dalip greca – Page 36 – Dielli

VATRA NË QUEENS-NY PËR TË PESTIN VIT NDEROI MITHAT FRASHËRIN

October 5, 2018 by dgreca

Dega e Queensit e Federatës Panshqiptare të Amerikëse”VATRA”me Kryetar Dr. Skënder Murtezani,me rastin e 3 tetorit(3 tetor 1949-2018) -ditëvdekjes të Apostullit të Shqiptarizmit, Mithat Bej Frashërit, e nderoi atë me një veprimtari përkujtimore dy orëshe në Roger Smith Hotel, në Manhattan(501 Lexinton dhe 47 Street) .

Veprimtaritë e deritanishme të kësaj dege ishin organizuar në Lexinton Hotel, që ndodhet jo shumë larg që aty (511 Lexington Ave, New York, NY 10017- në 51 Street), pasi media kishte aluduar më herët se ky ishte hoteli ku pat gjetë vdekjen atdhetari, Intelektuali i shquar, ajka e patriotizmit shqiptar, shkrimtari, diplomati politikani, që u shua në rrethana enigmatike me 3 tetor 1949 në Nju Jork, ndërkohë që udhëhiqte Komitetin Shqipëria e Lirë-Qeveria në mërgim e shqiptarëve. Duke bërë hulumtime arkivore, dhe pas takimit me administratën e Hotelit, Dr. Skënder Murtezani, konstatoi se Hoteli i dikurshëm- Winthrop, ku u shua Mithat Frashëri nuk ishte Lexinton, por Roger Smith. Madje në këtë hotel ruhet dhe emri i vjetër, ku pronarët e rinj, kanë përjetësuar emrin e hotelit të dikurshëm duke ruajtur dhomën me këtë emër”Winthrop Room”.

Në takimin përkujtimor përvec anëtarëve të degës së Vatrës Queens, morën pjesë edhe Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës Dritan Mishto, nënkryetari Agim Rexhaj, sekretarja Nazo Veliu,anëtari i Kryesisë së Vatrës Zef Balaj, kryetari i Këshillit Shqiptaro-Amerikan Haxhi Dauti, editori i Diellit Dalip Greca, editorja per sec e gjuhës angleze të gazetës Dielli Rafaela Prifti, e të tjerë.
Takimin e ka hapur kryetari i degës dr. Skënder Murtezani, i cili edhe përmes monitorit ka përshkruar jetën e Mithat Frashërit, që nga lindja e derisa mbylli sytë, duke siguruuar edhe një material të pasur arkivor dhe fotografik. Dr. Murtezani ka meritën jo vetëm pse e perkujton me degën që drejton Mithat Frashërin, por ai ka siguruar dhe disa materiale rreth tij, përfshi bileten e udhetimit te tij në SHBAQ, certifikatën e vdekjes, kronikat në shtypin amerikan rreth vdekejs së tij enigmatike etj.
Editori i Diellit ka përshkruar pikëtakimet e Mithat Frashërit me Federatën Vatra, dhe ka paraqitë variantet e deritanishme të vdekjes enigmatike të Mithat Frashërit.
Veprimtarinë e ka përshëndetur Kryetari i Vatrës, Dritan Mishto. Ai përgëzoi kryetarin e degës Dr.Skënder Murtezani, për pasionin dhe përkushtimin në punët e Vatrës, duke vecuar veprimtaritë kushtuar Mithat Frashërit.
Kryetari i Vatrës kujtoi edhe veprimtarinë tjetër që u organizua nga z. Pëllumb Lamaj pranë varrit të Mithat Frashërit me 30 shtator 2018, ku u diskutua edhe për heshtjen që është mbajtë nga qeveria për zhvendosjen e eshtrave të Mithat Frashërit në Shqipëri rreth datës 22 nëntor 2018.
Nuk kanë mbetur më shumë se 6 javë nga lëvizja e eshtrave drejt Tiranës dhe komuniteti nuk ka ende asnjë njoftim nga ata që janë ngarkuar sipas qeverisë për lëvizjen e eshtrave. Vatra nuk do të lejojë që Mithat Frashëri të ikë në heshtje nga toka e Lirisë. Ne vatranët dhe komuniteti do t’ia bëjmë të gjitha nderet.(Dielli)-Specialen e pergatitur me kete rast do ta lexoni te plote ne Gazeten Dielli te printuar.Per me shume fotografi shkoni ne Facebook (dielli vatra))

I PRANISHËM NË NJË NGUSHELLIM NDRYSHE, NË VATËR

October 3, 2018 by dgreca

NGA ASLLAN BUSHATI/

Ndërsa po pinim kafe tek gjakovari Dervish Jahjaga në Artur avenue Bronx NY, me editorin e” Diellit “ Dalip Greca dhe Zef Balajn një vatran i nderuar , Dalipi i përgjigjet një thirrje telefonike dhe na thotë se një grup antarësh të Legalitetit (dhe vatranë njëkohësisht), do të vijnë në Vatër për një vizitë ngushullimi. Me shaka e pyesim : kush ka vdekur në Vatër? Ai sqaron se nesër mbushet një muaj nga largimi nga kjo jetë i babajt tim. Ata dëshirojnë që vizitën e ngushullimit të mos e bëjnë në shtëpine time ,por në vendin e punës time në Vatër.

E pëlqyem këtë zgjedhje të Legalistëve sepse shprehte edhe vlerësim për Diellin dhe Vatrën. Dalipi, për dy dekada(10 vite si editor i sek Shqip tek Illyria 21 Korrik 1999- 15 qershor 2009, dhe 9 vite ne Dielli si K/Redaktor, që nga 20 gushti 2009), ai nuk ka lënë ngjarje të komunitetit( vcanerisht te Legalistë) pa e ndjekur e shkruar, nuk ka lënë mort në komunitet pa marrë pjesë. Prandaj mendoj se vendimi i legalistëve ishte shumë i pëlqyer.

Njëherëshi i thamë Zefi dhe unë se: do të dëshironim të marrim pjesë edhe ne . Dalipi me respektin dhe thjeshtësinë që e karakterizon na tha se është vetëm kënaqësi pjesmarrja juaj . Ndërkohë unë ju tregova miqve të mi një histori nga Mati. “Një shtëpie të mirë me disa djemtë rritur , të martua e me fëmijë u kishte vdekur nëna e tyre nga pleqëria. Një mik i shtëpisë tyre për arsye të ngarkesave familjare dhe të puneve stinorepambarim në fshat shkoi për ngushullim një ditë para se të mbushej një vit. Dhe kokëulur matjani i tha të zotit shtëpisë se kishte ardhur me shumë vonesë për ngushullim dhe po kërkonte të falur . I zoti i shtëpisë i tha mikut” mos kërko të falur, se ti je miku më i mirë i kësaj dere se edhe ne si familje gati e kemi harruar dhimbjen për nanën , kurse ti vazhdon ta ruash akoma”. Morali i kësaj ndodhije në Mat përmendet edhe sot se për ngushullimin nuk ka rënëdsi as koha e as vendi. Ai është me vend dhe i mirpritur në cdo kohë.

Kështu dje më 2 tetor 2018, miku dhe miku ynë i nderuar Dalip Greca i shoqëruar nga Zef Balaj, Lekë Përlleshi dhe unë , priti për ngushullim në Vatër: Ndrec Gjergji, Hakik Mena, Lulzim Kupi, Zef Berisha , Ahmet Hoti dhe Sokol Kupi. Këto burra të nderuar me shumë respek e ngushullun Dalipin për babain dhe duke hequr paralele me dhimbjet e tyre familjare, i thanë Dalipit se dhimbja jote është dyfishe. E para se babai nuk harrohet kurrë dhe e dyta se për arsye të të qenit larg në emigracion nuk munde të shkosh në varrimin e tij.

Edhe unë nuk kam për ta harruar kurrë këtë ngushëllim ndryshe, sepse brenda tij ka shumë dhemshuri për atë që u largu nga kjo jetë , por ka edhe shumë dashuri e respekt njerëzor për ne që jemi gjallë. Ndrec Gjergji me shokë mund të shkonte fare mirë në Familjen Greca për ngushullim, por bëri zgjedhjen për në Vatër . Zgjidhje e qëlluar.

Ky ngushullim” ndryshe” duke qenë në emigracion, na solli më fort në fokus idenë se kemi nevojë për më shumë ndjenjë njerzore, dashuri, respekt e ndenjë kolektiviteti. I nderuar qoftë kujtimi i babait të Dalipit që u largu nga kjo jetë një muaj më parë, por shumë respekte Ndrec Gjergjit, Hakik Menës, Zef Berishë, Ahmet Hotit dhe pinjollëve të të madhit Abas Kupi.

Ashtu sic ishim së bashku ne shkuam në Yonkers për të ngushëlluar familjen e vatranit veteran Mustafë Elezi.

Mustafë Elezi, nga Dragobia në ShBA, një jetë mes dy botëve

October 1, 2018 by dgreca

Nga Dalip Greca/

Mustafë Elezi është një ndër shqiptarët që erdhi në SHBA në fundvitet ’60 të shekullit të shkuar. Ai jeton në shtëpinë e tij dy katëshe në Yonkers, NY. Ftesa qe i bera për një intervistë për sfidat dhe sukseset e jetës së tij, e gëzoi pa masë. Na priti në krye të shkallëve të shtëpisë dykatëshe. Atë ditë kishte mysafirë nga Shqipëria, të nipin me të shoqen, që të dy juristë. Mustafa ka siguruar një mirëqenie të kënaqshme falë punës dhe përkushtimit të vetë atij dhe të fëmijëve, që i ka të mbarë e të suksesshëm. Suksesin e tij e pasqyron dhe shtepia private ku jeton, komode dhe tradicionale ne mobilim.Ndjehet i gëzuar nga mirënjohja dhe përkujdesja që tregojnë fëmijët për të, për të cilët ai thotë se janë krenaria dhe gëzimi i jetës së tij. Ka investuar por dhe ata ia kanë shpërblyer. I ka shkolluar të gjithë dhe mundimi nuk i ka shkuar kot. Edhe pse vitet ia kanë shtuar pleqërinë, Mustafë Elezi nuk ndahet nga veprimtaritë e komunitetit. As nga Shqipëria që e do aq shumë, paçka se ia patën mohuar. Udheton shpesh drejt Shqiperise. Kur shkova për ta intervistuar ishte në prag të një udhëtimi drejt vendlindjes. Vizitat në vendlindje, ia mbajnë shpirtin ngrohtë, siç shprehet vetë ai. Mustafa e ka mbajtë shpirtin gjallë edhe me poezitë e bukura që ka shkruar për lirinë, Flamurin kuq e zi, gjuhën shqipe, Atdheun dhe kombin tonë ilir.Në prag të 28 Nëntorit 2010 ai botoi librin e tij të dytë me titull”Nuk e harrova Malësinë e Gjakovës”, një libwr që i kalon kufijtë e një autobiografie. Në 465 faqet e librit ai përcjell shpirtin mëmëdhetar. Mustafë Elezi është bujar, gjithë jetën ka dhuruar për cështjen Kombëtare. Në mbyllje të vitit ai dhuroi njëmijë dollarë për gazetën më të vjetër të Shqiptarëve, gazetën Dielli, zërin e Federatës Panshqiptare”Vatra”.

***

Mustafë Elezi ndjehet vatran në shpirt dhe që prej vitit 1968, ku është bërë pjesë e saj, nuk mund t’i largohet.Ishte edhe në veprimtarinë e fundprillit te vitit 2009 organizuar nga Vatra në promovimin e librit “Zonja e zezë, Nexhmije Hoxha”, të Fahri Balliut, ndërsa në festimin e 98 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, nuk mundi të vinte, por dërgoi mesazhin e tij, një poezi të bukur për 28 Nëntorin dhe Flamurin Kombëtar dhe kontributin e tij financiar. Është antikomunist me shpirt nga që komunizmi ia pat nxirë jetën, jo vetëm atij, por të gjithë fisit. Lufta më absurd e komunizmit shqiptar është ajo kundër familjeve nacionaliste. Familja e Jah Elezit të Dragobisë, pjesë e së cilës është Mustafa, në shekullin e shkuar ishte me emër në të gjithë Malësinë e Gjakovës e më tej. Ajo përmendej për tradita e trimëri në Kosovë , Plavë-Guci e Shqipëri. Para Luftës së Dytë Botërore, kjo familje e madhe prej më shumë se 50 anëtarësh i nënshtrohej rregullave të traditës patriarkale, ku punët përballeshin bashkë e miku pritej me bujari e besë. Familja e Jah Elezit ka jetuar në Dragobi dhe Çerem. Sa herë mësynin sllavët nga Gryka e Dragobisë, Eleztë ishin në ballin e luftës. Komunizmi këtë familje të madhe nacionaliste, e shpalli armike të popullit! Për pesëdhjetë vjet kalvari që përshkoi familja e Jah Elezit, qe i përgjakur; me të pushkatuar, të burgosur e të internuar deri në vitin 1990.

Luftëtarët e lirisë shpallen armiq

Lufta e Dytë Botërore i gjeti Eleztë në ballin e Luftës për liri. Tre djemtë e Sali Jah Metalisë; Jah Sali Metalia, Abaz Sali Metalia dhe Mustafë Sali Metalia ishin rreshtuar në radhët e luftëtarëve të lirisë kundër pushtuesve. Njëri vëlla, Jah Sali Metalia i ishte përgjigjur menjëherë kushtrimit për të shkuar në Kosovë. Ai kishte përfunduar gjimnazin e Shkodrës dhe ishte ndër ata djem që me thirrjen e parë të Mit’hat Frashërit shkoi në Kosovë. Gjatë kohës së pushtimit ai ishte kryetar i komunës së Junikut. Ishte koha kur një pjesë e inetelektualëve të Shqipërisë dhe të Kosovës menduan se ishte realizuar bashkimi kombëtar dhe rrezikuan veten për të shërbyer sipas aftësive intelektuale, kudo ku kishte nevojë Kosova. Ishte koha kur Ago Agaj, Kudret Kokoshi, e intelektualë të tjerë të Shqipërisë i shkonin në ndihmë Kosovës. Jah Metalia mbeti ushtar dhe idhtar i Mit’hat Frashërit dhe iu përgjigj thirrjes së tij. Në betejën e Junikut Jah Sali Elezi ishte në ballë të luftës. Tri ditë zgjati beteja, por heronjët u ndëshkuan duke u shpallë armiq të popullit. Komunistët shqiptar dhe ata jugosllavë e akuzuan Jahon për bashkëpunim me pushtuesin, ndërkohë që Juniku i tij dhe e tërë Kosova ranë sërish në pushtimin sllav. Ai u masakrua së bashku me 100 kosovarë. U pushkatuan pa gjyq ata që deshën të mbronin Junikun dhe Kosovën.Familja Elezi trashëgonte patriotizmin e Jah Elezit, që kishte prirë në betejën e Valbonës. Ai kishte marrë pjesë së bashku me Bajram Currin në mbrojtje të Prizrenit, pat luftuar për mbrojtjen e Plavës dhe Gucisë dhe kudo ku kriste pushka e shqiptarit për liri.

Ish partizani shpallet armik i popullit!

Mustafë Elezi ishte vetëm 17 vjeç kur iu përgjigj thirrjes së Atdhut për të luftuar për liri. Ishte një ndër partizanët e vegjël në moshë të Brigadës 25 partizane. Kur partizanët çliruan Tropojën, i kërkuan atit të tij që të niste me ta djalin. Ishte djalë i ri plot ideale dhe mendonte se populli shqiptar pas lufte do të vendoste pushtet demokratik dhe do të gëzonte një jetë më të mirë.Sakrifikoi rininë e vet nëpër male në të ftohtë e shpesh i pangrënë. Luftoi që nga Tropoja në Gjakovë, Ferizaj, Prishtinë, Mitrovicë etj. Por u zhgënjye shpejt; në vend të demokracisë komunistët vendosën diktaturën më të egër në të gjitha vendet ish komuniste.Jo vetëm kaq, por komunistët shqiptarë bënë pakt vëllazërimi dhe u bashkuan me Titon duke zhgënjyer vëllezërit kosovarë. Ata dorëzuan Kosovën dhe shumë nga djemtë shqiptarë që kishin ushqyer iluzionin e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë ose kishin luftuar me parullën “Kosova është Shqipëri” , u ndëshkuan. Tronditjen më të madhe Mustafë Elezi e pësoi kur u kthye nga lufta, shtëpia e tij në Dragobi ishte djegë nga bashkëluftëtarët e tij partizanë. Ishte një zhgënjim tronditës. Familja e madhe qëndronte në qiell të hapur, pa patur një strehë ku të fusnin kokat. Shpërblim i bukur për kontributin e dhënë në luftë!-psherëtinë gjatë rrëfimit Mustafë Elezi.Ai i kishte kërkuar pushtusit nëpër male, por ata paskishin qenë aq pranë!

Era e së keqes po frynte me tersëllimë edhe në grykën e Dragobisë. Tani sllavët nuk vinin më me taborre sulmi përmes luginës së Valbonës për ta ndalë turin tek shpella e Bajram Begut! Ata ishin ulur këmbëkryq në Tiranë dhe u dorëzonin komunistëve shqiptarë listat e atyre që kishin luftuar për një Kosovë bashkë me Shqipërinë, pra ishin kundër vëllazërimit me serbët. Pas djegies së shtëpisë erdhën të tjera fatkeqësi për familjen Elezi; në vitin 1945 komunistët kishin pushkatuar pa gjyq xhaxhanë e Mustafës; Asim Jah Elezin, duke lënë në katër rrugë të shoqen dhe tre fëmijët e tij.Mustafës ende nuk i kishte ardhë radha. Ai kishte ende meritat e luftës. Po sa do ta mbronin ato? Vazhdonte të shërbente si nënoficer në ushtri duke qenë shef i prapavijës në batalionin e artilerisë bregdetare. Dukej se ishte larg rrëbeshit që po i rrëzonte një nga një burrat e familjes Elezi, por ky ishte vetëm iluzion i përkohshëm.Tragjedia vazhdon të godasë familjen e madhe të Elezëve me një fuqi goditëse si një tërmet nëntë ballësh; në vitin 1946 arrestohet tek po kryente shërbimin ushtarak në brigadat shqiptare në Maqedoni, vëllai tjetër i Mustafës. Tragjedia në familjen e Jah Elezit nuk ka të ndalur. Rrethi po i afrohej edhe vetë Mustafës. Arrestohet dhe vëllai tjetër i tij, Adem Sali Elezi, ish myfti në Kukës, vetëm pse predikonte Kosova dhe Shqipëria janë një. Pas pak kohësh në pranga përfundon edhe xhaxhai Azem Jahja, ish imam në Tropojë.Të dy ata u përballën përmes një kalvari të tmerrshëm nëpër burgjet e diktaturës komuniste. I vetmi “faj” i tyre ishte nacionalizmi, patriotizmi ndaj Kosovës, e cila i ishte dorëzuar Jugosllavisë.

Arrestimi i Mustafë Elezit

Mustafa po e parandjente se po i afrohej arrestimi edhe pse tregohej i kujdesshëm, që të mos i shpëtonte asnjë fjalë e pamatur apo ndonjë gabim teknik në detyrën që kryente, ai nuk mundi ta shmangte të keqen. Hafijet kishin filluar t’ia përgjonin hijen. Iu vunë prangat në vitin 1949.Ishte duke kryer shërbimin ushtarak në Shëngjin të Lezhës në artileri bregdetare, kur dëgjoi akuzën e tmerrshëm: “Në emër të popullit je i arrestuar!”. Filluan edhe për atë vuajtejt dhe torturat e tmerrshme. Hetuesia vazhdoi për më shumë se dy muaj. Një hetuesi e ashpër me tortura spartane të huazuara nga rusët ra mbi të. Pas hetimit, ku ai nuk pranoi asgjë, erdhi gjyqi ushtarak.U gjykua për faje që nuk i kishte kryer. Cilësohej armik ai që kishte luftuar për liri. Nuk kishte as avokat që të mbrohej; prokuror, gjykatës, avokat ishte Partia Komuniste. Prokurori kërkoi dhjetë vjet burg, ndërsa trupi gjykus e la me tetë vjet. Nga burgu i Tiranës e çuan në Korçë. Atje u përball me vdekjen. Këneta e vdekjes mori shumë trupa të sfilitur të burgosurëve politikë. Mustafa thotë se ishte me fat që i shpëtojë vdekjes. Në kujtesë ka ende ënjtjen e trupit nga sëmundja e skorbutit, që ra mes të burgosurve dhe mori shumë jetë. Edhe Mustafa s’mund të bënte përjashtim. Dr. Isuf Hysenbegasi, që ishte i burgosur, arriti t’i shpëtojë duke kërkuar me këmbëngulje domate në mungesë të vitaminave për të burgosurit. Nuk i harrohet as Ram Halili, një i burgosur , që e ka lënë policët tërë ditën në diell e tërë natën jashtë, të lidhur këmbë e duar dhe më pas çonin tek ai të gjithë të vargun e të burgosurve, që ta pështynin. I shkreti, mezi e përballoi Maliqin, por nuk përballoi Peqinin. Vendosi që të ikte nga skëterra, por e tradhëtoi shoku me të cilin pat vendosë të arrastisej. Ai ishte spiun dhe në momentin e arratisjes e kapën dhe e vranë Ramën. Nga viti 1949 deri në vitin 1957 jeta e Mustafës kaloi sprovat e qëndresës në burg dhe kampet e internimit. Ka punuar edhe në kanalin Peqin-Kavajë. Aty ka gjetë vëllanë e vet Ademin. Vuajtjet nuk kishin të mbaruar. Më pas e kanë çuar në ndërtimin e fushës së aviacionit në Kuçovë. Nuk mbaruan me kaq vujatjet. Pasi të burgosurit përfunduan ndërtimin e fushës së aviacionit i dërguan në ndërtimin e kanalit Vjosë-Levan-Fier.Vuajtën shumë në Shtyllas.Një vit e gjysëm ka qëndruar në ndërtimin e kanalit.Më pas i kanë çuar për ndërtimin e fushës së aviacionit në Tiranë.Edhe pse kampi ruhej në mënyrë të rreptë, pesë nga të burgosurit hartojnë një plan arratsije. Të prirur nga Abaz Korçari ata hapën një kanal të nëndheshëm në fshehtësi dhe hartuan planin e arratisjes. Pasi kanë bërë gati kanalin, kanë dalë, por në dalje e sipër i ka dikutuar roja dhe ka qëlluar me breshëri automatiku. Njëri prej të arratisurëvë është vra. Pas kësaj ngjarjeje në kamp ka shkuar vetë Mehmet Sheu dhe u ka mbajtë një fjalim të ashpër, duke i cilësuar armiq, të poshtër e fundrina të shoqërisë. Pas kësaj ngjarjeje kanë shtuar masat e sigurisë.Vuajtjet ishin të pafundme.Kur është liruar nga burgu, Mustafa e ndjeu veten të shkatërruar e tepër të lodhur.

Mbushet kupa e vuajtjeve, vendosë të arratiset

Në vitin 1957 kishin filluar sërish dënimet dhe internimet masive. Familja Elezi kishte ndërtuar një shtëpi të re me 12 dhoma pas asaj që ia dogjën gjatë luftës. Edhe këtë shtëpi ia kishin marrë komunistët dhe po përgatitej internimi masiv pasi ishin shpallë kulakë, duke u hequr edhe kartat e Frontit.I erdhi në mbrëmje një mik nga Kolgecaj. Mustafa kish qenë në luftë me mikun e tij. Ai e lajmëron se kishin sjellë nga lartë listat e internimeve të reja. Në këto lista ishin të parët emrat e atyre që ishin liruar nga burgjet, ku ishte dhe emri i Mustafës. Falenderoi mikun dhe vendosi që të arratisej. S’kishte rrugë tjetër, ndryshej do t’i duhej të mbyllej në kampin e internimit, ku dera e burgut mbetej përherë e hapur. Ka qenë një ditë e ftohtë dimri. Binte dëborë.Kaloi mesnatë në Morinë, ku u strehua në një familje myftinjësh, që aty në postë të policisë. Të nesërmen e dërguan në Junik, ku dha intervistën. I dhanë strehim politik dhe e transferuan në Prishtinë, ku gjeti shumë nga anët e veta.Më pas e vendosën në Ferizaj. Një jetë e re nisi në Ferizaj. Për dhjetë vjet jetoi mes shqiptarëve të Kosovës. Ndërkohë pjesa e familjes së mbetur në Shqipëri vazhdoi të përballej me dhunën komuniste. Pas ikjes së tij u arrestua vëllai, Jakup Elezi, që ishte në moshën 60 vjeçare.Arrestimi i vëllait erdhi në vitin 1957. Një vit më pas u arrestua Abazi, i cili në moshën e arrestimit nuk ishte më shumë se 30 vjeç. Gati të gjithë meshkujt e familjes së madhe Elezi provuan ferrin e burgjeve komuniste. Arsyeja ishte se diktatura kishte vendosur që t’ia ulte kryet nacionalizmit shqiptar. Në vitin 1960 dy vëllezërit e Mustafës, Jakupi, që kishte dalë nga burgu, së bashku me bashkëshorten, Zizën e djalin si dhe Xhemajli me djalin, arratisen duke dalë në Gusi. Ata dolën pas një beteje të ashpër me forcat e kufirit. Kjo ikje në grup e me luftë ishte si reagim dëshprues ndaj burgosjeve dhe internimeve masive të fisit Elezi. Përveç burgosjeve qeveria komuniste mbajti në internim 85 pjestarë të familjes Elezi derisa u shemb sistemi dhe erdhi demokracia. Ndërsa nipi i Mustafës, Riza, u vra dhe mbeti pa varr.

Kur e pyes Mustafën, pse komunizmi e kishte stërmunduar aq shumë familjen Jah Elezi, ai përgjigjet me një rrëfimin e një ngjarjeje, që ka ndodhë në Dragobi në vitet e luftës: Ka shkuar atje Fadil Hoxha i shoqëruar me disa serbë dhe ka mbledh popullin dhe u ka folë për vëllazërimin dhe miqësinë pas lufte.Është ngritë i ati Mustafës, Sali Jah Elezi dhe i ka thënë:Fadil Hoxha: Ti je shqiptar dhe je i mirëpritur mes shqiptarësh, por jo me ata që ke me vete. A mund ta harrojmë ne përgjakjen me sllavët në Plave e Guci, në Prizren, Dragobi etj? Mos na i fut sllavët në shtëpi se nuk kanë besë. Ndoshta që atëherë familja e Jah Elezit u fut në rreth të kuq.

Rrugëtimi drejt lirisë

Në Ferizaj Mustafa e rregulloi në një farë mënyre jetën e tij. Aty u martua me një vajzë nga dera e Nezajve nga Malësia e Gjakovës. I lindën tre fëmijë atje, dy djem dhe një vajzë. Mërgimi, Bashkimi dhe Shpresa. Ata ia mbushën jetëm me gëzim, por dhe ia rritën detyrimin për të gjetur një shteg drejt perëndimit. Kjo ishte ëndërra e Mustafës. Jeta në Ferizaj po bëhej përherë e më e vështirë. Shërbimi i fshehtë Jugosllav po shtonte provokimet dhe presionin mbi nacionalistët. Disa nga shqiptarët kishin pranuar që të bëheshin bashkëpunëtorë të UDB, një pjesë rezistonin derisa të gjenin një shteg për të dalë në Evropë.Mustafa thotë se u qëndroi larg ofertave për bashkëpunim. Të bëhej spiun i Beogradit do të ishte një tradhëti për idealet e njerëzve të tij të përgjakur me serbët. Kështu që ai u përpoq që të gjente një mënyrë shpëtimi për t’iu larguar së keqes.

Qëllimi i Mustafë Elezit ishte emigrimi në SHBA. Mes shqiptarësh kishte filluar qarkullimi i pasaportave, me të cilat mund të kaloje deri në Trieste e më pas nuk hynin në punë. I siguruan pasaportat me anë të Nderim Kupit dhe Abedin Mulosmanit. U larguan nga ish Jugosllavia në gusht të vitit 1967. Kaluan nga Ferizaj në Beograd, që andej në Triestë. Familja përbëhej prej pesë vetëve; Mustafa me bashkëshorten dhe tre fëmijët si dhe familja e Muharrem Elezit prej tre vetash. Askënd nuk njihnin në Beograd. Dikush u kishte rekomanduar Dom Preng Ndërvashaj.Telefonin e tij ua kishte dhënë Abedin Mulosmanaj.I telefonoi Preng Ndervashës dhe i kërkoi ndihmë. I tha se ishin tetë vetë në Beograd dhe donin të kalonin në Itali, por nuk dinin se si dhe ku të shkonin.Askush nuk i priste.

Ai udhëzon që sapo të arrinin në Trieste t’i hidhnin pasaportat dhe të merrnin taksi e të paraqiteshin në kampin e emigrantëve në Trieste. Atje, u kishte thënë dom Ndërvasahj, do t’i priste nipi i tij. Ashtu vepruan. Morën trenin dhe u nisën. Sapo kanë mbërritur në Triestë kanë marrë taksinë dhe janë paraqitur në kampin e emigrantëve. I priti i nipi i Preng Ndërvashës. Interpoli i mori në intervistë. Që aty i dërguan në Latina, ku qëndruan gjashtë muaj. Më pas i mori ambasada amerikane dhe i intervistoi. Edhe sot në kujtesën e Mustafë Elezit ka mbetur sjellja shumë e ngrohtë e personelit amerikan.Mirëpo dikush e bllokoi familjen Elezi në çastet e fundit. Ishte një urdhër i Ministrisë së Brendshme që s’dihet se në ç’rrethana u gatua. Më pas i vendosën në San Piage. Atje jeta ishte e vështirë. Mustafa së bashku me Hasan Isufin dhe Halil Hamzën, shkuan në Vatikan për të kërkuar ndihmë. Atje takuan Preng Ndërvashaj.Shkon dhe Gjon Markaj dhe pasi bisedon me ta bën një raport për në Ministrinë e Brendshme Italiane.Pas gjashtë muajësh Italia ua hapi dritën jeshile drejt Amerikës. Nuk e harron atë ditë Mustafë Elezi. Ka qenë 24 shkurt 1968. Edhe pse qe ditë e ftohtë dimri, Mustafa thotë se ai dhe e gjithë familja, fëmijët më shumë, ndjenin ngazëllimin e një pranvere në shpirt.

Fillimi i vështirë në SHBA

Me ndihmën e mikut Uk Qerimi, u vendos në Bronx të Nju Jork-ut, në një apartament, që u kish zënë ai me rentë. Ëndërra për të ardhë në Amerikë e kishte munduar tërë jetën Mustafë Elezin, por kur u vendos aty e pa se në jetë nuk ishte si ëndërr. Mosditja e gjuhës angleze i shumëfishonte vështirësitë. Italishtja dhe ajo pak frëngjishte që dinte nuk i hynin në punë. E kujton fillimin e vështirë, ku në një bllok të vogël shënonte emrat e rrugëve që të mos humbte dhe kërkimet e pasuksesshme për të gjetur një punë për të mbajtë familjen e për të paguar rentën. Kaluan shtatë muaj pa punë dhe vetja po i rëndohej çdo ditë e më tepër. Në ndihmë i ka ardhë miqësia dhe shoqëria, që i kanë dhuruar ndihma për të jetuar e për të paguar rentën.Pas shtatë muajësh ka qenë Imam Isa Hoxha, që Mustafën dhe shumë të tjerë nga Malësia e Gjakovës i ka sistemuar në pastrime në Manhattan në 14 rrugë, në avenunë e parë. Mustafa u ndje mirë aty nga që i hyri në punë italishtja. Pronari ishte Italian dhe kuptoheshin shumë mirë me njëri-tjetrin.Ai kujton se ndihmoi edhe shqiptarë të tjerë si Xhaferr Elezin, Sali Nezën e shumë të sapoardhur, që më vonë krijuan bizneset e tyre e u bënë me emër në Amerikë. Më pas, Mustafa, nisi një punë tjetër, duke larë dritaret. Iu desh kohë derisa të stabilizohej si portier në Muzeun Metropolitan në Avenunë e Pestë në Manhatan. Aty punoi derisa doli në pension.

Nga çështja kombëtare s’hoqi dorë. Mustafa u anëtarësua që në fillim në Federatën Panshqiptare Vatra. Ia kishte dëgjuar emrin e madh Vatrës dhe mori një grup shokësh dhe trokiti në derën e saj në qershor 1968.Që atëherë nuk u nda nga Vatra duke qenë pjesmarrës i rregullt në veprimtaritë që organizonte federata. Ka qenë edhe aktivist i Xhamisë. Ishte ndër mbështetësit e ndërtimit të Xhamisë në Brooklyn. Ashtu siç çdo popull këtu në Amerikë ka faltoret e veta edhe muslimanët shqiptarë duhej të kishin faltoret e tyre, thotë ai.

Për tetë vjet ka qenë nënkryetar i Këshillit të xhamisë, në kohën kur kryetar ishte Rexhep Kumbarçe, apo më vonë me Abdulla Kaloshin. Në kujtesë ka shumë aksione për mbledhjen e të hollave në ndihmë të xhamisë. Kështu në kohën e Rexhep Kumbarçes ai udhëhoqi një aksion të sukseshëm, ku u mblodhën rreth 90 mijë dollarë, një shumë e madhe për atë kohë. Ka qenë dhe sekretar i xhamisë. Përpara se të ndërtohej xhamija, Mustafë Elezi ishte pjesë e komisionit ndërfetar të shqiptarëve, në kohën kur Imam Isa Hoxha bashkëpunonte ngushtësisht me Monsinjor Zef Oroshin dhe Kishën Orthodokse të Bostonit.

Në kujtesë ka ditën e inaugurimit të Qendërs Islame Shqiptare në Bruklin, kur kishin ardhë për t’u gëzuar me ta shumë shqiptarë nga shtetet e Amerikës, madje edhe nga Kanadaja. Në gëzimin e tyre ishte bërë pjesë edhe “Zëri i Amerikës”. Mustafa ka mbajtë fjalimin atë ditë dhe është duartrokitë e përgëzur për fjalët atdhetare, që tha aty.

Së bashku me Abdulla Kaloshin ai ishte përkrahës dhe pjesmarrës në të gjitha demonstratat e komunitetit shqiptar për të drejtat e shqiptarëve të Kosovës dhe atyre kundër komunizmit në Shqipëri. Në demonstrata, kujton ai, nuk mungonte asnjëherë Imam Isa Hoxha.Ai kujton se 3 mijë shqiptarë kanë demonstruar në Washington.Mustafa ka qenë përherë i dashuruar pas fjalës shqipes. Ai ka shkruar në vazhdimësi poezi për ngjarje historike dhe ato ngjarje që ka përjetuar vetë dhe që i kanë lënë gjurmë në shpirt. Për shumë kohë ka qenë dhe një nga drejtuesit e revistës ”Pëprjekja jonë”, duke qenë nënkryetar i Këshillit Botues. Ishte jo vetëm fetare revista, por edhe letrare. Mustafë Elezi, nuk është kursyer për çështjen kombëtare.Ka kontribuar qoftë për Vatrën, qoftë për xhaminë dhe në të gjitha veprimtaritë, ku ka marrë pjesë. Mustafa së bashku me Ahmet Rexhepin dhe Hasan Gashin ka hapur shkollën shqipe, të cilën e mbajtën për dy vjet në Nju Jork. Ka qenë edhe anëtar i këshillit të Vatrës deri në vitin 2002.

Krenaria për sukseset e fëmijëve

Familja Elezi, siç respektonte kodin tradicional të besës e të traditës, po ashtu shkollonte gjeneratën e re. Vetë Mustafa kishte marrë arsim të rregullt të kohës, kishte studiuar për finance në Ferizaj. Vëllai, Jaho, që u pushkatua në Pejë, ka pasë mbaruar gjimnazin në Shkodër, një vëlla tjetër ka pasë studiuar në Medrese në Tiranë; edhe një kushëri i tij, Hysni Hoxha ka qenë një ndër nxënësit e shkëlqyer të Medreses në Tiranë dhe është përzgjedhur si ndër më të mirë për të vazhduar studimet e larta të Kajro. U diplomua shkëlqyshëm për Teologji dhe filozofi. U bë një ndër profesorët e Universitetit qendror të Arabisë Saudite, ku dha mësim deri në vitin 1972. Kur erdhi në SHBA dhe u bë pjesë e demonstratave dhe u thoshte shqiptarëve; në vend të përshëndetjes ”tungajtjeta”, përshëndetuni me njëri-tjetrin me fjalën ”Kosova”. Mustafë Elezi ndjehet i gëzuar sepse investimi më i madh i tij ka qenë në shkollimin fëmijëve. Të tre fëmijët e lindur në Ferizaj dhe dy të lindur në SHBA; Sanija dhe Nderimi, i janë përkushtuar arsimimit të plotë dhe kanë arritur suksese në jetë. Mërgimi, djali i madh, pasi përfundoi shkëlqyshëm shkollën e mesme, studio në Peas University, Bashkimi i ka kryer studimet universitare në Iona College në New Roshell.Të dy djemtë kanë arritur rezultate të shkëlqyera në studimet universitare. Mërgimi punoi shumë kohë si anlalist në Golden Sections, tani është Chif Ekzecutiv for Information në City Group. Ndërsa Bashkimi ka punuar menaxher në një kompani ndërtesash në Manhattan, ndërsa tani vazhdon që të merret me Realy State.Ai ka kompaninë e vet. Vajza e madhe, Shpresa, e lindur në Ferizaj, edhe pse kishte përfunduar shkollën e mesme shkëlqyshëm, sipas traditës u martua për t’iu përkushtuar familjes, por nuk iu nda shkollës së lartë derisa përfundoi studimet në Adelphi University.

PERKUJTIMI I MITHAT FRASHERIT, APEL QEVERISE

September 30, 2018 by dgreca

PËRKUJTOHET MITHAT FRASHËRI NË NJU JORK DHE I BËHET APEL QEVERISË PËR TRANSPARENCË/

– Qeveria Shqiptare nuk mund ta anashkalojë Diasporën Shqiptare të Amerikës dhe nuk mund t’i marrë fshehurazi eshtrat e Apostullit të Shqiptarizmit, Mithat Frashërit.

– Derisa Qeveria e cilëson në Vendimin e saj “Personalitet i Shquar i Letrave Shqipe dhe Kulturës Mbarëkombëtare”, emri dhe busti i tij do t’i bënin nder cdo institucioni të Kulturës Kombëtare-

– Mos vallë Mithat Frashëri do të pësojë fatin e Faik Konicës, që e kthyen triumfalisht, por më pas e braktisën, e shkarravitën, e zhgrryen… e nxinë ?

Nga Dalip Greca

Sot, e Djelë 30 Shtator 2018, në orën 11 paradite u përkujtua në 69 vjetorin e vdekjes, Mithat Frashëri, – ikona e Shqiptarizmit,shkrimtari,diplomati,përkthyesi,politikani,intelektuali,që mbi gjithcka vuri inetersat e Atdheut.
Takimi përkujtimor si për cdo përvjetor Lindjeje apo Vdekjeje u organizua pranë varrit të tij, që ndodhet në Ferncliff Cemetery, ne Westchester County, New York, në adresën: 280 Secor Rd, Hartsdale, NY 10530.
Drejtuesi i veprimtarisë përkujtimore z. Pëllumb Lamaj, pas Hymnit Kombëtar, ka kërkuar që të mbahet 1 minut heshtje në nderim të Apostullit të Shqiptarizmit Mithat Frashërit.
Ai ka vlerësuar figurën shumëdimensionale të Mithat Frashërit, duke folur për kontributin e tij ndaj kombit si diplomat, burrë shteti, si politikan, si personalitetit i Kulturës, si Kryetar në Kongresin e Manastirit, si ambasador i Kosovës dhe Camërisë etj.
-E përkujtojmë Mithat Frashërin, tha z. Lamaj, në këtë përvjetor të vdekjes, dhe do ta përkujtojmë gjithmonë edhe pse Qeveria shqiptare ka marrë vendimin për t’ia kthyer eshtrat në Shqipëri. Ne nuk na ndalon kush që të vijmë këtu dhe ta nderojmë njeriun që mbi gjithka deshi dhe luftoi për Kombin e vet.
Z. Lamaj shprehu indinjatën për heshtjen që po mbanë Qeveria Shqiptare për procedurat e trasferimit të eshtrave të këtij personaliteti të shquar të Kombit Shqiptar dhe duket se po e bën për interesa të ngushta. Ai kritikoi heshtjen e qeverisë shqiptare për procedurat e trasferimit dhe rolin që do të ketë diaspora… Druaj, tha z. Pëllumb lamaj, se Mithat Frashëri po kthehet gjysëm ilegal, po ndahet diplomati, personaliteti i shquar Letrave shqipe, nga Atdhetari dhe politikani. Kam frikë, komentoi ai se Mithat Frashëri do të pësojë fatin e Faik Konicës, që e kthyen triumfalisht, por më pas e braktisën, e shkarravitën, e zhgrryen…
Si mund të kthehet Mithat Frashëri vetëm duke i trasferuar eshtrat, ndërkohë që në vendimin e qeverisë nuk ka as një të dhënë se cilit institucioni do t’i vihet emri i tij, cilës rrugë-ndërkohë që rrugët e kryeqytetit ende mbajnë emra atentatorësh e kriminelësh ordinerë…Mithat Frashëri ia dhuroi shtetit shqiptar thesarin e tij, Bibiliotekën, cfarë i dha shteti shqiptar si kompensim?!
Edhe Kryetari i Vatrës, Dritan Mishto, tek nderoi figurën e Mithat Frashërin, foli për përmasat e shërbimeve të tij Kombëtare, dhe evidentoi piktakimet e Vatrës me personalitetin e shquar, kërkoi që komuniteti të bëhet pjesë e përcjelljes, si shenjë nderimi për personalitetin e lartë. Është një përvojë, theksoi Mishto, ajo e kohës kur shqiptarët e Amerikës e Amerikës përcollën Faik Konicën në Tiranë (1995).
Për figurën e Mithat Frashërit folën dhe shprehën nderimin e tyre edhe : Zef Balaj, anëtar i kryesisë së Vatrës, Haxhi Dauti-Kryetar i Këshillit Shqiptaro-Amerikan, Marjan Cubi-Kryetar i Qendrës “Nënë Tereza” dhe anëtar i Kryesisë së Vatrës, Profesori Ilir Hysa, ish nënkryetari i Vatrës Asllan Bushati, Tom Shkreli, ish kryetar i Fondacionit Dom Simon Filipaj, gazetari Robert Papa, editori i Diellit Dalip Greca. etj.
Pjesmarrësit debatuan rerth vendimit që qeverisë dhe ishin në një mendje se: Mithat Frashëri nuk mund të merret fshehurazi, duke anashkaluar komunitetin shqiptar, i cili do ta përcjellë sic e meriton atdhetarin e shquar. Nëse qeveria dhe shërbimi diplomatik shqiptar që është ngarkuar për të kryer veprimet nuk do t’na bëjnë pjesë të përcjelljes së eshtrave të ikonës që ka mbajtë gjallë atdhetarizmin në SHBA, ne do të dijmë të bëhemi vetë pjesë dhe do ta nderojmë në mënyrën tonë Mithat Frashërin.

VATRA, TAKIM ME PRESIDENTIN META

September 30, 2018 by dgreca

-DEBAT PËR NËSHTETSINË, MOSFUNKSIONIMIN E SHTETIT, PËR ISH TË PËRNDJEKURIT POLITIK, PËR MOSDËNIMIN E KRIMEVE TË KOMUNIZMIT, PËR MINISTRINË E DIASPORËS…. –

Nga Dalip Greca/*

Të premten me 28 Shtator 2018, në mbrëmje, një përfaqësi e Vatrës u takua në mjediset e hotelit Kimberly në Manhattan me presidnetin Ilir Meta.

Të pranishëm në takim: zv. Kryetari i Vatrës-njëkohësisht kryetar i degës në Jacksonville Adriatik Spahiu, anëtarët e kryesisë: Zef Bala, Marjan Cubi, Besim Malota, Kryetarët e degëve të Vatrës në Tampa Tasim Ruko dhe kryetari I degës në Michigan Mondi Rakaj,(anëtarë të Këshillit të Vatrës), Bashkim Musabelliu,shefi i Kabinetit të kryetarit Mishto, Dr. Pashko Camaj, këshilltarët e Kryetarët Marko Kepi, Frederik Ndoci dhe Gëzim Nika, ish nënkryetari i Vatrës Asllan Bushati, Sel Celaj, vëllezërit Drishti, Gjergj Balaj, Angjelina Nikaj e të tjerë.

Presidneti Meta shoqërohej nga këshilltari për diasporën z. Flamur Gashi.

Zef Balaj e uroi presidnetin Meta për takimin me Vatrën dhe i solli përshëndetjet e kryetarit Mishto, i cili për arsye familjare nuk mundi të marrë pjesë në takim. Editori e informoi shkurtazi për veprimtaritë dhe punët Kombëtare të Vatrës për gjatë 106 viteve, Asllan Bushati tregoi për veprimtaritë e sotme të Vatrës. Diskutuan Adriatik Spahiu, Pashko Camaj,Marjan Cubi, Marko Kepi, Tasim Ruko, Mondi Rakaj, Gjergj Balaj, Besim Malota, Bashkim Musabelliu, Gezim Nika, Frederik Ndoci, Eddi Drishti.

Në qendër të debatit ishin konstatimet për mosfunksionimin e shtetit shqiptar dhe mosinteresimin e tij për diasporën shqiptare. I pari që shfaqi opononecën e vet ndaj mosfunskionimit të shtetit ishte Gjergj Balaj, i lindur nga dy prindër shqiptarë ne SHBA. Ai tregoi përpjekjet e tij të pasuksesshme 2 vjecare për të marrë nënshtetsinë shqiptare, sorollatjet nga Kosullata Shqiptare në Nju Jork e deri në zyrat e gjendjes civile të shtetit, në Ministrinë e Rendit,burokracia dhe rryshfeti nëpër zyrat e shtetit etj etj…Të njëjtin shqetësim shfaqën edhe vëllezërit Drishti të cilët, edhe pse kanë lindur nga dy prindër shqiptarë në SHBA, nuk po arrijnë që të marrin nënshtetsinë, paçka se kanë trokitur tek vendlindja e prindërve që në vitin 1991, kanë ndërtuar shtëpi atje, por nënshtetsinë nuk po ua japin edhe pse Ligji shqiptar e përcakton qartë se kur i ke prindërit shqiptar, nënshtetsia të jepet menjëherë.Po ashtu Edi bëri vërejtje për kriteret e ndryshimeve në polici sapo nëdrrohen qeveritë ndërrohen policët në nivele profesionale.Ai tregoi përvojën amerikane.

Këshilltari I Kryetarit, Marko Kepi, njëkohësisht President i Rrënjëve Shqiptare, ishte kritik në diskutimin e tij. Ai tha se vinte nga një rrugicë e vogël në Shkodër që mbante mbi supe 100 vite burg të diktaturës, por bijtë e ish të dënuarëve janë të flakur jasht vëmendjes së shtetit, ndërkohë që bijtë e ish persekutorëve bëjnë ligjin, që nga pushteti lokal deri në piramidën e shtetit. Ai e kundërshtoi justifikimin e presidentit se ata që dalin në Pezë apo sheshe e rrugë të vendit me thirrje e Portrete të dikattorit Enver Hoxha, janë ca pleq të padëmshëm, që me atë bindje do të shkojnë nga kjo jetë. Kepi, i solli si kndërvënie shembullin e arrestimin e ish nazistit në Brooklyn. Po ashtu z. Kepi bëri Kritika të rrepta ndaj Minsitrisë së Diasporës, që nuk jep asnëj kontribut real për diasporën shqiptare, ndërkohë që udhëheqës të shteteve të tjera, kur vijën në SHBA, nuk bëjnë vetëm fotografi për fb, por takojnë senatorë e kongresmenë, dhe shtrojnë kërkesa për komunitetet e tyre, deri edhe në kërkesën për fonde për të ndërtuar qendra kulturore apo për të hapë shkolla në gjuhën e tyre, por edhe duke afruar kontribute të shteteve nga vijnë. Ne, tha ai, edhe kur u bëjmë thirrje që të bëhen pjesë e një parade në Manhattan, ku shqiptarët janë numër NJE, kërkon përmes këshilltarëve që Diaspora ti paguaj rrugëtimin, hotelin, ushqimin!!!

Për problemin e mosintegrimit real të shtresës së ish të përndjekurëve diskutoi Mondi Rakaj, Tasim Ruko, Gëzim Nika etj.

Nuk e kuptoj, tha Gëzim Nika, se si në të njëjtën ceremoni, ku dekorohet gjyshja ime pas vdekjes per tragjedinë e kampit të Tepelenës, në radhën e pare të pjesmarrësve bën karshllëk edhe ish persekutori ynë, që nuk na la të vazhdojmë shkollat!

Presidenti Meta u dha përgjigje pyetjeve të shumta, shfaqi mendimet e tij gjat debatit dhe falenderoi për pjesmarrjen në takim, ndërsa në statusin e tij në facebook shkroi: “Kënaqësi të takohesha dhe të bisedoja me drejtues, përfaqësues dhe kryetarë të disa degëve në SHBA të Organizatës Panshqiptare “Vatra” dhe t’i falenderoja për mbështetjen e Shqipërisë dhe çështjes shqiptare.”

*Fotot i shihni ne Facebook