Nga Hasan Bajo/

Gjithçka mund të ndodhë, por që ju patët paturpësinë të jepnit intervistë në faqet e gazetës “Bashkimi”, ku emri i juaj me shkronja të mëdha mund të lexohej nga disa hapa larg, më duket ende e pabesueshme. Mund të jetë një koinçidencë, mendova, nuk ka sesi që Edmond Caja i gazetës, të jetë i njëjtë me shefin e policisë të repartit famëkeq Nr.311 Qafë Bari.Gjithnjë kam pasur përshtypjen se kriminelët pas përmbysjes së yllit të tyre, mundohen të fshihen të mos bien në sy, e pse jo të ndërrojnë edhe emrin, ndaj gjithnjë të kam përfytyruar duke ikur nëpër natë, larg këtij vendi, për të fshehur diku turpin e krimin që do të të ndjekë gjithë jetën. Është kjo arsyeja, o Edmond Caja, drejtor i drejtorisë së kampeve e burgjeve, që kur dëgjova për përdhunimet e grave shqiptare në sy të burrave e fëmijëve, atje në itali, m’u shfaqe ti e jo pa shkak, mbasi janë të brumit tënd, është njeriu i ri që arrin të shkaktojë mënxyra të tilla. Por, ti jo vetëm që nuk kërkon ndjesë (edhe kjo do të ishte paturpësi) nuk fshihesh, por të kanë ngritur në detyrë, e për më tepër jep edhe mendime për diktaturën dhe demokracinë.A nuk morën arratinë kriminelët e luftës së dytë Botërore? Megjithëse ka një ndryshim, madje të madh, ndërmjet tyre e jush. Krimet e tyre u kryen gjatë luftës, ndërsa tuajat në kohë paqeje, por që i solli këtij populli shkatërrim, vuajtje, lot e turp (edhe kjo e fundit është më e rënda) më shumë se çdo luftë, kolerë a murtajë të marra së bashku në të gjithë historinë e tij. Përveç kësaj, zoti drejtor i administratës së kampeve e burgjeve, më absurdja qëndronte në faktin se ju dhe gjithë të tjerët si ti, këto krime makabre nuk i kryet mbi popujt e tjerë (kjo nuk i lehtëson aspak kriminelët) por mbi ne të burgosurit politikë, që ishim të një kombi, të një gjaku me ju.Nuk më kujtohet se cili qe i pari nga ne që të quajti: Kaubojsi i Qafë Barit dhe aq më shumë, përse të vuri këtë nofkë, mbasi ti nuk kishe asgjë të përbashkët me kaubojsin e Teksasit. Ndoshta ishte thjeshtë ajo përshtypja e parë që të krijoje, duke qenë aq i ri (o zot me atë shpirt!) apo nga mënyra se si ti ecje nëpër kamp i shoqëruar nga 5-6 të tjerë, që t’i plotësonin dëshirat e tua makabre me aq zell, ndoshta ishte mënyra se si godisje mbi fytyrat tona me aq mospërfillje e gjakftohtësi, duke mos ta cënuar aspak gjendjen shpirtërore gjaku mbi dëborë, dhëmbët, duart, këmbët e brinjët e thyera, sytë e nxjerrë, ulërimat rrënqethëse dhe o Zot, lotët e të pafuqishmëve, e pleqve të mjerë, apo ka qenë thjeshtë ajo që thotë mbreti: “Shpeshherë urrejtja shprehet nëpërmjet humorit.”Jeni ju zoti drejtor, Edmond Caja, shpikësi i mundimeve të skëterrshme. A ju kujtohet me sa djallëzi detyruat të sëmurët e pleqtë të të luteshin për të punuar në galeri, megjithëse ishte absurde për forcat e gjendjen e tyre shëndetsore. E pra, “për hir të rregullit”, ju urdhëruat mbylljen e kapanoneve nga ora 5 e mëngjesit gjer në orën 9 të darkës, dhe ata të sëmurë pleq, të katandisur kockë e lëkurë, duke u ushqyer vetëm me 13 lekë (pa dyshim të vjetra) në ditë, duhej të vërtiteshin gjithë ditën nëpër dëborë, që shpesh trashësia e saj ua kalonte gjatësisë së trupave të tyre, duhej të vërtiteshin nëpër atë të ftohtë të llahtarshëm në mes të dëborës, erës, apo shiut që u hynte gjer në palcë dhe të qëndronin me ditë të tëra, të lagur, gjithnjë të uritur, e vetëm një besim e dashuri bënte të mundur të qëndronin ende mbi këmbët e tyre. Dhuna vazhdoi më me forcë , e një ditë maji revolta shpërtheu. A të kujtohet si ju vumë përpara ty dhe trimat e tu? A të kujtohet se sa kapele me yll mbetën në shesh, trofe e jona që kishim vetëm duart, urrejtjen e dëshpërimit. Dhe ju që, përtej telave me gjemba, derdhët plumbat mbi ne, e ne derdhëm mllefin. E mbi gjithë atë kaos ngrihej klithma e Sokol Zefit apo Sokolit të madh, si e thërrisnim, pasi ishte i gjatë dhe i fuqishëm. Atje në mes të oborrit, shqeu këmishën e klithi: “Bini qena. Ne dimë të vdesim!”Dhe tani e shoh o Edmond Caja, në mes të oborrit, me kokën lart, krenar e mospërfillës mes plumbave, që bënin rikoshet në çimento dhe nuk mund ta harroj (zoti mos e dhëntë) sepse ai më shumëfishoi krenarinë, dashurinë e besimin për këtë truall, sepse ai ishte shoku im, vëllai im, heroi im. Ndihmat e kërkuara nga Tirana nuk vonuan të vinin e ju menjëherë filluat masakrën atje në sy të të gjithëve, e fill pas kësaj, kur pritej të të godisnin, duket paradoksale, të ngritën në detyrë. Nga shefi i policisë, në komandant kampi. Ju i dini Edmond Caja, ku ndodhen varret e Sokol Zefit, Tom Noit e të Sandër Sokolit, që e thyet më dysh, si në mesjetë. Ndaj dhe ju kam përfytyruar të fshehur diku, apo duke shkarë heshturazi kokëulur rrëzë mureve, netëve pa hënë. Është kjo arsyeja që nuk besova se ishe ti Edmond Caja i gazetës “Bashkimi”. Por jo, si shumë e shumë të tjerë të fushave të ndryshme, tregtarë të paskrupuj flamujsh, e theksoj jo ideali, pasi ju nuk patët kurrë ideal, kërkoni të rrëmbeni me ato duar që ju pikojnë ende gjak, flamurin e demokracisë dhe e ndjen demokracinë të dhunaur kur edhe ti deklaron në intervistë për shkelje dhe mungesë të ligjeve, se të burgosurit politikë kanë qenë një trill i regjimit, se në mungesë të ligjeve e rregulloreve, përdorej dajaku, etj.Në intervistë thuhej se takoheshe me ish të burgosurit. Ju siguroj, zoti drejtor i Administratës së Burgjeve, ata nuk ju njohin cili jeni e ç’dorë shtrëngojnë. E nëse ju njohin, janë me siguri ata homoseksualët për të cilët flitet në intervistën tuaj e që ju i trajtoni ndryshe nga të tjerë, po shtoj që të mos lindin keqkuptime, me urdhër nga lart, mbasi sa më shumë prej tyre, aq më pak kundërshtarë ndaj regjimit.E nëse do të flisja për vetën e miqtë e mi atje, ashtu si dikur në Qafë Bari, e ndeja se nëse do të tjetërsohesha pra, nëse do të shndërrohesha qoftë edhe për një moment të vetëm në informator, do të çmendesha apo do të më duhej të vrisja veten, po kaq i sigurt jam tani, se nëse do të prekja dorën tende, qoftë edhe në shenjë mirësjelljeje, do të më duhet të pres timen.Por sidoqoftë, më duhet t’ju falenderoj sinqerisht mbasi më keni ndihmuar, ndoshta jo vetëm mua, por shumë e shumë të tjerë për t’i dhënë përgjigje një pyetjeje sfilitëse, që është bërë e bërë në vite, me mijëra e pse jo, me miliona herë. Si shpjegohet që krimineli, injoranti, imorali, u bënë zotër të jetës e të vdekjes?Me sa duket, ashtu si vetëtima brenda një çasti qartëson dhjetëra kilometra përreth, edhe ngjitja juaj në karrierë, 26 vjeç komandant kampi e tani 32 vjeç, drejtor i drejtorisë së kampeve e burgjeve (o zot ç’krime të përbindshme të ngritën në këtë detyrë të re) e jo vetëm juaja, por pothuajse e të gjithëve skërmitet: në këtë Shqipërinë tonë të mjerë, ngjitja e shkallës së hierarkisë partiake dhe shtetërore nuk bazohej mbi aftësitë, intelektin, arsimimin, ndershmërinë e punën, por në të kundërtën e tyre dhe që mund të përmblidhet me njëfjalë të vetme, rrënqethëse: KRIM!Sa më thellë zhytja në krim, aq më shpejt dhe e sigurt ngritja në pushtet dhe kjo është e kuptueshme, gjithsesi e qartë. Nuk ka lidhje më të fuqishme se sa ajo që përbën krimi.Gazeta Kosova29 Shtator 1991https://kujto.al/edmond-caja-kaubojsi-i-sketerres/

Nga BEPPE SEVERGNINI

A e keni menduar? Nëse në Rusi do të kishte demokraci, e gjithë kjo nuk do të kishte ndodhur. Lufta në të cilën jemi të pranishëm, rrjedhja e mujshisë dhe malleve perandorake do t’ishte e pakonceptueshme. Por demokracia në Rusi nuk është. Ka një njeri në komandë, prej njëzetedy vitesh: gjithënjë e më i vetmuar, me një ankth në tru, i paparashikueshëm. Ne evropianët e kemi pranuar, me shumë durim e pak cinizëm.

Të gjithë: nga Roma në Londër, nga Parisi në Berlin. Sikur Rusia dhe rusët janë të papërputhshëm me një sistem të lirë e demokratik. Sikur rrëshqitja drejt autoritarizmit gllabërues të ishte një gjë që nuk kishte të bënte me ne. Ndërsa ka të bëjë dhe shumë. Prova janë pamjet e Kievit, pafuqia e jonë, pesha që na rëndon në zemër. 

Mësymja e Ukrainës është një tmerr për të gjithë. Për ata që kanë jetuar shpresat e tridhjetë viteve më parë merr përvijimet e një përqeshjeje. Rrënimi i komunizmit sovjetik – një sistem i mbyllur, i shënuar nga shtypje e përndjekje – ishte përshëndetur me gazmend prej shumicës së rusëve dhe evropianëve, këtej dhe andej “perdes së hekurt”. Ndërmjet 1989 dhe 1991 kemi qënë të pranishëm në kryengritje popullore, revolucione (pothuaj gjithmonë jo të përgjakshëm), rindërtimesh, votimesh: Varshava, Berlini, Praga, Budapesti, Bukureshti, Sofia, Tirana; më pas Vilnius, Riga, Tallin, Minsku, Tbilisi, Erevani, Kishinau, Kievi. Dhe Moska. Kur flamuri i kuq mbi Kremlin u ul për të fundit herë – ditën e Krishtlindjes të 1991, n’orën 19:32 – u hap një voli e pamatëshme për të gjithë: për rusët e për botën e lirë, në të cilën donin të bënin pjesë.

Ne atë mundësi e kemi shpërdoruar. Ajo që ndodhi në Rusi në vitet Nëntëdhjetë është trishtërisht e njohur: një udhëheqës i dobët si Boris Jelcin, përplasja ndërmjet bandave të afaristëve, xhveshja sistematike e Shtetit, kriminaliteti në festë. Mbi përgjegjësitë është shkruajtur e folur tepër. Opinionet janë të ndryshëm, sigurisht. Mbi një gjë veç, duket se janë të gjithë të një mëndjeje: demokracitë perëndimore do të duhej – e mundur – të bënin më shumë e më mirë.

Zgjerimi në Lindje i Bashkimit Evropian ishte i volitshëm, ai i Aleancës Atllantike, ndoshta i pashmangëshëm, por me gjasë i shpejtuar. E kanë kujtuar shumë në këto ditë, edhe Tom Friedman në New York Times. Nuk dua të ligjëroj n’asnjë mënyrë çmëndurinë e përgjakëshme të Putinit. Dua vetëm të kujtoj se shtrirja e NATO-s në Lindje mund t’ishte lexuar si një poshtërim për Rusinë e t’i jepte një sebep një kryetari populist – siç edhe ndodhi. Kombet e mëdha nuk duhet të poshtërohen. Ringjalljet gjermane, japoneze e italiane mbas luftës së Dytë botërore kanë edhe këtë shpjegim: të mundurit janë ndihmuar të ringrihen.

Është një intervistë habitëse e Riçard Nixonit, e datuar 1992. Presidenti plak, i lodhur por i kthjelltë, shpreh një mendim që, në hapësirë kohore prej tridhjetë vitesh, duket një profeci: “Në Rusi komunizmi është mundur, por liria është në provë. Nëse nuk do të funksionojë do të ketë një kthesë mbrapa dhe një shtysë drejt një despotizmi të ri. Kjo do të përbënte një rrezik vdekësor për pjesën tjetër të botës. Sepse ai despotizëm do të shestohej me virusin e imperializmit, një karakteristikë e politikës së jashtëme ruse prej shekujsh”.

Nuk kemi mbajtur parasysh parandjenjën e Nixonit, nuk kemi dëgjuar ata që thonin se Rusia duhej mbështetur e jo shfrytëzuar. Ideja e demokracisë ishte minuar, përqeshur, dalngadalë braktisur. Kujtoj sprovën e Moscow School of Political Studies të Lena Nemirovskaja, në vitet Nëntëdhjetë. Synimi ishte të ndihmohej zhvillimi qytetar, politik e shoqëror i klasës së re drejtuese pas sovjetike. Administratorë, gjyqtarë, akademikë e gazetarë evropianë fluturonin për në Moskë e qëndronin atje për disa ditë, për të treguar funksionimin e demokracisë. Kam marrë pjesë në dy organizime, në 1999 dhe në 2000: me kryetarët e rinj të bashkive të Siberisë dhe me parlamentarët e rinj të Dumës. Ndërhyrje e huaj, vendosi qeveria ruse në vitet Dymijë. Sprova e fshirë.

Ngjitja e Vladimir Putinit, dhe zbritja drejt autoritarizmit, u përshëndet me dashamirësi nga shumë rusë, të zhgënjyer nga korrupsioni e të tmerruar nga kaosi. Dhe u pranua nga shumë evropianë. Shumë ishin të painformuar, mjaft të hutuar, por disa ishin bashkëpuntorë: për interesa ekonomike apo për leverdi politike, ndonjëherë për një pleksje të të dyjave (“kollonat e pesta të Putinit” i ka përcaktuar liberali Guy Verhofstadt në një shfrim për t’u mbajtur mënd në Parlamentin evropian). Pak kanë parë rrezikun, megjithë arrestimet e kundërshtarëve, vrasjet misterioze, pasurimet e pashpjegueshme. Të gjitha këto gjëra i kemi lënë mënjanë: joshja dhe leverdia e Rusisë ishin më tërheqëse. Demokracia? E papërputhëshme me popullin rus, linin të kuptohej politikanët italianë, diplomatët amerikanë, biznesmenë të të gjithë gjatësive gjeografike.

Përfundimi është ky që shohim. Të provojmë tmerrin nuk ligjërohemi, përkundrazi. Një Rusi demokratike – t’a përsërisim – as nuk do t’a shkonte nëpër mënd mësymjen e Ukrainës fqinje. Një Rusi autoritare, këtë mësymje e ka përfytyruar, programuar, kërcënuar, sendërtuar në mënyrë cinike. Dhe ka vepruar kështu edhe sepse Ukraina është një demokraci. E papërsosur, por një demokraci. Kievi – pavarësisht nga vështirësitë dhe nisjet e rreme – është vërtetimi që “bota ruse” e dashur e Putinit, nuk është e papërputhëshme me zgjedhjet e lira, partitë e pavarura, liritë e shprehjes. Një provokim i palejueshëm për njeriun e vetmuar të Kremlinit.

“Corriere della Sera”, 25 shkurt 2022    Përktheu Eugjen Merlika       

Nga XHAVIT ÇITAKU/

Sipas burimeve tö Intelegjencs SÄPO të Suedisë vlerëson se çdo i treti diplomat rus është në fakt një oficer i intelegjencës që punon fshehur në këtë shtet skandinav, Mirëpo, ata pothuajse janë të paarritshëm për shkakun se kanë mbrojtje diplomatike. Nuk ekziston një shifër të saktë se sa janë ata që punojnë në këtë formë të jashtëligjshme, megjithatë, Ministria e Punëve të Jashtme ka deklaruar më herët se në këtë shtet shërbëjnë 35 diplomatë rus, që do të thotë se mund të jenë deri në dhjetë persona. Që nga fillimi i pushtimit rus të Ukrainës, disa vende europiane kanë deportuar stafin rus në amabasada dhe konsulata, duke përfshirë Estoninë, Letoninë, Lituaninë, Bullgarinë dhe së fundmi Poloninë, e cila përzuri nga vendi 45 persona. Suedia ende nuk është përgjigjur në të njëjtën mënyrë.

Duke analizuar më shumë kërcënime të drejtpërdrejta në aspektin e sigurisë së vendit, Wilhelm Agrell, profesor i analizës së inteligjencës në Universitetin e Lundit, thotë se Rusia e sheh Suedinë ndryshe tani që ky shtet i është bashkuar një aleance që mbështet Ukrainën si humanitarisht ashtu edhe ushtarakisht, gjë që në fakt ka bërë që Rusia të etiketojë Suedinë si një shtet armiqësor. –“ Veprimtaritë e inteligjencës të kryera nga përfaqësues, organe dhe organizata të ndryshme ruse në Suedi marrin një kuptim tjetër dhe bëhen një kërcënim shumë më i drejtpërdrejtë i sigurisë se sa ishin më parë. Atëherë ndoshta ata ishin një kërcënim potencial për sigurinë, tani ata bëhen një kërcënim më i drejtpërdrejtë i sigurisë”, thotë Agrell. Ai thekson se Säpo në raportin e saj vjetor thekson se kjo veprimtari e çdo të tretit diplomat rus po vazhdon vit pas viti, por se ata mbrohen nga Konventa e Vjenës për Marrëdhëniet Diplomatike. – E kuptoj se çfarë duan të thonë, por është e çuditshme. Säpo nuk mund t’i kapë dhe t’i arrestojë ata, por kjo nuk do të thotë që ju duhet të toleroni që ky aktivitet të kryhet. “

Përse akoma hezitohet dëbimi i personelit të intelegjencës ruse

Ministria e Jashtme historikisht ka hezituar të dëbojë personelin e inteligjencës sovjetike dhe më vonë ruse, sepse është e vetëdijshme që rusët do të përgjigjen me kundërmasa. Rusia e zbaton vazhdimisht parimin “sy më sy, dhe nëse e përjashtoni këtë të tretën pjesë diplomatike, në parim i gjithë personeli diplomatik largohet nga ambasada relativisht e madhe në Moskë dhe konsullata në Shën Petersburg. Suedia gjithashtu ka një traditë të mbajtjes së hapur të kanaleve të bisedës në politikën e jashtme, kultura e negociatave është e fortë. Por dikur arrin në një pikë ku duhet të jetë mjaftueshëm. “Në fakt nuk është e pranueshme që një vend të përdorë përfaqësitë e tij diplomatike për të kryer një operacion të paligjshëm të inteligjencës”, thotë Wilhelm Agrell. Ai bën thirrje për një përzgjedhje më të qartë. Ministria e Jashtme duhet të shohë nëse ka raste flagrante në të tretën e caktuar nga Säpo dhe thjesht t’i shpallë ata persona non grata, të padëshirueshëm. Ata nuk kanë nevojë të kapen në flagrancë dhe Suedia gjithashtu nuk ka nevojë të shpjegojë një vendim të tillë dëbimi në asnjë organ ndërkombëtar, sipas ekspertit të inteligjencës.

 – Situata pas 24 shkurtit është ndryshe

Ministrja e Punëve të Jashtme, Linde, shpreson në BE, sepse situata pas 24 shkurtit është krejtësisht ndryshe. Bullgaria dëboi diplomatët rusë me arsyetimin se ata kishin shkelur Konventën e Vjenës, të cilën mund ta pretendojë edhe Suedia. – “Ndoshta është e rëndësishme që ju ta pohoni këtë të drejtë. Ndryshe, shërbimi inteligjent rus percepton se ata kanë të drejtë ta bëjnë këtë biznes, sepse tolerohet. Mosveprimi ka edhe një vlerë sinjalizuese negative për Suedinë dhe vendet që janë të ekspozuara. Ministrja e Jashtme Anna Linde (S) ka theksuar se qeveria nuk përjashton asnjë masë kur bëhet fjalë për sanksionet kundër Rusisë. Por ajo dëshiron të veprojë së bashku me BE-në. Kjo sigurisht që mund të bëhet, por varet nëse veprimi i përbashkët i BE-së është edhe i mundur, thotë Wilhelm Agrell. – Mund të shohim se Polonia dhe shtetet baltike kanë shkuar një hap para, pra, duke i larguar nga vendi diplomatët rus. Ndoshta  edhe Suedia mund të bashkojë forcat me vende të tjera dhe të bëjë të njëjtën gjë, për shembull me vendet e tjera nordike.

 Agjencia shtetërore e Lajmeve TT ka aplikuar për intervistë te ministrja e Jashtme, por ajo do t’i kthehet me shkrim: Qeveria suedeze vepron dhe proteston fuqishëm kur personeli diplomatik rus përfshihet në aktivitete që shkelin Konventën e Vjenës për Marrëdhëniet Diplomatike, përkatësisht veprojnë së bashku me vendet e tjera”, thotë Kryediplomatja suedeze,Linde.

GAZETA PANORAMA

Gjykata e Tiranës ka miratuar kërkesën e grupit të Rithemelimit të Partisë Demokratike për të regjistruar ndryshimet statutore të miratuara në Kuvendin e mbajtur në 11 Dhjetor të vitit të kaluar

Ky vendimi i Gjykatës legjitimon Komisionin e Rithemelimit dhe Kuvendin e datës 11 Dhjetor të thirrur nga ish-kryeministri Sali Berisha. Po ashtu ndër vendimet e Kuvendit të Sali Berishës ishte shkarkimi i Lulzim Bashës nga posti i kryetarit, ndërkohë që u pezulluan dhe strukturat drejtuese te PD-së që nga Kryesia e PD-së.

VENDIMET

Zyrtarisht Partia Demokratike do të drejtohet nga Komisioni i Rithemelimit i ngritur në Kuvendin e 11 Dhjetorit

Vendimi njeh edhe logon e re të PD-së.  Ndërsa strukturat aktuale të PD-së që deri pak ditë më parë drejtohej nga Lulzim Basha bien.

Statuti i Berishës bën të pavlefshëm edhe Kuvendin e datës 18 Dhjetor të thirrur nga Lulzim Basha.

Në statut është parashikuar ngritja e një komisioni të përkohshëm, që do të hapë rrugën për ndryshimet e plota të partisë.

Sipas statutit të Kuvendit të PD të 11 Dhjetorit të Komisionit të Rithemelimit, ndryshimet i hapin rrugë primareve brenda partisë.

Ai parashikon legalizimin e fraksioneve, si dhe përcaktojnë largimin e kryetarit në rast të humbjes së zgjedhjeve të përgjithshme, ndërsa për zgjedhjet lokale kryetari duhet të votëbesohet.

AKUZUAT

Sekretari i Përgjithshëm i Partisë Demokratike, Gazment Bardhi hodhi mbrëme akuza ndaj gjyqtarit, duke thënë se seanca u caktua vetëm pasi ai u takua me një përfaqësues të Berishës.

“Së pari, gjykata do të duhet të ketë kujdes dhe gjyqtari përkatës të mos i futet aventurave sic i është futur këto ditë. Gjyqtari nuk ka dosje në tavolinë dhe dje pasi ka patur një takim me një përfaqësues të Berishës ka caktuar datë për seanca pa patur dosje. Kjo është shkelje

Nesër është e pamundur të shqyrtohet. Ajo çka është bërë është çmenduri. Nëse gjyqtari i ka thënë burgut hapu, mund të bëjë çdo lloj çmendurie. Prandaj me shumë gjasa nuk do të ketë një vendim”, tha Bardhi në emisionin Frontline ne News24.

Pas deklaratës së Bardhit erdhi edhe kundërpërgjigja e përfaqësuesve të Komisionit të Rithemelimit. Drejtoresha e komunikimit të Komisionit të Rithemelimit, Floriana Garo, u shpreh se akuzat e Bardhit janë më të rëndat ndaj drejtësisë pas atyre të Kryeministrit aktual në 2007-ën ndaj Kolegjit Zgjedhor.

“Sot, para vendimit te gjykatës për Kuvendin e Partisë Demokratike të datës 11 dhjetor të vitit 2021, deputeti Gazmend Bardhi ka ndërmarrë ndaj gjykatësit të çështjes një sulm kërcënues të pashembullt që nga sulmi ndaj Kolegjit Zgjedhor të Edvin Ramës në vitin 2007. Deputeti Bardhi me sulmin dhe kërcënimet e tij publike ndaj gjykatësit para dhënies së vendimit, po kryen një vepër të rëndë penale, për të cilën ai do të vendoset para ligjit.

Partia Demokratike dënon me ashpërsinë më të madhe këtë qëndrim të padenjë, që përbën vepër flagrante penale dhe shton se sulmi i Bardhit ndaj gjykatësit, shpifjet dhe trillimet e tij, lidhen para së gjithash me çështje të tija personale me ligjin, për të cilat ai mban përgjegjësi direkte, dhe nuk kanë asnjë lidhje me Partinë Demokratike dhe normat e saj”, u shpreh Floriana Garo

Lirije Xhydollari ( Blloshmi ) 

18 Mars 2022

Vilson o vellai im ! 

Dy fjale kujtimi, malli dhe dhimbje. Po te shkruaj tek Dielli i Vatres Shqiptare nga New Yorku qe keto identifikohen me Nolin dhe Konicen, keta te medhenj qe ishin dhe mbeten dy qirinj ndricues per Shqiperine dhe Shqiptaret. Amanetin e tyre e mbajne pasardhesit e vatres denjesisht. Ashtu Vatra ka vazhdimesine e saj. 

Ti o vella nuk pate fatin te beje prezencen tende tek Dielli qe me vrullin tend te jepje kontributin per kete Shqiperine tone hallemadhe. Ta moren jeten ne lulen e rinise xhelatet bollshevik sepse ti nuk e deshe sistemin gjakpires te diktatures komuniste. 

18 Marsi, ti mbushe 74 vjetorin e lindjes. Nuk e mendoj dot se si kjo moshe do ta kishte rrudhur trupin tend. Fare nuk me besohet, sepse trupi jot i ngjante nje vigani me ate pamje te pakrahasueshme dhe me ate inteligjence qe nuk kopjoheshe dot nga nje tjeter. Une jam motra jote Lirija, me e vogla e asaj familje prej 20 vetash qe ne vemendjen tende isha fare e vecante. Lodrat dhe veshjet qe mi sillje kur ktheheshe nga shkolla per pushime me gezonin pamase dhe duke me pergezuar i thoshe cdo njeriu “Lirijen, kete me te voglen e familjes tone,une do ta marr me vete kudo qe te shkoj”. Fjalen e kishte per vende,shkolla e nje jete me te mire. 

Kete deshiren tende une e plotesova o vella, bashke me shokun tim te jetes, por pa Vilsonin. Per kete me ther ne zemer kur e kujtoj. Kujtimet i kam te pambarimta, por une pak do te shkruaj me kete dore qe po me dridhet si purtek. 

Ti Vilson i doje pjestaret e familjes te ishin bashke dhe i porositje te ishin te kujdeshem ne shkolle dhe ne pune. Te mos binin pre e provokimeve nga fshataret dashakeq qe i sherbenin parties ne menyre te hapet por edhe te fshehte. Bashke fshatret ti i respektoje dhe bashke bisedoje emeblsisht me ta. Kujtesen e kam kur nje radhe me more per dore dhe shkuam ne Qukes. Ky quhej lokaliteti, qendra administrative e zones. Kishte levizje njerezish ne rruge. Mua me dukej sikur kishim shkuar ne qytet. Shume njerez e takuan Vilsonin por me shume ai qendroi me njerez qe sherbenin ne shendetesi dhe i kerkonin tim vellai shpjegime dhe perkthime qe ju duheshin atyre. Ti mi mbushe duart me ato gjera qe nje femije do ti deshironte. Kur vazhduam rrugen e kthimit per ne fshat ne pjesen malore te kesaj rruge takuam disa te moshuar kur ti mbas pershendetjes me ata i keshilloje qe ne mesin e kesaj perpjete ata te benin pak pushim se do te ishte mire per trupat e lodhur te tyre. Nje kujtim i vecante per mua do te mbetet kur disa fshatar punonin ne nje are qe ndodheshe prane rruges . Ata ishin duke ndejtur ne kohe pushimi. Sapo na pane neve na ftuan te uleshin e te rrinim pak me ta . Ashtu beme , u ulem ne mesin e tyre dhe mbas pershendetjeve filluan bisedat qe lidheshin me punet e buqesise . Ata ankoheshin se prodhimet ishin te dobta e te tjera si keto. Ti u shpjegoje atyre sesi siperfaqja mbjellese ne fshatin tone ishte e mjaftueshme qe prodhimi ti tejkalonte nevojat qe duheshin per banoret e fshatit , madje depositimin ne depot e fshatit. Ti ju fole se po te perdorin metoda pune te perparuara prodhimi do ti kalonte planifikimet. Keshtu qe udhezimet agro-teknike duhet e zbatohen sepse nje natyralist i madh , Micurini, ka thene “Nuk ka toke te varfer, por ka njerez te varfer”. Kur nje nga te moshuarit po te falenderote per shpjegimet qe ju dhe ne cast nje pjestar i asaj bisede afersisht ne te njejten mosh me ty te tha “Jo Vilson jo, ato fjale nuk i ka thene ai Micidini qe thua ti, por i ka thene shoku Enver”. Po ke te drejte i the ti edhe kur u larguam dhe u pershendetem . Fshataret i hodhen nje veshtrim me percmim atij djali teper te indoktrinuar nga diktatura e kohes . Te paharruara i kam kujtimet nga ty, por me te bukur kemi Enerjeten , bijen tende. “Emrin do ta kete Enerjeta” the ti kur ishe i izoluar mes hekurave ku nuk te nxorren te gjalle me prej andej. Eni na nxjerr mallin tend , e bukur dhe e njerezishme si ti. Ajo ka formuar familjen ne vendin e artit , kultures dhe shkences , ne Itali. Ajo vjen shpesh here ne Librazhd dhe e mirmban dhe stolis banesen e te atit. Enerjeta ka mjaft kohe qe te atin e ka bere gjysh… Ajo i shpjegon se bijes mbi jeten dhe veprat e Vilsonit por vetem si i ka degjuar dhe lexuar sepse vete Enrjeta nuk e pat fatin te rritet me babane.