Dy pallate mbretërore janë zbuluar në Mal të Zi nga arkeologët polakë. Sipas tyre ato i përkasin mbretit Bardhyl dhe mbretëreshës Teuta të ilirëve. Edhe pse një nga ndërtesat është e dëmtuar, ky zbulim evidenton qartë ekzistencën e ilirëve, për të cilët pak dihet. “Ilirët ishin një fis i lashtë indoevropian që jetonin në pjesën perëndimore të Ballkanit dhe brigjet e gadishullit italian rreth 260 p.e.s. Shumë pak dihet për sundimtarët e tyre, por studiuesit thonë se tani kanë mundur të gjejnë dëshmi të pallateve të para të mbretërve ilirë në Mal të Zi. Arkeologët gjetën dy pallate në Mal të Zi, të cilat i përshkruajnë si një zbulim i madh dhe i rëndësishëm”,- shkruan “Daily Mail”. Arkeologët nga Varshava kanë nisur studimin e zonës që në vitin 2000, ndërsa profesori që udhëhoqi studimin, Piotr Dyczek tha: “Të gjitha të dhënat që kemi tregojnë se, ne kemi zbuluar një kompleks të pallatit të sundimtarëve të Ilirisë, që i përkasin mbretit Bardhyl dhe Teuta. Bardhyli ishte themeluesi i mbretësisë ilire, ndërsa pas vdekjes së tij besohet se mbretëresha Teuta udhëhoqi perandorinë ilire”. Vendndodhja e ndërtesave, si dhe teknikat e përdorura për ndërtimin e tyre janë unike, në krahasim me shembuj të tjerë të arkitekturës ilire. Profesor Dyczek shtoi se: “Është një rast i rrallë në arkeologji”. Profesori sqaroi se pallati mendohet të jetë djegur nga një sulm i dhunshëm dhe një pallat i dytë është ndërtuar në majë të tij. “Pallati i dytë kishte kate gëlqerorë, blloqe dekorative dhe hyrje të gjerë me dyer druri”,- shton ai.{Daily Mail}.
LUFTA NË LAJME, Diplomati amerikan Jim O’Brian në Prishtinë
Në foto: Hapja e Zyrës Amerikane në Prishtinë, në 6 qershor 1996, u bë nga Nënsekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kornblum. Presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova, bashkë me familjen ka marrë pjesë në hapjen solemne të Zyrës Amerikane në Prishtinë, të parës nga gjithë bota, në një ditë historike.
KOSOVA-LUFTA NË LAJME/ Diplomati amerikan Jim O’Brian në Prishtinë…/
-Raportime në 15 gusht 1998/
PRISHTINË, 15 Gusht 2016-Gazeta DIELLI-Behlul JASHARI/ Në Kosovë, para 18 viteve, në 15 gusht 1998, diplomati amerikan Jim O’Brian po takohej me Grupin negociator kosovar, në Zyrën e SHBA në Prishtinë… Bëhej thirrje të ndërhyjë faktori ndërkombëtar për të ndalë sulmet e forcave serbe, që po vrisnin e masakronin shqiptarët, po bomardonin dhe digjnin vendbanimet shqiptare, po bënin spastrim enik…Këtë e raportoja:
http://www.hri.org/news/balkans/ata/1998/98-08-15.ata.html
[08] LDK urges urgent intervention to stop catastrophe in Kosova
PRISHTINE, Aug 15 – ATA correspondent Behlul Jashari reported that the Presidency of the Democratic League of Kosova called on international factors to urgently intervene to stop the attack in the Peja and Deçan, where Serb forces have also used the warplanes.
The appeal said that the consequences of this barbarous attack if not immediately interrupted could be catastrophic for the population of the area, where besides local populace there are a great number of refugees from other regions already ethnically cleansed.
The situation in Peja and Deçan areas, which are under attack is more than dramatic, the LDK presidency said. It called on the United States, European Union, NATO and the U.N. Security Council to undertake urgent action to oblige Serbia stop immediately the attacks and withdraw military and police forces from Kosova.
“It is time to exert a real pressure on Belgrade if it exists a real wish to resolve the Kosova issue,” the LDK appeal said. mp/das/ak/
Albanian Telegraphic Agency
[09] Serb forces torch Suhareka villages
PRISHTINE, Aug 15 – ATA correspondent Behlul Jashari reported that Serb forces set two Albanian villages on fire on Friday evening in the commune of Suhareke, Duhle and Bllaca, the Democratic League of Kosova division in Suhareka said.
These villages which were completely destroyed and ethnically cleansed, are engulfed by flames and fire. The Serb forces have raided all the houses. mp/das/ak/
Albanian Telegraphic Agency
[11] Serb forces resume shelling in Lipjan, Shtimje
PRISHTINE, Aug 15 – ATA correspondent Behlu Jashari reported that Serb forces resumed shelling on Saturday at 14.30. p.m. from Zborc, commune of Shtimje, 30 km southwest of Prishtina.
The heavy artillery has shelled last night and early in the morning the villages of Kleçke, Shale and Krojmir of Lipjan commune and village of Pjetreshtice, commune of Shtimje.
Sources on the ground said that some Albanian civilians have been wounded and there are no reports on casualties.
The local population which had returned to its houses was forced to flee again due to new attacks of Serb forces and was now in open air in the mountains. fh/das/ak/
Albanian Telegraphic Agency
[13] US senior adviser meets Kosova negotiation group
PRISHTINE, Aug 15 – ATA correspondent Behlul Jashari reported that the diplomat Jim O’Brian, senior adviser to the U.S. Secretary of State Madeleine Albright, arrived in Kosova.
The U.S. diplomat, who is expected to attend the process of negotiations between Prishtina and Belgrade, met on Friday the negotiation group named by Kosova president Ibrahim Rugova at the U.S. office in Prishtina.
Following the announcement of the Kosova negotiation group, the U.S. diplomat Christopher Hill, who mediates talks between Prishtina and Belgrade, had said “the United States will remain an active partner in finding a solution to the Kosova issue” and in the days to come the Americans “will work tete-a-tete with the negotiation teams to go ahead.” shdha/ak/
Albanian Telegraphic Agency
Si erdhi miss Durhami në Vlorë ?
Nga Gezim Llojdia/
Meri,anglezja piktore,Edih Durhami,në librin e saj “Brengat e Ballkanit ‘,u botuar në fundvitet ‘80 në shqip në Tiranë,shkruan,për një Sadik,që e solli nga Tepelena në Vlorë.Ajo thotë se Sadikun e kishte njohur në nënprefekturën e Tepelenës dhe e kishte marrë si shoqërues,që ta zbriste nga vendet e ashpra malore,për tek deti në perëndim,në Vlorë.Sadik,do të thotë “besnik”,shprehet ajo.Po kush është Sadiku ?Rron ,apo nuk rron ?
Ky personazh shqiptar i vizatuar me kaq kujdes nga Meri,në të vërtetë quhej Sadik Hoxha.Në vitin ’91 gjurmova në rrethin e Tepelenës rreth faktit që anglezja simpatike shkruante për shoqëruesin e saj,pasi kisha lexuar më parë librin.Rastësia është mbret i botës.Në një dasmë në një fshatë të tij gjeta të dhëna që i afrohen atij personazhi që përmend anglezja simpatike.Dhe duket se këto gjurmë të shpien tek personazhi që shoqëroi Miss Durahmin në Vlorë,nëpër shtigje dhe nën një mot të egërsuar.U tregova për një angleze që kishte marrë një shoqërues nga Tepelena dhe që quhej Sadik.Shiko më thanë,ka qenë plaku i kësaj shtëpie ku zhvillohet dasma.Ai kishte pasur flori,kishte njohur të huaj dhe e kishte molloisur disa herë udhëtimin e tij,ndër pleqtë e fshatit si një histori të largët të hareshme dhe pa ndonjë interes të vecantë.Ndërkohë që libri i Miss Durhamit është shfaqur kur ,ky personazh prehej në varrezën e thjeshtë të fshatit të tij,larg kësaj bote tonën.
Në fshatin Mezhgoranë të Tepelenës,një fshat njohur nga kënga:”Një zë po vjen nga gryka e Mezhgoranit”,një grykë e rëndë e thellë,gati misterioze me vërshimin e Vjosës shfaqej në pamje të parë,zbulova tre fakte.Një person nga fshati ishte takuar me një angleze.E dyta ishte paguar me flori për një udhëtim.Ky person quhej Sadik,siç e kishte përshkruar Durhami,kohë më të cilin përputhej historia e vajzës angleze.Kishte po atë moshë dhe përkonte me përshkrimin e saj nga anglezja.
Sadiku është nga Tepelena,më saktë ka lindur në Mezhgoran,në vise të ashpëra,me male të larta. me dimër të ftohtë.Mezhgorani është një fshat karakoll në lartësi malesh. Trebeshina,barrëngritjsa e dëborës dimërore është mali përball. Burimet e kanë origjinën nga thellësia e malit. Kthjelltësin,nga mali,ftohtësinë nga dëbora.Origjina e tyre e hershme është vargmali jugor.Nën këmbët e tij,Vjosa çapitet ngadalë ujëshumë e zhurmëmadhe në dimër.
Sadik Hoxha,ka lindur para viteve 1900 besohet mbi vitet 1800.Vendlindja është ky peizazh malor i katundit Mezhgoran. Shtëpia e Sadikut,në këtë katund, është në zemër të tij.Fare pranë sot është edhe një tyrbe dervishi bektashi.Ibrahim Përmeti,deshifrohet në hyrje të saj.Ky dervish ishte kunati i Sadikut,i arsimuar në Arabi.Asnjëherë shpjegojnë familjarë nuk u martua.Ishte dervish në sojin e Haxhi Bektashit.Duke parë shtëpinë e Sadikut ajo ka një hark guri të gdhendur me elegancë,nga mjeshtër të ndërtimit.Flitet për një vit ndërtimi 1926.shprehet në guyrin e latuar.Këtu është rritur Sadiku.Shoqërimin me anglezen,në një farë soji,rrugëtimi i tij drejt Vlorës ku përcolli anglezen Meri është përmendur rrallë,prej tij.Në fshat dihej diçka,por jo e saktë.Dihej përshëmbull se Sadiku ka rrugëtuar me një angleze,po kush ishte kjo,çfarë u bë më vonë,s’u muar dot e vërteta.Familjarë të tij në këto lartësi malore shpjegojnë se kanë mësuar se ai e shoqëroi deri në hanin e Vlorës,por mungesa e të dhënave për Edih Durhamin,ka bërë të vetën,me kohë plasi lufta,ndërkaq ngjarja u harrua fare.Lufta botërore,plagët,hallet pse jo edhe nënvlerësimi i një evenimenti të tillë,nga intelektualët,që bashkëjetuan me xha Sadikun,kanë bërë që sot nuk kemi asgjë të shkruar nga kujtimet e tij për …”anglezen e gjallë shtatvogël e engjëllore,me një kujtesë të jashtëzakonshme”.Në qoftëse ata fshatarët e varfër atje në katundet e errta kaq larg vendit e haruan, si harroi anglezja ata.Meri,shkroi me emocion,çfarë pa,çfarë dëgjoi dhe ku shkeli.Nuk harroi as shoqërruesit e saj,që rrugëtuan me të nën llohë dimri nëpër shkrepa të paudha në Shqipërinë e viteve 13.Sadiku zë dy-tre faqe nga libri i misis Durhamit.Por ai këtë nuk e mësoi dot,megjithëse rrojti 94 vjeç.Sadiku,shoqëruesi i udhëtares angleze ka 35 vjet,që nuk rronë më.Prehet trupi i tij në katundin e largët malor të Mezhgoranit,por shpirrtin e ka në qiell.As Meri,anglezja shtatëvogël,studjuesja nuk rron më.Por libri i saj dhe rrëfimi i saj ,ruhet atje në katundin Mezhgoran,kaq larg provincës Tepelenë,kur e gjeta të freskët në fillimviteve ’90,por sot banorët e këtij karakolli malor e kanë braktisur fshatinë.Bashkë me këtë braktisje janë haruar edhe shumë të vërteta dhe ngjarje që kanë mbajtur banorët në gjirin e tij,sipër maleve,dy orë rrugë në këmbë,atje ku ndriçimi i vetëtimave është një shpërthim drite dhe mjegullat mbulojnë fushëpamjen në kohë llohe dimri të mërzitshëm.
Leter nga New Jork nga poetja dhe pedagogia Kozeta Zylo,qe sjell me te fresket keto ngjarje:Jam tërësisht e befasuar, e shtangur para ekranit, qe me aq bukuri gjuhe ke ditur te sjellësh kulturën e lashte te Mezhgoransve.
Po e kisha dëgjuar këtë, por ju me sollët pranë Plakun e urte, ndjese paste, Xha Sadik Hoxha, qe pikëza loti me shkojnë për këtë burrë, një burrë i mençur qe i peshonte fjala dhe qe e kishte marr gruan nga nje dere e madhe, mbaj mend Imami…
Ne fshat thoshin qe i ndrinte cipa e faqes, dhe me nikoqirllëkun e saj dhe pasurinë ja doli mbanë vështirësive te panumërta te fshatit.
Njëherë kur isha e vogël, dhe qe ti e njeh mire atë perle gryke, te Mezhgoranit, ku qingjat hane majen e barit, u lodha duke ecur per te arritur ne fshat, atehere Xha Sadiku me mban ne krah një cope rruge, per ta ndihmuar sadopak babin tim…
Ai ishte një plak vërtetë i hijshëm, ne mos gabohem dhe me mustaqe te bardha, pak sa te përdredhura mbi buze.
Dera ime dhe sot e ruan te pastër miqësinë me Hoxhat dhe kane qene kurdohere bashke ne te mire dhe ne te lig si i themi ne andej nga ato ane.
Fshati Mezhgoran, Dragot, Luzat dhe Dames, futen ne fshatra te Dervenit.
Shpesh thuhej te pish nje kafe ne Mezhgoran… deri tek Dragoti i Sten Dragotit, qe janë shume afër si fshatra dhe qe kane dhënë e kane marr bashke.
Po keshtu dhe Becishti i Ali Pashait, janë ne varg me njeri-tjetrin. ..
Mezhgorani është një fshat derë e kurbet, shume prej tyre emigruan ne Amerike, ne fillimet e shekullit te kaluar, pa le Greqine dhe Turqine se i canin me kembe.
Vajza e bukur angleze, Meri nuk kish se si te mos i besonte atij djaloshi me flori, me syte blu si deti, i pashëm, por mbi te gjitha i besës, qe e shoqëroi Edit Durhamin ne vendin e caktuar. Eh kohet…kushedi se cfare mund te bëjmë ndonjë gjë, me djemtë e Xha Sadikut, Ibrahimin …te cilet thank God qe janë dëshmi e gjalle per ate kohe.
Jo me kot shkrimtari i madh Qamil Buxheli shkroi tekstin” Nje ze po del nga gryka e Mezhgoranit, ku u interpretua nga Mentor Xhemali, një nga baset me te mëdhenj te muzikës shqiptare… pikërisht ai e gjeti muzën aty tek ai fshat, qe është midis malesh, me përrenj ne mes, qe derdhen si argjend ne lumin Vjosa…
Dhe tani me lejoni ta ilustroj me një poezi Mezhgoranin tim, te Xha Sadikut qe me bujari dhe besnikeri priti dhe shoqeroi Edit Durhamin, nje nga miket e shquara te popullit shqiptar.
Marr nga libri “Pranvere pa Mimoza”
NË PORTAT HIJERËNDA
Në shkofshi ju stërnipër në shtëpitë e të parëve,
Udhëve të monopatit do të gjeni gjurmë,
Në krojet e shumta me burime nga mali ,
Në gjethen e lofatës, vini për pak buzën,
Aty do të shuani etjen per uje.
Bisedoni përqark me zogjtë e malit,
Sec gjyshër jetonin në Mezhgoranin e lashtë,
Edhe pse së largu dëgjohet troku i kalit,
Zogjtë do çuçurrisin është legjendë e rrallë.
Edhe nëse portat kanë ngelur si gërdalla,
Me kyce gojë hapur të ndryshkur nga koha,
Qëmtoni me kujdes gurët e sokakut,
Në carjet e tyre do të gjeni plagëdhimbjet tona.
Me vellon e rënde të trishtimit hedhur,
Mbuluar do të jenë shtëpitë e gurta,
Nga pllakat e portave me hije të rënda,
Do të pikojnë lotët për gjurmët e humbura.
Keze (Kozeta) Zylo, NY
AI ISHTE STRALL, QË USHQENTE SHPIRTIN KOMBETAR
Në kujtim të përvjetorin e vdekjes /
Nga Ismail GASHI*/
Abdyl Ramaj, ishte miku im i jetës, ashtu siç ishte mik i madh edhe i shumë e shumë të tjerëve.Ai ishte mik i afërt, bashkëveprues korrekt e serioz me të gjithë shqiptarët, pa marrë parasysh nivelet, gjinitë dhe moshat. I tillë ishte në të gjitha kohët e mjediset, kudo e kurdo që gjendej, Abdyli i tillë ishte, që nga lindja më 12 maj 1943 në Reçan të Therandës, e deri në vdekje. Miqësia e afërsia shpirtërore e Abdylit me bashkëkombësit kishte emërues të përbashkët çështjen kombëtare, afërsinë shpirtërore, nxitjen për punë dhe zgjerimin e rrethit të njerëzve, bashkëmendimtarë të veprimtarisë kombëtare.Që nga ditët e djalërisë e deri në këtë kohë të vlimeve të rënda, e të lavdishme të aspiratës sonë historike. Gjithnjë ishte shok i respektuar i të gjithë bashkënxënësve, që nga mësimet fillore që i mori në Therandë deri në mësimet universitare, Shkollën Normale e filloi në Prizren të cilën e përfundoi më 1965 në Ferizaj, kurse Fakultetin Filozofik-Degën e Pedagogjisë e vazhdoi dhe e kreu me sukses të shkëlqyer më 1969 në Prishtinë për të magjistruar më 1981 në Universitetin e Zagrebit. Abdyli sa ishte i afërt, korrekt dhe i dashur për miqtë, po aq ishte i ashpër e jotolerantë kundër atyre, të cilët çështjen kombëtare nuk e merrnin me seriozitet, apo ishin mospërfillës ndaj saj. Përkundër vlerave të larta njerëzore, ai kishte vlera të larta pozitive të moralit, ai kurrë nuk tregonte ftohje miqësie me miqtë, ishte vazhdimisht stabil e optimist i pakontestueshëm, por real, modest dhe i qëndrueshëm, gjithnjë ishte korrekt, i fortë dhe rrespektiv.Abdyli ishte shumë i pranueshëm për bashkëveprimtarët, ai sakrifikonte çdo gjë prej vetës.Ai ishte zjarr që ushqente shpirtin për çështje kombëtare, Ishte udhëheqës i sinqertë e korrekt.Gëzohej shumë për sukseset e shokëve bashkëpunëtorë, gëzim që e manifestonte me kënaqësi, dhe e ndjente sikur të ishin suksese të Tij.Por edhe prekej e shqetësohej thellë e rëndë, kur dikush nga shokët gjendej në rrethana e pozita të rrezikimit.Shkurt e shqip, Abdyli ishte me tipare të njeriut me shpirt revolucionar, të vuajtur e sentimental dhe në qenie mbante një vullkan ambiciesh për jetën praktike e punën arsimore, veprimin politik e punën shkencore.Për miq të sinqertë çmonte të gjithë shqiptarët e mirëfilltë, dhe për të tillët, nuk kursente sakrificën personale që me gjithë qenien ofronte ndihmë shpirtërore, profesionale e materiale.Gjithmonë e në çfarëdo rrethane, dëshmonte qenjën e Tij me qëndrime e veprime të moralit të lartë dhe ndërgjegje të arsyeshme. I tillë ishte në jetën praktike, në punën shkencore e në veprimtarinë atdhetare e politike siç është rasti i Letrës së njohur të Abdylin dërguar Hans Van Den Bruk më 1991. Ishte fort i ashpër, këmbëngulës e i pakontestueshëm në argumente faktike, kur ndodhej në përballje me kundërshtarët, veçmas me ata që ishin të shtresuar në anën e kundërt të substancës kombëtare shqiptare.
Nuk është vetëm rastisje, që Abdyli Ramaj vdiq, vetëm pak kohë pas ekzekutimit, likuidimit barbar të autoritetit të pakontestueshëm për çështjen shqiptare Akademik Fehmi Aganit.Pranë të cilit Abdyli, qëndroi, që nga koha e studimeve në Prishtinë, e deri në ditët e fundit të jetës. Vazhdimisht qëndronte në krah të Profesorit të respektuar, që kur ishte student i profesorit nga i cili merreshin, jo vetëm leksionet shkencore të sociologjisë, por nga profesor Agani gjithë studentët, e Abdyli ndër më të afërmit me te, merrte edhe mësime, për veprimet politike e kombëtare, aktuale me kohën dhe ngjarjet. Abdyli vazhdimisht gjendej në pozita të rëndësishme, të rrezikshme e të rënda, siç ishte rasti i ngjarjeve e nëntorit të 1968 Demonstratave të Studentëve, më 1970 në veprimet lidhur me konstituivin e Universitetit, që ishte njëra nga kërkesat themelore të studentëve në demonstratat e 1968.Punoi e veproi me kulturë e disiplinë politike e kombëtare, gjithnjë sipas mësimeve e kritereve të rrepta të veprimit njerëzor, shkencor, kombëtare e politike të Fehmi Aganit.Promotorit të Lëvizjes Studentore të 1968 e çështjes shqiptare. Abdyli popullin e vet e dëshironte sa më të ditur e sa më të ngritur. Por, mbi të gjitha, Abdyli popullin shqiptar e dëshironte të lirë e të pavarur.
Arriti kohën të jetë bashkë me popullin në tokën e premtuar
Ai, jo vetëm që shpirtërisht vuante,por vazhdimisht e paralelishtalt punonte edhe për kompromisin alternative të mundshëm, Kosovën e lirëe të pavarur dhe emocionalisht treste ndjenjat kreative e shpirtërore, pa u ndalur së punuari, për shkëputjen e Kosovës nga e zeza më e madhe, Sërbia e komunizmi ortodoks sllav, nga edhe u tret për të dhe dhe në përkushtim të kësaj vprimtarie. Shpirti dhe qenia e Tij shpirtërore e kombëtare, u tretën mu në agun e lirisë, kthimit monumental biblik e historik të popullit të ndjekur nga kjo tokë e djegur. Këtë kënaqësi shpirtërore, Abdyli vetëm sa e pa me sy dhe nuk arriti ta përjetojë këtë kënaqësi fizike e shpirtërore. Ai realisht, mbeti vetëm një marathonomak fizik, por jo edhe të përjetojëkëtë kënaqësie shpirtërore të pritur gjithë jetën, ai arriti të jetë vetëm fizikisht me kohën, kur nga forcat e NATO-së u ndërpren vrasjet, masakrimet serbe mbi shqiptarët, kur filloi rrugëtimi jetës dhe punës në Kosovën e pasluftës.
Abdyl Ramaj, kudo ekurdo që e barti jeta 56 vjeçare, lehtë gjeti shokë, bashkëmendimatarë e miq të afërt.Sa ishte nxënës, ishte shoku më I dëshiruar e më I këndshëm për të gjithë nxënësit, ishte I çmuar dhe I respektuar nga të gjithë mesimdhënësit, të cilët patën nderin ta kishin Abdylin nxënës, edhe pse ndaj shkokëve e mësimdhënësve, për ndonjë veprim a qëndrim te lig,, ai shpeshherë, dinte të ishte edhe I ashpër e qortues dhe i rreptë. Ishte student e shok shembullor I të gjithve, e për të gjithë studentët..Në strallin e lirisë, në Demonstratat e Nëntorit 1968, ishte ndër pjesëmarrisin prijetar dhe organizuesit më aktiv e fort I matur. Madje, mu për këtë veporimtari,, edhe pse sudimet I përfundoi në afatin optimal e me notë shembullore, profesorët antishqiptarë serbë, që asaj kohe ishin shumicë, që mbanin leksione në Fakultetët e Prishtinës, si Velko Branoviq, ish Ministër I Arsimit dhe Fesë në Mbretërinë e Karagjorgjeviqëve, antishqiptari më i mbushur me mllef urrejtës, udhëheqte Katedrën e pedagogjisë, bashkw me pseudoshklenctari tjetër serbë Sveta Canoviq. Abdylit I pamundësuan të pranohet asistent në katedrën e Padagogjisë. Abdyli për sa vjet ishte redaktor i mase 350 botimeve të teksteve shkollore për shkollat fillore, ku u dallua për kritere mjaftë të larta skencore,ishte autor e koautor I 16 librave e teksteve mësimore e botimve tëtjerashkencore e profesionale.Abdyli ka botuar mbi 150 punime e artikuj shkencore nëgazeta e revista kohore vendor, si “Rilindja”,Zëri I R inisë”Pëpar imi”, “Shkëndija” e revistave të jashtme të kohës, ka botuar edhe vepra autoriale shkencore në lemin e pedagogjisë.Punimi I tij I doktorratës” Formësimi Diudaktik I Lëndës në Tekstet Mësimore”, të cilin e përfundojë 1995, u botua pas vdekjes nga Shtëpia Botuese “Libri Shkollor”, më 2001 në Prishtinë.Punim, të cilin Abdyli nuk arriti ta mbrojë para Komisiont shkencor në Universitetin e Zagrebit, ku edhe I pat mbaruar sudimet pasuniversitare. Është dëshmi,jo vetëm e pjekurisë së nivelit të lartë shkencor, ku ai vente gjitha energjitë e jetës e punës shkencore,didaktike e analitike-krahasimtare. Por, kjo vepër, është edhe një dëshmi bindëse e të arriturave shkencore të nivelit evropian në Kosovë.Në dy mandatet 1994 e 1997, ishte Drejtor në Shkollën e Lartë Pedagogjike, e udhëheqës me kompetencë autoritet, Ishte veprimtar partiak e kuadër politik në kohën më të rëndë në okupimin e hekurt serbë 1990-1999, nga edhe doli shumë I vendosur e këmbëngulës kombëtarisht.Objektivisht, gjatë dekadës së okupimit kominist milosheviqian serbë, për një kohë ishte veprimtar I respektuar, anëtar i Kryesisë në KMDLNJ.Më 23 dhjetaor 1989, Ishte mes 119 pjesëmarrësve në themelimine LDK-së. Në Kuvendin e Dytë zgjedhor të saj, u zgjodh edhe anëtar I Kryesisë, dhe po nga ky subject, në dy zgjedhjet Parlamentare e Presidenciale 1992 dhe 1998, Abdyli u zgjodh Deputet nga Theranda-Suhareka, ku vazhdimisht me përcaktim e përkushtim ishte I angazhuar që të konstituohet e të veprojë ky Parlament, në të cilin per dy mandatët kreu detyrën e Kryetarit në Komisionit Parlamentar për Arsim, Shkencë e Kulturë. Abdyli kudo që punonte e verponte dëgjohej, jo vetëm nga bashëveprimtarët e tij, por nga ai kishin venerim e droje të veçantëedhe palët kundërshtare, siç ishte rasti me dialogun me okupatorin serbë 3+3 për lirimin e lokaleve shkollore, nga për rejtingun politik “polli” e quajtura “Marrëveshja për Lirimin e Lokaleve Shkollore”. Në të cilën Abpdyli, nga sinqeriteti personal, bindja e pastër për veprimn politik e përkushtimi kombëtar, ashtu siç e parashikuan projektuesit, Abdylin, për ta njollosur, e fusin ne batakun e lakadredhave të artkitekturës për “ngritjen e vlerave” të tyre personale. Sipas skenarit,ai duhej te ndeshkohej si Kirenari karshi shkelësve të Kushtetutës aktuale, vullnetit të votës së lirë dhe besimit të popullit, që pranuan të ishin pale në këte marrëveshje.
Ramaj prnonte të sprovohej vetëm para popullit
Abdyli ishte kooperativ e transparent që nuk mbyllte e as nuk errësonte hapësira që të dyshohet për keqkuptim. Shkurt e shqip, përkundër ndërskamsave, nga “kopilministrave” të arsimit që vepronin në Kosovë paralel me Ministrin e Arsimit të Qeverisë së Kosovës në egzi. Kontrbuti i Tij është shumë domethënës në qeverisjen e arsimit, në kohë më të rënda në historikun e shkollës shqipe.Bashkë me Profesor Fehmi Aganin dhe Xhavit Ahmetin për këtë dekadë ishin alfa e omega e vazhdimësisë së shkollës shqipe në Kosovë. Abdyli veçohej për virtytet edukativ të mirësjelljes e respetit, për pedantëri e kulturë veprimi. Ai nuk njihte prapaskenat e veprimeve tinëzare, Këtë nuk ia lejonte korrektësia e sinqeriteti I natyrshëm I jetës së tij praktike. Abdyli I tillë ishte edhe në punën e tij arsimore,pedagogjike, shkencore dhe në veprim politik. Edhe pse ishte I vetëdishëm, se sinqeriteti e korrektësia, në veprimet politike, shpeshherë kane kushtuar e kushtojnë shtrenjtë.Por, Abdyli këtë e kishtë edukim familjar e formim tradicional e kishte përcaktimpërkushtueshëm përsonal e jetësor ndaj çështjes kombëtare e respect ndaj popullit dhe vendit. Ai njihte vetëm popullin arbitër të vetëm dhe vetëm para Tij dhe ndërgjegjës sëpastër ishte I gatshëm të sprovohej. Abdyl Ramaj gjithnjë popullin e kishte dhe e njihte për mësuesin e Tij me te madh e më të mirë. Ai para kombëtarës e dha provimin dhe me punën dhe verprën e tij u shpërblye me uratën e madhe të popullit, të cilin aq shumë e deshti. Abdyl Ramaj, për asnjë çmim e për asnjë shpërblim, kurrë nuk deshti t’ia kthejë shpinën Kosovës. Madje, as në ditët më të rrezikshme e më të rënda që përjetonte populli shqiptar dhe ai në Kosovw. Për Abdylin, me të drejtë thot miku i tij, i ndjeri Abdullah Vokrri: ”Më shumë vlerë kishin varret e të parëve në trollin Kosovar, se sa të gjallët jashtë Kosovës”.Ai në 78 ditët e katrahurës e golgotës shqiptare, e të rezistencës krenare kombëtare të UCK-së të pritur 20 shekuj, përjetoi çaste shumë të rënda nga fallanga serbe e cila mbi te dhe popullin e Tij, ushtroi lloj-lloj presioni fizik,kombëtare psikik. Pasi ishte I vendosur të mos nënështrohej kërkesave të barbarisë sllave, refuzoi propozimin e ofruar, në Pallatin e Velanisë, për të marr postin e Ministrit të Arsimit në Qeverinë Kuisllige të Kosovës. Abdyl Ramaj,si edhe Profesor Agani, rrënuan arkitekturën e Qeverisë “Korzo”, e cila ishte produkt i rrethanave të jashtzakonshme Marrëveshja Rugova-Milosheviq. Me kot kryepopi ortodok Nikollaj nga Rusia, bashkë me Milosheviqin, pritën ardhjen e Abdylit në cilësinë e Ministrit të Arsimit për një takim në Beograd. Ndërsa, jo natyrshëm, kreatori i Qeverisë kuislige pushonte në folen “Doimo” të Italisë dhe bronzohej në rivierën e Adriatikut të kaltërt Italian. Ushtria Clirimtare e Kosovës dhe intelektualët shqiptarë,si Abdyl Ramaj, dëshmun se, ata nuk kishin ngelur në Kosovë, për të formuar Qeveri marionete, por ata ngelën në Kosove, për t’I dhënë formë e përmbajtje kombëtre shtetësisë ushtarake e politike Kosovës. Ata ngelën aty, për ta mbrojtur dinitetin dhe nderin historik,kombëtar e njerëzor. Sepse, Kosova në ato momente historike pa shiptarë dhe pa UCK, do të ishte e pakuptimët, apo kjo hapesirë shqiptare do të përjetonte fanitjen kombëtare. Dhuna e barbarisë sllave,sikur edhe shumë shqiptarë të tjerë, Abdylin, për padëgjueshmëri e dërmoi shpirtërish e fizikisht, nga e cila pasoi vdekja e parakohshme më 12 Gusht 1999,kur Abdylit I ndalen të rrahurat e zemrës në tavolinën e operacionit, siç thuhej, nga tumori në kokë, në një qendër mjekesore në Romë të Italisë, Thuhej,si pasojë e një sumndjeje 10 vjeçare të tumorit në tru, për çka, sa Abdyli ishte i gjallë nuk ështe ankuar asnjëherë dhe askush nuk dinte se ai vuante nga kjo sëmundje fatale. Ai përkundër aktivitetit, detyrave,obligimeve e posteve politike,shkencore e shoqërore që kryente sa ishte i gjallë, U varros në Prishtinë më 15 gusht 1999, vetëm si një qytetar i zakonshëm, nën përkujdesin e familjes së ngushtë,farefisit dhe disa prej miqve të ngushtë, pa ndonjë këshill varrimi, pa asnjë lloj ceremonie, apo fjalimi përmbajtësor meritor të nivelit për jetën dhe veprimtarinë e Tij. I tillë ishte Abdyl Ramaj, Ai do të pushojë iqetë në tokën e dashur të Republikës së Kosovës Nënë, Të cilën ai e deshti shumë, e për të cilën punoi me gjithë forcën e Tij fizike, mendore e kombëtare gjithë jetën. Toka e Kosovës, bijtë ë saja si Abdylin, me krenari e ngrohtësi i mban dhe I ruan në gjirin e saj.Sepse ata, vetëm aty, duke kërkuar ndërgjegje korrekte, e sinqeritet nga të gjallët,mund të pushojnë të qetë.
E Dergoi per Diellin gazetari Shaqir Salihu
LIKUIDIMI I HASAN REMNIKUT
Nga Nafi Cegrani/
Rrëfimet e papublikuara gjer më tani mbi misterin e likuidimit të Hasan Remnikut dhe grupit të tij kanë një histori të veçantë agjenturore, për këtë dhe për shumë arsye të tjera, mbeten enigmë deri në ditët tona. Dihet se në ato vite UDB-ja dhe KOS-i si në Kosovë, ashtu dhe në vise të tjera të banuara nga shqiptarët, janë zhvilluar mori operacionesh të përgjakshme në zbulimin, kapjen dhe vrasjen e shumë veprimtarëve e grupeve të rezistencës shqiptare. Tërë arsenali operativ dhe njësitë speciale ishin vënë në frontin e heshtjes, dhe në sajë të metodave dhe të eksperiencës në futjen e spiunazhit, duke përdorur në terren “Falangën e tradhtarëve”, me shqiptarë dhe përmes besës, u thurën kurthe, zhvilluan lojëra me prapavijë dhe mashtrime, u përgatitën edhe skenarë të veçantë, në zbulimin, kapjen dhe likuidimin e Hasan Remnikut, u shpik dher sajua plani kinse Hasan Remniku u ,, helmua me tradhti,, gjë që ishte vetëm një gënjeshtër për të future huti,grindje dhe për hakëmarrje mes shqiptarëve dhe familjeve të njohur për trimëri të cilët e kishin strehuar Hasan Ali Remnikun. Udbja, në fakt kishte bërë planin e saj secret, të organizuar dhe koduar me emrin: “Prita e Bistricës”.
Por kush ishte Hasan Remniku?
Lindi dhe u rrit ne fshatin tipik të pasmaleve, në Remnik të Anamoravës së Epërme me të gjitha traditat dhe virtytet fisnike të burrërisë dhe guximit të shqiptarit të vërtetë, fshatarët e kësaj ane jetonin tejet të varfër dhe mundoheshin ta punojnë tokën e me të mbjellat të siguronin bukën dhe ekzistencën e jetës. Me plot halle e telashe jetonin shqiptarët e kësaj ane, me baticat dhe zbaticat e jetës së tyre larg rrëmujës e rrëmetit, edhe pse të varfër jetonin me ndershmëri, me djersën e ballit, dhe me zakonet e tyre. Hasan Remniku që në vitet e rinisë vërente padrejtësitë dhe tmerret që i bënin këtij populli hordhitë sllavo-çetnike, madje nuk ndalej keqtrajtimi i shqiptarëve. Shqiptarët vuanin shtypjen dhe terrorin, skamjen e cila nuk mori asnjëherë fund. Madje pas Luftës së Dytë Botërore njësitet komuniste serbo-çetnike e bullgaro-maqedonase bënin presion, plaçkitnin, vrisnin e digjnin fshatarë të vuajtur. Bënin përdhunime vajzash dhe nusesh të reja të Anamoravës e deri në Preshevë. Hasan Remniku, ende i ri, nuk mundi të duronte, nisi të sillej si një kreshnik i vërtetë, ua mbante anën të varfërve dhe atyre qe ishin më të dobët, shumë familjeve të cilat vuanin për bukën e gojës. Ky u siguronte drithëra dhe miell. Herët doli kaçak në mal dhe gjatë gjithë kohës veproi si të ishte një Robin Hud shqiptar. Ai i njihte tanimë rrethanat në të cilat jetonin shqiptarët dhe si kaçak malesh, i njihte shumë tradhtarët dhe spiunët, të cilët i dërgonte UDB-ja në terren dhe në qarqet e veta, për interes të saj, gjithnjë në dëm të veprimtareve dhe të popullit shqiptar në këto anë e më gjerë. Kishte një eksperiencë të hidhur që nga vitet kur ishin bërë dredhi e tradhti mes shqiptarëve duke u bërë disa prej tyre edhe masha të çuditshme tinëzare, e të ndryshkura në duart e armikut. Kishte njohuri mbi tradhtitë që i bënë luftëtarit të Spanjës Emrush Miftarit, Abdullah Preshevës, komandantit legjendar të Brigadës “Çlirimi” në anët e Preshevës, (personazhi kryesor i romanit në dorëshkrim të Mahmut Dumanit, të cilin më vonë UDB-ja e përdori në operacionet e veta agjenturore duke ia dhënë të nënshkruhej si autor Kapllan Resuli). Abdullah Persheva, si emër nuk ka të bëjë fare me komunistin antishqiptar Ahdulla Persheva, avokat nga Shkupi, babai i Vullnet udbashit dhe mik i Evzi Mehmetit.Por, të gjitha këto janë rrëfime tjera ndryshe…
Megjithatë, të kthehemi në temë, rastit të likuidimit të H.Remnikut, cili bëri bujë të madhe ndër shqiptarët por edhe në tërë Jugosllavinë titiste.
Kështu në vjeshtën e vonë, kur gjethet kishin filluar të zverdheshin, e në malet e Lubotenit dhe të Korabit dëbora i zbardhëllente si qeleshe të bardha. Ishte vjeshtë e vonë e vitit 1949. Një burrë me mustaqe të dredhura ishte ulur në ballin e një kepi, i thelluar. Ai mendohej dhe vështronte larg tej në horizont ku dukej se dielli, që ulej nga perëndimi do t’i puthte me mall ato maja malesh si kurorë. Ky ishte Hasan Remniku, ai Robin Hudi ynë i gojëdhënave të popullit të Anamoravës. Me vete në grupin e tij kishte edhe dy burra besnikë; Agush Mehmetin me bashkëshorten Qibrien dhe mësuesin e devotshëm e trim Mustafë Koka me nusen Raben. Kurse dy të tjerët ishin spiunë të infiltruar me instruksione sekrete të UDB-së, se gjoja edhe ata do të iknin në Shqipëri së bashku me grupin. Por Hasan Remniku e kishte kuptuar qëllimin e tyre, ndaj edhe i mbante në shënjestër. Këtu fshihet dhe e gjithë Saga e tmerrshme e misterit për ,,vrasje,, me tradhëti ose ,, helmimin,, e Hasanit dhe grupit të tij. E në fakt, qëllimi I spiunazhit jugosllav ka qënë që të njolloste familjet aq heroike që e ndihmuan dhe mbajtën me bukë burrin e maleve me shokë.Në vallen e kësaj,, tradhtie,, agjentura e fshehtë duke bërë propagantë të ndyer, kanë përfshirë edhe disa persona të tjerë, të cilët kanë qënë të familjeve të mira që I ka njoh Hasani dhe ka pas besim të plotë kur është strehuar. Në raportet e veta zyrtare dhe perms rrjetit të spiunazhit karshi popullatës nisën t’I quanin si: “Falangë tradhtarësh”, kinse shqiptarët e shkelën në besë shqiptarin. Këta trillime dhe mashtrime i udhëhoqi famëkeqi Mehmet Cukulli- Maliqi (babai i analistit Shkëlzen Maliqi), i cili idhull kishte Rankoviçin dhe për çdo lëvizje informonte krye eprorët e UDB-së së Kosovës. Informacionet mblidheshin dhe përpunoheshin në raporte analitike nga dy qendra kryesore nga fshati Remnik dhe nga tereni që mbaheshin në vëzhgim dhe survejim permanentë Arif Syla dhe nga qendra e Bresalcit me Tahir Sokolin, komandant milicie për rrethin e Kamenicës, i cili mbante në lidhje operative Ismail Zenunin me pseudonimin “Kapetan Lleshi”, e këta i raportonin Beogradit. Por edhe këta ishin në vëzhgimin syshqiponjë të mësuesit Mustafë Koka, i cili nga kontaktet me Skënder Kosovën, Hysen Thaçin dhe Qerim Ukën, oficerë të përgatitur të SHISH-it, kishte fituar përvojë të zbulimit dhe kundërzbulimit, që më pas e kishte vënë në veprim, dhe për të gjitha këto e informonte Hasan Remnikun, që vinte natën i hipur në kalë deri në fund të fshatit ku edhe takohej me mësuesin në ato shtëpi të strukura si koshere bletësh. Planet dhe kurthet për kapjen e Robin Hudit shqiptar ishin bërë gati. Operacioni zhvillohej në mënyrë shumë konspirative, por e tera e bazuar, duke përhap lajmin se ëdo gjë bëhej në,, shkeljen e besës shqiptare,, dhe me shqiptarë!!!. Çfarë ironie, çfarë kodoshllëku! Tanimë edhe Hasan Remniku ishte nisur në drejtim kah sytë e tij prej skifteri i kishin derdhë shikimet, drejt horizontit, drejt maleve kah kufiri shqiptaro-shqiptar, të ikte në Shqipëri. Ishte vjeshtë e vitit 1951. UDB-ja inskenoi “ikjen nga burgu” të Agush Mehmetit. Ky shërbim bëri si pjesë të lojës edhe disa arrestime, vuri në pranga disa persona se gjoja kishin ndihmuar të dilte nga burgu, të ikte, Agushin. Nga ana tjetër përmes kanaleve “underground” (të nëndheshëm), përsëri përmes fakirëve hapën lajmin se gjoja “i dënuari me vdekje Agusha Mehmeti” do të bashkohej me kriminelin Hasan Remnikut. Kështu edhe nisi ajo lojë e ndyrë. Por, Agushi duke qenë i vetëdijshëm për këtë, iku në mal bashkë me gruan dhe ia rrëfeu fije për pe Hasanit. I dha fjalën dhe besën se nuk do ta tradhtonte kurrë dhe së bashku me të do të arratiseshin për në Shqipëri. Këtë UDB-ja dhe masha e saj Maliq Cukuli i Prizrenit nuk e prisnin. Bënë edhe disa likuidime të tjera në disa fshatra të Drenicës, të cilët kishin qenë miq të Skënder Kosovës. Kjo vazhdë operacionale i drejtoi operativët; Xhafer Lila dhe Vojo Taliqin në Remnik, te mësuesi i fshatit Mustafë Koka. Biseduan me të dhe aty nga mesi i natës bisedat u shndërruan në zënkë dhe shamatë (këtë e ka rrëfyer më pas i zoti i shtëpisë Ahmet Neziri). Mësuesi i priti mirë udbashët i qerasi edhe me kafe me sheqer, por ata kërkuan që kafet tua sillte nusja e sapomartuar e mësuesit, Raba!
-“Ku e ke nusen o Mustafë? Pse nuk na qeras ajo me kafe?”, -i thanë dy udbashët duke qeshur me të madhe.
-“Nuk e kam në shtëpi, -tha mësuesi fisnik. Ka shkuar tek të vetët”.
-“Ajo është bijë Remniku”, -tha Xhafer Lila.
-“Po si ta quajnë gruan, Mustafë”, -pyeti oficeri jugosllav.
-“Rabe, Rabije! Kështu e quajnë”, -u dëgjua zëri i mësuesit.
Ai i skuqur prej turpit i pyeti nëse mund t’ua shtronte dyshekët për të fjetur. Ishte thuajse mesi i natës. Yjet xixëllonin ne qiell. Fshati flinte, thuaj se po bënte një gjumë të rëndë. Pas një parmaku të çardakut me dërrasa, qëndronte i heshtur dhe vëzhgonte si skifteri Hasan Remniku. Mustafë Koka doli me ngadalë nga oda duke u thënë natën e mirë. Udbashët vazhdonin të zgërdhiheshin duke thënë: “Hhhhh Rabija, Rabija!”
Mësuesi Mustafë Koka i ofenduar ia rrëfeu gjithë, Hasanit, gjithë ç’ka i kishte ndodhur në dhomë me Xhafer Lilën dhe Vojën, me dy maskarenjtë e UDB-së.Si e kishin fyer për Rabën, dhe se këtë ai nuk mund ta durronte dhe se do t’i vriste aty për aty.
-“Më kanë prekur në nder. Më kanë ofenduar rendë o Hasan! Sot nuk i lë pa i vra”. Ai nxori shpejt nga vendi ku e kishte fshehur një pushkë të gjatë, prodhim bullgar, kurse revolen e kishte në brez.
Hasani itha se çfarë duhej të bënte, dhe se pos a të futej përsëri në dhomë, do t’u bërtiste:,,çohi, maskarenj,, dhe t’ua spraste patllaken të dyve, sa që të mos kishin më kohë të kapnin armët. Dhe ashtu ndodhi, Mustafë Koka futet me revolen në dorë dhe u bërtet qëtë çoheshin në këmbë, dhe ua lëshon plumbat si breshër…U dëgjuan edhe dy krisma të tjera njëra pas tjetrës që ushëtinë nata dhe mallet. Ishte martina e Hasan Remnikut…
Malësorët e lodhur nga hallet dhe telashet e ditës, nga rrëmuja e jetës së përditshme, kush e di se ç’ëndërr do të kenë parë atë natë me gjysmë hënë. Dikur u duk një hije bri parmakëve të çardakut. Ai, “Robin Hudi”, hapi me ngadalë derën e odës ku gjendeshin të shtrirë , të vrarë dy “miqtë” udbashë të paftuar në këtë shtëpi. Qëndroi si shkëmb mali në prag të derës dhe u lëshoi edhe një britmë burri: “Çohi, çohi he burra të ligj!” Por, ata ishin të vdekur, nuk lëviznin dot. Më pas që të dy trimat, ,,Robin Hudi,, dhe Koka ikin në mal…
Të nesërmen, pasi agoi dita, u mësua se dy oficerë të UDB-së ishin vrare me një breshëri plumbash dhe nga një plumb pushke i kanë marrë njërin në ballë e tjetrin në qafë. Prej asaj nate, mësuesi Mustafë Koka bashkë me nusen e tij, Raben, nuk iu ndanë Hasan Remnikut, Robin Hudit të Anamoravës.
***
Vera ka kapluar çdo anë, e vetëm në bjeshkë ndjehet freski, e një puhizë e lehtë malesh që fryn dhe bashke me të një aromë ahishtash dhe bar i pakositur. Kryeshefi i një sektori të UDB-së, Aleksa Vuçiniçi, i cili e kishte në dorë rastin e Grupit të Hasan Remnikut sa i kishte lexuar dy dosjet personale, të cilat UDB-ja, e më herët OZN-a, ia kishin sajuar dhe formuar Hasan Alisë nga Remniku, të cilit në male i ishin bashkuar edhe Agush Mehmeti e Mustafë Koka dhe nuset e tyre. Grupi përparonte ngadalë dhe me kujdes drejt kufirit. Një udbash tjetër i quajtur Tahir Sokoli, i ndiqte këmba këmbës dhe po ashtu në vëzhgim i kishte edhe Cukuli i Prizrenit. Thurja e rrjetit të merimangës udbashiane ishte vënë në realizim të operacionit ogurzi, ku u përfshinë edhe Ismail Zenuni, Rexhep Xhiha, Shaban Kajtazi etj., etj., të cilët duke u bërë masha në duart e Aleksa Vuçiniçit, po e çonin çdo gjë sipas planit. Emrat e “Falangës tradhtare” të shqiptarëve ishin të koduar me shifra të veçanta, si; “Musa”, që i korenspodonte emrit të Sylë Mehmetit nga Vraniqi, të cilin në kurth e kishte futur me mashtrime Ismail Zenuni me pseudonimin “Rakipi” (këtë të fundit më vonë Mehmet Maliqi e kodoi me pseudonimin “Kapetan Lleshi”). Pseudonime të tjera të tyre ishin edhe “Shefiti”, “Shabani”, ky i fundit ishte Mazllum Nimani, dhe kështu me radhë.
Kështu kaloi vera e vonë edhe pas saj vjeshta e vonë e vitit 1951. Tanimë Grupi i Hasan Remnikut ishte vendosur fshehurazi në shtëpinë e patriotit Daut Kepës. Prej atje do të pushonin një ditë dhe një natë e të nesërmen me të rënë terri do të niseshin ngadalë maleve e grykave, në drejtim të kufirit me shpresë të kalonin në Shqipëri. (Skenari, bërë gati për kapjen dhe eliminimin e këtij grupi, ishte identik me atë që realizuan për kapjen e Sulë Hotlës, në radhët e të cilit ishin infiltruar oficerë të OZN-as që flisnin shqip si Arizan Nesterovski, Marçe etj). Po kështu do të rridhnin situatat edhe në ngjarjen e për eliminimin e Grupit të Hasan Remnikut, i cili parashikohej në dy variante, në atë “A”që ishte plani i vërtetë i studjuar mirë ,,Prita në Bistricë,, dhe ai “B”,që ishte gënjeshtra e stërhulluar që e përhapnin përmes rrjetit të agjneturës të fitohej përshtypja se Hasan Remniku me shoku ,,u helmua,, dhe u ,,tradhëtua,, nga ata që e mbajtën në shtëoi. Qëllimi i kësaj gënjeshtre kishte domethënie strategjike dhe armiqësore ndaj shqiptarëve që kurdiste UDBJA..
Edhe Hasan Remniku kishte planin e vet, ku parashikonte ecjen vetëm natën e rrugë pa rrugë deri sa të dilte në kufi me Shqipërinë. Parapara tij lëviznin Sylë Mehmeti dhe Ismail Zenuni, të cilët gjoja ishin lidhje të personit “N.N”, që do ti nxirrte matanë kufirit. Pas Hasanit ecnin me kujdes Agushi dhe Mustafa, e në fund do të ishin dy gratë e këtyre të fundit. Të gjithë ecnin në kolonë njeri pas tjetrit. Hasani e parandiente tradhtinë por mendonte se e kishte detyrim t’i nxirrte njerëzit matanë kufirit e pastaj do të shihte. Mendonte për anëtarët e grupit, por edhe për vete. Gjatë qëndrimit në shtëpinë e “Basriut” të Lanavicës, Hasani ishtei kujdesshëm por edhe nuk kishte shkas për të dyshuar se mund të ndodhte diçka jo e mirë, ndaj dhe fliste i çlirshëm.Sidomos kishte nis të nevrikosur gjatë natës së dytë, sepse nuk dëshironte që UDB-a të kapte në kohë. Kishte vendosur që pasi të anin mirë bukë, djathë, kos dhe mish, që i kishte përgatitur i zoti i shtëpisë e do të merrnin edhe me vete diçka prej tyre,pasi për rrugë u kishin përgatit me bollët, do të ngjiteshin në bjeshkët e Dragashit. Dhe kështu zhvillohej kjo ngjarje, e cila edhe sot mbeti aq misterioze, aq enigmatik dhe e përfolur, sepse spiunazhi udbashian e futi në popull intrigën dhe gënjeshrtën, kinse gjithandej ishin Hasani me shokë të ,,helmuar,,! Pasi hëngrën të gjithë mirë e mirë, kanë rënë në gjumë vetëm për dy-tri orë, sepse do të niseshin ngadalë njëri pas tjetrit në kolonë dhe në heshtje. Në dhomën e miqve flinin burrat ndërsa në një dhomë tjetër dy nuset e reja. Pas pak u dëgjua zëri i Hasan Remnikut: O burra, nisemi! Pas pak u dëgjuan edhe disa zëra të tjerë dhe ra një heshtje e rëndë si nata e asaj vjeshte të vonë tetori të vitit 1951, kur kolona shkonin ahishteve me kujdes. Dy ditë ecën maleve dhe kreshtave të thyera…Për tërë natën e fundit, oficerët e UDB-së dhe shërbëtorët e ishin vendos në pusi sipas planit dhe skenarit të parapërgatitur të operacionit “Pritë në Bistricë”, aty buzë Bistricës, në një lëndinë prej nga ku ngjitesh në pyll, kolona e Hasanit ecnin në heshtje dhe me kujdes, kur papritmas, përballë tyre u hapën drita të forta nga kamionët e fshehur, kurse ushtarët dhe policia të fshehur pas kaçubash gjatë pellgut të lumit hapin zjarr, u dëgjuan disa të shtëna armësh dhe rrafale ku Hasan Remniku me shokë mbetën të vrarë!
…Edhe sot e kësaj dite kjo histori ka mbetur mister, pasi është një Sagë e pastër ballkanike me ngjyrat e një spiunazhi, vrasje me prapavijë dhe plan të atij Shërbimi famoz… Kapitull ky, i veçantë, i sagës ballkanike…
***
… Hasan Remniku me shokë, u likuidua në “Pritën në Bistricë”! Lëtu dilemma nuk ka, por kjo mund të ndodhte gjithandej Kosovës, ngase e tërë kjo ishte si rrjedhojë e një grumbulli rrethanash që shkonin në dëm të lëvizjes dhe të luftës së Hasan Remniku me shokë, që zhvilloi ato vite…
Pas likuidimit të grupit të atdhetarëve të Hasan Alis Remnikut me shokë, nga ana e policisë dhe ushtrisë jugosllave, udbashët nuk u kënaqen me aq. Pas kësaj ngjarjeje të dhembshme e tragjike për popullin shqiptar, nga ana e pushtetarëve pasuan masat ndëshkuese ndaj të gjithë atyre që e njohën ose patën kontakte bashkëpunimi me të. Popullata e Anamoravës pas ngjarjes që tronditi këtë anë, ditët pas kësaj i kalonte në ankth. Pa paralajmërim filluan arrestimet e njerëzve në çdo kohë dhe në çdo fshat të kësaj ane.Filluan bastisje e provokime, arrestime e rrahje nga më të ndryshmet,të cilët akuzoheshin se kishin strehua, ndihmua dhe mbrojtur Hasan Remnikun.
U dënuan me shumë vite të rënda burgu:
- Arif Sherif Selmani, bujk, (1932), Bresalc, 4 vjet burg
- Arif Sylejman Çollaku, Remnik, u dënua me 101 vjet burg
- Ajdin Ali Shabani,me vdekje – pushkatim
- Azem Kadria, 101 vjet burg
- Baki Ali Aliu, bujk, (1901), Remnik, 7 vjet burg
- Baki Maloku, Remnik, 7 vjet burg
- Qazim Ismaili, me vdekje- pushkatim
- Daut Jakupi-Kepa, bujk, (1891), Livoqi i Epërm, 7 vjet burg
- Destan Muharremi, bujk, (1920), Lybishtë, 4 vjet burg
- Elez Kadri Elezi, 8 vjet burg
- Fetah Xhelë Haradinaj, 13 vjet burg
- Hajdar Hajdini, bujk, (1911), Gumnisht, 3 vjet burg
- Hajdin Ali Godeni, 101 vjet burg
- Hamdi Hajrush Hajdari, bujk, (120), Remnik, 1,6 vjet burg
- Haqif Uka, 8 vjet burg
- Ibush Hetem Bresalci, 7 vjet burg
- Isak Hazir Smaka, 1 vit burg
- Ismail Deli Muja, Bresalc, bujk, (1911), Bresalcë, 7 vjet burg
- Ismail Qorrolli, bujk, (1906), Bresalcë, 3 vjet burg
- Jahja Selim Halimi, bujk,(1906), Remnik, 1 vit burg
- Kadri Uruqi, 20 vjet burg
- Latif Hetem Haziri, bujk, (1923), Bresalcë, 7,6 vjet burg
- Mehmet Imer Çallaku, 4 vjet burg
- Murat Limon Abazi, 8 vjet burg
- Mustafë Rahimi, bujk, (1918), Lybishtë, 4 vjet burg
- Namon Beqir Qorrolli, bujk, (1911), Bresalc, 3 vjet burg
- Ramadan Hoxha, Cërnicë, 20 vjet burg
- Ramiz Fazli Misini, bujk, (1917), Remnik, 9 vjet burg
- Sabedin Uka, 8 vjet burg
- Sadik Vranoci, bujk, (1921), Cërrnicë, 3 vjet burg
- Sahit Abaz Rexha, bujk, (1914), Bresalc, 3 vjet burg
- Sali Ferizi,i falet dënimi
- Sejdi Selim Halimi, bujk,(1908), Remnik, 1,6 vjet burg
- Selim Ali Godeni, 101 vjet burg
- Selman Ramë Selimi, Bresalcë, lirohet dhe shumë të tjerë që merren në pyetje, torturohen dhe lirohen pa pikë të fajit.
- Selman Sherif Selimi, 2,6 vjet burg
- Sylë Fazlia, 15 vjet burg
- Shaip Hajdin Dauti, Livoq i Poshtëm, 8 vjet burg
- Shefket Mustafë Bunjaku, rrobaqepës, (1919), Gjilan, 4 vjet burg
- Shukri Hajriz Hajrizi, bujk, (1920), Goden, 5 vjet burg
- Sylejman Ymer Çallaku,
- Xhavit Qerim, bujk, (1914), Remnik, 4,6 vjet burg
- Xhymshit Bilinica, 4 vjet burg
- Veli Ibrahim Ymeri, me vdekje -pushkatim
- « Previous Page
- 1
- …
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- …
- 693
- Next Page »