• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Dumreja,”Toskana”,Shqiptare me Epiqendrën Belshin

July 14, 2021 by dgreca

NGA SULO GOZHINA*- DUMRE-Korrik 2021– Sapo lë kthesat e forta në dalje të fshatit Havaleas, rruga e asfaltuar dhe e mirë, merr një të përpjet për të dalë mbi një kodër të fshatit Vlashuk e që vazhdon kodër pas kodre, ku në të katër anët e horizontit shikon një pejsazh magjik… njëra pas tjetrës të shfaqen kodrat e mbjella me pemë frutore e me bimë medicinale. Ndonse je duke udhtuar në një makinë, vetja të duket sikur ke hipur në një ballonë, pasi udhëtimi mbi rrafshin e kodrave bën të mundur shfaqjen e njërit pas tjetrit të liqeneve të Dumresë, që mbajnë në jetë jo vetëm banorët e kësaj zonë, por dhe faunën e florën e saj tepër të rrallë.

    Një fllad i lehët që na rreh ëmbël në fytyrë sa herë ulen xhamat e makinës e kur qëndron  në ndonjë vend turistike të padashëm, kryqëzimi i rrymave të ajrit të sjell një qetësi të rrallë shpirtërore . Për momentin nuk të mungon asgjë, duke menduar se Zoti ka punuar shumë për ta formësuar këtë parajsë. Duke e vështruar masivin e kodrave që lagin këmbët në ujërat e Liqeneve, krijon iden se një piktor i talentuar,  me penelin e tij, ka realizuar mrekullinë në telajon e Dumresë e që një vend i tillë gjendet rrallë në botën. Këtu, oksigjeni, gjelbërimi, kaltërsia e liqeneve si dhe tokat e mbjella me bimët e duhanit, grurit, misrit, jonxhës e plot asete të tjera, që banorët e zonës i kultivojnë si burim jetese, të kalojën ndërmend një qilim të stërmadh, të qendisur bukur nga duarët e artisve të Dumresë. Duke kaluar njëra pas tjetrës kodrat e mbjella me pemë frutore, Ullinj, Pjeshkë, Hardhi (rrush), si dhe bimë medicionale e aromatike; Dafinë, Sherebel, Rigon, Shafran, si dhe me vilat e banorve e të gjithë këtë  mrekulli natyrore, ke mbëritur në qëndrën e saj Belsh, qyteti që ka bërë emër brenda dhe jasht vendit duke u mbipopulluar çdo ditë e më shumë nga turistët e vendit dhe të huaj. Dumreja njihet që nga lashtësia e deri në ditët tonë jo vetëm me historinë e saj, por edhe me legjendat, që janë pjesë e Mitologjisë Kombëtare.

Arif Tafani – Kësaj mrekullie, çdo ditë, me investimet tona, i shtojmë nga një asset…

Kryetarin e bashkisë Belsh, Arif Tafani e gjetëm në zyrë, madje duke pritur banorët e zonës…….. Jemi në një zonë të mrekullueshme që na i ka falur perndija, por edhe banorët e saj kanë ditur ta mbrojnë,- këto kanë qënë fjalët e para të kreut të bashkisë pas prenzantimit, -dhe më pas nuk ka nguruar që të na bëjë një shetitje buzë liqenit në shëtitoren ku përplasen ëmbël dallëgët e vogla të liqenit që i japin freski banorve të qytetit. Investimet e viteve të fudit kanë bërë që Belshi nga dita në ditë të mbipopullohet nga turistët e vendit dhe të huaj. Para shumë vitesh as që bëhej fjalë për hotele në qytetin e tonë, ndërsa tani hotelet janë shtuar, por nuk është e lehtë të gjesh vende të lira,nuk ka vende dhe ne, si bashki dhe kryesisht zyra turistike pranë bashkisë nga dita në ditë po inkurajon banorët e qytetit por dhe të krejt zonës për të ngritur bujtinat për turistë. Si bashki i kemi vënë vetes si detyrë për të arritur objektivin “një liqen, një asset turistik” dhe deri tani thuajse në shumë liqene ja kemi arritur. Banorët e fshatrave që janë me banim në brigjet e liqeneve kanë filluar të merren me këtë nisëm dhe them se veç aseteve të tjera buqësore, blektorale, një tjetër asset është dhe ngritja e bujtinave për të pritur turiste të vendit dhe të huaj. Ndryshe nga zonat turistike si në bregdet apo në mal ,ku turizmi zhvillohet sezonal në zonën e Dumresë, ai është vjetor. Në çdo fundjavë pranë liqeneve vijën qytetar nga Tirana, Elbasani, Peqini e Lushnja, nga Berati e Kuçova, por që të mos harrojmë se po çdo fundjavë vijnë edhe grupe turistike që tashëm janë bërë të përditëshëm. Janë dashur shumë punë, mund edhe djersë të bashkuara këto me investime nga taksat e banorve, qeverisë si dhe investime vetjake të banorve për të arritur rrezultate, ndonëse kemi shumë punë për të bërë. Zona jonë vijon- pak me mburrje kryetari, nuk njeh nocionet fshat apo qytet, – kjo kulturë që nga lashtësia, ne nuk i kemi ndar asnjëherë aktivitetet kulturore pasi nga vetë vendosja e planimetrisë të fshatrave të duken si qyteza të vogla më vete. Zona jonë ka historinë dhe legjendat e saj.
Për historinë dhe legjendat e zonës tonë Dumresë them t’ua lëmë historianve dhe vetë historisë të banorve që tregohet e kalon brez pas brezi për të mbritur deri në ditët tona. E tillë  është njëra prej tyre, Bukuroshja e Fjetur, e Seferaj e plot të tjera.

Investimet zënë një vend të rëndësishmë tek banorët e zonës, pasi ne kemi rreth 32 mij banor të bashkisë, nga e cila vetëm një e treat e tyre jetojnë në qytet. Papunësinë e kemi në shifra të ulta, ashtu si dhe kemi në numër të kufizuar edhe familjet e trajtuara me asistencë. Një investim i rëndësishëm është ai në liqenin e Seferajt dhe në shumë liqene të tjera përreth, që për fatin tonë numrohen 84 të tilla, e që shumica presin investime të tjera.

Turizmi – zëri kryesor i ditëve të sotme

 Cilido që kalon në rrugën në sheshkodrat syri të zë investimet që po bëhen në liqenin e Seferajt e në shumë liqene të tjera që kapin shifrën e mbi 2 milionë Euro, një tjetër investim është edhe ai për infrastukturën e fshatrave që lidhen mes njëri-tjetrit dhe atë me qytetin, qëndrën e bashkisë. Një vend të rëndësishëm zë zhvillimi i projektit turistik në Marinëz, Seferaj. Si dhe reabilitimi i shtigjeve turistike mes tyre e më gjerë. Një zë të vaçant zë dhe integrimi i turizmit vjetor, nisur kjo nga vetë  klima që ofronë zona duke vënë në dispozicion, komoditetin, ushqimin bio, infrastrukturën e të tjera kërkesa që kanë turistët.
Buqësia – zë një vend të rëndësishëm, pasi vetë klima jonë bënë që të rriten llojshmërish bimësh edhe ato industrial. Të veçanta në zonën tonë janë rritja e prodhimi nga shafrani një bimë mjeksore dhe e tavolinës ushqimore, rigoni, rrëzëmarina, duhani sherbeli i  kultivuar e plot të tjera bimë industiale. Një vend të dukshëm zënë edhe drithrat, gruri, misri, tërshëra, elbi e plot të tjera si jonxha, koçkulla, etj, që janë bimë industrial, por dhe që përdoren për ushqime për njerzit dhe për blektorinë. Në vitet e diktaturës rëndësi të vaçant kishin drithrat e bukës pasi në parimin “mbështetmi në forcat e tona”, e gjith toka mbillej me kulturën e grurit e misrit dhe prodhohej aq shumë sa për shirjen e tij duhej makina shirëse që në atë kohë ja vunë emrin “Dumraja” që sot ka ngelur për nostalgji. Një vend të rëndësishmë zë edhe prodhimi i gjallesave në liqenet, kryesisht llojt e veçanta të peshkut si dhe është krapi. Ndoshta fola shumë për buqësin por ajo zë një vend të vaçant pasi si dhe folëm pak më larët 78.6 %, të banorve jetojën në fshat. 
Lashtësia dhe kultura – janë si dy pika ujë të lidhura ngusht me njëra tjetrën. Rrënjët e kësaj zonë si gjith shqipëria i kanë tek ilirët që kanë ecur ndërvite duke lënë gjyrmët e tyre. Të dhënave historike sipas studiuesve të kohës, si nisur nga një shkrim në ATSH,(kanë treguar se prejardhja nga lashtësia është ilire. mësëmiri këtë e tregon gërmimet arkologjike në Gradishtë, ku përfshihen disa periudha banimi si ajo e bronzit të hershëm, 3000 – 1100 p.e.s, periudha e Hekurit 1100 – 500 p.e.s, periudha antike Ilire, shek.V- I p.e.s. periudha Romake shek. I – IV e.s periudha e Antikitetit të vonë (shek. IV-VI e.s.), periudha Bizantine (shek.VII-XI e.s.), e deri në periudhën e pushtimit Osman (shek.XIV-XIX e.s.
Qyteti në lashtësinë e tij historike sipas gërmimeve në Gradishtë përmban gjetjen e një varri princëror, ku janë gjetur sende të shumta si helmeta, kazan bronzi, krater me voluta të cilat janë të ekspozuar në Muzeun Arkeologjik të Tiranës.
Belshi është një qytet me vlera historike të bazuara që nga shekulli IV p.e.s ku sipas historianëve njihet si një ish qendër urbane nga më pas u kthye në një qytet të fortifikuar i krahinës së Parthinve. Madje në programin e tij politik për shtetin e ri shqiptar, Sami Frashëri propozoi që kjo zonë të ishte kryeqendra e shtetit të ri shqiptar. Gjatë kësaj periudhe është zbuluar dhe legjenda për ekzistencën e një princi Ilir të quajtur Princi i Belshit. Varri i zbuluar është pikërisht dhe zanafilla e të dhënave historike të qytetit nga stolitë deri tek 70 objektet prej qeramike, arme, enë bronzi. Vlerat Arkeologjike të qytetit tregojnë për elementë tepër interesant ku dallon gjetja e enëve qeramike (baltë e pjekur) shek. IV-II p.e.s. të periudhës qytetërimit ilir. Vlen të përmenden objektet siç janë enë balte pa vegje, me një ose dy vegje, portrete të ndryshme në terrakotë, stoli prej ari, enë prej bronxi, monedha, figurina dhe pllaka relievi, byzylyk argjendi, enë për pije me figurën e Afërditës, karfica dhe gjilpëra argjendi etj.
Aktivitete kulturore për fëmijë dhe për të rritur – janë një sërë aktivitetesh të zhvilluara në Belshin e “Rilindasit, Samiut” apo dhe të “Bukuroshes së fjetur”. Një nga aktivitetet që ka mbetur në mendjen e banorve të Dumres është eventi Mis&mister, Cilder që u  zhvillua në sheshin qëndror të qytetit, buzë liqenit me producente Albana Cakshirin. Por edhe aktivitete të tjera kulturore janë zhvilluar në këtë qytet dhe në shumë fshatra atje ku banorët jetojën pranë liqeneve.
Kultura – Janë me qindra aktivitete kulturore të organizuara edhe në kuadër të ditëve festive dhe ditve të programuara nga sektori i cultures. Emër dhe gjallëri kulturës së Belshit i ka dhënë Ansambli Folklorik, i cili ka marrë pjesë në të gjitha festivalet folklorike kombëtare të organizuara në Gjirokastër, ku ka marrë edhe çmime si dhe ka marrë pjesë edhe në festivalin ndërkombëtar në Toskana të Italisë, ku u vlerësua me çmimin e dytë. Zona ka dhe veshjet e saj karakteristike, të cilat janë 5 kostume që prodhohen në mënyrë artizanale në Belsh nje nga familjet me te mëdha është familja Hysa. Kjo tregon se Kultura e Belshit është e lashtë dhe e pasur sa dhe vetë historia e këtij qyteti. Ajo ka këngët dhe vallet e saj karakteristike, këngët e Belshit këndohen me iso polifonike. Ato shpesh shoqërohen dhe me valle, e cila është e veçanta e kësaj zone. Belshi ka edhe një shtëpi kulture model për zhvillimin e aktiviteteve të ndryshme, për nga ana e kulturës dhe traditës që e ruajnë me aq kënaqësi dhe po e kalojnë tek brezat e ardhshëm njerëz të njohur për këtë zonë si : Qemal Fejzo, Petref Hysa dhe Shefqet Tafani.
Projektet – janë një sërë projektesh të cilat nga dita në ditë ndryshojnë pamjen e të gjith Dumresë me epidëndrën Belsh. Mes shumë projekteve  janë dhe ato të infrastrukturës si dhe një i vaçant është edhe “Shtigjet Turistike në Liqenet e Belshit”. Mrekullisë që çdo ditë me investimet tona i shtojmë nga një asset, përfundon prononcimin e tij kryetari i bashkisë Arif Tafani .

Një e pisod i pa harruar


Në kujtimet e mija mes shumë episodeve të fëmijërisë më ka ngelur në mendje edhe makina shirëse “Dumreja”, ishte një makineri shirëse e madhe e ndërtuar në atë mënyrë që të shinte të mbjellat e lashta si grurin, koçkullat, elbin, tërshërën, jonxhën, sojën etj. Mbaj mend se në ato rrugët e pa shtruara që herë pas here i gërryenin shirat e prillit e majit, bëheshin të pa kalueshme dhe kur vinte vera e koha për të shirë të lashtat shumë punëtor rreshtoheshin pas dhe në ansoret e kësaj makinerie gjigante e lidhur me litar për të mbajtur ekulibrin në rrugët e pjerta me qellim që makineria të mos përmbysej. Cili do person që ka banuar në fshat të moshës mbi 60 vjet sot, duhet ti mbajnë mend mirë këto episode që ndodhnin në fillimin e korrje-shirjeve. Një aksion që qeverria e diktaturës e fillonte me tambura e saze nga korrja e shirjeve deri në ngumbullimin në makazinat e shtetit.
Ky episod më më vjen në mendje teksa udhtoj për në Belsh.

Më herët : Një ftesë e bërë nga Dr. Profesror Nikollaq Bardhi bëri që të udhtoja drejt qytetit të Belshit dhe që vetë rruga nga Berati për në Belsh kalonte nga Kuçova në një rrugë turistike e asaj paranomike. Duke përshkruar këtë rrugë magjike si dhe takimet me kryetarin e bashkisë dhe me shumë banorë të zonës bëri që të kaloja një ditë të mirë e mbresëlënse, jo vetëm nga pritja, por dhe të mësoja shumë nga historia e legjenda e Belshit e të krejt Dumresë. Duke marë me vete kënaqësin e një kafeje buzë liqenit para bustit të Rilindasit Sami Frashëri dhe Bukuroshes së fjetur, si dhe shijimin e kafesë nga një bukuroshe, kamarjere me sytë e kaltër si të liqeni dhe mikpritjen e kryetarit Tafani u largova për të renditur rrugës reportazhin si dhe mendimin për t’u rikthyer sërisht një ditë në Belshin magjik.

Filed Under: Featured Tagged With: 84 Liqenet e Belshit, Dumreja, Sulo Goznina

VATRA EMËRON GAZETARIN SOKOL PAJA SI EDITOR I GAZETËS DIELLIT NË GJUHËN SHQIPE

July 12, 2021 by dgreca

New York, 12 Korrik 2021- Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA nëpërmjet kryetarit të saj z.Elmi Berisha njoftoi publikun dhe komunitetin shqiptar në USA e më gjërë se nga sot, gazetari Sokol Paja emërohet në detyrën e Editorit të gazetës Dielli në gjuhën shqipe. Së bashku me Editoren e Diellit në gjuhën angleze zonjën Rafaela Prifti ata do të punojnë fort që emri i Diellit dhe i Vatrës të ndriçojnë e rrezatojnë vlerat, historinë dhe trashëgiminë e shkëlqyer të kombit shqiptar. Gazetari Sokol Paja është formuar në Kolegjin Jezuit At Pjetër Meshkalla në Shkodër. Ka studiuar për Gazetari-Komunikim në Universitetin e Tiranës, Master i Shkencave në Komunikim Ndërkulturor dhe Doktoraturë në Komunikim Masiv pranë Fakultetit Histori-Filologji në Universitetin e Tiranës. Z.Paja ka punuar si gazetar në shtypin e shkruar në Tiranë për 6 vjet dhe për 7 vite me radhë punoi si Pedagog i Gazetarisë në Universitetin e Elbasanit dhe Shkodrës. Ai ka mbajtur pozicionin e Shefit të Departamentit e Zv.Dekanit në disa universitete private në Tiranë . Më herët ka kontribuar në Shërbimin Kombëtar të Punësimit dhe në Agjencinë e Sigurimit të Cilësisë në Arsimin e Lartë në Tiranë. Z Paja është vatran prej 2 vitesh dhe mban detyrën e Këshilltarit të Mediave e Marrëdhënieve Publike pranë kryetarit të Vatrës. Aktualisht z.Paja studion pranë Lehman College në New York për Gazetari dhe Studime Mediatike. 

Filed Under: Featured Tagged With: Elmi Berisha, Sokol Paja

Durrës:Instrumentistë vendas dhe të huaj sjellin në Muzeun Arkeologjik veprat e autorëve botërorë

July 11, 2021 by dgreca

Nga Gëzim Kabashi/

Dirigjenti Marco Bossi dhe Orkestra e Harqeve të Universitetit të Arteve të Tiranës e drejtuar prej tij ishin mbrëmjen e kaluuar protagonistët e mbrëmjes së tretë të Festivalit Ndërkombëtar të Muzikës së Dhomës në Durrës.

Ky është edicioni i 16-të i Festivalit që organizohet në qytetin bregdetar nga violinistja Nevila Kalaja Herczegh dhe shoqata “Arti dhe kultura italo-shqiptare”.

Dirigjenti 30-vjeçar drejtoi me mjaft  kompetencë tre vepra të autorëve të njohur në literaturën muzikore, duke shfrytëzuar edhe përvojën e krijuar me orkestra të vendit fqinj në Milano, Potenza e Lecce, por edhe në Athinë, Beograd e Ceki.

Serenata për harqe opus 22 nga Antonin Dvorak (1841 – 1904) tingëlloi mjaft mirë falë sinergjisë së dirigjentit Marco Bossi dhe instrumentistëve edhe më të rinj  në moshë, ndërsa spektatorët e shumtë në Muzeun Arkeologjik Kombëtar të Durrësit duartrokitën lojën e artistëve.

Pesë pjesët e përzgjedhura nga krijimtaria e Dmitri Shostakovich (1906 – 1975) dhe përshtatur për orkestër nga Ylli Ramzoti erdhën me mjaft mjeshtëri e mmuzikalitet nga instrumentistët Nevila Kalaja Herczegh (violinë) dhe Arben Llozi (violë), përfaqësues të shkollave muzikore të Durrësit dhe Tiranës.

Koncerti për flaut dhe orkestër harqesh mbylli mbrëmjen e tretë të Festivalit  në Muzeun Arkeologjik të Durrësit. Bashkëatdhëtarët italianë Matteo de Francesco (flaut) dhe dirigjenti Marco Bossi me orkestrën e Universitetit krijuan një atmosferë të veçantë, duke marrë edhe përgëzimet e publikut të pranishëm.

Festivali ndërkombëtar i muzikës së dhomës përfundon më 24 korrik dhe në sallën e muzeut arkeologjik kombëtar janë programuar edhe pesë koncerte të tjerë me instrumentistë vendas dhe të huaj.

Filed Under: Featured Tagged With: Autore boterore, Durres, Gezim Kabashi, Muzeu Arkeologjik

RRËFIMI I NDREC GJERGJIT

July 11, 2021 by dgreca

-DEPARTAMENTI AMERIKAN I SHTETIT I OFROI MBËSHTETJE MBRETIT LEKA NËSE HIQTE DORË NGA KOSOVA…/

NGA DALIP GRECA*/

       Ndrec  Gjergji (Nikolla) është një ndër përfaqësuesit më besnik të mbretërorëve shqiptarë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, i fundmi i brezit të vet. Jeta e tij në Shqipëri kishte kaluar përmes përballjes së vështirë me diktaturën komuniste, ishte 11 vjeç kur e internuan në kampin e vdekjes në Tepelenë, ndërkohë që 9 pjestarë të familjes u ekzekutuan, ndër ta edhe babai i tij…

          Ishte fare i ri, 25 vjeçar, kur e votuan për të udhëhequr degën e Legalistëve në Bruksel, por ai me modesti nuk e pranoi pozicionin e kryetarit, duke mbetur sekretar i Legalistëve. Për shumë vite ishte pjesë e Komitetit Qëndror të Lëvizjes së Legalitetit, ndërkohë që për gati dy dekada mbajti postin e sekretarit administrativ.Kur Mbreti Leka vizitonte Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Ndreca ishte badigardi i tij besnik.Ishte i pranishëm kur departamenti i shtetit e kontaktoi më 1990 dhe i ofroi mbështetje për ta dërguar në Shqipëri Mbretin Leka, nëse hiqte dorë nga Kosova…

Dëshmia për vdekjen e Mbretit Zog, rrëfimi për çastet e mbrame të heroi të 7 prillit gjeneral Abaz Kupit dhe ngjarje të tjera të diasporës shqiptare. 

Rrëfimi për të parën herë- si Ndreca shpëtoi bashkatdhetarin dibran të kërcënuar nga vjedhësi afrikano-amerikan, të cilin e asgjësoi dhe pas 12 ditësh përfitoi pafajsinë…dhe se si i asgjësoi dy grabitës të rrezikshëm, që e sulmuan atë vetë i shtatë në shtëpinë e një bashkatdhetari…Gazeta The New York Times për Ndrec Gjergjin,- trim e besnik…Ndiqeni rrëfimin që ai dha për gazetën”Dielli”.

11 VJEÇ NË KAMPIN E INTERNIMIT NË TEPELENË

Ndrec Gjergji u lind në fshatin Mali i Bardhë të Kurbinit, Shqipëri në prill 1935. Dera e Nikollë Ndreut shquhej për qëndrim kombëtar përgjatë të gjithë historisë, që nga koha e Gjergj Kastriotit Skënderbeut. Në kohët e reja familja Ndreu- Qypi u lidh ngushtësisht me Monarkistët, që kur Mbreti Zog u kërkoi fiseve të Kurbinit që të dërgonin djemtë për t’i shkolluar në kurset speciale të përgatitjes për ushtarakë. Gjyshi i Ndrecës, dërgoi, Gjon Nikollë Qypin, axhën e Ndrecës. Që në atë moment iu dha besa mbretit, besë që e vijon edhe sot. Axha i Ndrecës doli nga shkolla ushtarake me gradën nëntoger, më pas u gradua kapiten. Gjatë Luftës së II Botërore familja u përpoq që të ruante asnjanësinë, me përjashtim të axhës Gjon, që u rreshtua me nacionalistët dhe shkoi të luftonte në Kosovë, në mbrojtje të shqiptarëve të Kosovës, ku ishte radhitur në radhët e batalionit”Scanderbeg”. Ai mbeti i vrarë në luftime në rrethinat e Pejës gjatë vitit 1944, atje u varros dhe sot nuk i dihet varri.

Megjithë asnjanësinë e tyre gjatë luftës, fisi i Ndrecës shihej me dyshim nga sunduesit e rinj komunistë. Ata mbetën qysh në krye të herës të vëzhguar e të dyshuar nga pushtetarët e rinj. Kur luftëtarët, ata që thirreshin nga Sigurimi”diversantët” trokitën në derën Nikollëve për besë e bukë, nuk u refuzuan. Komunistët u kërkuan që t’i dorëzonin, por ata nuk i prenë në besë dhe pranuan pasojat që erdhën pas konfliktimit me pushtetin. Në vitin 1949 Gjergj Nikolla me pesë djem të shtëpisë Qypi, braktis shtëpinë dhe u ngjitën në mal për t’mos u kthyer më aty. Krijohet kështu çeta antikomuniste e përbërë nga pjesëtarë të një fisi:  Gjergj Nikolla, Bardhok Ndreu, Ndue Lala, Zef Gjergji, Pal Lala, Pjeter Lala dhe Marka Gjoni.Masa e parë që mori sigurimi ishte internimi i pjestarëve të tjerë të familjes, rreth 16 vetë. Fillisht në Berat e më pas në Tepelenë.

Ndëshkimi ishte i pamëshirshëm: Babai i Ndrecës mbeti i vrarë nga forcat e ndjekjes; axha po ashtu, gjyshi Nikollë Ndreu vdiq në burgun e Tiranës…Ndreca fëmijë nisi të endej së bashku me familjen nëpër kampet e internimit; në fillim në Berat, pastaj në Tepelenë. Ishte vetëm 11 vjeç, por vuajtjet e atij kampi shfarosës ai nuk mund t’i shlyej nga kujtesa as sot në moshën 86 vjeçare. Gratë dhe burrat shkonin në mal dhe ngarkoheshin me dru, ndërsa fëmijët e pambrojtur, i korrte kosa e vdekjes nga jeta mizerabël dhe ushqimi i pamjaftushëm, dhe së shumti ballgur me krimba. Më 1951 e liruan nga kampi i Tepelenës sipas një aministie të qeverisë komuniste për fëmijët  nën 14 vjeç. U kthye sërish në Malin e Bardhë së bashku me vëllanë e vogël Lekën dhe kushëririn Kolë. U strehuan tek pjesa e mbetur e familjes.

             ***

Pjestarët e familjes Qypi të vrarë nga diktatura komuniste:

Gjergj Nikolla, vrarë me 5 maj 1952

Prend Gjergji, vrarë me 24 korrik 1948

Zef Gjergji, vrarë me 20 qershor 1951

Marka Gjoni, vrarë me 20 qershor 1951

Kole Gjoni, vrarë me 10 nëntor 1951

Jak Mark Lala, vrarë me 10 nëntor 1951

Pjetër Llesh Lala, vrarë me 5 maj 1952

Mark Preng Ndreca, vrarë në tetor 1947

Nikollë Ndreu, vdes në moshën 84 vjeçare në burgun e Tiranës.

ARRATISJA NË MAQEDONI

Ndërsa regjimi komunist ashpërsonte masat represive ndaj familjeve antikomuniste, këyre nuk u kishte mbetë gjë tjetër veçse arratisja. U hartua plani dhe Ndreca u gjend në një grup prej 12 vetash, që udhëhiqej nga Ibrahim Bami, kundërshtar i komunistëve, ndërkohë që shtigjeve u printe Pjetër Nikolla, që ishte njohës i mirë i terrenit. Ai u jepte kurajo. Ndreca sapo i kishte mbushë 16 vjeç, por ndjehej njësoj si të rriturit, plot kuarajo. U dorëzuan në postën më të afërt në kufirin maqedon. Për 3 ditë qëndruan në Gostivar.Më pas i trasferuan në Shkup, ku qëndruan tri javë. Pas intervistave të gjata, u pranuan si refugjatë politik dhe si të atillë i trajtuan. Pas 3 javësh kërkuan që të shkonin në Prizren, ku ishte vendosur kushëriri, Bardhok Ndreu Qypi, që ishte arratisur një vit para tyre.Ua dhanë lejen. Ndreca u lejua që të vazhdonte shkollën në Prizren. E mbaroi me rezultate të mira arsimin 8 vjeçar. Ai kujton jetën e vështirë nën vëzhgimin e organeve policore jugosllave. Kur paraqitën kërkesën për të shkuar në perëndim, i trasferuan në kampin e Gerovës, ku kushtetet e jetesës ishin tepër të vështira. Ish Jugosllavia merrte fonde të mëdha nga Perëndimi për refugjatët politik, natyrisht që pjesën më të madhe i përfitonte shteti, ndërsa refugjatëve u jepej sa për të mbajtur shpirtin gjallë. Ndreca qëndroi dy vjet në kampin e Gerovës. Bashkë me të ishte edhe kushëriri Bardhoku, me të cilin nuk u nda, ishin bashkë edhe në Paris, në Bruksel, e New York, bashkë deri në fund të jetës. Nga Gerova udhëtuan drejt Parisit në fillim të vitit 1956. Jeta e refugjatit politik në Paris ishte tepër e vështirë. Duke qenë të pakualifikuar, i dërgonin në punë të rëndomta që kërkonin lodhje fizike. Ndreca filloi punë në një fabrikë të madhe druri, ku punonin më shumë se 400 punëtorë. Qeratë e banesave ishin tepër të larta për buxhetin e varfër të refugjatëve si Ndreca e Bradhoku. Ndreca kujton se dhe racizmi ishte shumë i theksuar ato kohë në Francë, veçanërisht në Paris.Të huajt në përgjithësi nuk shiheshin me sy të mirë. Nuk kishin besim t’u jepnin banesa me qera. Në këto kushte vendosën ta lëshonin Parisin dhe të udhëtonin drejt Brukselit, në Belgjikë. 

NË BRUKSEL ZGJIDHET SEKRETAR I DEGËS MË TË MADHE TË LEGALISTËVE

Me strukturat e Organizatës së Lëvizjes së Legalitetit, Ndreca ra në kontakt sapo shkoi në Francë. Ai u përfshi në radhët e Legalistëve qysh në krye të herës. Organizata kishte në krye Hajdar Tonuzin, një legalist besnik me të cilin Ndreca do të ribashkohej në ShBA dhe do të punonin bashkë për shumë vite.Kur shkoi në Bruksel u vu në kontakte me degën e Lëvizjes së Legalitetit, e cila ishte ndër më të fuqishmet e kohës. Dega e Brukselit drejtohej nga kryetari Ibrahim Bami dhe sekretar Rexhep Kumbarçe. Ndër ngjarjet që përjetoi në Bruksel, Ndreca kujton përjetimin e dhimbshëm të vdekjes së Mbretit Zog me 9 qershor 1961. Legalistët e Brukselit pajtuan një autobuz dhe udhëtuan drejt Parisit. Ishte një humbje e madhe, jo vetëm për legalistët.Ndrec Gjergji kujton homazhet në sallën e madhe të spitalit, ku ishte vendosë trupi i pajetë i Mbretit, sallë që e kishte vënë në dispozicion spitali Foche, ku ai kishte mbyllë sytë.Shërbimet funerale kishin nisë me 10 prill. Shqiptarët parakalonin kryeulët para arkivolit me xhama dhe lotonin. Me 11 prill , në orën 13.00 nisi ceremonia e varrimit. Arkivoli mbahej mbi supet e shqiptarëve, ai ishte mbuluar me Flamurin kombëtar, ndërsa mbi stemën Mbrteëore, lexoheshin qartazi me germa të arta fjalët që Mbreti i kishte pasë aq për zemër ”Atdheu mbi të gjitha”. Me një kortezh madhështor trupi i pajetë u përcoll në varrezat”Thiais Parisien”. Aty do të qëndronin eshtrat e Mbretit të Shqiptarëve deri më 17 nëntor 2012, kur me vendim të Qeverisë Berisha, do të ktheheshin në Shqipëri….

Pas vdekjes së Mbretit nisi riorganizimi i degëve të Legalitetit për të siguruar vazhdimësinë.Shumë shpejt Ndreca ra në sy për seriozitetin e kryerjes së detyrave që i ngarkoheshin, dhe në zgjedhjet e reja, ai e pa veten në krye të të zgjedhurëve, duke siguruar vota më shumë se çdo kandidat tjetër. Në fakt ishte kandidati më i preferuar, që i plotësonte të gjithë kushtet; ishte i ri, vinte nga një familje që jo vetëm ishte përballë me shtetin komunist, por edhe ishte përgjakë me të- Babai ishte vrarë në rrethim të pazakontë nga forcat e ndjekjes dhe ushtria, gjyshi i dënuar me burgim të përjetshëm kishte vdekë në burgun e Tiranës, axha i vrarë…Ai kujton se ishin 80 delegatë që votuan dhe emri i Ndrecës qëndroi në krye të të propozuarëve për drejtimin e degës. Ishte viti 1961. Ishte 25 vjeç. Iu duk herët për të marrë drejtimin e degës dhe u kërkoi delegatëve të bënin paktin e mirëkuptimit: Kryetari të mos përcaktohej nga numri i votave që kishte marrë, por të vendosej me mirëkuptim nga kryesia e zgjedhur. Dhe ashtu u bë. Ndreca i kërkoi Vehap Shehut,një antikomunist i njohur prej Lume, që me vota ishte renditë i dyti, që ai ta merrte postin e kryetarit, pasi vetë ai ishte i ri dhe pa përvojë; pranë tij do të mësonte më shumë. Në kryesinë e degës ishte përfshirë edhe studenti Idriz Basha, ai pranoi detyrën e zv/kryetarit të degës. Në postin e sekretarit të degës Ndreca punoi pa u lodhur. 

    Ndreca me aktivitetin e tij kishte fituar admirim edhe në strukturat e larta të Lëvizjes së Legalitetit. Në Bruksel, pas riorganizimit të degës, kishte shkuar nga Nju Jorku, sekretari i përgjithshëm i Lëvizjes së Legalitetit, Dr.Nuçi Kota. Ai ishte njohur me punën shumë të mirë të Ndrecës dhe kur ishte kthyer në qendër e kishte propozuar anëtar të Komitetit Qendror.

     Sigurimi i shtetit shqiptar është përpjekur që të depërtojë përmes agjentëve të kamufluar në radhët e Legalitetit. Një ndër ata ishte edhe Isuf (Cufe) Mullaj, historitë e të cilit Sigurimi i ka “shitur” si heroizëm të rrallë. Në fakt Cufja ka shkuar në Bruksel para Ndrecës. Madje ishte sekretar i degës, që kryesohej nga Ibrahim Bami. Edhe në vitin 1961, kur Ndreca u zgjodh sekretar, Cufja ishte pjesë e kryesisë.Përveç Cufes, Sigurimi kishte depërtuar në radhët e degës së Brukselit edhe me agjentin tjetër, Anton Konomi, edhe ai kishte arritur të anëtarësohej në radhët e Legalitetitt. Cufe Mullaj tregohej aktiv, përpiqej të binte në sy për gjithçka,jo vetëm në veprimtaritë e degës, por edhe në ato të Qendrës, kur ai u bë pjesë e Komitetit Qendror të Organizatës Lëvizja e Legalitetit. Në festat e Flamurit apo aktivitetet e tjera merrte përsipër detyra. Kur i jepej rasti e shante Enver Hoxhën më shumë se kushdo, për t’u hequr si antikomunist e për të fituar më shumë besim. Cufja tregohej i gatshëm për të ndihmuar anëtarët e degës, duke iu gjendur pranë në çdo rast, tregohej i gatshëm kur mbarteshin nga njera shtëpi në tjetrën, ai pa u lodhur ngarkonte shkarkonte orenditë, në raste gëzimesh apo fatkeqësish, paraqitej për ndihmë. Në këtë mënyrë kishte bërë për vete simpatizues të shumtë, por dikur ra në sy, dhe do të kishte përfunduar keq nëse nuk do ta kishte kuptuar kurthin, që iu ngrit. Gjithësesi Ndreca, kishte ikur nga Brukseli, kur Cufja me ndihmën e Sigurimit, arriti të kthehej në Shqipër me 7 nëntor 1964. Atë kohë Ndreca ndodhej në Nju Jork, kishte emigruar në SHBA në mes të vitit 1963 me garanci të Kishës dhe Komitetit Shqipëria e Lirë. 

PRANË GJENERAL ABAZ KUPIT, HEROIT TË 7 PRILLIT 

Ndrec Gjergji së bashku me kushëririn e tij Bardhokun pasi lanë Brukselin u vendosën në Nju Jork, ku jetonin një pjesë e konsiderueshme e legalistëve. Ndërsa kushëriri, Bardhoku nisi punën si argjendpunues në një argjendari,Ndreca u punësua në Picerinë e Ramiz Danit, shoqëruesit besnik të Abaz Kupit, që nga lufta e derisa mbylli sytë. Heroi i 7 prillit jetonte pranë Ramiz Danit së bashku me të birin, Rustemin. 

Ndreca ndjehet me fat se sapo erdhi në Nju Jork, e derisa mbylli sytë Abaz Kupi, ai ka pasë fatin që të ndodhej pranë tij dhe t’i shërbente në restorant.Shërbimi ndaj heroit të 7 prillit, i jepte një kënaqësi të veçantë.Kujton se Abazi kishte orarin e tij të veprimeve: Nga ora 10 e mëngjesit dilte për një shëtitje 2 orëshe në parkun aty pranë, në Kew Garden. Ecte përgjatë parkut,ulej, ecte sërish derisa shkonte ora 12 e drekës. Në orën 12 fiks kthehej në restorant. I ofrohej një gotë uiski derisa i bëhej gati dreka. Pushonte në dhomën e tij për rreth 2 orë dhe pasdite diltë sërish për një shëtitje në park.Njerëzit që e rrethonin përpiqeshin t’i shërbenin me dashuri dhe të mos i mungonte asgjë. Për 24 orë ishte i rrethuar nga njerëz që e donin dhe respektonin. Asgjë nuk i mungonte. Edhe vetë zonja e tij, Havaja po të ishte pranë tij nuk do të mund t’ia bënte atë shërbim,- arsyeton Ndreca.

Ai kujton se në biseda mes miqësh, Abaz Kupi, fliste me hidhërim për gjendjen e popullit shqiptar nën diktaturën e Enver Hoxhës.Natyrisht kishte atje dhe familjen, gruan, vajzat dhe djalin,Bardhin, që vuanin në kampet e internimit dhe burgje. Ka pasë raste që edhe shpërthente: Çfarë ka bërë Havaja ime, që e mbajnë në kampet e internimit? Po vajzat? Po djali?… ai regjim me dhunë jeton dhe nga dhuna do të bjerë, do të hajë veten. Abaz Kupi besonte se një ditë regjimi komunist në Shqipëri do të binte, por ishte plotësisht i bindur se ai vetë, nuk do t’ia arrinte…kishte bindjen se komunizmi në Shqipëri do të binte si strategji ndërkombëtare.

 Kohën pranë Abaz Kupit, Ndreca e kujton me nostalgji. Ai sjell ndërmend edhe fundin e heroit. Sëmundja iu shfaq aty nga fundi i dhjetorit 1975. Qëndroi për dy javë në spital në Long Island.Kishte dhimbje të forta dhe po humbte kontrollin. Ekzaminimi i mjekëve arriti në përfundim se gjendja ishte e rëndë. Duhej operua me urgjencë për shkak të problemeve të aortës, por garancitë e jetës ishin fare të pakta, risku ishte i lartë, 94 përqind nuk mund të shpëtonte. Shpresat qëndronin vetëm në një 6 përqindësh. U pyet familja; djemtë Petriti e Rustemi si dhe Ramiz Dani. Ata vendosën që të kryhej operacioni sepse ai nuk mund të shpëtonte pa e kryer operacionin.Fatkeqsisht nuk i mbijetoi ndërhyrjes.U shua në spital me 9 Janar 1976.

Për Ndrec Gjergjin, ikja e Abaz Kupit, ishte një humbje e madhe jo vetëm për familjen, por edhe për nacionalizmin shqiptar.U shua një simbol që i kishte shërbyer me devotshmëri Kombit të vet.Abaz Kupi ishte shpresë jo vetëm për Legalistët por edhe për të gjithë nacionalizmin antikomunist.Përcjellja e heroit ka qenë madhështore. Ndreca ishte pjesë e komisionit të ceremonive. Shërbimet funerale kanë zgjatë për tri ditë. Shqiptarët kishin udhëtuar nga Europa, Kanadaja dhe shtetet e Amerikës së veriut për t’i dhënë lamtumirën heroit. Erdhën përfaqësues zyratar edhe nga Anglia, të dërguar nga Julian Amery dhe David Smiley,që kishin qëndruar e luftuar pranë shtabit të Abas Kupit në vitet e Luftës së Dytë Botërore.Ngushëlloi dhe mori pjesë në ceremonitë mortore edhe z. Alexander Macmillan,i biri i ish Kryeministrit të Anglisë, i cili udhëtoi nga Londra, enkas për këtë rast.Shtëpia mortore në 81 street dhe Madison Avenue në Manhattan, nuk kishte përjetuar në historinë e saj aq shumë vizitorë. Më shumë se 100 kurora me lule sollën shqiptarët.Të gjithë shqiptarët e ndershëm e qanë dhe e nderuan Abaz Kupin.Ceremonia e varrimit u krye me 14 Janar. Në varrimin e tij mori pjesë dhe Mbreti Leka, i cili udhëtoi nga Madridi së bashku me Ministrin e atëhershëm të Oborrit Avokat Selim Damani. Shërbimet fetare i udhëhoqën dy imamë të xhamisë dhe dy klerikët e tjerë, Babai i Teqesë së Detroit-it dhe prifti katolik Dom Zef Oroshi.Të katër klerikët bënë lutje dhe vlerësuan shpirtin kombëtar të Heroit.

Abaz Kupi, edhe pas vdekjes, ka qenë dhe mbetet figurë bashkuse për Legalitetin dhe Komunitetin shqiptar.Çdo vit tek varri i tij janë bashkuar me Legalitetin dhe kanë nderuar veprën e Gjeneral Abaz Kupit. Meritë për këtë, përveç Legalitetit, kanë familjet Kupi, Dani dhe familja e Ndrecës. Edhe gjatë këtij viti të pandemisë riti përkujtimor u krye pranë varrit në masa kufizuese.

SEKRETAR ADMINISTRATIV PËR DY DEKADA

        Kur erdhi në New York më 1964 Ndreca u përfshi aktivisht në veprimtaritë e Lëvizjes së Legalitetit. Jeta politike në New York ishte shumë e gjallë. Këtu ishte qendra e organizatës. Dilte edhe gazeta”Atdheu”. Atë kohë Organizata Lëvizja e Legalitetit udhëhiqej nga Dr.Nuçi Kote dhe zëvendës i tij avokat Selim Damani, ndërkohë që Faik Bukmiri ishte sekretari administrativ. Kur Faiku u sëmur, fakeqsisht ndërro jetë, u thirr Ndreca që ta zëvendësonte. Fillimisht e kundërshtoi me logjikën se nuk kishte arsimin e duhur që e kërkonte ai pozicion, pasi kishte shumë ngarkesë dhe kërkonte dije. Faik Bukmiri i kishte të gjitha cilësitë që kërkonte ai pozicion, kishte kryer Akademi Ushtrake në Itali, kishte kulturë e dije, prandaj duhej kërkuar një person i atij niveli, por argumentet e tij nuk u morën në konsideratë. I thanë se do ta kryente përkohësisht këtë detyrë për një vit, deri sa të vinte kongresi i radhës. Dhe ai nuk tha”Jo”. I hyri punës dhe bashkoi vullnetin me ndërshmërinë dhe ia arriti. Kur u zhvillua Kongresi puna e tij u vlerësua pozitivisht dhe e lanë sërish në atë detyrë edhe për dy vjet të tjera deri në kongresin e ardhshëm. Kështu nga kongresi në kongres ai mbeti në atë detyrë për 18 vjet. Detyra e sekretarit administrativ kishte ngarkesë të madhe; përmblidhte të gjitha punët administrative; mbajtjen e dokumentacionit të qendrës dhe të degëve dhe arshivimi, zbardhja e procesverbaleve të mbledhjeve, vendimeve, mbajtja e lidhjeve me degët në SHBA, Kanada dhe Evropë,- në kohën e tij- ishin 19 degë; mbajtja e lidhjeve me organizatat e komunitetit, veçanërisht me Vatrën, shpesh herë i ngarkohej dhe arka, depozitimet në Bankë etj…Ndreca kujton se degët më të fuqishme  të Legalitetit në kohën kur ai mbante pozicionin e sekretarit administrativ ishin: Dega e New Yorkut, Dega e Francës, ajo e Brukselit, dy degët në Kanada;Toronto dhe Peterborough, dega e Detroitit, Waterbury etj.Këto degë jepnin dhe kontribute të mëdha financiare. Legaliteti ishte Partia më e fuqishme dhe më e organizuar në të gjithë emigracionin politik shqiptar, jo vetëm pse kishte degë që e ushqenin me anëtarësi e finaca por kishte edhe gazetën e saj të rregullt”Atdheu”, kishte Radion”Zëri i Atdheut”, kishte zyrat në Manhattan, në 51 Street dhe 8 Avenue etj.Ndreca ka punuar me tre drejtues të Legalitetit: Dr. Nuçi Kota, Avokat Selim Damani dhe Dr. Fuat Myftia.Me të gjithë ka shkuar mirë.

KUR LEGALITETI VËRSHOI NË VATËR….

Legaliteti është Partia Politike që me orientim të Mbretit Zog u anëtarësua në Vatër. Ndreca kujton se urdhëri ishte dhënë që kur ishte gjallë Mbreti. Kristo Thanas dhe Anthony Athanas kishin shkuar tek Mbreti Zog për t’i kërkuar ndihmë, ai ishte treguar i gatshëm dhe kishte këshilluar Legalistët e Amerikës dhe Kanadasë që të mos e linin Vatrën të shuhej por të bëheshin pjesë e Federatës për ta shpëtuar atë nga lufta që i bënte Tirana komuniste përmes Misionit Shqiptar dhe organizatës rivale”Shqipëria e Lirë”, që financohej nga qeveria komuniste së bashku me gazetën e saj”Liria”. Deri në fillim të viteve ’60 Legalistët nuk pranoheshin në Vatër dhe cilësoheshin si armiq, tradhtarë të Atdheut. Sipas disa vatranëve ekstremistë, të ndikuar nga lufta që u bënte nacionalistëve Misioni Shqiptar dhe propaganda që bëhej me të gjithë mjetet, legalistët nuk duhej të lejoheshin t’i afroheshin Vatrës.

Por pas udhëzimit që iu nis të gjitha degëve të Legalitetit në ShBA dhe Kanada, anëtarësimet u bënë masive. Degë të tilla të Vatrës si ajo New York-ut, e Waterbury, Detroit, dy degët e Kanadasë, në New Jersey, etj.,u mbizotëruan nga Legalistët. Personi ndërmjetës mes Legalitetit dhe Vatrës në NY ishte kolonel Xhemal Laçi, i cili punoi fort dhe i dëgjohej fjala në të dy krahët. Propaganda që  bëhej ishte e hapur: Të mos e lëmë Vatrën të bjerë në influencën e komunistëve, ta ruajmë Vatrën nacionaliste dhe antikomuniste. Dhe nga ai moment çdo legalist e konsideronte veten edhe vatran. Vatra nisi ta marrë veten dhe të fuqizohej. 

Ndrecë Gjergji ruan konsiderata të larta për zonjën Nexhmije Zajmi, një nga shtyllat e Vatrës që e ndjente veten pranë nacionalistëve. Për një kohë legalisti Ramiz Dani ishte kryetar i degës më të madhe të Vatrës, asaj të New York & New Jersey, sekretar ishte Zef Pashko Deda, legalist që për disa kohë drejtoi edhe gazetën”Atdheu”, ndërsa nën/kryetare e degës ishte Nexhmije Zajmi. Pas një viti z. Ramiz Dani, u tërhoq dhe propozoi zonjën Nexhmije Zajmi në krye të degës dhe ashtu u bë. Më pas zonja Zajmi u zgjodh nënkryetare e përgjithshme e Vatrës. Edhe legalisti me banim në Kanada, Ibrahim Kulla ka kryer funksionin e nënkryetarit të përgjithshëm të Vatrës për dy mandate.Legalisti Hajdar Tonuzi për shumë vite ka kryer detyrën e arkëtarit të Vatrës, të nën/kryetarit dhe për një vit, pas vdekjes së Peter  Chikos, kreu detyrën e kryetarit. Në vitin 1969, kur Vatra ftoi arbëreshët e Italisë dhe nacionalistët e njohur shqiptar në Itali e Evropë, legalisët luajtën një rol aktiv. Abas Kupi, figura simbol e Legalitetit, ishte në tryezën e nderit.

Ndrec Gjergji ndjehet krenar që jetën ia ka kushtuar kombit të vet duke shërbyer me devocion tek Legaliteti, por edhe tek Vatra.Ai edhe sot vijon të jetë një vatran i përkushtuar dhe i kryen detyrimet ndaj Vatrës, së bashku me një grup legalistësh. Ai është mirënjohës për vlerësimet që i kanë bërë: Kryetari i ndjerë i Vatrës Agim Karagjozi, por edhe  kryetarët e mëpasëm Gjon Buçaj dhe Dritan Mishto, që e kanë vlerësuar kontributin e tij me Mirënjohjen e Vatrës. 

TRIM DHE BURRË I BESËS

Ndrec Gjergji është i njohur në diasporën shqiptare për besnikërinë dhe trimërinë e tij. Për këtë arsye Mbreti Leka e kishte roje personale sa herë vinte në SHBA; me revole në brez dhe pushkën në makinë, tregonte besnikërinë e tij. Kujton se në ’90-tën, kur po pushonin së bashku me Mbretin në Coutyard Hotel(Sot Marriott) pranë aeroportit  La Guardia në New York, sportelisti njofton se dy përfaqësues nga departamenti i shtetit kërkojnë të ngjiten në dhomë. Pas verifikimeve ata u paraqitën.Ishte koha kur Dr. Sali Berisha dhe profesor Gramoz Pashko ishin ftuar në Washington. Ndreca ishte dëshmitar i bisedës, kur Mbretit iu afrua mbështetje dhe rikthim në Shqipëri me kusht që të hiqte dorë nga Kosova, pasi çështja e saj nuk ishte në axhendë për atë kohë. Ndreca dëshmon se e pa Lekën të skuqur në fytyrë dhe i kundërshtoi prerë: Jo, kurrë nuk heq dorë nga Kosova! 

Ka plot ngjarje në komunitet që tregojnë se Ndrc Gjergji ishte trim dhe njeri i besës. Për të ka shkruar edhe gazeta e njohur The New York Times. Po përmendim dy nga shumë ngjarje të tjera: Në ndërtesën ku ai jetonte në vitin 1964, i kërkon ndihmë bashkatdhetari nga Dibra, Isuf Dema, me të cilin jetonte në një ndërtesë. Dema ishte sulmuar në shtëpinë e tij nga një ganster, që e kishte ndjekur kur ishte larguar nga një kafe aty pranë drejt shtëpisë. Gangsteri afrikano-amerikan i ka kërkuar para. Isufi ka nxjerrë aq sa kishte në xhep, 35 dollarë. Por gangsteri ka këmbngulur për të tjera. Kur Isufi i ka thënë se nuk kishte ai e ka sulmuar brutalisht me grushta dhe e ka dëmtuar në fytyrë duke e kërcënuar me thikë. Në një moment Isufi i ka shpëtuar dhe ka kërkuar ndihmën e Ndrecës me telefon. Ky menjëherë shkoi dhe me gishtin në këmbzën e revolverit, i kërkon të hidhte thikën dhe të dorëzohej. Kundërshtari e ka sulmuar Ndrecën me thikë dhe në këto kushte ai e ka vrarë. The New York Times shkroi se shqiptari Ndrec Gjergji vuri në rrezik jetën e tij për të shpëtuar bashkatdhetarin. Policia e arrestoi Ndrecën për 12 ditë, por kur ata e zbuluan se i vrari ishte një vjedhës i rrezikshëm dhe shumë i kërkuar, i sapo dalë nga burgu, e shpallën të pafajshëm Ndrec Gjergjin.

 Një rast tjetër, Ndreca me 7 bashkatdhetarë të vet kishin shkuar vizitë tek një shqiptar tjetër. Kur ata po luanin për qejf të tyre, në mesnatë, sulmohen me armë nga dy afrikano-amerikanë, që kërkojnë t’i plaçkisin brenda shtëpisë. Në një moment të favorshëm, Ndreca nxjerr revolverin dhe i vret të dy, për të mos krijuar problem për të zotin e shtëpisë i largojnë kufomat. Policia i zbulon dhe arreston Ndrecën së bashku me dy bashkatdhetarë të tjerë(PK dhe CM). Kur policia zbulon identitetet e dy vjedhësve të vrarë, persona të rrezikshëm dhe shumë të kërkuar, sërish Ndreca shpallet i pafajshëm…. Gazetat e New York-ut shkruan se shqiptarët eliminuan dy vjedhës të rrezikshëm.

NDRECA, NJË FAMILJAR SHEMBULLOR

Ndrecë Gjergji e krijoi familjen që kur ishte në Bruksel. Atij i rekomanduan një vajzë nga një familje e njohur nacionaliste, familja Mazreku, me origjinë nga Shkodra, por që më pas ishte vendosë në Prizren, vajzë e besimit katolik. Familjen Mazreku e kishte tërheqë nga Prizreni Peshkopi i Shkupit për ta pasë pranë dhe për ta bërë pjesë të komunitetit katolik shqiptar të Shkupit.Nusen, Ndrecës ia rekomanduan profesorët që kishte pasur kur kreu shkollën në Shkup.Ai i pat ruajtë lidhjet me profesorët e dikurshëm. Viktoria ishte nxënëse në të njëtën shkollë, kur kishte studiuar Ndreca.Ishte vështirë për të gjetë një shoqe jete në Mërgim. Kishte pasë raste kur djemte legalistë në moshën e martesës shkonin ne kolonitë e vjetra shqiptare, deri edhe në Turqi. Kështu që Ndreca kishte kërkuar ndihmën e profesorëve për t’i rekomanduar një vajzë të mirë, të edukuar, nga një familje e mirë. Dhe ia rekomanduan Viktorinë. Ai u njoh me Viktorinë, fatin e jetës së tij, u njoh me familjen e saj, me babanë dhe nënën Marie, me vëllanë dhe motrën e saj.Viktoria udhëtoi drejt Brukselit gjatë një eskursioni turistik, ku nxënësit e shkollës së saj në Shkup, ishin lidhur me nxënësit e një shkolle në Bruksel.Nxënësit e të dy qyteteve shkuan tek njeri tjetri. Pasi shkolla e Brukselit shkoi në Shkup, ishte radhë e shkollës së Shkupit që t’i kthente vizitën. Së bashku me 27 nxënësit e tjerë ishte dhe Viktoria që udhëtoi në Bruksel. Nuk u kthye më në Shkup, por u takua dhe u martua me fatin e saj, Ndrecën. Dasma u bë më 1961 në Bruksel.

Kur emigruan në Nju Jork, Viktoria ishte shtatzanë dhe lindi vajzën e parë, Mirjanën. Ishte gëzimi i parë i çiftit. Më pas lindi dhe vajza e dytë , Maria. Familja bëri shumë për edukimin dhe shkollimin e vajzave. Të dyja vajzat u shkolluan në St. John’s College në Nju Jork dhe dolën me rezultate të shkëlqyera. Sot kanë profesionet e tyre dhe njëra punon farmaciste e tjetra në adminstratë. Ato kanë krijuar familjet e tyre dhe jetojnë të lumtura.

Vitin e kaluar, me 5 shkurt 2020, një targjedi e rëndë e goditi Ndrecën, shoqja e tij e jetës, Viktoria, pas një sëmundje të rëndë,ndërroi jetë.

Ndreca e ndjeu thellë dhimbjen- një jetë e tërë së bashku. Familja, miqtë, e vajtuan dhe e nderuan me pjesmarrje masive në funeral me 9 shkurt dhe gjatë meshës dhe ceremonisë së varrimit me 10 Shkurt në varrezat Lutheran of All Saints Cemetery ne Queens 67-29 Metropolitan Avenue, Middle Village….

Gjyshi Ndrecë, ka pikë të dobët, nipin Viktor, që është 14 vjeçar dhe e do fort.Në Ditën e Lindjes, me 25 qershor 2021, gjyshi Ndrec festoi së bashku me familjen.

Nju Jork, Qershor 2021

*Publikoi Gazeta Dielli-Nju Jork dhe Gazeta “TELEGRAF” Tirane

Filed Under: Featured Tagged With: dalip greca, Mbreti LEKA I, Ndrec Gjergji, rrefimi

Memoriali i Munguar në Prishtinë për të gjithë Jasharajt e flijuar me 5, 6 dhe 7 mars ‘98…

July 10, 2021 by dgreca

Kosova dhe Prishtina si kryeqytet i saj duhet ta ketë monumentin e familjes heroike Jashari të Prekazit…./

Shkruan: Arianit Bytyçi, arkitekt/*

Kosova dhe Prishtina si kryeqytet i saj duhet ta ketë monumentin e familjes heroike Jashari të Prekazit. Pra, monumenti që do të përfshinte mes tjerash edhe shtatoret, përveç që do të prezentonte figurën e komandantit legjendar të UÇK-së, Adem Jashari, duhet të jetë një monument gjithpërfshirës, ku duhet të prezentohet flijimi i të gjithë familjarëve të komandantit legjendar, anetarë tjërë të familjes Jashari dhe bashkeluftetarëve tjerë të rënë në Epopenë e UÇK-së më 5, 6 dhe 7 mars 1998 në Prekaz.

Madhështia e Epopesë së Jasharajve qëndron pikërisht në faktin se në këtë epope kane rënë heroikisht 3 gjenerata të familjes së komandantit Adem Jashari: ka rënë heroikisht komandanti, vëllau i tij, babai e nëna, fëmijët e tij e të vëllezërve te tij, daja, kanë rënë prindërt e luftëtarëve të orëve të para të UÇK-së, Musa e Sahit Jashari, dhe bashkeluftetaret tjere te Prekazit e te Drenices. Prandaj, duhet te kete monument të të gjithe Jasharajve të flijuar për lirinë e Kosovës. Ky monumet gjithpërfshirës që prezenton sakrificën dhe flijimin e të gjithë Jasharajve të rënë në Epopenë e UÇK-së, e madhështon lavdinë e komandantit legjendar të UÇK-së, Adem Jashari.

Për të realizuar këtë monument të Epopesë së UÇK-së, të Epopesë së Jasharajve, duhet të ketë qasje të integruar ndërinstitucionale, ku duhet të përfshihen përmes një komision ndërinstitucional këto institucione:
– Qeveria e Kosovës (përmes Ministrisë së Kulturës dhe Ministrisë së Mjedisit, Planifikimit Hapësinor e Infrastrukturës)
– Kuvendi i Kosovës (përmes Agjencisë për Menaxhimin e Komplekseve Memoriale)
– Komuna e Prishtinës (përmes Drejtorisë së Kulturës, Drejtorisë së Planifikimit dhe asaj të Urbanizmit)
– Familja Jasharaj nga Prekazi
– Shoqatat e dala nga lufta;

Ky grup ndërinstitucional pas analizave dhe diskutimeve edhe me publikun, do të duhej të përzgjidhte një lokacion adekuat reprezentativ për projektimin dhe ndërtimin e Monumentit të Epopesë së UCĶ-se, pra Epopesë së Jasharajve të Prekazit, ku do të mund të prezentohej në mënyrë të dinjitetshme flijimi heroik i gjithë familjes Jashari.
Në këtë kuadër, grupi teknik profesional që do të duhej të rridhte nga komisioni ndërinstitucional do të angazhohej për përgatitjen e një detyre projektuese të mirëfilltë, që do t’i paraprinte shpalljes së një konkursi ndërkombëtar të arkitekturës.

Detyra projektuese do të duhej të paraqiste objektiva dhe parime bashkëkohore të arkitekturës, skulpturës, të artit e të arkitekturës së peisazhit, në mënyrë që monumenti i Jasharajve, i komandantit Adem Jashari, familjes dhe bashkëluftëtarëve të tij të rënë në mars të vitit 1998, të ketë identitet origjinal, të ketë përmbajtje, të ketë mesazh dhe të jetë ikonë – “landmark” arkitektonik i Prishtinës e i Kosovës.

Vetëm me këtë qasje serioze institucionale do të mund të inkurajonim pjesëmarrjen e mendjeve më të ndritura të arkitekturës dhe skulpturës botërore dhe vendore dhe në këtë mënyrë do të arrinim të realizonim një monument të denjë të lirisë së Kosovës, që do të prezentonte në mënyrën më të mirë sakrificën dhe flijimin unik të familjes Jashari të Prekazit për lirinë e Kosovës.

  • E dergoi per Diellin-Korrespoindenti ne Prishtine , Gazetari Behlul Jashari

Filed Under: Featured Tagged With: Aranit Bytyci, Jasharajt, Memoriali i munguar

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 104
  • 105
  • 106
  • 107
  • 108
  • …
  • 900
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NDAA i SHBA-së dhe pozicioni i Kosovës në arkitekturën e sigurisë
  • Alis Kallaçi do të çojë zërin dhe dhimbjen e “Nân”-s shqiptare në Eurovision Song
  • Garë për pushtet…
  • Njëqind vjet vetmi!
  • “Shënime për historinë antike të shqiptarëve”*
  • Si funksionon sistemi juridik në Shqipëri dhe pse ai ka nevojë për korrigjim?
  • Emisionet postare festive të fundvitit në Kosovë
  • JAKOBSTADS TIDNING (1939) / MBRETI ZOG, SHUMË BUJAR ME BAKSHISHE. — EMRI I TIJ NUK DO TË HARROHET KAQ SHPEJT NGA PRONARËT DHE PERSONELI I HOTELEVE NË VARSHAVË.
  • HAFIZ SHERIF LANGU, DELEGATI I PAVARËSISË TË CILIT IU MOHUA KONTRIBUTI PËR 50 VJET ME RRADHË, KLERIKU DHE VEPRIMTARI I SHQUAR I ÇËSHTJES KOMBËTARE
  • RIPUSHTIMI I KOSOVËS – KUVENDI I PRIZRENIT 1945
  • Nikola Tesla, gjeniu që u fiksua pas pëllumbave dhe u dashurua me njërin prej tyre
  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT