Analiza – Page 961 – Dielli

Prona e shqiptareve mes Berishes dhe Rames

July 23, 2013 by dgreca

Shkruan Loro STAJKA/ SHBA/

Në vijim të diskutimit për problemin e pronës që e trajtuan të gjithë kryetarët e partive gjatë periudhes së fushatës elektorale para zgjedhjeve të 23 Qershorit, tani mebtet detyrë kruesisht e z. Edi Rama. Por dëshiroj të shtoj se z. Sali Berisha duhet të pranojë gabimet e tij dhe të ndihmojë për korigjimin e tyre ndërsa Edi Rama të kryej detyrat për të bërë realitet funksionimin e shtetit ligjor dhe zbatimit besnik të detyrimeve kushtetuese. Prona do të ishte zgjidhur shumë mirë, që në vitin 1991-92 nga z. Sali Berisha dhe z. Fatos Nano, nese ata do të kishin ndershmërinë, patriotizmin, integritetin moral dhe formimin e duhur për të zbatuar parimet bazë të demokracisë. Sot pas 23 vjetësh kuptohet qartë ata i dhanë Partisë Demokratike dhe Partisë Socialiste karakterin e klanit dhe të grupimit që për 23 vjet luftoi dhe zbatoi me fanatizëm parimet e Katovicës dhe këshillat e Ramiz Alisë. Presidenti i Republikës z. Bujar Nishani që është njëkohësisht kryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë dhe garantuesi për zbatimin e Kushtetutës, nuk duhet të ndihet i qetë në karriken e presidentit përderisa kushtetuta shkelet dhe prona e trashëguar që përbën themelin e lirive dhe të drejtave të njeriut vazhdon të dhunohet për të mbushur xhepat e politikanëve. Eshtë shumë e qartë se derisa nuk ka pefunduar kthimi fizik, procedurat e kompensimit dhe legalizimit janë vjedhje e pronës. Jam i mendimit se jo vetëm gazeta Telegraf, që po e kryen shumë mirë detyrën e një shtypi të lirë dhe të pavaruar, por të gjitha gazetat e tjera dhe stacionet televizive duhet të mos heshtin derisa prona të kthehet tek i zoti dhe të zhduken pasojat e Ramiz Alisë. Nëse kjo është berishizmi i të djathtës që reflektoi edhe në të majtën, kjo është politika antishqiptare të cilës duhet ti japi fund Kryeministri i ri z. Edi Rama, përndryshe edhe ai do jetë vazhdimësi e politikës antikombëtare. Do të ishte me interes për demokracinë një përgjigje në media e zotit Berisha për çka ka gabuar dhe e zotit Edi Rama se si e mendon shkëputjen nga gabimet e gjetura.

Shqiptarët në Mal të Zi dhe skenarët e vjetër të Kral Nikollës

July 22, 2013 by dgreca

(Reagim i SHSHA-së në Çikago)/

Shkruan: Skënder Karaçica/

Në tëejtër gjitha vendet e Ballkanit ku shqiptarët jetojnë të ndarë padrejtësisht po përjetojnë skenarët e vjetër të kohës antishqiptare të regjimeve pansllaviste,thuhet në fillim të reagimit të SHSHA-së në Çikago.Në të gjitha qarqet politike dhe diplomatike të BE-së në bashkërenditje më SHBA-në i kanë dhënë transformimit dhe të kohezionit të vlerave universale të demokracisë dhe të lirisë së popujve të këtij rajoni të trazuar me luftërat shekullore për liri dhe të ndarjes së vijave të mëvetësisë kombëtare.Në këtë rrugëtim të shpalimit të vlerave europiane,në Mal të Zi shqiptarët ende po përballën me politikën ditore të regjimit me skenarët e vjetër të Kral Nikollës,që dihet historikisht përmasat e përbuzjes dhe të shtypjes kombëtare të vrasjeve kolektive deri te debimi me dhunë nga toka etnike.
Pushteti aktual në Mal të Zi ndaj shqiptarëve po lejon para syve të Europës ,,standardet,,e dyfishta dhe pse jo me auforinë me sytë e urrejtjes që dalngadalë po e zbraz truallin shqiptar përmes udhës së mërgimit si dhe të mekanizmave tjerë të ligjor,që kanë shkuar aq larg sa në tokën shqiptare tashmë ia kanë vënë syrin për të ndërtuar kishat artodokse si shënja të kultit dhe përthekimi i tërë çështjes shqiptare nën hijen malaziase,kështu thekson ky asociacion kombëtar nga Amerika për opinionin e gjerë dhe të institucioneve relevante ndërkombëtare të BE-së,të SHBA-së dhe të OKB-së.
Kujt i duhen tashti dhe para syve të Europës,shpalimi i skenarëve të vejtër të kohës së Kral Nikollës dhe shpërblimi i Shoqatës Vullnetare të vrasjeve të shqiptarëve (1912-1918)që është organizuar para subjekteve politike dhe të shetit malazias,qkëta në mes dledhjet e përbashë hapi plagët e vjetra dhe lëkundi eshrat ndër varre të qindra shqiptarëve të vrarë në Mal të Zi,pyet me indijatë ky asociacion politiko-kombëtar në Çikago.Krejt diçka tjetër trumbetohet gjatë ditës për spektrin e gjerë të proceseve të demokracisë dhe të barazisë së qytetarëve në këtë vend të vogël dhe problematik gjatë shekullit të kaluar,e krejt diçka tjetër po veprohet në praktikë me ,,standardet,,e dyfishta kur kihet parasysh çështja e popullit shqiptar në truallin e vet.Nuk është e rastësisheme vizita pas dhjetë vjetësh në Beograd e kryeministrit Gjukanoviq dhe aktivizimi i programeve të përbashkëta politike në Ballkan.Kësaj rruge kohë më parë u nis edhe qeveria e Nikolla Gruevskit që mbajti mbledhje të përbashkëta në mes të dyja qeverive serbo-maqedonase për të krijuar frymën politike të Jugosllavisë së Tretë(!).Tërë këto lëvizje të përbashkimit rretqiph boshtit pansllavsit kanë për qëllim të dalin përball realitetit të ri politik dhe demokratik të krijimit të shtetit të ri të Kosovës dhe për ballansimin me çdo kusht të çështjes shqiptare.
SHSHA-ja në Çikago,përmes këtij reagimi,u bënë thirrje të gjithë shqiptarëve të shpërngulur nëpër botë dhe SHBA që të kthejnë në tokën e tyre etnike në Mal të Zi dhe të kërkojnë që përmes ,,shtetit ligjor,,dhe të përkrahjes me zërin tuaj të faktorit ndërkombëtar të krijihen kushtet e parandalimit të skenarëve të vjetër hegjemonist të Kral Nikollës dhe të regjimit komunist të ish-Jugosllavisë,që çështje shqiptare në këtë vend të brishtë të marrë kahet e reciprocitetit aq sa kërkon pushteti në Mal të Zi për pakicën malazeze në Kosovë,po aq të kenë të drejtat legjitime dhe kombëtare për shqiptarët në Mal të Zi.Në gjithë transformimet e jetës politike dhe të pushtetit lokal,propozojmë që komuna e Ulqinit të marrë statusin e veçantë si qendër e afrimit të pushtetit për shqiptarët në të gjitha fushat e jetës.Ndërkaq,përmes privatizimit të objekteve kapitale ekonomike(hoteliere)përgjtë bregdetit rreth Ulqinit nga biznesmenet nga Rusia,ky kapital të participohet edhe për shqiptarët dhe të krijohen kushtet për të jetuar me dinjitet dhe i barabartë me popullin malazias dhe pakicat tjera.Kërkojmë nga institucionet e BE-së dhe Uashingtoni që të jenë më afër me shqiptarët që kanë mbetur në geto dhe pa përkrahjen e duhur të ligjeve kushtetuese të Malit të Zi dhe nën hijen e kohës politike të shtetit i diskriminuar para derës së shtëpisë!E gjitha loja e strucit ka filluar në bregdetin malaziasë kur për çdo ditë vijnë nga 100 aeroplanë i pushtuar me turistët rusë që tregon qartë se privatizimi i objekteve ekonomike(hoteliere)edhe në Ulqin ka për qëllim (ri)pushtimin e tokës shqiptare dhe në heshtje të krijojë politikën e spastrimit etnik dhe para syve të botës së lirë demokratike europiane,thekson zëshëm SHSHA-ja në Çikago për aktualitetin shqiptar të pambrojtur në trojet e veta etnike në Mal të Zi.

Disa vrejtje për mikun tim dhe hapja e Dosjeve

July 22, 2013 by dgreca

Mendoj se një zgjidhje e kësaj është ajo që kemi vite që e kërkojmë, hapja e dosjeve të Sigurimit të Shtetit, hapja e dosjeve të aparateve të Partisë dhe Komiteteve Ekzekutive, hapja e dosjeve të prokurorive, gjykatave dhe komiteteve të internim-dëbimit, hapja e dosjeve të organizatave të masave, rinisë, gruas, bashkimeve profesionale, këshillave popullore të lagjeve dhe rretheve. Mendoj se pa hapjen e tyre askush nuk ka të drejtë të përgojojë ndokënd. Por a do të hapen vallë? Gjithë vendet e Europës Lindore i kanë hapur me kohë. Vetëm ne, si në çdo gjë, jemi të fundit. A do të presim shumë. Nuk jam në gjendje të jap përgjigje. Po mundët, jepeni ju i dashur mik./

Nga Reshat Kripa/ Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë/

Dëgjova këto ditë intervistën e një mikut tim, në një nga kanalet televizive të vendit. Miku im i përket asaj shtrese që për gati një gjysmë shekulli nuk pa veçse ditë të errëta. Një ish i burgosur politikë që kurrë nuk iu nënshtrua dhunës komuniste. Pasardhës i një personi naconalist të dëgjuar, që kishte dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në historinë e këtij vendi dhe që i kishte mbyllur ditët e fundit të jetës së tij në qelitë e errëta të burgut të Burrelit. E dëgjova me interes intervistën e tij. Shpresoja të dëgjoja veten time në atë intervistë. Por kjo nuk ndodhi. Këtë e kuptova më vonë, kur në faqet e shtypit ultra të majtë, shikoja citate nga intervista e tij. Vini veshin! Shtypi ultra i majtë na qenka mahnitur me këtë intervistë dhe, për këtë, e ngrinte në qiell deklaratën dhe personalitetin e këtij të përndjekuri politikë. A thua kaq shumë i dashkan këta të përndjekurit politikë? Shumë shpejt qenkeni kthyer nga qabeja zotërinj! Do të desha të pyesja mikun tim: A mos vallë ke mbetur aq keq sa të arrish të marrësh lëvdata nga ata që të shkatërruan jetën, që doje të studioje dhe nuk të linin për të studiuar, doje të punoje dhe nuk të linin për të punuar, doje të jetoje dhe nuk të linin as për të jetuar. Në rast se këto nuk janë të vërteta atëherë, i dashur mik, më thuaj dhe unë jam gati t’ju kërkoj të falur.

Tani le të futemi në temë. Midis shumë gjërave, për të cilat ju kishit të drejtë, cituat, madje sulmuat, disa individë për të cilët, t’ju them sinqerisht, nuk më erdhi mirë. Në intervistën tuaj sulmuat kryetaren e një shoqate joqeveritare për faktin se nuk paska kërkuar ndjesë për atin e saj, sipas jush, agjent i Sigurimit të shtetit. Sulmuat dy analistë, që paskan qenë bashkëpunëtorë të këtij sigurimi. Së fundi sulmuat edhe një bashkëvuajtësin tuaj, tashmë të dekoruar nga Presidenti i Republikës, duke e quajtur atë spiun të komunizmit. Unë nuk dua t’i dal në krah askujt, pasi nuk kam asnjë të dhënë për secilin prej tyre por, duke u nisur nga intervista juaj, arrij në përfundimet e mëposhtme.

Lidhur me kryetaren e shoqatës jo qeveritare, ju deklaruat se babai i saj u paska dalë dëshmitar juve dhe të tjerëve në proceset e montuara. Në rast se kjo është e vërtetë, dhe këtë duhet ta vërtetojë ose jo e interesuara, atëherë, me të drejtë, ajo duhet t’ju kërkojë ndjesë. Për dy analistët, di se ata e kanë pranuar prej kohësh një gjë të tillë, madje ky ishte shkaku përse njeri prej tyre refuzoi propozimin e bërë për President i Republikës, pikërisht për këtë shkak. Unë mendoj se një gjest i tillë duhet përgëzuar dhe jo denigruar. Ky xhest tregon fisnikëri dhe jo harbutëri. Në rast se sot ushtrojnë të drejtën e profesionit të gazetarisë, unë mendoj se kjo është një e drejtë e tyre, qoftë edhe sikur të jetë e vërtetë ajo që thoni ju. Sa për bashkëvuajtësin tuaj, nuk ju dëgjuam të thoni asnjë fakt që ai paska qenë spiun, se cilin paska spiunuar, cilit i ka dalë dëshmitar në një seancë gjyqësore të montuar apo diçka tjetër të kësaj kategorie. Një gjë e tillë do ta kishte bërë deklaratën tuaj plotësisht të besueshme dhe detyrimisht do të kishte vënë në lëvizje edhe organizmat e tjera që merren më këto çështje. Në të kundërt ajo mbetet një shashkë e hedhur në erë.

Sido që të jetë më lejoni, i nderuar, t’ju përshkruaj, shkurtimisht, përmbajtjen e romanit tim, “Shkallët e Ferrit”, bazuar në një ngjarje të vërtetë, botuar në vitin 2008. Agron Canaj, biri i një dëshmori të luftës nacionalçlirimtare, inxhinier elektrik studiuar në Çekosllovaki, vihet para presionit të Sigurimit të Shtetit për të deponuar kundër dy shokëve të tij me prejardhje nga shtresa e përmbysur. Karakteri i tij nuk e lejon të pranojë një veprim të tillë. Presioni i Sigurimit të Shtett arrin deri aty sa të tentojë përdhunimin e gruas dhe vajzës 15 vjeçare, gjë që , më në fund e detyroi të nënshkruajë gjthshka donin ata. Më thoni, i nderuar mik, a do ta dënoni një njeri të tillë?

Edhe një rast tjetër. Diskutohej ligji mbi dëmshpërblimin financiar të të përndjekurve politikë. Midis neneve të projekt-ligjit ishte një pikë e nenit 6 që përjashtonte nga ky dëmshpërblim ata që kishin nënshkruar deklaratën e bashkëpunimit. Atëherë, bëra një shkrim që e botova në një nga gazetat e përditëshme. Në atë shkrim ngrija arsyet që i kishin detyruar një pjesë prej tyre për këtë nënshkrim. Sillja edhe rastin e përmendur në roman. Pas disa ditësh më vjen një letër anonime ku midis të tjerave shkruhej:

“Ju falënderoj për shkrimin tuaj dhe mendimet e shprehura në të. Unë jam një nga ata që përfshin neni 6. Vetëm unë e di se si isha i detyruar ta pranojë atë veprim të turpshëm. Mund edhe t’jua tregoj por më duket një justifikim i kotë . Ndaj po hesht. Qëndroj i vetmuar , me ndërgjegje të copëtuar, në strofkullën time, ku jetoj së bashku me familjen. Vetëm një gjë nuk di. Si do t’ua shpjegoj fëmijve të mi se përse nuk e përfitoj dëmshpërblimin? Kjo është brenga ime më e madhe.”

Kështu më shkruante i panjohuri. E lë në logjikën tuaj të mendoni se a ia vlen sot, pas njëzetetre vjetësh të hapen ato letra?

Këto ishin vrejtjet e mia për mikun tim. Nuk e di se si do t’i kuptojë ai. Unë vetëm dua t’i them se do të vazhdoj të jem miku i tij, se do ta respektoj gjithmonë ashtu siç e kam respektuar deri tani. Këto që kam shkruar, i kam bërë me të vetmin qëllim për t’i bërë të ditur se duhet të shkëputet nga pasionet e errëta ndaj bashkëvuajtësve të tij. Dua t’i bëjë të ditur, gjithashtu, se sot nuk është koha të sulmojmë njeri- tjetrin, qoftë edhe sikur ndonjeri të ketë shkarë në pellgun e së kaluarës. Mendoj se shigjetat tona duhet të drejtohen kundër atyre që shkatërruan jetën tonë, atyre që gatuan mynxyrën e këtij kombi. Të mos i harrojmë. Ata i gjen kudo. Disa kanë arritur edhe majat më të larta të politikës. Në këto kushte a ia vlen të merremi me njeri-tjetrin?

Tërmeti i Shkupit 1963 dhe zhbërja e shqiptarëve

July 22, 2013 by dgreca

Tërmeti katastrofal që goditi Shkupin në vitin 1963, për shqiptarët ishte më shumë se një katastrofë natyrore. 50 vite pas kësaj ngjarjeje të dhimbshme dalin në dritë dokumente që dëshmojnë se në atë kohë autoritetet shtetërore, përveç përpjekjeve për të rimëkëmbur qytetin, hartuan edhe projekte për dëbimin e shqiptarëve nga Shkupi, me qëllim ndryshimin e strukturës etnike dhe fetare të popullsisë”/

Shkruan Fahri Xharra/

Tërmeti katastrofal ndodhi më 26 korrik të vitit 1963 në orën pesë e 17 minuta, ndërsa dridhje më të vogla kishte deri në orën pesë e 43 minuta. Tërmeti i Shkupit u ndje në hapësirë prej rreth 50.000 kilometra katrorë. Vdiqën mbi 1000 njerëz. Nga tërmeti janë shkatërruar 15.800 ndërtesa, ndërsa janë dëmtuar 28.000. Mbi 200.000 njerëz mbetën pa shtëpi. (Yllipress,2009) . Tërmeti ishte me fuqi 6,9 shkallësh të Rihterit dhe zgjati vetëm 20 sekonda.Dridhje pas tërmetit të madh kishte deri në orën 5:43.

Në historinë e tij të gjatë, qyteti disa herë është rrëzuar dhe prej fillimi ka lindur. Në hapësirën mes fshatrave Zlokuqan dhe Bardovcë ka ekzistuar qyteti i Skupit, metropol i provincës Dardania. Kjo qytet dardan në vitin 518 ka qenë plotësisht i shkatërruar nga tërmeti. Atëherë në provincën Dardania janë shkatërruar 24 bedena të qytetit. Forca e këtij tërmeti ka qenë 10-11 ballë. Tërmeti katastrofal plotësisht e ka shkatërruar Skupin. Gjatë kohës së dridhjes janë shkaktuar shumë plasje në tokë. Nga kodrat për rreth janë shkëputur masa të mëdha me shkëmbinj. Shkupi më pas është ndërtuar në vendin e sotëm.

Tërmeti ka për tu shënuar nga ana e mediumeve si një fuqi shkatërruese e natyrës së cilës ende me saktësi në kohë nuk mund t`i ikësh.Por shënimi im është i një natyreje tjetër.

Shkruhej këto ditë: “Ashtu si në kohën e komunizmit, shqiptarët vazhdojnë të ushqehen me idenë se ata janë asgjë, si qenie individuale, përpara interesave të kombit, se ata duhet të sakrifikojnë veten për atdheun dhe të mbyllin sytë ndaj çdo krimi të kryer në emër të tij..(F.L)” E vërtetë që në atë kohë duheshim( 1963) të mbyllnim sy e veshë ,mu si qenje individuale dhe t`i bindemi forcës së natyrës ; të shprehim ngushllime për ata që patën vdekur dhe një falënderim të madh Zotit nga të tjerët që shpëtuan .” Në sajë të kësaj shpëlarjeje trush ata vazhdojnë të jetojnë në mënyrë skizofrenike midis glorifikimit të heronjve të lavdishëm që sakrifikojnë veten për kombin “… dhe vërtetë jetonim në glorifikimin e ndihmës për rindërtim dhe rilindje të Shkupit.Por nuk dinim më tepër.

Ashtu si lopë që ishim ( dhe po duan që edhe sot të jemi të tillë) ,,nuk e dinim se çka përgatitej për shqiptarët e Shkupit të aso kohe.Prap glorifikim sepse nuk kishim çasje.
Por” Tërmeti katastrofal që goditi Shkupin në vitin 1963, për shqiptarët ishte më shumë se një katastrofë natyrore. 50 vite pas kësaj ngjarjeje të dhimbshme dalin në dritë dokumente që dëshmojnë se në atë kohë autoritetet shtetërore, përveç përpjekjeve për të rimëkëmbur qytetin, hartuan edhe projekte për dëbimin e shqiptarëve nga Shkupi, me qëllim ndryshimin e strukturës etnike dhe fetare të popullsisë”.(TOP Channel,keto ditë)

Si duhej të zbrazej Shkupi nga shqiptarët: Historiani Skënder Hasani, nga arkivi i Maqedonisë, ka siguruar dokumente që flasin për largimin e 20 mijë shqiptarëve nga Shkupi drejt Kosovës dhe Turqisë, menjëherë pas tërmetit që goditi këtë qytet.

“Shkupi ishte me popullsi dominuese nga shqiptarët, por fill pas implementimit të këtyre projekteve erdhi largimi i 20 mijë shqiptarëve në Kosovë, emigrimi i qindra familjeve në vitin 1963 në Turqi dhe sjellja e 20 mijë sllavëve nga Polonia, Çekosllavakia dhe Maqedonia e Egjeut. Këtu e shohim atë element kyç të ndryshimit të strukturës së popullsisë dhe dominimit sllav në këtë qytet”, deklaron Hasani.

Këto të dhëna, bashkë me mijëra dokumente të tjera historike, historiani Skënder Hasani do t’i publikojë në një libër të veçantë për termetin e Shkupit. Termeti që goditi kryeqytetin e Maqedonisë më 26 korrik të vitit 1963 shkatërroi 80 për qind të qytetit, ndërsa jetën e humbën mbi 1.000 persona. / (Top Channel) Pra?

Historia jonë e përmbysur , e përvetsuar dhe e mëshefur qëndron ende krenare nën dhe e mbi dhe. Vetëm prej nesh duhet që ta duam dhe ta kërkojmë, Ajo është aty dhe këtu ,por asaj duhet t`ia japim gjuhën që të flet shqip. Ne ishim të nënshtruar, ne ishim fatkeq ne ishim të pa fuqishëm ,dhe historianët ( serbët ,grekët e tani edhe turqit dhe dashamirët e tyre; dashamirët e falsifikimit të qëëllimshëm)) shpesh ishin dhe ende po janë aq të padrejtë, sa terësia e jonë historike po copëtohet në copëza të pa përfillëshme. Po sot ,ku jemi sot? A i bindemi fakteve historike për ne ,apo prap i nënshtrohemi diktatit të të tjerëve për shkruerjen e historisë sonë ? Planifikohej dhe dhe planifikohej në vazhdimësi për zhbërjen tonë.

Por si mos të jemi nacionalistë kur për ne përgatitën plane të ndryshme?

Po thuhet se është e pabesueshme se si shqiptarët i glorifikojnë personazhet e së kaluarës. Kjo ndodh, , sepse “qenkemi një komb skizofrenikësh”. Turp!

Europa nuk i frigohet nacionalizmit shqiptar !

Pse e gjthë kjo frikë nga ”nacionalizmi ”shqiptar? Nacionalizmi shqiptar nuk është aspak më i madh se ai rumun , bullgar ,italian ,francez apo austriak. Por dikujt ( një populli ) i shihet fija e kashtës që e mbanë , e tjetërkujt (popullit tjetër) nuk i shihet ”trani” qe e mbanë mbi supe. Pa e dashur vetvetën nuk mund t`i duash të tjerët.

Nacionalizmi i një kombi shprehet ne dy mënyra ; duke e ngritur moralin dhe kujdesin ndaj identitetit te tyre edhe mënyra e dytë duke u angazhuar në arritjen e qëllimeve për vetqeverisje -Pavarësi.. (( Gellner, E., 1983, Nations and Nationalism, Oxford: Blackwell.) Në rastin e Shqipërisë dhe të Kosovës ,çdo lëvizje për nacionalizëm është vetëm se ngritja e asaj ndjenjeje e cila me “kujdesin” e elementeve të caktuar lufton me të madhe për zbehjen e tij. Nëse nuk kemi nacionalizëm shqiptar e i cili po shihet me sy të keq nga vetë shqiptarët atëjerë do të na mundin -izmat tjerë. Mu atëherë fillon katrahura kombëtare.

I kujt është atdheu? Shpesh po me dukët që atdheu i im ,i joni është një trup i huaj për të cilin nuk po mundem të kuptoj se i kujt është. Më tepët i atyre që flasin shumë dhe rrahin gjoks për te , apo i atyre që heshtin dhe vuajnë në përsëritjet e kohës të ciliat vijnë për ditë e më tepër bëhen më të rënda.

Gellner, E., (Nations and Nationalism,) thot: “ Nacionalizmi shërben për ngritjen e moralit kombëtar të një kombi” ,moral i cili ka filluar të stërkeqet në Shqipëri ,Kosovë, Maqedoni, M të Zi , në Lginën e Preshevës e mos të flasim për shqiptarët e Greqisë.

Nacionalizmi shqiptar është kur “nderimi dhe respektimi i përkasin veprës nacionaliste, si një ndihmesë me shumë vlerë në njohjen e qytetërimit shqiptar dhe rolin e faktorit shqiptar në periudhën e zhvillimeve globalizuese në mjedisin ballkanik, për mbijetesën e shqiptarizmit në mes të nacionalizmave agresivë e kriminalë serb dhe grek dhe nacionalizmit agresiv turk.(N. Loka)”

Po , ne duhet të jemi nacionalist sepse jemi të rrethuar nga kombet nacionaliste me qëllime zhbërëse, me qëllime pansllaviste dhe megalogreke. Europa nuk i frigohet nacionalizmit tonë ,sepse ai nacionalizëm gjithëmonë ka qenë “duke e ngritur moralin dhe kujdesin ndaj identitetit te tyre (, Nations and Nationalism, Oxford: Blackwell.). Thjesht e thënë të mbijetojmë.

Pse të jemi kosmopolit me të tjerët kur ata po janë nacionalist-gllabërues ndaj nesh? Por ,neve sipas Charles Taylor-t “duhet të jemi kosmopolit por patriot “

, Europa nuk i frigihet nacionalizmit shqiptar. Të mos bëhemi hipokritë por të vazhdojnë aty ku e lanë. Metoda dhe ritmi i ri kërkon kohë e mund për t’u formësuar si metoda dhe ritmi i duhur. Kërkon, në radhë të parë, unitet të brendshëm politik në Shqipëri, Kosovë e mes partive shqiptare në Maqedoni. Kërkon patriotizëm konstruktiv. Hipokrizia nuk është konstruktive, Kombi dhe mbrojtja e kombit nuk durojnë hipokrizi.

“Do t’i vrasim shqiptarët” – ( Agimi i Artë) …po kjo.

Po planet për ”rindërtimin” kombëtar të Fyromit?

Fahri Xharra

Gjakove, 20.07.13

Miti, mitika dhe egoja për famë e Lubonjës

July 22, 2013 by dgreca

Shkruan: Enver Bytyçi/

Këto ditë po zhvillohet një debat e gjerë rreth deklaratave të Fatos Lubonjës, të cilat ai i ka plasuar në një revistë gjermane të destinuar për Ballkanin. Ai artikull i Lubonjës, i shkruar enkas për revistën e përmendur, përmban në thelb deheroizimin e shoqërisë shqiptare, çmitizimin e historisë dhe veçmas të heronjve të sotëm, e akoma më veçmas të heronjve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Sipas tij shqiptarët, të cilët mbështesin e nderojnë “vrasës” si Haradinaj, pra shqiptarët shumicë, janë “skicofrenë”.

Reagimet e shumta kanë shkuar nga njëri ekstrem te tjetri. Një palë është vënë në mbrojtje të Lubonjës. Midis tyre edhe analisti nga Prishtina, Arben Idrizi. Po kështu mediat serbe kanë ngritur lart aktin e Lubonjës. Sigurisht edhe aktin e Idrizit, i cili në reagimin e tij ndaj artikullit të Lubonjës bën një listë “vrasësish” të Kosovës, në mesin e të cilëve përmend Adem Jasharin. Kjo e ka acaruar kryeparlamentarin, Jakup Krasniqi, i cili ka reaguar ashpër ndaj Arben Idrizit., ndërkohë që përkharësit e Idrizit e akuzojnë Krasniqin për qëndrime raciste e fashiste. Në të vërtetë nuanca të tilla gjenden në deklaratën e Jakup Krasniqit, por askush nuk tha se “skicofrenia” për shqiptarët është gjithashtu një etiketim racist e fashist. Pashë dikënd që thoshte se “Më mirë të jesh fashist, sesa serbo-sllav”, çka do të thotë se ne shqiptarët duhet ta ridiskutojmë procesin e demitizimit nga të gjitha pikëpamjet. Pra duhet ta shkruajmë objektivisht raportin tonë me Gjermaninë e Hitlerit (jo me ideologjinë fashiste), gjithnjë të krahasuar me sundimin serb në Kosovë.

Vetë Ramush Haradinaj është treguar i matur dhe nuk ka ndezur ndonjë debat me kundërakuza ndaj Lubonjës e Idrizit. Por ai ka shpjeguar në një emision televiziv gjithë procesin e gjyikimit të tij në Hagë, duke dëshmuar me fakte e argumente pafajësinë e tij. Unë dua t´i besoj zotit Haradinaj në ato që ka shpjeguar, thjesht dhe për faktin se është i vetmi person i akuzuar dy herë dhe i vënë dy herë në gjykatën e Hagës dhe në të dy rastet ka marrë pafajësinë. Të shkosh dy herë për të njëjtën akuzë në një gjykatë ndërkombëtare dhe të shpallesh dy herë i pafajshëm, besoj se është argument i mjaftueshëm për çdo njeri normal që ai të mos etiketohet si “vrasës”, qoftë dhe nga analistë liberalë të llojit të Lubonjës e Idrizit.

Megjithatë besoj se nuk është e udhës që të merresh me vërtetësinë ose jo të një akuze të ngritur publikisht ndaj dikujt. Këto janë punë të gjykatave dhe drejtësisë e sa kohë drejtësia vepron, aq kohë i duhet besuar asaj. Problemi qëndron në argumentet e palëve gjatë reagimeve me mllefe e pasion të dukshëm. Sigurisht që është e pamundur të evitohet pasioni, mllefi, veçmas nga ata që mendojnë ndryshe nga tjetri dhe kjo nuk përbën krim. Por ftohtësia në analizën e një fenomeni të tillë ndoshta sjell më shumë qartësi, urtësi dhe logjikë. Le të ndalemi në disa aspektë të debatit:

Së pari, përkrahësit e Lubonjës e të Idrizit, sidomos ata që janë vetëshpallur si “moderatorë”, i justifikojnë ata me të qenit njerëz të lirë, me mendim të lirë e të pavarur. Ky lloj arsyetimi është i pa vend, sepse as Lubonja, as Idrizi nuk janë aq tolerantë dhe liberatorë, sa të pranojnë ose të heshtin kur ata sulmohen me akuza, të qena ose të paqena, nga të tjerët. Ne i kemi parë ata në debatet televizive, i kemi ndjekur në analizat që bëjnë dhe reagimet që kanë pasur në shtyp dhe në asnjë rast nuk kemi fiksuar në memorie ndonjë akt tolerance përballë njerëzve me pikëpamje e ide të kundërta, me të cilët ata përballen. Madje shpesh herë të dy dëshmohen më agresivë sesa kritikët e tyre që shfaqen këto ditë me shumicë në mbrojtje të Haradinajt apo “miteve” shqiptare. Aq më tepër të qenit “liberator” nuk të jep asnjë të drejtë morale e civile të bësh lista “vrasësish” e të luash rolin e prokurorit e të gjykatësit. Edhe nëse nuk ke vendime gjykatash për të provuar krimin e dikujt, analisti duhet të ketë së paku disa indicje dhe prova morale për të mbrojtur akuzën që bën. Në këtë pikëpamje Lubonja dhe Idrizi duket se duan të luajnë rolin e heroit e njëkohësisht të viktimës, përballë “skicofrenëve” shqiptarë, të cilët besojnë te e drejta e shqiptarëve për tu çliruar dhe me armë nga pushtimi, sundimi dhe dhuna e pashembullt e Serbisë në Kosovë.

Një analist, opinionist dhe komentator ka përgjegjësi për fjalën që artikulon. Në një analizë timen të para 20 ditëve kam përdorur fjalën “shpurë” për një grup intelektualësh dhe partiakësh, të cilët ikën dhe u rikthyen te Berisha. Miku im, Frrok Çupi, më tha se “nuk shkon kjo fjalë për këta njerëz. Ata nuk janë shpurë, janë intelektualë”. I kërkova falje. Frroku kishte të drejtë. E drejta nuk anonte nga unë. Më ka pëlqyer mua ose jo ikja e rikthimi i tyre te Berisha, kjo është pjesa e sentimentit personal. Si analist nuk kam asnjë të drejtë të përdor epitete, aq më pak të akuzoj dikë pa asnjë fakt e argument. Ndërkaq Lubonja i thotë vrasës një personaliteti politik të Kosovës, për të cilin nuk ka asnjë të dhënë e argument. E si mund t´i thuash vrasës një duzine njerëzish?! Si mund t´u thuash “skicofrenë” miliona bashkkombasve të tu, siç bën Fatos Lubonja?! Eshtë e paimagjinueshme! Eshtë e pakonceptueshme! Të qenit i lirë nuk e justifikon një veprim të tillë. Së paku për këtë Lubonja dhe Idrizi duhet të kërkojnë ndjesë. Jo Ramush Haradinajt, jo listarëve të Arbenit, po opinionit publik. Të listuarit, nëse duan, kanë se ku e kërkojnë të drejtën e të vërtetën, nëse jo, le të pajtohen me të qenit kriminelë. Eshtë punë e tyre.

Së dyti, e gjithë piramida e akuzave që kanë ndërtuar Lubonja dhe Idrizi është vënë në funksion të deheroizimit. Unë besoj se një mision i tillë është fisnik dhe i drejtë. E vërteta është se të gjithë ballkanasit jetojnë me mitet e heronjve, të tradhëtarëve e të viktimës. Heronjtë i përdorin për të mbajtur të bashkuar sa më shumë njerëz rreth vetes, ose për të identifikuar racën, çka sjell fobitë, antivlerat dhe më pas konfliktet, dhunën, luftrat, vrasjet e kështu me radhë. Tradhëtitë i përdorin për të justifikuar gijotinën politike, morale ose edhe fizike kur e lejojnë rrethanat. Viktimizimin e përdorin për mbrojtje kur bëjnë prapësi dhe krime. Kjo prirje dhe ky realitet është i përhapur shumë më tepër te popujt e tjerë, përjashtuar sllovenët, sesa te shqiptarët. Kujtoni rastin e lirimit nga Haga dhe pritjes se gjeneral Gotovinës me mbi 500 mijë njerëz në sheshin e Zagrebit. Ishte i njëjtë me rastin e Haradinajt.

Çmitizimi dhe deheroizimi në princip është një mision civil, por që shkon në raport me civilizimin e vetë shoqërisë, madje jo vetëm në një vend të caktuar, por në të gjithë rajonin. Lubonja është partizan i çmitizimit, por fatkeqësisht edhe vetë luan shpesh herë rolin e heroit. Le të kujtojmë vitin 2003-2004, kur ai u përball me Nanon dhe përdori gjithçka në funksion të rolit tragjio-komik të heroit, pra edhe të viktimës. Unë kam pasur një milion arsye më shumë sesa Lubonja që të luaja rolin e heroit e njëkohësisht të viktimës, por nuk e mora përsipër këtë rol, jo nga paaftësia, thjesht se nuk doja të obligoja opinionin publik me problemet e mia si botues e gazetar me shtetin, SHIK-un, gjykatat, Bashkinë e Tiranës dhe segmente të tjera të luftës kundër fjalës së lirë. Edhe unë isha gjobitur me 20 milion lekë të vjetra, madje për një shkrim të dikujt tjetër në revistën “Koha”, i cili kishte emër dhe mbiemër. Por “mbatha këmbët e ika”. Qëndrova në hije për të mos luajtur rolin e heroit, siç bëri Lubonja.

Nëse Haradinaj u kthye nga Haga si hero, Lubonja me akuzën e vrasësit, u bë “hero i fjalës së lirë”, kur kishte shumë më pak kontribute se shumë të tjerë në këtë fushë. Heronjtë e fjalës së lirë të kohës së Lubonjës morën edhe ndonjë plumb me vete e nuk u ndjenë, përveçse u përmenden në lajmet e ditës, sikur të ishin pjesë e kronikës së zezë. Fatkeqësisht te ne ndodh gjithnjë i njëjti cikël. “Antiheronjtë” shfaqen të tillë që të zënë vendin e heronjve dhe heronjtë luftojnë me thonj e me dhëmbë që të mbeten të tillë. Moralisht janë më të pranueshëm këta të dytët, sesa të parët. Ndodh ashtu si me lëvizjet tona njëshekullore për vetëvendosje, të cilat përfundojnë në luftë për pushtet. Njëra palë në emër te deheroizmit e demitizimit e shpall veten hero e mitik. Tjetra palë shpallet luftëtar për vetëvendosje e shtet-kombformim dhe përfundon te lufta për karrige, pushtet e para. Në të dyja rastet funksionon paraja, ndërkohë që në rastin e Lubonjës funksionon kapja e pushtetit mediatik, ndërsa te politika kapja e pushtetit politik.

Edhe unë besoj se është e nevojshme që heronjtë t´i shohim si njerëz, por që kanë disa cilësi të veçantë, të avancuara, siç janë aftësitë, përkushtimi, vendosmëria, guximi, pse jo dhe mençuria e urtësia. Kështu ndodh madje me kryeheroin e shqiptarëve. Edhe Skënderbeu ka qenë njëri prej prijësve shqiptarë të kohës. Kjo do të thotë se ai ka patur thjesht një ose dy cilësi më shumë sesa të tjerët, ndaj është vënë në krye të rezistencës së shqiptarëve për tu mbrojtur nga pushtimi i osmanëve. Por dhe ai ka patur difektet e tij, dhe ai ka bërë një jetë njeriu e nuk pati rënë nga qielli. Po Lubonja e disa të tjerë nuk shkojnë përtej kësaj logjike, kur ata flasin për heronj të tillë si Skënderbeu. U mveshin atyre lloj-lloj cilësish negative dhe nga heronj i shndërrojnë në antiheronj. Nëse lexojmë filozofët e shumtë, të cilët janë marrë me studimet për mitet e heronjtë, atëherë do të gjendej një mesatare e logjikshme dhe civile për të pranuar heronjtë dhe heroizmin e njerëzve. Ndërkaq Lubonja dhe Idrizi e trajtojnë me përbuzje e urrjejte të pabazuar këtë kategori njerëzore, e cila ze vend edhe në vendet e qytetëruara. Kjo ndodh gjithashtu me Arben Idrizin, kur ai i adresohet figurës së Adem Jasharit. Në një kohë paqeje, në e në kohë stabiliteti, logjika e Arbenit është vërtet e pranueshme. Madje kjo logjikë ka qenë e pranueshme nën zë edhe në kohën kur u vra Adem Jashari, përkatësisht fakti se nuk duhej sakrifikuar e gjithë familja në një konflikt të tillë si ai që ndodhi në Kosovë. Megjithatë kjo nuk e zbeh aktin e heroit, i cili u përball me një forcë të pabarabartë, ushtrinë dhe policinë serbe. Pra nuk e justifikon kritkën arbirtrare të analistit Idrizi. Aq më tepër nëse e gjykojmë Adem jasharin me qëllimin e vetëm që t´i bëhet një shërbim i caktuar propagandës së Serbisë, pra për të justifikuar krimet e saj në Kosovë. Nuk jam i sigurt as për Lubonjën, as më Idrizin, nëse me akuzat ndaj Haradinajt e Adem Jasharit ata duan të relativizojnë krimet serbe në Kosovë. Kjo nuk është as detyra ime, edhe pse thash e theme ka plot, së paku sa i përket Lubonjës.

Në këtë kuptim nuk shkojnë gjithashtu disa krahasime që i bëhen Lubonjës dhe Idrizit me Natasha Kondiçin e dikë tjetër në Serbi. Natasha Kondiç, kur flet në përkrahje të shqiptarëve, ajo i referohet vendimeve të Hagës dhe jo akuzave prej prokurorësh. Mbi këtë bazë ajo i ka dënuar gjithherë krimet serbe në Kosovë. Nuk ka luajtur asnjëhherë rolin e prokurorit, siç bëjnë Lubonja e Idrizi. Megjithatë ajo është atakuar në publikun serb si “tradhëtare” e interesave serbe. Unë nuk besoj se Lubonja e Idrizi janë “tradhëtarë” të interesave shqiptare, por besoj se janë i njëjti brumë shqiptarësh, njerëz skicofrenë (nëse besojmë se të tillë jam unë e shqiptarët e akuzuar prej Lubonjës”. Ata të dy janë njerëz mitomanë, madje nga ata që mendojnë se “Bota sillet rreth tyre”. Dredhitë e interpretimit të konteksteve të Lubonjës nuk e zhbëjnë akuzën kolektive të tij kundër nesh, pjesës tjetër të shqiptarëve. Dhe akuzat kolektive janë definime të racizmit e fashizmit në çdo vokabolar të botës.

Në vendet e qytetëruara janë zhvilluar me shekuj luftëra civile e rajonale për të shkuar te ideja reale e mitit dhe heroizmit. Nëse në shekullin e 16-të shpërtheu në Gjermani e në Europë lufta civile fetare e drejtuar nga Martin Luther, ajo u drejtua kundër autoritetit të Papës dhe rolit të tij absolut në jetën fetare europiane. Por ama vetë Martin Luther u shndërrua në një mit për evangjelistët europianë. Ndërkohë që Papa mbeti një institucion me fuqi absolute deri në ditët e sotme. Njerëzimi vërtet zhvillohet përmes të kundërtave, por jo përmes mllefeve, të cilat ne i shohim të shfaqen me bollëk edhe nga kampi pro-Lubonjë, edhe nga kundërshtarët e tij. Rolin e heroit luante gjithashtu Berat Buzhala, në rastin kur i hidhej për hakmarrje politike Jakup Krasniqit.

Së treti, mjeti me të cilin Lubonja lufton për “civilizimin” e shqiptarëve është vërtet një mjet, të cilët e përdorin njerëzit jo civilë. Kur ai thotë se “shqiptarët janë skicofrenë”, shpreh një ngërç në gjetjen e argumentit për tezat që ai lëvron. Dhe përdor fyerjen si mjet “civilizues”. Të jesh moderator, të jesh civil, të kërkosh të jesh ndryshe nga të tjerët, pra i një sëre më të lartë, më të kultivuar, do të thotë të jesh fisnik, do të thotë të jesh i urtë dhe të imponohesh me forcën e argumentit. Të përdorësh një fjalë fyese për një komb të caktuar, edhe nëse ky komb nuk i përket etnitetit që ti i përket, dëshmon për të kundërtën e asaj që predikon. Këtij lloj konflikti nuk i ikin shumica e sojit tonë të analistëve, komentatorëve dhe opinionistëve. Atëherë, pse Lubonja e përdor këtë fyerje kaq të rëndë për bashkkombasit e tij, nëse ai na quan ne bashkkombas? Jam i bindur se ai është i mësuar me autocensurën dhe e njeh mirë instiktin e prodhimit të asaj çfarë i pëlqen, në rastin konkret botuesit. Ai e di se bëhet i famshëm vetëm me skupe të tilla. Rendja pas famës është rendje pas mitit, pas heroizmave. Dhe Lubonja e luan mjaft mirë këtë rol, duke luajtur rolin e antiheroit, antimitit. Për këtë shkak mesazhi i Lubonjës është i pamoralshëm dhe shfaqet si hipokrizi. Ai shfaqet i të njëjtit model si dhe Rahmi Memushi, i cili disa ditë më parë fyente me të pavërteta dhe akuza të çuditshme të gjithë komunitetin katolik në Shqipëri. Këtij trendi të rrezikshëm për shoqërinë njerëzore i duhet dhënë fund. Lavdia dhe fama nuk arrihen mbi fatkeqësitë e të tjerëve ose bazuar në shpifje e akuza. Së paku në një rast të tillë nuk meriton askush të quhet analist, komentator, filozof a ku e di unë çfarë.

Eshtë krejt nornalë që në shoqërinë njerëzore të ketë tokësorë, të cilët me çdo mjet përpiqen për famë. Por vetëdija njerëzore, vetë shoqëria, i ka seleksionuar gjithmonë ata që artficialisht kërkojnë të arrijnë famën dhe mitin. Lubonja beson se është shndërruar në mbinjeri, kur u hakërrehet të gjithëve, kolektivisht, pa dallim. Pikërisht këtë duhet ta evitojmë në shoqëritë e civilizuara që të shndërrohemi në një komb me konkurencë efektive në mesin e vendeve të qytetëruara.