dalip greca – Page 86 – Dielli

Kosova në kurth: Fitoi luftën, po rrezikon paqen

October 27, 2015 by dgreca

NGA DALIP GRECA/
Kosova në Kurth. Ka rënë në kurthin e vetëvetes. Me ndihmën e aleatëve të mëdhenj, Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Europës (Kjo e fundit e penduar për padrejtësitë historike ndaj Kombit Shqiptar), fitoi luftën, por tash, 16 vite pas fitores, 7 vite pas shpalljes së Pavarësisë, e dehur nga Liria, ka rënë në kurthin e vetëvetes, po humbet Paqën.
Kryearkitekti amerikan i betejës finale, që udhëhoqi kualicionin(defacto) Presidenti Bill Clinton, në agimin e Lirisë së Kosovës, ua pat lënë një mesazh kuptimplot shqiptarëve të Kosovës:”Ne e fituam Luftën, por dëgjoni-Paqen mund ta fitoni vetëm Ju”!
Shkrimtari Ismail Kadare shkroi 12 vite pas lufte se: “Fraza e famshme e Presidentit Amerikan Clinton, të fitojmë Luftën, por të mos humbim Paqën, u tha pikërisht për Kosovën. Më shumë se një parandjenjë e keqe, ka qenë një paralajmërim, fatkeqsisht, i saktë”!
Përse nuk e dëgjoi Kosova këtë këshillë? Përse nuk e mori në sy këtë paralajmërim që vinte nga Atdheu i Presidentit Willson?
Duket se liderët e Kosovës, klasa politike, me naivitetin e saj, me padurimin e saj të skajshëm, me ngrefosjen burracake, me mllefin për kundërshtarin politik deri në urrejtje, po i bënë gropën lirisë në Kosovë, po e minon Paqen, duke e bërë të pasigurtë të tashmen e duke rrezikuar të ardhmen.
Harresa është vetëvrasje. Duket se Kosova e harroi shpejt pushtuesin serb që për një shekull e robëroi dhe ia vrau lirinë. Tek përgatiste opinionin publik botëror që ta pranonte luftën e kualicionit SHBA- EUROPE; të pranonte bombardimet e NATO-s mbi Serbi, Presidenti Clinton, u qante hallin shqiptarëve dhe kësisoj bëhej avokat i popullit martir të Kosovës, që po kanosej nga një katastrofë shfarosëse, ku popullsia kishte marrë arratinë, kishte lënë shtëpitë dhe endej natë e ditë maleve, pyjeve, ku fëmijë, pleq, gra, mbanin mbi kokë rrezikun e vdekjes, dhe Presidenti jepte shpresa:”…Ata do të kthehen…dhe kur të kthehen do të jenë të sigurtë. Do të kenë mundësi t’i rihapin shkollat e tyre, të flasin gjuhën e tyre, të ushtrojnë fenë e tyre, të zgjedhin liderët e tyre(ndoshta jo këta që kanë sot-shënimi im dg) dhe farkëtojnë fatin e tyre. Nuk do të ketë më ditë të mbushura me kërkime ushqimesh në mes të ftohtit të maleve e të pyjeve; nuk do të ketë më net fshehjesh nëpër qilare, duke vrarë mendjen nëse e nesërmja do të sjellë vdekje apo shpëtim. Ata do të mësojnë se ushtria e Millosheviçit dhe forcat e tij paramilitare do të largohen; fushata e tij 10 vjeçare e shtypjes do të marrë fund…”. Presidenti Bill Clinton dhe Amerika e mbajtën fjalën, Millosheviçi me ushtrinë e tij vrasëse u përzunë nga Kosova, po ku është Liria? Atë po e vret përditë, pa mëshirë klasa e vet politike, që i mungon atdhedashuria dhe inteligjienca.
Përdorimi i mjetëve luftarake në Tempullin e Drejtësisë, ku hartohen Ligje për Paqen është dhunuar në ekstrem. Vendi është buzë greminës, ndërsa klasa politike, kërkon ta fundosë i t’i japë rrokullimën. Nuk mund të zgjidhen mospajtimet me akte terroriste në Parlamentin e Republikës. Klasa politike është e barrikaduar ekstremisht në mënyrë të papajtushme, pa lënë vend për mjetet demokratike siç është dialogu.
Gjendja duket e pashpresë- Opozita i ka dekonspiru mjetet e saj; bllokadë dhe protesta , në kundërshtim me katër marrëveshjet e 25 gushtit me Serbinë dhe marrëveshjes së demarkacionit me Malin e Zi. Nga ana e saj, Qeveria e ka deklaruar publikisht se nuk tërhiqet nga marrëveshjet me argumentin se në to nuk ka tradhëti Kombëtare dhe se janë nënshkruar në konsulencë me faktorin ndërkombëtar? Cila është e vërteta dhe cila e pavërteta? Ose Qeveria ka tradhëtuar Kosovën dhe i ka dhuruar tokat shqiptare Malit të Zi, përveç Asoscionit në komunat serbe, ose opozita ia fut kot duke manipuluar opinion publik, edhe me ndihmën e mediave. Natyrisht, njëra nga të dyja gënjen, ose qeveria ose opozita. Po cila është zgjidhja në këtë situatë kaosi? Gazilotsjellës? Dhuna? Natyrisht jo, demokracia ka mjetet e saj, ka foltoren e Kuvendit, ku debatohet, në asnjë mënyrë nuk janë mjetet e terrorizmit ato që çojnë në zgjidhjen e problemit, përkundrazi, ato vënë në kërcënim Paqën.
Personazhet e rebelimit duket se vuajnë ca nga mllefi, ca nga padurimi, por ca edhe nga harresa. Ka ndodhë ajo që konstatonte shkrimtari Kadare tek ”Mbi Krimin në Ballkan”. Është harruar e djeshmja, nuk u zbardhën krimet, nuk u vunë para drejtësisë kriminelët. U harrua pushtuesi. Krimi mbeti i pandëshkuar. Kosova nuk arriti të bëjë transparencën e krimit dhe ai, krimi dhe kriminelët mbetën të pandëshkuar deri në fund. Tani krimi është në sulm. Serbët po përfitojnë. Beogradi po fërkon duart duke i tundur gishtin Amerikës dhe Europës: Ju thamë, ata(shqiptarët) nuk dijnë të bëjnë shtet….Mos e pranoni Kosovën në UNESCO se kosovarët po shkatërrojnë Parlamentin e tyre, e jo të ruajnë kishat tona!…
Ramush Haradinaj, që duket inatçor, pasi fitoi Gjyqin e Hagës, nuk po fiton gjyqin e arsyes, gjyqin e paqës. Zoti Haradinaj duhet të çojë ndërmend edhe amanetin e dëshmorëve, që dhanë jetën për liri, jo për karriget e pushtetit. Dhuna revolucionare përbën aksion komunist, ndërsa gazi lotsjellës në Parlament, nuk është më pak se sa akt terrorist, i dënushëm nga ligjet që ka hartuar Parlamenti, ku është deputet edhe Ramushi, dhe Albini dhe Ftamir Limaj e Co!
Kosova nuk e ka kryer detyrën në zbardhjen e krimit shtetëror serb dhe tash po kriminon veten. Opinioni Botëror, siç konstaton Ismail Kadare, pikërisht ai që kishte nxitë qeveritë dhe ushtritë e vendeve të tyre të ngrinin avionët për të bombarduar Serbinë, pas mbarimit të luftës e pritën me padurim që të kryhej dëshmia shqiptare kundër krimit, por ajo vonoi, edhe sot nuk është realizuar, sepse vetë Kosova ka rënë në kurthin e armikut pushtues, në kurthin e harresës dhe të inkriminimit të vetes.Inteligjencia e saj, akademikët, historianët, jo vetëm nuk kanë kryer detyrën, por përkundrazi, kanë pranuar edhe mënjanimin publik nga arena e ngjarjeve politike dhe kombtare!
Eshtë pozitiv fakti që në Kosovë kemi në krye të shtetit një grua, zonjën Atifete Jahjaga, (edhe pse burrat e opozitës nuk ia dëgjojnë fjalën). Po ashtu, përfshirja e disa femrave në radhët e Kuvendit, përbën shenjë emancipimi për shoqërinë konservatore kosovare, mirëpo ka ndër ato gra që tentojnë të bëjnë punët e burrave. Është një deputete grua në parlamentin e Kosovës, Deputetja e AAK-së Donika Kadaj Bujupi, më e zellshmja në punët e burarve të fortë, të atyre që hedhin lëndë plasëse në Kuvend, që duket se i kaluar limitet e gjinisë. Është pritë tjetër gjë nga Donika apo dhe nga koelget e saj femra në Kuvend: Në mos mundeshin që të ngrinin dinjitetin e femrave në Kosovë edhe përmes Faltores së Parlamentit, të paktën të bëheshin avokate te femrave të përdhunuara në kohën e luftës nga kriminelët serbë, krime të pandëshkuar, edhe për faj të Kosovës. Një nga krimet më monstruoze të shekullit që shkoi, që ka tronditë botën e civilizuar. Si mund të ndjehet e qetë kjo deputete dhe koleget e saj, kur krimi serb i përdhunimit të rreth 20 mijë femrave Kosovare mbetet i padenocuar,i pa dënuar, i pazbardhur ? Ç’i duhet kësaj gruaje me lëndët plasëse dhe punët e rambove të Kuvendit? Kanë shumë halle femrat Kosovare, që mund t’i zbusnin sado pak Donika me deputete femra të Kuvendit të Kosovës.
Burrat e politikës së Kosovës duket se kanë harruar të djeshmen dhe vazhdojnë ta harrojnë çdo ditë. Paslufta i ka gjetë ata të etur për pushtet, për para dhe Lavdi. Ngrehosja se do t’ia përmbysin karrigen kundërshtarit me çdo mjet, i ka verbuar para fateve të shtetit të brishtë, që ende nuk ka njohjen e domosdoshme nga Kombet e Bashkuara.
Burra dhe gra të Kosovës: Largojuni dhunës, kthejuni Demokracisë! Dialog, vetëm dilaogu të çon tek zgjidhja e problemit. Kjo aksiomë është vlerë e Demokracisë dhe klasa politike e Kosovës duhet ta përvetësojë dhe ta praktikojë. Jo më dhunë!

LINDITA KOMANI NË VATËR

October 5, 2015 by dgreca

SHKRIMTARJA LINDITA KOMANI, E FTUAR NË NEW YORK, NË VEPRIMTARITË E 150 VJETORIT TË “LIZA NË BOTËN E ÇUDIRAVE” , VIZITOI VATRËN/

Shkrimtarja Lindita Komani, që së bashku me Merita B McCormack, janë ftuar në veprimtaritë festive të 150 vjetorit të “Liza në Botën e Çudirave” të autorit Lewis Carroll, si dhe në darkën që organizohet në Carroll Club në New York,të mërkurën me 7 Tetor 2015 ( Veprimtaritë për përvjetorin e 150-të të Liza në Botën e Çudirave te autorit anglez Lewis Carroll, kanë nisë ne Nju Jork që nga 2 tetori dhe do të vazhdojnë deri më 11 Tetor 2015. Shoqëria Carroll Lewis i Amerikës së Veriut ka udhëhequr përpjekjet për të krijuar një festë të denjë të kësaj historie te çuditshme), të Dielën me 4 tetor, bëri një vizitë në Selinë e Federatës Panshhqiptare të Amerikës VATRA.

Shkrimtarja u prit nga kryetari i Vatrës, i shoqëruar nga zonja e tij, Nikoleta dhe Editori i Diellit Dalip Greca.

Kryetari i Vatrës e informoi mysafiren rreth zhvillimeve aktuale dhe historike të Vatrës, në 103 vitet e jetës së saj aktive në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku jo vetëm mbajti gjallë frymën e shqiptarizmës, gjuhën dhe traditat kombëtare, por në çaste kritike për Kombin, ajo luajti rolin e shtetit të vdekur shqiptar, organizoi shërbimin diplomatik në Europë dhe Amerikë, kreu rolin e avokates për çeshtjen shqiptare, bëri fushata për shtetin shqiptar etj. Natyrisht, tha dr. Buçaj, vatranët e sotëm nuk janë as Noli dhe as Konica, por ata janë atdhetarë të përkushtuar, që kryejnë vullnetarisht obligimin kombëtar të Vatrës në ditët e sotme dhe kanë mbajtë në aktivitet të përhershëm organizatën më të vjetër të Botës Shqiptare.

Kryetari Buçaj e njohur shkrimtaren me kontributet historike të Vatrës, drejtuesit e saj përgjatë 103 viteve, për fatin tragjik të një pjesë prej themeluesëve dhe drejtuesëve, që diktatura komuniste i pushkatoi, burgosi, internoi, edhe pse ta qenë shërbestarë të Kombit.

Editori i Diellit përmes fotografive dhe arkivit e njohur shkrimtaren Komani me fushatat e mëdha Kombëtare që organizoi Vatra për të shpëtuar shtetin shqiptar si dhe me historikun e gazetës 106 vjeçare të Gazetës “Dielli”.

Shkrimtarja dhuroi dy librat e sja për Bibliotekën e Vatrës, ndërkohë që asaj iu dhurua një kopje origjinale e konservuar e Rubairave Omer Khajamit, e shqipëruara nga Imzot Noli, dhe botuar 1927 në Bruksel.

Mysafirja tha se ndjehej e gëzuar që viztoi selinë e Vatrës dhe u njoh me historinë e saj. Ao shkroi në Librin e vizitorëve:” Sot ndihem e nderuar si rrallëherë në jetë. Në prani të kryetarit të Vatrës, Dr. Gjon Buçaj dhe editorit të Gazetës Dielli Dalip Greca, munda të vizitoj Muzeun Historik Kombëtar për shqiptarët….Frymëzim i vërtetë për shqiptarët, Vatra me themeluesit e saj e drejtuesit në vite, ka qenë dhe mbetet shembull i asaj që ne mund të jemi kur duam të jemi.-Të mrekullueshëm!

Jetë të gjatë Vatrës dhe vatranëve….!

Shkrimtarja dhuroi për Bibliotekën e Vatrës librat e saj: Postimpresion-Poezia Bashkohore Shqiptare dhe librin në prozë”Në gjuhën e zgjimit” me shënimin:”Vatrës, me nderime,respekt dhe mirënjohje për gjithçka keni bërë për Shqipërinë.”-Autorja.

***

Lindita Komani ka studiuar në Graz të Austrisë për biznes dhe financë dhe ka kryer studimet pasuniversitare në po këto fusha në Graz, sikurse dhe në të drejtë biznesi në Universitetin e Tiranës. Ajo është autore e librit me poezi”PostImpresion”(2012) si dhe librin në prozë”Në gjuhën e zgjimit”, botim 2015.

Krijimtaria e Lindita Komanit është shkruar në shqip dhe gjermanisht. Pjesë nga krijimtaria e saj janë përkthyer dhe botuar në anglisht dhe kroatisht, mes të cilave përmendet”Antologjia Revija malih knjiz’evnosti Albanija”-Zagreb 2014.

Dy vitet e fundit Lindita Komani ka botuar në periodikët letrarë “Poeteka”, “Milosao”, dhe më herët në “Mehr Licht”, “Fjala”,”Ars Poetica” etj.

(Fotografite i gjeni ne facebook)

Leter Editorit- AVOKATI YLBER DAUTI E BERI DJALIN TONE MULTIMULIONER

October 1, 2015 by dgreca

Vetëm pasi e larguam çështjen nga një zyrë avokatësh amerikanë dhe ia besuam avokatit shqiptar YLBER DAUTI, djali ynë arriti të sigurojë dëmshpërblimin prej disa milionë dollarësh. Faleminderit Avokat!/

Editorit të Gazetës”DIELLI”, New York/

I nderuar Editor;/

Dëshirojmë si familje të publikojmë në Gazetën më të vjetër të Shqiptarëve të Amerikës”DIELLI”, një falenderim publik për avokatin Shqiptaro-Amerikan YLBER DAUTI. Ju lutem publikoni nën përgjegjësinë tonë si më poshtë:

Dëshirojmë të falenderojmë përzemërsisht Avokatin Ylber DAUTI për punën e përkryer dhe rezultatin e shkëlqyer që ai arriti në çështjen gjyqsore të djalit tonë për gabimet mjeksore që i ishin shkaktuar atij nga personeli mjekësor, duke i rrezikuar shëndetin.

Pas dëmeve që i ishin shkatuar djalit tonë nga gabimet e mjekëve, ne morëm një avokat amerikan nga një firmë e madhe ligjore në Nju Jork. Të pakënaqur me ritmin dhe cilësinë e punës së avokatit amerikan, një njeriu ynë i afërt, na këshilloi të konsultoheshim me avokatin shqiptar, YLBER DAUTI. Kështu që pas disa vitesh pritje me avokatët amerikanë, ne vendosëm t’ia kalonim çështjen avokatit shqiptar, YLBER DAUTI. Ndjehemi me fat që na u rekomandua ky avokat i shkëlqyer. Sinqerisht, ne u mahnitëm, dhe krenohemi me aftësitë dhe përfaqësimin dinjitoz që avokat DAUTI bëri për djalin tonë gjatë takimeve dhe në seancat gjyqsore.

Avokati Dauti punoi jo vetëm me mendje por edhe më zemër për të mbrojtë djalin tonë në betejën e gjatë gjyqsore kundër disa mjekëve dhe spitaleve që nuk pranonin fajin për dëmin që i ishte shkatuar djalit tonë nga gabimet e tyre mjeksore.

Ne ishim me fat që u informuam në kohë për aftësitë e shkëlqyera të avokatit DAUTI dhe ndjehemi mirë që ia besuam atij çështjen, pasi ai arriti në kohë të korrigjojë gabimet e avokatëve amerikanë, sepse ata- nga padija apo pakujdesia- nuk kishin hapur padi kundër të gjitha palëve neglizhente.

Pas shumë përpjekjesh dhe pune të palodhshme, Avokati DAUTI, arriti të siguroi një shpërblim prej disa milionash dollarësh për djalin tonë-një nga shpërblimet më të larta në Nju Jork.

Si pasojë e punës dhe aftësive të shkëlqyera profesionale të Avokatit DAUTI- djali ynë është tashmë multi-milioner- dhe për këtë ne do t’i jemi përgjithmonë mirënjohës avokatit shqiptar, Ylber DAUTI.

Ne jemi një familje e thjeshtë dhe sinqerisht nuk dëshironim të bënim asnjë publicitet në lidhje më çështjen gjyqësore të djalit tonë. Por shpresojmë, që duke ndarë eksperiencën tonë me komunitetin, do të arrijmë t’i ndihmojmë të tjerët, që në raste të ngjajshme, të dinë ku të trokasin, duke dëshiruar që të zgjedhin një avokat të aftë shqiptar siç është Avokat Ylber DAUTI, i cili punoi me mjeshëtri të lartë profesionale, me mendje dhe me zemër për çështjen e djalit tonë.

Ju lutem z. Editor, nëse keni ndonjë pyetje, mund të kontaktoni (Vijon numri i telefonit, qe ruhet ne letren origjinale drejtuar editorit)

Me respekt

G(Firma)
G(Firma)

NË KËRKIM TË NJË DATE TË MUNGUAR

September 29, 2015 by dgreca

NË KËRKIM TË NJË DATE TË MUNGUAR PËR MARTIRËT DHE VIKTIMAT E DIKTATURËS KOMUNISTE/

EDITORIAL I DIELLIT/

Në Shqipërinë tonë postkomuniste, humbja e kujtesës historike mbetet sëmundje e pashëruar në 25 vitet e tranzicionit alla shqiptar. Për 25 vite nuk ka një datë të çlirimit të vendit, por kemi dy të tilla, një për socialistët dhe një për demokratët, kemi një 5 Maj të dëshmorëve të kontestuar (Dita e Qemal Stafës) të papranushëm nga të dy krahët e politikës, por çuditërisht kemi të kontestueshme edhe Ditën Martirëve dhe Viktimave të Diktaturës Komuniste. Është e papranushme që 25 vjet pas përmbysjes të sistemit, Shqipëria jonë, që krahasuar me numrin e popullsisë, ka numrin më të madh të viktimave të sistemit komunist, nuk ka një datë të saktë të përkujtimit të këtyre viktimave, ndërkohë që ka ende të pushkatuar e të pagjetur anë e mbanë Shqipërisë!

Ish Presidenti demokrat Bamir Topi, në vitin 2010 pat dekretuar një ligj të kontestueshëm, ku 20 Shkurti, dita e rrëzimit të përmendores të diktatorit Enver Hoxha, shpallej si dita e viktimave të komunizmit. Presidenti Topi, pat dekretuar ligjin “Për simbolet e përkujtimit të viktimave dhe të krimeve të komunizmit në Shqipëri”, ku në bazë të atij ligji, të miratuar nga Kuvendi, data 20 shkurt shpallej si dita e “Përkujtimit të viktimave dhe krimeve të komunizmit në Shqipëri”.
Mirëpo, përfaqësues të shtresës së ish të përndjekurve politikë, drejtues të sindikatave të pavarura, përfaqësues të shoqërisë civile, reaguan duke i kërkuar presidentit Bamir Topi të mos e dekretonte ligjin e propozuar nga qeveria demokratike, që përcaktonte datën 20 shkurt si ditë të përkujtimit të viktimave dhe krimeve të komunizmit.Në argumentin e tyre, kundërshtohej kjo datë sepse “emërtimi qeveritar i 20 shkurtit nuk pasqyronte anën historike të ngjarjes dhe kontributin e madh të popullit shqiptar”. Si gjithëmonë në Shqipërinë tonë oponenca nuk u mor në konsideratë. Fuqia e kartonit!
Me dekretimin nga ana e presidentit Topi,ky vendim pati hyrë në fuqi, dhe siç është bërë zakon në Shqipëri, ndryshimi i qeverive, ndryshimi i mazhorancave,apo dhe i fraksioneve brenda partive, sjellin edhe ndryshime datash përkujtimore a festash Kombëtare.

Presidenti Bujar Nishani, që zuri vendin e paraardhësit Bamir Topi të Partisë së vet, sipas shtypit të Tiranës, kur mbërriti në Presidencë, kërkoi zhbërjen e kësaj date, me argumentin se nuk përfaqësonte realitetin historik.Zoti Nishani, jo vetëm e kundërshtoi 20 Shkurtin si datë përfaqësuese për viktimat e diktaturës, por ai solli aletrnativën e tij, që kjo datë fare mirë mund të zëvendësohej me 27 Shkurtin, e cila i referohej ngjarjes tragjike që kishte lidhje me 27 Shkurtin e vitit 1951, e etiketuar si ” masakra ndaj intelektualëve pas hedhjes së bombës në ambasadën sovjetike”, ku u masakruan dhe u çuan në plumb, pa proces hetimor, pa proces gjyqsor, me një vendim të Partisë Komuniste Shqiptare dhe Enver Hoxhës, 22 intelektualë, që u ekzekutuan me plumb pas koke dhe u varrosën në një gropë të përbashkët.

Në prononcimin e tij për mediat, presidenti Bujar Nishani e la aso kohe problemin të hapur, kur ai shfaqi mendimin se” mund të jenë dhe data të tjera në kalvarin e gjatë të krimeve të komunizmit siç mund të jetë dita e varjes së poetit Havzi Nela, por kjo do të jetë një çështje, e cila duhet të diskutohet nga Parlamenti dhe nga grupet e interesit, të ish-të përndjekurve politikë, të shoqatave të ndryshme të Shoqërisë Civile”, pat thënë publikisht Presidenti Nishani.

Por çfarë ndodhi pas kësaj? Asgjë, vetëm fjalë!

Është e pafalshme që edhe sot e kësaj dite, krahas problemeve të shumta të pazgjidhura për shtresën e ish të përndjekurve politikë të Shqipërisë, nuk ka një datë historike të pakontestueshme, ku të përkujtohen viktimat e diktaturës komuniste.

Nga ana e saj Europa e ka caktuar një Ditë për Viktimat e sitemit vrasës komunist, siç e kanë dhe të gjitha vendet ish komunsite të Europës Lindore. Kështu psh Bullgaria ka përcaktuar 1 shkurtin si Dita e kujtimit të viktimave të komunizmit. Vendimi për këtë datë përkujtimore në shtetin bullgar u mor në vitin 2011 nga kabineti “Borisov”, i cili miratoi ofertën e dy presidentëve bullgarë, Zhelju Zhelev (1992-1996) dhe Petër Stojanov (1997-2002), të cilët ranë në një mendje për shpalljen e një dite të tillë përkujtimore.

Logjika: “Dita e kujtesës kombëtare nderon viktimat, por në të njëjtën kohë shërben edhe si një pikë mbështetëse për kuptimin më të mirë të ngjarjeve nga e kaluara e afërt, gjë, pa të cilën, nuk mund të ecet përpara si një shtet i lirë, i denjë dhe demokratik në Evropë”-, patën vënë në dukje në letrën e tyre dërguar kryeministrit të atëhershëm Bojko Borisov dy ish presidentët Zhelev dhe Stojanov.Në qendër të kryeqytetit bullgar, Sofjes, është ngritur Memoriali i viktimave të komunizmit, ku përkujtohet kjo datë historike.

Presidentët shqiptarë(pesë pas përmbysjes të diktaturës komuniste-22 Mars 1992) ende nuk e kanë gjetë gjuhën e përbashkët, që dhe Shqipëria ta ketë një Ditë përkujtimore për viktimat diktaturës komuniste, ndërsa në vend të një Memoriali përfaqësues, Shqipëria provokon me bunkerë në mes të Kryeqytetit, ku të përndjekurit kanë kontestuar duke u lidhur me zinxhirë dhe duke protestuar, jo shumë larg në kohë, por gjatë shtatorit 2015..

Në 2 prill të vitit 2013, Parlamenti Europian, shpalli 23 gushtin si Ditën Europiane të Përkujtimit të viktimave të komunizmit dhe nazizmit, por Shqipëria ende nuk e ka një ditë specifike, të pakontestueshme, edhe pse e kujton këtë ditë europiane, të përcaktuar nga Parlamenti Europian! Në Shqipëri nuk e kundërshtojnë, madje kryeqeveritari bën thirrje per Kujtesë historike ndaj viktimave, por nga e thëna tek e bëra, është në mes një det i tërë!

Shqipërisë më shumë se kushdo shtet tjetër ish komunist i takon që të vlerësojë shtresën e ish të përndjekurve politik. Një shtet i vogël ishte kthyer në një burg gjigand me kundërshtarët e sistemit dhe në gulagë vdekjeprurës për familjet nacionaleste. Në Shqipëri, më shumë se në çdo shtet tjetër, krahasuar me numrin e popullsisë, janë regjistruar 6109 të pushkatuar e të vdekur në burgjet e komunizmit, mes tyre 89 gra; 17900 të dënuar politikë, mes tyre 450 gra; 30383 të internuar, 23 burgje në të gjithë vendin, 48 kampe internimi. Rreth 70 mijë persona ndiqeshin çdo vit nga sigurimi i shtetit! Cili shtet tjetër ish komunist, krahasuar me numrin e popullsisë, përjetoi një tragjedi të përmasave të këtilla? Në vend që shteti demokratik të integrojë plotësisht shtresën e ish të përrndjekurve, të nderojë martirët qëndrestarë dhe viktimat e diktaturës, stimulon rikthimin e simboleve të komunizmit dhe rikthimin e fantazmës të diktatorit, duke i fyer viktimat. Kjo është e dënushme.

Shqipëria i mbetet borxh demokracisë, jo vetëm pse nuk ka një ditë përkujtimore për viktimat e sistemit komunist, jo vetëm pse nuk ka ngritur një monument të denjë për martirët dhe viktimat, por edhe pse fut në Parlament e vesh me pushtet kriminelë e tarfikantë, edhe pse nuk po kryen dekomunistizimin e shoqërisë shqiptare, që mbetet një Amanet i papërmbushur” i martirëve dhe viktimave.

BISEDE ME VELLEZERIT DRISHTI, OFICERE TE POLICISE NE NJU XHERSI

September 9, 2015 by dgreca

Ne Kujtim te Bahri Drishtit, qe nderroi jete ne ditet e para te shtatorit 2015 ne Nju Xhersi , SHBA dhe u varros ne Shkoder./

Nga Dalip Greca

Këto ditë komuniteti shqiptar i Amerikës përcolli drejt Shkodrës Bahri Drishtin, një ndër këngëtarët amator tepër të zëshëm në diasporën shqiptare, i njohur edhe si “mjeshtër” i pizzës. Të ndjerin kam pas fatin ta takoj disa herë. Në qershor 2003 ai pat bërë një vizitë në redaksinë e Gazetës ILLYRIA në Manhattan, i shoqëruar nga dy djemtë e tij oficera te policisë të Shtetit amerikan. Bisedë që organizova me policët Drishti,po e sjell si homazh për atin tyre, Bahri Drishti. Shkrimit nuk po i bej asnjë ndryshim, po e sjell sic u botua në Illyria.

***

Që ka një numër të konsiderueshëm shqiptarësh policë, që sigurojnë rendin e qetësinë në Amerikë, kjo nuk përbën asnjë çudi. Ajo çka duket e habitshme konsiston në faktin se nga një familje shkodrane ka dalë jo një, por dy policë. Rastësia e dytë është se që të dy vëllezërit e kanë marrë vendimin për t’u veshur policë në një ditë, rastësia e tretë qëndron në faktin se janë pranuar që të dy pa asnjë vërejtje.

Ata janë vëllezërit Edmond dhe Arben Drishti me banim në Nju Xhersi.

Biseda në redaksinë e Illyria-s nis me humor:

-Kot thonë se ban me ken shkodran, të tana i ban..përveç …polic, -qeshet Edmondi, njëri prej vëllezërve Drishti, i cili është pak më i madh edhe në moshë, por edhe në gradë. Edmondi ka gradën rreshter, ndërsa Arbeni sapo e ka fituar gradën e re dhe pret ceremoninë. Edmondi është mbikëqyrës dhe ka nën komandë disa policë.

Të dy vëllezërit vendimin për të shërbyer në polici e kanë marrë vonë, pasi kanë përfunduar fakultetet.

Pyetjes së përbashkët që u adresoj të dyve:Përse zgjodhët policinë për profesion?, u japin përgjigje të ndryshme, por në thelb me të njëjtën essence. Edmondi përgjigjet:

– Endërra ime nuk ka qenë policia. Kam pasë dëshirë që të ecja në gjurmët e nënës time, që ka qenë një profesoreshë e pasionuar. Kam studiuar për mësuesi. Kjo ishte dëshirë edhe e nënës. Ajo ka qenë profesoreshë në Prishtinë. Dhe unë nisa studimet për shkencë, histori dhe biologji. Përfundova me rezultate të mira. Madje nisa të studioj për pak kohë edhe për mjekësi, por… daja, Shpëtim Dushaj ndikoi që unë të ndryshoja drejtimin e studimeve. Argumentet e tij ishin praktike: Policët kanë pagesë të mirë, kanë pushime, sigurime dhe gjithçka tjetër ju duhet në Amerikë. Pastaj edhe mosha e rinisë, ku merret në sy aventura, rreziku, ka pasë peshën e vet në marrjen e vendimit. Qyteti ku ne jetojmë na njeh për djem të mbarë dhe shërbimi aty do të kishte siguri.Ata do të na mbështesnin në detyrën e re, për t’u siguruar rend e qetësi.Dhamë provimin në një ditë së bashku me vëllanë. Dolëm shkëlqyeshëm.Ja, kështu u bëmë police,-përfundon rrëfimin Edmondi.

Arbeni, vëllai më vogël, pat studiuar për degën e menaxhim biznesit, por edhe ai nuk e la të vetëm vëllain.Ai e pëlqen “aventurën” dhe ka shërbyer përherë në sektorë të vështirë.

Arbeni e formulon shkurt përgjigjen: Si mund ta lija vetëm vëllanë tim të madh?

Që nga viti 1997 kur e nisën rrugën e vështirë të policies, dy vëllezërit kanë njohur veç suksese. Ndërsa rrëfejnë çaste të vëshira nga përballja me krimin, ju drejtoj një tjetër pyetje të përbashkët:

– A ka pasur qoftë edhe një moment të veçantë, kur të jeni penduar pse keni marrë vendimin për t’u veshur policë ?

Përgjigja e Edmondit është e prerë:

-Jo, nuk e kam e përjetuar ende pendesën. Që kur morëm vendimin për t’u veshur policë e morëm parasysh se po i hynim një aventure, që përmbante në vetëvete edhe rrezikun. Nuk them se detyra ishte e lehtë, përkundrazi, tepër e vështirë. Merre me mend, ne s’ishim mësuar që të rrinim natën jashtë, në çfarëdolloj moti, ftohtë apo nxehtë, që të përgjonim nëpër qoshe pa dritë, ku lëvizte elementi i kriminuar. Ka qëlluar që të rrimë tërë natën jashtë, nga 12 pas mesnate deri në mëngjes. Dhe errësira e natës mund të përballi me çdo lloj krimineli, i cili mund të tregohet më i shkathët dhe mund t’ na merrte jetën. E duke qëndruar me orë të vetmuar përballë kriminelit dhe errësirës, edhe mund të ketë kaluar vetëtimthi mendimi pse rrezikova, por jo pendesë nuk nuk ka pasur, – thotë Edmondi.

Plotëson Arbeni:

– Ne nuk na çoi njeri me zor, vetë e zgjodhëm aventurën. Nuk kemi pse pendohemi. Unë kam pas çaste të vështira, por asnjëherë s’kam thënë pse e zgjodha policinë për profesion. Jam i ndërgjegjshëm se rreziku përgjon pas çdo rasti që më jepet për të siguruar qetësinë e qytetarëve amerikanë, por rreziku më ka bërë më të vëmendshëm, më syhapur ndaj kriminelëve.

Cili ka qenë rasti më i vështirë i karrierës tuaj?- e pyes Arbenin.

Pasi mendohet një hop, jep një përgjigje pa shumë detaje:

– Kam bërë shërbim në vende të vështira, ku elementët e krimit kanë vendqëndrimin e tyre. Shpesh ka blloqe të tëra të lagjeve të varfëra, kryesisht ato që janë projekte të ndërtuara nga shteti, ku lëviz shpesh elementi kriminal.Kam dhe një koleg tjetër shqiptar që punon me mua në ato lagje të varfëra. Kemi pasur raste të rrezikshme, por me guxim i kemi kaluar.

– Cili ka qenë rasti më i vështirë i karrierës 10-vjeçare?- e pyes Edmondin.

Përgjigja e tij:

– Rastet e rrezikshme i kemi bashkudhëtare në shërbim, por mendoj se i kemi provuar në fillim, sepse atëherë na mungonte edhe përvoja, emocionet dhe ankthi ishin shqetësuese. Ju kërkoni një rast? Mirë, po sjell një të atillë. Sapo kemi pasë dalë prej Akademisë së Policisë. Rasti ishte i tillë: Në radio morëm lajmin se ishte vrarë një mësues në lagjen pranë shkollës. Ishte në kërkim vrasësi.Ju thashë se ishim të rinj në detyrë nuk kishim përvojë në raste të tilla. Para sysh na kalonte mësuesi i shtrirë përtokë nën pellgun e gjakut dhe një kriminel që bridhte me pistoletë në dorë dhe nga çasti në çast mund të merrte jetë të tjera. Fantazia vepron pa limit në ato momente. Emocionet në këto raste kalojnë në ankth dhe gjendja shpirtërore rëndohet. Situata e rënduar vazhdoi për një kohë, por më në fund u mësua se vrasësi i mësuesit kishte vrarë veten.

Për Benin çasti më i vështirë ka qenë rasti kur një fëmijë 15 vjeçar largohet nga zyra e gjykatës. Më pas kujton dhe një rast makabër, ku ka gjetë një çift kryeprerë.

– Po vetë a keni qenë ndonjëherë në rrezik?- drejtoj një tjetër pyetje të përbashkët për dy vëllezërit Drishti.

Përgjigjet Edmondi:

– Natyrisht që kam qenë në rrezik, por Arbeni ka qenë më i rrezikuar, sepse ka bërë shpesh shërbime në lagjet problematike. Policët gjenden të rrezikuar shpesh prej elementëve kriminalë, që nga njëherë veprojnë në grup dhe dalin nga skutat tamam si ato kakarrocat në errësirë . Ka një ngjarje të vitit 1999, kur ai qe vërtetë në rrezik, por falë guximit i kaloi me qetësi ato.

Arbeni është polic i terrenit dhe i përballur shpesh herë me elementët e kriminuar. Kur i kërkoj që të sjellë ndonjë rast, kur ai ka qenë përballë elementëve të tillë, me modesti sjell një çast të tillë:

– Para ca kohësh, po ecnim në këmbë duke kontrolluar lagjen, ku kishim informacion se elementi kriminal ishte i organizuar. Ishim pak policë, një patrullë e vogël; ndërsa ata më shumë se 100. U ndjemë të rrezikuar. Kërkuam ndihmë dhe e kapërcyem situatën. Në një rast tjetër ishte e ekspozuar një kolege e policisë. Një tufë kriminelësh iu lëshuan kapitenes dhe jeta e saj u vu në rrezik. Ndërhyra me gjakftohtësi duke u tërhequr vëmendjen kriminelëve dhe arrita që ta ndihmoj kapitetenen, ndërsa kriminelëve iu tregua vendi…

Ky rast është përshkruar edhe nga gazetat e Nju Xhersit.

***

Në Nju Xhersi tani banojnë shumë shqiptarë, sidomos të ardhur pas viteve 1990. Ka dhe nga ata që kanë ardhur që pas Luftës së Dytë Botërore, dhe mbetën në këtë shtet. Dy vëllezërit policë tregojnë se shqiptarët nuk shquhen për thyerje të ligjit. Në përgjithësi janë korrekt dhe i shmangen përplasjes me ligjet amerikane. Shkalla e kriminalitetit të komunitetit shqiptar është në shifra të ulta. Gjithësesi ua drejtova pyetjen:

– Ka qëlluar ndonjëherë gjatë shërbimit kur shkelësi i ligjit të ketë qëlluar shqiptar?

Përgjigjet Arbeni:

-Edhe ka qëlluar, sidomos në trafik. Pak kohë më parë më ka qëlluar një shqiptar i Kosovës. Në fakt në shërbim ne ishim që të dy policë shqiptarë, që e ndalëm atë. U krijua një situatë pak e ngarkuar kur i thamë pse po i shkel rregullat e trafikut. Ai dukej i frikësuar dhe po përpiqej të justifikohej. Në fund, pasi i pamë dokumentet, e pyetëm nga ishte pasi anglishten e shqiptonte me aksent.

– Jam shqiptar,- na tha.

Kur i thamë se edhe ne ishim shqiptarë, atij i ndryshoi fytyra dhe filloi të na falënderonte. E udhëzuam të kishte kujdes tjetër here…

– Si reagojnë shqiptarët kur mësojnë se edhe ju jeni shqiptarë?

Flet Beni sërish:

– Një herë kam qenë civil në shërbim. Ma kanë parë shqiponjën tatu në krah dhe më kanë parë me një sy tjetër. Shkelësi i ligjit kur ma ka parë tatunë, i ka ndryshuar fytyra.

Ti je shqiptar? – më ka pyet.

Po, – i jam përgjigjur.

Po dhe unë jam shqiptar…Të lutem më ndihmo…

Jam përpjekur t’ia lehtësoj gjendjen, duke e lehtësuar masën e ndëshkimit, por nuk kam harruar ta porosis se para ligjit të gjithë janë të barabartë dhe të kishte kujdes tjetër herë.

Arbeni, duke qenë polic i terrenit ka pasë shpesh raste , kur ka shpëtuar jetë qytetarësh dhe kriminelëve u ka treguar vendin. Madje ka pasur disa raste kur shërbimi i mirë tek qytetarët ka merituar falënderim publik.

Dy vëllezërit policë tregojnë se armët pa leje mbeten një rrezik i përhershëm për jetën e qytetarëve, prandaj ata i kushtojnë shumë vëmendje kapjes në flagrancë të këtyre rasteve dhe çarmatimit. Arbeni tregon se ka pasur me dhjetëra raste kur i ka zënë me revole elementët e kriminuar.

– Çarmatosja nuk është një veprim i lehtë dhe jo rrallë mbart rrezik për jetën. Kemi qenë me makinë në një rast, duke kryer patrullimin. Dikush na ka treguar për një person se kishte pistoletë dhe se përbënte rrezik për qytetarët. Kemi lënë makinën dhe kemi filluar ta gjurmojmë të dyshuarin. E kemi kryer kontrollin në flagrancë dhe e kemi kapur armën. Befasia jonë nuk i dha kohë atij të reagonte. Por nuk ndodh gjithmonë kështu. Elementi kriminal përdor dredhitë dhe taktikat e veta dhe ndodh që mund të rrezikojë jetë policësh. Ka qëlluar një rast tjetër. Kam marrë informata se një person me këto e ato cilësi, me këtë paraqitje, e me këtë veshje, ka një pistoletë, me të cilën kishte kërcënuar qytetarët. I jemi afruar me makinë. Në një moment të përshtatshëm kemi dalë nga makinën dhe direkt i kam drejtuar pistoletën dhe i kam kërkuar t’i bindet kontrollit. Ai e kishte përdorur një dredhi. Nuk ia gjetëm me vete, por e detyruam të na tregonte se e kishte fshehur në makinë pistoletën. Një tjetër rast na kishin treguar një person të armatosur, i cili kërcënonte një vajzë me pistoletë. Na morën në telefon. Shkuam. E kemi ndalë personin e dyshuar, por partneri që kisha atë natë ishte një tip jo i shkathët dhe pak frikacak. Në momentin e kontrollit ka qenë i papërgatitur ai kolegu dhe e kam lënë të kalojë personin e dyshuar. E kam tërhequr mënjanë kolegun dhe i kam tërhequr vëmendjen duke i kërkuar që të mbledh veten.I them se do t’i kalojmë prapë afër dhe unë do t’i drejtoj pistoletën e ti do ta kontrollosh me kujdes. Kështu vepruam. E ndalëm në një kohë kur ai ishte i shkujdesur dhe nuk mendonte se mund të rikontrollohej. Mirëpo kolegu im ende s’ishte çliruar nga gjendja e pasigurisë. Kontrollon dhe më thotë se nuk ka armë. I them kontrollo se diku aty e ka fshehur.Ka kontrolluar më me kujdes dhe ia ka gjetë të fshehur nën një xhep të posaçëm, – thotë Arbeni.

Si mund të jetë një ditë e zakonshme shërbimi për policet e Nju Xhersit?

Në fakt Edmondi erdhi në redaksi pas një nate shërbimi dhe ai tregon se çfarë të veçante pati në shërbimin e tij. Ja se si i përgjigjet ai pyetjes:

– Kam qëndruar në vendshërbim. Kam pritur dhe përcjellë lajmet që më vinin nga pikat e kontrollit të policisë. Jam marrë me rastet që më janë raportuar. Psh. një rast më njoftuan se një femër nuk kishte respekuar shenjat e trafikut dhe se po e ngiste makinën në gjendje të pijshme. Pra ishte e dehur. Më lajmëroi polici i kontrollit se ajo s’është ndalë në semafor edhe pse shenja ishte për të ndalur. E ka ndjekur polici. I thashë në radio shoqëroje dhe pas pak më ke aty. Shkova atje.E nxora nga makina. E pyeta se mos kishte ndonjë shqetësim shëndetsor, nëse është diabetike apo jo. M’u përgjigj se nuk ishte e sëmurë , por kishte qenë në një mbrëmje miqësh dhe se kishte pirë 2-3 gota dhe kaq. Mirëpo ajo dukej se kishte pirë shumë. Ishte tapë, si i themi ne në shqip.I them qëndro me një këmbë dhe çoje këmbën tjetër 6 cm nga toka. E çon, por nuk e mban ekulibrin. Më fal, thotë, këtë këmbën e kam keq, nuk qëndroj dot.

Nuk të thashë të qëndrosh me këmbën që ke keq, mbështetu mbi këmbën e shëndoshë dhe ngi këmbën e keqe. Por asgjë s’ishte në gjendje që të bënte. Dukej se ishte e pijshme.

Pastaj i bëra një provë tjetër duke i treguar pikën e lapsit. Ajo lëvizte kokën dhe s’mundëte që ta ndiqte vetëm me sy lëvizjen.

Në fund e pranoi se ishte e pirë. E ndalëm. E arrestuam.I bëmë matjen e alkolit dhe e ndëshkuam sipas ligjit.

Ky ishte rasti më flagrant, njoftimet e tjera ishin kryesisht informuese, – mbyll rrëfimin e shërbimit të fundit Edmondi.

***

Numri i shqiptarëve që shërbejnë në policinë amerikane po vjen duke u rritur. Edmondi dhe Arbeni tregojnë se janë më shumë se dhjetë policë shqiptarë në Nju Xhersi dhe numri ka tendencë që të rritet. Edhe në Nju Jork ka disa policë shqiptarë, madje njëri është me gradë të lartë në qarqet drejtuese të policisë njujorkeze.

Dy vëllezërit po përpiqen që të krijonë një asosacion të përbashkët për policët shqiptarë. Është fjala për një Agjensi Shqiptaro-Amerikane për mbrojtjen e ligjit, agjensi që e kanë italianët, irlandezët ose kombësi të tjera këtu në SHBA.Synimi është që të gjithë policët shqiptaro-amerikanë të kenë një shoqatë të tyre, dhe të krijonë mundësi ndihme për kolegët e tyre shqiptarë, ose për benefite të tjera që rrjedhin prej ligjeve amerikane.

Edmondi mendon se shqiptarëve u shkon për shtat dhe karakter detyra e policit. Shqiptari është trim prej natyre dhe për policin trimëria është arma më e mirë për t’u mbrojtur nga kriminelët.Kohët po ndryshojnë, policët merren me fakultet dhe numri i shqiptarëve që po kërkojnë të shërbejnë në polici pas kryerjes së fakulteteve, po vjen në rritje.

***

Dy vëllezërit e flasin gjuhën shqipe shumë bukur edhe pse kanë lindur në SHBA. Madje edhe fëmijët e tyre flasin shqip. Kjo është një mrekulli sepse sigurohet mbijetesa e gjuhës shqipe edhe në brezin e tretë. Edmondi thotë se nëna ka meritën që ata e flasin aq pastër gjuhën e bukur shqipe. Vetë Edmondi është këmbëngulës në ruajtjen e gjuhës shqipe. Ai kujton një rast kur ishte në moshën 12 vjeç. Kishte harruar fjalën ”çekic”.M’u duk se kisha bërë një faj, thotë ai. Fillova të bëhem më i interesuar për çdo fjalë në shqip. Atëhere dilte dhe gazeta e Legalitetit ”Atdheu”. Fillova ta lexoj, kisha vështirësi. Përpiqesha që të lexoja më shumë. Dëgjoja edhe Hysen Mulosmanin dhe Rasim Sinën në Radion ”Zani i Atdheut”. Kur flisnin shpejt qëllonte që nuk i kuptoja të gjitha fjalitë. Atëhere bëja më shumë përpjekje për të mësuar më shumë duke folë me nënën.

Cili ishte motivi që ju shtynte të mësonit shqip? – e pyes Edmondin.

– Po qëllonte shpesh që takonim shqiptarë dhe nuk donim që të mbeteshim gojëmbyllur përpara tyre. Pastaj, mendonim se një ditë Shqipëria do të hapej dhe ne do të shkonim atje . Po ç’shqiptarë mund të ishim ne kur s’do të ishim në gjendje të flisnim shqip? Si do të komunikonim me ta? Dhe vërtetë kjo kohë erdhi. Ne nuk e patëm të vështirë të komunikonim me njerëzit tanë, ndërkohë që dy motrat që kishin lindur këtu, kur shkuan në Shkodër e Shirokë tek të afërmit s’dinin një fjalë shqip dhe iu desh të ktheheshin shpejt në SHBA.

Në familjet Drishti vazhdimësia e të folurit shqip është siguruar. Edhe fëmijët e tyre flasin shqip. Edmondi ka dy djem, Dante Drishti që është 6 vjeç e gjysëm dhe Luani, që bëhet 4 vjeç me 8 janar.

Ndërsa Arbeni ka një djalë 7 vjeç, që i ka vënë emrin e të atit, Bahri, dhe një vajzë katër vjeçe.

Si e kujtojnë vizitën e parë në Shqipëri dy vëllezërit Drishti?

Përgjigjet Edmondi:

Nëna jonë e mirë na përgatiti shpirtrisht para se të shkonim atje. Na tha se atje kishte vështirësi të shumta, prandaj të tregoheshim të fortë për të përballuar gjithçka.Kur shkuam atje nuk na bënë shumë përshtypje vështirësitë. Ne kishim mall për atdheun për të cilin na kishin folë aq shumë në familje. Vërtetë se ishim lindur këtu në Amerikë, por prindërit na kishin ushqyer me dashurinë për atdheun dhe kombin. Kështu që me këtë ndjenjë zbritëm në Shqipëri. Në Kosovë kishim shkuar edhe më parë, ndërsa në Shqipëri jo.

Edmondi kujton që kur ishte i ri kishte bërë kërkesë në ambasadën shqiptare në Francë që të shkonte të vizitonte Shqipërinë. Ata qesheshin me kërkesat e tij që i dërgonte me shkrim dhe i kthenin përgjigje mohuese standarte:Jo t’i nuk je për në Shqipëri. Ti nuk mund ta vizitosh Shqipërinë.

– E kuptova vonë se i biri i një të arratisuri politik nuk mund të vizitonte vendin e tij komunist,- thotë Edmondi.

– Si shkoi vizita e pare në Shqipëri?- e nxis bisedën më tej.

Përgjigjet Arbeni:

– Kur shkuam aje, çfarë të shihnim! Lopë në aeroport, këmbsorë në rrugë makine, karroca dhe qerre mes qytetit. Pastaj mjediset higjenike mungonin. Banjot allaturke sa s’të shkonte mendja me shku as për një javë… Kur donim të bënim dush s’kishte drita. Shkonim në qytet dhe i drejtoheshim hotel Rozafës, ku paguanim nën dorë për një dush të shpejtë…

Edmondi tregon se gjatë vizitave në Shqipëri ka takuar shumë police shqiptarë. Ai shprehet plot respekt për policët shqiptarë, të cilët, siç thotë ai, e kryejnë shërbimin në kushte tejet të vështira dhe pa mjetet e domosdoshme të mbrojtjes nga kriminelët, kanë pagesa të ulta dhe janë pa benefite. Ata përballen me keqbërsit me mjete të pakta teknike dhe me rroga të vogla. Shumë policë janë vrarë përballë kriminelëve dhe fëmijët e tyrë kanë mbetur jetimë. Nuk kanë sigurim për familjet e fëmijët e tyre. Shqipëria nuk mund të heqi korrupsionin po nuk rriti rrogat e policëve dhe t’u sigurojë jetën atyre.

Të dy vëllezërit Drishti me bashkëshortet, fëmijët dhe të atin, Bahrinë, shkojnë çdo verë në Shqipëri me pushime. Kanë ndërtuar një vile në Velipojë, ndërkohë që pëlqejnë edhe Sarandën, ku shkojnë e pushojnë çdo verë.

Botoi:Illyria, qershor 2003