Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PROGRAMI SHQIP I “ZËRIT TË AMERIKËS” NUK MUND TË MBYLLET

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Dje duke përcjellë faqen e Zërit të Amerikës online u përballa me një lajm të cilin nuk do të kisha dashur kurrë ta lexoja, se programi shqip i Voice of America, krahas atij në gjuhën maqedone dhe serbe, për shkak të buxhetit, parashikohet që në vitin 2015 të ndërpresë transmetimin në radio dhe televizion.

Lajmi m’u duk gjëja më e pamenduar e mundëshme. Sepse ndërsa Voice of America shkurton buxhetin ngaqë s’ka para për të mbajtur në këmbë mediumin më të rëndësishëm për informimin e Shqiptarëve në Ballkan; në Shqipëri, në një nga vendet më të varfra të Europës, ku pensionistët e mbajnë frymën gjallë me 100 $ në muaj, parja derdhet lumë në dhjetra televizione, radio e gazeta, të cilat manipulojnë dhe dezinformojnë opinionin publik pasi kanë humbur pavarësinë si pushtet i katërt dhe janë kthyer në instrumenta të politikës, duke dalë totalisht jashtë rolit që kanë mediat në një shoqëri të lirë dhe demokratike.
Kur e kanë lexuar lajmin e mësipërm për mbylljen e programit shqip të VOA, baronët e madiave të Tiranës kanë fërkuar duart dhe i kanë shkelur syrin njëri-tjetrit, duke thënë me zë të ulët „e hoqëm qafe edhe Zërin e Amerikës“.
Kur lindi, Zëri i Amerikës, ishte pjesë e Zyrës për Informim të Luftës, pastaj kaloi nën Departamentin e Shtetit. Sot është nën varësinë e Qeverisë Federale të SHBA dhe mbështetet nga International Broadcasting Bureau (IBB), drejtori i të cilit zgjidhet direkt nga presidenti i SHBA me konfirmim të Senatit. Shikoni se çfarë rëndësi ka.
Një vit më parë Programi shqip i Zërit të Amerikës mbushi 70 vjet. Kjo radio filloi transmetimin për herë të parë më 1 shkurt 1942, në kulmin e Luftës së Dytë Botërore, kur William Harlan Hale do të shqiptonte: „Këtu ju flet Zëri i Amerikës. Lajmet mund të jenë të mira. Lajmet mund të jenë të këqija. Ne do t’ju themi të vërtetën”. Dhe me këtë kredo Zëri i Amerikës hyri në histori dhe bëri histori. Duke u kthyer në burim shprese për miliona dëgjues e shikues.
Zëri i Amerikës u përball me shumë sfida. Lufta e Dytë Botërore, Lufta e Ftohtë, përmbysja e sistemit komunist.
Ishte një kohë, që zgjati gjysmë shekulli, kur ne shqiptarët ishim të rrethuar nga vargojtë e diktaturës dhe terri informatik. Por, me rrëzimin e Murit të Berlinit, në shtëpitë tona filloi të hynte një rreze dielli përmes Zërit të Amerikës. Programi i radios jepej me valë të shkurtëra, dhe fjalët dëgjoheshin me vështirësi, e copa-copa, por shqiptarët e kishin marrë mesazhin që u dërgonte SHBA, se do ta mbështeste popullin shqiptar në rrugën për liri.

Zëri i Amerikës drejtohej asaj kohe nga Elez Biberaj, që vinte nga një familje antikomuniste, të cilin organi i propagandës komuniste shqiptare Zëri i Popullit e kishte shpallur armik. Elez Biberaj bashkë me ekipin e tij, të gjithë shqiptarë që kishin përjetuar në një farë mënyre kalvarin komunist, fliste në emrin e Zëri të Amerikës duke ngritur hov dhe trimëruar zemrat e miliona shqiptarëve. Emisioni i lajmeve zgjaste vetëm 30 minuta, në orën 18:00 dhe 20:00, por ishte një kohë e maftueshme që kombi të niste ringjalljen.
Kur të gjithë djemtë e mirë të Nënës që kishin shkuar në Amerikë për t’i dalë asaj në krah, nuk jetonin më,kur kishte vdekur Faik Konica, Fan Noli e dukej sikur komunizimi nuk do të shkulej më, në skenë u rishfaq fuqishëm me një dimension të ri Zëri i Amerikës, që nuk kishte ndalur asnjëherë, prej vititi 1943, së foluri shqip.
Do të ishte Elez Biberaj që do të fitonte një popullaritet të menjëhershëm, si një profesionist i shquar, i guximshëm dhe figurë me integritet. Elez Biberaj është figura më e spikatur e diasporës shqiptaro-Amerikane këtë çerek shekulli. Ai do të vinte në krye të programit shqip, të cilin e kishte drejtuar më parë Frank Shkreli një tjetër shqiptaro-amerikan i madh me një shërbim shembullor për më tepër se 30 vjet tek Zëri i Amerikës, i cili e vazhdon kontributin e tij me përgjegjësi të madhe sot përmes gazetarisë së shkruar.
Elez Biberaj bëri që Zëri i Amerikës të hynte në çdo familje shqiptare. Dëgjohej nga të gjithë. Shteti komunist dridhej nga themelet, populli shqiptar ngrihej hov. Sepse përçonte të vërtetën.
Zëri i Amerikës ishte një nga faktorët që çoi në përmbysjen e diktaturës, sepse përçoi mrekullisht në gjuhën shqipe mesazhin e qartë që vinte nga qeveria e SHBA, ndërkohë që në qeverinë Amerikane përcolli zërin e shqiptarëve që kërkonin mbështetje për të përmbysur një regjim kriminal dhe mizor i cili përmes makinerisë të propagandës për 50 vjet e kishte paraqitur Amerikën si armiken e Shqipërisë dhe shqiptarëve.
Programit shqip i Zërit të Amerikës e kaloi me sukses edhe Luftën në Kosovë, po ashtu edhe konfliktin në Maqedoni që solli Marrëveshjn e Ohrit. Gjithnjë duke ruajtur kredon dhe misionin e tij.
Programi shqip i Zëri të Amerikës ka shoqëruar edhe tranzicionin shqiptar në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni etj, i cili është shumë i gjatë dhe i vështirë për shkak se klasa politike, duke patur si palë mediat, i ka tradhtuar interesat e Sovranit dhe vendin e diktaturës, pushtuesit apo shtypjes prej segregacionit e ka zënë diktatura e korrupsionit, që e ka kapur shtetin. Në këto kushte shumë delikate dhe të vështira, Sovrani kërkon që të ketë një aleat të besueshëm, që t’u thotë të vërtetën dhe t’i trimërojë. Dhe këtë mision mund ta kryejë Programi Shqip i Zërit të Amerikës.
Lufta kundër korrupsionit është po aq e vështirë sa edhe Lufta e Ftohtë apo lufta kundër rrëzimit të sistemit komunist. Zëri i Amerikës e ka treguar me punë dhe përkushtim se i përballon me sukses sfidat. Programi shqip i Zërit të Amerikës, duhet t’i kthehet kohës të tij më të mirë. Të vërtetat duhen shqiptuar troç nga njerëz të cilët me formatin dhe angazhimin e tyre, si profesionistë dhe personalitete gëzojnë besimin e audiences dhe teleshikuesve. Programi shqip i Zërit të Amerikës e njeh rrugën e këtij suksesi.
Unë, personalisht si gazetare, që e kam nisur karrierën si raportuese e Zëri të Amerikës, iu qëndroj besnike idealeve të këtij medium të lirisë, dhe bëj thirrje që Zëri i Amerikës në gjuhën shqipe të fuqizohet që të ketë ndikim sa më të madh në realitetin shqiptar.
Prandaj, natyrisht jam kundër mbylljes së këtij programi dhe i ftoj shqiptarët e diasporës shqiptaro-amerikane të bashkojnë zërin e tyre, të lobojnë e të ndikojnë pranë miqve amerikanë dhe pranë institucioneve përkatëse të vendit mik dhe aleat me qëllim që të mbahet hapur programin shqip i Zërit të Amerikës.
Do të vijë ndofta edhe ajo kohë kur programi do ta ketë kryer misionin e tij fisnik, por kjo kohë tani nuk ka ardhur ende. Kauza e lirisë, ndërtimi i shtetit ligjor, lufta kundër korrupsionit, integrimet dhe ndërgjegjësimi i opinionit publik janë sfida që kërkojnë mbështetjen e programit shqip të Zëri të Amerikës.

DY HARRESAT E 22 MARSIT

by

22 MARS 2014 – U FESTUA SULLTAN NOVRUZI – U LANË NË HARRIM RILINDASIT BEKTASHINJ DHE 22 MARSI 1992!
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

22 Marsi sivjet në Shqipëri u festua me një shurdh-memecëri  të plotë. Në kalendarin zyrtar kjo datë nuk është e përfshirë. Ku do të duhej të kremtohej si festë zyrtare e Shqipërisë, me të gjitha detyrimet.Kjo datë përkon me festën e Sulltan Novruzit, një degë e fesë islame që ka si doktrinë përsosjen e shpirtit njerëzor. Por politika shqiptare nuk ka as shpirt dhe as ndërgjegje, është e pashpirt dhe me ndërgjegjeblozë. Në kalendarin e Shqipërisë kjo është një festë fetare zyrtare.

Më 22 Marsin e 2014, në ditën e fitores të përmbysjes të diktaturës, e cila do të duhej të ishte një festë kombëtare, për ta kremtuar të gjithë, nuk u fol gjë tjetër veç për hashure me rrush të thatë e arra, për kurbane dhe byrek me jeshillëqe, në ngjyrë të togës të kryebektashiut që ka zëvendësuar të ndjerin Haxhi Reshat Bardhi.Si ditë e bektashizmit që kudërmonte nga era e kanellës mbi hashure, ishte rasti që të frymëzoheshe e të kujtoje vëllezërit e Rilindjes Frashëri. A nuk do të shkonte shumë bukur sikur  tek porta kryesore e selisë të Kryeqyshatës botërore bektashiane të lexoje të fiksuar nga kamerat një nga amanetet e Naim Bej Frashërit për shqiptarët: “Jeni të mirë, vetijpastrë, doni mëmëdhenë dhe gjuhën tuaj!” Politikanët shqiptarë e kanë kthyer përmbys në antitezë të plotë amanetin që nuk e tret as dheri, ata janë të liq, ndërgjegjexirë, nuk e duan as vendin, as gjuhën e as kulturën.

Nuk u kujtua as 22 marsi 1992 dhe as humanistët bektashianë të Rilindjes. Në memecërinë e surrealit shqiptar, më 22 mars 2014 askush nuk recitoi ndonjë poezi të Naimit, askush nuk deklamoi ndonjë varg nga Begati e Bujqësi apo “Fjalët e Qiririt”. Shikoni sa bukur tingëllojnë: Në mes tuaj kam qëndruar/E jam duke përvëluar,/Që t’u ap pakëzë dritë,/Natënë t’ua bënj ditë. /Do të tretem, të kullohem,/Të digjem, të përvëlohem,/Që t’u ndrinj mir’ e të shihni,/Njëri-tjatërin të njihni. /Për ju do të rri të tretem,/Asnjë çikë të mos mbetem,/Të digjem e të qanj me lot,../ /Unë zjarrit nuk i druhem /Dhe kurrë s’dua të shuhem,/ Po të digjem me dëshirë,/Sa të munt t’u ndrinj më mirë./Kur më shihni se jam tretur,/Mos pandehni se kam vdekur;/jam i gjall’ e jam ndë jetë /jam në dritët të vërtetë,/Unë jam në shpirtin tuaj,/Mos më kini për të huaj,/ M’është falurë durimi, /Andaj po digjem si trimi….” Në Tiranë nuk u mbajt asnjë takim përkujtues për Samiun dhe veprën e tij “Shqipëria ç’ka qenë, ç‘eshtë dhe ç’do të bëhet”, që këtë vit mbush plot 105 vjet nga drita e botimit; askush nuk e kujtoi as Abdyl Frashërin, ideologun e Lidhjes së Prizrenit, edhe ai bektashi. Pa Vëllezërit Frashëri s’ka kuptim Sulltan Novruzi, sepse feja e shqiptarëve është shqiptaria!

Por tani kur themi Rilindje nënkuptojmë partinë dhe anasjelltas. Ndërsa kur themi 22 Mars e çfarë kujtojmë?

E para që do të duhej të kujtonte 22 marsin 1992 duhej të ishte PD- e cila nuk u ndie fare. Vetëm Berisha e nisi ditën e djeshme fejsbukiane, duke uruar në fillim Sulltan Novruzin e pastaj  22 Marsin 1992 duke sjellë fotografi që e çonin në një kohë që e bënte të psherëtijë e murmurijë: “O tempora e mores”.

Normalisht, si një vend sekular që është Shqipëria, dita duhet të niste duke i blatuar respekte lirisë dhe humanistëve të Rilindjes.

Unë isha atë 22 mars. Raportoja si gazetare e bëja pjesë në oqeanin mbarëpopullor, kur populli shqiptar ia dha votën lirisë. Në vesh më ushtojnë ende meloditë e çmendura nga gëzimi të klaksonëve të veturave, ardhur nga Kavaja që përshkonin Bulevardin Dëshmorët e Kombit me dritare të hapura nga ku era e ngrohtë e marsit dukej se do t’i merrte me vete flamujt e kuq shqiptarë, flamujt amerikanë me yje dhe vija, dhe flamujt blu të PD-së. Ishim të dehur nga aroma e lirisë dhe të mbushur me shpresa, të cilat tani 22 vjet pas 22 marsit 1992 janë kthyer në iluzione dhe deluzione. Populli shqiptar ka mbetur i kryqëzuar dhe i lidhur si Prometeu prej politikës të mbrapshtë për 22 vjet.

Por megjithatë, të gjitha zhgënjimet dhe pësimet së bashku nuk e cënojnë bukurinë dhe magjinë e ringjalljes të sovranit atë 22 mars 1992. 22 marsi 1992 është dita e kauzës të lirisë. 22 marsi 1992 është dita ku vullneti i popullit u shpreh për të rrëzuar sistemin e kalbur nga lufta e klasave, urrejtja, ndasitë, izolimi, Gulagët shqiptarë, burgjet dhe vrasjet politike me motivacion ideologjik përmes vëllavrasjes.

22 marsi 1992 është bekuar jo se i dha pushtetin një grushti njerëzish, të cilët u sollën si despotë të gjithëpushtetshëm, por sepse demonstroi pushtetin që ka oqeani i uraganit popullor.

Prandaj politika e mban jashtë kalendarëve zyrtarë këtë datë të historisë moderne shqiptare. Festohet 29 nëntori 1944 që njihet si dita e pushtimit të Shqipërisë nga diktatura, ndërsa 22 marsi 1992 ende jo.

Edhe Festa e Sulltan Novruzit festohet në mënyrë të tillë ku dekulturimi i zë plotësisht vendin vlerave të kulturës dhe traditës. Nga qielli shqiptar na vërejnë bektashinjtë më të famshëm të të gjitha kohërave, ata që përbëjnë kuintesencën e Rilindjes Kombëtare, ata që u dogjën e përvëluan për të na lënë ne shqiptarëve trashëgiminë e tyre filozofike, kulturore dhe kombëtare, që mjerisht tashmë duket se gjatë këtij tranzicioni makabër nën dirigjimin e politikës është çrrënjohur nga trolli jonë plotësisht.

Jam dëshmitare e fitores të 22 marsit 1992 që përkoi me ardhjen e pranverës, ringjalljen e natyrës e Festën e Bajramit, si për të thënë se edhe Zoti e Natyra ishte bashkë me votën e shqiptarëve, verdikti i së cilës u hapi Shqipërisë dhe shqiptarëve dyert për t’iu bashkuar Europës.

Po ku janë sot shqiptarët, 22 vjet pas asaj dite të bekuar? Diktatura i mbajti në bunker për gjysmë shekulli, tranzicioni po i mban prapë të margjinalizuar dhe të penalizuar për një çerek shekulli tjetër. Dinozaurët e diktaturës dhe tranzicionit ua kanë ngrënë kohën shqiptarëve. Prandaj klasa politike e ka hequr nga kalendari këtë ditë e datë të shenjtë, duke e futur në karantinë. Por 22 marsi 1992 është dhe do të jetë, edhe për të na kujtuar se jemi të vonuar, edhe për të na treguar rrugën e lirisë.

 

RUSIA E PUTINIT KA VETËM NJË ALTERNATIVË

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Konti rus Lev Tolstoi mësoi në fillim frëngjishten pastaj rusishten, ndërsa familja e presidentit rus Vladimir Putin fliste gjermanisht në shtëpi. Sado absurd të duket krahasimi, çdo kush mund të vejë re se, sado larg njëri tjetrit janë Tolstoi me Putinin, qofshin edhe 180 gradë larg, ata janë europafonë. Të jesh europafon a mund të jesh europafob? Në pamje të jashtme duket e pamundur! Lev Tolstoi ishte fatlum që nuk e jetoi erën sovjetike, në të cilën u lind dhe u rrit Putini ku fobia kundër Perëndimit arriti në apoteozë.
Por pas 4 dekadash e ca, sa zgjati Lufta e Ftohtë, që prej gati tridhjetë vitesh midis Perëndimit dhe Rusisë startoi një erë e re, si pasojë e dështimit të plotë të sovjetizmit.
Gjatë këtyre pothuaj tri dekadave e në vazhdimësi, qëllimi i SHBA dhe Europës ishte europianizimi i Rusisë dhe integrimi i saj në NATO dhe BE. Një Rusi e tipit si Gjermania, Franca, Kanadaja, që do ta bënte Europën të merrte frymë e lehtësuar nga vala e refugjatëve që do të gjenin një vend të ri për të shpresuar! Ëndërra në beze!
Do të ishte ndofta një nga presidentët më konservatorë të SHBA, Republikani Ronald Reagan, pikërisht ai që e konsideronte sistemin komunist të përfaqësuar nga BRSS më 1983 – si Perandori e të Keqes – që të dilte në përfundimin se kishte ardhur koha të lëvizej në të mirë të paqes. Takimi i parë Reagan – Gorbaçov u zhvillua në nëntorin e vitit 1985 në Gjenevë të Zvicrës; i dyti në në tetor të 1986 in Reykjavik të Islandës, ndërsa i treti më 1987 në Washington D.C. Atëhere temë e bisedimeve ishte Lufta e Yjeve, dhe paçka qendrimeve të ndryshme apo shumë të ndryshme, takimet patën rëndësi të jashtëzakonshme, sepse i hapën rrugën dialogut.
Kanë hyrë në histori dy përqasje në korrelacion kontekstit historik përpara Portës së Brandeburg-ut në Berlin, krejtësisht me kahe të kundërta. Njëra e shqiptuar nga një president Demokrat dhe tjetra nga një president Republikan. E para e shqiptuar në qershorin e 1963 në kulmin e Cold War nga J.F.Kennedy kur tha „ich bin ein Berliner“, dhe e dyta nga Ronald Reagan më 12 qershor 1987, në prag të përfundimit të Luftës të Ftohtë, kur duke iu drejtuar në largësi Mihail Gorbaçovit, ai do t’i bënte thirrje:„ Sekretar i Përgjithshëm Gorbaçov, nëse ju kërkoni paqe, nëse ju kërkoni prosperitet për Bashkimin Sovjetik dhe Europën Lindore, nëse kërkoni liberalizim: Ejani këtu tek kjo Portë! Zoti Gorbaçov, hapeni këtë portë. Zoti Gorbaçiov, rrëzoheni këtë mur!“ Ishte fjala për Murin e Berlinit.
Dhe do të dukej sikur do të ngjante mrekullia, kur në dhjetorin e 1991,Sekretari i Përgjithshëm i BRSS, do ta shpërbënte Perandorinë e së Keqes. Kishte lindur një shpresë e madhe për një kthesë historike, që Rusia t’i bashkohej Europës të vlerave.
Të gjithë Presidentët e SHBA do ta çonin më tutje trashëgiminë e krijuar nga Ronald Reagan në raport me Federatën Ruse, krijuar pas shpërbërjes të ish-BRSS. Presidenti Bush senior, Bill Clinton, Bush Jr, Barack Obama. Të gjithë nga pozicione shumë loyale kanë kërkuar transformimin e Rusisë në një vend demokratik, duke gjallëruar dialogun,komunikimin dhe bashkëpunimin e Perëndimit me Rusinë, në mënyrë konstante dhe permanente. Edhe përfshirja e Rusisë në G7+1 u bë me inisiativën dhe mbështetjen amerikane.
Ndërsa Putini me ndërhyrjen në Krime shumëzoi gjithçka me zero. Gjithçka që ishte ndërtuar me aq mund për gati çerek shekulli pas rrëzimit të Murit të Berlinit dhe përfundimit të Luftës të Ftohtë. Putini anormalisht i vuri vizën gati 30 viteve histori komunikim, bashkëpunim e dialog midis Rusisë me SHBA dhe Europën.
Putini demonstroi antiloyalizëm e pabesi ndaj Perëndimit, duke treguar se personalitetin e tij e dominon ish-oficeri i KGB-së. Ai duket  beson se background-i i ish-spiunit është karta e fatit të tij. Fakti që Jelcini e emëroi një ish-zyrtar të KGB-së si kryespiun të FSS e bëri Putinin President të Rusisë. Po deri kur do të zgjasë kjo? Përgjithmonë? Përgjithmona nuk ekziston.

Prej kohës kur u bë pasuesi i Jelcinit, Vladimir Putini do të duhej t’i kishte forcuar lidhjet me SHBA. Si kanë vepruar Japonia dhe Gjermania, pas Luftës të Dytë Botërore, duke u bërë aleatë. Por Putini nuk beson tek as tek SHBA dhe as tek Europa. Dhe kur nuk e priste askush, e kur nuk ia merrte mendja askujt, Putini aneksoi Krimenë.
Por tani të gjithë janë zgjuar dhe Putinit i mbetet të reflektojë. Të mbetet vetëm, çfarë ideje e marrë, apo të korigjohet. Perëndimi tani i mban sytë katër, ndërsa vendet e Europës Lindore ish-satelite të Rusisë të kohës sovjetike, tani janë anëtare të NATO-s.
Në fund të fundit, ai nuk duhet ta harrojë se Rusia është pjesë e Europës. Fjala është për Rusinë e Lev Tolstoit dhe e Boris Pasternakut,sepse ata janë Etërit e Rusisë, jo Rusia sovjetike.
A do ta pranonte sot Lev Tolsoi, po të ishte gjallë, mentalitetin mosbesues të një ish-spiuni si e ka Putini. Spiunët thonë se nuk u besojnë as rrobave të trupit. Putinit i mbetet të heqë dorë nga personaliteti paralel i spiunit e të bëhet një burrështeti. Ai nuk mund të veprojë kurrë në mënyrë unilaterale. Si veproi në Krime. Është fatale.
Rreth krizës në Ukraninë janë shkruar shumë. Ka shkruar elita amerikane, Këshilltarë të Sigurisë të ish-presidentëve të SHBA, ish-Sekretarë Shtetit etj. Nga opinionet më analitike për mua mbetet ai i shkruar nga Roger Cohen tek NYT, i cili shpjegon se çfarë ka ndodhur në Rusi, ose më mirë çfarë ka ndodhur tek Vladimir Putini. Roger Cohen, që vetë është hebre, shpjegon se Putini ka mbetur peng i së shkuarës së tij. Që do të thotë se Putini është armik i Putinit.
Pas rrëzimit të Murit të Berlinit, SHBA dhe BE e kanë trajtuar Rusinë me një vizion afatgjatë për ta integruar në NATO-o dhe BE. Perëndimi e nderoi Gorbaçovin me Nobelin e Paqes. Sepse as SHBA dhe as BE nuk kishin synim dhe nuk kanë synim konfrontimin me Rusinë, por konvertimin e Rusisë në një shtet demokratik.
Por lind pyetja. A është Putini një lider i formatit të Obamës, Merkelit e me rradhë? Përgjigja është imediate. Jo! Mjafton të shihni se ai ka ndryshuar Kushtetutën për të qëndruar në pushtet përjetësisht. Por përjetësia nuk ekziston. Për askënd.
Në SHBA dhe shtetet e BE-së gjatë këtyre 15 vitesh janë ndryshuar presidentë, kryetarë shtetesh, kancelarë, kryeministra, Putini ka mbetur aty, herë president, herë kryeministër, tani prapë president, pastaj prapë kryeministër, por deri kur?
Çfarë ka në kokë tani Vladimir Putini? Cili është modeli i Rusisë që aspiron ai? A aspiron Putini një Rusi demokratike, si një vend ndërtuar mbi ideale, parime dhe standarde, mbështetur në shtetin e së drejtës, tregun e lirë, që ofron liri dhe prosperitet jo vetëm për qytetarët e saj, por që i hapë portat edhe për emigracionin, sepse territori i Rusisë sot është 17 milionë kilometra katrorë! Apo e ëndërron Rusinë si një bunker gjigand, të rrethuar me tele me gjëmba?

Deri tani gjithçka duket shumë e zymtë. Si thotë Roger Cohen tek opinionin i tij The Agent in His Labyrinth. Presidenti i Rusisë ka mbetur rob i mentalitetit të një zyrtari të vogël të ish-KGB-së. Prandaj Putini ka nevojë për një psikolog, që ta shërojë nga ky morbus që natyrisht dëmton atë të parin, por edhe vendin e tij dhe padyshim nuk është në të mirë të paqes, për të cilën u dekorua Gorbaçovi më 1990, i cili kur do të firmoste shpërbërjen e ish-BRSS, do të kishte kurajon  të pranonte se sistemi komunist kishte marrë fund, sepse ishte i mbështetur në luftën kundër pronës private dhe shkeljet e të drejtave dhe lirive themelore të njeriut.
Ndërsa sa për retorikën dhe demagogjinë rreth aneksimit të Krimesë, duke ngritur paralele me Kosovën, po të ishte kështu si thotë Putini, Rusia do të duhej të ishte nga shtetet e para që do ta kishte njohur pavarësinë e Kosovës.
Por edhe një herë, duhet theksuar se ndërhyrja në Kosovë nuk ishte një veprim i ndërmarrë në mënyrë unilaterale dhe banditeske nga ndonjë shtet i vetëm. Ndërhyrja në Kosovë e SHBA dhe NATO-s në djeni edhe të Rusisë ishte hapi i fundit që u ndërmor pas një maratone të gjatë të komunikimit të dështuar diplomatik, kur gjithçka ishte shteruar dhe nuk jepte më asnjë frut, për të ndalur spastrimin etnik dhe genocidin kundër një populli të pafajshëm.

GAZETAT E TIRANËS CENSURË NDAJ KRIMESË! EDHE POLITIKA HESHT!

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Ngjarjet në Krime kanë përfshirë të gjitha mediumet kryesore të botës, të lajmeve kryesore dhe të faqeve të para. SHBA dhe Perëndimi ndihen të zhgënjyer dhe të sfiduar nga aneksimi që Putini i bëri Krimesë, ndërkohë opinioni botëror pyet a mos Rusia po i rikthehet erës sovjetike dhe në mos ndodhemi në prag të Luftës të Tretë Botërore – a jemi de facto përpara një ere të re të Cold War – Luftës të Ftohtë.
Aneksimi i Krimesë nga Rusia u bë si një fait accompli me praninë e 25 mijë trupave ruse, nën hijen e të cilave u mbajt edhe referendumi.
Por arsyeja e këtij shkrimi është reagimi i shtypit të Tiranës ndaj kësaj ngjarjeje, që ka tronditur botën dhe paqen, nisur edhe nga fakti se në fjalën që mbajti dje, Putini përsëriti shpesh fjalën Kosovë, ku, sipas tij, ai ndërhyri në Krime ashtu si Perëndimi në Kosovë.
Perëndimi në Kosovë nuk ndërhyri fshehtas, in cognito, por pas një komunikimi të gjatë dhe shumë intensiv midis shteteve të NATO-s ku u përfshi edhe Rusia. Perëndimi ndërhyri në Kosovë për të ndaluar një genocid dhe spastrim etnik që kishte ndërmarrë shteti pushtues. Për paralelizim, Rusia mund të ndërhynte në Krime në bashkërendim me NATO-n, pasi Ukraina ndodhet në Europë, vetëm nëse qeveria ukrainase do të kishte ndërmarrë spastrim etnik ndaj rusëve! Por fakti që rusët në Krime janë 58 % tregon se nuk i ka shqetësuar askush.
Por le të kthehemi tek arsyeja e këtij shkrimi, që ka të bëjë me censurimin e ngjarjes kryesore të ditës prej deklaratës të Putinit, reagimit të shefit të NATO-s, presidentit Obama, nën presidentit Joe Biden, zonjës Merkel e me rradhë. Në gazetat e Tiranës nuk rezulton e pasqyruar asgjë! Po ashtu, asnjë opinion nga opinionbërësit e Tiranës. Sepse lajmet dhe ngjarjet kryesore lajmërohen në faqet e para.
Le t’i marrim me rradhë, Gazeta Shqip, Shekulli, Panorama, Gazeta Shqiptare, Koha Jonë, Mapo. Këto që thonë se jemi gazeta kryesore. Në faqen e parë asgjë. Si me magji. Të gjithë botuesit, kryeredaktorët dhe opinionshkruesit paskan pasur një mendje, që ta heqin nga qendra e vemendjes atë që po ngjan në Krime.
Të gjithë botuesit, kryeredaktorët dhe opinionmanipuluesit e Tiranës paskan qenë në unison për t’ia hequr të drejtën e informimit qytetarit shqiptar.
Me këtë rast ata kanë shkelur Kushtetutën e vendit dhe do të duhet të mbajnë përgjegjësi.
I hodha një sy faqeve të para të gazetave kryesore në SHBA dhe Europës, The New York Times, The Washington Post, la Repubblica, Corriere della Sera, Il Giornale, la Stampa, Die Zeit, Frankfurter Allgemeine Zeitung, NZZ, Die Welt, Le Figaro etj. Në të gjitha Krimea rezulton në faqen e parë. Në Shqipëri jo, sepse ka censurë!
Absurdi shkoi deri aty sa të gjitha gazetat e përmendura më lart, që janë gazetat kryesore të Tiranës, kishin censuruar edhe deklaratën e dy kryeministrave, atij shqiptar dhe rumun, Rama dhe Ponta, të cilët mbajtën një qëndrim të qartë dhe paekuivok ndaj veprimit të Putinit.
Të censurohet deri kryeministri i Shqipërisë merret me mend ku arrin kontrolli. Po nga kush? Kush i ka urdhëruar të gjithë botuesit që të censurojnë Krimenë?
Sigurisht nuk është shefi i SHISH-it sepse ai është pranë shkarkimit. Po kush është?
Për të respektuar të vërtetën rreth Krimesë në faqe të parë gazeta Telegraf kishte botuar një opinion të gazetarit të shquar Frank Shkreli, ndërsa Tirana Observer dhe Standart kishin pasqyruar deklaratën e Ramës, e para me titull e foto në faqen e parë, ndërsa e dyta vetëm me titull.
Edhe politika shqiptare po ashtu u bë shurdh-memece ndaj asaj që po ngjet në Krime. Shqipëria është vend anëtar i NATO-s dhe e kishte për detyrë që të shprehej.
Nuk pati reagim as nga krerët e institucioneve, përveç prononcimit të Rama-Ponta që u bë duke patur si shkak pyetjen e një gazetari, kur ata dhanë konferencën për shtyp. Edhe lideri i opozitës gojëkyçur!
Edhe ish-kryeministri i Shqipërisë i cili vuan nga scribomania nuk i kishte shkruar asnjë rradhë rreth asaj që po ngjet në Krime. Përveç një ftese që ta ndiqnim tek TV Agon dhe po ashtu po dje kishte bërë romuzin e rradhës me „piktorin e dështuar“ dhe asgjë tjetër.
Më kujtohet një intervistë e tij, ku pretendonte se ishte bërë anëtar i Partisë të Punës në vitin 1968, pas invadimit të BRSS Çekosllovakisë, sepse, sipas tij, besohej se BRSS do t’i sulej edhe Shqipërisë. Pallavra pretendimet e Berishës. Por, gjithsesi, për Krimenë asnjë fjalë.
Shqipëria ka qenë vendi më stalinist i Europës. Kur Hrushovi denoncoi krimet e Stalinit, regjimi komunist i Tiranës e shpalli armik Hrushovin dhe u betua se nuk do t’i tradhtonte asnjëherë as idealet dhe as metodat staliniste. E mbajti fjalën!
Zgjatja e tranzicionit bashkë me problemet e vazhdueshme që lidhen me mosrespektimin e standardeve të demokracisë i dedikohen klasës politike e cila për shkak të hipotekave me të shkuarën, nuk i ka hapur Dosjet e diktaturës dhe ish-spiunët e Sigurimit vazhdojnë të dominojnë mediat dhe shtypin e Tiranës, pasi propaganda ka qenë një mjet shumë efikas i diktaturës të proletariatit.
Ndryshe më gjeni një arsye se përse gazetat e Tiranës e censuruan në kor atë që ngjau në Krime, përfshirë reagimin e Perëndimit. Përse opinioni i shëndoshë që sëmuret për çdo ditë mendërisht nga krimet e kronikës të zezë, të cilat pushtojnë faqet e para të lajmeve dhe gazetave të Tiranës, u censurua nga e drejta e informimit rreth asaj që po ndodh në Krime?
A meriton të ketë këtë lloj shtypi Shqipëria,një vend anëtar i NATO-s që aspiron të anëtarësohet në BE?

Përgjigja është „JO“!

NGËRÇI I POLITIKËS FATKOB PËR VENDIN, SEPSE PO I LE SHQIPTARËT JASHTË EUROPËS

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Lajmi i fundit nga Shqipëria qenka se Nikollë Lesi, ish-botuesi i gazetës Koha Jonë, që e ka blerë rishtas gazetën, është paraqitur në Prokurorinë e Tiranës, dhe sipas burimeve të News24, ka kërkuar rihapjen e dosjes për djegien e redaksisë së kësaj gazete më 2 marsin e vitit 1997, 17 vjet më parë, gjatë krizës së piramidave. Trazirat dhe kaosi që e shoqëroi këtë krizë mori të gjitha cilësorët e një lufte civile, deri tani e pazbardhur, ashtu si vrasja e Azem Hajdarit, Ahmet Krasniqi e plot e plot të tjera.
Këto dosje janë mbuluar nga pluhuri i harresës pikërisht nga politika, e cila nuk e ka lejuar drejtësinë të ushtrojë të drejtën e saj duke e komprometuar njërën prej tri shtyllave kryesore që bën të funksionojë shteti i së drejtës.
Do të ishte shumë normale ajo që kërkon Nikollë Lesi, nëse për opinionin publik, kjo lëvizje e tij nuk do të ngjante me “një larje hesapesh” me ish-pushtetarët, ku Nikollë Lesi ishte pjesë e qeverisë.
Nikollë Lesi ka kërkuar që për ngjarjen në fjalë të dëshmojnë ish-kryeministri Sali Berisha, kreu aktual i SHISH, Visho Ajazi, asokohe punonjës në SHIK-un që drejtohej nga i ndjeri Bashkim Gazidede, Agron Musaraj ish- ministër i Brendshëm dhe ish drejtori i Përgjithshëm në Policinë e Shtetit Agim Shehu.
Kjo lëvizje e papritur e Nikollë Lesit tingëllon më tepër si një servilizëm për qeverinë aktuale, e cila tani kërkon me çdo kusht të hyjë tërësisht në kostumin e ish-kryeministrit të Shqipërisë, që kaloi në obsession deri sa shkarkoi ish-shefin e SHISH-it, të emëruar nga Fatos Nano, dhe në postin e presidentit vendosi një militantin e tij.
Berishës nuk i solli fat as zëvendësimi i shefit të shërbimit inteligjent me një njeri të tij të besuar dhe as ai i presidentit. Nëse Edi Rama do të ndjekë gjurmët e paraardhësit, edhe atë do ta ndjekë fattthëna dhe disfata e Berishës, ndërsa vendi do të vazhdojë të dergjet në tranzicion.
Sigurisht që është një hendikep i madh, kur në krye të institucioneve të pavarura qëndrojnë besnikë të kryetarëve të partive, sepse kryetarët e partive kështu marrin atributet e monarkëve dhe assesi jo të liderit në një sistem demokratik.
Ajo që do të duhet të bënin sot të dyja palët, është që duke mësuar nga gabimet dhe fajet e njëri-tjetrit, të mos i përsërisin më ato, sepse kanë 23 vjet që kanë marrë peng fatin e sovranit, por të ndërmarrin veprime të përbashkëta me qëllim që ta shpëtojnë shtetin nga pengmarrja, pasi pothuaj të gjitha institucionet e pavarura janë të kapura nga politika.
Heqja e Ajazit apo presidentit të Republikës është zgjidhje e përkohëshme për pushtetin politik të qeverisë aktuale, sikur supozoi gabimisht edhe Sali Berisha kur ishte kryeministër i vendit, por jo për vendin.
Vendit i duhen institucione të pavarura që të ushtrojnë kompetencat kushtetuese me fuqi të plotë, dhe politika duhet të jetë në shërbim të kësaj formule, s’ka rrugë alternative. Insitucionin e presidentit e shpëton vota popullore, për shembull.
Charles Montesquieu, babai i teorisë themelore të ndarjes të pushteteve thotë se liria është e drejta që të lejon ligji. Por kur ligji është i komprometuar, atëherë edhe liria është e komprometuar, ashtu sikur është e komprometuar edhe liria në Shqipëri. Integriteti i lirisë është i cënuar, sepse klasa politike nuk ka as cipë dhe as integritet. Ajo është duke vazhduar të përfitojë nga apatia e sovranit. Por deri kur?
Në ditët më të zeza të diktaturës komuniste, e cila u vendos më 29 nëntor 1944, Imzot Vinçens Prenushi, eseist, publicist, poet, e përkthyes, vdekur në burgun e Durrësit më 1949 nga torturat çnjerëzore, do të thosh më 1946: “Në këtë kohë në Shqipni, asht turp i madh me kënë jashta burgut”.
Kësaj thënie të Imzot V.Prennushit, madhështore sa Alpet Shqiptare, po i bëj një përditësim, se çfarë do të thoshte Imzot V.Prenushi, po të ishte gjallë sot në vitin 2014, 68 vjet pasi e ka shqiptu këtë sentencë që mbart me vete një tragjedi gjithëkombëtare. Së pari, mendoj se do të thosh “Ku jeni, burra e gra, asht dakika e fundit me e ba shtetin shqiptar ashtu si çdo shtet të Europës Perëndimore” – Ndërsa sa i përket këtij gati çerek shekulli të humbur tranzicion, Imzot Vinçens Prenushi kishte me thanë: “Për këta 23 vjet që i kemi lanë me shku dam, du me thanë se asht marre e madhe me pas qenë pjesë e kësaj klase politike horre”.