Bardhyl Mahmuti – Page 2 – Dielli

Këshillit Shtetëror të Francës: «Dosja Haradinaj», vepër e Shërbimeve sekrete të Milloshevicit

March 30, 2017 by dgreca

LETER PER KRYETARIN KESHILLIT SHTETEROR TE FRANCES, Zotit Jean-Marc Sauvé/

xxl_haradinaj-65223256_a1434700956

Këshillit Shtetëror të Francës/

Zotit Jean-Marc Sauvé, Zëvendëskryetar i Këshillit Shtetëror të Francës/

Zoti Zëvendëskryetar[1],/

Të gjithë demokratët e sinqertë, cilido qoftë angazhimi i tyre politik, e përshëndetën anulimin që Këshilli Shtetëror i Francës i bëri, në dhjetor të vitit 2016, dekretit për ekstradimin në Rusi të kundërshtarit politik të Kaukazit, Moukhtar Abliazov. Këshilli Shtetëror i Francës erdhi deri te ky vendim pasi konstatoi se kërkesa për ekstradim ishte e motivuar politikisht. Në të vërtetë, ky akt Këshilli Shtetëror i Francës dëshmoi pavarësinë e institucionit që përfaqësoni ju karshi ndikimeve të jashtme si dhe urtësinë e gjykimeve të saja.

Fatkeqësisht historia u përsërit,

Të mërkurën, më 4 janar 2017, zoti Ramush Haradinaj, kuadër i ish Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe ish-kryeministër, u ndalua në Aeroportin Bazel-Mulhuzë në bazë të udhëzimeve të shtetit serb. Më 12 janar, Gjykata në Colmar vendosi ta lirojë zotin Ramush Haradinaj dhe t’i caktojë masën e kontrollit gjyqësor derisa të sillej një vendim lidhur me dosjen.

Dy seanca gjyqësore, më 9 shkurt dhe më 2 mars, nuk arritën të sjellin vendim për shkak se mungonin provat e famshme mbi të cilat shteti serb pretendon se ka mbështetur kërkesën e vet për ekstradim. Kur është fjala për prova, rikujtojmë se Gjykata e Hagës në dy procese gjyqësore (në vitin 2008 dhe 2012) liroi nga të gjitha akuzat që i bëheshin. Lirimi ramush Haradinajt u bë sepse nuk u gjet asnjë provë e besueshme.

Gjykata në Colmar pritet që në seancën e 6 prillit të sjell një vendim. Ndërkohë, autoritetet franceze na sigurojnë se procedura që është duke u zhvilluar nuk përbën asnjë dimension politik.

Dëshiroj t’ju sjell disa fakte që dëshmojnë se « Dosja Haradinaj » ishte e porositur nga strukturat politike trashëgimtare të regjimit të Millosheviqit, e konstruktuar nga Shërbimi Sekret serb dhe i përhapur nga njerëzit e aparatit të këtij regjimi.

Këto informata, në formë të Memorandumit, i janë dërguar më parë përgjegjësve dhe vendimmarrësve politik francez për t’i ndriçuar rreth vazhdimësisë së kuadrit politik dhe strategjik në mes regjimit të Millosheviqit dhe qeverive që e pasuan.

Duke qenë sajesë e pastër policore, akuza kundër Ramush Haradinaj e ka burimin në arsenalin propagandistik të shërbimeve sekrete serbe. Kjo sajesë u ka shërbyer autoriteteve politike të Beogradit për të lëshuar një urdhër-arrest ndërkombëtar kundër tij.

Për këtë arsye, në « Çështjen Haradinaj », brenga për pavarësinë e institucioneve të drejtësisë franceze duhet të ketë në konsideratë origjinën e kësaj. Identifikimi i origjinës së kësaj dosje do t’i mundësonte Drejtësisë Franceze të shmangë kurthin politik të ngritur nga Serbia.

Në vazhdim të letrës sillen argumentet që dëshmojnë në mënyrë të pakontestueshme se dosja kundër Ramush Haradinajt është sajesë e motivuar politikisht.

Të bashkangjitur keni letrën komplete

Me respekt

Bardhyl Mahmuti

[1] Presidenca e Këshillit Shtetëror të Francës udhëhiqet nga një person që ka funksionin e zëvendëskryetarit. Kjo formë është trashëgim që nga koha kur Këshillit Shtetëror e udhëhiqte presidenti i vendit.

Drejtësia politike franceze nën diktatin politik të Serbisë

March 2, 2017 by dgreca

Nga Bardhyl Mahmuti/

Në të gjitha kontaktet që kam pasur lidhur me mbajtjen e Ramush Haradinajt në Francë është thënë në mënyrë kategorike se ai është tërësisht i pafajshëm. Kur të gjithë janë të vetëdijshëm për pafajësinë e tij mbajtja e Ramush Haradinajt në Francë me urdhër të Serbisë nuk është asgjë tjetër pos diktat politik i Serbisë mbi drejtësinë franceze.

Vendimi i Gjykatës së Apelit në Colmar për të shtyrë sjelljen e vendimit për lirimin e Ramush Haradinajt është një vendim politik që ka për qëllim nxitjen e konflikteve të reja në Ballkan.

Është poshtërsi e paparë heshtja e institucioneve të BE-së përballë mbajtjes peng të Ramush Haradinajt nga drejtësia e një shteti të BE-së që zbaton urdhrat e qarqeve politike të Beogradit.

Është momenti i fundit që institucionet shtetërore të Kosovës të ndërmarrin një fushatë të gjerë diplomatike kundër forcave që dëshirojnë të destabilizojnë paqen e brishtë të kësaj pjese të Evropës.

A është e gatshme VMRO-ja e Nikolla Gruevskit “të vdesë” pa kundërshtuar?

February 2, 2017 by dgreca

Nga Bardhyl Mahmuti/

Pas dështimit të Nikolla Gruevskit për ta formuar qeverinë, shumëkush mendonte se do t’i jepej mandati LSDM-së, si forcë e dytë parlamentare për nga numri i mandateve të fituara në zgjedhjet e fundit. Në prononcimet e mia lidhur me këtë çështje në një intervistë ekskluzive për gazetën “Epoka e re” unë kam shprehur skepticizëm sa i përket mundësisë për t’ia dhënë mandatin LSDM-së dhe nuk përjashtova as mundësinë që Gjorgje Ivanovi t’i jep një mandat të dytë VMRO-s.

Gjatë tërë ditës së djeshme Presidenti i Maqedonisë pati konsultime me shumicën e forcave politike parlamentare. Pas takimit me Presidentin e Maqedonisë, Kryetari i LSDM-së, Zoran Zaev deklaroi se kishte shkuar të merrte mandatin, por presidenti nuk ia dha. Nëse vërtetë ai ka besuar se Gjorgje Ivanovi do t’ia jepte mandatin atëherë Zoran Zaev bën publik naivitetin e vet. Për mendimin tim, “MOS-VENDIMI” i Gjorgje Ivanovit për t’i dhënë mandatin LSDM-së është VENDIM që t’i jepet VMRO-së një mandat i dytë për të bërë përpjekje që të sigurojë numrat e nevojshëm për krijimin e qeverisë. Konstatimi i tillë del qartë nga deklarata e Ivanovit “se mandat për formimin e Qeverisë së re do të marrë partia ose koalicioni i cili do të më informoj dhe dëshmojë se ka siguruar shumicë në Parlament”. Prandaj, ky VENDIM i Ivanovit është kohë shtesë për Nikolla Gruevskin që të vazhdojë me përpjekjet për formimin e qeverisë.

Por, situata e krijuar nga kjo formë e vendimit të Gjorgje Ivanovit shtron dilema të shumta. Ajo që më së shumti shfaqet si preokupim ka të bëjë me çështjen nëse LSDM-ja do të mundet të sigurojë “mbledhjen e numrave” të nevojshëm për krijimin e qeverisë dhe në rast se përgjigja do të ishte pozitive cili do të ishte qëndrimi i VMRO-së. Me një fjalë a mund të mendohet që VMRO-ja të pranojë të mbetet jashtë pushtetit.

Secili njeri që ka përcjellë zhvillimet politike në Maqedoni e di fare mirë se VMRO-ja është forca politike që përfaqëson ideologjinë e vjetër, politikën urrejtjes ndërnacionale dhe të ekskluzivitetit etnik. Si mishërim i të vjetrës, ajo bën përpjekjet maksimale për të mbijetuar, aq më tepër kur përfaqëson forcën politike më të madhe në Maqedoni. Kalimi nga kjo gjendje në një gjendje të re që do të ishte në përputhje më frymën demokratike të institucioneve euro-atlantike mund të jetë vetëm si rezultat i luftës që duhet të zhvillohet në mes pikëpamjeve të reja me ato të vjetrat. Përgjigjen nëse VMRO-ja do të pranonte një rirreshtim eventual të forcave politike për të qeverisur me vendin në përputhje me prioritetet që shtrohen për Maqedoninë e gjejmë në thënien e Hegelit. Kur flet për ndryshimet rrënjësore në shoqëri ky filozof gjerman thekson se kalimi nga e vjetra në diçka të re mund të bëhet në dy forma: në mënyrë paqësore, kur e vjetra është e vetëdijshme se duhet të vdesë pa kundërshtuar, dhe në mënyrë të dhunshme, kur e vjetra nuk pranon të vdes pa kundërshtuar… Kjo thënie e Hegelit i jep mundësi secilit lexues të mendojë nëse VMRO-ja e Nikolla Gruevskit është e gatshme “të vdesë” pa kundërshtuar dhe t’ua lëshojë vendin qasjeve të reja. Unë kam bindjen e fortë se VMRO-ja, si forcë kriminale që shndërroi edhe shtetin në shtet kriminal, do të bëjë të gjitha përpjekjet përmes strukturave që i kontrollon për të mbetur në lojë. Për këtë arsye, edhe në rast se LSDM-ja pranon kërkesat e partive politike shqiptare të shtruara në deklaratën e përbashkët dhe krijojnë mazhorancën parlamentare, nuk besoj se gjërat do të zhvillohen aq lehtë. Nuk e përjashtoj mundësinë që Presidenti i Maqedonisë, i cili nuk është asgjë tjetër pos marionetë e Nikolla Gruevskit, të krijojë kushtet për shpërndarjen e parlamentit dhe çuarjen e vendit në zgjedhje të jashtëzakonshme.

Për këtë arsye shqiptarët duhet të jenë unik rreth objektivave strategjike të shtruara në Deklaratën e përbashkët të partive shqiptare të Maqedonisë. Krahas unitetit të nevojshëm vigjilenca është e domosdoshme sepse të gjithë ata që kanë interes që partitë politike të shqiptarëve në Maqedoni të bëhen copa në mes veti nxisin mosbesimin dhe përçarjen mes tyre. Fatkeqësisht disa funksionarë të strukturave udhëheqëse të partive nënshkruese të marrëveshjes së 7 janarit 2017 lëshojnë akuza të rënda kundër njëri-tjetrit. Veprimet e tilla janë shumë të dëmshme, sepse pasojat e përçarjes do t’i ndjejmë të gjithë mbi kurrizin tonë.

2 shkurt 2017

Fukarallëku të çon në derë të dushmanit!

December 12, 2016 by dgreca

Nga Bardhyl Mahmuti/Me shqetësim të madh lexoj analizat dhe komentet e ndryshme lidhur me rezultatin e zgjedhjeve në Maqedoni. Nga të gjitha shkrimet që pata mundësi t’i lexoj për këtë çështje del në pah “shqetësimi për humbjen e mandateve shqiptare” në Parlamentin e Maqedonisë.

Fillimisht po tërheq vëmendjen rreth mospajtimeve të mia me qasjen e këtillë ndaj Çështjes shqiptare në Maqedoni. Çështja shqiptare në Maqedoni është çështje politike dhe jo çështje matematike ku numrat kanë vlerë të caktuar. Fatkeqësisht, duke e trajtuar Çështjen shqiptare në Maqedoni si çështje numrash, deputetët e partive politike shqiptare ishin të punësuar në parlamentin maqedonas vetëm si numra për operacionet matematike të kalkulimeve në mes strukturave udhëheqëse të partive politike.

Duke u nisur nga fakti se të qenit deputet për shqiptarët ishte një VEND PUNE në Parlamentin e Maqedonisë humbja e disa vendeve të punës nuk është tragjike aq sa mundohen ta paraqesin të “shqetësuarit për humbje mandatesh”.

Mandati i përfaqësimit politik i popullit shqiptar në institucioneve të këtij shteti që aplikon diskriminim racial ndaj shqiptarëve nuk është realizuar asnjëherë në interes të popullit. Si pasojë e këtij diskriminimi të paparë në Evropë shqiptarët që jetojnë në këtë shtet janë njerëzit më të varfër që ka kontinenti ynë. Varfëria që solli ndër shqiptarët shteti maqedonas, me pjesëmarrje në qeveri edhe të atyre shqiptarëve që nuk ishin gjë tjetër pos numra, pati si efekt negativ demoralizimin e përmasave të mëdha. Ky demoralizim u shndërrua në një revoltë kundër strukturave të partive që kishin qenë me rotacion pjesë e qeverisjes dhe ajo që “shqetëson” një numër të caktuar analistësh të kësaj situate lidhet me faktin se mbi 70 mijë votues shqiptarë kanë votuar për një parti maqedonase (LSDM), e cila kur ka qenë në pushtet ka kryer krime kundër shqiptarë në të njëjtën masë si edhe VMRO-ja. Unë nuk habitem nga ky fakt. Ajo që më shqetëson më së shumti në këtë situatë ka të bëjë me fakti se ndër ne ka marrë kuptim të plotë fjala e njohur popullore: Fukarallëku të çon në derë të dushmanit!

Prandaj, mos u “shqetësoni” për humbjen e dhjetë vendeve të punës në Parlamentin e Maqedonisë, por të shqetësohemi të gjithë me gjendjen e mjerueshme të shqiptarëve në shtetin që aplikon diskriminim racial kundër tyre.

Situata e krijuar me rezultatin e zgjedhjeve të 11 dhjetorit 2016 duhet të jetë ALARM për të gjithë atdhetarët e mirëfilltë që të shkunden nga inatet personale, të ftojnë një Kongres të Bashkimit dhe të bashkuar të shndërrojnë institucionet e shtetit të Maqedonisë në arenë të luftës politike për të hequr diskriminimin racial që ky shtet aplikon kundër shqiptarëve. Vetëm atëherë mund të dilet nga logjika e të qenit “numër kalkulimesh “ dhe të realizohet qëllimi i mandateve politike për të cilat i ngarkon populli.

Bardhyl Mahmuti

12 dhjetor 2016

GRACKA E RE E GRACKËS SË VJETËR

September 3, 2016 by dgreca

NGA BARDHYL MAHMUTI/

Dy ditë pas kritikave të shumta për bojkotimin e seancës parlamentare të 1 shtatorit, ku duhej të votohej Marrëveshja për Demarkacionin e kufirit me Malin e Zi, Lista Serbe u lëshua në sulm të ashpër. Pretekst për këtë ofensive propagandistike shërbeu dëmtimi i pllakës përkujtimore në Grackë të Vjetër në Lipjan, pllakë kushtuar civilëve serbëve të vrarë në verë të vitit 1999 që propaganda serbe ua vesh “terrorit shqiptar”.

Akti i përdhosjes së pllakave përkujtimore është akt neveritës. Por, ajo që është thelbësore në këtë çështje ka të bëjë me pyetjen se kush mund të qëndrojë realisht prapa vrasjes së këtyre civilëve serbë dhe kujt i intereson sot të bëhen akte të shëmtuara mbi pllakat përkujtimore? Pikërisht rreth kësaj çështjeje do të mundohem të jap përgjigje.

Strategjia serbe e hedhjes së gurit dhe fshehjes së dorës është një strategji tanimë e njohur dhe e pranuar edhe nga vetë intelektualët serbë. Intelektuali i parë që ngriti zërin kundër kësaj forme të veprimit ishte Mirosllav Filipociqi, gazetar i gazetës beogradase «Danas», i cili, në të njëjtën kohë ishte gazetar i «Agjencisë France-Presse» dhe analist i «Institutit Raportues për Luftën e Paqen». Për akuzat që u visheshin shqiptarëve ky gazetar serb tërhoqi vërejtjen e opinionit publik serbe se “Serbia krijoi eskadronët e përbërë nga serbë që sulmonin serbët dhe pronat e tyre në Kosovë dhe kështu i ngritën tensionet ndëretnike”. Për denoncimet e krimeve serbe në Kosovë që bëri në mediet serbe dhe ato ndërkombëtare, më 26 korrik të vitit 2000 Gjykata Ushtarake në Nish shqiptoi dënimin me 7 vjet burg kundër Mirosllav Filipoviq. Një respekt i veçantë për këtë intelektual serb sepse denoncimet i bëri në kohën kur Millosheviqi ishte ende në pushtet.

Shumë vite më vonë, shkrimtari dhe politikani serb Vuk Drashkoviqi, i cili gjatë periudhës më të vështirë të luftës në Kosovë kishte qenë Zëvendës-kryeministër i Jugosllavisë dhe i ngarkuar të udhëhiqte marrëdhëniet me jashtë, nxori në shesh të vërtetën që tronditi opinionin publik të Serbisë.

Në intervistën e titulluar «Milosheqi urdhëroi Radetan dhe Legian t’i vrasin fëmijët serbë» (http://www.kurir-info.rs/vuk-draskovic-milosevic-naredio-radetu-i-legiji-da-ubiju-srpsku-decu-clanak-1185359), Vuk Drašković-i foli edhe për mënyrën e organizimit, të funksionimit dhe të sjelljes së vendimeve kriminale në funksion të nxitjes së urrejtjes kundër shqiptarëve dhe stigmatizimit të UÇK-së. Në këtë intervistë ai sqaron se “vendimin për serinë e krimeve kundër serbëve në Kosovë dhe kundër shqiptarëve, që e mbështetnin Serbinë dhe e dënonin publikisht UÇK-në, e solli Milosheviqi dhe Shtabi i tij strategjik. Në krye të eskadronit të vdekjes, të Njësisë për Operacione Speciale, u caktua Milorad Ulemek-Legija. Ky i merrte urdhrat nga Radomir Markoviqi, shefi i atëhershëm i Shërbimit të Sigurimit Shtetëror të Serbisë, i dënuar sikurse Milorad Ulemek-Legija, me 40 vjet burg për dhënien e urdhrit dhe porosinë e vrasjeve të shumta (…) ” deklaroi, ndër të tjera, Vuk Drašković-i për gazetën beogradase «Kurir».

Krahas publikimit të fakteve se Shtabi strategjik i Milošević-it kishte marrë vendimin për vrasjen e civilëve serbë dhe shqiptarë dhe publikimit të emrave të strukturës komanduese dhe operative të «eskadronit të vdekjes», ish-zëvendëskryeministri jugosllav, Vuk Drašković-i, bëri publik edhe qëllimin e këtyre akteve kriminale. “Përmes një varg sulmesh terroriste të kryera nga Shërbimi i Sigurisë Shtetërore, të cilat duhej t’i visheshin UÇK-së, do të arriheshin dy qëllime: UÇK-ja do të paraqitej në sytë e bashkësisë ndërkombëtare si organizatë terroriste dhe vrasja e civilëve të pafajshëm do t’u jepte zjarr ndjenjave antishqiptare në Kosovë dhe në tërë Serbinë.” (Intervista e cituar)

Për të ilustruar me shembull konkret këtë strategji të dyfishtë të regjimit të Milosheviqit, Vuk Drashkoviqi theksoi se “në funksion të kësaj strategjie, Sigurimi Shtetëror i Serbisë, me në krye Radomir Marković-in, me ndihmën e Milorad Ulemek-Legija-s, më 14 dhjetor 1998 kreu masakrën kundër gjashtë djelmoshave serbë në kafenenë «Panda» në Pejë.” (Intervista e cituar).

Megjithatë, zbulimi i këtij rasti u bë falë gatishmërisë së ish-shefit të Shërbimit Sekret Serb, Radomir Markoviqit, që t’i ndriçojë vrasjet e kryera nga ky shërbim me shpresë se do të përfitojë në uljen e dënimit prej 40 vjet burg. Por, refuzimi i autoriteteve serbe që t’ia ulin dënimin Radomir Markoviqit ndikoi që ky kriminel, “në kërkesën për falje të dënimit që ia drejtoi Kryetarit të Serbisë, Tomislav Nikolić-it, të kërcënojë se do ta rrëzojë Serbinë në gjunjë nëse publikon listën e krimeve të bëra kundër serbëve dhe shqiptarëve në Kosovë.” (http://www.kurir-info.rs/rade-markovic-dao-nalog-da-se-ubiju-srpska-deca-u-peci-1998-clanak-1182597).

Radomir Markoviqit u arrestua më 24 shkurt 2001 si organizatorë dhe udhëheqës në vrasje të shumta me motive politike në periudhën janar 1998 – janar 2001. Që nga arrestimi i tij e deri më ditën e sotme të vitit 2016 janë vetëm 10 vrasje që Serbia përpiqet t’ia veshë UÇK-së. Shumica e këtyre rasteve kanë ndodhur në pjesën veriore të Kosovës (në komunën e Zveçanit dhe atë të Leposaviqit) atje ku shqiptarët vështirë se mund të depërtojnë.

Shtatëmbëdhjetë vjet pas përfundimit të luftës asnjë institucion me peshë në marrëdhëniet ndërkombëtare nuk morri iniciativë që Radomir Markoviqi të transferohet në një vend neutral, të merret në pyetje për të gjitha vrasjet që është në dijeni, që një herë e përgjithmonë të ndriçohen të gjitha vrasjet e civilëve që do ta çlironin Serbinë e shndërruar në “peng të kriminelëve që kanë kryer këto krime” (Intervista e cituar e Vuk Drashkoviqit).

Pa ndriçimin e plotë të asaj që mban të fshehur Shërbimi Sekret Serb lidhur me vrasjen e civilëve në Kosovë, ekziston rreziku që të painformuarit të biem pre e sajesave në funksion të fshehjes së gjurmëve të krimit. Rasti i Grackës së Vjetër hap shtegun e grackave të reja propagandistike.

Bardhyl Mahmuti

3 shtator 2016