asllan Bushati – Page 12 – Dielli

I PRANISHËM NË NJË NGUSHELLIM NDRYSHE, NË VATËR

October 3, 2018 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/

Ndërsa po pinim kafe tek gjakovari Dervish Jahjaga në Artur avenue Bronx NY, me editorin e” Diellit “ Dalip Greca dhe Zef Balajn një vatran i nderuar , Dalipi i përgjigjet një thirrje telefonike dhe na thotë se një grup antarësh të Legalitetit (dhe vatranë njëkohësisht), do të vijnë në Vatër për një vizitë ngushullimi. Me shaka e pyesim : kush ka vdekur në Vatër? Ai sqaron se nesër mbushet një muaj nga largimi nga kjo jetë i babajt tim. Ata dëshirojnë që vizitën e ngushullimit të mos e bëjnë në shtëpine time ,por në vendin e punës time në Vatër.

E pëlqyem këtë zgjedhje të Legalistëve sepse shprehte edhe vlerësim për Diellin dhe Vatrën. Dalipi, për dy dekada(10 vite si editor i sek Shqip tek Illyria 21 Korrik 1999- 15 qershor 2009, dhe 9 vite ne Dielli si K/Redaktor, që nga 20 gushti 2009), ai nuk ka lënë ngjarje të komunitetit( vcanerisht te Legalistë) pa e ndjekur e shkruar, nuk ka lënë mort në komunitet pa marrë pjesë. Prandaj mendoj se vendimi i legalistëve ishte shumë i pëlqyer.

Njëherëshi i thamë Zefi dhe unë se: do të dëshironim të marrim pjesë edhe ne . Dalipi me respektin dhe thjeshtësinë që e karakterizon na tha se është vetëm kënaqësi pjesmarrja juaj . Ndërkohë unë ju tregova miqve të mi një histori nga Mati. “Një shtëpie të mirë me disa djemtë rritur , të martua e me fëmijë u kishte vdekur nëna e tyre nga pleqëria. Një mik i shtëpisë tyre për arsye të ngarkesave familjare dhe të puneve stinorepambarim në fshat shkoi për ngushullim një ditë para se të mbushej një vit. Dhe kokëulur matjani i tha të zotit shtëpisë se kishte ardhur me shumë vonesë për ngushullim dhe po kërkonte të falur . I zoti i shtëpisë i tha mikut” mos kërko të falur, se ti je miku më i mirë i kësaj dere se edhe ne si familje gati e kemi harruar dhimbjen për nanën , kurse ti vazhdon ta ruash akoma”. Morali i kësaj ndodhije në Mat përmendet edhe sot se për ngushullimin nuk ka rënëdsi as koha e as vendi. Ai është me vend dhe i mirpritur në cdo kohë.

Kështu dje më 2 tetor 2018, miku dhe miku ynë i nderuar Dalip Greca i shoqëruar nga Zef Balaj, Lekë Përlleshi dhe unë , priti për ngushullim në Vatër: Ndrec Gjergji, Hakik Mena, Lulzim Kupi, Zef Berisha , Ahmet Hoti dhe Sokol Kupi. Këto burra të nderuar me shumë respek e ngushullun Dalipin për babain dhe duke hequr paralele me dhimbjet e tyre familjare, i thanë Dalipit se dhimbja jote është dyfishe. E para se babai nuk harrohet kurrë dhe e dyta se për arsye të të qenit larg në emigracion nuk munde të shkosh në varrimin e tij.

Edhe unë nuk kam për ta harruar kurrë këtë ngushëllim ndryshe, sepse brenda tij ka shumë dhemshuri për atë që u largu nga kjo jetë , por ka edhe shumë dashuri e respekt njerëzor për ne që jemi gjallë. Ndrec Gjergji me shokë mund të shkonte fare mirë në Familjen Greca për ngushullim, por bëri zgjedhjen për në Vatër . Zgjidhje e qëlluar.

Ky ngushullim” ndryshe” duke qenë në emigracion, na solli më fort në fokus idenë se kemi nevojë për më shumë ndjenjë njerzore, dashuri, respekt e ndenjë kolektiviteti. I nderuar qoftë kujtimi i babait të Dalipit që u largu nga kjo jetë një muaj më parë, por shumë respekte Ndrec Gjergjit, Hakik Menës, Zef Berishë, Ahmet Hotit dhe pinjollëve të të madhit Abas Kupi.

Ashtu sic ishim së bashku ne shkuam në Yonkers për të ngushëlluar familjen e vatranit veteran Mustafë Elezi.

DËSHTIMI I REFERENDUMIT NË MAQEDONI

October 2, 2018 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/

Ish zv/Kryetar i Vatres/

Investimi i perendimorëve për një “po” në referendumin e( IRJM ose FYROM), ishte shumë i madh, por edhe dëshpërimi nga dështimi është pothuaj i tillë, vetëm se nuk është deklaruar akoma. Ata (perendimorët), nuk e kanë vënë akoma gishtin mbi arsyet e këtij dështimi, (jo se nuk i dinë), por sepse do të bëjnë edhe lëvizjen e fundit për të bindur nëntë deputetë të opozitës që të ndryshojnë qëndrim dhe marrveshja Greqi – FYROM të mund të miratohet në parlament. Qofsha i gabuar, por gjykoj se edhe kjo do të jetë një përpjekje po ashtu e dështuar. E them këtë sepse në gjykimin tim, janë shumë arsye të cilat të mbledhura së bashku u bënë si ortek në realizimin e dështimit të referendumit. Disa prej këtyre arsyve mendoj se janë:

Pyetja e parë shtrohet tek emërtimi “Republika e Maqedonisë së Veriut”, a ishte me të vërtetë zgjedhja e duhur që i kënaqte të gjitha palët? Mendoj se jo. Mund të ishte “Republika e Shkupianës” ose “Republika e Ohridës”, për të cilat nuk do të kishte kontestime se sejcili komunitet ruante trashgimninë, identitetin dhe nacionalitetin nën emërtimin e ri dhe do të ishte e pranueshme si nga maqedonasit e shqiptarët banues në ato treva dhe nga grekët. Emërtimi “Maqedonia e Veriut” është parë më shumë si një hile greke për pretendime teritoriale në të ardhmen se sa një zgjidhje e qëndrueshmë dhe e pranueshme. Pra ky mund të konsiderohet fillimi i dështimit.

Tjetër problem është deklarimi se FYROM ka një million e tetëqind mijë votues të regjistruar, kur në të gjitha votimet e deri tanishme nuk ka patur kurrë më shumë se një million e dyqind mijë. Pyetja shtrohet a u pastruan listat zgjedhore nga ky deficit i një parregullsie të madhe,( sa u la jashtë listës edhe Kryetari i Parlamentit)? Apo të dyja partitë maqedonase LSDM dhe VMRO janë të interesuar që ky numër të qëndrojë i lartë se prodhon më shumë deputet për maqedonasit duke ndarë bashkë fiktivitetin në kurriz të shqiptarëve?

U deklaru (nën gjuhë )se referendumi do të jetë konsultativ. Po pse u ul niveli i referendumit në këtë shkallë , kur në ndihmë të tij u prononcuan dhe shkuan në FYROM gati të gjithë udhëheqësit euro- atllantikë ? A po ky ishte thjeshtë një shteg manovrimi në rast dështimi (thënë ndryshe dështim i paramenduar)?

A pati përpjekje serioze (gjatë ndërmjetësimit për emrin e ri ) për të sqaruar se tashgimnia antike e Maqedonisë së vjetër, nuk ka lidhje me identitetin e maqedonasve të sotëm . Për më tepër këta të fundit nuk mund të bëhen posedues të saj, vetëm se Jugosllavia e Titos ju dha emërtimin “Republika e Maqedonisë”. Komuniteti maqedonas realisht nuk kanë një identitet të tij (sepse janë një konglomerat me përbërje: bullgar, vlleh, turq, serb, rom, egjyptian etj) dhe me insistim po kërkojnë të përvetësojnë një identitet që nuk ju takon.

Kryeministri Zoran Zaev me deklarata pompoze u përpoq ti bindëte perendimorët se cdo gjë po ecën mirë dhe referendum do të fitojë sesbën. Si mundën perendomorët ta besonin atë kaq qorrazi?

Opozita dhe Presidenti qenë hapur kundër referendumit. Ku e gjenin ata forcën për tu ballafaquar pa as më të voglin hezitim kunër perendimorëve? A mos vallë pati një lëvizje të nëndheshme ruso-turke që shërbeu si gjenerues anti euro-atllantik e për të cilin askush nuk po thotë një fjalë të vetme?

Pse nuk dolën votuesit e komunitetit maqedon masivisht në referendum sic u trumbetu nga qeveria dhe segmente afër saj? A mos vallë ka një krizë të fortë politike brenda komunitetit maqedonas midis LSDM-së dhe VMRO-DPMN e cila shërbeu si cfryrje e dufit në referendum ?

A është i mjaftueshëm konstatimi i qeverisë se referendum (ato pak që votuan) ,pati prirje të theksuar pro NATO e BE, për ta legjetimuar një përmbysje në parlament megjithse pjesmarrja ishte shumë e ulët?

Në se skenari i votimit në parlament dështon, Zaevi ka thënë se do të shkohet me një herë në zgjedhjë të jashzakonëshme. Por a ka shanse qe ndonjë parti a grupim politik, të fitojë 81 vota në këto zgjedhje dhe të miratojë në parlament ndryshimet kushtetuese për emrin “Maqedonia e veriut”? Mendoj se jo. Pra kriza do të vazhdojë edhe pas zgjedhjeve, ku FYROM do të jetë në Gadishullin Ilirik një shtet me sistem politik si Serbia dhe Bosnje-Hercegovina. Pra synimi NATO-BE do të vijë duke u venitur.

Po për faktorin shqiptar në ato treva cfarë perspektive ka në këtë situatë shumë komplekse? Ata janë faktor pro europianë, pro perendimor dhe pro euro-atllantik. Dolën në votime shumë më shumë se maqedonasit dhe votuan pro referendumit. Kurse e ardhmja për to është shumë e pa qartë dhe nuk varet vetëm nga qëndrimi i tyre, por është i lidhur ngushtë me qëndrimin e komunitetit maqedonas në se do të vazhdojnë të jetojnë në një shtet të përbashkët.

Parë nga ky kënd shikimi, është bazike dhe e domosdoshme që si për votimin në parlament ose shkuarjen në zgjedhje të jashtzakonëshme, faktori politik shqiptar të jetë i bashkuar më qëndrime e në vendim marrje , sepse të gjitha opsionet do të shtrohen në tavolinë.

Deri tani numuri i regjistrimeve fiktive zgjedhore ka cuar edhe në fiktivitetin e e mbi popullimit të strukturave të policisë e shërbimeve sekrete me njerëz të komunitetit maqedonas në dëm të komunitetit shqiptar. Por kjo nuk duhet lejuar në të ardhme në asnjë mënyrë në se maqedonasit duan të jetojnë në të njejtën ngrehinë politike me shqiptarët. Në të kundërt ata vetë do ti shkatërrojnë themelet e atij shtetit pa emër që sot quhet “Ish Republika Jugosllave e Maqedonisë”.

Në se problemi nuk zgjidhet në parlament, gjykoj (qofsha i gabuar) se shkatërrimi i IRJM-s po afrohet. E them këtë se Europa ka zgjedhjet e veta afër dhe nuk ka kohë për të humbur me një minishtet pa emër dhe identitet. Kurse SHBA-ja ka bërë aq shumë për atë shtet sa do të jetë e lodhur të merret edhe më tej me cingrima.

PËRSE HASHIM THACI E KA FRIKË SALI BERISHËN

August 8, 2018 by dgreca

Opinion nga Asllan BUSHATI/

Para disa kohësh kam lexuar një studim të një universitetit britanik,mbi dështimin e perendimit për multietnicitetin e shteteve në Europë vecanërisht pas Luftës Dytë Botërorë (LDB). Sipas tyre ky dështim ndodhi me ish Bashkimin Sovjetik, ish Jugosllavinë, ish Cekosllavakinë etj. Në vazhdim studimi hedh idenë e rishikimit të praktikës së dështuar të multietnicitetit dhe kthimit tek kufijt e kombeve (etnive). Ky mendim hidhet në tavolinat e kancelarive si një risi, si ide e kohëve të pas LDB-së dhe vecanërisht pas shembjes së murit të Berlinit, si një strategji e së ardhmes për parimet bazë të rregullimit të mardhënive ndërkombëtare.

Reminishenca të kësaj ideje kam parë shpesh herë në shtypin e përditshëm. Por që para 242 vitesh e deri më sot , ka një eksperiencë unikale me Shtetet e Bashkuara të Amerikës ku multietnicitetit ka funksionuar e funksionon për mbrekulli duke qenë demokracia më e mirë në botë, e shteti me ekonominë e fuqinë ushtarake më të madhe në glob. Edhe Be-ja ka gati një shekull që ëndërron të mund të krijojë një multietni eureopiane si ajo e SHBA-së. Pra ideja e kthimit tek shetet me etni të pastërt në kohën e një globazilimi gjithnjë e në rritje, duket si një kundër rrjedhë e kohës së sotme në marrdhëniet ndërkombëtare.

Kështu duket qartë se Presidenti i Kosovës Hashim Thaci, Presidenti Serbisë Vucic (dhe politikanë të këtij soji), janë rreshtuar në këtë kundër-rrymë. Thaci kërkon:”një korigjim të kufijve midis Kosovës e Serbisë”, ndërsa Vucic thotë se” në raportet Serbi- Kosovë nuk duhet të dalë e humbur vetëm njera palë (Serbia). Të dyja palët duhet të humbasin dicka duke shkëmbyer”. Pra të dy janë për shkëmbime duke marrë pamjen e të plotfuqishmëve (sikur ata janë pronarët e Kosovës e Serbisë). Në këtë rokopujë ballkanike, Be-ja, Natoja, e kancelaritë perendimore heshtin. Ndërsa një kotmëkot i OKB-së thotë se:” këto diskutime duhet ti bëjnë palët”. Pra heshturazi ajo pranon një zgjidhje të problemit të Kosovës edhe me prekjen e kufijve të saj.

Tani kthehemi tek debate ndërshqiptar, ku një grup përfaqësuesish të Preshevës takojnë ish Presidentin dhe ish Kryeministrin e Shqipërisë Zotin Sali Berisha, të cilit i kërkojnë një mendim se a mundet që Lugina e tyre ti bashkangjitet Kosovës në kuadrin e bisedimeve Kosovë- Serbi?. Berisha me shume elegancë e mirsjellje shpreh mendimin e tij (duke mos përmendur asnjë emër a funksion), se ai e sheh të pa mundur një gjë të tillë, madje ai thotë se mund të bëhet një precedent i rrezikshëm. Ky mendim personal i Sali Berishës u vlerësu nga Hashim Thaci si tërësisht armiqësor dhe për këtë i vërsulet atij me gjthë arsenalin gojor më të ulët e të pa përshtatshëm. Fjalor i Thacit ishtë më i rëndi , më hipokriti e më meskini se i gjithë kundërshtarëve politik të Berishës. Po pyetja shtrohet pse? Ku ishte Thaci deri tani? Cilat kanë qenë raportet e tij me Berishën këto njëzet vite dhe pse nuk është thënë agjë për to? Le ta shikojmë problemin nga disa kënde shikimi.

Sali Berisha në gjykimin tim (por edhe të shumicës së shqiptarëve) pa as më të vogëlin dyshim, është politikani më i fuqishëm , më i zëshëm, më i zgjuar, më karizmatik, më vepruesi,më imponues ,më nuhatësi i këtyre 28 viteve të fundit në trojet shqiptare. Opinionet e tij janë të pranueshme, tërheqëse e udhërrëfyese për masat e gjëra të njerëzve por edhe për politikanët. Pra kjo është “pema me kokrra në politikën shqiptare” dhe në pemën me kokrra qëllohet me gurë.

Kështu Hashim Thaci duke qëlluar Berishën përpiqet të bëjë dy gjëra në të njejtën kohë: e para e cvendos vemendjen e rënduar të opinionit jashtë Kosovës dhe e dyta e nxjerrë atë jashtë kontekstit të kohës ( pra jashtë bisedimeve me Serbinë). Kjo bëhet sepse Berisha ka ndikim të madh edhe brenda Kosovës gjë e cila ja vështirëson veprimet Thacit se kundërshtarët e tij politik mund të armatosen me idetë e mendimet e Berishës. Një rigrumbullim forcash e deputetësh në parlament (praktikisht i mundëshëm), e vendos Thacin në cep të ringut e në prag të nokautit, dhe shtron mundësinë e daljes tij me barela nga ringu politik. Në kushtet e sotme lufta e Thacit kundër Berishës (pa asnjë arsye të drejtpërdrejtë) i ngjan ose një avanturieri në politikë ose Sanco Pancos me mullinje e erës. Por duket se lepuri flenë diku tjetër.

Thaci duket se ka bërë shumë gabime (ndoshta edhe krime sic disa e akuzojnë). Për këto gabime mund të ketë dokumenta nga të cilat ai është në një trysni të dyanëshme, si nga Gjykata Speciale e ndërkombëtarët ,por edhe nga segmente të caktuara serbe. Në këto kushte, ai do të jetë përfshirë edhe në pazare paraprake jo të pastërta dhe me shashka tymuese kundër Berishës kërkon rrugëdalje nga rrethimi ose minimalja kërkon kohë në dispozicion për të dalë nga carqet e ngritura për të. Pozitat e Thacit dukshëm janë të palakmueshme madje edhe qesharake, sepse ai jo vetëm ka frikë nga Berisha, por ai ka frikë edhe nga hijet e veprimeve të tij. Thaci është i kapur nga fodullëku, egoizmi, korrupsioni e ndoshta edhe krimi.

Së fundi, deklaratat e Thacit e të Vucicit a mund të bëhen vepruese për ndryshimin e kufijëve në Gadishullin Ilirik e më gjërë? A mundet që kancelaritë perendimore të bëhen sehirxhinj dhe të lejojnë hapjen e një konflikti të armatosur në këtë rajon e më gjërë? Sot a po punohet që në Europë të shkohet në rrugën drejt integrimit apo drejt derivimit (disintegrimit)? Unë besoj tek integrimi dhe shembulli i shkëlqyer amerikan.

TË FTUAR TEK ZEF BALAJ NË NATËN E DY SHENJTËVE

July 2, 2018 by dgreca

1 asllan

NGA ASLLAN BUSHATI/

Aty nga mezi i qershorit 2018, më erdhi një ftesë për një darkë familjare nga miku im Zef Balaj. Në ftesë më thuhej: ”Zona e Kabashit prej nga e ka origjinën familja Balaj , më 28 qershor të cdo viti feston natën e Shënpalit dhe të Shenpjetrit, pra natën e dy shënjtëve. Këtë traditë e kemi vazhduar edhe pas ardhjes sonë këtu në SHBA, madje e bëjmë si në zakonin e vjetër, ku vllezër, kunata, nipa,mbesa, sternipër e stërmbesa mblidhemi e festojmë së bashku. Edhe këtë vit do ta vazhdojmë traditën si më parë ku edhe ju jeni të ftuar së bashku me bashkëshorten”.

E pranova me kënaqësi ftesën dhe në mbrëmjen e 28 qershorit, rreth orës shtatë u drejtuam për në Royall Regency Hotel në Yonkers Nju York. Në hyrje të sallës me shumë dashuri e respekt na pritën Zef e Lina Balaj së bashku me djemt, nipat, nuset e shtëpisë . Salla ishte e veshur me një të bardhë të këndëshme dhe shumë festive. Përmes të qeshurave gazmore të të pranishmëve dëgjoheshin tingujt clodhës të një pjanoje që shpërndante muzikë shqiptare nga gishtat e “Mjeshtrit të Madh” artistit të mirënjohur Frederik Ndoci.

Ndërkohë që të ftuarit vazhdonon të vinin, ne, nën shoqërinë e Zonjës Lina Balaj (një zonjë e vërtetë si nga këndshikimi zakonor dhe modern) , dolëm në verandën e restorantit duke pirë pak pije freskuese e ku filli i bisedës u nis nga disa lajme portalesh që vinin në fokus dhunën kundër grave. Në këto portale- tha Lina, rekomandoheshin edhe numura të posacëm telefoni ku mund të denoncohej cfardo dhune tjetër në familje. E diskutuam këtë temë si një plagë e madhe shoqërore në tërësi në ditët e sotme, por edhe nga fakti se ajo është vepruese si ne trevat shqiptare në vendlindje, madje edhe nga ndonjë pjesëtar i komunitetit shqiptaro-amerikan këtu në SHBA që i manifeston këto tendenca shumë poshtruese ndaj grave, por edhe të dënueshme ligjërisht.

E ndërkohë që salla po mbushej nga Balajt dhe të ftuarit, edhe tavolinat ishin akoma më të mbushura me ushqime të shumëllojëshme aperitive, lloje të ndryshme pijesh alkolike e jo alkolike deri tek raki rrushi e kumbullash të një cilësie shumë të mirë.

Nuk ka asnjë rëndësi të thuhet këtu se kush ishin të ftuarit, se ata ishin të gjithë miq e dashamirë të Balajve. Por e rëndësishme është fakti qe të ftuarit ishin katolikë, muslimanë e ortodoksë dhe mblidheshin së bashku tek Balajt për të festuar natën e dy shenjtëve :”Shënpalin dhe Shënpjetrin”. Mblidheshin tek kjo familje e cila në një kohë prej 57 vitesh në SHBA (por edhe më parë), ka investuar në komunitet dashuri e respekt dhe atdhetari pa e parë përkatësinë fetare e krahinore .

Sipas zakonit të vendlindjes (Mëziut të Pukës) , Zef Balaj i rrethuar nga djemt e vllezërve dhe djali i tij Davidi, uruan të pranishmit për mirëseardhjen, ndezën qiriun e përgatitur vetë posacërisht për këtë ditë moti dhe kryen lutjen e njohur të qiriut…” Në emer të atit ,birit e shpirtit të shenjtë…”. Pak më vonë erdhi edhe Dom Nikolini i cili kreu lutjen fetare të darkës së dy shënjtëve në Familjen Balaj.

Pas kësaj hyrjeje të bukur e të pa harruar, në tavolinën tonë na erdhën si “mysafirë” edhe Zefi, Lina, Gjergji e Aida duke ja shtuar hijeshinë darkës nën zërin e mbrekullueshëm të Frederik Ndocit e të këngëtares së mirënjohur pukiane Vitore Rusha.

Ndërkohë që kënga e vallja vazhdonin këndëshën, mishi i qingjit e ushqimi i bollshëm mbushte tavolinat , ne patëm mundësinë të trokisnim gotat e të uronim njeri-tjetrin për natën e dy shenjtëve me Petraq Mishton me bashkëshorten, Dritan Mishton, Sokol Bejlerin me bashkëshorten, Serxhio Byticin me bashkëshorten, Dom Nikolin e familjarët e tij dhe shumë pjesëtarë të Familjes Balaj.

Ishte një gjë e bukur dhe një rast i vecantë, ku më shumë se njëqind veta nga komuniteti shqiptaro- amerikan, për më shumë se pesë orë, mblidheshim së bashku në natën e dy shenjtëve në Familjen Balaj. Kjo nuk ndodhi rastësisht ose se vetëm se kjo familje është bërë e pasur dhe e njohur në komunitet për sukseset në biznes në NY . Por se ata ruajnë e kultivojnë tek breznitë e reja zakonet e tradën e mirë të vendlindjes dhe mbi të gjitha nuk e kanë harruar se cfarë kanë hequr nga komunizmi dhe vitet e torturës së emigrimit deri sa u vendosën në SHBA. Ata për tu bërë të kamur kanë punuar e vazhdojnë të punojnë fort. Puna është celësi i suksesit të tyre.

E ne sna mbetet gjë tjetër vetëm se ta urojmë familjen Balaj për suksese të më tejëshme dhe nata e dy shenjtëve u gjetë ma mirë mot.

KAMPI FAMËKEQ I TEPELENËS DHE SQARIMI I NJË KEQKUPTIMI

June 30, 2018 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/*

Në kohën e Luftës Dytë Botërore (LDB), pranë Qytetit të Tepelenës, forcat pushtuese italiane, kishin ndërtuar për nevojat e tyre ushtarake disa baraka. Menjëhërë pas mbarimit të LDB-së, regjimi komunist (i insaluar në Shqipëri me ndihmën e jugosllavëve), i këtheu këto baraka në një vend grumbullimi , për familjet e krerëve antikomunist, duke e emërtuar “Kampi i Tepelenës”. Sipas dëshmive të të mbijetuarve (por edhe dokumentave të arkivit), në këto baraka të rrethuar me tel me gjemba , ishin grumbulluar qindra njerëz (vecanërisht gra, pleq dhe fëmijë). Ai ishte (sipas tyre, kuptohet dhe të së vërtetës), jo kamp, por një ferr i vërtetë në të cilin gjetën vdekjen shumë prej tyre. Humbja e jetës së tyre ,erdhi si nga torturat e trajtimi cnjerëzor,por dhe nga urija. Madje të vdekurve edhe sot pas shtatëdhjetë vitesh nuk u janë gjetur edhe varret.

Për pjesën e të të përndjekurve politik të regjimit komunist, (por dhe gjithë shqiptarët e ndershëm e të drejtë),Kampi i Tepelenës, nuk ishte vetëm vuajtje, por torturë njerzore e bërë nga shteti kundër qytetarëve të vet. Për këtë krim shtetëror, asnjë drejtues i regjimit komunist nuk ka kërkuar falje publike deri më sot, madje as pinjollët e tyre dhe as Partia Komuniste e këthyer tashmë në Socialiste nuk e ka bërë një gjë të tillë. Në këndshikimin tim ky është akoma një konflikt shoqëror i pa mbyllur (shto këtu edhe shumë kampe e burgje të tjerë). Ngritja e një muzeu në atë hapsirë (sic pretendohet nga qeveria), nuk e zgjidh problemin. Duhet të dalë një ligj i posacëm, që kësaj pjese të shoqërisë të prekur nga ky krim shtetëror, jo vetëm tu kërkohet falje publike por të dëmshpërblehen dhe si krim i kryer të njihet e të shkruhet edhe në librat e tekstet shkollore. Tendenca e disave për ta fshirë nga kujtesa historike, ose për ta zvogëlur në minimum, është e papranueshme, e dëmëshme dhe me pasoja për të ardhmen.

E theksova këtë fakt, sepse kohët e fundit Federata Pan- Shqiptare e Amerikës Vatra, është ballafaquar dy herë me problemin e Kampit të Tepelenës, për të cilin ajo ka një qëndrim shumë të vendosur dhe të prerë në krah të të përndjekurve politik të regjimit komunist. Së pari kjo ndodhi gjatë promovimit të romanit të Dine Dines “Mbi varkën e Karaontit” dhe së dyti në një takim pune me një nga figurat më të spikatura të të përndjekurve politik Zotin Simon Miraka gjatë vizitës së tij në Vatër. Në takimin e dytë pati zëra se ky problem mendohet se i është keq servirur edhe ish Kongresmenit Amerikan Joseph DioGuardi, President i Ligës Qytetare Shqiptaro Amerikane. Marrë shkas nga ky fakt, së bashku me Zotin Zef Balaj (Anëtar i Kryesisë së Vatrës), e ftuam Zotin DioGuardi në një drekë pune për të biseduar rreth kësaj teme. E pyeta atë drejt për së drejti e si i thonë fjalës pa doreza: Joe a keni dhënë Ju kohët e fundit një deklaratë se “ shqiptarët është mirë të mos mbeten peng të së shuarës e të mos merren me muzeun e Kampit të Tepelenës, por të ndërtojnë atje ndonjë shkollë a qender kulturore për edukimin e të rinjëve”? Po më tha. Kam lexuar një material ku thuhej se Kampi i Tepelenës ishte një Aushvic (Auschëitz) Shqiptar. Kushdo njeri në botë që dëgjon fjalën “Aushvic” ka parasyshë cfarosjen e hebrejve. Unë jam marrë gjatë së bashku me ish Kongresmenin Tom Lantosh me dosjen e hebrejve në Shqipëri, me të cilën krenohemi se asnjë hebre nuk u vra gjatë LDB-së në Shqipëri. Tani c’është kjo prrallë për një Aushvic në Shqipëri kur dihet botërisht se kjo nuk ka ndodhur? A mund të ma shpiegoni ju si intelektual i fushës ushtarake këtë dokërr shqiptare të koheve të fundit?

E pashë se paska një keqkupim për dyfjalëshin “Aushvic shqiptar”. Kështu mu desh ti shqiegoja atij (sa është shruar më lart për Kampin e Tepelenës) duke theksuar se fjala “Aushvic” është përdorur vetëm si një krahasim ku shtetit shqiptar komunist ka vrarë njerëzit e vet sic kanë vrarë nazistët hebrejt. Por ky kamp i Tepelenës nuk ka asnjë lidhje me hebrejt se sic e thatë edhe Ju në Shqipëri gjatë LDB-së nuk ka humbur jetën asnjë hebre. Atëhere Joe DioGuardi tha:” Unë jam tërësisht anti komunist dhe këtë e kam vërtetuar me punën e veprimtarinë time. Meqenëse kjo qenka një keqkuptim krahasimor, unë ju kerkoj të falur gjithkujt që është ofenduar nga deklarata ime”.

Tani vazhdoi ai -Ju ishit në Shqipër për më shumë se tri javë. Dëshiroj të dëgjoj opinionin tuaj mbi gjendjen e atjeshme? Përgjigja ime ishte:

Pata rastin të takoj miq, shokë e dashamirë, por edhe të pa njohur në Tiranë, Elbasan, Librazhd, Pogradec, Korce, Durrës, Fush-Krujë, Krujë, Lac, dhe Burrel. Kudo që kam shkuar kam parë e ndjerë se ka një propagandë shurdhuese të Qeverisë Rama (në të gjithë masmedjan), për suksese imagjinare që askush nuk i ndjen e nuk i prek. Duket hapur një imponim i turpëshëm i Qeverisë për gjëra krejt pavlerë e duke përhapur frikë e panik më keq se në kohën e regjimit totalitar. Njerëzit kanë frikë të thonë e të argumentojnë të vërtetën. Njerëzit e thjeshtë trajtohen nga segmentet qeveritare si gjë pa vlerë për të mos thënë si bagëtia. Kërkohet që nëpërmjet batutave, dialekteve krahinore, fjalëve të huazuara nga fjalori i rrugës e deri nga osmanishtja e vjetër ti shpërlahet truri njerëzve. Korrupsioni është galopant dhe nuk mund të zgjidhësh asnjë gjë pa paguar paraprakisht. Sharje pafund nga qeveritarët sikur ata janë ajka e Kombit dhe të tjerët janë fundërrina. Cdo lëvizje e opozitës shihet si antishqiptare, antikombëtare dhe anti BE. Më parë dëgjohej fajin e ka Sali Berisha, pastaj Qeveria e PD-së dhe tani opozita.

Poshtë në bazë ka një rrjet të tërë kriminal të mirëstrukturuar që është pasuruar nga kanabisi, e që është i lidhur ngushtë me segmentet e shtetit . Ai deformon zgjedhjet, bën presion mbi njerëz e biznese të vecanta dhe përdoret si levë frikësimin. Lart ka një rrjet tjetër mafioz të lidhur me trafikun e heroinës e kokainës i cili zotëron mjete të shumta financiare në kesh e që kërkon ta transformojë këtë para të pistë në pasuri të patundëshme. Të dy këto sisteme së bashku i ngjajnë një mulliri që e bluan shoqërin shqiptare për interest e një grupi të vogël njerëzish të inkriminuar. Këta grupe kriminale, krahas drogave kanë filluar edhe trafikimin e qenieve njerëzore e kryesisht të emigrantëve të ardhur nga Afganistani, Siria, Iraku, Libia etj. Shkurt kriminalizim i tejskajshëm në ortakëri me Qeverinë. Kjo tabllo e errët e përgjithëshme, dhe duke mos patur punë e mjete jetese, ka krijuar psikozën se ky vend nuk bëhet. Është vrarë shpresa në rradhë të para për brezin e ri. Jeni të lumtur ju që keni emigruar më parë-thonë njerëzit e pashpresë. Ose si mund të emigrohet ne Amerikë? Me këto pyetje u ballafaqova kudo. Kjo ka vetëm një shpiegim dhe ajo quhet shkurt –keq qeverisje.

Opozita po përpiqet të bëjë detyrën e saj . Por ajo ndodhet përballë një përbindëshi antidemokratik, frenues, regresiv herë-herë dhe antikombëtar që zotron miliarda para të pista. Opozita përpiqet që reforma në drejtësi të eci përpara, por sic thonë njerëzit ajo është deformuar e blerë nga Qeveria. Edhe ndihma e ndërkomëtarëve shpesh eshte perziere me djallëzitë qeveritare e pothuaj është deformuar. Pritëshmëria është e madhe për këtë reforme, por situata e deri tanishme nuk është qartësisht prentuese.

Një grupim jo i vogël njerëzish, janë të inatosur hidhëshëm me qeverinë, por nuk kanë besim edhe tek opozita. Mu desh shesh herë t’i pyesja se kur nuk doni as qeverine e as opozitën, në një kohë që ska sindikata vepruese, ska shoqëri civile reaguese, mos po kërkoni liderë nga kombe të tjera apo nga jashtë toksorët (UFO-t)?

Unë personalisht e shoh zgjidhjen e problemit duke filluar me mbështetjen e gjithanëshme që i duhet dhënë opozitës. Ajo duhet ti marrë punët me radhë dhe në asnjë mënyrë të mos bjerë në leqet e kurthet politike të qeverisë. Veprimtaritë që nisen duhet tu shkohet deri ne fund. Cdo kauz e lënë në mes të rrugës është vrasëse për misionin e opozitës. Shkallë- shkallë duhet të planifikohet të shkohet deri tek mosbindja civile. Atëhetë “kali qveritar” i Edi Ramës i kethe patkonjt nga dielli.

Këto mendime ja thashë ish kongresmenit DioGuardi , të cilit i kërkova që në se ka mundësi ato t’ju a përcielli edhe miqëve tanë republikanë në Kongresin Amerikan. Po ashtu të njejtat gjëra ju a thashë edhe miqve të mi në Vatër.

*A S L L A N B U S H A T I

Vo. Ky artikull është shkruajtur në fundin e muajt maj 2018. Por për të mos e shfrytëzuar ndonjë tifoz i Edi Ramës se edhe diaspora po hedh baltë mbi Qeverinë që Shqipëria të mos hap bisedimet me BE-në në qershor, (shkrim që nuk do të kishte asnjë ndikim) po e dërgoj për publikim pas vendimit të ministrave të jashtëm të BE-së që e shtyu hapjen për në qershor 2019.