Ajet Nuro – Page 3 – Dielli

9 “kombe” diskutuan kupën e kombeve në Montreal

January 15, 2015 by dgreca

Shqipëria u paraqit denjësisht në këtë ngjarje të madhe sportive/
Nga Ajet Nuro, Montreal, Kanada/
Montreali, si shumë qytete të Amerikës së Veriut është në vetvete një OKB teksa këtu jetojnë (pothuajse…) të gjitha kombet që përbëjnë të famshmen OKB e nganjëherë edhe kombe që nuk e kanë marr ende statusin anëtar. Kjo larmi, që është një pasuri më vete, reflektohet në shumë sektor por sidomos në kulturë, muzikë, restorante dhe në mediat e komuniteteteve përkatëse. Si kanadez, ne jemi krenar me atdheun e adoptuar por nuk mund të harrojmë traditat më të mira të atdheut natyral e ndër këto tradita që na bëjnë krenar është futbolli, kjo lojë magjike që duhet thënë se ka filluar të bëhet gjithnjë edhe më interesnate në Amerikën e Veriut ku dominojnë hokeji, basketbolli, futbolli amerikan dhe bejzbolli.

Një kupë kombesh?

Ideja e një kupe futbolli që të mbledhi 8-9 ekipe ishte rrjedhë logjike pas disa vitesh të një kupe për shqiptarët e Montrealit por, pas një ndeshje miqësore mes emigrantëve shqiptarë dhe atyre kamerunez, shumë nga pjesmarrësit më kërkuan të rimblidhemi me 3-4 ekipe. Por kur mendon tre-katër ekipe, thua, pse jo 8 ekipe? Por, të thënit dhe të bërit shpesh rrinë larg…

Argëtim dhe bamirësi …
Duke diskutuar me miq të mi që kanë eksperiencë në organizim aktivitetesh, ideja e bashkimit të argëtimit dhe bamirësisë na dha idenë që të bashkëpunojmë me një organizëm që ndihmon të rinjtë të integrohen në tregun e punës. Dhe vetë ideja e bërjes së kupës në një nga rajonet më të prapambetura të Montrealit do të kishte domethënien e vetë. Kështu, bashkuam forcat me organizmin “Rond-Point Jeunesse au travail” dhe filluam punën e gjatë e të vështirë të bashkimit të 8 ekipeve që na dolën 9 …

Dita e kupës
Dita e 11 janarit ishte festive për pjesmarrësit sepse çdo njëri nga ekipet donte të paraqitej sa më mirë. Shumica e drejtuesve të ekipeve në mbledhjen e fundit të komitetit organizator na theksuan se janë të gëzuar që do të luanin për qejf dhe për bamirësi por kuptohet që egoja të shtyn edhe pak më tej për të merituar përfaqësimin e “kombit” tend. Kështu, aktiviteti na dha kënaqësi dhe duele të bukura dhe mbresëlënëse me lojra të bukura të të gjithë ekipeve që nga Italia, Benini, Rumania, Franca, Algjeria, Maroku, Amerika Latine, Kanadaja dhe kuptohet edhe nga Shqipëria jonë.

Vlerësim i aktivitetit nga politika ….
Organizmi “Rond-Point Jeunesse au travail” me drejtoreshën Bouchra Klaoua dhe me të palodhurën Ginella Diaz dhe vullnetarët kishin krijuar kushtet për një aktivitet pa të meta. Por, ndonëse nuk pati aq spectator sa do të kishim dëshiruar, jo vetëm “kombet” pjesëmarrëse por edhe politika nuk ndenji indiferente ndaj kësaj ngjarje të madhe të sportit amator në Montreal. Kështu të pranishëm ishin deputeti federal z. Emmanuel Dubourg, deputetja provincial Rita De Santis, kryetari I bashkisë së Montrealit të Veriut z. Gilles Deguire, z. Robert Richard si përfaqësues I Arkës së Kursimeve Desjardins. Të gjithë lavdëruan aktivitetin dhe faktin që ai shërben për të afruar më shumë komunitetet që jetojnë në Montreal por edhe të rinjët që duan të integrohen në punë dhe shoqëri.

Fituesit
Ndonëse të gjithë pjesëmarrësit mund të konsiderohen fitues të aktivitetit, I takoi Kanadasë dhe Marokut të diskutojnë kupën në finale. Maroku ia doli të thyej barazimin 2 me 2 në minutën e fundit duke merituar kështu kupën e kombeve 2015.

Mediat

Dua të përmend pranin e mediave të komuniteteve të ndryshme në aktivitet. Po përmend një kanal televiziv dhe një gazetë rumune, media të pavarura dhe një gazetë latino-amrikane që në një artikull qysh në titull uron që aktivitetit të kthehet në traditë…
Si shqiptar do të ndihesha keq nëse nuk do të kishte një ekip shqiptar në këtë aktivitet. Nuk ka se si te mos ndihesh mirë dhe krenar që edhe kuq-e-zinjtë u përfaqësuan denjësisht në këtë aktivitet. Falenderimi i takon z. Ardian Cela që mundi të bashkoj një grup të mirë futbollistësh dhe ti paraqes ata me uniformën e kombëtares sonë. Faleminderit të gjithë djemëve që sakrifikuan dhe luajtën në emrin e shqiptarëve të vendosur në Montreal. Ata ishin që nga Saranda deri në Prishtinë duke përfaqësuar të gjitha krahinat tona. Nuk mund të mos rri pa falenderuar gjithë ata shqiptarë(dhe ishim më të shumtë se komunitetet e tjera…) që ishin në shkallë për të ndjekur ekipin e tyre të zemrës. Nuk mund t’i përmend emrat e tyre një nga një por edhe pse disa prej tyre më thane “ e kemi për detyrë…” përsëri, faleminderit. Dua të falenderoj bizneset shqiptare pasi jo pak por katër prej tyre ndihmuan finaciarisht në mbarëvajtjen e aktivitetit. Së fundi falenderimi u takon edhe vullnetarëve që punuan për t’a realizuar aktivitetin me sukses.

SHQIPTARET NE OTTAWA FESTUAN DITEN E FLAMURIT

November 28, 2014 by dgreca

NGA AJET NURO/
Ambasadorja e Republikës së Shqipërisë në Ottawa, shkëlqesia e Saj zonja Elida Petoshati dhe një pritje me rastin e 102-vjerorit të Pavarësisë dhe 70-vjetorit të çlirimit të vendit.
Në pritjen e organizuar nga shkëlqesia e saj znj. Petoshati, ditën e martë, më 25 nëntor 2014, merrnin pjesë anëtarë të të dy dhomave të parlamentit kanadez, zyrtarë të institucioneve federale, përfaqësues të trupit diplomatik, miq kanadezë si dhe shqiptarë nga Ottawa, Toronto, Hamiltoni dhe Montreali. Ndodhej edhe Sekretari Parlamentar pranë Ministrit të Punëve të Jashtme dhe për të Drejtat e Njeriut të Kanadasë, z. Deepak Obhrai, si edhe Kryetari i Grupit të Miqësisë në Parlamentin kanadez, z. Leon Benoit. Pritja u mbajt në Hollin “Jean Pigott” të Bashkisë së Otavës në rrugën Laurier.
Pas himneve të Kanadasë dhe atij kombëtar shqiptar intepretuar nga këngëtarja shqiptare me banim në Montreal, Suela Mero, fjalën e mori ambasadorja e Republikës së Shqipërisë në Kanada, shkëlqesia e Saj, Elida Petoshati. Në fjalën e saj, e cila iu drejtua të pranishmëve në dy gjuhët zyrtare të Kanadasë dhe në gjuhën shqipe ajo fillimisht, pasi i falenderoi të pranishmit, theksoi rëndësinë e këtyre dy ngjarjeve kryesore në historinë e shqiptarëve siç ishte shpallja e pavarësisë dhe ajo e çlirimit të vendit nga nazi-fashizmi.
Znj. Petoshati theksoi dinamikat kryesore të zhvillimit, arritjet kryesore dhe statusin e ri ndërkombëtar që Shqipëria ka fituar e gëzon në botë në këtë 102 vjetor të Pavarësisë. Ajo u ndal në veçanti në procesin e integrimit europian të vendit, si një objektiv kombëtar, në funksion të demokratizimit dhe transformimit të mëtejshëm të shoqërisë shqiptare dhe progresin e shënuar në këtë drejtim, pas marrjes së statusit të vendit kandidat, më 24 qershor. Ajo u ndal, gjithashtu, në disa nga përparësitë e politikës së jashtme, duke nënvizuar rolin kyç, stabilizues dhe aktiv të Qeverisë shqiptare për marrëdhëniet e fqinjësisë së mirë, paqen, sigurinë dhe zhvillimin e qëndrueshëm në rajonin e Europës Juglindore.
Ambasadorja solli në vëmendje të të pranishmëve trashëgiminë e vyer dhe unike të bashkëjetesës ndërfetare, çka u përcoll me admirimin më të madh nga Papa Francesku si një shembull i shkëlqyer vëllazërie për epokën e sotme, gjatë vizitës që zhvilloi në Tiranë, më datë 21 shtator.
Në fjalën e saj, Ambasadorja Petoshati i kushtoi një vëmendje të posaçme stadit të ri që kanë njohur marrëdhëniet shqiptaro-kanadeze. Ajo veçoi vizitën e Ministrit John Baird në Tiranë, gjatë shtatorit të kaluar, si vizita e parë e një ministri të jashtëm të Kanadasë në Shqipëri dhe një tregues i vullnetit të përbashkët për forcimin e marrëdhënieve, në interes të ndërsjellë. Ndërsa Kanadaja vijon të renditet në vend të parë për investime të huaja në Shqipëri, ka një interes në rritje të kompanive kanadeze për tregun shqiptar, njëherësh me rritjen e atraktivitetit të tregut kanadez për bizneset shqiptare, u shpreh znj. Petoshati.
Në fund, ajo vlerësoi rolin historik dhe atë aktual të diasporës së vjetër dhe të re të shqiptarëve të Kanadasë, që e cilësoi një pjesë të pandashme të potencialit të bashkëpunimit mes dy vendeve dhe urë e patjetërsueshme për miqësinë shqiptaro-kanadaze.
Pas ambasadores shqiptare, fjalën në këtë pritje solemne e mori z. Leon Benoit, Kryetar i Grupit Parlamentar të Miqësisë në parlamentin e Kanadasë.
Miku i nderuar foli me respekt për Shqipërinë dhe mundësitë që ajo u ofron bizneseve kanadeze për të investuar. Ai, jo pa krenari, tha se ndoshta Kanadaja ndodhet shumë larg Shqipërisë, por ajo sot përbën vendin kryesor investues në Shqipëri. Z. Benoit vlerësoi gjithashtu rolin e Grupit të Miqësisë në nxitjen e marrëdhënieve dypalëshe dhe aktivizimin e mekanizmave për forcimin e bashkëpunimit mes dy vendeve. Në fund ai ftoi ambasadoren, zonjën Petoshati për të ngritur një dolli për Shqipërinë me rastin e dy festave të mëdha.
aburo@albemigrant.com
Montreal, më 27 nëntor 2014

Shqiptari që e filloi nga zero për të mbrritur në majat e suksesit

October 31, 2014 by dgreca

Portret i emigrantit Zejadin Dedinca, Montreal, Kanada/
nga Ajet Nuro/
Portreti që do t’u prezantoj nuk është portreti i ndonjë portret i ndonjë personaliteti me master apo doktoratë as portreti i ndonjë shqiptari milioner. Sidoqoftë, ai përfaqëson një pjesë të mire të shqiptarëve që pasi kanë lënë atdheun e tyre, pa e harruar këtë të fundit, i vënë vetes si qëllim të jenë të sukseshëm në atë që ndërmarrin.
Personazhi i këtij portreti quhet Zejadin Dedinca dhe ai është vendosur në metropolin e Kebekut në vitin 2005. Unë kam 6-7 vjetë që e njoh dhe që nga fillimi një respekt i ndërsjelltë është vendosur mes nesh. Sigurisht, që nga fillimi, bisedat tona vërtiteshin rreth halleve të përditëshme këtu në atdheun tonë të dytë, dëshira për të ruajtur gjuhën tek djali i tij Lendi, dëshira për t’u shkolluar këtu në Kanada. Unë si më “i vjetër” i kam dhënë mendimet e mia dhe mund të them që Zejadini di të dëgjoj. Ajo që më bënte përshtypje tek Zejadini ishte zelli i tij për gjithçka çfarë ndodh në atdhe, Shqipëri e Kosovë dhe ajo dëshirë e zjarrtë për t’u bërë qytetar shqiptar…
Çfarë përshkrova më sipër nuk është vetëm fjalë. Diku aty nga 2011, u gjenda tek Zejadini dhe po bisodnim diçka që lidhej me biznesin dhe kuptohet që edhe unë nuk mund të flas shqip për terma që edhe vet nuk i kam dëgjuar në gjuhën shqipe ndaj po flisnim anglisht apo frëngjisht. Afrohet djali, Lendi, dhe më drejtohet ”-Fol Shqip!” Ndoshta ngaqë nuk e prisja, nuk e kuptova çfarë po më thoshte ndaj e pyeta çfarë dhe ai më përsëriti “Fol shqip!”. Djali kishte të dejtë se i ati ia përsëriste një gjë të tillë mëngjes, drekë e darkë. Kjo më frymëzoi të shkruaj një artikull rreth rajtjes së gjuhës shqipe por pa vendosur emrat e personazheve. Tek e fundit, nuk ka asgjë më të rëndësishme se ideja e ruajtjes së gjuhës dhe e tipareve më të mira që n’a karakterizojnë ne si komb
Jo vetëm mua që më ka pyetur disa herë por edhe vetë ambasdores së Republikës së Shqipërisë në Kanada, Zonjës Elida Petoshati, i ka shprehur dëshirën dhe pyetjen se si mund të bëhet edhe ai me nënshtetësi shqiptare. Dhe, çfarë gëzimi ka ndjer ai kur kryeministri shqiptar i epokës z. Sali Berisha shpalli në vitin 2012 se të gjithë shqiptarët që dëshirojnë mund të pajisen me nënshtetësinë shqiptare. Nejse nga fjalët tek veprat është pak larg por Zejadini edhe sot është në pritje.
Në vitin 2010 Zejadinit do t’i vinte nëna për vizitë dhe kuptohet gëzimi i tij. Edhe unë shkova dhe e takova nënën e tij dhe aty e kupton rolin e familjes në edukimin e dikujt. Në vitin 2012 unë vizitova për herë të parë Kosovën dhe jo vetëm pse Zejadini më porositi por, si mund të vija në Prishtinë dhe të mos takoja nënën e tij? Po kopjoj vetëm këtë pasazh nga reportazhi që përgatita atje:
Mikpritje shqiptare
Kur mikut tim Zejadin Dedinca i kishte ardhur nëna për vizitë në Kanada, shkova dhe e takova dhe tek ajo gjenë vend shprehja e përdorur në Jug që thotë « Është Xhiko që bënë Çelo ». Tek një nënë fisnike si ajo shikon edukimin e fëmijëve të saj, njëri prej të cikëve, Isamedini më shoqëroi gjatë gjithë vizitës në Kosovë. « Do më takosh nënën më tha Zejadini » para nisjes nga Kanada. Por, si mund të shkoja në Prishtinë dhe mos të takoja atë zonjë. Nuk po shkruaj më shumë se pritja që më bëri kjo nënë e mrë, ishte mikritje shqiptare. Më shumë: http://tribunashqiptare.net/?p=12991
Në vitin 2012 Zejadini pasi kaloi në dorë disa programe universitare dhe kolegjiale, pasi konsultoi shumë njerëz, vendosi më në fund t’i futet studimeve dhe jo në ndonjë institucion dosido por në kolegjin ameriakn HERZING. Unë e njihja kolegjin Herzing si një nga institucionet edukues privat nga më të mirët, e para sepse disa shqiptarë kishin kaluar prej tij për t’u futur në tregun e punës në Kanada por edhe sepse edhe unë kisha qenë para një dileme të tillë në fund të vitetve ’90. Vendimi i Zejadinit ishte i pjekur dhe ishte marr pas disa konsultimeve me njerëz që ai i dëgjonte. Por pavarësisht nga këto, një vendim i tillë, kishte brenda vetës pyetjet,”Do t’ia dal mbanë”, “Është anglishtja ime në nivelin që e kërkon kolegji Herzing?”, “Ia vlenë të paguash kaq parà për të marr një zanat?” “Po sikur?” … Këtë të fundit po e shtoj unë sepse kjo pyetje bënë pjesë në çdo vendim që marrim …
Të them të drejtën, e kam ndjekur që nga fillimi dhe mund të them se ai e filloi nga diçka që mund të konsiderohet zero pasi ai nuk kishte njohuri nga kompiuterat dhe anglishtja e tij ishte një gjuhë e dytë për të. Dhe progresi i tij linte pa gojë ata që e rrethonin por kjo e habiste edhe atë vetë aq sa herë herë shprehej, “Ia dola me këtë provim se punova shumë por nuk e di të tjerët si do jenë?…. Për të mos shkruar të gjitha ata sa unë kam mësuar prej tij, po i drejtohem vetë atij me nja dy pyetje për të zbuluar edhe më tej atë se kush është Zejadin Dedinca dhe si ia arriti të bëhet i sukseshëm në një fushë që nuk ishte e tij jo më larg se tre vjetë më parë.
Pyetje: Me dy fjalë, kush është Zejadin Dedinca?
Përgjigje: Unë kam lindur ne fshatin Lajthishte, komuna Kastriotit, në Kosovë. Pasi kam lënë vendlindjen në vitin 1993, kam jetuar në Gjermani deri në vitin 2000, vit që më gjeti në Britaninë e madhe ku jetova 5 vjetë dhe nga viti 2005 jetoj këtu në Montreal. Jam i martuar me Arjetën që edhe ajo është nga Kosova dhe kemi një djal, Lendin.
Pyetje: Në çfarë ambienti familjar jeni rritur dhe çfarë edukimi keni marr si shqiptar?
Përgjigje: Nuk mund të them se kam lindur në familjen më patriotike të Kosovës por jemi rritur me dashurinë për kombin tonë. Të them të drejtën, babai n’a ka folur për Shqipërinë dhe at’here besonim se regjimi i Hoxhës punon për Kosovën. Le të kuptohemi që at’herë nuk kishim këto informacionet e sotme por gjithashtu për ne, armiku më i mash ishin serbosllavët dhe gjithçka që dëgjonim për Shqipërinë e merrnim për të qënë që ishte në favorin tonë.
Pyetje: Keni dy vjetë që keni filluar kolegjin dhe keni një vit që pasi filluat stazhin jeni punësuar në një kompani jo të vogël, si ndihesh?
Përgjigje: Ndihem shume i lumtur qe mbarova kolegjin dhe une sapo bera nje hap drejt suksesit tim, dhe kjo me ben te lumtur, gjithesesi deshira per suksese te metutjeshme nuk me mungon. Kur kthej kokën mbrapa ndonjëherë edhe vet nuk e besoj por e vërteta është që ia dola të kem sukses në shkollë dhe të përzgjidhem në punë mes 4 kandidatëve të së njëjtës shkollë.
Pyetje: Si të lindi ideja të studioje kompiutera në Kanada?
Përgjigje:Te studijoj ka qen gjithmon nje ide imja, per komputera ishe ideja e vllaut time Isamedinit i cilinë çdo bisedë qe kam pas ai me ka recomandu kete drejtim, dhe per kete e falimenderoj shume.
Pyetje: Pse Herzing?
Përgjigje: Bëra shumë kërkime për kolegje në Montreal dhe kolegji i cili dukej më i miri si nga niveli i mësimdhënies por dhe nga niveli i punësimit dhe garantimi i një vendi pune pas diplomimit ishte kolegji Herzing. Tash, pasi kam kaluar nga andej mund t’i rekomandoja pa frikë cdo kujt që shikon për një karrier në informatik t’i drejtohet këtij kolegji. Kurr nuk do t’i vij keq për një zgjedhje të tillë.
Pyetje: Në fillim dukeshe se kishe frikë, çfarë të bëri që jo vetëm t’ia dalësh mbanë por edhe të dalësh me sukses?
Përgjigje: te jem realist kam fillu nga zero, kam pas shume shume veshtirsi perveq se nuk kisha nje background ne IT kam pas mangsi edhe ne gjuhen angeze. Per te dal i suksesshem ja kam kushtuar kohen mesimit, por edhe perkrahja e Arjetes dhe Lendit nuk ka munguar. Në tetorin e vitit të kaluar, para nje viti fillova një stazh tek kompania Vision dhe i vura vetes si qëllim të bëj gjithçka që të dallohem.
Pyetje: Si ia dole te punosh për një kompani te madhe si VISION?
Pergjigje Nga shkolla kisha baza të mira sepse kisha dal me sukses nga ana teorike por edhe situatat që n’a krijonin atje është si të ishe në punë dhe kjo më ndihmoi shumë. Mes 4 kandidatëve, ata më zgjodhën mua. Nuk mund t’ përshkruaj atë që ndjeva kur më njoftuan se unë do të mbetesha në punë aty ku bëra stazhin.
Pyetje: Më ke pyetur disa herë se si i bëhet për t’u bërë qytetar i Shqipërisë, pse je kaq i interesuar?
Përgjigje:Edhe une jam shqiptare sikur se ju edhe te paret tanë luftuan te mbrojne Shqiperine sikur se ju, deshira ime te kam nje pasaporte shqiptare ka qen nga femijrija. E thash më sipër që qysh nga femijeria ne jemi edukuar me atë se atdheu ynë ishte Shqiperia dhe se ne ishim pjese e saj. Shtetesia apo nje pasaporte do të ishte konkretizimi i perpjekjeve gati 100-vjeçare por t’u bërë bashkë.
Pyetje: Po djalit tënd dëshiron t’ia transmetosh këtë dashuri për Shqipërinë dhe shqiptarinë?
Përgjigje: Do te mundohum, Por prap them se ai e ka te trashiguar. Sa krenar jam ndier kur ai në kuadrin e shkollës, për festën e flamurit vitin e kaluar (2013) ai bëri rolin e Ismail Qemalit në ngritjen e flamurit.
Pyetje: Planet për të ardhmen?
Përgjigje: Mendoj se do te vazhdoj me studime apo me kurse që të jem edhe më i aftë nga sa jam sot dhe ëndërra ime është që nje dite te kthem ne Shqiptarine tone e të jap atje ndihmën time në ecjen përpara të vendit tonë.
Pyetje: Çfarë do t’u thuash atyre që lexojnë Tribunën Shqiptare?
Përgjigje: Ne jemi me fat qe kemi nje reviste online e cila eshte serioze dhe profesionale.
Kanë thënë pë Zejadinin:
Giacomo D’Agostino drejtor i teknologjisë së informacionit në Vision Travel:
E dija që nga takimi i pare që Zejadini do të ishte personi I duhur për kompaninë tone. Ishte itejet I turpshëm dhe nervoz në ditën e intervistës. Të them të drejtën, unë nuk prisja shumë prej tij nga ana teknike duke qenë se ai sapo mbaroi shkollën, ndaj e pyeta kryesisht për sjelljen dhe përvojat e mëparshme. Nga përgjigjet e tij dukej se ai kishte shumë përvojë me shërbimin ndaj klientëve tekse kishte punuar në ristorante në pjesën më të madhe të jetës.
Ajo çka më ngeli në mendje nga ato 30 minuta bashkëbisedim, ishte energjia e tij dhe vetë-motivimi
Ai e donte sfidën që po I ofrohej dhe ishte gati të bënte gjithçka për tä patur postin.
Pas një bisede me Lindën e kolegjit Herzing, unë u binda që Zejadini ishte zgjedhja më e mire mes 4 kandidatëve që unë kisha intervistuar. Ajo instistonte se ai kishte njëkarakter qê bënte të mundur tejkalimin e çdo pengese që mund t’i dilte përpara. Ajo më foli se si profesori i Zejadinit, pas disa javëcve si kishte filluar mësimi, nuk ishte i sigurt nëse Zejadini do t’a kalonta klasën pasi Zejadini nuk kishte ansnjë përvojë me kompiuterat. Gjatë bisedës ajo më shpjegoi se i njëjti profesor, pak më pas më tha se ai është bërë një nga nxënësit më të mirë. Vendosmëria dhe këmbngulja e tij i dhe rezultatet dhe ishte një nga studentët më të mirë në klasën e tij. Këto komente të saj më bindën mua se ai ishte rasti më i mirë për ne.
Zejadini ka një vit që është në punë tek Vision Travel dhe ne jemi me fat që kemi një njeri si ai që punon me ne. Ai me të vërtet frymëzon çdo njërin rreth tij që dëshiron të përparoj. Ai mëson shpejtë dhe edhe pse mund të ketë qenë e vështirë për të në fillim, ai tani është bë më i pavarur dhe nuk kërkon më ndihmë si më parë. Ai është i angazhuar t’u jap ç’do ditë punonjësve tanë një mbështetje teknike me përvojë të pasur. Ç’do javë më vijnë njerëz në zyrë për të më thënë se sa i mrekullueshëm është ai.. People send me emails and come to see me several times a week to tell me how wonderful he is. Etika e punës së tij nuk ka të krahasuar dhe unë nuk kam nevojë t’a ndjek se çfarë bënë ai pasi ai ka fituar besimin tim dhe e di që ai nuk do më lërë ndonjëherë në baltë. Ai është një bashkëpunëtor i shkëlqyer dhe gjithmonë dëshiron të ndihmoj të tjerët dhe vë në plan të parë nevojat e të tjerëve para nevojave të tij. bënë që His work ethics are off the chart good and I don’t need to follow up with him because he’s earned my trust and has not let me down. He is a great coworker and always willing to help others and puts everyone’s needs before his own. Ai është një person i mahnitshëm.
Jam shumë krenar me arritjet e Zejadinit. Ai në mënyrë të vazhdueshme e të njëtrajtëshme bënë një punë të mahnitëshme dhe mua më vjenë mirë që e zgjodha atë për postin që ai mbanë.(Ne Foto; Zoti Dedinca me bashkshorten Arijeta dhe djalin Lend)
Kortezi: Tribuna Shqiptare

Ushtria Kanadeze pré e akteve terroriste

October 23, 2014 by dgreca

Nga Ajet Nuro/
22 Tetor 2014, Montreal, Kanada/
Në një hapsirë kohe prej 48 orësh, ushtria kanadeze ka rënë pre e sulmeve që mund të konsiderohen terroriste. Kështu, në datën 20 tetor 2014 në Saint-Jean-Sur-Richelieu, province e Kebekut, Martin « Ahmad » Couture-Rouleau, 25 vjeç, godet me makinë dy ushtarakë kanadez, njëri prej të cilëve vdiq në spital nga plagët e mara në parkingun e një qendre tregëtare jo shumë larg nga kolegji ushtarak. 25 vjeçari I konvertuar para një vitit në islam, ishte radikalizuar dhe kishte tentuar të udhëtonte në Turqi për të shkuar mandej në Siri ku do të luftonte në krah të xhihadistëve që luftojnë atje. Por Xhandarmëria Mbretërore, duke e patur nën vëzhgim i konfiskoi pasaportën dhe madje u përpoq edhe t’a ndryshonte duke kontaktuar njerëz që mund të ndikonin tek ai dhe para datës 20, datë që ai kreu aktin e dhunshëm, policia mendonte se ai kishte ndryshuar …
Pa u mbylluar ende kjo ngjarje, sot në Ottawa, brenda parlamentit Kanadez, dhe në dy vende të tjera jo larg parlamentin, tre qitje me armë nga të cilat ngelën të plagosur një roje i parlamentit dhe një ushtarak i cili edhe vdiq më pas në spital. Ndonëse nuk është hedhur dritë mbi ngjarjen më të fundit, gjithçka të lë të mendosh se edhe ky akt është i lidhur me ngjarjen e para dy ditëve dhe se ushtarakët kanadez janë objektivi i tyre.
Siç dihet Kanadaja është rreshtuar në krah të Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të tjerë në luftën kundër terrorizmit dhe konkretisht kindër Shtetit Islamik. Ngjarjet tragjike në Kanada vijnë pas thirrjeve të Shtetit Islamik për të dëmtuar interesat e të gjitha shteteve aleate që janë angazhuar në luftë kundër tyre.
Kanadaja, një vend me paqe dhe sigurie ku jetojnë në paqe komunitetete me prejardhje nga të gjitha këndet e botës, tash gjendet para një situate dhune. Deklaratat e para të drejtuesve federal e provincial janë se Kanadaja nuk do të tërhiqet nga akte të tilla dhe se jeta politike do të vazhdoj si më parë.
anuro@albemigrant.com
Montreal, 22 tetor 2014

Nis rrugëtimin ndërkombëtar “Heroi” i Luan Kryeziut

August 28, 2014 by dgreca

Dy filma shqiptarë nga të dy shtetet shqiptare konkurojnë në Festivalin Botëror të Filmit të Montrealit që mbahet në Montreal, Kanada nga 21 gusht deri më 1 shtator 2014. Me shfaqjen në Montreal, “Heroi” i Luan Kryeziut, fillon shfaqjet në kinematë botërore./
Nga Ajet Nuro, Montreal, Kanada/
Pas Kosovës, filmi i Luan Kryeziut u shfaq për herë të parë në Montreal në datat 25 dhe 26 gusht. Filmi, konkuront në seksionin « Vështrim mbi kinematë e botës » ku konkurojnë vende me shumë tradita në fushën e kinemasë si Italia, Franca, Gjermania, Japonia etj., por edhe nga vende me më pak përvojë në fushën e ekranit të madh. Duke ditur rëndësinë e festivalit të Montrealit, mund të konsiderohet sukses qoftë edhe, vetëm marrja pjesë në një festë të tillë të kinemasë botërore.
Ngjarje e veçantë për kinemanë shqiptare por edhe për dashamirësitë e saj
Kinemaja shqiptare, pavarësihst vështirësive që kalon, ka qenë e pranishme në këtë aktivitet të rëndësishëm botëror. Kjo, përbën një ngjarje të veçantë e të gëzueshme edhe për shqiptarët që jetojnë e punojnë në Montreal dhe rrethina. Dhe, kuptohet, ata, në raste të tilla, nuk mungojnë të jenë të pranishëm për kënaqësinë që të dhuron një film në gjuhën shqipe dhe pse jo edhe për të ndihmuar sado pak në veprat që paraqisin artistët shqiptar në këtë aktivitet gjithë botëror. Madje sivjet, përveç shqiptarëve nga Montreali dhe rrethinat pati nga ata që erdhën nga Hamiltoni dhe Toronto, pra, disa qindra kilometra larg.
Duhet falenderuar Ministria e Diasporës e Republikës së Kosovës për vendosjen e lidhjes mes realizatorëve të filmit (Iliria Film) dhe shqiptarëve të Montrealit. Krijime të tilla ku është investuar kohë dhe para dhe, ku janë përfshirë edhe shumë personalitete shqiptare dhe të huaja ka nevojë për promovim, ne shqiptarët kemi nevojë të jemi të lidhur me atdheun dhe ku më bukur se një film në gjuhën e nënës !
“Heroi”
Para filmit pyeta autorin e tij, Luan Kryeziun nëse filmi kishte skena të dhunëshme me qëllim që edhe fëmijët në merrnin pjesë ose jo. Regjisori dhe skenaristi i “Heroit” më tha që jo vetëm nuk ka dhunë por aty ka edhe një personazh fëmij. Dhe në fakt filmi duke i vendosur ngjarjet në Kosovën e pas luftën nuk kishte dhunë dhe loja e fëmijës në fjalë i jepte bukuri filmit. Pa dashur të bëjë një kritikë të specializuar sepse nuk më duket se është fusha ime, mund të them se vetëm ne shqiptarët mund t’a kuptojmë filmin në çdo detaj qoftë gjuhësor, psikologjik, sociologjik, historik e zakonor.
Në qendër të filmit ishte një hero i luftës çlirimtare të popullit shqiptar të Kosovës ndaj serbëve. Por, pas lufte, përveç fjalëve të bukura, lufta nuk e ndihmoi dot personazhin e filmit të siguronte të ardhmen e tij dhe të familjes. Dhe, kjo n’a sjell para nesh atë realitet të hidhur që shohim aty këtu në Kosovën e pas luftës ku shumë prej luftëtarëve për liri u zhgënjyen. Shumë syresh nga çlirimtarë u shndërruan në biznesmen e politikanë duke parë interesat e tyre. Por, jo pak syrsh, ndonëse dhanë gjithçka për të tjerët dhe mund të kishin dhënë edhe jetën, pas luftës nuk kërkuan shpërblim por pak dinjitet. Luan Kryeziu na e sjell në film një personazh që ne e quajmë të ndershëm, Autori i filmit sikur ka dashur të na transmetoj një vlerë universale siç është ruajtja e integritetit apo ruajtja e pastërtisë së figurës së personazhit. Një njeri që ka disa përcaktime etike, e të cilat, për të paraqesin esencën e karakterit të tij, në filmin e Kryeziut sikur nuk mund të ndryshoj madje as para sfidave më të mëdha të individit para shoqërisë së cilës i përket apo edhe rrethanave të vështira nëpër të cilat reciklohet moralisht dhe fizikisht. Sepse, personazhet si Shkëmbi apo Heroi i L. Kryeziut që vjen si viktimë e mospërfilljes shoqërore, por edhe ndershmërisë së tij, shpërfaq kërkesa minimale: të mbijetojë në kohë horrash dhe transicioni; pra, në një kohë të egër dhe pa rregulla.
Njerëz si « Heroi » në fund të fundit, thuaja se prore ndodhen para dy mundësive për të përzgjedhur: e para, e paramenduar nga personazhi i filmit, e tjetra, e realizuar prej tij. Nuk po ua zbuloj fundin sepse ndoshta do të ishte interesante për ata që nuk e kanë parë.
Gjuha e filmit
Herë-herë i hidhja sytë përkthimeve dhe me vete thosha se nuk ka përkthim që të mund të transmetoj atë që Luan Kryeziu dhe ekipi i tij kanë thënë në këtë apo në atë skenë. Në këtë optikë mund të kuptohet reagimi i një shikuesi të huaj që pas filmit në periudhën e pyetjeve insistonte të dinte se si është e mundur që një hero i luftës të duket aq inertë apo edhe aq i “paaftë” për të mbajtur familjen e tij. Kjo, mbase, do të ishte pyetja të cilën do të mundej të e parashtronte edhe ndonje shikues tjetër joshqiptar, sepse, është e qartë se historia solli aq shume sfida dhe befasi për shqiptarët saq diçka, diçka, ndoshta edhe nuk mund të kuptohet, ndonjëherë, mirë e mirë nga të huajt, por janë gjëra të cilat për ne jane krejtësisht te qarta, kristal, si dita me diell.
Ndonëse gjuha e përdorur është gjuha e folur në rajonet ku ka vepruar UÇKme mjaft nëndialekte dhe krahinarizma, nga dialekti verior, megjithatë, gjuha e peronazheve është e thjeshtë, e artikulau ndaj dhe e kuptueshme prej të gjithëve.
Regjia dhe aktorët
Filmi me skenar dhe regji të Luan Kryeziut është në fakt një prodhim që tejkalon kufijtë e diçkaje lokale, aq më tepër se, aktori kryesor Arben Bajraktari, jeton në Francë dhe ka realizuar role aty, por edhe ne Amerikë; më pas, drejtori i fotografisë Roger Simos që është francez, një nga aktorët, Xhemi Agaj jeton në Kanada, montazhi është bërë nga amerikan, Lary waxman, etj., etj.
Gjithashtu mund të thuhet se filmi është një prodhim i një cilësie të lartë dhe përçon tek shikuesi vlera universale por edhe vlera tipike shqiptare. Kamera, muzika, dialogët dhe sidomos prania e disa këngëve popullore e bënin filmin origjinal ia shtojnë edhe vlerat antropologjike këtij projekti.
Gjithashtu edhe loja e aktorëve ishte në lartësinë e duhur. Përmend protagonistin Arben Bajraktaraj, Adriana Morina, Xhemi Agaj por edhe regjisori, gazetari dhe aktori i pranishëm në festival prof. Haqif Mulliqi.
Të gjitha shpjegojnë atë interesim të publikut për të dialoguar me regjisorin e filmit z. Luan Kryeziu. Seanca e pyetjeve dhe e përgjigjeve u desh të mbyllej në një moment për të liruar sallën për filmin pasardhës. Ndryshe, ka të ngjarë se ky debat do kishte vazhduar shumë, shumë gjatë.
Së fundi, nëse do të kishim ndonjë dilemë dhe do të pyteshim se a thua, me këtë dozë kriticizmi do të ishte më i përshtatshëm për një publik shqiptar dhe jo për të tjerët që do shikojnë edhe ndonjë element të shoqërisë shqiptare që nuk është edhe aq i lavdishëm, megjithkëtë, duhet kujtuar se Kosova dhe Shqipëria, apo shoqëria shqiptare në përgjithësi vazhdon të përballet me probleme serioze të cilat nuk duhet t’i fshehim në asnjë mënyrë. Sepse, po nuk e bëmë ne këtë, atëhërë me këto çështje do të merren të tjerët, të cilët nuk do të hezitojnë të na mveshin edhe gjëra që nuk qëndrojnë si të tilla, do të jenë të ekzagjeruara apo edhe të pavërteta dhe do të na pëcëllojnë.
Fundja, a nuk jemi ne ata të cilët, përditshmërisht shkruajm dhe flasim në media mbi korrupsion, nepotizmin, për shfrytëzim posti etj., etj.?! Ndaj dhe, nuk është e befasishme nëse dikush si personazhi i Kryeziut, Heroi, e refuzon ligësinë dhe deformimet në shoqëri duke mos pranuar të bëhet pjesë e «kësaj mode», paçka se, edhe ne vet mund të kapemi në habi dhe të pyetemi se – si mund të ketë heronjë të tillë apo edhe utopistë të tillë në kohërat moderne, siç do t’i quante Çarli Çaplini.
Në këtë kuadër Mendoj se heronjë të tillë, si ky i Kryeziut, nuk janë krejt një krijim artistik, por janë ata që duhet të n’a kthejnë në tokë për t’a parë realitetin në sy. E kjo, ndonjëherë dhemb.
Pa dashur të bëj moral, njeriu i pastër duhet të ngelet i tillë pavarësisht çmimit që duhet të paguaj për këtë. Dhe mendoj se pikërisht mesazhi njerëzor që transmeton ky fim është pikërisht suksesi i tij. Filmi të bënë të reflektosh dhe jam i bindur që çdo shikues ka përjetuar fatin e Heroit dhe jam i bindur që ka dashur t’a ndihmoi atë. Kjo bënë t’i shikosh luftëtarët e lirisë ndryshe. Dhe roli i një filmi është reflektimi ndaj shoqërisë duke u nisur nga ngjarje lokale për të nxjerr mësime globale.
Nisur nga suksesi i filmit në Festivalin Botëror të Filmit në Montreal, shpresoj se filmi do të jetë i suksesshëm në ekrane të tjera botërore.
Filmi i dytë shqiptar që konkuron në Festivalin e Montrealit është filmi « Amanet » i regjisorit Namik Ajazi që shfaqet në datat 30 dhe 31 gusht 2014. I urojmë edhe këtij filmi suksese ashtu si edhe « Heroi ».
Ajet Nuro
Montreal, Kanada 27 gusht 2014(Kortezi-Tribuna Shqiptare)