Opinion – Page 605 – Dielli

ALBANOFOBI QË SHTIRET SI ALBANOLOG

January 8, 2016 by dgreca

Nga KOLEC TRABOINI/
Shumë shqiptarë të painformuar apo të keqpërdorur po na e shesin studiuesin grek Titos Johalas si një arvanitas të madh. Si një figurë e respektuar, kur ai nuk është i tillë, të paktën për ne shqiptarët jo. Mbase për grekët e Greqinë bëhet i tillë mjaftueshëm. Po vihet re se pas vrasjes së Aristidh Kolës dhe dëshirës së shfrenuar për të vënë në harrim veprën e tij, po dalin soj-soj figurinash që po na i shesin si studiues arvanitas apo ironikisht e mjerisht si “albanologë”. Është krejt e kuptueshme sepse tani mungon ai që kishte guximin tua thoshte të vërtetën në sy e përpara të cilit zgërlaqeshin. Kështu po del tani ky Titos Johalas që gëzon simpatinë e qeveritarëve të Athinës në mënyrë të përhershme, ndërkohë që për arvanitasit e mëdhenj heshtet. Akoma më tepër bëhet çfarë është e mundur të minimizohen historia e traditat e shqiptarëve të Greqisë, madje duke i konsideruar se nuk kanë asnjë lidhje me shqiptaret e Shqipërisë dhe të Kosovës. Janë një popullsi tjetër, thonë myteberrët e megaloidhesë, pra thjeshtë kanë mësuar të flasin shqip. Ky është argumenti i mediokritetit nacionalist grek. Cinizmi i tyre nuk ka fund e në këtë qëllim të shuarjes së çështjes së arvanitëve dhe mision mohues ndihmojnë sa të jetë e mundur studiues të tipit Titos Johalas që janë në të njëjtën hulli me politikën qeveritare madje të thuash saktë janë sejmenë të tyre.
Të bën përshtypje se edhe ish-kryeministri shqiptar(dhe jo grek) Aleksandër Meksi në një koment të tij na e quan këtë Johalasin si albanolog arvanitas. Mbase di më shumë ndaj dhe del e flet vërtetë dy fjalë por si të thuash i jep një nderim të madh “arvanitit” Titos Johalas-it. Por “taftotita” që jep Meksi nuk pi më ujë. Johalasin e kemi njohur herët që kur ishte në rrethin e miqve të ngushtë në oborrin e Dora Bakojanit dhe sillej zyrave të partisë së babait të saj kryeministër. Ky Tito Johalas mund të jetë çfarë të dojë por jo “albanolog arvanitas” siç e quan ish kryeministri Aleksandër Meksi. Shkrimtari minoritar Spiro Xhai edhe pse vetë ishte grek me origjinë, nuk e honepste këtë Tito Johalasin. Është oborrtar i politikës së Micotaqit, më thoshte në bisedat që bënim në Athinë. E pra Spiro Xhai që nuk jeton më, nuk i ndante shqiptarët nga vetja ani pse ishte grek. E këtë njeri dinjitoz aspak nuk e kujtojnë sepse e kanë mendjen tek Johalasi që tash së voni po kujtohet të shfaqet si mik i shqiptarëve sa dhe Akademia qorrfermane e Shkencave në Tiranë i përuroi edhe veprat në vitin 2012. Na ruaj zot nga kësisoj miqësh por edhe prej marrëzive tona na ruaj, se pleqtë e rrjedhur të Akademisë nuk e dinë çfarë bëjnë.
Tito Johalas me aq sa di unë që kam qenë emigrant në Greqi në vitet 1991-1995, ishte një regres i gjallë. Ai ndante me një fill të kuq arvanitasit e shqiptarët. E kam lexuar në reagimet e tij në shtypin grek. E kam dëgjuar në intervista në televizion. Mik i renegates plakë të rrjedhur Marie Dede e me kauzë të përbashkët që shqiptarët e arvanitët nuk kanë asnjë lidhje kulturore apo historike por as dhe prejardhje të përbashkët. Ky Tito Johalas ishte miku më i ngushtë i familjes së Konstandin Micotaqit, buallit të Kretës, i cili vërtetë gruan Marika e kishte arvanite, por i urrente shqiptarët deri në tërbim dhe krijoi operacionin famëkeq fshesa “Skupa ja tous alvanous”.
Me dhjetëra mijëra policë grekë u lëshuan si qen të tërbuar anë e mbanë Greqisë e ishujve, si nazistët në Gjermani mbi çifutët, për të kapur shqiptarët. I kam parë me sytë e mi në stacionin e autobusit të Athinës( Praktorio) dhjetëra shqiptarë të lidhur me zinxhirë si në mesjetë e jo pak por me grupe deri në 20-30 së bashku. Kam parë në Athinë mesjetën, atë që kisha parë nëpër filma në kohën e skllavërisë dhe mesjetës së hershme. Prandaj mos i merrni këto lloj antishqiptarësh në rrethin e miqve, të mos i bëjmë varrin vetvetes. Një të tillë e fton Akademia e Shkencave, i bën nderim të madh kjo Akademi mediokre pa palcë kombëtare dhe thene hapur e rrjedhur, që as nuk e kujton Aristidh Kolën, dhe as nuk i vete mendja që në vend të bustit të Sabri Godos të vejë atë të Aristidh Kolës. Se Akademia e Shkencave nuk është Akademi Politike. As Akademia e Sigurimit të Shteti komunist ku dikur ka qenë i inkuadruar Sabri Godo. As Akademia e puthadorëve të megaloidhesë së Athinës.
Ky Tito Johalas është një fytyrë antipatike që ka punuar e punon kundër shqiptarëve me teorinë e tij arvanitët popull tjetër nga shqiptarët, por natyrisht në një mënyrë të tillë që të duket sikur është një studiues i shquar e aq më tepër si një albanolog. Është mënyra më e mirë e hijeve të Akropolit për të lënë në harrim veprimtarët e studiuesit e mëdhenj arvanitas Anastas Kullurioti, Aristidh Kola, Vangjel Labi, Jorgo Maruga, Luka Çiçipi, Jorgo Miha, Jorgo Jeru. Dhe harrojnë se kemi një studiues të madh me përmasa evropiane nga Prevezë e Çamërisë si Niko Stillo, të cilit duhet më shumë ti kushtojmë vëmendje e më shumë ti hapim rrugën e mundësisht ta pranojmë si anëtar nderi të Akademisë së Shkencave sepse me veprën e tij nderon në tërësi kombin shqiptar.
Aristidh Kola ua dinte rrënjë e dhëmballë këtyre pseudomiqeve si Titos Johalas. Zoti Meksi nuk i di punët mirë sepse vinte në Greqi si kryeministër e kudo e shoqëronte një salltanet i madh që grekët e politikës dinë ta bëjnë, por duke të futur ujin nën rrogoz e pastaj të thuash “O Zot, e paskam bërë në brekë!”. Kësisoj i ndodhi ish kryeministrin Meksi në Athinë. Personalisht i thashë zotit Meksi në pritjen që u bë në ambasadën shqiptare në Athinë mbrëmjen e 17 majit 1993, bëj diçka për emigrantët e mbetur pa mbrojtje zoti kryeministër, e Meksi ma ktheu, se për ju po mundohemi. Në të vërtetë kish firmosur një marrëveshje për ekstradimet dhe disa probleme gjyqësore, por asgjë për emigracionin nuk ishte e saktë dhe jeta e afro një milion shqiptarëve ishte e pasigurt dhe e pambrojtur.
Mbas pak kohë të vizitës euforike të kryeministrit shqiptar, në Greqi filloi fushata e tërbuar e kryemikut të Tito Johalasit, maskarait dhe e fytyrës së urryer Konstandin Micotaqi, kryeministri i Greqisë. Mbi gjysmë milioni shqiptarë u riatdhesuan të rrahur e të keqtrajtuan, të lënë pa bukë pa ujë, por pati edhe shumë të vrarë. Nuk dihet shifra po janë me mijëra emigrantë shqiptarë të zhdukur në Greqi pa lënë gjurmë. Sa për kujtesë atë kohë botoja në Athinë gazetën e parë në gjuhën shqipe në Greqi “Egnatia”, 1993-1995 dhe isha në korrent të gjithçkaje që trajtonte media greke në lidhje me emigrantët. As dhe një mbrojtje e vetme nga ana e qeverisë që drejtonte Aleksandër Meksi nuk u shfaq. Atë kohë për të tërhequr vëmendjen e politikës e të shtetit për fatin e emigrantëve shqiptarë në Greqi botova shkrimet “Emigracioni dhe Diplomacia” si dhe “Emigracioni dhe politika”. Por qeveria atë botë kishte probleme të tjera, që të shiste për një copë bukë çdo gjë që kishte mbetur si trashëgim nga ekonomia e përbashkët socialiste. Ndërkohë që shkatërronin prisnin çekun e bardhë që nuk erdhi kurrë. Gjasat janë që edhe atë kohë, me euforinë e asaj vizite të dështuar me ujë grek nën rrogoz, Aleksandër Meksi të këtë takuar edhe plot njerëz te kallëpit të Tito Johalas ndaj dhe ka aq nderim për të, duke e quajtur as më pak e as më shumë por “albanolog” në vend që ta quante albanofob.

8 janar 2016

KRYEPESHKOPI JANULLATOS DHE MESHA E MUNGUAR PER ÇAMERINE

January 8, 2016 by dgreca

Heshtja e Kryepeshkop Anastasit për meshën e lutjes dhe faljes së genocidit grek të kryer në Çamëri/
Nga Arben Llalla
Me rastin e festave të fundvitit, të cilat ua uroj të gjithë shqiptarëve dhe vëllezërve të mij ortodoksë, në një letër të hapur, kërkoja nga Kryepeshkopi i Shqipërisë, Anastasios Janullatos, si hierark ortodoks, Primat i shqiptarëve, por edhe klerik i ardhur nga Greqia, që të mund të ndiqte shembuj të ngjashëm të Kishës Katolike dhe të Kishave të tjera Ortodokse. Kërkesa ime ishte nëse kryebariu i ortodokseve shqiptare mund të mbante një meshë përkujtimore për çamët ortodoksë të vrarë gjatë dëbimit nga Greqia, ku të kërkonte falje për genocidin e ideuar dhe ekzekutuar barbarisht nga shteti grek, në bashkëpunim me hierarkinë e lartë kishtare, mitropolitë dhe kryepeshkopë, emrat e të cilëve i përmendëm në letrën e hapur që i dërgonim me rastin e festave të fundvitit.
Sigurisht që unë nuk akuzova gjithë popullin grek dhe as gjithë kishën greke për përgjegjësi në këto masakra, por disa burra shteti dhe disa drejtues të lartë të Kishës Autoqefale të Greqisë, të cilët nuk mund të fshihen pas institucioneve dhe të mos mbajnë përgjegjësi historike për fajet e kryera, genocidin mbi popullsinë shqiptare në Çamëri. Dhe siç ndodh sot në botën e qytetëruar, burrat e shteteve apo të kishave, pasardhës të titullarëve që tashmë nuk jetojnë më, pasi bëhen të ndërgjegjshëm dhe pranojnë fajet e kryera prej paraardhësve të tyre, kërkojnë falje publike dhe bëjnë ç‘është e mundur që plagët e së kaluarës që ndajnë popujt, të shërohen dhe njerëzit të shohin drejt së ardhmes. Por kjo nuk bëhet duke e mohuar të kaluarën, apo duke bërë sikur nuk i dëgjon ata që vendosin me fakte dhe dokumente individë para përgjegjësisë e që kërkojnë botërisht kërkimin e faljes, duke filluar pikërisht nga personi që ka deklaruar gjithmonë se është faktor bashkimi apo urë pajtimi mes popujve tanë. Në këtë rast, në mënyrë të përsëritur ka theksuar hirësia e tij, Anastasi. Të themi të drejtën, e prisja dhe nuk u zhgënjeva aspak nga heshtja absolute që pasoi letrën time, madje këtë herë, as nuk u munduan njerëzit që merren me PR-in e KOASH-it, të bënin ndonjë deklaratë kundër meje, që hyj atje ku s’më takon sipas tyre me argumentin klasik: Kush nuk është ortodoks, duhet të heshtë. A thua se Kisha Autoqefale Ortodokse e Shqipërisë jeton e izoluar në ishull dhe nuk është pasuri shpirtërore kombëtare e gjithë shqiptarëve!?
Kryepeshkop Anastasi nuk kishte rrugëdalje që të pranonte thirrjen time dhe të kërkonte falje, sepse ai do të kryqëzohej nga shteti grek, i cili për 25 vjet i financon aktivitetin “mrekullibërës” në Shqipëri. Kjo do të thoshte që ai duhet të dilte kundër atdheut të tij, nëse pranonte botërisht krimet e kryera kundër popullsisë çame. Nga ana tjetër refuzimi publik i kërkesës sime, do ta vinte me shpatulla pas murit, pasi faktori shqiptar do të reagonte ashpër kundër tij, siç reagoi kur refuzoi kërkesat e familjarëve dhe shoqatave çame për mbajtjen e lutjeve të përshpirtjeve për shqiptarët e vrarë. Kështu, ai bëri atë që di të bëjë më mirë, diplomatin në vend të peshkopit kurajoz, që përpara interesave kombëtare të atdheut të tij, Greqisë, duhet të vinte interesat shpirtërore të shqiptarëve që bariton, por këtë gjë, Janullatosi nuk e bën dot kurrë, se nuk është në lartësinë e burrave kishtarë që dikur zbukuronin krishtërimin, të cilët s’e kishin për gjë të përplaseshin me perandorët për interesat e Kishës, sot Primati i shqiptarëve, iu bindet më tepër urdhërave të pushtetarëve tokësorë se sa Zotit.
Pyetja ime këtë herë për kryepeshkopin Anastasios është: Se çfarë e lidh Kryepeshkop Anastasin me grekët që janë dënuar si bashkëpunëtorë të italianëve dhe gjermanëve gjatë viteve 1941-1944, dhe çirren prej kaq vitesh se janë patriotët e flaktë të Greqisë? Çfarë e lidh Anastas Janullatosin me njerëzit që kanë projektuar aneksimin e një pjesë të Greqisë duke shpallur Autonominë nga ajo?

Pika e vlimit

January 8, 2016 by dgreca

Nga Gazmend Abrashi/
Janë dy tregime që mbizotërojnë këtë fillim vit në Kosovë.
I pari është ai i bllokut opozitar dhe mbështetësve të tij, sipas të cilit kjo qeveri është e paaftë, e korruptuar dhe pa vullnetin për ndryshime. Me këto tri vese, ajo po i bën dëm Kosovës përtej çdo rekuperimi.
Tregimi tjetër është ai i Qeverisë, sipas së cilës, asaj nuk po i jepet kohë për të marrë rezultatet e reformave.
Kush ka të drejtë? Kalimi i kohës veç sa u jep të drejtë të parëve (bllokut) dhe i dëshmon gabim të dytët (qeveritarët).
Kushtetuesja e tha fjalën e saj. Marrëveshja për Asosiacionin e negociuar nga Qeveria, ka thyer parime kushtetuese.
Qeveria gjermane publikoi të dhënat e azilkërkuesve: shqiptarët janë në vendin e parë.
Nga Shqipëria afro 56 mijë kërkesa, nga Kosova 37 mijë, shqiptarët këndej dhe andej kufirit përbëjnë grupin më të madh të të larguarve, më shumë se sa irakianët apo afganët. E nëse shifra duket më e lartë për Shqipërinë, mos u gaboni. Në raport me numrin e popullsisë, kosovarët zenë vendin e parë. Viti 2015 ka qenë pa precedent në historinë e braktisjes së atdheut. Përpjekja për ta lënë Kosovën na solli ndërmend skenat e eksodit të vitit 1999, veçse këtë rradhë, u varfëruam ne në burime njerëzore dhe u pasuruan kontrabandistët e njerëzve. Me qindra milionë ka qenë fitimi i tyre: krejt këto para të ikura nga Kosova. Asgjë nuk ka mundur ta kompensojë këtë hemoragji monetare . Tani që flasim, remitancat janë në pikën më të ulët të dhjetë viteve të fundit.
Ne diasporës i japim vetëm këngë për ndeshjet e Kombëtares, por asnjë nxitje biznesi që do të të sillte investime në Kosovë. Agjencioni për promovimin e investimeve nuk është i vetmi fajtor. Sa për krahasim, ata janë ‘infermierët’ , jo ‘mjekët’. Diagnoza duhet bërë nga mjekët, në këtë rast nga Qeveria, e cila nuk ka asnjë diagnozë dhe terapi për rimëkëmbjen e ekonomisë vendore. Kosovarët kanë qenë më të varfër në 2015 sesa në 2014. Ekonomia ka trend përkeqësimi në 2016 (që do ti trajtoj së shpejti në një shkrim ndaras).
Investimet serioze të premtuara rrezikojnë të dështojnë, siç po ndodh në rastin e kompleksit të Brezovicës, me ç’rast ekipi i ekspertëve që fituan tenderin, nuk gjetën investitorë të gatshëm të rrezikojnë në Kosovë. Po ashtu, veçanërisht pas marrëveshjes së Parisit për klimën kur e gjithë bota po lëviz në drejtim të energjisë së pastër, me lider Gjermaninë dhe strategjinë ‘Energiewende’ , ne bëjmë një investim në teknologji te vjetëruara që prodhojnë veçse ndotje në shtetin më të ndotur të Europës.
Brukseli e tha fjalën e vet: nuk ka liberalizim të vizave ende, pa përmbushjen e kritereve të domosdoshme. Edhe pse, dorën ne zemër, personalisht kam frikën se liberalizimi do ti jepte nxitje impulsit për boshatisjen e Kosovës, për shumë të rinjë e të reja ai do të jetë frymëmarrje europiane, shpresë, liri dhe emancipim.
Rrëfimi tjetër është ai i Qeverisë dhe mbështetësve të saj. Sipas këtij grupi, Qeverisë nuk po i jepet koha për të marrë rezultatet e reformave.
Kjo nuk është aspak e vërtetë. Duhet thënë me zë të lartë derisa të kuptohet, se kjo Qeveri nuk ka një vjet jetë. Pëkundër ndërrimit të partnerit të koalicionit, PDK po hyn në vitin e tetë të qeverisjes dhe implementimit të politikave të saj të dështuara. Askush nuk pret sot të marrë një vend pune apo një tender pa mbyllur ujdi me zyrtarë të lartë të korruptuar. Kosovarëve u ka shkuar thika në palcë. PDK hapi vend në pushtet për LDK-në sepse i duhej një bashkëfajtor.
Ky popull ka mbrri në pikën e vlimit, ndaj nuk do ketë qetësi e mirëqenie pa largimin e kësaj qeverie super të paaftë e të korruptuar.
9 janari është dita e përpjekjes sonë për me ndryshu për mirë rrëfimin për Kosovën dhe njerëzit e saj.

Çanakaleja ishte varri i shqiptarëve

January 8, 2016 by dgreca

Një hoxhë nga Shkodra në një veb faqe islamike mashtron dhe nuk thote te verteten kur shkruan se në betejën e Galipolit (Çanakalesë), Turqia e mbrojti islamin, ndërsa shqiptarët iu përgjigjen ftesës së xhihadit kundër të krishterëve./
Nga Gani MEHMETAJ/
Në disa mjedise të islamizmit xhihadistë, nëpër xhamitë ku hoxhallarët shesin përralla për luftën e shenjtë kundër të krishterëve , ata përpiqen t’ua mbushin mendjen besimtarëve shqiptarë të paditur e analfabetë për kinse luftën e shenjtë të Galipolit-Çanakalesë. Është ky islami shkretinor që po ua shpërlanë trurin, duke i nxitur kundër kombit të vet. Një hoxhë nga Shkodra në një veb faqe islamike gënjen pa fije turpi kur shkruan se në betejën e Galipolit, Turqia e mbrojti islamin, ndërsa shqiptarët iu përgjigjen ftesës së xhihadit kundër të krishterëve. E vërteta është krejtësisht ndryshe.
Galipoli (Çanakale) ishte varri më i madh i ushtarëve shqiptar të rekrutuar më dhunë e mashtrime në Luftën e Parë. Morën pjesë dhe u vranë nga i pari të i fundit, por nuk ishin në anën e askujt, ishin mish për top.
Refugjatët shqiptar që i braktisën vatrat e tyre (1912-1913), pas masakrës së tmerrshme që bënë serbët e grekët kundër popullatës së pambrojtur, kalonin javët e muajt nën qiellin e hapur, në djerrinat e Edrenes. Autoritetet ushtarake turke nuk e patën vështirë t’i mobilizojnë. U thanë: serbët, grekët e rusët ia bëhen para Grykës së Dardanelëve, duke i frikësuar se do t’ua përdhunonin gratë, nënat e motrat para syve, po nuk e mbrojtën Çanakalen. Burrave të frikësuar u dhanë armë e municion, pak ushqime dhe i futën në llogore. Asnjëri nuk doli gjallë.
Vala tjetër e ushtarëve shqiptarë-nizamë, erdhën nga shkretëtirat arabe. Ata nuk e kishin idenë për ngjarjet në atdheun e tyre, as nuk e dinin se Turqia po shpartallohej, prandaj i futën në luftë pa u dhënë mundësi tjetër. Dhe u grinë nga plumbat e mortajat pa e marr vesh as kundër kujt luftuan as pse luftuan. Ranë pa dinë e pa iman.
Turqia në aleancë me boshtin e krishterë, luftonte kundër anglo-francezëve, po ashtu të krishterë. Shqiptarët luftuan e vdiqën kot.
Pra, në Luftën e Parë Botërore, edhe në betejën e Galipolit luftuan në njërën anë Austro-Hungaria, Gjermani e Turqia (Boshti) kundër Britanisë së Madhe, Francës e Rusisë (Aleanca). Shtetet e krishtera kundër shteteve të krishtera. Turqia u gjend në njërin krah të krishterë. Ndërkaq, shqiptarët e shkretë s’kishin asnjë punë në këtë luftë që ua hëngri kokën. Megjithatë, Austro-Hungaria, Gjermani e Turqia nuk e mbrojtën Çanakalen, që ishte pika e cila do ta mbronte Konstantinopojen (Stambollin).
Trupat angleze e ruse u futën në Stamboll. Humbjet e tmerrshme në Çanakale s’patën asnjë kuptim, sepse synimi i Turqisë nuk u arrit, nuk e mbrojti territorin e vet. Turqinë e pushtuan trupat aleate (Anglia, Franca e Rusia). Kjo është historia që mund ta lexoni në të gjitha librat e qytetërimit Perëndimor, këtë nuk e mohojnë as historianët turq, por ca budallenj islamik gënjejnë, sepse e dinë se besimtarët e tyre nuk lexojnë as nuk dinë të lexojnë. Kështu, hoxhallarët pro serb e pro turq e sajojnë historinë kombëtare sipas porosisë së armikut tonë.
Qe nga ajo kohë Rusia e mori me dhunë të drejtën për të kaluar nëpër Ngushticën e Dardaneleve. Të drejtën e më të fortit e gëzojnë edhe sot e kësaj dite. Kështu, anija ruse në territorin detar turk para disa kohësh ua drejtoi tytat e mitralozave anijeve turke. Erdogani, idhulli i një grushti shqiptarësh islamikë e budallenj, nuk bëri as gek as mek. E mbërtheu frika në shtetin e vet. Rusët janë të rrezikshëm e të fortë për shtetin turk, prandaj provokojnë me arrogancë e primitivizëm.
Ndërkaq, kënga në gjuhën shqipe, e përkthyer nga turqishtja për heroizmat e betejës së humbur të Canakalesë, është kënga më idiotike në gjuhën tonë. Është këngë turpi. Si ta kish porositur Serbia që të thonë: ja budallenjtë shqiptarë për ke luftojnë, ndërsa nuk i dolën zot atdheut të tyre.

KUR AUTORJA E TUZIT KËRKON QIQRRA NË KISHË

January 8, 2016 by dgreca

Nga KOLEC TRABOINI/
Autorja e një libri, Farije Kajoshaj, libër që nuk e dimë mirë çfarë përmbajtje ka, se në Shqipëri e Kosovë botohen tashmë qindra mijëra libra, të shumtit krejt kot, kjo autore pra është lëshuar me një mllef e uturimë kundër Patër Pashkut të Kishës së Tuzit në shënimin me titull “Nuk u lejua shpërndarja e librit “Rruga pa kthim”.
Ky titull pompoz të pshtjellon sikur ke të bësh me ndonjë libër të famshëm e kush e di se çfarë, që na paska dalë urdhëresa e ndalimit. Një vetëledhatim publik i pa parë ndonjëherë nga ndonjë autor në Shqipëri e Kosovë.
Lexoni çka shkruan kjo autore: “Këtë gjest të tij (Patër Pashkut- shënimi im K.T.), nuk e shoh si diçka të mirë për Malësinë dhe malësorët meqë libri as që ka nocione antifetare, por është novelë me motive kombëtare.”.
Ky libër pra, sipas autores me banin në Mynih, Gjermani, por origjinën e ka nga Tuzi, na paska motive kombëtare dhe tanë Malësia jonë e Madhe paska humb se Patër Pashku nuk e paska dhanë mundësinë për ta lexuar malësorët librin e saj.
Kështu lexuesi merr vesh që Patër Pashku e paska fik Malësinë. Tragjedi e madhe kjo punë. Kjo punë për një libër. Një novelë e një autoreje, emrin e të cilës për herë të parë e dëgjojmë. Ja çfarë xhevahiri lëshon në shkrimin e vet autorja: “Shqiptarët në Malësi janë bërë si “brienat në thes”.
Meqë përmend edhe thesin edhe brenat po ja mbajmë edhe ne avazin kësisoj: Fryj moj erë nga Gjermania, fryjë, se kur ti fryn edhe tullumbacet ngjitën lart e me lart, madje deri në maj maleve tona kombëtare. Dhe me tej ajo shkruan:
“ Prifti në fjalë e refuzoi shpërndarjen me një arsyetim paksa kriptik se “nuk dëshiron që ai libër të shpërndahet në kishë“ – mirëpo vetëm pasi kuptoi se kush është autori. Ndoshta refuzimi i tij nuk do kishte ndodhur po qe emri im të kishte vetëm një shkronjë ndryshe (nga „Farije“ ne „Marije“) …”
Me kësisoj arsyetimesh fantazore autorja ja ka gjetur bukur mirë rrfanën vekshit.
Kërkesa e Farije Kajoshaj na paska qenë as më pak e as më shumë por me e vu Patër Pashkun me ja shpërnda librin e kësaj shkrimtares së madhe ndër besimtarë katolikë që vinë të luten në Kishë. Një kërkesë me të vërtetë për të çuditur edhe harabelat e Tuzit në fluturim. Por po na i del krah edhe Simon Gjon Sinishtaj kësaj kritike pa bereqet, që jam i bindur se nuk e ka lexuar atë libër në asnjë rresht, por do të gjendet edhe ai në sebep.
Duke lexuar ankimet në adresë të Patër Pashkut dua të them:
Ku keni parë ju, o ankimtarë, që të marrë kleriku libra e ti shpërndajë në Kishë përpos letërsisë fetare të botuara këto nga institucioni fetar. Po çka ishte ky libër i kësaj zonje, ndonjë libër për fenë, moralin, edukimin a diçka tjetër libër psikologjik a pedagogjik? Nuk shpërndan Kisha literature artistike, çojani edhe Hoxhës së Xhamisë së Tuzit por edhe ai do ti kthej mbrapsht, more çojeni edhe në Prishtinë po deshët dhe po ajo përgjigje do të jepet. I kisha këshillua kësaj zonjës shkrimtare që të marrë një deng me libra e ti çojë në Vatikan dhe të kërkojë t’ia shpërndaj vetë Papa Francesku të dielën e meshës se madhe ne sheshin e Shën Pjetrit. Kush e di mbase ndodh ndonjë mrekulli. E nëse nuk ja shpërndan autorja të lëshojë një komunikatë si kjo kundër Patër Pashkut se edhe Papa i Romës na bëka dallime fetare.
Pse po e sulmon kjo zonja Farije Kajoshaj, Patër Pashkun në një shkrim që nuk ka nivelin e shkrimtares, por të një stili të flet-rrufeve të viteve ‘70 të shekullit të kaluar në Shqipëri? Për mendimin tim shumë mirë ka bërë Patër Pashku që ja ka kthyer mbrapsht at soj libri që nuk e dimë çfarë është. Që të jemi të sinqertë, unë dyshoj edhe në vlerat artistike, se një shkrimtar i mirë nuk ngre kësisoj problemesh me një mungesë të plotë etike, por është modest për veprën e vet. Nuk ngutet për të sulmuar një klerik vetëm pse ai nuk ka marr përsipër rolin e një postieri siç kërkoj kjo autorja Farije Kajoshaj, për të cilën kërkuam në Google dhe na doli vetëm në dy vende, një nga të cilët në facebook. Pra me librat e vet nuk na del e njohur kurrkund, madje krejt e panjohur. E vetmja njohje e vërtetë na qenka ankimi për Patër Pashkun në një blog interneti. Tani po i them kësaj autoreje meqë problemin e trajton se prapthi, unë kam plot libra, e kam në fis Patër Pashkun e Tuzit, jemi të dy nga Hoti, po asnjë libër nuk ja kam dërguar me e shpërnda në Kishë. As nuk kërkoj ta bëjë këtë gjë. Se Kisha nuk shpërndan libra ndër besimtarë. Kisha ka tjetër funksion e nuk është ndërmarrje për qarkullimin e librave. Meqë jetoni në Tuz, çojeni librin tuaj në Bibliotekën e qytetit. Rruga e hapur është. Atëherë pse u dashka që Frati me ja shpërnda librin e Farijes? Dhe kjo Farije ma quan dukuri negative që Kisha nuk ia shpërndan librin e saj. As Kadare nuk do të ankohej kësisoj. Pa le të tjerët.
Kaq e pa takt e agresive në akuzën e vet po më duket kjo autore që arrin të shkruaj të tilla shprehje vulgare, për të mos thënë marrëzira :
” Moslejimi i shpërndarjes, madje falas, të literaturës kombëtare shqiptare në Malësi, flet për një dukuri tejet negative nga ana e klerit – kur dihet që Malësisë sot më shumë se kurrë i nevojitet literatura shqipe, bashkëveprimi dhe mirëkuptimi i ndërsjelle. Me gjeste të tilla, Patër Pashku po krijon paragjykime dhe ndasi fetare të panevojshme.”.
Na ruaj Zot prej kësaj mendësie. Po edhe prej këtij deliri që e konsideron novelëzen e vet “literaturë kombëtare shqiptare në Malësi”. Kur shprehet kështu pa pikë etike, modestie dhe përgjegjësie, merret me mend niveli i librit që ka shkruar. Kjo autore kërkon të gjejë qimen në qull, a ndryshe kërkon qiqrra në hell, duke e trajtuar problemin se po i bëhet një padrejtësi se qenka e fesë tjetër. Po kush po të pyet çfarë feje i përket. Një shkrimtar që i hyn këtyre hullive të përkatësive fetare, tregon se është i cekët e ka një nivel mjeran. Si mundet autori të edukojë me veprën e vet kur është në këtë mendësi e duke kërkuar konflikte religjioze aty ku nuk ka. Mos vallë duhet që unë të shkoj te Hoxha i Tuzit e ti kërkoj të më shpërndaj librat e mi ndër besimtarët e vet, e nëse ai nuk pranon duhet të shkruaj se ai ma bën këtë se ka paragjykime për katolikët. Edhe logjika më e thjeshtë e naive nuk të lë ta trajtosh problemin në këtë mënyrë. Kjo autore më të vërtetë duhet të ndalohet e të analizojë veten e nëse vuan nga këto paranoja do ti kërkoja një gjë. Të mos shkruaj më asnjë libër. Është gjëja më e mirë që mund të bëjë. Të shpëtojë ajo nga mundimet e shkrimit, por kësisoj edhe Malësia, edhe Tuzi, edhe Patër Pashku, por edhe ne nga kjo katraurë ku po kërkon të na fusë, thjeshtë prej egoizmit personal dhe aspak profesional sa i përket letërsisë. Gjithashtu aspak atdhetar kombëtar siç pretendohet.
Për ata që po gjejnë sebep për të lëshuar helm kundër Patër Pashk Gojçajt duhet ta dinë se ai përtej klerikut të devotshëm është një erudit, një shkrimtar i mirë me vepra edukative e i përkushtuar në botimet periodike fort të çmuara të Kishës së Tuzit. Po ju them gjithashtu disa shkjepulëve në të folur, mos flisni gjëra që nuk qëndrojnë dhe mos i lëshoni frerin gojës se turpi mbetet mbi atë që nxjerr një pisllëk nga goja e jo atij që i drejtohet.