ALFONS GRISHAJ/

  Kujtimi Im/

Kujtimi im, meteor i shuar/

Në gotën shampanjë e helmuar,/

Të asaj kënge të epur, të fikur,/

Në botën tekanjoze  ikur./

 

Më le të shkretë, në vetmi/

Brengë në shpirt, pa melodi./

Humbën përqafimet tua,/

Frymë e zjarrit në prag u shua./

 

Tani, mbuluar në harresë,

Në ethe të natës, pashpresë.

Oh, ti, dashuri! Sot demon…

Grish një tjetër, unë në akuilon!

 

Dhe pse u shite origjinale,

Trup e shpirt tjetrit ia fale!

Mbaj kujtim të pafajësisë

Zjarrin, puthjen e rinisë.

Rrëgjakur vello e pendesës

Do e skuq lëkurën e zbehur,

Mbi bar kristalet e vesës

Shkëlqimin tim, boten e dehur.

———————————————————-

Kjo poezi u shkrua në   Zejmen, 30 vite më pare …(Origjinali)

Botohet për here të parë. Kjo poezi u afishua tek “Gazeta e Murit” në PD Shkodër…E kopjuan shumë studetë të  “ Luigj Gurakuqit” dhe të shkollave të mesme…Njëra nga ato studente  pat qenë  dhe gruaja ime , Mirela Grishaj…

Dashuria Platonike

 Si petale trëndafili

Buzët kish kjo bukurosha

Zemërflakë e ndjek bandilli

I palodhur pret n’një qoshe.

 

Dhe kur bjen shi e dëborë

I përvluari rri e pret

Si fakir që shtrin një dorë

Sa monedh’ në dorë t’i prek.

 

Rrugës ecën si sorkalle

Arom lulesh erëmon

Me bisht syut si kunalle

Shikon hijen që e gjurmon.

 

Eh , përdit me shpresë djali

Se dikur do ketë mëshirë

Kurr buzëgaz çupa s’ i fali

Dhe në ankth e la pahir.

 

Me shpirt djaloshi ishte prekur

Zemër k’putur shkoi me ngut

Poshtë ullirit , frymëhequr

Lutej, por perri’ s’u duk.

 

Vonë lëndinës vajza doli

Porsi dielli shënd e verë

Dhe kur hija s’e përcolli

U pik’llua, u bë vrer.

 

Tek po kthente skaj ulliri

Pa një varr të zbukuruar

Dhe në foto, shkrirë si qiri

Hija që e kish gjurmuar!

 

Diamant rrodh pik’ e lotit

Nga qërpikët-hala pishe

Përdëllyer iu lut Zotit:

“Merrmi hiret që më vishe!”

 

Hapin ndali n’ atë qoshe

Kur e priste ai dikur.

Ç’e vajtoi kjo bukuroshe

E pastaj s’u pa më kurrë!

——————————————

Kjo poezi u shkrua në   “Shën Vasi” Sarandë , rret 28 vite më parë, dhe u botua në vitin 1995 në vëllimin  me poezi : “Hapësira.”

Më Fal Një Lule

Më fal një lule

zonjëza ime,

ta qaj botën për vdekjen e saj;

më fal një të puthur

jeta ime,

se do shkoj i lumtur

pa dhimbje e vaj.

*Kjo poezi (tip madrigal),  u botua në vëllimin me poezi “Hapësira”  1995 , kushtuar Mirela Grishaj (Gruaja ime).

 

DY POEZI NGA AGIM Dëshnica

-PER ZANAFILLEN

DHE GJUHEN SHQIPE –

ILLYRI!

Rend historia me hapa shekujsh, Illyri!

Në kohëra dyndet mjegull e zymtë

dhe pluhur gri shtrohet mbi gjurmë.

Bëmat e ndodhitë fshehin, Illyri!…

 

Rendin lumenjtë, përherë zhurmshëm,

Të katër detet, dallgë shkumbore

hedhin në ranë e mbi shkëmbinj

dhe lart në gryka vikamë e erës,

jehona zërash, nga lashtësi e thellë

tok me gojëdhanat,

mbërrijnë dhe gjemojnë.

 

Mister e terr mbulon gjithçka,

si reja qiellin.

Ndaj pluhur e re fshijmë, Illyri!…

Zbulojmë themelet, vatrat e puset,

lexojmë mbishkrimet,

gjallninë e herëshme, paqen e luftën,

me djersë e gjak.

 

Mbi tokë, nën tokë, në kodra e fusha,

mure, shkallare, urat mes honesh,

tempujt e faljes, kubetë e gurta,

artin ndër vazo, stolitë prej ari,

edhe shtatoret dhe përkrenaret,

edhe parzmoret, edhe mburojat,

shpatat kalitur bronz e çelik,

për madhështinë e shkuar

dëshmojnë, Illyri,

në hapësirat e tua!

 

I FALEM GJUHËS SHQIPE!

I falem gjuhës shqipe plot magji,

që zanafillën ka në lashtësi.

Në rrjedha çiltërish, larg mizorive,

ndesh me murranat, pranë dashurive,

ku deti valët shtyn e hedh puhinë,

e brazdë e jetës çan nëpër djerrinë.

 

Në malësinë e kullave e gurrave,

shtruar këmbëkryq në log të burrave,

me doke e zakone, gjykime e shestime,

ku bardët me ngulm sodisnin yje,

dëgjonin të heshtur zogjtë në pyje,

rreth sofre me bukë e kripë e zemër,

në rite dhe sjellje, me besë e nder.

 

I falem gjuhës shqipe plot risi,

që zanafillën ka në Perëndi.

Pranë vatrës, te rrëfenjë e ngrohtë e nënës,

në shpirtin e trazuar të gojëdhënës,

ndër ëndërrime e nën peshë të halleve,

në lutje, ndër këngë, në vrull të valleve,

ndër telat ngazëllyes të lahutarëve

e gumëzhitje e rreptë e lodërtarëve.

 

Ndër sokëllima trimash majë brigjesh,

kur qark “ ushtojnë lugjet prej ortiqesh,

prej ortiqesh kah po bijnë ndër gropa “-1

dhe Bernardini ndër loke e etër,

lumnoi e qau me penë e letër.

 

Në shqip, mbi djep fatia engjëllore,

kumtoi me dhimbje dramën arbërore,

që mbijeton në çdo rrebesh e shqotë

dhe gjurmë të kaltërt drite lë në botë.

 

Kjo gjuhë burrash e shtojzovallesh,

rrjedh si Valbona teposhtë zallesh.

Kjo gjuhë bilbili, britmë sokoli,

kumbon te Naimi, Fishta e Noli.

Kjo gjuhë Ilirie me rrënjë në lashtësi,

në gaz e vaj – e gjallë! Përjetësi!

———-

P.s.

1. Copëz vargu nga rapsodia e

famshme“Martesa e Halilit.”

FASLLI HALITI SJELL PERKTHIMET:

JACQUES PRÉVERT

    1900 -1977

KORTEU

Një plak i artë me një orë në zi

Një mbretëreshë e munduar me një burrë  anglez

Dhe me punëtorë të paqes me tutorë deti

Një Hussar i kompanisë me një budalla të vdekjes

Një gjarpër kafeje me një mulli me syze

Një gjahtar me litar me një kërcimtar kokash

Një marshall prej shkume në pension me një llullë

Një foshnjë e salindur me fustan të zi me një zotëri në pelena

Një kompozitor për në trekëndësh me një varëse muzike

Një koleksionist besimi me një rektor fuçi

Një mprehëse Coligny me një admiral prej gërshërësh

Një murgeshë e Bengalës  me një tigër të San Vincenzo të Pavlit

Një profesor porcelani me një axhustator filozofie

Një kontrollues i Tryezës së Rrumbullakët me kalorës të  të Kompanisë së Gazit në Paris

Një rosë në Shen Elenë me një Napoleon gatuar me portokall

Një gardian i Samotrakës me një Fitore varrezash

Një rimorkiator i një familjeje të madhe me një baba në det të hapur

Një anëtar i një prostate me një ipertrofi të Akademisë franceze

Një kalë i fuqishëm në partibus me një peshkop të madh  cirku

Një kontrollues me zë të bardhë me një kor të vogël autobus

Një kirurg i tmerrshëm me një fëmijë dentist

Dhe gjenerali i perlave me një hapës të Jezuitëve.

   Përktheu: Faslli Haliti

 

 WEI-LI-BO

PEMA E MAGNOLIAS

E Lodhur nga dita e ëmbël
e pranverës
në gjumin e saj
pema e magnolias
hap duart e bardha.
Mbi rrezen e hënës  

pushon shkëlqimi i luleve.

Përktheu Faslli Haliti