Opinion – Page 804 – Dielli

Kërçovën e shpëtuan mërgimtarët

April 6, 2013 by dgreca

SHKRUAN: Emin AZEMI/

Nëse miti mbi Anteun konfiguronte një arketip të lidhur me tokën dhe vendin e të parëve, miti i kërçovarëve për t’urikthyer në vendlindje me kontributdhënie në favor të një dominimi të caktuar politik e etnik, duhet marrë si diçka normale për faktin se pikërisht kjo popullsi e dyndur anekënd botës kishte nevojë të rishfaqte në skenë fuqinë e munguar të saj me dekada të tëra.

REGJIA E PADUKSHME E MIZANSKENËS ATDHETARE: Kërçova është një krahinë specifike shqiptare në të cilën ndërthuret historia me aktualitetin, gjeografia me politikën. Sa më shumë që kthehemi prapa në histori, aq më të qartë e kemi luftën e sotme për ta dominuar atë politikisht. Për dallim nga e kaluara kur Kërçova pati trysni nga të gjitha perandoritë, aktualisht ajo përjetoi një trysni specifike nga faktorët politikë që në pushtetin qendror ndajnë përgjegjësi të caktuara vendimmarrëse. Katër, pesë vitet e fundit makineria e Gruevskit kishte punuar intensivisht që ta ndryshojë strukturën demografike të rajonit të Kërçovës, duke favorizuar dhe sforcuar elementin sllav, të importuar madje edhe nga disa krahina të varfra të Shqipërisë. Në Kërçovë kishte edhe një kontingjent ushtarakësh, të cilët u bënë rezidentë, jo se kishin ndonjë lidhshmëri familjare e farefisnore me këtë mjedis, por pse ishin të komanduar politikisht që t’i bëjnë një shërbim të vockël demografisë etnike maqedonase.

Por, në fakt, çka ndodhi ditën e zgjedhjeve në Kërçovë dhe kush ishin komanduesit realë e faktikë të zgjedhësve shqiptarë, të cilët treguan një mobilizim të paparë? Të gjithë e thonë se mërgimtarët shqiptarë nga Amerika dhe Europa ishin ata që e shpëtuan Kërçovën. Sensi i tyre i atdhedashurisë u tregua më i fuqishëm se makineria institucionale e Gruevskit, kurse komanda e kësaj atdhedashurie nuk ishte thjesht politike, por ishte diçka më sublime. Nëse miti mbi Anteun konfiguronte një arketip të lidhur me tokën dhe vendin e të parëve, miti i kërçovarëve për t’u rikthyer në vendlindje me kontributdhënie në favor të një dominimi të caktuar politik e etnik, duhet marrë si diçka normale për faktin se pikërisht kjo popullsi e dyndur anekënd botës kishte nevojë të rishfaqte në skenë fuqinë e munguar të saj me dekada të tëra. Prandaj, më shumë se politikë, në skenën e konfrontimeve ndëretnike e ndërpartiake në Kërçovë, u luajt mizanskena e një kontinuiteti të ndërprerë dhunshëm nga pushtetet e kaluara. Regjia e padukshme që ridimensionoi vitalitetin e kësaj popullate, nxori në pah nevojën metaskenike të gjallimit aty ku edhe e ka burimin krenaria kombëtare e kësaj krahine.

“ÇADRAT” E PUSHIMIT PËR ZGJEDHJET E ARDHSHME PARLAMENTARE: Zgjedhjet e porsambajtura lokale në Maqedoni konfirmuan edhe njëherë diversitetin jo vetëm etnik, por edhe brendaetnik, sa i përket disa sensibiliteteve ditore. VMRO u ballafaqua me LSDM për ta marrë Ohrin, Shkupin, Kumanovën, Velesin etj., ndërkohë që BDI me PDSH garuan për të udhëhequr me Tetovën, Strugën, Çairin etj. Në këtë garë komplekse u identifikuan disa prirje e dukuri që mbeten për t’u analizuar në periudhën e ardhshme. Ajo që mund të thuhet tani, është lehtësia e habitshme e partive politike maqedonase për të hequr dorë nga sensi i shtetësisë në favor të dominimeve të tyre nëpër kasaba e lagje, për dallim nga partitë politike shqiptare, tek të cilët funksionoi konkurrenca në mes të diskursit dhe argumenteve. Përderisa PDSH opozitare u mundua të imponojë një diskurs publik denigrues për BDI, kjo e fundit me argumente bindi se drejtuesit e deridjeshëm të komunave nga radhët e oponentëve nuk kishin përmbushur pritjet e qytetarëve. Epërsia e BDI (në rrethin e parë) në Tetovë, rikonfirmimi i sërishëm i drejtimit të Çairit, fitorja impozante në Kërçovë, avantazhi në Gostivar, janë treguesit relevant për një stabilitet të vazhdueshëm që kjo parti po instalon në mendësinë dhe gjeografinë elektorale të shqiptarëve të Maqedonisë. Se sa kjo mendësi ka brenda kualitet dhe qëndrueshmëri, kjo ngel për t’u analizuar, por ajo që hëpërhë nuk mund të kontestohet është fakti që BDI me Ali Ahmetin pushtetmbajtjen e tyre edhe në nivelin lokal do ta udhëheqin edhe për disa vite pa ndonjë alternativë serioze që do ta cenonte këtë vijimësi.

Por, dimensioni aktual i këtyre zgjedhjeve nuk do të zinte vend meritor në vëmendjen e shumë analistëve dhe vëzhguesve, sikur ato të mos reflektonin ndikim edhe në një dimension më të gjerë në perspektivën e ardhshme kohore. Ngulitja e “çadrave” të pushimit të përkohshëm në komunat ku dominoi dukshëm vota e partive VMRO e BDI, duhet lexuar si projeksion matematikor për zgjedhjet e ardhshme parlamentare, tek të cilat do të shkohet me elanin dhe bilancin e tanishëm zgjedhor. Argumenti kryesor i partive fituese në zgjedhjet e tanishme është se ata që dinë të menaxhojnë mirë një bashki të madhe siç është Shkupi, bie fjala, mund të menaxhojnë edhe një shtet të tërë. Në anën tjetër, një parti politike shqiptare që arrin të sfidojë konkurrentin e saj në Kërçovë, ka arsye të besojë që e ardhmja e saj në arkitekturën e ardhshme pushtetmbajtëse nuk do të jetë vetëm mbajtja e disa shtyllave anësore, por edhe drejtimi dhe administrimi me disa resurse të rëndësishme të shtetit. Fakti tjetër që e bën këtë argument edhe më të fortë është ndjesia e zgjedhësve për të deleguar më tepër besim tek ata kandidatë të cilët flijuan kolltukët e tyre të ministrit dhe deputetit në këmbim të një drejtuesi lokal.

A DO TË NDODHË TORBESHIZIMI POLITIK I PDSH NË STRUGË?

Epërsia e PDSH opozitare në Strugë, i atribuohet më tepër karizmës dhe angazhimit individual të kandidatit Sela, se sa vetë partisë së cilës ai i takon. Ka zëra që thonë madje se ai sikur të kishte dalë pa siglën e kësaj partie do të triumfonte që në raundin e parë. Se sa e komplikuar do të jetë fitorja e kësaj partie në rrethin e dytë, dëshmon edhe matematika në terren ku votat e torbeshëve të udhëhequr nga Fiat Canovski janë çelësi vendimtar i fituesit përfundimtar. Fitorja e Selës mund të jetë e vështirë pikërisht nga fakti se përfaqësues të ndryshëm të kësaj partie pa kurrfarë sensi etik e qytetar nuk kursyen sharje e ofendime në llogari të Canovskit, votat e të cilit ata tani i kërkojnë për të vendosur primatin e drejtimit të Strugës. Por, edhe nëse ndodh ky primat atëherë duhet nënvizuar se PDSH nuk mundi të fitojë në Strugë pa torbeshizimin e fuqisë së saj politike.

Serbia në “situatë dramatike”

April 6, 2013 by dgreca

Aleksandar Vuçiq: Plani që i është ofruar Beogradit është “shumë i keq për popullin serb, e njëkohësisht mosarritja e marrëveshjes me Prishtinën është gjithashtu e shumë e dëmshme për vendin, sepse do të nënkuptonte mbyllje dyersh për Serbinë dhe më pak para”./

Nënkryetari i parë i qeverisë serbe, Aleksandar Vuçiq, ka deklaruar se Serbia gjendet “në një situatë dramatike”, sepse është e detyruar të zgjedhë midis dy çështjeve të vështira – “të pranojë një plan shumë të keq për serbët në veri të Kosovës” apo të refuzojë të nënshkruajë marrëveshjen e normalizimit të marrëdhënieve me Prishtinën.
Duke folur për televizionin shtetëror serb RTS, Vuçiq ka thënë se deri të martën e ardhshme, Belogradi duhet t’ia dërgojë Brukselit përgjigjen nëse mundet ose jo të pranojë disa çështje të caktuara.
Sipas fjalëve të tij, plani që i është ofruar Beogradit është “shumë i keq për popullin serb, e njëkohësisht mosarritja e marrëveshjes me Prishtinën është gjithashtu e shumë e dëmshme për vendin, sepse do të nënkuptonte mbyllje dyersh për Serbinë dhe më pak para”.
“Ne duhet të bëjmë përpjekje të fitojmë një datë dhe të gjejmë një gjuhë të përbashkët me fuqitë perëndimore”, ka deklaruar Vuçiq.
Duke folur për ofertat që gjenden në tavolinën e Brukselit, Vuçiq ka thënë se do të ishte gënjshtar nëse do të thoshte se ato janë në favor të Serbisë.
Në kuadër të interpretimeve ndërkaq për diskutimet që ai ka pasur me kryeministrin e Kosovës, Hashim Thaçi, Vuçiq ka thënë se “Thaçi nuk mund t’i mbajë leksione askujt, sepse nuk e ka këtë të drejtë”.
“Zoti Thaçi është pak nervoz, sepse kanë fryrë pesë balona, me shpresën se do ta kalojnë situatën me një, por nuk arritën ta depërtonin asnjë”, ka thënë Vuçiq, duke shtuar se argumentet e Prishtinës kanë qenë të mundimshme për t’u dëgjuar dhe të atilla që një njeri mundet vetëm të qeshet me to.
“Shqiptarët u përpoqën të na mbajnë leksion se nuk e kuptojmë realitetin dhe çfarë bluzash duhet të mbajmë veshur, ndërkohë që u shërbyen me truqe rrugësh, të cilat unë vetë i kam mësuar kur isha nëntë vjet e gjysmë”, ka thënë mes tjerash Vuçiq në këtë intervistë dhënë televizionit shtetëror serb.
Por, kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, në një takim me gazetarët të mbajtur të mërkurën, ka potencuar se pala kosovare ka qëndrime identike me Bashkimin Evropian në këtë proces.
Marrëveshja, sipas tij, do të ishte në të mirën e fqinjësisë së mirë dhe në funksion të integrimeve evropiane. Sidoqoftë, ai nuk e shpalli ende procesin si të përmbyllur apo të dështuar.
“Pavarësisht nga vështirësitë aktuale, procesin nuk mund ta shpallim si të përmbyllur apo dështuar. Shpresojmë që Serbia do të reflektojë të pranoj realitetin, e me këtë edhe marrëveshjen”, deklaroi Thaçi.
Dialogu Prishtinë – Beograd po ndërmjetësohet nga Bashkimi Evropian dhe si synim ka normalizimin e marrëdhënieve midis dy vendeve.
Por, dallimet mes palëve janë të mëdha në lidhje me pozitën e komunitetit serb që jeton në Kosovë, sidomos atij në veri për të cilin Beogradi kërkon edhenjë lloj autonomie, çka për Prishtinën mbetet kërkesë e papranueshme.(a.v.)

PRONARI I “MEJHANES” DHE QENGJAT E KUQ TË BEUT

April 6, 2013 by dgreca

NGA Fadil LUSHI/

Të nderuar lexues, me këtë parashtrim gazete që do ta shkarravis në vijim, ndoshta nuk do ngre diç të veçantë në kandar. Këtë do t’ia dedikoj mbamendjes sime të trazuar dhe të rebeluar. Higjienën e mendjes a edhe dilemën time morale karshi një vakie që kishte ndodhur shumë kohë më parë, do të bëj përpjekje ta vë në “peshojë të tyxharit”. Por para se ta jetësoj këtë tregim, më duhet t’i referohem një shprehje proverbiale, ku pos të tjerash thuhet: “Rruhu nga miku budalla se ta vret mizën në ballë”!?

Unë jam paksa skeptik sa i përket vërtetësisë së këtij proverbi. Një i tillë “budalla” para pesë dekadash rronte në mëhallën tonë. Përndryshe ishte pronar i një “mejhaneje” e cila frekuentohej nga “bohemët” e atëhershëm tetovarë. Kjo “mejhane” pas kushedi sa motesh ra në falimentim. Bashkëmoshatarët e mi, sot e kësaj dite janë “nostalgjikë për atë mejhane dhe për ato kohëra të llumta”. Nuk mund të thuash se ky “pronar filokomunist e filodallaverexhi”, vërtet ishte i marrë a i rrjedhur nga mendja, përkundrazi ishte një njeri që shquhej për zotësi në fushën e zanatit të tij…, ishte një dhelparak i llojit të vet. Dhe ky që ne e konsideronim injorant, lëkurën a mbështjellësin e trupit e kishte të regjur a të trashë. Nën atë lëkurë “mbante” sekretet dhe misteret e tij për të cilat kurrën e kurrës nuk u hetua as një e vetme provë. Ai nuk dilte dot aq kollaj nga ajo lëkurë. Sa herë që ia donte qejfi, “ngarkonte një maunë” me njerëz të lajthitur, të mençur, intelektualë, të ndershëm, të persekutuar, shehërlinj, katundarë, fisnikë e të tjerë. Ky asnjëherë nuk preokupohej dhe nuk dalldisej me hallet e “myshterinjve të tij”…, nuk i hynte në punë e vërteta se pse ata, nuk i kishin punët në terezi a pse atyre u mungonte mirëqenia materiale dhe rehatia familjare. Thjesht, sillte vërdallë një shehër a kasaba dhe për këtë nuk kishte bir nëne që do të guxonte të hapte gojë e t’i thoshte: “…, o ti mejhanexhi, mbylle këtë ahur pasi që në të ndërtohet kështjella e thashethemeve të kapixhikëve…, sepse aty spiunohen atdhetarët, aty zaptohet prona e fukarenjve, aty falsifikohet trashëgimia e dishepujve të vatanit, aty përflitet morali i familjeve me taban kombëtar, aty keqpërdoren ndihmat humanitare dedikuar jetimëve të popullit, aty sajohen vlera, aty ushqehet e frymon luksi i heshtjes dhe indiferencës së bohemëve karshi pisllëqeve që hetohen në mejhanen tënde…, aty ku bashkëqytetarët e mi futen ashtu vullnetshëm dhe përtej dëshirës së tyre nuk dalin dot “kollaj” prej aty…!

Një ditë një mik i tij i kishte parashtruar pyetjen se pse nuk “e ndryshon biznesin”!? Ky “budalla” ia kishte kthyer atë “hazërxhevap”: Po ç’më duhet tjetër “biznes” kur kam një maunë me “qengja të kuq” të cilët për të zënë rend që të futen në “mejhanen” time, paraprakisht duhet të thyejnë kokën e njëri-tjetrit që pastaj paratë e “ekonomisë familjare” t’i bëjnë “rrush e kumbulla”? Kjo vaki i ngjan asaj pyetjes të fshatarëve të cilët kur e kishin pyetur “dashin” se pse na dukesh kaq i shqetësuar e i inatosur…, ai u kishe dhënë përgjigjen: “nuk mërzitem e nuk më vjen zor se pse punoj natë e ditë, por më vjen inat pse qengji dhe qengjat e kuq të qehajait të beut hanë hazër”!?

Lexuesit e mi të ndershëm dhe pa tarafe, me të drejtë do të parashtrojnë pyetjen se kujt i hyn në punë ky parashtrim gazete që (ri) përsëritet edhe pas një gjysmë shekulli, kujt i duhet që ta lexojë këtë tregim a “thashetheme” që ka dalë nga hapësirat e mëhallës së fukarenjve…, një tregim që nuk lexohet as ndër dhëmbë e as ndër buzë…, dikush tjetër do thotë se e gjithë kjo nuk konvergjon me realitetin që jeton gjithsecili…, në instancë të fundit askush nuk e ka hallin e etikës së këtij parashtrimi si dhe porositë që i përcjell ai.

Një “mejhane politike” sot funksionon në kryeqendrën politike të Shqipërisë londineze, e cila frekuentohet nga politikanë opozitarë si dhe nga ca opinionbërës “tebdil” (njerëz që fshehin veprimet e qëllimet e tyre djallëzore) që mbajnë anën e pushtetarëve aktualë. Kur jemi te “dashi”, mua do më duhet t’i referohem historisë së batutave për këtë kafshë shtëpiake. Nëse na lejohet, po e fillojmë me “qengjin” e një qehaje të beut. Thonë se “qengji” që kishte braktisur kopenë, aq shumë kishte pasur uri, saqë “kishte ngordhur” midis dy togjeve të barabarta me sanë, sepse nuk kishte mundur të vendoste cilën të fillonte ta hante. Ky “qengj” në psikologji merret si shembull i konfliktit të dyfishtë emocional gjegjësisht të një ambivalence (ndasie) që shprehet tej mase te njerëzit me karakter tragjik. Për hir të një respekti ndaj personaliteteve që mund të hetohen në vijim të këtij shkrimi, do të bëj përpjekje maksimale që t’i shmangem paralelizmit, madje edhe në qoftë ai paralelizëm i figurshëm, respektivisht shmangies së identifikimit të emrave të tyre me “qengjin” në fjalë.

Ka shumë kohë që opozita në krye me Edvin Kristaq Ramën, si dhe pozita që udhëhiqet nga kryeministri Sali Berisha (këtu nuk do përfshihet kryetari i LSI, z. Ilir Meta, i cili duke u shtyrë nga interesat personale dhe duke u zaptuar nga “emocione dyfish të kundërta”, fillimisht do të rebelohet dhe mandej do të respektojë institucionin e “braktisjes së bashkëqeverisjes”…, një politikan që konceptohet a krahasohet me atë “fenomenin” për pavendosmërinë e të qenit i mëvetësishëm, një figurë që konceptua nga kundërshtarët e tij, si vegël a patericë e “regjimit absolut” të doktorit, një “politikan nomad”, i cili për hir të karrierës, “hëngri zahirenë e qeverisë”), do vazhdojnë të ballafaqohen me shumë dilema, me shumë paradokse si dhe me inatet e tyre ndërpartiake. Asnjëra palë nuk është e gatshme që të marrë përsipër (pa) përgjegjësinë morale, shtetërore dhe politike sa i përket katrahurës ekonomike e sociale që sundon Shqipërinë…, opozita nuk merr në konsideratë e përsipër çështjen e (mos) votimit të stërgjatë dhe të bezdisshëm të tre ligjeve në kuvend, sidomos tani në vigjilje të zgjedhjeve parlamentare.

Disa njohës të shkëlqyeshëm të rrethanave politike në Shqipëri, këto rebelime a “transfere” do t’i konceptojnë si politike, korruptive dhe joshëse, ca të tjerë do t’i konsiderojnë normale, disa të tjerë këto shkëputje politike, në instancë të fundit, i trajtojnë si joserioze dhe të dështuara. Të gjitha këto shkëputje politike, partitë do t’i bëjnë atëherë kur do të hetojnë se “anija e qeverisë” do të rrezikojë të fundoset nga furtuna e krizës politike. Kjo është si ajo “vakia” e “qengjit të kuq” të qehajait të beut, i cili ngordhi nga uria. Po qengji është qengj, por ama ç’ishte dhe ç’është ky rebelim politik!? A mos vallë ky rebelim bëhet për mirëqenien e popullit.., apo për interesa të ngushta personale a edhe partiake. Çobanët thonë se e ha ujku qengjin që braktis kopenë! Mjekët që merren me kurimin e hemorroideve thonë se njerëzit që vuajnë nga kjo sëmundje, nuk mund të qëndrojnë gjatë në një karrige. Të gjithë këta politikanë përbëjnë tipin e atyre që pa e kafshuar buzën e poshtme, i ngrenë vetes monumente transferesh prej qerpiçi, dhe në fund mbeten si mbreti lakuriq, që të qeshin fëmijët me të në sheshin publik. Nëse para një gjysmë shekulli, “mejhania e budallait” ra në falimentim, sot nuk ka njeri që do të mund ta paralajmërojë a ta parashikojë shembjen e “mejhanes politike” të kryeqendrës së shqiptarëve!? Mbase nuk duhet harruar ajo shprehja proverbiale: bariu i bie fyellit, atje ku ka dele për të qethur, kurse qelepirxhiu bredh me lugën në brez atje ku ka për të ngrënë! At Gjergj Fishta, përveç të tjerash e tha edhe këtë: “Populli i fal ata që e mundojnë, por nuk ka për t’i falur ata që e rrejnë”, ata që ia rrjepin lëkurën…

KUSTURICA VETËM SA PO PROVON QE TA PERSERISE VETEVETEN

April 5, 2013 by dgreca

Skitë e Kusturicës, krimi, mashtrimi dhe zhgënjimi/

Nga Adriatik Kelmendi/

KUSTURICA VETËM SA po provon që ta përsërisë vetveten. Është një Deja Vu e papranueshme për një artist, pasi që arti – siç dihet – mbi të gjitha synon origjinalitetin, por është shumë OK për një politikan sharlatan. E, pra, Kusturica e ka konfirmuar shumë herë deri më tash, pavarësisht numrit të madh të shpërblimeve filmike, se ai në fakt është një politikan që shtiret si një artist.

Me filmin që thotë se është duke e xhiruar lidhur me, siç pohon, “tregtinë me organe… (si) rasti më brutal i këtij shekulli”, Kusturica është duke bërë edhe atë që ka provuar ta bënte për luftën e Bosnjës me filmin e financuar nga RTS-ja në kohën e Milosheviqit “Underground”. Pra, ta keqpërdorë famën e tij për të kthyer në sytë e botës viktimat në dhunues, dhe dhunuesit në viktima.

Çka mund të sillet në një mendje të çoroditur si ajo e Kusturicës, më duket se më së miri e ka kapur kolegu im nga Mali i Zi, Andrej Nikolaidis.

“Duke e ditur se ai e ka shpallur serb babanë e tij të vdekur (Muratin, vër. A.K.), bashkë me veten e tij si i krishterë ortodoks, ai me lehtësi ka zgjedhur anën e tij në luftën e Bosnjës. Ai e ka zgjedhur atë nëpërmjet Radovan Karaxhiqit dhe Ratko Mladiqit. Ai nuk ka qenë me ta për të bombarduar, por kurdo që e ka parë shansin, me qasjen e tij në arenën artistike dhe mediale u ka gjetur atyre alibi për vrasjen e secilit mysliman, i cili nuk kishte dashur ta pranonte se ai ka origjinë ‘ortodokse’”, ka shkruar Nikolaidis.

KUSTURICA, VËRTET, në qoftë se do të ishte artist, do të duhej ta kishte lirinë që të bënte filma për gjithçka dhe për çdokënd. Dhe këta filma natyrisht se do të ishin pjesë e fantazisë së një artisti e si të tillë, fiksion pra, mbase edhe do të pranoheshin nga audienca, varësisht prej shijes.

Problemi është se këtu kemi të bëjmë jo me Kusturicën artist, por me Kusturicën politikan, i cili pretendon se filmi i tij “Underground” dhe ky i riu për Kosovën janë të bazuar mbi fakte reale.

Sakaq, përveç pandehjeve që ka sjellë në librin e saj ish-kryeprokurorja e Hagës, Carla del Ponte, por të cilat nuk kishte pasur mundësi asnjëherë t’i argumentonte mjaftueshëm sa për të ngritur një aktakuzë, si dhe raportit të Dick Martyt, që ende nuk është materializuar në brumë për gjyq, nuk ka ende asnjë provë gjyqësore që të provojë se diçka e këtillë ka ndodhur. E derisa të mos vërtetohet, një gjë e tillë mund të quhet vetëm hamendësim dhe jo fakt.

Në anën tjetër, janë shifrat konkrete që flasin për krime tashmë të provuara me emra të përveçëm të luftërave në ish-Jugosllavi.

P.sh. koalicioni i organizatave joqeveritare i mbledhur rreth idesë së KOMRA-s, nën udhëheqjen e një humanisteje serbe, Natasha Kandiq, ka konkretizuar saktë atë me të cilën pajtohen edhe “Amnesty International”, ”Human Rights Watch” e UNHCR – ja në luftërat e ish-Jugosllavisë se janë vrarë 130 mijë persona, prej të cilëve pakica janë serbë dhe shumica viktima të makinerive vrastare të udhëhequra nga serbët.

Në Bosnjë-Hercegovinë janë vrarë rreth 97 mijë njerëz, prej të cilëve 66 për qind boshnjakë, 25 për qind serbë, 8 për qind kroatë, kurse të tjerët janë kryesisht shqiptarë dhe pjesëtarë të pakicave. Por, prej boshnjakëve plot 83 për qind ishin civilë, prej të cilëve 30 për qind gra e fëmijë, krahasuar me vetëm 10 për qind serbë.

Në Kroaci janë vrarë rreth 11 mijë kroatë dhe afro 7 mijë serbë.

Në Kosovë jepet shifra prej rreth 13 mijë të vrarësh, gjatë luftës dhe menjëherë pas saj. Prej tyre rreth 10.500 shqiptarë, 2 mijë serbë dhe mbi 500 joshqiptarë e joserbë dhe të papërcaktuar.

Të mos harrojmë se të gjithë këta janë vrarë jashtë territorit të Serbisë dhe në shtete që sot janë të pavarura.

A t’i shikojmë shpejt edhe disa fakte të tjera?

Tribunali i Hagës ka ngritur plot 161 aktakuza. Prej tyre 94 janë kundër serbëve, 29 kundër kroatëve, nga 9 janë për boshnjakët e shqiptarët, dhe nga 2 për maqedonasit dhe malazeztë.

Për ka e ka fjalën atëherë Kusturica? Apo, duke qenë kineast, sheh teori botërore të komplotit kundër serbëve, pavarësisht se shifrat e dhëna më lart e ka fare lehtë t’i vërtetojë edhe vetë!

TMERRI KA TË BËJË me mungesën e etikës. Kusturica dhe shumë të tjerë e dinë se cilat janë faktet dhe cilat janë trillimet e luftës. Mirëpo, kë po dëshiron ai dhe të tjerët si ai ta mashtrojnë? Ndoshta Kusturica me një film mund të lërë përshtypje te disa individë nëpër botë, të cilët as s’e kanë idenë e se ka qenë dhe ku është ndodhur Jugosllavia, por a mund t’i mashtrojë banorët e ish-Jugosllavisë? Jo!

E keqja është se ai po e vazhdon rrugën e nisur nga idhulli i tij, Slobodan Milosheviq, i cili në mendjen e vet kishte ngritur popullin serb në një popull hyjnor dhe të viktimizuar. Kjo ide edhe shkaktoi luftërat, vdekjet e shkatërrimet në këto shtete.

Po ashtu, ai mund të mashtrojë fëmijët, si qeniet më të pafajshme, ata fëmijë që kanë lindur në mijëvjeçarin e ri. Ai po përpiqet t’ua tregojë atyre vetëm një pjesë të rrëfimit – siç u tha – të pakonfirmuar, në mënyrë që ata fëmijë ta ndiejnë veten si viktima të luftërave.

E nëse dikush do të rritet me idenë se ka qenë e vetmja viktimë e padrejtësive dhe e luftërave që kanë ndodhur para se të lindnin, natyrshëm se do të mbruhet me idenë e hakmarrjes. E në këtë mënyrë nuk do të mund të arrihet asnjëherë as drejtësi, as prehje, as pajtim ndërmjet popujve që luftuan.

Më tepër, me këtë logjikë të viktimizimit, vetëm sa do të trasohet rruga për krijimin e skuadroneve të reja vrastare për luftëra të reja në Ballkan.

Sidoqoftë, ndoshta edhe ka një kuptim furia nacionaliste vrastare e Kusturicës. Më në fund, duke e përzier artin e politikën, duket se ka gjetur pozitën e përshtatshme. Është bërë kryetar i Shoqatës së Skitarëve të Serbisë.

Kjo gjithsesi se e vërteton përse ky njeri ka kohë që u ka hipur skive.

P.S. 1: Nikolaidis, i paditur nga Kusturica, pas një procesi të gjatë gjyqësor ishte gjobitur me 12 mijë euro, për shkak të fyerjeve ndaj tij.

P.S. 2: Gazetari kritik ndër më të njohurit në Ballkan, Petar Llukoviq, është paditur disa herë nga Kusturica. Disa herë Llukoviq është detyruar të paguajë dëmshpërblim, kurse aktualisht kërcënohet edhe me burgim.

P.S. 3: Në këtë kolumne qëllimisht kam shmangur përmendjen e emrit të personazhit në fjalë. Deri në vitin 2005 është quajtur me emrin mysliman, Emir, dhe pastaj e ka ndërruar me atë serb, Nemanja. Nga frika se derisa e kam shkruar shkrimin ai do të ketë pasur mundësi ta ndryshojë sërish identitetin, i jam referuar vetëm me mbiemër.

P.S. 4: Fat imi që jetoj në shtetin të cilin Kusturica nuk e njeh e rrjedhimisht edhe nuk do të mund të ngre padi kundër meje, siç ka bërë me kolegët e tjerë gazetarë. Phëëëë!

Bektash Cakrani :Motoja E Jetës Time Ka Qenë Mbi Pasurinë E Familjen ,Atdheu

April 5, 2013 by dgreca

NGA GËZIM LLOJDIA/

Ka një gen në ADN e fisit Cakrani . Patriotizmi. I pandalshëm dhe i pashueshëm. Mund të zbehet por nuk njohu shuarje kurrë. Dielli i jetës në ardhje ,e solli në Cakran. Kërthiza ju pre me urimin ardhsh për mëmëdheun i mbarë .Viti ishte sosur 1871. Ndërkaq dritëza e Përndritjes kombëtare kishte filluar rrezatimin. Në vitet 1900-1908 Bektash Cakrani ,shkruan studiuesi Asqeri Llanaj ,sëbashku me atdhetarët e tjerë në Fier, Berat, Tepelenë, Vlorë, Mallakastër ndiqte me vëmendje gazetat që botonin kolonit shqiptare në Bukuresht, Kajro,Sofje dhe Manastir ku pasqyroheshin ngjarjet si dhe tablo nga jeta e shqiptarëve në Kosovë. Camëri,Maqedoni e krahina të vendit. Atij I vinin gazetat nga Berati dhe Vlora si “Shqipëria”,Drita,”Albania,Kombi,Shqyja e Shqypënisë”, ku shkruanin Shahin Kolonja, Grmeno, Asdreni, Mosi, Bagëri. Në tetor të vitit 1908 me këshillën e I.Qemalit u themelua klubi atdhetar ‘Labëria” ku pjesëmarrës është si dhe Hajredin Cakrani. Me iniciativën e vëllezërve Cakrani krijohet në Cakran një degë e klubit Labëria . e cila vihet në dukje nga letërkëmbimet e Ibrahim Abdulait, Hamza Isait. Kristo Karbunarës. Nga viti 1909 kemi një lëvizje të patriotëve shqiptarë Bektashi udhëton drejt Stambollit ku takohet me XH.Ypin dhe djalin e I.Beut. Në letrën, që I.Qemali u dërgon anëtarëve të klubit “Labëria’, u bënë të qartë se pushteti i Abdyl Hamitit u ka sjellë mjaftë të këqija popujve të robëruar”.Gjeografia e lëvizjeve të patriotëve shënon koordinatat të reja sepse arrestimet,burgosjet, reprezaljet janë pjesë e një strategjia perandorake otomane ku sipas konsullit austro-hungarez Kraus në relacionin dërguar Vjenës më 4 qershor 1909 u arrestuan 13 vjet I.Abdullai, E. Xhaferi, D. Shaska, A. Beqir, M. Shara. Kristo Karbunara sjell të dhëna ku flitet se atdhetarët vlonjate e mallakastriot mërguan në Korfuz,Itali dhe ndër vise të tjera,ku odiseja e udhëtimit të tyre përshkruhet me varkë nëpër Jon përmes dallgëve. Ftesa e Dervish Himës për klubin Labëria në mars të vitit 1910 për të dërguar në Manastrit 3 përfaqësonjës për kongresin e dytë rezultojnë delegatë Bektash Cakrani,Ibrahim Abdullai, Jani Minga, Abaz Mezini. Hapja e shkollës shqipe të Cakranit ruan vulën e bejlerëve të Cakranit .Kjo mund të shënohet një gur qoshje në vendin e shqipeve. Kristo Karbunara në kujtimet e tij dhe në dëshmitë e Gaqo Floqit, Viskë Baba Tasit dëshmohet se Bejlerët e Cakranit kishin paguar mësonjësit shëtitës jo0 vetëm për katundin e tyre por edhe për katunde të tjerë si Gorishovë, Buzmadh, Klosë. Në fjalën e Hajredin Cakranit në ditë çeljen e shkollës shqipe tha se në Cakran familja Cakrani janë lexuar në alfabetin shqip librat botuar në Bukuresht e Stamboll, si Abetarja e Veqilharxhit, e Sami Frashërit,”Bagëti e Bujqësi,”Qerbelaja”,”Lulet e verës” dhe vjershërimi të tjera të shkruara nga Naim beut . Për shkollën shqipe të Cakranit flet Thanas Floqi,kur ishte ende mësues në këtë shkollë lajmërohet prej ti të ndodhej në Vlorë në nëntor 1912 në ditët në prag të shpalljes së Pavarësisë Kombëtare. Ndër dokumente të shumta .Citojmë Gazeta ’Liri e Shqipërisë” Sofie,Nr 19 dt 09/09/1911 shkruan se të bijtë e Kahreman be Cakranit në Mallakastër pa marrë parasysh prishjen pasurisë së tyre ,që arrin në tre mijë lira turke të ardhura në vit,nxorën maleve një çetë për të luftuar kundra turkut,çeta kryesoj prej Bektash Cakranit. Ka dokumente të shumta dhe gazeta shqip që shkruajnë për patriotët shqiptarë citohet Bektashi dhe të tjerë në prag të shpalljes së pavarësisë .Gazeta Dielli e Bostonit, në 21 në vjeshtë të parë vihet në dukje se krahas Bektash Cakranit në beteja kundër turqve në Pazar të Cakranit .me trimëri luftuan kryetarët dhe luftëtarë të çetave shqiptare. Duke renditur të gjitha lëvizjet patriotike të periudhës së viteve 12 pikëzohet një aktivitetet i shkëlqyer patriotik si rrallë kush. Prill- maj 1912 gjatë fushatës elektorale Bektashi përkrah kandidaturën e Ismail Qemalit. Prill 1912 vjen Ismail Beu që Vlorë. Takim me krerë midis të cilëve gjendet edhe Bektash Cakrani. Bektashi merr përsipër organizmin kryengritjes anti-turke së bashku me 360 shpirt. Emri i Bektashit regjistrohet në kronika gazetash shqiptare që përhapen në disa shtete të botës. Gusht 1912 thirret në Fier një kuvend është prezent Ismail Beu dhe Luigj Gurakuqi,ka folur aty edhe Bektash Cakrani. Në takimin e Cakranit ku gjendeshin Ismail Beu dhe Gurakuqi, Bektash Cakrani tha :”Neve na u desh bashkë me atdhetarët beratas e vlonjatet,një punë madhe që ju të ishit përfaqësuesi ynë sepse lakejt xhonturq doni shërbëtorin e tyre …Ka të dhëna të mbledhura nga studiues dhe të sintetizuara në një libër nga Asqeri Llanaj për figurën e Bektash Cakranit se deri në vitin 12 Bektashi dhe i vëllai i tij Hajredini mobilizuan mjaftë vullnetarë në zonën e Mallakastrës .Ky autor citon faktin se në 9 nëntor 1912 atdhetarët në Vlorë,berat,Mallakastër e kudo kanë marrë ndërkaq njoftimin se :krerët shqiptarë do të mblidheshin shpejt për fatin e vatanit të tyre..Ismail Beru do të dërgonte telegramin :”Mbledhja e përfaqësuesve në Durrës dhe Vlorë është shumë e nevojshme. I thërrisni të gjithë deri sa të arrij unë.Mbani qetësin dhe ruani bashkimin. çështja jonë politike u sigurua..Në Vlorë ngrihet kom,misioni përgatitor i Kuvendit Kombëtar ku ishin Xhemil bej Vlora,Qazim Kokoshi,Hasan Sharra, Ibrahim Abdullai, Abaz Mezni, Alem Mehmeti, Thanas Floqi, Jani Minga, Leonidha Bezhani, Qamil Risilia, Bektash Cakrani etj. Në telegramin që Bektashi i dërgon Haziz Pashë Vrionit, thuhet :’Shkëlqesisë së tij Azis Vrioni dhe shokëve të ndershëm të Beratit. E ardhmja e Shqipërisë u sigurua. Shkëlqesia e tij Ismail Qemal Beu me shokët e e tij të ndershëm janë nisur prej Budapestit drejt për këtu që të gjenden në që të gjenden në mbledhjen e përgjithshme kombëtare e cila do të bëhet në Vlorë dhe kanë lajmëruar telegrafisht se nesër mërijnë në Durrës .Në telegramin që erdhi porosit që të dërgohen atje karroca ose kuaj për të hipur prej Beratit….Në 21 nëntor 1912 nga Durrësi L. Gurakuqi dërgonte këtë telegram në Vlorë me këtë përmbajtje:’Ethem Beut e Bektash Cakranit,ose Qazim Kokoshit në Vlorë:’ Me urdhër të Ismail Qemal Beuit, ju bëhet me dije se pas dy orësh duhet të ndodheni në zyrën telegrafike .Luigj Gurakuqi. Qëmtojmë nj dokumentacion të pasur për këtë figurë historike .Kështu përmendet se në Shpalljen e Pavarësisë Kombëtare dhe ngritje të flamurit kombëtar vëllai i tij Hajredini ishte delegatë dhe anëtar i Pleqësisë .Bektashi u emërua nga Qeveria e Vlorës në Drejtorin e Thesarit. Ka një ndihmesë në ngritjen e administratës së kësaj qeverie. E veçantë është se shtypi i kohës e përmend Bektash Cakrani në kronikat e tij. Reporterët e këtyre shkrimeve janë atdhetarë të njohur si Thanas Floqi.Ibrahim Shyti, Leonidha Naci ,Dom Mark Vasa, Sali Nivica,Muco Qulli,Josif Bageri. Kordinatat që tregojnë lëvizjet e këtij atdhetari janë mbështetja e Princ Vidit. Në Kongresin e Lushnjës delegati i Mallakastrës Bektash Cakrani, përshëndeti të gjithë delegatët që morrin pjesë në këtë me vlera jetike për kombin shqiptar. Falënderoi organizatorët lushnjarë për mikpritjen dhe kujdesin e treguar në mbrojtjen e kongresit.E panjohur deri më sot është vizita e kryeministrit Sulejman Delvinës në Cakran..Epopeja e Luftës s ë Vlorës është një gjurmë e thellë e patriotizmit shqip[tar që la Bektash Cakrani si anëtar i shtabit drejtues. Në vitin 1921 midis emrave të shquar të parlamentit është Bektash Cakrani.Lufta e Dytë Botërore nga kujtimet e Avdul Agalliut thuhet se në fillim të prillit 1939,Bektash beu i Cakranit erdhi dhe bisedoi në Fier e Vlorë me miqtë e tij Beqir Velo, Aristidh Ruci,Toli Arapi,Beqri Sulo,Ibrahim Abduallai,dotor Simonidhin e Dervish Hekalin për situatën krijuar dhe robërimin e ri të atdheut duke pritur atë me zemëratë. Pas revoltave në Vlorë,Fier,Berat, ai shkruan një letër Musa Jukës ku i kërkonte sqarime mbi të zezën që po i binte në kokë vatanit nga Italia. Në vitin 1942 zgjidhet Kryetar i Këshillit Nacional-çlirimtar të krahinës së Mallakastrës .Më 7 prill 43 largohet nga Kryetar i Nacl. Në fund të prillit 19432 thirret në Tiranë nga Bahri Omari,Skënder Muco.Nuredin Vlora Bej, Ali Klisyra për tu përfshirë në organizatën Balli Kombëtar.Njihet dhe ky dokument që zbulon se Bektashi është arrestuar në vitin 1940 dhe ishte internuar në Porto Romano. Fitoren e Frontit ai priti në banesën e tij duke pritur ngjarjet e kohës . Në vitet 45-46 filluan gjyqet popullit .Burgoset në Vlorë ndërsa gjyqi i Ballshit e pushkaton. Bektash Cakrani ka deklaruar në gjyq :’Pas Këshillit Nacional-çlirimtar në krahinën e Mallakastrës u bashkova me organizatën e BK, e cila sipas dekalogut kishte një program të mirë për interesat e popullit dhe atdheut. Por ky program mbeti në letër në kushtet që rrodhi lufta,ai nuk u zbatua. U përpoqa më mish e me shpirt për atdheun dhe kurrë nuk kam bashkëpunuar me pushtuesit nazist për të cilët kisha mendimin se do të pësonin një fund tragjik me luftën e tyre të padrejtë….Kurdoherë kam punuar për atdheun,sepse motoja e jetës time ka qenë mbi pasurinë e familjen ,Atdheu.