(refleksione dhe dëshmi)/

Shkruan:Alfons Grishaj/

“It is only though mystery and madness that the soul is revealed”./

(Tomas Moore)/

Që në fëmijërinë time jam ndeshur me fenomene të mistershme, të cilat, më kanë detyruar të mendoj dhe të punoj në heshje për t’ iu përgjigjur vetvetes dhe pyetjes, a ekziston shpirti? Eshtë shkruar, debatuar e folur shumë rreth kësaj teme që nga Platoni, Aristoteli, Aurelius, Rumi, Ciceroni, Tzu e deri tek Niçe, Deepak Chopra, Steve Maraboli e shumë e shumë të tjerë.

Epi i Gilgameshit, që është dhe  libri më i vjetër në botë i shkruar, na  ballafaqon  me  misterin e shpirtit. Gilgameshi takohet  me shpirtin e Enkidujit, për të mësuar për të panjohurat e vdekjes dhe tmerrin e  atyre që kanë shkuar.

Ndeshja me psikologjinë e Faraonëve në ndërtimin e tempujve  apo piramidave, përbëjnë sinonimin e reinkarnacionit. Osiris, Zoti i jetës së përtejme  dhe i reinkarnacionit  na shfaqet si  shpirt i pavdekshëm, dhe  një gjykatës model për mëkatet e jetës.  Ai  me dyzetedy  gjykatës të tjerë  prisnin  njeriun që të vdiste,  dhe e gjykonin për mëkatet apo mirësitë që kishte bërë në jetë.  Nga  mitologjia Greke, Hadi mbërrin tek ne, si një Përendi e nëntokës  dhe i mbretërisë së të vdekurve. Sipas kësaj mitologjie e shoqja e tij, Persefoni, jetonte katër muaj bashkë me të nëntokë,  dhe tetë muajt e tjerë i kalonte në mbretërinë e të gjallëve, duke dëshmuar për një botkuptim që e pranonte idenë e shpirtit që lëviz në të dy botët: në atë lëndore dhe atë jolëndore. Ajo ishte vajza e Zotit Dimitër, por ishte rrëmbyer nga Hadi në botën tjetër,  dhe qe detyruar të bëhej gruaja e tij.

Platoni, qe  i pari filozof  që shpirtin e bjen si një fenomen  të  pavdekshëm dhe trupin e njeriut si karrocën që bart shpirtin…

Metamorfozën e fenomeneve trupa (shpirtëra) e ndeshim në të gjitha shtetet me kultura të ndryshme, ku njerëzit (shpirtëra) nganjëherë bëhen dhe të dhunshëm, biles transformohen dhe në kafshë të përbindshme.

Libri Tibetian “The Book of the Dead” është një ndërthurje e magjishme dhe e shkëlqyshme e tranzicionit të shpirtit. Shpirti paraqitet si fuqi sublime, ku mund të përshkojë çdo gjë, biles dhe zemrën  e shkëmbinjve, ndërtesave, maleve etj…

Emanuel Swendenborg, si kërkues i madh shkencor në fushat e në psikologjisë, teologjisë, anatomisë, filozofisë, dhe misticizmit, na sjell  në librin e tij Heaven and Hell shkencërisht dhe misticikisht se si funksionon shpirti me trupin në raport me qiellin dhe ferrin. Ai shkruan: “This I can declare: things that are in heaven are more real than things that are in the world!”

Profetët e mëdhenj si: Von Bigen, Southeil, St  Malaki, St Nilus, Nostradamus, Vanga, Kejsi etj. (këtu nuk do të përfshij  24 Profetët e Biblës dhe 25 Profetët e Kuranit, që vijnë nga e njëjta traditë profetike, me ndryshimin e vetëm se tek Kurani kemi edhe Muhamedin),  ata na afrojnë  të ardhmen, duke parashikuar dhe ballafaquar frymën profetike të shenjtë nëpërmjet ëndrrave, vizioneve, në të shkuarën dhe të ardhmen, që nuk janë asgjë tjetër vetëm eksperienca e shpirtërave në hapësirë e kohë, të cilët punojnë në një përpikmëri matematike, mistike dhe riciklike.

Edhe kultura jonë etnike nuk qendron më poshtë në këtë sens. Balada e Konstandinit që ngrihet nga varri për të mbajtur besën e dhënë përbën një nga vlerat më të larta të kulturës sonë poetike dhe shpirtërore.

Unë mendoj se njeriu si krijesë universale, është i pajisur me një gjenerator jetik, shpirtin, i cili është dhe forma më supreme dhe më enigmatike e Krijuesit. Shpirti është trajta e frymës së Zotit, që i bën trupat gjallesa jo instiktive, por koshiente, dhe format instiktive, subkoshiente. Shpirti është një cikël në infinit, ose siç e quajnë disa  reinkarnacion (Reincarnation). Në këtë cikël është: lindja, ”vdekja” (pushimi), dhe rilindja. Në jetën time nuk kam pasur asnjë lloj dyshimi që shpirti ekziston, biles shpirti ka qenë logjika e qënies time.

Pas leximit të librit të Dr. Raymond A. Moody, “Life After Life”,  e plotësova kornizën e fakteve që shpirti jo vetëm që ekziston, por është mamia e gjallesave trupore. Dr. Moody i sjell njerëzimit me qindra fakte të studiuara shkencërisht të njerëzve dëshmitarë që kanë vdekur dhe janë kthyer në jetë, ose të njerëzve që kanë qenë para vdekjes. Udhëtimet e shpirtrave janë të ndryshëm: disa  takojnë  të afërmit e tyre, dikush ëndrrën e vet,  ndonjë tjetër zhgënjehet me aktin e bërë. Religjiozët, shkojnë tek besimi dhe Udhëheqësi Zot, apo Profet. Dhe këto nuk i takojmë vetëm tek Moody, por tek shumë emra që kam përmendur dhe kam lënë pa permendur në ketë shkrim.

Kur Dr. Moody, botoi librin, “Life after Life”, bota e qytetëruar u tall me të, dikush e quajti dhe të çmendur, megjithëse kishte mbrojtur doktoraturën në filozofi dhe në mjekësi. Sot, puna e tij,  jo vetëm nderohet dhe respektohet, por është referenca absolute e shpirtit. Libri i tij i ka kaluar  13 milion kopje. Gjithashtu, Ivan Sanderson, paraqet njëzet rastet më tipike të njerëzimit, një ndër to dhe rastin e famshëm  të Shanti Devit, që do ta trajtoj më poshtë.

Dr.Moody, na afron ngjarjet e të larguarve në jetën tjetër, që largohen nga trupat tranzitorë dhe kthehen përsëri. Shpesh herë shpirtërat takohen më të afërtit e tyre. Ndonjë takohet me Hyjin  apo Engjëjt. Të tjerë shkojnë nëpër lëndina apo përshkojnë një dritë që tokës që i mungon, ose ne e krijojmë nëpërmjet filmave kompjuterikë. Disa nuk kanë qejf të kthehen më në trupat e tyre kur u kërkohet… etj…e tjerë.

Mbase dikush do më quajë dhe mua sot blasfemues apo trillues, delirant, apo  aluçinacionist, moralist apo prekursor. Në fakt, unë nuk shkruaj për ata që jetojnë në inegzitencë dhe konfuzion, por shkruaj për ata që jetojnë në botën e shpirtit dhe të arsyes së mosarsyes dërmuese-dominuese, e cila  është ricikluar për përsosmëri shpirtërore, por e ka humbur shansin e qiellorëve, duke moskuptuar rastin. Rastet që do sjell, nuk lënë hapësirë për koment dhe as dyshim sajimesh.

Njerëzimi si vepra më e madhe ciklike e Krijuesit, ka privilegjin të paraqitet në forma të ndryshme, tokësore e jashtë tokësore. Shpesh herë,  ne, hasim tek njeriu i thjeshtë nuanca profetike, që  parashikon të ardhmen e vet, ngjarje dhe momente delikate. Sa herë kemi dëgjuar që njerëz të zakonshëm tregojnë për ëndrrat e tyre, të cilat nganjëherë dalin më përpikmëri! A nuk janë këto shenja profetike riciklike?! Sigurisht që po. Edgar Kejsit, tek po lexonte Biblen, i shfaqet në pyll gruaja me krahë (Engjëlli). Ajo e pyeti fëmijën e pazhvilluar që talleshin të gjithë me të, në klasë, shtëpi e kudo: “Çfarë donte në jetë?”, – Edgari , i qe përgjigjur, –  “Të di gjithçka”. Ajo,  me fjalën “NE” i përmbushi dëshirën e tij, duke u bërë një rast unikal në botë. Edgari do të shprehej pas rezultatit të ndihmës hyjnore: “Tani i di të gjitha”.

Sot studiuesit e Biblës sjellin kodin matriks, i cili na rrënqeth prej vërtetësisë së ngjarjeve me emra. Si ka mundësi që në një faqe të Biblës të shkruhen ngjarjet e të ardhmes, histori etj?!  Profetësia është loja e hyjnorve, apo ngërçi i padijes tonë për ta shpjeguar?!

Unë mendoj se denduria e rrezatimeve elektromagnetike dhe  fusha e përgjthshme informative, vijnë nga energjia delikate, që përdoret nga bota paralele e përtejme, duke reflektuar rezonance dendurie, dhe aty profeti informohet me programacionin e të kaluarës  dhe të ardhmes. Ky nuk është një mendim i panjohur, por racional i situr prej paqartësive të thëna më parë.

Studiuesit, Ledbiteri, apo   Fomin, në pikpamjet e tyre janë aty-aty, por nuk  bëjnë lidhjen  e neoroneve – rreflektive prej valëve shpirtërore, të cilat, kanë një arkitekt dhe një qendër. Uroj që unë të jem i gabuari dhe pse notoj në po të njëjtat vibracione specifike, siç shkruan Ledbiteri, megjithëse mendoj se,  ne, duhet të shkojmë dhe më larg, duke respektuar riciklimin e shpirtërave si dituri dhe pasuri thelbësore zgjidhse, duke afruar të ardhmen e panjohur dhe të shkuarën e mjergullt.

Mendelejevi do ta shihte në ëndërr Tabelen Periodike që më pas do ta shkruante ashtu siç e pa. Shpirti i Edgar Kesit, dilte nga trupi për të bërë kërkimet e duhura në përgjigjet e tija specifike.

Arkeologu i famshëm, Gilpreht, pa në ëndërr priftin me veshje pagane  shpirti i të cilit e dërgoi Gilpreht (në ëndërr) mes Tigrit dhe Eufratit në tempullin e Belas, për t’i shpjeguar atë që e mundonte prej kohësh arkeologun, që nuk mund t’i deshifronte  cilindrat që  kish zbuluar. Ai u lodh por qe e pamundur ta bënte një gjë të tillë. Shpirti i priftit i erdhi në ndihmë tek i foli me një anglishte të kulluar. Ai jo vetëm i tregoi deshifrimin e shkrimeve në cilindra, por dhe vendin e thesarit. Menjëherë Gilpreht, organizoi gërmimet në vendin, ku shpirti i shfaqur në ëndërr i pat treguar dhe aty u gjend thesari i tempullit.

Një  rast real dhe tronditës, është rasti i Shanti Devi, në Indi, i cili  është rasti më flagrant që na sjell  shpirtin e njeriut të pacënuar nga metamorfoza e tranzicionit. Për këtë rast, vetë  Gandi, e pat takuar gruan Luxhi Devi, që pat hyrë në trupin e fëmijës Shanti. Gandi ngriti komision shtetëror, ku u vërtetua  katërcipërisht rasti në fjalë: Ballafaqimi i shpirtit të Luxh Devi, të hyrë në trupin e vogëlushes Shanti, do ta trondiste botën dhe do të linte pa gojë dhe ish burrin e saj Kedarnati. Takimi  saj me ish burrin dhe djalin, tronditi të shoqin, Kedarnati, dhe djalin e madh që i kishte lindur nga Luxhi (Shanti). Fëmija-nënë, përkëdhelte të birin e rritur sikur të ishte fëmijë, kurse të shoqit i tregonte historitë më intime. I shoqi iku i tmerruar, duke mos u kthyer më tek fëmija-grua. Shanti Devi (Luxhi Devi), nuk u martua kurrë më. Ajo vuajti tmerrësisht gjatë viteve të jetës së saj. Luxhi (Ludgi), u largua në jetën tjetër e dëshpëruar, duke marrë me vete dhe misterin e kthimit.

Aleksej Prijma, në përmbledhjen e “Edgar Kejsi” na sjell një rast unikal:  Xhyzepe Veraldi, i vrarë nga  shokët e vet nën një urë në shkurtin e vitit 1936, afër qytetit Siano. Tre vite pas vdekjes, shpirti i Xhyzepes hyn në trupin e vajzës Maria Talariko, e cila u godit nga një sëmundje e pashpjegueshme. Vajza në fjalë jetonte në Siano afër urës. Xhyzepe posa hyri në trupin e Marias, shpjegoi se ai do të qëndronte përkohësisht në trupin e vajzës 17 vjeçare, dhe do të largohej, porsa ajo të shërohej. Ai tha se mamaja e tij ishte Katerina. Maria që tani kishte zërin e Xhyzepes, kur u takua me të ëmën Katerina pas tre vjetësh pati  një takim të dhimbshëm. E ëma qante me dënesë. Ajo e pyeti shpirtin e të birit në trupin e vajzes, nëse kish vdekur natyralisht apo e kishin vrarë. I biri i shpjegoi se si qe vrarë nga shokët e tij. Ai kish qenë vetë i pesti, Toto, Damjanoja, Abelja, Rozarjo dhe ai. Ai i thotë që njëri nga shokët e tij ishte nisur për të ardhur aty. Porsa, Damianoja kaloi pragun e derës, filloi të akuzonte vajzën si të çmendur, por faktet e Xhyzepes e bënë atë të largohej i tmerruar. Policia i arrestoi të gjithë vrasësit pas ballafaqimit në fjalë. Shpirti i Marias u kthye e shëruar dhe shpirti i Xhyzepes u largua nga kish ardhur pasi kish mbaruar misionin.

Eksperienca e treguar, duhet ballafaquar me eksperiencën e jetuar:

Jam dëshmitar i disa ngjarjeve të tilla, duke thyer heshtjen e viteve. Sigurisht ata më kryesoret janë për librin tim, kurse këto janë sa për ilustrimin e mësipërm.

Kam jetuar në lagjen Xhabije përballë një xhamie të rrënuar nga komunistët. Apartamentet në formë L-je  ishin ndërtuar mbi varrezat afër xhamisë. Aty u ballafaqova për herë të parë më fenomenet paranormale, në moshën gjashtë vjeçare. Ato çfarë shikova, u realizuan ndër vite.

Një grua e quajtur Sulltana (komshije), fliste me shpirtërat përnatë, një gjuhë që nuk ishte as turqisht e as shqip. Kureshtja ime prej fëmije, zgjohej herë pas here duke pyetur, pse ajo fliste më zë të lartë. Njëherë e mora vesh se foli shqip: “Largohuni shpirtëra të kqij e mos hajdeni më këtu!”. Pyeta përsëri për atë grua që jetonte në katin e parë poshtë nesh, përgjigja ishte: “Asht e çmenun!” Përgjigja e familjes time dhe e komshinjve nuk ma mbushi kurrë mëndjen, se ajo ishte  e tillë, se nuk kishte sjellje çmendurie. Ajo  ishte shumë e kujdesshme më fëmijët dhe e dashur me mua.

E pyeta një ditë, pse ajo bëhej nervoze dhe më kë fliste. Ajo u zbardh në fytyrë dhe sytë e saj m’u dukën më të zinj nën degërminë e bardhë që i mbulonte kokën, përgjigja saj, qe kjo: “Ky vend asht mush me shpirtna që vijnë te unë e ankohen për me u hakmarrë, por ti nuk  kupton se je ala i vogël”. Në ata momente tek fliste Sulltana, nuk e di pse m’u përfytyruan shpirtërat, dhe ndjeva sikur dhe unë kisha jetuar atë kohë më parë… Një drithmë etheje më kapi, jo nga frika, se atë nuk e kam njohur kurrë, por  mbase nga sikleti i pranisë tyre përrreth. Sigurisht atë kohë isha konfuz dhe nuk i kuptoja, por pas disa viteve e mora përgjigjen e dilemës. Rastet e fatkeqësive dhe sëmundjeve të rënda apo dhe telashe të tjera që kaluan familjet që jetuan në ndërtesat në formë L-je, nuk  pushoi deri vonë.

Shpirtërat që Sulltana përpiqej më kot t’i ndalonte, ishin hidhëruar aq shumë, sepse mendonin (sipas saj) se fajtorë të prishjes së varreve të tyre ishin banorët e atyre pallateve të reja. Në një periudhë relativisht të shkurtër, nga dy-tre pjestarë të çdo pallati vdiqën djem ose vajza të reja. Në pallatin tonë Nr. 7 shkoj e re Lumnie Coku, dhe nipi i Sulltanës, Naim Vekshari. Në pallatet Nr: 6 dhe Nr: 5 kanë vdekur të rinj Gëzimi, Esati dhe djali i Kabil Bushatit. Në pallatin Nr: 8 Tristan Halili, Edmond Nuhja dhe Fuat Muriqi. Vdekje të parakohshme nuk ka pasur vetëm ndër rradhët e banorëve të pallateve, por edhe tek familja që banonte tek shtëpia private ngjitur me pallatet tona në formë L. Kështu nga familja Mandia, që banon ngjitur me Banjon e Vogël (Monument Kulture) kanë vdekur në moshë të re kushërinjtë: Petriti 18 vjeç, nga një sëmundje e pashërueshme, dhe Agroni, pa i mbushur të dyzetat, i mbytur në ujrat e liqenit të Shkodrës.

Varret duhen respektuar dhe trajtuar si gjallesa, se shpirtërat dalin shpesh herë jashtë kontrollit dhe bëhen të dhunëshm ndaj sakrilegjit, e aq më tepër kur objekti i kultit dhunohet e shkatërrohet. Siç duket, xhamija  ishte  streha e atyre  shpirtërave, ku shpirtërat çmalleshin me nipërit e mbesat që ishin akoma në qiellin e hapur tek faleshin në xhami. Sigurisht, një nga krimet e komunizmit ishte se, dhe ata  si nazistët, nuk pyetën kurrë për shpirtëra, varre e objekte kulti, por i shkatërruan, si në rastin e fundit të qeverisë shqiptare me kishën e Dhërmiut…

Raste të familjes :

Kur u vra gjyshi im, Luketë Marash Grishaj, “Martir i Demokracisë” nga forcat e ndjekjes, një malsor nga lagjia tjetër (!) kaloi pranë trupit të Luketës dhe ia mori kutinë e duhanit prej bademi, çakmakun dhe Ungjillin që e mbante gjithmonë në xhep. Atë Ungjill, ia kish dhënë miku i tij, Dom Nikoll Gazulli. Komshiu (!) jo vetëm që nuk i dërgoi sendet e marra, por nuk tregoi as ku kish rënë Luketa. Pasi u gjet trupi i Luketës me kry të ndarë nga trupi (vepër kjo e forcave të ndjekjes) dhe u varros jashtë varreve si armik i betuar i rregjimit. Luketa i shfaqet të shoqes, Drane dhe i thotë: “Shko te (!) dhe thuaji se Luketa ka ardhë në andërr dhe më tha se ti ke marr kutinë e duhanit, çakmakun dhe Ungjillin, tash kam ardh me i marrë!”. Gruaja e Luketës një malsore fisnike, motra e luftëtarit  dhe atdhetarit, Fran Luli (Camaj), e quajti si ëndërr dhe asgjë më tepër. Luketa u shfaq përsëri, por këtë herë serioz dhe urdhërues, “Shko dhe merri tek (Filani ) ato sene që t’kam thanë, se ai e ka thy dy herë besën e malësisë. Nuk du me ardhë ma për kët punë!” Dranja, u nis  pas kësaj, pak  me marre, se helbete “andërr”. Por,  kur mbriti tek dera e malsorit (!) në lagjen tjetër, ajo, e pa se si ai u pre dhe u zu  ngusht… Ajo i tregoi se si Luketa, i qe shfaqur dhe çfarë i kish thënë. Malësori i lagjes tjetër  i kërkoi ndjesë gjyshes, dhe i dorëzoi sendet që i kish marrë Luketës, duke iu lutur që mos t’ia qiste emrin se do ta koriste atë dhe familjen e tij për aktin që kish bërë. Gjyshja e mbajti fjalën dhe familja jonë gjithashtu! Ungjillin e mbajti babai dhe unë më vonë, kurse çakmakun dhe kutinë e bademit gjyshja. Gjyshja para se të shkonte në jetën tjetër u tha pjestarëve të familjes: “Tash po shkoj, se erdhi Luketa me më marrë…”. Luxhja, mbesa dhe vajza e djalit të madh Palokë, e pyet:  “Nanë, a asht i bukur Luketa si ka kenë?” – “Ma i bukur nuk ka ku me shkue!” Pas atyre fjalëve  ajo  mbylli sytë dhe shkoi me të shoqin që e priste diku tek pragu i derës…Djali i xhaxhait të babait, Prelë Grishaj, ishte në koma prej disa kohësh. Papritmas, ai,  çohet  nga gjendja e komës  dhe pyet: “ Çfarë dite është sot?” Pjestarët e familjes dhe konkretisht i biri Gjovalini, i përgjigjet: “E enjte babë” – “Oh,  kuku! Si mundem me jetu unë deri të dielën që do shkoj!” dhe ai iku të dielën ashtu siç tha.

Më lajmëruan se babai im ishte shumë i sëmurë… U nisa bashkë me xhaxhain tim Llesh Grishaj, për në Shqipëri për t’ i dhënë lamtumirën e fundit. Posa mbërritëm, ai u gëzua dhe në fjalët e tija nuk la asnjë shteg për kompromis, duke u drejtuar nga unë dhe vëllau i tij Lleshi,  me këto fjalë: “Jam shumë i gëzuar që po ju shoh! Kemi tre ditë bashkë, pas këtyre ditëve do të shkoj, mos më torturoni me doktorë dhe budallallëqe që nuk kanë pikë kuptimi… Unë do shkoj!” Humori i tij vazhdonte. E bezdiste ndokush që jepte ndonjë këshillë… Ditën e fundit  e çova ndenjur dhe e futa në gji. Trupi i tij ishte i rëndë si plumb! E kuptova se shpirti i tij po largohej  nga kish ardhur dhe trupi po bëhej njësh me tokën. Isha i gëzuar që po mbaja në gjoksin tim peshën e trupit të babait, si dikur ai më mbante në gji kur isha fëmijë. Ai  kish vuajtur me vite ndër burgje e internime, i kish shpëtuar dy herë pushkatinit, dhe shpirti i tij po çlirohej nga të gjitha vuajtjet,  aderencave, urrejtjes dhe jetës së gënjeshtërt… Tek po largohej, ai, i shikoi të gjithë më rrallë dhe më vështroi, duke vënë buzën në shenjën e mirëkuptimit, më vështroi me sytë që po i perëndonin, sikur më tha: “Të thashë se sot do të shkoj…” Bashkë kishim bërë një pakt, dhe ai e mbajti fjalën…

Një nga ndodhitë e mia:

Në Batërr të Martaneshit, në galeri, po mbushja vagonin me krom nga trimozha. Pasi  mbusha vagonin që peshonte dy ton, e shoqërova vagonin, apo fiksen, siç e quanim ne. Harrova se, shinat me shtyllat (që mbanin  peshën e mosshembjes së galerisë sipër kokës), ishin tre ose katër gisht larg njëra-tjetrës. Vagoni më mori me vete dhe më futi midis shtyllës dhe fikses(vagonit), trupi im u shtyp si një libër, duke rënë mbi shina para vagonit që fatmirësisht u ndal, pa kaluar mbi mua. Si u ndal vagoni?! Hëm,  ky qe dhe një nga misteret… Të gjithë menduan se vdiqa. “Vdiq!”, “Vdiq!” – dëgjova shokët e mi. Unë me fuqinë e shpirtit mendoja të çohesha e t’u thoja shokëve nuk kam asgjë, por qe e pamundur. Nuk ndjeva asnjë dhimbje dhe vetja m’u duk aq i lehtë, sa nuk  po merrja vesh asgjë. Ajo çfarë më çuditi ishte, se unë po i shihja shokët e mi që po qanin, Fatriu dhe Muhameti kishën vënë duart mbi kokë, por  Fatriu po qante me dënesë.

Si kishte mundësi që unë t’i shikoja, kur isha i shtrirë dhe sytë e mi ishin të mbyllur dhe trupi im nuk lëvizte?! Më ka munduar ky mister ndër vite, derisa ngjashmerinë e rastit tim e ndesha, tek “Engjëlli Blu” në Francë, ku vajza që ish aksidentuar ndërroi jetë. Engjëlli Blu e shpëtoi dhe e paraqiti tek Krishti. Ai  e ktheu vajzën në trupin e saj,  për t’i plotësuar kërkesën që ajo mos të linte nënën vetëm. Rrëfimi i vajzës qe tronditës, tek shpjegonte se si ajo u fut përsëri në trupin e vet, ku,  tek po futej më vështirësi, i vinte ndot  prej trupit dhe nuk besonte se kishte qenë më parë aty.

Pas studimeve të mëvonshme dhe ballafaqimeve të rasteve me ndodhitë pothuajse identike, kuptova, se shpirti im kish dalë nga trupi dhe kish bërë riciklimin e duhur! Pasi u ngrita e shtyva vagonin sikur mos kish ndodhur asgjë. Pas disa orësh dola nga galleria dhe mbërrita  në kamp, ku bëra dhe vizitën e rastit tek doktor, Agron Belishova, vëllau i Lirie Belishovës. Ai pasi dëgjoi rastin tim, më vizitoi dhe u habit se si unë isha i gjallë. Të gjitha brinjët, unazat lidhëse të gjoksit kishin filluar të merrnin ngjyren mavi. Ai m’u kthye: “Alfons, sot tek ti, ka ndodhur një mrekulli!” Unë qesha, jo për shkak të pohimit të tij, por sepse edhe pse isha vetë dëshmitari autentik i një fakti të tillë, ende nuk kisha një definicion për ngjarjen, e cila për mua ishte e paralajmëruar! Pas asaj ngjarje nuk hyra më në galeri, jo nga frika, por sepse nuk doja të vija më në provë Engjëjt e mi…

Pas leximeve intensive, ngjarjeve personale (që do t’i tregoi në librin tim “Pse Duhet Besuar”) dhe më në fund tek libri i Dr.Moody, “Life After Life” nuk më la më asnjë ekuivok, për shpirtin si Misteri i Zotit.

Walt Whitman thotë: “Whatever satisfies the soul is the truth.”

Po ju paraqes disa raste të shkruara nga Dr. Moody.

Ja çfarë tregon një grua pasi shpirti saj ka dalë nga trupi:

1-I didn’t look back at my body at all.Oh, I knew it was there , allright and I could’ve seen it had I looked. But I didn’t wont to look, not in the least, because I knew that I had done my best in my life, and I was turning my attention now to this other realm of things. I felt to look back at my body  would to look back at the past, and I was determined not to do that.

Një vajzë me një rast të ngjashëm, ka të njëjtën experiencë pas daljes nga trupi të shpirtit të sa :

2- I could see my own body all tangled up in the car amongst all the people who had gathered around, but you know, I had no feelings for it whatsoever. It was like it was a completely different human, or maybe even just an object… I knew it was my body but I had no feelings for it.

Një tjetër rast:3-I saw them resuscitating me. It was really strange. Iasn’t very high; it was almost like I was on a pedestal,but not above them to any great extent, just maybe lookingover them. I tried talking to them but nobody could hear me, nobody would listen to me.

Rasti tjetër që na sjell Moody, është më i rrallë , por ndodh tek njerëzit që janë religjiozë dhe besojnë :

4- I heard the doctors say that I was dead, and that’s when I began to feel as though I were tumbling, actually kind of floating, through this blackness, which was some kind of enclosure. There are not really words to describe this. Everything was very black, except that, way off from me, I could see this light. It was very, very brilliant light, but not too large at first. It grew larger as I came nearer and nearer to it. I was trying to get to that light at the end, because I felt that it was Christ, and I was trying to reach that point. It was not a frightening experience. It was more or less a pleasant thing. For immediantly, being a Christian, I had connected the light with Christ, who said, “I am the light of the world.” I said to myself, “If this is it, if I am to die, then I know who waits for me at the end, there in that light.”

Në bazë të tregimeve të shumta të njerëzve që kanë dalë nga trupat e tyre, për shkak aksidentesh, vetëvrasjesh, sëmundjesh etj, Dr.Moody, e përmbledh shpirtin në këtë formë: It is agreed that the spiritual body has a form or shape (sometimes a globular or an amorphous cloud,but also sometimes essentially the same shape as the physical body) and even parts (projections or surfaces analogous to arms,legs,a head, etc)

Dr. Moody, dhe pse dëshmitar i të gjithë këtyre fakteve nuk na sjell esencën,  misionin e shpirtit. Në  asnjë moment nuk e shpjegon se si funksion shpirti dhe cili është roli i tij; a është vetëm gjenerator i trupit, misionar apo frymë e shenjtë?

Megjithëse, ndonjë, e quan trupin e shpirtit si “energy pattern”, apo “amorphous cloude”,  unë nuk jam dakord me këto përkufizime. Unë mendoj se shpirti njeriut është e njëjta formë simetrike, por transparente që shihet vetëm atëherë, kur Urdhëri i beson materies…

Dr. Moody, e ilustron veprën e tij dhe me dy thënie nga  “Testamenti i Vjetër”  nga Bibla, përkatësisht Isaiah dhe Daniel:

Isaiah 26:19:  Thy dead men shall live , together with my dead body  shall they arise .Awake and sing, ye that dwell in dust for… the earth  shall cast out the dead.

Daniel 12:2: And many of them that sleep in the dust of earth shall awake ,some to everlasting life , and some to shame and everlasting contempt.

Njerëzimi ka arritur në gjashtë pika përsa i përket  jetës së përtejme. Materializmi, Paganizmi, Reinkarnacioni , Pantheizmi, Immortaliteti , Resurrection . Pesë  nga gjashtë teoritë  janë për vazhdimësinë e shpirtit ,vetëm Materializmi është kundra!

Që nga Gilgameshi që ishte gjysmë perëndi, te Osiris, Hadi etj., deri tek ditët tona, ne e takojmë shpirtin në forma të ndryshme, ku enigmatikja është sinonim i shenjtërisë së krijimit, pavdekësi dhe rigjenerim, shpresë dhe frymë, jetë  dhe respekt, privilegj dhe mister, zhgënjim dhe sakrilegj!

Profetësitë e shkrimit të shenjtë dhe faktet, dikush i  quan  “rastësi” dhe rastësinë fat?! Kjo është dhe ngatërresa e arsyes që konkludon gabueshëm në përceptimet unike  në misterin e shenjtë. Atëherë,  hullia që ne  shpesh hasim, na e bën botën e pakonceptueshme, irreale dhe të padrejtë. Krijon një barrierë,  na zhyt në dekadencën e komplekseve të energjisë negative.

Steve Maraboli thotë: “People tend to be generous when sharing their nonsense, fear, and ignorance. And while they seem quite eager to feed you’re their negativity ,please remember that sometimes the diet we need to be on spiritual and emotional one. Be cautious with what you feed your mind and soul. Fuel yourself with positivity and let that fuel propel you itno positive action.”

Sa herë flasim për “ ankth shpirtëror” apo “anxiety” në gjuhën angleze,  “sollicitudo” në gjuhën latine, kjo na ndodh, se ne kemi gabuar diku, se kemi shkelur rregullat dhe shpirti është lënduar në atë masë, sa krijon në trupin tonë një lloj demonstrimi të brendshëm, që ne e quajmë ankth!

Pjesa më e madhe e njerëzimit, nuk i shërben shpirtit, por vetëm trupit, duke harruar se “trupi është karroca e shpirtit”, siç e përshkruan Platoni. Njeriu nuk mendon të përsosë shpirtin, i cili është ricikluar në tokë për përsosjen e tij dhe pas përsosjes bashkohet me qiellorët. Egoizmi dhe meskiniteti i njeriut shkon deri në atë shkallë, sa të sakrilegjojë ndaj vetë qënies sublime, duke u tejkaluar çdo normë njerëzore e hyjnore për çka dhe dënohet shumë herë në riciklimin e vuajtjeve të tokës. Budallallëku dhe injoranca rregëtijnë në faqet e të pacipëve si pamflet me vlerë, pa e kuptuar se shpirti është transparent dhe i pamanipulueshëm. Shpirti nuk është i lirë deri sa fiton statusin e përsosmërisë, dhe kur e fiton atë status, ai është i lirë nga  Urdhëri, pikërisht se bëhet qiellor. Pas kësaj shpirti njeri që ka kaluar në disa faza, bëhet shëmbëlltyra e Krijuesit. Atëherë, dheu do të ketë atë që i mungon,  Njeriun Shpirt, i cili  nuk do të largohet më nga trupi i dukshëm, nuk do të jetë më tranzitor, nuk do na paraqitet më si fantazëm apo mister. Trupi  transparent do të bëhet një me trupin e dukshëm, që më  parë degradohej dhe kalbëzohej, bëhej pluhur nga veset, mosmirnjohja,  urrejtja dhe mosperceptimi dhe zbatimi i rregullave universale që i krijoi Zoti.

Shën Pali thotë: 40 -“There are also heavenly bodies and earth bodies, but glory of the heavenly is one, and the glory of the earthly  is another”.

Ai vazhdon: 51- “Behold, I tell you a mistery; we will not all sleep, but we will all be changed.

52 -In moment , in the twinkling of an eye, at the last trumpet; for the trumpet will sound , and the dead will be raised imperishable,  and we will be changed.

53- For this perishable must put on imperishable, and this mortal must put on immortality”.

Dikush do më pyes : “ Hej zotëri  , ti po i bie  ndesh  pikave kristiane ku kundërshtohet rinkarnimi…”  Unë u përgjigjem , personalisht , nuk  jam duke thënë më tepër se Shën Pali , por po e përsëris atë në një formë moderne . Veç kësaj , Rinkarnacioni  nuk është   Resurrection (Ringjallja). Këtë privilegj e pati i 24 profet i  Biblës… pra , Jezu Krishti (Mesia) , i cili ishte  dhe është me trup  dhe me shpirt hyjnor , dhe jo tokësor…Kujtoni vetëm një moment, se si njeriu tokësor e linçoi…dhe Ai u shfaq më madhështor,  bash me trupin dhe fytyrën e Tij  rrezatuese qiellore , duke  na sjellë fjalën e Zotit dhe  porositur të gjithëve ne , për të ardhmen tonë…

Swedenborg thotë: “Peace has trust in Lord, that He governs all things, provides all things and lead to a good end”