Interviste – Page 93 – Dielli

Intervistë për Diellin me ish Sekretarin e Mbrojtjes të SHBA Z. William Perry

August 4, 2016 by dgreca

William Perry- Ish Ministri i ndjerë Safet Zhulali nuk kishte background profesional ushtarak, por ishte shumë inteligjent dhe njeri me integritet. Kemi punuar shumë nga afër së bashku. Ishte një eksperiencë e mirë të mësuari për të, se si të bëhej Ministër i Mbrojtjes së vendit meqënëse nuk kishte background të tillë. Ai punoi shumë në atë drejtim. Kisha një opinion të lartë për të. Përveç marrëdhënies të mirë profesionale kishim gjithashtu edhe një marrëdhënie të mirë personale./…

Nga Mimoza Dajçi/

Kaliforni, Korrik 2016/

–Përshëndetje Z. Perry!/

-Përshëndetje!/

–Ju falenderoj që jeni sot i pranishëm në faqet e shtypit shqiptar!/

-Faleminderit edhe juve!/

Si ish Sekretar i Mbrojtjes Amerikane, si i shikoni sot raportet e SHBA me Shqipërinë në fushën e mbrojtjes?

Z. Perry- Kur isha Sekretar i Mbrojtjes, para shumë vitesh, Shqipëria sapo kishte evoluar nga pjesë e Paktit të Varshavës, në një shtet me çështjet e veta të pavarura të sigurisë. Në atë periudhë, shpenzova një kohë të konsiderueshme duke punuar me Presidentin e Shqipërisë si dhe Ministrin e Mbrojtjes, në mënyrë që të ndihmonim Shqipërinë të arrinte një mbrojtje kombëtare të pavarur, partnershipin me NATO-n dhe atë çka quhej Partnershipi për Paqe.

Shqipëria mori pjesë në disa ushtrime paqeruajtëse me forcat e NATO-s. NATO ndihmoi në profesionalizimin e ushtrisë sipas standardeve të shteteve demokratike. Shqipëria dërgoi individë, oficerë të rinj, në shkollat tona për trajnim në SHBA. Në atë kohë Shqipëria ishte duke avancuar në mënyrë të pëlqyeshme drejt krijimit të një ushtrie të përshtatshme për një shtet demokratik. Gjatë këtij proçesi, pata rast të vizitoja Shqipërinë tre herë, gjë që është e pazakontë për një Sekretar Amerikan të Mbrojtjes.

Nëse më lejohet, a shikoni tek Shqipëria një partner të sigurtë dhe aleat të mirë përsa i përket strategjisë ushtarake?

Z. Perry- Kam bindjen se po. Vendi juaj ka qenë definitivisht një partner shumë i mirë gjatë kohës që unë isha në këtë detyrë. Kishim marrëdhënie të afërta dhe oficerët shqiptarë vinin për trajnim në SHBA e oficerët amerikanë punonin me ta për të krijuar një program trajnimi të ngjashëm me programet tona në Fort Benning, Georgia. Më duhet të përmend këtu se nuk jam shumë i azhornuar me zhvillimet e 5 apo 10 viteve të fundit, por Shqipëria ka qenë një partner shumë i mirë në atë kohë dhe nuk ka arsye pse të mos vazhdojë të jetë kështu.

Sa dhe në çfarë mënyre SHBA, e ka mbështetur Shqipërinë në aspektin ushtarak?

Z. Perry-Në kohën që isha në atë post, kishim një program shumë të fuqishëm për pjesëmarrjen shqiptare në programe ushtarake. Përfshi këtu oficerë shqiptarë që vinin për trajnim në USA si dhe oficerë amerikanë që punonin me ushtrinë shqiptare për programe trajnimi. Kishim një program të fortë Amerikë-Shqipëri, si dhe një program akoma më të fuqishëm ku Shqipëria mori pjesë në programin e NATO-s që quhej Partnershipi për Paqe. Marrëdheniet midis dy vendeve kanë qenë shumë të afërta në ato kohë. Nuk mund të komentoj se si gjërat janë zhvilluar ndër vite, si dhe për gjendjen e tashme, pasi informacioni im nuk është i azhornuar.

Në një nga vizitat e mia në Shqipëri, mora me vete edhe bashkëshorten time. Ndërkohë që unë kryeja vizitat e mia me Presidentin dhe Ministrin e Mbrojtjes, ajo kryente gjithashtu vizita me zyrtarë të tjerë e bashkëshortet e tyre. Vizituan një spital ushtarak që ishte në gjendje të mjerueshme për sa i përket pajisjeve dhe riparimeve. Kur ime shoqe u kthye në Amerikë, ajo u interesua që garda kombëtare amerikane, të shkonte në Shqipëri gjatë trajnimit të tyre veror. Kështu që ata shkuan për gati 6 javë, me sa mbaj mend dhe ndihmuan në rehabilitimin e spitalit duke e konvertuar kështu nga një spital që kishte shumë nevojë për pajisje, në një spital modern. Pajisjet e radiologjisë erdhën nga bazat amerikane në Gjermani. Kjo nuk ishte një iniciativë zyrtare, por akte individuale qytetarie dashamirëse humane, duke përdorur pajisje zyrtare të forcave Amerikane që kishin tepruar në Gjermani, në kohën kur trupat amerikane po largoheshin nga Gjermania. Kështu që pajisjet i transferuan në Shqipëri. Garda amerikane që punonte atje, veproi nga zemra dhe bashkë arritën të transformonin spitalin ushtarak, në një spital efektiv funksional modern. Qeveria shqiptare ishte shumë e kënaqur me atë çka arritëm të bënim në atë kohë dhe i dhanë sime shoqe medaljen “Nënë Tereza”, për të cilën ajo është shumë krenare. Ky ishte një nga kontaktet tona më të afërta me Shqipërinë ndër vite. Me siguri kjo nuk figuron nëpër rekorde zyrtare, pasi siç ju tregova, gjithçka u krye në mënyrë dashamirëse humane. Shqiptarët dhe amerikanët punuan nga afër për të arritur këto rezultate.

Kush ja akordoi Çmimin Zonjës tuaj?

Z. Perry- Çmimi u lëshua nga Presidenti i Shqipërisë, i cili ngarkoi Ministrin e Mbrojtjes për akordimin e tij. Ministri erdhi në SHBA dhe gjatë një ceremonie që u mbajt në Pentagon, në emër të Presidentit të Shqipërisë e nderoi bashkëshorten time me medaljen “Nënë Tereza”.

Kur ka qenë vizita juaj e parë në Shqipëri?

Z. Perry- Hera e parë në Shqipëri ishte në 1994, pasi isha emëruar Sekretar i Mbrojtjes së SHBA.

Kosova sot është e pavarur, por përsëri ka probleme madhore në veri të vendit veçanërisht në Mitrovicë. Ju personalisht si i shikoni zhvillimet në Kosovë, sa është e gatshme SHBA për të qetësuar situatën atje dhe si janë raportet e mbrojtjes SHBA – Kosovë.

Z. Perry- Nuk jam një burim i mirë për të përshkruar situatën e tashme atje, pasi nuk jam në qeveri tani, ndaj nuk marr informacione të detajuara siç merrja kur isha Sekretar i Mbrojtjes. Çfarë di, janë ato që lexoj nëpër gazeta. Kështu që nuk mund t’ju jap një koment të mirë-informuar.

Gjatë kohës që ishit Sekretar i Mbrojtjes Amerikane keni patur rast të vizitonit Kosovën?

Z. Perry- Jo, nuk kam patur rast me sa mbaj mend.

Po në Shqipëri kur keni qenë për herë të fundit?

Z. Perry- Gjatë kohës që isha ende Sekretar i Mbrojtjes së SHBA, në vitin 1996.

Keni plane ta vizitoni përsëri Shqipërinë?

Z. Perry- Nuk kam plane për në Europë. Mosha bën të vetën dhe tashmë nuk udhëtoj më aq shpesh.

Dr. Perry, gjatë kohës kur ishit Sekretar i Mbrojtjes, keni kontaktuar disa herë me ish ministrin shqiptar të Mbrojtjes, Safet Zhulali. Ç’mund të na thoni me konkretisht, se si e keni njohur Zhulalin?

Z. Perry- Zhulali nuk kishte background profesional ushtarak, por ishte shumë inteligjent dhe njeri me integritet. Kemi punuar shumë nga afër së bashku. Ishte një eksperiencë e mirë të mësuari për të, se si të bëhej Ministër i Mbrojtjes së vendit meqënëse nuk kishte background të tillë. Ai punoi shumë në atë drejtim. Kisha një opinion të lartë për të. Përveç marrëdhënies të mirë profesionale kishim gjithashtu edhe një marrëdhënie të mirë personale.

Sipas jush, cili ishte roli i Zhulalit në transformimin e ushtrisë shqiptare drejt një ushtrie të standardeve të NATO-s?

Z. Perry- Ai ishte Ministri i Mbrojtjes së vendit, kështu që ishte në krye të këtyre përpjekjeve. Por duhet përmendur këtu se ishin edhe individë të tjerë ushtarakë profesionalë, gjeneralë, kolonelë, të cilët ishin shumë të vendosur të transformonin ushtrinë shqiptare në një ushtri moderne dhe efektive, e me padurim prisnin të shihnin këto ndryshime. Ata punonin nën liderishipin e Ministrit, por ndërmerrnin edhe iniciativa gjithashtu. Pra ishte përpjekje e përbashkët me ushtarakët profesionistë, të cilët punuan shumë në këtë drejtim.

Përveç Ministrit e Presidentit, u takova dhe krijuam relata të afërta edhe me shumë profesionistë të tjerë të fushës së mbrojtjes, që nga gjeneralët deri tek oficerët më të rinj. Vizitova disa nga bazat e tyre ushtarake disa herë. Fola me trupat e mbajta fjalime. Pra marrëdhënia jonë nuk ishte vetëm me Ministrin por edhe me ushtrinë.

Me Zhulalin keni nënshkruar Dokumentin e Partneritetit për Paqe. Si u arrit deri këtu?

Z. Perry-Partnershipi për Paqe erdhi shumë herët në mandatin tim. Objektivi ynë kryesor ishte që të arrinim që shtetet e europës lindore që kishin qenë anëtare të Paktit të Varshavës, të bëheshin anëtare aktive në Partnership. Kështu që i vizitova të gjitha këto shtete dhe u takova me Presidentët përkatës, si dhe Ministrat e Mbrojtjes, e gjeneralët, që t’i inkurajoja jo vetëm t’i bashkoheshin Partnershipit, por edhe të bëheshin anëtarë aktiv. Për disa nga këto vende, si psh për Shqipërinë në veçanti, qëllimi ishte edhe të sillnin disa nga oficerët e tyre të rinj më të mirë për trajnim në SHBA.

Mbaj mend se një oficer i ri shqiptar, mbase kapiten apo major (nuk më kujtohet emri pasi kanë kaluar shumë vite), ndoqi një trajnim rigoroz “Rangers” në Georgia, SHBA. Ky është trajnim për ushtarakët elitë dhe i riu shqiptar e përfundoi kursin shkëlqyeshëm. Pasi u kthye në Shqipëri, implementoi një program trajnimi të ngjashëm për ushtaret shqiptarë. Gjatë njërës prej vizitave të mia në Shqipëri, më ftoi në një demonstrim. Ai mblodhi të gjithë të rinjtë që po trajnoheshin dhe më kërkoi që të mbaja një fjalim për ta. Në momentin që unë u ngrita për të marrë fjalën, edhe ata brofën në këmbë e më përshëndetën me të njëjtën mënyrë tipike siç bëjnë edhe Rangers në Amerikë. Ai i kishte trajnuar më së miri. Ndoqa nga afër një nga trajnimet e tyre që ishin gjithashtu shumë rigoroze dhe preçize si në Amerikë. Mbeta shumë i impresionuar.

Sot këtë bisedë po e zhvillojmë në një nga universitetet më prestigjoze në Kaliforni dhe Amerikë. Ç’farë detyre mbuloni ju pranë këtij institucioni?

Z. Perry- Prej 20 vitesh punoj këtu si profesor, minus 4 vite që shkova në Washington, DC për të shërbyer si Sekretar i Mbrojtjes së SHBA. Jam Profesor Emeritus pasi jam tërhequr nga detyra aktive. Vazhdoj të jap lektura por jo më rregullisht siç bëja më parë. Stanford-i është një vend shumë i dashur për mua. Këtu kam studjuar edhe unë. Siç e shihni edhe ju, është një kampus i mrekullueshëm. Zë një vend të veçantë në zemrën time.

Kam jetuar këtu pothuajse gjithë jetën time së bashku me familjen, me dy shkëputje, e para në vitet 70-të për të shërbyer si NënSekretar i Mbrojtjes në fushën kërkimore dhe inxhinieri, dhe pastaj në vitet 90-të ku mora postin e Sekretarit të Mbrojtjes së SHBA. Përndryshe kam qenë gjithnjë këtu, qoftë në krye të një kompanie mbrojtjeje elektronike që kam krijuar (me seli jo larg prej këtu) ose duke punuar si profesor.

Dmth pasi kryet studimet e larta, iu dedikuat fushës së mbrojtjes pasi e ndjetë se mund të jepnit më shumë në këtë fushë?

Z. Perry- Ishte viti 1954 me sa mbaj mend, gjatë kohës së Luftës së Ftohtë. Ishin vite të rrezikshme. Unë kisha qenë në ushtri dhe ndjeva një obligim për të shërbyer më tej, kështu që ju dedikova kësaj fushe.

A keni studentë shqiptarë pranë këtij universiteti?

Z. Perry- Nuk kam të dhëna për këtë, por me siguri që po. Kemi shumë studentë të huaj. Ecën nëpër kampus gjatë vitit akademik dhe të duket sikur je tek kombet e bashkuara, pasi ka njerëz nga mbarë bota këtu.

Në SHBA po zhvillohet fushta për zgjedhjet e ardhshme Presidenciale. Si e shikoni situatën?

Z. Perry- Jam i shqetësuar për disa nga deklaratat që një nga kandidatët për President, Z. Trump, është duke bërë. Ndër të tjera, ai ka sugjeruar se NATO nuk është e rëndësishme. Mbase kjo nënkupton një keqkuptim për të mirat që NATO ka bërë, për disa prej të cilave folëm këtu sot. Shpresoj që nëse do të zgjidhej President i SHBA, Z. Trump do të ketë oportunitetin të ndryshojë pikëpamjet e tij mbi këtë çështje. Nuk kam ndonjë koment tjetër përsa i përket proçesit zgjedhor në SHBA.

Duke përfunduar bisedën këtu me ju Dr. Perry, ç’farë do t’i uronit Shqipërisë dhe shqiptarëve kudo ndodhen?

Z. Perry- Do t’i uroja Shqipërisë që demokracia e tyre të stabilizohet në mënyrë të palëkundur, ekonomia të përmirësohet, dhe njerëzit të jenë të lumtur, të kenë prosperitet e të jenë të lirë. Shqipëria është një vend shumë i bukur. Kam vizituar dhe udhëtuar nëpër shumë pjesë të vendit. Shqiptarët që kam njohur janë njerëz shumë të zotë, shumë inteligjentë, për të cilët kam një opinion të lartë. Shqipërisë dhe shqiptarëve që kam njohur, i dërgoj përshëndetjet e mia më të ngrohta. I uroj një të ardhme të lumtur. Keni kaluar kohëra shumë të vështira në të shkuarën. Nga vendet e Traktatit të Varshavës, Shqipëria në veçanti ka pasur një qeverisje shumë të egër. Por njerëzit janë shumë të fortë dhe të qëndrueshëm, kështu që i keni mbijetuar atyre vështirësive. Besoj se Shqipërinë e pret një e ardhme e shkëlqyer.

Faleminderit Z. Perry!

Faleminderit juve!

Zhuliana Jorganxhi, poetja lirike, Mbretëreshë e teksteve të këngëve

July 31, 2016 by dgreca

Intervistë ekskluzive, me Poeten Lirike, Prozatoren dhe Gazetaren Zhuliana JORGANXHI/

Bisedoi: Raimonda MOISIU/

Poetja Zhuliana Jorganxhi është vlerësuar si një poete lirike, -mjeshtre e maturuar e vargjeve lirike shqiptare, plot mirësi, mëncuri dhe vitalitet i këngës në poezi. Vargjet poetike të Zhulianës mbartin frymën tejet lirike, ndjesore dhe njerëzore, që zbulojnë bukurinë dhe të fshehtat e shpirtit. E lindur dhe e rritur në një familje artistësh, të cilat e bënë poeten: një kërkuese tek letërsia, poezia dhe rrënjët e saj, të mbështetura këto nga tradita e kulturës të vendlindjes, Korcës, nga frymëzimet e soneteve të serenatave korcare dhe vargut të lehtë të fëshfërimës së blireve, duke hyrë brenda shpirtit njerëzor dhe përpjekjes për të ekslporuar enigmat e këndvështrimit personal dhe perceptimit origjinal të botës e njerëzve që e rrethojnë. Pena krijuese e Zhuliana Jorganxhiut zotëron një ndjeshmëri mahnitëse me elokuencë dhe energji të cmuar intelektuale, filozofike e letraro-artistike. Falë formimit dimensional letrar, artistik, poetik, prozë, letërsi për fëmijë, përvojës në gazetari, historike e filozofike, artdashësit dhe media të ndryshme e kanë vlerësuar Zhuliana Jorganxhiun “Mbretëreshë e teksteve të këngëve”. Tekstet e shkruara kanë rëndësinë dhe mesazhin e dhimbjes e dashurisë njerëzore, të zbukuruara me vargje lirike, për të kuptuar të vërtetën, që ngjallin zemrat e shërojnë shpirtrat, por edhe e kanë vendosur atë në elitën e shquar të poetëve lirikë që kanë bërë epokë. Ja si shprehet shkrimtari dhe poeti prof. Vangjush Ziko, për Zhulianën: “Kam kujtimet më të mira për të si nxënësja ime, por edhe si njeri; për gjithë familjen Jorganxhi, me ne krye artistin legjendar të Korit karakteristik të Korcës, të madhin Gaqo Jorganxhi. Zhuliana meriton shumë ajo, është e sinqertë, po aq edhe njerëzore, me kulturë dhe personalitet të vecantë krijues, me shpirt të vërtetë artisteje, të trashëguar nga geni familjar.”

Në këtë intervistë, Poetja, Prozatorja dhe Gazetarja e mirënjohur, Zhuliana Jorganxhi rrëfen rrugëtimin e saj njerëzor, qytetar, intelektrual e krijues. Për më shumë ndiqni intervistën:

Përshëndetje e nderuar Zhuliana, besoj se na shkon një bisedë arti, paçka se mes nesh është Atlantiku! Disi larg, por arti, i afron kufijtë. Ju jeni vlerësuar me Disku i Artë i Festivalit, kurse për 40 vjetorin e Festivalit të këngës në RTVSH më 2001-ë, ju dha “Çmimi i Karrierës”, në vitin 2005-ë kini marrë çmimin e “Mirënjohjes” nga RTVSH, dhe vjet nga Promotor dhe TVKlan kini marrë çmimin “NDERI I KËNGËS SHQIPTARE”. Si ndjeheni për këto vlerësime?

Në radhë të parë ju falenderoj për këtë intervistë dhe ju uroj suksese në punën tuaj krijuese, gjithashtu përshëndet gjithë bashkëatdhetarët e mij aty në Sh.B.A. duke ju uruar shëndet te plotë dhe mbarësi! Ju përmendët disa nga vlerësime dhe çmimet, që më janë dhënë nëpër vite për punën time si poete e këngës. Natyrisht jam ndjerë e gëzuar për këtë dhe ju jam mirënjohëse gjithë atyre që më kanë vlerësuar dhe në veçanti kompozitorëve, këngëtarëve, orkestruesve, orkestrantëve të RTVSH-ë dhe dirigjentëve, që kanë bashkëpunuar me mua ndër vite dhe këta iu përkasin plejadave të tëra. Një mirënjohje speciale do t’iu dërgoja gjithë artdashëve tanë kudo që ndodhen, të cilët i kanë duartrokitur dhe i kanë vlerësuar këto këngë nëpër vite edhe sot.

-Ju jeni një nga poetet pioniere të letrave shqipe. Ju vetë vini nga ndonjë familje shkrimtare dhe artistike? A ka qenë letërsia një interes shumë i hershëm i juaji apo diçka që lindi si pasion e dëshirë më vonë?

Jam lindur dhe rritur në një familje muzikantësh, por them që ishte muzika ajo që më çoi tek letërsia. Nëna ime lexonte shumë jo vetëm në shqip, por edhe në gjuhën greke, se kishte mbaruar gjimnazin grek dhe ajo kërkonte dhe nga ne fëmijët të lexonim, por për mua ishte motra ime Rozmaria, ajo që më hapi rrugën nga muzika tek letërsia. Ajo, sa herë vinte me pushime në Korçë nga studimet jashtë shtetit sillte pllaka gramafoni dhe partitura. Duke dëgjuar operat e ndryshme si “Fausti”, “Boris Godunov”, “Dama Pik” etj. unë jam njohur me Gëten, Pushkinin etj. Më vonë fillova si të thuash belbëzimet e para në poezi në gjimnaz. Ishin shoqet e mia të klasës lexueset e mia të para. Në gjimnazin “Raqi Qirinxhi” kemi pasur profesorë të mrekullueshëm në çdo lëndë. Kështu mua më ka dhënë lëndën e letërsisë poeti, dramaturgu dhe përkthyesi i shkëlqyer Profesor Vangjush Ziko dhe Profesor Niko Mustaka. Profesor Vangjushi krijoi rrethin letrar të gjimnazit dhe aty u aktivizova dhe unë. Nuk e di a shkova unë tek poezia apo erdhi ajo tek unë? Them më shumë se erdhi ajo tek unë si pasion!

– A ju kujtohet kur ju së pari keni shkruar një poezi, tregim apo ndonjë gjini tjetër dhe i keni thënë vetes: Ja dola! Kam krijuar dicka që është me të vërtetë krijimi im. Kur ka ndodhur kjo, herët apo më vonë?

Kjo më ka ndodhur tani shumë vonë pas viti 2000, kur kam shkruar një tregim “Fajtor pa faj” kushtuar artistit dhe shkencëtarit të shkëlqyer , të ndriturit Eriko Veizi, i cili hoqi kalvarin e burgjeve dhe vdiq në kulmin e krijimtarisë, shumë i ri në vitin 1993! E kisha si vëlla Erikon dhe ai më quante “motër”, një nga karikaturistët e talentuar dhe një shkëncëtar i shkëlqyer i gjeofizikës. E shkrova me vonesë këtë tregim dhe kur e mbarova dola menjëherë jashtë shtëpisë dhe mora frymë thellë:Ndjeva se kisha shlyer një peng të madh për këtë NJERI TË MADH dhe TË VËRTETË! Kjo ka qenë hera e parë dhe e fundit, që i thashë vehtes: “Ja dola!”

– Kush ka ndikuar në mënyrë të konsiderueshme në krijimtarinë tuaj, -prindërit, artet, letërsia apo njerëzit e thjeshtë, qoftë edhe një person i vetëm që ka luajtur një rol të vecantë në frymëzimin tuaj?

Prindërit, natyrisht kanë qënë ata që më kanë nxitur të shkruaj, por unë them që gjithmonë duhet një “dorë e ngrohtë” që të të ndihmojë. Kur isha në maturë, në Korçë erdhi për pushime shkrimtari i mirënjohur Petraq Qafëzezi, me të cilin kam lidhje familjare. Mora guximin dhe i tregova poezitë e mia. Ishin të gjitha poezi lirike. Ai i mori dhe botoi dy prej tyre në gazetën “Drita” më 28 qershor 1964, që rastisi të ishte dhe mbrëmja e maturës. Ende s’i kisha mbushur 18 vjetët!

– Ju jeni një autore prodhimtare në shqip e disa gjuhë të huaja. Po citoj disa tituj: “Net provimesh”(1969), “Rritje”(1971) ,”Lule në pemën e lirisë” (1982), Vëllimin me tregime për fëmijë “Fëmijët e teto Nastës”(1975), “Gaqo Jorganxhi dhe grupi LIRA” (monografi letrare) (2005), “Dhembje e ndaluar” (Poezi) (2008), “Dhimbje e bukur” (Lirika dashurie) (2008), “…Edhe ata pinin çaj…” (vëllim me tregime) (2009). Ç’mund të na thoni për këtë përvojë interesante e përkushtim profesional?

Unë e kam nisur karrierën time poetike si poete lirike, por nga përvoja ime dhe si gazetare, sepse unë kam mbaruar fakultetin histori Filologji dega gjuhë letërsi shqipe dhe njëkohësisht kursin dy vjeçar të gazetarisë, që u çel atëhere pranë fakultetit juridik dhe shkencave politike, sepse fakulteti i gazetarisë u çel më vonë. Pra, kam punuar për 6 vjet si gazetare tek revista “Shqiptarja e re”, (revistë për gratë) dhe kam shkelur pothuaj gjithë Shqipërinë, fshat e qytet, përveç Tropojës dhe Përmetit. Kjo punë më bëri të prek me sy gjendjen e popullit tim dhe në veçanërisht të grave. Ishin gratë ato që punonin nëpër fusha dhe ara, ndërsa burrat i gjeje tek zyrat e kooperativave…Kam ndërrojen , se kjo vazhdon ende. D.m.th. gruaja në fshat bën punët më të rënda dhe kjo është shumë e dhimbshme. Nga poezia kalova shpejt në gjininë e tregimit dhe kam botuar disa tregime nga vitet ’69-70 tek “Zëri i Rinisë”, “Shqiptarja e re “, “Pionieri”, “Fatosi”. Ato atëhere u mirëpritën, por unë pas botimit me tregime “Fëmijët e teto Nastës” nuk botova më vëllim me tregime në ato vite, se puna në RTVSH për tekstet e këngëve më merrte shumë mund dhe kohë. Nuk ishte e lehtë në atë kohë të ishe redaktore dhe skenariste e festivalit, pra të mbaje përgjegjësinë e përmbajtjes së festivalit, që ishin tekstet e këngëve! Jam marrë në kohën e festivaleve deri tek programet e tri netëve, që shtypeshin tek shtypshkronja “Mihal Duri”.

-Ju jeni poete. Qindra vargje poetike në shqip, por edhe të përkthyera në gjuhë të huaj. E vlerësuar me çmime kombëtare për talentin tuaj brilant në vargje. Cfarë mendoni se ju ka frymëzuar për t’u bërë poete?

Jam vlerësuar me dy çmime kombëtare për dy poemat e mia dhe kjo më ka gëzuar dhe nxitur që të punoj më shumë. Çdo punë dhe aq më shumë ajo krijuese do shumë mund, nerva dhe mbi të gjitha frymëzim e pasion. Frymëzimi vjen atje ku s’e pret. Nuk harroj njëherë për një tekstin e një kënge , në mos gaboj titullohej “Këngët e trimërisë” me të ndriturin Agim Prodani punuam gjithë para diten dhe unë nuk arrita të bëj as edhe një varg. Në drekë do të shkoja tek vëllai i vogël, se më kishte ftuar. I hipa autobusit të Tiranës së Re, kur më erdhi vargu i pare. Këtë e shpjegoj dhe kështu: Në trurin tim tashmë ishte melodia e këngës, që më ndiqte pas edhe aty në autobus, ndaj aty lindi vargu i parë, pas të cilit rrodhi gjithë poezia. Ajo këngë me sa më kujtohet u këndua në Dekadën e Majit të viteve ’70-ë nga dy këngëtarë të mirënjohur korçarë Gjergj Suljoti dhe Petrika Rrëmbeci dhe pati shumë sukses.

-Çfarë shërben si frymëzim për të shkruar poezi? A keni ndonjë ndjesi të vecantë kur ju shkruani një poezi të bukur, të ndjeshme e të mirë?

Nuk ka receta për frymëzimin, këtë e thotë vetë fjala frymë-zim, pra vjen si frymë e shenjtë, do të thoshnja. Natyrisht kur e ndjen, që ke krijuar një fjalë të bukur të pathënë më parë, ndjen një kënaqësi , sepse ke vënë shpirtin në të.

-Ju keni me qindra vargje si krijuese tekstesh për këngë të vlerësuar me çmime të para në festivalet e RTVSH-ë? Si ndjeheni për këtë?

Natyrisht 7 çmime të para nëpër festivalet e RTVSH dhe 4 në koncertet “Kur vjen Pranvera” më kanë dhënë kënaqësinë e veçantë ato çaste, por Unë i jap rëndësi atyre teksteve që i kanë rezistuar kohës , atyre këngëve me tekstin tim që këndohen dhe sot dhe ato nuk janë pak! Këtë e treguan “Këngët e Shekullit” , ku unë kam gati 20% të tyre me tekstet e mia dhe kjo nuk është pak për një krijues, kur diçka ka lënë nëpër vite.

-Znj. Zhuliana ju keni studiuar edhe për gazetari. A ju kujtohen ditët tuaja të para si gazetare? Çfarë ka ndikuar te ju më shumë apo dicka e papritur, që ju zgjodhët të jeni gazetare? A mund të na përshkruani momente nga eksperienca tuaj?

Dita e parë si gazetare ka qenë kur unë isha ende studente dhe shërbimin e parë e kam bërë në Sukth, tek një ofiçinë, ku punonin edhe gra dhe vajza. Pata emocion që kur mora trenin dhe pyetjet ende nuk i kisha përgatitur, por ato erdhën duke parë aty gjendjen dhe punën e tyre. Ishte një shërbim për revistën “Shqiptarja e re” dhe unë falenderoj ish kryeredaktoren e kësaj reviste gazetaren e mirënjohur Ballkiz Halili për besimin, që pati tek unë si vajzë e re. E kam pasur pasion punën e gazetares, që në vitet kur isha studente dhe atëhere shumë nga miqtë dhe mikeshat e mia poetë dhe shkrimtarë të rinj aktivizoheshin në gazeta dhe revista të ndryshme për reportazhe, portrete etj. Kjo ka qenë dhe një nga eksperiencat e para në fushën e gazetarisë nga shumë prej nesh, që më vonë pas studimeve filluam punën edhe si gazetarë në organe të ndryshme të shtypit dhe në RTVSH.

– Është një rastësi e mrekullueshme, që ne kemi mundësi për të diskutuar rrëth krijimtarisë tuaj. E them këtë sepse përvec poezisë, hartuese tekste muzikorë , gazetarisë, ju lëvroni edhe prozën, në gjininë e tregimit, vecmas asj për fëmijë. Unë vecanërisht, do të përmendja librin me tregime “”Fëmijët e teto Nastës”, që pati jehonë në letrat shqipe, por dhe mjaft i vlerësuar nga kritika e kohës. Çfarë ju tërhoqi për të shkruar këtë libër me tregime? Përse ky titull?

Vëllimi “Fëmijët e Teto Nastës” e kam shkruar nga vitet ’70-ë. Isha aktivizuar me tregime të ndryshme tek “Zëri i Rinisë”, por edhe në gazetën “Pionieri” dhe atë “Fatosi”. Në gazetën “Pionieri” atëhere ishte kryeredaktor i ndrituri dhe i mirënjohuri shkrimtari për fëmijë Bekim Gaçe, shkrimtarja Elena Kadare dhe poeti shumë i talentuar për fëmijë Xhevat Beqaraj ( ky i fundit ka qenë dhe redaktori letrar i vëllimit tim të parë me poezi “Net provimesh”), të cilët me dashamirësinë e tyre më hapën dyert e redaksisë dhe më nxitën të shkruaj edhe për fëmijë. Po ashtu mikja ime e mirë, shkrimtarja dhe skenaristja Shpresa Vreto atëhere kryeredaktore e revistës “Fatosi”, më botoi tregime për fëmijë. Disa prej këtyre tregimeve të botuara në këto organe shtypi unë i përmblodha edhe në vëllimin tim “Fëmijët e Teto Nastës”. Është e vërtetë , që kritika dhe vetë shkrimtari i madh për fëmijë, i ndrituri Bedri Dedja u shpreh me entusiazëm për vëllimin tim, por ndërkohë unë fillova punën në RTVSH, si redaktore letrare në Redaksinë e Krijimtarisë dhe Inçizimeve Muzikore dhe nuk munda më t’i përkushtohem siç duhej gjinisë së tregimit për fëmijë. Titulli këtij vëllimi është marrë nga një prej tregimeve, në të cilin unë përshkruaj pak a shumë atë rrugicën time në Korçë, miqte e mikeshat e mia të vegjëlisë, që për çdo mbrëmje, veçanërisht në verë, na mblidhte para portës së shtëpisë së saj një nga të moshuarat e mëhallës, e cila dikur kishte qenë një nga mësueset e para: E quanin Olimbi Ikonomi dhe ishte nusja e xhaxhait të këngëtarit të mirënjohur Mihal Ciko, babait të Zhani Cikos dhe na tregonte shumë legjenda dhe histori të bukura. Unë tek figura e Teto Nastës kam mëshiruar jo vetëm atë, por edhe një nga nënat e dy dëshmorëve të Korçës: Raqi dhe Stavri Themeli, që ishte gjyshja e shoqes sime të ngushtë qysh në fëmijëri, Zhaneta Themelit. Me emrin Nastë, desha të përjetësoj gjyshen time nga babai, që e quanin Anastasi.

Letërsi artistike, poezi, prozë, publicistikë . Në cilën prej tyre ndjeheni më mirë? Çfarë mendoni se ka mbetur e pandryshueshme? Si lindi shtysa për të kaluar nga vargjet në prozë, apo nga proza në vargje?

Të gjitha këto gjini më pëlqejnë, por gjithmonë do të kthehem tek dashuria e parë, që për mua është POEZIA! Nuk e di si ndodhi kalimi nga poezia në prozë. Mbaj mend që ka ardhur papritur një pasdite në zyrën e redaksisë së revistës ku punoja. U ula pranë makinës së shkrimit dhe fillova të shtyp tregimin “Pragu”, i cili u botua atëhere në “Zëri i Rinisë” me një ilustrim të shkëlqyer nga e madhja, e ndritura Safo Marko. Ishte viti 1969.

-Çfarë do të dëshironit të thoni në lidhje me karakterin e përgjithshëm të gazetarisë shqiptare, Ballkanike apo Lindore, në krahasim me atë perëndimore, bazuar në ato ç’ka ju keni lexuar apo vënë re?

Nuk mund të jap mendimin tim të prerë për gazetarinë në Shqipëri, por kam idenë, se mungojnë shumë gjini gazetareske si reportazhi, portreti, analiza e vërtetë e fakteve dhe gazetarët jepen mbas “sensacionit” shpesh pa verifikuar mirë lajmin. Ajo që nuk më pëlqen dhe që më krijon pështjellim është, që nuk ka gazetë tek ne mos të flasë për seksin, shpesh duke rënë në vulgaritet. Shtypi serioz në Perëndim nuk bije në këto vulgaritete. Shpesh gazetari a gazetarja, në vend që të bëjë portretin e plotë të artistit, këngëtarit a kujtdo personi publik rend e gjen rrugën më të lehtë intervistën. Unë çmoj shumë gazetaren Rezarta Reçi , e cila ka bërë dhe bën një punë të shkëlqyer me portretet, që ka dhënë të artistëve, shkrimtarëve, piktorëve, njerëzve të shkencës në emisionin e saj plot kulturë “Arratia e Peshkut të Kuq”. Gjithashtu çmoj penën e gazetarit Aleksandër Çipa për problemet e thekshme që ngre dhe me vërtetësi. Ju uroj suksese gjithmonë e më të mëdha këtyre gazetarëve dhe kujdo, që bën gazetari të vërtetë në Shqipëri.

– Ju gjithashtu, jeni bija e këngëtarit veteran lirik, “Artisti i Merituar”, solistit të Grupit historik “Lira”, të Korcës, Gaqo Jorganxhi . Cili është “çelësi sekret” i lidhjes me atin tuaj, dhe a ka ndikuar formimi tuaj intelektual dhe profesional artistik në formimin tuaj, poete dhe shkruese tekstesh lirike?

Natyrisht im atë ka pasur një ndikim të jashtëzakonshëm në të katër ne fëmijët e tij, gjithashtu dhe nëna. Mbaj mend ende fëmijë 7-8 vjeç ai më merrte përdore në provat, që bënte në Pallatin e Kulturës. Aty unë kam ndjekur pothuaj gjithë provat e operetës “Agimi” (1954) me libret të Kolë Jakovës, muzikë të Kristo Konos, që u vu në skenë nga kori, orkestra dhe solistët e Pallatit të Kulturës në Korçë. Aty im atë luante një nga rolet kryesore atë të Murr Keçit. Atëhere, mbaj mend zjente e gjithë Korça për vënien në skenë të kësaj operete të parë shqiptare. Në rolet kryesore luanin dhe këndonin: Pirro Suljoti, Marika Balashi, Lefkothe Kane, Gaqo Jorganxhi, Dhimitra Mele, Pandi Raidhi, Andrea Trebicka, Liza Skrami etj. Në korin e madh merrnin pjesë punëtorë, zanatçinj, mësuese etj. Ishte një sipërmarrje e madhe, që doli me shumë sukses jo vetëm në Korçë, por edhe në gjithë Shqipërinë. Në vitin 1956 u riorganizua dhe kori i grupi “LIRA” me këngët karakteristike korçare, grup, i cili ishte formuar në vitin e largët 1928-ë. Aty merrnin pjesë gjithë anëtarët e parë të këtij grupi dhe ishin 12-ë, me gjithë katër orkestrantët, kitara dhe mandolina. Këta të 12-ë, populli i Korçës i quante “12 Apostujt e muzikës korçare”. Aty im atë dhe Tole Adhami ishin solistë, kurse dirigjent ka qene Profesor Kostaq Osmanlli.

Unë jam rritur mes këngëve korçare, arieve të operave, që im atë m’i këndonte, të cilat ai i interpretonte dhe në koncerte të ndryshme, i shoqëruar nga pianisti i mirënjohur i ndrituri Boris Plumbi. Të gjitha këto ndikuan në formimin tim si poete. Unë me Profesor Boris Plumbin dhe më vonë me pianistin e mirënjohur Sami Bujari kam studiuar 10 vjet piano në Pallatin e Kulturës së qytetit tim. Kjo më ka ndihmuar dhe lehtësuar shumë në krijimin e teksteve.

-Mendoni se keni arritur aty ku duhet me krijimtarinë tuaj apo kini akoma për të bërë? Çfarë po shkruani aktualisht? Projektet tuaja në të ardhmen?

Nuk besoj të ketë njeri, aq më shumë krijues që të thotë, se ka arritur aty ku duhet me krijimtarinë e tij. Është një shprehje latine: “I gjatë je o, art, e shkurtër je o, jetë!” Kam disa vjet që kam një vëllim gati me tekstet e mia nëpër vite duke përzgjedhur ato që unë mendoj që janë më të realizuarat, por do dëshëroja ta shoqëroja me vijat melodike dhe dy CD. Kjo është një punë e vështirë dhe ky vëllim ka vite që po fle. Gjithashtu kam disa vjet që po shkruaj kujtimet e mia për punën time si redaktore letrare dhe poete e këngës, por ende s’e kam mbaruar.

-Ç’mund të na thoni në lidhje me kulturën muzikore dhe atmosferën artistike në Shqipëri? Cfarë do të dëshironit të kishte bota shqiptare nga kultura muzikore, nga ajo italiane ku ju jetoni aktualisht?

Çdo brez krijon këngët e tij dhe thuhet se kënga “është modë”, por unë them që një këngë është këngë kur jep një mesazh të bukur dhe atë e merr publiku dhe e këndon dhe kënga pa melosin nuk jeton dot. Në Shqipëri ka muzikantë të formuar në Universitetin e Arteve dhe ata për mua bëjnë muzikën e vërtetë. Një muzikant nuk mund të kuptohet pa njohjen e një vegle muzikore, notave, solfexhit, harmonisë etj., që e formojnë një muzikant, por kam idenë që ndonjëherë mjafton një kompjuter, merret kopja e ndonjë kënge të huaj dhe hidhet në treg. Kënga italiane i provoi të gjitha rrymat pas viteve ’60 dhe ’70, por tani i është kthyer traditës: melodisë. Ata tre djemtë e trios “VOLO” po pushtojnë botën me këngën e vërtetë italiane. Kështu them, që dhe kënga shqiptare duhet të tingëllojë shqip, pa rënë në folklorizëm.

-Sipas mendimt tuaj, çfarë është qëllimi maksimal i Artit? Ju kanë quajtur artdashësit tanë dhe media të ndryshme “Mbretëreshë e teksteve të këngeve”, por a është ndjerë artistja Zhuliana Jorganxhi e vlerësuar nga shteti?

Kur e pyetën të madhërishmin Bethoven:”Pse shkruani?!” Ai u përgjigj: “Atë që kam në shpirt dua të shpërthejë!” Ky është dhe qëllimi i një artisti, të verë shpirtin në artin e tij dhe ky art të çojë mesazhe tek çdo njeri, ta fisnikërojë atë. Sa për pyetjen e fundit a jam ndjerë e vlerësuar nga shteti po ju them, se përveç çimimeve dhe vlerësimeve nga institucionet e ndryshme nuk kam asnjë titull dhe jam me një pension minimal prej 150.000 lekë të vjetra, kur kam mbi 50 vjet krijimtari të botuar dhe të interpretuar, por mua më mjafton vlerësimi i artdashësve tanë, të cilët ndoshta kanë filluar të më quajnë me një “titull” shumë të madh, siç thatë dhe ju, të cilin ndoshta s’e meritoj duke më quajtur “Mbretëresha e teksteve të këngëve”. Nuk e bëjnë titujt një artist a krijues, e bën ajo ç’ka ai ka lënë prapa.

-Kur jeni ndjerë krenare për punën tuaj?Dhe pse?

Kur njeriu nxjerr nga duart dhe mendja e tij një punë të pastër, që iu shërben të tjerëve, ose iu jep njerëzve kënaqësi shpirtërore unë them që duhet të ndjehet krenar për atë që ka krijuar. Kjo më ka ndodhur jo rrallë, kur teksti, pra mesazhi i këngës ka hyrë në zemrat e njerëzve si p.sh. për tekstin “Në duart e nënës”, “Në sytë e tu”, “Pragu i vegjëlisë”, “Se kënduam Let it be” etj. kam marrë urime nga shumë njerëz, sepse tek teksti i parë ka një varg. “dhe vehten qortova të zënë në gabime, zemrën kur ta theva, o e shtrenjta ime!”, varg i cili për mendimin tim i përket gjithkujt nga ne, se s’ka njeri mos t’i ketë thyer zemrën qoftë dhe njëherë nënës së tij dhe të mos jetë penduar. “Në sytë e tu” preket një temë shoqërore. Aty tregohet një çifti “i zemëruar, që i ndjek pas një fëmijë si zog i trembur i hutuar!”…Tek “Pragu i vegjëlisë” them se gjithkush kudo që të shkojë do të kthejë sytë tek ai prag vegjëlie, ku hodhi hapin e parë, tha fjalën e parë…”Se kënduam Let it be” është një këngë që i kushtohet brezit tim, i cili “mohoi për një çast Zotin”, “por, se këndoi Let it be, rrojti i përgjuar”…dhe i kërkon falje Zotit: “Falna ti dhe mjaft me lot/ veç tek ti kam për të besuar!”

-Çfarë është dashuria për Ju, dhe kur e ndjen një grua se është e dashuruar!

Dashuria për mua është jeta! Një grua duhet të ndjehet e dashuruar kur nuk e kupton dot asgjë në jetë pa atë që dashuron.

-Sa ju ka mbështetur familja në karrierën tuaj artistike?

Familja më ka mbështetur në çdo çast dhe ka jetuar me shqetësimet e mia në periudhën e festivaleve në veçanti familja e motrës sime me kunatin tim të ndriturin Profesor Kostandin Leka, i cili gjatë gjithë jetës sime krijuese ka qënë një udhëheqës i shkëlqyer shpirtëror me vërrejtjet dhe kritikat e tij prej njeriu erudit dhe i jam mirënjohëse gjithë jetën atij, prindërve të tij të ndritur Jolanda dhe Minella Leka dhe motrës sime Rozmari. Unë kam jetuar me familjen e motrës dhe jetoj ende me të, pas 15 vjet jete në konviktet e qytetit “Studenti”, 4 vjet studime dhe 11 vjet si nënpunëse e pastrehuar(1964-1979).

-Një mesazh për brezin e talenteve të reja?

Gjithmonë i kam dashur dhe i kam përkrahur talentet e reja, sepse atyre iu përket e ardhmja! Do dëshëroja, që ata të jenë gjithmonë vetvehtja dhe të çojnë gjithmonë e më lart kulturën dhe artin në Shqipëri, sepse vetëm kultura shpëton një vend dhe e çon atë drejt përparimit!

Ju faleminderit!

Bisedoi:Raimonda MOISIU

Ilir META: Reforma? – Unë u binda pasi u takova me z. Basha*

July 27, 2016 by dgreca

VOA- Interviste me Kryetarin e Parlamentit, Ilir Meta/

Zëri i Amerikës: Z. Meta ju vini në një kohë tensionesh politike në Shqipëri ku u vu në diskutim edhe vazhdimi i qeverisë. Por para se të kalojmë tek ato marrëdhënie, mund të na flisni pak për përshtypjet e Kuvendit ku dihet siç thamë edhe nga raporti që ka pasur edhe debat dhe dramë për të tërhequr mbështetësit e z. Sanders që të përqafojnë kandidaturën e znj. Clinton?

Ilir Meta: Unë nuk do të dëshiroja të hyja në çështjet e brendshme as të demokratëve dhe as të qytetarëve amerikanë. Nuk mund të mos e fshehim simpatinë për bashkëpunimin që kemi patur me znj. Clinton në pozicione të ndryshme në të kaluarën. Por padyshim për mua kjo është një eksperiencë e mrekullueshme sepse jam për herë të parë në Konventën e Demokratëve dhe besoj se do të më vlejë dhe mua, dhe gjithë të pranishmëve që janë dhe nga vendi ynë për të mësuar më shumë, për të çuar demokracinë më përpara në vendin tonë dhe brenda partive tona.

Zëri i Amerikës: Po të bënin një paralelizëm ka një farë ndryshimi në mënyrën e bërit të politikës në Shtetet e Bashkuara me Shqipërinë. Për shembull një nga prirjet politike në Shqipëri është se në qoftë se anëtarët e parlamentit duhet të votojnë, nga drejtimi i partisë i kërkohet që të votohet në një mënyrë të caktuar, duke folur ndonjëherë edhe për shitje votash, ndërkohë që ata mund të votojnë si të duan apo jo?

Ilir Meta: Duhet të kemi parasysh që sistemi ynë politik në Shqipëri është i tillë që bazohet në listat e partive, që nuk është sistemi që ne kemi dëshiruar dhe e kemi kontestuar, pra flas si Lëvizje Socialiste për Integrim. Në këtë kuptim mendoj që ka të bëjë patjetër vendimi politik i partisë. Por në qoftë se ju e keni fjalën për rastin konkret, mendoj që mund të ishin harxhuar fare pak energji për konsensusin sepse ishte plotësisht i mundur se sa u harxhuan për vota individuale duke vënë shpesh herë në pozicion të vështirë deputetë të caktuar.

Zëri i Amerikës: Z. Meta më lejoni të bëj disa pyetje për reformën në Shqipëri. Së pari në traditën e politikës shqiptare, nuk është herë e parë që krijohet një dramë e madhe përpara se të arrihet zgjidhja. Pra shkohet, nëse do të shprehem figurativisht, deri në buzë të greminës, dhe pastaj në sekondën e fundit palët arrijnë kompromisin. Por përshtypja këtë herë është se niveli i dramacitetit u ngrit në një shkallë të re të pa parë dhe shumë thonë se rreziqet nga reforma ishin personale dhe të larta për vetë ata që do e miratonin atë. A ndani edhe ju mendimin që shumë politikanë në Shqipëri kanë frikë nga një sistem i pavarur drejtësie?

Ilir Meta: Unë mendoj se të gjithë ata politikanë të cilët nuk i kanë shërbyer konsensusit sipas standardeve të Komisioni të Venecias, kanë shprehur shqetësime për të ardhmen e sistemit të drejtësisë në Shqipëri. Së dyti dua t’ju siguroj se qëndrimi im, edhe si Kryetar i Parlamentit që ka përgjegjësitë e caktuara në rastin konkret, edhe përsa i takon procedurave dhe jo vetëm kaq, por edhe si Kryetar i LSI-së që kishte një rol të rëndësishëm në këtë proces, pra në çdo rast, si në arritjen e konsensusit, akoma më tepër në mos arritjen e konsensusit, ka qenë një dhe vetëm një: Konsensus dhe sipas Komisionit të Venecias.

Dhe në rast se opozita nuk do të pranonte një draft të standardeve të Komisionit të Venecias, ne do të votonim edhe pa opozitën. Por unë besoj dhe u sqarova shumë qartë pas takimit me z. Basha se ishte tërësisht i mundshëm konsensusi. Opozita mund ta them sot pa ndroje dhe pa asnjë hezitim, sepse procesi ka përfunduar mrekullisht shumë mirë në të mirë të gjithë shqiptarëve dhe në radhë të parë të kësaj reforme që duhet të prodhojë drejtësi të pavarur, opozita kishte plotësisht të drejtë për rekomandimin 88.

Unë u binda pasi u takova me z. Basha. Këtë qëndrim ia kam shprehur edhe partnerëve të mi të koalicionit. Ua kam shprehur edhe përfaqësuesve ndërkombëtarëve pasi jam konsultuar dhe e kam konsultuar këtë rekomandim me ekspertët nga më të mirët në Shtetet e Bashkuara të Amerikës të cilët na asistojnë për reformën në drejtësi. Po të vëmë re më pas, ardhja e znj. Nuland, Ndihmës Sekretarja Amerikane për Europën, e cila përcaktoi që duhet punuar për konsensus dhe duhet respektuar edhe sovraniteti i vendit, ndërhyrja e Komisionerit Hahn, por edhe ndërhyrjet e jashtëzakonshme të ambasadorit Lu në ditën para votimit, bënë të mundur që një gjë që askush nuk e besonte, edhe unë vetë nuk e besoja deri në 140.

Një votim i cili mund të quhet një konsensus patriotik që nuk duhet helmuar me reagime, deklarata si parlamenti i djeshëm. Por duke qenë se dje ka qenë pushim në Shqipëri, le të mos e quajmë dhe le të vazhdojmë në atë seancë të atij votimi të përgjegjshëm, patriotik të 140 deputetëve të popullit shqiptar në mënyrë që ajo dritë që lindi në mesnatën e 21-22 korrikut, të ndryshojë rrugën e Shqipërisë evropiane dhe ne për gjerat që janë në interes të shtetit të arrijmë konsensusin, të arrijmë bashkëpunimin sepse Shqipëria bën edhe pa Ilir Metën Kryetar Parlamenti, bën edhe pa Edi Ramën Kryeministër, bën edhe pa Lulzim Bashën Kryetar i Opozitës, edhe pa të tre sëbashku në jetën politike. Por Shqipëria nuk bën dot asnjë hap të rëndësishëm përpara pa konsensus për çështjet më të mëdha të shtetit, pa bashkëpunim, pa dialog politik.

Zëri i Amerikës: Z. Meta ju bëtë disa lëvizje të pazakonta politike duke kërcënuar me qeverisje teknike apo dhe me dorëheqje nëse reforma nuk do të miratohej me konsensus. Ju jeni ndër politikanët më me përvojë në Shqipëri, që keni arritur sot të bëheni përcaktues se cila forcë e mban pushtetin dhe vetësakrifikimi nuk është në natyrën tuaj. Si duhen kuptuar këto lëvizjet tuaja?

Ilir Meta: Së pari kjo është çështje e kujtesës sepse unë kam dhënë dorëheqje nga kryeministër për arsye sepse Partia Socialiste bëri një faull me zgjedhjet e vitit 2001 me çështje e “Dushkut”, dhe madje mund t’ju them sot këtu publikisht para gjithë shqiptarëve se për shkak se Parlamenti Europian vendosi sanksione që Presidenti në Shqipëri nuk duhej të zgjidhej me 84, edhe pse mazhoranca jonë kishte 87 vota për shkak të “Dushkut”, unë nuk pranova kompromisin e propozuar nga kryetari i PS në atë kohë që unë të bëhesha edhe Kryeministër edhe Kryetar i PS-së në atë kohë, dhe ai të bëhej President. Përkundrazi, i shërbeva një zgjidhjeje që sakrifikonte edhe karrierën time duke pranuar që ai të ishte në detyrën e Kryeministrit dhe më pas kemi pranuar që të zgjedhim një President konsensual, siç ka qenë rasti i z. Moisiu.

Së dyti, unë kam qenë ai politikan që ka qenë në koalicion me Sali Berishën për të liberalizuar vizat, për të stabilizuar vendin, por kur ka ardhur momenti kritik që është krijuar një konflikt me NATO-n dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës për një ligj të caktuar, kam dalë para Parlamentit dhe e kam bërë të qartë që jo vetëm nuk do ta mbështesnim atë ligj sepse cënonte këto marrëdhënie, por kam vënë në diskutim edhe koalicionin me Sali Berishën. Dhe së treti, unë mund të kem vënë në diskutim shumë gjera, mund të kem vënë në diskutim qeverinë, mund të kem vënë në diskutim pozicionin tim si Kryetar Parlamenti dhe në rast se ajo do të miratohej pa konsensus,nuk do të isha më Kryetar Parlamenti. Mund të kem vënë në diskutim shumë gjera, por asnjëherë nuk kam vënë në diskutim reformën në drejtësi.

Dhe jam i lumtur që jam sot në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe që mund t’iu them të gjithë kolegëve amerikanë në mënyrë të veçantë Ndihmës Sekretarit të Shtetit, z. Broënfield, i cili më ka dhënë fuqi për të arritur një marrëveshje, mund t’i themi Ndihmës Sekretares Nuland që porositë e saj u zbatuan, mund t’i themi komisionarit Hahn i cili më telefoni dje dhe ai ishte i habitur dhe shumë i lumtur për konsensusin, se ne do të vazhdojmë këtë rrugë, duke filluar me ligjin për vettingun dhe me të gjitha ligjet e tjera sepse kjo reformë, e cila sapo ka lindur nuk duhet të lëndohet nga politika.

Nuk duhet të ketë dorën e politikës. Më pas politikanët cilëtdo qofshin, duke filluar nga Ilir Meta i pari, nga Edi Rama i dyti, nga Lulzim Basha i treti e kështu me radhë duhet të shkojnë dhe të përgjigjen përpara drejtësisë. Kjo është një gjë fare e qartë dhe fare e hapur. Unë e kam thënë që nuk bëhet reforma në drejtësi duke i thënë kundërshtarit do shkosh ti në burg, sepse nuk janë politikanët që bëjnë këto gjëra, por reforma në drejtësi bëhet duke thënë do të shkoj unë i pari në burg në rast se kam shkelur ligjin dhe kështu të shkojnë të gjithë të tjerët. Por, Shqipëria nuk mund të rrijë peng i konfliktit politik në asnjë mënyrë.

Zëri i Amerikës: Z. Meta, a pritet të mblidhet parlamenti këto ditë? Ka zëra dhe kërkesa që të mblidhet për të miratuar disa prej ligjeve dytësore që rrjedhin nga ndryshimet kushtetuese, siç është ai për shembull për vlerësimin e figurës së gjyqtarit?

Ilir Meta: Patjetër ne do të fillojmë me këtë projektligj. Kam pasur rastin të flas edhe sot me z. Basha. Jam në kontakt edhe me Sekretaren e Përgjithshme të Kuvendit, kam qenë në kontakt me ambasadoren e Bashkimit Europian në Shqipëri. Dje e kam siguruar edhe komisionarin Hahn se do të bëjmë çdo gjë që kjo frymë konsensusi të vazhdojë sepse e tillë ka qenë marrëveshja edhe me miratimin e ligjeve. Dhe unë besoj absolutisht që kjo është plotësisht e mundur dhe të mësojmë nga kjo reformë dhe nga gabimet që kemi bërë deri në momentin e fundit, që për fat të mirë e kurorëzuam me sukses, për t’i bërë në kohë, me cilësi, me transparencë dhe me standarde të gjitha reformat që kërkon një Shqipëri e vërtetë evropiane.

Zëri i Amerikës: A është e mundur mbledhja e Parlamentit përpara se të fillojë sezoni i rregullt në shtator? A do të mblidhet Parlamenti këtë javë?

Ilir Meta: Parlamenti do të mblidhet në çdo moment që ne do ta vlerësojmë të rëndësishme, të gjithë aktorët e reformës në drejtësi, vendas dhe ndërkombëtarë. Pra, unë si Kryetar Parlamenti, z. Rama si Kryetar i Qeverisë dhe i Partisë Socialiste, z. Basha si Kryetar i Opozitës dhe dy ambasadorët e nderuar që përfaqësojnë Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Europian, partnerët tanë kryesorë në këtë reformë. Në këto momente, në çdo sekondë. Nuk ka gjë më të rëndësishme.

Zëri i Amerikës: Z. Meta, a shikoni mundësi praktike që të mblidhet parlamenti këtë javë, këtë të enjte?

Ilir Meta: Po, po patjetër, asnjë pamundësi praktike nuk ka, kjo është çështje vullneti, do respektohen procedurat kushtetuese. Ndërkohë, duhet të fillojë puna dhe i ftoj anëtarët e komisionit të posaçëm që të fillojnë punën që tani, që të shohin në radhë të parë ligjin për vettingun, që t’i hapet rruga menjëherë operacionit të monitorimit ndërkombëtar, që është një garanci tjetër për seriozitetin në implementimin e kësaj reforme dhe më pas të gjithë ligjet për Prokurorinë Speciale, për Byronë Kombëtare të Hetimit dhe gjithçka tjetër.

Zëri i Amerikës: Z. Meta le të kalojmë pak tek marrëdhënies mes koalicionit. Figura me zë të Partisë Socialiste kanë thënë që nuk është më normale mënyra e funksionimit të koalicionit me LSI-në, ndërkohë që, vetë z. Luan Rama, një nga figurat e partisë suaj, ka shprehur rezerva për këtë koalicion. Si është situata?

Ilir Meta: Duhet të kemi parasysh që nuk duhet të ngatërrojmë qëndrimet për reformën në drejtësi, që është një reformë madhore, me interes kombëtar, me qëndrimet e koalicionit, që kanë rëndësinë e tyre. Unë dua t’i siguroj të gjithë socialistët, pra ata në Partinë Socialiste se unë jam ai njeri që i qëndron fjalëve, që i qëndron marrëveshjeve. Por duke qenë se politika jonë është e ngarkuar shumë me intriga, thashetheme, që u vunë re edhe gjatë reformës në drejtësi, unë për respekt të tyre dhe të cilitdo që ka një shqetësim apo keqinformim, jam gati të shkoj në Grupin Parlamentar të Partisë Socialiste, qoftë edhe me ministrat e propozuar nga LSI dhe t’i sqarojmë për çdo çështje që ka të bëjë me përmirësimin e qeverisjes. Po kështu, e ftoj edhe zotin Rama, apo cilindo koleg nga Partia Socialiste të bëjë të njëjtën gjë, apo t’i mbledhim të dy grupet bashkë. Por, nuk duhet të përziejmë asnjëherë çështjet e shtetit, çështjet që kanë të bëjnë me Shqipërinë në 20 – 30 vitet që vijnë, me çështjet e koalicionit tonë. Ne jemi gati të marrim çdo përgjegjësi për mosmbarëvajtjen e koalicionit në qoftë se kjo vlerësohet, dhe ne i pranojmë edhe gabimet, në qoftë se ka të tilla.

Zëri i Amerikës: Domethënë ju mendoni se koalicioni juaj do ta mbyllë mandatin 4 – vjeçar? A ka çarje aq të mëdha sa ta vërë këtë në rrezik?

Ilir Meta: Unë besoj se koalicioni ynë i ka të gjitha mundësitë ta mbyllë këtë mandat. Ka mundësi të përmbushë akoma më mirë pritshmëritë e qytetarëve shqiptarë dhe ne jemi të angazhuar për këtë çështje. Dhe nuk i shoh këto dy çështje të lidhura me njëra – tjetrën, sepse në momentin që i shoh të lidhura, atëherë kam frikë se fillojmë dhe deformojmë këtë reformë të re që ka lindur në Shqipëri me shumë sukses, pavarësisht nga dhimbjet, nga vështirësitë e mëdha në mesnatën e 21 – 22 korrikut.

Zëri i Amerikës: Z. Meta, në këtë dinamikë politike duket që qëndrimet tuaja kanë ndryshuar karshi z. Basha. Ndërkohë që më parë ju e kritikonit, tashmë flisni për të me superlativa. E njëjta gjë vihet re edhe nga z. Basha…

Ilir Meta: Nuk e di se çfarë quhet superlativë në rastin konkret. Është e vërtetë që unë për z. Basha, në fushatën elektorale, në zgjedhjet lokale kur ai fliste për kandidatët e LSI-së dhe për LSI-në kam thënë që ai gënjen edhe për orën, kjo është shumë e vërtetë. Por, më duhet ta them, për hir të së vërtetës dhe të asaj që ndodhi, pavarësisht nga dyshimet që edhe unë kam pasur, se fjalën që Lulzim Basha më ka dhënë në takimin që kemi pasur përpara se të fillonin procedurat parlamentare, se në rast se ‘88-ta’ do të plotësohej, ai dhe Partia Demokratike do të mbështesnin miratimin e reformës në drejtësi, ai e ka mbajtur plotësisht. Dhe unë besoj që kjo është një gjë shumë pozitive dhe duhet vlerësuar. Dhe shpresoj që ai të vazhdojë në këtë linjë që të tregojë një lidership të ri, sepse kjo i bën mirë Shqipërisë dhe këtu nuk ka vend për diversione.

* Titulli i nxjerre nag Dielli ne kontekst te pergjigejve et Metes per Reformen ne Drejtesi

Fleckenstein: Nëse një qeveri nuk është më e aftë të funksionojë…Zgjedhje të reja?

July 21, 2016 by dgreca

Raportesi për Shqipërin Knut Fleckenstein thotë se zgjedhje të reja mund të ketë vetëm nëse një qeveri nuk është e aftë të funksionojë.

Në një intervistë për DW, i pyetur për ngërçin e reformës, Fleckenstein thotë: “Është e vështirë të gjesh një fajtor, por bie në sy se opozita, gjithmonë kur është menduar se gjithçka u vu në vijë, sjell diçka të re në tavolinë.”

Intervista

Zoti Fleckenstein çfarë menduat sot kur u zgjuat pasi patë zhvillimet në Shqipëri, apo ishit informuar që dje?

E di që dje në darkë dhe kam qenë deri sot në mëngjes në kontakt të vazhdueshëm telefonik me kolegët, me komisionerin Hahn. Nga distanca duket e vështirë të gjykosh, po qe se nuk do të jesh i padrejtë, por duket se të gjithë kanë besuar se kishin një rezultat të përbashkët dhe në fund kuptuan se sërish nuk ishte ajo e përbashkëta ajo që kishin arritur.

Nuk e lexuan mirë kompromisin politikanët shqiptarë, apo ku ishte problemi?

Arsyet ishin fillimisht tek i ashtuquajturi procesi i vetingut, çfarë roli kanë vëzhguesit ndërkombëtarë në procesin e përzgjedhjes së atyre që zgjedhin gjykatësit, për këtë u ra dakord, po ashtu nëse vëzhguesit ndërkombëtarë e refuzojnë një kandidaturë, si duhet ata ta argumentojnë këtë, pasi kjo u zgjidh, të gjithë kishim ndjesinë se pengesat e fundit u kaluan, por duket se Partia Demokratike i ka dhënë rëndësi faktit që kjo të aplikohej edhe në proceset e tjera të emërimit.

Nuk ishte sqaruar kjo më parë, pra përzgjedhja e anëtarëve të rinj të institucioneve si Këshilli i Lartë i Gjyësorit e Këshilli i Lartë i Prokurorisë?

Kjo ishte sqaruar fillimisht, që duhej të funksiononte në bazë të një sistemi tjetër, por PD-ja ka pasur përshtypjen se e kishte bërë të qartë se kjo që u negociua, vlen për të gjitha institucionet. Më duket se është e vështirë të kuptohet për njerëz normalë.

Një rrugë e vështirë e mundimshme për një kompromis? Pse kjo situate, ku qëndron fajtori?

Le të presim se çdo të arrijë të bëjë sot parlamenti, është e vështirë të gjesh një fajtor, por bie në sy se opozita, gjithmonë kur është menduar se gjithçka u vu në vijë, sjell diçka të re në tavolinë.

Konferenca e kryetarëve të enjten në mëngjes nuk gjeti zgjidhje, duket se edhe LSI-ja mbështet qëndrimin demokrat, megjithëse thotë se do t’i japë votat për reformën…

Edhe unë e kam dëgjuar këtë, duket se ata janë të mendimit, që në fund kishin rënë në ujdi që procedurat do të jenë të njëjta për të gjitha proceset e emërimit, por nuk ka qenë asnjë nga BE aty, kur ata në fund i biseduan këto gjëra, prandaj nuk mund të jap informacion se cila është e vërteta. Procesi ka qenë kaq i vështirë dhe i mundimshëm. Ekspertë europianë, amerikanë, Komisioni i Venecias, të gjithë kanë punuar për këtë, besoj se edhe nëse nuk ka dakordësi për ndonjë detaj, ujdia e përgjithshme duhet të jetë kaq e madhe, saqë kush e do këtë reformë vërtet, thotë Po.

Një nga kërkesat e demokratëve ishte që reforma nuk duhet të prekë sovranitetin e institucioneve, pika e debatit këtu ishte Operacioni Ndërkombëar i Monitorimit. E shikonit ju sovranitetin të rrezikuar?

Jo aspak, këtë e tregon edhe kompromisi që u arrit. Kjo është asistencë në një vend, ku drejtësia përcaktohet nga politika, pra të kesh nga jashtë njerëz neutralë që ndikojnë në këtë proces, me qëllim që të bëhet i mundur vërtet një fillim i ri. Nuk flasim për një demokraci të gjatë, të forcuar, por për një vend që përpiqet shumë, së paku disa, të riformësohet në një demokraci të fortë, ku drejtësia nuk është top në duart e politikës.

Domethënë besimi tek pala shqiptare mungon, se mund ta bënte këtë reformë e vetme ashtu si duhet…

Besoj se ne nga jashtë mund të ofronim një asistencë të mirë, çështja nëse sovraniteti kufizohet merr përgjigjen jo. Kjo sepse vetëm nëse parlamenti shqiptar thotë Po, kjo asistencë do të pranohet. Nëse parlamenti thotë jo, atëherë kjo mbaron.

Nëse Parlamenti Shqiptar e voton reformën, a mundet që Shqipëria të hapë negociatat në vjeshtë?

Nëse do të flisnim për Parlamentin Europian është e vetëkuptueshme, që Komisioni do t’i propozojë Këshillit që t’i fillojë sa më shpejt bisedimet e anëtarësimit. Nëse nuk arrihet shumica për këtë reformë sot, sepse ka kritika për këtë apo atë apikë, atëherë kjo nuk do të jetë më e mundur kaq shpejt.

Nëse kemi një Jo, prisnin zgjedhje të reja në Shqipëri, siç flitet?

Ka mundësi për të cilat nuk dua të spekuloj tani. Zgjedhje të reja ka vetëm, nëse një qeveri nuk është më e aftë të funksionojë, kjo varet nga dy partnerët qeveritarë. Por në rast tjetër, ose duhet pyetur populli me referendum, ose duhen vazhduar negociatat, deri sa të gjendet konsesusi në Parlament.

Si e shihni Shqipërinë nga larg, kaq shumë përpjekje, kaq shumë mundim për kompromis, ju jeni angazhuar shumë këto kohë…

Kam filluar ta dua këtë vend. Kam njohur kaq shumë njerëz, jashtë politikës që duan të japin kontributin e vet në vend. Shoqëria civile po fillon të zhvillohet. Kam njohur deputetë, jo vetëm në një parti, por në disa që e duan vërtet ndryshimin, prandaj ia vlen mundimi të ndihmosh këtë vend, popullin e këtij vendi që të ketë një jetë më të mirë.

Intervista ne Zerin e Amerikes- Eduard Selami: Vota ime pro reformës

July 19, 2016 by dgreca

Deputeti demokrat në një intervistë për Zërin e Amerikës flet për Reformën në Drejtësi: “Kryetari Basha duhet të pranojë konsensusin dhe propozimin e zonjës Nuland. Pasojat do të jenë mbi të dhe jo mbi Partinë Demokratike”.

Në Shqipëri deputeti i Partisë Demokratike Eduard Selami tha sot se vota e tij do të jetë në favor të Reformës në Drejtësi edhe në mungesë të një marrëveshjeje. Në një intervistë për Zërinë e Amerikës, zoti Selami thotë se kryetari Lulzim Basha duhet të pranojë konsensusin dhe propozimin e zonjës Nuland. Në të kundërt sipas tij pasojat do të jenë mbi zotin Basha dhe jo mbi partinë demokratike. Sipas zotit Selami, ashtu si dhe ai, mendojnë dhe deputetë të tjerë të opozitës

Zëri i Amerikës: Zoti Selami, faleminderit për këtë intervistë. Jemi në një kohë intensive, ka lëvizje të shumta për Reformën në Drejtësi. Kur kanë mbetur edhe dy ditë ende nuk ka një marrëveshje. Ju si e shikoni situatën e krijuar? Edhe përpjekja e fundit mbrëmë për bisedime dështoi…

Eduard Selami: “Unë nuk e kam humbur shpresën akoma, pasi ka edhe dy ditë. Por deri tani fatkeqësisht nuk është arritur ajo pritshmëri dhe përfundim që duhej. Unë mendoj se 18 muaj janë një kohë shumë e gjatë dhe Partia Demokratike ka dhënë kontributin e saj që ky draft që mori formën klasike që tani quhet “Drafti Nuland”, që është më i miri për Shqipërinë, unë mendoj që tashmë duhet të ishte përfunduar dhe mendoj se kjo zvarritje në fund është jo produktive dhe e dëmshme”.

Zëri i Amerikës: Megjithatë zoti Selami, ka kritika të drejpërdrejta ndaj Partisë Demokratike se po i bën bisht të Reformës. Edhe sot ambasadori amerikan Donald Lu foli pa doreza. Ai përmendi pasojat negative që SHBA-të do të parashikojnë për udhëheqësit që do të votojnë kundër Reformës. Ju si e shikoni qëndrimin e PD-së. Veçanërisht tani që gjithshka ka mbetur te roli i ndërkombëtarëve në procesin e verifikimit të gjykatësve dhe prokurorëve?. A e cënon propozimi i zonjës Nuland, sovranitetin kombëtar të Shqipërisë?

Eduard Selami: “Më hapët disa pista. Le t’i marrim me radhë.Ju thatë Partia Demokratike, dhe unë duke falenderuar ambasadorin Lu. i cili në emër të Amerikës po i bën një shërbim të madh dhe një herë demokracisë shqiptare, duke u bërë një nga promotorët kryesorë që të arrihet kjo reformë që është e domosdoshme në radhë të parë për Shqipërinë, për biznesin dhe për integrimin e vendit në Europë, asnjëherë nuk e ka përmendur Partinë Demokratike. Ai ka përmendur me emër kryetarin e partisë Basha. Dhe në këtë pikë unë jam plotësisht dakort me ambasadorin Lu me kritikën e drejtëpërdrejtë që i bën Bashës. Pse e them këtë? Sepse deri në javët e fundit u kërkua me insistim 88-ta, rekomandimi 88 i Komisionit të Venecias. Disa herë zoti Basha tha, pati dhe unanimitetin e grupit, megjithë kritikat që ne kemi bërë, se po qe se bëhet 88-a unë që tani, që nesër e votoj Reformën. U bë dhe më shumë seç kërkoi. Erdhi vetë zonja Nuland, një diplomate e klasit të parë, një diplomate nga më të mirat që ka Amerika sot dhe fatkeqësisht akoma nuk po arrihet. Kështu që në këtë pikë unë mendoj se fatura i shkon drejtpërdrejtë zotit Basha dhe jo Partisë Demokratike.

Unë jam në kontakt të vazhdueshëm, të përditshëm çdo orë, nuk ka orë që nuk jam me demokratët. Demokratët e duan këtë Reformë, duan që të vazhdojë rrugëtimi europian i Shqipërisë, demokratët i janë mirënjohës Amerikës. Ne si parti jemi krijuar mbi frymën perëndimore dhe me mbështetjen amerikane. Lidhjet e Partisë Demokratike me Amerikën dhe Perëndimin janë të pazgjidhshme, janë në themelet e saj. Kërkush nuk mund t’i thyejë. Ai që i futet kësaj rruge nuk ka të ardhme në Partinë Demokratike”.

Zëri i Amerikës: Duket se ka shumë pikëpyetje për votimin e së enjtes. Ndoshta për këtë nuk kanë munguar thirrjet, jo vetëm nga ambasadori Lu, por edhe Bashkimi europian, thirrje drejtuar deputetëve që të votojnë sipas bindjeve të tyre personale. Ju a mendoni se është diçka e arritshme, duke patur parasysh fuqinë që udhëheqësit partiak kanë mbi përfaqësuesit e tyre, dhe më vjen në mendje dhe kërcënimi i zotit Basha se nëse diçka e tillë ndodh, atëherë do të ketë djegie mandatesh…

Eduard Selami: “Unë shfrytëzoj rastin dhe një herë që të them se ka kohë akoma. Dëshira ime si demokrat është që zoti Basha të pranojë konsensusin, të pranojë draftin nga zonja Nuland, të pranojë draftin euroamerikan. Përndryshe kjo do të jetë me pasoja shumë të mëdha për vetë zotin Basha. Nëse kjo nuk ndodh, është plotësisht e mundur që kjo të kalojë në parlament. Unë jam një prej tyre. Deklaroj votën time pro Reformës, është votë për Shqipërinë europiane, është votë kundër korrupsionit, është votë për të ardhmen e Shqipërisë. Mirënjohje Amerikës. Kanë votën time. Dhe si unë janë mjaft demokratë që deri dje mbështetën Bashën, kurse pas plotësimit të këtyre kushteve nuk ka për të patur mbështetje. Dhe ky është mendim që mbizotëron në anëtarësinë e Partisë demokratike. Dhe në Shqipëri, jo vetëm në bazë të anketave, por dhe në një kontakt fare të zakonshëm e shikon se shqiptarët janë të lodhur nga klasa politike. Unë kam shprehur shqetësimet e mia përpara. Ky është një moment që jepet, që edhe këta që janë faktorët kryesorë që e kanë mbajtur Shqipërinë peng deri tani të kenë një mundësi për t’u rehabilituar. Nëse nuk e kap zoti Basha, keq për të. Shqipëria do përparojë. PD do dalë më e fortë”.

Zëri i Amerikës: Ju thatë se si ju ka dhe të tjerë. E keni fjalën për deputetë apo në përgjithësi për demokratët që mbështesin Reformën?

Eduard Selami: “Flas për deputetë. Demokratë po e po. Me dhjetra mesazhe, duhet t’u shpreh falenderimet dhe mirënjohjen e t’u them se vota pro reformës, vota për një Shqipëri të pastër, vota kundër korrupsionit, është një votë për Partinë Demokratike, është votë për Shqipërinë e ndershme dhe europiane”.