• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

K U L A K…

October 7, 2013 by dgreca

By: Suela Nasufi/

When we read about things such as concentration camps, communism, and the Holocaust we always read about it from a teenager or adults point of view.  Here, is a story about my brother, Ervin Dine, when he was young.  Albania was a communist country from 1944 to 1999.  People who were against the party and it’s leader’s were immediately put into concentration camps.  The concentration camps were like fenced in towns.  The fences had barbed wires on it so that you could not try to escape.  Girls and boys as young as 13 and 14 were put to work in fields with the adults.  People were not allowed to attend college unless they were friends to the party.  Sometimes some people gave up their pride and became spies for the communists.

The concentration camp of Gjazë Albania was a small town of about 500 people with two roads each about 1/2 mile long.  This was not a good place to grow up in especially the way that I grew up.  I was born into an honest and hardworking family.  This was something I had known from childhood.  These were people who kept their heads up even after they had been stripped of property, money, and most importantly, human dignity.  Living in poverty was nothing new to me, it was just a normal part of everyday life.  That was the way I grew up.  As a child, I didn’t like going to school and especially hated doing my homework.  I would have rather been out playing with my friends, just like any other kid my age.  Being called “kulak” didn’t mean anything to me since I didn’t even know what the word meant.  Sometimes I thought it was because my father was in prison, that I was called that name.  My mother always told me that my father was a good man and that he was innocent. 
Sometimes I felt like asking the kids, “Why do you call me these names.  I have not done anything to you.”  I could never find the courage to do so because I knew they would gang up and beat me. 
I once went up to the teacher after school and asked “Why does everybody call me “Kulak”?”  Her answer came out in a firm and manly voice, “Because your father and whole family is an enemy of the party.”  Her reply put even more fear in my eyes.  Since I was only in the first grade, I still didn’t fully understand.  I just kept thinking to myself-am I weird? do I look like a girl? what did the teacher mean about us being the enemy?  These questions floated in my head day and night.  I did not see the difference between me and the other kids, since they were just as poor as me and had to go to the same school of which had broken windows and was in an extremely poor condition.
I could not talk to my father about my problem because he was not around.  He had been put into prison ever since I was the age of one for agitation and propaganda.  I was to ask my mother because since my father had gone, she was like both the male and the female of the household so she would ask who was calling me names, or she would come o school and embarrass me.
When I was in the second grade my mother was going through some hard times; and not being able to support me, she sent me away to another concentration camp where her parents and brothers lived.  I used to leave my mother upset because I would leave for months and I would be so upset to leave her that I would cry silently. 
In this new camp life was easier.  There was a thing there called a television which was only something I imagined from hearing what people said about it.  I was fascinated by movies and TV shows.  The people there were friendly and I was rarely tormented.  Even though I missed my mother very much I tried not to think about when the time would come when I would have to  go back to Gjazë.  I was now settled her and my grandparents and uncles were always there for me.  Uncle Joseph made sure I did my homework and kept up with my school work.  Uncle Luciano was the one who played with me. 
When I was young I didn’t know I was in a concentration camp I was living in.  I thought the whole world to be the same as Gjazë and Savër.  I pictured the whole world to have no radio’s and color TV.  Thee were things I only saw in foreign movies that were on once a week.  After two years in Savër my mother made the decision to move back to Gjazë because she was not able to deal with living by herself.  Although I was very happy to be back with my mother the first thing that came to my mind was the beast that was awaiting me in the classroom. 
That beast was my teacher.  Ever time I was her I would get goose bumps and my spine would turn cold.  I would try to avoid her whenever possible.  When school started, she was waiting at the half broken doors of the two room building.  She stopped me and said, “Ah, so I have you once again.” she said.  I tried not to look at her face and just shook  my head in agreement.  “Will you have any more stupid questions for me?” She asked sarcastically.  Again, I shook my head fearfully.  “So why are you back her e to cause me grief?” she asked as if I had come to torture her. I replied in a fearful tone, “I am here because my mother wanted me back.”
“I don’t understand you people.  Once here, Once there, you are lucky the party and comrade Enver give you that freedom.” she said.  Accidentally, I asked, “Why would comrade Enver want to stop me from living with my grandparents?”
“Here are the stupid questions again,” she sighed in disbelief.
Since I was a child I could not understand why she would say something like that.  I thought all families were supposed to be close.  Now, after two years, she had become even more fierce because now she had a stick in which beat me with, and would use it against me.
It took me a while to understand why people like that teacher treated my so harshly. 
When my father came back from prison he was like a stranger to me.  He had been arrested
before I could even remember.  When he came home it was like having a stranger in the house and I felt like he was taking away my mother.  Of course, this was only for a certain period of time, eventually I grew accustomed to him being around.  The point is not that my father was trying to take my mother away from me, the point is that this was what the communist regime did to innocent people and families.  When I tell people stories and show them picture, they don’t believe me, but this was the horrifying truth. (Dielli-arkiv)

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Dine, Kulak, Suela Nasufi

DHIMBJA VRAPON PERTEJ KUFIJVE

October 6, 2013 by dgreca

Nga Jukia GJIKA/

Eshtë vjeshtë./

Gjethet e pemëve  bien papushim./

Dyert e portit,/

diku ne ishullin e Lampaduzes janë hapur/

Kujt i urojne mirëseardhjen, kufomave?/

Trupa kallkan  nxorren ujrat

Reshtuar sup me sup në brigjet e Italisë.

Sa ankth ish ngarkuar mbi botin,

që dogji ëndrrën e shpresës

Të gjallët  reshtuan kufomat.

Të mundur krahët e  burrave.

sytë u kanë mbetur hapur.

i ngriu agonia kapakët.

Midis kufomave ka gra shtatëzana,

ka shumë fëmijë.

Fëmijë me sy nga qielli.

Mbështjellë me aromë deti.

Ende lundrojnë në krahë  ëndrrash

U përleshën me dallgët pa u rritur mirë

Disa pa dalë nga veza.

Në këtë vjeshtë perfekte, dita u mbyt.

U mbyt në ujra që vezullonin.

Për të  parë Botën me ngjyra ylberi,

ishin bërë kureshtarë,

kureshtja i dënoi.

Orët lotojnë,

Dhimbja vrapon përtej kufijve

të gjejë udhën,

për t’ju bashkuar Britmës së madhe.

 

 

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Julia Gjika, poezi

KURRË MË NË TROJË

September 30, 2013 by dgreca

Cikël poetik nga SKËNDER BUÇPAPAJ/

KORBAT QË LASHË ATJE, KORBAT QË GJETA KËTU/

Korbat që lashë atje/
Sykuqtë/
Na krroknin/
Drejt në sy/

Korbat që lashë atje janë sykuq/
Ngaqë rrinë duke ndukur stërvina/
Korbave që lashë atje iu lëshojnë lëng sqepat/
Për sytë e njerëzve/

Korbat që gjeta këtu janë sykthjellët/
Ata të shikojnë sy për sy/
Dhe ta lëshojnë krrokun/
Drejt e në vesh/

Korbat që lashë atje janë të përlyer
Glasash të veta
Korbat që gjeta këtu e lëshojnë glasën atje ku duhet
Pa bërë kurrë pis kalimtarët e pispillosur
Veturat me dizajne marramendëse
Parkuar poshtë pemëve

Korbat që lashë atje janë të stërkequr
Të palarë, të pangrënë, të pagjumë
Korbat që gjeta këtu janë digitalë
Si të dizajnuar në mënyrë kompjuterike
Secili ka faqen e tij në internet
Ndonëse si korbat që lashë atje
Edhe këta nuk janë gjenetikisht të ndryshuar
Si të jetë vendi bëhet kuvendi

Pra
Korbat që lashë atje
I gjeta këtu?
Korba lashë atje,
Korba gjeta këtu.

—

PLEPAT
Te dritarja e dhomës sime të mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit Plepat nuk rrinë thjeshtë për të fshirë yjet në prag të agimit
Ata qëndrojnë aty për të thënë
Aty po fle Skënder Buçpapaj
Prandaj mbani aq qetësi e aq zhurmë
Sa duhet për një gjumë të mirë.

Plepat ndanë Valbonës
Si matës të nivelit të kaltërsisë së lumit
Nuk rrinin gjithmonë për të treguar
Se gjithmonë lumi i kaltër do të kalojë aty

Poshtë Urës së Bujanit
Ata rrinin aty për të treguar
Se nëpër të përthimë të ditës së re
Këtu do të kalojë mësuesi i fshatit dhe poeti i Alpeve Skënder Buçpapaj

Plepat rrinë pranë brigjeve, urave, lumenjve
Dregëzohen, lëmohen, gjethohen, zhgjethohen
Gjysmëdrejtëza të hequr nga toka drejt pafundësisë
Për të treguar se nga pafundësia
Pasi të ketë lënë në pritje të gjithë plepat e botës

Do të rikthehet përsëri te plepat e vet
Skaj dritares së mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit,
Skaj lumit aty ku merr udhë për nën Urën e Bujanit
Gjithandej brigjeve, urave, lumenjve.

—

NDAL SOKOL FALU ME MUA
Shpendi
Sogjetar
Mbi prenë e vet
Përgjon nga hapësira

Plakat
Në dyer të tabaneve
Në Lug të Vrellës
Tellën e Pranverës
Balçinë të Luzhës
Lugun e Vocit

Gjarpër
Tëbanët e Hetës
Të baraslarguara
Nga shpendi sogjetar
Besojnë
Se një ditë tjetër të lume
Do t’u falë
Shpendi fatsjellës

Rrudhat e tyre
Apokaliptike
Palojnë flatrat
Si shpend të butë
Në fytyrat shekullore

Ato bien erë tambël vedrash
Njëqind vite larg
Deri këtu në fund të botës.

—

POEMA E TPLANIT
Tplani
Prej Moknit në Arvejë
Prej Ballfushës në Kryekand
Është metropoli botëror
I bretkosave.

I kam merak
Se ato, në miliarda,
Mos më mardhin
Në gjumin e tyre letargjik

Nën akull.
Pa muzikën e tyre
Nuk vë gjumë në sy
As këtu midis Alpeve të Evropës.

Druaj se mos më mardhin
Rrëshqanorët e bokave
Zhguallorët dhe jozhguallorët
Ata flenë çdo vit nga gjashtë muaj
Duke mos e ditur
Sa i kushton botës së çmendur
Ky gjumë i pafajshëm i tyre.

Druaj se më mardh
Fauna me gëzof në karma,
Prapshtia, shullëre
Druaj se mos më mardhin në shtëpitë e ftohta
Shkretanët, mbrapshtanët,
Gubanët, qurranët,
Zhelanët, breshkanët,
Gjenialët e Tplanit.

—
MOJ E MIRA NË ORTEK TË BORËS

Ajo ishte midis diellit
Dhe ortekut të borës
E bardha.

Dielli ishte midis
Së bardhës
Dhe ortekut të borës.

Orteku i borës
Ishte midis
Diellit
Dhe së bardhës.

Flokëbardhën
Sybardhë
Qerpik-bardhë
As me sy
As me të prekur
Por vetëm se kundërmonte zanë mali
E dallova

E bardha
Tamël deleje
Mjelë në ortek të borës
Isha i zanuari i zanës
O.
—
DRENUSHAT
Ato janë nisur nga natyra për florë
E kanë dalë faunë.
Drenushat dalin
Nga errësira e pyllit
Në dritën e lirishtës

Për ta parë veten
Në pasqyrat e pafundme
Të pikave të vesës

Drenushat frikësohen nga bukuria e tyre
Më shumë se nga egërsia e bishave
Vrapojnë nga drita e lirishtës
Për në errësirën e pyllit
Që ta fshehin bukurinë e tyre
Në pikat e vesës
Ka mbetur pamja e drenushave
Fërfëllojnë drenushat
Dhe dridhet pylli

Prej meje pse ikin drenushat
Unë kam dalë të shfletoj errësirën e pyllit
Dritën e lirishtave

Për të koleksionuar
Lotët e drenushave
Sepse drenushat janë
Më shumë florë se faunë.

—

RETË

Retë e bardha
Do të qajnë për mua
Me lotët e drenushave
Bjeshkët do të dënesin
Me ofshamat e pishnajave.

EMIGRANTI
Dalëngadalë
Dalëngadalë
Gjithnjë e më shumë
Emigranti e ndjen
Se kufijtë e Atdheut
Ngushtohen
Ngushtohen
Jo më larg
Se lëkura e trupit
Në të cilën
Emigranti rron.

—
EKZOTIKAT E BARDHA
Ekzotikat e verdha
Ekzotikat e zeza
Kanë hedhur rrënjë
Në anët tona
Kanë pushtuar
Shtretërit e burrave
Tashmë vendin e tyre e kanë zënë
Ekzotikat e bardha.
Dikur të hyje në orbitat e tyre
Ishte si të hyje në oribitat e orteqeve
Të linin pa frymë
Cung në rrah.
Çdo Saharë
Me një frymë
E bleronin.

Tash ato janë ekzotika të bardha
Janë hëna dite
Asnjëherë njëlloj
Herë të plota e herë fragmente
Gjithnjë e më shumë
Dekore të panevojshme
Tani ato
Janë Antarktida
Mardh deri në shndërrim në mermer
Planeti
Burrat e në shtretërit e tyre
Janë të rrallë
Sa eklipset e diellit
Ato mbushin faqet e rubrikave
Ku kërkohen partnerë shtrati
Të fshehura nën shifra, kode, pseudonime

EVOKIM
Sapo ka shtyrë tutje lëvozhgën nga ka dalë
Zogu i vogël ka vënë në sy një gjethe të sapoçelur ahu
Vë re se si ujëvarat e Valbonës
Krye Rrogamit të Shalës
Shpërbëhen në shpendni
Të pafundme ylberesh
E ëma
Ia jep një gjethe ahu në sqep
Ta ketë baraspeshë
Për fluturimin e parë.
Në sfond të linjave të tensionit të lartë
Në sfond të teleferikut të minierës
Nga oborri i një shtëpie
Vjen aroma e një buke të valë
Të sapodalë nga çerepi
Zogu mbush kraharorin
Me aromën e bukës
Në prag të fluturimit të pare.
PYLLI NUK DURON PRISHJE QETËSIE

Pylli duron vetëm fëshfërimën e gjetheve të tij
Dhe shushurimën e lumit që i kalon pranë.
Kacafytjet midis të fortëve e të dobëtëve
Çarjet e pishave nga rrufetë
Rrëzimi i bredhave nga bora
Janë vetëm përjashtime nga rregulli.

Pasi është ngopur me prenë e vet
Gjithkush lëpihet, vetëkënaqet dhe fle
Në folenë e vet, apo shtrofullën e vet
Nëpër degë, zgurliqe, shpella, tunele nëntokësore
Dhe pylli e merr përsëri në dorë situatën.
—
DETET, OQEANET KANË FRIKË SE MOS SHKON LUMI T’I PËRPIJË

Detet
Oqeanet
Për më tepër oqeanet
Kanë frikë
Se mos shkon lumi
T’i përpijë.

Lumi lind
Në trajtën e një pike vese
Që rrëzohet nga një fije bari
Iu shpëton zogjve e insekteve
Që mund ta shuanin etjen me të.

Përfund brushtullave
Përfund zalleve
Lumi merr vrull të çajë shkëmbinjtë
Të arrijë detet dhe oqeanet
Detet
Oqeanet
Tranohen
Tremben
Vërtiten në qiell nga frika
Tmerrohen
Ç’trimërohen
Ikin nga brigjet
Rikthehen në brigje

—
QENTË E KËTYRE ANËVE
Qentë e këtyre anëve
E njohin të zonjën
Por nuk e njohin vetveten
Gjithnjë e më asocialë
Ata bëhen
Kur shohin veten të pasqyruar
Pranë zonjave të tyre
Gjithnjë e më xhelozë
Kur e shohin veten
Në foto shtrati
Me zonjat e tyre.
—
KUJTESA E LUMIT

Lumit i janë dashur shekuj
Për të skulpturuar
Këta zambakë në gurë
Në lartësitë e shkrepave.
Duke gërryer thellë e më thellë luginës
Lumi i është përmbajtur gjithnjë filozofisë
Se lumi nuk e harron shtratin e tij
Por tashmë është tepër vonë
Në skulpturat e lumit
Tashmë sfilon era
Bën pirueta era.

—
PËRKUFIZIM
Nëse harresa
Është proces i domosdoshëm e kujtesës
Atëherë nata
Është proces
I domosdoshëm

I ditës
Me gjuhën e Borhesit
Është i njëjti lumë
Që turbullohet
Për t’u kthjelluar.
—
ASTRONAUTËT
Të shikosh botën
Nga maja e qiellit
Është pak a shumë
Ta shikosh botën

Nga maja e lisit
Nga maja e kodrës
Nga maja e malit

Njeriu shkon më larg
Për të vështruar më gjerë botën
Që ashtu të depërtojë
Më thellë botës.
—
STINË DASMASH NË BERISHË

Prej Berajve
Në Mash dhe në Rushtë
Është stinë dasmash
Në Berishë.

Trungjet e mollëve
Mezi i mbajnë skelat pa u shqyer
Degët e mollëve
Mezi i mbajnë furkëzat pa u thyer.
Si çdo vit
Pemë pa masë ka falë Zoti.

Nga shtëpitë prej druri
Fshehur mes pyllit të pemëve
Në këtë stinë dasmash
Si farat e mollës në frut
Ndihen vekët e çikave
Që bëjnë pajën e nusërisë.

Sekush nga dhëndurët
Dallon zemrën e Nafijes së vet
Nga ritmet e vekëve.

Nga tunelet e pemëtoreve
Dalin një nga një taksitë e nuseve
Me ojme të bardha rrethuar
E flamur të kuq valvitur
Nëpër ajrin e dehur prej erës së mollëve.
Është ujë çikash
Thonë pleqtë.
—
PSE TË MOS

Pse të mos ishte qielli
Një perde e lëshuar
Deri në konturet e tokës.
Pas saj ne të zhdukeshim
Sapo t’iu sillnim mërzitje
Spektatorëve tanë.

Dhe të rishfaqeshim
Vetëm e vetëm
Me kërkesën
Padurueshëm ngulmuese
Të spektatorëve tanë.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: ..Kurre me en Troje, Korbat qe lashe atje, Skender Bucpapaj

FJALËT I KAM PËR NJERËZIT JO PËR DYKËMBËSHAT

September 29, 2013 by dgreca

Poemë nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Fjalët i kam për njerëzit/

atyre ua kushtoj/

atyre/

ua dërgoj fjalët në eter/

me postierë-pëllumba/

janë fjalë zemre/

të pastra/

jo si uji me microbe/

që pihet në Tiranë/

janë

si uji i burimeve

që kanë mbetur të paprekura

prej dorës së barbarëve

barbarët janë aty

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për dykëmbëshit

të cilëve shqiptarët u falen

sikur të jenë Zota

duke u dhënë

ciklikisht vota

si të jenë klone

robotësh

për t’u rifutur

nëpër labirinthet

e tranzicionit

torturë

si Spaçi

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për dykëmbëshit

veshur me rroba firmato

që kalërojnë qiellin

e bredhin me vetura

të markave të fundit

paguar nga taksat tona

ata dykëmbëshat

parazitë

që nuk e njohin

punën

as si nocion

ata dykëmbëshit

e zbrazur nga çdo

organ njerëzor

me zemër, zorrë

stomak dhe mëlçi

çeliku

si një vepër

mirëfilli e realizimit socialist

po na rrjepin sa më mirë

lëkurën

po na lënë

veç skeletin

sipas atij proverbit

se i joti

mishin ta ha

e kockën ta le

ne viktimat

e reja

të mathauzenit

dhe auschwizit

të tranzicionit shqiptar

të mileniumit

të tretë

të kohës

të IPhone-it

dhe rrjeteve sociale

 

dykëmbëshat

nuk të çojnë

direkt

nëpër kremtariume

për të na bërë sapun

po na vrasin

pak e na pak

përmes

pritjeve boshe

ti prit e prit

një vit

një pesëvjeçar

një dekadë

dy dekada

njëçerek shekulli

prej kohës kur

fëmijëve

po u ndërroheshin

dhëmbët e qumështit

e tani u kanë dalë

thinjat e para

…

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për servilët

jo për hipokritët

jo për shpifësit

jo për intrigantët

për ata fjalët e mia

qofshin

si flakët

e ferrit

që t’ua djegë

të keqen

le të mos më jenë mirënjohës për

nderin që u bëj

nuk dua asnjë

falenderim prej tyre

me ta nuk kam asnjë fjalë

asnjë rrokje

nuk e shqiptoj për ta

 

kohën time të çmuar e kam

për njerëzit

fjalët e mia të zemrës

të pastra

pa asnjë sarkazëm, mllef,

pa asnjë dykuptimësi

pa asnjë rrengbrënda

apo dyfytyrësi

që i kanë dykëmbëshit

me pushtetin e votës

tonë

të ne budallëve

më të mëdhenj

që ka parë shekulli i parë

i mileniumit

të Steve Jobsit

dhe Mark Zuckerbergut

 

ne të marrët

që u dhamë pushtetin

për çerek shekulli

dykëmbëshave

 

ne naivët

që mbetëm fëmijë

ne që besuam

që ditëm të besojmë

që patëm stomak e zemër

të besojmë

 

të të besojë njeriu

është mrekulli e Zotit

por ata janë të gjithë

ikonoklastë

Zotit i falen ditën

dhe natën

blasfemojnë

ose shkojnë në Mekë

për të shpëtuar

prej mëkateve

për vrasjen që i bënë kohës

si vrasesit e kohës

tonë

 

për dykëmbëshat

s’kam asnjë fjalë

si t’ja bëj

për atë kohë që iku

e nuk vjen më

për besimin që u dhamë

për të na sjellë

vërdallë

me pasqyrka

fjalësh

llamburitëse

por

sharrllatane

sepse

vinin nga zgafellat

e blozave

të të pazotëve

të të pafeve

të të pashpirtëve

të dykëmbëshave

që pasuan

diktaturën

dhe që sollën

veç

tranzicion

dhe asgjë tjetër

veç eksod dhe asgjë tjetër

veç ekskomunikim

nga Europa

dhe asgjë tjetër

na larguan prej saj edhe më

na hodhën

në Azinë e largët

kur më 1992

ne ishim vetëm dy hapa larg saj

atëherë kur ishim fare të rinj

kur fëmijët nuk i kishim

lindur ende

apo posa i kishim sjellë

në këtë botë

dhe u premtuam

atë që na premtuan

dykëmbëshit mizorë

Tokën e Premtuar

u premtuam

e tani fëmijët

që lindëm në tranzicion

po bëhen

sa ishim ne

kur besuam se

Shqipëria

po bëhej nga zhbërja…

 

fëmijët tanë po bëhen

gati të lindin

fëmijët e tyre

dhe tranzicioni

vazhdon si serialet

e filmave turq

me hakmarrje primitive

si mallkim

për besimin që ne

u dhamë dykëmbëshave

 

sepse njeriu i beson Zotit

i beson Njeriut

por kurrësesi jo Antinjeriut

dykëmbëshave

si vampirë

që na e pinë gjakun

e kohës tonë

dhe pastaj na shesin mend

në panairet e metropolit

të kurrgjësë

ku njerzve në vend të lirisë

u japin qofte

hiçgjëje

në mejhanet politike

të mosgjësë

të dykëmbëshave

që mbetën

qyqanë

megjithë se pushteti

u solli lluksin

makbethian

ata të pangopur

mbetën

barkthatë

mbetën

nga tranzicioni

çerekshekullor

duan

ta çojnë

tranzicionin

një gjysmëshekulli

 

ky është

objektivi i tyre

qëllimi i tyre

të na largojnë

sa më shumë

nga ëndërra

 

pikërisht ata

dykëmbëshat

që unë nuk u hedhë

asnjë lëmoshë fjale

asnjë tingull

asnjë rrokje

asnjë bashkim tingujsh

asnjë bashkim rrokjesh

prej nga formohen fjalët

 

o Zot sa të bukura janë

fjalët

që i shkëmbejmë midis nesh

fjalët zbusin gurin

o Zot sa të bukura janë

fjalët që shqiptojmë

midis nesh njerzve

që populluam këtë tranzicion

të trishtë

që shkëmbejmë

për t’i shkrumbuar

prej indiferencës tonë

dykëmbëshit

e formuar prej kotit

prej asgjësë

por që kanë

në barkun e tyre

makabër

kanë gëlltitur si lubi

kohën e të gjithë shqiptarëve

miliona e miliona sekonda

miliona e miliona minuta

miliona e miliona orë

duke pritur Godonë

duke pritur barbarët

kur

barbarët janë aty

 

dhe dykëmbëshat

na lanë gjithnjë prapa listave

na hoqën fare nga listat

na çeuropianizuan

ne që jemi nga të parët

që e lindëm

kontinentin plak

 

fjalët e mia

i kam për njerëzit

çdo fjalë ka zemrën që bën tak-tak

që kërkon të trokasë e

gjejë derën e hapur

të një shpirti tjetër njeriu

njeriu të vërtetë

që nuk është servil

që nuk është hipokrit

që nuk është intrigant

që nuk është arrivist

por sidomos

që nuk është dykëmbësh

……………………

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: dykembshat, Elida Buçpapaj, fjalet i kam per njerezit, poeme

NE SOFREN E DIELLIT:POEMTH PËR LËVIZJEN E LODHUR

September 21, 2013 by dgreca

KRISTAQ TURTULLI/

E dashur përsëri të thashë:/

Fli, beso te gjumi i qetë i një gruaje./

Me çarçafin e mëndafsh të ëndrrave mbështjellë./

Kokën vendose mbi jastëkun e ëndrrës së parë./

Mbulohu me jorganin e puthjes së parë./

Shkruaj në papirusin e meditimeve të fshehtën  fjalë./

Me qerpikët e gjatë si krahë dallëndyshe./

Fli, së paku dremit, pa andralla./

Të lutem mos mendo gjatë./

E sotmja me zhurmë dhe rrëmujë

Le të shpresojmë se nuk do vijë më.

Qielli ka plot xhepa ku mund të hidhem të lodhurat mendime.

Më the: femra prej natyre nuk ka gjumë të qetë,

Mbi qepallat e saj, përplasen rrufetë.

Fryhen lumenjtë,

bëhen dete.

Çdo femër mbart një botë më vete.

Dhe hapësira ku regëtijnë shkëndijime.

Ku ka mëngjese, mesdita e mbrëmje,

Por sot I i dashur është ndryshe,

Nuk mund të fle.

Më duket sikur kryet i kam mbi re.

I ndej të çmendurat lëvizje.

Në sqetullat tona grinden fishkëllimat e mprehta të erërave.

Shekujt bejne kryengritje.

Flokët me vrull shpupurite,

Vezullime, fushë elektrike.

Mu bë sikur ylberi u pre.

Dhe ngjyrat ranë përdhe.

Ke të drejtë.

As unë nuk mund të fle.

Hipe e pavendosur në mjellmat  e reve.

U krehe me kreherin e ererave

Dhe pëshpërite:

Qyteti është poshtë ne.

Gërmuqet çdo sekondë dhe kurrë nuk fle.

Ndalemi një copë herë,

S’ka ajer e s’ po mbushem dot me frymë.

Toka e paska diellin ka shumë pranë!

Shihe në krah të majtë lëvizi.

Me siklet pelerinën e llavës shkopsiti,

Të nxehtë ka, temperaturë të lartë.

Sikundër dhe ne…

Ja dhe hëna nuk ka qetësi.

Si mace kobashe nëpër në qiell kacavirret.

Shiko si i shkëndijojnë sytë.

Sa e zbehtë!

Nuk ka qime dhe fanellë

Të mbulojë kocka dhe kokalla.

Është lakuriqe.

Iu ronitën, i mbetën cepave të yjeve

Dhe ortekëve të asteroideve.

 

Kur donte të rrëmbente lëndë dhe dritë prej tyre.

Prandaj vidhet ditën dhe del me natë…

Qyteti  dihatën, ashpër merr frymë?

Ditë e natë nxjerr pluhur dhe tym të zi.

Shihe si dridhet, si lëviz, si shtrihet anë e mbanë?

I pangopur, përpin fusha, pyje të lashta.

Nuk ka kohë të fshijë sytë,

E lëbyrura prej dritës së fortë.

Nuk mundet të flejë si kafshë,

Mbi kokallat e vjetra,

Në tokën e shpirtrave

Të shtrojë çarçafë dhe batanije.

Djalli ndryshoi formë dhe përbërje, është bërë i çeliktë,

Me brirë shtyn dhe shfryn lumenjtë e makinave,

Kurdis trurin e çmendur të qiellgërvishtësve.

Me sfurk përzien në kazan gjellën e marrisë

dhe pangopësisë së njerëzve…

Shihe.

Sa njomezak dhe shtazarak duket qyteti, i egri nuk mundet më,

Të mbajë si dikur pizhame, picete dhe benevrekë.

Papion dhe kostum dopiopetë.

Është bërë përbindësh i hekurtë.

S’ ka më gjumë.

Xhindi se lë të flejë.

Vaj e nafte derdh në xhade…

As unë nuk kam gjumë.

Më lër të prehem një copë herë.

Mbi gjinjtë e tu të ngrohtë.

Me dy kokrra qershi binjake.

Ti u shmange dhe më the:

Dhe këto kanë ngjyrë flake.

Kujton se edhe gjinjtë e mi do bëhen të  çelnikët?

E dashur më lër të përvëlohem atje.

Prej kocke dhe mishi jemi ende…

Të kujtohet libri me poezi i ‘Valles së yjeve’,

Të plakut të vjetër me kone?

U zverdh, u harrua mbi komodinë.

S’ka më valle të tilla, as yje.

Plaku i vjetër i fshehu me merak nën vete.

Vazhdon, më thua, vërtet nuk ka më,

Koncerte me  Bethoven dhe Moxartë!

I them, ndoshta nuk ka.

S’ më le të luaja me qershitë.

Prej aty buron jeta.

Ti më thua:

Nudizmi dhe mania

Janë komode në këtë jetë.

Enigmatike shtrihet nesërmja.

Duart vendose mbi gjunjë, e trishtuar pëshpërite:

Mendimet e rënda s’më lënë të fle…

Ju  lutem më jep orën e zanave,

Fëshfërimën e pyjeve.

Zemrën e kreshnikëve,

Tik-takun përgjues të ëndrrave.

Tingujt e ëmbël të kitarave.

Dhe një lule ku është fshehur një puthje.

Përsëri më thua: përse nuk mund të fle…

Zëri i nënës u bë erë dhe vërtitet skajeve.

Fjala e babait u bë gjethe pishe.

Zhurmat, marrëzitë dhe dashuritë,

Strukur janë  në qenien time.

Pëshpëritin, flasin në të njëjtën kohë, gëlojnë,

Të fle s’ më lënë.

Dua të them, e di, dhe unë, bares si somnambul në memorie,

Njëlloj sikur endem nëpër labirinte e monopate.

Atje nuk ka zgjidhje.

Ka veç litarë hijeje.

Lidhje, duan të më tërheqin pas tyre.

Pas është ndehur pëlhura e lashtë e legjendave.

Mos më lodh, eja më zgjidh po munde.

Bëre sikur s’ dëgjove,

S ‘më zgjidhe,

Më vure kryet mbi supe,

Pëshpërite: Lëvizje të çmendura, ikni, na lini të flemë.

Po unë, a mund të fle në lidhje!

Nuk ka gjumë…

Tre orë,

njëqind e tetëdhjetë minuta,

pezull qëndrojnë,

si kopsa te broncta në kapotën e ditës sime.

Sigurisht katër bileta shumë pak janë,

Të përshkosh autostradat e gjëra,

Për të shkuar dhe ardhur nga puna.

Më thua, pa ngjyrime:

Më mirë që nuk ka gjumë.

Të marrët  dhe të paditurit flenë.

Është germa e parë mbi një libër të brymtë.

Se sheh, turmën shtyj me bërryla,

Të hap ty rrugë,

Qenka vërtet vapë.

Djersa mbiu në qerpikë.

Përsëri më thua:

Dielli nuk ka kohë të fshijë sytë.

Është zënë në duel me diejt të tjerë.

Humbas në rrëmujë.

Shtyhu pak më tutje.

Po mbytem prej erës kozmetike.

Pranë meje tualet bën një prostitutë.

Më bën me shenja dhe paturpësisht më shkel synë.

Sa pështirë!

Indiferentizmi ha hamburger dhe flak përdhe thërrime.

Dua ti them më lërë rehat me të.

Kurvëria është e vjetër sa vetë bota.

Zgjidhmë dhe mbanë pranë.

Mos më lër të ngatërrohem me të tjerët dhe me vete,

Prit të thërres taksinë.

Në vend të hyj atje,

Shkel në togun me gjethe vjeshte.

Nuk mund të fle…

Eja shkojmë te pragu i metrosë,

Lypsari Joe veshur me fustanellë hije,

i bie kitarës së thinjave

prej shpellës tinguj pikojnë,

lot fëmije,

dhe thërret merrni prej meje çaste çmendurie.

Gjarpërinjtë trena shkasin mbi shina,

Në shpinën e fushës të mbushur me plehurina.

Dëgjove, u gëlltiten, u ngritën dhe ranë banka,

Si kështjella rëre.

U hodh në ankand një fustan i bardhë nusërie.

Nëpër tunele,

Lëvrijnë minjtë,

Rrëshqasin zvarraniket e metalikë,

Zemra e tokës nuk rreh më, është shterpë.

Më rroke për qafe, më puthe, por nuk më zgjidhe,

Më pëshpërite për të satën herë:

Më përkund pak, të endem për një gjumë.

Doja të bërtisja:

Zgjidhmë.

Dita është bërë plumb nga djersa.

Nuk janë kurrgjë tre orë,

ose katër bileta.

Autobusët e ditëve dhe të netë

Tunden, shkunden në çdo ndalesë

Gjithnjë ata mbajnë mbingarkesë…

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Kristaq Turtulli, ne sofren e Diellit, poemth

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 114
  • 115
  • 116
  • 117
  • 118
  • …
  • 133
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • QERIM VRIONI DHE FOTOGRAFËT QË SHKRUAN HISTORINË
  • Çamëria, kur e vërteta kërkon shkrim, përgjegjës dhe afat!
  • Dhurata, buzëqeshje dhe urime në shkollën shqipe “Skenderbej”
  • ROLI I PRESIDENTES OSMANI NË RIKTHIMIN E BESIMIT DHE BASHKËPUNIMIT TË KOSOVËS ME SHBA-NË DHE BE-NË
  • WHEN KOSOVA WORKS, AMERICA SPEAKS
  • Shkolla shqipe “Gjergj Fishta” – Long Island, New York festoi festat e fundvitit
  • Fotografia e Gjon Milit dhe CHARTRES CATHEDRAL -Një monument i entuziazmit Kristian
  • Lamtumirë legjenda jonë e mikrofonit në gazetarinë sportive Ismet Bellova!
  • Politika e mençur…
  • VEPËR NGA MË TË PASURAT E MË NJERËZORET NË MENDIMIN KRITIK
  • KOZMOPOLITIZËM
  • “Kur shpirti kthehet në gërmadhë lufte”
  • VATRA TELEGRAM URIMI AKADEMIKES JUSTINA SHIROKA PULA ME RASTIN E ZGJEDHJES KRYETARE E AKADEMISË SË SHKENCAVE DHE ARTEVE TË REPUBLIKËS SË KOSOVËS
  • Suzana Shkreli: “We can make history by electing Michigan’s first Albanian Secretary of State”
  • NDAA i SHBA-së dhe pozicioni i Kosovës në arkitekturën e sigurisë

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT