SOFRA POETIKE E DIELLIT- T E A T R I  D A N T I A N/

Poezi nga AGIM DESKU/

TEATRI DANTEAN /

Kisha dëshirë t’i ngjaja çlirmtares së atdheut/

Të sëcilit brez dhe sëcilës betejë të tokjonës/

Ndoshta isha bërë edhe unë hero i ditëve t’para /

Jo të mbes peng i të vetmës fjalë që dhemb /

Kisha dhënë çdo gjë nga e vërteta e hidhur/

Për t’i  thënë diellit  edhe unë u bëra flakë

Të njëjtë e kemi dritën që i falim njerëzimit

Edhe plagët i kemi mijëra vjeçare të vjetra 

Pranë sysh na flasin pikturat e Ekzodit

Lotët që kurrë nuk arrita t’ia fshijë nënlokës

Dhe Ti u riktheve në trëndafil të çames sime

Për ta vetëdijsue botën së mrekullia ekziston 

Ashtu siç jetoj unë për të bukurën e shenjtë

Në engjëll fluturove të vie edhe  para fluturave

Teatrin dantean e munde ketë të keqe t’fisit tim

Mua m’i ringjalle ëndrrat për me jetue i lirë 

Dëshira për t`u bërë kalorës venedikian erdhi

Kur çlirimtarët na zgjuan nga ky ferr i zi

Për pak mbetëm peng i ëndrrave që s’kthejnë

Tani jetoj i lirë së bashku më engjëjt e poetit. 

11 prill 2021 AGIM DESKU

PAGËZIMI 

Sot e pagëzova mbesën

Më Formulën e Dritës 

Në Duavjosë 

Një Rilindje e Re

Për bashkimin shpirtëror 

të fisit tim të lashtë

Sa vet toka

E pastaj të ecim 

me zemër të stërgjyshërve

drejt diellit 

të ngohemi njëjtë 

Duavjosë

Të pritëm pesë shekuj brezash

Për t’i kujtuar fjalët e gjysheve

Kur e kanë pytur 

Oj lokemadhje

Ku janë burrat e shtëpisë 

Ajo është përgjigjur 

Nëse vetni për burrat

Ata janë nën lisa

Tek varret e legjendarëve 

Ju flenë ashti i Shqipërisë 

Rininë e atdheut e kanë marrë me vete

Dëshmorë të lirisë një ditë do të jenë 

Sot me mbesën përqafuam 

lirinë e bacit Adem

I premtuam Gjergjit 

Së do ta ruajmë shpatën në Lezhë 

Përmes Marie Shllakut dhe Shote Galicës

Do t`i kujtojmë heroinat e çlirimit të Shqipërisë 

Dhe ecim me mbesën 

Rrugës së Kombit Ibrahim Rugova

Nëpër udhën që dikur ecën 

Ushtria Çlirimtare e Kosovës 

E di nëse do të më thonë 

Jam dehur përgjithmonë

Por e kujtoj Sokratin kur thoshte 

Së poetët flasin me perënditë 

Ndërsa unë dua të flas 

Më Duavjosën 

Veç për Shqipërinë 

Çdo çast presim ngrohtësinë e diellit 

Për tu nisë drejt Vlorës

Aty ku valët e detit përzihen

Me valët e shpirtit tim. 

Ç’ART KA FJALA 

Në të njëmijtën pjesë të emrit më hyri fjala

Në legjendë jeton dhe sërish u bë sot legjendë

Një herë në njëqind vjet ajo lind e lirë

Dhe mua ma çel Portën e Dodonës 

Në shamitë e çlirimtareve i qëndis kujtimet

Plagët e dhembjeve m’i bëri varg poeti

Shi sjell në shpirtin që s’ka më fuqi

Acarët e janareve kryeneç m’i largoj nga jeta 

Se legjendat nuk i zhduk as ferri i Dantes

Në Purgator rri derisa t’i rrëfehem diellit

Edhe Etna sot ndaloi flakën që shuan lirinë

Fjala s’ka faj në çmendurinë e Mikelanxhelos 

Njëqind herë Ajkun ia kalon Mona Lizës

Askush si ti nuk e mbajti fjalën e dhënë

Në mijëra vite qytetërimi mbete sërish Ajkun

Me fat jam që të përkas ty legjendë e gjallë. 

MË U RRITA NË YLLIN E DAVIDIT Shifra,,Abrahami 1

Ç’mu ba dritë Nata e Abrahamit

Kur tokën e shkëla me këmbët e engjëjve

Në ëndërr e kisha lënë takimin me Ernen

Nëna ia kishte pikturue djepit Yllin e Davidit 

Sytë mu çelën  kur thitha gji zanash

Në lot gëzimi më pagëzuan Agim

Fytas me ferrin i kujtova shekujt e mallkimit

Mbi kokë më shkëlqente drita e diellit 

Perandorët u sjellën e ç’mu pështjellen pranë

Vendosën rregull sē janë të pa mposhturit

Orët e liga çdo çast i mbretëronin heshtjet

S’e besoja takimin e perëndive që s’ekzistonte 

Nuk e di si më erdhi tē bëhem çlirimtar

Tani kur perandorët e thyen qafën në ikje

I kujtoj fytyrat e engjëjve që ma sjellin nënën

Pranë portës së hapur më ndezet drita e jetës 

Heronjt a ka kush t’i mbron nga syri i keq

A janë ngrohur në Natën e Zjarreve prekaziane

Clët perandorë i zhdukën nga faqja e dheut

Nëse sërish lindin heronj 

Këtë tokë  e rritin engjëjt e ozonit

E mbrojnë çlirimtarët me zemër

E bëjnë të lumtur buzëqeshjet e nënave

I falin dashuri veç heroinat e lirisë.

NË PRITJE TË ITAKËS 

Itaka po na rikthehet

U çel fjala dhe mori dhenë

Duhet sërish me ecë rrugës së vjetër

Via Egnatia 

Për të qenë prijës i pritjes

Kur  do të rikthehen të zhdukurit

Me u çel Porta e rikthyer e Itakës 

Ndoshta një ditë më rikthehet memorja

Kush na vrau kur e sundonim botën e artë

Sa vështirë edhe sa mirë është me qenë shqiptar 

Me i durue zotat që s’më ditën kurrë për njeri

Pas pesë shekujve dje u ndjeva i gjallë 

Fluturova para secilës flutur e secilit zog

Me veten s’dua të mirrem para botës fatzezë 

Pres lajme se Etna do shpërthejë para Itakës

Cilit t’i lutem të ma ringjallë botën e Romeos

Yjet e kanë udhën të shtruar me ngjyra ylberi

E unë e mat shpirtin me fuqinë e rikthimit të Itakës.

MË U GËZUE E JO MË U HIDHËRUE 

Sa herë e dëgjoj këngën 

“Kush ka vajza botën ka” 

Ma shumë e kam dashur për miqt e mi

Që kanë vajza të bukura si hyjnesha 

Më kujtohet thënia e të maďhit Konica

“Politika është si era,uroj të mos më vie kah dera”

Dhe kujtoj fjalët e plakut të mençur Mujë Loshit

E kanë pytur 

Kur vjen dita e çlirimit nga okupatorët

Dhe pa një pa dy thotë 

Kur mbesa ime ma sjell gazetën Rilindja më e lexue 

Edhe nga vetja edhe nga armiqt kemi më u çlirue 

Për profesorëshën akademike njëqind herë kisha votue 

Veç nëse ka pengesa nga pasuria milionëshe

Apo nga fytyra e mbuluar që çdo ditë është bërë trend

Dhe askush nuk çanë kokën për kultura të huja 

Mjaft kanë vujtur gjyshet e nënat tona

Pa guxue askujt tungjatë jeta më i thane

Dhemb për dhemb në luftë kanë rënë

Kemi shumë Shota e Maria më i përmendë

Ah bre sa pak shqiptar është shqiptari

Pse kështu nuk duan brezat e ndritur

As miqt e mi

Sa dëshiroj me qenë veç shqiptar e asgjë tjetër.

KËNGĒ BASHKIMI 

Nëse të ka mbetur veç pakëz fytyrë njeriu

Njëherë në ditë shikoje veten në pasqyrë

E sheh botën tënde së si ti e mendon

Të vogël me stuhi ferri e plotë demonë 

Bota është kopshti me trëndafila të miqësisë

Dorë e zgjatur e udhëtimit deri në galaktikë

Nga aty e shoh botën në pëllembë të dorës

Marr ngrohtësi dielli dhe artin e bukur të yjeve 

Mos urre për gurët e tokës mëmë të djegur

Edhe për mijëra të zhdukur të fisit tim të tretur

Pa pasur dorë me i fshijë lotin e çlitimtareve

Nëpër tër botën me mallin përvlues të heshtur 

Nëse urren ndonjë çast të vetëm në jetë

Mjaft ke demonë e djajë të perandorëve fatzi

A pak na bënë pik e pesë në zogjë shtegëtarë

Sot krijojmë vargje për bashkimim kombëtar.

VARG I SHENJTË

–Në ditëlindjen e bashkëluftëtares 

Në sy

E pamë botën

Plotë stuhi e acar

Buzëqeshje dhe krenari 

Edhe të vërbër 

Kur ishte 

Të dytë u bëmë luftëtarë

Atdheu e shpirti 

Mbi fytyrë

Njëqind jetë i kaluam

Edhe ferrin 

Çlirimtarë të së bukurës u bëmë 

Dje durimin ma fale

Sot buzëqeshjet i bashkuam

Me nipçet 

Nesër nuk e di ku do të vemi

Ndoshta bëhemi varg i shenjtë

I çlirimit

Në atdheun e bashkuar të Fishtës.

PSE S’KA NJË VARR PËR MUA

-Tragjedisë së Tivarit 

Eca 

Kolonës së vdekjes

Pafajësisht 

Ndalova në tokën mëmē

Për një çast mbretëroi stuhi

Më s’pava diell as hënë 

Ah,çfarë ishte kjo tokë

Fare pa liri 

Ecnim drejt një fundi

Të pafund 

Drita askund nuk shihet

Veç plumbat vrasës fluturojnë

Zotnat kanë frikë nga sytë e mi

Nuk udhëtojmë në të njëjtin drejtim

Kot i bërtas diellit

Puthjet ia fala Drinit 

Le t’i marrin zogjtë shtegëtarë

Të pushojnë në lumin e dëshirave 

Lexoj ditarin e ditës

Askund s’shkruan për vdekjen

Në Tivar vdekja më pret

Nëse mbetëm gjallë nëpër tokën mëmë 

Udhëtojmë pa buzëqeshje

Për tu takue me larine

A udhëtohet pa dashuri

Pa dritën e syve të mi 

Pa këngë të zogjve

Pa faculetën e çlirimtarës në xhep 

Eca me shpirtin e Adamit

E kujtova shpatën e Gjergjit

E mendova rrugës të pi gji zanash

Ndoshta të rikthrhem në Promethe 

Por u gjenda pranë detit i palarë

Përballë bajlozve të tij 

Ah ta kisha një lapidar

T’i shkruaj emrat tonë

Mbi 4500 shqiptarë në Tivar

Pushojmë pa liri e diell

Në tokën e diellit. 

AS CIGARE AS DASHURI NË PANDEMI 

Tē njëjtën kohë me të ferrit e përjetuam

E mendoja vallë çfarë do na thoshte Dante

Sikur të mbetëj pa vazo për t’i ujitë lulet

S’më pihej cigarja koha pa pik dashurish 

Nuk kisha ide heshtjen e ditës si ta thej

Provova të kalëroja me imagjinatën time

Me u takue me kalorësit fatlum venedikan

I kam pritë me u takue më dashuritë e Adamit 

Kur filloi pandemia lutësha rroftë (viva)Italia

Më erdhen në kujtesë fjalët e vjetra shqipe

Çfarë ka në kojshi ,prite në shtëpi

Duarkryq mbeti i gjithë planeti 

Orë e çast vdekjet mendoheshin se ndodhin 

Ato numëroheshin ku më pak e ku ma shumë

Besoni sa herë flisja vet me vete

Mundohesha të vallëzoja një tango shtrirë 

Në krevarin e mundësive të mia spitalore

S’kishte vend në spitalin e qytetit tim argjilor

Këmbët dhe këngët kishin mbetur në një vend

Të dyjat kishin mbetur pa fuqi më u dëgjue 

Me diellin e ndava ngrohtësinë e pranverës

Pandemisë i thash o ti o unë në gjelbërimin e luleve. 

PUTHADORËT 

Nuk i kisha në ditarin tim

Asnjë lumë që krijuan demonët

Këta puthadorë janë këtu

Para së pushtetet sërish të vijnë 

A mallkojnë çlirimtarët

Pse lapidarët s’kanë ku t’i vëjnë

Në tokën plotë plagë mijëra vjeqe 

Herë e falur 

Sa herë e shitur

Toka e heroinës sime

E kujtimeve që s’kthejnë ma 

Çdo herë dashuri e ringjallur

Kur nuk urren 

Para syve që të marrin peng 

E di vargun tim 

Së si rri i vërbuar

Para diellit të acartë 

Puthadorët i zënshin orët e liga

Deri sa shkojnë e vijnë pushtetarët 

Trëndafilat ma të bukur të Çamërisë

I vura sot nëpër sëcilin lapidar…

24 mars 2021 AGIM DESKU

Ç’MË MUNGON SOT ( Permet)

Në Ditēn e Poezisë çfarë më mungon 

Më mungon fytyra e dashur e nënës

Sytë e saj të ëmbël si gjuhë shqiponje

Kur u nisa udhëtimit të gjatë për mërgim

Ah ç’më thoshte udha e mbarë o biri im 

Dhe mua lotët mu banë lum e det i jetës

Sot në këtë ditë të shenjtë të poezisë sime

Jetoj me kujtimet që ma ngacmojnë muzën

Herë më shndërrojnë në flutur e në Promethe 

Në ca kujtime jetoj mbretërisht si hero

Në disa dëshiroj ta rikthej kohën nga fillimi

Në Kullën e Oso Kukës ku u ndjeva pak burrë

Tutje në Tivar u masakruan 4500 plisbardhë 

Vallë të lindim popull tjetër a si jemi shqiptarë 

Ç’më duhet jeta po nuk e shkruaj historinë

Të Marie Shllakut e Shotë Galices në heroinë

Zjarret e Prekazit çdo ditë bën meteorē 

Pa e harrue artin e shpatës së Gjergjit

Nuk i harroj fytyrat tradhtare të ashtit tim

Sa më bënë të dashur në miqësinë e qenve

Pafajësisht tokën e rëndojnë këmbët e ndyera 

Ngado që udhëtoj ngritëm t’i takoj yjet

Si mos ta pikturoj buzëqeshjet e Ernes

Vetmia e detit më fundos çdo çast nën Titanik

Nëse se rikujtoj zërin kur më thirrnin Agim 

A ka acar apo ka flakë Ana tjetër e diellit 

Në çdo Ditë të Poezisë dua ta kem afër syve

Çlirimtar më duhet t’bëhem njëherë gotës

Për pafajësinë time i mbetët mëkati botës. 

Më 21 mars 2021 AGIM DESKU

KJO NDARJE NA VRAU 

Për ta ngritë çlirimtaren mbi univirsin

Më duhet më i shërue plagët  e tokës

Kujtimet e stuhive me i nda me mua 

Pa e harrue ashtin tim në Qane Kala 

Në hero dua më i shndërrua ëndrrat

Mos më e u pajtue rrë me tokën e falur

Me dashurinë e fluturave due me fluturue

Këngë bilbilave një herê në jetë me këndue 

Çfarë kohe të pa kohë më petcollën shekujt

I vetmi mbret i tokës sime  ishte çlirimtarja 

Kurrë s’kisha kohë puthjen me ia fal 

Në beteja për Shqipërinë e Fishtës ra 

Njeri nga ne duhet të ringjallët në Promethe

Tonë ma mirë më u ba kalorës donzhuan  

Më e zgjue Yllin e Davdit që i ngjanë fisi im

Kurrë nuk u lodha nga dehja për perënditë 

At çast kur shpetova nga Ferri i Dantes

Në dy gishtrinj e putha demokracinë 

U ngritën që me agim heroinat në beteja

Burrat e dheut nëpër hije pa fije burrënie

Dhe mbetëm të ndarë e të sharë me vite 

Një faqe të historisë e pagëzova në heroinë

Asgjë nuk desha ma shumë së shqiponjën 

Kur u puth në flamur më 1912 në Vlorë 

Sot e ruaj kujtim Pavarësinë e Ismail Qemalit

Kalorësit e Isa Buletinit dhe tërë Çamerisë

Mbetën loti dhe ndarja e Arbërisë 

Dollia e dehur e Kongresit të Londres 

Edhe sot jeton nëpër Bulevardet Evropiane

Kjo ndarje na vrau he e vraftë zoti. 

RRJETA E MARIMANGËS

Fuqinë e dritës e kam pa si e merr me vete

Mendja e njeriut rri ma larg marimangës

Me sytë e diellit e ngroh jetën e e vet

Të kishim jetue me mish e shpirt së bashku

Na zuri mëkati pse e humbëm fjalën e brezave

Ende ishim në legjenda nëse e ruanim frymën e shejtëve

Kryq e tërthor i ramë botës për me kërkue unin tonë

Të marrë sa vet Alpet na u bë tradhtia e trashëgueme

Asgjë nuk pritej tjetër nga ferri që na sërvuen

Harruem se jemi bijë pellazgësh dhe krijuam botën

Tokën e larë me gjak njëqind herë e bashkuam

Në mijëra copa atomi na e ndanë si Etnen

Nuk lamë gur as drue pa ju betue së jemi gjallë

O njerëz të tokës së shqipeve pesë shekuj e lënë peng 

Pa pas kohë as për më dashuru heroinën e shpëtimit tim

Isha unë rrëfimi i plagëve që kohërat fatkeqe m`i adresuan

Do të fundosem nën thellësitë titanikiane për besën

Që ma lanë trashëgim stërgjyshërit e mi të mirë

Sërish me i takue legjendat e Homerit që flasin për mua

E njëjta kohë ngjanë me natën e zjarreve prekaziane

Aty ku dashuritë e shqipeve i mundin ato venedikiane

Çlirimimtarët e atdheut tim janë vet heroinat e shenjta

Atë ditë që lindin e nënshkruajnë edhe vdekjen e vet

Sa mirë me jetue për dikë edhe me vdekë të njëjtën kohë

Kush do ta thot ma mirë se pena e mendja e poetit

Edhe unë nëse më kërkohet të jetoj për dikë

Do të jetoj me sy kah dielli me mendje të marimangës

Dua t`i përulemi zanave që i dhanë fuqi Prometheut

Ma ndoshta s`kam frikë së do t`ia vrasin lirinë atdheut.

S`DO TË VDES PA TË NGRITË NË ÇLIRIMTARE 

Për tu ngrit në beteja me ufot

Diku në ngrohtësinë e universit

Fatin e ndava më Qana Kalanë 

Në hero më shndërruan ëndrrat

Më të mallkuarit nuk u pajtuam

Si djalli me djall jetuam 

Çfarë kohë të pa kohë e kaluam

Mbretërisht nuk ishte e imja toka

Sikurse s’kisha puthjen kujt t’ia fal 

Çlirimtarja ishtë në beteja

Për Shqipërinë e Fishtës 

Më duhet të ringjallëm në Promethe

Njeri nga kalorësit donzhuan

E do shndërrimin në yll agimi 

Kurrë nuk u lodha nga dehja për perënditë

At çast kur shpetova nga Ferri i Dantes

Në dy gishtrinj e putha demokracinë 

U ngritën që me agim gratë në të thatë

Burrat e dheut nëpër hije pa fije burrënie

Dhe mbetëm të ndarë e të sharë me vite 

Një faqe të historisë e pagëzova në heroinë

Asgjë nuk desha ma shumë së shqiponjën 

Kur u puth në flamur më 1912 në Vlorë 

Sot e ruaj kujtim Pavarësinë e Ismail Qemalit

Kalorësit e Isa Buletinit dhe tërë Çamerisë

Mbetën loti dhe ndarja e Arbërisë 

Dollia e dehur e Kongresit të Londres 

Edhe sot jeton nëpër Bulevardet Evropiane

Kjo ndarje na vrau he e vraftë zoti.