ESSE – Page 570 – Dielli

“Kryqi i harresës” i Flutura Açka në gjuhën Hollandeze

June 1, 2014 by dgreca

Nga Sonia Memoci/
Në muajin Maj (2014), u prezantua roman “Kryqi i harresës” i shkrimtares shqiptare Flutura Acka i përkthyer në gjuhën holandeze. Për lexuesin shqiptar ky libër është botuar në vitin (2003)
Ndodh rrallë që letërsia shqiptare të përkthehet në gjuhën Hollandeze. Roman i dytë i shkrimtares shqiptare Flutura Acka (1966), është botuar fillimisht në vitin 2004, dhe është përkthyer nga Roel Schuyt.
Tema e romanit është gjakëmarrja dhe një marrëdhënie Holandeze-Shqiptare. Në Shqipëri Flutura Acka njihet si një autore e shquar letrare. Roman i saj satirik (e pesta) (2013) “Kukullat nuk kanë atdhe”.
Një ndër dy gazetat më të mëdha të përditshme të Holandës “De Volkskrant” botoi gjithashtu një shkrim për romanin e Flutura Ackës, “Kryqi i harreses” i cili vlerësohet me nota të larta.
Nga pesë yje të mundshem Flutura Acka merr katër yje, për stilin e saj poetik dhe ndërtimin e historisë mes Shqipërisë-Holandës.

Përkthyesi Roel Schuyt
Roel Schuyt ka lindur në vitin 1948 në Amsterdam, ku ai ka studiuar Spinoza Liceut vizitoi dhe sllave gjuhët dhe letërsitë.
Si gjuhë kryesore ai studioi gjuhën Ruse. Njeh dhe flet disa gjuhë të ndyshme Ballkanike, Serbo-Kroate, Bullgare, Rumune, Maqedonse e atë Shqiptare. Në vitin 1990 ai u diplomua nga Universiteti në Leiden në tezën sllave.
Roel Schuyt ka përkthyer në gjuhën Shqipe -Hollandeze dhe shkrime të shkrimtarve të ndryshëm shqiptar si, Ismail Kadare, Rexhep Qosja, Xhevahir Spahiu, Eqrem Basha, Ardian Klosi, Helena Gushi-Kadare.

Përmbajtja e Romanit “Kryqi i harresës”
Për shkak të një fluturimi ajror të mbyllur, një shkrimtare e re gjendet në mes të një historie tronditëse që ngjet mes Shqipërisë dhe Holandës. Rikthimi i një gjaku gjashtëdhjetëvjeçar, një fëmijë dëshmitar dhe peng i tij, një djalë i ri me dilemat e emigrimit, një dashuri e fuqishme, por e dyzuar, një tjetër burrë fatkeq nën hije paranojash, një e huaj në udhëkryqet shqiptare, një familje, një qytet e më gjerë në “grackën” e Kanunit të Lekë Dukagjinit, si njerëz me fatin e varur te befasia – plazmojnë bashkë jetën në një libër të vetëm. Fatalitet, rikthimi përmbysës i së shkuarës, kërcënimi nga barbaria, shpresë diabolike, marrëzi dashurore, seks, udhëtime të prera, besë, mosbesim, gjak që përzjen personazhe të tërë, dy botë që përplasen herë pa u pajtuar, herë duke u tretur në një. Autorja sjell në këtë roman një kryq harrese, me qëllimin për të trokitur dhe zgjuar kujtesën kolektive shqiptare

“Loja” me Kanunin
Marrja përsipër e një teme të tillë “burrash”, nuk ka qenë aq e lehtë për autoren. Situata të çuditshme dhe absurde, të prekshme, që janë aq afër, që i dimë, por i harrojmë, të kujtojnë që e keqja nuk fle asnjë sekondë. Më shumë se me vetë Kanunin e Lekë Dukagjinit, një nga dashuritë e saj të hershme, siç thotë ajo diku, autorja parapëlqen të merret me hijen e tij. Kanuni është aty i plotë në pjesën e tij që ajo vendos të përdorë, mbase që nga “urëzat” e citimeve të tij, që ajo përdor shpesh. E parë në sy të tillë vëzhgues, ajo parapëlqen të shkojë më tej, të prekë hijen e tij, të zhbrilojë nëpër të, si nëpër një truall që ndjell vdekje, më shumë se vetë Kanuni. Subjekti është i thjeshtë për t’u thënë me pak fjalë, por i vështirë për të krijuar konceptin e një proze thjeshtë narrative. Qënia dëshmitar në një vrasje kanuni, të një njeriu të çfarëdoshëm, aq më shumë, të një fëmije, dhe përzierja me të, për analistët e Kanunit do të ishte e pavend. Por Açka as ka ndërmend të hyjë në këto ujëra. Ndjehet një tjetër shqetësim, i skajshëm dhe i frikshëm. Shpërdorimi i Kanunit, shënimi i të keqes mbi të keqen, shkatërrimi i kodeve, që edhe të rikthyer qartë, prapë mbajnë erë primitivizëm. Një frikë nga barbaria që sjell kjo shprishje, duket që e shqetëson autoren, që i qartëson situatat absurde me njerëz që mbajnë peshë gati paragonale. Edhe “negativët”, nuk mund të jenë negativë për të, përderisa janë pjesë e një qytetërimi që herët ka ditur t’i bëjë gjërat e zakonshme, jo fenomene të zakonshme, por sublime.

Erotika në vepër
Shpesh është pyetur: a dinë femrat të shkruajnë bukur? Po, më tej akoma: a dinë femrat të shkruajnë bukur për erotikën? Një hap sado i vogël këtu, shpie në vulgaritet. Por Açka, mban një ekuilibër të qartë. Erotika është art te “Kryqi i harresës”. Guximi është qartësi poetike, poetika vetë është arma që e bën të sigurtë rrëfimin e saj, edhe kur është në nuanca të tilla delikate. Açka “nuk ka turp” për gjëra që të tjerë përpiqen të fshihen, jeta për të e ka në të njëjtën kohë, në njëjtën lartësi dhe me të njëjtën peshë: vrasjen dhe seksin, lotin dhe vallen, gjëmën dhe dehjen. Poezia e ka ndihmuar gjithmonë. Po të mos ishte një vepër e tillë që lexohet me një frymë, do të ishte patjetër një poezi e gjatë, fati i së cilës tani nuk dihet më. Është shkrirë dhe është pjesë e këtij libri. Skenat në libër janë pak, por mjaf për të kompensuar atë ngarkesë që ka vetë ngjarja. Në radhët e skenave të tilla, ti mbetesh si lexues i zënë në befasinë mes së vërtetës së thënë jo troç, dhe së vërtetës që është aty e palëkundshme. Lakonika dhe sensi i masës, loja me nëntekset dhe harmonia mes fjalës dhe imazhit që të jep ajo, i bëjnë skenat erotike të këtij libri mbresuese.

Paralelet njerëzore dhe ato psikologjike
Personazhi emigrant Gjergj Nika, duhet t’i ketë kushtuar shtrenjtë rrëfimit të saj. Lëvizjet e tij skajore në hapësirë dhe ende më skajore në mendim, e bëjnë një nga personazhet më të admirueshëm të librit.
Mergrimi, lëvizjet e brendshme, aq problematike të viteve të fundit, janë nëpër urëkalimet e “Kryqit të harresës”. Duket gati-gati që akuzon. Ajo flet për ikje të vogla, që bëjnë një ikje të madhe, flet për zbrazje sporadike, për t’i vënë emrin e përveçëm një ikjeje të madhe. I kujt është faji?
Të huajt në Shqipëri, lidhjet me ta, është paralele tjetër e librit. Sjellja e një personazhi të huaj, që sillet në mënyrë krejt të çuditshme, e bën Açkën jo pak të keqkuptuar me lexuesin. Por ajo e le shtegun e hapur, lexuesi vetë të vendosë për fatin e personazhit të saj, nëse do t’i dojë ose jo shqiptarët. Ajo nuk do t’i japë nga dashuria e saj e lindur personazhit të huaj, nuk e bën këtë me një kokëfortësi, duke i dhënë një vertikale analizës së këtij personazhi me një mbyllje të beftë.
Femra si pjesë me dinjitet superan. Ky është një roman emancipues. Tek ky roman femra është në kufijtë e të paprekshmes. Çdo grua që do ta lexonte këtë roman do ta ndjente këtë, do ta ndjente veten më mirë dhe më të mbrojtur.
Të gjitha këto paralele njerëzore përshkohen nga vertikalet psikologjike që i veshin analizat e personazheve. Açka në këtë libër i dominon situatat dhe personazhet e saj nuk janë jetimë, ajo është pjesë e lojës së tyre, qoftë dhe me një frazë të vetme.

Cila është shkrimtarja Flutura Açka
E lindur në qytetin e bukur të Elbasanit (1966). Njihet si poeteshë, shkrimtare ,botuese.
E diplomuar për Statistikë në Fakultetin e Ekonomisë në Universitetin e Tiranës më (1988) e më vonë për Gjuhë-Letërsi më (2001) në Universitetin e Elbasanit.
Punoi si gazetare dhe më pas administratore dhe redaktore e botimeve në shtëpi botuese. Më (2001), bashkë me të shoqin e saj Holandez, krijoi shtëpinë e saj botuese me qendër në Tiranë.
Poezia e saj i theu shpejt muret e krahinore. Libri i parë “Tri vjeshta larg” i botuar më (1993) do të paralajmëronte një krijuese “të befasishme”.
Vijnë me radhë librat poetikë “Mure vetmie” (1995), “Festë me ankthin” (1997) ky libër i siguroi autores dy vlerësime ndërkombëtare.
Merr çmimin ndërkombëtar “Lira e Strugës”, në vitin (1997) në Netët e Poezisë Strugane.
Më (1998), atëherë kur vetë poetët e kishin të vështirë të hynin në Kosovë, Flutura Açka hyn me vëllimin e zgjedhur dhe prezantuar nga e mirënjohura Flora Brovina dhe të titulluar “Kënga e Aretuzës”.
Në vitin (1998), zgjidhet si një nga trembëdhjetë (13) poetët më të mirë Evropianë në konkurrimin për çmimin e madh Tivoli-Europa në Itali për gjeneratën e re.
Romani i saj “Kukullat nuk kanë atdhe”, botim i “ Librave Skanderbeg” Tiranë, vlerësohet në panair me çmimin e romanit më të mirë.
Kritika në gjithë këto vite u mor gjatë, duke e lakuar shpesh emrin e saj si të një talenti Edhe romani i shkurtër “Vetmi gruaje” i vitit (2001) dhe i ribotuar tri herë, tërhoqi vëmendjen e lexuesit e kritikës.
Pas tij publikoi vëllimin poetik “Kurth i diellit”, një libër ambicioz dhe në njëfarë mënyre përcaktues në stilin e saj poetik, dhe romanin e saj të dytë “Kryqi i harresës”.
Në vitin 2009 mori çmimin “Serembe”, me romanin “Kryqi i harresës”.
Si brenda dhe jashtë vendit proza e saj po tërheq gjithnjë e më shumë vëmendje te lexuesve.
Shumë libra të saj janë botuar në gjuhë të ndryshme të huaja, Francë, Itali, Greqi, Rumani, Gjermani, SHBA, Maqedoni, Bullgari, Hollandë.
Romani i saj i parë “Vetmi gruaje”, është përkthyer dhe botuar në gjuhën bullgare. Dhe tani (2014) “Kryqi i harresës” përkthehet në gjuhën Hollandeze.

Mentor Quku, Intelektuali shumëdimensional që solli qytetarinë në politikë

June 1, 2014 by dgreca

Nga Ylli PATA/Ndarja nga jeta, dy ditë më parë e intelektualit të njohur Mentor Quku, ka lënë një boshllëk të konsiderueshëm jo vetëm një jetën e qytetit të Shkodrës, të cilit ai i përkiste, por edhe kulturës shqiptare.
Janë shumë intelektualë dhe studiues shqiptarë që kanë shprehur hidhërimin për shuarjen e profesor Qukut, i cili ka lënë një trashëgimi të rëndësishme shumëdimensionale për vendin.
Mentor Quku, i përket atyre dijetarëve që e konsideronte pasurinë e tij intelektuale si një e mirë që duhet të vihet në dobi të njerëzve, qytetarëve që ai i respektonte dhe u shërbeu.
Një mësues model, që rriti sa e sa gjenerata që nga viti 1954 e deri në vitin 1991, Profesor Mentor Quku, u shërbeu nxënësve të tij duke dhënë në të gjithë Shqipërinë ku punoi, dijen dhe mirësinë e tij intelektuale. U nderua me titullin “Mësues i Merituar”, megjithëse kurrë nuk u pa më sy të mirë nga regjimi komunist.
Si një pinjoll i qytetarisë shkodrane, Mentor Quku, u rreshtua ndër ë parët në zhvillimin demokratik të Shqipërisë, por me një armë ndryshe nga ajo që ishte “modë” në vitet ’90 të shekullit të shkuar, qytetarinë dhe argumentin intelektual.
Mentor Quku, rithemeloi bashkë me disa bashkëqytetarë të tij të djathtën e persekutuar nga regjimi komunist. Pikërisht në këtë pjesë të kontributit të tij, në politikë, profesor Quku la një trashëgimi briliante që u bë precendent i një politike të qetë e qytetare.
Drejtoi një nga partitë më të vjetra në vend, “Ballin Kombëtar” dhe me një vizion perfekt themeloi dhe udhëhoqi një lëvizje qytetare që frenoi revanshizmin dhe hapi bazat për një politikë ndryshe.
Në vitin 1996, Mentor Quku, bashkë me një grup qytetarësh ish-të përndjekur të regjimit komunist themeloi grupimin politik “E Djathta e Bashkueme Shkodrane”, një lëvizje e cila i kthye në pasqyrën morale të shoqërisë, e cila me sjelljen në politikë të disa njerëzve të mirë e të ndershëm rifuti në politikën shqiptare qytetarinë- dhe triumfoi.
Me një fushatë model, udhëheqësi Mentor Quku, fitoi në zgjedhjet e tetorit 1996, duke konkuruar me Partinë Demokratike, e cila ishte më e fortë se kurrë atëherë. Në krye ë bashkisë së Shkodrës zgjidhet Bahri Boriçi, një pinjoll i një familje me emër por edhe një qytetar model. Kur në atë kohë, si reporter i Shkkodrës për një të përditshme kombëtare e pyeta profesor Qukun pse nuk kandidoi personalisht ai u përgjigj: “Misioni im u krye, pasi risollëm në politikë qytetarinë, por unë kam rrugëtimin tim intelektual”.
Profesor Quku, e arriti një objektiv të jetës së tij duke luftuar me qytetari dhe pa e hequr kurrë të qeshurën dhe gazin. Kurrë, asnjë sharje apo fjalë denigruese për kundërshtarët, por vetëm argument dhe doktrinë. Shkodra e kuptoi dhe e përkrahu Mentor Qukun, i cili më pas u tërhoq në jetën e tij intelektuale në vitin 1997 kur politika u egërsua dhe kur argumenti u braktis. Në skenë dolën të fortët dhe mjetet e egra.
Iu rikthye studimeve të tij, atyre të “rëndave” për të cilat ishte angazhuar prej vitesh. Dhe zgjodhi “Gjigandin e pazbuluar” apo ‘Ajzbergun e Kulturës”, të madhin Ndre Mjeda, për ta sjellë tek shqiptarët me gjithçka ka bërë, gjithçka me detaje, pasi Mjeda njihej vetëm për një pjesë të vogël të veprës së tij.
Dhe me një përjekje titanike studimore e arriti misionin e radhës.
Përgatiti dhe botoi plot 14 vepra studimore me një kolanë të plotë të Ndre Mjedës, duke i lënë kulturës shqiptare, një pasuri të jashtëzakonshme.
Mjedisi intelektual i qytetit të Shkodrës, si edhe mbarë komuniteti i studiuesve të letërsisë shqipe, e kanë vlerësuar dhe e çmojnë në mënyrë të veçantë kontributin e Mentor Qukut, puna e të cilit tashmë shërben si referencë e pazëvendësueshme për studimet shqiptare, e në veçanti për studimet mbi Ndre Mjedën dhe mbi veprën e tij. Këtë e dëshmon, së fundi, edhe botimi i numrit të parë të revistës studimore “Mjedologji”, e cila përmban njëzet punime mbi Ndre Mjedën nga studiues të konfirmuar të të gjitha trojeve shqiptare dhe i kushtohet mjedologut Mentor Quku.
Për kontributin e tij, Z. Mentor Quku është vlerësuar me medaljen “Mësues i Merituar” (1991) dhe “Mirënjohje e qytetit të Shkodrës” (2011). Së fundi atij iu akordua edhe titulli ” Profesor Nderi”, i Universitetit të Shkodrës.

Katarzë e vonuar që sfidon dashuri njerëzore

May 30, 2014 by dgreca

Mbi romanin “Përtej perdes gri” – Agron Shele/
nga Dr. Zejnepe Alili – REXHEPI/
Epilogu si shtjellim/
Të bësh një përmbledhje ngjarjesh mbi romanin “Përtej perdes gri”, të Agron Sheles, duhet gjurmuar, jo vetëm në thellësitë e subjektit, por edhe në disa pika fillimmbarimi rrëfimor. Me anë elementesh narrative, mbështetur qoftë edhe vetëm te një personazh, qartë shtrihen korrelatat e ecejakeve jetësore, ku vetë personazhi shryn ngarkesa fajësie, përmes të cilave tragjikja përvidhet për të mbetur si shprehje qendrore e përmbajtjes. Personazhi si Adriana, është boshti rreth të cilit ngrihet skena përtej perdes gri, ku faji dhe pafajësia i mprehin kthetrat e dyluftimit. Ajo e kupton se jeta braktiste, por kurrsesi të harronte. Në këtë ngjarje preken ca zona të ndaluara të problematikës së shoqërisë sonë.
Nuk do ta konsideroja të zakonshëm fillin e analizës së romanit, nga Epilogu. Mirëpo, nisma e rrëfimit me anë frazash të kombinuara, si monologu e më pas dialogu, për të vijuar me rrëfimin në vetën e parë si zë autorial, pastaj në vetën e tretë, ku personazhi femëror e vijon rrëfimin, duke e mbyllur me epilogun. Një personazh si Adriana, pëson dy gjendje mendore, duke marrë parasysh faktin e involvimit të saj në ngjarje, megjithëse ajo e mban çelësin e rrëfimit, duke e hapur dhe mbyllur atë, në kohën që i duket e arsyeshme. Nuk e di, nëse kjo përkon me shprehjen e njërit nga personazhet: “Të kisha thënë, femrat janë krijesa që mbyten në egoizmin e tyre”.
Në romanin “Përtej perdes gri” trajtohen ngjarje të dhimbshme e dukuri tmerrësisht të hidhura, nëpër të cilat kalon, pa përjashtim, edhe shoqëria shqiptare. Për këtë, në vazhdimësi, vihemi përballë një dileme të madhe: si mund të shmangen prapësitë e botës? Dhe, jo lehtësisht, konstatojmë! Prapësitë, kësaj radhe, kanë një vendbanim të përcaktuar. Autori, hollësisht përshkruan peizazhe të njohura, të identifikueshme… “Kishte ditë që re të dendura ngjyrë plumbi rrethonin malin e Dajtit. Vjeshtë. Shirat ishin në prag të fillimit të stinës së tyre. Nuk e di pse qëndroja në atë lokal të vogël dhe të veçuar pranë Lanës”. Kështu fillon rrëfimi… Një përshkrim ambienti i harmonizuar tërësisht me ngjarjen, përjetimet dhe botën shpirtërore të personazheve.
Subjekti njohës është definitivisht në duart e shkrimtarit. Përshkrimi nismëtar ofron ngjyrime biografike…, megjithëse linja rrëfimore e ka të panjohurën për pikënisje, si rrëfim i një vajze që rrëfehet… Dhe, ka pse të rrëfehet.
Çdo gjë fillon me përshkrim parapërgatitës, konceptual, për një situatë refleksesh gri, gjë që gjithashtu e përsërit edhe në përmbyllje të romanit. Megjithëse, autori e mbyll ngjarjen me hapy end, në favor të personazheve kryesore, ai në fakt i risjell notat e ngjashme përshkrimore, si në fjalinë e fundit: …Bie shi! Me këtë, siguron mbylljen e një ngjarjeje, por siç duket aludon në vazhdimësinë e një procesi, vazhdimësinë e shumë ndodhive të njëjta, të keqpërdorimit e dhunimit të vajzave shqiptare. Pavarësisht që atë vit: “Pranvera erdhi me lule shumë. Mimozat lajmëruan të parat ardhjen e kësaj stine të bukur, por dhe dallëndyshet s’mbetën pas”, shkruan pak më vonë autori, por tragjedia vjen me përmasa të tmerrshme…, andaj në përmbyllje të romanit i kthehet pothuajse të njëjtit përshkrim: “Qyteti mbulohej me mantelin e errët dhe një qetësi e çuditshme, që rrallëherë përcillte angullimën e ndonjë qeni, apo zhurmën e ndonjë makine të vonuar, tregonte misterin që e rrethonte”.
Si praktikë e mendimit kritik është përshtrirja e vëmendëshme mbi rrëfimin. Denisa “u përball me errësirën e shpirtit të një demoni, provoi shkallën e marrëzisë së njeriut, ndjeu poshtërimin më të madh dhe engjëjt krahëbardhë nuk e mbrojtën, por i dërguan këtë natë madhështore, që të kuptonte shkëlqimin e ditës së re. Mbylli dritaren dhe shkoi para pasqyrës. Donte të rrëfehej, të bisedonte me të për thyerjen e kristalit të shpirtit, për trishtimin e madh që e torturonte, për atë tmerr që shkriu ëndrrat prej bore.” Këtu, vërtet që ishte rrënuar ekuilibri.
Lidhja rrëfimore, kaq e ngjeshur, kërkon më shumë përkushtim analitik. Për të siguruar një qasje më transparente nga subjekti i romanit, jo vetëm që të duhet vëmendje, logjikë dhe përqëndrim i konsiderueshëm që të përballesh me Epilogun, ku tek e fundit bartet tërë pesha e ngjarjes (që të lidh me pikën fillestare), përtej konturave të trishta të skicimit të jetës brenda familjes shqiptare. Dinamizmi i jetës brenda një shoqërie tejet aktive, bën që fati i individit nganjëherë të ngulfatet në vetë lirinë e shumëdëshiruar të të rinjëve, të cilët krijojnë ngjarje, duke e rimarë fatin në duart e veta. Po të vësh në peshore raportet e brezave…, më duhet të pranoj se, ekziston akoma një diferencë ironike në logjikën dhe qasjen tradicionale të zgjidhjes së konfliktit. Si krijues që njeh esencën e realitetit jetësor të botës ku sillet dhe jeton, dhe rrjetin e fenomeneve ku ndeshet me praninë e koncepteve, autori, përdor përvojën ndijore të jetës dhe nënvizon ligësitë dhe dehumanizimin e individit.

Viktimat e një dashurie të padestiluar

Agron Shele, synon trajtimin e një teme dashurie shumëdimensionale, me një realizim mjaft bashkëkohor. Sot, qoftë edhe përmes artit, sikur na është bërë e zakonshme, që të përballemi me të tilla ngjarje, për shkak problemesh familjare, sociale, ekonomike…, teksa ngjarja e këtij romani është kryekëput rezultat i tëhuajësimit të individit dhe mungesës së dashurisë, e cila më pas bartet si një epidemi që merr jetë!
Në këto vëzhgime kritike njohim fluiditetin verbal të një dashnori të rregjur, kundrejt pritshmërive të një vajzusheje që nuk e ka kaluar pragun e ëndrrave, nga ana tjetër, qëndron dashuria e një çifti, që vijnë më të matur dhe e ruajnë ekuilibrine një bashkëveprimi vlerash për njëri-tjetrin. Të dy çiftet janë postulate të rëndësishme për botën që sodit përtej perdes gri… Të parët: Eltoni dhe Adriana, të dytët: Landi dhe Denisa, janë ndërlidhja e ngjeshur e subjektit, që për tërë lexuesit janë mesazh i rëndësishëm moralizues. Si veprojmë përballë dashurisë, kur dashuritë vijnë të ndryshme?! Ndonjëra lind gjatë një feste ditëlindjeje në “Bar Amerika”, përballë piramidës, e ndonjë tjetër në rrugët e përbotëshme! Atëherë cila nga këto dashuri është e vërtetë? Cila kërkon flijim, vetëmohim…?
Në këtë hamendje përzgjedhjesh, na vjen në ndihmë Landi, një personazh shumë i kompletuar, i cili mes një morie mendimesh të trazuara, pohon: “jeta ka dallgë dhe stuhi shumë më të tmerrshme se deti, por vetëm dashuria e vërtetë vendos dhe rimëkëmb paqen shpirtërore”, ndërsa ky pohim Denisën e bëri të buzëqeshte, sepse iu duk si një thënie profetike e tij. Bashkërisht, Landi dhe Denisa e përfaqësojnë realitetin sipas normave të shëndosha njerëzore, andaj dashuria e tyre përshkruhet kësisoj: “Për mua ti je një det i gjerë, ku dashuria ime do të jetë përjetë në lundrim të sigurtë”, deklaron Landi, përderisa Denisës, dashuria “ia drithëronte zemrën dhe shkaktonte mijëra re”. Mirëpo, dashuritë nuk vijnë me të njëjta histori, ashtu si vetë fatet njerëzore, prandaj dilemat vazhdojnë… Pse dashuria manifestohet në mënyra të ndryshme? A thua, pse…? Kur mungesa e dashurisë na shpie deri në krim?
Katarza po ndodh…, e çuditshme kur ajo bëhet pjesë edhe e një personazhi të marrë (Adriana), megjithëse pak e pazakonshme, prania e ndërgjegjes deri në atë masë. Ishte pikërisht Marta, e cila nguron të pranojë të vërtetën, si rezultat i frikës që tani më e ka mbërthyer nën pushtetin e vet; pastaj Monda, përmes heshtjes sikur e miraton vendimin për të mos u involvuar më shumë në rrezikun e mundshëm; Adriana ngulfatet nën vellon e turpit dhe vetëmohimit të jetës. Një botë e tërë femërore e gatshme për të flakur pozitën inferiore, madje është dhe shumë e mirëpritur edhe përkrahja e Erisës…
Po vjen një ditë, kur në rrethana të pasigurta edhe ”gjumi trembej nga mendimet e trazuara. Gjumi i munduar zbriti me ëndrra të frikshme, të cilat, herë e hidhnin ngrehinave të kobshme dhe zëri i çjerrë përfliste duart mëkatare në atë errëti të pamatë, herë e nënqeshte dhe e përmbyllte përbrenda fatit të imponuar”. Pikërisht kjo ndjenjë, reflektohej krejtësisht e shpenguar në shpirtin e Denisës. Ajo më nuk ishte vetvetja, jetonte në një burg shpirtëror që iu krijua pa fajin a saj. Jetonte midis ekuilibrash të rrënuar ndjesor dhe i bëhej se “Kërcitja e bravës kumboi njëlloj si hapja e dyerve të hekurta nga gardianët”. Këshu, pa ndërprerë “brenda shpirtit të saj luhej melodrama e madhe. Ankthi i përzier me botën e trazuar të ndjenjave, e kishte në një gjendje dyzuese, ku frika dhe pasioni, drithëronin zemrën”. Kjo kërkon trajtim e hulumtime të ndryshme njohjesh. Për këtë nevojitet një hap logjik i domosdoshëm, ku nuk përjashtohet as metamorfoza e përjetimit, sipas mentalitetit. Mos vallë, ajo është inspirim, për të cilin gjithmonë më shumë flasin sytë?!
Si një ikonografi të tërë konceptesh mbi ngjarjen e këtij romani, njohim: çiltërsinë e individit (të riut) që bie në komplikime, si pre e tendencave të vetëdijshme nga përfaqësues të ligësisë, përfaqësime unifikuese në praninë ose përjashtimin e fajit, relativizimi i ngjarjeve serike, të përsëritura deri në fatalitet, finalizime të dobishme mbi projektime paraprake.
Jeta vazhdon, por nuk mund të thuhet se vijon pa thyerjet shpirtërore, pa kujtimet e hidhura…, ngjarja nuk njeh faza të ndryshme të zhvillimit, por e ruan njëtrajtshmërinë narrative. Nga ana tjetër, “Adriana përfytyronte pasazhe të ndryshme: ditën që ishte njohur, më pas xhirot e gjata nëpër bulevardin kryesor, puthjen e parë te “Kodra e liqenit”, dashurinë në kthinën e atij lokali dhe në fund, për të gjitha këto, vuante ankthin e shoqërimit me njeriun e gabuar”. Kjo gjendje: herë e shtynte drejt tij, herë e ndrydhte. Jeta e saj ishte ngatërruar më keq se një lëmsh. Nën presionin e mendimeve të tilla, e vetëdijshme për pasojat, në të cilat ishte zhytur pa menduar fare, Adriana tani më mendon kthjellët, mandje giximshëm i drejtohet dhe Martës: “Është një detyrim që ne duhet ta përmbushim. Ai njeri duhet të ndëshkohet për të mos lënduar nesër të tjerë njerëz”. Ajo më as që mendon për veten, por për të mirën e atyre dhjetëra vajzave që keqpërdoren gjithandej dhe padashje bien pre e një hipokrizie mashkullore që vepron në emër të dashurisë. Po Denisa ishte bindëse: ”…tregoi para gjykatësit ndodhinë e asaj nate të tmerrshme, …dramën e dhunimit të një adoleshenteje”. Këtu edhe shembet bota iluzore e një vajze të pafajshme.
Romani përfshin një diapazaon të tërë kërkesash e interpretimesh, të cilat në zhvillimet e sotme letrare përkojnë me normat globale, të aktualizimit të promblematikave shoqërore, dukurive të shumta negative, si aranzhim përmasash zhvillimore në suaza të shoqërive në tranzicion. Mirëpo, jo të gjithë janë të prirë për të provuar të panjohurën, si ndodhi me Adrianën, kur: “Para syve të saj shfaqej një mjegullnajë e tmerrshme, ku çdo shkreptimë drite, tretej në ngrehinat e përthyera të pasazheve, që reflektonin pasojën e veprimeve të saj. Aty nuk përflitej për imazh apo rregullsi, që duhej të vendoseshin, por për një plagë të hapur, që në çdo çast shkaktonte dhimbje dhe çorientonte gjithë mendjen. Si fije e pandashme rrëfimore mbetet edhe Marta, si ai shpendi zemërbardhë që nuk mund të ngjitej drejt kaltërsive qiellore. Kështu, ideali mbi rolin e arsyes është tipar i kuruar nga tradita e familja, mbi një korrigjim qëllimesh. Arsyeja njerëzore ndikon në veprimin e individit, megjithëse fundi i historisë nuk shënon dhe fundin e idealit.

“Kokat” e Omer Kaleshit zbarkojnë në “Kërçovën” e Amerikës

May 29, 2014 by dgreca

NGA LUAN RAMA/
Të duket disi e habitshme por “kokat” e Omer Kaleshit (madje kësaj rradhe dhe vetë koka e tij) para pak kohësh zbarkuan në Amerikë. Duket se në botë ka dy vende që quhen Kërçovë: Kërçova e shqiptarëve në Maqedoni dhe “Kërçova” (apo kërçovarët) e Amerikës në Chicago, ku në këtë qytet kaq të njohur të Amerikës dhe veçanërisht në rrethinat e tij, jetojnë qindra e qindra familje kërçovare, të cilët e kanë boshatisur Kërçovën reale dhe e kanë spostuar atë në qytezat e vogla rreth Chicago-s si në Desplaine, në Arlington Heigts, Elk Grove, Rolling Medows, Schambourg, Hofman Estates, Elmhrust, etj… Vetëm në Illinois, gjer në Madison janë pothuaj rreth 5600 kërçovarë. Sigurisht, këtu nuk është fjala për numrin e madh të kërçovarëve dhe të shqiptarëve të Prespës apo shqiptarëve të tjerë të Chigaco-s, çka krijojnë një komunitet të madh në Illinois (vitet e fundit mjaft shqiptarë kanë ardhur dhe nga jugu i Shqipërisë). Fjala është se këta shqiptarë, krah modernitetit jetojnë gjithashtu dhe me trojet e tyre, me historinë, traditat, me aktualitetin që edhe pse larg e ndjekin me një interes të jashtëzakonshëm, njëlloj si të ishin në shtëpitë e tyre, ku kthehen çdo vit.
Bashkë me Omer Kaleshin ne ishim ftuar si miq të veprimtarisë së përvitshme që organizon shoqata shqiptaro-amerikane”Uskana”, pra në “Sofra kërçovare”, Omeri si një kërçovar i vjetër dhe një personalitet i njohur artistic në botën e pikturës, origjina e të cilit lidhet me ato troje, dhe unë, meqë kisha shkruar nje libër mbi jetën e tij, i titulluar, “Omer – shtërgu nga Ballkani”, i botuar për këtë rast nga shtëpia botuese në Huston “Jalifat Publishing”, me ndihmën e zotit Ramiz Tafilaj. Dhe ishte e habitshme të ndodheshe në atë mbrëmje shqiptarësh që u hap nga himni amerikan dhe shqiptar dhe ku menjëherë vallet, këngët tradicionale apo ato të lehta, recitimet e fëmijëve në gjuhën shqipe, flamujt, etj, gjithçka të bënte të harroje se ishe në Amerikë. Profesor Ilaz Kadriu, kryetari i shoqatês “Uskana” Ilir Zenku dhe miq të shumtë e pritën Omerin me një respekt të veçantë. Sapo Omeri u fut në mesin e kërçovarëve, brezi i vjetër i emigracionit iu afrua dhe ky rreth njerëzisht, të njohur mes tyre dekada më parë, rigjetën mes tyre vitet e fëmijërisë, të rinisë dhe kujtimet për varret e të parëve, shkollën “Kastrioti” ku ishin ulur në bangat e shkollës së hershme në gjuhën shqipe. Dhe këto kujtime ishin të shumta, por Ismail Shabani, një nga emigrantët e viteve 60’ e kujtonte me nostalgji ardhjen e Omerit në Chicago në vitet 70’, në restorantin dhe hotelin e tij në një nga avenytë më të bukura të Chicago-s, në “Aveny Michingan”. Duke biseduar me Ilaz Kadriun, këtë profesor të shkëlqyer të frëngjishtes, i ardhur pas viteve 90’ në Amerikë, mëson se historia e emigracionit kërçovar në Amerikë është tepër e hershme dhe fillon që me vitin 1902 me ardhjen e emigrantit Sali Çaushi nga Kërçova. Por emigracioni i vërtetë nga Kërçova nisi në fakt nga vitet 60-70, kur në Jugosllavinë e Titos, Kërçova u la në harresë dhe në pamundësi zhvillimi. Vetëm në vitin 1974, nëAmerikë, Kërçova kishte rreth 4000 emigrantë.
Por le të kthehemi pak në ato ditë ku të bënte përshtypja mikpritja kërçovare, kudo që shkoje, pasi kërçovarët në Chicago janë një komunitet puntor, njerëz inteligjentë, ku pothuaj të gjithë të thonë se “Amerika është vend i mundësive”, “që të jep shansin të përparosh” dhe kjo shikohet konkretisht në brezin e ri që janë nëpër universitetet më të mira apo të tjerë që sot janë në vënde dhe profesione të privilegjuara si mjekë, inxhinjerë të teknologjive të reja, avokatë, biznesmenë në fusha të ndryshme, etj., ku mund të flasësh për kryetarin e këtij komuniteti, doktorin Luan Elezi të spitalit të Elmhrust, avokatin Shefik Idrizi, magjistren në fushën ekonomike Lule Elezi, profesorin Astrit Mehmeti, profesorin e muzikës Afrim Shabani në Universitetin Bloomington, doktorin e letërsisë angleze Lirim Neziri, bisenesmenët Idriz e Adi Shabani, doktor Amit Baftiri apo mjekun-poet Xhabir Alili e shumë të tjerë. Djali i Azem Begzatit, kryetarit të Qëndrës Kulturore shqiptaro-amerikane, së shpejti shkon si ambasadori i Amerikës në Poloni, e po kështu dëgjon të flitet dhe për diplomatin tjetër nga Zajazi i Kërçovës Bix Aliu, që punoi shumë gjatë kohës së konferencës në Rambouillet të Francës… Po, Amerika duket se është vend i shanseve dhe i energjive. Këtë ta thotë dhe një kërçovar simpatik që shumë vite më parë jetonte në Zvicër, por që sot, lumturohet me fëmijët e tij që shkëlqejnë në muzikë apo sportin e karatesë duke përfaqësuar ekipe me emër të Chicago-s. Ne shkuam një ditë të takojmë të atin e tij, Faik Hajroja, njeri i nderuar në gjithë komunitetin, por dhe i njohur në rrethet politike amerikane, pasi ai, si dhe të tjerë shqiptarë me influencë, bashkëpunuan me senatorët amerikanë miq të Shqipërisë e Kosovës, me politikanë si me Bob Dolle, Mark Kirk, Henry Hyde, me presidentin George Bush, (ati), me sekretaren e Shtetit Madeleine Ollbright apo gjeneralin e famshëm Westly Klarck e shumë të tjerë. Jeta e Faikut është një jetë e tërë për shqiptarinë. Midis këtyre miqve të rinj, të bënte përshtypje dhe një nga restorantet «shik» në rrethinat e Chicagos, i quajtur «Toskana» dhe që menaxhohej nga vëllezërit Murati, ku të binte në sy shija e atyre djemve që mund të barazohej me atë të restoranteve të njohura pariziane, pasi ata kishin dhe një cilësi të veçantë: ishin adhurues të verës franceze që gjëndej gjithnjë në qilarët e tyre.
Sigurisht, shumëkush nga kërçovarët, duke lexuar librin «Omer – shtërgu nga Ballkani» kërkonte të interesohej akoma më shumë për lidhjen e tij me Kërçovën, apo fshatin e lindjes Serbica, për rrugëtimin e tij drejt artit, duke u bërë një nga artistët ballkanikë më të njohur por dhe një piktor europian jo vetëm për nga arti i tij, por dhe për nga mesazhet e tolerancës që mbart në vetvete ky artist, çka është nderuar në shumë botime nga autorë, poetë e filozofë francezë, mes të cilëve Jacques Lacarrière, Gil Jouanard, Alain Bosquet, Laure Cambau dhe padyshim nga Ismail Kadare, i cili i ka kushtuar një studim më vete.

Vëndi i të parëve

Që kur është vendosur në Paris, Omeri rrallëherë është kthyer në vendlindjen e tij në Kërçovë. Askush nga familja e tij e afërt nuk banon më aty. Ky piktakim, edhe pse i rrallë, më shumë i sjell dhimbje, më shumë e trazon në shpirt, sesa e gëzon. Koha që ikën me nxitim, njerëzit e dashur që nuk janë më, varret e shpërndarë të familjes, fëmijëria e përhumbur si në mjegull, mure e shtëpi që kanë mbetur si emblema të zvenitura të një kohe të shkuar, gjithë kjo shfaqet në një horizont të errët, disi shkrumb.”Banorët e fshatit tim të lindjes ishin të gjithë shqiptarë të fesë muslimane, – të thotë ngadalë Omeri. – Shumica e fshatrave fqinje ishin më së shumti kozmopolite: gjysma shqiptarë dhe pjesa tjetër maqedonas, pra sa muslimanë aq dhe të krishterë. Një xhami në krah të një kishe… Stërgjyshi im ishte një nga njerëzit e pasur të fshatit Staroec. Gjyshen time maqedonase e gjeti fëmijë në fshatin Karbunica, jetime dhe të varfër. E mori dhe e strehoi në shtëpinë e vet dhe kur ajo u rrit dhe u bë vajzë punëtore dhe e ndershme, ai e martoi me një nga djemtë e tij, pra me gjyshin tim. Nga kjo martesë lindën dy vajza dhe tri djem.»
Kujtimet për Omerin janë të shtrenjta. Janë prehje, janë imazhe, vende malli e rikthimi që sa vijnë e rishfaqen gjithnjë e më shumë, bëhen të pranishme në mënyrë kryeneçe, me këmbënguljen për të mos u harruar, për të mos u shuar. „Në këtë periudhë Ballkani kalonte sa nën një pushtim në tjetrin, aq sa babai dhe nëna, kur flisnin për ngjarje të mëdha që kishin përjetuar nuk përmendnin data, por epokën e pushtimit nga ky apo ai komb. Për shembull, babai im, kur i fliste, thoshte: “Ati im vdiq në Manastir në “kohën e turqve”… ose “në epokën e Turqisë unë mësova në medresenë “Fatih” në Stamboll”. Nëna ime tregonte sesi prindërit e saj ishin vrarë në “kohën e bullgarëve”. Ata thonin: “shkolla e fshatit ishte ngritur në “kohën e serbëve”… “vajzën e madhe e martuam në “kohën e shqiptarëve”… “vajza e vogël na vdiq në “kohën e italianëve”. Unë gjithashtu kam jetuar vitet e fundit të “kohës së serbëve”. Më kujtohet mirë që fshati ynë kishte një shkollë si dhe një xhami. Mësimet ishin në serbisht. Profesori Milenko Milenkoviç ishte me origjinë serbe. Ishte një njeri që e donin dhe e respektonin të gjithë dhe i pari që u mësonte fshatarëve të lexonin e të shkruanin. Ishte mik i afërt i babait. Milenko e donte muzikën. Të shtunën pasdite, në shkollë, ai luante në violinë. Ishte njeri që studionte. Kopshtin e shkollës e kishte shndërruar në një kopësht parajse. Kishte mbjellë pemë frutore dhe e kishte zbukuruar me trëndafilë e lule të tjera të bukura”.
Historia e vendosjes së babait të tij nga Prapadishta në Serbicë është interesante dhe e pleksur me mitologji. Shtëpia që bleu Ahmeti ndodhej në cepin e fshatit, atje ku fillonin varrezat, në një rrafshinë të shkretë. Meqë ajo shtëpi e braktisur ishte te varrezat dhe gërmadhat e një kishe të vjetër, që vetëm ca mure i kishin mbetur, askush nuk guxonte të vendosej atje, pasi siç thonin fshatarët, ajo shtëpi ishte e nëmur, kishte xhinde që shfaqeshin natën, duke ndjellur vdekjen. Por Ahmeti, edhe pse ishte imam, nuk u tremb të vinte në portat e ish varrezave të ortodokseve. Ai e mori familjen dhe e vendosi atje te „kisha“, siç thonin banorët, atje ku ndahej bota e të gjallëve dhe e të vdekurve. Një imam në portën e vdekjes krishtere. Vallë e dinte Ahmeti se vdekja në vetvete ishte njëlloj për të gjithë dhe se Muhameti e kishte njohur Jezunë si profet, që në të gjallë të tij?… Në Kërçovë, miqtë e tij Omerit i thonë Imer; kur zbret në Shkup e thërrasin Ymer; ndërsa në Shqipëri, Turqi apo në Francë i thërrasin Omer, si në tregimet e vjetra të eposit të kreshnikëve. Në Turqi kolegët e tij e thërrasin Omer “arnauti”. Atij i pëlqen sa arti bizantin e ortodoks, aq edhe arti e kultura islame. Në librin e tij Danube, Claudio Magris, duke iu referuar këtij emri, shkruan: “Emri Omeriç, që përdorej në monarkinë jugosllave, gjatë pushtimit bullgar u bë Omerov dhe në Republikën e Maqedonisë, pas Luftës së Dytë Botërore, u bë Omerski. Por në fakt, në origjinë është emri turk: Omer!“
Në atelierin e tij, Omeri të tregon riprodhimin e një tabloje të veçantë të krijuar para 30 vjetësh: një kokë fëmije e fshehur dhe e trembur pas frëngjisë së një kulle. Kjo është ndoshta nga të vetmet tablo të kësaj teme, ku ai i referohet gjakmarrjes, botës fëminore pas mureve të një kulle fshehur nga frika e vrasjes. Ka një tragjizëm të madh në atë fytyrë të pafajshme mbi të cilën kërcënojnë kodet e vjetra kanunore… “Kanuni i Lekë Dukagjinit”, gjaku, mekanizmi i gjakut, besa, shpagimi i gjakut në kufijtë e një apo dy shekujve, nga brezi në brez. – “Mbaj mend fare mirë kur sollën një qylym në oborr në të cilin ishte vendosur një i vrarë. Ishte vrarë buzë një vije uji, – tregon Omeri. – Ishte kohë e gjakmarrjes”.
Duke lexuar romanet e Kadaresë, ai gjen shumë pikëtakime me portretet e pikturuara nga dora e tij. “Është e çuditshme, por në rreshtat e romaneve të tij unë shoh portretet e mia”, – më thotë Omeri. Bisedojmë rreth traditës, kanunit, dasmave, kujtime këto që spatula e tij u jep ngjyrë mbi pëlhurë. – “Të parët e mij nga babai vinin nga krahina e Matit të Shqipërisë. Sulejman Matiani kishte ikur nga Mati për shkak të gjakmarrjes dhe ishte vendosur në lagjen “Kaleshi” të fshatit Papradishta, e cila varej nga Kërçova. Një fshat i humbur mes malesh e pyjesh, ku edhe sot nuk mund të shkosh veçse me kalë apo gomar. Megjithatë, të parët e mi, që prej katër-pesë gjeneratash, kanë studiuar në medresetë e Manastirit dhe të Stambollit. Ata u bënë kadi, mësues medreseje apo imam… Nuk më kujtohet viti, por ishte pikërisht “koha e shqiptarëve”. Në shtëpi disa herë kisha dëgjuar të flitej fshehurazi se daja im kishte vrarë një plak të quajtur Kuzman, duke i djegur dhe hambarin e kashtës. Sigurisht vëllezërit dhe motrat e mia më të rritur se unë e njihnin këtë histori si dhe motivin e saj, por unë nuk dija gjë. Më së fundi pyeta nënën: – „Përse daja im e ka vrarë atë plak?“ Ajo m’u përgjigj se me vrasjen e tij, ai kishte mundur të shpagonte gjakun që i detyrohej dhe që ishte derdhur dikur. E pastaj, si në një përrallë, ai vazhdoi tregimin: “Isha 17 vjeçe kur Lufta Ballkanike kishte shpërthyer. Nuk di nëse ishte Lufta e Parë apo Lufta e Dytë Ballkanike, por di që ishte “koha e bullgarëve”. Bullgarët sulmuan fshatin tonë, shkatërruan shtëpitë dhe vranë muslimanët. Kuzman, të cilin e vrau daja yt, ishte i të njëjtit fshat nga nëna ime dhe një i afërt i familjes. Ai erdhi në fshat me bullgarët dhe vrau jo vetëm nënën time po edhe tim atë, duke djegur madje dhe shtëpinë tonë”. Dhe në përfundim të tregimit ajo shtoi: – “Duke përfituar nga gjysmë errësira, unë u largova gjer në qytezë, ku u fsheha te njerëzit e mij. Kështu munda të shpëtoj.”
Në atë atelier të veçantë parizian, ku herë-herë ke dëshirë të ndalesh vonë në mbrëmje, Kaleshi punon gjithnjë në një qetësi qiellore. Veç një tavan e ndan atë nga qielli. Për një çast, me kokën e tij të zbardhur, aty nën çati, ai të kujton një çast figurën e një shtërgu. Shtërgu Omer… Një shtërg i çuditshëm, me kokë të bardhë, i ardhur nga mijëra kilometra larg, nga viset e ngrohta dhe të zhurmshme të Ballkanit përmes një itinerari të çuditshëm. Ai vëzhgon një çast të gjatë personazhin që krijohet mbi pëlhurë dhe përkulet, duke punuar pranë portreteve të tij që na flasin gjithnjë për dramën ballkanike. Një dialog popujsh, ku përmes tymrave dhe mjegullës së konflikteve, ata kërkojnë të rishohin njëri-tjetrin, të rigjejnë pak dritë, shtigje të reja, të ëndërrojnë një tjetër ardhmëri për ta. Në këtë nismë të një mijëvjeçari të ri, ndoshta Kaleshi do të na zbulojë botë të tjera me pikturën e vet. Portretet e tij ose “kokat” e Omer Kaleshit, siç thotë kritiku dhe romancieri Jacques Lacarriere, janë padyshim veçori e krijimtarisë së këtij artisti. “Nga cili vend vijnë këto fytyra? – pyet Lacarrière në një parathënie të botimit të parë mbi veprën e piktorit. – Cili është atdheu i tyre i vërtetë?… I përfytyroj ato jashtë kohe, të marra apo të sjella nga një marramendje, habi apo ekstazë, çka i largon ato nga e përditshmja jonë, por jo nga toka ku ne jetojmë…“ Një ditë duke vështruar disa portrete të vjetra në atelier, pashë një portret të përhumbur, gati të shuar në sfondin e errët të tablosë. Gjithçka fliste për një humbje tragjike. Menjëherë mu kujtua një tregim i tij, sesi ato kohë lufte, bashkë me fëmijët e fshatit, kur vendi po çlirohej dhe lufta po mbaronte, kishin gjetur diku në lëndinë trupin pa jetë të Lamos, budallait të fshatit. Lamo, atë ditë, shkonte kuturu drejt batareve të luftës pa ditur se çdo të thoshte luftë… Lamo me sytë e mbyllur në një tragjizëm të pafund. «Ai portret – më tha atë ditë Omeri, – më rivjen herë-herë, duke më kujtuar një tjetër epokë: çmendurinë e luftës!»
Edhe kur Omeri thotë se “atdheu i artistit është arti”, kur bie fjala për identitetin e tij, ai thotë se është ballkanas. Madje ekzistenca dhe krijimtaria e tij janë sot mesazhi më modern për Ballkanin e nesërm: i paqtë, tolerant, aspak nacionalist dhe poet i dashurisë njerëzore. Vetë jeta e ka përkundur nëpër gjuhëra, histori, mjedise e popuj që përbëjnë udhëkryqin apo zemrën e Ballkanit dhe të historisë së tij mijëvjeçare. Kjo nuk është vetëm pse ai flet shqip, maqedonisht, turqisht apo edhe serbisht, por edhe pse historia e familjes së tij është e pleksur fort me botën shqiptare, sllave, osmane dhe shpërbërjen e saj, me atë epokë kur popujt e Ballkanit ishin bashkë edhe pse nën zgjedhë, e kur mes tyre nuk kishte kufij ndarës, tela me gjemba, “zone interdit”, (“zonë e ndaluar”), apo “non man’s land”…

Bashkëbisedim

– Dhe tani le t’i kthehemi fëmijërisë tënde, familjes, origjinës, rrënjëve… cilët ishin të parët e tu?

– Nga sa dihet, ndër të parët e familjes time është Sulejman Matiani, i cili kishte emigruar nga krahina e Matit të Shqipërisë. Djali i tij, Numan Kaleshi, lindi në fshatin Kalesh, nga ku morën dhe mbiemrin Kaleshi, në komunën e Kërçovës, në Maqedoninë perëndimore. Ali Kaleshi, djali i Numanit jetoi mëse 90 vjet. Kishte kryer Medresenë e Manastirit e pastaj vazhdoi mësimet në Stamboll, ku mori «ixhazetname»-n, diplomën më të lartë që i jepte titullin «muderriz». Pasi u kthye nga studimet, ai u vendos në qytetin Kërçovës, duke shërbyer si mufti. Hasan Kaleshi, djali i Aliut, vdiq në moshën 56 vjeçare. Ai kishte kryer Medresenë e Manastirit dhe merrej dhe me çështje juridike, si avokat. Arnaut Husein Efendi, vëllai i Hasanit, (pra xhaxhai i Ahmed Kaleshit), ndoqi mësimet në Medresenë e Manastirit e më vonë u shpërngul në Stamboll ku u diplomua dhe mori titullin “muderriz”. Një kohë të gjatë qëndroi në Siri si ligjërues në xhamitë e Damaskut. U kthye në Bursa dhe u caktua “vaiz” kryesor në xhaminë e madhe “Ulu Xhamia”. Vdiq dhe u varros aty. Ahmed Kaleshi, djali i Hasanit, lindi më 1889 në Kërçovë të Maqedonisë dhe vdiq më 1964 në Stamboll. Është djali i Hasan Kaleshit. Në fillim, Ahmedi, im atë, vazhdoi Medresenë e Manastirit e më vonë kreu shkollën “Fatih” në Stamboll. Nga Stambolli, më 1915 u kthye në vëndlindjen e tij. Për katër vjet u angazhua si imam dhe vaiz në xhaminë e qytetit të Kërçovës. Më 1919 u caktua imam në xhaminë e fshatit të Serbicës (Kastriot), ku do të ushtronte veprimtarinë e tij deri në vitin 1956. Në këtë vit u shpërngul me familjen e tij në Turqi. Kështu, familja jonë emigroi përfundimisht nga Kërçova.
– Fëmijëria apo imazhet e fëmijërisë shfaqen fuqishëm në krijimtarinë e një artisti, veçanërisht kur ai është në kulmin e artit të tij, në një moshë disi të thyer.
– Fëmijëria është pothuaj gjithnjë e pranishme në krijimin dhe pikturën time. Ne ishim një familje e madhe. Çdo të shtunë, im atë shkonte në qytezë për të bërë pazarin. Për të gjithë ne fëmijët ishte një kënaqësi e madhe kur ai na sillte gështenja. Dimrit, në mbrëmje, ne i zienim ato, pastaj motra ime e madhe na i ndante në një tas metali. Ne kishim veçse një kalë. Një herë, kur po hanim gështenja të zjera, si zakonisht, babai erdhi dhe na dha lajmin e gëzuar: – “Nesër në mëngjes do shkoj në Novoselo, për të blerë një lopë“, – dhe duke u kthyer nga unë, shtoi: – „Ti do të vish me mua!“ Të nesërmen, herët në mëngjes, ndoqa i gëzuar tim atë për në fshatin fqinj. Lopën e blemë dhe njeriu që na e shiti nisi ta lëvdonte: – „Është me orë të mira. Çdo vit shton dhe jep qumësht me bollëk. Quhet Malinka.“ Kur mbërritëm në shtëpi me Malinkën, të gjithë fëmijët u gëzuan. Unë akoma më shumë. Gjatë pothuaj dy vjetësh do qëndroja me Malinkën, katër-pesë orë në ditë. E kullosja në lëndina, duke e mbajtur për litari. Kishte një shtat të mesëm, pra as e madhe, as e vogël. Ishte në ngjyrë kafe të kuqërremtë, në kurriz me ngjyrë më të mbyllët dhe në bark, me një ngjyrë që zbardhej në një të bardhë të pisët. Brirët i kishte disi të përkulura përpara, ndërsa sytë në ngjyrë gështenje. Për mos ta „marrë në sy“, nëna ime i kishte përgatitur një kordele të kuqe me një talisman, që im atë e kishte shkruar bukur, palosur në trish dhe vënë mes brirëve. Kështu ishte zbukuruar akoma dhe më shumë. Gjinjtë e saj ishin të mëdha e plot qumësht, saqë veç dymbëdhjetë anëtarëve të familjes sonë, nënës, babait, pesë vajzave dhe pesë djemve, ajo mund të ushqente madje dhe një regjiment të tërë.
– Çuditërisht, në pikturën tënde kafshët mungojnë. Chagall ishte mjaft i pasionuar, dhe në tablotë e tij kafshët janë ngado. Po kështu dhe në autorë të tjerë të mëdhenj, si te flamandët Bosch, Bruegel, etj. Kjo mangësi duket si në kundërshti me atë ndjesi të hollë që ti ke patur për kafshët, që në fëmijëri, kuajt, lopën. Përse vallë nuk kanë hyrë ato në tablotë e tua?
– Kjo nuk është e paramenduar apo e qëllimtë, dhe as vetë unë nuk e di pse ato nuk shfaqen në tablotë e mia. Ti e di që mua më intereson portreti. Mijra portrete fiksuar në kujtesë që më rishfaqen papritmas, herë të dyzuar, herë disi në mjergull, të trishtë apo me një gëzim të përmbajtur, herë me një dhimbje të thellë. Në fshat kishim një njeri trim që ishte roja i fshatit dhe njëkohësisht tellall. Ai ngjitej mbi një bregore, në krah të shtëpisë sonë, duke nisur formulën e famshme tradicionale: “Mos thoni që nuk kini dëgjuar!… Dhe pastaj njoftonte lajmet, duke i përsëritur disa herë: “Taksaxhiu ka ardhur nga qyteza. Jeni të lutur të mblidheni në sheshin e fshatit, pranë xhamisë!”…” Ju njoftoj për vdekjen e zotit apo zonjës… Varrimi do të bëhet … Jeni të lutur të merrni pjesë të gjithë!“ E kështu me rradhë… Një ditë, herët në mëngjes, tellalli u ngjit mbi bregore dhe nisi të thërrasë. Zëri i tij ishte i nxituar dhe dridhej. “Fshati duhet braktisur. Pleqtë, gratë e fëmijët, të lënë fshatin dhe të fshihen pas kodrave të Zubrino-s, pranë fshatit fqinj. Do të bëhet luftë nga partizanët!”… “Ne, pleq, gra e fëmijë, lamë fshatin dhe u fshehëm pas kodrinave, shkëmbenjve dhe në thellësi të gropave, aq sa vetëm kokat na dukeshin. Fëmijët qanin, gratë mendonin gjithë ankth për burrat e djemtë e tyre.
– Janë pikërisht ato fytyra që i shohim në tablotë e tua të ciklit “Drama ballkanike”… Portrete fëmijësh, grash, pleqsh. Fytyra të tronditura që shfaqen pas kufirit të një bregoreje.
– Po, janë po ato kujtime që u rishfaqen në tablotë e mia në vitin 1993, kur në Ballkan kishte shpërthyer përsëri lufta. Po ato gjëmime, shpërthime, zjarre, tragjedi. Po ajo dramë e popujve të Ballkanit… një tragjedi e vjetër që ka ndodhur në Kosovë, Bosnje, dhe kohët e fundit në Srebrenica, Mostar, e gjer në tragjedinë më të fundit kosovare. Në fillim punova tri tablo të mëdha, triptik, që lidhen me njëra tjetrën e që më pas u bënë rreth 20 tablo. Portrete njerëzish që qëndrojnë pezull në të bardhë e që kujtojnë bregoret ku ishim fshehur, kokat që zgjasnim për të parë luftimet që zhvilloheshin tej… Mbaj mend se në vitet e luftës dhe fëmijërisë sime, pas betejës në fshat, e cila do të zhvillohej edhe disa herë të tjera, në buzëmbrëmje ne u kthyem në fshat. Duke hyrë, pashë njerëz që mbanin të plagosur në krahët e tyre. Pranë një shtëpie në lagjen tonë, një partizan shqiptar nga Dibra, ishte shtrirë me këmbën e plagosur. Shtëpia jonë nuk ishte goditur, ose më saktë nuk vura re diçka të tillë. Menjëherë shkova nga vendi ku ushqenim kafshët. Kali ishte në këmbë, lopa ishte shtrirë, si zakonisht. Ushqeva kalin, pastaj u afrova nga Malinka për ta ushqyer. Nisa ta përkëdhel në kurriz, duke i thënë: «Hajde Malinka, ngriu!“ I fola sërrish por ajo nuk ngrihej. Nisa ta prek nëpër trup por nuk dallova asnjë plagë apo gjurmë gjaku. Thashë me vete: “Lëre rehat se do të ngrihet të hajë më vonë!“ Dhe kështu rashë të flija. Të nesërmen, kur im atë u kthye nga qyteza, fqinjët u mblodhën te ne. Flisnin se një plumb kishte goditur shpinën e Malinkës dhe i kishte mbetur në trup. Gjatë luftimeve, meqë s’kishte njeri në shtëpi, ata kishin qëlluar mbi derën e haurit. Kur unë kisha hyrë në haur, nga gjysmë errësira e natës nuk kisha pikasur as vrimën në portë dhe as plagën e Malinkës. Të gjithë u hidhëruam shumë, por unë më shumë se të tjerët. Sipas fshatarëve, më mirë ishte ta therrnim. E shkreta Malinkë, ajo nuk mund të ngrihej. E nxorrëm në oborr dhe e therrën. Një nga miqtë e tim ati, Refati, njeriu i dashur i familjes, kishte një qerre. E vumë mbi të trupin e saj dhe morrëm udhën nëpër fshat. Unë ecja para buajve të qerres, ndërsa miku i tim ati, xha Ahmeti, thërriste: ,,Mish! Hajde mish! Një kile mish për një okë grurë!” Miqtë e afërt të babait tim ishin Refat Xhukle, ish nxënës i tij, i cili shkonte shpesh në Vllahi dhe që andej i kishte sjellë ca „surate“ të bukura. Ishte i pashëm dhe kishte zë të bukur. Shpesh këndonte si muzein. Të gjithë që e dëgjonin nga larg e njihnin menjëherë. Po kështu ishte dhe xha Ahmeti, i të njëjtit brez. Babai i thoshte se kur të vinte te ne s’kishte nevojë t’i binte portës por të hynte si në shtëpinë e tij. Mik i afërt ishte dhe Rexhep Demeire, që dhe ai ishte nga Prapadishta, apo Lesko, kryeplaku i fshatit, bashkë me Mahmut Dumanin.
– Tregimet e tua të fëmijërisë janë vërtet prekëse dhe njerëzore. Madje portretet e atyre njerëzve i gjejmë gjithnjë në pikturat e tua. Megjithatë, në tablotë, ne gjejmë dhe ato ngjyra që kanë spikatur më shumë: e zeza, e kuqja… Ato dominojnë në pikturën tënde. E kuqja që të kujton zjarret apo gjakun, e zeza që të risjell imazhin e shkrumbit, djegjes, luftës… Shpesh e kuqja është e pranishme në pikturën tënde.
– Vërtet, ndoshta kjo lidhet me diçka të largët… Mbaj mend kur më 1940 apo në vitin 1941, në mesnatë, pranë shtëpisë ra një zjarr i madh. Hambaret dhe kasollet e kashtës morën flakë. Bagëtia u dogj. Pikërisht para shtëpisë sonë ishte një kumbull e madhe dhe zjarri nuk arriti dot gjer atje. Në sajë të asaj peme, shtëpia nuk arriti të digjej e të kthehej në hi. Por porta e madhe e oborrit u dogj plotësisht. Në shtëpinë ku u dogj hambari, atë kohë jetonte një plakë. Të zotët e shtëpisë e trajtonin shumë keq edhe pse kishin lidhje të largët krushqie. E përdornin madje si bareshë, pa u shqetësuar për moshën e saj të madhe. Më kujtohet gjithnjë ajo plakë e mirë. Ishte një personazh pikërisht për Goya-n. Ata që atë natë të tmerrshme i vunë zjarrin hambarit, pak kohë pas vdekjes së saj, ishin padyshim të afërt të asaj plake të gjorë, të cilët banonin në një fshat shumë të largët. Ishte një hakmarje… Ajo plakë dhe ajo natë zjarri lanë gjurmë të thella te unë dhe në pikturën time. Ishte zjarri i parë dhe më i madhi që kam parë gjatë jetës sime. Zjarri vazhdoi gjer në mëngjes. Veç hambarëve u dogjën dhe disa vathë, dele e dhi. Të nesërmen, ne, fëmijët e lagjes, nisëm të rrëmonim me shkopinj në hirin e hambarëve dhe të vathëve të djegura. Diku kishte ende thëngjij, diku tjetër gjithçka ishte shkrumb. Duke rrëmuar në hirin e zi, prushi shpërdahej ngado. Ndërkohë në hirin e kuqërremtë, copa të zeza të kokave të djegura, apo të trupit të kafshëve, u ngjiteshin shkopinjve. Zjarre të tjerë ndodhën sërish gjatë Luftës së Dytë Botërore. Sigurisht, imazhet e tyre reflektohen në tablotë e mia në të kuqe dhe në të zezë.
– Vitet e fundit ti ke krijuar shumë tablo të dimensioneve të vogla, të cilat përgjithësisht preferohen nga të gjithë, pasi kanë mundësi të vendosen edhe në mjedise private, intime, familjare, pra nuk janë si tablotë e mëdha që kanë nevojë për hapësirë, mjedise hollesh, sallonesh, vende publike, galeri, muzeume, etj. Në këto tablo të formatit të vogël, shpesh herë gjejmë portrete të gëzuara apo të habitura fëmijësh, të cilët, siç thamë më sipër, padyshim që duhet të jenë kujtime të largëta, imazhe të fiksuara me fytyrat e fëmijëve të fshatit, që tashmë përjetojnë në kufijtë e një kornize, mbi telajo, në një harmoni ngjyrash, në një jetë të dytë.
– Ah, fëmijëria… Mbaj mënd gjithashtu kohën e Italisë. Atëherë ne fëmijët luanim në kishën e vjetër, ku kishte një varrezë me shumë varre dhe kryqe kristianë. Kur erdhën ushtarët italianë, i morën gurët për të ndërtuar një kazermë. Mbaj mënd kur erdhën, hipur mbi ski dhe mushka. Në shkollë filloi mësimi i italishtes dhe atëherë mësova se çdo të thoshte “porca miseria”. Pikërisht në atë kohë na mësuan dhe këngën e famshme të ushtrisë italiane “Giovinezza, giovinezza/ Primavera di bellezza, e la, e la… Pak më vonë, me nismën e ministrit të Arësimit Ernest Koliqi, edhën dhe mësues nga Shqipëria. Shkolla e Serbicës, „Kastrioti“, filloi në gjuhën shqipe. Ishte një ngjarje e jashtëzakonshme dhe mjaftë prekëse. Bashkë me Mahmut Dumanin, erdhën dhe mësuesit Antoneta Sherka, Violeta Kote, Irfan Uruçi, Ismail Bedhia, Nexhat Pustina, etj. Mbaj mend veten apo fëmijët e tjerë të fshatit ngarkuar me shporta me fruta kur vraponim të shkonim në stacionin e trenit për t’ua shitur udhëtarëve që ndalonin për pak çaste. Fëmijë ngarkuar me dardha, mollë, manaferra… Treni që vinte nga larg, duke fërshëllyer e shfryrë avull plot zhurmë, zbriste deri aty për të sjellë postën dhe për tu furnizuar me ujë. – „Erdhi posta!“ – bërtisnim ne, kur shihnim trenin me 4-5 vagona të zinj që afrohej drejt fshatit. Kur Posta shkonte “termo”, pra nga Ohri në Shkup, dielli ishte një shkop lart, thonim ne në fshat.
– Që nga ajo kohë do të kalojnë shumë vite e do të rrjedhin shumë ngjarje, gjersa ti të zbarkoje në Paris; lufta mbaroi, ti përfundove shkollën teknike në Shkup, më pas Akademinë e Arteve të Bukura në Stamboll. Përse erdhe pikërisht në Paris?
– Sepse Parisi ka qenë dhe është një ëndërr për gjithë piktorët. Atëherë mbaj mend që u nisa vetëm. Në fakt më parë kisha udhëtuar në vende të tjerë. Në Stamboll kisha një mik të vjetër që e quanin Qazim Prodani. Një ditë ai erdhi në ekspozitën time të parë publike në “Galerinë e Arteve të Stambollit”, bashkë me plakun e urtë e të mençur Rexhep Mitrovicën, ish-kryeministrin shqiptar. Kur i thashë Qazimit se do të udhëtoja në Europë, ai më dha disa adresa miqsh. Kështu që më 1963, unë nisa udhëtimet e mia. Pas Anadollit u nisa në Beograd, ku jetonte im vëlla, Hasani, dhe më pas në Itali, në Romë, për të parë Sikstinën, muzeun e Vatikanit, Michelangelo-n, Da Vinci-n, Tician-in e Boticelli-n. Në Romë më priti një mik i Qazimit, Vasil Antoni, një intelektual. Ai më shoqëroi në muzeumet e galeritë e qytetit. Pastaj shkova në Venecia, për të parë Bienalen e Venecias si dhe “mostrat” e ndryshme të artit në “San Gregorio” dhe “Giacomo Manzu”. Pra, pas Italisë, unë erdha në Paris, ku kisha dhe një mikun tim që jetonte me një greke. Shkova në “Opera Garnier” për të parë më tepër kupolën e pikturuar nga Chagall-i. Biletat e lira ishin në lozhat e fundit, lart, shumë afër kupolës.
– Vendi më ideal për një piktor, i cili do të shijojë veprën e Chagall-it… Megjithatë, një vit më pas ti do të riktheheshe në Paris?!
– Po, por më parë do të shkoja në Austri, Gjermani, Belgjikë dhe në Angli. Në Londër më priti përsëri një miku i Prodanit, Qazim Kastrati. Takova shumë shqiptarë që punonin në BBC, Viktor Çamin, etj. Me ta hanim bashkë në restorantet e BBC-së. “Ik Omer, shiko galeritë dhe muzeumet. Pastaj hajde të hamë bashkë!” – më thonin të gjithë. Pashë mjaft muzeume. Qazimi më çonte gjithnjë. Atje pashë dhe një ekspozitë të Umberto Boccioni-t, me mjaft vizatime interesante. Atëherë flija në shtëpitë e tyre, s’kisha para për hotele. Edhe pse nuk ishin të pasur, dhe jetonin në mënyrë modeste, ata ishin shumë mikpritës. Kur erdha në Paris, u takova në fillim me bashkëfshatarin tim Ismet Ballazhi, nga Serbica, i cili punonte si mekanik. Ai kishte sjellë dhe të vëllain e tij nga Turqia, Begzatin, prej të cilëve njoha miken time Elektra, një greke që kishte ikur nga Turqia në kohën e shpërnguljeve të mëdha dhe jetonte në Belleville. Një vit më pas u vendosa në Sucy-en-Brie, nja 30 kilometra larg Parisit, ku kishte mjaft emigrantë shqiptarë, mes të cilëve njoha dhe familjen Preljocaj, që ishin larguar nga Vershoshi i Shqipërisë. Ndenja rreth dy-tri muaj në shtëpinë e Marash Kolës, mik i Qazimit. Ai më gjeti punë si bojaxhi. Në mbrëmje kthehesha të flija te ai. Aty jam njohur edhe me Abaz Ermenjin. Kështu, me paratë që fitova, më 1964 vendosa të nisesha në Spanjë. Doja të shikoja veprat e mjeshtrit tim të zgjedhur, Francisco Goya. Por atëherë nuk kisha asnjë të njohur në Madrid. Megjithatë u nisa me një tren nate. Udhëtimi ishte i gjatë. Kur zbrita, në pensionin e parë që gjeta, kërkova të gjeja një vend për të fjetur. Ishim një mori njerëzish në një dhomë të madhe, imagjino se çfarë hoteli ishte. I ngjante më tepër një hani, apo vendi ku grumbullonin të pastrehët. Mbaj mend atë natë, kur dikush u ngrit në mesnatë dhe nisi të kërkonte diçka, duke bërë zhurmë e mërmëritur, aq sa të gjithëve na la pa fjetur. Sigurisht që ditën e parë që zbarkova në “Museo del Prado”, muzeun e mrekullueshëm të Madridit, ku janë edhe veprat e mjeshtërve të mëdhenj, Goya, El Greco, Velasquez etj. Gjithë ditën e kalova në muze. Shkova përsëri dhe të nesërmen. Isha i magjepsur pas veprave të mjeshtrit tim, të madhit Goya. Pas “Museo El Prado”, një ditë më vonë shkova dhe në kishën “la chapelle San Antonio de la Florida”, në lagjen madridase, buzë lumit Manzanares, ku janë afresket si dhe varri i mjeshtrit. Kundrova me orë të tëra afresket që mjeshtri i kishte punuar në rininë e vet. Nuk skicoja dhe nuk vizatoja, siç bëjnë zakonisht nëpër muzeume piktorët e rinj. Vetëm sodisja, pa folur. Më pas vendosa të shkoja në Toledo për të parë edhe El Greco-n, shtëpinë ku kishte jetuar, muzeun me pikturat, kishat me tablo të mëdha dhe një galeri portretesh të pikturuara nga ai….

KURORA E DYTË E LURËS

May 28, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/
1.
Zogu, Mbreti i Shqiptarëve, në një takim të thirrun në Tiranë në vitet ’30 të shek. XX me krerë nga “Malet e Dibrës” e krejt Veriut iu drejtue atyne zyrtarisht me fjalët emblematike: “0 Male…!” E, Lura, qyshse nga Mesjeta, kryesisht në Principatën e Kastriotëve, siç theksohet edhe në veprën shkencore “Llesh Zef Doçi i Lurës…” (Nikollë Loka, ShB Emal. Tiranë, 2014) ishte një nga Nëntë Malet e Gegënisë, sikurse Dibra, Mati, Martaneshi, Kurbini, Fusha e Arbërit, Benda (Malësia e Krujës), Tomadhea (Malësia e Tiranës), Çermenika (f. 10) Lura përmendet si vend i lashtë i historisë iliro-shqiptare edhe nga autorë antik grekë e romakë si Polibi, Stefan Bizantini, Tit Livi dhe është i provuar si i tillë nga gjetje arkeologjike të derisotme. Në kit’ vend u ngritën kala të kohës ilire e bizantine, si ajo “Illuri” e ndërtuar nga perandori romak me origjinë ilire Justiniani i Madh, e përshkruar nga Prokopi i Çezaresë, etj.
Dera e Doçit, si Derë e Parë e Kreu i “malit”, “dheut” e “bajrakut” të Lurës, qyshse nga Epoka Skënderbegiane germëton e lartnon në histori, në istikame e anale të saj. Gojëdhana ligjëron e ujëvaron se kreu luras Prengë Nikollë Doçi ishte një ndër pjesëmarrësit e Kuvendit të Beslidhjes së Lezhës të 2 marsit 1444 (f. 64). Kjo edhe për faktin se Lura ishte e lidhun shumëfish me kryeheroin shqiptar, Skënderbeun, pasi nëpër trollin e saj etnik e epik rrugëtoi me ushtri të vet nga Dibra për në Bregdet. Në hulme legjendash i besohet rrëfimit e vizionit sikur kali i Skënderbeut i ka lanë ngultas në Qafë Lurë gjurmët e tij. Lura shihej si vend mjaft strategjik e fort bestar nga Skënderbeu, ndaj dimnave pa luftë e linte në Lurë një pjesë të madhe të ushtrisë së tij. E, përpos këtyne, aty, në livadhin e Xharrit, i farkëtonin armët. Lurasit ishin pjesë e historisë shumplanëshe të Skënderbeut, u rritën në vargbrezni me lavdinë e saj. Në etno-kulturën e Lurës ka ba vend Kanuni i Lekë Dukagjinit po nxenë vend edhe Kanuni i Skënderbeut.
Historiani mirditor e meritor, mrs. Nikollë Loka, në monografinë e tij historike, filozofike e kulturore “Llesh Zef Doçi i Lurës, forca e mendjes, pesha e fjalës” e skalit me penën e tij edhe një tjetër “varg/mal” të Lurës, atë të Derës të Doçit. Derë e Parë e Lurës. Përndryshe, nëpër shekuj, edhe kreu i Lurës.
Ky varg/mal lisnajë niston me Prengë Nikollë Doçin e epokës Skënderbegiane, me Llesh Nikollë Doçin, me Dodë Llesh Doçin, me Kolë Bush Doçin, me Bibë Kolë Doçin, me Doç Gjergj Doçin, me Llesh Preng Doçin, me Kolë Bibë Doçin…e dekteri tek Zef Llesh Doçi, që ndrroi jetë në fundshekullin XX, në dhjetor 1999, i përcjell me ritin e vajit: “…vet ke qënë një shqipe mali / t’pat rrit nana sokol djali / djalë i mençëm i shpisë Doçit / nip i mirë në derë t’Oroshit” (f.165). Dinastia lurase Doçi po ecë mirë, fort, shpejt edhe në shekullin e ri, XXI.

2.
Lura, si “Mal”, “Dhe” apo “Bajrak” kishte Vetëqeverisje me inde e damarë ilir. Përngjashëm me aristokracinë ilire. Në truallin e saj kryesor e lartësor ishte “Kuvendi i Dheut të Lurës”. Në periudhën e tretë osmane ishte Bajraktari, Menajt e Lurës. Institucion më vete. Nga ky trung genetik e kam njoft në vitet ’90 të sojshmin Ramiz Mena, mbretnor i devotshëm. Ishin krerët. Kreu i Parë ishte Dera e Parë e Doçit, ndërkohë e ligjëruar edhe si “Derë Zabiti” tue marrë edhe fuqi ushtarake prej nga koha e Dodë Llesh Doçit dhe “Derë Vojvode” prej nga koha e Kolë Bibë Doçit. Lura kishte Pleqtë, plot dymbëdhjetë, një numër biblik, simbolik. Këta ishin “Parlamenti i Lurës”, të cilët kishin çekiçët, mbështetës, këshilltarë. “Pleqtë me vulë” mbanin peshë të madhe. Pastaj ishin Dhetarët. Gjashtë gjithsej. Ishin “Senati i Lurës”, me vendimmarrje të parevokueshme. Zgjidheshin rast pas rasti. Thirreshin edhe “Raja”, “Shkopi i Dheut”, etj. Një institucion tejet demokratik. Rradha vinin edhe esnafët e dorëzanët, etj.
Dera e Parë e Doçit, Kreu i Parë i Lurës, lyp/te jo veç me kanë në krye të vendit, po edhe me iu dalë në krye punëve të Lurës. Lypte me e përfaqësue në rolin e vet e me forcën e vet krahinën autonome etno-historike të Lurës jo vetëm në vendet për rreth si në Dibër e në Mirditë, në Lumë e në Mat, po edhe në evente (ndër)kombëtare.
Nga Dera e Doçit morën pjesë në kuvende ndërkrahinore, rajonale e kombëtare: Preng Nikollë Doçi mori pjesë në Beslidhjen e Lezhës (1444). Kolë Bush Doçi ishte një nga krerët firmëtarë në projektin politik të përbashkët për një Principatë të Veriut (sëbashku me Ali Menën, Dedë Vladin, Hasan Ajazin–daja i Preng Bibë Dodës të Mirditës, Ali Limanin). Bibë Kolë Doçi ishte një nga krerët lokal në kuvende e luftime në Lidhjen Shqiptare të Prizrenit (1878-1881), si dhe përfaqësues i Lurës në Kuvendin e Dibrës të vitit 1899. Major Gjon Bibë Doçi mori pjesë në Kuvendin e Lurës, të organizuar nga nacionalistët më 1-3 gusht 1943.
Veçojmë edhe Llesh Zef Doçin, misionar i Misionit të Pajtimit Mbarëkombëtar “Nënë Tereza”, pjesmarrës në Kuvende të saj, i dekoruar me Urdhërin e Artë të Misionarit të Pajtimit. Ky ishte një përfaqësues dinjitar i Lurës e i Shqiptarisë. “Avokati i Lurës” e cilëson lurasi Osman Vladi (f.230). “E ndjente shumë sedrën e fisit”, do të pohonte kusherini i tij, Skënder Doçi (f.225). “Ishte luras fisnik”, e përcakton Mentor Muça, ish sekretar i Komitetit të Partisë të Dibrës (f.215). “Po e përseris se nga Llesh Doçi nuk i ka ardhë askujt ndonjë e keqe në Dibër, as sa një qime floku”- deklaron Hajri Hoxha, n’gjithato vite ish sekretar i Parë i Komitetit të Partisë të rrethit e kryetar i Komitetit Ekzekutiv të KP të rrethit, i cili, mes tjerash (f. 214) nënvizon prapë për lurasit: “Kam njohur gjatë viteve shumë kuadro nga Lura. Nuk mund të harroj Ahmet Përlekën, Llesh (Zef) Doçin, Murat dhe Halit Vladin, Lekë Rajtën dhe Nezir Bucin. Ata ishin të përkushtuar dhe gëzonin virtytet më të mira të malësorit”.

3.
Të jesh Derë e Parë, “Shtëpi e Parë” në Lurë është nder i madh, përgjegjësi e lartë, vështirësi sakrifikuese, pasi aty ka gjithato fise (degë fisesh) rrënjase e të ardhuna ndër shekuj. Hysen Dervishi i Cerenit i etnon si “konaqe të Lurës” (disa grupime fisesh). Është konaku Doçi-Ajazi, Prija (e drejta e Kreut) – Haldeda, Bushkola, Markola, Nikolli, Bibëçupi, Gjikola e Duka-i mbështetur si vlla trojesh. Konaku Tollja – Mena (Bajraktari), Përleka, Kaçorri, Buci, Cuku, Batalli. Konaku i Vladit – Peka, Marlleshi, Gjoçi, Rajta, Skana, Koçeku. Konaku i Gjurrës – Nezha, Gjegja, Murati, Deda, Kalia, Kallaba. Konaku i Burijes: Kaçi, Hoti (të ardhun, edhe njëri nga liqenet e Lurës thirret liqeni i Hotit), Loka, Bruçi, Dodgjini.
Dera zamadhe e Doçit, paraardhësit e Llesh Zef Doçit të Lurës, ishin në krye të kryengritjeve, në ballë të betejave, i dhanë Lurës lavdi dhe gjakun e vet. Disa përfaqësues historik të kësaj Dere të shquar morën përmasa legjendare. Iu qëndruan në kambë kohnave nga ma të vështirat. Edhe në luftë me otomanët, edhe me sllavët, edhe në vitet e pushtimit fashist e komunizmit, edhe në kohën e sotme të demokracisë.
Kreu i Parë i Lurës, Dodë Llesh Doçi udhëhoqi kryengritjet lurase antiosmane në vitet 1707-1708 dhe 1712-1713 e Sulltani deshti me e burgos në Nish po e mbajtën e mbrojtën malet e veta, të cilat kanë lidhnajë toke të pandame vrri e bjeshkë, me njerëz fisnik e besnik. Kreu tjetër i Lurës, Kolë Bush Doçi udhëhoqi forcat luftarake të Lurës kundër ekspeditës turke të Hajredin Pashës në vitin 1843, etj.
Nga dera lavdiplote e Doçit të Lurës ka disa martirë të krahinës e kombit. Kreut luras Llesh Nikollë Doçit në luftën e “300 duvakëve” iu vranë në përpjekje me serbët dy vëllezërit: Deda e Gjoka. Një tjetër luftëtar i Derës së Parë të Doçit ishte Doç Gjergj Doçi, që u vra në luftë me serbët e varri i tij gjendet në shtetin e sotëm të Malit të Zi. Akti i tij u përjetua edhe në kangët historike: Ndal’ kadalë o biri i shkinës / se këta janë djemtë e Shqipnisë” (f.76).Kreu i Lurës, Llesh Preng Doçi, stërgjyshi i Llesh Zef Gjetë Lleshit, u vra barbarisht nga serbët sëbashku me disa luras. Këta lisa luras i trupalidhën në lisa natyror, i torturuan, pas vrasjes i shpuan me bajoneta. Kreu vojvodë i Lurës, Kolë Bibë Doçi, luftoi si prijtar në luftën kundër serbëve në Kolesjan. Ma mbrapa, u vranë ma i pari ndër 108 malësorë të pafajshëm nga Lura, Reçi e Dardha. Kanga popullore ligjëron: Kush u vra për herë të parë / Çaj’ Kolë Biba (Doçi) me të vëllanë” (f. 78).
Një luftëtar i shquar i Derës së Parë të Doçit ishte edhe Nikollë Keq Doçi u vra në mbrotje të Plavë-Gucisë në kohën e LSHP, në Luftën e Ultinës së Epërme të Limit (dhjetor 1879-janar 1880). Zyber Doçi me 30 bashkëluftëtarë luras u internuan nga austro-hungarezët në Kotorr (Mali i Zi), ku vdiq atje nga kushtet e randa të punës e të jetesës. Dera e madhe e Doçit të Lurës kishte edhe zyrtarin ushtarak e civil, martirin, Zef Bibë Doçi, Major në rezervë i kohës së Zogut, Krahinar i Lurës (1924-1939), arrestohet me luras të tjerë si Hakik Mena, Ibrahim Gjoçi, Dalip Kaçi, si edhe matjanë e dibranë,të cilët i lirojnë pas gjashtë muajsh, kurse Zefi vdiq i helmuar në spitalin e burgut më 20 korrik 1940.
Emblemë e engjëll mbrojtës i Derës së Parë të Doçit në kohën e komunizmit ishte Heroi i Popullit, Gjok Preng Doçi, i rritur jetim në sofrën e kullën e kushërinit Zef Bibë Doçi e Patër Zef Simonit, i shkolluar në Shkodër, ku bie në kontakt me idetë komuniste, lider të saj, e sakrifikon jetën për idealet e lirisë. Dha kontribute në Shkodër e Elbasan. Doli partizan në Çetën e Dumresë (1942) e u zgjodh për meritat e tij zv/komisar i saj (1943). Me 73 partizanë të Batalionit të Çermenikës inkuadrohet në Brigadën e Parë Sulmuese e në korrik 1943 caktohet komandant i Batalionit të Katërt të saj. Më 20 nëntor 1943 vritet në ballë të luftës në Mallakastër (f. 80-81).

4.
Llesh Zef Doçi i Lurës (1927-1999) ka një emër ripërtëritës të Derës së Doçit, një emër mbajenderës të fisit të vet. Si të thuash, është “Lleshi IV”, që tanë jetën pati Paqe me Zotin, Pakt me Tokën, Besë me Njerëzit. Në gjallje të vet e pati përpara, ballas, lart emrin e vet, ndërsa në jetën e përtejme të tij na e la pas emrin e vet të mirë, të ‘dritshëm, të ndjekshëm.
Në germafjalë të kësaj monografie 300 faqëshe veneroj se kah fillshekulli XVIII, ndoshta dhe ma herët, hyn e vjen në histori Llesh Nikollë Doçi (Lleshi I) i të rrallës “Luftë të 300 duvakëve” me jehonë deri në Stamboll e Rusi. Tjetri, “Lleshi II”, Llesh Preng Doçi, stërgjyshi i tij, u vra nga serbët në vitin 1913 në Qafë të Mërkurthit, sëbashku me luras të tjerë: Isuf Ajazin, Isuf, Osman e Rrahman Bucin, Marku Ndue Markolën. “Lleshi III”, nacionalisti Llesh Bibë Doçi (1905-1946) ka dek qëndrestarë në dy javë tortura të randa në burgjet komuniste e u rivarros me nderimet e kohës së re e fisit të vet të moçëm në ma të parin vit të demokracisë.
Në faqet e kësaj monografie të historianit Nikollë Loka gjejmë gjithato vlerësime nga bashkëkohës për figurën dijetare, qëndrestare e veprimtare të Llesh Zef Doçit. Ish kryetari lokalitetit të Sllovës, Halil Robi, jep një opinion përcaktor: “Llesh Zef Doçi ishte njeri dinamik, i aftë dhe i gatshëm të përballej me detyra e vështirësi” (f. 242). “Burrë dhe kuadër me personalitet”, e portretizon Bardhok Gjikola, “Qytetar Nderi” i Rrëshenit.(f. 252). “Ishte burrë i drejtë” – thotë Halil Karahasani nga Kastrioti i Dibrës (f. 217). Bashkvendasi Bardhok Lekë Rajta, ing. elektro-energjitik, ish kuadër drejtues në Dibër, na flet (f. 259) për katër tipare të qytetarit Llesh Zef Doçi “i denjë, fisnik, burrëror e zemërgjërë”.

5.
Kreu i Derës së Doçit me dy djemë të Vladit në kryeshekullin XVIII shkoi në Stamboll për “Dekën e Sulltanit”, me marrë pjesë në ceremonitë përcjellore të tij. Aty, oborrtarët otomanë të sulltanit të vjetër e të riut në fron vnun re se Kreu i Lurës me të vetët nuk e uli flamurin në gjysmë shtizë sikur të tjerët në homazhet e atyshme. E dvetën ma mbrapa. Doçi i Lurës iu tha: Pse ka vdek Mbreti nuk ka vdek Kombi. Ne nuk e ulim flamurin” (f. 65-66). Fjala mori dhenë prej Shkupi në Shkodër, e dheu i tokës amësore arbnore tue ua pa edhe paritë e kreut e trimnitë e breznive iu dha kurorën simbolike “Sulltani i Lurës”, ndryshe: “Doç Sulltana”. Ky fakt burimon në gurra dokumentare edhe nga Nikollë Loka, Moisi Murra, Xheladin Ali Tollja, Ahmet Përleka, Ali Koçeku, Halit Doçi, etj.
Kjo simbolikë në çdo kohë ishte emblematike, reale, me domethanien e vet, me forcën, magjinë e madhështinë e vet. Jo veç kreu Llesh Nikollë Doçi i “Luftës së 300 bajrakëve” apo djali i tij pasardhës, Dodë Llesh Doçi, ishin “Sulltan i Lurës” po dekteri edhe Llesh Zef Doçi e pesë djemtë e tij: Gjeta, Prenga, Doda, Gjoni, Deda, po edhe Mark Zef Doçi me djemtë Zef e Ndue e vajzat: Pashkë, Rutë, Prenë e Mrikë janë të tillë. Edhe sot, janë një “Sulltan” apo“Sulltanat” modern, pasunar, kulturor, qytetar. Llesh Zef Doçi ishte një “Sulltan”, jo në kuptimin otoman e konceptimin komunist, po në realitete e akte të pavarësisë së tij dhe në qëndrime e veprime përballë Kohës, Antivlerave, Antinjeriut. Ai erdhi e iku nga kjo botë i tillë: “Sulltan” i kullës së vet, i trollit të vet luras, i qëndresave kundër klaneve oktapode e (ri)ngritjeve të madhërishme. Si gjithmonë. Dje. Sot. Nesër.
Kulla e kreut Llesh Zef Doçi i ka në mbajemendje për mirë Nikollë Ndue Vorfin, nipin e gjyshes së vet nanëmadhe, përkushtuese e sakrifikuese; familjet e Xhemë Dullë Vladit apo ato të Tahir Abaz Vladit e Ali Han Vladit; shtëpitë e Dodës në Tejmollë e të Çokut në Lajthizë; kusherinjtë e vet si Bibë Kolës, Can Doçit, Ahmet Doçit, etj. Me thanë të drejtën historiani i penës dimensionale e veprave kombëtare, Nikollë Loka, ka ba mirë që ia përmend shoqërinë e afërt brenda krahinës Llesh Zef Doçit, ku veçojmë: Ahmet Pekën, Çup Ali Çupin, Zenel Musën në Arrmallë; Abaz Zyber Bucin në Vlashaj, Ali Hamid Vladin e Mehmet Xhetan Ajazin në Sumaj. Shoqërinë jashtë Lurës si Ramadan Can Pogën prej Tejmolle, Zenel Dodën nga lagjja Dodaj, Gjon Çokun prej Lajthize, etj. Shoqërinë në qendrën e rrethit si Jashar Menzelxhiun, Mentor Muçën, Selim Alliun, Lekë Rajtën, etj. Ai, ndër Doçët e vet, kishte ma afri edhe shoqërore me Halitin e Gjon Doçit, me Skënder Doçin, Can Doçin, Dedë Doçin, etj.
Autobiografi e Llesh Zef Doçit janë edhe gjithato fjalë vlerësuese për kontributet e atributet e tij, që aq me vend e rend na i përcjell Nikollë Loka në kit’ monografi të vyer. Prof.dr. Bashkim Lleshi tek gazeta “Rruga e Arbërit” (Tiranë, nr. 4, 12 prill 2007) mirë gdhend portretin e tij: “Llesh Zefi (Doçi), kryetar i lokalitetit në Zallë-Dardhë, si malësor i drejtë dhe i ndershëm që ishte në sistemin e kaluar ka pasur dhe përplasje e peripeci të shumta, po malësorët e atune anëve ma kishin përshkruar portretin e tij ashtu siç ishte, një burrë i gjatë, me trup të fuqishëm, trim, tëzgjuar dhe mikpritës”. “Lleshi ruante tiparet e të parëve tanë”, thotë Dedë Doçi (f. 238).“Përballonte situata të vështira”, thotë Eshref Visha i Cerenit (f.241). “Llesh Zef Doçi ishte dalluar për zgjuarësi natyrore”thotë Ali Koçeku në monografinë e tij për Lurën. Hajri Hoxha, kuadër i lartë e i shumëkohshëm në Dibër për aktin ekstrem klanor të përjashtimit të tij nga PPSH dokumenton se “Llesh Doçi u ndëshkua padrejtësisht, një dukuri që ka ndodhur edhe me shokë të tjerë” (f. 191), kurse Mentor Muça, ish sekretar i Parë i Dibrës thekson: “Jemi takuar shpesh se na lidhte puna, kemi pirë kafe së bashku, madje e bëra mik dhe e ftova në shtëpi, duke e vlerësuar për burrërinë dhe fisnikërinë që kishte” (f. 191) dhe vijon ma tej: “Llesh Zef Doçi është ngritur në detyrë për meritat e tij. Na folën që ishte burrë i zoti dhe i zgjuar. Nuk ishte e lehtë të gjendeshin drejtues të aftë në atë periudhë. Lleshi ishte provuar në aktivitete dhe shokët e rrethit nxorën përfundimin se kishte aftësi të mira drejtuese… Për mendimin tim Lleshi u ndëshkua nga sinqeriteti i madh, vetëm për burrëri e karakter…Një nga vërejtjet tona ishte kjo: të gjitha gjërat kërkonte t’i zgjidhte me mirëkuptim. Lleshi kishte një parim: ta gjejë nga ndonjë tjetër…”f. 215-216).
Personalitetit Llesh Zef Doçi i hijeshon vepra si pleqnar e misionar, pasi është rrit në një trevë me tolerancë mes fiseve të shumta të atyshme, në mes hormonisë të feve katolike e muslimane, ku ngultojnë edhe breza shehlerësh. Shembulli ma domethanës është ajo e figurës emblematike të Shpalljes së Pavarësisë, zv/kryeministrit të parë të saj, Don Nikollë Kaçorri, i luras, që e kishte babën katolik e nanën muslimane. Kapedani i shquar i Mirditës, Bibë Dodë Pasha, i krishterë, u martue në Lurë me çikën mulimane, Hiden e Hasan Ajazit nga Arrmalla. Brezat e Doçit të Lurës, të rritun në mes muslimanëve, ky i sotmi, i kanë dy halla të martueme në shtëpi muslimane, etj. Tradita shqiptare vazhdon nga para koha e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit deri tek epoka e antarësimit të Shqipërisë në NATO e në Bashkimin Europian.

6.
Pak ditë pas Pavarësisë së Shqipërisë, më 23 dhjetor 1912, u hap në mjedise të kishës shkolla e parë shqipe në Lurë e mësues i parë i saj ishte martiri i kombit, Kolë Bibë Doçi, veprimtaria patriotike arsimdashëse e të cilit kishte marrë jehonë deri në Vjenë, Bullgari, Stamboll, etj. Gazeta “Drita” në Sofje (Bullgari) shkruante se “shpërndaheshin libra shqip edhe në Lurë” (30 nëntor 1901). Ippen, Konsulli Austro-Hungarez në Shkodër e njoftonte Ministrinë e Punëve të Jashtme në Vjenë se në mars 1902 ndër krerët e Dibrës që morën pjesë në një mbledhje për arsimin në Shehër ishte edhe Kolë Bibë Doçi nga Lura dhe aty u vendos “të ngrejnë shkolla shqipe në vatrat e tyre” (f. 77).
Bash në trungun e Llesh Zef Gjet Llesh Preng Doçit është edhe Lekë Gjet Llesh Preng Doçi, (Lekë Margjini) i shkolluar në Orosh, të cilin me kërkesë të Car Ferdinandit etj. Abati i Mirditës, Prend Doçi, e çoi në Sofje të Bullgarisë. Atje, në Pallatin Mbretëror, i mësoi Shqipen princit Boris të Bullgarisë, tevona Mbreti Boris III i Bullgarisë. Asokohe i ndoqi studimet ushtarake e mori graden kapiten dhe në kit’ cilësi ishte një nga oficerët mbrojtës të Kongresit të Lushnjës, emigroi në Itali bashkë me Bahri Omarin, u martue me çikën e atdhetarit korçar, Sotir Pecit, shërbeu si Nënprefekt i Strugës (1941), u burgos nga gjermanët në Kampin e prishtinës (1943), e jetën e mbylli si cigareshitës pranë kinema “Majestikut”.
Historia përseritet në Derën e Doçit të Lurës, pasi një nga trashëgimtarët ma të shquar të saj, Llesh Zef Doçi në vitet e pas çlirimit do të ishte ndër mësuesit e parë të Lurës. Mbasandejna në shkollën e Lajthizës, në Arrëmallë (Sheshdoçe), në Fushë Lurë, e drejtor shkolle në Brezhdan. Ai kishte marrë arsimim të mirë në shkollën e Oroshit, pasi aty kishte mësues si Prenk Jakova, viheshin në sekën drama të Molierit, etj. Vazhdoi Shkollën e Bashkuar të Oficerëve në Tiranë (1953-1955), ku nuk ia mundësuan as shkuarjen me studime në Bashkimin Sovjetik. Ndër vite ishte zyrtar i shtetit si kryetar lokaliteti në Lurë, Kastriot, Sllovë, Zallë-Dardhë, si edhe në seksionit e financës të Komitetit Ekzekutiv të Dibrës, etj. Ky intelektual shumëdimensional punoi edhe punëtor krahu e kreu edhe sipërmarrje pune për të mbajt lart emnin e begatinë e kullës së tij e të Derës së Doçit, me u mbrojt nga mbyllja e shtigjeve nga hjekësi e ligësi klanore të kohës, me iu dhanë rrugë fëmijëve të vet e të vllait, Markut, që të dy sëbashku ishin nji, si model i vllaut për vlla. Fisniku dinjitar e përballës, Llesh Zef Doçi gjithë jetën e tij u ndie krenar për zonjën e vet, Dilën e Gjokë Ndoit të Mërkurthit e të Marës të Marcerajve në Bisakë të Fanit, fis i parë i këtij bajraku të njohur. Jo rastësisht të dy kishin një datëlindje, veçse Lleshi dy vite ma i madh. Edhe Dila në moshën 89 vjeçare ndihet e privilegjuar, e rinuar, e lumturuar nga emri i Derës së Doçit, nga atributet e të shoqit, Llesh Zef Doçi, nga përkujdesjet e fëmijëve e të nipave e mbesave të saj.
Llesh Zef Doçi ishte “ndër nxënësit më të mirë të shkollës së Oroshit”, kujton shoku i tij i kësaj shkolle, Gjergj Bibë Lala (f. 212). “Mësuesi i përjetshëm”, e çertifikon avokati Nikoll Kola (f. 247), ndërsa Mal Cani, kreu i Misionit të Pajtimit Mbarëkombëtar “Nënë Tereza”, përcakton se “do të përmendet gjatë në dardhë” ( f.244). Gazetari e telekronisti i Mirditës, Xhelal Marku, jep detaje e tipare të tij: “Lleshi e ruajti me fanatizëm të madh mënyrën estetike të veshjes, me një stil të veçantë, që i shkonte shumë me atë fizik që kishte. Atëherë kur pardesytë e bardha ishin të rralla në treg, Llesh Zefi do të gjente patjetër pardesynë e tij sepse ishte i fiksuar në estetikën e veshjes… Shtatëlartë si lisat e atij vendi (Lurës), estetik në veshje, i fjalës e muhabetit, i matur, i mençur, i arsimuar, por edhe me një zgjuarësi natyrale për t’u admiruar nga të gjithë”(f. 253).

7.
Dera e Parë e Doçit, kulla e tyre historike, ka nxjerrë mendtarë të shquar, që i kapërcejnë kufijtë e Lurës e krahinave për rreth, hyjnë në visare e vlera kombëtare shqiptare.
Në Dibër të Epërme përmendet “Kanuni i Bibë Kolë Doçit”, na dijenon Nikollë Loka në veprën e tij tue na e dhanë portretin e tij si “shumë i zgjuar dhe dallohej për ndarje pleqësishë jo vetëm në Lurë, por edhe në Dibër, Mat, Lumë dhe Mirditë.Shumë krahina për për çdo konflikt të vështirë për t’u zgjidhur merrnin Bibë Kolën” (f. 75). Studiuesi Ali Koçeku në monografinë e tij për Lurën thotë se në atë kohë se “S’ka lind burrë në këto zona që të jetë i zgjuar si Bibë Kola”. Xheladin Ali Tollia në monografinë e tij për Lurën dokumenton se “T’u bëftë goja si Bibë Kolë Doçi, thuhet edhe sot në Dibër”.
Nikollë Loka i ka pjek dy (krye)fjalë në ballinën e veprës për Llesh Zef Doçin teksa e medaliaon mrekullisht e hyjnisht si “forca e mendjes, pesha e fjalës”. Në kit’ amë, përgjatë kësaj rrjedhe, ecën me penën si daltë e artë në tana ato faqe e kapituj të këtij libri kushtim meritor. Ai na e mirë paraqet si Llesh Zef Doçin si “Pleqnar” e “Misionar”. Na jep shembuj konkret. Na sjell urtësi prej tij. Ai na ka lanë mjaft fjalë të arta, apo si jemi mësue t’i quajmë “fjalë të urta”. Të gjitha këto, të mbledha nga Nikollë Loka, të rrëfyera nga Osman Vladi, Zef Mark Doçi, Bardhok Rajta, Nikoll Kola, Gjokë Beci, Ruta Legisi (Doçi), etj. kanë vendin e rolin e vet në fondin kombëtar shqiptar. Nikollë Loka e të tjerët na e dëshmojnë edhe një tipar të përhershëm të Llesh Zef Doçit: humanizmin e tij, që e manifestoi deri në ditët e fundit të jetës së tij.
Pleqnari e Misionari Llesh Zef Doçi “ishte filozof popullor”, sipas Mentor Muçës (f. 95), “burrë humanist i një dere fisnike” sipas Nikollë Lokës (f. 95), “Rilindas nga mendimet”, sipas Pjetër Markut, kryetar i degës së Lidhjes të Shkrimtarëve e Artistëve të Mirditës (f. 219), “ishte njeri shumë human”, sipas Abdulla Zenelhasanit nga dehoshishti i Dibrës (f. 240), “njohës i mirë i Kanunit dhe i Traditës”, sipas Sherif Pekës, kuadër drejtues në Lurë (f.257), etj.
Kaherë i kisha thanë historianit Nikollë Loka se kam me shkrue për librat e tu, shumë sish të nivelit kombëtar. Para disa ditësh ma dhuroi dorazi monografinë shkencore “Llesh Zef Doçi i Lurës, forca e mendjes, pesha e fjalës”, me redaktore Ruta Doçi (Legisi) e recensent Ramiz Lushaj. I thashë se sot ma ke pru prapë të gjallë para syve e përballë kohës atdhetarin Llesh Zef Doçi i Lurës, një lis i madh edhe në kohë të vështira, një pleqnar i fortë e misionar i lartë, tek i cili flinte mendja e ndritte mirësia…E pata njoft qyshse në vitet ’70 në Fierzën e dritës, kur kish ardhë me i pa njerëzit e vet e veprën. Asokohe punoja zyrtarisht me rinënë e tropojës e Fierzës e vullnetarisht me shtypin e Tiranës. I pata folë mirë për djalin e tij, Dodën, fisnik e gjallnik, i përkushtuar ndaj punës, shkollimit, veprimtarive. Zemra iu ba sa 12 liqenet e Lurës. Ai ishte njeri që mbante forcë, i vnonte bisedës skaj e majë, ishte njeri tek i cili mund të peshoje me besë e shpresë. I qëndroi kohës në kambë edhe kur ajo i ndejti jo rrallë mbi krye. Ai, Llesh Zef Doçi i Lurës, si e germagrand Nikollë Loka, ishte “burrë që i pat hije edhe vdekja” (f. 164), pasi në varrimin e tij mortor madhështor kishin ardhë malet e Malësive, lisa e lisnaja të kohënave, nga metropoli i Tiranës e shtete e treva shqiptare në Ballkan, aq sa i tërhjeki edhe disa danesë të merrnin pjesë në homazhe. Ata kujtonin se ceremonia në Kodër Kamëz ishte për ndonjë personalitet të lartë shtetëror e jo për një pensionist, për një lis dinast të Derës të Doçit të Lurës, ndaj në një gazetë daneze botuan shkrimin “Vdekja e një njeriu të pushtetshëm pa pushtet”. (Rrëfim nga Ruta Doçi-Legisi, f. 165).
Dera e Parë e Doçit të Lurës është dinasti kreu, parie, misionare e mendjes, pushkës, penës, me lisa të mëdhenj në mbi gjashtë shekuj, në kohë të vështira, me rrënjë e degë të fisme nga Prengë Nikollë Doçi deri tek Llesh Zef Doçi me pasardhësit e tij dinjitar. Janë lisnajë. Këta, sëbashku me lisat epope e epokal nga luftëtarët luras të Skënderbeut e të Lekë Dukagjinit, të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit e të Pejës, të kryengritjeve e luftërave kundërosmane e kundërsllave, nga Sheh Murati i Parë i Lurës deri tek Don Nikollë Kaçorri i Pavarësisë, e dhjetra të tjerë, më përngjasojnë me lisa, me lisnajë të një “Kurore të Dytë të Lurës”, që ma të lartit mal natyror të Lurës (mbi 2.100 metra lartësi mbidetare), malit “Kurora e Lurës”, ia shton bukurinë, fisnikërinë e madhështinë.

Tiranë, 28 maj 2014