NJË NATË/
Në plazhin e mbrëmje verore/
I dehur me verën e kuqe,/
Ledhatuar nga jeta,/
Në lojën moderne./
Ju më qendroni pranë,/
Butësisht dorën ma shtrini,/
Dhe doni të jeni engjulli im./
Dy shpirtrat e humbur,/
Që kanë gjetur njëri-tjetrin pran,/
Në shpërthim e padurim,/
Për jetën në vazhdim./
Kjo mbrëmje me freski deti,/
Që lan zhegun e ditës,/
Zhduk brengë e mall,/
E shpirtit i jep vullnetin./
Po, po është koha,/
Jeta të vazhdoj,/
Të ligën nga rruga,/
Ta largoj./
PAQE/
Një ditë, /
Unë pashë shumë njerëz,/
Njerëz jo të zakont,
Pashë njerëz me fytyrë të qartun,
Unë pashë kur këta njerëz,
Zemër nuk kishin,
Unë pashë kur këta njerëz,
Ishin të krisur.
Unë pashë kur këta njerëz,
Erdhën kalur,
Unë pashë kur këta njerëz,
Kundër njerzve u sulën,
Kundër njerëzve të mbetun,
Deri sa u sollën vdekjen .
Unë pashë mizori,
Në fytyra satrapi,
Se ata kishin fytyrë xhelati.
Eh,
Njerëz fytyrë qartun,
E shpirt prishur,
Zemër krisur,
Sot ke sa te duash,
Në botën e ndyrë,
Më shpirt prishur.
Te metunit kërkojnë mëshirë,
Paqën e duan shumë,
Të lodhun në shpirt,
Mallkojnë pse egzistojnë.
E duan lirinë,
Paqën ta gëzojnë,
Nuk duan zemër krisurit,
Jetën tua shaktërrojnë.
Paqë, paqë,
Në jetë kërkojnë.
PIKA SHIU
Re të ngrysura lëshuar mbi,
Një hije e zymtë,
Horizonti mbuluar me te.
Por qielli i kaltër,
Mbushë hapërsirën me fuqin e tij,
Si mburojë qëndrese atje.
E ndjej ngrohtësin e pikave,
Trupi vrushkuj avulli lëshon,
E aroma joshëse shpirtin pushon.
Sa lehtë pushtojnë tokën,
Pika të shiut madhor,
E unë ndjehem krenar.
NATA
Në këtë natë të errët,
Që unë kërkoj ate,
Ku as gjumi pergjigje nuk ka,
Përpelitem si në ankth.
Kërkoj përgjigje,
Por nuk gjej,
Ato janë mbrojtje,
Në heshtjen që mbretëron.
Nuk gjejë arsye për,
Errësira deshmi nuk jep,
Asaj nuk mund ti zesh besë,
Se është e pamëshireshme në jetë.
Eh, natë mizore,
E shurdhër, e verbër,
Sa tinëzare që je,
Dua që të tëharr nga jeta që të mos je.
Është nata qe besë nuk ka,
Është e verbër, por sy ka,
Është më barrë,
Prandaj besë nuk ka.
KUR SHELGU I GJELBËR QAN
Kur shelgu i gjelbër qan,
Loti kristal rrjedhë,
E rrugëtimin e tij nuk ndal.
Rrjedhë ai kristal,
Me bardhësinë e tij,
Rrefen vuajtjen që man në gji.
Kur shelgu i gjelbër qan,
Gjethi i saj rënkon,
Vuajtjen e shpirtit tregon.
Një brengë në shpirt,
Brenguar në shumë anë,
Që kërkon brerimë.
Kur shelgu i gjelbër qan,
Brerorja shëndrit përqark,
Nga kurora e saj.
Nuk lejon kurornë që të fishket,
E do si lule Fistiku,
Si një vajzë te kolme.