Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Gisht në plagë

by

Kumari, të varur të pakallur  

Ese nga Rafael Floqi/

I madhi Konica thoshte,” Interesi për para është një karakteristikë e shqiptarit, i cili është gati të futet në aventurat më të rrezikshme, mjaft që të nxjerrë ndonjë përfitim. E kishin zakon të tregonin një anekdotë në kohën e Perandorisë së vjetër turke: “E pyetën shqiptarin një herë “a do të shkosh në xhehnem (ferr)?” dhe ai u përgjigj “Sa është rroga atje?” 

Lojërat e fatit janë përhapur mjaft në komunitetin tonë, shumë prej nesh kemi ndonjë të afërm, apo të njohur, që është aq shumë i dhënë pas tyre, sa bixhozi i është shndërruar në një sëmundje me pasoja, jo vetëm për jetën e tij, por edhe për familjet e tyre dhe për mbarë komunitetin. Me këtë mbi tituj po fillojmë një grup esesh që synon të luftojnë mangesitë në jetën sociale të diasporës sonë.

I madhi Konica thoshte,” Interesi për para është një karakteristikë e shqiptarit, i cili është gati të futet në aventurat më të rrezikshme, mjaft që të nxjerrë ndonjë përfitim. E kishin zakon të tregonin një anekdotë në kohën e Perandorisë së vjetër turke: “E pyetën shqiptarin një herë “a do të shkosh në xhehnem (ferr)?” dhe ai u përgjigj “Sa është rroga atje?” 

Po pse kazinotë dhe lotaritë janë të këqija dhe janë pothuajse saktësisht të njëjta me drogën, sepse ato kanë po aq, ose një efekt edhe më shumë varësie tek njerëzit. Ka një ndryshim se i droguari merr drogë dhe në thelb është i pavetëdijshëm, në një kuptim mendor, por lojtarët e fatit dhe njerëzit që luajnë bixhoz janë ende të vetëdijshëm për atë se çfarë po bëjnë. 

Kjo gjendje mund të jetë edhe më keqe, sepse të varurit nga bixhozi dëmton qëllimisht njerëzit e dashur të tyre dhe dëmton të ardhmen e tyre, pa “ikur” nga kjo botë si të thuash. 

Ka dy lloj atraksionesh që tërheqin viktimat drejt bixhozit. 

Kazinotë turistike që janë krijuar dhe funksionojnë posaçërisht për t’u kujdesur për njerëzit më të pasur, të klasës së lartë dhe kanë standarde që mund t’ua lejojë. Këto objekte të lojërave të fatit, nuk kanë një ndikim të madh në shoqërinë e përgjithshme, sepse lejohen të hyjnë vetëm njerëzit që mund të përballojnë humbjen e shumave të parave. 

Lloji tjetër i kazinosë, që tërheq pjesën më të varfër dhe të shkretë të popullsisë, ka një ndikim shumë më të madh. Kazinotë që kujdesen për pjesën më të varfër të popullsisë përdorin makinat e lojërave elektronike, të cilat nxisin një lojtar të verë baste me shuma të vogla, aq shpejt sa ata mund t’i lëvizin gishtat e tyre, të fluturojnë duke përdorur shumë butona dhe drita. Pas një nate në lojëra elektronike, aty ku shumë shuma të vogla parash lihen me një ritëm të shpejtë, njerëzit në përgjithësi që nuk kanë shumë para, ndihen në fakt jo si të humbur, sepse nuk vunë “bast aq sa për të humbur shumë para”. Por tek ata dëmi i vërtetë nuk është në sasinë e parave që ata shpenzuan, por është se njerëzit kthehen përsëri dhe përsëri, me një strategji që lojtarët e lojërave të fatit e quajnë “një lojë deri në zhdukje”. 

Në një nga këto lokale, gjysmë-ilegale këtu në Michigan, “një  kafe shqiptare  pa emër”,  që në orën 7 të mëngjesit do të shohësh të njëjtat fytyra , dikush me rrobat e punës dhe me njolla boje, nga kuptohet që është bojaxhi, që shtyp vazhdimisht butonin e kuq, para një makinete të tillë, vazhdimisht pa e parë. Çdo shtypje butoni kushton 5 dollarë. Ai qysh nga mëngjesi luajti 400 dollarë dhe u nis pastaj për në punë, fitoi dicka, por do të kthehët prapë nesër. M’u desh te shkoja tek ajo kripto kafene, pasi po prisja të regulloja gomat e makinës në një oficinë aty pranë. Kur hyra më panë me një vështrim po ku cdo këtu. Tre veta prapa lojtarit të zellshëm  po ndjekin me tifozllëk lojën në tre makineta të vjetra. Më vonë kafexhiu që servir kafe ekpres, merr një çelës hap makinën dhe mbledh paratë. Në atë lokal pa shenjë asnjë emër a reklamë nga ana e rrugës, ka vetëm një deriçkë me xham të errët nga pas ku parkojnë kafepirësit e mëngjesit dhe bixhozxhinjtë në kërkim të fatit që s’vjen. Si kjo kafene mund të jetë kudo në çdo shtet ku ka grumbullim shqiptarësh, dhe dikush mund ta gjejë veten edhe në këtë shkrim.  

Lotaritë dhe kazinotë, makinetat ( kompjuterët), interneti janë të gjitha mënyra si për të marrë para nga njerëzit, duke i bërë ata të shpenzojnë paratë e tyre vullnetarisht. Për shkak të mënyrës se si kazinotë dhe lotaritë janë në gjendje të krijojnë varësi, për këdo që mund të joshin, dhe ato kanë një ndikim shkatërrues tek njerëzit. 

Një pjesë e lokaleve apo kafeneve shqiptare që, jo për çudi, frekuentohen vetëm nga burrat, sa një herë një mik amerikan, më tha pse shkon atje, ai është një lokal për gay, janë shndërruar në kazino ilegale me disa kompjuterë në një kthinë të fshehur, jo vetëm, pse aty pihet duhan e shitet alkool, por ushtrohet ilegalisht edhe bixhozi, edhe pse shpesh mbyllen, kur nuk tolerohen nga organet e rendit. Është fakt në qytetin e Sterling Heights në Michigan shumë nga këto njësi janë mbyllur, por mbeten të hapura në disa qytete të tjera si Warren, Clawson dhe Shelby Township.

Shpesh organet e rendit shpesh mësyjnë dhe i gjobitin këto lokale, por edhe mbyllin nga një sy. Pronari i një kafeneje shqiptare që ishte dënuar me 200 mijë dollarë për ushtrim bixhozi ilegal, poker apo makinetash, më  thoshte njëherë se do t’i vinte “ kompjuterët prapë” dhe se ato paratë e gjobës i nxirrte për një javë.     

Ndërsa një mik punonjës policie me tregonte, se kur ndërhynin në rastet e kafeneve, shkak bëheshin njoftimet e ndryshme që njoftonin policinë, telefonatat, sidomos, nga gratë që i shihnin që burrat e tyre t’i linin të gjithë të ardhurat e familjes aty.

Po përmend, p.sh. A.C është një djalë punëtor, por duke luajtur vazhdimisht me kompjuterë në kthinën e fshehur të një “ kafene-je”: shqiptare është bërë aq i varur, sa të gjithë të ardhurat, që fiton nga puna e tij ditore  në painting, si bojaxhi, gjatë ditës, i luan pas orës të punës, në kompjuterë, deri sa t’i mbarohen paratë dhe pastaj i merr borxh para banakierit, dhe  luan përsëri deri sa të mbyllet lokali.

-Nuk mund ta lë, më shprehej ai, është më e fortë se unë.

Kumarxhinjtë e sëmurë do të kthehen herë pas here dhe do të vënë baste shuma relativisht të vogla derisa paratë e tyre të zhduken në mënyrë efektive. Kjo strategji do t’i mbante lojtarët problematikë të kthehen prapë për të shpenzuar, shuma të cilat përbëjnë mbi gjysmën e parave të fituara nga kazinoja. Njerëzit e tjerë që vijnë “për argëtim” shpenzojnë më pak, dhe kazinotë e dinë këtë, kështu që ata krijojnë një atmosferë që i përshtatet të varurve.  Shpesh ato krijojnë dhe japin dhoma hoteli për të shpenzuar, të japin karta VIP, që të lejon të jetosh si princ gjersa t’i humbësh paratë e tua. Dhe fatkeqësi është se në kazinotë në Detroit sheh shpesh edhe familje të tëra. 

Shumë prej këtyre lojtarëve e dinë defektin e tyre, por nuk mund ta mundin tërheqjen nga loja. Njeri syresh, që ka një status VIP, në një nga kazinotë në Grek Town në Detroit më tregonte. Se një herë kishte arritur të fitonte 36, 000 dollarë, dhe nuk kishte fjetur gjithë natën, i kishte luajtur përsëri, por jo vetëm që i humbi të gjitha paratë e fituara , por humbi dhe 10.000 të tjera, pa kthim.

-Desha të hidhesha nga ura, më tha ai. Po pse s’u hodhe?, e pyeta. Unë jam i sëmurë, po jo aq budalla.

Megjithëse sot janë bërë të  zakonshme që lojërat e fatit, dikur ishin të paligjshme. Sot, dyzet e tetë shtete amerikane i lejojnë kazinotë dhe objekte të tjera të lojërave të fatit, sepse Kongresi i ka lejuar legjislaturat shtetërore që t’i bëjnë ato të ligjshme. Të njëjtët ligjvënës që po bëjnë presion për më shumë kazino, të cilat janë një taksë mbi njerëzit, por në një farë mënyre, gjithashtu po luftojnë ashpër kundër çdo rritjeje të taksave për to. Kazinotë janë një “taksë” për njerëzit që i vizitojnë, sepse u marrin disa para individëve dhe ua japin një pjesë qeverisë që përdoret për financimin e shkollave. 

Megjithatë të njëjtët njerëz që humbasin paratë gjithashtu thonë se nuk po tatohen sepse tatimet janë vullnetare. Tridhjetë vjet më parë, Nevada ishte i vetmi shtet që lejonte lojërat e fatit të çdo lloji, por sot nëntëmbëdhjetë kanë drejtuar komercialist kazino në qytetet me popullsi të madhe, dhe dyzet e tre lejojnë lloje të tjera të lojërave të fatit, të tilla si bastet në anën tjetër. Ato gjithashtu janë shfaqur në shtetet që ende nuk i lejojnë duke shfrytëzuar boshllëqet në ligje. 

Një bashkatdhetar me tregonte se të varurit nga loja jo vetëm që kërkojnë të luajnë vetë po kërkojnë të bëjnë dhe të tjerët shok në lojë. “Unë isha vetëm 19 vjeç, atëherë thotë ai dhe nuk lejohesha të luaja. Ata kishin zbuluar, që në veri të Miçiganit , “Up north”  lejohej të luaje mbi 18 vjeç dhe jo mbi 21 vjeç. Dhe shkuam tregon ai. Ata filluan lojën dhe ora po shkonte rreth 4 mëngjesit. “Unë i thirra 3 herë por ata nuk shkëputeshin, u thirra se unë nesër me duhej të shkoja në punë. Kështu që ata gjoja erdhën për mua, mbetën aty, gjersa gdhiu, edhe pse ishin tre orë larg ”.

Efektet negative të lojërave të fatit janë hulumtuar nga studiues dhe ata që bëjnë punë për dekada, megjithatë ka pasur një mungesë befasuese të kërkimeve të kryera mbi aspektet pozitive të ndikimeve të lojërave të fatit në shoqërinë moderne. Arsyeja pas një varfërie të tillë mund të jetë se nuk ka aspekte pozitive në lojërat e fatit dhe se kjo çon në një mori problemesh që kanë kuptime negative të shkruara kudo. Nga ana tjetër, mund të jetë që studiuesit thjesht nuk kanë marrë kohë ose nuk kanë bërë përpjekje për të përcaktuar aspektet pozitive kryesisht sepse është kaq e lehtë të shihet negative mbi pozitive. Kjo mungesë përpjekjesh nga ana e studiuesit mund të jetë, gjithashtu, se ata nuk dëshirojnë të shihen personalisht duke lavdëruar një veprim që shumë të tjerë e konsiderojnë të dënueshëm.

Dependenca shpesh dhe ndryshon formë, një person që ishte bllokuar për të shkuar në kazino fitoi një dependencë të re, me lotarinë  “gërvisht e fito” blinte nje top për 500 dollarë dhe vazhdonte t’i gërvishte të gjitha, ndërsa një tjetër më pohoi. Se ishte i ndërgjegjshëm për faktin ,që ishte bërë i ndërvarur dhe kishte shkruar emrin në listën e zezë në të gjitha kazinotë në Detroit. Po a luan më aty?, e pyeta. Jo, më tha po shkoj në Winsdor në Kanada. Tani e kam siklet për shkak të karantinës nga kovidi.  

Ndonjëherë kjo sëmundje qe ka bërë dhe biznesmenë të suksesshëm si agjentë real estate e të tjerë biznese, disa prej tyre dikur kishin biznese të fuqishme që reklamonin në TV, e fitonin çmime profesionale, që të humbasin qetësinë pasurinë, familjen të divorcohen, të humbasin shtëpinë dhe reputacionin. Një shembull sa i dhimbshmen dhe aq për të venë mend ishte një lajm paradokohe në Shelby Township, kur prokurorët federalë akuzuan një biznesmen të pasurive të patundshme për mashtrim të investitorëve me vlerë 19 milionë dollarë në një firmë piramidale, para që ai pat shpenzuar, duke luajtur në lotarinë e Miçiganit.

Sipas të dhënave të gjykatës federale. Viktor Gjonaj, 43 vjeç, themeluesi i “Title Plus Title Services”, u akuzua për mashtrim dhe u akuzua për orkestrimin e një skeme shumëvjeçare piramidale për të marrë para nga investitorët në mënyrë që ai të mund të blinte deri në 1 milion dollarë në bileta lotarie Daily 3 dhe Daily 4 çdo javë.  Kumari i detyrueshëm, i quajtur edhe çrregullimi i lojërave të fatit, është dëshira e pakontrollueshme për të vazhduar lojërat e fatit, pavarësisht nga dëmi që merr në jetën tuaj. Kumari do të thotë që ju jeni të gatshëm të rrezikoni diçka që vlerësoni me shpresën për të marrë diçka me vlerë edhe më të madhe. Kumari mund të stimulojë sistemin e shpërblimit të trurit ashtu si droga ose alkooli, duke çuar në varësi. 

Gjithashtu, sa më shumë që personi humbet para, aq më shumë ka të ngjarë që ata të shqetësohen emocionalisht dhe potencialisht të bëhen të dhunshëm, veçanërisht kur janë nën ndikimin e alkoolit dhe drogës. Nuk dihet mirë se çfarë e bën dikë të luajë në lojëra në mënyrë të detyrueshme. Ashtu si shumë probleme, bixhozi i detyruar mund të rezultojë nga një kombinim i faktorëve biologjikë, gjenetikë dhe mjedisorë ai prek të gjitha moshat edhe gjinitë, por më shumë burrat. Por edhe gratë madje familje të tera mund të shohësh në Kazinotë në Greek Town në Detroit.

Ndërsa krimi i organizuar dhe bixhozi shkojnë dorë për dore, po ashtu edhe krimi i organizuar dhe droga, kjo është arsyeja pse bixhozi dhe droga janë fenomene devijante sociologjike të lidhura ngushtë, fenomen që shoqëria ta kundërshtojë me vendosmëri.

Nëse keni një problem me lojërat e fatit të detyrueshëm, mund të ndiqni vazhdimisht bastet që çojnë në humbje, të fshihni sjelljen tuaj, të pakësoni kursimet, të grumbulloni borxhe, apo edhe të përdorni vjedhje ose mashtrim për të mbështetur varësinë tuaj. Edhe pse nuk ka asnjë mënyrë të provuar për të parandaluar një problem të lojërave të fatit, programet edukative që synojnë individë dhe grupe në rrezik të shtuar mund të jenë të dobishme.

Nëse keni faktorë rreziku për lojërat e fatit të detyrueshëm, merrni parasysh shmangien e lojërave të fatit në çdo formë, njerëzit që luajnë bixhoz dhe vendet ku ndodh bixhozi. Merrni trajtim në shenjën më të hershme të një problemi për të parandaluar përkeqësimin e tërheqjes ndaj lojërave të fatit

Kumari i detyrueshëm është një gjendje serioze që mund të shkatërrojë jetën. Megjithëse trajtimi i lojërave të fatit të detyrueshëm mund të jetë sfidues, shumë njerëz që luftojnë me lojërat e fatit të detyrueshëm kanë gjetur ndihmë përmes trajtimit profesional në shoqatat e ndryshme në familje apo dhe në institucionet fetare. 

Linja e Ndihmës për Problemet në Miçigan është një linjë ndihme pa pagesë, konfidenciale, një-në-një që mund t’ju japë ndihmën dhe mbështetjen që ju nevojitet për të kapërcyer një varësi nga lojërat e fatit. Këshilltarët e trajnuar dhe me përvojë janë në dispozicion 24 orë në ditë, shtatë ditë në javë. 

Këto mund të ndihmojnë, megjithatë një thënie që të gjithë ne e pranojmë si të mirëqenë është se, “Të luash lotarinë është marrëzi, derisa kur nuk fiton më shumë sesa ke shpenzuar për bileta lotarie; dhe mençuri, kur fiton jack potin”. Merreni si të doni…

GJEOPOLITIKAT ANTISHQIPTARE NË GADISHULLIN BALLKANIK

by

REXHEP SHAHU/

Në këtë studim shqyrtohen rrethanat gjeopolitike në rajonin e Gadishullit Ballkanik dhe manifestimet e tyre në hapësirën gjeoetnike shqiptare. Ballkani i cilësuar si “fuçi baruti” për një kohë të gjatë, sa i përket kufijve të “vizatuar” me dhunë dhe copëtimeve të njëpasnjëshme, eksperiencat më të hidhura i kanë shqiptarët. Pozita e rëndësishme gjeokomunikative, veçoritë e ndërlikuara etniko-demografike, ambiciet ekspansioniste të disa shteteve në rajon, para së gjithash të Serbisë, dhe ndikimet e fuqive të mëdha, kanë qenë përcaktuesit kryesorë të fatit historik për popujt e Ballkanit e në veçanti për shqiptarët. Historia e vonë dhe e re e rajonit veçohet me zhvillime të vrullshme gjeopolitike, çfarë janë konfliktet dhe luftërat, shpërnguljet e dhunshme dhe spastrimet etnike, zgjerimet territoriale dhe ndryshimet e rivizatimet e hartës politike të rajonit. Nga këto rrethana të ndërlikuara gjeopolitike më së shumti u godit kombi shqiptar në gjithë gjeotrungun e tij. Mirëpo, korrigjimi i padrejtësive historike nuk mund të bëhet pa dhunë, spastrime etnike dhe luftëra të përgjakshme. Kjo u pa në rastin e agresivitetit hegjemonist serb gjatë viteve të 90-ta të shek. XX.Në kuadër të “Shqyrtimeve hyrëse” trajtohen konceptet themelore të gjeografisë politike dhe të gjeopolitikës. Sidomos vihet theksi te ky i fundit, i cili është një nga nocionet më kundërthënëse dhe të kontestuara profesionale-shkencore, që jo rrallëherë madje edhe nga profesionistët nuk përdoret drejtë. Ka të tillë që mendojnë se gjeografia politike dhe gjeopolitika nënkuptojnë thjeshtë të njëjtën gjë, ndërkaq ka të tjerë që thonë se gjeopolitika është “gjeografi politike aplikative” ose “versioni propagandistik i gjeografisë politike”. Përdorimi i nocionit “gjeopolitikë” është në radhë të parë rezultat i “Luftës së Ftohtë” dhe të gjitha proceseve politike që i kanë karakterizuar marrëdhëniet ndërkombëtare pas Luftës II Botërore.Në pjesën e parë prezantohen “Projektet hegjemoniste serbe dhe spastrimet etnike të shqiptarëve”, të cilat ishin në shërbim të realizimit të ambicieve territoriale të Serbisë ndaj fqinjëve të saj dhe në veçanti ndaj truallit gjeoetnik shqiptar. Të udhëhequra nga institucionet më të larta shkencore, kulturore dhe fetare ato ishin bërë pjesë e politikave zyrtare shtetërore. “Naçertania” e Ilija Garashaninit (1844), kolonizimi dhe reforma agrare, projektet gjenocidale në fillim të shek. XX e deri te “Memorandumi” i Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve (1986) dëshmojnë për koncepcionin dhe synimet afatgjata të qarqeve politike, akademike, kulturore dhe fetare serbe për zgjerimin territorial të Serbisë, e cila këto ndërmarrje i arsyetonte me nevojën për zgjerimin e “hapësirës jetësore” për popullin serb. Ky koncepcion përputhet me nocionin Lebensraumm – shqip: hapësira jetësore, të cilin e kishte futur në përdorim Friedrich Ratzel (1897), që konsiderohet si themelues i gjeografisë politike. Mirëpo, në rastin e Serbisë ky koncept kishte shërbyer si motiv kryesor për pushtimet territoriale, ngjashëm me ato të Gjermanisë naziste për të siguruar hapësirë më të madhe jetësore dhe resurse natyrore për popullin e vet, andaj nuk mund të trajtohen ndryshe përveç si ndërmarrje hegjemoniste me premisa fashiste.Në këtë pjesë trajtohet çështja e Kosovës si nyja më komplekse neogjeopolitike në Ballkan dhe Evropë. Brenda kësaj teme trajtohet roli me hile i Evropës, e cila në përpjekjet për dominim dhe duke mos e kuptuar realitetin politik nuk ka arritur t’i zgjidhë problemet në truallin e vet dhe sidomos në Gadishullin Ballkanik. Rezultat i kësaj qasje jokonsekuente është shkatërrimi i Jugosllavisë, i cili përfundon me luftën e Kosovës dhe intervenimin e bashkësisë ndërkombëtare (1999), kurse përgjatë procesit të shpërbërjes së kësaj krijese gjeopolitike artificiale zhvillohen luftëra, të cilat shkaktojnë humbje të shumta në njerëz, shkatërrime masive materiale, shpërngulje të dhunshme të popullatave, spastrime etnike dhe gjenocid. Segregacioni, krimet, okupimi i Kosovës dhe kërkesat e lëvizjes politike shqiptare, politikat dhe ndërmarrjet serbe për kolonizimin dhe përndjekjen e shqiptarëve, intensifikimi i veprimeve gjenocidale ndaj shqiptarëve, janë disa nga problemet që shtjellohen brenda kësaj pjese përmes të cilave bëhet e qartë çështja komplekse gjeopolitike e Kosovës dhe rrugëtimi i saj i vështirë deri te çlirimi në vitin 1999 dhe shpallja e pavarësisë së Kosovës në vitin 2008.Në pjesën e dytë “Gjeopolitikat ekspansioniste: aspiratat shek- ullore serbe për dalje në det përmes uzurpimit të territoreve shqiptare” bëhet një vështrim kritik dhe analitik-shkencor i projekteve të planifikuara infrastrukturore, çfarë janë rrugët hekurudhore dhe kanalet ujore që shpërfaqin etjet e Serbisë, e cila tenton të mënjanojë hendikepin e të qenit shtet kontinental (land-locked country) dhe të realizojë ëndrrat shekullore për dalje në det. Dalja e Serbisë në portet e Durrësit dhe Shëngjinit përmes hekurudhave, apo edhe projekti i shtrenjtë dhe vështirë i realizueshëm i kanalit ujor Morava-Vardar përmes të cilit Serbia do të siguronte dalje në portin e Selanikut ishin planifikuar të kalojnë nëpër territoret etnike shqiptare.Këto projekte janë punuar dhe nga ekipe të ekspertëve serbë dhe të huaj, por që ideatorë të tyre kanë qenë institucionet më të larta shkencore dhe akademike serbe, me shkencëtarë të njohur të kohës, çfarë ishte J. Cvijiqi (1865-1927), i cili edhe në qarqe evropiane në fillim të shek. XX konsiderohej si një ndër njohësit më të mirë të Gadishullit Ballkanik, të strukturës së tij fizike, shpirtërore dhe shoqërore. Artikulli i tij i vitit 1912 me titull “Dalja e Serbisë në Detin Adriatik”, i botuar në “Glasnik Srpskog Geografskog Društva” do të shërbejë si pikënisje për përpilimin e disa projekt-ideve në vazhdim për daljen e Serbisë në det, të cilat i arsyeton me domosdoshmërinë për zgjerimin e “hapësirës jetësore” përkundër faktit që argumentet etniko-demografike nuk ishin në anën e tyre, por do të realizoheshin në dëm të shqip- tarëve dhe trungut të tyre gjeoetnik. Në këtë pjesë trajtohen edhe qëndrimet e Ivo Andriqi (1892-1975) dhe veprimtaria e tij në shërbim të politikave hegjemoniste serbe. Ai e hartoi elaboratin special (1939), ku shtjellon idenë e kahmotshme ekspansioniste të Serbisë për dalje në detin Adriatik, madje edhe me hekurudhë, identike me idenë e Cvijiqit të vitit 1912. Andriqi angazhohej për ndarjen e Shqipërisë midis Jugosllavisë dhe Italisë dhe në këtë kontekst edhe të okupimit të Shqipërisë së Veriut. Midis tjerash, në elaborat theksonte: “Lugina e Drinit dhe Shkodra përbëjnë një tërësi gjeografike me Malin e Zi dhe viset kufitare të Serbisë”.Për shkak të rëndësisë që ka pasur në kohën kur është publikuar, por edhe për aktualitetin gjeopolitik, në këtë botim për herë të parë autorët e sjellin të përkthyer në gjuhën shqipe pun- imin e Cvijiqit me titull “Dalja e Serbisë në Detin Adriatik”. Gjithashtu brenda kësaj pjese është shtjelluar hollësisht ideja për ndërtimin e kanalit ujor Morava-Vardar, nga paraqitja e saj dhe akterët e përfshirë e deri te riaktualizimi në kohët e fundit, bene- fitet ekonomike, sociale dhe mjedisore, por edhe pasojat afatgjata të kostos së lartë financiare (qindramilionëshe); janë pasqyruar edhe qasjet realiste dhe pragmatike për ndërtimin e kanalit etj.Në pjesën e tretë “Kufijtë e Kosovës me fqinjët” shqyrtohet problematika shumë komplekse e kufirit të Kosovës me vendet fqinje, procesi i demarkimit të kufirit të Kosovës me Malin e Zi, instrumentalizimi i shkencës dhe vënia e saj në shërbim të qarqeve politike dhe parapolitike me të vetmin qëllim për t’i shndërruar ato në kauza politike në kuadër të luftës së egër për pushtet. Dhe në fund, për të përmbyllur harkun kohor më shumë se njëshekullor të zhvillimeve të vrullshme gjeopolitike në Ballkan dhe në veçanti në trojet shqiptare, në këtë pjesë flitet për “korrigjimin e kufirit” Kosovë-Serbi dhe idetë e reja (të vjetra) për shkëmbimin e territoreve dhe popullatave ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, të cilat si projekte dhe ide i takojnë mendësisë së shekullit të kaluar të Serbisë hegjemoniste dhe të gjitha janë në kundërshtim të plotë me realitetin dhe rrezikojnë zhbërjen e shtetit të ri të Kosovës dhe integritetin territorial të tij. Mjerisht, në këto vitet e fundit në këtë lojë të Presidentit të Serbisë, A. Vuçiq, janë implikuar fuqimisht ish-Presidenti i Kosovës, H. Thaçi për t’i ikur drejtësisë ndërkombëtare (Gjykatës së Hagës), dhe Kryeministri i Shqipërisë, E. Rama për ta penguar funksionimin e shtetit të ri të Kosovës dhe cenimin e integritetit territorial të tij. Në këtë angazhim, Thaçi dhe Rama gjithnjë kishin mbështetjen e disa qarqeve të huaja me ndikim politik dhe financiar, por edhe qarqeve të tjera ndërkombëtare antishqiptare!Ky libër studimor është rezultat i punës shumëvjeçare të autorëve. Sa është arritur në përmbushjen e objektivave dhe pritshmërive, mbetet të gjykojë opinioni profesional dhe opinioni i gjerë lexues. Autorët i mirëpresin vërejtjet dhe sugjerimet konstruktive dhe dobiprurëse. Me këtë rast, autorët e falënderojnë botuesin, z. Rexhep Shahu, që pati mirësinë ta publikonte këtë studim, sikundër që e ndjejmë për obligim ta falënderojmë kolegun tonë, dr. Valbon Bytyqin për ndihmën profesionale rreth përpilimit të hartave tematike, redaktimin teknik dhe dizajnin. Në fund, i jemi mirënjohës kompanisë “Bici Commerce” nga Bujanoci, që i mbuloi shpenzimet financiare të shtypit të këtij botimi.Nëntor, 2021

PETREFI…

by

Gezim Zilja

– Hajde të të qeras se sot jam në formë! Kam sebep.

– Ka ngordhur ndonjë ujk andej nga lagjja apo si? Ti s’të jep gur të vrasësh kokën?! Bjond, syshplarë, faqekuq, veshllapush,  me kokën asimetrike, hundën e shtypur, gojën e vogël,  ku djathtas-posht mungojnë dhëmbi i qenit dhe dhëmballa ngjitur, (i ka kaluar me kohë të 60-at) duke hequr zvarrë sandalet, që nuk i mbërthen kurrë, me kapi miqësisht nga krahu. Koprac deri në thua, sigurisht, që do të më kërkonte diçka.

– Ajde, tani, lëri këto! Do vinë dhe dy të tjerë.- Petrefi është pronar i shkollës private “Pegaso.” Rritur jetim, me një babaqafor pijanec, që e ngordhte në dru, e poshtëronte, duke e sharë dobiç e hajdut, largohej me ditë nga shëpia, nuk shkonte në shkollë  dhe vidhte gjithçka mundte për të shuar urinë. Për herë të parë në jetë mbushi barkun 16 vjeç, kur zuri punë në ofiçinë si nxënës-xhenerik. Rrogën e parë bleu 20 byrekë, doli tinëz në një cep të ofiçinës dhe i përlau në pushimin e drekës. Me ardhjen e demokracisë, punonjësit privatizuan kapanonin e ofiçinës dhe magazinën. Petrefi i dëboi të gjithë: ca me mashtrime se do iu jepte paratë më vonë, ca me gjyqe false, ca me kërcënime dhe i kaloi objektet në pronësi të vet. Dikush ia shtiu në vesh, që t’i përshtaste për shkollë private dhe hopa! Nxorri licencën dhe siguroi diku, diplomën e shkollës së lartë.

-Kam gjetur nja dhjetë kokosha sivjet pa filluar shkolla. Paratë në dorë nga 2 milionë për kokë: 20 milionë sa për bismilah.  Pres dhe nja dhjetë të tjerë, që do të më vinë më vonë… Ndrinte e ngazëllente presidenti i Pegaso-s.

– Po kokosha sikur u thonë atyrë që transportojnë skafistët matanë…?

-Jo, jo! Janë dhe këta kokosha, nuk vijnë në shkollë dhe bëjnë pagesën e plotë për gjithë vitin.

– Po kush firmos dëftesat e tyre, rregjistrat, amzën?

– Mësuesit ore. Kot i mbaj 30 copë, me bukë unë? Me rastin e kovidit ua përgjysmova pagën,- shtoi me mburrje.

– Nuk kundërshtuan, nuk u ndjenë fare ? Më pikoi në shpirt.

– Ku do shkojnë? Një vend pune ka vajtur 7.000 euro. Donin të bënin dhe grevë legenat. Bëni, u thashë, po do ngordhni për bukë. Naaaaa. Si pula të lagura u bënë.  Pastaj më afroi fytyrën, duke u mbllaçitur, nga shpërtheu një duhmë këllire, që më përzjeu stomakun. – Ka dhe që nuk pranojnë. Kam një mësuese të re të pa diplomuar, që i plotëson sipas ligjeve, – më shkeli syrin. Në tavolinë ishte ulur një djal trupmadh, rreth të tridhjetave, që nuk fliste fare dhe as që ndiqte bisedën. Kthente me eks gotën, kapte me gishtat si kthetra copat e mishit, që pasi i gëlltiste, bënte një pa-pa-pa të zgjatur dhe fërkonte mollën e Adamit gjithë kënaqësi.

-Po ky? pyeta Petrefin.  – Është im bir. Aaaaa, e kam pikë të dobët. Ka dëshirë të bëhet kryetar bashkie. Do më ndihmosh një çikë me miqtë e tu. Lekë duan këta të partive. Pse ça janë ata që janë bërë…shpërvoli buzët gjithë yndyrë. – Unë jam biznesmen, kam prona, para’. Mbaj 100 frymë me bukë. Jam dhe familje patriotike. Pse të mos bëhet djali im?

–  Çfarë po thua o njeri?  Ky nuk ka as diplomë ? fola i bezdisur.

– E ndihmoj unë me eksperiencën time. Diplomën e rregullojmë. Do merrni gjë tjetër? Për djalin nuk kursehem unë. 

– Si nuk i theve këmbët po erdhe u ule me këtë sojsëz !? Iu hakërrova gjithë mllef vetes. Ndërkohë Petrefi, po i thoshte kamerierit, duke zgjatur gishtin tregues: Hidhi dhe ato të koshit në qese! Më arriti pas pak, duke u tundur si patokët e Libofshës. Në dorë mbante qesen e mbushur me mbeturina. – Pse të venë dëm? Ua hedh qenve e pulave, që mbaj në tokën e marrë me qera, andej nga pylli…

DIKTATORI HOXHA DHE PRESIONET MBI POETET

by

(Copëza ngjarjesh nga një mbledhje historike,  më 11 korrik 1961)

Nga Skifter Këllici 

PROLOG 

Nga postulatet e “famshme” të diktatorit

“Populli ështe lidhur me Partinë si mishi me thoin”,”C’thotë populli bën Partia”….

Sa here i kemi degjuar keto shprehje hipokrite nga goja e vetë  Enver Hoxhës.Po  të kishte qenë ende  gjallë,të paktën deri në dhjetor të vitit 1990,  do ta kuptonte se sa  mashtrimtare dhe të neveritshme ishin këto shprehje,kur të shihte se si u shembën  shtatoret e tij, kudo që ndodheshin,sidomos në Tiranë më 20 shkurt te viti 1991 dhe se si u fshinë menjëherë nga kujtesa e popullit.  

Por Enver Hoxha përdorte po kaq hipokrizisht edhe një shprehje tjetër:”Të qëndrojmë  gju më gju me popullin”.Dhe c’është  e vërteta,kudo që shkonte në vizita,në qytete fshatra,qendra pune e prodhimi, ai dëshmonte se “qëndronte pranë popullit”.

Takohej, kuvendonte,qante hallin me fshatërë dhe punëtorë,ndonëse jeta e tyre bëhej gjithnjë dhe më e rëndë nën trysninë e ashpër të diktaturës së ushtruar prej tij.

Por  Enver Hoxha takohej edhe me intelektualët,shkrimtarët,artistët…Kjo ndodhte kur shkonte për të parë  edhe shfaqje artistike,ndonëse në dy prej tyre, më 1964 në Korcë dhe më 1979 në Tiranë, me të parë dramat “Rrethimi i bardhë dhe “Njollat e murrme” përkatëssiht të shkrimtarëve,Naum Prifti dhe Minush Jero, i kritikoi ato dhe urdhëroi që të mos shfaqeshinmë më për gabime ideore,megjithëse të dytën e kishte parë dhe madje me dorën e tij i kishte dhënë Teatrit të Korcës “Flamurin e Festivalit të Teatrove Profesioniste” bash Mehmet Shehu,ish-kryeministri,të cilin  vite më pas do ta shpallte armik dhe… poliagjent.

Enver Hoxha takohej me shkrimtarët dhe artistët edhe në kongreset e tyre.Kështu ka ndodhur në Kongresin e Parë, më 1954, të  Dytin, më 1979 dhe në Kongresin e Tretë, ,më 1983.

Në Kogresin e Parë,-tregon shkrimtari ynë i njohur,Naum Prifti,-ai ishte  ulur krahas byroistëve të tjerë në radhën e parë.Pastaj se kush erdhi e  coc i tha në vesh njerit  prej tyre,Pastaj ai  ia përcilli atë fjalë tjetrit që ishte në krah dhe kështu fjala erdhi deri te veshët e diktatorit.Ai menjëherë brofi nga karrikja ku ishte ulur bukur mirë dhe doli nga salla, i ndjekur zdruq-zdruq nga byroistetë e tjetë.Më pas mësuam a se ata ishin larguar për një mbledhje  të rrufeshme nën kryesinë e tij, sepse sapo ishin njoftuar se Panajot Plaku,ushtarak i lartë dhe anëtar i Komitetit Qendror, ishte arratisur në Jugosllavi e doemos kjo gjëmë e papritur kishte shumë më tepër rëndësi se Kongresi …

Në dy kongreset e fundit kam qënë i pranishëm edhe unë si shkrimtar.Më 1979 mori pjesë  në dy seanca dhe qëndronte në presidium pranë Dhimitër Shuteriqit, atëherë kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë.I ulur pranë shkrimtarëve Fatos Arapi dhe Agim Cerga,e kam parë që shkëmbente biseda të ngrohta me të.C’ëshë e verteta,u shfaq në në nga pushimet midis seancaveedhe në hollin e e selisë së Kuvendt Popullor,ku zhvillohej ky kongres dhe bëri dhe  bëri foto me tërë shkrimtarët dhe artistët që ndodheshin në sallë.

Në Kongresin III të LSHA-së, më 1983 ai mori pjesë vetëm  ne seancën plenare, i shoqëruar nga Ramiz Alia.Ndodhesha diku në një ndënjëse nga ana e djathtë e sallës dhe e pashë nga afër në lozhën ku u ul.E vërteta është se  dukej thuajse  fikur.Shihja tiparet e fytyrs së tij të mplakur,faqet pakëz të kuqe, sic dukej të ritushuara,sytë që thuajsë nuk  lëviznin fare dhe dorën që e tundte me shumë vështirësi,kur na përshëndeti.Pikërisht pas dy vitesh ai do të fikej përfundimisht.

Por, sidoqoftë, erdhi.Ishte një nga daljet e tij të fundit në publik,ndonëse këtë radhë pa qëndruar as edhe një grimë “gju më gju me popullin”.

Por një nga takimet, ku ai vërtet ka qëndruar gju më gju me krijuesit,me të cilët ka diskutuar edhe gjallërisht, ka qënë ai i 11 korrikut të vitit 1961.Dhe, sic do të shohim më poshtë, jo rastësisht. 

Takimi

.  

Nga një anë Llazar Siliqi, Kolë Jakova, Andrea Varfi, Aleks Caci, Luan Qafëzezi…nga ana tjetër Ismail Kadare, Fatos Arapi, Dritëro Agolli, Dhori Qiriazi…

Janë dy grupime poetësh, të ndryshëm, jo vetëm nga mosha, por edhe nga mendësia poetike,stili, konceptimi.Ja përse midis tyre ka nisur një luftë  e  pashpallur,që është shndërruar në një debat të hapur  në shtyp, shprehur kryesisht me krijime  poetike, që përjshtojnë njera-tjetrën.Vringëllimat  e shpatave gjatë  këtij dueli dëgjohen deri lart në kupolën e kuqe, deri te vetë Enver Hoxha.

Në sallën qendrore të UT organizohet, pra kjo mbledhje e gjerë me intelektualët.Qëllimi i saj:”Diskutimi rreth vendimit të KQ të PPSH-së “Mbi letërsinë dhe artet”(7 qershor 1961).Referatin kryesor e mban Ramiz Alia,sekretari i KQ për ideologjinë.Në këtë mes  nuk ka asgjë të befasishme, sepse deri atëherë Ramiz Alia,ashtu si Enver Hoxha, është takuar jo rrallë me shkrimtarë  me intelektualë,poetë e skrimtarë dhe po takohet sërishmi.Por këtë radhë ky referat është vetëm ballorja e këtij takimi, ku nuk u diskutua me  intelektualët,sepse  pas referatit,takimi u shndërrua në një debat të ndezur vetëm  midis poetëve të vjetër dhe poetëve të rinj.

Pa pritur, disa caste para fillimit të mbledhjes, në sallë futet Enver Hoxha, duke lënë të shtangur jo vetëm pjesëmarrësit,por edhe vetë drejtuesit e mbledhjes.

Nuk është lajmëruar se  kreu i Partisë do të marrë pjesë në këtë mbledhje, ndryshe do të ishin marrë masa të rrepta nga Sigurimi  i Shtetit.,që në fakt u shfaq menjëherë ne mjediset rreth sallës.

Ka një arsye.Diktatori do që të shohë nga afër dhe të dëgjojë se c’do të thonë pikërisht poetët e vjetër e si  do t’u përgjigjen poetët e rinj.

Duke kthyer vështrimin në traditën e poezisë sonë 

Poezia e re e realizmit socialist,ashtu si tërë letërsia shqipe ndikuar nga letërsia dhe arti sovjetik,lindi qysh në vitet e e luftës kundër pushtuesve nazifashistë, që solli pastaj vendosjen regjimit tiranik komunist.Sidoqoftë, vazhduan të botoheshin poetët e mëdhenj të Rilindje Kombëtare- Naim Frashëri, Ndre Mjeda,Fan Noli,Cajupi,…Migjeni…por u sulmua ashpër Fishta, si poet antikombëtar dhe u harrua Poradeci e poetë të tjerë.

Poetët më në zë u bënë pikërisht ata që përmendëm në hyrje të këtij cikli. Një pjesë prej tyre kishin nisur të shkruanin edhe gjatë viteve te regjimit zogist.Kishin mbaruar jo vetëm shkollën e mesme, ku kishin studiuar gjuhë të huaja që u kishin dhënë mundësi të njihnin në origjinal vepra të shquara të poetëvë më të mëdhenj të huaj, por edhe kishin vazhduar shkolla të larta të  të përfunduara, ose të lëna përgjysmë, pë t’u kthyer në atdhe për t’u hedhur në radhët e Luftës antifashiste.Dhe  në radhët partizane  vazhduan krijimtarinë letrare, kryesisht në poezi e më pas disa prej tyre studiuan për letërsi në vendet socialiste.

E verteta është se, me gjithë traditën  jo të vogël në fushën e poezisë, sidomos me veprat e Nolit, Poradecit e Migjenit, veprat  e tyre, të ndikuara dhe nga dogmatizmi i poezise sovjetike, me përjashtime të vogla,  nuk arritën ndonjë nivel të lartë.

Këtë e vë në dukje, vec të tjerëve, edhe studiuesi kanadezo-gjerman, Robert Elsi, në veprën e tij  “Histori e letërsisë shqipe”, ku thekson:”Pjesa më e madhe e shkrimeve me shumicë ne vitet pesëdhjetë e në fillim të viteve gjashtëdhjetë, dëshmuan shterpësi dhe mjaft konformizëm në cdo kuptim.(Vepër e cituar,faqe 383, botim në shqip, Pejë 1997).

Në veprat poetike të poetëve të mësipërm,himnizoheshin lufta heroike e popullit tonë kundër pushtuesit të huaj  dhe…  sukseset e mëdha që po arrinte Shqipëria e re socialiste nën udhëheqjen e Partisë së Punës,me  Enver Hoxhën në krye.

Mirëpo, e ndrydhur në kanunet e realizmit socialist,ajo në më të shumtën e rasteve mbeti një poezi e sipërfaqshme,pllakateske, dhe nuk qe në gjendje të vazhdonte traditën e poezisë shqipe të Paraclirimit.

“”Tematika e krijimeve të kësaj periudhe,-vijon Elsi,- përsëritej rreth një qarku të caktuar, kurse lexuesi ushqehej vazhdimisht me tekste të thjeshtëzuara e pa ndonjë kujdes të vecantë për elementet themelore të stilit…Edukimi politik i masave dhe ushqimi i tyre me ndjenjën kombëtare quheshin më të rëdësishme se vlerat estetike.Ky qendrim synonte të thellonte frymën revolcionare dhe të forconte bindjet socialiste të “njeriut të ri”,(po aty).

Bëjnë përjashtim disa nga vjershat e Lame Kodrës,(pseudonimi i Sejfulla Malëshovës), të nxjerra nga vëllimi “Vjersha”, që mbeten të freskëta edhe sot, duke na kujtuar motivet noliane, nga të cilat edhe  ishte ndikuar, poema “Prishtina” e Llazar Siliqit,”Kënga e partizanit Benko”, e Fatmir Gjatës, etj.

 Mirëpo Malëshova që premtonte në fushën e poezisë,u sulmua për gabime të rënda ideore nga diktatori Hoxha dhe bashkë me zhdukjen e tij fizike erdhi edhe zhdukja e tij  si krijues.

Dhe ja,  nga fundi i viteve 50-të dhe fillimi i viteve 60-të,në shtypin letrar u dukën emrat e poetëve të rinj,Ismail Kadare, Dritëro Agolli, Fatos Arapi, Dhori Qiriazi,Vehbi Skënderi….Ata nuk u shfaqën të drojtur, por me zë të plotë e të tingëllueshëm, që u pa qysh në vëllimet e  tyre, edhe sot me vlera të dukshme,”Shekulli im”, “Hapat e mia në asfalt”,”Shtigje poetike”, “Balada intime”.

Këtë e dëshmom përsëri studiuesi  kanadez Robert Elsi,icili në veprën e mësiprme nënvizon:”Ishte brezi i dytë i shkrimtarëve të Shqipërisë së Pasluftës ai që erdhi përherë e më tepër duke kuptuar se bindjet politike, edhepse të rëndësishme në kontekstin e shoqërisë shqiptare të periudhës,nuk mjaftonin pë të qenë kriter i meritave artistike”,(faqe 383).

Pikërisht këto vëllime poetike, e sidomos tri të parat, u përpinë nga lexuesit, vecanërisht, lexuesit e rinj, sepse sillnin nota të reja, të freskëta  e, mbi të gjitha,me  nivel të lart artistik, qoftë nga forma, mjetet artistike, ashtu dhe  nga fjalori poetik.

Në veprën e tij “Alternativa letrare shqiptare”,botuar në Shkup më 1995,poeti dhe studiuesi kosovar, Agim Vinca, sendërton mjaft qartë idetë e mësipërme, duke na dhënë konkretisht dallimin rrënjësor të nivelit artistik të poetëvë të vjetër, krahasuar me poetët e rinj, emrat e të cilvë i cituam më sipër.Kështu, për shembull, ai ndalet te poema “Miku” e Llazar Siliqit,(1951),dhe përmend prej saj këto vargje: 

”Me makina punt’ e randa ,

ata bajnë, si vllazën rrojnë,

bashkë gëzojnë,

si asht ma mirë jetën e cojnë”.

Këtyre vargjeve studiuesi në fjalë u kundërvë një fragment nga “Poema e maleve”, ku autori i saj, poeti i ri Dritëro Agolli,shkruan :

”Unë e di, fisi im, ti ende jeton vështirë,

fëmijët e tu brekushe me arna mbajnë,

dhe cokollata një herë në muaj hanë a s’hanë”.

(“Vitet 60-të dhe beteja për novatorizëm”, faqe 50 e veprës së mësipërme.)

Sic shihet, Dritëro Agolli, jo vetëm nuk e lustron realitetin,si në vargjet e Llazar Siliqit, që kanë , vec të tjerash edhe fjalor të varfër poetik,por e pasqyron atë në mënyrë më bindëse e, natyrisht,edhe  më me emocion.

E, meqë po ndalemi te  fjalori poetik,duhet të vemë në dukje se poezia e deriatëhershme, duke synuar të jepte madhështinë e epokës,e paraqiste atë me epitete tashmë të vjetëruara  si vigan,trim,sypatrembur,zanë, shtojzavalle…

Poetët e rinj Kadare, Agolli, Arapi,që vinin nga studimet universitare në vendet e Lindjes,duke u njohur me poezinë klasike të Pushkinit,Lermontovit, a  të poetëve bashkëkohorë,  Majakovski,Esenini…,si dhe poetëve perendimorë, të përkthyr në rusisht, e mbi të gjitha, duke qenë të talentuar,sillnin një mënyrë të re konceptimi në krijimet poetike, krejt e ndryshme deri atëherë në poezinë tonë.

Të jem i sinqertë,deri në vitiin 1960, ndonëse kisha mbaruar studimet për gjuhë-letërsi në UT,i dhënë më shumë pas rubrikave artistike dhe sportive  që mbuloja në Radio Tirana, ku kisha nisur të punoja, ndiqja kryesisht shtypin sovjetik dhe lexoja më shumë letërsi të huaj në gjuhën ruse.Lëtërsisë shqiptare dhe, për më tepër, poezisë së saj nuk i kushtoja vemendje.Por ja që poezitë e Kadaresë të botuara atë vit në vëllimin “Shekulli im”,që tingëllonin krejt  ndryshe në  formë dhe përmbajtje nga poezitë të deriathershme të poetëve të tjere shqiptarë, më bënë shumë përshtypje Dhe jo vetëm mua.Ishte një brez i tërë bashkëmoshatarësh të mi,(unë isha atëherë  vetëm 22 vjec), që u rrrëmbyem nga këto poezi e më pas të poetëve të tjetrë, midis të cilëve të Fatos Arapit.

Nuk kishte si të ndodhte tjetërsoj,kur  Kadareja në poemën e tij “Endërr industriale”,qytetin e ri që po ndërtohet e përshkruan në këtë mënyrë:

”Ky qytet do të veshë kombinezonin proletar,

s’ do të gogësijë duke pirë caj,

i futur në pizhame.”

Duke shkruar për dashurinë, ai shprehet kështu:

”Do të kujtoj 

mbrëmjen e heshtur, të pafund të syve të tu,

dënesën e mbytur, rrëzuar mbi supin tim,

si dëborë e pashkundshme…”.

Po të njejtat ngjyrime gjejmë edhe në poezinë erotike të  Fatos Arapit , i cili  shkruan:

”Miliona dashuri u nisën në takime,

Po ecin përmbi taka të holla, të shpejta.

Dëgjoni trokëllimën e rrëmbyer të tyre,

Nën trokëllimën ritmike të këmbëve të lehta,

Me gëzim të kthjellët, drejt dashurisë rend jeta…”

Pikërisht kjo mënyrë e re, ky stil poetik që befasoi lexuesit në fillim të viteve 60-të , nuk u pëlqeu poetëve të brezit të vjetër, të cilët shihnin në këto dukuri, shkarje të dukshme nga traditat e poezisë shqiptare të deriathershme.

Kurse  në të vërtetë duhet të themi se në këtë rast kemi të bëjmë me vazhdimin e traditave më të mira të të poezisë shqipe, duke filluar nga Noli,Poradeci e sidomos Migjeni.

Eshtë pikërisht kjo arsyeja që e shtynte aso kohe kritikun dhe poetin Drago Siliqi të botonte në fillim të  vitit 1960 një artikull me interes “ Në kërkim të së resë”,ku ai, duke trajtuar probleme të poezisë bashkëkohore, shkruante:

“Formën në poezi e përbën, në radhë të parë,i gjithë sistemi i sintezës figurative që përdor poeti për të përgjithësuar tiparet kryesore të fenomenit që pasqyron.Forma,pra, me fjalë të tjera, është mënyra e të shprehurit të përmbajtjes dhe këto dy nocione gjenden gjithmonë të gërsheturara me njera-tjetrën .Në nocionin e formës hyjnë pastaj edhe gjuha,ritmi,rima,dhe vecoritë tjera stilistike të poetit.”

Ky pohim i  drejtorit të Shtëpisë Botuese “Naim Frashëri” në atë kohë ishte dhe një afirmim i rrugës që po ndiqnin poetët poetët Kadare, Agolli,Arapi dhe disa të tjerë,dhe, ndonëse jo hapur,një kundërvënie ndaj poetëve të vjetër,të cilët nuk pajtoheshin me këto kahje  të reja të poezisë sonë..

Pikërisht në këto rrethana zhvillohej edhe takimi i 11 korrikut të vitit 1961.Kishte ardhur koha e një ballafaqimi të madh midis poetëvë të vjetër dhe poetëvë te rinj.

Tani mbi ta si gjyqtar vihej Partia.Ajo dërgonte atje  shefin e ideologjisë në Komitetin Qendror, Ramiz Alinë.E nuk mjaftonte kjo, por në atë sallë ku do të bëhej ky takim, shfaqej si papritur e pakujtuar edhe vetë Enver Hoxha.

Sulmi i poetëvë të vjetër

Varfi,Siliqi,Qafëzezi

Si prolog i takimit ishte “Diskutim  rreth vendimit të KQ të PPSH-së. mbi letërsinë dhe artet”,( 7 qershor 1961), botuar në shtypin tonë.Në këtë diskutim, midis të tjerash shkruhej:”Trajtimi i heronjve pozitivë…shkrimtarët të rrrojnë sa më afër me popullin..Për këtë qëllim të përdoren sa m gjerë e me vend lejet krijuese, të shftytëzohe koha e punës fizike…pjesëmarrja në ekipet me afat të gjatë, bashkëpunimi me organet e shtypit…është e domosdoshme të shumëfishohen përpjekjet e vetë shkrimtarëve dhe artistëve që të lidhem  sa më ngushtë me popullin…të shkrihen me jetën e popullit”.

Këto ishin pak a shumë disa nga tezat kryesore që pëmend Fatos Arapi në librin e tij me mjaft interes, “Kujtohem që jam,(faqe 63, 1997), të cilit do t’i referohemi disa herë gjatë këtij cikli.

Takimi i 11 korrikut të vitit 1961 u hap me referatin e Ramiz Alisë ,sekretar i KQ të PPSH-së.Duke ritrajtuar tezat e mësipërme , ai u ndal në dukuritë e reja që viheshin re në poezinë shqiptare.”Theksi i referatit, -nenvizon Fatos Arapi në librin e tij,godiste më tepërtë rinjtë”.(faqe 71).

Dhe kur pas këtij referati nisën diskutimet, të parët që e morën fjalën qenë përfaqësuesit më  në zë të poetëvë të vjetër, midis të cilëvë edhe komunistë.Kishin marrë edhe më shumë zemër, sepse referati në fjalë u hapte shtigje te reja .Kurse për poetët e rinj krijohej një atmosferë e rëndë , aq më tepër kur në sallë ndodhej vëte Enver Hoxha dhe shumica e anëtarëve të Byrosë Politike të KQ.

Gjjithnjë duke u mbështetur të veprën e Fatos Arapit, “Kur kujtohem që jam”,po paraqes disa fragmente nga diskutimet.

Andrea Varfi:”

Të jesh artist i realizmit socialist,dhe të ndjekësh në të njejtën kohë novatorizmin për hir të novatorizmit, është krejt pa kuptim dhe punë e dështuar që në fillim…

Cilësia dhe vetëm cilësia artistike të bën  novator dhe original dhe aspak akrobacitë dhe majmunizimet  e të huajve.Futuristët, me shokë,deshën të varrosnin cdo gjë të trashëgimit kultural dhe artistik të së kaluarës.Edhe sot,izmat e ndryshme që pjell borgjezia imperialiste në kalbëzim, nuk lë gur pa luajtur në kët drejtim…”

Sic shihet, diskutimi mbarte  nota shumë të ashpra dhe kuptohet mirëfilli se i drejtohej vetëm poetëvë të rinj, që me prirjet e tyre, sipas Varfit, po vazhdonin madje edhe rrugën e futuristëve.

Llazar Siliqi:

”Unë jam i mendimit se ne e kemi një letërsi dhe art novator dhe nuk ka mbetë puna që atë ta fillojmë me e krijue sot, pa mohue përpjekjet e matejshme që ne të gjithë duhet të bajmë për ta cue edhe ma përpara letërsinë dhe artin tonë novator…

Karakteri novator kuptohet disa herë, nga njena, anë si ndryshim, ose ma saktë si thyemje e  formës dhe, nga ana tjetër,novatorizmi dhe fryma e kohës kontestohet atje ku  ka fjalë të reja si asfalt,najlon dhe tematikë ndërkombëtare.Mendoj se edhe  kërkimi  i tepruem i figurave dhe ngarkimi me figura , kur kjo shndërrohet në një kërkesë të domosdoshme  për cdo varg,mund të cojë në rrugë jo të drejtë si dhe mund ta bajë  të vështirë kuptimin e njërshëm nga lexuesi”.

Por shumë më i ashpër qe në diskutimin e tij poeti Luan Qafëzezi, i cili, ndër të tjera theksoi:

”Në vitet 1960-61,vargjet e lira filluan të duken përsëri në shtypin tonë të përditshëm dhë periodik, por këtë herë me një formë të re, më me pretendime , duke dashur të thyejnë të gjitha normat tradicionale të metrikës sonë nën preteksin e një farë “ novatorizmi”…

Përdorimi i vargjeve të lira nga disa poetë nuk duhet shikuar si një ceshtje thjeshtësisht formale, si një cështje teknike dhe pa rëndësi.Përkundrazi,kur përdoret pa kriter , duhet parë si fenomen negativ dhe, në qoftës e nuk frenohet me kohë,mund t’i sjellë dëme poezisë sonë.Edhe disa dëme ia ka sjellë që tani.Ne prapa këtij “modernizimi”shikojmë një një goditje që i bëhet esencës kombëtare të poezisë sonë.Thjesht, në këtë lloj poezie gjen mjegullime,paqartësira,përcartje dhe figura ekstravagante.Tema e saj kryesore është tema  ndërkombëtare,shekulli i 20-të,kozmosi e të tjera, duke u  larguar kështu nga jeta shqiptare e përdidtshme, nga problemet që preokupojnë Partinë në mënyrë direkte.(F.Arapi,vepër e cituar , faqe 73-74-75).

Pa qenë nevoja të zgjatemi, shihet qartë se diskutimet e poetëvë të mësipërm qenë tendencioze, madje edhe të mveshura me një farë  ligësie.Me një fjalë, ata mohonin tërëesisht poezinë e kolegëve të tyre të rinj.Për më tepër, këtë e bënin para vetë Enver Hoxhës, të bindur që ai do t’u jepte plotësisht të drejtë.

Tani e kishin radhën poetët e rinj.Duhej tëjo vetëm të mbroheshin, por edhe të kundërsulmonin, sepse, në fakt, mbrojtja  më e mirë në të tilla raste, është sulmi.Ishte e rrezikshme,por  edhe e domosdoshme.

Dhe kështu ndodhi…

Flasin Kadare, Arapi, mungon Agolli

“Seanca e paraditës mbaroi.Salla u boshatis dhe unë po rrija i vetëm dhe i dëshpëruar ende në karrige.Parandieva rrezikun që u kërcënohej të rinjve.Andrea,Llazari,Luani kishin thënë aq, por ishte e natyrshme që nenteksti dhe cfarë lexohej midis radhëve të shkruara, ishte akoma shumë i rëndë.”

Kështu shkruan Fatos Arapi në librin e tij “Kur kujtohem që jam”(faqe 75). Më tutje vazhdon::

“E mori dreqi këtë punë”,-mallkova veten nëpër dhëmbë dhe u cova të dal jashtë.Në krye të sallës bisedonin midis tyre më zë të ulët Nexhmia Hoxha dhe Fiqrete Shehu…Ateherë Nexhmia më tha:”A do të diskutosh,Fatos?” “Jo,-iu përgjigja i dëshpëruar.” “Pse?-pyeti Nexhmia.-Partia ka nevojë të dëgjojë fjalën tuaj”(Kështu tha”tuaj”,që nënkuptonte:”Partia ka nevojë të dëgjojë fjalën e të rinjve” ,(faqe 76).

Më pas Arapi rrëfen se si u takua me Ismail Kadarenë dhe Dhori Qiriazin dhe se si duke ngrënë drekë në një restorant  të Tiranës,vendosën që dy të parët  të diskutonin në seancën e pasdites të kësaj mbledhjeje, që ishte edhe seanca e fundit.Fatos Arapi,kujton se Agolli nuk ishte në mbledhje.Flitej se kishte shkuar në Durrës.Megjithatë, sic do ta shohim,do të thoshte fjalën e tij në artikullin “Traditë, natyrisht,por jo shtampë”,(Drita”,27 gusht 1961).

Po rendis  më poshtë disa fragmemte nga diskutimet e poetëvë në fjalë , që, ndonëse të rinj në moshë, ditën, jo vetëm të mbronin veten, por të hidhnin poshtë me argumente të matura dhe të zgjuara akuzat pa vend të poetëve të  brezit të vjetër.

Ismail Kadare:

”Problemi i ngritur kohët e fundit në diskutime dhe në faqet e gazetës “Drita”,në esencë të tij është problem fiktiv, i fryrë me qëllim nga disa njerëz.Bile,me sa duket, këta njerëz nuk e kanë hallin te vargjet e lira,por te poezia e disa poetëve të rinj, të cilën poezi nuk e pranojnë dhe duan ta hedhin poshtë në cdo mënyrë…Vargu i lirë lidhet pa tjetër te ne nga disa me emri e modernizmit .Po sikur të ngriheshim e të thoshim,po të të niseshim nga poezia formaliste,se vargjet më të rregullt kanë qenë të lidhur më monarkitë dhe kanë lulëzuar me tërë akademizmin e tyre,sidomos pranë oborreve mbretërore?Këto përfundime,kur nisesh nga formalizmi,të cojmë në qorrsokak…

Unë mendoj se në kohën tonë nuk është bërë te ne asnjë shpikje forme.Te ne permbajtja e re ka sjellë gjetjen e disa mënyrave të reja shprehjeje., disa herë me sukses e disa herë pas sukses.Asgjë tragjike nuk ka ndodhur, asnjë traditë s’është mohuar,asnjë klasik s’është përbuzur.

 Në qoftë se arti është i  vërtetë, ai do të ketë pa tjetër të renë , novatoren.Novatorja mund të jetë edhe brenda strofave të rregullta,ashtu sic mund të jetë konseravatorja  në mes të vargjevetë lira.”(Revista “Nëntori”,11,1961).

Fatos Arapi në diskutimin e tij shkoi ,sic do të shohim edhe më tutje duke zbuluar se te poetët e vjetër fshihej synimi që t’i zhvendosnin poetët e rinj  gati në opozitë:

”Shpesh herë na qortojnë se gjoja jemi mosmirënjohës, nëncmojmë gjithcka që është krijuar te ne dhe në mënyrë të vecantë gjithcka që është krijuar te ne pas Clirimit e këndej.Akuza, sic shihet, është e rëndë.Ta themi hapur, ajo i nxjerr poetët e rinj në pozita antimarksiste.

Në qoftë se se dikush kë bërë traditë të tij “personale” të shkruajë vjersha të dobëta, dhe këtë traditë kërkon të na e shesë si traditë kombëtare, këtë ne nuk e pranojmë kurrë.Tjetër punë pastaj në qoftë se mendon që respekti kundrejt tij tregohet duke shkruar vjersha  edhe më të dobëta…Por mua më duket se problemi i vargut të lirë nuk ngrihet drejt…lihet përshtypja sikur është ky varg i lirë që i ndan tradicionalistët  nga jo tradicionalistët,klasikët nga jo klasikët, të ashtuquajturit modernë…

Nuk e ka fajin vargu.Dhe nëqoftëse dikush, duke bërë poezi të këqia ka diskretdituar veten e tij,ai nuk ka diskredituar tetërrokëshin  tonë të mrekullueshëm.Ky poet duhet të kuptojë se vargu i thyer nuk i ka rrëmbyer atij lavdinë poetike që s’e ka pasur…Shyqyr që na doli vargu i lirë , sepse disa kështu kanë rreth kujt të bëjnë zhurmë dhë të tregojnë se ekzitojnë, janë gjallë…(Revista “Nëntori”,11, 1961).

Eshtë e kuptueshme se pas këtyre dy diskutimeve që dukeshin se ishin vazhdimi logjik i njeri-tjetrit, me argumente të qarta, ku mbrohej ajo që ishte për t’u mbrojtur,tradita, fjalë me të cilën poetët e vjetër kishin spekuluar  në diskutimet e tyre, duke u rrekur t’i vinin poetët e rinj në bankën e të akuzurve, u krijua një mjedis i tendosur.

Për më tepër, kur në presidium ndodhej vëtë Enver Hoxha dhe referatmbajtësi, Ramiz Alia, për të mos përmendur,sic thamë, dhe anatërë të tjerë të Byrosë Politike.

Ishte hera e parë që  në një takinm letrar të bëheshin diskutime krejtësisht të kundërta me njeri -tjetrin., të cilat  dëshmonin se problemet ishin shumë të mprehta.Mund ta kishte marrë fjalën Ramiz Alia për të bërë  konkluzionet.Por kjo ashtu, sic kishi rrjedhur ngjarjet, u bë e vështirë për të, aq më tepër që  Ismail Kadareja dhe Fatos Arapi me diskutimet e tyre, në një mënyrë a në  një tjetër, i ishin kudërvënë edhe vetë  shefit të ideologjisë në Komiteti Qendror.

Ja përse në fund të takimit u ngrit vetë Enver Hoxha.Më këtë veprim ai dëshmoi se nuk kishte ardhur  në këtë takim thjesht për të përshndetur, por për  të gjetur një rrugë të mesme paqëtuese. Shkurt, për t’u bërë, sic do të shohim në pjesën e tretë, gjykatës midis poetëv të vjetër e poetëve të rinj.

Nuk është problem ceshtja “të rinj” dhe “të vjetër”

Flet diktatori  Hoxha

Kjo është një nga shprehjet ku e vuri menjëherë theksin Enver Hoxha, që atë ditë ishte veshur me një kostum të bardhë,si të dëshmontë se kërkonte të vendoste mirëkuptim në këtë mjedis që po bëhej i ndezur.

Dhe kështu ishte.Që ai të kishte lexuar  referatin e Ramiz Alisë, mbajtur në këtë takim, ku do të diskutohej  vendimi i  KQ të PPSH-së “Mbi letërsisnë dhe artet”,(7 qershor 1961) dhe ta kishte aprovuar atë , as që vihet në dyshim.Pra,që ai të kishte miratuar, gjithshtu, edhe kritikat që Ramiz Alia do t’i drejtonte poetëvë te rinj, edhe kjo nuk vihet në dyshim.

Si pasojë, ai edhe mund të mos kishte ardhur në këtë mbledhje.Por ja,pra ,që erdhi, se kështu e pa të arsyeshme, pikërisht  disa caste para fillimit të takimit,kur askush nuk e priste.

“Shoku Andrea Varfi,- nisi të fliste pa letër  Enver Hoxha,-kur zuri të diskutonte,- theksoi se atij i pëlqen tetërrokëshi.Edhe mua më pëlqen tëtërokëshi , edhe dhjetërrokëshi.Dhe kur dëgjova diskutimin e e shokut Andrea,i thashë në pushim e unë jam dakord me pikëpamjen e tij.Atëherë Andrea iu kthye shokëve dhe u tha me shaka:”Flisni tani po të  doni”.Por në fakt u gabua.Dhe e verteta është se dolën shokë e folën, diskutuan,dhe mbrojtën me zjarr pikëpamje të kundërta…

Të them të drejtën, vec për një gjë nuk më erdhi mirë, që doli sikur ceshtja shtrohet “ të vjetër” e” të rinj”.Të rinjtë, me dinamizmin dhe gjallërinë e tyre, bëjnë mirë që na shkundin ne, të vjetrëve.Prandaj, unë nuk besoj kurrë që shkrimtarët e artistët e vjetër duan të pengojnë krijimtarinë e më të rinjve, vecse ata ,duke patur kaluar më parë nëpër këto shtigje , kanë frikë se mos nga hovi i madh, ju shkisni  nga rruga…Por unë jam i bindur se ju, shokë të rinj …nuk do të ecni kurrë në rrugë të gabur…..

Unë kam lexuar disa vjersha të Ismail Kadaresë.Kam lexuar   p.sh.. atë që ai  i ka kushtuar kalasë së Gjirokastës, (“Princeshës Argjiro”),dhe mua më ka pëlqyer.Kam lexur edhe vjersha të tjera të Kadaresë, të cilat më kanë pëlqyer dhe kam përshtypjen se ai është një i ri me talent.

Mendimi im personal është se gjersa vjershat tuaja të kenë përmbajtje marksiste,me të vërtetë patriotike, mobilizuese, edukative dhe formë të bukur, terheqëse, të qartë, ato s’ kanë sepse të mos pëlqehen…Afirmohuni me vargun tuaj dhe në rast se ju do populli,ai varg është i mirë.(Revista “Nentori”,11,1961).

Me fjalë të tjera, EnverHoxha, duke u vënë parballë poetëve të rinj dhe poetëvë të vjetër, kërkonte të vendoste paqe.U jepte të drejtë të dyja palëve.Pra, nga një anë këshillonte të vjetërit të mos sulmonin të rinjtë, por, nga ana tjetër, u vinte një farë kushti këtyre të fundit që, nëse poezia e tyre do të pëlqehej nga lexuesi , të cilin ai e quante populli, ajo poezi ishte e vlefshme.

“Në këtë mënyrë ai “kërkonte unitet”-,vë në dukje Fatos Arapi në librin e tij”Kur kujtohem që jam”.

Të mos harrojmë jemi në korrrik të viti 1961,kur  nëntë muaj më parë ishte zhvilluar Mbledhja e Moskës e 81 partive komuniste, në të cilën Enver Hoxha kishte dalë kundër vijës politike të revizionistëve sovjetikë  dhe disa muaj më pas, në në tetor  të atij viti, kur kundërshtitë ideologjike midis partive komuniste të të dy vendeve, do të bëheshin të njohura botërisht nga vetë Hrushovi në Kongresin e 22-të të PK të Bashkimit Sovjetik. 

“Në një farë kuptimi,-vazhdon Fatos Arapi,-fjala e Enver Hoxhës linte në hije raportin e Ramiz Alisë, i cili ishte disi i ashpër më  të rinjtë.I papritur duhet të ketë qenë qendrimi i tij për drejtuesit e Lidhjes së Shkrimtarëve.Dhimitër Shuteriqi nuk diskutoi fare.Në fund të mbledhjes ai dukej në presidium shumë i lodhur dhe i shqeteësuar.Më vonë nga gojë të këqia u tha se ai kishte ardhur në mbledhje me dy referate  në xhep.Do të mbante atë nga ana e të cilit anonte peshorja.(Faqe 82).

Lind vetevetiu pyetja:”Përse Enver Hoxha mbajti një qendrim të tillë, pra, përse u dha dorën të rinjve?

Logjikisht,duke miratuar referatin e Ramiz Alisë, do të mjaftonte që në fund të takimit të theksonte se poetët e rinj duhet të të kenë parasysh këshillat e poetëve të vjetër, që të mos thellojnë gabimet e tyre, që po i  shpien drejt  një krijimtarie poetike të mbarsur me ndikime moderniste, ashtu sic vunë në dukje me  Andrea Varfi, Llazar Siliqi e   Luan Qafzezi… e kuptohet që poetëve të rinj do t’u mbyllej rruga për një kohë të gjatë.

Dhe, duke marrë parasysh se c’ndodhi disa vite më pas kur nisi i ashtuquajturi revolucionarizim i jetës së vendit,me qarkullimin e kuadrit dhe të shkrimtarëve e artistëve për të njohur nga afër jetën e vendit  dhe më 1973 pas Plenumit të 4-t të KQ të PPSH-së,kundër ndikimeve borgjezo-revizioniste, është e kuptueshme se nuk dihet se kur ne do të kishim  pasur në dorë ato vepra aq të njohura të Ismail Kadaresë, Fatos Arapit e shumë e shumë poetëve të tjerë që u shfaqën më pas në lëtërsinë tonë.

Enver Hoxha në këtë takim përkrahu poetët e rinj, kryesisht se ai e shihte se ata ishin shumë më të talentuar se poetët e vjetër.Kjo nuk ishte shumë e vështirë për t’u kuptuar,aq më tepër nga ai vetë.Vërtet kishte shkuar për studime në Francë, ku nuk kishte mundur të jepte asnjë provim, por të mos harrojmë se kishte mbaruar Liceun  francez të Korcës, ku ishte njohur jo vetëm me krijimtarinë e poetëvë më të mirë të Rilindjes Kombëtare shqiptare, por, mbi të gjitha, me letërsinë dhe poezinë franceze dhe evropiane.

Si pasojë, nuk e kishte të vështirë  të dallonte se c’ndryshim të madh artistik kishin krijimet  e poetëvë të vjetër me krijimet  e poetëve të të rinj, qoftë edhe nga ato pak shembuj që sollëm në pjesën e parë të këtij cikli.

Ai kishte nevojë për talentin e rë rinjve, packa se të shprehur në mënyrë moderniste.Ata do t’i duheshin atij që të thurnin vargje  për Partinë,vepra që do të mbeteshin, pikërisht falë  talentit të tyre.

Dhe në fakt kështu ndodhi.Poetët tanë të rinj, krahas poezive lirike intime dhe erotike do të detyroheshintë shkruanin edhe vepra ku t’i këndohej “rrugës heroike të Partisë sonë të lavdishme për ndërtimin e socializmi, luftës së saj madhështore dhe të guximshme  kundër revizionizmit modern, për ruajtjen e fitoreve të popullit tonë të arritura  nën drejtimin e saj dhe, mbi të gjitha, të atij vetë, si krijuesi i kësaj partie, i këtyre fitoreve”.

Nuk gabonte:ishin më pas poemat “Përse mendohen këto male,”Shqiponjat fluturonjnë lart”, të Kadaresë, “Devoll,Devoll!”, “Baballarët”, të Dritëro Agollit, “I përkasim komunizmit”, të Fatos Arapit, ndonësë në të nuk përmendet gjëkundi fjala “parti”, e më pas poetëve të tjerë të rinj që iu kushtuan Partisë dhe atij vetë, të cilat edhe sot mbeten në historinë e letërsisë shqipe si ndër më të mirat,pavarësisht nga fryma politike së cilës poetë e mësipërm nuk mund t’i shmangeshin kurrsesi.Këta poetë ishin të detyruar në një mënyrë, a në një tjetër të paguanin këtë harac.

Jo më kot në librin e tij “Alternativa letrare shqiptare” poeti dhe kritiku  njohur kosovar,Agim Vinca shkruan kështu rreth kësaj cështjeje:

”Këtë përkrahje shkrimtarëve të rinj,Kadareja e shpjegon si një manovër për t’i përvetësuar ata(poetët e rinj,shënimi im- S.K.) , si një karrem që u hidhej atyre në mënyrë që prej talentit të tyre të përfitonte pastaj regjimi dhe vetë diktatori.Pavarësisht nga paraqitja, sipas Kadaresë,djallëzore që kishte,këtë qëndrim  të shefit të Partisë dhe të shtetit sikurse edhe me klimën liberale që u krijua në fund të viteve 50-të dhenë fillim të viteve 60-të,…shkrimtarët shqiptarë e shfrytëzuan për t’ia ndërruar dukshëm fizionominë deri atëherë tejet uniforme letersisë shqipe dhe vecanërisht krijimtarisë poetike”.(Vepër e cituar, faqe 71).

Jehonë e këtij takimi nga Ernest Koliqi e Martin Camaj.

Duhet të vemë në dukje se zhvillimet e letërsë shqipe ndiqeshin me vemendje dhe nga shkrimtarë e studiues shqiptarë që ishin detyruar të linin atdheun me uzurpimin e pushtetitnga regjimi komunist.Të tillë ishin, p.sh.,. Ernest Koliqi e Martin Camaj.Në revistën “Shejzat’,(Viti VII, 1963), që botohej në Itali, shkruhet  një artikull i gjatë kushtuar takimit të Enver Hoxhës me poetët e vjetër dhe poetët e rinj, të cilin Fatos  Arapi e përfshin  të plotë në librin e tij “Kur kujtohen që jam”, ku jepen vlerësime të tyre për këtë takim.

Po citojmë disa fragmenete nga ky artikull:

“Në letërsinë shqipe kanë pasë qenë ba hapat e parë të mbarë dhe kanë qenë vu gurët e themelit të gjinive letrare përpara ardhjes  së komunistëve në fuqi.Kjo asht kaq e vertetë sa edhe sod-mbas zhbimjes,sharrimit e shartimit të shkrimtarëve ma të mirë, që gjetën të kuqt,përpjestimi i të rinjve me te vjetrit në Shqipni qindron ende afërsisht tre me dy në fitim të të rijve.

E tash,për të pa se qysh i ve në hulli e shtrumë Enveri pendëtarët  e Shqipnisë sod, le t’i hudhim nji sy premtimit të tij patetik në mbledhjen e gjanë me shkrimtarët (Revista “Nëntori’,nr 8,gusht 1961), mbas vendimeve të Kongresit të 4-t të PPSH-së,(Partis Komuniste Shqiptare):

“Prandej këtë dashuri, këtë besnikëri dhe patriotizëm, që ushqeni për popullin dhe atdheun,(lexo partinë),partia do t’ua shpërblejë dhjetë, dhe njëqind herë më shumë me kujdesin e saj.Partia është me ju, partia është cdo cast me të renë dhe ju për cdo hap tuajin do të kini kurdoherë ndihmën e parkrahjen e paakufishme të Parisë dhe  Komitetit Qendror.”

Më poshtë në këtë artikull theksohet:

“Duhet shënue këtu se kjo mbledhje ngjet mbas vendimeve të Kongresit të 4-t të Partis mbajtë për shkak t’akrobacisë politike qi bani udhëheqsia e kuqe e Tiranës tue shqelmue Moskën dhe tue u lëshue në prehën të Pekinit.Mandej duhet vërejtë se bari kryesuer qi Enveri i kon turmës së privilegjueme të shkrimtarëve të hutuem e të friksuem se mos binë në kurthe befas , asht temjani dehës “superhipokrit” i nacionalizmit….

Hec e thuej tash se këta shkrimtarë e artista nuk janë… “ushtarë që dalin prej kazermës simbas buris së burizanit për në paraqitjen e forcës në resht e gërthasin me sa za kanë-“nji dy,këtu, këtu,këtu..!”

I gjitha halli qi e shtrëngon partinë me u lëshue penin…  asht frika  se mos e “mprehin pendën , dhe krijojnë nji kundërrevolucion, si atë të tetorit të 1956-ës në Hungari..”

Ernest Koliqi dhe Martin Camaj, ndonse larg artdheut,  bënin një analizë të drejtë të gjendjes së krijuar pas  mbledhjes së 11 korrikut..Poetët e rinj e të vjetër,edhe po të  mos  donin,  ishin të detyruar të bëheshin ushtarë të bindur të Partisë.Sidomos të rinjtë, talenti i të cilëve i duhej diktatorit më shumë se kurrë.

Megjithtë, debati vazhdon në shtyp

Guarakuqi kundër Agollit

Fillimi i viteve 60-të duhet vënë në dukje  ka qenë  periudha e një farë  lirie shtypi nëpermjet debatesh në shtypin letrar, ku shfaqeshin edhe mendime të kundërta, (natyrisht, jo kundër Partisë).Eshtë për t’u habitur se si nga Kupola e kuqe nuk erdhi ndonjë sinjalizim,për t’i ndërprerë këto debate që lexoheshin me kurreshtje dhe interes dhe në një farë mënyre të kujtonin debate dhe rrahje mendimesh të intelektualëve tanë   që ishin parë në shtypin tonë gjatë viteve ’30.Por duhet shtuar se aso kohe frynte një farë liberalizmi, që u shfaq sidomos në krijimtarnë letrare dhe vecanërssht në poezi.

Them kështu, sepse pas prishjes së marrëdhënieve me Bashkimin Sovjetik më 1961,dhe sidomos në vitet 1963 -64,censura hyri në veprim.Kjo solli si pasojë që ne një plenum të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të kritikoheshin ashpër dy drama,përkatësisht të Fatos Arapit dhe Qamil Buxhelit,”Drama e partizanit pa emër” dhe”Dueli”,të cilat nuk panë kurrë dritën e skenave.Më keq,sic përmenda më sipër, ndodhi me dramën “Rrethimi i bardhë”, të Naum Priftit,që u shfaq në në Teatrin e Korcës më 1964.

I ndodhur për vizita në këtë këtë rreth, atë e pa vete Enver Hoxha dhe po vetë dha urdhër që ajo të mo shfaqej më për gabime të rënda ideore. 

Po të kthehemi të debatet në shtyp për poezinë. Kam ruajtur që atëhërë disa artikuj që u botuan menjëherë pas takimit të 11 korrikut, të cilat pasqyrojmë  një diskutim të gjerë , sido që jo rrallë përsëri  të ashpër,por, megjithatë  konsrtuktiv, që, sic e cilëson poeti dhe kritiku Agim Vinca, “mund të cilësohet një polemikë me të vërtetë letrare.((“Alternativa letrare shqipatare”,faqe 59).

Edhe pse diktatori Hoxha, u dha pasaportën poetëvë të rinj, prapaseprapë ata mbetën nën shënjestrën e poetëve të vjetër.Do të përpiqem ta rindërtoj këtë debat edhe nëpërmjet  studimit të Agim Vincës, botuar në librin e mësipërm.

Ato që kritiku dhe poeti Mark Gurakuqi nuk kishte arritur,me sa duket , t’i shprehte në takimin e 11 korrikut, gjeti rast t’i trajtonte në një artikull të gjatë, me titull “Traditë dhe novatorizëm,(“Drita”,13 dhe 20 gusht 1961), ku, ndër të tjera, shkruante:

”Në këto vitet e fundit, kryesisht disa poetë të rinj kanë fillue të shkruejnë në një mënyrë tjetër nga c’shkruhej ma parë.Hapin e parë e bani Ismail Kadareja e mandej disa të tjerë si Fatos Arapi,Dritëero Agolli,Halil Qendro,e madje edhe Dhori Qiriazi e Sander Gera, që zakonisht shkruenin simbas modeleve klasike.Nuk po përmend  disa emna fillestarësh”.

Më pas gjuha e Mark Gurakuqit nuk ka asnjë ndryshim nga gjuha që përdorën Andrea Varfi e Luan Qafëzezi në diskutimet e tyre para Enver Hoxhës.Madje ai tregohet i ashpër kur nis e analizon poezinë e Kadaresë:

“Për mue,-shkruan ai,-kjo asht në një  pjesë të mirë të saj,një poezi e diskutueshmne për disa arsye, sic asht ajo e reduktimit të figurës si mjet më vetë e,në disa raste,e shmangjes së saj nga tradita e  poezisë sonë…”

Për ta ilustruar mendimin e tij, ai merr si shembull poezinë “Lac” dhe ndalet te vargjet:”Shoh se si një mbrëmje vere,/do të zbresë nga mali një malsor ,/si kompas mbi këmbët e gjata.” Më tutje vecon vargjet :”Ky qytet do të veshë kombinezonin proletar,/s’do të gogësijë duke pirë caj,/i futur në pizhame…”.

“Sa i ruejnë tiparet e një poezie kombëtare disa vjersha të  Kadaresë?”-shtron pastaj ai pyetjen.

Mirëpo, të shtrosh këtë pyetje dhe  në këtë mënyrë ,do të thotë ta ngushtosh shumë konceptimin e kombëtares, për të mos thënë se nuk e kupton këtë konceptim të ri, ose, për më keq, se nuk do që  ta përceptosh..Dhe kjo sepse ai nuk duron figura të tilla, të cilat për herë të parë e më guxim po përdoreshin nga poeti i ri, që thyente tabunë vendosur me një ligj të pashkruar nga poetë e vjetër, duke përfshirë  edhe vetë Mark Gurakuqin..

Të njejtin qendrim mban ai edhe ndaj poezisë së Dritëro Agollit dhe Fatos Arapit.Duke e vlerësuar Agollin si “ndër poetët ma të talentuem”,qysh në vëllimin e  tij të parë “Në rrugë dola”, Gurakuqi, papritur vëren se “edhe ai ka fillue të kapet pas kërkimit të figurës”.Dhe si shembull për këtë merr vargjet:”Citjanet mjegulla i ngriti e bredh,/ashtu si plakë,/kur lumin hedh…”.

Dhe më poshtë:”Dhe fletët e trishta i hodhi zabeli,/si fjalë idili. /si fjalë gazeli..”.Të gjithja  këto gjetje edhe sot të goditura, Mark Gurakuqi i quan si figura “të kërkueme të papërceptueshme e alogjike , sepse “c’punë ka mjegulla me citjanet e plakës”(Po aty).

Më poshtë në artikullin e tij ai nuk kursen as Fatos Arapin, i cili duhet thënë se deri në atë  kohë ende nuk kishte botuar vëllimin e e tij të parë poetik, por kishte tërhequr vëmëndjen e kritikës dhe lexuesit me poezitë e godituar   në shtypin letrar.

Mark Gurakuqi e cilëson Arapin poet “që nuk parakuptohet e nuk shijohet shumë”,për shkak se në të hasen “gjurmë të një përceptimi të mjegullt poetik, ku figura nuk asht në funksiontë idesë.”(Po aty).

Eshtë për të ardhur keq, por duhet thënë se  në këtë artikull të gjatë studimor shprehej  një farë zilie, sic më thoshte më pas një miku im që u bë edhe përgjegjës i redaksisë së poezisë ne Shtëpinë Botuese “Naim Frashëri” në Tiranë. Gurakuqi, sipas tij, dhe të tjerë poetë të vjetër, i kishin  zili poetët e  rinj,  jo sepse përdornin figura, që shpinin në “shfaqje manierizmi”,por sepse ata vetë nuk ishin më gjendje të krijonin poezi me të tilla figura.

Natyrisht ,sic thekson Agim Vinca- “audatur et altera pars”,(shprehje latine:”Të dëgjohet edhe pala tjetër.”)

Dhe pala tjetër nuk vonon të përgjigjet

Agolli kundër Gurakuqit

Ishte Dritëro Agolli  ai që iu  pëgjigj Mark Gurakuqit në nëj artikull me titull shumë kuptimplotë”Traditë, natyrisht, por jo shtampë”,botuar në gazetën “Drita”, më 27 gusht 1961.

Ky ishte i pari artikull serioz kritik që botonte poeti ynë i ri, aso kohe gazetar  i “Zërit të Popullit”.Dhe, c’është më intreresante, në këtë artikull ai më shumë se sa mbron poetët e rinj, duke përfshire edhe veten, kritikon krijimtarinë e poetëve të  vjetër , duke shpallur kështu hapur luftën kundër konservatorizmit dhe dogmatizmit  që kishte mbërthyer deri atëherë poezinë shqipe.

Në këtë artikull Agolli nënvizon se poezia e deriathershnme e poetëve të vjetër vuante nga skematizmi,nga varfëria e mjeteve shprehëse, përsëritja,trajtimi i zbehtë i dukurive  jetësore, imitimi i verbër i traditës që përmblidhej në atë që ai e përcaktonte si shtampa poetike, të cilat qarkullonin “si monedha nga një poet tek tjetri e jo rrallë përsëriteshin edhe tek e njejta vepër”,(po aty).

Këto gjykime ai i përcillte me shembuj nga poezitë e vetë Mark Gurakuqit dhe potëve të tjerë konservatorë, Luan Qafëzezit. Kolë Jakovës,Aleksandër Banushit, Llazar Siliqit, të cilët, vec të tjerash, kishin një konceptim jorealist të jetës, ndërtuar me personazhe të stolisur me epitete stereotipe që i kemi përmendur dhe në pjesën e parë të këtij cikli, si “kreshnikë,syshqiponjë,trima me fletë,zemërshkëmb, etj.,kurse sjelljet dhe reagimet e tyre ideoemocionale të kujtojnë heronjtë e baladave të shekullit XV.”(“Traditë , natyrisht, por jo shtampë’, “Drita”,27 gusht 1961).

Dritero Agolli theksonte më tej se, të kënaqur me krijime të nivelit mesatar,nën preteksin e ruajtjes së traditës,që s’është vecse një iluzion i bukur,e frenojnë procesin e rinovimit  të poezisë ,  ngushtojnë përmbajtjen e tematikës…varfërojnë teknikën e mjetet shprehëse dhe, për pasojë, e ftohin lexuesin prej poezisë.”(Po aty).

Ky artikull shkruar me profesionalizëm dhe zgjuarsi, ishte vazhdimi  jo vetëm i diskutimeve të Ismail Kadaresë dhe Fatos Arapit në takimi e 11 korrikut, ku ai kishte munguar,por dhe vazhdimi një artikulli tjetër të rëndësishëm të poetit dhe kritikut, Drago Siliqi, i cili do të humbiste jetën tragjikisht në një katastrofë ajrore më 1963, me titull “Në kërkim të së resë”,që ishte botuar po në gazetën “Drita’, më 18 ,25 qershor dhe 2 korrik,artikull  cituar  në pjesën e parë të këtij cikli.

 Sic thekson Agim Vinca, Drago Siliqi në këtë artikull”…merret  me shpjegimin dhe intrepretimin e e këtij fenomeni, duke e shikuar atë në lidhje të ngushtë me procesin letrar të kohës, në kohën kur ai, kërkimi i së resë, ishte bërë “cështje dite”.(“Alternativa letrare…”faqe 68).

Triumfi i së resë dhe… haraci i saj

Në këtë betëjë të gjatë poetët e rinj fituan.Natyrisht, në radhë të parë nga mbështetja që u dha vëtë Enver Hoxha për arsyet që kemi përmendur më lart.Si cdo diktator,  ai do t’i shfrytëzonte poetët e rinj,  që t’i thurnin himne partisë e, doemos dhe udhëheqësit të saj gjenial, pra,vetë atij, detyrë prej skllavi që poetët e rinj, sic e kemi vënë në dukje, ishin të detyruar ta zbatonin..Ja sepse redaktorët, “për të qenë brenda”, ishin,edhe ata, të detyruar t’u kërkonin poetëve që vëllimet e tyre të nisnin  pa tjetër me poezi kushtuar Partisë dhe shokut Enver.

Po jap një shembull tipik që ma ka treguar miku im,kritiku i njohur letrar,Adriatik Kallulli:”Kur Bilal Xhaferi;-kujton ai,- më solli vëllimin e tij poetik, “Lirishtja e kuqe”, vura re se nuk kishte përfshirë në të as edhe një poezi për Partinë.E këshillova që të shkrunte një të tillë.Dhe pas disa ditësh ai më solli një poezi që fillonte me këtovargje.:”Parti,/emrin tënd të shkruar e kam,/në pëllëmbën e dorës sime.”.Thikë me dy presa.Pra:” E dua kaq shuëmë partinë, sa e kam me vete kudo në dorë,”por edhe:”Dua,s’dua, partia nuk më ndahet, përderisa shkronjat e saj  më janë ngulur në dorë.”

Megjithatë, poetët tanë më të mirë vazhduan rrugën e tyre drejt  krijimit të një poezie  që shtronte kërkesa të reja duke kapërcyer madje  edhe kufijtë që kishte shpallur  vetë diktatori.

Dhe e paguan rëndë.Më 1965 në gazetën  “Drita” botohej poema “Baballarët”  e Dritëro Agollit.”Pati pëshpëritje dhe pakënaqësi për një farë “patriarkalizmi” në poemë,- vë në dukje Fatos Arapi në librin e tij “Kur kujtohem që jam”, (Faqe 150).Dhe vazhdon:”Para një gote konjaku Agolli pinte i vetëm.Ishte i dëshpëruar.Shkova drejt tij…Në cast Dritëroi tha :”Kështu i duan këta? Unë i bëj më të mira”.(Po aty).

Më pas, me sa dihet, ai e ripunoi poemën, që më 1969 fitoi madje edhe cmim të parë në konkursin letrar me rastin e 25-vjetorit të Clirimit.

Po në ato vite do të pësonte goditje edhe në prozë.Vëllimi i tij me tregime”Zhurma e erëravë të dikurshme”, që u prit mirë nga lexuesit, do të kritikohej.Duke u ndalur përsëri në një bisëdë më Dritëroin, Fatos Arapi përshkruan një takim me të: “Si nëpër ajër, me cigare në buzë, nervozizëm të brendshëm, ai më tha:”Edhe mua ma ndaluan librin…Nexhmia”.Ky vëllim do të kritikohej edhe në Plenumin e 15 – të KQ të PPSh-së e madje edhe në Kongresin e Dytë të LSHA -së, më 1969.

 Vëllimi poetik “Më jepni një emër”,i Fatos Arapit, jo vetëm nuk do të qarkullonte, për gabime të rënda ideore, por ai  vetë, nga pedagog i letërsisë në UT, do të përfundonte mësues në një shkolle mbrëmjeje.Kjo ndodhte pas Plenumit të 4-t famëkeq të  vitit 1973.
Ismail Kadareja, pasi ishte kritikuar rëndë më 1969 për botimin në faqet e “Nëntorit “ të novelës “Përbindëshi”,që do të hiqej edhe ajo nga qarkullimi, më 1975 , me urdhër të drejtperdrejt të diktatorit, do të dënohej të shkonte fshatrave të Myzëqesë pas botimit të poemës “Pashallarët  e kuq”.

Vini re:Pikërisht ata poetë që u kritikuan më 1961 nga poetët e vjetër për “izmat” e tyre dhe u morën në mbrojtja nga Enver Hoxha.!..E kishin kapërcyer kufirin e caktuar nga ai!…

Do ta pësonin edhe shumë poetë të rinj për të cilët Kadareja, Agolli e Arapi ishin shembujt më të mirë se si mund të shkruhej poezi me frymë bashkëkohore .Të tillë ishin B. Xhaferi, vëllimi poetik i të cilit, “Lirishtja e kuqe” dhe romani “Krasta Kraus”, u ndaluan dhe ai  u detyrua të arratisej në Greqi e që andej në SHBA., ku u gjend i vdekur në një spital në rrethana misterioze.(Hamendësohet të ketë pasur dorë Sigurimi i Shtetit). H. Qendro, redaktori i vëllimit me tregime “Zhurma e erëravë të dikurshme”,të Agollit  dhe poet me talent,u internua për vite e vite  në fshatrat e Progonatit, F. Haliti,u  degdis në humbëtirat e  Lushnjës,Xh. Spahiu, dy herë i kritikuar nga vetë Enver Hoxha  për poezi surealiste, shpëtoi cuditërisht pa u dënuar.  H.Mece u dërgua me dënim në Vlorë,M. Zeqo u hoq nga gazeta “Drita”.Të dy për dukuri   hermetike në poezitë e tyre, kurse një tjetër, Frederik Reshpja, poet i talentuar,përfundoi madje në burg dhe pas tij edhe poetët J.Bllaci.Z.Morava.P.Taci.

Në  përpjekje për t’u arratisur më 1963, fat tragjik pësoi poeti ushtarak,Trifon Xhagjika,i cili u dënua me pushkatim.Këtë fat pësuan edhe  poetët e rinj V.Blloshmi dhe G. Leka, që u pushkatuan mizorisht më 1978 nga diktatura.

”Afirmohuni me vargun tuaj dhe, në rast se ju do populli, ai varg është i mirë:,” u bënte thirrje Enver Hoxha poetëve të rinj në takimin e 11 korrikut të vitit 1961.

Mashtronte.Populli i kishte afirmuar poetët e rinj.Por jo  ky diktator.Ja sepse, herë pas here, sic e pamë, kur shihte edhe shkarjen  më të vogël nga kanunet e tij, vringëllonte pa mëshirë, kosoren mbi kokat e tyre.

Sidoqoftë, poetët, atëherë të rinj, Kadare,Arapi,Agolli, e pas tyre të tjerë që u frymëzuan nga krijimtaria e tyre, ngadhënjyen..Këtë e dëshmon edhe veprat që krijuan në atë periudhë të plumbtë,e cila, me gjithë censurën e fortë, tingëllon  e freskët, e gjallë,kumbuese edhe në ditët tona.

Koço…

by

Gezim Zilja

  • Mos na rri kaq larg, pi një kafe me popullin,- dëgjoj një zë të njohur.
  • O Koço, nuk të pashë. Do ulem pa tjetër.-  Ora nuk ka shkuar ende shtatë, lokali është bosh, po Koçua e ka filluar ditën e punës.
  • O Pëllumb! Edhe kafe, raki për presorin!- iu drejtua pronarit. E kuptoj që çdo kundërshtim është fare i kotë. 
  • Më thanë që të erdhi djali nga Anglia,-  hapa muhabet.
  • Erdhi ore erdhi, po çe do që erdhi. Katër vjet kisha pa e takuar.  Nuk ndenjën në shtëpi, se unë jam akoma me mobiljet e Enverit. Ndenjën në hotel. Po vend kishim se unë vetëm me plakën jetoj.- Kishte një mllef të madh Koçua, që donte ta zbrazte. 
  • Po nipin e kishin marrë me vete?-  buzëqesha kot. 
  • E kishin marrë ore, e kishim marrë, po çe do. Nuk na njihte fare. Le që nuk e la e ëma të afrohej me ne!?
  • Po si kështu?
  • Na morën me plakën një darkë andej nga lokalet e shtrenjta, anës detit, po çe do. E bëri det me peshq e prodhime deti po nuk më shkonte poshtë. Më ngelën sytë te nipçja se e takoja për herë të parë. Po nusja….
  • E nga e ka nusen?
  • Nga fshatrat e Fierit. E ka gjetur vet atje në Angli. Po nuk më la ta përkëdhelja nipçen. Aman more, kanë kanë nënë e babë vetë këto gra a ç’dreqin kanë ?- shpërtheu Koçua. –S’vura gjë në gojë. Nja dy dopio i ktheva se më mërziti ajo m.. laleshke. Në shtëpi na solli djali. I la dhe njëqind euro në dorë gruas. Atje janë mbi komodinë edhe sot e kësaj dite. Plaka u vjen ndonjëherë rrotull por ia kam bërë benë se po i preku me dorë, do t’ia thyej brinjët,- hoqi në zemër, duke lëshuar një “uuufffff” të tejzgjatur. Mu bë se dhe deti atje tej e ndjeu psherëtimën, u drodh, e ndaloi valët për një çast. Duhej pa tjetër të ndërroja temë.

Dy vjet më parë Koçua u nda nga shoku i fëmijërisë Musai, që shkoi në Kanada. Qe një ndarje e vështirë. Ai i la amanet, që me kafen e mëngjesit, të porosiste dy gota, një për Musanë dhe një për vete. Pëllumbi ia sillte çdo mëngjes pa folur. Koçua e cikte gotën, e thoshte: – Të paça o byrazer!- Kthente një gllënkë nga e tija dhe pastaj nga e shokut. Kur u ula, vura re, që çuditërisht mbi tavolinë ishte vetëm një gotë. Kjo ishte arsye për të ndërruar muhabet. E ngacmova: – Koço! Po ç’ne një gotë? Sikur…-  Ngriti sytë e thellë, që ende nuk e kishin humbur blunë e detit, kaloi dorën mbi flokët e rralluar, pastaj mbi fytyrën e pa rruar dhe mu drejtua gjithë seriozitet:

  • E kam lënë o presor. Doktori më tha që e kam copë mëlçinë. Kjo që shikon është e Musait. Si thua ti, të mos e pi?! Po e kam amanet ore dhe amanetin nuk e tret dheu. E rrëkëlleu me fund dhe mu drejtua: -Hë si thua tani?- 
  • Tani,- i thashë,- Musai nuk do të mërzitet.