Prof. Dr. Fejzulla Berisha
Ekspert i së Drejtës Publike/

Republika e Kosovës është një demokraci parlamentare, ku legjitimiteti politik ndërtohet mbi përfaqësimin e drejtpërdrejtë të sovranit – popullit – përmes zgjedhjeve të lira, të drejta dhe të rregullta. Kjo është shtylla mbi të cilën ngrihen të gjitha institucionet kushtetuese të shtetit. Ndaj, kur ky proces përmbushet – siç ndodhi me zgjedhjet parlamentare të datës 9 shkurt 2025 – ai duhet të pasohet pa vonesë nga hapat kushtetues dhe institucionalë për funksionalizimin e pushtetit legjislativ dhe më pas të atij ekzekutiv. Por çfarë po ndodh sot në Kosovë?

Po përballemi me një situatë absurde dhe të paprecedentë: legjislatura e dalë nga zgjedhjet, në vend se të konstituohet dhe të fillojë punën si organ përfaqësues i qytetarëve, po mbahet peng në mënyrë të qëllimshme, përmes manovrave politike që nuk kanë asnjë mbështetje në Kushtetutë, as në etikën e demokracisë parlamentare.

Kuvendi si skenë për krizë të qëllimshme

Kushtetuta e Republikës së Kosovës, në nenin 67, përcakton qartë: “Kuvendi mblidhet për seancën konstituive më së largu brenda tridhjetë (30) ditëve nga dita e shpalljes së rezultateve përfundimtare të zgjedhjeve.” Ky detyrim është i panegociueshëm. Moszbatimi i tij përbën shkelje të drejtpërdrejtë të rendit kushtetues dhe paralizim të funksionit përfaqësues të Kuvendit.

Në vend që ky proces të zhvillohet në kohë dhe në përputhje me normat, një subjekt politik i vetëm – Lëvizja Vetëvendosje – ka vendosur të instrumentalizojë procedurat, të zvarrisë zgjedhjen e Kryesisë së Kuvendit dhe të imponojë krizë për të mbuluar dështimin për të ndërtuar shumicën parlamentare.

Ky veprim është në thelb një uzurpim i funksionit të Kuvendit, sepse e shndërron atë nga arenë përfaqësimi në mjet presioni për interesa të ngushta pushteti. Duke mos pasur numra për të krijuar shumicën, por duke pasur vullnet për të qëndruar në qendër të krizës, ky subjekt politik ka zgjedhur të pengojë institucionet në vend se t’i ndërtojë ato.

Jo shumicë – por pengmarrje

Duke qenë se nuk e ka shumicën e nevojshme për të emëruar Kryetarin e Kuvendit apo për të formuar Qeverinë, Vetëvendosje ka vendosur të mos pranojë realitetin politik, por ta mohojë atë duke e ndërlikuar artificialisht procesin konstituiv. Në vend se të ndërtojë marrëveshje politike me parti të tjera, ajo ka zgjedhur strategjinë e konfliktit dhe përplasjes institucionale.

Kjo sjellje është përtej arrogancës politike – është abuzim i hapur me besimin qytetar, me vetë konceptin e përfaqësimit dhe me parimet mbi të cilat funksionon një republikë parlamentare. Deputetët, sipas Kushtetutës, përfaqësojnë popullin e Kosovës në tërësi – jo interesat e një partie të vetme. Ata nuk janë të zgjedhur për të zbatuar taktikat bllokuese të liderëve, por për të vepruar në përputhje me përgjegjësinë institucionale që buron nga mandati i dhënë nga qytetarët.

Një krizë e shpikur – për të mbuluar dështimin

Argumentet që përdoren për të justifikuar vonesat e konstituimit janë formale, por qëllimi është politik. Mosmarrëveshjet rreth procedurave, interpretimet subjektive të rregullores dhe pretekstet e “mbrojtjes së vullnetit të popullit” nuk janë asgjë më shumë sesa tentativë për të blerë kohë dhe për të prodhuar krizë të qëllimshme, në mënyrë që të ruhet kontrolli mbi narrativën publike dhe të pengohet krijimi i një shumice të re qeverisëse.

Në këtë mënyrë, po krijohet një precedent shumë i rrezikshëm, ku një subjekt pa shumicë reale pretendon të ushtrojë pushtet të pakufizuar përmes sabotimit të institucioneve. Në vend të funksionimit institucional, kemi stagnim. Në vend të qeverisjes, kemi vetëviktimizim. Në vend të konsensusit, kemi konflikt të inskenuar.

Çfarë humb shteti nga kjo krizë?

Moskonstituimi i Kuvendit nuk është problem kalimtar, por kërcënim serioz ndaj funksionimit të shtetit. Pasojat janë të shumta dhe të thella:

-Qeveria në detyrë vepron pa kontroll parlamentar.

-Ligjvënia është e pezulluar, duke lënë vendin pa mundësi të miratojë ligje të domosdoshme.

-Pushteti gjyqësor dhe institucionet e pavarura mbesin pa mbështetje buxhetore dhe pa mbikëqyrje funksionale.

-Përfaqësimi ndërkombëtar i Kosovës dëmtohet, sepse shteti perceptohet si i paqëndrueshëm dhe i paaftë për të ndërtuar institucione.

-Besimi i qytetarëve në sistemin përfaqësues bie në nivelet më të ulëta që nga shpallja e pavarësisë.

Në fund të fundit, kemi të bëjmë me një shtet në vakuum kushtetues, ku legjitimiteti i votës nuk përkthehet në institucione, dhe ku demokracia rrëshqet drejt formalitetit të zbrazët.

Vullneti i sovranit nuk është lodër politike

Sovrani – qytetari i Kosovës – nuk ka votuar për krizë. Ai ka votuar për qeverisje, për rregull, për institucione dhe për përfaqësim dinjitoz. Kjo krizë nuk është pasojë e mungesës së kuadrit ligjor – sepse Kushtetuta dhe Rregullorja e Kuvendit janë të qarta. Nuk është as pasojë e rrethanave të jashtme – sepse zgjedhjet janë zhvilluar pa probleme thelbësore.

Kjo krizë është produkt i pastër i një lloj kulture politike që i vë interesat partiake mbi parimet e shtetit, që e kupton pushtetin si monopol dhe që refuzon të pranojë vullnetin parlamentar të shumicës si bazë për ndërtimin e qeverisjes.

Republika nuk mund të funksionojë me inat dhe bllokadë
Kuvendi i Republikës së Kosovës është institucioni ku përfaqësohet populli, jo aty ku mbrohen interesat e një partie. Moskonstituimi i tij nuk është më problem i zakonshëm politik – është simptomë e një mosrespektimi të thellë për rendin demokratik.

Asnjë subjekt nuk ka të drejtë ta mbajë peng legjislaturën vetëm pse nuk ka arritur të krijojë shumicën. Asnjë kryetar partie nuk ka të drejtë të shndërrojë procedurat parlamentare në pengesë për formimin e institucioneve. Dhe asnjë deputet nuk duhet të harrojë se mandatin nuk e ka marrë për të heshtur, por për të vepruar në shërbim të qytetarëve dhe të republikës.

Kosova nuk ka nevojë për krizë të përhershme, por për shtet funksional. Rruga për ta ndërtuar këtë shtet kalon përmes konstituimit të menjëhershëm të Kuvendit, me respekt të plotë për Kushtetutën, për procedurat dhe për vullnetin e qytetarëve.

Opinion nga Rafael Floqi

Në një kohë kur bota gjendet në një situatë gjeopolitike të tensionuar, me konflikte që shpërthejnë në Lindjen e Mesme e me pasigurinë e një lufte të gjatë në Ukrainë, Kosova ndodhet në një bllokadë institucionale të rrezikshme. Kuvendi i Kosovës mbetet i pakonstituar, ndërsa elitat politike duket se janë më të përkushtuara për pazare pushteti sesa për fatin e vendit. Pezullimi i këtij institucioni themelor nuk është thjesht një çështje e brendshme politike, por një rrezik real për sovranitetin dhe sigurinë e shtetit.

Ky vakum institucional nxjerr në pah një problem të thellë: mungesën e përgjegjësisë kombëtare dhe strategjisë afatgjatë nga liderët politikë të Kosovës. Në vend që të ndërtojnë struktura të forta shtetërore dhe të zhvillojnë kapacitete diplomatike e ushtarake për t’u përballur me sfidat rajonale, shumë prej tyre shfaqen si oportunistë të pushtetit. Në këtë lojë, humbës është vetë shteti i Kosovës.

Në dallim nga Serbia, e cila ndonëse bart histori të rënda kriminale, vepron me një diplomaci të organizuar dhe agresive, Kosova është ende në proces ndërtimi institucional. Por në vend që kjo të shërbejë si motiv për angazhim dhe mobilizim kombëtar, duket se po shërben si justifikim për apati dhe papërgjegjshmëri. Mungesa e një strategjie të koordinuar me Shqipërinë – shtetin amë që duhej të ishte shtylla diplomatike dhe mbështetëse e saj – e bën Kosovën iu edhe më të pambrojtur ndaj ambicieve hegjemoniste të Serbisë dhe aleatëve të saj.

Kryeministri shqiptar Edi Rama shpesh perceptohet si një figurë e afërt me Beogradin zyrtar, gjë që ka krijuar ndjenja zhgënjimi dhe mosbesimi në Kosovë. Në vend që të qëndrojë krah politikave të Kosovës për konsolidimin e sovranitetit, shpesh është parë si nismëtar i qëndrimeve që dëmtojnë unitetin kombëtar. Kjo përçarje mes Tiranës dhe Prishtinës, në një kohë kur Serbia po mobilizohet në çdo plan për të minuar pavarësinë e Kosovës, është alarmante.

Pikërisht në këtë kontekst, duhet vlerësuar roli i kryeministrit Albin Kurti, i cili – pavarësisht kritikave të brendshme – ka arritur që për herë të parë pas dy dekadash të vendosë sovranitetin e Kosovës në veri të vendit. Kjo përbën një arritje historike, e cila duhej të mbështetej pa mëdyshje nga të gjitha instancat politike brenda dhe jashtë kufijve të Kosovës. Por përkundrazi, përballja me mungesën e përkrahjes së Tiranës dhe presionet ndërkombëtare e ka vështirësuar më tej këtë betejë të drejtë.

Ndërkohë, situata ndërkombëtare është e mbingarkuar me tensione të tjera. Konflikti Rusi-Ukrainë, konfrontimi SHBA-Iran dhe rritja e tensioneve në Detin e Kinës Jugore e kanë zbritur çështjen e Kosovës në fund të listës së prioriteteve të fuqive të mëdha. Presidenti amerikan Donald Trump – nëse rikthehet në pushtet – pritet të fokusohet tek sfidat me Kinën, tregtinë globale dhe konflikte më të mëdha, ndërsa Kosova mund të mbetet në hije.

Kjo situatë është ideale për Serbinë, e cila ndjek një strategji të qartë të “pritjes së momentit të duhur”. Vuçiq e ka thënë qartë: nëse gjeopolitika i krijon rastin, Serbia nuk do të hezitojë të ndërmarrë veprime të ashpra, qoftë ushtarake apo politike, për të rikthyer kontrollin mbi Kosovën. Kjo mund të ndodhë përmes ndërhyrjes së drejtpërdrejtë, përmes ndarjes territoriale, apo së paku përmes imponimit të Asociacionit të komunave serbe – një projekt që rrezikon të kthehet në një “Republika Sërpska” të re.

Në këtë kontekst, pezullimi i Kuvendit të Kosovës nuk është më vetëm një problem procedural. Ai është një paralajmërim se sistemi politik po dështon ta përmbushë rolin e vet në mbrojtjen e sovranitetit dhe interesit kombëtar. Nëse institucionet nuk funksionojnë, nëse nuk ka një qëndrim të unifikuar të elitës politike, atëherë Kosova rrezikon të bëhet një vend që të tjerët e modelojnë sipas interesave të veta.

Rruga përpara është e qartë, edhe pse e vështirë. Duhet ringritje morale dhe politike. Duhet koordinim i thelluar me Shqipërinë dhe një platformë e përbashkët shqiptare në politikën ndërkombëtare. Duhet diplomaci aktive, por edhe përgatitje ushtarake dhe institucionale për çdo skenar. Mbi të gjitha, duhet lidership që nuk e sheh pushtetin si qëllim, por si mjet për të mbrojtur vendin.  “Demokracia në Kosovë nuk matet vetëm me zgjedhje të lira, por me një parlament që funksionon, që mban qeverinë përgjegjëse dhe që nuk kthehet në strehë pazareve politike.”

“Një parlament joaktiv bëhet një boshllëk i rrezikshëm, i mbushur ose nga burokracia ose nga autokrati.”  Ka pas shkruar një nga baballarët e Amerikës, Thomas Paine 

Kosova është një ëndërr e fituar me gjak dhe sakrificë. Ajo nuk duhet dhe nuk mund të dorëzohet – as për interesa personale, as për pazare të brendshme, as për iluzione diplomatike. 

Kur parlamenti hesht, flet rreziku. Dhe ky rrezik është real.

Krushë e Madhe, 17 qershor 2025/

Me rastin e 82-vjetorit të lindjes së profesor Ukshin Hotit, Kryeministri në detyrë i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, bashkë me zëvendëskryeministrin e parë në detyrë, Besnik Bislimi, vizitoi Shtëpinë Muze të Ukshin Hotit në Krushë të Madhe për të nderuar veprën dhe jetën e tij. 

“Ukshin Hoti është një figurë dhe mendje e papërsëritshme. Aq e thellë për nga mençuria, aq e gjerë për nga dija, dhe aq e lartë për nga idetë saqë ne e kemi obligim t’ia kujtojmë e përkujtojmë vetes sonë tekstet e tij në mënyrë që të ngrihemi në nivel të detyrës kombëtare dhe historike për të ecur përpara për Republikën e Kosovës dhe kombin shqiptar në përgjithësi”, u shpreh kryeministri Kurti gjatë vizitës. 

Ai tha se kërkojmë drejtësi për të dhe nga faktorët ndërkombëtarë kërkojmë që t’i bëjnë trysni Serbisë që ajo t’i hap arkivat e gjenocidit të forcave serbe në luftën në Kosovë në mënyrë që të ndriçohet fati dhe të vihet në vend drejtësia edhe për prof. Ukshin Hotin edhe për rreth 1600 tjerë të zhdukur me dhunë.

Profesor Ukshin Hoti sot do të kremtonte ditëlindjen e tij të 82-të, por fati i tij ngelet i pazbardhur pas rrëmbimit që iu bë pas lirimit nga burgu i Dubravës gjatë bombardimeve të NATO-s.

Lavdi jetës dhe veprës së Ukshin Hotit të gjithë dëshmorëve dhe martirëve të kombit shqiptar.

Deklarimi i plotë i kryeministrit Kurti:

Me djalin e tij, Andinin dhe motrën Myrvetën, kolegë nga Qeveria e Republikës, komunat e Kosovës dhe deputetë të Kuvendit, por edhe aktivistë dhe zyrtarë shtetërorë, jemi këtu në Krushë të Madhe te Shtëpia Muze për të bërë nderim veprës dhe jetës së prof. Ukshin Hotit, bacës Ukë, i cili sot me 17 qershor do të kremtonte ditëlindjen por fati i tij ngelet i pazbardhur pas rrëmbimit që iu bë pas lirimit nga burgu i Dubravës gjatë bombardimeve të NATO-s.

Ukshin Hoti është një figurë dhe mendje e papërsëritshme. Aq e thellë për nga mençuria, aq e gjerë për nga dija, dhe aq e lartë për nga idetë saqë ne e kemi obligim t’ia kujtojmë e përkujtojmë vetes sonë tekstet e tij në mënyrë që të ngrihemi në nivel të detyrës kombëtare dhe historike për të ecur përpara për Republikën e Kosovës dhe kombin shqiptar në përgjithësi.

Kërkojmë drejtësi për Ukshin Hotin, por mbi të gjitha e para se gjithash kërkojmë që faktorët ndërkombëtarë të bëjnë trysni mbi Beogradin zyrtar që të hapin atje arkivat e gjenocidit të forcave serbe në Kosovë dhe në këtë mënyrë të ndriçohet fati dhe të vihet në vend drejtësia edhe për prof. Ukshin Hotin edhe për rreth 1600 të tjerë.

Lavdi jetës dhe veprës së Ukshin Hotit të gjithë dëshmorëve dhe martirëve të kombit shqiptar.

Shqiptarët në Maqedoninë e Veriut ndodhen ende në një udhëkryq mes kujtesës historike dhe një të ardhmeje që vazhdon të shtyhet, përballë një realiteti ku përfshirja shpesh është më shumë simbolike sesa substanciale. Në këtë kontekst, margjinalizimi institucional dhe zvarritja e proceseve integruese nuk janë thjesht pengesa politike, por shenja të një rendi që synon thellimin e pabarazisë strukturore. 

Prof.dr Skender ASANI

Në hapësirat ku kujtesa kolektive endet mes rrëfimeve të pathëna dhe heshtjeve të institucionalizuara, shqiptarët në pjesën perëndimore të Ballkanit mbeten një popull që vazhdon të dialogojë me kohën  jo si bashkëbisedues të barabartë, por shpesh si palë që ftohet të dëgjojë më shumë sesa të flasë. Historia e tyre është një udhë që përshkon shekujt me barrën e një pritjeje të gjatë, që përherë ka kërkuar një vend mes hijeve të së kaluarës dhe dritës së një të ardhmeje ende të papërcaktuar.

Në periudha të ndryshme të historisë, shqiptarët janë shfaqur si subjektë të një procesi që ka lëvizur ndërmjet përfshirjes së përkohshme dhe përjashtimit të qëndrueshëm. Nga roli i tyre në administratat e mëdha të Perandorisë Osmane, te Lidhja e Prizrenit që për herë të parë artikuloi ndjenjën e përkatësisë së përbashkët politike dhe kulturore, e deri te etapat e mëvonshme ku ndarja territoriale dhe shpërndarja nën pushtete të ndryshme u bë realitet i dhimbshëm, shqiptarët kanë provuar që koha për ta nuk e kishte pas rrjedhën si të popujve të tjerë.

Në shekullin XX, sidomos pas rishkrimit të kufijve pas dy luftërave botërore, përvoja shqiptare u përkufizua përmes dualitetit të dukjes dhe mungesës si qytetarë në formë, por periferikë në substancë. Kjo kontradiktë, që mbështillet shpesh në gjuhë diplomatike dhe premtime integruese, nuk arriti të zhbëjë ndarjen strukturore mes popullsive të barabarta në ligj dhe të pabarabarta në përfaqësim. Rrjedha e kohës, megjithëse mbulohet me formula juridike dhe reforma të shpallura, nuk ka qenë e mjaftueshme për të përmbysur një rend që funksionon mbi modelin e ruajtjes së status quo-së.

Në realitetin pas Marrëveshjes së Ohrit, retorika e përparimit gradual u bë shpesh një dritë që më shumë verboi sesa ndriçoi. Premtimet për barazi, të shprehura në gjuhë diplomatike, nuk u pasuan me ndryshime të thella strukturore, por me ritme të kontrolluara të përfshirjes. Shqiptarët u bënë pjesë e skenës institucionale, por shpesh si pjesë dekorative të një projekti që e konsideron integrimin si një proces simbolik, e jo transformues.

Në këtë sfond të tensionuar, është e rëndësishme të vihet re se elitat politike maqedonase kanë filluar të veprojnë në mënyrë të koordinuar në disa drejtime që, nëse nuk dekodohen me kujdes, mund të interpretohen si zhvillime të zakonshme politike, por në thelb bartin implikime të thella për arkitekturën e bashkëjetesës. Njëra prej këtyre linjave është përpjekja për të zhbërë, ose së paku për të minimizuar arritjet e shqiptarëve në drejtim të shtetformimit, duke ndalur me metoda të heshtura avancimin e tyre të mëtejshëm në fushat vendimmarrëse të shtetit. Një drejtim tjetër është instrumentalizimi i krizave të brendshme dhe nxjerrja e problemeve të reja politike, për të zvarritur qëllimisht proceset kyçe,  siç çshtë integrimi europian, ku shembull më tipik mbetet vonesa në realizimin e ndryshimeve kushtetuese të dakorduara në rrugën e anëtarësimit në Bashkimin Europian. Kjo vonesë nuk është vetëm çështje e politikës së brendshme, por  ajo reflekton një përputhje të heshtur me interesat gjeopolitike të faktorëve që ndikojnë jashtë institucionalitetit europian, veçanërisht me prirjet serbo-ruse që gjejnë rezonancë në disa segmente të elitave maqedonase në pushtet.

Drejtimi i tretë është më i ndërlikuari: përmes defaktorizimit të shqiptarëve dhe margjinalizimit të tyre në jetën publike, krijohet një ambient ku vetë mungesa e alternativave i shtyn individët dhe grupet drejt veprimeve stihike dhe të pa menduara mirë, duke përgatitur terrenin për etiketime që nuk reflektojnë realitetin, por shërbejnë si justifikime për kontroll më të fortë.

Në këtë rrjet kompleks të qëllimeve të kamufluara dhe narrativave të ndërtuara, elitat politike shqiptare përballen me një sfidë të re: të mos bien në grackën e një rendi që kërkon të vendosë kufij të rinj brenda të drejtave të fituara. Në vend të reagimeve të fragmentuara, koha kërkon një qasje të koordinuar  një rezistencë politike dhe institucionale që e ka bazën në vetë frymën e Marrëveshjes së Ohrit, e cila nuk përjashton askënd, por reformon shoqërinë përmes barazisë së përbashkët.

Ky projekt nuk bie ndesh me proceset integruese euroatlantike përkundrazi, është i vetmi koncept që siguron që rruga drejt Europës të jetë gjithëpërfshirëse dhe pa tensione të trashëguara. Përmes unitetit dhe një vetëdijeje të kthjellët për domosdoshmërinë e shtetformimit të barabartë, shqiptarët mund të ndërtojnë një model që jo vetëm sfidon margjinalizimin, por e tejkalon atë në mënyrë dinjitoze dhe progresive.

Shqiptarët në Maqedoninë e Veriut ndodhen ende në një udhëkryq mes kujtesës historike dhe një të ardhmeje që vazhdon të shtyhet, përballë një realiteti ku përfshirja shpesh është më shumë simbolike sesa substanciale. Në këtë kontekst, margjinalizimi institucional dhe zvarritja e proceseve integruese nuk janë thjesht pengesa politike, por shenja të një rendi që synon thellimin e pabarazisë strukturore. Përballë kësaj, kërkohet një vetëdije e re politike dhe një veprim i koordinuar nga elitat shqiptare, që ta shndërrojnë pjesëmarrjen në mekanizëm të vërtetë ndikimi, duke ndërtuar një model shtetformimi të barabartë, që jo vetëm sfidon status quo-në, por hap perspektivën për një të ardhme të përbashkët dhe të drejtë.

Nëse koha vazhdon të ngurojë, atëherë mbetet mbi ndërgjegjen e brezit të sotëm barra për të mos qenë më pritës pasivë, por subjekt aktivë të një drejtimi të ri. Jo përmes konfrontimit, por përmes ripozicionimit strategjik që i rikthen shqiptarët nga periferi e pjesëmarrjes simbolike në boshtin e barazisë substanciale. Kjo nuk kërkon thirrje të mëdha, por hapa të qartë dhe të koordinuar që e rishkruajnë marrëdhënien me shtetin  jo si dorëzim ndaj një rendi të dhënë, por si projektim i një vizioni të përbashkët. Sepse ndërtimi i së ardhmes nuk është vetëm çështje kohe – është akt vullneti, përgjegjësie dhe guximi për ta tejkaluar heshtjen me mendje të kthjellët dhe qëllim të përbashkët.

Imer Lladrovci/

Me 12 qershor 1999 hynë trupat e shteteve të NATO-së në Kosovë dhe aty gjetën dy ushtri që e kishin luftuar gjithë kohën njëra-tjetrën: Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës dhe Ushtrinë e Jugosllavisë. Në këtë luftë që drejtohej kundër Ushtrisë së Jugosllavisë, UÇK-ja dhe NATOja ishin në marrëdhënie aleance. Derisa në ajër ishin aeroplanët e NATO-së, në tokë e vetmja ushtri që i luftonte serbët ishte UÇK-ja. Këtë fakt, strategët ushtarakë të NATO-së e vlerësonin jashtëzakonisht shumë. Tre ditë më parë, 9 qershor 1999, u nënshkrua Marrëveshja e Kumanovės mes NATO-së dhe Ushtrisë Jugosllave për përfundimin e bombardimeve mbi Jugosllavinë-Serbinë dhe Malin e Zi. Kjo marrëveshje përbën faktikisht kapitullimin e Beogradit ndaj Brukselit. Përfundimi i luftës u prit me gëzim të madh nga të gjithë, sidomos nga një milion refugjatët shqiptarë në rajonë. Filloi kthimi i tyre i shpejtë në atdhe, madje edhe duke i shpërfillur rregullat themelore të sigurisë. Në Prishtinë u formua Qeveria e Përkohshme e Kosovës.

Sot në 26 vjetorin e kësaj ngjarjeje udhëheqësit kryesorë të asaj kohe gjenden në Burgun e Hagës. Hashim Thaçi, Jakup Krasniqi, Kadri Veseli dhe Rexhep Selimi presin shpalljen e vendimit të Gjykatës Speciale, pas njė maratone të gjatë të procesit të hetimeve dhe gjykimit. Siç kanë dëshmuar dhe deputetë të dikurshëm shqiptarë, Gjykata Speciale në Hagë nuk ishte çështje e thjeshtë vullneti politik, por një detyrim ndërkombėtar që, në rast të mosrespektimit, do të kishte pasoja të mëdha për vendin tonë, Ndaj dhe formimi i saj nga Kuvendi i Kosovës u bë në mbrojtje të interesave vitale të shtetit që u shpallë me 17 shkurt 2008. Kush e votoi themelimin e kësaj gjykate i kishte parasysh arsyet shtetërore dhe dhe jo interesat personale. Katërshja e Madhe, siç është bërë zakon të quhet grupi i politikanëve në Hagë, tregoi guxim e vetëmohim kur vendosi që të formojë këtë instiucion juridik sipas të drejtës ndërkombëtare. Urojmë që Gjykata të merrë një vendim të arsyeshëm që rezulton nga provat!

Ne e dimë se Serbia e dërgoi në Hagë gjithë elitën politike tė vendit me synimin për ta pezulluar sovranitetin shtetëror të Kosovės. Gjykimi i dha fund administrimit të provave dhe tani është rradha e shpalljes së vendimit! Si shqiptarë, ne duam shpalljen e pafajsisë së atyre që luftuan për shtetin e Kosovës!