësishëm. Sepse nacionalizmi, në thelb, përfaqëson në vetvete një ideologji dhe një orientim të politikës që ka si parim themelor tezën për vlerën e kombit, si formën më të lartë (më supreme) të unitetit shoqëror në procesin e shtetformimit. Nacionalizmi, si një lëvizje politike, ka si pikësynim mbrojtjen e interesave të bashkësisë kombëtare në raport me pushtetin shtetëror. Në themelin e vet, nacionalizmi predikon besnikërinë ndaj kombit, pavarësinë politike dhe punën në të mirë të popullit, ngritjen kulturore dhe shpirtërore të tij, bashkimin e vetëdijes kombëtare për mbrojtjen e kushteve të jetesës së kombit, të territorit ku ai banon, të resurseve ekonomike dhe të vlerave shpirtërore. Ai mbështetet mbi ndjenjën kombëtare, e cila do të thotë atdhetari. Si ideologji, nacionalizmi ka për qëllim të bashkojë shtresat e ndryshme të shoqërisë, pavarësisht se ato mund të kenë edhe mospërputhje interesash.

Në librin e dr. Vasfi Barutit flitet me fakte konkrete për vlerat e nacionalizmit shqiptar në kohën e Mbretërisë:

“Mbreti Zog kishte merak të madh edukimin e fëmijëve të shkollave me ndjenja patriotike e nacionaliste. Më 1927 Ministria e Arsimit shpalli konkurs kombëtar për tekstin më të mirë për “Patriotizëm e nacionalizëm”, konkursin e fitoi Kristo Floqi, një intelektual mjaft i njohur i kohës, dhe me lejë nr. 1290, datë 24. XI. 1927, botohej teksti i tij “Patriotizëm dhe nacionalizëm”, i detyruar “Për shkollat publike e private të shtetit. Tiranë 1928”, shkruhet në faqen e parë të tekstit. Është tekst shumë i mirë që edhe sot nga të rritur e të rinj do të lexohej me kënaqësi” (Citohet sipas: Vasfi Baruti. “Enver Hoxha në optikë të re”. Shtëpia Botuese UEGEN. Tiranë, 2013, f. 206.

Në vazhdim, Dr. Vasfi Baruti, nga libri në fjalë, ka shkëputur një fragment mjaft domethënës:

“… Po cili është atdheu juaj? Atdheu juaj s’është kodra ose fusha e katundit tuaj, xhamia ose kisha e fshatit tuaj, minaretë ose kambanoret kryepërpjeta, oxhakët e shtëpive ose kasollet tuaja. Atdheu juaj është Shkodra për Korçarin, Korça për Kosovarin, Kosova për Kolonjarin, Kolonja për Hotasin e Grudasin, Hoti e Gruda për Devollasin, Devolli për Bregdetasin dhe Çamin dhe Çamëria e Himara për Dibranin e Lumjanin. Atdheu juaj është gjithë Shqipëria ku flitet, si thamë, gjuha e lehtë zanore shqipe dhe ku jetojnë shqiptarë, është gjaku jonë, ai gjak i vlertë që kanë derdhur gjyshstërgjyshët tanë mbi altarin e Atdheut për shpëtimin e tij, është bashkimi jonë dhe ndjenja e dëshira për një rrojtje të lirë e të panjollë; është Qielli i bukur e i kaltër që mbulon Shqipërinë; është Dielli i flakët dhe i ëmbël që ndriton Shqipërinë; është deti i blertë me tallazet e valët e tij që përlak zallet e Shqipërisë; janë fushat e malet e kodrat e bregoret e pllajat e lumenjtë e kulluar të Shqipërisë. Atdheu është kombi jonë, të cilin kemi detyrë ta duam e ta ndërtojmë e ta mbrojmë me mish e me shpirt kundër çdo msyësi e invadori e të mos lëmë kurrë asnjë pëllëmbë dheu të shkelet prej thundrës së një të huaji. Ky duhet të jetë programi e ideali juaj, o djelmosha!…” (po aty).

Është shkruar e ç’nuk është shkruar për themelimin e Partisë Komuniste të Shqipërisë. Por sipas burimeve arkivore partiake, me të cilat dr. Vasfi Baruti është njohur nga afër, rezulton një e vërtetë tragjike. Në mbledhjen themeluese qe aprovuar një Rezolutë, të cilën e patën përgatitur paraprakisht Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha. Pikërisht në atë rezolutë, “mbillet, që atë natë, fara e helmët e rrezikshmërisë që vjen nga nacionalizmi shqiptar për Shqipërinë natyrale dhe Rezoluta publikohet për herë të parë po nga Hoxha në shkrimin e tij kushtuar Titos në revistën Shqipëri-Jugosllavi (nëntor 1947)” (po aty, f. 229).

Të vërtetën tragjike për rrezikshmërinë që vjen nga nacionalizmi shqiptar, e pranon edhe biografi i Titos V. Dedijer, në librin me titull “Marrëdhëniet Jugosllavi-Shqipëri”, 1949, f. 25 (po aty, f. 255).

Dhe dr. Vasfi Baruti vjen në një përfundim logjik:

“Fara e helmët e kundërnacionalizmit që u hodh në mbledhjen themeluese të Partisë prodhoi fryte të helmëta për “dekorimin” me plumb pas shpine të qindra nacionalistëve gjatë luftës e pas lufte, me “rrezikun” e nacionalizmit u përgatit dhe strategjia për qëndrimin antikombëtar ndaj Kosovës, në interes të politikës kolonialiste të Titos” (po aty, f. 256).

Shovinizmi serbojugosllav, përmes përfaqësuesve të vetë Popoviçi dhe Mugosha, më 8 nëtor 1941 përgatiti turrën e druve dhe mbi to vendosi nacionalizmin shqiptar. Pastaj turrës së druve i vuri zjarrin. Enver Hoxha shkoi e hodhi edhe një krah shkarpa mbi atë turrë drush. Pikërisht ky qëndrim prej tradhtari i Enver Hoxhës, më kujton një ngjarje nga mesjeta e largët:

Luftëtarin e madh të popullit çek që luftonte për çlirimin e tij nga dhuna gjermane, Jan Gusin (1369-1415), në kohën e inkuizicionit, katedralja kishtare katolike e pati dënuar me vdekje me djegie mbi turrën e druve, duke e cilësuar si heretik të rrezikshëm, si armik të kishës së vërtetë. Tek po e priste vdekjen mbi turrën e ndezur të druve, ai vuri re një plakushe të rrëgjuar, një besimtare katolike kjo, e cila, duke qenë plotësisht e sigurt se po bënte një punë të mirë, solli në sheshin e ekzekutimit një krah me lëmishte dhe i hodhi në zjarr. Atëherë Jan Gusi klithi me një nënqeshje ironike plot dëshpërim: “О plakushe naive!”

Por në këtë krahasim ka një dallim të vogël: ajo plakushja çeke ishte besimtare naive deri në verbëri, kurse Enver Hoxha ishte i bindur dhe i vendosur deri në çmenduri për aktin e tradhtisë së lartë që po kryente kundër nacionalizmit shqiptar.

Nën parullën e antinacionalizmit enverian, komunistët shqiptarë i lejuan shovinistët serbomëdhenj të kryenin masakrën e rëndë të Tivarit. Nën këtë parullë antikombëtare, të gjithë kosovarët që arratiseshin nga tirania serbe për në atdheun amë, Enveri ose i kalbte në burg, ose ia kthente Titos në kufi për t’i pushkatuar apo për t’i varrosur për së gjalli nëpër burgjet apo kampet e përqendrimit të Jugosllavisë. Nën parullën e antinacionalizmit enverian, iu vu një gurë i rëndë përsipër Çështjes Çame dhe u la në heshtje bashkëpunimi i ngushtë i nazifashizmin grek me nazifashizmin gjerman. Prandaj shovinizmi nazifashist grek masakroi dhe dëboi në mënyrën më barabare popullsinë e krahinës sonë të Çamërisë. Nën parullën e antinacionalizmit enverian, krimineli Ramiz Alia lejoi pushtimin e kishës ortodokse fanoliane prej Janullatosit, pararojës së shovinizmit grekokaragjoz në Shqipëri. Me këtë akt të tradhtisë së lartë kombëtare, antinacionalizmin enverian Ramiz Alia ia përcolli dhe ia la trashëgim klasës politike shqiptare pas vendosjes së pluralizmit në vendin tonë. Produkt i antinacionalizmit enverian janë mbajtja e pushtuar e kreut të kishës fanoliane që prej verës së vitit 1992 prej shovinistit Janullatos, ngritja e varrezave, e memorialeve dhe e manastireve në nderim të ushtarëve agresorë grekë, me kontributin e drejtpërdrejtë të Janullatosit, prapa të cilit Athina rri në gatishmëri. Klasa politike shqiptare dhe Tirana zyrtare, duke e pasur antinacionalizmin enverian si yll karvani, ka heshtur për deklaratat e Janullatosit kundër bombardimeve të NATO-s dhe në mbrojtje të barbarisë serbe kundër popullit shqiptar të Kosovës, për deklaratat e tij në gazetën “Katemirini” për çrrënjosjen e shqiptarizmit nga vetëdija e kombit shqiptar që mishërohet në parullën “feja e shqiptarit është shqiptaria”, për shpifjet e ulëta para gazetarit amerikan Fred Reed se në Shqipëri po ngrihet një shtet fundamentalist islamik, për sulmet që ka ndërmarrë kundër emigrantëve shqiptarë, duke u radhitur përkrah partisë nazifashiste “Agimi i Artë”. Ajo ka heshtur për deklaratën plot ngazëllim të historianit grek Nikolas Stavros, i cili, pushtimin e kishës ortodokse fanoliane prej kishës shoviniste greke, e vlerëson si fitoren më të madhe të Greqisë në shek. XX. Antinacionalizmi enverian i klasës politike të Tiranës, ka bërë që të dalin në skenë lakenj të llojllojshëm, që nga Tirana deri në Nju Jork, të cilëve, me sa duket, shovinizmi grekokaragjoz ua ka ngrohur mirë xhepin dhe ata, si sahanlëpirës të rëndomtë të Athinës dhe të lobit grek në Amerikë, kanë dalë në mbrojtje të Janullatosit, deri në faqet e gazetës internetike “Tribuna Shqiptare”, duke u pozicionuar haptas kundër kontributit të Fan Nolit dhe të Mbretit Ahmet Zogu për themelimin e Kishës së Pavarur Ortodokse të Shqipërisë.

Emisarët jugosllavë Popoviçi dhe Mugosha nuk e patën fare të vështirë ta kultivonin farën e antinacionalizmit në vetëdijen e Enver Hoxhës, si njeri pa kurrfarë morali kombëtar, si edhe te tërë kasta komuniste që ishte e zhveshur krejtësisht nga një moral i tillë. Dëshminë më të pastër për mungesën e këtij morali kombëtar në qenien e tyre, e jep Mehmet Shehu dhe Fiqrete Shehu në letrën që i dërgonin Dushan Mugoshës më 22 prill 1944:

“Nuk kishim parti, por kishim dhe ishim bashibozukë, ishim një “turli” me zarzavate të hidhura e me udhëzimet e Miladinit e të tuat, me ndihmat tuaja mundëm të seleksionoheshim, të formojmë partinë tonë komuniste, ta forcojmë. Na dhatë dorën, na mësuat, na ngritët si nëna foshnjën”. (Citohet sipas faqes së internetit AlbDreams.Net. 05 tetor 2010).

Dhe Popoviçi me Mugoshën e bën seleksionimin që duhej: në bashkëpunim të ngushtë me Enver Hoxhën, varrosën nacionalizmin shqiptar, bashibozukët komunistë i ngritën në poste të larta, i vunë në shërbim të sllavizmit dhe nxitën histerinë antinacionaliste, e cila u manifestua me egërsinë më të madhe në luftën civile që shpërthyen komunistët prej shtatorit të vitit 1943, pas hedhjes poshtë të Marrëveshjes së Mukjes. Rezultat i padiskutueshëm i antinacionalizmit të klasës së sotme politike shqiptare, trashëgimtares së denjë të antinacionalizmit enverian, është gjendja jonë e mjerueshme në marrëdhëniet me fqinjët, të cilën, me një profesionalizëm të lartë prej publicisti nacionalist, e ka vlerësuar zoti Skënder Buçpapaj në analizën me titull “Fqinjët janë në ekspansion, ne jemi ne restriksion”, të botuar në gazetën internetike “Tribuna Shqiptare” të datës 31 janar 2014. Rezultat i antinacionalizmit enverian është dhunimi i Përmendores në Llogara, për çka është njoftuar si më poshtë:

“Dhunohet nga grekofonët Përmendorja në Llogara në rrugën Vlorë-Himarë, që përkujton masakrat greke 1912-1917. Kjo përmendore tregon luftën heroike të shqiptarëve për mbrojtjen e pavarësisë së Shqipërisë. Përmendorja është dhunuar me rastin e 100-vjetorit të aneksimit të jugut të Shqipërisë” (Citohet sipas: “Dhunohet përmendorja kundër gjenocidit grek në Llogara”. Gazeta “Dielli”. 26 janar 2014).

Pas këtij njoftimi, Tirana zyrtare s’është bërë e gjallë të thotë një fjalë se noton në ujërat e antinacionalizmit enverian. Por, çuditërisht, hesht rinia vlonjate, hesht rinia e Labërisë, hesht rinia përmetare, në vend që të rrëmbejë kazmat dhe varetë dhe t’i shkatërrojë me themel varrezat dhe memorialet në nderim të ushtarëve agresorë grekë dhe t’i japë një leksion të mirë nacionalist mbarë klasës politike shqiptare dhe sidomos Tiranës zyrtare. Por kjo rini hesht se i janë venitur ndjenjat nacionaliste, se antinacionalizmi enverian e ka bërë punën e vet, i ka lënë pasojat e veta në vetëdijen e saj. Hesht Aleanca Kuq e Zi, e cila, me sa duket, rezultoi një flakë kashte. Hesht Klubi i Patriotëve të Rinj, i cili, siç po del, paska qenë thjeshtë një tym myshku. Prandaj edhe dhunohet Përmendorja e Llogarasë dhe mbeten të paprekura përmendoret në nderim të ushtarëve agresorë grekë. Ç’të bëjmë! Enveri, me kastën e vet komuniste, dha shembuj tragjikë të nënshtrimit të pështirë ndaj shovinizmit gjakatar serbojugosllav, Tirana zyrtare ka 23 vjet që po vazhdon të japë shembuj të nënshtrimit të neveritshëm ndaj shovinizmit të shpifur grekokaragjoz.

Antinacionalizmi enverian i Tiranës zyrtare, manifestohet më së miri në heshtjen para shovinizmit grekomaqedonas, i cili po përpiqet të mbyllë përfundimisht damarët jetëdhënës të lumit Radika dhe Vjosa dhe t’i shkaktojë ekonomisë sonë dëme të pallogaritshme.

Santa Barbara, Kaliforni

31 janar 2014

Fatos Lubonja , i mjeri Lubonja… dhe kori ndërkombëtar antishqipëtar!

January 31, 2014 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/

”Kur bëhet fjalë për studimin e historisë nuk mund të mos përmend emrat e veprat e Hobsbawm, Anderson, Gellner, Bauman etj. (edhe këta miq të të gjithë botës) tek të cilët janë bazuar edhe studiuesit që janë marrë më konkretisht me Shqipërinë si Nathalie Clayer apo Oliver Schmitt ”(Fatos Lubonja ) Po çka shkruan Natalie Klajer dhe Oliver Shmiti ? Kush janë këta, dhe a ka të tjerë?

Kush janë doktorët-vrasës(K.M )të historisë shqiptare, si Nathalie Clayer, Oliver Jens Schmit, Alexandre Popoviç, Bernd Fischer, Peter Bartl, Miranda Vickers, James Pettifer, ,Stephanie Schwandner-Sievers ,?

Kush janë t´tanët që i paraprinjë këtij kori ndërkombëtar antishqipëtar?

”Nënë Tereza ishte vllahinkë e Maqedonisë dhe nuk ngeli një vllahinkë të na tregoj kombin ne shqiptarëve. Shqiptarësinë e Kosovës ne populli shqiptar i Kosovës e kemi mbjellë vetë sëbashku me vëllezërit tanë turq që nga koha e sulltan Muratit kur mundëm ushtritë serbe të Car Llazarit në betejën e Kosovës. Nëse ka ndonjë person jo-shqiptar që ka shqiptarizuar Kosovën, ai është sulltan Murati e hoxhallarët e besimtarët e Kosovës dhe jo vllehet e serbët sikur Skënderbeu e Nënë Tereza.”(FRM ) Po këta kush janë?

Po Fatos Lubonja , fytyra qendrore e shkrimit të sotëm ?

Një nga mitet historike që duhen dekonstruktuar, sipas mejë, është edhe ai shumë i përhapur mes shqiptarëve – sipas të cilit në këtë gjendje na ka lënë 500 vjet errësirë e “pushtimit osman”(Fatos Lubonja) dhe vazhdon :” meqë ra fjala për sundimin osman, po të vesh re atje ku kanë shkelur osmanët do të gjesh qytetet dhe fshatra me ndërtime afër e afër me njëri tjetrin kurse atje ku ka mbetur shqiptari “i pastër” edhe shtëpitë janë një këtu e një atje dhe në vend të shtetit e ligjit gjithçka është rregulluar nga kanuni”. Mrekulli e logjikes së Lubonjës. As Jova Cvijiqi e as Milan Rakiqi nuk kishin mundur më ”hijëshëm ”ti përshkruajnë shkaqet ” pramabeturisë ” shqiptare . ”Një nga shkaqet kryesor të saj (prapambeturisë shqiptarefxh) ka qenë izolimi, mungesa e kontaktit me qytetërimet e kulturat e tjera, por edhe mungesa e kontaktit mes vetit. ” D.m.th.?

Por më e rënda ” Mund të flitet për qënien e shqiptarëve një popull i vogël në numër me një gjuhë që nuk i përket një familjeje popujsh.(F.L)” Shpëtona Zot !

Deri sa Natlie Clayer pyetet: “A mund të përcaktojmë ne me saktësi se kush janë shqiptarët në një kontekst ku kufijtë midis grupeve etnike janë tepër të mjegullt? A ka ekzistuar një protonacionalizëm shqiptar? ”. Lubonja përgjigjet :” Mos harrroni se deri në prag të Luftës së Dytë kemi qenë 90% analfabetë. Ideja se ne paskemi qenë një popull i madh e me të kaluar të ndritshme që jo vetëm ka marrë nga qytetërimet e mëdha fqinje, por edhe u ka dhënë atyre – siç kanë predikuar akademikët tanë – sipas mejë është një nga ata mite që duhen dekonstruktuar për të njohur më mirë vetveten e në këtë rast edhe shkaqet e prapambetjes.”.

Ndoshta kësaj here nuk jam largë mendimeve të mia nese i tërë shkrimi është me thënje të autorëve te ndryshem e që e vërtetojnë edhe qëllimin e shkrimit se Fatos Lubonja

i takon grupit që janë ” mbledhur vetiu në një aglomerat jashtëqitjesh gjenetike duke luftuar Gjergj Kastriotin dhe shqiptarët. ”(K.Myftaraj). Jo vetëm kaq ,por edhe më shumë.

”Libri i Nathalie Clayerit ( «Në fillimet e nacionalizmit shqiptar: lindja e një kombi me shumicë myslimane në Evropë» ) i përket një zhanri të ri të historiografisë, që kanë filluar ta lëvrojnë disa studiues të huaj, dhe që mund të definohet si terrorizëm historiografik. Ai synon të shkatërrojë historinë e kombit shqiptar, ekzistencën e tij në histori dhe simbolet e tij, në mënyrë që t’ u vijë në ndihmë përpjekjeve për asgjësimin fizik të kombit shqiptar me anë të genocidit (vrasjeve dhe dëbimit në mënyrë masive), të cilat nuk kanë rreshtuar as në fund të shekullit XX dhe që libra të tillë si ai i Clayer paralajmërojnë se do të përsëriten edhe në shekullin XXI. (Kastriot Myftaraj ) dhe F.Lubonja:”Sipas meje shqiptarët kanë nevojë të hulumtojnë shumë më me seriozitet shkencor shkaqet e prapambetjes së tyre. E them këtë edhe me frymën e dekonstruktimit të miteve.” Terrorizmi historiografik është terrorizëm virtual, por që i paraprinë terrorin real masiv të së ardhmes. Kështu që autorët e terrorizmit historiografik janë njëlloj kriminelë dhe i kanë njëlloj duart e përgjakura si terroristët realë. Terrorizmin historiografik shqipëtar e

, sado që si term është i zmadhuar , e ”trashë” Fatos Lubonja.

”Nathalie Clayer, ( lexo edhe Fatos Lubonja dhe FRM si të gjithë të huajt që shkruajnë me keqdashje për historinë e Shqipërisë kërkon të eliminojë Skënderbeun si personalitet qendror i historisë së Shqipërisë. ( K.M)”

Nuk është e vështirë që të kuptohet se përse bëhet kjo gjë. Ata që kërkojnë të mohojnë ekzistencën e kombit shqiptar në të shkuarën, e shohin si pengesë të madhe Skënderbeun. Se është e qartë që, derisa në historinë shqiptare, në shekullin XV, ekziston një personalitet si Skënderbeu, nuk mund të thuhet se në atë kohë nuk kishte një bashkësi nacionale shqiptare të konsoliduar, për kohën. Shqipëria e kohës kishte një elitë politike shumë të aftë për kohën, me moral dhe sensin e përgjegjësisë. Shoqëria shqiptare e shekullit XV zotëronte cilësinë kryesore që duhet të ketë një bashkësi për të ndërtuar një nacion (komb) dhe një shtet, cilësi kjo që është disiplina. Kjo nuk ndodhi sa ora në atë kohë por ishte rezultat i një procesi më të gjatë në kohë, dhe që duhet të ketë filluar që me krijimin e Principatës së Arbrit në shekullin XIII. ” Rezistenca e Arbërisë katolike kundër invazionit turko-islamik ishte njëherësh edhe rezistencë nacionale shqiptare. Gjatë kësaj periudhe avancoi konstituimi i nacionit (kombit) shqiptar, ashtu siç ndodhi edhe me nacionet e tjera europiane si francezët, spanjollët apo rusët, që u konstituuan si nacione në luftën mbrojtëse kundër invazionit islamik.”( Kastriot Myftaraj) Po Lubonja , miku i armiqve tanë , me çka është i kënaqur?

“Përveç çështjes së origjinës, ndërtimi i identitetit kombëtar shqiptar kishte thjesht nevojë edhe për fabrikimin e një panteoni-veçanërisht me nxjerrjen në pah të Skënderbeut” .(Nat

halie Clayer) “Një nga evoluimet më të rëndësishme ishte shqiptarizimi i figurës së Skënderbeut dhe nxjerrja në dukje si hero kombëtar. Përpara vitit 1896, në rajonet jugore ishte zhvilluar gjerësisht imazhi i Skënderbeut si hero i ortodoksisë greke, ndërsa në rajonet fqinje me Malin e Zi, po përhapeshin gjithnjë e më shumë, ende në vitin 1897, poema epike në të cilat atij i këndohej si një luftëtar sllav” (Nathalie Clayer dhe Forumi Islamik Rinor ) .Mbi Skënderbeun si hero i ortodoksisë greke dhe mbi Skënderbeun si hero i ortodoksisë sllave -Këto dy paragrafët e mësipërme mund të sillen si shembull i tendenciozitetit të Clayer . Lubonjës dhe FRM .

.” Nuk është e vështirë të hetohet se ka një koordinim brenda një rrethi studiuesish të huaj që shkruajnë për historinë e Shqipërisë, ashtu që mund të quhet si konspiracioni kundër Skënderbeut. (K.M)”… e jashtëqitjet lokale shqiptare vetëm se i përsërisin ato duke e bërë zhurmën edhe më të madhe me valvuzelet e tyre .

Të kalojmë tek libri: “Albanian Identities: Myth and History (Identitetet shqiptare: Miti dhe Historia) ( Stephanie Schwandner-Sievers, Bernd Jürgen Fischer

IndianaUniversity Press, 2002)

Ky libër është shkruar nga profesorë të studimeve sllave.Stephanie Swandner-Sievers synon të tallet me identitetin shqiptar, një nga më të lashtët në Europë.Ndërsa është e vërtetë që Shqipëria e sotme për shkak të pushtimeve osmane, sllave, romake dhe greke, është transformuar në një imazh të largët të asaj çfarë pati qenë dikur, gjithësesi është për t’u nënvizuar se sa fort këta autorë së bashku me disa pseudo-kritikë shqiptarë të listuar në të njëjtat universitete, përpiqen t’a bëjnë të duket historinë e këtij vendi praktikisht si “groteske”. (domethënë “qesharake”…”pa formë”…”e pakuptueshme “)

Po pse po përmendet ku libër ? sepse fatos Lubonja e ka rolin kryesor

Dhe ajo që është e hidhur në këtë pohim është fakti se studiues e historianë të tillë, që i kanë kushtuar vite të tëra jete historisë së Shqipërisë si Oliver Schmitt apo Nathalie Clayer, për të shkruar libra aq të vyer siç janë “Në fillimet e nacionalizmit Shqiptar”, “Arbëria Venedikase” apo “Skënderbeu” në vend se sot të jenë të nderuare librat e tyre të bëhen pjesë e studimeve në universitetet tona janë bërë pre e sulmeve të bazuara në teori konspiracioni me rezultat mbajtjen e shqiptarëve, veçanërisht të rinjtë, pikërisht nën atë “pushtim shpirtëror” e “manipulim”.(Fatos Lubonja)

A doni më shumë ,për këtë njeri të “madh “?

SHURDHËRIA

January 30, 2014 by dgreca

Nga KRISTAQ TURTULLI/

Apologji për vete dhe për të tjerët…/

Para do kohe bëra një shkrim ku në qendër trajtoja një temë madhore: ‘Njohjen dhe rivendosjen e drejtë të çështjes së pronës në Shqipëri. Në realitet vazhdon padrejtësia dhe mohimi, ndaj pronës së ligjshme ose kompensimin fizik prioritar ish pronarëve. Si dje, sot, dhe gjithë ditën vazhdon me ta e njëjta lojë dhe hipokrizi. Qeveritë, nxjerrin akte dhe vendime. Të nesërmen i kompensojnë me të reja. Uji rrjedh gjithnjë në mullirin e tyre. Pronat e trashëguara brez pas brezi nuk u kthehen qytetarëve të ndershëm. As dhe kompensimin fizik prioritar nuk u bëhet. Vetëm shurdhëri.

Për fat të keq qytetarët e varfër, presin. Shumë prej tyre pensionistë, që janë rropatur gjithë jetën, tani jetojnë me listë në furrën e bukës. Ata nuk kanë përfituar apo nuk janë kompensuar, me asgjë. Pronave të tyre i shohin me dylbi në këto njëzet e ca vjet të ‘shenjta’ demokraci.’Por më thënë drejt, në hark kohor, shtatëdhjetë vjet, qysh me vendosjen e komunizmit në Shqipëri.

Shkrimi nuk ishte thjesht spunto, por një përgjegjësi morale dhe shoqërore, ndaj vetes dhe të tjerëve . Gjithashtu duke pare dhe lexuar vendimet e qeverise lidhur me pronën, këto ditët e fundit. Që u hiqet mundësi për kompensim ish pronarëve.

U indinjova prej padrejtësisë që ju bë bashkëqytetarëve të mi korçarë si dhe familjes sime, që i ka dhënë aq shumë qytetit të vet, Korçës së dashur, me burra të shquar, intelektualë, patriotë të mëdhenj dhe bamirës si rrallë kush në botë.

Në mot të ftohtë janari, të këtij fillim viti, ndodhi që 165 familjeve të vjetra korçare u grumbulluan dhe protestuan me drejtë përpara bashkisë së qytetit të tyre.

Gjithashtu në shkrim theksova dhe për qëndrimin dhe veprimin arbitrar, mohues nënvleftësues të kryetarit të bashkisë, Sotiraq Filo. Kryetar bashkie ky, i njërit prej qyteteve më të rëndësishme të Shqipërisë, Korçës. Ky qytet, dikur, me të drejtë quhej ‘Parisi i vogël’. Mbasi qyteti i Korçës kishte shumë elemente të rëndësishme zhvillimi dhe civilizimi të një qyteti me pamje evropiane, në kushtet e asaj kohe. Liceu i famshëm francez i Korçës, i cili kishte filluar të bëhej njohur në Evropë, për cilësinë e studentëve. Shëtitjet në mbrëmje. Ballot, kinematë, teatrot, koncertet, serenatat e mrekullueshme, karnavalet. Këtë e bënin korçarët punëdashës e artdashës dhe familjet e mëdha.

Gjithashtu aso kohe thuhej shpesh: Po të digjet Selaniku e bën Korça, ndërsa po të prishet Korça nuk e bën dot Selaniku… Kjo tregon se në vitet tridhjetë qyteti i Korçës kishte zhvillime cilësore e potencë tregtare dhe luante një rol të rëndësishëm në Ballkan.

Shkrimi im ishte me titull:

‘ Një bejlurçinë e re në Korçën plakë’.

Aktin flagrant i kryetarit të bashkisë Sotiraq Filo, për zhbërjen e pronave të ligjshme, me tapi, të 165 familjeve të vjetra korçare. Si dhe për indiferencën, shurdhërinë dhe ironinë e pa konceptueshme të një drejtuesi qyteti të tillë me tradita dhe kulturë. Të cilit, pra shokut Sotiraq, banorët e qytetit votuan për ta zgjedhur kryetar, nga nënkryetar që ishte më parë. Kryetari i mëparshëm i qytetit të Korçës Niko Peleshi, iku, u ngrit në detyrë, u bë zëvëndëdkryeministër i qeverisë socialiste. Sotiraqi i morri votat me shumë siklet në zgjedhjet e fundit. (Për të mos bërë këtu analizën dhe vërtetësinë e marrjes së votave, apo vjedhjes së tyre. Çështje kjo që ka folur mjaft shtypi shqiptar dhe shpirti i tij dhe i partisë së tij e di. Ndaj nuk dua të zgjatem në këtë pikë.

Sido që të jetë, Sotiraq Filo tani është në krye të stafit të tij besnik dhe të qytetit të Korçës. Qytet, i cili shpesh herë ka qenë pulsi e vërtetë vendit dhe shpejt a vonë të gjykon me gjakftohtësi dhe të nxjerr natyrshëm jashtë rrjedhës dhe kohës. Sotiraqi tashmë ‘duhet të jetë i përgjegjshëm,’ për detyrën dhe përgjegjësinë qytetare dhe shoqërore që ka ndaj bashkëqytetarëve dhe çështjeve të tyre dhe të shohë përtej hundës së vet. Por siç duket, dhe siç po ndodh rëndom tek ne, detyrat dhe përgjegjësitë nuk merren për të bërë progres, për ti shërbyer shoqërisë, vendit dhe qytetit por interesave të ngushta vetjake dhe të grupeve të veçanta. Kryetar Sotiraqi sapo morri detyrën, nuk duroi dot. Nuk ndenji as dy muaj dhe menjëherë ua ndërroi destinacionin e pronave të pronarëve të trashëguara brez pas brezi, nga zonë e verdhë në zonë të gjelbër. Gjoja unë u premtova qytetarëve në fushatë. Siç duket mendja e Sotiraqit kujton se meqë u bë kryetar, Korça është çiflig i tij dhe me një lëvizje të lapsit, pa fermane dhe vula, mund të bëjë me pronat e të tjerëve si të dojë.

Një të thënë dhe një të bërë…Pronarët e ligjshëm mbetën me gisht në gojë.

Ndërkohë u bë shurdhëri e madhe, sunduese pas shkrimit në fjalë dhe botimit të tij.

Kush është ky që kërkon të bëhet zhurmë, kur më mirë është shurdhëri! Nuk si shurdhëria. E përse duhej të vihej uji në zjarr, kur nuk shihet kurrkund shkëndija, u pëshpërit.

Kur në të njëjtën kohë këto prona janë të trashëguara brez pas brezi nga familjet e vjetra korçare në qindra vjet. Ky vend, këto prona janë shumë të rëndësishme, ngrihen si ballkon i qytetit dhe i gjithë fushës së Korçës. Ato toka gjenden në kodrat e qytetit, të cilat dikur ishin vreshta, fill pas murit të spitalit, që e ndërtoi dhe i dhuroi Korçës njëri prej pjesëtarët e fisit tim, i madhi mirëbërës Thoma Turtulli.

Sigurisht duhet të ketë shurdhëri.

Për këto toka u përgatit një projekt dhe ky projekt ju paraqit bashkisë në vitin 2010. Ky plan-projekt i afërt, do bëhej me investime të huaja, për ndërtimin dhe zbukurimin e qytetit, në bashkëpunim me ish pronarët.

Nuk dihen arsyet përse u la në sirtar, u zvarrit, u harrua, ky projekt madhor evropian izraelit, intrigues dhe shumë i rëndësishëm. Ky projekt ndërtimesh, me urbanistikë moderne, të kohës, me 80 përqind investime, vila banimi dhe 20 përqind gjelbërim, do ti jepte qytetit të njohur për kulturë dhe përparim, një tjetër pamje dhe zhvillim, si dhe në aspektin e zhvillimit të turizmit dhe të tregtisë. Për ta bërë qytetin e kangjellave, gjelbërimit, kulturës dhe të serenatave, me plot të drejtë, të thirrej, ashtu siç thuhej dikur ‘Parisi i vogël’.

Kur nuk ke mundësi të na i kthesh pronat tona, tokat tona, o shoku kryetar. Të paktën na i kompenso, i thanë ish pronarët, si të vetmen zgjidhje të mundëshme. Ta jetojmë dhe ne si gjithë të tjerët, atë qe nuk e jetuam shumë nga prindërit tanë për shtatë dekada me radhë.

Kompesim pronash!? Por bashkia është e varfër nuk ka fonde për të tilla kompensime, u tha shoku kryetar.

Shurdhëri. Ka si shurdhëria! Media hesht, shoqatat e ndryshme heshtin, partitë heshtin. Kanë të tjera çështje më të mëdha.

Ne si pronarë të ligjshëm a nuk kemi të drejtë të kryejmë veprime, ndërtime në pronat tona, tokën tonë? Toka jonë! Jo nuk keni asnjë të drejtë në tokën tuaj, u tha shoku kryetar. Pra ne jemi njëlloj si më parë, në diktaturë, në monizëm, në kooperativë, në shtetëzim. Kur thuhet që jemi një shtet demokratik. Ne o shoku kryetar, që të paçim sa malet, që na mbron, na ndihmon, që na bën të shurdhër. Ne kemi shtatëdhjetë vjet që presim që haka të shkojë tek i zoti. Të marrin pronën e grabitur dhe të mohuar. Ka logjikë dhe drejtësi këtu, oi madhi shoku kryetar? Deri kur më, nuk kemi të drejtë ta jetojmë jetën si të tjerët? Na thuaj një fjalë, hë të paçim?!

Ndërkohë kryetari File me ironi, dhe për ti përcjellë, u tha: mos u mërzitni, duroni dhe ca. Paçka se mund të mbillet ndonjë pemë, ju do ta keni pronën. Ju e them unë kryetari i bashkisë, nuk ua mohon kush. Bëni siç keni bërë.

Po bëhet njëzet e katër vjet që po na thonë këtë gjë, e kemi pronën, tokën tonë, por hiç, i thanë ish pronarët. Kryetari mblodhi supet dhe nënqeshi. Përse të mos bëjë, tashmë shoku kryetar Sotiraqi ka dhe gurin dhe arën. Ish pronarëve u është mësuar shpina me nëpërkëmbje. Ata janë të butë, të urtë, të edukuar, nuk të bëjnë gjë.

Prandaj nuk u çudita aspak nga shurdhëria që ndodhi pas botimit të artikullit dhe indiferentizmi me të cilin u pasua. E prisja këtë gjendje, shurdhëri. Por njëherësh dhe u trishtova. Për veten dhe për shoqërinë shqiptare. Sepse nuk është problemi e siç thuhet: një gjellë që nuk e ha le të digjet me gjithë tenxhere. Ose: kur nuk kam pula përse të bëj dava me dhelprën. Këtu nuk bëhet fjalë për gjellë dhe për dhelpër dhe pula.

Njëkohësisht duke parë që qeveria ndryshe nga premtimet e deridjeshme për një skemë të re e cila do të kishte një kompensim fizik prioritar për ish pronarët. Me aktin e djeshëm, të datës 29 janar qeveria i hoqi të gjithë tokën e mundshme të Agjencisë së Pronave dhe rrjedhimisht për ish pronarëve. Pra veprimi fillon qe nga qendra në bazë.

Çështja e pronave në Shqipëri është thembra e Akilit shqiptar. Kjo do të ish shkallina e parë e progresit dhe e ardhmërisë qysh në vitet e para të lëvizjes demokratike në Shqipëri.

Dikur, në fillim të vitit- 1992 takova në Korçë dhe i mora një intervistë Sabri Godos. Kisha një njohje të thjeshtë me të. E pata takuar më parë, rastësisht në klubin e Lidhjes së Shkrimtarëve. Atëherë ai porsa ishte zgjedhur kryetar i partisë republikane. Pyetjen e parë që i bëra ishte: Çdo të bëhet për pronat dhe ish pronarët? Ai më pa ngulët dhe më tha: Pronat! Ato janë themeli i programit të partisë sonë. E besova, sepse ai kishte lidhje familjare me familjen e madhe të Vrionasve, të cilët ishin pronarë të mëdhenj tokash. Por kthimin e pronave e kanë edhe partitë e tjera, i thashë. Partia Republikane është ndryshe, më tha. Shtylla kurrizore e programit tonë është e drejta e ligjshme e pronës e trashëguar brez pas brezi.

Për fat të keq të gjitha mbetëm në letër. Plaku i republikanëve iku dhe çuditërisht, vazhdoi e njëjta gjendje. Ndoshta plaku i mençëm Godo nuk kish shumë forcë, etj e të tjera…

Ndërkohë po kalojnë më shumë se dy dekada, kjo çështje gjithnjë është nënvleftësuar ose keqpërdorur. Mbasi nuk ka gjetur mbështetjen e duhur prej dy forcave të mëdha politike. Dhe çuditërisht në programet e tyre kanë kthimin e pronave, ose kompensimin e tyre. Po ti shohësh hollë nuk e dallon ndonjë gjë esenciale një program të një partie nga programi tjetër, paçka se thonë se një është e majtë dhe tjetra është e djathtë. Një program të djathtë të mirëfilltë nuk ka, në mendësi dhe praktikë. Nuk ka si të ketë, mbasi shtresa që duhej ta mbështeste dhe ta udhëhiqte këtë çështje madhore ishte e vënë me shpatulla, për të mos thënë shumica ishte asgjësuar, burgosur, internuar. Dhe kur dolën prej qelive apo u kthen prej internimeve ishin të topitur. Pilafin e kishin përgatitur dhe gatuar të tjerët, të sprovuar dhe të stërvitur në kudhra dhe furtuna të këtilla. Tavolina ishte shtruar dhe të ftuarit ishin ulur. Ata me ndrojtje u munduan të afroheshin pranë tavolinës. Të thoshin fjalën e tyre. Por vështroheshin me kureshtje, gati me habi. Vazhdonte buzëqeshja hipokrite. Më pas tinës tyre i shkelnin syrin njëri tjetrit. Pastaj me lezet lëviznin majtas dhe djathtas. Të përndjekurit dhe të persekutuarit ndjeheshin që po shtyheshin me bërryla prej sofërshtruarve. Kishte dhe ndonjë gjuajtje të fortë, nervoze, në ije, derisa i nxorën jashtë tavolinës, i lanë në të thatë. Shtresa e mirëfilltë ishte prapa listës, si mbetej tjetër veçse të priste dhe të shpresonte.

Por ju lutem, më thoni, kujt duhet ti a vëmë fajin dhe përgjegjësinë e kësaj shurdhërie dhe indiferentizmi. Problemeve të mëdha që ka sot shoqëria shqiptare? Po a ka problem më të madh se prona? Kudo sot në botë,edhe më parë, në mijëra vjet të gjitha ngjarjet e mëdha, përmbysjet dhe luftërat bëheshin dhe bëhen për interesa dhe para. Apatisë, korrupsionit galopant. Shtetit të zënë me punë, punonjësve të saj të paaftë? Apo mendësinë të theksuar të shoqërisë shqiptare e cila është akoma komuniste. Që o burra të flasim shume se diçka do të mbetet dhe o burra të rrëmbejmë kur s’ka të tjerë. Ndërkohë sot në Shqipëri numërohen me dhjetëra milionerë dhe disa janë miliarderë.

Nga dolën këta pasanikë të rinj të nuk të falim për asgjë, që nuk kanë ngopje, sepse u pasuruan me të gjitha mënyrat dhe jo me djersën e ballit, si dikur të parët tanë? Të cilët bënë bamirësi, ndërtuan qytetin dhe nderuan vendin. Sigurisht, paraja e fituar me mund e djersë shijohet dhe ka fryt dhe vlerë. Sesa paraja e vjedhur e rrëmbyer dhe e bërë me poshtërsi e korrupsion. Por këtë nuk mund ta kuptojnë ata që nuk e kanë.

Është folur dhe stërfolur në këto dy dekada dhe ca, që haka të shkojë tek i zoti, nga të dyja forcat politike. Kjo ka qenë dhe është thjesht demagogji, mbasi në to fshihen shumë interesa të afërta dhe të largëta.

Ish pronarët e ligjshëm, qytetarët e ndershëm dhe të nderuar, mbas protestës paqësore të bërë përpara baskisë së qytetit, caktuan një grup përfaqësues dhe kërkuan takim me prefektin e qytetit. I cili iu hoq sikur nuk dinte gjë dhe tha se do ta shoh këtë çështje. Ndërkohë ditët dhe javët kalojnë. Heshtja dhe indiferentizmi shtetëror vazhdon sot dhe gjithë ditën.

Shurdhëri e prapë shurdhëri.

Prefekti nuk ka çfarë të shohë, kur në to ka interesa të tjera. Nuk kam dëgjuar ndonjë prej pushtetarëve tanë, të djeshëm dhe të sotëm, të vënë interesin e popullit , aq më tepër të ish pronarëve mbi interesin e vet dhe të tarafit të tij. Ish pronarët presin. Ata janë të çorientuar, të hutuar. Përsëri shurdhëri.

Por partitë politike nuk kanë kohën të bëjnë fushata elektorale, ku të prekin me forcë çështjen e pronës. Nuk di zoti prefekt se çfarë bëhet në qytetin e tij! Nuk është koha të flasin për pronën, pronarët dhe të drejtën e saj të ligjshme. Nuk është koha, mbasi është shumë shpejt, të bredhin qytet më qytet dhe të bëjnë premtime zhurmë mëdha, për marrje pushtetesh dhe vendesh në parlament. Më mirë duhet shurdhëri. Do disa vite, që të vijë koha fushatave dhe të përpjekjeve për marrje pushteti. Ç’ishte për të bërë u bë. Prandaj tashmë le të merren me cic mice, të grinden në parlament, të shajnë dhe stërshajnë njëri tjetrin, për një heqje, largim militanti prej detyrës, dhe emërim detyre të një militanti të krahut tjetër. Për ndarje hesapesh dhe pasurish.

Korça plakë, qytet ky, që ka luajtur një rol të rëndësishëm në historinë e kombit Shqiptar, është në shurdhëri. Le të jetë kështu si më parë, në këto shtatëdhjetë vite apatie. Edhe pse ky qytet dikur ka nxjerrë figura të shquara, patriotë të mëdhenj, në të gjitha fushat e jetës dhe të aktivitetit shoqëror. Të cilët kanë sakrifikuar jetën, rininë dhe pasurinë, për qytetin dhe kombin për gjatë rrjedhës së historisë. Por mos harrojmë, qytetin e bëjnë njerëzit dhe e përfaqësojnë familjet që kanë jetuar dhe kontribuar në shekuj dhe vazhdojnë jetojnë në të. Korça pret si gjithnjë në apati.

Thuhet gjithnjë që, këtij vendi po i merret fryma nga fenomeni i korrupsionit. Tani po çuditeni, apo më parë nuk e dinit se ka qenë shurdhëri. Mbasi qysh në fillim të viteve 90 nisi të prisheshin shumë gjëra që nuk duheshin prishur, për të filluar nga zeroja e famshme. Të bëhej dhe të montohej mbi mohimin e pronës dhe të pronarëve të ligjshëm.

Shqipëria filloi të ecte duke u mbështetur mbi paterica drejt ekonomisë së tregut. Në truallin e pa shtruar, pa vënë arsyen dhe të drejtën në mes, lindi, u ndez etja e papërballueshme, e tmerrshme, për tu pasuruar me të gjitha mjetet dhe mënyrat. Rrëmbimit, mohimit të pronës, të së drejtës dhe të gjithë vlerave shoqërore dhe materiale prej të tjerëve.

Përflitet se tani është caktuar nga qeveria një fond i veçantë për kompensimin e pronave, të ish pronareve. Të jetë dhe kjo një demagogji, mashtrim dhe hipokrizi e radhës?! Kur është thënë ky haber i madh, përpara apo pas mohimit të pronave të qytetarëve të qytetit të Korçës?

Ditën tjetër vjen lajmi se qeveria ndryshe nga premtimet e deridjeshme për një skemë të re e cila do të kishte një kompensim fizik prioritar për ish pronarët. Me aktin e djeshëm, të datës 29 janar qeveria i hoqi të gjithë tokën e mundshme të Agjencisë së Pronave dhe rrjedhimisht për ish pronarëve. Pra veprimi fillon qe nga qendra në bazë. Sot e bëjmë zonë të gjelbër. Nesër. Prapë këtu jemi, mblidhemi dhe e kthejmë si më parë në të verdhë, për interes tonë…

Më thuaj mik, ka si SHURDHËRIA?!

ZUSKAT SHQIPFOLËSE TË FYROM-it

January 30, 2014 by dgreca

Shkruan:Eugen SHEHU/

Pamvarsisht nga sistemi apo konjukturat,disa gjëra mbeten gjithmonë të ngulitura dhe të pa shlyera në memorjen dhe në mentalitetin e një populli apo në karakterin e individit, mvarësisht nga formimi i tij moral dhe intelektual.Në kësisoj situatash vetëm aftësia për të kuptuar dimensionet e realitetit, një popull mund të çlirohet nga iracionaliteti dhe injoranca e sjelljes së pushtuesit dhe elementit vazal të tijën,mbase kjo në teoritë e ndryshme të gjykuarit dhe të menduarit politik njihet si një situatë sistemore ku detyrimisht detyrohet individi të mendojë për analizën sistemore të fenomeneve pushtuese dhe skllavëruese.Këtu buron dhe nxitja e individit apo kombit për të detektuar anomalitë e sistemit,kjo gjithmonë ka qenë fjetja në ndërgjegjen e njerzimit e cila ngacmohet deri në shpërthim, kështu ka qenë ndër të gjitha qytetërimet e njerzimit që kurë Zoti i Madhërueshëm,si krijues i njerzimit, porositi njerëzimin duke thënë ;“…Rruaju nga ai që krijon krime nga shkaku,ngase ai mundet të krijojë krime edhe pa shkak,pasi vetë është krijues i shkakut…“!.Ndërsa aftësia e njeriut për të detektuar anomalitë e sistemeve të ngritura,sidomos ato mbi gjuhën e urejtjes dhe dhunës përmes aparatit shtetëror të ngritura nga komoditeti i mos rezistimit dhe pajtimit me të qenurit skllav për mbijetesë të hedh në gjuhën e vjetër popullore apo në sentencën e vjetër ku thuhej se ; „peshku qelbet nga koka“ apo si ajo ku thuhet se „miza rri ndër bisht kali“.,popujt nën dhunë nga pamundësia e të shprehurit hapur përdornin këto fjalë të urta,duke asocuar në këtë mënyrë në shkaktarin apo shkaktuesin e robërisë dhe skllavërisë ! Ky dimension përcjellës na imponon edhe nevojën e observacionit për të qenë sa ma realist të një situate politike por dhe ekonomike të shqiptarëve nën Fyrom.

NËN HIJEN E TRESIMBOLIKËVE

Është i njohur se mes sistemit demokratik dhe atij diktatorijal qëndron sistemi unitarist,pikërisht ky asht dhe sistemi i cili mundëson dhe akomodon forcën politike në pushtet dhe e bën ate të pushtetshëm në të gjitha hallkat e saja,për aq më tepër kur korupton dhe subjekte politike të etnive tjera,në rastin më eklant kemi ate të marksist-leninistëve integrist shqiptarë të Fyromit.Ky amoralitet i këtyre politik bërësve kokboshe, shpërthen një zingjirë racizmi e dhune të institucioneve ndaj kombit shqiptar.Në fillim sllavomaqedonasit pas LDB-re,duke shfrytëzuar kishën dhe fenë ortodokse dhe duke emëruar priftërinj sllavë nëpër kishat ortodokse shqiptare në „maedoni“ tjetërsuan edhe shqiptarët e krishterë nga pjesa e Rekës,Dibrës Gostivarit e Tetovës.Me këtë akt ata faktikisht tjetërsuan edhe pronësinë e Kishës Autoqefale Ortodokse Shqiptare,duke i shëndruar në kisha ortodokse-sllave,ky tjetërsim nga shqiptarë ortodoks në ato sllavo-ortodoks,jo vetëm nga aspekti demografik por edhe nga aspekti juridiko-kushtetues shqiptarëve u kushtoi shtrenjt,si në fushën e dëshmive autoktone mbi pronën autoktone shqiptare po ashtu edhe nga goditjet më të forta nga dhuna dhe terorizmi i aparatit shtetëror në fakt të tjetërsuarit nga kombi i vet kann qenë dhe ma të dhunshmit ndaj kombit që realisht i takonin,madje dhe ma të ashpër se edhe kolonistët sllav.Politika sllavomaqedonase dhe pushtetit të tyre apsollut me asgjë nuk dallon si nga të parët po ashtu dhe nga të dytët,biles kjo politikë raciste serbofile e unitariste kalon edhe logjikën njerzore po të analizojmë gjithë këto vite të pas luftës së 2001-it,luftë e cila pruri në pushtet një kompani miopësh politik që përveç servilizmit dhe puthadorësisë trurbosh,nuk ia doli të shpërthejë atë perden e hekurt që ishte trashëguar nga ish-jugosllavia,madje aq dhe më keq kur ditëve të fundit shkruhet me të madhe,madje dhe nga vetë drejtues të ish UDB-së,për implikimin e tyre në ish shërbimet sekrete jugosllave,pse jo dhe ato sllavomaqedonase ndaj në këtë kreaturë zoologjike as mund të flitet për hapsira, standarde apo vlera demokratike,shqiptarëve dita ditës sa ma thellë u vështirësohet përditëshmëria.Kjo politikë e poshtruese e integristëve marksist-leninist përballë projekteve dhe programeve antikombëtare shqiptare,si rasti i gënjeshtrës në ditë me diell në mes të Tiranës për devijimin e Lumit të Radikës,dëshmon se vasalliteti i tyre ndaj padronisllav nuk njeh kufi,at vazhdojnë dhe do të vazhdojnë jo vetëm të jenë legjitimues të terrorit shtetëror sllavomaqedonas por dhe një fortifikatë antishqiptare për realizimin e projekteve të pseudo akademive të beogradit e shkupi si një aks i shëmtuar dhe provokativ ndaj kombit shqiptar.Në këtë konteks mund të thuhet ajo që shihet qartazi ai animozitet i parimeve racionale në mes qytetarit shqiptar dhe politikanit shqipfolës në forma institucionale.Është momenti i ballafaqimit me realitetin sa do i hidhur qoftë,kur at të kuptojnë e vetëdijësohen se janë të pushtuar,se liria,gjaku i dëshmorëve,gjuha dhe simbolet kombëtare nuk janë mall për treg politik,shpaga asht e rëndë këtë e provon dhe historia.Përbetimi mediatik për mediokër për kushtetueshmëri,barazi e demokraci mbeten vetëm demagogji,lypje e lirisë me përqindje,është amoralitet politik. Sot zuskve politikbërëse të integristëve u mungon sensi por dhe dëshira për t’iu kundërvënë shovenizmit sllavomqedonas që synon të rënojë gjithqka është pasuri kombëtare shqiptare, të frenojë prosperimin dhe domostrojë forcën kulturore dhe intelektuale të shqiptarëve,kjo tendencë tashmë është evidente edhe nga faktori ndërkombëtar,por mesa duket tresimbolika sllavo-ortodokse është aq e zhytur në plangprishësit shqipfolës sa që peshorja e pushtetit është më e rënduar se ajo e kombit të tyre.Duhet kuptuar se gjdo njeri lëndohet në dinjitet kur nuk e trajton si të barabartë,liria e të shprehurit dhe liria e besimit,dhe ushtrimi komod në identitetin tënd kombëtar janë të shenjta për atë që e kupton se siç thoshte dhe Napoleon Bonaparta se ; „Ka vetën dy fuqi në botë ; Shpirti dhe Mendja,në një afat ma të gjatë shpta mundet nga mendja“.Me sa duket tashmë qartë se ky akt madhorë i nënshkruar nga një popull i tërë me ngjyrën e gjakut,si duket nuk paska qenë frymëzim për partinë integriste të pushtetit në Fyrom,por përkundrazi,përpjekja e shqiptarëve për të qenë të barabartë mes të barbartëve është ngulfatur nga vetë klasa politike,duke u zavendësua me politikën ditore meskine për interesat e ngushta klanore,fisnore e partiake.Kontinuiteti jo i largët historik e politik i shqiptarëve nuk përfillet e as që has në mirëkuptim tek pala sllavomqedonase,ndaj dhe shqiptarët për gjdo ditë e më tepër jeta e shqiptarëve po rrokulliset në programet antishqiptare serbo-sllavomaqedonase përmes masave shtypëse policore e gjqësore,popullata po rrënkon e goditet nga të gjitha anët me dinamikën e saj të pa kontrolluar nga askushi,deri në atë shkallë sa që mundohet me gjdo kusht shkëputjen nga trungu e gjaku,prona e jetesa.Me këso politikash dhe politkbërës,anormale ne de fakto dhe de jure pranojmë vasalitetin,duke pasur parasysh se bëhen lëshime të rënda teorike,praktike,politike e juridike,dhe pikërisht ky ashtë dhe qëllimi i gjithë aparatit qeverisës sllavomaqedonas,të jesh ai që s’mund të bëhesh. Kësaj gjendjeje i rreziston forca intelektuale e cila prek pastërtinë e ndërgjegjes së vet,ngrit zërin dhe vendos forcën e intelektit në mbrojtje të dinjitetit dhe identitetit të tijën,familjes,shoqërisë e për më tej kombit në përgjithsi.Nga njerëz të inkriminuar në amoralitet,korupsion dhe çfardolloj shërbimesh të fshehta antishqiptare natyrisht se nuk mund të presësh ma shumë se zullumin mbi kokë.

REFLEKTIMI KOLEKTIV PËRMES AMANETEVE

Në sistemet demokratike që njeh bota e civilizuar arma e vetme kundra unitarizmit është,bojkoti,padëgjueshmëria civile,protesta dhe së fundmi vota,përgjersa pushteti nuk vë në lëvizje forcën e terrorit për ndëshkimin kolektif.Por shtrohet vetë pyetja se zuskat shqipfolëse në Fyrom gjatë gjithë këtyre,reprezaljeve,dhune,proceseve të montuara,diskriminimit nacional fetar, kulturor e ekonomik,cilën nga këto të drejta të njohura dhe të lejuara ndërkombëtarisht janë shfrytëzuar,qoftë dhe në minimum të ishin,kto ngjizje demokratike ndoshta do ti vënte në mendim po pse jo dhe në pendim qeverinë represive unitariste sllavomaqedonase,për të kuptuar barazinë e të barabartëve,për të kuptuar definitivisht dhe sllavomaqedonasit se boshti i së keqes në gadishullin ballkanik,e sidomos në trojet shqiptare nuk ua jep ate luks që do të rrezikonin edhe ate pak hapsirë që kanë,falë solidarizimit shqiptar e atij ndërkombëtar,por fatkeqësisht vendosjen në skenë të këtyre të drejtave demokratike,mbeten për tu dëshiruar. Kur Ukrainasit nuk mund të pranojnë skllavërimin dhe kolonializimin Rus,pse duheshka shqiptarët të pranojnë një regjim vrastar,madje aq ma keq të bien pre e projekteve antishqiptare,serbo-sllavomaqedonase.Kjo të jep të drejtën të vesh në dyshim të hapur rolin e drejtuesve të integristëve shqipfolës,paralel me eksperimentet shytpëse dhe instrumentalizimin e gjendjes kaotike të tyre dhe vazallëve përreth që vegjetojnë për të kapur ndonjë lëmoshë pushteti apo pozite administrative shoqërore.Pesha e këtij vazaliteti politik s’ka dyshim se rëndon rëndë në gjdo pore të jetës së shqiptarëve e për më tej thellon jo vetëm kolonializimin e mëtejmë por edhe kishëterizimin dhe kryqëzimin e gjeografisë etnike shqiptare në Fyrom.Ky fakt duhej të ishte brengosës që mund të çojë në pasoja të rënda jo vetëm për politik bërësit kokbosh të integristëve,por në përgjithsi të Kombit Shqiptar në Fyrom.Kjo forcë politike,apo kuadrot intelektuale e atdhetare që i ka mbrenda saj,dhe që e kuptojnë se kjo vijë politike,gjithmonë e më tepër po defaktorizohet dhe izolohet nga vetë mbrendësia e kombit shqiptar,duhet të reflektojnë me vehten , për mos të qenë të nesërmen vonë e cila nuk të jep hapsirë pendese.Regjimi unitarist sllavomaqedonas,deri sa heshtim dhe sakrifikojmë në mënyrë iracionale të vërtetën e një regjimi që është produkt allbanofobie beogradase,atëherë sllavomaqedonasit këtë e kapitalizojnë në fovorin e tyre si shprehje e „ligjshme“ dhe si e „drejtë juridike“ ku mjetet dhe metodat shtypëse janë nën hijen e „bisedimeve“ dhe „marrveshjeve“.Është e drejtë juridike e përdorimit të ligjit të Badinterit, sllavomqedonasit s’mund të krijojnë kurrë qeveri pa palën shqiptare,atëherë pse hezitohet,të kërkohet ndërhyrja në kushtetutë për federalizimin e Fyromit,sëpaku me ndërhyrjet dhe ndryshimet kushtetuese do të mund të ruhej kompaktësia territoriale,etnike,historike,ku ndjeshmëria e sovranitetit dhe lirisë do ishte prezente dhe prekshme,duke ruajtur nderin e individit dhe familjes shqiptare dhe kombit në përgjithësi,dhe kjo do ishte një shpagë minimale që mund tu bëhej të gjithë atyre brezave që dhanë jetët e tyre të shtrenjta,për lirinë,sigurinë dhe perspektivën e familjeve të tyre dhe kombit në përgjithësi.Askush s’ka legjitimitet sot e nesër të thiret në emër të martirëve,përderisa tradhëtohet gjaku i tyre.

Bern-Zvicër