Fejton – Page 111 – Dielli

ABAZ KUPI, NJË TJETËR KULM TRIMËRIE

January 6, 2018 by dgreca

(në 42 vjetorin e vdekjes)/ 1-abaz-kupi-dhe-maclean

Nga Luan Çipi/Abaz Kupi, i njohur për shumë kohë si “Bazi i Canes”, ishte një tjetër personazh i rëndësishëm që dominoi situatën politike në Shqipëri, me kulmin e vet në rezistencën e organizuar po me nismën e tij personale, ndaj pushtimit fashist Italian të 7 prillit 1939. Pavarësisht se, qysh herët, ai e deklaroi veten “Legalist” dhe betohej për ish Mbretin Zog, (shiko fjalën e tij në shtatorin 1942 në Konferencën e Pezës), këtë deklarim fillimisht do ta konsideroja më shumë vetjake dhe pa lidhjen dhe vartësinë direket, sepse Zogu, nuk denjoi dhe nuk dha asnjë urdhër për ta kundërshtuar ushtarakisht pushtimin, por u largua jashtë Shqipërie, me gjithë shpurën dhe familjen e tij. Kjo nismë e guximshme vetjake, nuk ja ul vlerat Abaz Kupit, përkundrazi, rezistenca e tij heroike dhe përleshjet e më pasme, në gjirin e Frontit Nacional-Çlirimtar dhe veças, (pa theksuar përkatësitë e aderimit), e bënë atë një Atdhetar me emër të madh dhe me kontribut konkret. Mandej duhej thënë e përsëritur, se në fillimet e luftës antifashiste, nuk njihej tjetër lider më i shquar se “Bazi i Canes”, aqsa kur ra heroikisht në luftë, dëshmori i pare komunist, Qemal Stafa, kënga e popullit i këndohej me thirrjen e dhimbshme “ngrehu Qemal nga varri, të pret Bazi i Canes”.Ja si shkruan vetë Abaz Kupi për rezistencën e 7 Prillit 1939:. “Kur anijet e armikut arritën pranë molos, i lashë fashistët të zbrisnin në tokë, madje dhe të na afroheshin nja 200 metra. Atëherë dhashë urdhër që të hapej zjarr kundër tyre. Kështu, në ora 4 të mëngjesit kishte filluar një betejë e vërtetë. Gjatë këtyre luftimeve, të tre sulmet e tyre të njëpasnjëshme i zmbrapsëm, duke i detyruar agresorët që të ktheheshin e të futeshin sërish nëpër anijet e tyre. Gjatë sulmit të katërt, armiku, duke vënë në përdorim të gjithë mjetet dhe forcat e tij luftarake që dispononte, u përqendrua në një sulm të përgjithshëm kundër krahut tonë të djathtë. Në këtë mes, ne, duke mos i pasur mjetet e nevojshme gjatë 6 orë luftimesh të përgjakshme dhe të pandërprera, qemë të detyruar që të tërhiqeshim”.

Abaz Kupi lindi në lagjen Varosh të Krujës më 6 gusht të vitit 1892 në një familje që e kishte origjinën nga Kurbini. Ai qysh në moshë të re 22 vjeçare, në nëntor-dhjetor të 1914, bashkë me “Parinë e Krujës” vendosin dhe marrin aksione konkrete kundër “Lëvizjes së Shqipërisë së Mesme”, që me sloganin “dum babën”, përkrahën përpjekjet e para për forcimin e Shtetit Shqiptar, të krijuar nga Ismail Qemali dhe që bënte hapat e para të konsolidimit, me në krye Princ Vidin.Me formimin e Qeverisë Kombëtare të Lushnjës, Abaz Kupi, së bashku me Bajram Currin e Ahmet Zogun, mori pjesë në luftën kundër malazezëve në Koplik, në përpjekje e gjata për të bashkuar Shtetin Shqiptar.

Abaz Kupi merr pjesë në kryengritjet e Mustafa Merlikës, Bajram Currit dhe Elez Isufit në shkurt-mars të vitit1922, kur edhe u konfrontua me Ahmet Zogun, por duhet thënë se gjatë kryengritjes Fanoliste të Qershorit 1924 ai, qëndroi neutral.Kapiteni Prenk Pervizi, miku i tiji afërt, ishte ai që e afroi me Zogun, i cili më vonë e ngarkoi të shërbejë si Komandant i Xhandarmerisë në Krujë me gradën e kapitenit Kjo detyrë e rëndësishme, zyrtarizoi ndikimin e Bazit në vendlindje dhe konsolidoi karrierën e tij të ardhshme ushtarake, deri te grada e gjeneralit.

Kështu, më vonë, në vitin 1934 u gradua major dhe shërbeu në Durrës me të njëjtën detyrë.Në ditët e agresionit fashist italian kundër vendit tonë, më 7 prill 1939, Abaz Kupi, me inisiativën e tij, udhëhoqi qëndresën e repartit ushtarak të Durrësit, qëndresë e cila e shndërroi atë në një ikonë.

Abaz Kupi, me pushtimin e Shqipërisë, u largua në Stamboll të Turqisë, ndërsa në qershor të vitit 1939 familja e tij, e përbërë nga tre djemtë Petriti, Rustemi e Fatbardhi, bashkë me nënën dhe motrat, u internua në Himarë dhe pas disa muajsh, u internua në Itali. Në fillim u mbajt e burgosur në qelitë e burgut të Brindisi-t, izoluar plotësisht. Më pas u dërguan në një kamp internimi në Siena, deri në vitin 1942, kur u lanë të lirë për të banuan pranë t’afërmve, te familja e Sejfulla Merlikës.Me hyrjen e Britanisë së Madhe në Luftë, si një alternativë oportune, u pa edhe mundësia e krijimit të rezistencës antifashiste në Shqipëri. Me këtë synim, Abaz Kupi, i rekomanduar nga shokët e tij, kalon nga Turqiapër në Beograd, kryeqytetin e Jugosllavisë, i pritur dhe ndihmuar nga miku i hershëm, Gani Kryeziu. Aty organizohet takimi me kolonelët Anglez Stirling dhe. Dayrell Oakley-Hill, (i fundit shef i zyrës së SOE në Beograd). Me ndihmën e tyre dhe direkt të Ambasadës Angleze të Beogradit, Abaz Kupi, kaloi në Shqipëri në krye të Rezistencës antifashiste. Punët përgatitore për organizimin e qëndresës u drejtuan nga gjenerali Anglez Julian Amery nga Jugosllavia edhe pse Qeveria e Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene ishte kundër.

Në Shqipëri, koordinuar nga Anglezët dhe miqtë e tij, u sigurua bashkëveprimi i Abaz Kupit me Muharrem Bajraktarin dhe të vëllain e tij Ibrahimin, për të grumbulluar elementët e duhur dhe për të organizuar qëndresën kundër pushtuesit dhe krejt kjo punë e madhe u përballua me shpenzimet e tyre.

Një nga principet e Abaz Kupit ishte sigurimi i mirëkuptimit dhe bashkëveprimit të të gjitha forcave shqiptare antifashiste. Në këtë kuadër Abaz Kupi ishte një ndër organizatorët dhe pjesëmarrësit kryesorë të “Konferencës së Pezës” të mbajtur më 16 shtator 1942, ku dhe u zgjodh anëtar i KANÇ. Ai, si shumë figura tjera që përdoreshin nga komunistët për të tërhequr masat gjerësisht me emrin e bujshëm “Fronti Nacional-Çlirimtar”, ra në kurthin e tyre, u shfrytëzua në të gjitha kapacitetet dhe u hodh poshtë si limon i shtrydhur.

Nuk përjashtohen edhe përpjekjet direket të forcave nacionaliste për bashkim: Më 26 korrik 1943, ora 11 paradite, u mblodhën në shtëpinë e dr. Ihsan Toptanit në katundin Tapizë, Delegacioni i Këshillit të Përgjithshëm Nacionalçlirimtar dhe Delegacioni i organizatës “Balli Kombëtar“. Me idenë e zgjerimit dhe të forcimit të frontit të përbashkët të luftës kundër italianëve, ai u bë nismëtari Konferencës së Mukjes të mbajtur në datat 1-2 gusht 1943 për të arritur bashkëpunimin midis Frontit Nacional Çlirimtar dhe Ballit Kombëtar.

Pikërisht, Komiteti Për Shpëtimin e Shqipërisë organizoi në datën 4 dhe 5 gusht 1943, dy ditë pas Kuvendit të Mukjes, një betejë të përbashkët në afërsi të Qafë-Shtamës, kundër ushtrisë italiane që marshonte për në Mat. Çetat partizane dhe ato të Ballit Kombëtar, nën komandën e majorit Abaz Kupi, e shpartalluan armikun, duke i shkaktuar humbje të rënda: 150 të vrarë, 40 të plagosur dhe 7 robër. Në mes të të vrarëve ishte edhe koloneli A.P. Skampa.

Kur E. Hoxha hodhi poshtë Marrëveshjen e Mukjes me Konferencën e Labinotit në shtator 1943, se binte ndesh me synimet e agjentëve Popoviç dhe Mugosha, Abaz Kupi u largua më 19 nëntor 1943 nga Kryesia e Këshillit të Përgjithshëm Nacional-Çlirimtar.

Më 21 nëntor 1943, duke mos pasur tjetër alternativë, Abaz Kupi, formoi “Lëvizjen e Legalitetit” dhe vuri objektiv rikthimin e Mbretit Zog në Shqipëri. Pas kësaj udhëheqja e PKSH urdhëroi asgjësimin fizik të Abaz Kupit. Megjithatë ai u mbrojt dhe iu shmang luftës civile, deri kur komunistët nisën të sulmonin Krujën dhe zonat e Bazit në Mirditë. Në pranverën e 1944, raportet drejt qendrës të oficerëve Billy McLean dhe David Smiley, iu bashkua dhe Amery, të cilët qëndruan për shtatë muaj pranë trupave të Kupit. Këto raporte për operacionet kundrejt gjermanëve do të ndeshnin me kundërshtitë e raporteve të oficerëve britanikë pranë komunistëve. Aleatët ngulnin këmbë për më shumë aksione dhe ç’vlerësuan përpjekjet e mundshme të Abaz Kupit.

Pamundësia për më shumë aksione e dëshpëroi heroin tonë. Më 24 tetor 1944 Abaz Kupi, u largua nga Atdheu bashkë dy bijtë Petritin, Rustemin dhe përkthyesin Gaqo Goga me ndihmën e një barke të siguruar nga Ihsan Toptani në Shkodër, (SOE e Barit nuk e ndihmoi të tërhiqej së bashkë me oficerët britanikë). Ata ngelën për 6 ditë pa ushqim e pa ujë, derisa u gjetën nga një anije pastruese-minash kanadeze, që i çoi në Brindizi të Italisë.Familjen e Abaz Kupit ngeli në Shkodër. Djali i vogël, Fatbardhi, u arrestua më 1945, ndërsa pjesa tjetër e familjes, bashkëshortja e tij dhe vajzat, do të internoheshin në Tepelenë e më pas nëpër kampet e internimit të Myzeqesë.

Në emigracion Abaz Kupi, që tani thërritet “gjeneral”, merret me organizimin e mërgimtarëve për një bashkim politik, më pas u aktivizua në komitetin “Shqipëria e Lirë” me në krye Mit’hat Frashërin. Më 1968 zhvendoset drejt Shteteve të Bashkuara.Vdiq në 6 Janar te vitit 1976 në ShBA, New York. Trupi i tij prehet në Kew Gardens Cimitery në Queens.

Për ta mbyllur do paraqes këtu më poshtë, se si ka shkruar vet Enver Hoxha fillimisht, për Abaz Kupin (Bazin e Canit): “Në ditët e para të prillit 1939, ditë të zeza të historisë sonë, populli shqiptar ishte më këmbë; me një zemër, me një parullë: Luftë invazorit fashist të urryer si bishë e Atdheut tonë të dashur, në fshatra dhe qytete të Shqipërisë, i madh dhe i vogël bërtiste në Durrës, Shëngjin, Vlorë për të mbrojtur Atdheun.Në Durrës luftonte Abaz Kupi me djemtë e shqipes, luftonte me një grusht njerëzish kundër dëshirës së klikës dallkauke që ishte në fuqi, kundra mijëra dhe mijëra fashistëve që po zbarkonin në molo.Bazi i Canes dhe djemtë e Shqipërisë, të frymëzuar prej një dashurie të madhe për Atdheun, me të vetmen pushkë të shqiptarit, e bënë armikun që të kthehej në vapore e të linte në Molo me qindra të vrarë.Major Bazi ishte kudo, në çdo pozitë, zëri i tij dëgjohej: Djema! Godisni armikun pa mëshirë se kështu e lyp ndera e Atdheut!”- dhe pushkët e shqiptarëve kërcisnin mbi fashistët e fëlliqur që turreshin valë-valë.Nga çdo anë, nga çdo mur, derë, nga çdo penxhere e Durrësit vlonte pushka. Bazi i Canes s’po ia lëshonte vendin, megjithëse armiku përdori topa e aeroplanë, djemtë e Shqipërisë s’trembeshin, sado që ishin një grup njerëzish.Lufta vazhdoi me orë, armiku hidhte si në furrë, me mijëra bersalierë dhe përpara kësaj hordhi të madhe të veshur me çelik, Bazi i Canes u tërhoq, por i pathyer, i papërkulur, me zemrën plot dashuri për Atdheun dhe me urrejtje për okupatorin.

Në emigracion këtij s’i rrihej, ai e kishte zemrën në Shqipëri, në vëllezërit e tij që po luftonin me tërbim fashizmin dhe ky luftëtar çau malet me borë, çau bjeshkët e veriut dhe u fut në Atdhe, atje ku e lypte detyra, ku e lyp nderi i Atdheut, u fut për të bashkuar forcat e tij me atë të shokëve shqiptarë që ishin ngritur në këmbë.
Fshatrat e Krujës zienin, fshatarët rrokën armët, pse ora e hakmarrjes kish arritur, pse Bazi i Durrësit ishte kthye me marrë pjesë në LÇ e popullit shqiptar.
Mustafa Kruja u përpoq të kish zinxhirët, u përpoq ta bënte rajë të okupatorit, por Bazi i tregoi rrugën këtij korbi të zi, këtij birit bastard të tokës arbërore dhe si, patriot që ishte i shpalli luftë fashizmit, Merlikës dhe tradhtarëve.

Merlika, u lëshua si një bishë me hordhitë e tij mercenare për të ndjekur çetën e Abaz Kupit, u derdh mbi miqtë e tij, mbi shokët e tij për t’i vrarë e varë.
Bazi i Canes i goditi fashistët pa mëshirë. Merlika e bëri sheshin e Krujës, shesh për varje për djemtë e Bazit. Por Bazi s’tutej dhe thoshte” Vallja vjen pas”.
Fashizmi dhe Merlika i kanë milicët të lirë me pesë napolona kokën, kurse ne djemtë tanë i kemi vëllezër dhe shokë, por hakën s’e lëmë pa e marrë dhe për një njëqind.
Bazi i Canes që luftonte për një qëllim të shenjtë; çlirimin e Atdheut nga zgjedha e italianëve, e ka kuptuar fare mirë se trimi i mirë me shokë shumë, se ky hall i madh ka mbuluar gjithë Shqipërinë dhe se një bashkim i fortë e i shëndoshë i gjithë shqiptarëve në luftën kundër okupatorit do të jetë shpëtim i vendit tonë.
Patrioti i vërtetë s’lufton me fjalë, por me punë, me vepra dhe Bazi i Canes mendimet e tij i realizon në fushën e luftës dhe solidar deri në vdekje me të gjithë atdhetarët e tjerë shqiptarë, u hodh në Luftën NC, në luftë për Atdhe.

Me 10 tetor 1942, armiku i fëlliqur u sulmua nga të katër anët e Shqipërisë, kudo u goditën kolonat, depot, milicët e armikut, kudo në Shqipëri u prenë telat e telefonave.
Ky ishte rezultat i kuvendit të burrave shqiptarë, që vendosën të luftonin me armë dhe pa pushim deri në fitore armikun e vendit tonë. Dhe Bazi i Durrësit, Bazi i Krujës, Bazi i Pezës dhe i 10 tetorit, po vazhdon dhe do ta vazhdojë deri në fitore luftën kundër okupatorit dhe tradhtarëve”..

Unë, nuk kam se ç’të shtoj! Grumbullova e sistemova ç’gjeta nga interneti, se ç’kanë shkruar të tjerët. Por si përfundim them se: nuk duhet hedhur poshtë lufta dhe përpjekjet e burrave të shquar të vendit tonë, thjeshtë duke gjykuar nga përkatësia e tyre partiake, as nga ndonjë gabim në jetën e tyre të gjatë, por të vlerësojmë, çmojmë e nderojmë veprën e tyre në tërësi, në dobi të Atdheut, në funksion të bashkimit dhe jo të përçarjes. Sidomos duhet të jenë më të kujdesshëm historianët dhe shtetarët!

Tiranë, më 01.04.2016

Nga Libri i Luan Çipit “LULISHTARËT E ATDHEUT”

PAZARI I VJETER I SHKODRES

December 9, 2017 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI/

Deri kah viti 1968 vazhdonte me qendrue në kambë kjo pamje, derisa shkatrruesit janë kujtue per sheshimin e plotë të kësaj qendre tregtare të Shkodres së vjeter. U emnova mësues në vitin 1962, dhe me të vertetë si diten e parë që shkova, me aq knaqësi punova per 8 vjet me fëmijët Lagjes së Re, që ishin banorë të Pazarit të Vjeter brij Rozafës.

Kishte shumë pak nga ndertesat e vjetra, ku Bexhisteni vazhdonte me kenë e pranë tij edhe Shtëpia e lëkurave, ndertime të bukra dhe me histori të dokumentueme.

Ura e Pulave karrshi shkollës ishte pamja e perditshme që më çonte tek Posta e Pazarit, dhe krejt brij saj fillonte ngjitja e rrugës per në Kështjellen Rozafat, një mbrekulli…

Atëherë kam formue bindjen se në Shkoder asgja që asht prishë, djegë e shembë, nuk asht kenë rastësi… Po, gjithshka e paramendueme dhe e sajueme per me mërrijtë deri tek “Piramida e kufinit me Jugosllavi” që ishte “drrasa e parë e Urës së Bunës”… Turpi i një tradhtije të pashueme që në 1913, kur “daja Esad Pashë Toptani” e shiti Shkodren!

Ngjarjet shkatrruese të Shkodres ishin një vazhdimsi e urrejtjes së Turqisë, që nuk i ka mungue asnjëherë dhuna dhe gjakderdhja sllave, shoqnue me shpartallimin ekonomik dhe kulturor, tue i pre të gjitha rrugët e një qytetnimi Europjan Shkodres e Shqipnisë.

Fillimisht kur Mark Kakarriqi mendoi me kanalizue Bunen dhe me kthye Shkodren në port detar, tue e sigurue edhe nga rreziku i permbytjeve me anën e thellimit dhe të një ndertimi modern në bashkpunim me një firmë të njohun angleze, “ishin anadollakët e Pazarit të Vjeter, që nuk donin ndihmen e kryqalijve të Anglisë, me na u sjellë këndej..!”

Asht pikrisht koha kur Familja Parruca, shet ndertesen e Shtëpisë së Kulturës, dhe iku pergjithmonë nga Shkodra, tue “puthë prakun e Derës dhe, tue mallkue ata që kthejnë!”

Malazezët sulmojnë Shkodren, dhe e mbajnë të rrethueme derisa shpallet Pavarsia!

1913: At Gjergj Fishta ven Flamurin në Kompanjelin e Kishës së Fretenve, kur rinia shkodrane sheh me sytë e vet kandilat e ndezun dhe të lidhun nga Kompaneli i Kishës tek minarja e Xhamisë së Fushës së Çelës, dhe këndon pergjatë Shkodres “Hymnin e Flamurit” me muziken e Kurtit… Francezi nuk mund ta shohin dhe do “me e ulë me topa!”… Sufleri u tha: “Jo, nuk e duem me e ndigjue Hymnin e Fratit me Alfabetin e Manastirit “Porsi fleta e Ejllit Zotit…” se, ma i mirë asht per “shqiptarë” hymni me muzikë rrumune që këndohet edhe sot! “Të pakten sllavët nuk i zen me gojë!”

1920: Kur u mblodhen “intelektualët e Haxhi Qamilit” me caktue Kryeqytetin e Shqipnisë, dhe kur mendohej se “Shkodra asht ma e pershtatshme se të gjitha qytetet tjera, si e ka pasë shpjegue Luigj Gurakuqi, per interesat tona kombtare dhe Europjane” … “Jo, ne jemi per Tiranën e Toptanëve”… E madje, mbas 90 vjetëve i shembin edhe “Shtëpinë e Atdhetarit Luigj Gurakuqi”, se gaboi: “Ai në 1908 na hapi edhe Shkollen Normale në Elbasan..!!” E, mbas Tij edhe Ministri fashist Ernest Koliqi, na hapi nja 200 shkolla Shqipe nder trojet tona… Kur shoku Tito nuk i donte ato, madje edhe vrau pa ju tutë syni Mësuesit e Nderuem Ymer Berisha, Kol Margjini, Gjergj Martini e Kol Parubi, që ua mësonin fëmijve Shqiptarë nder ata shkolla Hymnin e Flamurit të Skenderbeut!

1944: Po, tregtarët e Shkodres ku ishin kur “shokët komunista” që ua dergonin paret me shegertat e vet, ua sollen në 1945 “vllezërit grekë’ me fjetë aty dhe me i vue flaken Pazarit, kur Shkodren e drejtonin terroristët Qamil Gavoçi me Arif Gjylin, Sheuqet Peçin dhe Mehmet Shehun e kompani, tue këndue sesi “ua bëjmë… nënën Gegëve…” ?!

Vidheshin dyqanet e Pazarit të Shkodres, rraheshin e ngordhnin në hu tregtarët e atyne dyqaneve, derisa dorzonin arin… Pushkatoheshin Profesorët e nxanësit e Gjimnazeve ku partizanët vidhnin “objektet e zbulueme nga At Gjeçovi, me ua dhurue tradhtari Enver Hoxha shokve Stalin dhe Tito…”, ideatorëve të pavdekshem të pushtimit Shqipnisë nga sllavokomunistët e Veriut dhe të Jugut, pa mendue fare: “Po sot, çka do ti dhurojmë?!”

I ranë mbas shpine Atdhetarit Prek Cali forcat e Mehmet Shehut e ato të Titos, u vranë

118 Burra t’ Atyne Maleve, ua treten nder prroje Trupat e Tyne, ua plaçkitën Kullat dhe bagtitë… “Se, ashtu urdhnoi shoku komandant nga Tirana…” E sot, vazhdon tragjedia!

1945: Bash atëherë, kur “çlirimtarët” sollën grekët dhe dogjën Pazarin e Shkodres, “ata heshtën”!… kur u pushkatue “Grupi Atdhetar i Deputetëve” në Tiranë, prap heshtën… Kur u vrane “pa faj grupi i Bashkimit Shqiptar” në Shkoder, edhe atëherë “heshtën”…

Kur u dogj Kinema Rozafat, “tue vrritë kurvat: Plumbin ballit armiqëve!”, heshtën…

Kur u ba “Revolucioni Kulturor i 1967” në Shkoder, heshtën… Kur filluen fëmija me u thanë Nanave “nënë”… Heshtën… Ashtusi, kur në Vaun e Dejës u shemb Kisha ku u kunorzue Gjergj Kastrioti, dhe “me kongrese turpi” u perjashtue në 1972 Gegnishtja…

Prap heshtën! E prap, vazhdojnë me heshtë… edhe pse Skenderbeut i vehet perqe!

Ua kanë vue traktorat Kullave të Prek Calit… E Malësorët tanë po thonë se “Heshtin”!

Edhe pse Ata Kulla ndaluen “zgjanimin e Jugosllavisë së Re e t’vjeter” prap heshtin…

Edhe pse Ata Kulla e mbarë Një Shqipni, u shkatrrue nga sllavokomunistët e Titos dhe të tradhtarit gjinokastrit Enver Hoxha, trashigimtarët e tyne SOT, po duertrokasin per “Ballkanin Përendimor”… E Shqiptarët shka bajnë?! Ate e ka thanë At Gjergj Fishta me

“28 Nandor 1913” : “Ah! T’ mjerët na, t’ mjerët! E sod, me ‘i pecë të kuqe

E me ‘i orrl duem qi Shqyptaria e mjera

T’dalë vedit n’ dritë, si vedit çilë n’ bubuqe

Nji drandofille e njomë, kur kthen pranvera…

Jo, jo, Shqyptarë! Por banje flamrin duqe

E zhytnje n’ Dri t’ mos t’ a zhvillojë kurr era.

Flamri Kombtar nuk ka shka ban nder né,

Po kjé se dashuni nuk kem’ p’ r Atdhé

E, drue dashtni p’r Atdhé nuk ka Shqyptari;

Me gjasë, s’ çan kryet Shqyptari per komb t’ vet,

As per njatë gjuhë t’ ambel qi i la i Pari,

As pse Shqypnia n’ vedi u ba sod shtet;

Pse e shoh se veç atje, ku xhixhillon ari

Pa frymë e tue dihatun vrap ai nget:

Si Krishtin shiti Juda Iskarjotë,

Drue Atdheu nder né po shitet p’r zallotë…” (“LIRIKA” fq. 20).

Melbourne, 9 Dhjetor 2017

Presidenti Trump:Me aeroplanmbajtësen 100.000 tonë, armiqtë e Amerikës do të “dridhen”….

July 24, 2017 by dgreca

Përurimi i anijes ushtarake më e madhe në botë Presidenti Donald Trump i jep mesazhin botës se, me aeroplanmbajtësen 100.000 tonë, armiqtë e Amerikës do të “dridhen nga frika” kur të shohin “USS Gerald R. Ford-78” përgjatë horizontit/

1 aeroplambjatsja 1 Trump flet

Përktheu për “Dielli-n”, Herion Kërcelli/ Naval Station Norfolk, Virxhinia, 22 korrik 2017 / Një lavdërim dhe një bekim për ushtrinë tonë, e filloi fjalën e tij presidenti Trump, gjatë marjes në dorëzim nga Flota Detare e SHBA-ve, të Aeroplanmbajtëses bërthamore USS Gerald R.Ford. Kjo anije do i cojë botës një mesazh: 100.000 tonë?! Duke i treguar përfundimisht të gjithëve se cila është fuqia ushtarake e Amerikës. Ndërsa aleatët e amerikës do të pushojnë të qetë, armiqtë tanë do të “dridhen nga frika” kur të shohin Fordin që lundron përgjatë horizontit, tha zoti Trump.

Presidenti Trump, njëkohësisht Komandanti i Forcave të Armatosura të SH.B.A-së e krahasoi luftanijen me vlerë 12.9 miliardë dollar me “një vepër të pabesueshme të artit”, dhe lavdëroi punën e specialistëve dhe anijendërtuesve amerikanë që ndërtuan një anijeje të tillë me kapacitet dislokimi për mijëra detarë dhe anëtarë të ekuipazhit. Pjesëmarrja e zotit Trump në këtë ceremoni mbylli dhe javën “Made in America”, të organizuar në Shtëpinë e Bardhë, gjatë së cilës Zyrtarët e Presidentit dhe të administratës u përpoqën të tërheqin vëmendjen e opinionit ndaj prodhimeve amerikane.
“Çeliku amerikan dhe duart amerikane kanë ndërtuar këtë anije 100,000 ton, më e madhja në botë”, tha zoti Trump për USS G.Ford, gjatë fjalimit të tij në ceremoninë e komisionimit të saj. Ai lavdëroi guximin dhe frymën e bashkëpunimit të anëtarëve të shërbimit në Uashington dhe shfaqi dëshirën e tij për ndërtime të tjera, pas disa vitesh kufizimi të shpenzimeve. “Fuqia amerikane nuk është e dyta dhe ne po bëhemi më të mëdhenj dhe më të mirë në çdo ditë të administratës sime. Këtë mund t’jua them me plot gojën”, u tha zotiTrump mijëra marinarëve, ushtarakëve dhe mysafirëve, duke përfshirë ish-sekretarët e mbrojtjes Dik Çeni dhe Donald Rumsfeld, të vendosur në hangarët dhe kuvertën kryesore të anijes. “Kudo që kjo anije do të kalojë përmes horizontit, aleatët tanë do të jenë të lehtësuar dhe armiqtë tanë do të ndjejnë frikën, sepse të gjithë do kuptojnë se Amerika po vjen, dhe Amerika po vjen më e fortë!”, theksoi zoti Trump.
Mbas fjalimit, ai e vuri Fordin në komision dhe ju lut Perëndisë që “ta bekojë dhe ta drejtojë këtë luftanije dhe të gjithë ata që do të lundrojnë në të!”. Në vijim zonja Susan Ford Bales, sponsore e anijes dhe vajza e Presidentit të 38-të të SHBA, G.Ford, emrin e të cilit nderon kjo anije, u shpreh se, “Nuk ka asnjë person, i cili do të ishte më krenar sesa Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Gerald R. Ford, për ta komanduar këtë anije të fuqishme “, tha ajo. “Unë sot jam e nderuar që të jap komandën në vend të babës tim”. Zyrtarët dhe ekuipazhi i Gerald R. Ford, me ndërtimin e kësaj anije, duket se ringjallën këtë njeri dhe president të madh, nënvizoi zonja Bales.
“Anchors Aweigh”, Spiranca e rëndë e anijes, lëvizi pas rreshtit të marinarëve me uniforma të bardha, që kishin qëndruar në formacion, për të marrë në dorëzim aparaturat, pajisjet dhe postin e tyre luftarak.Sirenat dhe këmbanat shoqëruan ngritjen e flamurit të SHBA mbi kuvertë.Menjëherë pas kësaj, Kapiteni i anijes, Richard McCormack, u informua se “anija është e drejtuar dhe e gatshme për cdo detyrë të Flotës së SHBA”. Zoti Trump, i cili vizitoi aeroplanmbajtësen në mars të këtij viti, i tha Revistës “Time” se, këtë vit Flota Amerikane duhet të kthehet në përdorimin e katapultave me avull për të nisur marinsat. Sepse, disa prej sistemeve dhe teknologjisë së përparuar të USS Ford, kushtojnë qindra miliona dollarë. Ndërtimi i USS G.Ford 78, filloi në vitin 2009 dhe duhej të përfundonte deri në shtator 2015, me një kosto prej 10.5 miliardë dollarësh. Për këtë vonesë, Flota ka fajësuar vonesat dhe tejkalimet e buxhetit në sistemet dhe teknologjinë e avancuar të anijes, duke përfshirë sistemet e lëshimit elektromagnetik për avionët, që do të zëvendësojnë katapultat e avullit. Anija e re ka një pistë shtesë për rinisjen e avionëve, dhe një central bërthamor të projektuar për të siguruar shpejtësi me më shumë se 30 nyje dhe operacionalitet për 20 vjet, pa karburant.

E dokuar në Naval Station Norfolk, USS Ford 78, përfundimisht mund të mbajë rreth 2,600 marinarë dhe do të kursejë më shumë se 4 miliardë dollarë gjatë jetëgjatësisë 50-vjeçare të saj. Krahu i ajrit që mbështet Fordin, mund të mbajë më shumë personel në anije. Ai është projektuar për të strehuar më shumë se 4600 marinsa dhe anëtarë të ekuipazhit.
USS Ford u ndërtua në Newport News Construction Shipbuilding, një kontraktor gjigand ky i Marinës në Virxhinia. Ndërkohë, komisionimin e kësaj anije, zoti Trump e shfrytëzoi për të nxitur Kongresin që të miratojë kërkesën e tij për një shtesë 54 miliardë dollarë për ushtrinë, vitin e ardhshëm 2018. Ligjbërësit e Uashingtonit, po punojnë për të plotësuar kërkesën e tij. Gjithashtu zoti Trump bëri thirrje për t’i dhënë fund reduktimeve të detyrueshme të shpenzimeve, të cilat sic tha ai, kanë çuar në vonesat e mirëmbajtjes së anijeve dhe mjeteve luftarake. Këto, bashkë me shpenzimet e pamjaftueshme për pajisjet dhe teknologjinë e re, kanë ndikuar në gatishmërinë ushtarake. Ai tha se, nevojiten ndryshime në procesin e blerjes së pajisjeve mbrojtjëse për të siguruar që SHBA të ketë pajisjet më të mira dhe me çmimet më të lira. “Ne duam pajisjet më të mira, por ne duam që ato të ndërtohet përpara afatit dhe ne duam që ato të ndërtohet nën vlerat buxhetore”, theksoi në fjalën e tij presidenti Trump. {Zyra e Shtypit e Flotës së SHBA}.

DY ANIJE NE SHENGJIN… NJE ME MEN, TJETRA ME MALL

July 16, 2017 by dgreca

Dy anije po presin për shqiptarët në portin e Shninit (Shëngjinit) prej mijëra vitesh ardhur nga Atlantida !../Fejton nga Lek Gjoka/Thonë se ka qindra mijëra vjeçare që dy anije të ardhur nuk dihet se nga ku , ndoshta nga kontinenti i zhdukur i Atlantidës janë të ankoruara në portin e Shninit (Shëngjinit). Nëpër mijëra vjeçare lajmi i ardhjes së tyre shpesh herë merr një rendësi të madhe sepse luan një rol të rëndësishëm për kombin shqiptar që fatmirësisht i shpëtoj zhdukjes si kontinenti nga ai dhe dy anijet kanë ardhur në tokat e të parëve të tyre.. ..Madje kur erdhën rreth fillimit të Marsit të vitit 1444 dikush lajmëroj në Lisus (Lezhë) Gjergj Kastriotin për ardhjen e tyre. Sapo kishte mbaruar Kuvendi i Besëlidhjes së Lezhës dhe e gjithë paria e Arbrit kishte shenja gëzimin dhe optimizmi në sy për një fitore madhështore ndaj pushtuesve osmanë dhe Sulltanit të madhërishëm që si një Lucifer i ishte lëshuar gadishullit ilirik e me tej.
-Gjergj, o Aleksandri i ri i Arbënisë!- u dëgjua një zë në sallën e princave shqiptarë- dy anije janë ankoruar në portin e Shninit. Njëra ka ngarkesë plot plaçka deri dhe shkarpa për të prodhuar gëlqere ndërsa tjetra ka ngarkesë vetëm men .Cilën do të merrni ne fillim sepse atë që do ta nisni në fillim duhet ta shkarkoni të gjithën.
Të gjithë kthyen kokën nga vinte zërit. Një heshtje varri ra në sallën e kuvendit.
-O ti Za, që Zeusi, Zoti të solli këndej nga ne në tokën e vet !- ushtoi zëri i dragoit shqiptarë Gjergjit të Kastriotit- na len të shkarkojmë anijen e menve se për to ..
-Jo, Jo !- e ndërpreu Gjergjin zëri i një fisniku nga mesi i sallës- men kena boll, po deshi edhe po ju shesim fare lirë, dona plaçkë.
-Po mirë !- u dëgjua përsëri zëri- vazhdoni se unë po iki dhe..
-O Za, o i dërguari i Zeusit Zot në tokat e tua !- e ndërpreu Gjergj Kastrioti- anijen me men do ta shkarkojmë të parën- të lutëm mos ik na hap portën e anijes.
Në sallë ra një heshtje varri. Zëri u zhduk drejt Shninit dhe hapi anijen e plaçkave ndërsa anijen e menve e saldoi një saldator i ardhur nga një planet tjetër dhe me të mbaruar punë hipi në një disk fluturues dhe u zhduk në qiell drejt vendlindjes së tij.
Kështu kaluan qindra e qindra vite dhe anijet shkonin e vinin në portin e Shninit e gjithmonë shqiptaret shkarkonin vetëm anijen e plaçkave ndërsa në anijen e menve shisnin men fare lire . Madje njëherë nga fillimet e shekullit të XX-të sapo At Gjergj Fishta kishte lidhur me drita në Shkodër Kishën e Madhe me Xhaminë e Plumbit dhe Riza Pasha që donte të shkatërronte kishën katolike u step sepse në qelën e Kishës shikoi shqiptarët katolikë dhe myslimane tek bisedojnë plotë endje bashkë . Ai i largua i turpëruar nga Kalaja e Rozafës drejt Lezhës ndërsa paria e Shkodrës po diskutojnë për lajmin e sapo mbërritur që sapo ishin ankoruar dy anije në Shnin një me men dhe tjetra plot plaçkë. Si me shpejtësinë e dritës u mblodhën në shkollën e Jezuitëve në Shkodër i gjithë paria e kombit shqiptar. Qeveria e Vlonës që shpalli pavarësinë e Shqipërisë ishte shkrirë . Në Lushnjë të Myzeqesë ishte mbledhur një kongres për shpëtimin kombëtar por të gjithë shqiptarët ishin lëshuar me vrap drejt Shninit dhe shkarkonin anijen e plaçkave dhe shkarpave. Por anija e menve akoma rrinte e mbyllur.
– Dëgjoni burra !- ushtoi zëri i poetit kombëtar At Gjergj Fishtës – Shqipnia ashtë në rrezik të copëtimit , ndaj po ndahemi gati të shkojmë në kongresin e fuqive të mëdha ja Evropiane që të luftojmë bashkërisht myslimanë e të krishterë për të mos na zhdukur. Si thua ti Monsinjor Bumci !- iu drejtua kryetarit të delegacionit shqiptar në kongresin e Paqes në Paris- çfarë të bëjmë se kanë ardhur në Shnin dy anijet ajo me men dhe ajo me shkarpa?
-Ta shkarkojmë sa ma parë anijen e menve o Atë Gjergji.
– Jo, jo !- u dëgjua një zë nga mesi i sallës – për men iu kalojmë të tanëve por dona shkarpa se…
…Zogu me në fund e shpalli veten mbreti i shqiptarëve por në Parlament kishin filluar sherret e shamate sa herë që dy anijet ankoroheshin në Shnin dhe gati të gjithë turreshin me vrap për plaçka e shkarpa por .. fatkeqësia me e madhe nuk vonoj dhe erdhi fill pas mbarimit të Luftës së dytë botërore . Pasi komuniste dhe diktatori Hoxha kishte dërguar dikë dhe kishte vjedhur ca tonelata men në anijen e menve në Shnin u hodh në sulm ndaj vëllezërve të tij shqiptare që në mbledhjen e Mukjes . Dukë pasur në tru ideologji komuniste që Luciferi e kishte shpërndarë në Tokë mend që kishin vjedhur komuniste në anije iu kthyen njëri – tjetrin me dhunë, vrasje , internime, persekutime . Madje me forcë shkarkuan edhe anijen e shkarpave dhe për gjysme shekulli morën mallkim e Zeusit Zot . Fatmirësisht nga pranvera e 92-it e theu qafën diktatura e Luciferit komunist dhe me të marrë vesh lajmin të dyja anijet u ankoruan prape në Shnin . Shumë të mërzitur sodisnin shqiptaret që vetëm kanë vështrim nga deti për të ikur . Jo për të ikur drejt kontinentit të zhdukur të Atlantidës por drejt Evropës , Amerikës megjithëse Bjeshkës dhanë kujën për braktisjen dhe shtetin e lotëve të mallit .

Vitet ikin me vrap. Anijet vinin në Shnin dhe politikanët shqiptarë u lëshuan me vrap anijes se plaçkave . Kaloi edhe stuhia luftës civile e 97-të ku prapë shqiptaret ngaqë nuk kishin nevojë për men u vranë me njëri-tjetrin . Pas Shqipërisë së copëtuar shteti gjakatare i Milosheviqit u lëshua plotë dhunë kudo në ish Jugosllavi. Në 98-tën ndali çizmen ushtarake në Kosovë dhe nisi spastrimin etnik të shqiptarëve në trojet e veta . U përgatiten shqiptaret e Kosovës dhe dukë u shamatuar u nisen për Shnin për të anija e plaçkave por … Amerika e fuqishëm i ndalon në rrugë dhe i detyron të marrin mente që ju nevojiten dhe filluan luftën çlirimtare . Me pas dukë parë egërsinë e makinerisë ushtarake serbe i dha ultimatum por si shpesh herë ballkanasit nuk kishin nevojë për men shteti i Serbisë nuk pranoj paqe ndaj Amerika dhe NATO iu lëshuan me tërë forcën e saj dhe Kosova fitoi pavarësinë por nuk e kuptoj dot se përse dhe deri kur shqiptarët në gadishullin ilirik do të pranojnë të shkarkojnë anijen e menve në Shnin që të gjithë shqiptarët bashkë të vazhdojnë udhëtimin e jetës në Anijen e përbashkët Evropiane ?!..

Jacksonville Florida
Korrik 2017

Abedin Pashë Dino nga Preveza, Arkitekti i Lidhjes së Prizrenit

June 12, 2017 by dgreca

Nga Arben LLALLA/U mbushën 139 vite nga themelimi i Lidhjes së Prizrenit, ku burrat e kombit shqiptar u mblodhën në këtë Lidhje për të marrë vendime të rëndësishme në mbrojtje të trojeve shqiptare. Shkak për krijimin e Lidhjes së Prizrenit u bënë vendimet e Konferencës së Berlinit ku fuqitë e mëdha të atyre kohëve vendosën që trojet shqiptare të ndaheshim midis Greqisë, Serbisë dhe Malit të Zi.

Në të vërtetë arkitekti i Lidhjes së Prizrenit është Abedin Dino nga Preveza një njohës i mirë i politikave të perandorisë Osmane. Ai e këshillojë Abdyl Frashërit për themelimin e Lidhjes. Abdyl Frashëri zbatoj vetëm direktivat e Abedin Dinos.

I këtij mendimi është edhe historiani i njohur Paulin Z. Zefi i cili shkruan:

“Historiografia shqiptare e përmend rëndom emrin e arkitektit të vërtetë të këtij ”Kuvendi Kombëtar”por ende më keq, duke mos i njohur atributet që i takojnë më shumë të drejtë këtij shqiptari të madh nga treva e bukur e Çamërisë tonë martire. Arkitekti i vërtetë dhe iniciatori i ”Lidhjes Shqiptare të Prizrenit” nuk ishte patrioti i nderua Abdyl Frasheri, (Deputet i Mizhlisit) por ai u zgjodh si i tillë pasi ishte thjeshtë zbatuesi më i denjë i direktivave që mori pikërisht nga; Ministri i jashtëm i Perandorisë Osmane, shqiptari nga Preveza e Çamërisë, patrioti dhe intelektuali i shquar me përmasa Europiane, Abedin Pashë Dino(1843-1906) i cili u lind në Prevezë. Abedin Pashë Dino, si njohës shumë i mirë i politikës së jashtme Europiane të kohës e cila bazohej mbi parimin e ”Vetvendosjes së Popujve”, ju përvesh punës ku nëpërmjet krijimit të kësaj Lidhje Kombëtare e cila do te sillte edhe njohjen e çështjes shqiptare në arenën ndërkombëtare duke luftuar me armë në dorë për mbrojtjen e tërësisë territoriale të 4-Vilajeteve Shqiptare, që në rrethanat e krijuara po shërbenin si plaçkë tregu në pazarin e pisët ndërmjet fuqive të mëdha, popujve shoviniste sllavo-greke dhe Perandorisë Osmane e cila duke qenë në grahmat e saj të fundit po dhuronte tokat shqiptare gjatë kësaj tentative të dëshpëruar për të shpëtuar zemrën e këtij shteti despotik të kalbur që nga themelet. Lavdi patriotit Abedin Pashë Dino”.

Duke patur parasysh faktin e Konferenca e Berlinit i fillojë punimet më 13 qershor 1878 ndërsa Lidhja më 10 qershor, atëhere logjika e thjeshtë na shpie se përfaqësuesit shqiptar në Lidhje kishin informacione për vendimet e Konferencës së Berlinit. Por kush mund të kishte informacione më të sakta për këtë Konferencë? Kuptohet që ai ishte Abedin Dino i cili ishte njeri i afërt dhe i besueshëm në administratën e ngushtë të Sulltanit.

Kur u themelua dega e Lidhjes së Prizreni për të mbrojtur trojet shqiptare të Jugut dhe u quajt Lidhja e Jugut, Çamëria u zotua se do ofrojë 10 mijë burra me armë nëse ka nevojë. Një shifër e madhe kjo nëse bëjmë krahasimet me trevat e tjera shqiptare.

Baza e fundit e Lidhjes së Prizrenit që ra ishte ajo e Prevezës, ku Valiu i Janinës Asim Pasha thirri për bisedime disa krerë të Lidhjes midis tyre Sulejman Bej Dinon nga Margëlliçi, Mustafa Beun nga Janina e Qazim Bej Preveza, etj., në Maj 1881 dhe i arrestojë me pabesi duke i internuar në Çanak-Kala në Dardanele deri në vitin 1883.

Pra, përse mbahen të fshehura këto fakte dhe shumë fakte të tjera për krenarinë e bijve të Çamërisë, kontributi i tyre kombëtar? Vallë rastësi? Jo, s’ka rastësi, dua të na zhdukin çdo kujtesë krenarie të Çamërisë dhe bijve të saj që nga koha e lashtë e deri më sot sepse ne jemi trashëgimtarët e vërtetë të Pirros, Aleksandrit, sepse nëna e tij ishte Epiriotase-rrjedhimisht çame.

Është më e pëlqyeshme kështu se sa të mbahen në heshtje këto fakte të vërteta për Çamërinë dhe çamët. Historia e vërtetë, pavarësisht shtrembërimeve që mund t’i bëhet gjatë viteve, ajo nuk mund të zhbëhet, por do dali në sipërfaqe në vendin dhe kohën e duhur për t’na rikujtuar gëzimet apo dhimbjet që na ka shkaktuar.