ALFONS GRISHAJ NE SOFREN E “DIELLIT”

Alfons Grishaj/
1-PENELI FRYMOR
Pa penel frymor…,/
Shtëpitë si fantazma neutroni ,/
Shtojzovallet si mermer i palëmuar ,/
Njeriu si kurth i ngrehur në korrnizë ,/
Ndjenjat si akulli kozmik ,/
Nektari si pluhur shkretëtire,/
Dashuria si far i fikur,/
Kënga si përshpëritja e një memeci !/
Kompozimi i luleve në burgun vazo/
Petalet copë–copë si copat e pëlhurës së vjetër./
Me penel frymor ,
Prarim i jetës si serë diellore
Mbledh dritën dhe ngrohtësinë
Brenda kulmit të ligjit natyral, ku shpërthejnë gonxhet në lule.
E fshikëza e mëndafshit mbulon lakuriqësinë
e larvës që bëhet flutur!
E ne , ne gëzojmë frytin frymor…
Endërrojmë shtojzovallet , shijojmë rrezet plot jetë,
Duke shpërfillur mesazhin hyjnor !
KURIOZITETI I FEMRËS
Mes nesh delikate perëndia femër !
Poret si inxhi me diademë misteri,
Dridhet në reverance kavalieri,
Zbuten luanë , në këmbë ngrihen mbretër. 4
Por atje , tej në shekuj molla zemër,
Histori e krijesës që sot njeri,
Kaluan mijëvjeçarë , por jo evari ,
Kureshtja, padurimi i njëjti emër! 8
Kredhur në hijesira, zgjohet me diellin,
Në fushat plot grurë falet me melin
Me lugë druri përzier padurimi… 11
Sa veshi dhe syu peshore mundimi,
Si gazele e etur mbrrin tek burimi,
Në vend të trofesë , ajo puth velin ! 14
ZOGJTË
Eufoni e krahëve fluturakë,
Më e mrekullueshmja gjuhë mbi tokë,
Frymorë aerodinamike këmb e kokë
Vepër e përkryer e Hyut , portret farkë. 4
Pashpresë provuar në tmerrin darkë,
Në gjallesa mbi dhe as ngjasim as shokë,
Kaluar oqeanit , degën e ullirit rrokë,
Solle shpresën e jetës mbi Noes Arkë. 8
“Stinët” e Vivald’ nisin me pranverën,
Muza e proshkët zgjon dhe Minerven.
Mbi bisqet jeshil dirigjent kardinal. 11
Zogjtë e zogjve qumështor racional,
Sa polenë e jetës kulmon eternal,
Muzika e shpendve , Hadit i kyç derën! 14
Alfons Grishaj
Tetor , Miçigan
Bob Dylan – fitues i çmimit Nobel për letërsi
Këngëtari dhe shkrimtari amerikan Bob Dylan – fitues i çmimit Nobel për letërsi/
Komiteti i Nobelit shpalli kantautorin amerikan Bob Dylan, fitues të çmimit Nobel për letërsi.Në arsyetim thuhet se ai u shpërblye për “krijimin e shprehjeve të reja poetike në traditën e madhe të këngës amerikane”.Bob Dylan, është këngëtar, artist e shkrimtar që vlerësohet se ka ushtruar ndikim në muzikë dhe në kulturën amerikane për më shumë se pesë dekada. Bob Dylan, 75 vjeçar, kishte filluar karrierën e tij muzikore në vitin 1959, në kafenetë e Minesotas.
Këngët e tij si Blowin’ in the Wind janë bërë himne të kundër luftës dhe e lëvizjeve për të drejtat civile në Shtetet e Bashkuara.”Ai me gjasë është poeti më i mirë i gjallë”, tha anëtari i Akademisë Suedeze të shkencave, Per Wastberg.
Vitin e kaluar çmimin e fitoi shkrimtarja bjelloruse, Svetlana Alexievich.Secili çmim Nobel ka vlerën e afro një milion dollarëve.
Çmimi për letërsi ishte i fundit për këtë vit.
Ai mori emrin nga zbuluesi i dinamitit Alfred Nobel, që ishte edhe themelues i tij dhe është ndarë që nga vitit 1901 për arritjet në shkencë, letërsi dhe paqe, sipas amanetit të tij.
SILVA TERNAVA DHE -PERGAMENE E FJETUR
Nga Eduard M. Dilo/Nju Jork/
Vëllimi poetik “PERGAMENE E FJETUR” i poetes Selvie Ternava – Silva, është një libër me vlera të mëdha sa artistike aq dhe shoqërore, edukative, atdhetare. Ç’fleton faqet dhe shikon që vargu i saj plot ngjyra, i brumosur me ndjenjë të theksuar patriotike, (brumosur me aktualitetin që kalon Kombi ynë), e Kosova në veçanti, është një varg tërheqës, varg që të ndez ndër deje gjakun e të bën ta ndjesh veten të detyruar për sa nuk ke kontribuar për Kombin, për lirinë e Kosovës…
“Pesë minuta ne shtëpinë time gjysh e babagjysh
sytë e zgurdulluar me erë baroti të etur për pikë gjaku të njomë
Pesë minuta me bakllaven e ndotur
si ujkonja e vërsulur mbi shtatin e pafajësisë…
Pesë minuta në butësinë e fëmijës pa buke, pa ujë, ne çmenduri…
Pesë minuta në token e Bekuar të Arbërisë
dem baba dem pa emër, pa shenja mbi dhe…
Pesë minuta shkretëtirë e trishtuar përcjellur me tymin e zi
Pesë minuta hienat gjakatare holokaust mbi trupin e ri
Pesëmijë vjet lashtësie mbi shtatin e Parajse Iliri..”
Gjithçka ne kete poezi vjen thjeshte, realisht, me një te vërtetë te pa mohueshme, tejet prekëse e tmerronjëse, ne atë pese minutash qe poetja bukur ka shpalosur gjithçka. Është një merite tepër e madhe e poetes qe ne pak rreshta te flasë aq shume, te zhvilloje ngjarjen me ngjyra tejet realiste.
E pra ne vargun e saj, ajo është thjesht vetvetja, është thjesht Silva! Stili i saj tepër i veçante, e bën qe ajo te ece me një hap te sigurt ne shtigjet poetike sa te bukura aq te vështira.
Ajo, derdhet ne varg ashtu e virgjër neper deje te shpirtit, dhe lundron me ta ne boten e pafund me ngjyra te shkëlqyera te ylberta, duke shikuar me kthjelltësinë koralet ne fund te oqeanit, te shpirti qe shpërthen e arrin yjet duke u kthyer ne horizonte. Me vargun e saj plot shije dhuron, përcjell secilit një buzëqeshje te çiltër ashtu si është e thjeshte e brishte…
Derdhet si kroi me gurgullimën e vete, rrjedh si ujëvarat e bjeshkëve qe zbukurojnë mjediset tona, dhe shuan etjen e shtegtarit qe vapa i ka plasaritur buzët…, vargu i saj zgjat jetën, i jep vazhdimësi vazhdimësisë… , te tille e gjejmë ne ketë vëllim poetik poeten tone Silva.
Vargu i saj prek gjithçka, ne te gjejmë dashurinë si Nene, gjejmë dhimbjen për ngjarjet e trishtuara qe kane lëne gjurme, njëkohësisht gjejmë dhe vargjet e ëmbla e te bukura për te ëmblën e te dashurën dashuri.
Sinqeriteti ne vargun e saj, e si e tille vjen thjesht, pa buje, me një buzëqeshje te ndrojtur, por me një hap qe që dita -ditës shkel ne siguri.
Vargjet e saj të çojnë në bankat shkollore, në auditorët, te çojnë aty ku Nenat lotojnë për fatin e bijve të tyre që nuk u dihet, të çojnë larg deri në Zelandën e Re, aty ku ka emigruar…
Janë vargje të mbushura plot mesazhe dashamirëse domethënëse, me to shëtit sa në bulevardet plote drite e shkëlqim, aq dhe në ato rrugicat plot pluhur e gurë, që kane një bukuri tejet te veçante, se janë rrugicat e femërisë, janë rrugicat e Atdheut ne rindërtim…. Janë ato rrugica ku gjendet pragu i shtëpisë, ku hodhëm hapat e pare, ku u rrezuam e ku lozëm, janë rrugicat ku pragu i shtëpisë ka marre ngjyrën e dheut qe nga lashtësia…
Nuk është rastësi te shkruarit e saj aq bukur, aq me ndjenje, qysh e vogël, ashtu me atë urtësinë qe e karakterizon, merrte lapsin e shkruante poezi, ku ja lexonte motrave, Nënës, Shoqeve dhe vëllezërve. Zjarri i luftës mori mes flakëve shume ditarë e kujtime, mori me vete plot vargje te lëne përgjysmë, zhuriti dhe zhduku romanin qe ishte gati për botim. Qysh ne moshe te re, u vlerësua me çmime te ndryshme, Radio Prishtina lexonte pjese nga krijimtaria e saj, etj.
Dhe vjen pra Silva ne ketë vëllim te pare poetik, shkruar thjesht, kuptueshëm edhe pse ne dukje duket sikur nuk do ta kapesh vargun e saj, por kur zhytesh ne te, bëhesh pjese e tij, bie ne mendime, se ka një gjykim te thelle, te menduar, te studiuar e lëmuar mjeshtërisht.
Ne prezantimet qe ka bere me lexuesit sa nëpërmjet medieve virtuale aq dhe gazetave, ka marre vlerësime qe do ti deshifronte gjithkush qe shkruan. Poezitë e saj janë vlerësuar perla dhe te domosdoshme për tu përkthyer ne gjuhe te huaja, nëpërmjet tyre lexuesi i huaj do mësoje do te për kulturën traditën dhe përjetimet e popullit tone,për gjenocidin e ushtruar mbi popullsinë civile shqiptare, ne mijëvjeçarin qe kaloi, nga gjakataret shfarosjes serbe.
Një prezantim dinjitoz ne ketë vëllim poetik, një libër qe zbukuron çdo biblioteke te lexuesve dhe admiruesve te saj te shumte kur e kane prone te tyre.
Gjuha e përdorur është një gjuhe e ëmbël, një gjuhe e konsideruar “Gjuhe Hyjnore, Gjuhe Perëndish”.Pra si përfundim themi qe vargjet e saj janë te freskëta, te brishta, impresive, te ëmbla, e gurgulluese si ujët e Valbonës. Janë vargje zemre, vargje me mendime magjike, vargje margaritarë.
Letersi – “ETHET”, Poemth nga Faslli HALITI
FASLLI HALITI NE SOFREN E DIELLIT”ETHET”/
AKUAREL NGA HELIDON HALITI(I biri i Faslli Halitit

ETHET/ . poemthë /Rekujem për fushën dhe veten/
Në çaste ethesh malarike/
Dridhesha, kërcisja/
Dhëmbët/
Ethet/
Kishin elektricitet të verdhë,/
Vinin si tufa grerash./
Digjej në ethe bari,/
Përvëlohej /
Tërfili/
Fushor,
Zbehte blerimin,
Zverdhej dhe balli im i gjorë.
O ç’malarje e verdhë,
O ç’dridhje trupi
Si n’eletroshok,
O ç’malarje,
O ç’ethe,
O ç’dridhma,vibrime trupi,
O ç’vibrime duarsh të verdha si gjethe …!
***
Hahesha pasditëve me grerat e etheve
Që vinin nga Tërbufi
Si cifla tunxhi
Dhe derdheshin mbi mua me furi,
Mizëri grerash
Mizëri,
Mizëri ..!
Mua
Më vibronte lëkura,
Më dridhej
Trupi,
Kërcisnin
Dhëmbët e mi tepër sertë,
Fushës i thahej gjuha për një pikë shi,
Fushës i zbardhej bari i bukur, dikur i blertë…
Si motra që i lante të vëllait nëntë plagët
(Me lot të bardhë motre)
Gjergj Elez Alisë
Natë edhe ditë,
Kështu dhe fusha,
Më rrinte mbi ballin që më digjej,
Më vinte lecka e shkreta,
Lecka
Me ujë
Dhe uthull
Mbi ballin malarik
Natë
Edhe ditë,
Duke më shuar
Ethet e verdha ngjyrë zhabinë,
Që të më zbriste jermin,
Ethet malarike,
Zjarrminë,
Edhe pse vetë ajo digjej,
I digjej shpirti për një fije blerim.
***
Myzeqe moj fushë,
Ti në blerim
Dhe grunja
Harboje
Dikur,
Kurse sot,
Ne që të dy,
Ti dhe unë o fushë
Dergjemi në ethe, kllapi.
***
Në kohë malarike
Ti më qëndroje te koka mua myzeqarit,
Kur unë tretesha në kllapi malarike ngjyrë zhabinë,
Po ç’bëj unë myzeqari yt sot për ty
Fusha ime
Që të kisha
Ar ,
Flori,
Kur gjiri yt sot
Digjet për një pikë ujë kanali
Si të jetë
Një Saharë,
Digjet për një fije blerim e gjëra
Digjet për një tufë me bar !
1998- 2016
- « Previous Page
- 1
- …
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- …
- 290
- Next Page »



