Nga Neki Lulaj, Gjermani/
Homazhe para Kolonelit/
(Kushtuar kol.Tahir Zemaj,t i cili u vra më 4 janar 2003 )/
Në janarin e akullt e të plumbt plot re qielli thyhet si magji/
Prita e pabesisë të lugetërve zbraz vrer mbi Prometeun e Lirisë./
Liqeni në Gjeravicë ngrin lotin, buzët si Ortek bore Sharrin ia trondit/
Tradhëtia djeg ujin në e në Lumëbardh mallkon atë që gjakun ka pirë/
Heeej , dëgjoni Kolonel Prometeun tek lëshon zë nëpër katet në parajsë/
Kockat kurrë s’do t;i treten, as në ashkla, as në thërrimen e bukës/
e deshi lirinë në konakun e gjyshit, ndaj lulet nuk vyshken mbi mermerin e bardhë/
djerson balli rrëke kur prangosen tradhtarët gjakpirës në grykë të pushkës./
E kokrrat e lotëve do ta zgjedhin nyjen nën mjekrrën e bardhë.
Kur mbrëmja e janarit të thinjur do ta zgjedhë nenin e tradhëtisë
e Koloneli do ta nxjerrë thumbin nga patkoi i pusisë afër dhe larg
do të buzëqeshë heroi Prometeu i Lirisë si lulet e majit ndër blerim
Gryka e Rugovës akoma rri e mpirë si Lokemadhja me furkë në dorë
E plagët e kolonelit prushojnë e djegin si prush, si lavë i vullkanit
heroit e sakrificave nuk vdesin nga pusia e lugetërve nëpër kohë
por rriten e bëhen Haxhi Zekë, Jakup Ferr luftëtarë lirie të vatanit
Fshehtas shtojzavallet mbulojnë gjurmat e hidhura të krimit të zi
Orët e zanave të malit i zbulojnë si vetëtima rrufeje që fort qëllon
ora e zbulimit vërtitët ndadalë e tradhtarët do prangosën me shpejtës
Në udhët që prekim më shqiptare apo në Çanakalanë tonë
TUPI
Nga Mimoza Dajci*/
Tupi eshte komshiu im, jetojme ne nje kat. Eshte nje qenush i lezetshem, lozonjar e i sjellshem me banoret e pallatit. Shkojme mire me familjen e tij. Prindet e kane te vetmin djale e bejne shume pas tij. Ku, nuk e kane rregjistruar, neper te gjitha kurset e klasat e mundshme. Kur te rritet Tupi thone ata, te jete i afte per jeten, e mos ti trembet syri per asgje.
Sapo mbushi tre vjec e rregistruan ne piano e ne balet. Ndersa ne moshen 5 vjecare kur filloi shkollen fillore e rregjistruan ne tenis, not, volejbol, basketoboll, yoga, peshengritje e ne taekwondo. Kur kthehej Tupi ne shtepi pas shkolle ndihej shume i lodhur. Nuk dinte se cfare te bente me pare, te lahej te pastrohej, te hante, te flinte apo te pregatiste detyrat per te nesermen.
Nje dite i kishte ardhur mysafire gjyshja, e ema e babait.
Ai sa u ul ne tryeze te hante syte i nguli pa dashur diku ne nje pike, e gjuha i kishte dale jashte.
– Cfare ke keshtu qe mendohesh – e pyeti e shqetesuar gjyshja?
Tupi ishte perqendruar aq shume tek pika ku i kishin ngelur syte, sa nga hutimi nuk i dha pergjigje as gjyshes. Ajo i foli perseri.
– Ham, ham, Tup i dashur – i tha ajo, se e dinte qe Tupit i pelqejne shume ledhatimet – cfare ke keshtu, nuk me dukesh mire.
– U me fal gjyshe, me kishin mbetur syte ne nje vend. Po mendoj se cfare te bej me pare per neser, detyrat e matematikes, abetares, gjuhes, te perfundoj nje projekt te punes se dores, apo te bej gati rrobat e taekwondos?
– Po sot, a shkove ne not e ne piano – e pyeti perseri ajo?
– Po, mi gjyshe shkova si nuk shkova – i thote ai dhe rrotullon koken sa majtas djathas sikur i binte notave te pianos e dukej sikur kerkonte dicka i c’perqendruar.
Duke pare kete situate gjyshja i thote prinderve te tij, djalit e nuses.
– Ham, ham, mesa shikoj djalin e keni shume te ngarkuar me mesime e aktivitete te tjera jashteshkollore, ai duket shume i lodhur, prandaj duhet ta largoni nga disa kurse, per te perballuar shkollen me sukses.
Ata pane ne sy njeri tjetrin, nuk u pelqeu mendimi “Ham, ham” i gjyshes. Argumentuan, debatuan e me ne fund rane dakort me “Ham, ham-et” e saj.
Qe ne pamje te pare Tupi te le pershtypjen e nje qenushi inteligjent, por ngarkesat e teperta e lodhin shume. Eshte i bardhe, me pulla te murme, sycka te zinj si geshtenje mali. Kur bie bore rrokulliset si top neper kodrat e parkut e kenaqet duke vrapur e lodruar me shoket e tij.
Eshte i dashur me prindet, shoket e shoqet e klases. Nje here beri edhe nje heroizem ne palzh, ku kishte shkuar me prindet ne fundjave, shpetoi nje vajze te vogel qe ishte duke u mbytur nga dallget e oqeanit. Hero e quajten, i dhane edhe medalje. Veshur me kostum te zi e me papjon ne qafe shkoi me prindet ne ceremoni.
Por Tupi eshte i thjeshte, nuk eshte mendjemadh, medaljen ia dhuroi gjyshes, sepse ajo e shpetoi nga kurset e teperta qe e prisnin cdo dite.
* Perralle
New York
Dhjetor, 2014
BAJAME HOXHA ( ÇELIKU ) NE SOFREN E DIELLIT
PREZANTIMI NGA FASLLI HALITI/
BAJAME HOXHA ( ÇELIKU )- BELGJIKË/
Ndërsa kënga popullore thotë me pikëllim për petalet e thara nga ngrica e të rëna mbi tokën e ngrirë gjatë dimërore, të gënjyera nga një pranverë mashtruese: Po ti çele herët moj bajame, unë i them poeteshës se, ajo çeli vërtetë vonë, por duke sfiduar stuhitë e duke shkrirë akujt me zjarrin e lules poetike, ajo çeli, lulëzoi në kopshtin e poezisë si një qershi…
Si bisku dhe dega çelin, lëshojnë petale dhe ne ndërsa jemi në gjendje të dallojmë biskun nga dega, lulen nga lulja s’arrijmë ta dallojmë se cila është lule bisku e cila lule dege sepse janë vetëm lule të një lulëzimi pa moshë.
Bajame Hoxha( Çeliku) sfidon përsekondshëm e përditë, internimin e gjatë ugareve, kanaleve, sfidon gardhin e zi të apeleve të përditshme me pranverën e krijimit, me jetën e saj të re. Asaj i pëlqen më mirë të mbaj ndezur dritën e një qiriri sesa të mallkojë të kaluarën e mallkuar. Bajamja, edhe pse në Belgjikë, lulet e poezive i ka llambushka me dritë, erëzim, kolorit shqiptar…
Shkruar nga Bajame hoxha –Çeliku, Bruksel Belgjikë./
DASHURIA ËSHTË PAVDEKËSI/
Më shkruaj në mail: gjithçka je për mua!,
Tek unë vjen rinia, sapo ma thua.
Me shkruaj që nuk rri ti, dot pa mua,
Si flutur ulem unë mbi ndjenjat e tua.
Më shkruaj në mail: të dua, të dua!
Dhe unë do besoj në fjalët e tua,
Hop, bëhem erë dhe male lë pas,
Tek ti do të gjendem rrufe, nëpër natë…
Më shkruaj në mail shpesh herë: të dua,
Unë, hop, ngjitem reve dhe vij me vrap.
Kur tisi violë i muzgut afron e të vjen,
Ti hiç mos kij frikë, jam unë nëpër terr.
Më shkruaj në mail: jam yti, jam shpirti
Zinxhirët s’më mbajnë dhe vij fluturimthi.
Dhe mallin mblidhe, mos e lerë të shkojë,
Si lulja me bletën do puthemi ne njëlloj.
Më shkruaj në mail: se ti je kokëkrisur!,
Unë ngrihem menjëherë, s’lë gur pa lëvizur.
Në rast se në ëndërr ti më sheh për natë,
Unë, hop, kaloj malet dhe vij tek ty në shtrat.
Më shkruaj në mail: se për ty përgjërohem!,
Vitet si njoh fare, në vajzë të re shndërrohem.
Kur yjet të dremisin në më të bukurën stinë,
Ti mendo për mua, unë për pavdekësinë.
Bajame hoxha -Çeliku
Ndriçim i përjetshëm dashria
O gur i moçëm, o ndriçim i përjetshëm,
Në zemër mu fute, aq ëmbël më ke mbetur,
Aty do të rrish, do më ndriçosh hijshëm,
Dhe kur unë në varr, e tëra të jem tretur.
Aty,në zemërën time, shpirt, mbërthyer ,
më mbështjellë me forcë, e me zjarr rinie,
për jetë, kur rri me mua, vlera nuk të bie,
Ja, po shoh brënda vetes, fenerë dashurie.
E shoh veten me ty, e bëhem diell e ndri,
mbi ndriçimin tend, s’ka diell të ndriçojë,
oh, ti rri, rri, tek unë në gjirin tim flori,
kur jemi të dy bashkë, jeta do na pri…
O gur me vlerë, që jetën ma skalit
Qoftë bekuar çasti, që solli tek unë, ty,
Dhe të them tani: ik, ti s’do, e nuk ik!
Të dy do provojmë pafundësitë.
Të pashë kur shkove larg s’ndriçove kërkënd,
feneri yt për mua e ruan rrezen e bën dritë,
në zemër më fut, e natën më bën vend,
mua në jetë të jetëve e askë
M’U KTHYE RINIA
Nga ajo vjershë që më dërgove,
A thua fjeta këtë natë?
Nga gjumi ndjenjat seç m’i zgjove,
u përpëlita nëpër shtrat.
Imagjinata më shpërtheu,
Dhe mendjet tona u bënë një,
Si me magji rininë m’a ktheu,
Flisnim me ndjenja e s’bënim zë.
Porsi dy zogj pleksur të dy,
Nga dashuria kokë krisur,
Lodhjen s’e ndjemë, pa gjumë në sy,
Na zu mëngjesi me buzë ngjitur.
Mos u çuditni, jeta është jetë,
Ndjenjat flenë si prushi në hi,
Veç një gjë ësht’ e vërtetë,
Dashuria është lumturi…(pafundesi)
Bajame Hoxha-Çeliku, shkruar në kohë të lumrura…
MOS E BRAKTISNI ATDHEUN…!
Neki Lula ne Sofren poetike te Diellit/
MOSNI!/
(Mos e braktisni Atdheun o vellëzerit e mi të bekuar)/
Me tëmthat e gishtërinjve preka plot ëndrra diellin/
Jam duke ecur me qefin ranishtës së blinduar/
edhe në Groenlandën e acareve ku mungon kaltërsia e qiellit/
po gjej gjurmë fisi nga fara pjellore e Arbërit të bekuar/
Edhe po të shkoni përtej oqeaneve e detrave të tërbuar
Do shihni farën e Arbërit që gjithëkah është shpërndarë
zemërimi m’i pëlcet ndjenjat fytyra ime si një hënë e pikëlluar
jam i venitur kur pipthat çelin e shartohen në tokën pa dashuri e varr
A thua farën e shpërndakan shtrëngatat plot me mundim
që në dhënat e huaja të mbjellin rrënjë në shkretëtirë?
Jeta na përplasi historikisht nëpër udhëkryqe e krajata
Por si atdheu i shqipeve s’ka as në brigjet më të largëta
Po këndojnë nuset këngë shqipe edhe në Alaskë
Por zemra ju shtrydh mall e thesar vendlindjeje
Një ditë do të kthehn në atdheun e lashtë
Me shpirtin e gaztë do këndojnë ninulla te djepi fëmijëve.
Mos braktisni atdheun se ju mallkon në liri vetmia
kur ne dhe të huaj mbeteni të vuajtur e të përbuzur kudo
Besoni se do ju marrë malli për rrugët me baltë për varre e vërria
Mosi i lini përindërit, vëllezërit e miqtë pa fjalën e ngrohtë
KËRKOI RRUGËN
Hap pas hapi po eci mbi do rrasa guri kalldrëmeve të vjetra
po i kërkoj gjurmët e mia mbi bërrylin e Lumit të Gjakut
Me mallin e pashuar sa gurët në bedena te kështjella
Dikur ika si fëmijë u ktheva një ditë i thinjur në oborr te lesa
Me syze të trasha e me një shkop prej druri u ula te pragu
Fytyra ime e zbehtë me rrudha ish si horizonti para muzgu
nga thellësia e shpirtit më buron një dashuri që me mban gjallë
Po çmallem me varret e gurët e sokakute e s’dua të jem si murgu
me ata që një ditë u ndava e me kurrë s’kam për t’i parë
Se malli këputka shinat e trenit e malli është plazëm është zjarr
Më lini të çmallem me gurrën e lumit e në oborrin plot bar
Me Koshin në ahur me misrin në hambarë, me tagji që ushqen një kalë
Me lamën plotësuar me mollët në bashqe me livadhë e me arë
Me orën e Pllugun e babës e furkën e sanxhakun e nanës varur në tra
me vekun e motrës kur shkoi nuse me qerre te kuq e më të kuqin bajrak
Pa me lerni të çmallëm unë një herë me ju, o miq, që kurrë s’ju kam harruar
Se kurbeti i mallkuar me ka ndryshkë, më ka vyshkë si limanin m’ka tharë
Nuk e di kur ngopem me ju të dashurit vëllezër e nipa me lerni të çmallem
Mos më merrni lakmi, se ndryshe ja, këtu do të kallem nga ky mall.
BABAIT
(Babait tim me rastin e 13- vjetorit të vdekjes)
Akoma po të shoh sot në Pllugishtë
Duke lëvruar arën me kalë të bardhë
Zëri yt prej bariut të kohërave mes stuhisë
Mbi retë e qiellit je ylber, je oaz
Ishe ballë i rrudhur nga fshikulla me murlane
Duart me plot të çara si një hartë e vjetër
Këmishë e shqyer padrejtësisht nga hordhitë barbare
Shikimi yt ishte lumë i bardhë që kurrë nuk diti të shtjerret.
Ishe gojëëmbli i sinorëve e stinëve në ikje
Se çizmja e huaj rëndë na pat rënduar
Mirë i latoje me aq mençuri fjalët nëpër vite
Kalon edhe kjo” flamë” e shumë si kjo thyen qafën pa kujtuar
U përplase me regjime të egra nëpër mote
Mbi pellgun e vullkanit plot zjarr, plot llavë
Mes kënetave të mykura plot shavar
Ece mbi kepat e malit plot bar, por mbete ngadhnjimtar
Gjithmonë qeshej fytyra jote burrërore dhe engjellore
Se ishe drithnor e mbete pjesë e sofrës së bujarisë
Mes rrudhave të ballit lexoj kapitullin e jetës që rrjedh si kroje
Për mikun mbete mik, ndaj pusho i qetë në parajsën e pavdekësisë.
E sot ngrihu, o balli im, me plot rrudha e bjezga
Ujit lisat me ujin bekoje mbi lëndinë
Kjo lutje ime le të shkojë në vesh të hyjnesha
Le të përkundet i qetë djepi ynë i ardhmërisë
EH, MALLI
Shpesh më sjell malli në oborrin e shtëpisë të mbetur larg
Ma lidh shpirtin me rrënjët e themelit në kullës pragbardhë
Më rëndon si vllakë lanesh që zbresin prej pylli, tek druri
Me gurë malli i mbaj koshin mbi supe si shajak unuri
Këtu nuk më njeh as fqinji, lagjja, as rruga me gjemba drizash
Nuk më përshëndet askush me fjalë marrë nga pellazgjishtja
Një murla cegemin e ngricës po e shkund nga palltoja e vjetër
E degët janë zhveshur nga gjethet e ngrohtësisë së vjeshtës
Atje më pret gurra e stanit e veshur me myshk vetmie
Currilin cërr cërr natë e ditë nuk e ndala, për besë, asnjë çast
Në ahishten e vendlindjes këndon gushëbardha kumurie
Pranverën e thërret bashkë me burrat e menduar mërgimtarë
Ca rreze dielli hapin sytë pas tufanit dhe ciklonit të egër
Edhe toka e thërret të zotin me ardhë në kopshtije e në ugar
Mbi këtë bukuri që ta ndez fort pishën e kuqe të zemrës
Kur zëri përplaset lugjeve të vendit tim plot me flori e arë
Poems by Rozi Theohari
“Immigrants”
by Rozi Theohari
Two eyes
Here
Two eyes
There
In their homeland
Immigrants
Have not
Five senses
But ten
One part
On their heart
Pours blood
Another – tears.
If you are
Close to a Cambodian
Don’t call them
Muddled!
Their bewilderment
Is real
Because they
Live with double vision
Night and day.
Between push/pull feelings
Winners of the “American Dream”
For a Vietnamese
A skycraper
Seems to be
A Buddhist Temple
An Albanian imagines
A high snowy mountain.
The Sun
Is cold
For immigrants
Would you mind
Substituting this
With
Warm words of
WELCOME?
REMEMBERING LONGFELLOW
1. “LONGFELLOW BRIDGE”
All alone-Monday November second, 2009
Walking on the long Charles River bridge
That joins Boston and Cambridge
Surrounded by skyscrapers and yellowish leafy trees.
Above, in the blue sky floating a few white clouds
As pink cruises slide off onto the teal blue Charles River
The shining water full-of-fall-red-dead-leaves, like tears,
A balmy breeze smoothes the green poster, “Longfellow Bridge”
Named for him-The Nation’s Honored !
In his days the poet attended regularly this bridge
Attracting the attention of the passers-by
Walking and reciting his verses with rhythmic steps:
“Gazing with half-open eyelids,
Full of shadowy dreams and visions,
On the dizzy, swimming landscape,
On the gleaming of the water,
On the splendor of the sunset.”
I rest on the rusty, thick, old, iron hand rail
Feeling the bridge noise shaking from his steps-absorbed
With the clank of railroad trains, cars, trolley, trucks, bicycles, pedestrians,
While “Boston Duck Tours” swim under me.
O Birch tree! Growing by the mystic Charles River!
In your white-skin wrapper-writing a good hand
“The Song of Hiawatha”-unforgotten narrative.
Save it forever…
The poet’s ghostly figure following me near the banister
It murmurs, repeats, and whispers still,
Fragments of verses chased by steps and by wind,
That shall echo forevermore!
O young girl! In sports uniform and ear phones
Stepping along with the music’s melody on the “Longfellow Bridge”
Send the poet a wave…
…
2. THE NAHANT SUMMERS OF LONGFELLOW
“The tide rises, the tide falls,
The twilight darkens, the curlew calls
Along the sea-sands damp and brown
The traveler hastens toward the town,
And the tide rises, the tide falls.”
Perhaps, this “evening of life” thought
Was written of Nahant beaches by Longfellow
In their summer sojourning with his second wife, two boys
And Harvard friends. Boarding in the cottage of the Johnson family.
(He couldn’t buy a “poet’s cottage” thought the rich wife)
The sunny summer days Henry swam and walked on the shore
Watched the surf and the white sails between the blue waters
Breathing in the wild pink roses’ aroma.
Evenings on the veranda, with books and friends, chatting
Reciting poems of “The Seaside and Fireside”
He wrote inspired from the brilliant Nahant sunset.
During his summer in Nahant, Longfellow came down to people,
Meeting fashion-gloved arms-elegant ladies with big fancy hats
And tail-coated gentlemen, adoring him: “Our Nahant Poet!”
Reading his tale “The Golden Legend,” or visiting “Swallow’s Cave.”
If he wrote for the heroic
He could have tea with former President J. Adams,
If he felt despairing and lonely
He might find himself sitting in the moonlight-looking to the sea
Nahant was his “Treasure Island”-shimmering through his poetry…
The poet left Nahant the last Sunday of August 1851,
The last August Sunday, 2004,
I am sitting on Nahant’s south shore, between ocean and forest
At the foundation stones of Johnson’s broken down house
Under the shadow of willows, the poet’s pleasant trees,
Reading “Evangeline”-over the ruins and the grass
Listening to “Druids of eld”-those prophetic Gaelic priests approach me:
Sighing, “Henry Wadsworth wrote its first large expression, here…”
This is the forest primeval. The murmuring pines and the hemlocks.
Bearded with moss and in garments green, indistinct in the twilight,
Stand like Druids of eld………
………………………………..
Loud from its rocky caverns, the deep-voiced neighbouring ocean
Speaks, and in accents disconsolate answers the wail of the forest.
The Nahanters joined the Longfellows
On Sunday singing at the Nahant Village Church.
I’m going every Sunday to the same church, rebuilt,
He is seated near me-I see his profile-praying the lines
Of “Christus,” statement of his deep belief, his highest inspiration.
The tide rises, the tide falls,
Printing the poet’s name on the sands…
…
3. THANK YOU-OUR POET !
I walk along Nahant’s oak-tree streets
Reciting from “Tales of a Wayside Inn”
Astonished by the magic of his art
“I for ever!”-The Saga of King Olaf
Yes, you are for ever-O King of verses-Henry Wadsworth.
O magnificent ballad-singer!-O national bard !
Not just America fit in your heart
But the whole planet.
The worldwide epic heroes’ poet
Familiar with Europe-Longfellow
Even my country-Albania,
Praising our nation’s hero-George,
Who vanquished the Turks with his dazzling sword
Your verses-a hymn’s impetus-incited the Albanian people
Fighting for freedom from Ottoman Empire.
Your “Scanderbeg” inside “Tales of a Wayside Inn” is immortal !
I, an Albanian daughter
Reciting those verses with the rhythm of my spirit
Repeating with the centuries: Scanderbeg…Scanderbeg,
Remembering Longfellow-Our Poet !
- « Previous Page
- 1
- …
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- …
- 132
- Next Page »