Përktheu nga Anglishtja: Jeton Kelmendi/
Alicja Maria Kuberska– poeteshë polake, romancieri, gazetar, redaktor. Ajo ka lindur në vitin 1960, në Świebodzin, Poloni. Tani ajo jeton në Inowrocław të Polonisë. Në vitin 2011 ajo botoi vëllimin e saj të parë të poezive me titull: “Realiteti i xhamit”. vëllimi i saj i dytë “Analiza e ndjenjave”, u botua në vitin 2012. Vëllimi i tretë i përmbledhjes “Moments”, (Momente) u botua në gjuhën angleze në vitin 2014, në Poloni dhe në SHBA. Në vitin 2014 Kuberska botoi romanin – “trëndafila Virtuale” dhe vëllimin e poezive “në kufirin e ëndrrës”. Vitin e ardhshëm vëllimi i saj me titull “Vajza në Paqyrë” është botuar në Britaninë e Madhe dhe “Love me”, “(Më do) në SHBA. Në vitin 2015 ajo gjithashtu ka redaktuar antologjinë me titull “Ana tjetër të ekranit”.
Në vitin 2016 ajo pëgatiti dy vëllime: “Shija e Dashurisë ” (ShBA), “Thief of Dreams” (Hajni I ë ndë rrave), Poloni dhe antologjinë me titull “Dashuria është si ajri”
Poezitë e saj janë botuar në antologji të shumta dhe revista në Poloni, ShBA, Britania të Madhe, Belgjikë, Kili, Izrael, Kanada, India, Italia, Uzbekistani, Republikën Çeke, Korenë e Jugut dhe Australi. Përveç kësaj, Poezitë e saj janë lexuar në programe të ndryshme në radio në Poloni dhe Belgjikë. Ajo është paraqitur në New Mirage Journal (ShBA) në verën e vitit 2011. Poezia e saj “Train” (treni) u propozua për Çmimin Pushcart në 2011. Me 2014, poema e saj “Në papafingo” është përmendur në konkursin ndërkombëtar Nosside, ne Itali. Vitin tjetër poema e saj me titull “Hajni i ëndrrave” fitoi medalje në këtë konkurs në Itali ndërsa poezia e saj “Vallëzim në vesë” është nominuar për çmimin Pushcart. Ajo ishte paraqitur në revistën “Viti i poetit II” Në mars 2015 (ShBA).
Ajo shkroi edhe një tekst për teatër, një numër të intervistave për revistat polonisht dhe gazeta amerikane.
Alicja Kuberska është anëtare e Shoqatës së Shkrimtarëve në Varshavë, Poloni.
Ditë – Pushimi
Me zgjo
Delikatishtë dhe kujdesshmëm.
Lëshoje ëndrrën larg
Çerpikëve të mi.
Atëherë do të shoh,
Si Aurora me gishtat rose
Shkurtimeve errësirës së natës
Dhe ndriçon qiellin blu.
Të gjithë zogjtë, më çojnë në fole,
Do të këndoj himnin për agimin.
E para, rrezet e ngrohta të diellit
Do tùa puth petalet e luleve fjetura.
Kjo është një mrekulli e ditës së re të krijuar.
Miremengjes.
Cdo dite
Do të doja të njoh çdo ditë,
ngjyrat dhe shijet e tyre,
Sikur të ishte dita ime e parë
Dhe e fundit, si ashtu pra.
Unë nuk dua të qëndroj
Në sferën e heshtjes.
Dua për të ndryshuar
Minutat në shënime.
Ditët janë të përbërë
Si simfonitë.
Netët luajnë Nokturno.
Treni
E mora trenin e jetës
Me asgjë,
Pa rroba,
Pa ndjenja.
Një fletë të bardhë letre.
Letër-njolle e thithur gjithçkaje.
Do të dal e ngarkuar me tufa
Kujtimesh dhe përshtypje.
I mbush ato me kujdes.
Disa prej tyre venitur, si
Ink nga letra të vjetra.
Të lidhur me shirita të gjitha ngjyrave.
Këta të bardha janë
fala ime jothelbësore
Dhe ato të zezat janë të rënda dhe traumatike.
Kam takuar shumë pasagjerë,
Gjatë këtij udhëtimi të gjatë
Dhe shumë pa-lëkurë,
Të cilët u kapën
Në ndalesa të ndryshme.
Çdo takim,
Edhe ky tani, një i shkurtër,
Si një rreze e diellit ose
Vibrim e krahë future, duke u
Pasuruar e mbushur çantën time të përvojave.
Unë jam
Unë jam ajo që jam.
Bazuar në realitet si rezultat i ngjarjeve,
Duke marrë shanse dhe zgjedhje të informuara.
Unë nuk e di se sa ishte deri në unë,
Ose sa e trashë ishte në eshtra,
Kjo më shpie për të takuar njerëz
Dhe për të kuptuar qenien e vërtetë.
Ndonjëherë një fjali
Mund të ndryshojë botën,
Ashtu si një shkëndijë do të digjet realiteti i vjetër.
Unë jam e habitur gjithmonë.
Huazim
Unë nuk kam një fole këtu
Por unë kthehem, si një dallëndyshe,
Për vendet e fëmijërisë sime.
I desha gardhiqet me rërë,
Për të marrë pjesë në misterin e këngës shaka.
I organizoja buqetat
E luleve të egra dhe lule-thekrës –
Për tu rritur deri të retë.
Pemët e vjetra, të cilave ua kam besuar sekretet e mia,
Ende rriten, thekshëm, qershi të egra
Dhe Linden ëmbël-aromatike
Si dikur –
Bota hyjnore në pasqyrë të liqenit.
I dëgjoj valët dhe erërat.
Me sa duket asgjë nuk ka ndryshuar.
Vetëm brija e varrezave,
Si një ditar i jetës, është gjithnjë e më e qartë.
Qyteti i vogël
Eci përgjatë rrugëve të qytetit,
Që dikur e desha.
Sot, unë jam një e huaj indiferente.
Mezi e njoh atë.
Nuk ka më të vjetër, hallat mikpritëse.
Asnjë fqinjë me hundë të madhe fshehur prapa perdeve,
Apo burrat trima me historitë e luftës.
Ata janë zhdukur.
Koha ndryshoi gjithçka,
Jo vetëm njerëzit, shtëpitë, rrugët dhe pemët.
Mua më duket se ajo edhe
Hijen e qiellit e ka ringjyrosur.
Mbathje
Mbathje të mëdha,
Dragoj të trashë me bark të madh,
Përbijnë faqet e poezive të mia.
Letra të ruajtura pakujdesshëm,
Shënime, fije mendimeve, ëndrra, ndjenja
Për të cilën unë kam qenë muzë.
Fjalë të fërguara
Në atë që ju duhet dhe nuk duhet –
kërkuar nga bari,
Copa të vogla letre,
Qëndrojnë në gjumë.
Ndoshta një ditë
Do të hap sirtarin.
Nga fshikëza e faqeve
Do të çelin poezi, si ngjyra si pilivesa,
Apo si cicërima zogëzash,
Dhe ata do të fluturojnë, kush e di se ku,
Dhe pranë kujt.
Trishtimi
Une nuk e di,
Ku e gjeni kufirin e trishtim.
Ndoshta ajo përbëhet nga rrethet si ferrit të Dantes.
Unë jam tërhequr thellë e më thellë
Me rërë thithëse të zhgënjimit.
Qiejtë blu janë mbyllur mbi mua.
Buzëqeshja ime është më e përsosur se hëna.
Ajo gjithmonë duket si një gjysmë-hënë
dhe drejton turmat e vëzhguesve të humbur.
Vetëm humnera në sytë e mi po bëhet më e zezë dhe më e thellë.
Sytë nuk mund të gënjejë.
Bisedë
Trokita në mendjen tënde.
Më lejoni të hyj- pyeta
Unë ju kam sjellë diçka,
Mendimet e mia të çmendura dhe ëndrrat,
Punimet e mbledhura nga
Oqeanet e krijimtarisë.
Shikoni sa të bukura janë ato,
Madje edhe ajo më e vogla…
Më e vogël se kokrrizat e rërës.
Nuk dua ato – mu përgjigje
Bota ime është sterile,
E rregulluar dhe e njohur.
çdo poemë e juaj e shkruar
Mund të rrënoj qetësinë time,
E cila është ndërtuar gjatë viteve.
Njohja mund të jetë e dhimshëm
Për shkak të paturpësisë së saj dhe injorancës.
Pyetjet zgjojnë frikën e fjetur.
I preferoj të qëndrojnë në mënyrë të sigurtë brënda
Vetmisë së mirënjohur.
Varg në ajër
Kam qenë duke kënduar,
Si vargu në ajër,
Këngën e trishtuar për vetminë,
Zhgënjimet e hidhura,
Mungesën e dashurisë.
U varur diku,
Larg nga realiteti
Dhe ishte duke u kërkuar obsesiviteti për
Kuptimin dhe butësinë.
Nuk e di pse më këputët mua.
Shikoni çfarë ka ndodhur.
Ju thyen vargjet tensionimit.
Kur keni copa teli
Në dorën tuaj, por kjo është shumë pak, shumë vonë.