Opinion – Page 355 – Dielli

KUSH E MBRON Z. AGRON TUFA DHE FAMILJEN E TIJ?

December 5, 2019 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Ja dhe lajmi i papritur, i çuditshëm, por edhe shqetësues. Zëri i Amerikës në gjuhën shqipe njoftoi se Agron Tufa, tani ish-Drejtori i Institutit për Studimin e Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit në Shqipëri ka kërkuar azil politik në një vend të Europës. “Azil politik”, është ky një term që nuk e kam dëgjuar për pothuaj 30-vjet tani, ç’prej mbarimit të Luftës së Ftohtë. Por, kur flitet për Shiqpërinë post-komuniste, asgjë nuk është dhe nuk duhet të na çudit –madje as të kërkuarit e azilit politik në vendet perëndimore nga shtetasit shqiptar, si dikurë në kohën e komunizmit, megjithëse është një rast tepër shqetësues. Heshtja e autoriteteve ndaj faktit se Agron Tufa largohet nga vendi për të kërkuar azil politik në Evropë, i kërcënuar me jetë, është diçka që duhet të shqetësojë të gjithë ata që ia duan të mirën Shqipërisë.

Për më tepër në këtë rast nuk kemi të bejmë me një shtetas të thjesht shqiptar, jo. Është fjala për një zyrtar të lartë të shtetit shqiptar, i cili deri dje kryesonte Institutin për Studimin e Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit në Shqipëri. Agron Tufa i tha “Zërit të Amerikës, se kërkoi azil politik në një vend të Europës, “Për shkak të kërcënimeve të shumta ndaj tij për shkak të detyrës”.

Me anë të një letre të cilën mund ta lexoni më poshtë, dërguar Kryetarit të Bordit të Institutit të lartëpërmendur, Uran Butka dhe përcjellë për dijeni edhe Presidentit të Republikës, Kryetarit të Kuvendit të Shqipërisë dhe Prokurores së Përgjithshme, Z. Tufa ka paraqitur dorëheqjen e tij si Drejtor i Institutit për Studimin e Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit në Shqipëri, një detyrë kjo që ai e mbante ç’prej vitit 2010. Që të jemi të qartë, duhet theksuar se Agron Tufa nuk ishte kryetar i ndonjë do si do organizate jo-qeveritare ose të ndonjë grumbullimi të ish-përndjekurish të regjimit komunist që politika dhe shoqëria shqiptare i injoron dhe i anashkalon, jo. Ai ishte Drejtor i një enti shtetëror, i themeluar, i sanksionuar dhe financuar nga vet qeveria dhe shteti shqiptar, me akt të Kuvendit të Shqipërisë. Ai dhe familja e tij janë kërcënuar në kapacitetin e detyrës që ai ka mbajtur në një detyrë shtetërore.

Të rifreskojmë kujtesën se sipas legjislacionit shqiqptar, “Misioni dhe qëllimi i punës së Institutit të Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit është grumbullimi, studimi, analizimi, evidentimi i fakteve dhe informimi i publikut në lidhje me periudhën komuniste në Shqipëri (1944-1991), në të gjitha aspektet e tij”. Sipas nenit 5, të Ligjit Nr. 10 242, datë 25.2.2010, Instituti, ndër të tjera: “Studion dhe vlerëson objektivisht periudhën e regjimit komunist; analizon, studion dhe dokumenton krimet e kryera nga organet e diktaturës komuniste, si dhe pasojat gjatë dhe pas periudhës së komunizmit….” Misioni i Institutit që drejtonte Agron Tufa ishte dhe është i qartë dhe i sanksionuar me ligj. Sipas shumë vërejtësve, Agron Tufa e kryente detyrën e tij me përgjegjësi ndaj ligjit, me përpikëmëri morale dhe me ndershmëri akademike. Atëherë ku qendron problemi me punën e bërë nga Z.Tufa dhe pse ai dhe familja e tij u kërcënuan me jetë nga individë të njohur ose të panjohur, disa në nivele të larta të pushtetit socialist.

Problemi është se një ndër pikat e misionit të Institutit Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit është se këtij enti i kërkohet me ligj që të, “Evidentojë personat, që kanë qenë pjesë e organeve apo autoriteteve vendimmarrëse, përgjegjëse për propagandën komuniste, për aktet administrative dhe vendimet, të cilat kanë çuar, në mënyrë të drejtpërdrejtë a të tërthortë, në veprime represioni, në jetën shoqërore dhe kulturore, përfshirë luftën e klasave, kolektivizimin, luftën kundër fesë, izolimin nga Perëndimi, pamundësinë për t’u informuar dhe censurën në art, kulturë e shkencë, si dhe kufizimin e furnizimit me ushqime, përmes tallonave të ushqimit”. Dhe për të gjitha këto të “vëjë në dijeni publikun për krimet dhe rrjedhojat e tjera të luftës së klasave”, pikërisht nga personat që dikur ishin pjesë e organeve shtetërore në regjimin komunist — që mund të kenë kryer edhe krime kundër njerëzimit — e të cilët vazhdojnë edhe sot të mbajnë poste të larta në shtet dhe në qeverinë e qashtuquajtur “demokratike” të Republikës së Shqipërisë, madje edhe 30 vjet pas asaj që mendonim se ishte një “shembje” njëherë e mirë e komunizmit.

Agron Tufa thotë në letrën e dorëheqjes nga detyra e tij, se si përfundim i kërcënimeve kundër tij dhe familjes, ai sidomos këtë vit, “ishte vënë përballë falangave më të egra të enverizmit, të veshur me pushtet të lartë politik, ekonomik e administrativ”. Tufa shprehet se përball kërcënimeve të vazhdueshme dhe“Pa asnjë garanci mbrojtjeje, me një drejtësi që nuk reagon, mua i nderuar kryetar nuk më mbeti rrugë tjetër”, është shprehur Tufa në letrën drejtuar Kryetarit të Bordit të Institutit, Z. Uran Butka. Mjafton të përmendet fakti se media të ndryshme kanë ndjekur, për pothuaj një vit tani, debatin e ashpër publik me ish Kryetarin e Komisionit të Sigurisë, deputetin e Partisë Socialiste, Spartak Braho, për të cilin thuhet se ka patur detyra të larta edhe në regjimin komunist të Enver Hoxhës dhe që vazhdon gjithnjë të ushtrojë influencë në Partinë Socialiste, pasardhëse e Partisë Komuniste/Partisë së Punës si dhe në Kuvendin aktual të Shqipërisë, i dominuar nga kjo parti.

Unë nuk jam në dijeni të ndonjë krimi nga Agron Tufa. Kjo duhet të jetë puna e Prokurorisë dhe e enteve të tjera të drejtësisë, ashtu siç janë, fatrkeqsisht dhe jo e ndonjë “aparatçiku” komunist. Por ajo që dihet është se ai nuk ka asnjë mbështetje nga askush.

Pa asnjë garanci mbrojtjeje nga autoritetet shqiptare, Agron Tufa detyrohet të kërkojë azil politik në Evropë për veten dhe familjen e tij. E kush duhet ta mbrojë, në parim, Z. Agron Tufën dhe familjen e tij përball kërcënimeve serioze për jetë? Ku është Kryeministri? Ku është Ministri i Mbrendshëm. Po ku është Prokuroria? Po opozitën, çfarë e dallon nga pozita përsa i përket kërcënimeve ndaj Z. Tufa dhe familjes së tij. Ndanë opozita të njëjtat vlera me pozitën në lidhje me këtë rast??? Në një vend normal, këta dhe zyrtarë të tjerë të lartë në pushtet do jepnin menjëherë dorëheqjen para një rasti të tillë mosveprimi e heshtjeje. Po ku është Kuvendi i Shqipërisë, i cili miratoi ligjin në bazë të cilit veproi Z. Tufa??? Z. President?

Askush nuk reagon! Shteti heshtë, qeveria heshtë opozita heshtë, mediat e mëdha heshtin, organizatat jo qeveritare heshtin. Po Komiteti Shqiptar i Helsinkit ka gjë të thotë për të drejtat e njeriut për Z. Agron Tufën? Po mbrojtësit e fjalës së lirë në Shqipëri, ku janë, pse nuk flasin? Po ndërkombëtarët ku janë, të cilët nuk lënë gjë pa reaguar në Shqipëri? Ku jeni përfaqsues të Perenëndimit demokratik në Tiranë që nuk reagoni???? Po Diaspora, sidomos ajo në Amerikë, ku është, pse nuk flet, si individ, si organizata, a po në terësi??? Ku janë akademikët shqiptarë, anë e mbanë trojeve? Një papërgjegjësi e tmershme morale e kombëtare, jo vetëm në nivelin politik por edhe mbarë shoqëror, kombëtar dhe ndërkombëtar! Të gjithë heshtin përball kërcënimeve me jetë nga elementë të krimit ndaj shtetasve të vet, ndaj një akademiku dhe një zyrtari të lartë të një enti shtetëror e familjes së tij – me ndonjë përjashtim të vogël, aty këtu!

Bravo Gentiana Sula dhe Jonila Godole! Znj. Gentiana Sula, Shefe e Autoritetit për Informim mbi Dokumentet e ish-Sigurimit të Shtetit shprehu keqardhjen e saj për largimin e Agron Tufës nga atdheu për të kërkuar azil politik në Evropë përballë kërcënimeve për jetën e tij dhe të familjes sës tij, ndërkohë që shprehu shqetësimin e saj për mosveprimin e ligjeve dhe të organeve të shtetit, në këtë rast. “Kam ndjekur me shqetësim sulmet publike ndaj tij, duke shpresuar që këto do të trajtoheshin nga organet kompetente, dhe eventualisht do të ndaleshin. Që një zyrtar i lartë shtetëror ndërmerr një hap të tillë, tregon se institucionet që duhet ta mbrojnë, ligjet tona, nuk kanë vepruar.”, ka shkruar Znj. Gentiana Sula në faqen e saj të internetit. Edhe anëtarja e Bordit të të Përndjekurve Politikë, Znj. Jonila Godole ka komentuar rastin e Agron Tufës, si një zë kritik ndaj qeverisjes aktuale që u detyrua të largohej, duke shtuar se “Fatkeqsisht, Shqipëria i është rikthyer, sërish trashëgimisë të kalbur komuniste, që katandisi Shqipërinë sërish në një vend mono-partiak”.

Në mungesë të reagimeve të autoriteteve shqiptare dhe të organizatave jo-qveritare në Shqipëri përball kërcënimeve ndaj jetës së Agron Tufës dhe familjes së tij, reagoi Platforma Evropiane e Kujtesës dhe e Ndërgjegjës (PEMC), duke shprehur shqetësimin e kësaj organizate evropiane ndaj trajtimit të Agron Tufës: “PEMC mësoi me shqetësim të madh për kërcënimet që i janë drejtuar Z. Agron Tufa, drejtor i Institutit të Studimeve për Krimet dhe Pasojat e Komunizmit. Platforma u bën thirrje autoriteteve përkatëse të garantojnë sigurinë e tij dhe të sigurojnë punën e Institutit dhe përfaqësuesve të tij”, thuhet në Deklaratën e Paltformës Europiane të Kujtesës dhe Ndërgjegjës(PEMC).

Po, në mungesë të mbrojtjes nga autoritetet shqiptare dhe përball kërcënimeve të reja, madje edhe pas largimit të tij nga Shqipëria, kush do e garantojë sigurinë e Agron Tufës dhe të familjes së tij, qoftë në Shqipëri, qoftë në Evropë ku po kërkon azil politik? Është shumë vështirë të shihet, nën këto rrethana, se kush do t’i dalë në mbështetje për t’i garantuar sigurinë Z. Agron Tufa dhe familjes së tij.

Frank Shkreli

Më poshtë mund të lexoni letrën e plotë të skanuar të Agron Tufës drejtuar Kryetarit të Bordit të ISKK, me dijeni për Presidentin e Republikës së Shqipërisë, Z. Ilir Meta, Z. Gramoz Ruçi, Kryetar i Kuvendit të Republikës së Shqipërisë dhe Znj. Arta Marku, Prokurore e Përgjithshme e Republikës së Shqipërisë.

NDËRROI JETË LUIGJ (Louis) ZANGA-NDERI I KOMBIT

December 4, 2019 by dgreca

NGA FRANK SHKRELI/

Njëra prej gazetave më të mëdha të Gjermanisë, Suddeutsche Zeiting, e cila botohet në Munich të Bavarisë, njoftoi lajmin për vdekjen e ish-gazetarit dhe analistit të njohur shqiptaro-amerikan, Luigj (Louis) Zanga — Nderi i Kombit — më 22 Nëntor, 2019. Luigj Zangën, unë e kisha koleg dhe bashkpuntor, mik dhe shok të dashur, ashtu si shumë të tjerë, gjatë dekadave, me të cilët, për pothuaj një gjysëm shekulli kisha fatin të kem bërë udhë shpesh të vështira, por edhe ditë të mira me ta, gjatë kësaj historie rrugëtimi në mërgim. Si i tillë, humbjen e Luigj Zangës e ndjejë prekëshëm, ashtu si edhe kolegë të tjerë që e kishin njohur gjatë viteve.

Disa vite më parë, me rastin e dekorimit për arritjet e tij njerëzore dhe profesionale të Luigj Zangës, me titullin “Nderi i Kombit” ish-Presidenti i Republikës së Shqipërisë, Z. Bujar Nishani në vitin 2015,tha se Luigj Zanga, “Na bën të gjithëve të ndihemi krenarë të jemi bashkatdhetarë të tij”. Në një artikull që kisha shkruar për ish-kolegun dhe mikun tim, Luigj Zanga, (“Profili i një analisti të shquar shqiptaro-amerikan”), kisha shënuar se gjatë jetës dhe karrierës, njeriu takon ose për fat të mirë ndodh që punon me njerëz, të cilët me sjelljet dhe cilësitë e tyre njerëzore dhe me aftësitë e tyre profesionale, lënë në ne mbresa të përjetshme dhe të paharrueshme. Unë kam pas fatin dhe rastet e mira që të kem njohur dhe punuar me disa prej gazetarëve dhe analistëve më të shquar shqiptarë – ndoshta të gjitha kohërave — jo vetëm në mërgim, por edhe më gjerë. Prej tyre kam mësuar vlera njerëzore, shoqërore dhe profesionale që ata posedonin, mbi të gjitha, ata ishin shembull i ushtrimit të profesionit të gazetarisë dhe të publicistikës. Njëri prej këtyre analistëve, të cilin kam pas fatin jo vetëm ta njihja gjatë pothuaj disa dekadave të fundit, por edhe të punoja me të në Zërin e Amerikës, në fillim të 1970-ave. Ai ishte Louis (Luigj) Zanga, për të cilin morëm lajmin e hidhur se 10-ditë më parë ndërroi jetë në Munich të Gjermanisë. Një profesionist tepër modest, njëri prej me të shquarve politologë, komentatorë dhe analistë i problemeve shqiptare, për pothuaj gjysëm shekulli në SHBA dhe në Europë, fillimisht siç thashë kam punuar me të në VOA-n shqip në Washington, ndonëse pjesën më të madhe të veprimtarisë së tij gjatë Luftës së Ftohtë, Zanga e ka zhvilluar pranë Institutit të Kërkimeve të Radios Europa e Lirë, në Munih të Gjermanisë.

Radio Europa e Lirë nuk kishte radio transmetime në gjuhën shqipe gjatë Luftës së Ftohtë, por Louis Zanga mbushte një boshllëk informacioni që ekzistonte në atë kohë në median perëndimore mbi gjendjen në Shqipërinë komuniste dhe në trojet shqiptare, përfshirë edhe gjendjen e vështirë të shqiptarëve të Kosovës që sa vinte e keqësohej gjatë dekadave të fundit të shekullit të kaluar. Analizat dhe komentet Zanga i shkruante në anglisht ndërkohë që ato përktheheshin dhe përdoreshin edhe për radio-transmetim, por qëllimi kryesor ishte që me anë të tyre të njoftohej bota anglisht-folëse dhe më gjerë se çfarë po ndodhte me fatin e shqiptarëve në Ballkan gjatë sundimit komunist, një periudhe kur të drejtat e njeriut të shqiptarëve shkeleshin më keq se kudo tjetër në botë.

Lou Zanga, me raportet dhe analizat e tija, ishte si një dritare e vogël informacioni, sidomos për botën amerikane dhe europiane, mbi ngjarjet në Shqipërinë e mbyllur dhe të vet-izoluar komuniste. Analizat e tija përhapeshin dhe ishin si të thuash lexim i detyrueshëm për të gjithë ata që, në atë kohë, merreshin ose që ishin përgjegjës për çështjet shqiptare–jo vetëm ekspertët në qarqet më të larta të qeverisë amerikane në Washington, por edhe në universitetet dhe qendrat e ndryshme akademike të Amerikës që merreshin me studimin e çështjeve të Europës Lindore komuniste, gjatë Luftës së Ftohtë. Luigj Zanga i përgatiste analizat e tij, bazuar në monitorimin e burimeve të brendshme të lajmeve dhe në informacionin dhe në materialet që mbledhnin agjencitë perëndimore të lajmeve por edhe nga përkthimet e Shërbimit Informativ të Transmetimeve të Huaja (FBIS).

Louis Zanga ishte pjesë e një strukture administrative të Radios Europa e Lirë, përgjegjëse për Shqipërinë, Kosovën dhe Maqedoninë, ndërkohë që mbulonte edhe subjekte të çështjeve ballkanike. Zanga kishte filluar të punonte si analist kërkimesh të çështjeve shqiptare në Radion Europa e Lirë në vitin 1961 dhe më vonë ka qenë gjithashtu përgjegjës për mirëmbajtjen e arkivave për Shqipërinë, Kosovën dhe Maqedoninë. Raportet dhe analizat e Luigj Zangës gëzonin një reputacion të lartë gazetaresk dhe akademik, për nga niveli i lartë informativ dhe i paanshëm i artikujve dhe analizave të tija, e që dalloheshin për nga përpikmëria profetike e tyre, mbështetur në njohjen e thellë që ai kishte mbi Shqipërinë dhe rajonin.

Parashikime të sakta nga një analist i regjur mirë në çështjet shqiptare dhe të Ballkanit, kur njeriu u hedh një shikim pas, ngjarjeve të dekadës së 80-ve dhe më vonë. Ashtu siç parashikonte Zanga në anlaizat e tija, Shqipëria qe vendi i fundit komunist që hoqi dorë nga qëndrimet e saja staliniste, jo për bindje se duhej të bëheshin ndryshime të sistemit, por vetëm e vetëm se pse komunizmi u shemb në pjesën tjetër të Europës dhe nuk mund të mbijetonte sistemi komunist në Shqipëri, i izoluar nga pjesa tjetër e Evropës. Gjithashtu në Kosovë, ashtu siç komentonte analisti Zanga, problemi i shqiptarëve atje, jo vetëm që nuk u përmirësua por erdhi duke u keqësuar gjithnjë e më shumë.

Dekorimi i Luigj Zangës me çmimin e lartë të Atdheut, Nderi i Kombit, dëshmon nderimin jo vetëm të Presidencës, por të gjithë atyre që e kanë njohur Luigj Zangën. Analistët shqiptaro-amerikanë në qeverinë amerikane dhe në botën akademike në SHBA në atë kohë, mund të numëroheshin me gishtat e një dore dhe Louis Zanga zë një vend të merituar ndër më të dalluarit, për analizat dhe komentet e tij mbi çështjet shqiptare dhe ballkanike. Për arritjet jetësore dhe për punën e tij të gjatë në këtë fushë, Presidenti i Shqipërisë, Bujar Nishani me plot të drejtë i akordoi Luigj Zangës dekoratën “Nderi i Kombit” me këtë motivacion:

“Në vlerësim të veprimtarisë së vyer dhe kontributit të tij të çmuar atdhetar prej gati gjysmë-shekulli në shërbim të përhapjes dhe konsolidimit të vlerave të lirisë dhe demokracisë anembanë botës, veçanërisht në luftën e paepur dhe pa kompromis kundër diktaturës komuniste në Shqipëri”.

BRONX BOROUGH CELEBRATION OF 107 YEARS OF ALBANIA’S INDEPENDENCE BRINGS FRIENDSHIP TO FOREFRONT

December 2, 2019 by dgreca

The Honorees: Imam Tahir Kukaj, Skender Bucpapaj, Posthumous Tribute to Prof. Dr. Rexhep Krasniqi, Imam Abdullah Hoxha, Shaban Binaku

Governor Andrew Cuomo’s Proclamation Presented to Esad Rizai

By Rafaela PRIFTI

Bronx Borough President Ruben Diaz Jr. in conjunction with the Albanian American Society Foundation, Albanian Community Center and Sons and Daughters of Albania in the United States hosted the celebration of 107^th anniversary of Albania’s Independence on November 21. The event has become a new annual tradition that honors a deep-rooted friendship between America and Albania. Even before the start of the ceremony, the setting was a reminder of the historic bonds of the two countries. The metal plaques at each corner of the Veterans Memorial Hall display quotations from American presidents. The quotes of President Woodrow Wilson stand out since he led the US in World War I, and gave the crucial support to Albania’s Independence. The banners of the Albanian American organizations responsible for the event were placed underside the brass plaques dedicated to the memory of the US military service members, and served as a visual reminder of the Albanian-American alliance. The founder and President of Albanian American Society Foundation, Esad A. Rizai, greeted the Albanian and American guests at the entrance, while keeping an eye on all items of the program. The official opening started with the national anthems. The Master of Ceremonies Aida Gashi invited the artist Arian Kerliu who performed guitar-based renditions of the hymns. There again was the connection since it was President Wilson who signed an executive order designating the “Star Spangled Banner” as the national anthem in 1916. In his welcoming remarks, Esad Rizai thanked the participants, organizers, the Board members of the Albanian American Society Foundation, and the Bronx Borough President, Mr. Diaz, “a longtime friend and supporter of Albanians” and Mr. Edwin Molina for the diligent work on the proclamations. Lastly, Mr. Rizai paid homage to the 2019 Honorees. Mr. Ruben Diaz greeted “Miredita” in Albanian and welcomed everyone to ‘their house’ underscoring the theme of friendship with the Albanian community. Eleven years ago, as the new President of the Bronx Borough, he came in contact with the Albanians in organizing the naming of a street after the great Mother Teresa. “The celebration of Albania’s independence at this venue goes back seven years now,” said Mr. Diaz. Whereas these events are more recent, he drew attention to the old wave of Albanian immigrants from the 1930s. “Anybody here knows Regis Philbin?” he asked, referencing the American media personality who is a Bronx native. “Today Albanians continue to strengthen the core of the Bronx,” and as the home to 1.47 million people continues to grow economically and improve infrastructure and boost small business, so “while Esad thanks me, I am the one thanking you, all the Albanians” for being part of a stronger, better Bronx, because “the Borough has come a long way thanks to the communities who have made it their home,” said the Bronx Borough President. Pointing out the prominent role in specific areas, he said “In regard to Albanians, the examples are seen in the elected officials like Assemblyman Mark Gjonaj, the men and women in uniform, firefighters, real estate etc. that have resulted from the hard work, faith and dedication of the community.” In the end, Mr. Diaz remarked that the fabric of New York is comprised of many threads, and two of those are “red and black, which stand for the Albanian community.” Next item was the introduction of the honorees. “An important part of the celebration of independence and the community is the recognition of the individuals, as we have done in the past. In the words of Esad, they sacrificed so much to the benefit of all of us.” First honoree, Professor Dr. Tahir Kukaj, Vice-President of the Albanian Islamic Center, recently named Muslim Chaplain for the NYPD. His bio summary stated that Dr. Kukaj is an active spiritual leader with deep ties to the New York Muslim community and an interfaith expert. “Having fostered interfaith relations for over two decades, Dr. Kukaj was widely celebrated as a welcome addition to the spiritual leadership of the NYPD by multiple organizations, including the NYPD Muslim Officers Society. Dr. Kukaj was born in 1965 and grew up as an Albanian Muslim in Kosovo. He and his family were survivors of the war and subsequent strife that plagued Communist Kosovo during the 1970s and 80s, having endured the loss of the Kukaj patriarch, Tahir’s grandfather, to a brutal communist execution before Dr. Kukaj was born. Citing his father’s altruistic benevolence, despite the horrors around them, as a major motivation in his life, Dr. Kukaj moved to Cairo in 1984 to study at the prestigious Azhar University (AH-ZAR). Among his other work, he learned Arabic and ultimately achieved a Ph.D. for his research. After immigrating to the United States, Dr. Kukaj became both Imam and Director of Outreach at the Albanian Islamic Cultural Center on Staten Island. An interfaith outreach expert, Dr. Kukaj is widely acknowledged as a skilled spiritual diplomat, representing both his mosque and his faith, and routinely hosts a variety of interfaith dialogues and dinners with other Muslim, Jewish and Christian leaders of New York. Dr. Kukaj has served on the clergy Advisory Board for both former New York Mayor Andrew Cuomo and current Mayor, Bill de Blasio, as well as a liaison for the Muslim community. He was named one of the 2019 Staten Island Power 100 by City & State Magazine.” The acceptance speech of Imam Kukaj briefly touched on the proud history of Albanians and the impact of distinguished figures, noting that “the name of the Illyrian ancestors of Albanians relates to the freedom-loving nature of our people.”

The second honoree was Skender Buçpapaj, an Albanian poet, political commentator, author, scholar, and publisher, who played a key role in the downfall of Albania’s communist dictatorship. The short bio noted the professional career of Skender Buçpapaj, as the Editor of “Drita” (Light) for fifteen years, a prominent newspaper of the Writers and Artists’ Union of Albania, dedicated to literature and art. “In 1991, Skender was the initiator and co-founder of the Independent Union of Albanian Journalists, which later became the Union of Journalists, where he was twice elected as its president, as well as Editor-in-Chief of the newspaper “Kosova,” for a short stint. Later in December of 1991, he was appointed Deputy Director General of the Albanian Radio and Television Broadcast and in 1992, the first director general of the RTSH – Albania’s Public Broadcaster, which played its role in helping bring about the downfall of the communist regime, a duty that he maintained until the August of 1995. From 1995 he returned to diplomacy, taking a position in the Ministry of Foreign Affairs in Albania, followed by his posting with the Embassy of the Albanian Republic in Bern, Switzerland, where he covered the different sectors and was appointed the Chargé d’Affaires at the embassy. In 1998, Skender returned to journalism, becoming Editor-in-Chief for the daily newspaper “Bota Sot,” headquartered in Switzerland. During this time, the paper expanded its circulation to 200,000 copies daily, distributed in new markets such as Pristina, Tirana, Skopje, in Albania, as well as Frankfurt, Germany and New York City. In 2008, he and his spouse Elida Buçpapaj, became publishers of the Voice of Albanians Website, the most-read Albanian-speaking platform in the whole of the diaspora.” On his behalf, the proclamation was accepted by the Master of Ceremonies Aida Gashi. A posthumous award went to Prof. Dr. Rexhep Krasniqi, Ph.D., an Albanian-American historian, teacher, and anti-communist politician and activist, who is best remembered for his long-time leadership of the “Free Albania” National Committee. His bio noted that Dr. Krasniqi was a humble school teacher prior to World War II’s short incarceration by occupying forces. “Dr. Krasniqi would become more politically engaged while working as an educator, after his incarceration, becoming member of the Albanian Parliament in 1943 and was appointed later Minister of Education. As the Communist gained more power in Albania, and Kosovo being reinstated as part of Yugoslavia, Krasniqi and other leaders joined the Second League of Prizren. By 1944, Dr. Krasniqi immigrated to Austria, and later Damascus, where he coordinated publication of the “Bashkimi i Kombit,” which opposed Albanian communism. With an invitation from U.S. State Department and support from Xhafer Deva, Dr. Krasniqi settled in US, in 1954, taking leadership of the “Free Albania” National Committee. The Committee was an opponent of the Communist regime in Albania, and gathered most of the anti-communist Albanian émigrés of post-World War II, serving as a government-in-exile until 1955 when Albania joined the UN. Dr. Krasniqi would continue his advocacy after moving to Australia and later the United States, helping Albanian refugees to resettle in the United States through the New York-based Committee on Free Albania, which he chaired for 35 years, until the fall of the communist dictatorship. Dr. Krasniqi was instrumental in helping not only preserve Albanian culture in this country, as well as fighting for the Albanian human rights and democracy.”

Mr.Idriz Lamaj, Honorary Member of Vatra, Pan-Albanian Federation of America, accepted Dr. Krasniqi’s proclamation and summed up the mark of his colleague and fellow companion at the Free Albania Committee from 1956-1992. “Dr. Krasniqi was a politician, a statesman, a historian, a patriot and one of the iconic figures in the Albanian nation. He was honored with Award Merits from the White House, the US Congress and New York State Governors and Mayors’ Office during the time he was alive and carried his duties. Today, I am emotionally touched because we still have Albania Americans and American politicians and patriots of the great New York State that memorialize Dr. Rexhep Krasniqi with gratitude and honor him with this proclamation, after 20 years of his passing.” The honorees to be recognized posthumously were Imam Abdullah Hoxha and Shaban Binaku, who distinguished themselves as leaders of popular uprising against the Ottoman Empire in 1910-1912. They were patriots and popular strategists who organized and led the liberation movement of national unity in Albania. “Imam Hoxha and Shaban Binaku fought in the battles of the Albanian League of Prizren, starting with the siege of Maxhar Pasha in early-September 1878, and the battles of Plava and Gucia in 1879-1880. Imam Hoxha and Shaban Binaku were executed by the Ottoman Turks, in late November 1910, not far from the foundations of the Tabaccus Bridge. The tombs of these heroes remain to this day as memorials dedicated to the nation’s freedom.” The proclamations honoring the patriots who paved the way to independence were accepted by their family members.

Sophia Zayas, Bronx Regional Representative of the Office of Governor Andew M. Cuomo, said that she was there as a friend of ‘the vibrant Albanian community.” Recognizing the dedicated leadership of Esad Rizai, with whom she works closely, she presented a proclamation by Governor Cuomo! Additionally, she read the Governor’s letter of appreciation awarding Alush Smajl Hoxha “for the commitment to ideals of freedom and democracy by noble Albanians.”

Albanian poet Isa Brecani recited his poem dedicated to the love of homeland and the notable individuals of history focusing on the flag as a unifying symbol of Albanians.

On behalf of Senator Alessandra Biaggi’s, the Deputy Chief of Staff, Mr. Miguel Rondon office awarded a special appreciation to Igbal Milaku.

The closing remarks by Hajdin Alijaj, Vice President of the Albanian-American Society Foundation, emphasized key historic moments and highlighted the lasting friendship of both countries with gratitude to President Woodrow Wilson. “The Albanian people united by the Albanian League of Prizren and its leader Abdyl Bej Frasheri tried to unite all Albanians but failed after the Congress of Berlin of 1878 did not recognize it. First, Albanians proclaimed independence from Serbia on November 28, 1444 in the city of Lezhe by Iskanderbeg (George Castriotas) and second, on November 28, 1912 in the city of Vlore by Ismail Qemal. We, Albanians are proud of our heritage and our forefathers and heroes who gave their lives for freedom, democracy and independence for all the Albanian people! After World War II, President Wilson stood up to the victorious nations of Europe in defense of Albania as one of the oldest people of Europe, and a true nations whose borders needed to be preserved… we hope that one day our dream will be fulfilled and all the Albanian lands and people will be united under one Albania, the United Democratic Republic of Albania!”

At the end of the ceremony, the President and Founder of Albanian-American Society Foundation, Esad Rizai said that the honorees of the event that celebrated 107 years of Albania’s independence were respectable and upright individuals that lived by a high moral code of “‘Besa’, (Oath) Dignity and Justice,” guided by one true faith known as “Albanianism.”

Acknowledgments

Edwin Molina, Press Secretary at Office of Bronx Borough President for the Honorees’ Bios.

E gëzofshi brez pas brezi Qendrën Kulturore “Nënë Tereza

December 2, 2019 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/

I nderuar Famulltari i Kishës Zonja Pajtore: Dom Ndue Gjergji, të nderuar klerikë të pranishëm, të ftuar dhe bashkatdhetar.

Më lejoni që në emër të Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA , të Kryetarit, Kryesisë, Këshillit Drejtues, të degëve të Vatrës në gjithë SHBA, të çdo vatrani, si dhe të Degës së Michiganit; t’ju përshendes dhe t’ju uroj 28 Nëntorin -107 vjetorin e Pavarsisë. T’ju uroj ta gëzoni Qendrën e re Kulturore “Nënë Tereza”.

Për të jetuar në një bashkësi, të paktën në shtatë mijë vite qytetërim (dy mijë pas Krishtit dhe pesë mijë e më shumë vite para tij), njerzimi ka krijuar,formuar, përsosur e formësuar fondamentet bazë të jetës njerzore si: e drejta, e vërteta, ndershëria,dashuria, mirësia,respekti, sinqeriteti, virtutshmëria etj, etj. Por shpresoj se do të “murosen” tek fondamentet boërore edhe dy thënie brilante të Nënë Terezës si: “Paqa fillon me një buzëqeshje” dhe “Vetëm dashuria do ta shpëtojë botën”.

Ne jemi shumë afër punës, veprës e jetës së Nënë Terezës, por breznitë e ardhëshme shqiptare, do të krenohen shumë me shqiptaren e madhe Gonxhe Bojaxhiu që u bë shejt për gjithë njerzimin.

Shenjtorja jonë, ka predikuar me Krishtin në në zemër, mirësi e dashuri pakufi për këdo që e pranon dhe e adhuron dashurinë e mirësinë e zotit. Por fondamentet e saja , janë diametralisht të kundërta me fondamentalistët e të gjitha llojëve e kategorive, të cilët nuk kanë fe e atdhe, por janë e kundërta e fondamenteve njerzore.

Bashkatdhetarë, siç jemi të bashkuar sot këtu për Qendrën Kulturore “Nënë Tereza” në Michigan, ju ftoj të bashkohemi për veprimtari të përbashkëta në dobi të kombit sa here na kërkohet. Organizmi më i motshëm përbashkues e me një përvojë gati 108 vjeçare në këtë fushë është Vatra. Antarët e simpatizantët e saj të mbledhur sot në Selinë Qëndrore të saj në NY, mblodhën 83 mijë dollar në ndime të tragjedisë që ndodhi në Shqipëri më 26 Nëntor 2019. Vetëm të bashkuar dhe të mirorganizuar do të jemi më të fortë si për ditë të mira dhe të vështira.

Paçi shëndet ,gëzim e lumturi në familjet tuaja , e gëzofshi brez pas brezi Qendrën Kulturore “Nënë Tereza” këtë vepër të mbrekullueshme të komunitetit shqiptar në Michiganit. Gëzuar Krishtlindjet që po afrohen dhe vitin e ri 2020. Zoti e bekoftë popullin Shqiptar , zoti e bekoftë Amerikën këtë vend të mbrekullueshëm.

* Përshëndetje e ish nënkryetarit të Vatrës Asllan Bushati në përurimin e Qendrës Kulturore “Nënë Tereza” në Michigan dhe festimeve të 107 vjetorit të Pavarësisë me 30 Nëntor 2019.

E rëndësishme mbetet se sa shqiptarët janë të Nënë Terezës?

December 1, 2019 by dgreca

Fjala e mbajtur me 30 Nëntor me rastin e Festës së Pavarësisë dhe përurimit të Qendrës së re “Nënë Tereza” pranë Kishës Zoja Pajtore në Michigan-/

nga Visar Zhiti */

I dashur dhe i nderuari famullitar i Kishes tonë Zoja Pajtore, Dom Ndue Gjergji,/

I dashur dhe i nderuar Vikar i Përgjithshem i Ipeshkvisë së Kosovës, Dom Lush Gjergji,

I dashur dhe i nderuar Dom Anton Kçira,

I dashur dhe i nderuar Konsull i Nderit,

z. Ekrem Bardha,

Të dashur vatranë, z. Zef, znj. Merita,

z. Asllan,

Klerikë të nderuar myslimanë e bektashianë,

I dashur Drejtor i Katedrës së Albanoligjisë në Universitetin DePaul, i porsa hapur në Chicago, i pari i tillë, Dr. Gazmend Kapllani,

Të dashur Koordiantorë të Veprimtarive, z. Valentin Lumaj, z. Gjekë Gjelaj, gazetarë,

Motra të dashura murgesha,

Studentë të dashur, fëmijë artistë,

“Shqiponja të vogla” të ardhura nga Kanadaja me Maestro Ramazan Këllezi, Bashkatdhetarë të dashur!

Dhe lejomëni tani t’u drejtohem dhe atyre për të cilët jemi mbledhur: E dashur Qendër Kulturore me emrin e shenjtë “NËNË TEREZA”,

I dashur FLAMURI ynë KOMBËTAR, që rri aq hijerëndë pranë Flamurit të SHBA, si dy miq të mire dhe aleatë!…

Duke u mbledhur së bashku si sonte, por duke qenë bashkë gjithmonë, me dije dhe ideale, me përkushtime dhe punë, gëzimet do të shtohen duke u shumëzuar me aq sa ne jemi, kurse dhëmbjet do të zvogëlohen duke u pjesëtuar në secilin prej nesh dhe arritjet do të jenë një pasuri e përbashkët, gjithnjë e më shumë.

Po kremtojmë një festë të madhe tradicionale, historike, shpëtimtare, Pavarsinë e Shqipërisë, Ditën e Flamurit, dhe një ngjarje të bukur, të vyer, përurimin e sallës së Qendrës kulturore “Nënë Tereza” pranë Kishës tonë “Zoja Pajtore”.

I lutemi Asaj, jemi me një dhëmbje të madhe në shpirt dhe trup nga shkaku i tërmetit që ra në Atdheun tonë të vogël, për jetët e humbura e rrënojat që shkaktoi. Por shpërtheu dhe një solidaritet i madh njerëzor, dashuria mes njerëzve, Kosova jonë me ushtrinë e saj, me ndihma, me policinë e specialist erdhi e para, gjysma të ndihmojë gjysmën, erdhën nga vendet fqinjë në Ballkan, Greqia e Kroacia, Serbia etj, nga Italia e Mesdheu, nga Franca e Izraeli, nga Zvicra, etj, nga Diaspora shqiptare, e para si përherë ajo e Amerikës dhe vetë SHBA, që na janë gjendur gjithmonë, jetikë në historinë tonë, mbështetësit e fuqishëm të demokracisë dhe lirive tona.

Dhe vetë Papa Françesku u lut për ne dhe tha: “Zoti e bekoftë këtë popull që e dua aq shumë”. Unë kam patur fatin e madh ta dëgjoj këtë dhe herë tjetër, duke qenë pranë Atit të Shenjtë, kur shërbeja për vendin tim në Vatikan.

Dhe t’i lutemi përherë Zojës së Këshillit të Mirë, Pajtores së Shqiptarëve, emrin e së cilës mban kjo kishë e dashur, e cila që kur u themelua në vitin 1977 nga i përndershmi Dom Prek Ndrevashaj, i pari prift katolik shqiptar që ngriti shërbimin meshtar në gjuhën shqipe në Michigan, kisha u kthye dhe në qendër atdhetare e kulturore, ku këtu kremtohej Festa e Flamurit e janë bërë festivale të kulturës dhe të traditës, koncerte, përurime librash e konferenca e takime e çmallje ashtu si dhe natyrshëm janë kryer meshat, liturgjitë, ceremonitë martesore dhe ato të përzishme, sakramente si dhe mësimi i gjuhës amtare, i shqipes.

Zoja Pajtore, edhe ajo ishte refugjate, iku nga Kisha e saj në Shkodër, në prehërin e kalasë së Rozafës, fluturoi me engjëjt në një kishë afër Romës, në Xhenacano, se nuk do të duronte dot pushtimin e gjatë otoman, që t’i thoshte Europës të mos e harronte Shqipërinë që po vuante, atë që ka kërkuar dhe po kërkon dhe politika sot, deri dhe e Shteteve të Bashkuara të Amerikës për ne.

Qendra kulturore “Nënë Tereza” që përurojmë sot, ka si prelud të shkëlqyer devocionin, largapamësinë, punën e palodhur, përunjësinë dhe përdëllimin e famullitarit të saj, Dom Dom Ndue Gjergji.

Jam dëshmitar i dy veprimtarive të afërta: i Konferencës shkencore mbarëkombëtare e ndërkombëtare që u zhvillua në këtë Kishë për Heroin tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, në vitin e 550 përkujtimor të tij, me historianë, studiues e shkencëtarë të ftuar nga Amerika dhe Europa, nga Shqipëria, Kosova, Mali i Zi, Maqedonia e Veriut, nga arbëreshët e Italisë, etj, punimet e së cilës dhe pesha e tyre bënë që ajo të ishte takimi dhe kuvendi më i madh, që nuk e arritën as ambasadat dhe akademitë në atë jubile.

Po kështu dua të kujtoj dhe përurimin, sa modest, po aq dhemallëngjyes që u bë pas një meshe të bashkëcelebruar këtu nga Ipeshkvi, Imzot Walter A. Hurley dhe famullitari Dom Ndou Gjergji, të një libri për Shenjten “Nënë Tereza”, botuar në Vatikan me autore Eda Agaj.

Po në sa e sa veprimtari e takime jeni dëshmitarë e pjesëmarrës ju të gjithë…

Sonte më duket se mbajmë bashkë në njërën dorë Flamurin tonë Kombëtar dhe në tjetrën sarin e Nënë Terezës.

Shqiptarët e duan Flamurin e tyre dhe e nderojnë atë. Dhe në poezinë e postrilindasit, Asdrenit, shkruar në vitin e pavarësisë, në 1912, që u bë Himni Kombëtar, na përcillet një kumt që të magjeps: Se Zoti vetë e tha me gojë/ Që kombe shuhen përmbi dhe/ Por Shqipëria do të rrojë? Për të, për të luftojmë ne.

Flamuri është përbashkues dhe vazhdimisht atij i kanëkënduar populli dhe poetët. Dua të kujtoj tre emra klerikësh të njohur, të feve të ndryshme. Vërtet harmonia fetare e Shqipërisë është emblematike, shembullore për botën, “vëllazëri fetare” e quajti papa Françesku.

Simboli i Kombit, Flamuri, ja si valvitet në poezinë e At Gjergj Fishtës, poetit katolik, “Homerit të fundit në botë”:

Porsi fleta e Êjllit t’ Zotit.

Po rreh Flamuri i Shqypnís.

E thrret t’bijt e Kastrijotit

Me u mbledhë tok nder çetë t’ushtrís.

Dhe Imzot Noli, ortodoks duket sikur vazhdon:

Flamur që lind Shën Kostandinin,

Pajton Islamn’ e Krishtërimin

Çpall midis feve vllazërimin,

Flamur bujar për Njerëzi

Baba Ali Tomori, bektashian, që diktatura komuniste e pushkatoi me akuzën si agjent anglez dhe duke vrarë atë, po vritej atëhere dhe aleanca e vendit me Europën Perëndimore, ja, ç’fjalë la për identitetin kombëtar:

Zoti i math në këtë baltë

më ka bërë shqipëtar,

gjuhën shqip t’ëmbël mjaltë

ma ka fal për kombëtar.

Por dhe një poet tjetër, laik, i harruar dhe i pa njohur, i quajtur “Osoja i Ri”, Beqir Çela, nga Karbunara e Lushnjës, në konkursin që u shpall me rastin e 25 vjetorit të Pavarësisë në1937 për një himn të ri për Flamurin, ku në juri ishin dhe At Gjergj Fishta, Mit’hat Frashëri, Kostaq Cipo, etj, mes 76 krijimeve, merr çmimin e parë, dëgjoni, ç’thotë në njërën nga strofat e himnit të tij:

Rrahja e lum’e palës s’ate

Kuq si gjaku trimëror

I krenarve bij që pate.

Dhe për nder t’u bën’ theror.

Por të kuqes së Flamurit do t’i shtohej dhe gjaku i tij. Mësuesi Beqir Çela, nga arsimimi që kishte marrë, u lidhshpirtërisht me Amerikën, duke e parë atë si vendin e shpëtimit. Modelin amerikan e mendoi të adoptueshëm për në Shqipëri, kështu besoi gjithë jetën, në aq jetë sa i lanë.

E pushkatuan në diktaturë si agjent të amrikanëve, si armik. Donin të vrisnin kështu dashurinë për SHBA-në si kampion i demokracisë dhe lirive të njeriut, shpëtimtare e Kombit shqiptar, superfuqi e mirëqenies sociale. Por nuk ia dolën.

Dhe Nënë Tereza ka një Lutje për Kombet e Bashkura, për atje ku janë flamujt e gjithë shteteve të botës, pra dhe të Shqipërisë dhe të Republikës së Kosovës, etj.

Zoti im,

e mundur është, si nuk është e mundur,

që kombet të preken nga zemra jote,

që të punojnë për bashkimin dhe dashurinë:

dy vepra të mëdha për të themeluar paqen

mbi fytyrë të dheut.

Amen!

Dhe Nënë Tereza vetë është përbashkuese ashtu si Flamuri, por flamur i bardhë paqeje, i Krishtit, i dashurisë së Zotit, që i është dhuruar njerëzimit mbarë si pasuria më e çmuar e tij.

Madje Nënë Tereza dhe kur ka shkuar në vendet që kanë qenë në luftë midis tyre, ata e kanë ndërprerë luftën. Dhe arma e saj ishte lutja që ndryshon dhe botën dhe sjell dashurinë. Sa thjeshtë Ajo thoshte: Bashkohemi nëpër lutje,

O Zot,

të falënderoj për myslimanët dhe induistët

dhe për të gjithë miqtë e mi të shtrenjtë Sa herë që të takojmë

nëpër lutje,

ti na bën të krishterë edhe më të mirë,

myslimanë edhe më të mirë,

induistë edhe më të mirë.

Ç’emër i shenjtë ky i Nënë Terezës. I gruas më të njohur të planetit. Nga Shkupi. Me prindërit nga Kosova. Që tha se nga gjaku dhe origjina jam shqiptare, në shërbim të Krishtit. Na e la si një testament me atë shkrimin e saj të bukur, botohet shpesh,iu bë i njohur dhe botës falë Dom Lush Gjergjit, vëllait të Saj dhe tonit, biografit më të mirë shqiptar të Nënë Terezës, që pothuajse çdo vit nxjerr nga një libër apo album për Të dhe në gjuhë të huaja. Faleminderit dhe mirënjohje, Imzot!

Dhe ndjej dhimbje kur kujtoj se diktatura në Shqipëri ia kishte mbyllur mizorisht derën, kur kishim aq shumë nevojë për të. Dhe Ajo na meson që të lutemi dhe për armiqtë tanë. Dhe për këtë ka shkruar dhe një qytetar i këtushëm, inxhineri shqiptar Mërgim Korça, porosi që ai e gjen ashtu si te Padre Pio dhe te Baba Raxhepi, që ka jetuar në teqene që themeloi po vetë këtu në Detroit.

Është porosi biblike, pjesë themeltare e kulturës Perëndimore tashmë.

Ndërkaq Nënë Tereza me durim shenjtjeje vazhdimisht do t’u drejtohej me kurajo dhe liderëve më të mëdhenj të botës: “Ndihmojeni popullin tim!”.

Presidenti Bill Klinton do të thoshte në qershorin e 2002: “Nënë Tereza, ishte e para Ajo që më bëri ta dua kombin shqiptar dhe tani ndihem shumë krenar që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.

Ishte çliruar Kosova kështu.

Nënë Tereza do të ishte dhe Qyetare Nderi e SHBA ashtu siç do t’i jepej më në fund dhe pasaporta shqiptare.

Por më e rëndësishme mbetet se sa shqiptarët janë të Nënë Terezës?

Një përgjigje dhe dëshmi është …

*Fjala e shkrimtarit Visar Zhiti mbajtur ne FESTEN E FLAMURIT NE

NË SALLËN E RE TË QENDRËS KULTURORE “NËNË TEREZA” NË KISHËS “ZOJA PAJTORE” NË MIÇIGAN-30 Nentor 2019