Reportazh – Page 171 – Dielli

VATRA 100 VJECARE FESTOI ME MADHESHTI 100 VJETORIN E PAVARESISE

November 26, 2012 by dgreca

NJU JORK : Shoqata Vatra, pararendësja e Pavarësisë së Shqipërisë kremtoi 100 Vjetorin me 500 pjesmarres/

Nga BEQIR SINA, New York/

Bronks – New York : Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në qytetet ku më së shumti vitet e fundit janë të përqendruar shqiptarët, në këto ditët të javës që lamë pas – në lokalet shqiptare dhe vendet e zgjedhura nga ata për të festuar, së bashku me familjet, miqtë e tyre shqiptarë e amerikanë, kanë kremtuar me madhështi 100 – Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë, që është njëhereshit edhe festa më madhore që i bashkon të gjithë shqiptarët nga të gjitha krahinat dhe trojet të tyre prej nga kan ardhur në SHBA.

Por, për dallim nga vitet e tjera, këtë vit tek shqiptarët e Amerikës, kjo festë ishte një ditë edhe më e shënuar se heret e tjera.100 Vjetori i Pavarësisë së Shqipërisë, u shoqërua me fjalime patriotike, duartrokitje, brohoritje e këngë e valle nga të gjitha trevat tona. Ngritjen e flamurit kuq e zi në sheshet qendrore të qyteteve më të mëdha Amerikane. Ndërkohë, që në New York edhe rrugët e qytetit të Bronxit janë hijeshuar me flamurin shqiptar vendosur në shtyllat e ndriçmit në dy anët e rrugëve, sikurse në, Vlorë, Prishtinë, Shkup, dhe Tiranë( një inisiativë personale kjo që pesëvjeçarin e fundit e kryen me shpenzimet e veta veprimtari i dalluar – anëtari i Kuvendit të New Yorkut zotit Mark Gjonaj)

Darka e Vatrës një manifestim qëndror dhe ai që i bashkoi të gjithë shqiptarët, nga Shqipëria, Kosova, dhe të gjitha trojet etnike shqiptare, u mbajt nën “ombrellën” e shoqatës PanShqiptare e Amerikës Vatra në New York, me pjesmarrjen e më shumë se 20 grupimeve, shoqatave, enteve fetare në komunitet, organizatave të tjera politike dhe krahinore,organizuan mbrëmjen madhështore, në shenjë të përvjetorit të 100-të, të Pavarësisë së Shqipërisë.

Ky manifestim u mbajtë të dielën më 25 Nëntor, në lokalin “Maestro’s” ne Bronks- Nju Jork, dhe morën pjesë rreth 500 shqiptarë.

Mes pjesmarrësve ishte dhe asamblameni i New Yorkut zoti Amrk Gjonaj, klerikët e dalluar të komunitetit si dhe shumë personalitete të rëndësishme, biznesmen dhe afaristë të njohur të komunitetit shqiptarë në Amerikë, diplomatët e Kosovës dhe Shqipërisë në New york dhe Washington.

Në New York, “kryeqendrën” e Shqiptarëve të Amerikës, shqiptarët të përbashkuar nga të gjitha trojet, Shqipëria, Kosova, Kraja Ulqini, Plavë – Gucia, Presheva, Bujanovci e Medvegja, Tetova e Gostivari, Struga, Kumanova e Dibra, Preveza, Filati – Çamëria, u mblodhën që të festojnë në mënyrën më madhështore 100 vjetorin e pavarësisë.

Një manifestim shumë inkurajues dhe me nivel plot shpresëdhënës për organizimin e bashkësisë sonë në SHBA, organizuar nga Komisioni i organizimit të festimeve të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë nga Vatra, Bashkësia shqiptare dhe Shërbimi Diplomatik Shqiptar në New York. Mbrëmjen festive të 100 vjetorit e përshëndetën në emër të Ambasadorit të Shqiperise ne Uashington diplomati Anton Koliqi dhe Ambasadori Ferit Hoxha Shef i Misioni i Perhershem i Shqiperise ne OKB. Në emër të qeverisë dhe kryeministrit Berisha tubimin e përshëndeti konsulli Përgjithëshëm i Shqipërisë në New York, zoti Dritan Mishto, sikurse me një mesazh të dërguar në emër të Ambasadorit i Kosovës në New York, zotit Bekim Sejdiu, konsulli i Konsullatës së Kosovës, në New York, zoti Fatmir Zajmi.

Shoqata Vatra, tha nënkryetari i saj zoti Agim Rexhaj me themelimin e saj “shtatë muaj para pavarësisë së Shqipërisë, ska dyshim që ishte pararendsja ose një lajmëtare e dritës dhe e simbolit të lirisë për shqiptarët, se po vinte ndarja nga vargonjët e robërisë, mbas pesë shekujsh – pra 28 Nëntori 1912 ngritja e flamurit nga Plaku i Vlorës i urtë dhe i mençëm – Islamil Bej Qemali “.

Duke hapur festën e flamurit nën/kryetari i Vatrës, zoti Agim Rexhaj, i cili tha se Dita e Pavarësisë së Shqipërisë, është një simbol i indentitetit dhe bashkimit të gjithë shqiptarëve, simbol i krenarisë kombëtare dhe i dashurisë për Atdheun tonë të dashur tha ai. Kjo ditë e veçantë, vijojë Rexhaj mbledh se bashku të gjithë Shqiptarët dhe miqtë e tanë, kudo që jemi në nder dhe respekt të thellë për të gjithë Kombin Shqiptar. Po, qe se nuk do të kishte qënë kjo ditë, tha Rexhaj, s’ka dyshim që edhe “Nëntori i dytë i Shqiptarëve – Pavarësia e shejtë e Kosovës – nuk do të kishte qenë”.

Drejtuesia e këtij manifestimi zonjusha Nazo Veliu, prezantoi mysafirët e nderit dhe disa nga personalitetet e njohura të komunitetit . Lutjen fetare dhe bekimin e festës së 100 Vejtorit e kreu sipas traditës së kësaj feste – I përdershmi Josuf Balaj nga Qendra Islamike Shqiptaro – Amerikane për New York dhe New Jersey.

Hymnet kombëtare të Shteteve të Bashkuara Amerikës dhe Republikës së Shqipërisë, u kënduan nga këngëtarja e mirënjohur e muzikës popullore Merita Halili, shoqëruar prej orkestres së drejtuar nga mjeshtri i firzamonikës Raif Hyseni. Më pasë me një minutë heshtje, për të nderuar kujtimin e dëshmoreve të kombit shqiptar, dhe për ushtarët amerikanë të rënë në luftërat për liri, paqe e demokraci, si dhe kundër terrorisimit ndërkombetar, u shoqëruan nga të pranishmit me qëndrim në këmbë, në shenjë nderi e respekti.

Në fillim të fjalës së tij kreu i Vatranëve në Amerikë, Dr. Gjon Buçaj, i urojë me këtë rast kremtimin të 100 vjetorit, ditës ma të shejtë të kombit shqiptar, Ditës së Flamurit që shënon pavarësinë e Shqipnisë, mbas përpjekjesh afër pesë shekullore,të gjithë pjesmarrësve.

“Etja për liri që nuk u shue kurrë, i shtyni shqiparët, tha Dr Buçaj, në kundërshtime e kryengritje të izolueme, derisa në Lidhjen e Prizrenit u krijue vetëdija e kombësisë së përbashkët që solli luftën e organizueme gjithëkombëtare, luftë e cila ushtarakisht humbi për mungesë mbështetje nga jashtë, por vazhdoi të frymëzojë kryengritje të herëmbashereshme. Ndërsa pushka kërciste dhe gjaku derdhej që nga jugu në veri nga Kosova në Çamëri në Malësi dhe pothuej në të gjitha trevat shqiptare, në kancelaritë e Europës e në Ëashington, memorandume e delegacione të ndryshme sillnin mesazhet e luftës për liri, ku dhe Vatra ka dhanë kontributin e saj të fuqishëm.”

Më pas ai vuri në pah faktin se e ushqyeme me gjak e sakrifica të mëdha në shtegtimin e gjatë, andrra shekullore e lirimit nga robnia u ba realitet, kur Ismail Qemali bashkë me Luigj Gurakuqin dhe nji plejade fatosash të tjerë të kombit nga të katër vilajetet, tue pasë mbrojtjen e armatosun të Isa Boletinit me luftarët nga Kosova, ngriti Flamurin e Gjergj Kastriotit Skanderbeut dhe shpalli Shqipninë shtet të pavarun me 28 Nandor 1912, në Vlorën historike.

Në fjalën e tij kryetari i Vatrës kujtojë që të mbledhun këtu me atë gëzim që po e përjeton e gjithë bota shqiptare në këto ditë, përkujtojmë ata të cilët na sollen si dhe ata që me gjak e sakrifica e mbrojtën pavarësinë dhe integritetin e shtetit shqiptar, ku Vatranët si u shpreh ai nxanë vend nderi përsëri por disa prej tyne që u riatdhesuen në shërbim të kombit, i persekutoi atdheu i tyre Shqipëria, ose regjimi në shërbim të ideologjisë së huej.

“Pra, i burgosi, i vrau dhe i quejti armiq të popullit, reaksionare, kuislinge e trathtarë; të gjithë ata që ecën pandërpremje drejt realizimit të aspiratës shekullore edhe për pjesën e lanun jashtë kufijve të 1913-ës, në veçanti elitën e kosovare t’udhehequn nga dr. Ibrahim Rugova dhe luftarët e popullit liridashës me komandant Adem Jasharin që i sollën Kosovës lrinë”.

Duke folur per shtresen e te perndjekureve politike, kryetari i Vatres theksoi: Shtresa që, me vuejtje të papërshkrueshme dhe vdekje në burgjet e në kampet e diktaturës komuniste, ruejti të pandërpreme frymën e trashigueme nga etënit e pavarësisë, mbajti gjallë shpresën e lirisë, forcoi vëllaznimin në mes shqiptarëve të nji gjaku dhe, me qendrimin e saj paqësor e jo hakmarrës në liri, i rriti kombit prestigjin dhe i tregoi rrugën drejt së ardhmes së përbashkët.

Ndërsa, festojmë dhe me gëzim e krenari kombëtare përjetojmë arrijtjet e këtyne 100 vjetëve, tha Dr Gjon Buçaj, kujtojmë me mirenjohje të thellë edhe miqt të cilët na ndimuen, sidomos Shtetet e Bashkueme të Amerikës që na u gjetën në momentet ma të rëndësishme të historisë sonë dhe të ekzistencës sonë kombëtare.

Me këtë rast kryetari i Vatrës në emër të vatranëve tha se përshëndesim edhe kthimin e eshtnave të Mbretit Zog në Atdhe dhe përgëzojmë qeverinë dhe shtetin shqiptar për këtë akt kombëtar, duke shpresuar që ky të jetë ky fillimi i një procesi për riatdhesimin e shumë figurave të tjera dhe vëlerësimin objektiv të figuravet kombëtare, në vijim me porosinë e Kryeministrit Berisha dhënë Kimisionit Ndërministror për Pavarësinë.

Në fund të falës së tij Kryetari i Shoqatës VATRA, Dr. Gjon Buçaj tha se :”Urojmë që kjo festë e shejtë dhe e kujtimit të atyne që i kushtuen jetën kësaj dite, të jetë një 100 vjetorë i bashkimit tonë kombëtar, i frymëzimit për të gjithë shqiptarët që të bashkohen në harmoni drejt nji ardhmenije ma të mirë dhe ma të drejtë”.

Kjo shoqate me rastin e ditës së pavarësisë sipas traditës, së hershme të saj 100 vjeçare nderojë për këtë 100 vjetor me çmimin e nderit “Fan S. Noli”, ish kongresmenin republikan dhe mikun e dëshmuar të shqiptarëve në SHBA Beniamin Gillman, për kontributin dhe rolin e tij te madh në dobi të çështjes shqiptare.

Anëtari i Asamblesë së New Yorkut, në emër të kongresmenit demokrat Eliot L. Engel mori çmimin “Fan S. Noli” akorduar nga shoqata atdhetare VATRA. Eliot Engel është anëtar i Kongresit për New York-un që nga viti 1989, i cili shërben sot si Kryetar i NënKomitetit të Çështjeve të Jashtme për Hemisferën Perëndimore në Dhomën e Përfaqësuesve, ndërkohë që Shqiptarët e njohin më mirë si kryetar i Kaukusit të Çështjeve Shqiptare në Kongres, si një luftëtar i hershëm për pavarësinë e Kosovës dhe si një mik i madh i shqiptarëve në Washington
Të përbashkuar tek Vatra, dje valle, kënge e melodi nga të gjitha trevat, kanë vijuar pbr gjatë gjithë mbrëmjes nën argëtimin e hareshëm të grupit muzikor, Grupi i mjeshtërve të muzikës popullore shqiptare Bilbili i këngës së “Shqipërisë së Mesme ” Merita Halilit me frizamonicistin e mrekullueshem Raif Hysenit,këngëtarin e njohur të komunitetit Mithat Salihu (Kino-Gara), si dhe këngëtarët të tjerë të komunitetit. – I ftuar special ka qenë këngëtari i ri i talentuar: Bledar Maqellara dhe me një preformancë mbresa lënëse këngëtari nga Struga – Haxhi Dauti – i cili këndoi dy këngë enkas për këtë 100 vjetor një për Pavarësinë e Shqipërisë dhe një për Vatrën.

DITET E LETERSISE NE MICHIGAN

November 22, 2012 by dgreca

“Ajo sallë e thjeshtë me ata njerëz të mrekullueshëm, dashamirës të artit, të letërsisë, dashamirës të Kuvendit, m’u duk më e madhërishme, më e bukur se vitet e tjera. Atje ishte mbledhur shpirti bashkatdhetar paqësor, atje ishte humori ynë popullor, folklori ynë i pasur madhështor, fjala jonë e artë poetike, gura jonë popullore e pashtershme shqiptare…”

Nga Pierre-Pandeli Simsia-Michigan/

(Ne FotoL Kryetari i deges se Vatres ne MI, Alfons Grishaj duke marre cmimin ne Proze)

Në një ambient tepër të ngrohtë miqësor e vëllazëror, në Michigan nga datat 17 dhe 18 nëntor, 2012 u zhvilluan “Ditët e Letërsise Shqipe” për vitin 2012, organizuar nga KUVENDI, revistë kombëtare informative dhe kulturore. Për të 11-tin vit radhazi ai aktivitet i rëndësishëm tashmë ka hyrë në historinë e diasporës shqiptare si një ngjarje e madhe e rëndësishme kulturore letraro-artistike. Këtë vit, si asnjëherë tjetër, “Ditët e Letërsisë Shqipe” u zhvilluan në kuadrin e 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Pikërisht, ndryshe nga vitet e tjera, kur aktiviteti është zhvilluar në fund të muajit tetor, sivjet, jo pa qellim ishin zgjedhur edhe datat 17 dhe 18 nëntor, 2012. Duke qenë për të disatën herë pjesëmarrrës në atë aktivitet edhe sivjet nuk mund të rija pa shkuar në Michigan. E ndjej veten time mik, pjesëtar të atij komuniteti të nderuar; gjej mikpritje, ngrohtësi, dashuri… Pasi mbërij në Detroid, në dalje, në koridorin e Aeroportit DTW takohem me shkrimtarin Ramiz Gjini bashkë me familjen e tij, bashkëshortja dhe dy fëmijët e tyre, vajza dhe djali. Kishim kohë pa u takuar fizikisht me njëri tjetrin edhe pse jetojmë në të njëjtin qytet edhe pse shkëmbejmë mesazhe miqësore. Dy fëmijët si yje, ku rezatonte urtësia dhe edukata, më nxorrën mallin e dy djemve të mij edhe për faktin nga shtatlartësia e tyre; i takoj dhe i përqafoj me mallin e një prindi. Kur krijuesit takohen me njëri tjetrin dijnë se për çfarë të flasin, kështu që edhe ne dy kolegë e gjetëm shpejt mënyrën e komunikimit. Sapo dalim jashtë derës së terminalit, i “zoti i shtëpisë” zotëria i nderuar Pjetër Jaku që kishte ardhur për të na pritur, bashkë me Mondi Rakaj, intelektual i ri në moshë, sekretar i degës së Vatrës në Michigan, na njofton me telefon se ndodhet shumë afër nesh, meqenëse aeroporti ka disa terminale dhe dyer dalëse. Unë takohesha me miqtë pas disa muajve, kur u takuam në Nju Jork në festimin 100 vjetorit të Vatrës, ndërsa Ramizi dhe familja e tij e kishin për të parën herë që mernin pjesë në atë aktivitet. Nuk ka nevojë për fjalë të tepërta, sepse gëzimi që ndjen njeriu në ato çaste takimi e tregojnë fytyrat, e tregojnë ndjenjat emocionante… Kështu ishin fytyrat tona në ato çaste, të qeshura e të gëzuara. “J’u faleminderit shumë… që na keni nderuar me ardhjen në Michigan, me pjesëmarrjen tuaj në aktivitetin e rëndësishëm të Letërsisë Shqipe…” shprehej zoti Pjetër Jaku. Pas një rrugëtimi disa minutësh në autostradat e Michiganit të zotët e shtëpisë na çojnë në hotelet luksoze për të pushuar. Si çdo vit, masat ishin marë, pagesa e hotelit ishte bërë nga miqtë pritësa. (U ndjehemi shumë borxhlinj…) Pushoni në hotel, na thotë Pjetri, më vonë do vijmë t’ju marrim sipas programit që kemi për aktivitetin. Edhe pse disi i lodhur, sikur nuk ndjehesha i qetë në atë dhomë të hotelit. Më dukej sikur ora ecte ngadalë; doja të takoja sa më shpejt edhe miqtë e tjerë: Alfons Grishaj, Elinda Marku, Julian Çefa, Paulin Palushi, Luigj Gjokaj, Nevruz Nazarko, Prof. Lulash Palushaj, Nexhip Ejupi, Pal Rakaj, Ilir Myftiu, Gjovalin Lumaj, Shkëlqim Legisi, Rubin Jaku, ….. Në këto mendime e sipër, dëgjoj zilen e telefonit; ishte Pjetër Jaku. Më njofton se në hotel sapo ka mbëritur kolegu tjetër, poeti Mëhill Velaj. Dal nga dhoma; edhe me Mëhillin kisha kohë pa u parë dhe, sigurisht, takimi ishte miqësor vëllazëror. “Edhe pse Michigani është më larg se vendet ku banojmë ne, na duhet të vijmë këtu për t’u takuar e shmallur me njëri tjetrin…” i them Mëhillit. Mëhill Velaj, përveç buzagazit të tij që i qendron përherë në fytyrë, ka edhe një humor të këndshëm, që ia shton edhe më tepër bukurinë bisedës. Me humor m’u përgjigj edhe ai mua. Shpirti i poetëve, i krijuesve letrarë nuk mund të rijë i qetë pa patur edhe humorin në buzë për të shoqëruar bisedat e këndshme. Mësojmë se shkrimtari Fatos Kongoli dhe bashkëshortja e tij, Lili, për arsye familjare, e kishin anulluar biletën e avionit dhe ndodheshin në Shqipëri. Me shkrimtarin Kongoli kemi qenë edhe herë të tjera bashkë në Michigan dhe ruajmë mbresa të shkëlqyera dhe kujtime tepër mbresëlënëse dhe të paharuara dhe e dëshiroja shumë që të ishim përsëri prap edhe pse shpesh herë bisedojmë në telefon dhe shkëmbejmë mesazhe në e-mail. Edhe shkrimtari Naum Prifti për arësye tjetër nuk mundi dot të vinte. Edhe me zotin Naum kam mbresa të paharuara, sepse kemi qenë disa herë të ftuar në aktivitete në shtete të ndryshme të Amerikës si edhe në gëzime familjare të bashkatdhetarëve tanë. Edhe komuniteti atje e ndjen mungesën e shkrimtarit Prifti; ndoshta do ta ketë pranë së shpejti… Koha kalon dhe përsëri në dhomën e hotelit ku po rrija dëgjoj prap zilen e telefonit. Përsëri ishte Pjetër Jaku. Na njofton të bëhemi gati, pas pak vijnë makinat për të na marrë ………. Mblidhemi në lokalin e Pjetër Jakut. Që nga jashtë e ke të kollajtë për ta kuptuar që është lokal shqiptar, sepse tabela lexon KAFE KUVENDI Një tjetër ambient i këndshëm shqiptar na priste atje. Bashkatdhetarë të ndryshëm kishin zënë vend në ambiente të lokalit, një pjesë e tyre e shijonin kafen apo pijet e ndryshme në këmbë, pranë banakut. Takohemi dhe përqafohemi me miqtë e vjetër bashkëkombas. Mall, emocione, nostalgji…! Dy televizorë të mëdhenj në dy qoshet e lokalit me programet e tyre, pikturat e varura në murr me pamje nga atdheu, gjuha e bukur shqipe që flitej atje, e ndjeje veten që të ishe edhe në Shqipëri edhe në Amerikë. Në një tavolinë tjetër janë ekspozuar libra të ndryshëm nga autorë shqiptarë, kryesisht nga të diasporës. Dhe, në të tilla raste, për kënaqësinë e miqve, vjen kamerierja… Na lini të shmallemi njëherë, po edhe kafen do t’a pijmë – i them me humor, duke bërë në të njëjtën kohë edhe porosinë . Dhe biseda fillon shtruar, përmallshëm me Prof. Julian Çefën, me Pishtarin e Demokracisë Shqiptare, Alfons Grishaj, artistin grafik, të mirënjohurin shkodran, Paulin Palushi, dekoruar nga presidenti i republikës me Urdhërin “Naim Frashëri” i Klasit të Parë, aktori, artisti i mirënjohur, i talentuari Ndue Gjekaj, Luigj Gjokaj, Shkëlqim Legisi … Djali i Pjetër Jakut, Rubini i shkathët, buzagaz, me një kulturë për ta patur zili, m’u duk, sikur ndjehej në siklet; donte si e si të na kënaqte më mirë. Takohemi me pjesën tjetër të Familjes Jaku; me Elindën, Monelën, Marën. Mësojmë se në atë Kafe Kuvendi përveç pijeve të ndryshme shërbehej edhe raki Skrapari. – Po këtë na thoni ju neve… dhe nuk vonoi shumë erdhën gotat me raki. Sa shpejt ikën koha në ambiente të tilla të këndshme me aromë Shqipërie! Duhet të dilnim nga kafe Kuvendi për të hyrë përsëri nëpër makinat që na prisnin jashtë. – Po Alfonsi, ku shkoi? ….. Nuk po e shohim! Alfons Grishaj kishte shkuar në “Romë” Atje kishin menduar për të na kënaqur të darkonim, në “Romë” në Luçiano’s RESTAURANT. Dhe vërtet, kur shkuam atje, ishim në “Romë”, në Romën e lashtë. Alfons Grishaj na priste në derën hyrëse. Restoranti luksoz, një ndër tre restorantët më me emër në Michigan ishte i ndërtuar në brendësi të tij me arkitekturë romake. Tapeti i sallës i “shtruar” me kalldrëm, ndërtesat karakteristike romake të vjetra, me mure diku të plasaritur, me ballkonet e shtëpive me lule shumengjyrëshe, me çatitë e shtëpive me tjegulla të kuqe, me rrugicat e ngushta midis shtëpive…, ma ngacmuan pak mallin dhe nostalgjinë, sepse më kujtonin shtëpitë dhe rrugicat e Beratit… Ky ishte ambienti brenda në “Romë” që të ofronte Restoranti Luçiano. Tri sallat e mëdha të restorantit ishin të mbushura plot me klientë ku dëgjoheshin zërat melodiozë të dy këngëtarëve Xhina dhe Pipo të këndonin në dy gjuhët, italisht dhe anglisht; të tjerë klientë rinin në këmbë për të pritur. Prandaj edhe Alfonsi kishte shkuar më parë se të mbërinim ne atje, për të rezervuar tavolinat tona. Pasi zumë vend në tavolina, zoti Pjetër Jaku, me gotën e verës në dorë, çohet, na uron të gjithëve mirëseardhjen, na falenderon që ndodhemi atje… Në kulmin e kënaqësisë që po shijonim atë ushqim special e të bollshëm, pamë të vinin drejt tavolinës sonë dy këngëtarët. Mrekulli e vetë Zotit! Ta shijosh atë ushqim me zëra të ëmbël. Kur ata mësuan se ne ishim shqiptarë, atëhere Pipo na thotë se si mund të dëgjonte edhe ai një këngë shqiptare. Duke e përtypur me të shpejtë ushqimin që kisha në gojë, menjëherë çohem, marrë mikrofonin dhe ashtu, pa muzikë shoqërimi, fillova të këndoj këngën e mirënjohur korçare “Se vitet ikin tutje” Se si m’u kujtua për momentin dhe përsëritjen e strofës së parë e ktheva menjëherë duke e kënduar në gjuhën angleze. (I took it my guitar, I start to sing my song…) Kjo i dha edhe humor edhe kënaqësi tryezës që u prit me duartrokitje. Pipo kishte mësuar edhe titullin e një kënge tjetër shqiptare, “Mora mandolinën” Pasi mbarova këngën e parë, fillova të këndoj këngën “Mora mandolinën” të shoqëruar edhe nga zoti Kujtim Qafa. Edhe pse të “dehur” nga kënaqësia që përjetuam në Luçiano’s Restaurant, edhen pse ora tregonte mesnatë, para se të shkonim në hotel, na duhej të ktheheshim përsëri në Kafe KUVENDI për të vazhduar kënaqësinë e asaj mbrëmjeje. Natyra na kishte dhuruar një tjetër befasi; Michiganin e kishte mbuluar të tërin mjegulla. Epo, duhet ta shikonim edhe me mjegull Michiganin… Të tjerë bashkatdhetarë na prisnin në Kafen Kuvendi, e midis tyre Luigj Gjokaj dhe aktori Ndue Gjekaj; të tjerë artistë të humorit dhe të këngës na prisnin për t’u kënaqur… Eh Zot! bekoji të gjithë ata njerëz të mirë e të dashur që jetojnë në atë komunitet atje, që vetëm dashuri, mikpritje, humor, kënaqësi dijnë të falin….

E diel, 18 nëntor, 2012.

Përsëri kafja e mëngjesit do pihej në lokalin e Pjetër Jakut, Kafe KUVENDI e shoqëruar me “ilaçin” e shumëdashur për burrat, Raki Skrapari. Më pas do të niseshim në një tjetër ambient të këndshëm e piktoresk, në kompleksin Patridge Creek, ku me të vërtetë është një vend shlodhës me shumllojshmërinë e dyqaneve. Vendin për të drekuar, miqtë pritësa e kishin menduar në sallën e madhe të Qendrës Kulturore pranë Kishës së Shën Palit. Ishte edhe dëshira jonë për ta vizituar atë qendër. Ishte hera e parë që shkoja atje. Një vend magjepsës natyror, mes gjelbërimit të pafund dhe ajrit të pastër ngrihet Kisha e Shën Palit në Michigan. Që në ambentet hyrëse qendrojnë madhështore dy figura të ndritura të Kombit tonë; Heroi ynë Kombëtar Gjergj Kastrioti, Skënderbeu dhe Shenjtorja Shqiptare, e ndritura Nëna Tereze. Janë këto dy figura të ndritura të kombit tonë që të përshëndesin të parët e të urojnë mirëseardhjen në atë vend të shenjtë, duke na dhënë edhe bekimin. Përpara Kishës, valëvitet edhe Flamuri ynë Kombëtar përkrah Flamurit Amerikan. Brenda në Kishën e Shën Palit mesha, falja e kishës ende nuk kishte mbaruar, ndërsa ne hyjmë në sallën kulturore. Ajo që të binte menjëherë në sy, në murret e sallës qendronin të varura piktura me heronj, luftëtarë shqiptarë, Flamuri ynë Kombëtar me shqiponjën dykrenore. Koha ecën shpejt, pa u kuptuar dhe ne, duhet të ktheheshim përsëri në hotele, të shlodheshim pak për të qenë gati në mbrëmjen e madhe të letërsisë. Dhe pikërisht, në në Sallën e takimeve dhe të festave pranë Kishes Katolike ” Zoja Pajtore, u mbajt mbrëmja e Letërsisë Shqipe. Nuk ishin bërë ftesa private dhe nuk ishte e arësyeshme të bëheshin, përderisa dihet tashmë, njoftimi ishte dhënë kohë më parë në revistën Kuvendi dhe në shtypin elektronik. Letërsia ndjehet, dashurohet, interpretohet, shkruhet, mirëpritet, respektohet… dhe kjo nuk ka nevojë për ftesa private. ……………………………………. Ajo sallë e thjeshtë e Kishës, me ata njerëz të mrekullueshëm, dashamirës të artit, të letërsisë, dashamirës të Kuvendit, m’u duk më e madhërishme, më e bukur se vitet e tjera. Atje ishte mbledhur shpirti bashkatdhetar paqësor, atje ishte humori ynë popullor, folklori ynë i pasur madhështor, fjala jonë e artë poetike, gura jonë popullore e pashtershme shqiptare… Atje ishte shpirti intelektual, artist, krijues, atje ishin njerëzit e thjeshtë bashkatdhetarë të ardhur me dëshirën e tyre me dashurinë për letërsinë, për Kuvendin, me dashurinë dhe respektin që tregojmë ndaj njëri tjetrit, për të cilën kemi shumë nevojë të falim dashuri, të marrim dashuri. Dera e KUVENDIT është përherë e hapur për të gjithë dhe ai i mirëpret me dashuri të gjithë ata që e repsektojnë me pjesëmarrjen e tyre. Mbrëmjen e Letërsisë Shqipe në Michigan, atë gërshetim të bukur të poezisë me këngën, të interpretuesve me zgjedhjen e poezive, të humorit… e moderuan me mjeshtëri artistët e mirënjohur të komunititetit Enita Hajdari dhe aktori i talentuar dhe i suksesshëm Ndue Gjekaj. Prezantuesit bënë të njohur emrat e personaliteteve që kishin ardhur për të marrë pjesë: Dom Ndue Gjergji, Famulltari i Kishës Zoja Pajtore e Shqiptarëve, Don Fran Kola, Famullitar i Kishës së Shën Palit, Alfons Grishaj, Kryetar i degës së Vatrës për shtetin e Michiganit, Mondi Rakaj, Sekretar i degës së Vatrës për shtetin e Michiganit, Prof. Julian Çefa, Kujtim Qafa, biznesmeni Gjeto Ivezaj, Prof. Dr. Bahri Brisku i ardhur nga Ulqini, veprimtar i shquar, ish kryetari i fondacionit “Vendlindja thërret” në Michigan, z. Luigj Gjokaj, përfaqësues të Shoqatës KASTRATI… Vagjet poetike nga poetët dhe shkrimtarët Pjetër Jaku, Alfons Grishaj, Elinda Marku, Nexhip Ejupi, Mensur Spahiu, Gjovalin Lumaj, u interpretuan nga aktorët: Ndue Gjoka, Ndue Gjekaj, Enita Hajdari, Fran Gjoka, Agim Agalliu, Mirushe Lumaj, Manjola Dega-Tërshana. Interpretimet e tyre me ndjenjë dhe emocione bënë që disa herë të ndërpiteshin nga duartrokitjet. U kujtua miku i Kuvendit që u nda nga jeta pak javë më parë, Zef Lleshi. Në nderim të të ndjerit u mbajt një minutë heshtje. Drejtuesit ia dhanë fjalën Botuesit të Kuvendit, organizatorit të atij aktiviteti, poetit dhe prozatorit Pjetër Jaku: “Falenderoj gjithë ju që jeni të pranishëm në këtë mbrëmje të bukur letrare. Ditët e Letërsisë Shqipe vijnë sot në vitin e tyre të 11-të. Ne e kemi filluar këtë aktivitet në vitin 2001 dhe kemi mbëritur deri këtu ku jemi mbledhur sonte, pa u shkëputur asnjëherë. Pothuajse një pjesë e mirë e juaja keni qenë të pranishëm çdo vit. Ju falenderoj në mënyrë të veçantë që na keni ndjekur dhe vazhdoni të na ndiqni. Edhe një falenderim tjetër të veçantë edhe për ata të tjerë që nuk kanë mundur të marin pjesë sonte për arësye të ndryshme. Nëse mbrëmja e letërsisë shqipe është në vitin e 11-të, në kemi 12 vjet që botojmë revistën Kuvendi dhe dua të them se e gjithë koha e botimit të kësaj reviste, ka qenë ditë letërsie. Për 12 vjetë në të gjithë numrat që kanë dalë ne kemi përfshirë rreth 3000 faqe të letërsisë artistike me mbi 80 autorë nga diaspora, materialet e të cilës gjenden në Bibliotekën Kombëtare në Tiranë. Unë uroj që sonte të kalojmë të gjithë së bashku një mbrëmje vërtetë të këndshme. Ne kurrë nuk kemi synuar që të kemi numër njerëzish, të kemi artista të fjalës. Na intereson të kemi në këtë aktivitet ata njerëz që e kuptojnë letërsinë, që e respektojnë atë, duke patur edhe parasysh që jetojmë edhe në kushte të vështira. Një vlerësim të veçantë unë e kam për Prof. Dr. Bahri Brisku, i cili na ka nderuar me pjesëmarrjen e tij, është autor i disa librave dhe që e njeh mirë letërsinë” tha në përshëndetjen e tij z. Pjetër Jaku. Enita Hajdari, recitoi poezinë “Mos më zhgënje” të poetit prozator, Alfons Grishaj. Më pas e mori fjalën Dom Ndue Gjergji, Famulltari i Kishës Zoja Pajtore e Shqiptarëve: “Ju përshëndes të gjithëve për këtë mbrëmje të letërsisë, e cila është e gjithpërfshirëse kjo ditë e letërsisë shqipe. Ju përshëndes dhe dua të përmend këtu që, siç e dini, në Shqipërinë tonë mbëriti libri i parë i shkruar në gjuhën shqipe “MESHARI” Në të gjitha gjinitë e letërsisë sonë jepet ajo ç’ka ne jena, një popull i madh, fuqiplotë që e përvuajti mundimin nëpër luftëra, shtrëngata të ndryshme gjatë gjithëhistorisë së tij. Në atë kohë, Luigj Gurakuqi, është treguar figura më e madhe e kombit tonë… Ju jeni ata, të nderuar krijuesa letrarë, që me zërin tuaj në shkrimet tuaja e ngrini Ju uroj të gjithëve juve organizatorë për këtë mbrëmje të bukur të letërsisë shqipe; ju të gjithë, që jeni mbledhur në këtë aktivitet letrar artistik. Uroj gjithë shqiptarët anembanë kudo janë “Gëzuar Festën e madhe të 100 vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë” Zoti j’u bekoftë”. Kryetari i degës së Vatrës për Michiganin, Pishtari i Demokracisë Shqiptare, zoti Alfons Grishaj, në përshëndetjen e tij, i uroi mirëseardhjen gjithë të pranishmëve dhe duke i bërë një paraqitje të shkurtër veprimtarive nëpër vite të Kuvendit, vlerësoi dhe falenderoi të gjithë ata krijuesa, aktivistë që kanë ndihmuar në ritjen dhe gjatësinë e tij, rolin e madh atdhetar që luan revista Kuvendi… Fran Gjoka më parë se të fillonte interpretimin, përshëndeti: “Ditët e Letërsisë Shqipe në Michigan janë një aktivitet që meriton përkrahjen, vlerësimet, përgëzimin tonë për vetë mbledhjen e artistëve të diasporës, që dihet se sa shumë vlerë ka puna e tyre. Dihet, se sa shumë jetë i jep jetës shqiptare dhe komunitetit shqiptar…. Siç e dimë të gjitha viset, vendet shqiptare, po vishen kuq e zi në prag të 100 vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë. J’u përshëndes nga zemra. Ndjej kënaqësi dhe i privilegjuar të recitoj disa nga poezitë e poetes tashmë të talentuar, Elinda Marku…” Manjola Dega-Tërshana, recitoi poezi nga poeti Mensur Spahiu. Aktori i talentuar Agim Agalliu, recitoi poezi nga Nexhip Ejupi, “Atdhe” Rushe Lumaj, recitoi përshëndetje nga poeti Gjovalin Lumaj, në pamundësi për të marë pjesë në atë aktivitet. Vargjet poetike nga poeti Gazmend Gjika u interpretuan nga dy aktoret e mirënjohura. Aktori Ndue Gjeka interpretoi pjesë nga krijimtaria e poetit, prozatorit Pjetër Jaku. Në fjalën e tij përshëndetëse Dom Fran Kola, Famulltar i Kishës së Shën Palit midis të tjerave në përshëndetjen e tij tha: ” Përshëndetje të dashur bashkatdhetarë! Është kënaqësi e madhe të ndodhem sot midis jush, në mes të intelektualëve. Sa bukur është të ndodhesh në mesin tuaj, sepse ju jeni përgjegjësit e shoqërisë… Me penën tuaj, me shkrimet tuaja, ta reshtoni popullin tonë shqiptar në realitetin e ri…” Dom Fran Kola kujtoi me respekt edhe poetin nga Kosova Ali Podrimja, i cili u nda nga jeta para pak kohësh…” Zoti Julian Çefa: “Është një kënaqësi e veçantë një krenari kombëtare sonte kemi në mesin tonë në këtë mbrëmje të bukur të letërsisë, gjendet ajka e kombit tonë, shkrimtarë, poetë, romancierë, historianë… që janë një krenari e veçantë për kombin. Të gjithë shqiptarëve që kanë zotësi nëpërmjet penës dhe mendjes, j’u uroj suksese në krijimtarinë e tyre të bukur e të vështirë letrare. Natyrisht, ky bashkim sonte i dedikohet zotit Pjetër Jaku dhe gjithë stafit të tij. Një respekt i veçantë që për dymbëdhjetë vite drejton Kuvendin. Ky zotëri i nderuar ka ngritjen kryesore që na bashkon të gjithëve… J’u uroj të gjithëve Gezuar festën e madhe të 100 vjetorit Pavarësisë…” Luigj Gjokaj: ” … Faleminderit që na keni bashkuar sonte në këtë mbrëmje. Dua të them se jeni një ndër më të vlerësuarit në komunitetin tonë këtu në Sh.B.A. sepse për 11 vite me radhë na keni dhënë Revistën KUVENDI. Më kujtohet nata e parë e mbrëmjes për letërsinë në Kishën e Shën Palit kur kemi filluar të kujtojmë At Gjergj Fishtën, por Pjetër Jaku bashkë me të gjithë ne së bashku, vendosi që të kalojmë edhe një hap më tepër për të zhvilluar Mbrëmjen e Letërsisë Shqipe dhe vit pas viti, kjo u bë traditë këtu në Sh.B.A. që ne të mblidhemi, të dëgjojmë fjalën tuaj poetike letrare, të shohim artistë, krijues, historianë… të ndryshëm. Ndjehemi krenarë që ndodhemi në mes të intelektualëve tanë…” Shkrimtari Ramiz Gjini në fjalën e tij përshëndetëse, midis të tjerave tha: “…M’u bë shumë qejfi që këtu po njihem me poetë, shkrimtarë, të cilët, fati na ka ndarë, sepse Amerika është shumë e madhe, jetojmë larg njëri tjetrit. Gjatë kësaj kohe na u dha mundësia të bisedojmë dhe të shkëmbejmë edhe libra… ” Ramiz Gjini gjithashtu, lexoi edhe disa poezi nga poetja Elinda Marku. Poeti Mëhill Velaj, njëkohësisht edhe kryetar i jurisë në fjalën e tij përshëndetëse vlerësoi punën e Kuvendit dhe gjithë stafit të tij…

Unë, autori i këtij shkrimi, në fjalën time përshëndetëse, midis të tjerave u shpreha: “Kjo sallë, me pjesëmarrjen e këtyre njerëzve të mrekullueshëm që kanë ardhur me dëshirën e tyre me dashurinë për letërsinë, për Kuvendin, me dashurinë dhe respektin që tregojmë ndaj njëri tjetrit, po më duket e madhërishme. Është ajo dashuri që neve na mban gjallë, që e kërkojmë ndaj njëri tjetrit… Dhe atë dashuri ne e gjejmë në vatrën e “shenjtë”KUVENDI në Michigan dhe gjithë stafin që e drejton atë. Dashuri gjejmë në Komunitetin Shqiptar në Michigan që di të shprehë dashuri, mikpritje, respektin për miqtë bashkëkombas që shkojnë atje… Shfrytëzova rastin të recitoja poezinë “DASHURISË” të poetit Ndoc Gjetja.

Zoti Kujtim Qafa: “… Programi i kësaj mbrëmjeje ka qenë shumë i shkëlqyer, ka qenë në nivel, ka qenë një mbrëmje mjaft e gëzuar me muzkë, më recitime, me këngë, me humor. Na keni dhënë një kënaqësi jo vetëm që keni ardhur, por edhe me interpretimet, recitimet tuaja, do mbeten të paharuara. Unë kam qenë pjesëtar i Kuvendit së bashku me Pjetër jakun dhe kam mendimin se duhet ndihmuar; po bën një punë të shkëlqyer, jo vetëm me revistën Kuvendi, por edhe me këtë aktivitet, siç është kjo natë që jemi mbledhur sonte.

Përshëndetën edhe Prof. Bahri Brisku, poeti Mensur Spahiu, dashamirësi i artit, zoti Gjeto Ivezaj, Rakip Babqorri, Pal Rakaj, Kujtim Qafa, Paulin Palushi, përfaqësues të Shoqatës KASTRATI, Shkëlqim Legisi,Valentin Lumaj… Biznesmeni i njohur Gjeto Ivezaj përshëndetjen e tij e shoqëroi edhe me disa fragmente poetike për Bajraktarin e Grudës, Smajl Martini si dhe Prek Topalli me një krijim të posaçëm për Gjergj Fishtën. Poetët Elinda Marku dhe Gjovalin Lumaj recituan poezi nga krijimtaria e tyre.

U lexua edhe përshëndetja e shkrimtarit Fatos Kongoli. Zëri i ëmbël dhe melodioz, që unë e quajta kanarina e këngës shqiptare, këngëtarja e komunitetit tonë në Michigan, Manjola Degaj-Tërshana, na befasoi, na emocionoi. E thjeshtë, e çiltër, duke kënduar këngët me mikrofonin në dorë, ajo do të shkonte edhe tavolinë më tavolinë… E shoqëruar në organo nga vëllai i saj, instrumentist tepër i talentuar, Elvis Tërshana. Dhe nuk kishte se si të ndodhte ndryshe, kur ata dy artistë motër e vëlla kanë të njëjtin gjak, gjakun e xhaxhait të tyre, Artistit të Merituar Tonin Tërshana. E ku ka më bukur për ne, pjesëtarët e Diasporës sonë të mbledhur në atë sallë nga vise e rrethe të ndryshme shqiptare të duartrokasim, të këndojmë të gjithë së bashku si në korr këngët e ndryshme shqiptare të interpretuar me mjeshtëri nga ata artista profesionista Manjola Degaj-Tërshana, bilbili i diasporës dhe i mbarë shqiptarisë, i mirënjohuri Frank Kola, instrumentisti Elvis Tërshana, që me muzikën e tyre na çojnë në qiellin e 7-të të kënaqësisë… Si mund të rish pa hyrë në botën e thellë muzikore, kur Manjola, vetëm mos e kaptë mikrofonin me dorë, se e di vetë ajo pastaj se ku të shtegëton me këngët nga krahinat e ndryshme shqiptare. E ç’mund të flas unë më tepër në këto rreshta për aktorin, bilbilin zëmprehtë Fran Gjoka, kur më shumë se unë, flet vetë zëri i mprehtë dhe melodioz i Franit, talenti i tij i madh që ai ka për artin muzikor dhe atë interpretik. E ç’mund të shkruaj unë më tepër në këto rreshta, kur e gjithë salla, magjepset, elektrizohet kur këta dy zëra të fuqishëm bashkohen në duet, duke formuar zërin Dega-Kola. Kënga e mirënjohur “Shqipëri o nëna ime” që nuk është vetëm malli që ne kemi për atdheun tonë, por ajo këngë që kurrë nuk ka plakje, por që vetëm të rinon sa herë që e dëgjon dhe që vetë rinohet nëpër vite, të rrënqeth trupin, na rrëmben të gjithëve të hyjmë edhe ne mes tyre duke e kënduar së bashku të shoqëruar me duartrokitje… Dhe atë këngë e kënduan mjeshtërisht këngëtarët Degaj-Kola “Xhamadani vija vija” Është kjo një këngë tjetër që, jo vetëm të emocionon sa herë e dëgjon, por pse jo edhe përlotesh. Janë lot malli, gëzimi, emocioni, që na i dha dueti Dega-Kola me interpretimin e tyre të shkëlqyer. Disi e vështirë ishte edhe puna e jurisë. Mes prurjeve të shumta krijime letrare të gjinive të ndryshme, duhet të përzgjidhnim edhe nga tre çmime në poezi, publiçistikë, prozë. Për këtë, kishim kohë që po punonim. Juria e përbëra nga: Mëhill Velaj kryetar, Pierre-Pandeli Simsia anëtar dhe Manjola Degaj anëtare, vendosi:

POEZI

Çmimi i parë: Nexhip Ejupi

Çmimi At Gjergj Fishta: Elinda Marku

Çmimi Migjeni: Pal Rakaj

PUBLICISTIKË

Çmimi i parë: Frank Shkreli

Çmimi Faik Konica: Gëzim Basha

Çmimi Arshi Pipa: Bahri Brisku

PROZË

Çmimi i parë: Alfons Grishaj

Çmimi Petro Marko: Albana Lifschin

Çmimi Anton Pashku: Pal Ndrecaj

Çmimet e Këshillit Botues:

Çmim të veçantë për shkrimin më të mirë me temën e 100 Vjetorit të Pavarësisë, iu dha Rakip Babqorrit

Çmimin për librin më të mirë paraqitur dhe promovuar në Komunitetin Shqiptar të Detroitit, ia dha Nusret Pllanës

Dom Ndue Gjergji, Famulltari i Kishës Zoja Pajtore e Shqiptarëve i dhuroi botuesit të Kuvendit dhe anëtarëve të jurisë albumin “The Mother of Charity” punuar nga Don Lush Gjergji dhe librin “Dom Prek Ndrevashaj” nga Ndrek Ded Guri .

Moderatorët e programit kishin menduar t’i jepnin një formë të re aktivitetit. Ndue Gjeka me mikrofon në dorë duke kaluar në çdo tavolinë, bëri që të pranishmit të thonin mendimin e tyre.

Dhe çdo përshëndetje, çdo mendim, kishte refrenin e përbashkët: Vlerësim, respekt, mirënjohje Botuesit të Kuvendit, zotit Pjetër Jaku dhe gjithë stafit të tij.

Në atë sallë të madhërishme që Kuvendi zhvilloi aktivitetin e tij të përvitshëm, ne gëzuam, kënduam, vallëzuam shqiptarçe ashtu siç na ka hije. Ne dëgjuam atje krijimtarinë letrare, interpretimin, fjalën e artë poetike shqiptare.

Takimin regjistroi ACTV telekronisti, mjeshtri Paulin Palushi.

Koha e ndarjes me njëri tjetrin është gjithmonë prekëse dhe emoionante. Ndërsa takohemi, përqafohemi me miqtë, shokët, me ata bashkatdhetarë të nderuar të atij komuniteti “Faleminderit! J’u lumshin këmbët që na erdhët në Michigan, na gëzuat…! J’u faleminderit motra dhe vëllezër të nderuar! J’u faleminderit për mikpritjen vëllazërore që na ofroni. J’u presim edhe ne në New York…!” me mendjen time përsëris të njëjtën shprehje: U jemi shumë borxhlinj këtyre njerëzve të mirë e mikpritësa… Do mundemi vallë ndonjëherë t’ua shpërblejmë atë, që ata bëjnë për ne, për mbarë bashkatdhetarët, për Letërsinë Shqiptare…! J’u FALEMINDERIT.

Dita e hënë në mëngjes përsëri u gdhi e argjendtë; mjegulla e kishte mbuluar përsëri Michiganin. Në hotel vjen Elinda për të na takuar. Pas pak, vjen edhe mjeshtri Paulin Palushi, ku të gjithë së bashku me makinën e tij nisemi drejt aeroportit DTW për t’u kthyer përsëri në New York. Largësia nga hoteli në aeroport nuk ndihet fare, përderisa udhëton me një artist të humorit siç është Paulini.

Faleminderit organizatorë të nderuar, Ju, që na mblidhni çdo vit në Michigan për të festuar Ditët e Letërsisë Shqipe, për t’u gëzuar…

Faleminderit të gjithë ju, miq të nderuar bashkatdhetarë që jetoni atje, në Michigan; Ju, që na prisni me ngrohtësi, që na dhuroni dashuri…

Kështu u mbledhshim përherë me njëri tjetrin jo vetëm në Michigan, por edhe në New York edhe në Connecticut, edhe në Chicago, edhe në…

Gëzuar dhe për shumë vjetë të tjera Festën e Madhe e të Lavdishme 100 Vjetorin e Shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë

Shënim:

Botuesi dhe Editori i Revistës “Kuvendi” u kujtuan të pranishmëve se juria ka porosi të veçantë për të mos i vlerësuar me çmime stafin e ngushtë të kësaj reviste.

Unë autori i këtij shkrimi, duke qenë për të disatën herë anëtar jurie në atë aktivitet, edhe pse e njëjta porosi ka qenë edhe në vitet e kaluara, këtë herë e “theva” porosinë. Insistova në pavarësinë e punës sonë në vlerësimin e krijimeve letrare në dhënien e çmimeve. Madje u spjegova të pranishmëve që stafi i Revistës Kuvendi, jo vetëm që nuk ndërhyn në punën e jurisë, por nuk ka fare dijeni se çfarë vendimi merr juria në dhënien e çmimeve.

Në punën tonë si juri, ne kemi vlerësuar krijimtarinë letrare të çdo krijuesi, pa patur parasysh emrin dhe funksionin që ata luajnë në jetën dhe aktivitetin e komunitetit.

Ky spjegimi im u duartrokit nga të pranishmit, që do të thotë se pranohet dhe se vlerësimi ishte i drejtë.

Me tri skica drejt Vlores

November 18, 2012 by dgreca

Nga Fiqri Shahinllari/

1. – Mjekra e bardhe+qeleshja e bardhe=Dita e bardhe me Flamurin Kuqezi

Pas plot dhjete ditesh do te trokase 28 Nentori . Ai do te hyje jo vetem ne portat e vlonjateve por ne cdo vater shqiptare. Sepse eshte dita e 28 e ketij muaji, dite qe shndrit si flakadani me i rendesishem ne tere historine shekullore te shqiptareve, ketej dhe andej kufirit shteteror dhe me gjere kudo ku ka shqiptare.. Vlora krenohet me shume. Ka te drejte. Ajo edhe pse eshte buze dy deteve dhe anes kufirit shteteror detar, ne fakt, ate dite te Nentorit 28, njeqind mote me pare, u be Qendra e Memedheut, zemra e vatanit. Shqiperia qe kembet i lag e i freskon ne ujrat e detit, qe koken e mban mbi rete, mbi deboren, atje siper, ne malet e larte ku kane folete shqiponjat, ate Nentor u be me flatra. Ne ate qytet te bekuar u shpall Pavaresia e enderrruar me shekuj nga shqiptaret e kudondodhur. Ato dite, nga malet me debore te vatanit zbriti qeleshja e bardhe e kapedanit trim, kosovarit me kobure ne brez, Isa Buletinit e cila u bashkua me mjekren e bardhe te “sfinksit diplomat”, vlonjatit Ismail Qemali aty ne Vloren me det te kalter. Do te kalonin vite dhe patriotet kosovare femijet e tyre do t’i pagezonin me emrin Vlora, Saranda, Vjosa, e me emra te tjere qytetesh, lumenjsh e malesh te Memedheut. Ate dite, 100 mote me pare, Vlora u be Mali i larte i Kombit, sic thote Anila, nje poete vlonjate. Mjekerbardhi vlonjat, diplomati i zgjuar, me nje barre mend, Ismail Qemali ngriti flamurin e kuq me shkaben e zeze dykrenare ne mes. Ky flamur, kjo date 28 Nentor eshte pike referimi e popullit shqiptar. Ajo flet shume. Para kesaj date e pas saj kane levizur kryengritje, luftra, revolucione, diplomacira, vendosmeri. Pakenaqesia e pupullit shqiptar e mbledhur pike e nga nje pike cdo vit e dhjetravjecare, per pese shekuj roberie, gjeti rastin dhe shpertheu me 28 nentor. Bijte e Shqipes luftuan me pushke, me pene, me diplomaci dhe ia arriten qellimit. Pushka dhe pena , si dy binjake qe i sherbenin memedheut, dhane frytin e tyre te embel: Pavaresine!

2.- Kalores te penes

Ne te gjithe Kombin shqiptar jane te panumert trimat me flete te pushkes e te penes. Ata dihen sic dihen edhe disa personalitete te pushkes e te penes te zones se Korces, Kolonjes, Devollit, Pogradecit. Luftetaret e kesaj zone: Themistokli Germenji, Mihal Grameno, Spiro Ballkameni, Sali e Gani Butka, Malke Zvarishti e te tjere meritojne te heqesh kapelen para tye. Por une, ne kete rast, kam deshire te qendroj tek ata personalitete qe me shume se me pushke kane luftuar, kane qene kalores te letrave, te muzikes, te mesuesise qe kane dhene kontributin e vet ne emancipimin e shoqerise shqiptare para dhe pas vitit 1912. Ne ndihme te kesaj qe sapo thashe me vjenThanas Floqi, bashkefshatari im. Ai eshte nje nga firmetaret e aktit heroik te shpalljes se Pavaresise. Eshte edhe autori i tekstit dhe i muzikes se kenges patriotike “O trima luftetare” Kush e ka degjuar nga grupi “Lira” i Korces kete kenge, kete himn te luftes per clirimin kombetar nga kori karakteristik i qytetit te Serenatave dhe nuk i eshte ngritur zemra peshe? Qe ne vitin 1908 Thanasi themeloi ne Vlore mandolinaten “Laberia” ku ishte edhe dirigjent i saj. Nderkohe Parashqevi Qiriazi, mesuese e vajzave ne Korce, e zgjedhur nga Kongresi i Manastirit si sekratere e Komisionit, punonte pa u lodhur per emancipimin e shoqerise. Nje nga synimet e luftetareve te penes ishte perpjekja e tyre per te ruajtur harmonine fetare midis shqiptareve dhe jo vetem kaq. Ata synonin qe kjo harmoni te futej e cimentohej edhe brenda familjes. Kam parasysh ketu Foqion Postolin i cili “martoi” kristianken, Nicen e Naqos nga Floqi me myslimanin e pasur Estref, djalin e Rakip Beut. Vertet Nica dhe Estrefi jane figura letrare, por ambienti, koha ku e kur veprojne heronjte e librit: “Per Mbrojtjen e Atdheut”jane ne kontekstin e vetetesise historike. Tabani i vepres letrare eshte historik pasi i pergjigjet atmosferes se kohes. Ngjarjet e viteve 1895, 1913, 1914 nen zgjedhen turke e masakrat e andarteve greke ne Jugun e Shqiperise, zhvendosja e popullsise ne Ullishtet e Vlores si muhaxhire, djegja e shtepive dhe e fshatrave te tere, sic pershkruhen ne roman, jane fakte historike te njohura boterisht. Nica, kjo Zhan D’arke ne lloin e vet, pranon dashurine e Estrefit por ajo cfare kerkon? Kerkon “Nje liber shqip!” Dhe te mendosh qe ngjarja flet per periudhen qe permendem me siper edhe pse romani u botua ne fillim ne gazeten “Dielli” ne Amerike ne vitin 1919 dhe u ribotua ne Shqiperi me 1943, del ne perfundimin se kjo ka qene sakrifice e madhe, sidomos per nje femer.

Foqion Postoli nuk ka qene i vetmi shkrimtar korcar qe i ka “meshuar” ndjenjes atdhetare ne librat e vet e, posacerisht, emancipimit te shoqerise e femres shqiptare. Ne romanin e tij dramatik, “Oxhaku” botuar ne Selanik me 1909, Mihal Grameno pershkruan dashurine e Malos, birit te Rushan Beut me Vaidene nje vajze e thjeshte populli. Cfare nuk beri Rushani beu i Gramenos ashtu si Rakip beu i Foqionit per ta penguar birin e vet te martohej me ate vajze te thjeshte. Mirepo te dy te rinjte u martuan me vajzat qe deshen, dolen malit per te luftuar pushtuesit osmane, linden femije dhe ca nga ca bene per vete edhe baballaret e tyre noksane.

Kristo Floqi, ne”Fe e Kombesi”-1909 ,drame kjo kuptimplote ne vargje ne kater akte shtjellon ngjarje ne fshatin shqiptar ne vitin 1831 kur nje bej i ri mysliman me emrin Gani, bie ne dashuri me Maron, vajze krishtere, sherbetore ne sarajet e atit te Ganiut.. Rastet qe permendem, sic vihet re, zhvillohen nga mezi i shekullit te 19-te dhe fillim te shekullit te 20-te. Perandoria turke ishte ne grahmat e fundit. Borgjezia europiane kishte shtuar orekset aneksioniste ne kurriz te shqiptareve. Shkrimtaret patriote ishin ne krye te perpjekjeve per te emancipuar ndergjegjen e pupullit ne lufte per liri. Kjo duket edhe ne nderthurjen e dashurise se Estrefit me Nicen, te Malos me Vaidene, te Ganiut me Maron me ndjenjen patriotike.. Nen ndikimin e vjzave te thjeshta fshatare si Nica dhe Vaideja te dy kokekrrisurit mizore, Rakip dhe Rushan beu, marin rrugen e pendimit, gjunjezohen para tyre, para fakteve dhe “thithin” ndjenjen e dashurise per Atdheun, per njerzit hallemedhenj e te vojtur.

3.- Bija e Foqion Postolit

Tek sjell ndërmënd Nicën, më lind pyetja: “Pse Foqion Postoli e “krijoi” Nicën në Floq e jo në ndonjë fshat tjetër? Në mungesë të fakteve e të dëshmive, dalëngadalë vepron bota e arsyetimit. Floqi atëhere ishte fshat i madh, afër rrugës së kalimit për në Frashër nga shkrimtari kish origjinën. Në Floq jetonin në harmoni brez pas brezi myslimanë e të krishterë. Si duket atje kish patur që atëhere etje të madhe për të mësuar shkrim e këndim shqip. Mirëpo arsyeja, kjo zonjë e nderuar brënda mureve të shtëpisë, ka borxh të bëjë çudira kur del jashtë mureve të saj. Kureshtja e gazetarit, ne kohen kur mblidhnja fakte per librin tim: ” Lis ne shkemb”, më shtyu të kërkoja ndonjë të afërm të shkrimtarit të dashur për floqarët. Nuk u gabova. Arrita të kontaktoj nipin e Foqion Postolit, djalin e vëllait të tij, që më surprizoi kur m’u prezantua: “Jam avokat Foqion Postoli!” Kish marë emrin e xhaxhait të tij. Ky, Foqioni i ri, më adresoi te Violeta Dobi (Postoli) që është e bija e Foqion Postolit shkrimtar, dhe avokati i thoshte hallo. Violeta, ishte nje grua fisnike, 83 vjeçare në vitin 2007. E mbajtur mirë. Uroj qe te jete edhe sot ashtu sic e pashe para 5 vejteve. Dikur Violeta ka qene spikere e Radio Moskës në gjuhën shqipe, martuar me një nga katër arkitektët e parë pas çlirimit të vëndit, Eqerem Ahmet Dobin. Më priti me bujari në shtëpinë e vet në rrugën “Myslim Shyri” në Tiranë. I tregova qëllimin e vizitës sime dhe, pas përshëndoshjes së rastit, i bëra pyetjen: -E dini ju, zonja Violeta se përse babai juaj e ka marë heroinën e romanit të vet në Floq e jo gjetkë? Ajo m’u përgjigj aty për aty: -Unë nuk e di, kam qënë vetëm tre vjeç kur babai ka vdekur. Pastaj, duke më treguar se si i ati i saj, Foqioni, në vitet 20-të kish pritur në shtëpinë e vet ne Korçë Fan Nolin, më afron një foto të vitit 1923 ku duket i ati i saj në funksionin e sekretarit të Këshillës së Lartë Kishtare. Në një moment më shikoi drejt e në sy. Diçka iu kujtua e më tha: -Pa dale, dale një minutë! Hë, po, më kujtohet. Vjehrra e babait tim, pra gjyshja ime nga nëna, Thomaidha ka qënë me origjinë nga Floqi. Dhe këtë ajo e thosh me krenari. Këtë e tregonte edhe Pilo Peristeri që ka qënë vëllai i gruas së Foqion Postolit… Teksa më nxiti të përfundoja likonë e saj prej fiku, Violeta me tregoi edhe për jetën e saj, për burrin e vet që nuk jeton më, për fëmijët e saj, për punën. Asaj i vinte keq që babai i saj u nda nga jeta në moshën 38 vjeçare në vitin 1927, por ishte e lumtur pasi i ati la vepra letrare. Librat shkruhen për të qënë pranë e për t’u përdorur nga njerëzit edhe pas vdekjes së autorit, për t’u mbrojtur nga armiku i pamëshirshëm i harresës. Çdo të ndjente vallë Foqion Postoli, sikur t’i thuhej që në gjalljen e vet se do të vinte një ditë, shume vite pas vdekjes së tij kur një nga nipat e tij do të quhej Foqion Postoli e se ky do të bëhej avokat që të kujton komedinë e shkruar nga ai vetë me titull “Martesa e një avokati”? Dhe ky, avokati, do të martohej me një myslimane, ashtu si e bija e tij Violeta që mori burre një njeri të mirë të fesë tjetër? A do t’i shkonte ndërmënd atij se një nga mbesat e tij, motra e avokat Foqionit, do të quhej Nicë?

KONCERT FESTIV PЁR 100 VJETORIN E PAVARЁSISЁ SЁ SHQIPЁRISЁ NЁ SHKOLLЁN SHQIPE ‘ALBALIFE’, NJU JORK

November 18, 2012 by dgreca

Nga ILIR HYSA, Ph.D./

Nju Jork, 17 Nёntor 2012/

Festimet e 100 Vjetorit tё Pavarёsisё sё Shqipёrisё po festohen me madhёshti edhe nё diasporёn shqiptare. Janё tё shumta aktivitetet qё po zhvillohen kёto ditё nga organizatat shqiptare edhe kёtu nё Nju Jork. Nё kёtё kuadёr, nё ambjentet e Shkollёs Publike P.S. 170 nё Bruklin, Nju Jork (Brooklyn, New York) Shkolla Shqipe pёr dy lagjet jugore tё qytetit tё Nju Jorkut, Brooklyn dhe Staten Island, qё mban emrin AlbaLife, me drejtor zotin Qemal Zylo dhe televizioni AlbaLife me drejtor programi zotin Amir Suka, nё bashkёpunim me artistё tё komunitetit shqiptar organizuan njё koncert festiv tё fёmijёve tё shkollёs. Koncerti ishte pёrgatitur me kujdes nga artistёt Lindita Mezini – Lole dhe Petrika Melo.

Pas himneve tё SHBA-ve dhe tё Shqipёrisё tё interpretuara me virtuozitet nga sopranoja Lindita Mezini – Lole nёn shoqёrimin e audiencёs sё pranishme nё sallё, radhёn e kishte nxёnёsja e talentuar Kristina Melo tё interpretonte poezine e Znj. Kozeta Zylo “Edhe unё si Marigoja” e cila u prit me duartrokitje nga tё pranishmit. Mё pas erdhёn interpretime tё tjera, tё shoqёruara nga flautistja Makbela Ademovi dhe pianisti Petrika Melo, tё cilat gjithashtu u duartrokitёn nga pjesёmarrёsit. Shumё ngrohtё u pritёn edhe interpretimet e Kejda Osmanit, Dea Bejlerit si dhe pianistit Margin Bajrami.

Ranё nё sy gjithashtu interpretimet e grupit tё fёmijёve nёn drejtimin e Znj. Pranvera Ҫobo dhe interpretimi i kёngёs “Pёr ty Atdhe” i tё talentuarit Bledar Maqellara. Atmosfera u ndez edhe mё tej kur, tё veshur me veshjet tradicionale tё kohёs, si Ismail Qemali dhe firmёtarёt e tjerё tё pavarёsisё, nё skenё u ngjiten artistёt e Shoqёrisё Kulturore Artistike “Bashkimi Kombёtar” pёr tё interpretuar momente nga dita historike e 28 Nёntorit 1912. Fillimisht, ata interpretuan shkёmbimin e shkurtёr mes Ismail Qemalit dhe Marigosё, vajzёs qё qёndisi flamurin. Plaku i urtё i tha se sa herё qё do tё kujtohej pavarёsia e Shqipёrisё do tё kujtohej edhe emri i saj. Nё sfond dёgjohej kёnga aq e dashur nga filmi “Nёntori i Dytё”: “…Cili je? Cili je? Cili je ti more burrё?…” Mё pas grupi Bashkimi Kombёtar interpretoi mbёrritjen e Isa Boletinit nё Vlorё dhe pjesё tё tjera. Tё pranishmit shpёrthyen nё duartrokitje kur ‘Isa’ ra nёn njё gju dhe e puthi flamurin dhe hyrjen e tij me dy kobure nё Londёr. Veҫanёrisht tё gjetura ishin vargjet e recituara me mjeshtri nga artisti Shaban Lajҫi dhe tё cilat shprehnin mallin e mёrgimtarit pёr atdheun:

“I bukur ёshtё Nju Jorku,

E bukur ёshtё Athina,

Por ende mё tё bukura janё

Tirana dhe Prishtina!”

Nё mbyllje, tё gjithё sё bashku, artistё, nxёnёs, mёues, prindёr dhe tё ftuar kёnduan kёngёn patriotike “Pёr Mёmёdhenё.” Tё pranishёm nё aktivitet ishin edhe Diplomati i Republikёs sё Kosovёs nё Nju Jork, Zoti Fatmir Zajmi dhe pёrfaqёsues tё organizatave shqiptare Ana e Malit, Ҫamёria, Forumi Shqiptaro Amerikan pёr Demokraci, Devolli si dhe pёrfaqёsues tё disa mediave shqiptare. Nё fund, tё pranishmit shtrёnguan duart dhe i uruan njёri-tjetrit 100 Vjetorin e Pavarёsisё sё Shqipёrisё, pa fshehur dot nga sytё e tyre tё pёrlotur mallin pёr vendlindjen.

Nёse do tё pёrpiqeshim tё kuptonim mesazhin qё pёrҫoi ky aktivitet, ai ishte shumё i thjeshtё dhe domethёnёs. Aktiviteti nxori nё pah potencialin qё egziston nё njё komunitet, sikurse ёshtё komuniteti shqiptar nё Nju Jork, kur bashkohen forcat larg dasive dhe pёrҫarjeve, kur para gjithҫkaje tjetёr vihet Shqipёria. Tё paktёn pёr kёto ditё duhet thёnё se shqiptarёt kёtu nё SH.B.A., edhe pse larg, festёn e kanё bёrё pjesё tё axhendёs sё tyre nё kёto ditё Nёntori. Ata pёrcjellin mesazhe feste, malli dhe krenarie qё mundin tё shpalosin nga kjo anё e Atlantikut, nga kjo tokё e bekuar, vlerat dhe flamurin kuq e zi. Ata i gёzohen festёs por edhe lirisё nё strehёn e demokracisё, liri tё cilёn shumё prej tyre nuk e gjejnё dot as nё vendin e tyre. Megjithatё, kjo mbetet pёr t’u debatuar mё vonё. Tani, le tё festojmё! Gёzuar!

AGIM RAMADANI, GJALLE- NE KOHEN E ARBERIT!

November 15, 2012 by dgreca

Nga Almona Bajramaj*

Në datën14 nëntor, në Galerinë e Arteve Pamore në Tiranë, – u çel ekspozita “Erdhi kohë e Arbërit” e piktorit, poetit Agim Ramadani, hero i Kosovës, komandant i UÇK-së në luftën e Koshares.
Ekspozita u hap në kuadër të 100 vjetorit të pavarësisë, nën kujdesin e veçantë të Kryeministrit të Shqipërisë, SH.T.Z. Sali Berisha, Ministrit të Kulturës, Rinisë dhe Sporteve z. Aldo Bumçi, si dhe përfaqësive diplomatike të Kosovës dhe Shqipërisë.

Pjesëmarrës ishin familja dhe të afërm të Agim Ramadanit, kryetari i Bashkisë së Tiranës, Lulëzim Basha, ambasadori i Shqipërisë në Prishtinë, Islam Lauka, diplomatë të huaj dhe vendas, personalitete të luftës së Kosovës, tëartit nga Shqipëria dhe Kosova.

Auditoriu njoh nga afër me punimet e Agim Ramadanit si dhe me materiale historike të luftës së Kosovës të sjella nëpërmjet fotografive dhe dokumentave të kohës. Në fjalën e tij, Kryeministri Berisha u shpreh se shqiptarët janë ushqyer gjithmonë me ëndrrën e bashkimit kombëtar të shqiptarëve.
“Ideali i bashkimit kombëtar është ideali më fisnik, ideali i ndërtimit të së ardhmes së shqiptarëve, është ideali i shërimit të plagëve dhe vuajtjeve të tmerrshme njëshekullore që kombi përjetoi” theksoi ai.

Agim Ramadani(1963–1999) lindi në fshatin Zhegër të komunës së Gjilanit, në Kosovë, me 3 maj të vitit 1963. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Gjilan në vitin 1980, ndërsa Akademinë ushtarake në Zagreb të Kroacisë. Me poezi dhe pikturë është marrë që nga shkollimi i mesëm. Që në rininë e hershme ai i dallua për talentin në poezi dhe pikturë. Në vitin 1998 ai u pranua anëtar nderi në Akademinë Evropiane të Arteve.U dallua si strateg i lartë dhe udhëheqës i shkëlqyer. Ishte njëri ndër hartuesit e planit për thyerrjen e kufirit shqiptaro-shqiptar. Ishte i pari që shkuli gurin-piramidën-kufitare në Koshare.Ra heroikisht duke luftuar për Kosovën.

Kujtime

Zonjë, dua të flas me Agimin dhe ti kumtoj një lajm të rëndësishëm, dua të flas me Agimin.Jam e shoqja Shukrija, mund të flisni me mua!

Në asnjë mënyrë, ju lutem më jepni Agimin në telefon.

Agimi nuk është, nuk ndodhet fizikisht këtu.

Po duhet të flas patjetër me të, duhet ti them një gjë të rëndësishme.

Agimi nuk është

Ju jeni ndarë apo?

Po jemi ndarë përjetësisht. Agimi ra! – u përgjigja unë, ndërsa kuptova se nga ana tjetër, telefoni ishte mbyllur me shpejtësi.Pas tre minutash, telefoni bie sërish.Zonjë ju kërkoj ndjesë, më falni.Nuk e dija dhe … nuk arrij ta besoj. Më duket e pamundur, ska mundësi, nuk duhej,vazhdonte zonja frëngjishtfolëse nga ana tjetër e telefonit.Kështu e kujton Shukrija, pas 13 vitesh momentin kur një punonjëse franceze që merrej me artet pamore, ikomunikoi lajmin se një nga pikturat e Agimit, kishte fituar çmim të parë në një konkurs ndërkombëtar.Një lajm i tillë i thuhej, një javë pas vdekjes së bashkëshortit.Thotwse kishte insistuar me këmbëngulje që Agimi ti përcillte punimet dhe pikturat e tij, përtej trojeve shqiptare dheskrivanisë personale.Gjatë kohës qëbashkëshortjakujdesej që puna e tij artistike të gjente jehonë në botë, ai kishte një çështje më të rëndësishme për të cilën duhej të kontribuonte, të luftonte për Kosovën.Thua të ishte vonë për artin e Agimit?

Kam dashur disa herëtë shkruaj modestisht për proflin e artit të penës dhe penelit të Agim Ramadanit. Kam pasur kohë dhe dëshirë por gjithmonë kam besuar se ajo që mund të shkruaja unë, do të ishte diçka e pamjaftueshme dhe e paplotë në autenticitetin me të cilin do të përcillja përshtypjet e mia për thelbin epoezise së tij, tejskajshmwrisht të lirë dhe moderne. Çdo çast, më përvijohej lartësia e pakapshme e këtij heroi. Por kësaj rradhe guxoj sepse do të jem besnike e ndjesive të mia dhe atyre emocioneve qësolli kujtimi iveprës artistike tëAgimit, në ekspozitën me temë: “Erdhi kohë e Arbërit”, që u mbajt në Tiranë, në kuadrin e kalendarit të aktiviteteve kulturore që ka përgatitur qeveria shqiptare me rastine festimeve për 100 vjetorin e shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë.

Në vitin 2010, ndërsa punoja në Prishtinë,pata fatin të njoh personalisht zonjën Ramadani dhe fëmijët e familjes Ramadani.Përulja ime para tyre vinte së brëndshmi, pasi pasardhësit dhe bashkëshortjae Agimit, si dashuritë më të shtrenjta të tij, më dukeshin po ashtu heronj të gjallë.U takuam disa herwnë Prishtinëdhe një ditë më ftuan për drekë në shtëpinë e tyre.Kam përshtypjen se ftesat për drekë ndryshe nga ato për darkë janë më pak formale dhe më të ngrohta. Ka qënë fundnëntor dhe mora një taksi që do të më çonte në lagjen ku banonte familja Ramadani.

Dija shumë pak rreth Agimit, kishte studiuar dhe luftuar në Kroaci,jetuar në Zvicër sëbashku, luftuar në Koshare,qëndruar në Padesh dhe zonat përreth.Ishte i pari që kishte shkulur piramiden në kufirin shqiptaro-shqiptar.

Mikpritja e Shukrijes më vinte në siklet.Më dukej vetja e vogël përballë asaj dashamirësie që shfaqte ndaj meje.Folëm për punën time në Kosovë, për familjen dhe pastaj u prezantuam me tre fëmijët, të tre të bukur, gjenetikisht të tillë.Shukrija më pyeti nëse isha e fejuar (meraku i zakonshëm i një nëne, vajza e së cilës është larguar në moshë të re nga shtëpia dhe që i duhet të përballoje çdo gje vetëm, mendoja unë).Jo- buzëqesha unë, ndërsa ajo më tha duke më shtrënguar dorën: Mon, e marrsh një burrë si Agimi, po kurrë mos paç fatin tim. Se harroj kurre, mu mbushën sytëme lot. I thashë se dua të shoh pa cënuar privatësinë e askujt disa nga shkrimet e tij. I jam mirënjohëse dhe sot, sa më shpejtësi mi solli në duar ato perla kaligrafike që po i shfletoja në prehër. Ishin shumë blloqe dhe fletore më poezitë e tij të shoqëruara me skica dhe vizatime të cilat kur i lexova mërrënqethën. Më besoni, nuk dua ta lulëzoj këtë shkrim por edhe sot më vijnë në kujtese rrëketë e lotëve që më binin ndërsa po kuptoja pak nga shpirti i atij njeriu, po prekja kujtimet më intime të tij dhe dashurinë e tij e cila më ngjasonte për nga bukuria me energjitë e penës shekspiriane(se mohoj që shumë shpesh më kujtohej im atë të cili kishte pak kohë që sjetonte më, më kujtoheshin, poezite e tij dhe dashuria për timë më, fati i fëmijëve që humbin babanë në moshë të re dhe) kjo shtonte dozat e mia emotive me një presion të madh në sy, te cilët mu skuqën aq shumë nga të qarat,aq sa Shukrija më tha: boll më, mos lexo më.

Mbaj mend se asokohe muret e shtëpisë ishin mbushur me piktura të Agimit dhe diku nëapartament ishte ekspozuar me kujdes një kitarë e cila sigurisht i përkiste atij. Truri nuk më furnizonte me fjalë, por magnetizmi i asaj që po shikoja dhe përjetoja përqëndrohej në zemrën time. Isha e lumtur se kisha privilegjin ti shikoja dorëshkrimet e tij, poezitë për të dashurën e tij të përjetshme që u bë nëna e fëmijëve të tij, Shukrien dhe Kosovën, korrespondencat dhe letrat e tij dwrguar shoqes dhe femijëve, në Zvicër.Shukrija vazhdonte të më tregonte se si ishin njohur në fshatit Zhegër të Gjilanit. Ajo thoshte jemi dashur shumë… e kam dashur shumëdhe më ka dashur shumë, druhesha gjithmonë se një dashuri e tillëpertej gjithçkaje, smund të mbijetonte. Unë e parandjeja që Agimit do ti ndodhte diçka në luftë-përsëriste ajo.Ndërsa lexoja poezitë e tij,(skicat dhe deri punimin diplomik që kishte bërë në Universitetin e Zagrebit) kuptoja thellësinë e mendimit, sinqeritetinestetikëne ndjenjave të tijartistike dhe mprehtësinë e artit ushtarak që ai zotëronte. Konfirmova idenë se idealizmi romantik dhe heroizmi nuk ishin vetëm në heronjtë letrarë qënjihja unë. Te agimi i Agimit, takova idealet më të bukura njërëzore, ato të(atdhe)dashurisë, vlerave humaniste, gjeta pikënisjet e kauzës më të madhe njerëzore para së cilës nuk duhej kursyer as jeta, lirisë. Lexoja ngutjen dhe padurimin që kishte njeriu përballë mungesës së lirisë, për ta larguar njëherë e mire, perden e hekurt që linte në errësirë një komb, një qytetërim, një të vërtetë. Nuk pyesja veten se pse ky njeri nuk jetonte më (Zoti gjithmonë i di punët e veta)sepse kjo çështje kishte shterruar për mua, pasi kisha formësuar bindjen se njerëzit e tillë vështirë të kishin strehë në botën e prekshme, reale, ata ishin të destinuar për përjetësi, për të shërbyer si etalon për gjithkënd anembanë botës që duhet të njohë historine e tyre. Hamëndësoja vetëm përmasat e jashtëzakonshme njerëzore të Agim Ramadanit!

Kthimi i Agimit

Sot Shukrije Ramadani ndërmerr një mision të vështirë. Ta përjetësojë veprën e Agim Ramadanit, më të gjitha format e mundshme. Dua që ta njohin, që ta kujtojnë atë, e ka dashur shumë këtë vend dhe meriton te mos harrohet-thotë ajo.

Agim Ramadani është i gjallë!

E besoj këtë aksiomë shpirtërore! E beson gjithkush që njeh veprën dhe luftën e tij për liri.Agimi në disa poezi parashikonte se gjithmonë ka një kthim, një rimishërim për të dëgjuar legjendat për gurin vëndshkulur të Koshares, një kthim për kosovarët e dëbuar dhe atdheun e mohuar. Ai e kishte paralajmëruar vdekjen e vet, ndoshta edhe kërkuar, sepse vetëm kështu mund të përmbushej detyra e tij, për nusen e bukur dhe të begatë, krushqit e turpëruar të së cilës ishin vonuar, Kosovën! Të shumtë kishin qënë miqtë e Agimit që i ishin lutur të mos mësynte frontin e luftës, pasi ai i duhej Kosovës i gjallë, si intelektual që mund të kontribuonte në format më elegante të mendjes njerëzore.Por në të njëjtën kohë, Agimi e dinte se do të zbardhte shumë shpejt një jetë pas vdekjes. Do të shndrrinte perjetësia. Shkruan ndër vargjet e poezisë se patjetër do të kthehej, qoftë dhe për merakun e nënës së cilës do ti bëhej gjumë në sy. Edinte se liria ka çmim dhe se kompromisi i trimit është ta pranojë atë. I kishte hyrë lojës së zjarrit. Kur të kthehej si feniksi që rilind nga hiri i tij, çdo gjë do të ishte më e përparuar, përjetë në buzë me lutjen që fëmijët e tij dhe brezat ta jetojnë,ta duan, lirinë dhe jetën.

Dy tri fjalë për poezinë e tij

Piktura dhe poezia e tij, muzikaliteti i vargjeve por dhe arti i tij ushtarak bashkëplotësojnë mozaikun artistik të Agimit.Në qëndër të poezisë së tij ështënjeriu pa dilema, më konstitucionin e tij qënësor të gabimit, përkryerjes dhe kufinjve të thyer në kohë dhë hapësirë.Shpeshherë në vargje dhe tablo njeriu gjendet në ferr, në purgator, idealisht në parajsën e lirisë.Atdheu pulson në çdo varg, lufta përvijohet mes shpresës dhe ëndrrës, përherë e drejtë.Një univers që meriton të studiohet dhe njihet.

*Ky shkrim nuk përfaqëson qëndrimet e institucionit ku punon autorja.

P.S

I kërkoj ndjesë familjes Ramadani për sinqeritetin e kujtimeve të mia, për dashurinë që ndonjëherë mund të lëndojë dhe për pamjaftueshmërinë e fjalëve të duhura.Mbetet një përpjekje njerëzore imja, dashuria për punën dhe artin e Agimi Ramadanit.Gjithashtu shpreh binjden se ai është shembulli frymëzues i historisë moderne të shqiptarizmit.Intelektual dhe luftëtar i dalluar, që do ta nderojë historia dhe brezat.

Caption: Me 15 Në ntor në në Galerinë e Arteve Pamore në Tiranë ishte dhe kryeministri Berisha ne çeljen e ekspozites “Erdhi kohë e Arbërit” e piktorit, poetit Agim Ramadani, hero i Kosovës, komandant i UÇK-së në luftën e Koshares.