GJERGJ KASTRIOT SKENDERBEU SIPAS XHEVAT KALLAJXHI

June 14, 2018 by dgreca

1 Kallajxhiu Skenderbeu ok

ME RASTIN E 550-VJETORIT TË GJERGJ KASTRIOTIT-SKENDERBE/

Nga Frank Shkreli/

Para disa ditësh isha duke hapur një kuti me libra të vjetra dhe gjeta një dorëshkrim me një dedikim të posaçëm nga autori — mbi Gjergj Kastriotin-Skenderbe, me rastin e 500-vjetorit të Heroit Kombëtar, shkruar nga i ndjeri Xhevat Kallajxhiu, një ish-koleg me të cilin kam punuar në Zërin e Amerikës për disa vjet gjatë ’70-ave dhe ish-Kryeredaktor i gazetës Dielli, organ i Federatës Pan-Shqiptare Vatra. Dorëshkrimi i titulluar thjeshtë “SKENDERBEU”, është një vepër e thjeshtë siç e cilëson edhe vet autori, “bazuar në fakte historike dhe në legjenda”,e shkruar nga fundi i verës së vitit 1967 dhe botuar në atë kohë, pjesë pjesë, në gazetën Dielli. Xhevati e kishte shkruar këtë broshurë prej mbi 50-faqesh, sipas tij, si “Një kontribut të vogël në përpjekjen e madhe që bënë shqiptarët kudo për të përkujtuar 500-vjetorin e vdekjes së Skenderbeut.”

Në parathënien e broshurës autori i referohet vitit 1968, si viti i Gjergj Kastriotit-Skenderbe dhe përmendë një numër të madh veprimtarishë nga shqiptarët në mërgim, “Në kujtim të Fatosit të paharruar të Kombit”, shkruan Xhevat Kallajxhiu. Ai shënon se gjatë vitit 1968 janë botuar një numër studimesh, librash dhe dokumentash, në shqip dhe gjuhë të huaja, mbi jetën dhe veprimtarinë e Gjergj Kastriotit-Skendërbe. Në Amerikë dhe në botën perëndimore kudo që kishte shqiptarë, sipas autorit, u mbajtën mbledhje të posaçme, në të cilat u paraqitën kumtesa shkencore-historike. Revistat dhe gazetat e shqiptarëve të mërguar në botën e lirë, kishin botuar edicione të posaçme mbi Krye-Heroin e tyre, duke e përkujtuar në mënyrë madhështore vdekjen e Skenderbeut, ashtu siç e meriton Heroi i Pavdekur i Kombit Shqiptar, ka theksuar ai. Veçanërisht, autori Xhevat Kallajxhi, thekson manifestimet e shumta në Vatikan dhe në Romë me rastin e 500-vjetorit të vdekjes së Gjergj Kastriotit, ku morën pjesë arbëreshë të Italisë dhe shqiptarë të mërguar në botën e lirë, përfshirë një numër i madh shqiptaro-amerikanësh, të cilët me atë rast, gjatë qëndrimit të tyre në Romë, ishin pritur në audiencë edhe nga Papa Pali i VI. Autori sjellë përshëndetjen e Papës drejtuar shqiptarëve, me fjalët: “Bij fort të dashtun Shqiptarë! Po ju sjellim juve një mirëseardhje të veçantë, mbasi jemi mbledhur për të kujtuar 500-vjetorin e Gjergj Kastriotit Skënderbet, Fatosit të Kombit tuaj e të Krishtërimit, pranë kësaj Selije Apostolike, të cilën mund ta quani si shtëpinë tuaj. Na po ju shohim me kënaqësi, sepse e dijmë se shpirti me të cilin ju e kujtoni këtë rast është shpirti i hershëm i fisit tuaj, i cili gjithnjë, për mbi çdo interes, ka venë vlerat e trashëguara të Besës, të Nderit dhe të Burrerisë”. Këto tri fjalë, Papa Pali i VI i ka thënë në gjuhën shqipe, shënon autori Xhevat Kallajxhiu në dorëshkrimin e tij.

Në këtë përkujtim të madh të shqiptarëve 50-vjet më parë, hynë edhe kjo vepër e vogël dhe e thjeshtë, në të cilën, përveç vdekjes së Skenderbeut, përshkruhen shkurtimisht edhe disa ngjarje kryesore që u zhvilluan nga 17 Janari 1468 – dita në të cilën Fatosi i Kombit dha frymën e fundit në Lezhë – e deri më 28 Nëndor 1912 kur populli shqiptar shpalli përsëri Pavarësinë Kombëtare në Vlorë.

Autori e fillon tregimin historik me sëmundjen që shkaktoi vdekjen e Gjergj Kastriotit në Janar të vitit 1468 dhe me pikëllimet që pasuan, si përfundim i zhdukjes së Kryetrimit të shqiptarëve, në radhët e bashkpuntorëve më të ngushtë të Skendërbeut dhe në popullësinë e thjeshtë.

Luani i Kombit vuan tmerësisht, por nuk mposhtet përpara hijes së vdekjes në çastet e fundit të jetës së tij. Megjithkëtë, shkruan Kallajxhiu në tregimin e tij historik, Gjergj Kastrioti Skenderbe e merr veten dhe me frymën e fundit u drejtohet princëve dhe kapedanëve me këto fjalë:

“Ej trima, mos e humbni burrërinë, se vdekjen borxh e kemi. Mbani lartë zemrat si kurdoherë dhe prëballojeni të keqen me guxim dhe gjakftohësi. Ju lë porosi të jeni të bashkuar — dhe amanet Shqipërinë. Luftoni për të si gjithmonë dhe mbrojeni nga sulmet e armikut deri në pikën e fundit të gjakut tuaj…Mos t’ju dhimbet jeta për Atdhe dhe për liri, se s’ka vdekje më të ëmbël se vdekja për to. Mua nuk më frikëson vdekja, por më vjen keq që e mabroj jetën në këtë shtrat dhe jo në fushën e betejës me shpatë në dorë. Ju priftë e mbara dhe Zoti qoftë gjithmonë me ju”, ishte porosia e Gjergjit drejtuar princëve dhe popllit që e kishin rrethuar.

Autori përshkruan atmosferën, pas vdekjes së Skendërbeut, në çdo qytet, fshat shtëpi dhe kasolle të Shqipërisë së asaj kohe, ku nuk dëgjohej gjë tjetër veç vaj, dhe sjellë një vajtim tradicional të grave të Labërisë kushtuar Gjergj Kastriotit -Skenderbe:

“Ç’u nxi jeta u bë sterrë

Vaj për Shqipërinë e mjerë.

Jetim na mbeti Atdheu

Tash që na la Skënderbeu,

Mynxirë e madhe na gjeti,

Mjer Arbëria, mjer mileti….”

Këtë hidhërim mbarë kombëtar për vdekjen e Gjergj Kastriotit-Skendërbe, në vepren e tij, “Skenderbeu”, Xhevat Kallajxhiu e pasqyron edhe me fjalimin që mbajti Lekë Dukagjini, në varrimin e Heroit Kombëtar, në emër të princërve dhe kapedanëve të Arbrit: “Shpirti im është aq i tronditur sa është edhe shpirti juaj dhe i gjithë shqiptarëve. Nuk gjejë fjalë të përshtatëshme për të shprehur hidhërimin e thellë për këtë tragjedi që ka mbuluar kombin tonë. Sot kemi fatin e zi të varrosim burrin më të madh që lindi raca arbënore, pas shumë shekujsh…Tani kemi një barrë të rëndë dhe nuk di nëse do ia dalim mbanë, por ajo që varet nga dora jonë është që të veprojmë sipas porosive të Prijësit tonë të paharruar: të qëndrojmë të bashkuar dhe të vazhdojmë të mbrojmë Atdheun dhe lirinë. Ky është nderimi më i madh që mund t’i bëjmë kujtimit të Skendërbeut, fryma e të cilit duhet të na udhëheq edhe tani që është i vdekur. Ky është edhe misioni më i lartë që mund të kryejmë përkundrejt Atdheut dhe popullit tonë. Zoti na ndihmoftë”, ishin fjalët e Lekë Dukagjinit në varrimin e Skenderbeut, sipas autorit.

Ai shkruan se pas vdekjes së Skenderbeut, Shqipëria hyri në një periudhë të errët, ndoshta më të errët në historinë e saj. Duke cituar Fan Nolin, i cili ka shkruar: “Në kohën kur Evropa dilte nga Koha e Mesme dhe hynte në Rilindjen e Qytetërisë, Shqipëria shuhej nga lista e shteteve të lira dhe hynte në zgjedhën e urryer të një fuqie barbare, nën të cilën vuajti më tepër se katër shekuj. Vendi i shkretua fare. Tregëtia u venit. Qytetëria u shua. Çdo lidhje me Evroppn u pre…”.

Megjithë këtë periudhë të errët, siç e cilëson Fan Noli, Xhevat Kallajxhiu shkruan se përpjekjet e Shqiptarëve për liri, si në veri ashtu edhe në jug, filluan më në fund të jepnin fruta për realizimin e endërrës së shqiptarëve për një shtet të pavarur. “Pas 500-vjetë robërie, Flamuri i Skendërbeut filloi të valojë përsëri i lirë në qiellin e Shqipërisë. Simbol i Gjergj Kastriotit, që kishte mbetur i fshehur për pesë shekuj në zemrat e popullit shqiptar, u ngrit në Vlorë nga Ismail Qemali më 28 Nëndor, 1912, që koincidoi me datën fatlume të ngritjes së tij në Krujë nga Skenderbeu më 28 Nëndor, 1443”, shkruan autori në fund të dorëshkrimit të tij. Në përfundimin e dorëshkrimit të tij modest me titull, “Skenderbeu”, shkruar 50-vjetë më parë, e kushtuar 500-vjetorit të të vdekjes së Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, Gjergj Kastriotit-Skenderbe, autori Xhevat Kallajxhi është shprehur se, jeta, veprat dhe heroizmat e Skenderbeut janë pavdekësuar jo vetëm në botimet e shumta të shkrimtarëve të huaj, por edhe në botime të zgjedhura të autorëve shqiptarë. “Shqipëria dhe Skendërbeu janë bërë për popullin shqiptar një binom, dy emra të bashkuar në mënyrë të pashqitur me njëri tjetrin”, prandaj, përmbyllur ai dorëshkrimin e tij, ashtu siç e ka vjershëruar edhe patrioti martir i paharruar, Kol Tromara,

“Sa të rrojë gjithësija

Sa të rrojë gjithë dheu

Do të rrojë Shqipërija

Edhe emri Skendërbeu”.

NATO-KOSOVË, SIGURI-LIRI, U FESTUA 12 QERSHORI

June 13, 2018 by dgreca

Speciale/ DIELLI/

-Në Kosovë festohet 12 Qershori-Dita e Paqes e Lirisë, e hyrjes së NATO-s para 19 viteve, në 1999/

-Ishte ora 05 e 17 minuta e mëngjesit në 12 Qershorin historik 1999, kur tanket e para të NATO-s të përcjella nga helikopterët hynin në Kosovë, kalonin kufirin nga Maqedonia në Bllacë-Han të Elezit, dhe prej aty raportoja lajmin e madh për gjithë shqiptarët e botën/

– Lapidar në qendër të kryeqytetit, Prishtinës, në Sheshin Nënë Tereza, për ushtarët e NATO-KFOR, të rënë në shërbim në Kosovë/

–Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, në mesazhin e urimit në vitin 2002: Kam vendosur të kërkoj nga Kuvendi i Kosovës që ditën e 12 Qershorit ta shpallë Ditë të Lirisë së Kosovës, që do të festohet në të gjithë vendin/

NATO-12-qershor-1999-Behlul-Jashari-Kosove

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI

PRISHTINË, 12 Qershor 2018/ Në Kosovë para 19 viteve nisi të ndodhte liria dhe paqja: Ishte ora 05 e 17 minuta e mëngjesit në 12 Qershorin historik 1999, kur tanket e para të NATO-s të përcjella nga helikopterët hynin në Kosovë, kalonin kufirin nga Maqedonia në Bllacë-Han të Elezit. Lajmin e madh për gjithë shqiptarët e botën e raportoja drejt Tiranës për Agjencinë Shtetërore të Lajmeve dhe Radio Televizionin e Shqipërisë nga kolona e tankeve të para të focës më të madhe planetare, e cila të nesërmen merrte në kontroll edhe kryeqytetin, Prishtinën, ndërsa duke kaluar kufirin nga Shqipëria nëpër Morin-Vërmicë shkonte edhe drejt Prizrenit…

Uturima e fortë e helikopterëve Apaçë dhe e kolonës së gjatë të tankeve të NATO-s, që hyri në Kosovë në mëngjesin e hersëm të 12 Qershorit 1999 nuk kishte kend ta zgjonte në qytezën kosovare Hani i Elezit, mu në pikën e kufirit me Maqedoninë. Forca më e madhe e botës, NATO, kalonte nëpër qytezën fantazmë, të mbetur pa banorët e dëbuar, të boshatisur nga jeta, të djegur e bërë shkrum nga gjenocidi e spastrimi etnik i forcave serbe.

Me përshkrimin e kësaj pamje të tmerrshme të Kosovës së mbetur pa njerëzit e saj, por edhe me gëzimin më të madh se në atë mëngjes plot shkërqim të diellit që po lindëte kishte ardhë ajo dita e ora e madhe e ëndërrave – Dita e Lirisë së Kosovës, po vazhdoja të japë me telefon raportin e nisur në orën 05 e 17 minuta, me kryelajmin më të madh në botë: “Taknet e para të NATO-s hynë në Kosovë, në këtë orë të lume, në këtë mëngjes të 12 Qershorit 1999, në këtë ditë të madhe historike për Kosovën dhe të gjithë shqiptarët…”

Më shumë se lajm ishte një shpërthim ndjenjash, që në reportazhin e asaj dite mundohesha t’i tregojë edhe me këto fjalë: “Çlirimi i Kosovës nuk është ëndërr, është më shumë se gëzim, po ndodhë…”

Me një ndjenjë krenarie erdhën pastaj pëshëndetjet e para të shqiptarëve në Kosovë për NATO-n. Një grup i luftëtarëve të lirisë, të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, doli të presë e përshëndes forcen aleate. Ishin me uniformat dhe simbolet e ushtrisë me shqipnjën dykrenare, e të pa armatosur.

Uniforma të tjera dhe ushtarë të tjerë nën armë, pjesëtarë të forcave serbe, u gjetën ca më vonë në një tunel, tek në ikje minonin për t’ia mbyllë rrugën NATO-s. Ata u çarmatosën dhe u detyruan vet t’i heqin minat, dhe marshi i NATO-s vazhdoi pas një ndalje e vonese te tuneli.Një ndalje e gjatë e kolonës, më se katër orë, ishte te Ura e Kashanit mbi lumen Lepenc në Grykën e Kaçanikut. Njësitet britanike të xhenios, ushtarë nga Nepalit dhe Anglia , brenda asaj kohe zhvilluan operacionin për mënjanimin e rreziqeve të mundshme nga minat dhe për t’u siguruar se mbi urë do të mund të kalojnë tanket dhe makineritë e tjera të renda luftarake. Testimi i urës u bë edhe me zbarkimin mbi të të helikopterëve, fillimisht më të lehtë e në numër më të vogël, e pastaj githnjë e më të rëndë e në numër më të madh…

Kishte kaluar ora 15 e pasditës dhe ura po kalohej.

Kishte edhe rreziqe e pengesa të tjera në terrene të luftës së sapopërfunduar. “Asnjë hap jashtë asfalti”, ishte urdhëri për gazetarët që ishin në kolonën e NATO-s. Mina të vendosura nga forcat serbe mund të kishte kudo.Në Grykën e Kaçanikut forcat serbe kishin lënë prapa edhe shumë grafite në faqe shkëmbinjësh. Për grafitin serb “Kosova është zemra e Serbisë” si një antigrafit ishte komenti i një gazetari: “E si mund të jetë zemra jashtë trupit?!”. “Serbia deri në Durrës” ishte një nga grafitet që shkonin në të pamundurën edhe shumë më larg: “Serbia deri në Tokio”, “Serbia deri në Sidnei”, që pretendonin se edhe Japonia dhe Australia qenkan Serbi. Gazetarët nga gjithë bota, me të cilët në kolonën e tankeve të para të NATO-s në Kosovë isha bashkë me korrespondentin nga Shkupi të gazetës shqiptare tradicionale Rilindja, Bedri Sadiku, ato grafite i shikonin si një çmenduri serbe dhe qeshnin, fotografonin, filmonin, raportonin…

Për të hyrë me NATO-n në Kosovë “të akredituar deri natën e 11/12 Qershorit, diku pas mesnate, ishin më shumë se 1500 gazetarë nga gjithë bota”, ka shkruar Bedriu në gazetën tradicionale të Kosovës, Rilindja.

Përtej grafiteve të përçudshme serbe, si një përgjigje dhe realitet se çka është Kosova u shfaq imazhi i Flamurit Kombëtar Shqiptar i ngritur si fluturim shqiponje dykrenare e si në majën më të lartë të festimeve në gjithë botën në qytetin e Kaçanikut, ku në 7 Shtator 1990 ishte shpallur Republika e Kosovës dhe miratuar Kushtetuta e saj në një mbledhje historike të Kuvendit, në kushte të rënda dhe plot rreziqe okupimi.

Një pjesë e forcave të NATO-s u ndal në Kaçanik, ndërsa kolona vazhdoi rrugën drejt Fushës së Pajtimit dhe qytetit të Ferizajt, në orët e pasditës.

Ora 16. Mbi qytetin e Ferizajt shiheshin re tymi. Për të pritur e përshendetur NATO-n me lulet që i vënin mbi tanke e shtronin rrugën, dhe me brohoritjet “NATO, NATO”, “Kosova, Kosova”, “NATO-Kosova e Lirë”, kishin dalë ata pak banorë shqiptarë që kishin mbetur në Ferizaj. Ata kishin dalë përkundër kërcënimeve e shumë rreziqeve se ende forcat serbe nuk kishin ikur. “Forcat serbe edhe sot po e djegin Ferizajn, duan ta djegin të tërin në largim e sipër”, tregonin banorët shqiptarë.

Në një cep të rrugës ishin ndalur ushtarakë të NATO-s dhe fëmijëve u shpërndanin bombone (ëmbëlsira). Fëmijtë ishin tërë gëzim. Një vajzë 10-vjeçare, shumë smpatike, po shtrëngonte ëmbëlsirën në grusht te zemra dhe thërriste shumë e lumtur: “Do ta ruaj tërë jetën për kujtim”. Për ta ruajtur, veç një herë e afroi te buzët bombonin ajo vajzë që muaj të tërë as s’kishte parë ëmbëlsira e kishte vujtur edhe nga urie në mungesë të bukës. Vajza tregonte se quhet Shega Asllani dhe se është nxënëse shembullore e klasës së katër të tetëvjeçares. Një e afërm e saj, Bardha Asllani, me gazetarët spanjollë fliste spanisht, ndërsa për të shprehur falenderimin e madh të gjithë fëmijët përreth brohorisinin për Solanën, atëherë Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s, për Presidentin Amerikan Clinton, Kryeministrin Britanik Bler…

Pas ndonjë ore edhe fushat rreth Lipjanit u mbushen tanke të NATO-s, të cilat para mbrëmjes arrijnë deri afër Prishtinës, por hyrja në kryeqytet mbetet për të nesërmen.

Me gazetarët që nuk u pritej u nisëm për në Prishtinë edhe pse rreziku ishte i madh para se të hynin forcat e NATO-s. Po kthehesha në Prishtinë, para mbrëmjes së 12 Qershorit, duke kujtuar edhe largimin drejt kufirit jugor të Kosovës pasi në mbrëmjen e 24 Marsit 1999 në kushte të pamundshme të ndërprerjes së linjave telefonike dhe dritave, me lidhje satelitore që e mundësoi vëllai Demë Jashari nga Zvicëra, nga banesa plot edhe me refugjatë në qytetin në luftë e në shtetrrethim, derisa shkallëve të ndërtesës në lagjen Ulpiana dëgjoheshin rrapllimat e zërat e forcave serbe, kisha raportuar nga Prishtina në Tiranë për goditjet e para të aviacionit të NATO-s e të nesërmën në mëngjes për “qytetin fantazmë” e masakrat e reja të forcave serbe në shtëpitë e shqiptarëve gjatë natës…

Atë parambrëmje të 12 Qershorit 1999 në qendër të kryeqytetit, te Hotel Grandi, shihej se rreziku ishte edhe më i madh se që ishte paramenduar. Në të gjitha anët kishte të shtëna armësh. Kudo kishte policë, ushtarë, paramilitarë serbë, të gjithë të armatosur, shumë prej tyre edhe të dehur…Edhe në atë situatë, mes shumë rreziqesh, po bëja një raportim për gazetën Rilindja, e cila pas ndalimit nga forcat serbe në Kosovë vazhdonte të dalë në Zvicër, Shqipëri…Nuk dola fare nga automjeti që u ndal para hotelit, dolën vetëm gazetarët nga bota. Paramilitarët serbë të Arkanit i ndoqën gazetarët ende pa hyrë në hotel, dhe nëpër një rrëbesh shiu që largoi njerëzit nga rruga po largoheshim me shpejtësi me automjetin ku ishim…

Po ku të shkonim, ku ta kalonim natën, kur ende nuk mund të shkoja në banesën time ku kishin hyrë forcat serbe…

Shkojmë drejt adresës së telefonatës së 6 Majit 1999 nga Prishtina, që u bë lajm…“Ai lajm na dha shpresë shpëtimi”, u shprehën me falënderim të ngujuarit atje, që na dhanë çelësin e një banese të boshatisur.

Në lajmin e 6 Majit 1999, natyrisht, në rrethanat që ndodheshin të ngujuarit në Prishtinë, mes forcave kriminale, nuk përmenda burimin, telefonatën nga posta e re e Prishtinës që ishte bërë mes rreziqesh, po duke iu referuar “burimeve” tregova çka po ndodhëte, që “bota ta marrë vesh”.

“Shqiptarët në Prishtinë – mburojë e gjallë”, ishte titulli i lajmit që kisha raportuar nga Kufiri jugor i Kosovës në 6 Maj 1999, ku theksoja: “Shumë banorë të Prishtinës po mbahen peng dhe
po përdoren nga serbët si mburojë e gjallë. Ata janë detyruar të qëndrojnë në shtëpitë dhe banesat pranë vendeve ku janë fshehur
armë dhe mjete të mekanizuara ushtarake si dhe nëper objekte që
mund të bombardohen nga NATO-ja”…

Breshëritë e armëve vazhdonin edhe gjatë gjithë natës dhe plumbat qorr binin mbi kulim e shtëpisë së boshatisur, ku u strehuam. Nata e fundit e forcave serbe në Prishtinë ishte plot tmerre dhe ankthe, kishte shqiptarë të vranë në shtëpitë e tyre, edhe shumë djegie e plaçkitje.

Në mëngjesin e 13 Qershorit qielli mbi Prishtinë mbulohej nga helikopterët e NATO-s, ndërsa kolona e tankeve dhe makinerive tjera ushtarake shihej tek zbriste nga kodrina e Veternikut dhe mbushte sheshet dhe rrugët e Prishtinës. “NATO po e merr kontrollin në Prishtinë dhe po detyron forcat serbe të largohen…” Lajmi po shkonte nga Prishtina në Tiranë me telefonin me lidhje zvicerane satelitore, sepse lidhjet tjera telefonike ishin të pamundura. Në Prishtinën e shkatërruar ndihej erë shkrumi e shtëpive e obekteve tjera të djegura. Ishin djegur edhe selia e Zyrës së SHBA-ve në Prishtinë dhe selia e Presidencës së Kosovës. Dyqanet dhe klubet të gjitha ishin të mbyllura dhe të plaçkitura. Hotel Grandi ishte i hapur, por ende jo për shqiptarët. Thuhej se bodrumet e hotelit ishin shndërruar në qendër turturash për shqiparët e rrëmbyer e të arrestuar nga forcat serbe.

Vetëm edhe një lokal-klub tjetër i vogël përball hotelit ishte i hapur. Ai ishte i mbushur plot me njerëzit që pinin kafenë e parë në Prishtinën e lirë. Në Kosovë, edhe në Prishtinë, ku po ndodhte liria…

Pas një nate që e përshkruaja “plot rreziqe dhe e tensionuar, me të shtëna të shumta armësh të serbëve dhe me provokacione kundër shqiptarëve dhe forcave paqësore”, vazhdoja raportimet nga Prishtina: “Kosova qysh dje dhe sot është e lirë në shumë pjesë të saj. Kurrë nuk janë parë njerëz më të gëzuar se dje e sot me hyrjen triumfale të forcave të NATO-s në Kosovë dhe kryeqytetin e saj, Prishtinë. Në Prishtinë qysh sot, NATO po vendos kontrolle…”

Pasditen e 13 Qershorit 1999, bashkë me korrespondentin e Zërit të Amerikës, Isak Ramadani, e gazetarin tjetër nga Shkupi, Arben Ratkoceri, që erdhën në Prishtinë duke sjellë edhe numrin special të gazetës tradicionale kosovare Rilindja të botuar atje me raportimet për ngjarjen historike të hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë, kalova edhe një herë rrugën nga kishin hyrë forcat e para të NATO-s një ditë më parë. Edhe Rilindja në ballinë kishte te kryetitulli orën që kisha raportuar: “Dje në orën 5.17 – Trupat e NATO-s hynë në Kosovë”.

Edhe editoriali “Normandizimi i Kosovës dhe kapitullimi serb”, shkruar nga Blerim Reka, ishte i botuar në faqen e parë të gazetës Rilindja, me foto nga ngjarja historike e ndërhyrjes shpëtimtare të NATO-s, e ku shkruhej edhe: “Qeveria e përkohshme e Kosovës punon për kthimin e popullsisë.-Kryeministri Hashim Thaçi vizitoi Austrinë”.

Dhe, vazhdoja raportimin: “Sot duket krejt e çliruar pjesa e Kosovës nga kufiri me Maqedoninë, përgjatë rrugës që të çon në Han të Elezit, Kaçanik, Ferizaj, Lipjan e deri në kryeqytet. Në Kaçanik, Han të Elezit dhe në lokalite të tjera takuam dhe ushtarë të UÇK-së që kthenin jetën dhe rregullin.
Flamuri shqiptar – flamuri i lirisë valonte në kulmin e ndërtesës 12-katëshe në qendër të qytetit të Kaçanikut, mbi kulmin e shkollës tetëvjeçare ‘Jusuf Gërvalla’ në fshatin Nikaj dhe lokalitete të tjera.

Në vendkalimin kufitar në Bllacë ndërmjet Kosovës dhe Maqednisë sot nuk ka më flamuj serbë, të cilët janë hequr. Në kufi figurojnë marinsat amerikanë”.Në qytetin e Kaçanikut, në jug të Kosovës, ushtarët e Ushtirisë Çlirimtare të Kosovës ishin vendosur në ndërtesën e Stacionit të Policisë, prej nga kishin ikur forcat serbe…

Kështu ishte 19 vite më parë…

Në Kosovë liria po vinte më pak se tre muaj pas 24 Marsit 1999 të fillimit të ndërhyrjes së aviacionit të NATO-s me bombardimin e pozicioneve të forcave kriminale serbe të kasapit të Ballkanit, Milosheviç, i cili përfundoi në Gjykatën Ndërkombëtare për Krime Lufte në Hagë.

Lufta e përfunduar kishte bilanc tragjik të masakrave, spastrimit etnik e gjenocidit kundër shqiptarëve: Mëse 12 mijë të vrarë, mbi 6 mijë të zhdukur, shumë prej tyre të groposur në varreza masive, edhe të fshehura në Serbi, e afër një milion të dëbuar – shumica drejt Shqipërisë…

Kosovës i vinte era tokë e djegur, ua kishin vënë flakën mëse 400 fshatrave e qyteteve, 120 mijë shtëpive të shqiptarëve…

Lufta përfundoi me Marrëveshjen e Kumanovës, ndërmjet NATO-s dhe RFJ-së, që u nënshkrua në 9 Qershor e hyri në fuqi në 11 Qershor 1999.

Sekretari i përgjithshëm i NATO-s në atë kohë, Havijer Solana, në 10 Qershor 1999 kishte lëshuar urdhrin për ndalimin e bombardimit dhe Këshilli i Sigurisë së OKB-së miratoi Rezolutën 1244, sipas të cilës në Kosovë u dërguan 37.200 ushtarë të KFOR-it nga 36 shtete.

Misioni ishte i ndarë në pesë zona të përgjegjësisë, që i përkisnin KFOR-it amerikan, anglez, francez, gjerman dhe italian. Michael Jackson, gjeneral britanik, ishte komandanti i parë i forcës paqëruajtëse të NATO-s në Kosovë – KFOR.

Ligji për festat zyrtare në Republikën e Kosovës, i miratuar në Kuvend në 21 Maj 2008, i shpallur me Dekretin e Presidentit të Republikës të 15 Qershorit 2008, përcakton 12 Qershorin – Ditë të Paqes.Dekretimi i këtij ligji si dhe i 40 ligjeve tjera të dala nga paketa e Propozimit Gjithpërfshirës për Zgjidhjen e Statusit të Kosovës të Kryenegociatorit Martti Ahtisaari – Emisarit Special të OKB-së, ishte një nga zhvillimet e ditës së 15 Qershorit 2008 të hyrjes në fuqi të Kushtetutës, e cila është miratuar nga Kuvendi poashtu para 10 vitesh në 9 Prill, më pak se dy maj pas 17 Shkurtit historik të shpalljes së pavarësisë së Kosovës, të njohur deri tani nga 116 shtete të botës anëtare të OKB-së.

Një lapidar për ushtarët e NATO-s, të rënë pas hyrjes së trupave të KFOR-it në Kosovë në 12 Qershor 1999, i ngritur në Sheshin Nëna Terezë të Prishtinës u përurua sot në mesditë në një ceremoni ku ishin drejtues shtetërorë dhe politikë të Kosovës, përfaqësues nga NATO-ja, ish-komandantë të KFOR-it, familjarë të të rënëve, përfaqësues të shteteve të tyre dhe të ftuar të tjerë.

Kosova edhe me këtë lapidar shpreh mirënjohjen e përjetëshme për ushtarët e Aleancës së NATO dhe nderon sakrificën e tyre gjatë misionit paqeruajtës. Ndihmës asistenti i Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, John Manza, sot në Prishtinë është pritur në takim nga Kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj.

VITI 2002-MESAZHI I PRESIDENTIT RUGOVA: 12 QERSHORI ËSHTË NJË NGA DITËT MË TË MËDHA NË HISTORINË E KOSOVËS

Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, në mesazhin e urimit në vitin 2002 bënte të ditur se kishte vendosur të kërkoj nga Kuvendi i Kosovës që ditën e 12 Qershorit ta shpallë Ditë të Lirisë së Kosovës, që do të festohet në të gjithë vendin:Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, me rastin e 12 Qershorit – Ditës së hyrjes së trupave të NATO-s që vlerësohet si ditë e çlirimit të Kosovës, u ka drejtuar sot një mesazh qytetarëve të Kosovës. Në këtë mesazh thuhet:

– Qyetarë të nderuar të Kosovës,
Me rastin e 12 Qershorit – Ditës së hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë, që është Ditë e lirisë së Kosovës, ju shpreh urimet e mia të përzemërta.Dita e 12 Qershorit është një nga ditët më të mëdha në historinë e Kosovës – të Dardanisë antike. Sot, pas tri vjetësh, do pranuar se Kosova e lirë ka pasur një progres të madh në të gjitha segmentet e jetës, falë miqve tanë dhe popullit të gjallë e dinamik të Kosovës.

Prandaj, njohja formale e Pavarësisë së Kosovës shtrohet si detyrë e drejtpërdrejtë në të cilën po punojmë intensivisht.

Me këtë rast urime të ngrohta u shprehim ushtarëve dhe Komandantit të KFOR-it, gjeneralit Valenten.
Poashtu, urime të përzemërta i shprehim kryeadministratorit të Kosovës, zotit Mihael Steiner dhe OSBE-së.

Urime të sinqerta u shprehim përfaqësuesve diplomatikë në kryeqytetin e Kosovës në Prishtinë.Në këtë ditë gëzimi të lirisë së Kosovës përshëndesim presidentin Bush, kryeministrin Bler, presidentin Shirak, kancelarin Shrëder dhe kryeministrin Berluskoni.Përshëndetje të madhe i dërgojmë Papa Gjon Pali II për kujdesin e tij për Kosovën.
Zonja dhe zotërinj,
Dëshiroj t’ju njoftoj se sot kam vendosur të kërkoj nga Kuvendi i Kosovës që ditën e 12 Qershorit ta shpallë Ditë të Lirisë së Kosovës, që do të festohet në të gjithë vendin.
Gëzuar Dita e Lirisë.
Zoti e bekoftë Kosovën.

Pakti historik:SHBA dhe Koreja e Veriut parimisht dakord për çarmatim atomik

June 12, 2018 by dgreca

Çarmatim dhe paqe në Kore: Në takimin historik në Singapur presidenti i SHBA-së, Trump dhe kreu i shtetit të Koresë së Veriut Kim ranë dakord për “denuklearizim të plotë” të gadishullit korean.

Kreu i shtetit të Koresë së Veriut Kim (l) dhe Presidenti i SHBA-së, Donald Trump ranë parimisht dakord gjatë takimit të cilësuar si historik në singapur për një çarmatim “të plotë” bërthamor, por ata nuk kanë përcaktuar një plan konkret kohor. Ky është thelbi i marrëveshjes, që Kim dhe Trump nënshkruan në përfundim të samitit në Singapur në prani të motrës së Kim dhe ministrit të Jashtëm të SHBA-së, Pompeo.

Një plan kohor apo hapa specifikë nuk përmenden në dokumentin e nënshkruar. Në të thuhet vetëm, se ministri i Jashtëm Mike Pompeo “sa më sjhpejt të jetë e mundur” do të nisë bisedimet me palën koreano-veriore, për t’i zbatuar shpejt rezultatet e samitit. Në dokument Kim shpreh “deklarimin e tij të vendosur dhe të palëkundur” për një çarmatim atomik në gadishullin koeran. Trump shpreh gatishmërinë për garancitë për sigurinë.

Të dy vendet duan që t’i vendosin mbi një bazzët të remarrëdhëniet mes tyre. Me këtë ata i përgjigjen dëshirës së dy popujve për “paqe dhe mirëqenie”. Të dy shtetet deri tani nuk kanë marrëdhënie diplomatike mes tyre.

Zgjidhje paqësore “e qendrueshme dhe stabël”

SHBA-ja dhe Koreja e Veriut duan të punojnë “për një zgjidhje paqësore të qendrueshme dhe stabël” në gadishullin korean, theksohet më tej në dokumentin e nënshkruar. Megjithatë nuk është rënë dakord për hapat zyrtarë se si do t’i jepet fund gjendjes së luftës në gadishullin korean. Që nga fundi i luftës së Koresë më 1953 deri më sot nuk është vendosur një marrëveshje paqeje mes palëve, ndër të cilat bën pjesë edhe SHBA-ja.

Trump deklaroi, se do ta ftojë Kim për një bisedë të dytë në Shtëpinë e Bardhë në uahsington. Për udhëheqësin e vendit komunist të izoluar nga bota e jashtme kjo nënkupton një vlerësim të madh ndërkombëtar. Trump shtoi, se “Ne jemi krenar pë rkëtë që ndodhi sot.” Pavarësisht premtimeve disi përgjithësuese në dokument, ai e quajti “marrëveshjen si mjaft të zgjeruar”.

“Bota do të përjetojë kthesën e madhe”

Kim gjithashtu u shpreh i kënaqur me rezultatet gjatë ceremonisë së nënshkrimit. “Ne vendosëm ta lemë pas të shkuarën”, tha ai. “Bota do të përjetojë një kthesë të madhe.”Takimi në Singapur ishte samiti i parë në historinë e të dy shteteve. Deri para pak muajsh Kim dhe Trump shkëmbenin sharje ndaj njeri-tjetrit, madje deri në kërcënime me armë bërthamore.

Pas nënshkrimit në Singapur Trump tha për Kim, se “mësova, që ai është një burrë i talentuar dhe po ashtu kuptova, që ai e do shumë vendin e tij. Takimi persona,lisht në hotelin luksoz “Capella” n ëishullin Sentosa duhet të shërbejë si një fillim i mirë në raportet deri tani armiqësore. Pas shtrëngimit të parëtë duarve me Trump Kim tha: “Praktikat e vjetra dhe paragjykimet kanë punuar kundër nesh. Por ne i kemi kapërcyer ato. Dhe tani jemi këtu.” Gjatë shtrëngimit për vetëm 13 sekonda të duarve, që konsiderohet si historik të dy politikanët dukeshin seriozë dhe të tensionuar, por Trump i rrahu shkurt e miqësisht shpatullat bashkëbiseduesit të tij.

Teksti i plotë i deklaratës së përbashkët SHBA – Koreja e Veriut

Teksti i plotë, siç u publikua nga agjencia koreanoveriore “Yonhap” dhe televizioni “CNN”

Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Donald J. Trump, dhe Kryetari i Komisionit të Çështjeve Shtetërore të Republikës Demokratike Popullore të Koresë (DPRK), Kim Jong Un, zhvilluan një takim të parë historik në Singapor, më 12 qershor 2018.

Presidenti Trump dhe Kryetari Kim Jong Un patën një shkëmbim opinionesh gjithëpërfshirës, të thelluar dhe të sinqertë, për çështje që lidhen me vendosjen e marrëdhënieve të reja mes SHBA-së dhe Republikës Popullore Demokratike të Koresë së Veriut, DPRK, si dhe ndërtimin e një regjimi paqeje afatgjatë dhe të fortë në Gadishullin Korean. Presidenti Trump u zotua t’i ofrojë DPRK-së garanci sigurie, dhe Kryetari Kim Jong Un përforcoi angazhimin e tij të qëndrueshëm dhe të palëkundur për ç’armatosjen bërthamore të Gadishullit Korean.

Me bindjen se vendosja e marrëdhënieve të reja SHBA – DPRK do të kontribuojë për begatinë e Gadishullit Korean dhe të botës, si dhe duke pranuar se ndërtimi i besimit reciprok mund të nxisë ç’armatosjen bërthamore të Gadishullit Korean, Presidenti Trump dhe Kryetari Kim Jong Un deklarojnë si më poshtë:

Shtetet e Bashkuara dhe DPRK-ja angazhohen për vendosjen e marrëdhënieve të reja SHBA – DPRK, në përputhje me dëshirën e popujve të të dy vendeve për paqe dhe begati.
Shtetet e Bashkuara dhe DPRK-ja do të bashkojnë forcat për të ndërtuar një regjim afatgjatë dhe të qëndrueshëm paqeje në Gadishullin Korean.
Duke rikonfirmuar Deklaratën e Panmujom-it të nënshkruar më 27 prill 2018, DPRK-ja angazhohet për të punuar drejt ç’armatosjes së plotë bërthamore të Gadishullit Korean.
Shtetet e Bashkuara dhe DPRK-ja angazhohen për gjetjen e eshtrave të ushtarakëve, si dhe për rikthimin e menjëhershëm të eshtrave të identifikuara.

Duke pranuar se samiti SHBA – DPRK, i pari në histori, ishte një ngjarje epokale me domethënie të madhe, që lë pas dekada tensionesh dhe armiqësie mes të dy vendeve, si dhe duke hapur një të ardhme të re, Presidenti Trump dhe Kryetari Kim Jong Un angazhohen të zbatojnë plotësisht dhe me shpejtësi parashikimet e kësaj deklarate të përbashkët. Shtetet e Bashkuara dhe DPRK-ja angazhohen për zhvillimin sa më shpejt që të jetë e mundur të negociatave të mëtejshme të kryesuara nga Sekretari i Shtetit i Shteteve të Bashkuara, Mike Pompeo dhe nga një zyrtar i nivelit të lartë i DPRK-së, për të zbatuar rezultatet e takimit SHBA – DPRK.

LIRIA, VLERA JONË E PËRBASHKËT

June 12, 2018 by dgreca

LIRIA ËSHTË VLERA JONË E PËRBASHKËT: E KOSOVËS DHE E ALEATËVE/

1 ramushi zbul

PRISHTINË, 12 Qershor 2018-Gazeta DIELLI/

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, mori pjesë në ceremoninë e zbulimit të pllakës memoriale të ushtarëve të KFOR-it, të rënë gjatë shërbimit në Kosovë.Me këtë rast, kryeministri Haradinaj tha se në këtë ditë të paqes kujtojmë dhe nderojmë burrat dhe gratë, ushtarët e NATO-s dhe KFOR-it, që sakrifikuan jetën e tyre në shërbim të paqes dhe sigurisë në Kosovë.

“Qeveria dhe populli i Kosovës iu është përjetë mirënjohës NATO-s dhe shteteve që kontribuojnë në KFOR. Ne jemi popull që shprehim falënderim, nuk harrojmë të kaluarën dhe duam të kemi një të ardhme të sigurt”, tha kryeministri Haradinaj, duke shtuar se Kosova synon anëtarësimin në NATO, në organizatën e ushtrimit të paqes, për të ndihmuar jo vetëm vetën dhe rajonin, por kudo dhe këdo që ka nevojë.

Kryeministri Haradinaj theksoi gatishmërinë e Kosovës për të kontribuuar për sigurinë dhe paqen në botë, duke mirëpritur qëndrimin e NATO-s në Kosovë.

“Ky memorial është një simbol që Kosova ka vendosur për rrugën e vet në nderimin ndaj të rënëve. Liria është vlera jonë e përbashkët: e Kosovës dhe e aleatëve”, tha kryeministri Haradinaj.

Ministri i Forcës së Sigurisë së Kosovës, Rrustem Berisha, tha se NATO që udhëhoqi operacionin për mbështetjen e paqes në Kosovë, operacion ky që ktheu shpresën për liri dhe siguri, `99 do të mbetet përjetësisht në historinë më të re të Kosovës, si dita e kthimit të shpresës.

Ndërkaq, zëvendës ndihmës asistenti i Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, John Manza, tha se KFOR-i vazhdon të jetë i suksesshëm në krijimin e një ambienti të qetë dhe të sigurt për lirinë e lëvizjes, për të gjithë ata që jetojnë në Kosovë.

“Ky monument do të mbetet një simbol për një kohë të gjatë për atë se çfarë kemi bërë gjatë këtyre viteve në Kosovë dhe të ndërtojmë një Kosovë të fortë, që synon drejt së ardhmes, e cila është integrimi euroatlantik”, tha zëvendës ndihmës asistenti i Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, John Manza.

Z.Manza në emër të Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, falënderoi popullin e Kosovës për këtë iniciativë për ngritjen e këtij monumenti, mjaftë domethënës, në qendër të Prishtinës.

Në ceremoninë e zbulimit të pllakës memoriale të ushtarëve të KFOR-it, të rënë gjatë shërbimit në Kosovë, e cila u bë nga Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj dhe ndihmës asistenti i Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, John Manza, morën pjesë edhe ministri të Forcës së Sigurisë së Kosovës, Rrustem Berisha, komandantit të forcës së Sigurisë së Kosovës, Gjeneral Lejtnant, Rrahman Rama, komandantit të KFOR-it, Gjeneral Major, Salvatore Cuoci, drejtorit të NALT-it, gjeneral Ralf Hofman, ish-komandant të KFOR-it, nga Gjermania dhe Franca, ambasadorë të akredituar në Kosovë, Atashe të Mbrojtjes, familjarë të ushtarëve të NATO-së dhe të KFOR-it, që kanë humbur jetën në Kosovë, zëvendëskryeministra, ministra, zëvendësministra, deputetë dhe pjesëmarrës të shumtë.

Hallemëdhenjtë e qytetit tim

June 11, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Këtej nga një rrugë e heshtur, me ca shina tramvaji, në qoshk kafeje, sa hapa kompjuterin me del fytyra e Ramës nga qyteti im. Në një panel specialistësh dhe interesaxhinj…, sepse nuk e kuptoj se çfarë lidhje ka Ruçi me Bashkim Finon me hadhemëdhenjtë e Myzeqesë dhe Darsisë sime. Një platformë brutale e butaforisë sonë, ideologjisë… llogaridhënia qytetarëve. Mirëpo kur e shikon nga ambjentet e perëndimit, të gjithë platformistat të duken kunguj gardhi. Nominim që askush tjetër më mirë se myzeqarët nuk ia di kuptimin këtij togfjalëshi. Shkurt, ligjërata për drejtësinë. Në fakt hadhemëdhenjtë e mi Edi kanë nevojë për rrugë. Jo se duan ta injorojnë drejtësinë tënde të shpifur që e ke katapultuar tek tre emra nga qeveria e djeshme. Megjithëse ke në pushtet që nga 2013 vazhdon avazin e gjynahqarit karshi këtyre emrave si e keqja e vendit. Arrestojei ata, ose arresto veten. Se demokracia është akt dhe shifra. Po ty nuk ta mban se je edhe vetë pjesë e klanit të Zemunit. Hallemëdhenjtë e mi janë të përvëluar nga drejtësia sepse e kanë provuar në kurriz qitapin kushtetues të juripudencës shqiptare, sidomos pas 97-tës kur përdhunimet e vrasjet kapën kulmin. Sado që ke një afimitet me Lushnjen prapë ti nuk e njeh. Shko në varrezat e qytetit dhe të kuptosh se sa është terur ai qytet. Drejtësia jote???? As për letër higjenike nuk hyn në punë atyre hallemëdhenjëve, pasi e dinë mirë që në kulturën tonë mjerane një dorë para e bën mushkonjën buall. Pa përmendur juristët e inkubatorit të dëmdemokracisë sonë. Po e thënë shkoqur, deri tani kjo drejtësia jonë nxorri dy rryma. Ata që vazhdojnë e flasin në emër të ligjit për krimet e komunizmit. Dhe këta sharmanët e sotshëm të Kristalit ku se kanë problem ta ngrenë nga varri edhe Eskobarin e Medelenit në Kolumbi. Dhe faktet e fundit po e tregojnë qartë se shqiptarët kanë lidhje të pastra me kolumbianët. Po jemi tek lushnjarët…, futu një herë në ato rrugica lagjesh dhe të shikosh realitetin e pa rruar. Ku edhe pse rrethina të hershme, ato rrugica janë edhe trashe tubacionesh të kalbëzuara, mortje plehrash e muti, ngucje frike dhe droje, sidomos gjatë dimrit ku të ha të gjallë balta. Kushedi sa herë është çarë e stërçarë një syresh. Dhe nëse hap arkivat e tenderimeve në Bashki, nuk mbetur këmbë marangozi a saldatori, a futbollisti pa përvetësuar milionat e hedhura, këmbë qerrexhiu me firmë ndërtimi etj. Ato miliona të këtyre viteve do kishin lidhur Lushnjën me Savrën me kohë dhe me gjashtë korsi. Por nuk janë bërë. Unë jam rritur në lagjen e kodrës dhe e di deri në frymën e fundit se, asgjë nuk duam më shumë të gjithë ata, vetëm pak rrugë normale, njerëzore, me drita e kanalizime si bota përreth dhe kundruall. Dhe do të jepnin gjithçka për pak ndriçim, vota pa diskutim e me shumicë. Do e mbanin në supe cilindo shtetar, qoftë ky i majtë a i djathtë, i kuq a i verdhë…, mjaft tu rregullonte e sistemonte rrugicat ku jetojnë. Por kurrë nuk e kanë bërë… , nuk e bëjnë. Dikur specialistët e socializmit i hapnin me traktor dhe na ngushtonin gardhet. Avllitë na i rrëzonin…, por deri aty rrinin, tek dheu. Dheu që ta hante shpirtin në dimër. Nuk kishte poshtërim më të madh se këpucët me baltë. Kurse sekserët e dëm demokracisë i kanë futur në konflikte gradhesh, me teorinë çarjes së herëpashershme dhe ngushtimit të rrugëve, aq sot ato duken si shtigje mbeturinash dhe zagarësh. Edhe pse në ato rrugë kanë jetuar e kanë dalë plot emra deri me histori kombëtare. Futu një herë atyre rrugicave, por jam i bindur që nuk të nxënë më. Nuk ta bëjnë të mundur horlliqet e informalizmit të ecësh. Aq më tepër ty që me dashuri të Zotit të kemi edhe shtatlartë. Futu dhe të shikosh se si do të të bëhen supet, koka etj. Lushnja nuk është sheshi i reformës agrare. Janë rrugica labirinthe, garrupe plehrash që ti një herë nuk doje t’i ricikloje. Dhe tani do me shumë histeri. Pa iu futur suportit në bujqësi, vendi që mban peshën kombëtare është sot plotësisht truall investitorësh jetim. Po ti e ke mendjen tek Saliu, tek zhgarravitjet e radhës. Tek pika i rafte reformës tënde në drejtësi.