Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

“Urime për 4 Prillin, datën e vërtetë të anëtarësimit të RSH në NATO” !

by

Nga Gjeneral * Piro AHMETAJ/

Të dashur bashkëAtdhetarë 🇦🇱 #WeAreNATO/

Para së gjithash,  dëshiroj të uroj përzemërsisht Gëzuar 12 vjetorin e anëtarësimit të RSH 🇦🇱 në Aleancën e Atlantikut të Veriut (NATO)!

Së dyti, për të tejkaluar 1 Prillin, e njohur si dita burokratike “e gënjeshtrave”, si datë e VËRTETË e anëtarësimit zyrtar të RSH në NATO, është “legjitimuar” 4 Prilli, datë e cila si bekim, përkon edhe me themelimin e Aleancës (4 Prill 1949) ! 

Mbi këtë logjikë, prej 12 vitesh, 4 Prilli është celebruar si data e Anëtarësimit zyrtar, çka konfirmohet edhe nga arkivat zyrtare, ato të medias, portaleve, statuseve, etj! 

Kështu, përtej protagonizmit cinik të “Gjinove,  sekserëve dhe rambo-kamikazëve të pushteteve” që “si gravata ..” u janë dhuruar poste zyrtare,  ani që s’kanë bërë asnje ditë punë, por si “për 1 Prillin” bejnë statuse me vetë-lëvdata paranojake si dhe shkruajnë libra me përralla për fëmijët e kopshteve ose “ufot” = besoj edhe më fort se data 4 Prill i jep vlerë shtesë kësaj ngjarje kombëtare! 

Së treti, pa mëdyshje anëtarësimi në NATO mbetet histori suksesi, krenarie dhe përkushtimi Kombëtar ! 

Më 4  Prill, 12 vjet më parë Kombi ynë realizoi një ëndërr shekullore: “i`u bashkuan Aleancës më të fuqishme ushtarake të njerëzimit por edhe familjes së vlerave perëndimore. 

Prandaj sa më shumë vite kalojnë, aq më madhështore meriton të skalitet në memorien e nderimit të kombit, si një arritje me peshë gjeo-politike për Kombin dhe mbarë-Shqiptarët ! 

Së katerti do të ishte shumë e padrejtë të mos i njihet merita ish-Presidentit, ish- Kryeministrit Dr. SALI BERISHA, i cili me vizion shtetari dhe me përkushtim shëmbullor projektoi, udhëhoqi dhe finalizoi këtë aspiratë kombëtare duke nënvizuar që, për 20 vjet (1993-2013), kjo arritje u realizua me konsensus të gjerë politik dhe mbështetje mbarëpopullore!

Respekt ndaj një gjenerate ekspertësh elitarë (diplomatë, ushtarakë dhe civilë), që u shkolluam, u rritëm, kontribuam me gjithshka sa mundem dhe i`a dolëm për të transformuar sistemin: “konceptin e sigurisë kombëtare, strukturat, kulturën e planifikimit dhe bashkëpunimit me NATO-n”.

Në ketë datë, përulemi ndaj kapiten Feti VOGLI, dëshmorit të parë atdheut në NATO si dhe shprehim mirënjohjen për sakrificat e rreth 10 mijë ushtarakëve që kanë kontribuar dhe vijojnë në krah të NATO-s, në Bosnjë, Gjeorgji, Irak, Afganistan, Kosovë, Mali, Estoni, etj. 

Në planin personal, mbetem përjetësisht i privilegjuar që mu dha mundesia për të kontribuar modestisht gjatë procesit 15 vjeçar (1999 – 2013), si dhe që 12 vjet më parë mu besua drejtimi i një ekipi negiociatorësh mëndjehapur, që i dhamë frymë dhe shpirt: “realizimit të detyrimeve të anëtarësimit në NATO (2009), si dhe nënshkrimin e 10-ra marrëveshjeve teknike, duke e lartësuar flamurin kombëtar ndër 5 vendet model të Aleancës  (shtator 2013)”!.

Së pesti, për fat të keq, mbas 2014, përqasja e Tiranës, sistemi i sigurisë, mbrojtja e interesave kombetare, zgjedhjet dhe standartet e demokracisë funksionale kanë bërë hapa “të frikshëm” mbrapa, duke e kërcënuar seriozisht “karrigen me meritë” të RSH në tavolinën e NATO-s! 

Përballja me tërmetet  dhe Covid–19, ulja drastike e buxhetit, arroganca bollshevike, korrupsioni, shpërdorimi i burimeve të mbrojtjes, ri-konfirmojnë domosdoshmërinë kritike që ka: “Depolitizimi, trasformimi i strukturave, modernizimi kapaciteteve; përmirësimi rrënjësor i bashkëpunimit mes strukturave shtetërore, në interes të sigurisë së jetës, shëndetit, pronës dhe mirëqenies së qytetarëve; rikthimin e besimit në vlerat euro-atlantike; mbrojtjen e interesave kombëtare; përmbushjen e detyrimeve & rikthimin e dinjitit të RSH në NATO”!

Edhe një mesazh përmbyllës për politikën: “përkushtimi, sakrificat sublime, përgjegjshmëria e spikatur dhe përulësia fisnike e diplomateve, ushtarakëve, policisë, inteligjencës, mjekëve, infermierëve, personelit të emergjencave civile, etj, meritojnë të trajtohen me dinjitet”.

Data 4 Prill përkon (si bekim) me 72 vjetorin e NATO-s, prandaj i`u përcjellim urime të ngrohta qytetarëve dhe kolegëve të 30 vendeve të Aleancës.

Gëzuar 12 vjetorin e anëtarësimit në NATO ! Zoti e bekoftë Kombin dhe mbarëShqiptarët.

#WeAreNATO, 

Gjeneral ® Piro AHMETAJ, Ekpert i Lartë për

Sigurinë Kombëtare & NATO,

Zv/President i Këshillit të Atlantikut,

Ish- Këshilltar i Sigurisë Kombëtare-PD, 

Këshilltar Ushtarak i Presidentit të RSH, 

Zv/SHSHPFA & Përfaqësues i RSH në SHAPE/NATO.

NDERIM DHE RESPEKT PËR PATRIOTIN DHE VATRANIN E PËRJETSHËM AGIM KARAGJOZI

by

NGA ELMI BERISHA/

Kryetar i Federates Panshqiptare te Amerikes”VATRA”/

Sot u bënë 3 vite që kaloi në jetën e pasosur z.Agim Karagjozi, nacionalisti, patrioti i spikatur, atdhetari i shquar dhe vatrani i përjetshëm. Ai e udhëhoqi familjen më të madhe patriotike në Diasporë, Vatrën për dy dekada. Unë kam pasur fatin jo vetëm ta kem mik të vyer por dhe të konsultohem herë pas here për çështjet e Kosovës dhe më gjërë. Z.Karagjozi ishte burrë me vision, kishte mençuri dhe fisnikëri të veçantë si shqiptar dhe patriot. Zgjuarsia e vizioni i tij largpamës janë edhe sot model për çdo drejtues. Vatra, vatranët dhe të gjithë shqiptarët do ta kujtojnë me nderim e respekt këtë figurë të lartë patriotike që i tejkalon caqet e kohës dhe të një shteti. Ing.Agim Karagjozi, për veprimtari të shquar në shërbim të atdheut, u nderua me titujt më të lartë të kombit si “Nderi i Kombit”, “Qytetari i Nderit i Gjirokastrës”, “Urdhërin e Shqiponjës” dhe me Medaljen e “Lidhjes së Prizrenit” nga Presidenti Ibrahim Rugova. Ai ushqeu dhe trashëgoi në Vatër frymën patriotike, antikomuniste, frymën vatrane dhe unifikuese ndër shqiptarë. Z.Agim Karagjozi i dha Vatrës energjitë e shpirtit të tij, modelin e tij dhe parimet e shenjta e të shtrenjta shqiptare.

 Z.Agim Karagjozi përgjatë gjithë veprimtarisë së tij u dallua si patriot i paepur, si intelektual i lartë, si njeri bujar, si vatran e patriot i devotshëm. Vatra me në krye z.Agim Karagjozi ishte kudo dhe kurdo, e kërkonte interesi Kombëtar, ku e kërkonte Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Çamëria, Malësia dhe viset e trevat tona kombëtare.

Z.Agim Karagjozi kishte një dashuri të veçantë për Kosovën. Gjatë luftës ai së bashku me ekipin e Vatranëve vizitoi të plagosurit dhe dërgoi ndihma mjeksore dhe dollarë të mbledhura nga vatranët për çlirimin e Kosovës.

Trashëgimia e Agim Karagjozit është vlerë jo vetëm për Vatrën e sotme por shërben si model lidershipi edhe për brezat vatranë e shqiptarë në Amerikë. Agim Karagjozi ishte drejtuesi model i përkushtimit, sakrificës dhe dashurisë për atdheun. Kurdoherë përgjatë veprimtarisë së tij, vendosi interesin e Kombit në gjithçka e mbi gjithçka.
Nderim e mirënjohje të thellë këtij miku dhe Zoti e shpërbleftë me parajsë shqiptarin dhe patriotin e madh Agim Karagjozi.

New York, 1 Prill 2021

ANTENA

by

NGA MARJANA BULKU/

Antena …përkon me një moment të veçantë të jetës time ,maj -qershor 1993 , e kur ndër të tjera vendlindjes time Peshkopi , do ti vendosej Antena, investim i Këshillit të Rrethit të asaj kohe e ku së fundmi qytetarët do mund të shihnin disa kanale televizive më shumë pas një kohe të gjatë izolimi të shumëfishtë.

…Më vjen në mendje shpesh antena edhe si koncept edhe si objekt . Antena si koncept mbeti gjallë jo vetëm në memorje por edhe në sjelljen tonë duke e deformuar ato , ndërsa e dyta ,objekti antenë do të kujtohet gjithmonë si objekt i munguar apo misterioz, i mbetur në tentativë e padyshim si një relike që na mbajti gjallë kureshtjen tonë naive dhe përherë fëmijnore mbi të panjohurat përtej izolimit tonë shekullor.

Të vetmohuar nga bota përtej nesh e cila e megjithatë ekzistonte me të mirat dhe të këqijat e saj , antena brënda nesh u shndërrua në një “ organ jetësor” nëpërmjet të cilit mund të ndiqje jetën e tjetrit, dëshirat, lëvizjet, ëndrrat për liri apo shijet e fshehta për muzikë, art, kinematografi.

Kjo shtojcë “ organike “ shprehje e varfërisë mendore e intelektuale nisi të zëvendësonte proçese që njeriun e bëjnë thelësisht njeri : si të menduarit, të reflektuarit apo të analizuarit me veten dhe për veten ,pasi vetvetja nisi të zëvendësohej me “ po tjetri çfarë bën, ha , pin , mendon apo ëndërron , pasi për veprime nuk bëhej fjalë pasi ato kishte se  kush ti kontrollonte.

Shndërrimi në mendësi i këtij instikti të nxitur ( aspak të lindur ) do tē linte pasoja të jashtëzakonshme në sjelljet njerēzore duke kushtëzuar shpesh herë edhe veprimet dhe ndërveprimet e tyre.Duket sikur as liria nuk ka efekt mbi individët që jetojnë me këtë shtojcë jo organike që ndjek dhe përndjek tjetrin .Nuk është aspak rastësore xhelozia, fyerjet, imitimet, kopjimet sjelljet euforike, poshtrimi i tjetrit, denigrimi, mohimi, viktimizimi, etj janë të gjitha derivat i  ekzistencës së “ antenës brenda vetes” , asaj që në një mënyrë apo në një tjetër është shprehje e palirisë dhe e varësisë individuale nga ajo kolektive tipar ky që lind inferioritetin dhe e bën njeriun të dobët, pre e veprimeve të tjetrit , përgjues dhe përgojues duke ia zbehur aftësitë krijuese dhe reflektuese të cilat do ta shndërronin atë në më kreativ nëse do ti kushtonte më shumë kohë vetvetes nëpërmjet mendimit, meditimit dhe plot efekteve të tjera që burojnë prej këtyre akteve thellësisht njerëzore.

Për objektin antenë , reliken primitive që na e sillte botëzën fshehtësisht në ekranin gri dhe sytë e etur të ëndrrave tona të fikura mendoj gjatë edhe pse pak është shkruar. Të gjithë e kujtojmë nga një të tillë , e fshehur , prej telash që gërshetoheshin , alumin gjysëm reflektues , në interferencë konstante me realitetin po aq gri e të pabojë si ekranet e kohës, e plot e plot mundime të tjera për shpresë sinjali, figura me xixa, zëra të largët të panjohur , të ndaluar. Disave kjo lloj antene nuk u funksionoi dot  kurrë , sepse ajo tjetra , antena brenda vetes dikujt ( fqinjit, farefisit apo klientit misterioz ) ishte fuqiplotë . Antena, kjo relike e kujtesës tonë kolektive mbeti e largët ndërkohë kur ne e kishim kaq jetike informacionin, kulturën , njeriun me tërë universin e vlerave që zoti ia ka falur qëkurse e krijoi duke i dhënë tiparet e llojit mendimtar dhe krijues,reflektues dhe debatues, kureshtar i arsyeshëm dhe kërkues të drejtash dhe lirish.

Antena ky objekt kërkues  , le të jetë sensor i ndjesive të munguara të njerëzores brenda dhe jasht nesh, i atyre cilësive që jetës i japin ngjyrat e munguara , ato që asaj ia dhunoi koha, njerëzit pre e saj apo viktima të saj . 

SHTEGUT PRIJ

by

NGA ATENA BISHKA/ Pas ditësh të prushta e netësh zagushie ngopur në pudrën e përskuqur, me të cilën Çeliku i Partisë na i gostiste mushkëritë prej vitesh, një rrebesh i beftë nate kish fashitur përkohësisht zjarrminë duke e lënë agimin të mbërrinte në paqe të freskët e të qelibartë. Me rrugë frymëmarrjeje të acaruara e të enjtura alergjie prej ditësh, kisha gjetur më në fund qetësi falë puhizës së bruztë të atij mëngjesi veror. Papritur më bëhet se dëgjoj dikë të ngjisë shkallët që të sjellin në verandë. Është im atë. Kur u gjendëm përballë njeri-tjetrit, s’di se cili prej nesh u çudit më fort, ngase si tim eti, edhe mua, të dyve njësoj s’para na këndej zgjimi herët. Im atë më ftoi me zë të ulët t’i shkoja pas, sepse kishte diçka për të më dhënë, që me siguri mua dhe sime motre do të na pëlqente. Aq u desh që fantazia të më kurdisej. A ka vallë lumturi më të madhe se të vrasësh mendjen të gjesh se ç’mrekulli do të jetë ai send misterioz që e paskan bërë ndër mend të ta dhurojnë që në pikë të mëngjesit? Tani, sado i çmuar të jetë e cilido qoftë ai, natyrisht, zor të barabitet me pritshmëritë fluturake pa anë e cak të fëmijës brenda teje. Mirëpo s’kisha nga ta dija se ajo dhuratë e paparashikuar, do t’ia kalonte me gjithë mend çdo fantazie, madje edhe atyre më të pamundurave, që ishin degdisur prej kohësh në kushedi ç’kthinëz zemre që s’guxoja ta vizitoja më. Im atë, me sa duket e kish gjetur shtegun që të shpinte pikërisht atje dhe fantomën e fantazisë e kishte jetësuar dhe e kish shndërruar në nje send që rrinte përpara meje e gati sa s’më thoshte “hë, merrmë, pra, në duar!” Ishte një radio-kasetofon! Edhe sot nuk e di se si mundi Drini (kështu quhej) ta gjente rrugën për në shtëpinë tonë. S’kishte rëndësi për mua marka, cilësia dhe ku ish prodhuar ajo pajisje, mjaft të ishte kasetofon. Për më tepër kishte edhe radio me valë AM dhe FM. Mund të regjistroja, pra, prej programeve radiofonike si të ma kishte ënda. Asaj vere, falë Drinit që s’e shqisja krahut si të ish ndonjë bebe me të cilën s’pushoja së vërtituri me orë të tëra nëpër shtëpi, në kërkim stoik të pozicionit më të mirë që të mund të më ndërlidhte me stacione të përtejme, zbulova për fat muzikën dhe poezinë e Leonard Cohen, të cilat i përjetoja dhe ende i përjetoj si të ishin kod a porosi që s’duhet lënë të të shpëtojë, përcjellë si pëshpërimë sekrete sendërtuar enkas për veshin tim brenda një dhomëze të shenjtë rrëfimtare. Drini ynë modest që shpesh më shndërronte në statujë të dylltë me ta gjetur pozicionin që diktonte antena, arrinte ta sendërtonte këtë përvojë si të ishte komunikim i kulluar dykahësh. Çka më përcillte Cohen futej në ato gjëra që me të rënë në pus të zemrës s’dalin më që andej. S’mund ta dija atëhere se shumë mote më vonë, vendi i tij Kanadaja (që e njihja veç përmes një shënimi dy-paragrafësh në Le Petit Larousse të 1970-ës, që e kishim në shtëpi), do të ishte edhe i imi. S’mund ta dija ende se Montreal-in dhe peizazhet e St. Lawrence-it do t’i shëtisja si ai dikur me Susanne-ën e këngës, se madje do të ndodhesha disa metra larg tij në sallë të koncertit, dhuratë prej time bije. Dua shumëçka që ka krijuar Leonard Cohen. I dashur për mua është veçanërisht albumi i fundit “You want it darker” (2016). Sot kam ngecur te “Steer your way”. Shqipërimi im është më poshtë.

SHTEGUT PRIJ – Leonard Cohen (2016)

Shtegut prij ndër rrënoja

të Altarit dhe Pazarit

Shtegut prij ndër rrëfenja

të Krijimit dhe Rrëzimit

Shtegut prij tej Binave

që lartohen përmbi lëtyrë

Mot pas moti

Muaj pas muaji

Ditë pas dite

Mendim pas mendimi

Zemrës priji tej së Vërtetës

që gjer dje e pandehje

Për Mirësinë e Llagartë

dhe Urtësinë Udhërrëfenjëse

Zemrës priji, zëm’r shtrenjtës

përtetj grave që ke blerë

Mot pas moti

Muaj pas muaj

Ditë pas dite

Mendim pas mendimi

Shtegut prij përmes sëmbimit

që edhe më i vërtetë se ç’je ti vetë është

Që Gjedhen Kozmike ta ka troshitur

që çdo fushëpamje verbuar ta ka

Dhe, të përgjërohem, mos më nguc atje të vete

në pastë Zot atje, a jo

Mot pas moti

Muaj pas muaji

Ditë pas dite

Mendim pas mendimi

Ata ende mërmërisin, të shenjtët shkëmbinj

e malet të shtangur në vaj shkrehur

Ashtu si ai që shpirtin dha, për ta bërë njeriun hyjnor

edhe ne shpirtin të japim, që çerturinat çmimlira t’i bëjmë

Dhe thuaje ti Mea Culpa-n

që mendsh kushedi do të ketë shpëtuar

Mot pas moti

Muaj pas muaji

Mendim pas mendimi

Shtegut prij, O zemër-o

ndonëse të drejtën t’ia kërkoj asfare s’e kam

Kujt për zot detyrës

askurrë s’i doli

Kujt e di se dënimin tashmë e ka marrë

kujt e di se plumbi ka për ta zënë

Mot pas moti

Muaj pas muaji

Ditë pas dite

Mendim pas mendimi

[Shqip © Atena Bishka]

Rrëfim nga kujtesa fëmijërore- 22 vjet nga Masakra e Belegut

by

Rrëfim nga kujtesa fëmijërore- 22 vjet nga Masakra e Belegut

Shkruan: Endrit BINAKAJ /

(I mbijetuar i Masakrës së Belegut, autor i dy librave për masakrën)/

Masakra e Belegut 29 mars 1999/

Ndonëse kanë kaluar më shumë se dy dekada nga momenti i ndodhjes së Masakrës së Belegut, memoria ime ka ngelur e freskët, ende e qartë si kristali i një fëmije që sapo kishte mbushur 9 vjet. Ende në shiritin e kujtesës sime më rrëshqasin natyrshëm ato skena vuajtjesh, maltretimesh, frikë nga e panjohura, se po vriteshim tash a tash.

Sa herë që vjen 29 marsi, dhe jo vetëm, unë kthehem në marsin e vitit 1999, në vitin e rëndë të vrasjeve, torturave, masakrave deri në shfarosje totale, por edhe të kthesës së madhe të shqiptarëve për fitoren e luftës për liri. Kthehem dhe shndërrohem në Endritin 9 vjeçar, në Belegun e djegur e të shkatërruar, në Kosovën e kapluar më flakë e erë gjaku të njomë.

E kujtoj si sot, ishte ditë e hënë marsi, pranvera kishte lëshuar rrënjë, pemët kishin filluar të çelnin sythet e tyre, fushat dhe kodrinat po rinoheshin me petkun e gjelbëruar. Por, vetëm qielli nuk ishte në sinkron me token. Ai po shfaqej i zymtë, retë e zeza e kishin pushtuar vendin tim, kukuvajkat po paralajmëronin tragjedinë e madhe. Dita e 29 marsit 1999 ishte kobshme për vendlindjen time, si fëmijë atëbotë e them pa modesti më bëhej sikur e kisha mposhtur frikën, me siguri qe po, e kisha mposhtur, krismat e plumbave dhe gjëmimet e topave ishin bërë tinguj të zakonshëm për veshin tim, tanket dhe autoblindat e paramilitarëve me helmeta ishin bërë pamje e përditshme e syve të mi.

E kujtoj futjen e policisë brenda oborrit të shtëpisë sime, pushtimin e tij nga paramilitarë serb me tyta armesh mbi civilë shqiptarë që të vetmin mëkat që kishin bërë ishte se po jetonin në tokën e paraardhëseve të  tyre që kishin jetuar brez pas brezi këtu, në atdheun tonë autokton. Të hutuar e në ankth, na mblodhën të gjithë, u nisëm në karvanin e pa kthim drejt qendrës së fshatit, duke ecur rrugës, një autoblind na printe e ne ishin në mes, anash ecnin në këmbë me armë të gjata ushtarët serbë të armatosur deri në dhëmb, ndërsa në fund të kolonës qëndronte edhe autoblinda tjetër, si për ta siguruar rrugën se tufa e shqiptarëve civil që po shkonte drejt ferrit, të mbërrinte e sigurt atje. Rrugës në asnjë moment nuk ia lëshova dorën nënës sime, e cila tashmë kishte barrë të rëndë të kujdesej për mua dhe motrën, babai nuk e dinin se çfarë i kishte ndodhur, siç nuk do ta dinim deri në qershorin e vitit 1999, e mendonim si të vdekur, ashtu siç na vinin lajmet në Shkodër, ku qëndrova me familje për tre muaj si refugjat. Rrugëtimi i ferrit nga shtëpia deri në vendin e grumbullimit në qendër të fshatit, ishte i tmerrshëm, çdo gjë po digjej, qiellin e atij muzgu tragjik po e ndriçonin flakët e shtëpive që po digjeshin në çdo skaj të rrugës kafshë të ngordhura, kukama e dënesje nënash, në prani të familjes kishin pushkatuar në pragun e shtëpisë, Naim e Nezir Vishajn, po ashtu edhe profesor Daut Aliçkajn. Tmerri i vërtetë kishe filluar. 

Të hutuar dhe në ankth, policia dhe ushtria serbe kishin filluar aksionin e plaçkitjes, torturës dhe maltretimit të banorëve jo vetëm të Belegut por edhe të fshatrave tjera që lufta i kishte degdisur për ato momente në Beleg. Atë natë marsi, burrat u ndanë nga gratë dhe fëmijët. Në çdo moment pritej pushkatimi dhe therja jonë, nuk ndodhi atë natë, sikur ishte vullnet nga Zoti që ne fëmijët dhe gratë të shpëtonim, për ta treguar e rrëfyer vuajtjen tonë për liri, por nga pushkatimi nga paramilitarët serbë nuk shpëtuan 46 burra që nga mosha 16 vjeçare e deri tek pleq të shtyrë në moshë. 

Në mëngjesin e 30 marsit, filloj eksodi i madh për në Shqipëri, në rrugën pa kthim. Ishte momenti i fundit kur fëmijët po i shikonin fytyrat e baballarëve të tyre, çast i trishtueshëm kur nënat po merrnin mallin me veti për bijtë e tyre që nuk do t’i takonin kurrë. Momente prekëse që i kisha përjetuar si fëmijë, është shumë e vështirë të gjesh ndonjë përshkrim adekuat të asaj ndjesie, e dhimbshme, e tmerrshme sa që edhe lotët ishin shterur e zëri kishte ndërruar tonalitetin, nuk mund as të bërtisje.

Në natën e 29 marsit, për të vazhduar edhe më 30 mars 1999, ishin ndaluar nga forcat serbe 46 burra për t’u ekzekutuar më pas, jo vetëm banorë të fshatit Beleg por dhe të fshatrave tjera përreth që lufta i kishte zënë aty atë ditë marsi.

Ky është një përshkrim i shkurtër i gërmuar thellë nga kujtesa e një fëmije që sapo kishte filluar ta jetoj pranverën e nëntë, i atij skenari të tmerrshëm të Masakrës së Belegut, e cila llogaritet si njëra nga krimet më të llahtarshme të regjimit serb në luftën e fundit në Kosovë.

Nga 46 të ekzekutuarit në këtë masakër deri më tani janë identifikuar vetëm 12 trupa, ndërsa pjesa dërmuese, pra 34 mbesin ende të zhdukur. Ndonëse dihen autorët e krimit të cilët i kam dokumentuar në dy librat e mi për këtë masakër, përsëri drejtësia vendore e sidomos ajo ndërkombëtare nuk kanë bërë asgjë në zbardhjen dhe dënimin e merituar për autorët e këtij krimi makabër.

Dëshmitarët e Masakrës së Belegut, disa herë i kanë deponuar dëshmitë dhe faktet e tyre në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë në Hagë, por ende nuk ka ndonjë proces gjyqësor ndaj kriminelëve që vranë, masakruan dhe torturuan banorët e fshatit Beleg.

Sot, 22 vjet nga momenti i ndodhjes së Masakrës së Belegut, familjarët, të afërmit e të ekzekutuarve në Beleg mbesin me ankth, në pritje të ndonjë lajmi për trupat e tyre, varret kanë mbetur të hapura, me epitafe të shkruara, por mungojnë një grusht eshtra. Kaq kërkojnë familjarët e tyre, që sadopak t’iu zbutet dhimbja, si një vend për t’i ndje më afër, se per t’i vajtuar ata nuk e meritojnë, janë martirë të kësaj toke të lirë.

Aktualisht në të gjithë vendin janë të zhdukur rreth 1643 persona, Serbia e di saktë vendndodhjen e tyre, andaj duke qenë se jemi në prag të një marrëveshje me shtetin armik, si një i mbijetuar i masakrës dhe si qytetar i kësaj Republike iu bëj apel dhe thirrje në emër të gjithë familjarëve që t’i bëhet presion Serbisë për kthimin e të gjitha eshtrave të personave të zhdukur në Kosovë.

Familjarët e të rënëve jo vetëm në Beleg por edhe në nivel të Kosovës, asnjëherë nuk do të jenë të qetë përderisa kriminelët nuk e marrin dënimin e merituar.

Ankthin ata e kanë bërë pjesë të jetës, tash e 22 vjet.

Ky ankth shpresoj të mos vazhdoj në pafundësi.

Lavdi të rënëve në Masakrën e Belegut!

Të rënët në Masakrën e Belegut

Deri më tani nga Masakra e Belegut janë të identifikuar këta persona:

  • Shaqë (Curr) Binakaj
  • Hysni (Curr) Binakaj
  • Nezir (Ibish)Vishaj
  • Naim (Daut) Vishaj
  • Daut (Murat) Aliçkaj
  • Gëzim (Selmon) Vishaj
  • Jetmir (Arif) Mazrekaj
  • Qazim (Osë) Hulaj
  • Sadri (Adem) Zukaj
  • SHefqet (Curr) Belegu
  • Shaban (Haxhi) Kadriaj
  • Ali (Haxhi) Kadriaj

Ndërsa, shumica e të rënëve në këtë masakër ende nuk janë gjetur. Dhe, ende nuk dihet se KU JANË:

  • Zymer (Miftar) Binakaj
  • Brahim (Adem) Zukaj
  • Hamid (Dervish) Zukaj
  • Rexhep (Lum) Neziraj
  • Faton (Hasan) Vishaj
  • Fatmir (Halil) Vishaj
  • Ramë (Shaban) Kilaj
  • Sadri (Hajdar) Vishaj
  • Mujë (Isuf) Vishaj
  • Malë (Isuf) Vishaj
  • Zenel (Ukë) Vishaj
  • Hazir (Himë) Zukaj
  • Shaban (Ramë) Nitaj
  • Nekë (Halil) Binakaj
  • Hajdar (Hamëz) Mazrekaj
  • Ali (Avdyl) Mazrekaj
  • Bashkim (Lush) Hadergjonaj
  • Afrim (Lush) Hadergjonaj
  • Xhevdet (Bajram) Hadergjonaj
  • Muhamet (Bajram) Hadergjonaj
  • Mehmet (Halil) Tolaj
  • Xhevat (Ukë) Tolaj
  • Misin (Hajdin) Tolaj
  • Arif (Haxhi) Mazrekaj
  • Isa (Tahir) Tolaj
  • Sahit (Bekë) Mazrekaj
  • Hasan (Sahit) Mazrekaj
  • Sundim (Sahit) Mazrekaj
  • Naim (Hysen) Tolaj
  • Ragip (Osmon) Morina
  • Beqir (Idriz) Dervishaj
  • Tafë (Bekë) Dinaj
  • Smajl (Ramë) Ukëhaxhaj
  • Haxhi (Shaban) Kadriaj